ΠΡΩΤΗ ΟΔΗΓΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ της 15ης Ιουνίου 1971 περί καθορισμού κοινοτικών μεθόδων αναλύσεως για τον επίσημο έλεγχο ζωοτροφών

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ,

Έχοντας υπόψη:

τη συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητος,

την οδηγία του Συμβουλίου της 20ής Ιουλίου 1970 περί εισαγωγής κοινοτικών τρόπων λήψεως δειγμάτων και μεθόδων αναλύσεως για τον επίσημο έλεγχο των ζωοτροφών(1), και ιδίως το άρθρο 2,

Εκτιμώντας:

ότι η ανωτέρω οδηγία προβλέπει, ότι οι επίσημοι έλεγχοι των ζωοτροφών, για να διαπιστωθεί αν οι όροι οι οποίοι έχουν καθορισθεί δυνάμει των νομοθετικών κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων σχετικά με την ποιότητα και τη σύνθεση των ζωοτροφών τηρούνται και διενεργούνται κατά τους κοινοτικούς τρόπους λήψεως των δειγμάτων και μεθόδους αναλύσεως-

ότι αρμόζει να καθορισθούν το συντομότερο δυνατό όλες οι αναγκαίες μέθοδοι αναλύσεως και ότι ο καθορισμός των μεθόδων προσδιορισμού του υδροκυανίου, του ασβεστίου, των ανθρακικών αλάτων, της ακατέργαστης τέφρας, της αδιαλύτου εντός HCI τέφρας, του χλωρίου εκ χλωριούχων αλάτων, του σιναπελαίου, της λακτόζης, του καλίου, του νατρίου, των σακχάρων, της θεοβρωμίνης και της ουρίας, του προσδιορισμού των αλκαλοειδών των λουπίνων καθώς και της ουρεασικής δραστικότητας των προϊόντων σόγιας συνιστούν εν πρώτον στάδιον-

ότι τα μέτρα που προβλέπονται από την παρούσα οδηγία είναι σύμφωνα με τη γνώμη της Μόνιμης Επιτροπής Ζωοτροφών,

ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΟΔΗΓΙΑ:

Άρθρο 1

Τα Κράτη μέλη καθορίζουν, ότι οι αναλύσεις για τον επίσημο έλεγχο των ζωοτροφών σε ό,τι αφορά τις περιεκτικότητες αυτών σε υδροκυάνιο, ασβέστιο, ανθρακικά άλατα, ακατέργαστη τέφρα, αδιάλυτη εντός HCI τέφρα, χλώριο εκ χλωριούχων αλάτων, σιναπέλαιο, λακτόζη, κάλιο, νάτριο, σάκχαρα, θεοβρωμίνη και ουρία, ο προσδιορισμός των αλκαλοειδών των λουπίνων καθώς και η ουρεασική δραστηριότητα των προϊόντων σόγιας διενεργούνται κατά τις μεθόδους οι οποίες περιγράφονται στο παράρτημα της οδηγίας αυτής.

Άρθρο 2

Τα Κράτη μέλη θέτουν σε ισχύ την 1ην Ιουλίου 1972 το αργότερο τις αναγκαίες νομοθετικές κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις προς συμμόρφωση στις διατάξεις της οδηγίας αυτής. Τα Κράτη μέλη ενημερώνουν αμέσως την Επιτροπή περί τούτου.

Άρθρο 3

Η παρούσα οδηγία απευθύνεται στα Κράτη μέλη.

Έγινε στις Βρυξέλλες, στις 15 Ιουνίου 1971.

Για την Επιτροπή

Ο Πρόεδρος

Franco M. MALFATTI

(1) ΕΕ αριθ. Ν 170 της 3.8.70, σ. 2.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΣΥΣΤΑΤΙΚΩΝ ΤΩΝ ΖΩΟΤΡΟΦΩΝ 1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Οι μέθοδοι αναλύσεως των συστατικών των ζωοτροφών δύνανται γενικώς να εφαρμόζονται για όλες τις τροφές απλές ή σύνθετες. Εν τούτοις ορισμένες τροφές, λόγω των ιδιομορφιών που ενυπάρχουν στη σύνθεσή τους απαιτούν ξεχωριστές γι'αυτές μεθόδους αναλύσεως. Οι περιπτώσεις αυτές προβλέπονται στις "παρατηρήσεις" της περιγραφής των μεθόδων.

Όταν υποδεικνύονται δύο ή περισσότερες μέθοδοι για τον προσδιορισμό του αυτού συστατικού τροφής, η εκλογή της προς εφαρμογή μεθόδου, εκτός αντιθέτου ενδείξεως, επαφίεται στην κρίση του εργαστηρίου ελέγχου- εν τούτοις η χρησιμοποιηθείσα μέθοδος πρέπει να αναφέρεται στο πιστοποιητικό αναλύσεως.

Προετοιμασία του προς ανάλυση δείγματος

Η χημική ανάλυση πρέπει απαραιτήτως να λαμβάνει χώραν επί ομοιογενούς δείγματος. Απεναντίας, ορισμένοι μακροσκοπικοί ή μικροσκοπικοί προσδιορισμοί καθώς και προσδιορισμός της υγρασίας πρέπει να είναι δυνατό να λαμβάνουν χώρα επί δείγματος στην κατάσταση στην οποία αυτό φθάνει στο εργαστήριο. Λαμβανομένης υπόψη της διπλής αυτής ανάγκης το δείγμα διαχωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα από αυτά παραμένει όπως έχει. Το έτερο προετοιμάζεται ως ακολούθως για την χημική ανάλυση.

Διαιρείται το δείγμα είτε δια της χρήσεως μηχανικής συσκευής, είτε δια των χειρών κατόπιν επιμελούς αναμίξεως του συνόλου αυτού επί καθαράς και ξηράς επιφανείας. Επί της τελευταίας ταύτης περιπτώσεως, υποδεικνύεται η εφαρμογή μεθόδου των τεταρτημορίων, η οποία συνίσταται στη λήψη δειγμάτων διαδοχικώς εκ δύο αντιθέτων τμημάτων. Τέλος λαμβάνεται για ανάλυση ποσότητα 100 περίπου γραμμαρίων και συνθλίβεται, εφ' όσον παρίσταται ανάγκη, κατά τρόπο ώστε το σύνολο αυτής να διέρχεται από κόσκινο με στρογγυλές οπές διαμέτρου 1 mm. Εισάγεται το δείγμα αυτό αμέσως εντός ξηρού δοχείου εφοδιασμένου μετά αεροστεγούς κλείθρου και πωματίζεται.

Αν το δείγμα είναι πολύ υγρό, είναι αναγκαίο να διενεργείται προκαταρκτική ξήρανση για να κατέλθει η περιεκτικότητα σε υγρασία σε μία τιμή περιλαμβανόμενη μεταξύ 8 και 12%. Προς τούτο ξηραίνεται το δείγμα σε κατάλληλη θερμοκρασία για επαρκές χρονικό διάστημα.

Αντιδραστήρια και συσκευές

Κατά την περιγραφή των μεθόδων αναλύσεως, αναφέρονται μόνο τα ειδικά όργανα ή συσκευές ή όσα απαιτούν ειδικές προδιαγραφές. Δεν κρίθηκε αναγκαίο να αναφερθούν όλες οι συσκευές και τα όργανα τα οποία συνιστούν τον συνήθη εξοπλισμό των εργαστηρίων ελέγχου.

Επίσης όταν γίνεται μνεία ύδατος κατά τις αραιώσεις ή τις πλύσεις, πρόκειται πάντοτε για απεσταγμένο ύδωρ. Ομοίως, όταν γίνεται μνεία διαλύματος αντιδραστηρίου, χωρίς άλλη ένδειξη, πρόκειται περί διαλύσεως εντός απεσταγμένου ύδατος.

Έκφραση των αποτελεσμάτων

Το αποτέλεσμα το οποίο αναφέρεται στο πιστοποιητικό αναλύσεως είναι η μέση επιτευχθείσα τιμή από δύο τουλάχιστον προσδιορισμούς. Εκτός ειδικών διατάξεων, αυτό εκφράζεται επί τοις εκατό (%) του αρχικού δείγματος, όπως αυτό ήταν όταν έφθασε στο εργαστήριο. Το αποτέλεσμα δεν πρέπει ν' αναφέρεται με περισσότερα σημαντικά ψηφία, από εκείνα τα οποία επιτρέπει η ακρίβεια της μεθόδου αναλύσεως.

2. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΥΔΡΟΚΥΑΝΙΟΥ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε ελεύθερο και δεσμευμένο, υπό μορφή γλυκοζιτών, υδροκυάνιο των ζωοτροφών και κυρίως των προϊόντων λινοσπόρου, αλεύρου μανιόκας και ορισμένων ειδών φασιόλων.

2. Αρχή

Το δείγμα φέρεται εν αιωρήσει εντός ύδατος. Το υδροκυάνιο απελευθερούται εκ της δράσεως ενζύμων, παρασύρεται δι'αποστάξεως μεθ'υδρατμών και συλλέγεται εντός καθορισμένου όγκου οξινισμένου νιτρικού αργύρου. Ο κυανιούχος άργυρος διαχωρίζεται δια διηθήσεως και η περίσσεια νιτρικού αργύρου τιτλοδοτείται δια διαλύματος θειοκυανιούχου αμμωνίου.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Αιώρημα γλυκέων αμυγδάλων: Συνθλίβονται 20 καθαρισμένα γλυκά αμύγδαλα εντός 100 ml ύδατος 37 έως 40oC. Ελέγχεται η απουσία υδροκυανίου σε 10ml του αιωρήματος, με τη χρήση χάρτου εμπλουτισμένου σε πικρικό νάτριο ή με την πραγματοποίηση τυφλού πειράματος όπως υποδεικνύεται στο 5 τελευταία παράγραφο.

3.2. Διάλυμα 10 % (p/v) οξικού νατρίου, ουδετέρου σε φαινοφθαλεΐνη.

3.3. Αντιαφριστικό γαλάκτωμα (σιλικόνη, επί παραδείγματι).

3.4. Νιτρικό οξύ, d: 1,40.

3.5. Διάλυμα νιτρικού αργύρου: 0,02 N.

3.6. Διάλυμα θειοκυανιούχου αμμωνίου: 0,02 N.

3.7. Κεκορεσμένο διάλυμα θειϊκού σιδηροαμμωνίου.

3.8. Αμμωνία, d: 0,958.

4. Συσκευές

4.1. Επωαστικός κλίβανος εφοδιασμένος δια θερμοστάτου ρυθμισθέντος εις 38oC.

4.2. Συσκευή αποστάξεως μεθ'υδρατμών εφοδιασμένη δια ψυκτήρος μετά κυρτής επιμηκύνσεως.

4.3. Φιάλες επιπέδου πυθμένος, των 1000 ml μετά εσμυρισμένου πώματος.

4.4. Ελαιόλουτρον.

4.5. Προχοΐς διαβαθμισμένη σε 1/20 ml.

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίζονται 20 γραμ. δείγματος με ακρίβεια 5 mg, εισάγονται εντός φιάλης επιπέδου πυθμένος του ενός λίτρου και προστίθενται 50 ml ύδατος και 10 ml αιωρήματος γλυκέων αμυγδάλων (3.1.). Πωματίζεται η φιάλη και παραμένει επί δέκα εξ ώρας εντός του κλιβάνου επωάσεως εις θερμοκρασίαν 38oC. Ψύχεται ακολούθως εις θερμοκρασίαν δωματίου και προστίθενται 80 ml ύδατος, 10 ml διαλύματος οξικού νατρίου (3.2) και μια σταγόνα αντιαφριστικού γαλακτώματος (3.3).

Συνδέεται η φιάλη μετά της συσκευής αποστάξεως μεθ'υδρατμών και τοποθετείται εντός ελαιόλουτρου, που έχει πριν θερμανθεί σε θερμοκρασία ελαφρώς υψηλότερη των 100oC. Αποστάζονται 200 έως 300 ml υγρού αφήνοντας να διέλθει δια της φιάλης ισχυρό ρεύμα ατμού και θερμαίνοντας ελαφρώς το ελαιόλουτρο. Συλλέγεται το απόσταγμα εντός κωνικής φιάλης προφυλαγμένης εκ του φωτός και περιεχούσης 50 ml ακριβώς, διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,02 N (3.5) και 1 ml νιτρικού οξέος (3.4). Εξασφαλίζεται η εμβάπτιση της επιμηκύνσεως του ψυκτήρος εντός του διαλύματος νιτρικού αργύρου.

Μεταγγίζεται το περιεχόμενο της κωνικής φιάλης εντός ογκομετρικής φιάλης των 500 ml, συμπληρούται ο όγκος δι'ύδατος, ανακινείται και διηθείται. Λαμβάνονται 250 ml του διηθήματος, προστίθεται 1 ml περίπου διαλύματος θειϊκού σιδηροαμμωνίου (3.7) και επανατιτλοδοτείται η περίσσεια νιτρικού αργύρου δια του διαλύματος θειοκυανιούχου αμμωνίου 0,02 N (3.6) διαβιβαζομένου εκ της διαβαθμισμένης εις 1/20 προχοΐδος.

Διενεργείται ενδεχομένως τυφλό πείραμα, εφαρμόζοντας τον αυτό τρόπο εργασίας εις 10 ml αιωρήματος γλυκέων αμυγδάλων (3.1) εν απουσία του προς ανάλυση δείγματος.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Αν το τυφλό πείραμα δείξει κατανάλωση διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,02 N, αφαιρείται η τιμή αυτή εκ του καταναλωθέντος υπό του αποστάγματος του δείγματος όγκου.

