++++
1. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράτη * Έννοια * Εφαρμογή επί επιχειρήσεων θαλασσίας ναυσιπλοΐας καθεστώτος επιτρέποντος την υπαγωγή, σε περίπτωση ελλείψεως κατοικίας ή μονίμου διαμονής εντός του εθνικού εδάφους, των ναυτιλομένων υπηκόων τρίτων χωρών σε όρους εργασίας και αμοιβής λιγότερο ευνοϊκούς από τους ισχύοντες για τους ημεδαπούς ναυτιλομένους * Ευεργέτημα χορηγούμενο χωρίς χρησιμοποίηση δημοσίων πόρων * Εξαιρείται
(Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 92 PAR 1)
2. Κοινωνική πολιτική * Κοινωνικοί σκοποί * Προγραμματικός χαρακτήρας * Βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας * Άμεσο αποτέλεσμα * Δεν υφίσταται * Σεβασμός των αρμοδιοτήτων των κρατών μελών * Εθνικά μέτρα κοινωνικής πολιτικής * Έλεγχος εκ μέρους του Δικαστηρίου * Δεν υφίσταται
(Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 2, 5 και 117)
1. Η εκ μέρους κράτους μέλους εφαρμογή, επί εμπορικών πλοίων νηολογημένων στο εθνικό του νηολόγιο θαλάσσιας ναυσιπλοΐας, συστήματος επιτρέποντος την υπαγωγή ναυτιλομένων υπηκόων τρίτων χωρών, οι οποίοι δεν έχουν κατοικία ή μόνιμη διαμονή στο εν λόγω κράτος μέλος, σε όρους εργασίας και αμοιβής οι οποίοι δεν καθορίζονται από το δίκαιο αυτού του κράτους μέλους και είναι σημαντικά δυσμενέστεροι από εκείνους που ισχύουν για τους ναυτιλομένους που έχουν την ιθαγένεια του εν λόγω κράτους μέλους δεν συνιστά κρατική ενίσχυση, κατά την έννοια του άρθρου 92, παράγραφος 1, της Συνθήκης.
Πράγματι, ένα τέτοιο καθεστώς δεν αποβλέπει στη δημιουργία ενός πλεονεκτήματος που θα συνεπαγόταν πρόσθετη επιβάρυνση για το κράτος ή για τους δημόσιους ή ιδιωτικούς φορείς, τους οποίους ορίζει ή ιδρύει το κράτος, καθόσον περιορίζεται να τροποποιήσει, υπέρ των επιχειρήσεων εμπορικής ναυτιλίας, το πλαίσιο εντός του οποίου συνάπτονται οι συμβατικές σχέσεις μεταξύ των εν λόγω επιχειρήσεων και των μισθωτών που απασχολούν.
Οι συνέπειες ως προς τη βάση υπολογισμού των κοινωνικών ασφαλιστικών εισφορών και ως προς τα φορολογικά έσοδα, εκ του χαμηλού επιπέδου των αμοιβών, αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία του συστήματος και δεν συνιστούν μέσο παροχής στις οικείες επιχειρήσεις συγκεκριμένου πλεονεκτήματος.
2. Ο προγραμματικός χαρακτήρας των κοινωνικών στόχων που θέτει το άρθρο 117 δεν σημαίνει ότι οι στόχοι αυτοί στερούνται παντελώς εννόμων αποτελεσμάτων. Πράγματι, αποτελούν ουσιώδη στοιχεία, ιδίως για την ερμηνεία άλλων διατάξεων της Συνθήκης και του παραγώγου κοινοτικού δικαίου στον κοινωνικό τομέα. Η υλοποίηση των στόχων αυτών θα είναι πάντως το αποτέλεσμα μιας κοινωνικής πολιτικής, η χάραξη της οποίας εναπόκειται στις αρμόδιες αρχές.
Συνεπώς, ούτε οι γενικές κατευθύνσεις κοινωνικής πολιτικής που χαράσσει το κάθε κράτος μέλος, ούτε ειδικά μέτρα, θεσπιζόμενα εντός αυτού του πλαισίου, μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο δικαστικού ελέγχου ως προς τη συμφωνία τους με τους κοινωνικούς στόχους που θέτει το άρθρο 117 της Συνθήκης.
Αποτέλεσμα του προγμαμματικού αυτού χαρακτήρα είναι, επίσης, ότι, καίτοι η βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας συνιστά έναν από τους ουσιώδεις σκοπούς της Συνθήκης, όπως τονίζεται στο προοίμιο και στα άρθρα 2 και 117 αυτής, ωστόσο τα κράτη μέλη είναι ελεύθερα να λαμβάνουν αποφάσεις, στον τομέα αυτόν, και επομένως η επιβαλλόμενη με το άρθρο 5 της Συνθήκης υποχρέωση δεν μπορεί να γεννά υπέρ των πολιτών δικαιώματα τα οποία οφείλουν να προστατεύουν τα εθνικά δικαστήρια.