61978J0258

1 . Ανταγωνισμός — Συμπράξεις — Δικαιώματα βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας — Άσκηση δικαιώματος — Προϋποθέσεις — Χορήγηση αποκλειστικής αδείας εκμεταλλεύσεως — Συμφωνία αποκλειστικής διανομής — Συμφωνίες πού έχουν από κοινού ως αποτέλεσμα απόλυτη εδαφική προστασία — Απαγόρευση

( Συνθήκη ΕΟΚ άρθρο 85 παράγραφος 1 )

2 . Ανταγωνισμός — Κοινοτικοί κανόνες — Δικαιώματα βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας — Δικαίωμα τού δημιουργού νέου φυτικού είδους — Εφαρμογή τού ιδίου συστήματος πού ισχύει γιά άλλα δικαιώματα — Ιδιάζουσα φύση τών προϊόντων πού αποτελούν αντικείμενο τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους — Λαμβάνονται αναγκαίως υπ’ όψη

3 . Ανταγωνισμός — Συμπράξεις — Δικαιώματα βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας — Δικαίωμα τού δημιουργού νέου φυτικού είδους — Ανοικτή άδεια αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως — Έννοια — Νομιμότης — Προϋποθέσεις

( Συνθήκη ΕΟΚ άρθρο 85 παράγραφος 1 )

4 . Ανταγωνισμός — Συμπράξεις — Αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως πού συνεπάγεται απόλυτη εδαφική προστασία — Έννοια — Αποτελέσματα — Τεχνητή διατήρηση χωριστών εθνικών αγορών — Απαγόρευση

( Συνθήκη ΕΟΚ άρθρο 86 παράγραφος 1 )

5 . Ανταγωνισμός — Συμπράξεις — Απαγόρευση — Εξαίρεση — Αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους πού συνεπάγεται απόλυτη εδαφική προστασία — Μή απαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν βελτίωση τής παραγωγής — Δικαιολογημένη άρνηση εξαιρέσεως

( Συνθήκη ΕΟΚ άρθρο 85 παράγραφος 3 )

1 . Ένα δικαίωμα βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας , εφ’ οσον ρυθμίζεται νομοθετικώς , δέν συγκεντρώνει τά κατά τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης στοιχεία συμβάσεως ή εναρμονισμένης πρακτικής , η άσκησή του ομως δύναται νά υπαχθεί στίς απαγορεύσεις τής συνθήκης , άν προκύπτει οτι αποτελεί τό αντικείμενο , τό μέσο ή τό αποτέλεσμα συμπράξεως .

Η περίπτωση αυτή συντρέχει οταν ο συνδυασμός μιάς συμφωνίας περί χορηγήσεως τού αποκλειστικού δικαιώματος ασκήσεως δικαιώματος βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας εντός ορισμένης εδαφικής περιοχής καί μιάς συμφωνίας μέ τήν οποία αναγνωρίζεται στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως η ιδιότης τού αποκλειστικού διανομέως γιά τήν περιοχή αυτή , έχει ως αποτέλεσμα νά εξασφαλίζει στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως απόλυτη εδαφική προστασία , εμποδίζοντας τίς παράλληλες εισαγωγές .

2 . Τά ειδικά χαρακτηριστικά τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους πού οφείλονται στήν ιδιομορφία τών μεθόδων αναπαραγωγής τών σπόρων πρός σπορά , δέν απαιτούν , εν σχέσει πρός τούς κανόνες περί ανταγωνισμού , νά τύχει τό δικαίωμα αυτό διαφορετικής μεταχειρίσεως από εκείνη τών άλλων δικαιωμάτων βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας . Τό συμπέρασμα αυτό δέν επηρεάζει τήν ανάγκη νά λαμβάνεται υπ’ όψη , γιά τήν εφαρμογή τών κανόνων περί ανταγωνισμού , η ιδιάζουσα φύση τών προϊόντων πού αποτελούν τό αντικείμενο τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους .

3 . Κατά τό μέτρο πού η χορηγουμένη αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως έχει τό χαρακτήρα μιάς ανοικτής αδείας εκμεταλλεύσεως , αφορά δηλαδή μόνο τήν συμβατική σχέση μεταξύ τού κατόχου τού δικαιώματος καί τού αδειούχου εκμεταλλεύσεως , υπό τήν έννοια οτι ο δικαιούχος αναλαμβάνει απλώς καί μόνο τήν υποχρέωση νά μή χορηγεί άλλες άδειες εκμεταλλεύσεως γιά τήν ίδια εδαφική περιοχή καί νά μή ανταγωνίζεται τόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως στήν εν λόγω περιοχή , η χορήγηση αποκλειστικής αδείας εκμεταλλεύσεως τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους επί ορισμένων ποικιλιών σπόρων πρός σπορά , προσφάτως αναπτυχθέντων σέ ενα Κράτος μέλος , δέν ειναι , καθαυτή , ασυμβίβαστη μέ τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης , λαμβανομένης υπ’ όψη τής ιδιαζούσης φύσεως τών εν λόγω προϊόντων , άν ευνοεί τήν διάδοση τής νέας τεχνολογίας καί τού ανταγωνισμού μεταξύ τού νέου προϊόντος καί τών εντός τής Κοινότητος υφισταμένων παρεμφερών προϊόντων .

4 . Μία άδεια εκμεταλλεύσεως ή αποκλειστική παραχώρηση , παρέχουσα απόλυτη εδαφική προστασία , δυνάμει τής οποίας τά συμβαλλόμενα μέρη προτίθενται νά εξαλείψουν , ως πρός τά καλυπτόμενα προϊόντα καί τήν σχετική εδαφική περιοχή , κάθε ανταγωνισμό εκ μέρους τρίτων , οπως τών παραλλήλων εισαγωγέων ή τών αδειούχων εκμεταλλεύσεως άλλων εδαφικών περιοχών , καταλήγει στήν τεχνητή διατήρηση χωριστών εθνικών αγορών καί ειναι , συνεπώς , αντίθετη πρός τήν συνθήκη .

5 . Η απόλυτη εδαφική προστασία πού παρέχεται στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους επί ορισμένων ποικιλιών σπόρων πρός σπορά πού προορίζονται νά χρησιμοποιηθούν από μεγάλο αριθμό γεωργών γιά τήν παραγωγή σημαντικού προϊόντος γιά τήν διατροφή ανθρώπων καί ζώων υπερβαίνει προφανώς τά απαραίτητα γιά τήν βελτίωση τής παραγωγής ή τής διανομής ή τήν προώθηση τής τεχνικής προόδου ορια καί συνιστά επαρκή λόγο γιά νά δικαιολογήσει τήν άρνηση χορηγήσεως τής εξαιρέσεως βάσει τού άρθρου 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης .

Στήν υπόθεση 258/78 ,

1 ) L . C . NUNGESSER KG , Darmstadt ,

2 ) KURT EISELE , Darmstadt ,

εκπροσωπουμένη από τόν δικηγόρο Αμβούργου Juergen Guendisch , μέ αντί- κλητο στό Λουξεμβούργο τήν Jeanne Jansen-Housse , δικαστική επιμελήτρια , 21 , rue Aldringen ,

προσφεύγοντες ,

κατά

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ , εκπροσωπουμένης από τόν νομικό της σύμβουλο Erich Zimmermann , επικουρούμενο από τόν δικηγόρο Μονάχου Hans Ullrich , μέ αντίκλητο στό Λουξεμβούργο τόν Oreste Montalto , μέλος τής νομικής υπηρεσίας τής Επιτροπής , κτίριο Jean Monnet , Kirchberg ,

καθ’ ης ,

συμμετείχαν στήν δίκη :

η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ , εκπροσωπουμένη από τήν G . Dagtoglou τού Treasury Solicitor’s Office , επικουρουμένη από τόν Robin Jacob QC , δικηγόρο τού Gray’s Inn , μέ τόπο επιδόσεων στό Λουξεμβούργο τήν πρεσβεία τού Ηνωμένου Βασιλείου , 28 , boulevard Royal ,

η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , εκπροσωπουμένη από τούς Guy Ladreit de Lacharriere καί Noel Museux , επικουρουμένους από τόν Alexandre Carnelutti μέ τόπο επιδόσεων στό Λουξεμβούργο τήν πρεσβεία τής Γαλλικής Δημοκρατίας , 2 , rue Bertholet ,

CAISSE DE GESTION DES LICENCES VEGETALES , εκπροσωπούμενο από τόν δικηγόρο Παρισίων Lise Funck-Brentano , μέ αντίκλητο στό Λουξεμβούργο τόν δικηγόρο Marlyse Neuen-Kauffmann , 21 , rue Philippe-II ,

η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ , εκπροσωπουμένη από τόν Martin Seidel , επικουρούμενο από τόν καθηγητή Rudolf Lukes , μέ τόπο επιδόσεων στό Λουξεμβούργο τήν πρεσβεία τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας , 20-22 , avenue Emile-Reuter ,

παρεμβαίνουσες ,

πού έχει ως αντικείμενο τήν ακύρωση τής αποφάσεως 78/823/ΕΟΚ τής Επιτροπής , τής 21ης Σεπτεμβρίου 1978 , περί τής βάσει τού άρθρου 85 τής συνθήκης ΕΟΚ διαδικασίας ( IV/28.824 , δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους , σπόροι αραβοσίτου πρός σπορά ( ABl . 1978 , L 286 , σ . 23 ),

1 Μέ δικόγραφο πού κατέθεσε στήν γραμματεία τού Δικαστηρίου , στίς 27 Νοεμβρίου 1978 , η ετερόρρυθμος εταιρία L . C . Nungesser KG καί ο Kurt Eisele , μόνος ομόρρυθμος καί κατέχων τήν πλειοψηφία τού εταιρικού κεφαλαίου εταίρος τής εν λόγω εταιρίας , εγκατεστημένοι στό Darmstadt , ήσκησαν , δυνάμει τού άρθρου 173 παράγραφος 2 τής συνθήκης ΕΟΚ , προσφυγή μέ τήν οποία ζητούν τήν μερική ακύρωση τής αποφάσεως τής από 21ης Σεπτεμβρίου 1978 Επιτροπής , πού αφορά διαδικασία εφαρμογής τού άρθρου 85 τής συνθήκης ( IV 28.824 — δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους — σπόροι αραβοσίτου πρός σπορά ), η οποία εκοινοποιήθη στούς προσφεύγοντες στίς 27 Σεπτεμβρίου 1978 καί εδημοσιεύθη στήν Επίσημη Εφημερίδα ( ABl . 1978 , L 286 , σ . 23 ).

2 Τό δικαίωμα προστασίας τού δημιουργού νέου είδους ειναι , σύμφωνα μέ τό άρθρο 5 τής διεθνούς συμβάσεως περί προστασίας τών νέων φυτικών ειδών , τής 2ας Δεκεμβρίου 1961 , ( Recueil des Traites des Nations Unies αρθ . 815 , σ . 89 ), στίς διατάξεις τής οποίας στηρίζονται οι σχετικές εν προκειμένω νομοθεσίες τών Κρατών μελών , τό δικαίωμα πού παρέχεται στόν δημιουργό μιάς νέας ποικιλίας ή στόν ελκοντα εξ αυτού δικαιώματα νά εξαρτά από προηγουμένη άδειά του τήν παραγωγή πρός διάθεση στήν αγορά αυτού καθ’ αυτού τού υλικού αναπαραγωγής ή φυτικού πολλαπλασιασμού τής νέας ποικιλίας , καθώς καί τήν διάθεση πρός πώληση ή τήν εμπορία τού εν λόγω υλικού .

