Υπόθεση C-305/89

Ιταλική Δημοκρατία

κατά

Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Κρατικές ενισχύσεις — Εισφορές κεφαλαίων — Τομέας αυτοκινήτων οχημάτων»

Έκθεση για την επ' ακροατηρίου συζήτηση

Προτάσεις του γενικού εισαγγελέα W. Van Gerven της 10ης Ιανουαρίου 1991   1616

Απόφαση του Δικαστηρίου της 21ης Μαρτίου 1991   1635

Περίληψη της αποφάσεως

1. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράνη – Έννοια – Ενίσχυση χορηγούμενη μέσω οργανισμού ελεγχομένου από νο κράνος – Εμπίπνει

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 92, παράγραφος Ι)

2. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράνη – Έννοια – Οικονομική συνδρομή κράνους μέλους σε επιχείρηση – Κρινήριο εκνιμήσεως – Εύλογοςχαρακνήρας νης πράξεως για έναν ιόιώνη επιχειρηματία που εφαρμόζει μια μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη πολινική

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 92, παράγραφος Ι)

3. Ενισχύσεις χορηγούμενες από τα κράτη – Επηρεασμός νου εμπορίου μεταξύ κρανών μελών – Επηρεασμός νου ανναγωνιαμού – Ενίσχυση χορηγούμενη σε επιχείρηση που άρα σε έναν νομέα που χαρακτηρίζεται από πλεονάζουσα ικανόνηνα παραγωγής και πραγμανικό ανναγω-νισμό

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 92, παράγραφος 1)

4. Ενισχύσεις χορηγούμενες από να κράτη – Ανάκτηση παράνομης ενισχύσεως – Υποχρέωση απορρέουσα από τον παράνομο χαρακτήρα

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 93, παράγραφος 2)

1.  Για να καθορισθεί αν μια ενίσχυση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως κρατική ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 92, παράγραφος 1, της Συνθήκης, δεν συντρέχει λόγος να γίνεται διάκριση μεταξύ της περιπτώσεως κατά την οποία η ενίσχυση χορηγείται απευθείας από το κράτος και της περιπτώσεως κατά την οποία η ενίσχυση χορηγείται από δημοσίους ή ιδιωτικούς οργανισμούς που το κράτος ιδρύει ή ορίζει ως υπευθύνους για τη διαχείριση της ενισχύσεως.

2.  Για να καθορισθεί αν η επέμβαση των δημοσίων αρχών στο κεφάλαιο μιας επιχειρήσεως, υπό οποιαδήποτε μορφή και αν γίνεται αυτό,πριν να έχει τον χαρακτήρα κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 92 της Συνθήκης, πρέπει να κρίνεται αν, υπό παρόμοιες περιστάσεις, ένας ιδιώτης επιχειρηματίας μεγέθους συγκρίσιμου προς το μέγεθος των οργανισμών που διαχειρίζονται δημόσιο τομέα θα μπορούσε να αχθεί στην απόφαση να προβεί σε τόσο σημαντικές εισφορές κεφαλαίου.

   Καίτοι η συμπεριφορά του ιδιώτη επενδυτή, προς τον οποίον πρέπει να συγκριθεί η παρέμβαση του δημοσίου επενδυτή που επιδιώκει στόχους οικονομικής πολιτικής, δεν αντιστοιχεί κατ' ανάγκη προς τη συμπεριφορά του κοινού επενδυτή που τοποθετεί κεφάλαια χάριν αποδοτικότητας υπό κατά το μάλλον ή ήττον βραχυπρόθεσμη προοπτική, οφείλει, τουλάχιστον, να ακολουθεί τη συμπεριφορά μιας ιδιωτικής εταιρίας holding ή ενός ιδιωτικού ομίλου επιχειρήσεων που επιδιώκουν μια διρθρωτική πολιτική, γενική ή κλαδική, με γνώμονα προοπτικές μακροπρόθεσμης αποδοτικότητας.

3.  Όταν μια επιχείρηση δρα σε κάποιον τομέα που χαρακτηρίζεται από πλεονάζουσα ικα- νότητα παραγωγής, όπου υπάρχει πραγματικός ανταγωνισμός από παραγωγούς διαφόρων κρατών μελών, κάθε ενίσχυση που λαμβάνει από το δημόσιο είναι δυνατόν να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών και να θίξει τον ανταγωνισμό, στο μέτρο που η διατήρηση της στην αγορά εμποδίζει τους ανταγωνιστές των άλλων κρατών μελών να αυξήσουν το μερίδιο τους στην αγορά και μειώνει τις δυνατότητες τους να αυξήσουν τις εξαγωγές τους προς αυτό το κράτος μέλος.

4.  Η υποχρέωση ανακτήσεως κρατικής ενισχύσεως που κρίθηκε παράνομη αποτελεί τη λογική συνέπεια της διαπιστώσεως του παράνομου χαρακτήρα της από την Επιτροπή.