1 Προδικαστικά ερωτήματα - Εκτίμηση του κύρους - Η δυνατότητα που έχει ένας ιδιώτης να επικαλείται ενώπιον των εθνικών δικαστηρίων τα άρθρα 39 και 40, παράγραφος 3, της Συνθήκης καθώς και τις αρχές της αναλογικότητας και της απαγορεύσεως των διακρίσεων - Διαπίστωση του ανισχύρου πράξεως των κοινοτικών οργάνων - Αναρμοδιότητα των εθνικών δικαστηρίων
(Συνθήκη ΕΚ, άρθρα 39 και 40 § 3 και άρθρο 177)
2 Γεωργία - Προσέγγιση των νομοθεσιών περί υγειονομικού ελέγχου - Οδηγία 64/433 - Απαίτηση υγειονομικής, πριν από τη σφαγή, επιθεωρήσεως διενεργούμενης από επίσημο κτηνίατρο - Επιτρέπεται
(Συνθήκη ΕΚ, άρθρα 39 και 40 § 3· οδηγία 64/433 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε και κωδικοποιήθηκε με την οδηγία 91/497)
3 Γεωργία - Προσέγγιση των νομοθεσιών περί υγειονομικού ελέγχου - Οδηγία 64/433 - Επιβάρυνση των σφαγείων με το κόστος των κτηνιατρικών επιθεωρήσεων - Μετακύλιση στους έχοντες την κυριότητα του κρέατος - Επιτρέπεται
(Συνθήκη ΕΚ, άρθρα 39 και 40 § 3· οδηγία 64/433 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε και κωδικοποιήθηκε με την οδηγία 91/497, και οδηγίες 85/73 και 93/118· απόφαση 88/408 του Συμβουλίου)
4 Ένας ιδιώτης μπορεί, προκειμένου να αμφισβητήσει το κύρος πράξεως των κοινοτικών οργάνων, να προβάλει ενώπιον εθνικού δικαστηρίου παράβαση των άρθρων 39 και 40, παράγραφος 3, της Συνθήκης καθώς και των γενικών αρχών της αναλογικότητας και της απαγορεύσεως των διακρίσεων.
Υπό τέτοιες περιστάσεις, ένα εθνικό δικαστήριο μπορεί και, υπό ορισμένες περιστάσεις, υποχρεούται να ζητήσει από το Δικαστήριο την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως όσον αφορά το κύρος, από πλευράς των κανόνων της Συνθήκης, της σχετικής πράξεως. Εξάλλου, ένα εθνικό δικαστήριο μπορεί να εξετάσει το κύρος αυτό και, εάν κρίνει αβάσιμους τους λόγους ακυρότητας που επικαλούνται ενώπιόν του οι διάδικοι, να απορρίψει τους λόγους αυτούς αποφαινόμενο ότι η πράξη είναι καθ' όλα έγκυρη, και τούτο εφόσον, το εν λόγω δικαστήριο, ενεργώντας έτσι, δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την υπόσταση της κοινοτικής πράξεως.
Αντιθέτως, τα εθνικά δικαστήρια δεν έχουν την εξουσία να κηρύσσουν άκυρες τις πράξεις των κοινοτικών οργάνων. Πράγματι, οι αρμοδιότητες που αναγνωρίζονται στο Δικαστήριο με το άρθρο 177 της Συνθήκης έχουν κυρίως ως σκοπό να εξασφαλίζουν την ομοιόμορφη εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου από τα εθνικά δικαστήρια. Αυτή η απαίτηση ομοιομορφίας είναι ιδιαίτερα επιτακτική όταν αμφισβητείται το κύρος κοινοτικής πράξεως. Οι διαφορετικές εκτιμήσεις των δικαστηρίων των κρατών μελών όσον αφορά το κύρος κοινοτικών πράξεων θα ήταν ικανές να διακυβεύσουν την ίδια την ενότητα της κοινοτικής έννομης τάξης και να θίξουν τη θεμελιώδη επιταγή της ασφάλειας του δικαίου.