3 Μέ τήν προσβαλλομένη απόφαση διεπιστώθη οτι τό περιεχόμενο καί η εφαρμογή ορισμένων διατάξεων τών δύο συμβάσεων πού συνήφθησαν τό 1960 καί τό 1965 μεταξύ τού Institut national de la recherche agronomique ( εφ’ εξής : INRA μέ εδρα τό Παρίσι καί τού Eisele καί αφορούν , αντιστοίχως , τήν μεταβίβαση , οσον αφορά τό έδαφος τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας , τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους επί ορισμένων ποικιλιών υβριδίων σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά πού ανέπτυξε τό INRA καί τήν αποκλειστικότητα πολλαπλασιασμού καί πωλήσεως τών σπόρων αυτών στό εν λόγω έδαφος , συνιστούν παράβαση τού άρθρου 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης . Διεπιστώθη , επί πλέον , οτι τό περιεχόμενο καί η εφαργμογή τού συμβιβασμού πού συνήφθη τό 1973 μεταξύ τού Eisele καί τής επιχειρήσεως Louis David KG , εγκατεστημένης στό Meisenheim τής Γερμανίας , ο οποίος απέβλεπε στό νά εμποδίσει τήν επιχείρηση αυτή νά εισάγει καί νά πωλεί σπόρους INRA στήν Γερμανία , συνιστά επίσης παράβαση τής εν λόγω διατάξεως τής συνθήκης ( άρθρο 1 τής αποφάσεως ).

4 Μέ τήν ίδια απόφαση απερρίφθη η αίτηση τού Eisele περί εξαιρέσεως από τήν απαγόρευση τών συμφωνιών , σύμφωνα μέ τό άρθρο 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης ( άρθρο 2 τής αποφάσεως ).

5 Πρός υποστήριξη τής προσφυγής τους , οι προσφεύγοντες προβάλλουν τούς εξής πέντε λόγους :

— Πρώτος λόγος : η προσβαλλομένη απόφαση στερείται αντικειμένου , καθ’ οσον αναφέρεται στήν συναφθείσα τό 1960 σύμβαση μεταξύ τού INRA καί τού Eisele , δεδομένου οτι η σύμβαση αυτή αντικατεστάθη από άλλες συμβάσεις πού συνήψαν τά ίδια μέρη τό 1961 .

— Δεύτερος λόγος : η προσβαλλομένη απόφαση παραβιάζει τόν κανονισμό 26/62 τού Συμβουλίου , τής 4ης Απριλίου 1962 , περί εφαρμογής ορισμένων κανόνων ανταγωνισμού στήν παραγωγή καί στήν εμπορία γεωργικών προϊόντων ( ΕΕ ειδ . έκδ . 03/001 , σ . 35 ), οι διατάξεις τού οποίου εμποδίζουν τήν εφαρμογή τού άρθρου 85 τής συνθήκης στίς επίδικες συμβάσεις .

—Τρίτος λόγος : η προσβαλλομένη απόφαση παραβιάζει τό άρθρο 85 παράγραφοι 1 καί 2 , καθώς καί τά άρθρα 30 καί 36 τής συνθήκης καθ’ οσον :

Α . Η Επιτροπή δέν έλαβε υπ’ όψη τήν ιδιάζουσα φύση τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους , η άσκηση τού οποίου απαιτεί αυστηρή τήρηση τής εδαφικής προστασίας .

Β.Η Επιτροπή κακώς εθεώρησε οτι κάθε αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους εμπίπτει εξ ορισμού στήν εφαρμογή τού άρθρου 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης .

— Τέταρτος λόγος : η προσβαλλομένη απόφαση παραβιάζει τό άρθρο 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης , διότι οι απαιτούμενες γιά τήν χορήγηση τής εξαιρέσεως , βάσει τής εν λόγω διατάξεως , προϋποθέσεις πληρούνται εν προκειμένω καί διότι , εν πάση περιπτώσει , οι επικαλούμενοι γιά τήν άρνηση χορηγήσεως εξαιρέσεως λόγοι πάσχουν από σφάλματα περί τόν νόμο καί τήν ουσία .

— Πέμπτος λόγος : η προσβαλλομένη απόφαση ειναι παράνομη λόγω υπερβάσεως εξουσίας κατά τό μέτρο πού εφαρμόζεται στόν συνομολογηθέντα μεταξύ τής επιχειρήσεως David καί Eisele συμβιβασμό , εφ’ οσον , κατά τό γερμανικό δίκαιο , ο συμβιβασμός αυτός πρέπει νά θεωρηθεί ως διαδικαστική πράξη .

6 Η προσφυγή δέν στρέφεται κατά τών επί μέρους διατάξεων τού άρθρου 1β τής αποφάσεως , πού αφορούν τίς απορρέουσες από τά άρθρα 2 καί 3 τής συμβάσεως τού 1965 υποχρεώσεις καί τού άρθρου 1 τής εν λόγω συμβάσεως , καθ’ οσον πρόκειται γιά τήν υποχρέωση τού αδειούχου εκμεταλλεύσεως νά μή παράγει ή πωλεί σπόρους πρός σπορά άλλων ποικιλιών αραβοσίτου εκτός από τίς ποικιλίες INRA .

7 Οι παρεμβάσεις τής βρετανικής , γερμανικής καί γαλλικής κυβερνήσεως , καθώς καί η παρέμβαση τού Caisse de gestion des licences vegetales , αφορούν κυρίως τόν τρίτο καί τόν τέταρτο λόγο . Η γαλλική κυβέρνηση ισχυρίσθη , επί πλέον , οτι τό INRA ειναι δημόσιος οργανισμός , στόν οποίο έχει ανατεθεί αποστολή γενικού συμφέροντος καί οτι , συνεπώς , ορθώς οι προσφεύγοντες επεκαλέσθησαν τό άρθρο 90 παράγραφος 2 τής συνθήκης κατά τήν διοικητική διαδικασία ενώπιον τής Επιτροπής .

8 Συναφώς πρός τά ανωτέρω , σημειώνεται οτι , σύμφωνα μέ τό άρθρο 90 παράγραφος 2 τής συνθήκης , οι επιχειρήσεις πού ειναι επιφορτισμένες μέ τήν διαχείριση υπηρεσιών γενικού οικονομικού συμφέροντος υπόκεινται στούς κανόνες ανταγωνισμού τής συνθήκης κατά τό μέτρο πού η εφαρμογή τών κανόνων αυτών δέν εμποδίζει τήν εκπλήρωση τής ειδικής αποστολής πού τούς έχει ανατεθεί .

9 Μέ τήν προσβαλλομένη απόφαση , διαπιστώνεται , πράγμα πού δέν αμφισβητεί η γαλλική κυβέρνηση , οτι η ειδική αποστολή πού έχει , κατά τήν γαλλική νομοθεσία , ανατεθεί στό INRA ειναι η οργάνωση , η εκτέλεση καί η δημοσίευση ολων τών εργασιών επιστημονικής ερεύνης πού αναφέρονται στήν γεωργία , ιδίως εκείνων πού αφορούν τήν βελτίωση καί τήν ανάπτυξη τής παραγωγής φυτικών ειδών , καθώς καί τήν διατήρηση καί μεταποίηση γεωργικών προϊόντων . Η εκπλήρωση μιάς τέτοιας αποστολής δέν εμποδίζεται από τήν εφαρμογή τών κανόνων ανταγωνισμού τής συνθήκης επί ενός συνόλου συμβάσεων , κύριος σκοπός τών οποίων δέν ειναι η αναπαραγωγή , δηλαδή η δημιουργία ή η καλλιέργεια νέων ποικιλιών , αλλά η εμπορία τών σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά , οι οποίοι προέρχονται από βασικές σειρές , πού εδημιούργησε καί εκαλλιέργησε προηγουμένως τό INRA κατόπιν ερευνών καί οι οποίοι προορίζονται νά διατεθούν μέσω τού εμπορίου στούς γεωργούς . Συνεπώς , δέν ειναι ορθή , εν προκειμένω , η επίκληση τού άρθρου 90 παράγραφος 2 τής συνθήκης .

Πρώτος λόγος : οι αναφερόμενες στήν προσβαλλομένη απόφαση συμβάσεις

10 Η σύμβαση τού 1960 συνήφθη κατά τήν έναρξη τής συνεργασίας τού INRA μέ τόν Eisele , ο οποίος ανέλαβε τήν εκπροσώπηση τού INRA στόν Bundessortenamt , πού ειναι η αρμοδία γερμανική ομοσπονδιακή αρχή γιά τήν καταχώριση τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους , προκειμένου νά προβεί σέ εγγραφή τών ποικιλιών σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά πού εκαλλιεργούντο από τόν INRA καί επροστατεύοντο ήδη από τά δικαιώματα τού δημιουργού νέου είδους δυνάμει τής γαλλικής νομοθεσίας . Επί πλέον , ο Eisele ανέλαβε τήν υποχρέωση νά ενημερώσει τό INRA γιά κάθε ζήτημα σχετικό μέ τήν εμπορία τών ποικιλιών αυτών στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας .

11 Τά συμβαλλόμενα στήν ανωτέρω σύμβαση μέρη διεπίστωσαν οτι , δυνάμει τής ισχυούσης τότε γερμανικής νομοθεσίας , ο φορεύς τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους , πού ειχε τήν εδρα του εκτός τού γερμανικού εδάφους , δέν ηδύνατο νά προβεί σέ καταχώριση τών δικαιωμάτων αυτών στό Bundessortenamt . Πρός αντιμετώπιση τής δυσχερείας αυτής , τό INRA μετεβίβασε στόν Eisele μέ τέσσερις δηλώσεις , στίς οποίες προέβη τόν Ιανουάριο καί τόν Φεβρουάριο τού 1961 , οι οποίες ομως ίσχυαν από τήν ημερομηνία υπογραφής τής συμβάσεως τού 1960 , τά δικαιώματα τού δημιουργού νέου είδους πού κατείχε γιά τό γερμανικό έδαφος καί γιά τέσσερις ποικιλίες σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά INRA .

12 Τό άρθρο 1 α τής προσβαλλομένης αποφάσεως περιγράφει τό περιεχόμενο καί τήν εφαρμογή ορισμένων διατάξεων τής συμβάσεως τού 1960 ως παράβαση τού άρθρου 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης , χωρίς νά αναφέρεται στίς συμβάσεις τού 1961 . Μέ τόν πρώτο λόγο οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν οτι η απόφαση στερείται αντικειμένου κατά τό μέτρο πού αφορά τήν σύμβαση τού 1960 , η οποία «κατηργήθη ουσιαστικώς» μέ τίς μεταβιβάσεις .

13 Από τόν φάκελλο τής δικογραφίας προκύπτει , πάντως , οτι ολες οι δηλώσεις μεταβιβάσεως περιείχαν τόν ακόλουθο ορο :

«Κατά τό μέτρο πού τό περιεχόμενο τής παρούσης δηλώσεως αφίσταται τής συναφθείσης συμβάσεως , οι δηλώσεις αυτές λογίζονται ως συμφωνία τροποποιήσεως τής συμβάσεως.»

14 Από τά ανωτέρω προκύπτει οτι η σύμβαση τού 1960 ετροποποιήθη καί δέν κατηργήθη μέ τίς δηλώσεις περί μεταβιβάσεως . Εξ άλλου , η Επιτροπή ερμήνευσε κατά τόν ίδιο τρόπο τήν σύμβαση υποστηρίζοντας , στίς αιτιολογικές σκέψεις τής αποφάσεως ( Ι , D , 1.1 ), οτι «βάσει τής συμβάσεως αυτής» , δηλαδή τής συμβάσεως τού 1960 , «ο Eisele κατεχώρισε επ’ ονόματί του στό Bundessortenamt τίς ποικιλίες αραβοσίτου πού εδημιούργησε τό INRA καί , συνεπώς , κατέστη κάτοχος τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους επί τών ποικιλιών αυτών στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας» καί παραπέμποντας , στό διατακτικό τής αποφάσεως ( άρθρο 1 στοιχείο α ), στήν σύμβαση τού 1960 πού αφορά «τήν μεταβίβαση από τό INRA στόν Eisele τού δικαιώματος επί τών νέων ειδών στήν Γερμανία» .