1 ml, AgNO3 0,02 N αναλογεί εις 0,54 mg HCN. Το αποτέλεσμα εκφράζεται επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατηρήσεις

Αν το δείγμα περιέχει σημαντική ποσότητα θειούχων αλάτων (φασίολοι, επί παραδείγματι), σχηματίζεται μέλαν ίζημα θειούχου αργύρου το οποίο διηθείται μαζί με την υποστάθμη κυανιούχου αργύρου. Ο σχηματισμός του ιζήματος αυτού προκαλεί μία απώλεια διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,02 N, ο όγκος της οποίας πρέπει ν'αφαιρεθεί εκ του όγκου, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε για τον υπολογισμό της περιεκτικότητας σε HCN. Στην περίπτωση αυτή ακολουθείται η διαδικασία, η οποία υποδεικνύεται κατωτέρω:

Γίνεται κατεργασία της υποστάθμης η οποία συγκρατήθηκε επί του ηθμού δια 50 ml αμμωνίας (3.8) προς διάλυση του κυανιούχου αργύρου. Εκπλύνεται το ίζημα δι'αραιάς αμμωνίας και διενεργείται ο προσδιορισμός της περιεκτικότητας αυτής σε άργυρο. Μετατρέπεται η ληφθείσα τιμή σε ml διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,02 N.

Η περιεκτικότητα του δείγματος σε HCN δύναται ομοίως να προσδιορισθεί δια τιτλοδοτήσεως του οξινισμένου αμμωνιακού διηθήματος δια νιτρικού οξέος.

3. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΣΒΕΣΤΙΟΥ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε ολικό ασβέστιο των ζωοτροφών.

2. Αρχή

Το δείγμα αποτεφρούται, γίνεται η κατεργασία της τέφρας δι'υδροχλωρικού οξέος και το ασβέστιο καταβυθίζεται υπό μορφή οξαλικού ασβεστίου. Κατόπιν διαλύσεως του ιζήματος εντός θειϊκού οξέος, το σχηματιζόμενο οξαλικό οξύ τιτλοδοτείται δια διαλύματος υπερμαγγανικού καλίου.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Υδροχλωρικό οξύ p.a., d: 1,14

3.2. Νιτρικό οξύ p.a., d: 1,40

3.3. Θειϊκό οξύ p.a d: 1,13

3.4. Αμμωνία p.a., d: 0,98

3.5. Εν ψυχρώ κεκορεσμένο διάλυμα οξαλικού αμμωνίου p.a.

3.6. Διάλυμα 30% (p/v) κιτρικού οξέος p.a.

3.7 Διάλυμα 5% (p/v) χλωριούχου αμμωνίου p.a.

3.8. Διάλυμα 0,04% (p/v) πρασίνου βρωμοκρεζόλης

3.9. Διάλυμα υπερμαγγανικού καλίου 0,1 N

4. Συσκευές

4.1. Ηλεκτρική κάμινος με κυκλοφορία αέρος και με θερμοστάτη

4.2. Κάψαι αποτεφρώσεως εκ πλατίνης, χαλαζίου ή πορσελάνης

4.3. Υάλινα χωνευτήρια διηθήσεως G4.

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίζονται 5 περίπου γραμμάρια δείγματος (ή περισσότερα εφ' όσον παρίσταται ανάγκη), με ακρίβεια 1 mg, αποτεφρούται εις 550oC και μεταφέρεται η τέφρα εντός υαλίνου ποτηρίου ζέσεως των 250 ml. Προστίθενται 40 ml υδροχλωρικού οξέος (3.1), 60 ml ύδατος και μερικές σταγόνες νιτρικού οξέος (3.2).

Φέρεται σε βρασμό και διατηρείται αυτός επί τριάντα πρώτα λεπτά. Ψύχεται, μεταφέρεται το διάλυμα εντός ογκομετρικής φιάλης των 250 ml. Εκπλύνατε, συμπληρώσατε τον όγκο έως την χαραγή δι'ύδατος, ομοιογενοποιήσατε και διηθήσατε.

Λαμβάνεται δια σιφωνίου, αναλόγως της υποτιθέμενης περιεκτικότητας σε ασβέστιο, μέρος της ποσότητας περιέχουν 10 έως 40 mg ασβεστίου και εισάγεται εντός υαλίνου ποτηρίου ζέσεως των 250 ml. Προστίθεται 1 ml διαλύματος κιτρικού οξέος (3.6) και 5 ml διαλύματος χλωριούχου αμμωνίου (3.7). Συμπληρούται ο όγκος έως 100 ml περίπου δι'ύδατος. Φέρεται σε βρασμό, προστίθενται 8 έως 10 σταγόνες διαλύματος πρασίνου βρωμοκρεζόλης (3.8) και 30 ml θερμού διαλύματος οξαλικού αμμωνίου (3.5). Εάν σχηματισθεί ίζημα, διαλύεται τούτο δια προσθήκης μερικών σταγόνων υδροχλωρικού οξέος (3.1).

Ουδετεροποιείται ακολούθως πολύ βραδέως δι'αμμωνίας (3.4) ανακινώντας σταθερώς, μέχρις επιτεύξεως pH της τάξεως των 4,4 έως 4,6 (δια της αλλαγής του χρώματος του δείκτου). Τοποθετείται το υάλινο ποτήρι ζέσεως εντός ζέοντος υδρόλουτρου, διατηρείται επί τριάντα πρώτα λεπτά για την καθίζηση του ιζήματος το οποίο έχει σχηματισθεί. Εξάγεται το υάλινο ποτήρι ζέσεως εκ του υδρόλουτρου.

Αφήνεται εν ηρεμία επί μία ώρα και διηθείται δια υαλίνου χωνευτηρίου διηθήσεως G4-

Εκπλύνετε το υάλινο ποτήρι ζέσεως και το χωνευτήριο δι'ύδατος μέχρις απομακρύνσεως της περίσσειας οξαλικού αμμωνίου (η απουσία χλωρίου εντός των υδάτων πλύσεως δεικνύει ότι η έκπλυση είναι επαρκής).

Διαλύεται το ίζημα επί του ηθμού (χωνευτηρίου) δια 50 ml θερμού θειϊκού οξέος (3.3). Εκπλύνεται το χωνευτήριο δια θερμού ύδατος και φέρεται το διήθημα στα 100 ml περίπου. Φέρεται σε θερμοκρασία 70-80oC και τιτλοδοτείται σταγόνα προς σταγόνα δια διαλύματος υπερμαγγανικού καλίου (3.9) μέχρις επιτεύξεως ροδίνου χρώσεως η οποία διατηρείται για ένα πρώτο λεπτό.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Ένα ml υπερμαγγανικού καλίου 0,1 N αναλογεί με 2,004 mg ασβεστίου. Το λαμβανόμενο αποτέλεσμα εκφράζεται επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Για πολύ χαμηλές περιεκτικότητες σε ασβέστιο ακολουθείται η διαδικασία η οποία υποδεικνύεται κατωτέρω: Διηθείται το ίζημα οξαλικού ασβεστίου δια διηθητικού χάρτου απηλαγμένου τέφρας. Κατόπιν εκπλύσεως, ξηραίνεται ο ηθμός και αποτεφρούται εις 500oC, εντός κάψης εκ πλατίνης. Παραλαμβάνεται εκ νέου το υπόλειμμα δια μερικών σταγόνων θειϊκού οξέος (3.3), εξατμίζεται μέχρι ξηρού, αποτεφρούται εκ νέου εις 550oC και ζυγίζεται. Αν το βάρος του ληφθέντος θειϊκού ασβεστίου είναι p, η περιεκτικότης σε ασβέστιο του μέρους της ποσότητας που ελήφθη = p x 0,2944.

7.2. Αν το δείγμα αποτελείται αποκλειστικά από ανόργανες ύλες διενεργείται η διάλυση δι'υδροχλωρικού οξέος χωρίς προηγούμενη αποτέφρωση. Για τα προϊόντα, όπως τα αργιλιο-ασβεστιο-φωσφορικά, τα οποία δυσκόλως διαλύονται εντός των οξέων, διενεργείται ως ακολούθως αλκαλική τήξις προ της διαλύσεως: Η ποσότητα του δείγματος αναμιγνύεται πλήρως εντός κάψης εκ πλατίνης μετά πενταπλασίου βάρους μίγματος, συνιστωμένου εξ ίσων ποσοτήτων ανθρακικού καλίου και ανθρακικού νατρίου. Θερμαίνεται προσεκτικά μέχρι πλήρους τήξεως του μίγματος. Κατόπιν ψύξεως, διαλύεται δι'υδροχλωρικού οξέος.

7.3 Αν η περιεκτικότητα του δείγματος σε μαγνήσιο είναι υψηλή διενεργείται δευτέρα κατακρήμνιση του οξαλικού ασβεστίου.

4. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΝΘΡΑΚΙΚΩΝ ΑΛΑΤΩΝ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό των ανθρακικών αλάτων, συμβατικώς εκπεφρασμένων σε ανθρακικό ασβέστιο, εντός των περισσοτέρων εκ των ζωοτροφών. Επί ορισμένων περιπτώσεων όμως (ανθρακικός σίδηρος, επί παραδείγματι), πρέπει να χρησιμοποιείται ιδιαιτέρα μέθοδος.

2. Αρχή

Τα ανθρακικά άλατα διασπώνται δι'υδροχλωρικού οξέος. Το απελευθερούμενο διοξείδιο του άνθρακος συλλέγεται εντός βαθμολογημένου σωλήνα και ο όγκος του συγκρίνεται με αυτόν που εκλύεται με τις αυτές συνθήκες, από γνωστή ποσότητα ανθρακικού ασβεστίου p.a.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Υδροχλωρικό οξύ, d: 1,10

3.2. Ανθρακικό ασβέστιο p.a.

3.3. Θειϊκό οξύ 0,1 N περίπου, κεχρωσμένο δι'ερυθρού του μεθυλίου.

4. Συσκευές

Συσκευή Scheibler-Dietrich (ιδέ σχήμα) ή ισοδύναμη συσκευή.

5. Τρόπος εργασίας

Αναλόγως της περιεκτικότητας του δείγματος σε ανθρακικά άλατα, ζυγίζεται ποσότητα δείγματος όπως υποδεικνύεται κατωτέρω:

0,5 g για προϊόντα περιέχοντα 50 έως 100% ανθρακικά άλατα, εκπεφρασμένα σε ανθρακικό ασβέστιο.

1 g για προϊόντα περιέχοντα 10 έως 50% ανθρακικά άλατα, εκπεφρασμένα σε ανθρακικό ασβέστιο.

2 g έως 3 g για τα υπόλοιπα προϊόντα.

Εισάγεται η ποσότητα του δείγματος εντός της ειδικής φιάλης (4) της συσκευής, εφοδιασμένης δια μικρού σωλήνος εξ αθραύστου ύλης περιέχοντος 10 ml υδροχλωρικού οξέος (3.1) και συνδέεται η φιάλη μετά της συσκευής. Στρέφεται ο κρουνός τριπλής κατευθύνσεως (5) κατά τρόπον ώστε ο σωλήν (1) να επικοινωνεί μετά του εξωτερικού περιβάλλοντος. Δια της χρήσεως του κινητού σωλήνος (2) ο οποίος είναι πληρωμένος δια κεχρωσμένου θειϊκού οξέος (3.3) και είναι συνδεδεμένος μετά του βαθμολογημένου σωλήνος (1), φέρεται το επίπεδο του υγρού στη διαβάθμιση μηδέν. Στρέφεται ο κρουνός (5) κατά τρόπον φέροντα σε επικοινωνία τους σωλήνες (1) και (2) και ελέγχεται το επίπεδο μηδέν.

Αφήνεται να ρεύσει βραδέως το υδροχλωρικό οξύ (3.1) επί της ποσότητας του δείγματος δια κλίσεως της φιάλης (4), εξισορροπείται η πίεση δια κλίσεως του σωλήνος (2). Ανακινείται η φιάλη (4) μέχρι πλήρους παύσεως εκλύσεως διοξειδίου του άνθρακος.

Αποκαθίσταται η πίεση δια της επαναφοράς του υγρού στο αυτό ύψος εντός των σωλήνων (1) και (2). Αναγιγνώσκεται η ένδειξη αφού περάσουν μερικά πρώτα λεπτά οπότε ο όγκος του αερίου έχει καταστεί σταθερός.

Διενεργείται υπό τας αυτάς συνθήκας πείραμα αναφοράς επί 0,5 g ανθρακικού ασβεστίου (3.2).

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Η περιεκτικότητα σε γραμμάρια ανθρακικών αλάτων, εκπεφρασμένων σε ανθρακικό ασβέστιο, επί τοις εκατό του δείγματος δίδεται υπό της σχέσεως:

όπου:

V = ml CO2 απελευθερωμένων υπό της ποσότητας του δείγματος.

T = ml CO2 απελευθερωμένων υπό 0,5 γραμ. CaCO3 p.a.

P = βάρος της ποσότητας του δείγματος σε γραμμάρια.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Όταν η ποσότητα του δείγματος υπερβαίνει τα 2 g εισάγονται προηγουμένως εντός της φιάλης (4) 15 ml απεσταγμένου ύδατος και αναμιγνύεται προ της ενάρξεως του πειράματος. Χρησιμοποιείται ο αυτός όγκος ύδατος για το πείραμα αναφοράς.

7.2. Αν χρησιμοποιείται συσκευή διαφορετικού όγκου εκείνης των Scheibler-Dietrich, πρέπει να προσαρμόζεται η λαμβανόμενη ποσότητα δείγματος και ουσίας αναφοράς ως και ο υπολογισμός των αποτελεσμάτων.

5. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητος σε ακατέργαστη τέφρα των ζωοτροφών.