5 Η οδηγία 64/433 περί υγειονομικών προβλημάτων στον τομέα των ενδοκοινοτικών συναλλαγών νωπών κρεάτων, όπως τροποποιήθηκε και κωδικοποιήθηκε με την οδηγία 91/497, δεν είναι ανίσχυρη από πλευράς των άρθρων 39 και 40, παράγραφος 3, της Συνθήκης και της γενικής αρχής της αναλογικότητας, εφόσον αυτή επιβάλλει και/ή επιτρέπει στα κράτη μέλη να προβλέπουν ότι οι διενεργούμενες στα σφαγεία υγειονομικές επιθεωρήσεις πρέπει να γίνονται από επισήμους κτηνιάτρους και/ή εφόσον επιβάλλει τη διενέργεια προ της σφαγής επιθεωρήσεων.
Πράγματι, προκειμένου περί του άρθρου 39 της Συνθήκης, η οδηγία έχει, σύμφωνα με τις αιτιολογικές της σκέψεις, ως σκοπό τη διευκόλυνση του εμπορίου μεταξύ των κρατών μελών και, κατά συνέπεια, την προώθηση των αναγγελλομένων με τη διάταξη αυτή σκοπών. Προκειμένου περί του άρθρου 40, παράγραφος 3, της Συνθήκης, και ενόψει του γεγονότος ότι οι παραγωγοί νωπών κρεάτων βρίσκονται, ύστερα από την κατάργηση των ελέγχων στα σύνορα, σε παρόμοια κατάσταση, ορθώς η οδηγία αντιμετωπίζει τα νωπά κρέατα που προορίζονται για το ενδοκοινοτικό εμπόριο ή την εθνική αγορά κατά τον ίδιο από κτηνιατρική άποψη τρόπο. Προκειμένου, τέλος, για την αρχή της αναλογικότητας, οι διατάξεις που επιβάλλουν τόσο την παρέμβαση επισήμου κτηνιάτρου όσο και την προ της σφαγής επιθεώρηση αποτελούν το αποτέλεσμα ορθής ασκήσεως της εξουσίας εκτιμήσεως που διαθέτει, κατά την άσκηση της γεωργικής πολιτικής, ο κοινοτικός νομοθέτης.
6 Η υποχρέωση, η οποία προκύπτει από την οδηγία 64/433 περί υγειονομικών προβλημάτων στον τομέα των ενδοκοινοτικών συναλλαγών νωπών κρεάτων, όπως τροποποιήθηκε και κωδικοποιήθηκε με την οδηγία 91/497, από την απόφαση 88/408, για τον καθορισμό του ύψους του τέλους που πρέπει να εισπράττεται για υγειονομικές επιθεωρήσεις και ελέγχους, σύμφωνα με την οδηγία 85/73, και από την οδηγία 93/118, σχετικά με την τροποποίηση της τελευταίας οδηγίας, να χρεώνονται τα σφαγεία εντός των οποίων σφάζονται τα ζώα με το κόστος των υγειονομικών επιθεωρήσεων που διενεργούνται από τους επισήμους κτηνιάτρους δεν είναι αντίθετη ούτε προς τα άρθρα 39 και 40, παράγραφος 3, της Συνθήκης ούτε προς τις γενικές αρχές της ίσης μεταχειρίσεως και/ή της αναλογικότητας. Πράγματι, επιβάλλοντας στους επιχειρηματίες που προετοιμάζουν εμπορεύματα προοριζόμενα να πωληθούν εντός της Κοινότητας την ευθύνη, μεταξύ άλλων οικονομική, της εξασφαλίσεως της τηρήσεως των ισχυουσών επί τέτοιων προϋόντων επιταγών ασφαλείας, ο κοινοτικός νομοθέτης δεν υπερέβη τα όρια της εξουσίας εκτιμήσεως που διαθέτει όσον αφορά την άσκηση της κοινής γεωργικής πολιτικής.
Εξάλλου, οι ισχύουσες διατάξεις δεν εμποδίζουν τα σφαγεία να μετακυλίουν το κόστος της υγειονομικής επιθεωρήσεως στους έχοντες την κυριότητα του κρέατος.