15 Η ερμηνεία αυτή δικαιολογείται , πρό πάντων , διότι η σύμβαση τού 1960 καί η τροποποίησή της μέ τίς δηλώσεις περί μεταβιβάσεως δέν συνιστούν παρά μόνον τήν έναρξη τής συνεργασίας μεταξύ τού INRA καί τών προσφευγόντων , συνεργασίας η οποία ενισχύθη ακολούθως , ιδίως μέ τήν σύμβαση τού 1965 , μέ τήν οποία ανετέθη στόν Eisele τό αποκλειστικό δικαίωμα οργανώσεως πωλήσεων σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA στήν Γερμανία . Οι μεταβιβάσεις εντάσσονται έτσι σέ ενα σύνολο ενεργειών πού απέβλεπαν στήν οργάνωση τής διαθέσεως τών σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA στή Γερμανία .

16 Συνεπώς , ο πρώτος λόγος πρέπει νά απορριφθεί .

Δεύτερος λόγος : δυνατότης εφαρμογής τού κανονισμού 26/62

17 Σύμφωνα μέ τό άρθρο 2 τού κανονισμού 26/62 , ο οποίος εξεδόθη δυνάμει τού άρθρου 42 τής συνθήκης , τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης δέν εφαρμόζεται στίς συμφωνίες , αποφάσεις καί πρακτικές πού αφορούν τήν παραγωγή ή τήν εμπορία τών γεωργικών προϊόντων , άν αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιάς εθνικής οργανώσεως αγοράς ή ειναι απαραίτητες γιά τήν επίτευξη τών αναφερομένων στό άρθρο 39 τής συνθήκης στόχων τής κοινής γεωργικής πολιτικής .

18 Συναφώς πρός τά ανωτέρω , στήν απόφαση αναφέρεται κατ’ αρχάς οτι οι συμφωνίες μεταξύ INRA καί Eisele δέν αποτελούν αναπόσπαστο μέρος ούτε επέκταση τής εθνικής οργανώσεως τής αγοράς σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά ( ΙΙ , 5 , πρώτη περίπτωση ). Τό INRA ανέθεσε από τό 1973 τήν εμπορική εκμετάλλευση τών σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA , στήν Γαλλία καί αλλού , στήν γαλλική εταιρία ιδιωτικού δικαίου Frasema , οι μέτοχοι τής οποίας ειναι οι κύριοι προμηθευτές συνοδευομένων από πιστοποιητικό σπόρων πρός σπορά κάθε ποικιλίας πού χρησιμοποιείται στήν γαλλική γεωργία . Η ιδιάζουσα φύση τών σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA δέν ειναι τέτοια , ωστε η οργάνωση τής αγοράς αυτής νά δύναται νά διακριθεί από τήν οργάνωση τής αγοράς τών σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου γενικώς . Κατά συνέπεια , οι συμφωνίες μεταξύ INRA καί Frasema δέν δύνανται νά θεωρηθούν οτι αποτελούν τήν εθνική οργάνωση αγοράς σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά . Εξ άλλου , η αγορά τών σπόρων αραβοσίτου διέπεται από τίς διατάξεις τού κανονισμού 2358/71 τού Συμβουλίου , τής 26ης Οκτωβρίου 1971 , περί κοινής οργανώσεως αγοράς στόν τομέα τών σπόρων πρός σπορά ( ΕΕ ειδ . έκδ . 03/007 , σ . 66 ).

19 Μέ τήν απόφαση διαπιστώνεται ακολούθως οτι οι επίδικες συμφωνίες δέν ειναι απαραίτητες γιά τήν επίτευξη τών στόχων πού αναφέρονται στό άρθρο 39 τής συνθήκης ( ΙΙ , 5 , δευτέρα περίπτωση ). Τά αναγκαία γιά τήν εν λόγω επίτευξη μέτρα καθωρίσθησαν μέ τόν προαναφερθέντα κανονισμό 2358/71 , οι δέ συμφωνίες δέν δύνανται κατά κανένα τρόπο νά ενταχθούν στό πλαίσιο τών διατάξεων τού εν λόγω κανονισμού . Εξ άλλου , οι συμφωνίες επέτρεψαν στούς προσφεύγοντες νά εξαλείψουν κάθε ανταγωνισμό στήν γερμανική αγορά οσον αφορα τούς σπόρους πρός σπορά αραβοσίτου INRA , ειχαν δέ ως αποτέλεσμα οι τιμές τών εν λόγω σπόρων στήν Γερμανία νά ειναι πολύ μεγαλύτερες από τίς τιμές πού ισχύουν στήν Γαλλία , αποτέλεσμα πού ειναι αντίθετο πρός δύο από τούς στόχους τού άρθρου 39 τής συνθήκης , ήτοι τήν εξασφάλιση δικαίου βιοτικού επιπέδου στό γεωργικό πληθυσμό , ιδίως μέ τήν αύξηση τού ατομικού εισοδήματος τών εργαζομένων στήν γεωργία , καί τήν διασφάλιση λογικών τιμών κατά τήν προσφορά αγαθών στούς καταναλωτές . Τέλος , περιορίζοντας τήν παραγωγή τών σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA στήν Γερμανία , οι συμφωνίες δύνανται νά εμποδίσουν τήν επίτευξη τού σκοπού τού άρθρου 39 τής συνθήκης , πού αφορά τήν εξασφάλιση τού εφοδιασμού , καθ’ οσον παρακωλύουν , κατά τρόπο πού δέν πρέπει νά υποτιμάται , τήν γεωργραφική κατανομή τής παραγωγής αυτής στίς ζώνες τής Κοινότητος , στίς οποίες η παραγωγή ειναι δυνατή .

20 Μέ τόν δεύτερο λόγο αμφισβητείται τό δεύτερο μέρος τής ανωτέρω επιχειρηματολογίας . Κατ’ αρχάς , οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται οτι οι τιμές τών σπόρων INRA στήν Γερμανία δέν ηταν αισθητά μεγαλύτερες από ο,τι στήν Γαλλία . Υποστηρίζουν , ακολούθως , οτι μία αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως γιά ορισμένη εδαφική περιοχή , πού αφορά τό δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους , αποτελεί τό καλύτερο μέσο πρός επίτευξη τών στόχων τού άρθρου 39 τής συνθήκης . Αφ’ ενός , οι συμβάσεις παροχής αποκλειστικής αδείας εκμεταλλεύσεως επιτρέπουν τήν διάδοση τών γνώσεων πού έχει αποκτήσει ο παραγωγός σπόρων καί τήν αύξηση τής παραγωγικότητος τής γεωργίας μέ τήν ανάπτυξη τής τεχνικής προόδου , γεγονός πού επιφέρει αύξηση τού ατομικού εισοδήματος τών γεωργών ( άρθρο 39 παράγραφος 1 στοιχεία α καί β ). Αφ’ ετέρου , μόνον οποιος έχει αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως δύναται νά εφαρμόσει , κατόπιν συμφωνίας μέ τόν παρέχοντα τήν άδεια , μακροπρόθεσμη πολιτική αποβλέπουσα στήν ικανοποίηση τής ζητήσεως σπόρων στήν εδαφική περιοχή πού τού επεφυλάχθη , μέ αποτέλεσμα τήν σταθεροποίηση τής αγοράς καί τήν εξασφάλιση τού εφοδιασμού ( άρθρο 39 παράγραφος 1 στοιχεία γ καί δ ).

21 Από τά ανωτέρω προκύπτει , συνεπώς , οτι ο δεύτερος λόγος στηρίζεται στόν ισχυρισμό οτι οι επίδικες συμβάσεις , βάσει τών οποίων παρεσχέθη αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως τού δικαιώματος τού δημιουργού νέων σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA γιά τό γερμανικό έδαφος , συνιστούν τό κατάλληλο μέσο πρός επίτευξη τών στόχων τής κοινής γεωργικής πολιτικής , λαμβανομένων υπ’ όψη τών ιδιαιτέρων απαιτήσεων πού ειναι αναπόσπαστες μέ τήν παραγωγή καί τήν εμπορία τών εν λόγω σπόρων . Ο ισχυρισμός αυτός θά εξετασθεί στό πλαίσιο τού τρίτου λόγου .

22 Κατά συνέπεια , δέν ειναι αναγκαίο νά εξετασθεί χωριστά ο δεύτερος λόγος .

Τρίτος λόγος , Α : η ιδιάζουσα φύση τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου φυτικού είδους

23 Οι προσφεύγοντες εξηγούν κατ’ αρχάς οτι ο Eisele ηταν κάτοχος δικαιωμάτων δημιουργού νέου είδους πού τού μετεβίβασε τό INRA οσον αφορά τήν Γερμανία . Κατά τήν σχετική γερμανική νομοθεσία , τό δικαίωμα αυτό παρέχει στόν δικαιούχο τό αποκλειστικό δικαίωμα νά παράγει πρός διάθεση στό εμπόριο καί νά εμπορεύεται τούς σπόρους πρός σπορά τής προστατευομένης ποικιλίας , καθώς καί νά απαγορεύει τήν εισαγωγή τέτοιων σπόρων χωρίς τήν συναίνεσή του ( άρθρο 15 παράγραφος 1 τού Sortenschutzgesetz , γερμανικού νόμου περί προστασίας τών φυτικών ειδών ).

24 Ακολούθως , ισχυρίζονται οτι η αρχή τής εδαφικότητος τής προστασίας , πού παρέχει τό δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους δυνάμει τής νομοθεσίας αυτής , δικαιολογείται από τήν ιδιάζουσα φύση τών φυτικών ειδών , τά οποία αφορά η προστασία αυτή . Αφ’ ενός η καλλιέργεια τών σπόρων πρός σπορά εξαρτάται από τίς κλιματολογικές συνθήκες καί τήν φύση τού εδάφους· οι εν λόγω σπόροι πρέπει νά προσαρμόζονται στίς ιδιάζουσες συνθήκες τής χώρας οπου πρόκειται νά χρησιμοποιηθούν . Αφ’ ετέρου , αφού δημιουργηθούν τά προοριζόμενα πρός σπορά υβρίδια , πρέπει , γιά νά διατηρούνται , νά αναπαράγονται συνεχώς μέ βιολογική διαδικασία· ο κίνδυνος αποσταθεροποιήσεως τής ποικιλίας ειναι τέτοιος , ωστε η μή ελεγχομένη από τόν δημιουργό ή τόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως εμπορία νά δύναται νά προξενήσει σημαντικές ζημίες στό σύνολο τής γεωργίας εντός τής εν λόγω εδαφικής περιοχής .

25 Τά επιχειρήματα αυτά προβάλλουν επίσης η γαλλική κυβέρνηση καί τό Caisse de gestion de licences vegetales , υποστηρίζοντας ιδίως οτι η προώθηση τής τεχνικής καινοτομίας στόν τομέα τών φυτικών ειδών εξαρτάται από τήν δυνατότητα απόλυτης εδαφικής προστασίας . Απαιτούνται πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα γιά τήν τελειοποίηση τών βασικών γενών από τά οποία παράγονται οι συνοδευόμενοι από πιστοποιητικό σπόροι πρός σπορά , πού αποτελούν τό αντικείμενο τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους , η δέ σημαντική οικονομική δέσμευση πού αυτό συνεπάγεται δύναται νά γίνει αποδεκτή μόνον άν εξασφαλίζεται στόν δημιουργό ή στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως η αδιατάρακτη άσκηση τών δικαιωμάτων τους .