2. Αρχή

Το δείγμα αποτεφρούται στους 550oC. Το υπόλειμμα ζυγίζεται.

3. Αντιδραστήρια

Διάλυμα 20% (p/v) νιτρικού αμμωνίου.

4. Συσκευές

4.1. Θερμαντική πλάκα

4.2. Ηλεκτρική κάμινος μετά θερμοστάτου

4.3. Κάψες αποτεφρώσεως εκ πλατίνης ή εκ κράματος πλατίνης και χρυσού (10% Pt, 90% Au), παραλληλεπίπεδες (60 x 40 x 25 mm) ή στρογγύλαι (διαμέτρου 60 έως 75 mm, ύψους: 20 έως 25 mm).

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίζονται 5 g περίπου δείγματος με ακρίβεια 1 mg (2,5 g για προϊόντα έχοντα τάση διογκώσεως) εντός κάψας αποτεφρώσεως πρότερον πυρωθείσης και προζυγισθείσης. Τοποθετείται η κάψα επί θερμαντικής πλακός και θερμαίνεται προοδευτικώς μέχρις ανθρακοποιήσεως της ύλης. Εισάγεται η κάψα εντός της ηλεκτρικής καμίνου ρυθμισθείσης σε 550oC +- 5oC. Διατηρείται στη θερμοκρασία αυτή μέχρι λήψεως λευκής, ανοικτού γκρίζου ή ροδόχρου τέφρας, καταφανώς απηλλαγμένης ανθρακωδών σωματιδίων. Φέρεται η κάψα εντός ξηραντήρος, αφήνεται να ψυχθεί και ζυγίζεται αμέσως.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Υπολογίζεται το βάρος του υπολείμματος δια αφαιρέσεως του αποβάρου. Το αποτέλεσμα εκφράζεται επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Η τέφρα των δυσκόλως αποτεφρωμένων υλών δέον όπως υπόκειται σε πρώτη αποτέφρωση επί τρεις ώρας τουλάχιστον, ψύχεται και προστίθενται σε αυτή μερικές σταγόνες διαλύματος 20% νιτρικού αμμωνίου (προσεκτικώς, προς αποφυγή διασποράς ή συγκολλήσεως των σωματιδίων της τέφρας). Συνεχίζεται η αποτέφρωση κατόπιν ξηράνσεως σε κλίβανο.

Επαναλαμβάνεται ενδεχομένως η εργασία μέχρι πλήρους αποτεφρώσεως.

7.2. Δι' ύλας ανθεκτικάς στην κατεργασία η οποία υποδεικνύεται στο 7.1, διενεργούνται τα κάτωθι: κατόπιν αποτεφρώσεως επί τρεις ώρας παραλαμβάνεται η τέφρα δια θερμού ύδατος και διηθείται δια μικρού ηθμού ελευθέρου τέφρας. Αποτεφρούται ο ηθμός και το περιεχόμενο αυτού εντός της αρχικής κάψας. Φέρεται το διήθημα εντός της ψυχθείσης κάψας, εξατμίζεται μέχρι ξηρού, αποτεφρούται και ζυγίζεται.

7.3. Στην περίπτωση των ελαίων και των λιπών, ζυγίζεται μετ'ακριβείας ποσότητα δείγματος της τάξεως των 25 g εντός κάψας ενδεδειγμένης χωρητικότητας. Ανθρακοποιείται δι'αναφλέξεως της ύλης μέσω ταινίας διηθητικού χάρτου ελευθέρου τέφρας. Κατόπιν καύσεως, υγραίνεται δια της μικροτέρας απαραιτήτου ποσότητας ύδατος. Ξηραίνεται και αποτεφρούται όπως υποδεικνύεται στο 5.

6. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΕΦΡΑΣ ΑΔΙΑΛΥΤΗΣ ΣΤΟ ΥΔΡΟΧΛΩΡΙΚΟ ΟΞΥ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό σε ανόργανες ύλες, αδιάλυτες στο υδροχλωρικό οξύ, των ζωοτροφών. Δύο μέθοδοι προβλέπονται ανάλογα με την φύση του δείγματος.

1.1. Μέθοδος Α: εφαρμόσιμη στις απλές οργανικές ζωοτροφές και στις περισσότερες από τις σύνθετες ζωοτροφές-

1.2. Μέθοδος Β: εφαρμόσιμη στα σύνθετα και μίγματα ανόργανα καθώς και στις σύνθετες ζωοτροφές των οποίων η περιεκτικότητα σε αδιάλυτα στο υδροχλωρικό οξύ, προσδιοριζόμενη κατά την μέθοδο Α, είναι ανώτερη από 1 τοις εκατό.

2. Αρχή

2.1 Μέθοδος Α: το δείγμα απανθρακούται, γίνεται κατεργασία της τέφρας, εν βρασμώ δια υδροχλωρικού οξέος και το αδιάλυτο υπόλειμμα διηθείται και ζυγίζεται-

2.2. Μέθοδος Β: γίνεται κατεργασία του δείγματος με υδροχλωρικό οξύ. Το διάλυμα διηθείται, το υπόλειμμα απανθρακούται και γίνεται κατεργασία της λαμβανομένης τέφρας όπως στη μέθοδο Α.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Υδροχλωρικό οξύ 3 N

3.2. Διάλυμα 20 τοις εκατό (p/v) τριχλωροξικού οξέος

3.3. Διάλυμα 1 τοις εκατό (p/v) τριχλωροξικού οξέος

4. Συσκευές

4.1. Θερμαινόμενη πλάκα

4.2. Φούρνος με σπείρωμα ηλεκτρικό και θερμοστάτη

4.3. Κάψες αποτεφρώσεως από πλατίνα ή από κράμα πλατίνας και χρυσού (10% Pt, 90 % Au), παραλληλεπίπεδες (60 x 40 x 25 mm) ή κυκλικές (διαμέτρου 60 έως 75 mm, ύψους 20 έως 25 mm).

5. Τρόπος εργασίας

5.1. Μέθοδος Α

Αποτεφρώσατε την ποσότητα δοκιμής σύμφωνα με τον τρόπο εργασίας που περιγράφεται για τον προσδιορισμό της ακατέργαστης τέφρας. Επίσης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την τέφρα που πήρατε από αυτόν τον προσδιορισμό.

Φέρατε την τέφρα μέσα σε ποτήριο των 250 έως 400 ml με την βοήθεια 75 ml υδροχλωρικού οξέος 3 N (3.1). Φέρατε προσεκτικά το υγρό σε ήπιο βρασμό και διατηρήσατέ τον επί 15 λεπτά. Διηθήσατε το θερμό διάλυμα πάνω σε διηθητικό χαρτί απηλλαγμένο τέφρας και πλύνατε το υπόλειμμα με θερμό ύδωρ μέχρις εξαφανίσεως της οξίνου αντιδράσεως. Ξηράνατε τον ηθμό που περιέχει το υπόλειμμα και αποτεφρώσατε σε προεζυγισμένη κάψα σε θερμοκρασία 550oC τουλάχιστον και 700oC κατ'ανώτατον όριον. Αφήσατε προς ψύξη σε ξηραντήρα και ζυγίσατε.

5.2. Μέθοδος Β

Ζυγίσατε, με ακρίβεια 1 mg, 5g δείγματος και φέρατέ τα σε ποτήρι των 250 έως 400 ml. Προσθέσατε διαδοχικά 25 ml υδροχλωρικού οξέος 3 N (3.1), αναμίξατε και αναμείνατε να τελειώσει ο αναβρασμός. Προσθέσατε ακόμη 50 ml υδροχλωρικού οξέος 3 N (3.1). Αναμείνατε το τέλος μιας ενδεχόμενης εκλύσεως αερίου, τοποθετήσατε εν συνεχεία το ποτήρι μέσα σε ζέον υδατόλουτρο και διατηρήσατέ το εκεί επί 30 λεπτά ή περισσότερο, αν χρειάζεται, προκειμένου να υδρολυθεί πλήρως το άμυλο που ενδεχομένως υπάρχει.

Διηθήσατε εν θερμώ επί ηθμού απηλλαγμένου τέφρας και πλύνατε τον ηθμό τη βοηθεία 50 ml θερμού ύδατος (ίδατε παρατήρηση 7). Τοποθετήσατε τον ηθμό που περιέχει το υπόλειμμα μέσα σε κάψα αποτεφρώσεως, ξηράνατε και αποτεφρώσατε σε μια θερμοκρασία 550oC τουλάχιστον και 700oC κατ'ανώτατο όριο. Φέρατε εν συνεχεία την τέφρα σε ποτήρι των 250 έως 400 ml με την βοήθεια 75 ml υδροχλωρικού οξέος 3 N (3.1)- ακολουθήσατε τα υποδεικνυόμενα στο 5.1, δευτέρα περίοδο.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Υπολογίσατε το βάρος του υπολείμματος αφαιρώντας το απόβαρο. Εκφράσατε το αποτέλεσμα επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατήρηση

Εάν η διήθηση αποδεικνύεται δύσκολη, επαναλάβατε τον προσδιορισμό αντικαθιστώντας τα 50 ml υδροχλωρικού οξέος 3 N με 50 ml τριχλωροξικού οξέος 20% (3.2) και εκπλένοντας τον ηθμό τη βοηθεία θερμού διαλύματος τριχλωροξικού οξέος 1% (3.3).

7. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΛΩΡΙΟΥ ΤΩΝ ΧΛΩΡΙΟΥΧΩΝ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό του χλωρίου των χλωριούχων των διαλυτών στο ύδωρ, συμβατικά εκπεφρασμένου σε χλωριούχο νάτριο. Είναι εφαρμόσιμη σε όλες τις ζωοτροφές.

2. Αρχή

Τα χλωριούχα διαλυτοποιούνται σε ύδωρ. Εάν το προϊόν περιέχει οργανικές ουσίες προβήτε σε αποστράγγιση. Το διάλυμα οξυνίζεται ελαφρά με νιτρικό οξύ και τα χλωριούχα καταβυθίζονται ως χλωριούχος άργυρος τη βοηθεία διαλύματος νιτρικού αργύρου. Η περίσσεια νιτρικού αργύρου ογκομετρείται με ένα διάλυμα θειοκυανιούχου αμμωνίου, κατά τη μέθοδο Volhard.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Διάλυμα θειοκυανιούχου αμμωνίου 0,1 N.

3.2. Διάλυμα νιτρικού αργύρου 0,1 N.

3.3. Κεκορεσμένο διάλυμα θειϊκού σιδηρο-αμμωνίου.

3.4. Νιτρικό οξύ, d: 1,38.

3.5. Διαιθυλικός αιθέρας p.a.

3.6. Ακετόνη p.a.

3.7. Διάλυμα Carrez I: διαλύσατε στο νερό 24 g οξικού ψευδαργύρου, Zn (CH3COO)2 - 2 H2O και 3 g οξικού οξέος glacial. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό.

3.8. Διάλυμα Carrez II: διαλύσατε στο νερό 10,6 g σιδηροκυανιούχο κάλιο K4[Fe(CN6)] - 3 H2O. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό.

3.9. Ενεργός άνθραξ p.a. απηλλαγμένος χλωριούχων και μη επιδεκτικός προσροφήσεως αυτών.

4. Συσκευές

Αναμίκτης (παλινδρομητής): περίπου 35 έως 40 αναστροφές ανά λεπτό.

5. Τρόπος εργασίας

5.1. Ετοιμασία του διαλύματος

Ανάλογα με τη φύση του δείγματος, ετοιμάσατε ένα διάλυμα όπως υποδεικνύεται στο 5.1.1, 5.1.2 ή 5.1.3.

Πραγματοποιήσατε, παράλληλα, λευκό προσδιορισμό απηλλαγμένο του προς ανάλυση δείγματος.

5.1.1. Δείγματα απηλλαγμένα οργανικής ύλης

Ζυγίσατε, με ακρίβεια 1 mg, μία ποσότητα δοκιμής (όχι μεγαλύτερη των 10 g), μη περιέχουσα περισσότερο από 3 g χλωρίου με μορφή χλωριούχων και φέρατέ την σε μία ογκομετρική φιάλη των 500 ml με 400 ml ύδατος θερμοκρασίας 20oC περίπου. Αναμίξατε επί 30 λεπτά στον παλινδρομητή, συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής, ομογενοποιήσατε και διηθήσατε.

5.1.2. Δείγματα περιέχοντα οργανικές ύλες, εξαιρέσει των προϊόντων που μνημονεύονται στο 5.1.3

Ζυγίσατε, με ακρίβεια 1 mg, 5 g περίπου δείγματος και φέρατέ τα μαζί με 1 g ενεργού άνθρακα σε ογκομετρική φιάλη των 500 ml. Προσθέσατε 400 ml ύδατος θερμοκρασίας 20oC περίπου και 5 ml διαλύματος Carrez I (3.7), ανακινήσατε και προσθέσατε κατόπιν 5 ml διαλύματος Carrez II (3.8). Αναμίξατε επί 30 λεπτά στον παλινδρομητή, συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής, ομογενοποιήσατε και διηθήσατε.

5.1.3. Ζωοτροφές εψημένες, πίττες και άλευρο λιναριού, προϊόντα πλούσια σε άλευρο λιναριού και άλλα προϊόντα πλούσια σε μυκυλιώματα ή σε ουσίες κολλοειδείς (π.χ. άμυλο σε μορφή δεξτρίνης)

Ετοιμάσατε το διάλυμα όπως υποδεικνύεται στο 5.1.2 αλλά μη διηθείτε. Αφήσατε προς καταστάλαξη (εάν είναι απαραίτητο, φυγοκεντρήσατε), παραλάβατε 100 ml από το υγρό που επιπλέει και εισαγάγετέ τα σε ογκομετρική φιάλη των 200 ml. Αναμίξατε με ακετόνη (3.6) και συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με τον διαλύτη αυτόν, ομογενοποιήσατε και διηθήσατε.

