19.6.2017   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 195/12

—

να αναιρέσει τη διάταξη που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 25 Ιανουαρίου 2017 στην υπόθεση T-217/16·

—

να αναπέμψει την εν λόγω υπόθεση T-217/16 στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου αυτό να αποφανθεί επί του προβλεπόμενου στο άρθρο 2 του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2016/278 της Επιτροπής, της 26ης Φεβρουαρίου 2016, χρονικού περιορισμού·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Ο πρώτος λόγος αναιρέσεως αντλείται από την ύπαρξη ενεργητικής νομιμοποιήσεως για την άσκηση της προσφυγής ακυρώσεως ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Γενικό Δικαστήριο) κατά του κανονισμού 2016/278 (1), στο μέτρο που εκτιμάται ότι πληρούνται για την αναιρεσείουσα οι προϋποθέσεις του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ. Όπως γνωρίζει το Δικαστήριο, οι εν λόγω προϋποθέσεις είναι οι εξής: i) άμεσος και ατομικός επηρεασμός από την προσβαλλόμενη πράξη ή ii) άμεσος επηρεασμός από κανονιστικές πράξεις που δεν περιλαμβάνουν εκτελεστικά μέτρα.

Όσον αφορά τον άμεσο και ατομικό επηρεασμό από την προσβαλλόμενη πράξη, η αναιρεσείουσα εκτιμά ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν αμφισβητεί τον άμεσο επηρεασμό αυτής. Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά τον ατομικό επηρεασμό, αυτός υφίσταται για την IPM, δεδομένου ότι ο επίμαχος κανονισμός αφορά κάθε εισαγωγέα ο οποίος περιέλαβε στα ενιαία διοικητικά έγγραφα ονοματολογία ή κωδικούς TARIC σχετικούς με τα προϊόντα στα οποία επιβλήθηκαν οι δασμοί αντιντάμπινγκ, στις χρήσεις από το 2009 (έναρξη της ισχύος του κανονισμού 91/2009) έως και το 2016 (έναρξη της ισχύος του κανονισμού 2016/278). Επομένως, οι εν λόγω εισαγωγείς αποτελούν «περιορισμένο κύκλο επιχειρηματιών», δεδομένου ότι ο περιορισμός των αποτελεσμάτων της καταργήσεως των δασμών αντιντάμπινγκ τούς θίγει με συγκεκριμένο και ειδικό τρόπο.

Εξάλλου, όσον αφορά τον άμεσο επηρεασμό από κανονιστικές πράξεις που δεν περιλαμβάνουν εκτελεστικά μέτρα, η ανάλυση επικεντρώνεται στη διαπίστωση της ανυπαρξίας εκτελεστικών πράξεων στον κανονισμό 2016/278. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι εκκαθαρίσεις δασμών τις οποίες το Γενικό Δικαστήριο μνημονεύει ως εκτελεστικές πράξεις του κανονισμού δεν είναι τέτοιας φύσεως, δεδομένου ότι οι μόνες εκκαθαρίσεις που εισέπραξε η αναιρεσείουσα ήταν οι προκύπτουσες από τα προβλεπόμενα στον κανονισμό 91/2009 (2), ενώ δεν εισέπραξε σε καμία περίπτωση εκκαθαρίσεις προκύπτουσες από τα προβλεπόμενα στον προσβαλλόμενο κανονισμό (κανονισμός 2016/278). Τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι οι εκκαθαρίσεις που κατέβαλε η ισπανική φορολογική αρχή στην IPM αποφασίστηκαν πριν από την έναρξη ισχύος του προσβαλλόμενου κανονισμού.

Συνεπώς, το προσβαλλόμενο άρθρο 2 αποτελεί αυτοτελή κανόνα ο οποίος δεν χρειάζεται καμία μεταγενέστερη πράξη για να παραγάγει έννομα αποτελέσματα από την ημερομηνία ενάρξεως της ισχύος του, δεδομένου ότι περιορίζεται στην κατάργηση ορισμένων δασμών αντιντάμπινγκ λόγω της μη συμβατότητάς τους με τη συμφωνία αντιντάμπινγκ και τη GATT.

Επιπλέον, ο κανονισμός επιβάλλει υποχρέωση παραλείψεως –περιέχει διαταγή προς την Ισπανία να μην εκδώσει άλλη πράξη περί εισπράξεως δασμών αντιντάμπινγκ– και, επομένως, απαγορεύει την έκδοση κάθε φορολογικής πράξεως κατά της οποίας θα μπορούσε να ασκηθεί εθνική προσφυγή, με αποτέλεσμα η άσκηση προσφυγής ακυρώσεως να είναι το μόνο μέσο που διέθετε η IPM για να προσβάλει το άρθρο 2 του κανονισμού 2016/278.

Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, η αναιρεσείουσα εκτιμά ότι δεν χωρεί αμφιβολία ότι η IPM νομιμοποιείται, βάσει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ασκήσει προσφυγή ακυρώσεως κατά του άρθρου 2 του κανονισμού 2016/278, δεδομένου ότι ο εν λόγω κανονισμός δεν περιέχει, εκ φύσεως και βάσει του περιεχομένου του, κανένα εκτελεστικό μέτρο.

2.

Ως δεύτερο λόγο αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει το αίτημα που υπέβαλε στο Γενικό Δικαστήριο για την αναγνώριση της αναδρομικής εφαρμογής των αποτελεσμάτων του άρθρου 1 του προσβαλλόμενου κανονισμού. Συναφώς, εν αντιθέσει προς την εκτίμηση του Γενικού Δικαστηρίου στην αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη, στην οποία εκθέτει ότι δεν είναι αρμόδιο να κηρύξει την αναδρομική ισχύ του άρθρου 1 του κανονισμού, η αναιρεσείουσα εκτιμά ότι κάτι τέτοιο αποτελεί αναγκαία συνέπεια της ακυρώσεως του άρθρου 2 του κανονισμού, δεδομένου ότι το εν λόγω άρθρο καθορίζει τον χρονικό περιορισμό, του οποίου την καταλληλότητα αφορούσε η προσφυγή ακυρώσεως που κρίθηκε απαράδεκτη. Επομένως, το αίτημα κηρύξεως της αναδρομικής ισχύος του άρθρου 1 του κανονισμού που υπέβαλε η αναιρεσείουσα είναι απολύτως παραδεκτό, στο μέτρο που θα γινόταν εμμέσως δεκτό κατόπιν της κηρύξεως της ακυρότητας του άρθρου 2 του κανονισμού.