26 Οι προσφεύγοντες καί οι εν λόγω δύο παρεμβαίνουσες συνάγουν από τά ανωτέρω επιχειρήματα οτι η προσβαλλομένη απόφαση ειναι παράνομη κατά τό μέτρο πού θεωρεί οτι οι επίδικες συμβάσεις αποσκοπούν στήν κατανομή τών αγορών , ενώ η εδαφική προστασία , τής οποίας τυγχάνει ο Eisele , αποτελεί απλώς τό αποτέλεσμα τής νομίμου ασκήσεως τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους , τά οποία κατέχει στήν Γερμανία .

27 Πρέπει κατ’ αρχάς νά τονισθεί οτι μέ τήν προσβαλλομένη απόφαση επικρίνεται ρητώς τό περιεχόμενο καί η εφαρμογή τής συμβάσεως τού 1960 , κατά τό μέτρο πού επιτρέπει στόν Eisele «νά επικαλείται τά ιδικά του δικαιώματα τού δημιουργού νέου είδους γιά νά αντιτάσσεται σέ κάθε εισαγωγή εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας τής Γερμανίας ή σέ κάθε εξαγωγή πρός άλλο Κράτος μέλος τής Κοινότητος τών σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου τών ποικιλιών INRA» ( άρθρο 1 στοιχείο α ).

28 Ακολούθως , πρέπει νά σημειωθεί οτι , κατά τήν νομολογία τού Δικαστηρίου ( απόφαση τής 15ης Ιουνίου 1976 , Emi Records , 51/75 , Slg . σ . 811 ), ενα δικαίωμα βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας , εφ’ οσον ρυθμίζεται νομοθετικώς , δέν συγκεντρώνει τά κατά τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης στοιχεία συμβάσεως ή εναρμονισμένης πρακτικής , η άσκησή του ομως δύναται νά υπαχθεί στίς απαγορεύσεις τής συνθήκης , άν προκύπτει οτι αποτελεί τό αντικείμενο , τό μέσο ή τό αποτέλεσμα συμπράξεως .

29 Μία τέτοια άσκηση δικαιώματος βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας , απαγορευομένη από τίς διατάξεις τής συνθήκης , υφίσταται ιδίως , οπως ετόνισε τό Δικαστήριο μέ τήν απόφασή του τής 20ής Ιουνίου 1978 ( Tepea , 28/77 , Slg . σ . 1391 ), οταν ο συνδυασμός μιάς συμφωνίας περί παροχής τού αποκλειστικού δικαιώματος ασκήσεως δικαιώματος βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας εντός ορισμένης εδαφικής περιοχής καί μιάς συμφωνίας μέ τήν οποία αναγνωρίζεται στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως η ιδιότης τού αποκλειστικού διανομέως γιά τήν περιοχή αυτή , έχει ως αποτέλεσμα νά εξασφαλίζει στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως απόλυτη εδαφική προστασία , εμποδίζοντας τίς παράλληλες εισαγωγές .

30 Μέ τά προβαλλόμενα πρός υποστήριξη τού τρίτου λόγου , υπό τό στοιχείο Α , επιχειρήματα ισχυρίζονται κατ’ ουσίαν οτι η νομολογία αυτή , η οποία ανεπτύχθη από τό Δικαστήριο σέ σχέση μέ τό δικαίωμα επί τού σήματος καί μέ τό δίπλωμα ευρεσιτεχνίας , δέν δύναται νά εφαρμοσθεί επί τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους , δεδομένων τών ιδιαζόντων χαρακτηριστικών τού δικαιώματος αυτού καί τών προϊόντων πού αποτελούν αντικείμενό του .

31 Πρέπει νά παρατηρηθεί σχετικώς οτι η προσβαλλομένη απόφαση αφορά τούς σπόρους πρός σπορά αραβοσίτου INRA , πού αποτελούν τό αντικείμενο τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους , κάτοχος τών οποίων ηταν στήν Γαλλία τό INRA καί στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας , μετά τήν μεταβίβαση , ο Eisele· οι εν λόγω σπόροι συνωδεύοντο από επίσημο πιστοποιητικό καί ηδύναντο νά εισαχθούν , πωληθούν καί παραχθούν στήν Γερμανία , προκειμένου νά διατεθούν πρός χρήση τών γεωργών .

32 Ειναι αληθές οτι , σύμφωνα μέ τό άρθρο 3 τής συμβάσεως τού 1965 , ο Eisele έλαβε επίσης από τό INRA τά βασικά γένη , γιά νά δύναται νά καλλιεργεί ο ίδιος τούς συνοδευομένους από πιστοποιητικό σπόρους πρός σπορά , υπό τόν ορον οτι ώφειλε νά μή παράγει πλέον τού ενός τρίτου τών απαραιτήτων πρός κάλυψη τών αναγκών τών γερμανών καταναλωτών σπόρων πρός σπορά συνοδευομένων από πιστοποιητικό καί ώφειλε νά εισάγει από τήν Γαλλία τό υπόλοιπο τμήμα . Μέ τήν απόφαση διαπιστώνεται οτι η υποχρέωση αυτή τού Eisele , νά μή παράγει πλέον τού ενός τρίτου τών πωλουμένων σπόρων πρός σπορά , ειναι αντίθετη πρός τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης ( άρθρο 1 στοιχείο β τής αποφάσεως περί τής συμβάσεως τού 1965 , άρθρο 3 ). Οι προσφεύγοντες ομως δέν προσέβαλαν αυτό τό τμήμα τής αποφάσεως . Τά άλλα τμήματα τής αποφάσεως δέν αφορούν τήν ανάπτυξη ή τήν εισαγωγή τών βασικών γενών , αλλά τήν εμπορία καί , επικουρικώς , τήν παραγωγή τών συνοδευομένων από πιστοποιητικό σπόρων πρός σπορά .

33 Η διαπίστωση αυτή επιτρέπει τήν καλύτερη εκτίμηση τών επιχειρημάτων πού βασίζονται στήν προώθηση τής τεχνικής καινοτομίας στόν γεωργικό τομέα . Άν καί η ανάπτυξη νέων σπόρων πρός σπορά δύναται νά συνεπάγεται σημαντικές οικονομικές θυσίες , ο κίνδυνος αυτός υπάρχει μάλλον κατά τόν χρόνο τής παραγωγής τών βασικών σπόρων πρός σπορά . Αντιθέτως , οταν η προσφάτως επιτευχθείσα ποικιλία λάβει τήν οριστική της μορφή , υπό τήν έννοια οτι εξ αυτής ειναι δυνατή η παραγωγή σπόρων πρός σπορά , οι οποίοι δύνανται νά τύχουν επισήμου πιστοποιητικού καί νά διατεθούν στό εμπόριο , οι αφορώντες τό εμπόριο τών προϊόντων κανόνες , συμπεριλαμβανομένης τής νομοθεσίας περί ανταγωνισμού , πρέπει κατ’ αρχήν νά εφαρμόζονται στήν εμπορία τών εν λόγω σπόρων .

34 Οι συνοδευόμενοι από πιστοποιητικό σπόροι πρός σπορά , οι οποίοι αποτελούν τό αντικείμενο τών επιδίκων συμβάσεων ειναι υβρίδια αραβοσίτου πού προορίζονται πρός σπορά , αποτελούν δέ ποικιλία σπόρων , η σταθερότης τών οποίων δύναται νά εξασφαλισθεί μόνον άν καλλιεργούνται κάθε φορά εκ νέου από τά βασικά γένη . Κατά τούς προσφεύγοντες , η αναπαραγωγή τών σπόρων αυτών θέτει ενα ιδιαίτερο πρόβλημα σέ σχέση μέ τήν αναπαραγωγή προϊόντων προστατευομένων από τό δικαίωμα επί τού σήματος ή από τό δίπλωμα βιομηχανικής ευρεσιτεχνίας , ιδίως υπό τήν έννοια οτι η διαδικασία αναπαραγωγής ειναι περισσότερο πολύπλοκη καί εξαρτάται σέ ιδιαιτέρως σημαντικό βαθμό από τυχαία περιστατικά πού έχουν σχέση μέ τό κλίμα καί τό έδαφος .

35 Εν τούτοις , τά ανωτέρω επιχειρήματα δέν λαμβάνουν υπ’ όψη οτι πολλά προϊόντα πού δύνανται νά αποτελέσουν αντικείμενο τού δικαιώματος επί τού σήματος ή τού διπλώματος βιομηχανικής ευρεσιτεχνίας , ιδίως ορισμένα είδη διατροφής καί φαρμακευτικά προϊόντα , ευρίσκονται σέ παρομοία κατάσταση . Οι προβαλλόμενοι από τούς προσφεύγοντες λόγοι , άν καί στηρίζονται σέ ακριβή πραγματικά περιστατικά , δέν επαρκούν γιά τήν υπαγωγή τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους σέ ενα ειδικό καθεστώς σέ σχέση μέ τά άλλα δικαιώματα βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας .

36 Τό κύριο επιχείρημα πού προβάλλουν οι προσφεύγοντες πρός υποστήριξη τού προβληθέντος λόγου συνίσταται στό οτι στήν Γερμανία ο κάτοχος δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους εγγυάται , έναντι τού Bundessortenamt , τήν σταθερότητα τής προστατευομένης ποικιλίας . Η ευθύνη πού υπέχει κατ’ αυτό τόν τρόπο ο εν λόγω δικαιούχος απαιτεί απόλυτο έλεγχο εκ μέρους του κάθε εμπορίας τών σπόρων πρός σπορά τής προστατευομένης ποικιλίας στό γερμανικό έδαφος . Ακριβώς γι’ αυτόν τόν λόγο , η ίδια η φύση τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους , οπως προκύπτει από τό εφαρμοστέο εν προκειμένω γερμανικό δίκαιο , αποτελεί εμπόδιο γιά τίς παράλληλες εισαγωγές , οι οποίες διενεργούνται χωρίς τόν έλεγχο τού δικαιούχου .

37 Πρέπει νά παρατηρηθεί σχετικώς οτι από τά άρθρα 12 καί 15 τού γερμανικού νόμου περί προστασίας τών φυτικών ειδών ( Sortenschutzgesetz , κωδικοποιημένο κείμενο Bundesgesetzblatt 1977 , Ι , σ . 105 ) προκύπτει οτι τό δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους ανήκει στόν αρχικό δημιουργό ή στόν εφευρέτη μιάς ποικιλίας ή στούς ελκοντες εξ αυτού δικαίωμα καί οτι έχει ως αποτέλεσμα οτι μόνον ο κάτοχος τού δικαιώματος δύναται νά παράγει ή νά εμπορεύεται τό υλικό αναπαραγωγής τής προστατευομένης ποικιλίας . Όσον αφορά τήν διατήρηση τής ποικιλίας , τό άρθρο 16 τού ιδίου νόμου ορίζει οτι ο κάτοχος τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους υποχρεούται νά παρέχει κάθε αναγκαία γιά τήν εξέταση τής ποικιλίας από τό Bundessortenamt πληροφορία , νά επιτρέπει στήν εν λόγω αρχή τόν έλεγχο τών λαμβανομένων πρός διατήρηση τής ποικιλίας μέτρων καί νά τής αποστέλλει κάθε αναγκαίο πρός τούτο υλικό .