5.2. Ογκομέτρηση

Εισαγάγετε με προχοΐδα μέσα σε κωνική φιάλη 25 έως 100 ml από το διήθημα (ανάλογα με την αναμενόμενη περιεκτικότητα σε χλώριο) που πάρθηκε κατά τα 5.1.1, 5.1.2 ή 5.1.3. Η ποσότητα αυτή δεν πρέπει να περιέχει περισσότερο από 150 mg χλωρίου (Cl). Αραιώσατε, αν είναι απαραίτητο, στα 50 ml τουλάχιστον με νερό, προσθέσατε 5 ml νιτρικού οξέος (3.4), 20 ml κεκορεσμένου διαλύματος θειϊκού σιδηροαμμωνίου (3.3) και 2 σταγόνες διαλύματος θειοκυανιούχου αμμωνίου (3.1), διαβιβαζομένου δια προχοΐδος πλήρους μέχρι της χαραγής μηδέν. Διαβιβάσατε εν συνεχεία δια προχοΐδος το διάλυμα νιτρικού αργύρου (3.2) κατά τρόπον ώστε να δημιουργηθεί μία περίσσεια από 5 ml. Προσθέσατε 5 ml διαιθυλικό αιθέρα (3.5) και ανακινήσατε δυνατά για να συσσωματωθεί το ίζημα.

Ογκομετρήσατε την περίσσεια του νιτρικού αργύρου με το διάλυμα του θειοκυανιούχου αμμωνίου (3.1) μέχρις ότου η αλλαγή του χρώματος στο ερυθροκαστανό επιμένει επί ένα λεπτό.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Η ποσότητα του χλωρίου (p), εκφρασμένη σε χλωριούχο νάτριο, η υπάρχουσα μέσα στον όγκο του διηθήματος που παρελήφθη για την ογκομέτρηση, δίδεται από τον ακόλουθο τύπο:

p = 5,845 (V1 V2) mg

όπου: V1 = ml διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,1 N που προστέθηκαν

V2 = ml διαλύματος θειοκυανιούχου αμμωνίου 0,1 N που χρησιμοποιήθηκαν κατά την τιτλοδότηση.

Εάν ο λευκός προσδιορισμός δεικνύει μια κατανάλωση διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,1 N, αφαιρέσατε αυτόν τον όγκο από τον όγκο (V1 V2).

Εκφράσατε το αποτέλεσμα σε επί τοις εκατόν του δείγματος.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Η τιτλοδότηση μπορεί επίσης να γίνει ποτενσιομετρικώς.

7.2. Για προϊόντα πολύ πλούσια σε λιπαρές ύλες, χωρήσατε σε προηγούμενη απολίπανση με διαιθυλικό αιθέρα ή πετρελαϊκό αιθέρα.

7.3. Για ιχθυάλευρα, η τιτλοδότηση μπορεί να πραγματοποιηθεί με τη μέθοδο Mohr.

8. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΙΝΑΠΕΛΑΙΟΥ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε σιναπέλαιο δυνάμενο να αποστάξει μεθ' υδρατμών, εκπεφρασμένο σε ισοθειοκυανικό αλλύλιο, της πίττας των ειδών Brassica και Sinapis και των συνθέτων ζωοτροφών που περιέχουν από αυτά.

2. Αρχή

Το δείγμα φέρεται εν αιωρήσει μέσα σε νερό. Τα έλαια του σινάπεως ελευθερούνται με τη δράση ενζύμων, αποστάζονται παρουσία αιθανόλης και συλλέγονται μέσα σε διάλυμα αμμωνίας. Γίνεται κατεργασία του διαλύματος εν θερμώ με ένα καθορισμένο όγκο διαλύματος νιτρικού αργύρου, ψύχεται και διηθείται. Η περίσσεια νιτρικού αργύρου ογκομετρείται με ένα διάλυμα θειοκυανιούχου αμμωνίου.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Λευκό σινάπι (Sinapis alba).

3.2. Αιθανόλη 95 έως 96 τοις εκατό (v/v).

3.3. Γαλάκτωμα αντιαφριστικού (π.χ. σιλικόνη).

3.4. Αμμωνία, d: 0,958.

3.5. Διάλυμα νιτρικού αργύρου 0,1 N.

3.6. Διάλυμα θειοκυανιούχου αμμωνίου 0,1 N.

3.7. Νιτρικό οξύ, d: 1,40.

3.8. Διάλυμα κεκορεσμένο θεικού σιδηροαμμωνίου.

4. Συσκευές

4.1. Φιάλες των 500 ml με επίπεδο πυθμένα και εσμυρισμένο πώμα.

4.2. Συσκευή αποστάξεως εφοδιασμένη με ψυκτήρα και διάταξη που εξασφαλίζει την αποφυγή διελεύσεως σταγονιδίων.

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίσατε, με ακρίβεια 1 mg, 10 g δείγματος, φέρατέ τα σε φιάλη των 500 ml με επίπεδο πυθμένα και προσθέσατε 2 g λευκού σινάπεως λεπτοαλεσμένου (πηγή ενζύμων) (3.1) και 200 ml ύδατος 20oC. Πωματίσατε τη φιάλη και διατηρήσατέ την επί δύο ώρες περίπου στους 20oC ανακινώντας συχνά. Προσθέσατε εν συνεχεία 40 ml αιθανόλης (3.2) και μια σταγόνα αντιφριστικού γαλακτώματος (3.3). Αποστάξατε 150 ml περίπου και συλλέξατε το απόσταγμα σε ογκομετρική φιάλη των 250 ml που περιέχει 20 ml αμμωνίας (3.4), προσέχοντας ώστε το άκρον του ψυκτήρα να βυθίζεται μέσα στο υγρό. Προσθέσατε στο αμμωνιακό διάλυμα 50 ml διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,1 N (3.5) (ή περισσότερο αν χρειάζεται), επιθέσατε στο στόμιο της φιάλης ένα μικρό χωνί και θερμάνατε το μίγμα επί μια ώρα σε ζέον υδρόλουτρο. Αφήσατε να ψυχθεί, συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με νερό, ανακινήσατε και διηθήσατε. Παραλάβετε 100 ml από το διαυγές διήθημα, προσθέσατε 5 ml νιτρικού οξέος (3.7) και 5 ml περίπου διαλύματος θειϊκού σιδηροαμμωνίου (3.8). Τιτλοδοτήσατε την περίσσεια του νιτρικού αργύρου με το διάλυμα του θειοκυανιούχου αμμωνίου 0,1 N (3.6).

Πραγματοποιήσατε λευκό προσδιορισμό εφαρμόζοντας τον ίδιο τρόπο εργασίας σε 2 g λευκού σινάπεως λεπτοαλεσμένου, απουσία προς ανάλυση δείγματος.

6. Υπολογισμός αποτελεσμάτων

Αφαιρέσατε τον όγκο του διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,1 N που καταναλώθηκε για τον λευκό προσδιορισμό από εκείνον που καταναλώθηκε για το διάλυμα του δείγματος. Η τιμή που λαμβάνεται δίνει τον αριθμό των ml διαλύματος νιτρικού αργύρου 0,1 N που καταναλώθηκαν από το σιναπέλαιο της ποσότητος δοκιμής του δείγματος 1 ml AgNO3 0,1 N αντιστοιχεί σε 4,956 mg ισοθειοκυανιούχου αλλυλίου. Εκφράσατε το αποτέλεσμα σε επί τοις εκατό του δείγματος.

9. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΛΑΚΤΟΖΗΣ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε λακτόζη ζωοτροφών που περιέχουν από αυτή περισσότερο από 0,5 τοις εκατόν.

2. Αρχή

Τα σάκχαρα διαλύονται σε νερό. Το διάλυμα υποβάλλεται σε ζύμωση με μύκητες Saccharomyces cerevisiae οι οποίοι αφήνουν την λακτόζη απρόσβλητη. Έπειτα από αποστράγγιση και διήθηση, η περιεκτικότητα σε λακτόζη του διηθήματος προσδιορίζεται με τη μέθοδο Luff-Schoorl.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Αιώρημα μυκήτων Saccharomyces cerevisiae: φέρατε εν αιωρήσει 25 g νωπής μαγιάς σε 100 ml νερού. Το αιωρημα διατηρείται το πολύ μία εβδομάδα σε ψυγείο.

3.2. Διάλυμα Carrez I:

Διαλύσατε στο νερό 24 g οξικού ψευδαργύρου Zn (CH3COO)2 - 2 H2O και 3 g οξικού οξέος glacial. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό.

3.3. Διάλυμα Carrez II:

Διαλύσατε στο νερό 10,6 g σιδηροκυανιούχου καλίου K4[Fe(CN)6]-3H2O. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό.

3.4. Αντιδραστήριο κατά Luff-Schoorl:

Φέρατε, ανακινώντας προσεκτικά, το διάλυμα του κιτρικού οξέος (3.4.2) μέσα στο διάλυμα του ανθρακικού νατρίου (3.4.3). Προσθέσατε στη συνέχεια το διάλυμα του θειϊκού χαλκού (3.4.1) και συμπληρώσατε στο 1 l με νερό. Αφήσατε σε ηρεμία μια νύκτα και διηθήσατε. Ελέγξατε την καυστικότητα του ληφθέντος διαλύματος(Cu O.1 N- Na2CO3 2 N). Το pH του διαλύματος πρέπει να είναι 9,4 περίπου.

3.4.1. Διάλυμα θειϊκού χαλκού: Διαλύσατε 25 g θειϊκού χαλκού p.a. Cu SO4- 5 H2O, απηλλαγμένου σιδήρου, σε 100 ml νερό.

3.4.2. Διάλυμα κιτρικού οξέος: Διαλύσατε 50 g κιτρικού οξέος p.a. C6H8O7 - H2O σε 50 ml νερού.

3.4.3. Διάλυμα ανθρακικού νατρίου: Διαλύσατε 143,8 g ανθρακικού νατρίου ανύδρου p.a. σε 300 ml περίπου θερμού ύδατος. Αφήσατε να ψυχθεί.

3.5. Κόκκοι ελαφρόπετρας κατεργασμένοι δια βρασμού σε υδροχλωρικό οξύ, πλυμένοι και ξηραμένοι.

3.6. Διάλυμα 30% (p/V) ιωδιούχου καλίου.

3.7. Θειϊκό οξύ 6 N.

3.8. Διάλυμα θειοθειϊκού νατρίου 0,1 N.

3.9. Διάλυμα αμύλου: Προσθέσατε ένα μίγμα από 5 g διαλυτού αμύλου και 30 ml νερού σε 1 l ζέοντος νερού. Ζέει επί 3 λεπτά, αφήνεται να ψυχθεί, προστίθενται ενδεχομένως 10 mg ιωδιούχου υδραργύρου ως συντηρητικό.

4. Συσκευές

Υδατόλουτρο εφοδιασμένο με θερμοστάτη ρυθμισμένο στους 38 έως 40 oC.

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίσατε, με αρκίβεια 1 mg, 1 g δείγματος και φέρατε αυτή την ποσότητα δοκιμής μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml, προσθέσατε 25 έως 30 ml ύδατος. Τοποθετήσατε τη φιάλη επί τριάντα λεπτά σε ζέον υδρόλουτρο και ψύξατε κατόπιν στους 35 oC περίπου. Προσθέσατε 5 ml αιωρήματος μαγιάς (3.1) και ομογενοποιήσατε. Αφήσατε τη φιάλη σε ηρεμία επί δύο ώρες μέσα σε υδατόλουτρο σε θερμοκρασία 38 έως 40 oC. Ψύξατε κατόπιν μέχρι 20 oC περίπου.

Προσθέσατε 2,5 ml διαλύματος Carrez I (3.2) και ανακινήσατε επί τριάντα δευτερόλεπτα, προσθέσατε κατόπιν 2,5 ml διαλύματος Carrez II (3.3) και ανακινήσατε εκ νέου, επί τριάντα δευτερόλεπτα. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό, αναμίξατε και διηθήσατε. Παραλάβατε με σιφώνιο μία ποσότητα διηθήματος όχι μεγαλύτερη από 25 ml και περιέχουσα κατά προτίμηση 40 έως 80 mg λακτόζης και φέρατέ την σε κωνική φιάλη των 300 ml. Αν χρειάζεται, συμπληρώσατε στα 25 ml με νερό.

Προβείτε κατά τον ίδιο τρόπο σε λευκό προσδιορισμό με 5 ml αιωρήματος μαγιάς (3.1).

Προσδιορίσατε ως κατωτέρω την περιεκτικότητα σε λακτόζη κατά Luff-Schoorl. Προσθέσατε 25 ml ακριβώς αντιδραστηρίου κατά Luff-Schoorl (3.4) και δύο τεμάχια ελαφρόπετρας (3.5). Θερμάνατε ανακινώντας με το χέρι, πάνω από ελεύθερη φλόγα μέσου ύψους και φέρατε το υγρό σε βρασμό εντός δύο λεπτών περίπου. Τοποθετήσατε αμέσως την κωνική φιάλη πάνω σε μεταλλικό πλέγμα εφοδιασμένο με οθόνη αμιάντου και φέρον οπή διαμέτρου περίπου 6 cm, κάτω από το οποίο έχει αναφθεί προηγουμένως μια φλόγα. Η φλόγα ρυθμίζεται σε τρόπο ώστε μόνο ο πυθμήν της φιάλης να θερμαίνεται. Προσαρμόσατε κατόπιν ένα ψυκτήρα επαναφοράς στην κωνική φιάλη. Από του σημείου αυτού ζέετε επί 10 λεπτά ακριβώς. Ψύξατε αμέσως σε ψυχρό νερό και έπειτα από 5 λεπτά περίπου, τιτλοδοτήσατε ως ακολούθως:

Προσθέσατε 10 ml διαλύματος ιωδιούχου καλίου (3.6) και, αμέσως μετά και με προσοχή (λόγω κινδύνου σχηματισμού μεγάλης ποσότητας αφρού), 25 ml θειϊκού οξέος 6 N (3.7). Τιτλοδοτήσατε κατόπιν με το διάλυμα του θειοθειϊκού νατρίου 0,1 N (3.8) μέχρις εμφανίσεως χρωματισμού ελαφρώς κιτρίνου, προσθέσατε τον δείκτη αμύλου (3.9) και τελειώσατε την τιτλοδότηση.

