1)

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η απόφαση αυτή είναι παράνομη, διότι έχει ανεπαρκή αιτιολογία ισχυρίζεται κατ' αρχήν ότι η αιτιολογία της είναι ασαφής και αναφέρει ορισμένα αποσπάσματα από την αιτιολογική έκθεση, για να συναγάγει ότι η αιτιολογία είναι κατ' ουσία ανακριβής και αντιφατική.

Όμως, αν εξεταστούν τα αποσπάσματα αυίά σε σχέση με τα συμφραζόμενά τους, η επίδικη απόφαση εμφανίζεται επαρκώς αιτιολογημένη αφήνει πράγματι να φανούν καθαρά τα νομικά και πραγματικά στοιχεία που τη στηρίζουν. Έπειτα η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η εν λόγω απόφαση δεν εκθέτει τους λόγους για τους οποίους η Ανωτάτη Αρχή εκτίμησε πως έπρεπε να απορρίψει το υποβληθέν στις 18 Φεβρουαρίου 1964 αίτημά της περί αφέσεως των προσαυξήσεων καθυστερήσεως.

Σύμφωνα με το άρθρο 36, πρώτη παράγραφος, της Συνθήκης, η Ανωτάτη Αρχή πριν επιβάλει χρηματικές κυρώσεις οφείλει ν' ακούσει τους ενδιαφερομένους, δεν υποχρεούται όμως να εκθέσει τους λόγους, για τους οποίους κρίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν δεκτές οι παρατηρήσεις που διατυπώθηκαν.

Στην προκειμένη περίπτωση δόθηκε κανονικά στην προσφεύγουσα η ευκαιρία να διατυπώσει τις παρατηρήσεις της πριν την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως· άλλωστε, οι λόγοι για τους οποίους η Ανωτάτη Αρχή δεν δέχθηκε τις παρατηρήσεις αυτές περιέχονται σιωπηρώς στο τμήμα της αιτιολογικής εκθέσεως που λαμβάνει θέση επί των αναλόγων παρατηρήσεων που διετύπωσε προηγουμένως η προσφεύγουσα στις 20 Φεβρουαρίου 1962.

Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτός ο λόγος ακυρώσεως είναι αβάσιμος.

2)

Η προσφεύγουσα εξάλλου ισχυρίζεται ότι η Ανωτάτη Αρχή διέπραξε κατάχρηση εξουσίας επειδή διατήρησε την απαίτηση καταβολής των προσαυξήσεων καθυστερήσεως, ενώ κατά τη συνομιλία της 21ης Απριλίου 1960 την είχε διαβεβαιώσει ότι θα προβεί σε άφεση των προσαυξήσεων στην περίπτωση που θα καταβάλλονταν κανονικά οι καθυστερούμενες οφειλές από εισφορές. Προσθέτει δε ότι βάσει αυτών των διαβεβαιώσεων παραιτήθηκε από την προσφυγή στην υπόθεση 22/59.

Για να υποστηρίξει αυτόν τον ισχυρισμό αναφέρεται σ' ένα τμήμα της αλληλογραφίας που αντάλλαξαν οι διάδικοι μετά τις 21 Απριλίου 1960 και προσφέρεται να αποδείξει ότι ορισμένοι υπάλληλοι της Ανωτάτης Αρχής της έδωσαν τέτοιες διαβεβαιώσεις προφορικά.

Δεν προκύπτει από την επιστολή της Ανωτάτης Αρχής της 6ης Μαΐου 1960 ότι αυτή έδωσε διαβεβαίωση για την άφεση των επιδίκων προσαυξήσεων.

Οι γενικοί κανόνες δικαίου που διέπουν, αφενός, την άσκηση της διοικητικής εξουσίας και, αφετέρου, την ισχύ ή την αποτελεσματικότητα των συμβάσεων, θ' απαιτούσαν η διαβεβαίωση αυτή να εγκριθεί τυπικά από τις υπεύθυνες αρχές της Ανωτάτης Αρχής. Η αρχή αυτή ισχύει ακόμη περισσότερο στην προκειμένη περίπτωση διότι η εν λόγω διαβεβαίωση θα σήμαινε παραίτηση της Ανωτάτης Αρχής από την προβολή αξιώσεων που απορρέουν από απόφαση που έλαβαν νομίμως οι αρμόδιες αρχές.

Με επιστολές της 11ης Μαΐου 1960 και της 20ής Φεβρουαρίου 1962, η προσφεύγουσα ζήτησε και πάλι την απαλλαγή από τις προσαυξήσεις καθυστερήσεως, χωρίς να αναφέρει την υποτιθέμενη σύμβαση που την απήλλασσε. Υπό αυτές τις συνθήκες η προσφορά της προσφεύγουσας προς απόδειξη στερείται αντικειμένου, λόγω των προηγουμένων παρατηρήσεων το αίτημα για διεξαγωγή αποδείξεων πρέπει συνεπώς ν' απορριφθεί.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ο λόγος ακυρώσεως πρέπει ν' απορριφθεί.

3)

Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ακόμη ότι η απόφαση της 8ης Απριλίου 1964 παραβιάζει το άρθρο 6 της γενικής αποφάσεως 3/52, διότι κατά τον υπολογισμό των προσαυξήσεων καθυστερήσεως στρογγυλοποίησε προς τα άνω το ποσό τους, υπερβαίνοντας έτσι τον ολικό συντελεστή 1 % που προβλέπει το άρθρο αυτό. Στην πραγματικότητα το ποσό κάθε προσαυξήσεως καθυστερήσεως στρογγυλοποιήθηκε τόσο προς τα άνω, όσο και προς τα κάτω, και μόνο όσον αφορά τις υποδιαιρέσεις της ιταλικής λίρας (LIT), έτσι ώστε το συνολικό χρέος της προσφεύγουσας να αυξηθεί κατά 0,83 LIT αυτό δεν αμφισβητήθηκε. Όμως, αυτή η ελάχιστη αύξηση απορροφήθηκε εντελώς από τη μείωση των προσαυξήσεων καθυστερήσεως που αποφάσισε η Ανωτάτη Αρχή.