38 Όπως διευκρίνισε η γερμανική κυβέρνηση , απαντώτας στά ερωτήματα τού Δικαστηρίου , ο νόμος αυτός δέν διέπει τήν δυνατότητα διαθέσεως τών σπόρων πρός σπορά στό εμπόριο , τομέα πού ρυθμίζεται από τόν γερμανικό νόμο περί εμπορίου σπόρων πρός σπορά ( Saatgutverkehrsgesetz , κωδικοποιηθέν κείμενο Bundesgesetzblatt 1975 , Ι , σ . 1453 ). Σύμφωνα μέ τό άρθρο 4 παράγραφος 1 τού νόμου αυτού , οι σπόροι πρός σπορά δύνανται κατ’ αρχήν νά διατεθούν στό εμπόριο μόνον αφού εγκριθούν ως βασικοί ή ως συνοδευόμενοι από πιστοποιητικό σπόροι πρός σπορά . Η ανωτέρω έγκριση προϋποθέτει , ιδίως , τήν καταχώριση τής εν λόγω ποικιλίας στόν κατάλογο τών ποικιλιών ( Sortenliste , άρθρο 7 παράγραφος 1 τού νόμου ), κατόπιν αιτήσεως τού καλλιεργητού τής ποικιλίας ή , άν πρόκειται γιά προστατευομένη ποικιλία , τού κατόχου τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους . Ούτε η καταχώριση στόν κατάλογο ποικιλιών ούτε η έγκριση τών σπόρων πρός σπορά ιδρύουν αποκλειστικό δικαίωμα παραγωγής ή εμπορίας τού υλικού αναπαραγωγής .

39 Δυνάμει τού άρθρου 38 παράγραφος 1 τού Saatgutverkehrsgesetz , μία ποικιλία δύναται νά καταχωρισθεί στόν κατάλογο ποικιλιών μόνον άν ειναι ευδιάκριτη , αρκετά ομοιογενής καί σταθερή , άν έχει καλλιεργητική αξία καί άν δύναται νά χαρακτηρισθεί μέ ονομασία πού δύναται νά καταχωρισθεί . Εναπόκειται στό Bundessortenamt νά ελέγχει άν πληρούνται οι απαιτούμενες γιά τήν εγγραφή στόν κατάλογο προϋποθέσεις ( άρθρο 57 παράγραφος 1 τού νόμου ). Η καταχώριση τής ποικιλίας διαγράφεται αυτεπαγγέλτως από τόν κατάλογο , εφ’ οσον δέν πληρούται ή παύει νά πληρούται πλέον μία από τίς πέντε προαναφερθείσεις προϋποθέσεις ( άρθρο 62 παράγραφος 2 τού νόμου ).

40 Στόν Saatgutverkehrsgesetz ορίζεται , επίσης , οτι ο καλλιεργητής , ο οποίος προέβη σέ καταχώριση τής ποικιλίας στόν κατάλογο ποικιλιών , υποχρεούται νά διατηρεί τήν εν λόγω ποικιλία οπως κατεχωρίσθη καί οτι τό Bundessortenamt παρακολουθεί άν διατηρούνται οι καταχωρισθείσες ποικιλίες ( άρθρα 67 καί 68 τού νόμου ).

41 Από τήν ανωτέρω συνοπτική επισκόπηση τής γερμανικής νομοθεσίας προκύπτει οτι οι συνοδευόμενοι από πιστοποιητικό καί δυνάμενοι νά διατεθούν στό εμπόριο σπόροι πρός σπορά αποτελούν αντικείμενο ποιοτικού ελέγχου εκ μέρους τών δημοσίων αρχών καί οτι ο έλεγχος αυτός περιλαμβάνει τόν έλεγχο τής σταθερότητος τής ποικιλίας . Αντιθέτως , τό δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους δέν αποβλέπει στήν αντικατάσταση τού διενεργουμένου από τίς δημόσιες αρχές ελέγχου από τόν έλεγχο τού δικαιούχου , αλλά στό νά παράσχει στόν δικαιούχο προστασία , η φύση καί τά αποτελέσματα τής οποίας εντάσσονται στό πλαίσιο τού ιδιωτικού δικαίου . Από τήν άποψη αυτή , η έννομη κατάσταση τού δημιουργού νέων σπόρων πρός σπορά δέν διαφέρει εκείνης τού κατόχου διπλώματος ευρεσιτεχνίας ή δικαιώματος επί τού σήματος επί προϊόντος πού υπόκειται στόν αυστηρό έλεγχο τών δημοσίων αρχών , οπως ειναι η περίπτωση φαρμακευτικών προϊόντων .

42 Εξ άλλου , πρέπει νά παρατηρηθεί οτι οι εισαγόμενοι από τήν Γαλλία σπόροι πρός σπορά αραβοσίτου , οι οποίοι έχουν ήδη εγκριθεί σ’ αυτό τό Κράτος μέλος , δύνανται νά διατεθούν στό εμπόριο εντός τής Γερμανίας , χωρίς νά αποτελούν αντικείμενο περαιτέρω διαδικασίας εγκρίσεως . Πράγματι , η γερμανική κυβέρνηση διευκρίνισε οτι εξέδωσε πρός τούτο κανονισμούς , βάσει τών άρθρων 23 καί 24 τού Saatgutverkehrsgesetz καί τών κοινοτικών οδηγιών περί εμπορίας τών σπόρων πρός σπορά δημητριακών .

43 Συνεπώς , δέν θά πρέπει νά θεωρηθεί οτι τό δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους ειναι δικαίωμα βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας μέ τόσο ιδιάζοντα χαρακτηριστικά , ωστε νά απαιτείται , εν σχέσει πρός τούς κανόνες περί ανταγωνισμού , νά τύχει διαφορετικής μεταχειρίσεως από εκείνη τών άλλων δικαιωμάτων βιομηχανικής καί εμπορικής ιδιοκτησίας . Τό συμπέρασμα αυτό δέν επηρεάζει τήν ανάγκη νά λαμβάνεται υπ’ όψη , γιά τήν εφαρμογή τών κανόνων περί ανταγωνισμού , η ιδιάζουσα φύση τών προϊόντων πού αποτελούν τό αντικείμενο τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους .

Τρίτος λόγος , Β : η εφαρμογή τού άρθρου 85 τής συνθήκης στίς αποκλειστικές άδειες εκμεταλλεύσεως

44 Μέ τόν λόγο αυτό , οι προσφεύγουσες προσάπτουν στήν Επιτροπή οτι εσφαλμένως εδέχθη οτι η αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους πρέπει , λόγω αυτής τής φύσεώς της , νά εξομοιωθεί μέ απαγορευομένη από τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης συμφωνία . Υποστηρίζουν οτι η άποψη αυτή τής Επιτροπής δέν ευσταθεί , κατά τό μέτρο πού , οσον αφορά τούς σπόρους πρός σπορά πού ανεπτύχθησαν πρόσφατα σ’ ενα Κράτος μέλος καί δέν έχουν ακόμη διοχετευθεί στήν αγορά άλλου Κράτους μέλους , η αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως συνιστά τό μόνο μέσο προσθήκης τού ανταγωνισμού μεταξύ τού νέου προϊόντος καί άλλων παρεμ φερών προϊόντων σ’ αυτό τό άλλο Κράτος μέλος . Πράγματι , κανείς καλλιεργητής ή έμπορος δέν θά ανελάμβανε τόν κίνδυνο νά διοχετεύσει τό νέο προϊόν σέ μία νέα αγορά , άν δέν επροστατεύετο από τόν άμεσο ανταγωνισμό τού κατόχου τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους καί από τούς άλλους αδειούχους εκμεταλλεύσεως .

45 Ο ανωτέρω λόγος υποστηρίζεται από τήν βρετανική καί γερμανική κυβέρνηση , καθώς καί από τό Caisse de gestion des licences vegetales . Οι δύο κυβερνήσεις ισχυρίζονται ιδίως οτι ο γενικός χαρακτήρας τής αιτιολογίας τής προσβαλλομένης αποφάσεως δέν συμβιβάζεται μέ τήν διατύπωση τού άρθρου 85 τής συνθήκης καί ειναι αντίθετος πρός μία υγιή πολιτική ανταγωνισμού . Η αιτιολογία στηρίζεται στήν εσφαλμένη άποψη οτι κάθε αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως ενός δικαιώματος βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας , ανεξαρτήτως τής φύσεώς της , πρέπει νά θεωρείται ως συμφωνία πού απαγορεύεται από τό άρθρο 85 παράγραφος 1 καί οτι εναπόκειται , κατά συνέπεια , στήν Επιτροπή νά κρίνει άν , σέ μία συγκεκριμένη περίπτωση , πληρούνται οι προϋποθέσεις χορηγήσεως τής δυνάμει τού άρθρου 85 παράγραφος 3 εξαιρέσεως .

46 Κατά τήν διάρκεια τής διαδικασίας αμφισβητήθηκε η χρησιμοποίηση τής εννοίας «αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως» , λόγω τού οτι εν προκειμένω τό αποκλειστικό δικαίωμα εμπορίας τών επιδίκων σπόρων πρός σπορά τών προσφευγόντων στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας επήγαζε από τά δικαιώματα τού δημιουργού νέου είδους , κάτοχος τών οποίων στό εν λόγω Κράτος μέλος ηταν ο Eisele . Συνεπώς , τό αποκλειστικό αυτό δικαίωμα δέν εστηρίζετο ούτε στήν παραχώρηση , εκ μέρους τού INRA , τού αποκλειστικού δικαιώματος χρήσεως στό γερμανικό έδαφος τών δικαιωμάτων βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας πού ανήκαν στό INRA ούτε στήν σύμβαση τού 1965 , μέ τήν οποία ο Eisele διωρίσθη αποκλειστικός διανομεύς τών εν λόγω σπόρων πρός σπορά στήν Γερμανία .

47 Ο ανωτέρω ισχυρισμός ομως δέν λαμβάνει υπ’ όψη οτι , από τήν άποψη τού δικαίου περί ανταγωνισμού , η σύμβαση τού 1960 , μέ τήν οποία άρχισε η συνεργασία μεταξύ INRA καί Eisele , οι «μεταβιβάσεις» τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους κατά τό 1961 καί η σύμβαση τού 1965 περί οργανώσεως τής διαθέσεως τών σπόρων πρός σπορά INRA στό γερμανικό έδαφος αποτελούν ενα αδιαίρετο σύνολο . Από άποψη οικονομική , η θέση τού Eisele στήν γερμανική αγορά ισοδυναμούσε μέ τήν θέση αδειούχου αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως , δοθέντος ιδίως οτι η άδεια πού παρέσχε τό INRA στόν Eisele νά καταχωρίζει , επ’ ονόματί του , στήν Γερμανία τά δικαιώματα τού δημιουργού νέου είδους , κάτοχος τών οποίων στήν Γαλλία ηταν τό INRA , ωφείλετο στό γεγονός οτι τό ινστιτούτο αυτό δέν ηδύνατο τότε νά προβεί σέ καταχώριση τών ιδικών του δικαιωμάτων δημιουργού νέου είδους στό Bundessortenamt καί οτι η πράξη αυτή εντάσσεται στό πλαίσιο τής παροχής τής αποκλειστικότητος γιά τήν οργάνωση τής πωλήσεως τών σπόρων πρός σπορά INRA εντός τής Γερμανίας στόν Eisele .

48 Η αιτιολογία τής αποφάσεως αναφέρεται σέ δύο κατηγορίες περιστατικών γιά νά δικαιολογηθεί η εφαρμογή τού άρθρου 85 παράγραφος 1 επί τής εν λόγω αποκλειστικής άδειας εκμεταλλεύσεως ( ΙΙ , 3 ). Η ακρίβεια τών ουτως εκτεθέντων πραγματικών περιστατικών δέν αμφισβητήθηκε .

49 Η πρώτη κατηγορία περιστατικών περιγράφεται ως εξής :

«παραχωρώντας σέ μία μόνον επιχείρηση τήν εκμετάλλευση τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους γιά ορισμένη εδαφική περιοχή , ο παρέχων τήν άδεια εκμεταλλεύσεως στερείται , καθ’ ολη τήν διάρκεια τής συμβάσεως , τής δυνατότητος νά παραχωρεί γιά τήν ίδια εδαφική περιοχή άδεια εκμεταλλεύσεως σέ άλλες επιχειρήσεις» . . . «Ο χορηγών τήν άδεια εκμεταλλεύσεως , αναλαμβάνοντας τήν υποχρέωση νά μή παράγει ή νά πωλεί ο ίδιος στήν καλυπτομένη από τήν σύμβαση εδαφική περιοχή , αποκλείει τόσο τόν εαυτό του οσο καί τήν Frasema καί τά μέλη της από τό νά προσφέρουν πρός πώληση προϊόντα εντός τής εδαφικής αυτής περιοχής.»