Πραγματοποιήσατε την ίδια τιτλοδότηση σε επακριβώς μετρηθέν μίγμα από 25 ml αντιδραστηρίου κατά Luff-Schoorl (3.4) και 25 ml νερού, αφού έχετε προσθέσει 10 ml διαλύματος ιωδιούχου καλίου (3.6) και 25 ml θειϊκού οξέος 6 N (3.7), χωρίς να φέρετε σε βρασμό.

6. Υπολογισμός αποτελεσμάτων

Υπολογίσατε τη βοηθεία του διδόμενου πίνακα την ποσότητα της λακτόζης σε mg που αντιστοιχεί στη διαφορά μεταξύ των αποτελεσμάτων των δύο τιτλοδοτήσεων, εκφράσατε σε ml θειοθειϊκού νατρίου 0,1 N.

Εκφράσατε το αποτέλεσμα σε μέρη άνυδρης λακτόζης επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατήρηση

Για τα προϊόντα που περιέχουν περισσότερο από 40% ζυμώσιμα σάκχαρα χρησιμοποιήσατε περισσότερο από 5 ml αιωρήματος μαγιάς (3.1).

Πίνακας τιμών για 25 ml αντιδραστηρίου κατά Luff-Schoorl ml Na2S2O3 0,1 N, δύο λεπτά θέρμανση, 10 λεπτά βρασμός "" ID="1">1> ID="2">2,4> ID="3">2,4> ID="4">3,6> ID="5">3,7> ID="6">3,9> ID="7">3,9> ID="8">1"> ID="1">2> ID="2">4,8> ID="3">2,4> ID="4">7,3> ID="5">3,7> ID="6">7,8> ID="7">3,9> ID="8">2"> ID="1">3> ID="2">7,2> ID="3">2,5> ID="4">11,0> ID="5">3,7> ID="6">11,7> ID="7">3,9> ID="8">3"> ID="1">4> ID="2">9,7> ID="3">2,5> ID="4">14,7> ID="5">3,7> ID="6">15,6> ID="7">4,0> ID="8">4"> ID="1">5> ID="2">12,2> ID="3">2,5> ID="4">18,4> ID="5">3,7> ID="6">19,6> ID="7">3,9> ID="8">5"> ID="1">6> ID="2">14,7> ID="3">2,5> ID="4">22,1> ID="5">3,7> ID="6">23,5> ID="7">4,0> ID="8">6"> ID="1">7> ID="2">17,2> ID="3">2,6> ID="4">25,8> ID="5">3,7> ID="6">27,5> ID="7">4,0> ID="8">7"> ID="1">8> ID="2">19,8> ID="3">2,6> ID="4">29,5> ID="5">3,7> ID="6">31,5> ID="7">4,0> ID="8">8"> ID="1">9> ID="2">22,4> ID="3">2,6> ID="4">33,2> ID="5">3,8> ID="6">35,5> ID="7">4,0> ID="8">9"> ID="1">10> ID="2">25,0> ID="3">2,6> ID="4">37,0> ID="5">3,8> ID="6">39,5> ID="7">4,0> ID="8">10"> ID="1">11> ID="2">27,6> ID="3">2,7> ID="4">40,8> ID="5">3,8> ID="6">43,5> ID="7">4,0> ID="8">11"> ID="1">12> ID="2">30,3> ID="3">2,7> ID="4">44,6> ID="5">3,8> ID="6">47,5> ID="7">4,1> ID="8">12"> ID="1">13> ID="2">33,0> ID="3">2,7> ID="4">48,4> ID="5">3,8> ID="6">51,6> ID="7">4,1> ID="8">13"> ID="1">14> ID="2">35,7> ID="3">2,8> ID="4">52,2> ID="5">3,8> ID="6">55,7> ID="7">4,1> ID="8">14"> ID="1">15> ID="2">38,5> ID="3">2,8> ID="4">56,0> ID="5">3,9> ID="6">59,8> ID="7">4,1> ID="8">15"> ID="1">16> ID="2">41,3> ID="3">2,9> ID="4">59,9> ID="5">3,9> ID="6">63,9> ID="7">4,1> ID="8">16"> ID="1">17> ID="2">44,2> ID="3">2,9> ID="4">63,8> ID="5">3,9> ID="6">68,0> ID="7">4,2> ID="8">17"> ID="1">18> ID="2">47,1> ID="3">2,9> ID="4">67,7> ID="5">4,0> ID="6">72,2> ID="7">4,3> ID="8">18"> ID="1">19> ID="2">50,0> ID="3">3,0> ID="4">71,7> ID="5">4,0> ID="6">76,5> ID="7">4,4> ID="8">19"> ID="1">20> ID="2">53,0> ID="3">3,0> ID="4">75,7> ID="5">4,1> ID="6">80,9> ID="7">4,5> ID="8">20"> ID="1">21> ID="2">56,0> ID="3">3,1> ID="4">79,8> ID="5">4,1> ID="6">85,4> ID="7">4,6> ID="8">21"> ID="1">22> ID="2">59,1> ID="3">3,1> ID="4">83,9> ID="5">4,1> ID="6">90,0> ID="7">4,6> ID="8">22"> ID="1">23> ID="2">62,2> ID="4">88,0> ID="6">94,6> ID="8">23">

10. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΚΑΛΙΟΥ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε κάλιο των ζωοτροφών.

2. Αρχή

Το δείγμα απανθρακούται και η τέφρα διαλύεται σε υδροχλωρικό οξύ. Η περιεκτικότητα σε κάλιο του διαλύματος προσδιορίζεται δια φωτομετρίας φλογός παρουσία χλωριούχου καισίου και νιτρικού αργιλίου. Η προσθήκη αυτών των ουσιών απαλείφει, κατά μέγιστο ποσοστό, την παρεμβολή διαταρακτικών στοιχείων.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Υδροχλωρικό οξύ p.a., d: 1,12.

3.2. Χλωριούχο καίσιο, p.a.

3.3. Νιτρικό αργίλιο Al(NO3)3 - 9 H2O, χημικώς καθαρό.

3.4. Χλωριούχο κάλιο p.a., άνυδρο.

3.5. Ρυθμιστικό διάλυμα: διαλύσατε σε νερό 50 g χλωριούχου καισίου (3.2) και 250 g νιτρικού αργιλίου (3.3), συμπληρώσατε σε 1 l με νερό και ομογενοποιήσατε. Διατηρήσατε σε φιάλες από πλαστική ύλη.

3.6. Πρότυπο διάλυμα καλίου: διαλύσατε στο νερό 1,907g χλωριούχου καλίου (3.4) προσθέτοντας 5 ml υδροχωρικού οξέος (3.1), συμπληρώσατε σε 1 l με νερό και ομογενοποιήσατε. Διατηρήσατε σε φιάλες από πλαστική ύλη. 1 ml αυτού του διαλύματος περιέχει 1,00 mg καλίου.

4. Συσκευές

4.1. Χωνευτήρια αποτεφρώσεως από πλατίνα, χαλαζία ή πορσελάνη, ενδεχομένως εφοδιασμένα με σκεπάσματα.

4.2. Ηλεκτρική κάμινος με θερμοστάτη.

4.3. Φλογοφωτόμετρο.

5. Τρόπος εργασίας

5.1. Ανάλυση του δείγματος.

Ζυγίσατε, κατά γενικό κανόνα, 10 g δείγματος, με ακρίβεια 10 mg, μέσα σε κάψα αποτεφρώσεως και αποτεφρώσατε την ουσία στους 450 oC επί τρεις ώρες. Έπειτα από ψύξη, μεταφέρατε ποσοτικά το υπόλειμμα της αποτεφρώσεως με τη βοήθεια 250 έως 300 ml νερού, κατόπιν με 50 ml υδροχλωρικού οξέος (3.1) μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 500 ml. Έπειτα από την κατάπαυση της ενδεχόμενης εκλύσεως διοξειδίου του άνθρακα, θερμάνατε το διάλυμα και διατηρήσατέ το επί 2 ώρες σε θερμοκρασία γειτονική του 90 oC, ανακινώντας από καιρού εις καιρόν. Αφήσατε να ψυχθεί στη θερμοκρασία περιβάλλοντος, φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό, ανακινήσατε και διηθήσατε. Φέρατε μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml μία ποσότητα από το διήθημα περιέχουσα κατ' ανώτατο όριο 1,0 mg καλίου, προσθέσατε 10,0 ml ρυθμιστικού διαλύματος (3.5), φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό και ομογενοποιήσατε. Για παρουσία μεγαλυτέρων περιεκτικοτήτων σε κάλιο, διαλύσατε το προς ανάλυση διάλυμα σε κατάλληλες αναλογίες, πριν την προσθήκη του ρυθμιστικού διαλύματος. Ο κατωτέρω πίναξ δίδεται ενδεικτικά για ποσότητα δοκιμής 10 g περίπου.

"" ID="1">μέχρι 0,1> ID="2">-> ID="3">50"> ID="1">0,1 έως 0,5> ID="2">-> ID="3">10"> ID="1">0,5 έως 1,0> ID="2">-> ID="3">5"> ID="1">1,0 έως 5,0> ID="2">1 : 10> ID="3">10"> ID="1">5,0 έως 10,0> ID="2">1 : 10> ID="3">5"> ID="1">10,0 έως 20,0> ID="2">1 : 20> ID="3">5">

Πραγματοποιήσατε τη μέτρηση με φλογοφωτομετρία σε μήκος κύματος 768 nm.

Υπολογίσατε το αποτέλεσμα τη βοηθεία της προτύπου καμπύλης.

5.2. Πρότυπος καμπύλη

Φέρατε 10 ml ακριβώς του προτύπου διαλύματος (3.6) μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 250 ml, φέρατε στη χαραγή με νερό και ομογενοποιήσατε. Φέρατε σε ογκομετρικές φιάλες των 100 ml, ακριβώς 5, 10, 15, 20 και 25 ml από αυτό το διάλυμα, αντιστοιχούντα αντίστοιχα σε ποσότητες καλίου 0,2, 0,4, 0,6, 0,8 και 1,0 mg. Συμπληρώσατε τη σειρά από φιάλη μάρτυρα απηλλαγμένη προτύπου διαλύματος. Προσθέσατε σε κάθε φιάλη 10,0 ml ρυθμιστικού διαλύματος (3.5) φέρατε στη χαραγή με νερό και ομογενοποιήσατε. Πραγματοποιήσατε τις μετρήσεις όπως υποδεικνύεται στο 5.1. Η πρότυπος καμπύλη είναι γενικώς ευθεία μέχρι μία συγκέντρωση σε κάλιο από 1 mg σε 100 ml διαλύματος.

6. Υπολογισμός

Εκφράσατε το αποτέλεσμα σε επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατήρηση

Η προσθήκη του ρυθμιστικού διαλύματος (3.5) για την απαλειφή της παρεμβολής διαταρακτικών στοιχείων δεν είναι απαραίτητη.

11. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΝΑΤΡΙΟΥ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμoγής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε νάτριο των ζωοτροφών.

2. Αρχή

Το δείγμα αποτεφρούται και η τέφρα φέρεται εν διαλύσει σε υδροχλωρικό οξύ. Η περιεκτικότητα σε νάτριο του διαλύματος προσδιορίζεται με φλογοφωτομετρία παρουσία χλωριούχου καισίου και νιτρικού αργιλίου. Η προσθήκη αυτών των ουσιών απαλείφει, κατά μεγάλο ποσοστό, την παρεμβολή διαταρακτικών στοιχείων.

3. Αντιδραστήρια

3.1 Υδροχλωρικό οξύ, p.a., d: 1,12.

3.2. Χλωριούχο καίσιο, p.a.

3.3. Νιτρικό αργίλιο Al (NO3)3 - 9 H2O χημικώς καθαρό.

3.4. Χλωριούχο νάτριο, p.a., άνυδρο.

3.5. Ρυθμιστικό διάλυμα: διαλύσατε μέσα σε νερό 50 g χλωριούχο καίσιο (3.2) και 250 g νιτρικό αργίλιο (3.3), συμπληρώσατε σε 1 l με νερό και ομογενοποιήσατε. Διατηρήσατε σε φιάλες από πλαστική ύλη.

3.6. Πρότυπο διάλυμα νατρίου: Διαλύσατε στο νερό 2,542g χλωριούχο νάτριο (3.4) προσθέτοντας 5 ml υδροχλωρικού οξέος (3.1)- συμπληρώσατε σε 1 l με νερό και ομογενοποιήσατε. Διατηρήσατε σε φιάλες από πλαστική ύλη. 1 ml αυτού του διαλύματος περιέχει 1.00 mg νατρίου.

4. Συσκευές

4.1. Κάψες αποτεφρώσεως από πλατίνα, χαλαζία ή πορσελάνη, εφοδιασμένες ενδεχομένως με σκεπάσματα.

4.2. Ηλεκτρική κάμινος με θερμοστάτη.

4.3. Φλογοφωτόμετρο.

5. Τρόπος εργασίας

5.1. Ανάλυση του δείγματος

Ζυγίσατε, κατά κανόνα, 10 g δείγματος με αρκίβεια 10 mg μέσα σε κάψα αποτεφρώσεως και αποτεφρώσατε την ουσία στους 450 oC επί τρεις ώρες. Αποφύγετε την ανάφλεξη. Έπειτα από ψύξη μεταφέρατε ποσοτικά το υπόλειμμα της αποτεφρώσεως με τη βοήθεια 250 έως 300 ml νερού, κατόπιν με 50 ml υδροχλωρικού οξέος (3.1) μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 500 ml. Έπειτα από κατάπαυση ενδεχόμενης εκλύσεως διοξειδίου του άνθρακος, θερμάνατε το διάλυμα και διατηρήσατέ το επί 2 ώρες σε μια θερμοκρασία γειτονική του 90 oC, ανακινώντας από καιρού εις καιρόν. Αφήσατε να ψυχθεί σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό, ανακινήσατε και διηθήσατε. Φέρατε σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml ποσότητα του διηθήματος περιέχουσα κατ' ανώτατο όριο 1,0 mg νατρίου, προσθέσατε 10,0 ml ρυθμιστικού διαλύματος (3.5), φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό και ομογενοποιήσατε. Για παρουσία μεγαλυτέρων περιεκτικοτήτων νατρίου, διαλύσατε το προς ανάλυση διάλυμα σε αναλογίες κατάλληλες, πριν την προσθήκη του ρυθμιστικού διαλύματος. Ο κατωτέρω πίναξ δίδεται ενδεικτικά για ποσότητα δοκιμής 10 g περίπου.

"" ID="1">μέχρι 0,1> ID="2">-> ID="3">50"> ID="1">0,1 έως 0,5> ID="2">-> ID="3">10"> ID="1">0,5 έως 1,0> ID="2">-> ID="3">5"> ID="1">1,0 έως 5,0> ID="2">1 : 10> ID="3">10"> ID="1">5,0 έως 10,0> ID="2">1 : 10> ID="3">5"> ID="1">10,0 έως 20,0> ID="2">1 : 20> ID="3">5">

Πραγματοποιήσατε τη μέτρηση με φλογοτοφωμετρία σε μήκος κύματος 589 nm.

Υπολογίσατε το αποτέλεσμα με τη βοήθεια της προτύπου καμπύλης.

5.2. Πρότυπος καμπύλη

Φέρατε 10 ml ακριβώς του προτύπου διαλύματος (3.6) μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 250 ml, φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό και ομογενοποιήσατε. Φέρατε σε ογκομετρικές φιάλες των 100 ml, ακριβώς 5, 10, 15, 20 και 25 ml αυτού του διαλύματος, αντιστοιχούντα αντίστοιχα σε ποσότητες νατρίου από 0,2, 0,4, 0,6, 0,8 και 1,0 mg. Συμπληρώσατε τη σειρά με φιάλη μάρτυρα απηλλαγμένη προτύπου διαλύματος. Προσθέσατε σε κάθε φιάλη 10,0 ml ρυθμιστικού διαλύματος (3.5), φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό και ομογενοποιήσατε. Πραγματοποιήσατε τις μετρήσεις όπως υποδεικνύεται στο 5.1. Η πρότυπος καμπύλη είναι γενικά ευθεία μέχρι συγκεντρώσεως σε νάτριο 1 mg σε 100 ml διαλύματος.

6. Υπολογισμός αποτελεσμάτων

Εκφράσατε τα αποτελέσματα σε επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Για πρoϊόντα στα οποία η περιεκτικότητα σε νάτριο είναι μεγαλύτερη από 4% είναι προτιμότερο να αποτεφρώσετε την ουσία επί δύο ώρες μέσα σε κάψα εφοδιασμένη με σκέπασμα. Έπειτα από ψύξη, προσθέσατε νερό, φέρατε το υπόλειμμα εν αιωρήσει με τη βοήθεια σύρματος από λευκόχρυσο, στεγνώσατε και αποτεφρώσατε εκ νέου επί δύο ώρες μέσα στην κάψα σκεπασμένη με το κάλυμμά της.

7.2. Εάν το δείγμα συνίσταται αποκλειστικά από ανόργανες ουσίες, προβείτε στη διάλυση χωρίς προηγούμενη αποτέφρωση.

12. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΑΚΧΑΡΩΝ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό των αναγόντων σακχάρων και των ολικών σακχάρων έπειτα από ιμβερτοποίηση, εκφρασμένων σε γλυκόζη ή, κατά περίπτωση, σε σακχαρόζη δια μετατροπής τη βοηθεία του συντελεστού 0,95. Είναι εφαρμόσιμη στις σύνθετες ζωοτροφές. Ιδιαίτερες διαδικασίες προβλέπονται για άλλες ζωοτροφές. Σε μερικές περιπτώσεις χρειάζεται να προσδιορισθεί κεχωρισμένως η λακτόζη και τούτο να ληφθεί υπόψη στον υπολογισμό των αποτελεσμάτων.

2. Αρχή

Τα σάκχαρα διαλύονται σε αραιά αιθανόλη- το διάλυμα αποστραγγίζεται τη βοηθεία των αντιδραστηρίων Carrez I και II. Έπειτα από απομάκρυνση της αιθανόλης, οι προσδιορισμοί πραγματοποιούνται πριν και μετά από ιμβερτοποίηση, κατά τη μέθοδο Luff-Schoorl.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Αιθανόλη 40% (v/v), d: 0,948 σε θερμοκρασία 20 oC και στο σημείο αλλαγής της φαινολοφθαλεΐνης.

3.2. Διάλυμα Carrez I:

Διαλύσατε σε νερό 24 g οξικού ψευδαργύρου Zn CH3COO)2 - 2 H2O και 3 g οξικού οξέος glacial. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό.

3.3. Διάλυμα Carrez II:

Διαλύσατε στο νερό 10,6 g θειοκυανιούχου καλίου K4[Fe(CN)6] - 3 H2O. Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό.

3.4. Διάλυμα 0,1% (p/v) πορτοκαλιοχρόου του μεθυλίου.

3.5. Υδροχλωρικό οξύ 4 N.

3.6. Υδροχλωρικό οξύ 0,1 N.

3.7. Διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N.

3.8. Αντιδραστήρο κατά Luff-Schoorl:

Φέρατε, ανακινώντας προσεκτικά το διάλυμα του κιτρικού οξέος (3.8.2) μέσα στο διάλυμα ανθρακικού νατρίου (3.8.3). Κατόπιν προσθέσατε το διάλυμα του θειϊκού χαλκού (3.8.1) και συμπληρώσατε στο 1 l με νερό. Αφήσατε σε ηρεμία μία νύχτα και διηθήσατε. Ελέγξατε την κανονικότητα του ληφθέντος αντιδραστηρίου (Cu O.1 N- Na2CO3 2 N). Το pH του διαλύματος πρέπει να είναι 9,4 περίπου.

3.8.1. Διάλυμα θειϊκού χαλκού: Διαλύσατε 25 g θειϊκού χαλκού p.a., Cu SO4-5 H2O, απηλλαγμένου σιδήρου, σε 100 ml νερό.

3.8.2. Διάλυμα κιτρικού οξέος: Διαλύσατε 50 g κιτρικού οξέος p.a., C6H8O7 - H2O, σε 50 ml νερό.

3.8.3. Διάλυμα ανθρακικού νατρίου: Διαλύσατε 143,8 g ανθρακικού νατρίου ανύδρου p.a. σε 300 ml περίπου θερμού νερού. Αφήσατε να ψυχθεί.

3.9. Διάλυμα θειοθειϊκού νατρίου 0,1 N.

3.10. Διάλυμα αμύλου: Προσθέσατε ένα μίγμα από 5 g αμύλου διαλυτού και 30 ml ύδατος σε 1 l ζέοντος ύδατος: Ζέετε επί 3 λεπτά, αφήνετε προς ψύξη, προσθέτετε ενδεχομένως 10 mg ιωδιούχο υδράργυρο σαν συντηρητικό.

3.11. Θειϊκό οξύ 6 N.

3.12. Διάλυμα 30% (p/v) ιωδιούχου καλίου.

3.13. Τεμάχια ελαφρόπετρας κατεργασμένα δια βρασμού μέσα σε υδροχλωρικό οξύ, πλυμένα με νερό και στεγνωμένα.

3.14. Ισοπεντανόλη.

4. Συσκευές

Αναμίκτης (παλινδρομητής): περίπου 35 έως 40 παλινδρομήσεις στο λεπτό.

5. Τρόπος εργασίας

5.1. Διαλυτοποίηση

Ζυγίσατε, με αρκίβεια 1 mg. 2,5 g δείγματος, και φέρατέ τα μέσα σε ογκομετρική φιάλη των 250 ml. Προσθέσατε 200 ml αιθανόλης (3.1) και αναμίξατε επί μία ώρα στον παλινδρομητή. Προσθέσατε 5 ml διαλύματος Carrez I (3.2) και ανακινήσατε επί ένα λεπτό. Προσθέσατε κατόπιν 5 ml διαλύματος Carrez II (3.3) και ανακινήσατε πάλι επί ένα λεπτό. Συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με αιθανόλη (3.1), ομογενοποιήσατε και διηθήσατε. Παραλάβετε 200 ml από το διήθημα και εξατμίσατε περίπου στο μισό όγκο, προκειμένου να απομακρυνθεί το μεγαλύτερο μέρος της αιθανόλης. Μεταφέρατε ποσοτικά το υπόλειμμα της εξατμίσεως με τη βοήθεια θερμού νερού, σε ογκομετρική φιάλη των 200 ml, ψύξατε, φέρατε μέχρι της χαραγής με νερό, ομογενοποιήσατε και διηθήσατε αν χρειάζεται. Το διάλυμα αυτό θα χρησιμοποιηθεί για τον προσδιορισμό των αναγόντων σακχάρων και, έπειτα από ιμβερτοποίηση, τον προσδιορισμό των ολικών σακχάρων.

5.2. Προσδιορισμός των αναγόντων σακχάρων

Παραλάβατε με σιφώνιο μία ποσότητα από το διάλυμα μη υπερβαίνουσα τα 25 ml και περιέχουσα λιγότερο από 6 mg ανάγοντα σάκχαρα, εκφρασμένα σε γλυκόζη. Αν χρειάζεται, συμπληρώσατε στα 25 ml με νερό απεσταγμένο και προσδιορίσατε την περιεκτικότητα σε ανάγοντα σάκχαρα κατά Luff-Schoorl. Το αποτέλεσμα εκφράζεται σε γλυκόζη επί τοις εκατό.

5.3. Προσδιορισμός των ολικών σακχάρων έπειτα από ιμβερτοποίηση

Παραλάβατε με σιφώνιο 50 ml διαλύματος και φέρατέ τα σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. Προσθέσατε μερικές σταγόνες διαλύματος πορτοκαλοχρόου του μεθυλίου (3.4) κατόπιν, προσεκτικά και ανακινώντας, υδροχλωρικό οξύ 4 N (3.5) μέχρι σαφούς αλλαγής στο κόκκινο. Προσθέσατε 15 ml υδροχλωρικού οξέος 0,1 N (3.6), βυθίσατε την φιάλη σε εντόνως ζέον υδατόλουτρο και αφήσατέ την εκεί επί 30 λεπτά. Ψύξατε ταχέως στους 20o C περίπου και προσθέσατε 15 ml διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N (3.7). Συμπληρώσατε στα 100 ml με νερό και ομογενοποιήσατε. Παραλάβατε μια ποσότητα μη υπερβαίνουσα τα 25 ml και περιέχουσα λιγότερο από 60 mg ανάγοντα σάκχαρα, εκφρασμένα σε γλυκόζη. Αν χρειάζεται, συμπληρώσατε στα 25 ml με νερό απεσταγμένο και προσδιορίσατε την περιεκτικότητα σε ανάγοντα σάκχαρα κατά Luff-Schoorl. Το αποτέλεσμα εκφράζεται σε γλυκόζη επί τοις εκατό ή, όπου χρειάζεται, σε σακχαρόζη κατόπιν πολλαπλασιασμού με το συντελεστή 0,95.

5.4. Ογκομέτρηση κατά Luff-Schoorl

Παραλάβατε με σιφώνιο 25 ml αντιδραστηρίου κατά Luff-Schoorl (3.8) και φέρατέ τα σε κωνική φιάλη των 300 ml- προσθέσατε 25 ml, επακριβώς μετρηθέντα, του εστραγγισμένου διαλύματος των σακχάρων. Προσθέσατε δύο τεμάχια ελαφρόπετρας (3.13), θερμάνατε, ανακινώντας δια της χειρός, επάνω από ελεύθερη φλόγα μέσου ύψους και φέρατε το υγρό σε βρασμό σε δύο λεπτά περίπου. Τοποθετήσατε αμέσως την κωνική φιάλη πάνω σε μεταλλικό πλέγμα εφοδιασμένο με οθόνη αμιάντου, φέρον οπή διαμέτρου περίπου 6 cm, κάτω από την οποία έχει αναφθεί φλόγα. Η φλόγα είναι ρυθμισμένη κατά τρόπο ώστε μόνο ο πυθμένας της φιάλης να θερμαίνεται. Προσαρμόσατε κατόπιν ένα ψυκτήρα επαναφοράς στην κωνική φιάλη. Από τη στιγμή αυτή ζέει επί 10 λεπτά ακριβώς. Ψύξατε αμέσως σε ψυχρό νερό και, μετά από 5 λεπτά περίπου, ογκομετρήσατε ως ακολούθως: Προσθέσατε 10 ml διαλύματος ιωδιούχου καλίου (3.12) και, αμέσως μετά και με προσοχή (λόγω κινδύνου σχηματισμού μεγάλης ποσότητας αφρού), 25 ml θειϊκού οξέος 6 N (3.11). Ογκομετρήσατε κατόπιν με το διάλυμα θειοκυανιούχου νατρίου 0,1 N (3.9) μέχρις εμφανίσεως ελαφράς κιτρίνης χροιάς, προσθέσατε τον δείκτη αμύλου (3.10) και τελειώσατε την ογκομέτρηση. Πραγματοποιήσατε την ίδια ογκομέτρηση σε ένα μίγμα επακριβώς μετρηθέν από 25 ml αντιδραστηρίου κατά Luff-Schoorl (3.8) και 25 ml νερού, αφού προσθέσετε 10 ml διαλύματος ιωδιούχου καλίου (3.12) και 25 ml θειϊκού οξέος 6 N (3.11), χωρίς να φέρεται σε βρασμό.

6. Υπολογισμός αποτελεσμάτων

Υπολογίσατε τη βοηθεία του διδόμενου πίνακα την ποσότητα της γλυκόζης σε mg που αντιστοιχεί στη διαφορά μεταξύ των τιμών των δύο ογκομετρήσεων, εκφρασμένων σε ml θειοθειϊκού νατρίου 0,1 N. Εκφράσατε το αποτέλεσμα σε επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Ιδιαίτεροι τρόποι εργασίας

7.1. Για ζωοτροφές πολύ πλούσιες σε μελάσσα και άλλες ολίγον ομοιογενείς, ζυγίσατε 20 g και εισαγάγετέ τα σε ογκομετρική φιάλη του 1 l με 500 ml νερό. Αναμίξατε επί μία ώρα στον παλινδρομητή. Αποστραγγίσατε με τη βοήθεια των αντιδραστηρίων Carrez I (3.2) και II (3.3) όπως περιγράφεται στο 5.1 χρησιμοποιώντας όμως μια ποσότητα 4 φορές υψηλότερη για κάθε αντιδραστήριο. Συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με αιθανόλη 80% (v/v). Ομογενοποιήσατε και διηθήσατε. Απομακρύνατε την αιθανόλη όπως περιγράφεται στο 5.1. Επί απουσίας δεξτρινοποιημένου αμύλου, συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με απεσταγμένο νερό.

7.2. Για μελάσσες και απλές ζωοτροφές, πλούσιες σε σάκχαρα και πρακτικά απηλλαγμένες αμύλου (χαρούπια, ξηρά υπολείμματα τεύτλων κ.ά.) ζυγίσατε 5 g, φέρατε σε ογκομετρική φιάλη των 250 ml, προσθέσατε 200 ml νερού απεσταγμένου και αναμίξατε επί μία ώρα ή περισσότερο, αν χρειάζεται, στον παλινδρομητή. Αποστραγγίσατε κατόπιν με την βοήθεια των αντιδραστηρίων Carrez I (3.2) και II (3.3) όπως περιγράφεται στο 5.1. Συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με νερό, ομογενοποιήσατε και διηθήσατε. Για τον προσδιορισμό των ολικών σακχάρων ακολουθήσατε όπως περιγράφεται στο 5.3.

8. Παρατηρήσεις

8.1. Συνιστάται να προστεθεί περίπου 1 ml ισοπεντανόλης (3.14) (χωρίς να ληφθεί υπόψη ο όγκος), πριν το βρασμό με το αντιδραστήριο Luff-Schoorl, προκειμένου να αποφευχθεί ο σχηματισμός αφρού.

8.2. Η διαφορά μεταξύ της περιεκτικότητας σε ολικά σάκχαρα μετά την ιμβερτοποίηση, εκφρασμένα σε γλυκόζη, και της περιεκτικότητας σε ανάγοντα σάκχαρα, εκφρασμένα σε γλυκόζη, πολλαπλασιαμένη με 0,95, δίνει την περιεκτικότητα σε σακχαρόζη επί τοις εκατό.

8.3. Για τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε ανάγοντα σάκχαρα, με εξαίρεση τη λακτόζη, δύο οδοί μπορούν να ακολουθηθούν:

8.3.1. Για έναν κατά προσέγγιση υπολογισμό, πολλαπλασιάζουμε με 0,675 την περιεκτικότητα σε λακτόζη προσδιορισμένη με ξεχωριστό προσδιορισμό και αφαιρούμε το αποτέλεσμα που λαμβάνουμε από την περιεκτικότητα σε ανάγοντα σάκχαρα.

8.3.2. Γιά έναν ακριβή υπολογισμό των αναγόντων σακχάρων, με εξαίρεση τη λακτόζη, είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε από την ίδια ποσότητα δοκιμής για τους δυο τελικούς προσδιορισμούς. Η μια από τις αναλύσεις πραγματοποιείται επί ενός τμήματος του διαλύματος που λαμβάνεται κατά το 5.1., η άλλη επί ενός τμήματος του διαλύματος που λαμβάνεται κατά τον προσδιορισμό της λακτόζης κατά τη μέθοδο που προβλέπεται προς τούτο (έπειτα από ζύμωση των άλλων ειδών σακχάρων και αποστράγγιση).

Και στις δύο περιπτώσεις, η ποσότητα του υπάρχοντος σακχάρου προσδιορίζεται κατά την μέθοδο Luff-Schoorl και υπολογίζεται σε mg γλυκόζης. Οι δύο τιμές αφαιρούνται η μία από την άλλη και η διαφορά εκφράζεται σε επί τοις εκατόν του δείγματος.

Παράδειγμα

Οι δύο παραληφθέντες όγκοι αντιστοιχούν για κάθε προσδιορισμό, σε ποσότητα δοκιμής 250 mg.

Στην πρώτη περίπτωση, καταναλώνονται 17 ml διαλύματος θειοθειϊκού νατρίου 0,1 N πράγμα που αντιστοιχεί σε 44,2 mg γλυκόζης, στη δεύτερη περίπτωση 11 ml, πράγμα που αντιστοιχεί σε 27,6 mg γλυκόζης.

Η διαφορά συνίσταται σε 16,6 mg γλυκόζης.

Η περιεκτικότητα σε ανάγοντα σάκχαρα (με εξαίρεση τη λακτόζη), υπολογισμένη σε γλυκόζη, είναι επομένως:

= 6,64 επί τοις εκατό

Πίνακας τιμών για 25 ml αντιδραστηρίου κατά Luff-Schoorl ml Na2S2O3 0,1 N, δύο λεπτά θέρμανση, 10 λεπτά βρασμός "" ID="1">1> ID="2">2,4> ID="3">2,4> ID="4">3,6> ID="5">3,7> ID="6">3,9> ID="7">3,9> ID="8">1"> ID="1">2> ID="2">4,8> ID="3">2,4> ID="4">7,3> ID="5">3,7> ID="6">7,8> ID="7">3,9> ID="8">2"> ID="1">3> ID="2">7,2> ID="3">2,5> ID="4">11,0> ID="5">3,7> ID="6">11,7> ID="7">3,9> ID="8">3"> ID="1">4> ID="2">9,7> ID="3">2,5> ID="4">14,7> ID="5">3,7> ID="6">15,6> ID="7">4,0> ID="8">4"> ID="1">5> ID="2">12,2> ID="3">2,5> ID="4">18,4> ID="5">3,7> ID="6">19,6> ID="7">3,9> ID="8">5"> ID="1">6> ID="2">14,7> ID="3">2,5> ID="4">22,1> ID="5">3,7> ID="6">23,5> ID="7">4,0> ID="8">6"> ID="1">7> ID="2">17,2> ID="3">2,6> ID="4">25,8> ID="5">3,7> ID="6">27,5> ID="7">4,0> ID="8">7"> ID="1">8> ID="2">19,8> ID="3">2,6> ID="4">29,5> ID="5">3,7> ID="6">31,5> ID="7">4,0> ID="8">8"> ID="1">9> ID="2">22,4> ID="3">2,6> ID="4">33,2> ID="5">3,8> ID="6">35,5> ID="7">4,0> ID="8">9"> ID="1">10> ID="2">25,0> ID="3">2,6> ID="4">37,0> ID="5">3,8> ID="6">39,5> ID="7">4,0> ID="8">10"> ID="1">11> ID="2">27,6> ID="3">2,7> ID="4">40,8> ID="5">3,8> ID="6">43,5> ID="7">4,0> ID="8">11"> ID="1">12> ID="2">30,3> ID="3">2,7> ID="4">44,6> ID="5">3,8> ID="6">47,5> ID="7">4,1> ID="8">12"> ID="1">13> ID="2">33,0> ID="3">2,7> ID="4">48,4> ID="5">3,8> ID="6">51,6> ID="7">4,1> ID="8">13"> ID="1">14> ID="2">35,7> ID="3">2,8> ID="4">52,2> ID="5">3,8> ID="6">55,7> ID="7">4,1> ID="8">14"> ID="1">15> ID="2">38,5> ID="3">2,8> ID="4">56,0> ID="5">3,9> ID="6">59,8> ID="7">4,1> ID="8">15"> ID="1">16> ID="2">41,3> ID="3">2,9> ID="4">59,9> ID="5">3,9> ID="6">63,9> ID="7">4,1> ID="8">16"> ID="1">17> ID="2">44,2> ID="3">2,9> ID="4">63,8> ID="5">3,9> ID="6">68,0> ID="7">4,2> ID="8">17"> ID="1">18> ID="2">47,1> ID="3">2,9> ID="4">67,7> ID="5">4,0> ID="6">72,2> ID="7">4,3> ID="8">18"> ID="1">19> ID="2">50,0> ID="3">3,0> ID="4">71,7> ID="5">4,0> ID="6">76,5> ID="7">4,4> ID="8">19"> ID="1">20> ID="2">53,0> ID="3">3,0> ID="4">75,7> ID="5">4,1> ID="6">80,9> ID="7">4,5> ID="8">20"> ID="1">21> ID="2">56,0> ID="3">3,1> ID="4">79,8> ID="5">4,1> ID="6">85,4> ID="7">4,6> ID="8">21"> ID="1">22> ID="2">59,1> ID="3">3,1> ID="4">83,9> ID="5">4,1> ID="6">90,0> ID="7">4,6> ID="8">22"> ID="1">23> ID="2">62,2> ID="4">88,0> ID="6">94,6> ID="8">23">

13. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΒΡΩΜΙΝΗΣ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε θεοβρωμίνη των υποπροϊόντων μετατροπής των κυάμων του κακάο.

2. Αρχή

Η θεοβρωμίνη εκχυλίζεται με χλωροφόρμιο. Το εκχύλισμα εξατμίζεται μέχρι ξηρού, διαλύεται στο νερό και κατεργάζεται με καθορισμένο όγκο νιτρικού αργύρου.

Το ελευθερούμενο νιτρικό οξύ ογκομετρείται με ένα διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Χλωροφόρμιο p.a.

3.2. Αμμωνία, d: 0,958.

3.3. Θειϊκό νάτριο p.a., άνυδρο.

3.4. Διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N.

3.5. Διάλυμα νιτρικού αργύρου 0,1 N.

3.6. Αιθανολικό διάλυμα 1% (p/v) ερυθρού της φαινόλης.

3.7. Διαιθυλικός αιθέρας.

4. Συσκευές

Φιάλες των 500 ml με επίπεδο πυθμένα και εσμυρισμένο πώμα.

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίσατε με ακρίβεια 1 mg, μια ποσότητα δοκιμής 10 g, κατ' ανώτατο όριο, μη περιέχουσα περισσότερο από 80 mg θεοβρωμίνης. Φέρατε την ποσότητα σε φιάλη των 500 ml με επίπεδο πυθμένα και εσμυρισμένο πώμα- προσθέσατε 270 ml χλωροφορμίου (3.1) και 10 ml αμμωνίας (3.2). Πωματίσατε τη φιάλη και ανακινήσατε ισχυρώς επί 5 λεπτά. Προσθέσατε κατόπιν 12 g θειϊκού νατρίου ανύδρου (3.3), ανακινήσατε εκ νέου και αφήσατε εν ηρεμία μέχρι της επομένης. Διηθήσατε σε κωνική φιάλη των 500 ml και πλύνατε το ίζημα με 100 ml χλωροφορμίου (3.1). Αποστάξατε τον διαλύτη και απομακρύνατε τα τελευταία ίχνη πάνω από ζέον υδατόλουτρο. Παραλάβατε εκ νέου το εκχύλισμα με 50 ml ύδατος και φέρατε εις βρασμόν.

Ψύξατε, εξουδετερώσατε επακριβώς με το διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (3.4) παρουσία 0,5 ml διαλύματος ερυθρού της φαινόλης (3.6). Προσθέσατε κατόπιν 20 ml διαλύματος νιτρικού αργύρου (3.5). Ογκομετρήσατε το ελευθερωθέν νιτρικό οξύ με το διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (3.4) μέχρις αλλαγής του δείκτου (pH. 7,4).

6. Υπολογισμός αποτελεσμάτων

1 ml NaOH 0,1 N αντιστοιχεί σε 18 mg θεοβρωμίνης.

Εκφράσατε τα αποτελέσματα επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατήρηση

Τα προϊόντα των οποίων η περιεκτικότητα σε ακατέργαστες λιπαρές ύλες ξεπερνούν το 8% πρέπει προηγουμένως να απολιπανθούν με εκχύλιση με πετρελαϊκό αιθέρα (σημείο 40 oC) επί 6 ώρες.

14. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΙΑΣ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε ουρία των ζωοτροφών.