Το ύψος των προσαυξήσεων καθυστερήσεως δεν υπερβαίνει συνεπώς το ποσοστό του 1 % που καθορίζει το άρθρο 6 της αποφάσεως 3/52. Επομένως αυτός ο λόγος ακυρώσεως δεν είναι βάσιμος.

1)

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το άρθρο 6 της αποφάσεως 3/52 και η απόφαση 29/55 δεν τήρησαν το άρθρο 50, παράγραφος 3 της Συνθήκης που καθορίζει τον ανώτατο συντελεστή των προσαυξήσεων καθυστερήσεως.

Οι διατάξεις αυτές, υποστηρίζει, είναι αντίθετες στη γενική αρχή που περιέχεται στο άρθρο 36 της Συνθήκης, σύμφωνα με την οποία οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να διατυπώσουν τις παρατηρήσεις τους πριν υποβληθούν σε χρηματικές ποινές. Το προαναφερθέν άρθρο 6 καθορίζει σταθερό συντελεστή για τις προσαυξήσεις καθυστερήσεως, ανεξάρτητα από τη φύση, τη σοβαρότητα και τον επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα της μη εκτελέσεως της οποίας κύρωση αποτελούν.

Όσον αφορά τον πρώτο λόγο ακυρώσεως το άρθρο 6 της αποφάσεως 3/52 καθορίζει σε 12 % τον ετήσιο συντελεστή των προσαυξήσεων καθυστερήσεως, ενώ το άρθρο 50, παράγραφος 3 της Συνθήκης προβλέπει ανώτατο ετήσιο συντελεστή 20 %.

Έτσι το προαναφερθέν άρθρο 6, μην έχοντας υπερβεί το όριο που θέτει η Συνθήκη για τον καθορισμό των προσαυξήσεων καθυστερήσεως, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θεσπίστηκε κατά παράβαση της Συνθήκης.

Όσον αφορά το δεύτερο λόγο ακυρώσεως, οι προσαυξήσεις καθυστερήσεως στην προκειμένη περίπτωση δεν επιβλήθηκαν κατά παράβαση του άρθρου 36, τρίτη παράγραφος της Συνθήκης διότι δόθηκε η ευκαιρία στην προσφεύγουσα να διατυπώσει τις παρατηρήσεις της πριν από την έκδοση της ατομικής αποφάσεως της 8ης Απριλίου 1964, που της επέβαλε τις επίδικες προσαυξήσεις.

Όσον αφορά, τέλος τον τρίτο λόγο ακυρώσεως, από την απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 1962, που κατά το μεγαλύτερο μέρος επαναλαμβάνεται από την προσβαλλόμενη απόφαση, προκύπτει ότι το ύψος των προσαυξήσεων καθυστερήσεως υπήρξε ήδη αντικείμενο μειώσεως κατά 2000000 LIT.

Έτσι η Ανωτάτη Αρχή έλαβε υπόψη της την ατομική κατάσταση της προσφεύγουσας και τα στοιχεία που μπορούν να δικαιολογήσουν μείωση του αμφισβητούμενου ποσού. Επομένως, πρέπει ν' απορριφθούν αυτοί οι λόγοι ακυρώσεως ως αβάσιμοι.

2)

Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται περαιτέρω ότι η απόφαση 3/52 είναι παράνομη, διότι ελήφθη χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με το ειδικό Συμβούλιο των Υπουργών, όπως ορίζει το άρθρο 50, παράγραφος 2, της Συνθήκης, το οποίο πρέπει επίσης να εφαρμοστεί επί προσαυξήσεων καθυστερήσεως.

Οι διατάξεις του άρθρου 50, παράγραφος 2, της Συνθήκης δεν αφορούν παρά τους όρους υπολογισμού της βάσεως και τους όρους εισπράξεως της εισφοράς αν ο νομοθέτης ήθελε να επεκτείνει την ισχύ των διατάξεων αυτών στις προσαυξήσεις καθυστερήσεως, τις οποίες λαμβάνει υπόψη του στην επόμενη παράγραφο, θα το ανέφερε ρητά.

Επειδή πρόκειται για διατάξεις που προβλέπουν ουσιώδεις τυπικές προϋποθέσεις για την ισχύ των αποφάσεων της Ανωτάτης Αρχής στο θέμα της εισφοράς, δεν είναι δυνατή, διά της ερμηνείας, η επέκταση της εφαρμογής τους σε περιπτώσεις που δεν προβλέπονται στη Συνθήκη.

Επομένως, αυτός ο λόγος ακυρώσεως στερείται βάσεως.

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

έχοντας υπόψη τα διαδικαστικά έγγραφα,

αφού άκουσε την έκθεση του εισηγητή δικαστή, τις αγορεύσεις των διαδίκων, καθώς και τις προτάσεις του Γενικού Εισαγγελέα,

έχοντας υπόψη τα άρθρα 14, 15, 33, 36, 50 και 92 της Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, το Πρωτόκολλο περί του Οργανισμού του Δικαστηρίου που έχει προσαρτηθεί στη Συνθήκη περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, τον κανονισμό διαδικασίας του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, και ιδίως το άρθρο 69,

απορρίπτοντας κάθε αντίθετο αίτημα, αποφασίζει:

Απορρίπτει την προσφυγή.