—

αναγνωρίσει ότι η Ιταλική Δημοκρατία, μη θεσπίζοντας εντός της προβλεπόμενης από το άρθρο 6 της οδηγίας 83/513 του Συμβουλίου, της 26ης Σεπτεμβρίου 1983, για τις οριακές τιμές και τους ποιοτικούς στόχους για τις απορρίψεις καδμίου, όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία για την κατάλληλη μεταφορά της στο εσωτερικό δίκαιο ή παραλείποντας να ενημερώσει αμέσως, όσον αφορά το ζήτημα αυτό, την Επιτροπή, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από την εν λόγω οδηγία·

—

καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα. Η Ιταλική Κυβέρνηση δεν υπέβαλε αιτήματα.

1)

η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει οριακές τιμές εκφραζόμενες σε γραμμάρια απορριφθέντος καδμίου ανά χιλιόγραμμο χρησιμοποιηθέντος καδμίου, ενώ το παράρτημα Ι της οδηγίας επιβάλλει την καθιέρωση τέτοιων τιμών

2)

η ιταλική νομοθεσία υποχρέωσε τις υφιστάμενες κατά την έννοια της νομοθεσίας αυτής βιομηχανίες να αρχίσουν να τηρούν τις οριακές τιμές το αργότερο μετά την 1η Μαρτίου 1989, ενώ, το άρθρο 2, σημείο στ, της οδηγίας τους επέβαλλε την ίδια υποχρέωση το αργότερο από τις 23 Σεπτεμβρίου 1985·

3)

η ιταλική νομοθεσία προβλέπει ότι τα μέτρα σχετικά με τις οριακές τιμές πρέπει να εφαρμόζονται σε στάδιο προγενέστερο του σημείου εκχύσεως στο περιβάλλον υποδοχής, ενώ το άρθρο 3, παράγραφος 2, της οδηγίας επιτάσσει όπως τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται στο σημείο απορροής των αποβλήτων, δηλαδή κατά την έξοδο τους από τη βιομηχανική εγκατάσταση ή την εγκατάσταση καθαρισμού·

4)

η ιταλική νομοθεσία δεν θεσπίζει διαδικασία ελέγχου ως προς τις ποσότητες του επεξεργαζομένου καδμίου, ενώ το παράρτημα Ι, σημείο 4, της οδηγίας επιβάλλει την καθιέρωση τέτοιου ελέγχου·

5)

η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει σύστημα προηγουμένης αδείας σχετικά με τις απορρίψεις, ενώ τέτοιο σύστημα επιβάλλεται από τις παραγράφους 3 και 4 του άρθρου 3 της οδηγίας·

6)

η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει, όσον αφορά τον προσδιορισμό της υπάρξεως καδμίου στα απόβλητα, μέθοδο αναλύσεως σύμφωνη προς αυτές που επιτάσσονται με το άρθρο 3, παράγραφος 5, του παραρτήματος III, σημείο 1, της οδηγίας·

7)

τέλος, τα επαρχιακά εργαστήρια τα οποία, δυνάμει της ιταλικής νομοθεσίας, έχουν επιφορτιστεί με τον έλεγχο των απορρίψεων δεν μπορούν να εκτελέσουν την αποστολή επιτηρήσεως που επιβάλλεται στις αρχές των κρατών μελών με το άρθρο 4 της οδηγίας εφόσον στο πλαίσιο του ιταλικού συστήματος οι άδειες απορρίψεως χορηγούνται αυτομάτως.

1

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου στις 7 Μαρτίου 1989, η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων άσκησε, κατ' εφαρμογή του άρθρου 169 της Συνθήκης ΕΟΚ, προσφυγή με την οποία ζητεί να αναγνωριστεί ότι η Ιταλική Δημοκρατία, μη θεσπίζοντας εντός της ταχθείσας προθεσμίας όλες τις διοικητικής φύσεως διατάξεις που είναι αναγκαίες για τη μεταφορά στο εσωτερικό δίκαιο, κατά τρόπο εξαντλητικό και ορθό, της οδηγίας 83/513/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 26ης Σεπτεμβρίου 1983, για τις οριακές τιμές και τους ποιοτικούς στόχους για τις απορρίψεις καδμίου ( ΕΕ L 291, σ. 1 ), παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη Συνθήκη ΕΟΚ.

2

Με την οδηγία 76/464/ΕΟΚ, της 4ης Μαΐου 1976, περί της ρυπάνσεως που προκαλείται από ορισμένες επικίνδυνες ουσίες που εκχέονται στο υδάτινο περιβάλλον της Κοινότητος ( ΕΕ ειδ. έκδ. 15/001, σ. 138 ), το Συμβούλιο κατήρτισε ένα πίνακα ουσιών που χαρακτηρίζονται από την τοξικότητα τους, την ανθεκτικότητα τους ή τη βιοσυσσώρευσή τους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και το κάδμιο. Το άρθρο 6 της οδηγίας αυτής προβλέπει ότι το Συμβούλιο οφείλει να καθορίσει, όσον αφορά τις ουσίες αυτές οριακές τιμές, και ποιοτικούς στόχους.

3

Με την προαναφερθείσα οδηγία 83/513 (στο εξής: η οδηγία), καθορίζονται αυτές οι τιμές και στόχοι όσον αφορά το κάδμιο. Η προθεσμία για τη θέση της σε εφαρμογή έληξε στις 28 Σεπτεμβρίου 1985.