2. Αρχή

Το δείγμα φέρεται εν αιωρήσει σε νερό παρουσία ενός βοηθητικού της στραγγίσεως. Το αιώρημα διηθείται. Η περιεκτικότητα σε ουρία του διηθήματος προσδιορίζεται έπειτα από προσθήκη 4-διμεθυλαμινοβενζαλδεΰδης (4-DMAB) δια μετρήσεως της οπτικής πυκνότητας σε μήκος κύματος 420 mm.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Διάλυμα 4-διμεθυλαμινοβενζαλδεΰδης: διαλύονται 1,6 g 4-DMAB p.a. σε 100 ml αιθανόλης 96% και προστίθενται 10 ml υδροχλωρικού οξέος p.a. (D: 1,19). Αυτό το αντιδραστήριο διατηρείται κατ' ανώτατο όριο δύο εβδομάδες.

3.2. Διάλυμα Carrez I:

Διαλύονται σε νερό 24 g οξεικού ψευδαργύρου, Zn (CH3COO)2 - H2O και 3 g οξεικού οξέος glacial. Φέρεται στα 100 ml με νερό.

3.3. Διάλυμα Carrez II: διαλύονται σε νερό 10,6 g θειοκυανιούχου καλίου, K4[Fe(CN)6] - 3Η20. Φέρεται στα 100 ml με νερό.

3.4. Ενεργός άνθραξ p.a., μη προσροφών την ουρία (ελέγξιμο).

3.5. Διάλυμα 0,1% (p/v) ουρίας p.a.

4. Συσκευές

4.1. Αναμίκτης (παλινδρομητής): περίπου 35 έως 40 επαναφορές στο λεπτό.

4.2. Δοκιμαστικοί σωλήνες: 160 x 16 mm με εσμυρισμένα πώματα.

4.3. Σπεκτροφωτόμετρο.

5. Τρόπος εργασίας

5.1. Ανάλυση του δείγματος

Ζυγίσατε, με ακρίβεια 1 mg, 2 g δείγματος και φέρατέ τα μαζί με ένα g ενεργού άνθρακα (3.4) σε ογκομετρική φιάλη των 500 ml. Προσθέσατε 400 ml νερό και 5 ml από τα διαλύματα Carrez I (3.2) και II (3.3). Αναμίξατε επί 30 λεπτά στον παλινδρομητή. Συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με νερό, ανακινήσατε και διηθήσατε.

Παραλάβατε 5 ml από το διαυγές και άχρουν διήθημα, φέρατέ τα εντός των δοκιμαστικών σωλήνων με εσμυρισμένα πώματα, προσθέσατε 5 ml διαλύματος 4-DMAB (3.1) και αναμίξατε. Τοποθετήσατε τους σωλήνες μέσα σε υδατόλουτρο σε 20o C. Έπειτα από 15 λεπτά, μετρήσατε την οπτική πυκνότητα του διαλύματος του δείγματος στο σπεκτροφωτόμετρο στα 420 nm σε σύγκριση με λευκό προσδιορισμό.

5.2. Πρότυπος καμπύλη

Παραλάβατε όγκους 1,2,4,5 και 10 ml από το διάλυμα ουρίας (3.5), φέρατέ τους σε ογκομετρικές φιάλες των 100 ml και συμπληρώσατε μέχρι της χαραγής με νερό. Λάβατε 5 ml από κάθε διάλυμα, προσθέσατε από 5 ml διαλύματος 4-DMAB (3.1), ομογενοποιήσατε και μετρήσατε την οπτική πυκνότητα όπως υποδεικνύεται ανωτέρω σε σύγκριση με διάλυμα μάρτυρα περιέχον 5 ml 4-DMAB και 5 ml νερό, απηλλαγμένο ουρίας. Χαράξατε την πρότυπο καμπύλη.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Υπολογίσατε την ποσότητα της ουρίας της ποσότητας δείγματος που χρησιμοποιήθηκε ανεφερόμενοι στην πρότυπο καμπύλη.

Εκφράσατε το αποτέλεσμα επί τοις εκατό του δείγματος.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Για περιεκτικότητες σε ουρία ανώτερες από 3% μειώσατε την ποσότητα δοκιμής σε 1 g ή αραιώσατε το αρχικό διάλυμα για να μην έχετε περισσότερο από 50 mg ουρίας στα 500 ml.

7.2. Για χαμηλές περιεκτικότητες σε ουρία, αυξήσατε την ποσότητα δοκιμής, αρκεί το διήθημα να παραμείνει διαυγές και άχρουν.

7.3. Αν το δείγμα περιέχει απλά αζωτούχα παράγωγα, όπως αμινοξέα, ενδείκνυται να πραγματοποιηθεί η μέτρηση της οπτικής πυκνότητας στα 435 nm.

15. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΛΚΑΛΟΕΙΔΩΝ ΤΩΝ ΛΟΥΠΙΝΩΝ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος επιτρέπει τον προσδιορισμό της περιεκτικότητας σε αλκαλοειδή των σπερμάτων των λουπίνων.

2. Αρχή

Τα αλκαλοειδή φέρονται εν διαλύσει μέσα σε μίγμα διαιθυλικού αιθέρα και χλωροφορμίου και εκχυλίζονται με υδροχλωρικό οξύ. Τα αλκαλοειδή καταβυθίζονται με πυριτιο-βολφραμικό οξύ, το ίζημα απανθρακούται και το υπόλειμμα ζυγίζεται.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Διαιθυλικός αιθέρας.

3.2. Χλωροφόρμιο.

3.3. Διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 4 N

3.4. Υδροχλωρικό οξύ 0,3 N.

3.5. Χλωριούχο νάτριο p.a.

3.6. Διάλυμα 10% (p/v) πυριτιοβολφραμικού οξέος SiO2- 12WO3- 26H2O.

4. Συσκευές

4.1. Μηχανικός αναμίκτης.

4.2. Κάψες αποτεφρώσεως από λευκόχρυσο, χαλαζία ή πορσελάνη.

4.3. Ηλεκτρική κάμινος.

5. Τρόπος εργασίας

Ζυγίσατε, με ακρίβεια 5 mg, 15 g δείγματος και φέρατέ τα σε δοχείο των 200 ml περίπου εφοδιασμένο με εσμυρισμένο πώμα (π.χ. διαχωριστική χοάνη). Προσθέσατε 100 ml διαιθυλικό αιθέρα (3.1) και 50 ml χλωροφορμίου (3.2) επακριβώς μετρηθέντα και, εν συνεχεία, με τη βοήθεια προχοΐδος, 10 ml διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου (3.3). Ανακινήσατε ισχυρώς για την αποφυγή σχηματισμού συσσωματωμάτων, αναταράξατε ακόμη μερικές φορές και αφήσατε εν ηρεμία μέχρι της επομένης. Εάν το επιπλέον υγρό δεν είναι τελείως διαυγές, προσθέσατε μερικές σταγόνες νερό. Διηθήσατε τη στοιβάδα αιθέρα-χλωροφορμίου. Συλλέξατε 50 ml διηθήματος σε ογκομετρική φιάλη των 50 ml και μεταφέρατέ τα ποσοτικά με τη βοήθεια 50 ml διαιθυλικού αιθέρα (3.1) σε μία διαχωριστική των 150 ml. Εκχυλίσατε τρεις φορές διαδοχικά με 20 ml υδροχλωρικού οξέος (3.4), αφήσατε προς διαχωρισμό, και συλλέξατε το όξινο εκχύλισμα έπειτα από κάθε εκχύλιση. Συγκεντρώσατε τα όξινα εκχυλίσματα σε ποτήρι των 250 ml και απομακρύνατε από αυτά τα τελευταία ίχνη αιθέρα και χλωροφορμίου με ελαφρά θέρμανση. Προσθέσατε 1 g περίπου χλωριούχο νάτριο (3.5), αφήσατε να ψυχθεί και καταβυθίσατε τα αλκαλοειδή με το διάλυμα του πυριτιο-βολφραμικού οξέος (3.6). Ανακινήσατε μηχανικά επί τριάντα λεπτά.

Αφήσατε εν ηρεμία επί μία νύχτα, διηθήσατε δια ηθμού ελευθέρου τέφρας και πλύνατε το ίζημα διαδοχικά 2 φορές με 10 ml και 2 φορές 5 ml υδροχλωρικού οξέος(3.4).

Τοποθετήσατε τον ηθμό που περιέχει το ίζημα σε κάψα αποτεφρώσεως και αποτεφρώσατε στους 900oC. Αφήσατε να ψυχθεί και ζυγίσατε.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Η περιεκτικότητα σε αλκολοειδή της ποσότητας δοκιμής λαμβάνεται δια πολλαπλασιασμού του βάρους της τέφρας με το συντελεστή 0,2.

Εκφράσατε τα αποτελέσματα επί τοις εκατό του δείγματος.

16. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΕΑΣΙΚΗΣ ΔΡΑΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΣΟΓΙΑ 1. Αντικείμενο και πεδίο εφαρμογής

Η δοκιμή επιτρέπει τον προσδιορισμό της δραστικότητας της ουρεάσης των προϊόντων που προέρχονται από σόγια και την αποκάλυψη ανεπαρκούς εψήσεως των προϊόντων αυτών.

2. Αρχή

Η ουρεασική δραστικότητα προσδιορίζεται από την ποσότητα αμμωνιακού αζώτου που ελευθερώνεται από 1 g προϊόντος μέσα σε ένα λεπτό, στους 30oC, από ένα διάλυμα ουρίας.

3. Αντιδραστήρια

3.1. Υδροχλωρικό οξύ 0,1 N.

3.2. Διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N.

3.3. Ρυθμιστικό διάλυμα φωσφορικών 0,05 M περιέχον στα 1000 ml 4,45 g μονόξινου φωσφορικού νατρίου (Na2HPO4 - 2 H2Ο) και 3.40 g δισόξινου φωσφορικού καλίου (KH2PO4).

3.4. Σταθεροποιημένο διάλυμα ουρίας, πρόσφατα παρασκευασμένο, περιέχον 30,0 g ουρίας στα 1000 ml ρυθμιστικού διαλύματος (3.3) pH 6,9 - 7,0.

4. Συσκευές

4.1. Συσκευή για ποτενσιομετρική ογκομέτρηση ή pH - μετρο πολύ ευαίσθητο

(0,02 pH), με μαγνητικό αναδευτήρα.

4.2. Υδατόλουτρο εφοδιασμένο με θερμοστάτη ρυθμισμένο στους 30oC ακριβώς.

4.3. Δοκιμαστικοί σωλήνες: 150 x 18 mm, με εσμυρισμένα πώματα.

5. Τρόπος εργασίας

Συνθλίψατε (π.χ. σε μύλο καφέ) 10 g περίπου δείγματος κατά τρόπο ώστε να διέρχεται δια κοσκίνου με βροχίδες 0,2 mm. Εντός δοκιμαστικού σωλήνα με εσμυρισμένο πώμα, ζυγίσατε, με ακρίβεια 1 mg 0,2 g από το κατά τα ανωτέρω λειοτριβηθέν δείγμα και προσθέσατε 10 ml σταθεροποιημένου διαλύματος ουρίας (3.4). Πωματίσατε αμέσως και ανακινήσατε ισχυρά. Φέρατε τον σωλήνα στο υδατόλουτρο, ρυθμισμένο ακριβώς στους 30oC, και αφήσατέ το εκεί ακριβώς 30 λεπτά. Αμέσως μετά, προσθέσατε 10 ml υδροχλωρικού οξέος 0,1 N (3.1), ψύξατε ταχέως στους 20oC και μεταφέρατε ποσοτικά το περιεχόμενο του σωλήνα σε δοχείο για ογκομέτρηση εκπλύνοντας δύο φορές με 5 ml νερό. Ογκομετρήσατε αμέσως και ταχέως με το διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N (3.2) ηλεκτρομετρικώς με ηλεκτρόδιο εξ υάλου μέχρι pH 4,7.

Πραγματοποιήσατε λευκό προσδιορισμό ως κατωτέρω.

Φέρατε ταχέως και διαδοχικώς μέσα σε δοκιμαστικό σωλήνα με εσμυρισμένο πώμα μια ποσότητα δοκιμής από 0,2 g, ζυγισμένα με ακρίβεια 1 mg, 10 ml υδροχλωρικού οξέος 0,1 N (3.1) και 10 ml σταθεροποιημένου διαλύματος ουρίας (3.4). Ψύξατε αμέσως τον σωλήνα σε παγωμένο νερό και αφήσατέ τον εκεί 30 λεπτά. Μεταφέρατε κατόπιν όπως υποδεικνύεται ανωτέρω, το περιεχόμενο του δοκιμαστικού σωλήνα στο δοχείο ογκομετρήσεως. Ογκομετρήσατε αμέσως και ταχέως με το διάλυμα του υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N (3.2) ηλεκτρομετρικώς με ηλεκτρόδιο εξ υάλου μέχρι pH 4,7.

6. Υπολογισμός των αποτελεσμάτων

Η ουρεασική δραστικότητα δίδεται από τον τύπο:

στους 30oC =

Στον οποίο, a = ml διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N καταναλωθέντα από την ποσότητα δοκιμής

b = ml διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 0,1 N καταναλωθέντα κατά τον λευκό προσδιορισμό.

E = ποσότητα δοκιμής σε γραμμάρια.

7. Παρατηρήσεις

7.1. Η μέθοδος ενδείκνυται για μια ουρεασική δραστικότητα που μπορεί να φθάσει 1 mg του N/g min. στους 30oC. Για προϊόντα πιο δραστικά, η ποσότητα δοκιμής μπορεί να μειωθεί μέχρι 50 mg.

7.2. Τα προϊόντα των οποίων η περιεκτικότητα σε ακατέργαστες λιπαρές ύλες ξεπερνά το 10% πρέπει προηγουμένως να απολιπανθούν εν ψυχρώ.