50 Στό ανωτέρω τμήμα τής αιτιολογίας αντιστοιχεί τό άρθρο 1 στοιχείο β πρώτη καί δεύτερη περίπτωση τής αποφάσεως , μέ τό οποίο κρίνεται οτι η αποκλειστικότης τής αδείας εκμεταλλεύσεως πού προβλέπεται στήν σύμβαση τού 1965 αντίκειται στό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης , καθ’ οσον συνεπάγεται :

«— τήν υποχρέωση τού INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαιώματα νά μή παράγουν ή πωλούν τούς εν λόγω σπόρους πρός σπορά μέσω άλλων αδειούχων εκμεταλλεύσεως εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας ,

— τήν υποχρέωση τού INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαιώματα νά μή παράγουν ή πωλούν τούς εν λόγω σπόρους πρός σπορά οι ίδιοι εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας» .

51 Η δεύτερη κατηγορία περιστατικών , πού αναφέρονται στήν απόφαση , περιγράφεται ως εξής :

«Τό γεγονός οτι οι τρίτοι δέν δύνανται , χωρίς τήν άδεια τού INRA ή τού Eisele , νά εισαγάγουν στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας ή νά εξάγουν από τήν χώρα αυτή τούς ίδιους σπόρους πρός σπορά» , δηλαδή τούς σπόρους τούς οποίους αφορά η άδεια εκμεταλλεύσεως , «πού προέρχονται ή προορίζονται γιά άλλες χώρες τής Κοινής Αγοράς , συμβάλλει στήν κατανομή τών αγορών καί αφαιρεί από τούς χρησιμοποιούντες αυτούς γερμανούς γεωργούς κάθε περιθώριο πραγματικών διαπραγματεύσεων , εφ’ οσον οι σπόροι αυτοί διατίθενται απαρχής στήν αγορά από ενα καί μόνο προμηθευτή.»

52 Στό τμήμα αυτό τής αιτιολογίας αντιστοιχεί τό άρθρο 1 στοιχείο β , τρίτη καί τετάρτη περίπτωση τής αποφάσεως , μέ τό οποίο κρίνεται οτι η αποκλειστικότης τής αδείας εκμεταλλεύσεως πού προβλέπεται στήν σύμβαση τού 1965 αντίκειται στό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης καθ’ οσον συνεπάγεται :

«— τήν υποχρέωση τού INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαιώματα νά εμποδίζουν τούς τρίτους νά εξάγουν τούς εν λόγω σπόρους στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας χωρίς τήν άδεια τού αδειούχου εκμεταλλεύσεως , γιά νά τά χρησιμοποιήσουν ή νά τά πωλήσουν εκεί·

—τήν ταυτόχρονη άσκηση από τόν Eisele τού απορρέοντος από τήν σύμβαση αποκλειστικού διακαιώματος καί τών ιδικών του δικαιωμάτων δημιουργού νέου είδους , γιά νά εμποδίζει κάθε εισαγωγή εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας ή κάθε εξαγωγή σέ άλλο Κράτος μέλος τών εν λόγω σπόρων» .

53 Πρέπει νά παρατηρηθεί οτι οι δύο αυτές σειρές σκέψεων αφορούν δύο εννόμους καταστάσεις , οι οποίες δέν ταυτίζονται αναγκαίως . Στήν πρώτη περίπτωση πρόκειται γιά τήν λεγομένη ανοικτή αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως ή παραχώρηση , κατά τήν οποία η αποκλειστικότης τής αδείας εκμεταλλεύσεως αφορά μόνο τήν συμβατική σχέση μεταξύ τού κατόχου τού δικαιώματος καί τού αδειούχου εκμεταλλεύσεως , υπό τήν έννοια οτι ο δικαιούχος αναλαμβάνει απλώς καί μόνον τήν υποχρέωση νά μή παρέχει άλλες άδειες εκμεταλλεύσεως γιά τήν ίδια εδαφική περιοχή καί νά μή ανταγωνίζεται τόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως στήν εν λόγω περιοχή . Στήν δεύτερη περίπτωση , αντιθέτως , πρόκειται γιά άδεια εκμεταλλεύσεως ή αποκλειστική παραχώρηση , παρέχουσα απόλυτη εδαφική προστασία , δυνάμει τής οποίας τά συμβαλλόμενα μέρη προτίθενται νά εξαλείψουν , οσον αφορά τά σχετικά προϊόντα καί τήν εν λόγω εδαφική περιοχή , κάθε ανταγωνισμό εκ μέρους τρίτων , οπως τών παραλλήλων εισαγωγέων ή τών αδειούχων εκμεταλλεύσεως γιά άλλες εδαφικές περιοχές .

54 Αφού διεσαφηνίσθη τό σημείο αυτό , πρέπει νά εξετασθεί κατ’ αρχάς άν , στήν υπό κρίση υπόθεση , η αποκλειστικότης τής αδείας εκμεταλλεύσεως , καθ’ οσον πρόκειται περί ανοικτής αδείας εκμεταλλεύσεως , έχει ως αποτέλεσμα τήν παρεμπόδιση ή τήν νόθευση τού ανταγωνισμού κατά τήν έννοια τού άρθρου 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης .

55 Συναφώς πρός τά ανωτέρω , η γερμανική κυβέρνηση ετόνισε οτι η προστασία τών καινοτομιών στόν γεωργικό τομέα μέσω τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους συνιστά μέσο ενθαρρύνσεως τών καινοτομιών αυτών καί οτι η παροχή δικαιώματος αποκλειστικότητος , περιορισμένου χρονικώς , δύναται νά αποτελέσει πρόσθετο κίνητρο προσπαθειών γιά καινοτομίες . Από τά ανωτέρω συνάγει οτι καθολική απαγόρευση κάθε αδείας αποκλειστικής εκμεταλλεύσεως , έστω καί τής ανοικτής , θά κατέληγε σέ μείωση τού ενδιαφέροντος τών επιχειρήσεων γιά τίς άδειες εκμεταλλεύσεως , πράγμα πού θά εζημίωνε τήν διάδοση τών γνώσεων καί τής τεχνικής στήν Κοινότητα .

56 Η αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως , πού αποτελεί τό αντικείμενο τής προσβαλλομένης αποφάσεως , αφορά τήν καλλιέργεια καί τήν εμπορία σπόρων υβριδίων αραβοσίτου πρός σπορά , οι οποίοι ανεπτύχθησαν από τό INRA μετά από έρευνες καί πειράματα ετών καί οι οποίοι ηταν άγνωστοι στούς γερμανικούς γεωργούς καταναλωτές κατά τόν χρόνο ενάρξεως τής συνεργασίας μεταξύ τού INRA καί τών προσφευγόντων . Γιά τόν λόγο αυτό , οι ανησυχίες πού εξεδήλωσαν οι παρεμβαίνοντες διάδικοι οσον αφορά τήν προστασία τής νέας τεχνολογίας δικαιολογούνται .

57 Πράγματι , στήν περίπτωση τής αδείας εκμεταλλεύσεως τού δικαιώματος τού δημιουργού νέου είδους γιά τούς σπόρους υβριδίων αραβοσίτου πρός σπορά πού ανεπτύχθησαν πρόσφατα σέ Κράτος μέλος , μία επιχείρηση εγκατεστημένη σέ άλλο Κράτος μέλος , η οποία δέν έχει τήν βεβαιότητα οτι δέν θά αντιμετωπίσει τόν ανταγωνισμό , στήν εδαφική περιοχή πού τής παρεχωρήθη , τών άλλων αδειούχων εκμεταλλεύσεως ή τού ιδίου τού κατόχου τού δικαιώματος , ενδέχεται νά μή αναλάβει τόν κίνδυνο τής καλλιεργείας καί τής εμπορίας τού προϊόντος αυτού· τό αποτέλεσμα αυτό ειναι επιβλαβές γιά τήν διάδοση τής νέας τεχνολογίας καί βλάπτει έτσι τόν ανταγωνισμό μεταξύ τού νέου προϊόντος καί τών εντός τής Κοινότητος υφισταμένων παρεμφερών προϊόντων .

58 Λαμβάνοντας υπ’ όψη τά ιδιάζοντα χαρακτηριστικά τών εν λόγω προϊόντων , τό Δικαστήριο καταλήγει οτι , σέ μία περίπτωση οπως αυτή τής υπό κρίση υποθέσεως , η παροχή ανοικτής αποκλειστικής αδείας εκμεταλλεύσεως , δηλαδή μιάς αδείας πού δέν αφορά τήν κατάσταση τών τρίτων , οπως τών παραλλήλων εισαγωγέων ή τών αδειούχων εκμεταλλεύσεως άλλων εδαφικών περιοχών , δέν ειναι , καθαυτή ασυμβίβαστη πρός τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης .

59 Κατά συνέπεια , ο τρίτος λόγος , υπό στοιχείο Β , δικαιολογείται καθ’ οσον αφορά αυτό τό σημείο τής αποκλειστικότητος τής αδείας εκμεταλλεύσεως .

60 Όσον αφορά τήν κατάσταση τών τρίτων , η Επιτροπή προσάπτει ουσιαστικώς στά συμβαλλόμενα μέρη οτι επεξέτειναν τήν έννοια τής αποκλειστικότητος στούς εισαγωγείς πού δέν εδεσμεύοντο από τήν σύμβαση , ιδίως δέ στούς παραλλήλους εισαγωγείς . Παράλληλοι εισαγωγείς ή εξαγωγείς , οπως οι επιχειρήσεις David στήν Γερμανία καί Bomberault στήν Γαλλία , πού ειχαν προσφέρει πρός πώληση σπόρους INRA σέ γερμανούς αγοραστές , υπέστησαν πιέσεις καί ανελήφθησαν κατ’ αυτών δικαστικές ενέργειες εκ μέρους τού INRA , τής Frasema καί τών προσφευγόντων , πού απέβλεπαν στό νά διατηρήσουν τήν αποκλειστική θέση τών προσφευγόντων στήν γερμανική αγορά .

61 Θά πρέπει νά σημειωθεί οτι , σύμφωνα μέ παγία νομολογία τού Δικαστηρίου ( Consten , 56 καί 58/64 , Slg . 1966 , σ . 429 ), η απόλυτη εδαφική προστασία υπέρ ενός αδειούχου εκμεταλλεύσεως , πού αποσκοπεί στό νά επιτρέπει τόν έλεγχο καί τήν παρεμπόδιση τών παραλλήλων εισαγωγών , καταλήγει στήν τεχνητή διατήρηση χωριστών εθνικών αγορών αντίθετη πρός τήν συνθήκη .

62 Η βρετανική κυβέρνηση υπεστήριξε τήν άποψη οτι μία σύμβαση μεταξύ δύο επιχειρήσεων δέν δύναται νά εμποδίζει τήν ελευθερία τών εισαγωγέων νά αγοράζουν σπόρους πρός σπορά στήν χώρα τού δικαιούχου , προκειμένου νά τούς εξάγουν στήν χώρα τού αδειούχου εκμεταλλεύσεως , δεδομένου οτι , σύμφωνα μέ τήν νομολογία τού Δικαστηρίου , δέν δύναται νά γίνει επίκληση ενός δικαιώματος βιομηχανικής ή εμπορικής ιδιοκτησίας κατά τής εμπορίας προϊόντος πού έχει νομίμως κυκλοφορήσει στήν αγορά άλλου Κράτους μέλους από τόν κάτοχο τού δικαιώματος αυτού ή μέ τήν συγκατάθεσή του . Κατά συνέπεια , μία τέτοια σύμβαση δέν δύναται νά θεωρηθεί ως συμφωνία απαγορευομένη από τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης .

63 Αυτή ομως η άποψη παραβλέπει τό γεγονός οτι εμπίπτει στήν αρμοδιότητα τής Επιτροπής νά μεριμνά , σύμφωνα μέ τό άρθρο 85 τής συνθήκης καί τούς εκδιδόμενους γιά τήν εφαρμογή του κανονισμούς , ωστε οι συμφωνίες καί η εναρμονισμένη πρακτική μεταξύ τών επιχειρήσεων νά μή έχουν ως αντικείμενο ή ως αποτέλεσμα τόν περιορισμό ή τήν νόθευση τού ανταγωνισμού , η εξουσία δέ αυτή τής Επιτροπής δέν επηρεάζεται από τό γεγονός οτι τά πληττόμενα από τούς περιορισμούς αυτούς πρόσωπα ή επιχειρήσεις δύνανται νά επικαλεσθούν τίς σχετικές μέ τήν ελεύθερη κυκλοφορία τών εμπορευμάτων διατάξεις τής συνθήκης γιά νά διαφύγουν τούς εν λόγω περιορισμούς .

64 Από τή δικογραφία προκύπτει οτι οι επίδικες συμβάσεις απέβλεπαν πράγματι στό νά περιορίσουν τόν ανταγωνισμό τών τρίτων στήν γερμανική αγορά . Τό άρθρο 5 τής συμβάσεως τού 1965 ορίζει πράγματι οτι τό INRA υποχρεούται — αναλαμβάνει δέ τήν υποχρέωση νά δεσμεύσει σχετικώς καί τούς ελκοντες εξ αυτού δικαιώματα — νά λαμβάνει «ολα τά αναγκαία μέτρα γιά νά εμποδίζει τίς εξαγωγές» τών εν λόγω ποικιλιών σπόρων πρός σπορά στό γερμανικό έδαφος .

65 Η απόφαση ερμηνεύει τόν ορο αυτό υπό τήν έννοια οτι αποβλέπειστόνάεμποδίζει τούς τρίτους , αγοραστές σπόρων πρός σπορά INRA στήν Γαλλία , νά εξάγουν τό προϊόν αυτό στήν Ομοσπονδιακή Δημοκρατία τής Γερμανίας ( ΙΙ , 3 β ). Από τά εμπόδια πού παρενέβαλαν τά συμβαλλόμενα μέρη στίς προσπάθειες τών επιχειρήσεων David καί Bomberault νά πωλήσουν σπόρους πρός σπορά INRA στήν Γερμανία συνάγεται οτι η ανωτέρω ερμηνεία ειναι ορθή .

66 Τό άρθρο 1 στοιχείο β τής αποφάσεως αναφέρεται ρητώς στό άρθρο 5 τής συμβάσεως τού 1965 , καθώς καί στήν άσκηση τών δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους από τόν Eisele , προκειμένου νά εμποδίζει τήν εμπορία τών σπόρων πρός σπορά INRA στήν Γερμανία από τρίτους . Συνεπώς , ως πρός τά ανωτέρω , ο τρίτος λόγος στοιχείο Β ειναι αβάσιμος .

67 Η εξέταση τού τρίτου λόγου στοιχείο Β οδηγεί , επομένως , στό συμπέρασμα οτι ο λόγος αυτός ειναι εν μέρει βάσιμος καί οτι τό άρθρο 1 στοιχείο β τής αποφάσεως πρέπει νά ακυρωθεί , κατά τό μέτρο πού αναφέρεται στό άρθρο 1 τής συμβάσεως τού 1965 καί κατά τό μέτρο πού συνεπάγεται :

α ) τήν υποχρέωση τού INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαιώματα νά μή παράγουν ούτε νά πωλούν τούς σχετικούς σπόρους άλλων αδειούχων εκμεταλλεύσεως εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας ,

β)τήν υποχρέωση τού INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαίωμα νά μή παράγουν ούτε νά πωλούν οι ίδιοι τούς σχετικούς σπόρους εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας .

Τέταρτος λόγος : η χορήγηση εξαιρέσεως βάσει τού άρθρου 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης

68 Πρός υποστήριξη τού τετάρτου λόγου , οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται οτι η απόφαση αρνείται τήν χορήγηση τής , βάσει τού άρθρου 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης , εξαιρέσεως , διότι δέν υφίσταται στήν συγκεκριμένη περίπτωση διείσδυση μιάς νέας αγοράς ή διάθεση ενός νέου προϊόντος καί διότι ο Eisele ετύγ χανε απολύτου εδαφικής προστασίας στό γερμανικό έδαφος . Κατά τίς προσφεύγουσες , οι δύο αυτοί λόγοι δέν ευσταθούν . Αφ’ ενός , η σύμβαση τού 1965 , οταν εκοινοποιήθη στήν Επιτροπή , ειχε ακριβώς ως αντικείμενο τήν δημιουργία μιάς νέας αγοράς καί τήν εισαγωγή ενός νέου προϊόντος· αφ’ ετέρου , η αποκλειστικότης πού παρεσχέθη μέ τήν σύμβαση αυτή ηταν αναγκαία γιά τήν διάθεση καλλιεργησίμων ποικιλιών εκτός τής χώρας καταγωγής τους καί , συνεπώς , γιά τήν βελτίωση τής παραγωγής καί τής διανομής τών προϊόντων .

69 Πρός υποστήριξη τού λόγου αυτού , η βρετανική κυβέρνηση παρετήρησε οτι μόνο τό όφελος τής προστασίας πού παρέχει η αποκλειστική άδεια εκμεταλλεύσεως δύναται νά αποτελέσει κίνητρο γιά τήν εκμετάλλευση τών εν λόγω δικαιωμάτων τού δημιουργού νέου είδους από τόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως καί οτι η ανωτέρω προστασία συμβάλλει κατ’ αυτό τόν τρόπο στήν βελτίωση τής παραγωγής καί τής διανομής τών προϊόντων , καθώς καί στήν προώθηση τής τεχνικής ή οικονομικής προόδου , κατά τήν έννοια τού άρθρου 85 παράγραφος 3 . Συνεπώς , τά κριτήρια πού εφηρμόσθησαν μέ τήν προσβαλλομένη απόφαση ειναι υπερβολικώς αυστηρά .

70 Τό Caisse de gestion des licences vegetales διατείνεται οτι στήν υπό κρίση υπόθεση πρόκειται γιά ενα ευπαθές καί τεχνικώς προηγμένο προϊόν καί οτι , σέ μιά τέτοια περίπτωση , η ασφάλεια τού εφοδιασμού δύναται νά επιτευχθεί μόνο μέ τήν εφαρμογή ενός επιλεκτικού συστήματος οργανώσεως καί σταθεροποιήσεως τής αγοράς . Αρνηθείσα η Επιτροπή τήν χορήγηση τής εξαιρέσεως , δέν έλαβε υπ’ όψη τήν ιδιάζουσα φύση τών επιδίκων συμβάσεων .

71 Κατά πρώτον διαπιστώνεται οτι η προσβαλλομένη απόφαση δέν εξήτασε , σέ σχέση μέ τό άρθρο 85 παράγραφος 3 , τήν αποκλειστικότητα παραγωγής μέ πολλαπλασιασμό πού παρεσχέθη στόν Eisele καί οτι περιωρίσθη στήν διαπίστωση οτι δέν πληρούνται οι προβλεπόμενες γιά τήν εξαίρεση προϋποθέσεις , οσον αφορά τήν αποκλειστικότητα πωλήσεως καί τίς απαγορεύσεις εξαγωγής πού τήν συνοδεύουν ( ΙΙΙ , 1 , β ).

72 Θά πρέπει νά παρατηρηθεί ακολούθως οτι , μέτα τήν εν μέρει παραδοχή τού στοιχείου Β τού τρίτου λόγου , η εκτίμηση από τό Δικαστήριο τής αρνήσεως χορηγήσεως τής εξαιρέσεως δύναται νά περιορισθεί στήν εξέταση τών επιχειρημάτων τής Επιτροπής πού αφορούν τήν αποκλειστικότητα πωλήσεως , καθ’ οσον παρέχει απόλυτη εδαφική προστασία .

73 Επί τού σημείου αυτού , στήν απόφαση επισημαίνεται οτι ο Eisele ετύγχανε , οσον αφορά τήν εντός τής Γερμανίας διανομή τών σπόρων τών οποίων ειχε τήν αποκλειστικότητα , απόλυτης εδαφικής προστασίας καί οτι η προστασία αυτή ειχε ως μοναδικό καί άμεσο αποτέλεσμα , λόγω τού απολύτου χαρακτήρος της , τήν παρεμπόδιση κάθε εισαγωγής μέσω άλλων αγωγών τών αρχικών προϊόντων , δηλαδή τών σπόρων INRA πρός σπορά πού προήρχοντο από τήν Γαλλία , παρά τήν συνεχή ζήτηση εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας γιά τίς εισαγωγές αυτές , πράγμα πού καθαυτό δέν δύναται νά συμβάλει στήν βελτίωση τής παραγωγής ή τής διανομής τών προϊόντων κατά τήν έννοια τού άρθρου 85 παράγραφος 3 ( ΙΙΙ , 1 , β , δεύτερη περίπτωση ).

74 Τό Caisse de gestion des licences vegetales αμφισβήτησε τόν ανωτέρω συλλογισμό . Φρονεί οτι η εδαφική προστασία , τής οποίας ετύγχανε εν προκειμένω ο αδειούχος εκμεταλλεύσεως , ηταν μάλλον σχετική προστασία , λόγω τής παρουσίας στήν αγορά πολλών ποικιλιών σπόρων αραβοσίτου πρός σπορά , οι οποίες ηδύναντο νά υποκαταστήσουν τίς ποικιλίες INRA καί , συνεπώς , νά ανταγωνισθούν αμέσως τίς ποικιλίες αυτές .

75 Η Επιτροπή , πάντως , ορθώς απήντησε οτι η παρατήρηση αυτή τού Caisse αφορά τό πρόβλημα τής οριοθετήσεως τής αγοράς , πρόβλημα πού ανακύπτει οταν η Επιτροπή πρέπει νά εξετάζει άν μία συμφωνία παρέχει «τήν δυνατότητα καταργήσεως τού ανταγωνισμού επί σημαντικού τμήματος τών σχετικών προϊόντων» ( άρθρο 85 παράγραφος 3 στοιχείο β ), αλλά τό οποίο δέν ειναι κρίσιμο γιά τήν εξέταση τού ζητήματος κατά πόσο μία συμφωνία ειναι ικανή νά βελτιώσει τήν παραγωγή ή τήν διανομή τών προϊόντων .

76 Πρέπει νά σημειωθεί οτι , σύμφωνα μέ τό άρθρο 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης , εξαίρεση από τήν απαγόρευση πού προβλέπεται στό άρθρο 85 παράγραφος 1 δύναται νά χορηγηθεί γιά κάθε συμφωνία μεταξύ επιχειρήσεων , η οποία συμβάλλει στήν βελτίωση τής παραγωγής ή τής διανομής τών προϊόντων ή στήν προώθηση τής τεχνικής προόδου , χωρίς ομως νά επιβάλλει στίς ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις περιορισμούς μή απαραιτήτους γιά τήν επίτευξη τών στόχων αυτών .

77 Προκειμένου ομως γιά σπόρους πρός σπορά πού προορίζονται νά χρησιμοποιηθούν από μεγάλο αριθμό γεωργών γιά τήν παραγωγή αραβοσίτου , προϊόντος σημαντικού γιά τήν διατροφή ανθρώπων καί ζώων , η απόλυτη εδαφική προστασία υπερβαίνει προφανώς τά απαραίτητα γιά τήν βελτίωση τής παραγωγής ή τής διανομής ή γιά τήν προώθηση τής τεχνικής προόδου ορια , οπως μαρτυρεί ιδίως , εν προκειμένω , η συμφωνηθείσα μεταξύ τών συμβαλλομένων μερών απαγόρευση κάθε παραλλήλου εισαγωγής σπόρων πρός σπορά αραβοσίτου INRA , έστω καί άν πρόκειται γιά σπόρους πού εδημιούργησε τό ίδιο τό INRA καί ετέθησαν σέ κυκλοφορία στήν Γαλλία .

78 Εκ τών ανωτέρω επεται οτι η παρεχομένη στόν αδειούχο εκμεταλλεύσεως απόλυτη εδαφική προστασία , οπως αυτή πού διαπιστώνεται μέ τήν προσβαλλομένη απόφαση , συνιστά επαρκή λόγο γιά νά δικαιολογήσει τήν άρνηση χορηγήσεως τής εξαιρέσεως βάσει τού άρθρου 85 παράγραφος 3 τής συνθήκης . Κατά συνέπεια , παρέλκει η εξέταση τών άλλων αιτιολογιών πού περιέχει η απόφαση πρός δικαιολόγηση τής μή χορηγήσεως τής εξαιρέσεως .

79 Συνεπώς , ο τέταρτος λόγος πρέπει νά απορριφθεί .

Πέμπτος λόγος : ο συναφθείς μεταξύ τής επιχειρήσεως David καί τού Eisele συμβιβασμός

80 Ο πέμπτος λόγος αφορά τό άρθρο 1 στοιχείο γ τής αποφάσεως , στό οποίο η Επιτροπή κρίνει τό άρθρο 1 τού συναφθέντος στίς 14 Νοεμβρίου 1973 συμβιβασμού μεταξύ τής επιχειρήσεως David καί τού Eisele ως αντίθετο πρός τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης , καθ’ οσον στό εν λόγω άρθρο 1 προβλέπεται η υποχρέωση τής επιχειρήσεως David νά μή πωλεί ή θέτει σέ κυκλοφορία εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας σπόρους πρός σπορά τών ποικιλιών INRA χωρίς τήν άδεια τού γερμανού αδειούχου εκμεταλλεύσεως .

81 Από τήν δικογραφία προκύπτει οτι ο εν λόγω συμβιβασμός επετεύχθη στό πλαίσιο δίκης πού εκίνησε ο Eisele ενώπιον τού Landgericht Bad Kreuznach γιά προσβολή τού δικαιώματός του αποκλειστικότητος , αφού η επιχείρηση David εισήγαγε από τήν Γαλλία καί μετεπώλησε στήν Γερμανία , χωρίς τήν άδεια τού Eisele , ποσότητα σπόρων πρός σπορά τών ποικιλιών INRA συνοδευομένων μέ πιστοποιητικό .

82 Οι προσφεύγοντες ισχυρίζονται οτι ο συμβιβασμός αυτός ηταν δικαστικός συμβιβασμός κατά τήν έννοια τού άρθρου 794 παράγραφος 1 , 1 τού γερμανικού κώδικος πολιτικής δικονομίας , ο οποίος συνήφθη από τούς διαδίκους πρός οριστική επίλυση μιάς διαφοράς ενώπιον τού γερμανικού δικαστηρίου . Ισχυρίζονται οτι ενας τέτοιος συμβιβασμός , ο οποίος αποτελεί τίτλο εκτελεστό κατά τήν προαναφερθείσα διάταξη , δέν ειναι συνήθης σύμβαση , ιδιωτικού δικαίου , αλλά διαδικαστική πράξη .

83 Από τά ανωτέρω συνάγουν οι προσφεύγοντες οτι η Επιτροπή δέν δύναται νά ακυρώσει τόν συμβιβασμό αυτό χωρίς νά επέμβει επί τής δικαιοδοσίας τών δικαστηρίων τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας . Δοθέντος οτι σύμφωνα μέ τό άρθρο 85 παράγραφος 2 τής συνθήκης η ακυρότης επέρχεται αυτοδικαίως , η Επιτροπή προέβη πράγματι σέ ακύρωση τού εν λόγω συμβιβασμού , εφ’ οσον έκρινε οτι τμήμα αυτού ηταν αντίθετο πρός τό άρθρο 85 παράγραφος 1 .

84 Η Επιτροπή απαντά οτι , κατά τό γερμανικό δίκαιο , ο συμβιβασμός πού συνομολογείται πρός επίλυση μιάς διαφοράς πρέπει νά ικανοποιεί τίς απαιτήσεις τού ουσιαστικού δικαίου , οι οποίες επιβάλλονται σέ κάθε σύμβαση ιδιωτικού δικαίου καί ιδίως σ’ αυτές πού απορρέουν από τό δίκαιο τού ανταγωνισμού . Ο δικαστικός συμβιβασμός ειναι ταυτοχρόνως σύμβαση ιδιωτικού δικαίου καί διαδικαστική πράξη καί η ακυρότης τής συμβάσεως καθιστά ανίσχυρο ολόκληρο τόν συμβιβασμό .

85 Η Επιτροπή προσθέτει οτι η γερμανική νομολογία , ιδίως η νομολογία τού Bundesgerichtshof , έχει επιβεβαιώσει τήν άποψη αυτή . Κατά τήν εν λόγω νομολογία , ο συμμετέχων στό δικαστικό συμβιβασμό διάδικος δέν δύναται νά επικαλεσθεί εγκύρως τούς ορους τού συμβιβασμού αυτού πού αντίκειται πρός τήν γερμανική κανονιστική ρύθμιση περί μονοπωλίων ( καρτέλ ). Δέν υφίσταται κανείς λόγος γιά νά αντιμετωπισθεί διαφορετικά ενας συμβιβασμός πού παραβιάζει τούς κοινοτικούς κανόνες περί ανταγωνισμού .

86 Ο επίδικος συμβιβασμός υπεβλήθη στό Δικαστήριο , τό οποίο διεπίστωσε οτι πρόκειται πράγματι περί δικαστικού συμβιβασμού κατά τήν έννοια τού άρθρου 794 παράγραφος 1 , 1 τού γερμανικού κώδικος πολιτικής δικονομίας , δηλαδή συμβιβασμού πού συνωμολογήθη ενώπιον γερμανικού δικαστηρίου πρός επίλυση τής εκκρεμούσης ενώπιόν του διαφοράς .

87 Καίτοι ειναι αληθές , οπως υποστηρίζουν οι προσφεύγοντες , οτι ο δικαστικός συμβιβασμός αποτελεί εκτελεστό τίτλο , εν τούτοις , κατά τό γερμανικό δίκαιο , δέν έχει ισχύ δεδικασμένου καί δέν δύναται , συνεπώς , νά παραγάγει αποτελέσματα έναντι άλλων δικαστηρίων , δημοσίων αρχών ή τρίτων . Όπως τονίζει εξ άλλου η Επιτροπή , η γερμανική νομολογία βασίζεται στήν άποψη οτι ο δικαστικός συμβιβασμός πρέπει νά συμμορφώνεται , επί ποινή ακυρότητος , πρός τίς νομοθετικές επιταγές τής δημοσίας τάξεως καί τά χρηστά ήθη καί δέν δύναται , επομένως , νά παραβαίνει τούς αναγκαστικούς κανόνες τού δικαίου περί ανταγωνισμού .

88 Γιά τήν εκτίμηση τών λόγων πού προβάλλουν οι προσφεύγοντες , δέν ειναι , πάντως , αναγκαίο νά εξετασθεί τό ζήτημα άν , καί κατά ποία έκταση , ο δικαστικός συμβιβασμός πού συνομολογείται ενώπιον γερμανικού δικαστηρίου δύναται νά ακυρωθεί γιά παράβαση τών κοινοτικών κανόνων περί τού δικαίου τού ανταγωνισμού . Πράγματι , μέ τήν προσβαλλομένη απόφαση διαπιστώνεται μόνον οτι η απορρέουσα από τόν συμβιβασμό υποχρέωση τής επιχειρήσεως David , νά μή πωλεί πλέον ούτε νά θέτει σέ κυκλοφορία εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας τούς σπότους πρός σπορά INRA χωρίς τήν άδεια τού Eisele , ειναι αντίθετη πρός τό άρθρο 85 παράγραφος 1 τής συνθήκης .

89 Κατά συνέπεια , τό αποτέλεσμα τής αποφάσεως περιορίζεται εν προκειμένω στό οτι απαγορεύεται στόν Eisele νά επικαλείται τό άρθρο 1 τού συμβιβασμού γιά νά εμποδίζει τήν πώληση ή τήν θέση σέ κυκλοφορία εντός τού γερμανικού εδάφους τών σπόρων πρός σπορά INRA από τήν επιχείρηση David . Μιά τέτοια απαγόρευση ειναι σύμφωνη μέ τήν αναγνωριζομένη από τό γερμανικό δίκαιο αρχή , κατά τήν οποία ο δικαστικός συμβιβασμός , κατά τήν έννοια τού άρθρου 794 παράγραφοι 1 , 1 τού κώδικα πολιτικής δικονομίας , συνιστά ταυτοχρόνως διαδικαστική πράξη πού τερματίζει τήν δίκη καί σύμβαση ιδιωτικού δικαίου , η οποία δέν επιτρέπει στά συμβαλλόμενα μέρη νά παρεκκλίνουν από τούς αναγκαστικούς κανόνες δικαίου .

90 Συνεπώς , ο πέμπτος λόγος πρέπει νά απορριφθεί .

91 Από ολες τίς ανωτέρω σκέψεις προκύπτει οτι η προσφυγή πρέπει νά γίνει δεκτή , καθ’ οσον στρέφεται κατά τού άρθρου 1 στοιχείο β πού αφορά τό άρθρο 1 τής συμβάσεως τού 1965 , πρώτη καί δεύτερη περίπτωση , καί οτι κατά τά λοιπά πρέπει νά απορριφθεί .

Επί τών δικαστικών εξόδων

92 Σύμφωνα μέ τό άρθρο 69 παράγραφος 3 τού κανονισμού διαδικασίας , τό Δικαστήριο δύναται νά συμψηφίσει τά δικαστικά έξοδα σέ περίπτωση μερικής ηττης τών διαδίκων . Εν προκειμένω , πρέπει νά συμψηφισθούν τά δικαστικά έξοδα υπό τήν έννοια οτι οι διάδικοι καί οι παρεμβαίνουσες θά φέρουν τά δικαστικά τους έξοδα .

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

κρίνει καί αποφασίζει :

1 ) Ακυρώνει τό άρθρο 1 στοιχείο β τής αποφάσεως τής Επιτροπής , τής 21ης Σεπτεμβρίου 1978 , περί τής βάσει τού άρθρου 85 τής συνθήκης ΕΟΚ διαδικασίας ( IV/28.824 — δικαίωμα τού δημιουργού νέου είδους — σπόροι πρός σπορά αραβοσίτου· ABl . L 286 , σ . 23 ), καθ’ οσον αναφέρεται στό άρθρο 1 τής συμβάσεως τής 5ης Οκτωβρίου 1965 καί κατά τό μέτρο πού συνεπάγεται :

α ) τήν υποχρέωση του INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαιώματα νά μή παράγουν ούτε νά πωλούν μέσω άλλων αδειούχων εκμεταλλεύσεως εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας τούς σχετικούς σπόρους πρός σπορά ,

β ) τήν υποχρέωση τού INRA ή τών ελκόντων εξ αυτού δικαιώματα νά μή παράγουν ούτε νά πωλούν οι ίδιοι εντός τής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας τής Γερμανίας τούς σχετικούς σπόρους πρός σπορά .

2)Απορρίπτει τήν προσφυγή κατά τά λοιπά .

3)Διάδικοι καί παρεμβαίνοντες φέρουν τά δικαστικά τους έξοδα .