α.

Σε περίπτωση δε που ήθελε κριθεί ότι το ζήτημα αυτό εμπίπτει στην αρχή της δικονομικής αυτονομίας των κρατών μελών, θα πρέπει ως παρεμφερείς εθνικοί διαδικαστικοί κανόνες, στο πλαίσιο εξέτασης της αρχής της ισοδυναμίας, να θεωρηθούν αυτοί που διέπουν διαδικασίες ενώπιον διοικητικών Επιτροπών που κρίνουν ενδικοφανείς προσφυγές του εθνικού δικαίου ή οι δικονομικοί κανόνες για την άσκηση προσφυγής ουσίας (ή αίτησης ακύρωσης) ενώπιον των διοικητικών δικαστηρίων;

β.

Συνάδει η πρόβλεψη της υποχρέωσης αυτοπρόσωπης εμφάνισης (ή αποστολής της βεβαίωσης της παρ. 3 του άρθρου 78 του ν. 4636/2019 στις περιπτώσεις που αυτό προβλέπεται) με την αρχή της αποτελεσματικότητας του Ενωσιακού δικαίου και ειδικότερα με την αποτελεσματική άσκηση της πραγματικής προσφυγής; Στο πλαίσιο αυτό, ερωτάται, περαιτέρω, εάν έχει σημασία αφενός το κατά πόσο το τεκμήριο καταχρηστικής άσκησης της προσφυγής που προβλέπει η διάταξη της παρ. 2 του άρθρου 97 του ν. 4636/2019 ανταποκρίνεται στα διδάγματα της κοινής πείρας, αφετέρου το ότι στο πλαίσιο εξέτασης (σε πρώτο βαθμό) των αιτήσεων διεθνούς προστασίας η ίδια συμπεριφορά θα οδηγούσε σε συναγωγή τεκμηρίου σιωπηρής ανάκλησης και όχι σε απόρριψη ως προδήλως αβάσιμης της αίτησης.