4

Συμμορφούμενες προς την υποχρέωση ενημερώσεως που τους επιβάλλει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας, οι ιταλικές αρχές γνωστοποίησαν, στις 28 Οκτωβρίου 1985, στην Επιτροπή ότι οι επιτασσόμενοι από την οδηγία κανόνες προβλέπονταν ήδη σε διάφορες ρυθμίσεις, συγκεκριμένα τον νόμο 319, της 10ης Μαΐου 1976, περί θεσπίσεως διατάξεως για την προστασία των υδάτων από τη μόλυνση ( GURI no 141, της 29.5.1976 ), τον τροποποιητικό νόμο 650 της 24ης Δεκεμβρίου 1979 ( GURI no 352, της 29.12.1979), την εγκύκλιο της διυπουργικής επιτροπής της 29ης Δεκεμβρίου 1976 και την απόφαση της ιδίας επιτροπής της 4ης Φεβρουαρίου 1977 ( supplemento ordinario alla GURI no 69 της 21.2.1977).

5

Κρίνοντας ότι οι ρυθμίσεις αυτές δεν αποτελούσαν προσήκουσα μεταφορά της οδηγίας, η Επιτροπή κίνησε τη σχετική με τη διαπίστωση παραβάσεως διαδικασία.

6

Στην έκθεση για την επ' ακροατηρίου συζήτηση αναπτύσσονται διεξοδικώς τα περιστατικά της υποθέσεως, η εξέλιξη της διαδικασίας καθώς και οι ισχυρισμοί και τα επιχειρήματα των διαδίκων. Τα στοιχεία αυτά της δικογραφίας δεν επαναλαμβάνονται κατωτέρω παρά μόνο καθόσον απαιτείται για τη συλλογιστική του Δικαστηρίου.

7

Η Επιτροπή επικρίνει τις ανεπάρκειες της ιταλικής νομοθεσίας σε σχέση με την οδηγία όσον αφορά τα εξής επτά σημεία.

8

Πρώτον, η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει οριακές τιμές εκφραζόμενες σε γραμμάρια απορριφθέντος καδμίου ανά χιλιόγραμμο χρησιμοποιηθέντος καδμίου, ενώ το παράρτημα Ι της οδηγίας επιβάλλει την καθιέρωση τέτοιων τιμών.

9

Δεύτερον, η ιταλική νομοθεσία υποχρέωσε ορισμένες από τις υφιστάμενες βιομηχανίες να αρχίσουν να τηρούν τις οριακές τιμές το αργότερο από την 1η Μαρτίου 1989, ενώ το παράρτημα Ι της οδηγίας τους επέβαλλε την ίδια υποχρέωση το αργότερο από την 1η Ιανουαρίου 1986.

10

Τρίτον, η ιταλική νομοθεσία προβλέπει ότι τα μέτρα σχετικά με τις οριακές τιμές πρέπει να εφαρμόζονται σε στάδιο προγενέστερο του σημείου εκχύσεως στο περιβάλλον υποδοχής, ενώ το άρθρο 3, παράγραφος 2, της οδηγίας επιτάσσει όπως τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται στο σημείο απορροής των αποβλήτων, δηλαδή κατά την έξοδο τους από τη βιομηχανική εγκατάσταση ή την εγκατάσταση καθαρισμού.

11

Τέταρτον, η ιταλική νομοθεσία δεν θεσπίζει διαδικασία ελέγχου ως προς τις ποσότητες του επεξεργαζομένου καδμίου, ενώ το παράρτημα Ι, σημείο 4, της οδηγίας επιβάλλει την καθιέρωση τέτοιου ελέγχου.

12

Πέμπτον, η ιταλική νομοθεσία δεν προβλέπει σύστημα προηγουμένης αδείας σχετικά με τις απορρίψεις, ενώ τέτοιο σύστημα επιβάλλεται από τις παραγράφους 3 και 4 του άρθρου 3 της οδηγίας.

13

Έκτον, οι προβλεπόμενες από την ιταλική νομοθεσία μέθοδοι αναλύσεως για τη διαπίστωση της παρουσίας καδμίου στα απόβλητα δεν είναι σύμφωνες προς τις μεθόδους που επιτάσσονται από το άρθρο 3, παράγραφος 5, και το παράρτημα III, σημείο 1, της οδηγίας.

14

Τέλος, δεδομένου ότι, στο πλαίσιο του ιταλικού συστήματος, οι άδειες απορρίψεως χορηγούνται αυτομάτως, τα επαρχιακά εργαστήρια που έχουν επιφορτιστεί με τον έλεγχο των απορρίψεων δεν μπορούν να φέρνουν σε πέρας την αποστολή επιτηρήσεως που το άρθρο 4 της οδηγίας επιβάλλει στις αρχές των κρατών μελών.

15

Με το υπόμνημα της αντικρούσεως, η Ιταλική Δημοκρατία δεν αμφισβήτησε το βάσιμο των αιτιάσεων της Επιτροπής.

16

Επομένως, πρέπει να αναγνωριστεί ότι η Ιταλική Δημοκρατία, μη θεσπίζοντας εντός της ταχθείσας προθεσμίας όλες τις νομοθετικής και διοικητικής φύσεως διατάξεις που είναι αναγκαίες για τη μεταφορά στο εσωτερικό δίκαιο, κατά τρόπο εξαντλητικό και ορθό, της οδηγίας 83/513 του Συμβουλίου, της 26ης Σεπτεμβρίου 1983, για τις οριακές τιμές και τους ποιοτικούς στόχους για τις απορρίψεις καδμίου, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη Συνθήκη ΕΟΚ.

17

Κατά το άρθρο 69, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα. Δεδομένου ότι η Ιταλική Δημοκρατία ηττήθηκε, πρέπει να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα.

Για τους λόγους αυτούς,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

αποφασίζει: