8.8.2006   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 185/71

1.1

Η πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει κάθε κοινότητα δικαίου πρέπει να βασίζεται σε μία νομική βάση που καθορίζει τα όρια των αρμοδιοτήτων της εν λόγω κοινότητας καθώς και τις παραμέτρους της δράσεώς της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί κοινότητα δικαίου που οφείλει να πληροί την απαίτηση αυτή.

1.2

Προκειμένου να είναι κατάλληλη, λειτουργική και αποτελεσματική, η νομική βάση πρέπει να είναι σαφής, ακριβής και αυτόνομη. Πρέπει να περιλαμβάνει τους στόχους, τις θεμελιώδης αρχές και τα κριτήρια για την εφαρμογή της πολιτικής που προτίθεται να ακολουθήσει η εν λόγω κοινότητα δικαίου. Οφείλει να καλύπτει όλους τους τομείς της πολιτικής για την οποία ορίστηκε.

1.3

Στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την εποχή που υιοθετήθηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η νέα νομική βάση παρέμβασης σε ό,τι αφορά την πολιτική της προστασίας των καταναλωτών ήταν το άρθρο 129 α) το οποίο θεωρήθηκε σύντομα ως ανεπαρκές για να χρησιμοποιηθεί ως θεμέλιο για την ανάπτυξη μίας πλήρους πολιτικής στον τομέα αυτό.

1.4

Η ανεπαρκής εφαρμογή της εν λόγω νομικής βάσης επιβεβαίωσε με την πάροδο του χρόνου το γεγονός ότι λόγω των αδυναμιών της δεν αποτελούσε την κατάλληλη και αποτελεσματική νομική βάση για την προαγωγή μίας αυθεντικής πολιτικής προστασίας των συμφερόντων των καταναλωτών σε κοινοτικό επίπεδο.

1.5

Οι τροποποιήσεις που εισήχθησαν βάσει του νέου άρθρου 153 της Συνθήκης του Άμστερνταμ δεν μπόρεσαν να καλύψουν τις εμφανείς αδυναμίες της και το ίδιο συνέβη με τα κείμενα που είχαν προταθεί ενόψει της υιοθέτησης του Ευρωπαϊκού Συντάγματος.

1.6

Είναι προφανές ότι η πολιτική των καταναλωτών αποτελεί μία από τις πολιτικές που βρίσκονται πιο κοντά στους ευρωπαίους πολίτες. Μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη στάση τους έναντι του ευρωπαϊκού ιδεώδους εφόσον ανταποκρίνονται στις ανάγκες και τις προσδοκίες τους πράγμα που δεν συνέβαινε πάντα (1).

1.7

Οι κατευθύνσεις της Επιτροπής όσον αφορά την πολιτική προστασίας των καταναλωτών (2) επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες που εκφράζονται σχετικά με την καθοδική τάση που παρατηρείται ατυχώς στον τομέα της προστασίας και της προαγωγής των συμφερόντων των καταναλωτών. Η αδυναμία αυτή καθιστά επιτακτικότερη την ανάγκη μίας συγκεκριμένης προβληματικής όσον αφορά τη νομική βάση που περιλαμβάνεται σχετικά στη Συνθήκη.

1.8

Παρόμοια είναι η προβληματική που αναπτύσσεται στην παρούσα γνωμοδότηση. Οδηγεί την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή στην διαπίστωση ότι πέραν της απαραίτητης πολιτικής βουλήσεως όσον αφορά την προώθηση της πολιτικής για την προστασία των συμφερόντων των καταναλωτών με βάση την αυξημένη προαγωγή της συμμετοχής της και την προστασία των συμφερόντων σε όλους τους τομείς κοινοτικών πολιτικών είναι εξίσου απαραίτητη η εις βάθος μελέτη για την εκ θεμελίων αναδιαμόρφωση του νομικού πλαισίου όπου θα βασίζεται η πολιτική προστασίας των συμφερόντων των καταναλωτών.

1.9

Με τη βοήθεια πολυάριθμων συμβολών από πολλούς ευρωπαίους νομικούς των οποίων η εμπειρογνωμοσύνη στον τομέα αυτό είναι ευρέως αναγνωρισμένη, η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή είναι σε θέση να υποβάλει μία πρόταση με σκοπό την υιοθέτηση μίας νέας νομικής βάσης για την πολιτική των καταναλωτών. Η πρόταση θα μπορούσε να συμβάλλει αποφασιστικά στη βελτίωση, την απλοποίηση και μάλιστα στην μείωση κανονισμών, συνιστώντας στην Επιτροπή, το Συμβούλιο καθώς και στα κράτη μέλη να μεριμνήσουν ώστε η πρόταση αυτή να ληφθεί υπόψη στην προοπτική της προσεχούς αναθεώρησης του κειμένου της Συνθήκης.

2.1

Την εποχή που η ΕΟΚΕ αποφάσισε να εγκρίνει την εκπόνηση της παρούσας γνωμοδότησης πρωτοβουλίας, στόχος της ήταν να προωθήσει έναν εμπεριστατωμένο προβληματισμό σχετικά με τη νομική βάση που πρέπει να επιλεγεί για την πολιτική των καταναλωτών σε ευρωπαϊκό επίπεδο — δηλ. το άρθρο 153 της Συνθήκης που θα εξεταζόταν σε σχέση τόσο με το κείμενο του Συντάγματος που υποβλήθηκε στα διάφορα κράτη μέλη, όσο και με το παράγωγο δίκαιο. Προς τούτο μερίμνησε να εξασφαλισθεί η συμμετοχή εκπροσώπων των ενδιαφερομένων καθώς και ειδικών στον τομέα του κοινοτικού δικαίου για την κατανάλωση.

2.1.1

Σύμφωνα με την άποψη πολλών, οι αδυναμίες που παρουσιάζει η ισχύουσα διατύπωση του άρθρου 153 ήταν σε μεγάλο βαθμό η αιτία που εμπόδιζε την πρακτική χρησιμοποίηση του άρθρου αυτού ως νομικής βάσεως του παράγωγου δικαίου τόσο στον τομέα των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των καταναλωτών όσο και στον τομέα της ανάπτυξη της πολιτικής για τους καταναλωτές στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατά συνέπεια, θα ήταν ευχής έργον για την ΕΕ να αποκτήσει την κατάλληλη, λειτουργική και αποτελεσματική νομική βάση.

2.2

Τα ευρωπαϊκά όργανα γενικότερα και ειδικότερα οι οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, οι οργανώσεις των καταναλωτών και οι κοινωνικοί συνομιλητές θα ήταν οι πρώτοι που θα ωφελούντο από τη βελτίωση της νομικής βάσεως της πολιτικής για τους καταναλωτές που προβλέπει η Συνθήκη.

2.2.1

Η ΕΟΚΕ, ως δημόσιο βήμα θεσμικής εκπροσώπησης της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών, θεωρήθηκε ότι ήταν ο προνομιούχος φορέας για την διεκπεραίωση του έργου αυτού με βάση τον διάλογο μεταξύ των κοινωνικών συνομιλητών εταίρων και με την υποστήριξη πανεπιστημιακών ειδικών επί του θέματος.

2.2.2

Η ΕΟΚΕ θεωρεί ότι η πολιτική των καταναλωτών αποτελεί προφανώς μία από τις πολιτικές που πλησιάζουν περισσότερο τους πολίτες της Ευρώπης. Μπορεί και πρέπει να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη στάση τους έναντι του ευρωπαϊκού ιδεώδους, εφόσον βεβαίως ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες τους.

2.2.3

Στις 14 Οκτωβρίου 2005, η ΕΟΚΕ διοργάνωσε ακρόαση στην οποίαν συμμετείχαν όσοι από τους πολυάριθμους εκπροσώπους είχαν ανταποκριθεί θετικά στο σχετικό ερωτηματολόγιο που τους εστάλη. Οι απόψεις και οι υποδείξεις τους συνέβαλαν στην ασφαλέστερη θεμελίωση της παρούσας γνωμοδότησης. Η ΕΟΚΕ ευχαριστεί θερμά και εδώ όλους, όσοι συνέδραμαν στην εκπόνηση του κειμένου (3).

3.1

Η ισχύουσα νομική βάση της πολιτικής για την υπεράσπιση των καταναλωτών περιέχεται στον τίτλο XIV της Συνθήκης με τον υπότιτλο «προστασία των καταναλωτών», στο άρθρο 153 το οποίο ορίζει τα εξής:

3.2

Η προστασία των καταναλωτών, προκειμένου να εμπέσει στις αρμοδιότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει υποχρεωτικά να αποτελέσει αντικείμενο ειδικής διάταξης της Συνθήκης κατ' εφαρμογήν του άρθρου 5 της εν λόγω Συνθήκης η οποία στην παγιωμένη της διατύπωση αναφέρει τα εξής:

«Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο, η Επιτροπή, το Δικαστήριο και το Ελεγκτικό Συνέδριο ασκούν τις αρμοδιότητές τους υπό τους όρους και για τους σκοπούς που προβλέπουν αφενός μεν οι διατάξεις των Συνθηκών για την ίδρυση των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και των μεταγενέστερων Συνθηκών και πράξεων που τις τροποποιούν και τις συμπληρώνουν, αφετέρου δε οι άλλες διατάξεις της παρούσας Συνθήκης.»

3.3

Πρέπει να τονισθεί εδώ η σημασία του κανόνα αυτού σύμφωνα με τον οποίον τα κράτη μέλη έχουν το δικαίωμα να καθορίζουν τις ίδιες αρμοδιότητές τους, δεδομένου ότι τα κενά, η έλλειψη σαφήνειας του κειμένου ή ο αντιφατικός του χαρακτήρας ενδέχεται να ακυρώσουν τους μεταγενέστερους κανόνες που υιοθετήθηκαν από τα ευρωπαϊκά όργανα δυνάμει της παρούσας Συνθήκης.

3.4

Είναι σκόπιμο να υπενθυμιστεί στο σημείο αυτό ότι με την απόφαση της 5ης Οκτωβρίου 2000, το Δικαστήριο υπενθύμισε ότι μια πράξη που υιοθετείται βάσει του άρθρου 100 A (σήμερα 95) πρέπει να έχει όντως ως αντικείμενο τη βελτίωση των όρων εγκαθίδρυσης και λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς. Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι αν η απλή διαπίστωση των διαφορών μεταξύ των εθνικών κανόνων και ο αφηρημένος κίνδυνος παρεμπόδισης των βασικών ελευθεριών ή στρέβλωσης του ανταγωνισμού επαρκούσε για να δικαιολογήσει την επιλογή του άρθρου 100 A ως νομικής βάσεως, ο δικαστικός έλεγχος της τήρησης της νομικής βάσης θα έχανε κάθε αποτελεσματικότητα (5).

3.5

Η απαίτηση για μια σαφή και συνεπώς ελέγξιμη νομική βάση στη διεθνή προοπτική πρέπει να εγγραφεί επίσης και στο πολιτικό επίπεδο ως αναμφισβήτητη συνταγματική ένδειξη ότι είναι απαραίτητη μια πολιτική προστασίας των καταναλωτών. Ας υπενθυμιστεί εδώ ότι η ενιαία ευρωπαϊκή πράξη της 17ης και 28ης Φεβρουαρίου 1986 κάλυπτε εν μέρει μόνο το κενό της Συνθήκης της Ρώμης εισάγοντας έναν τίτλο αφιερωμένο αποκλειστικά στο περιβάλλον με τα άρθρα 130 Π έως 130 Σ (σήμερα άρθρα 174 έως 176). Οι επιδιωκόμενοι στόχοι βάσει του άρθρου 175 και τα κριτήρια που καθορίζονται από το ίδιο κείμενο για τη δράση της Κοινότητας στον τομέα του περιβάλλοντος ευνόησαν προφανώς την εμφάνιση ενός αποτελεσματικού συνόλου κανόνων στον τομέα αυτό.

3.5.1

Από την άποψη αυτή, η συγκριτική ανάγνωση των ισχυόντων άρθρων 175 και 153 της Συνθήκης δείχνει έκδηλα ότι η ίδια η ποιότητα της νομικής βάσης είναι καθοριστική για τις περαιτέρω παρεμβάσεις. Στον τομέα του περιβάλλοντος, οι στόχοι είναι σαφώς διατυπωμένοι.

Επιπλέον, το άρθρο 175 καθορίζει τις αρχές που θεμελιώνουν τις παρεμβάσεις της Κοινότητας στον τομέα αυτό.

Τέλος, οι τεχνικές παράμετροι που καθορίζονται στο άρθρο 175 παράγραφος 3 αποτελούν εξίσου παράγοντες που συμβάλλουν στην ορθολογική και χρήσιμη εφαρμογή της πολιτικής στον τομέα του περιβάλλοντος.

3.5.2

Στον βαθμό που ο κοινοτικός νομοθέτης έχει τη δυνατότητα να κρίνει ποιος είναι ο κατάλληλος χαρακτήρας των μέτρων που θέλει να υιοθετήσει, είναι προφανές ότι η ποιότητα της νομικής βάσης είναι καθοριστική στο βαθμό που μειώνεται το περιθώριο έκδηλης πλάνης όσον αφορά την κρίση ή την καταστρατήγηση ή την έκδηλη υπέρβαση της δυνατότητας εκτίμησης (6).

4.1

Με βάση τα όσα προηγήθηκαν, διαπιστώνεται ότι το ισχύον άρθρο 153 της Συνθήκης δεν συνιστά πλέον τη νομική βάση που παρέχει επαρκείς εγγυήσεις όσον αφορά τους στόχους της προστασίας των καταναλωτών.

4.2

Πρέπει να υπενθυμιστεί ότι το δικαίωμα του καταναλωτή σε ευρωπαϊκό επίπεδο αναπτύχθηκε ουσιαστικώς με βάση το άρθρο 95 της Συνθήκης που αποτελεί αναφορά και οφείλει πολλά στην ώθηση που δόθηκε για την υλοποίηση της εσωτερικής αγοράς. Βεβαίως, η πολιτική προστασίας των καταναλωτών επιδιώκει να είναι εγκάρσια ενώ σε άλλα χωρία της Συνθήκης γίνονται ρητές αναφορές στην ανάγκη να λαμβάνεται υπόψη η προστασία των καταναλωτών. Θεωρείται ωστόσο ότι, κατά την ισχύουσα διατύπωσή του, το άρθρο 153 είναι ανεπαρκές.

4.3

Διαπιστώνεται επίσης ότι τα μέτρα προστασίας και υπεράσπισης των καταναλωτών υιοθετήθηκαν κατ'εξαίρεση βάσει του άρθρου 153 (ή του προγενέστερου άρθρου 129-A).

4.4

Ας προστεθούν επίσης στην κριτική αυτή βάσει της οποίας η πολιτική των καταναλωτών καθίσταται δευτερεύον ζήτημα στο πλαίσιο των κανόνων που διέπουν την ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς, τα συμπεράσματα από την απόφαση του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων της 5ης Οκτωβρίου 2000 (7) τα οποία και προαναφέρθηκαν. Η αβεβαιότητα που συνδέεται συγκεκριμένα με τη νομολογία αυτή μπορεί να θέσει σε αμφισβήτηση ειδικότερα μέσω προδικαστικών θεμάτων, την ίδια τη νομική βάση ορισμένων οδηγιών που έχουν υιοθετηθεί στον τομέα της προστασίας των καταναλωτών (εγγύηση, κατ'οίκον πώληση κλπ.)

4.5

Επιπλέον, στο ισχύον κείμενο καθορίζεται και το κριτήριο του υψηλού επιπέδου προστασίας των καταναλωτών. Το υψηλό επίπεδο προστασίας, όπως ορίζεται στο άρθρο 153, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι πρέπει να αναζητηθεί στους κόλπους των κρατών μελών το νομικό σύστημα που παρέχει τις περισσότερες εγγυήσεις. Επ'αυτού, το άρθρο 153, παράγραφος 5 καθιστά πράγματι δυνατή τη διατήρηση των πιο προστατευτικών νομικών συστημάτων, εφόσον συμβιβάζονται με τη Συνθήκη.

4.5.1

Εξάλλου, δεν είναι καθόλου εύκολο να προσδιοριστεί το υψηλό επίπεδο προστασίας. Οι παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη δεν αναφέρονται διόλου στο άρθρο 153 και μπορούν να προκαλέσουν πολλές ερμηνευτικές δυσκολίες.

4.6

Φαίνεται κατά συνέπεια ότι πρέπει σήμερα να αναθεωρηθεί η νομική βάση υπό το πρίσμα των παρατηρήσεων που ακολουθούν.

4.6.1

Η πολιτική προστασίας των καταναλωτών πρέπει να αποτελέσει τμήμα των ιδίων αρμοδιοτήτων της Ένωσης και να μην προτείνεται ως συμπλήρωμα της πολιτικής των κρατών μελών. Είναι πράγματι παράδοξο το γεγονός ότι η προστασία των καταναλωτών, η οποία πρέπει να συμβάλει στη βελτίωση της εσωτερικής αγοράς, εμπίπτει στις αρμοδιότητες των κρατών μελών.

4.6.2

Η υγεία, η ασφάλεια και τα οικονομικά συμφέροντα των καταναλωτών παρουσιάζονται ως τομείς στους οποίους η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να παράσχει τη συμβολή της. Θα ήταν ορθότερο όμως να προσδιορίζονται ως στόχοι που πρέπει εξάπαντος να διευρυνθούν. Υπ'αυτή την έννοια θα έπρεπε να λαμβάνονται υπόψη αποκλειστικά και μόνο τα οικονομικά συμφέροντα των καταναλωτών. Είναι προφανές ότι υπάρχει σοβαρή αντινομία μεταξύ της προαγωγής των συμφερόντων αυτών και της συμβολής για την προστασία τους.

4.6.3

Το δικαίωμα πρόσβασης στην πληροφόρηση, το δικαίωμα εκπαίδευσης και οργάνωσης για την προστασία των εν λόγω συμφερόντων αποτελούν αρχές που θα έπρεπε να αναγνωριστούν ως θεμελιώδεις κανόνες της πολιτικής της Ένωσης.

4.6.4

Δεδομένου ότι δεν καθορίζονται τα κριτήρια που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τον καθορισμό του υψηλού επιπέδου προστασίας, πρέπει να αναφέρονται από τη Συνθήκη.

4.6.5

Ο προβληματισμός σχετικά με την προστασία των καταναλωτών ως αυτόνομη νομική βάση θα πρέπει να λάβει υπόψη την προτεραιότητα που πρέπει να έχει η κοινοτική πολιτική τόσο από την άποψη του περιεχομένου όσο και από την άποψη της μορφής. Η αρχή της διπλής επικουρικότητας αποτελεί προφανώς έναν περιορισμό ο οποίος παραλύει κάθε πολιτική ανάπτυξη της προστασίας των καταναλωτών τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Η διπλή επικουρικότητα που ορίζεται στο άρθρο 153 πρέπει, υπό τις συνθήκες αυτές, να εγκαταλειφθεί.

4.6.6

Η νομική βάση στο κείμενο της Συνθήκης πρέπει να επιδιώκει επίσης τον καθορισμό ενός πλαισίου βάσει του οποίου ο καταναλωτής δεν θα είναι μόνο αντικείμενο προστασίας ή υπεράσπισης αλλά και ενεργητικός πολίτης. Ο καταναλωτής είναι ένας πολίτης που έχει βεβαίως δικαίωμα να εκφράσει τη γνώμη του και να εισακουσθεί όσον αφορά τις επιλογές που του προτείνει η κοινωνία.

4.6.7

Θα πρέπει επίσης να εξεταστεί εάν στις διατάξεις της Συνθήκης που αφορούν την προσφυγή στη δικαιοσύνη πρέπει να αναγνωριστεί και το δικαίωμα της άμεσης προσφυγής των ενώσεων των καταναλωτών ως αντιπροσωπευτικών ομάδων που επηρεάζονται από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

4.6.8

Ας προστεθεί επίσης ότι το κείμενο, κατά την ισχύουσα διατύπωσή του, βασίζεται σε μία περιοριστική αντίληψη της προστασίας των καταναλωτών με αποκλειστικό σχεδόν επίκεντρο τις αρετές της πληροφόρησης.

5.1

Ποια είναι τα κριτήρια που πρέπει, γενικότερα, να καθορίζουν την ποιότητα μίας νομικής βάσης σε μία Συνθήκη;

Εξ όσων αναφέρθηκαν, έπεται ότι η νομική βάση πρέπει:

Τα διάφορα αυτά χαρακτηριστικά έχουν ουσιαστική σημασία για την εξεύρεση λύσης στις δυσκολίες που προαναφέρθηκαν.

5.2

Τα περιφερειακά θέματα μπορούν άλλωστε να ενταχθούν στην προοπτική μίας περαιτέρω επεξεργασίας της νομικής βάσης. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να εξεταστούν εναλλακτικές λύσεις ως προς την ποιότητα της εναρμόνισης. Συγκεκριμένα, υποστηρίζεται από την Επιτροπή η πολιτική μέγιστης ή πλήρους εναρμόνισης. Εάν το επίπεδο προστασίας πρέπει να είναι όντως υψηλό τότε η μέγιστη ή πλήρης εναρμόνιση θα αναπτυχθεί εις βάρος των συμφερόντων των καταναλωτών.

5.3

Το προτεινόμενο κείμενο τροποποιεί το άρθρο 3 παράγραφος 1σ της Συνθήκης εντάσσοντας ρητώς μεταξύ των επιδιωκόμενων στόχων την πολιτική προαγωγής και προστασίας των συμφερόντων των καταναλωτών.

5.4

Το εν λόγω άρθρο 153 στηρίζεται στους εξής τρεις άξονες:

5.4.1

Περιέχει κατάλογο των στόχων που επιδιώκονται από την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον τομέα της κατανάλωσης. Οι εν λόγω στόχοι είναι παραδοσιακοί. Ωστόσο, πρέπει να τονισθούν ορισμένες ιδιαιτερότητές τους.

5.4.2

Για την διατύπωση του άρθρου 153, πρέπει να επιβεβαιωθούν οι εξής αρχές:

Οι εν λόγω πέντε αρχές είναι απαραίτητες για την εφαρμογή της προαναφερθείσας πολιτικής.

5.4.3

Το προτεινόμενο κείμενο υπενθυμίζει κατά παραδοσιακό τρόπο ότι οι απαιτήσεις που παρουσιάζονται εδώ σε αυτόνομη βάση δεν μπορούν πλέον να αγνοούνται, εφόσον πρόκειται για την ανάπτυξη άλλων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

5.4.4

Εδώ πρέπει να ληφθούν υπόψη ορισμένες παράμετροι, ειδικότερα για την ανάπτυξη των εν λόγω μέτρων. Η έννοια του υψηλού βαθμού προστασίας πρέπει να λάβει υπόψη τα διαθέσιμα κοινωνικο-οικονομικά στοιχεία τα οποία επιτρέπουν τον ακριβή προσδιορισμό της συμπεριφοράς των καταναλωτών όσον αφορά την απόκτηση και την χρήση προϊόντων και υπηρεσιών που διατίθενται στην αγορά. Παρόμοια, πρέπει να επιβεβαιωθεί ρητώς η αναγνώριση του δικαιώματος συλλογικής προσφυγής.

5.4.5

Το προτεινόμενο άρθρο 153 καθορίζει την πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει το Συμβούλιο.

Ένα από τα θέματα που θα πρέπει να συζητηθούν είναι η άμεση επίδραση των οδηγιών. Η λύση που προτείνεται είναι να ευνοηθούν οι κανονισμοί ως τεχνική εναρμόνισης. Η λύση καθιστά άσκοπη τη συζήτηση σχετικά με την επίδραση των οδηγιών. Πρόκειται για μία ελαστική διατύπωση που βοηθά τα κράτη μέλη να τοποθετούνται όταν επιθυμούν να διατηρήσουν ή να υιοθετήσουν μέτρα προστασίας.

Η λύση αυτή ευνοεί τη μέγιστη εναρμόνιση και ταυτοχρόνως επιτρέπει την κατά περίπτωση εκτίμηση.

5.4.6

Τέλος, το κείμενο του άρθρου 153 περιλαμβάνει μία καινοτομία δεδομένου ότι παρέχει καθεστώς αποδέκτη στις ενώσεις των καταναλωτών σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 230 της Συνθήκης. Με άλλα λόγια, οι κοινοτικές πράξεις που παραγνωρίζουν τις διατάξεις της Συνθήκης δύνανται να αποτελέσουν αντικείμενο άμεσης προσφυγής των ενώσεων στο Δικαστήριο.

α)

Να καθορίζονται και να εφαρμόζονται πραγματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές κυρώσεις σε περίπτωση παραβίασης των μέτρων που επιβάλλονται από τις υποχρεώσεις ή τις απαγορεύσεις σχετικά με την προστασία των καταναλωτών·

β)

Να διασφαλίζεται η εξάλειψη των παραβιάσεων αυτών·

γ)

Να προβλέπονται δικαστικές διαδικασίες και όχι απλοποιημένες για την πρόληψη και την επανόρθωση των παραβιάσεων όσον αφορά τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των καταναλωτών.