Υπόθεση C-453/10

Jana Pereničová και Vladislav Perenič

κατά

SOS financ spol. s r. o.

(αίτηση του Okresný súd Prešov για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προστασία των καταναλωτών — Συμβάσεις καταναλωτικής πίστης — Εσφαλμένη αναγραφή του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου — Επίπτωση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών και των καταχρηστικών ρητρών στο κύρος της σύμβασης ως συνόλου»

Περίληψη της αποφάσεως

1. Προσέγγιση των νομοθεσιών — Καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές — Οδηγία 93/13 — Σύμβαση που περιέχει μία ή περισσότερες καταχρηστικές ρήτρες — Υποστατό της σύμβασης — Κριτήρια

   (Οδηγία 93/13 του Συμβουλίου, άρθρο 6 § 1)

2. Προσέγγιση των νομοθεσιών — Αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές — Οδηγία 2005/29 — Παραπλανητική εμπορική πρακτική — Έννοια

   (Οδηγία 2005/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 6 § 1)

3. Προσέγγιση των νομοθεσιών — Καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές — Οδηγία 93/13 — Καταχρηστική ρήτρα κατά την έννοια του άρθρου 3 — Έννοια

   (Οδηγία 2005/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου· οδηγία 93/13 του Συμβουλίου, άρθρα 3, 4 § 1 και 6 § 1)

1.  Το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι, κατά την εξακρίβωση του ζητήματος αν μια σύμβαση την οποία έχει συνάψει ένας επαγγελματίας με καταναλωτή και η οποία περιέχει μία ή περισσότερες καταχρηστικές ρήτρες μπορεί να υπάρξει και χωρίς τις ρήτρες αυτές, ο δικάζων δικαστής δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στο ότι η ακύρωση ολόκληρης της σύμβασης αυτής ενδέχεται να είναι ευνοϊκή για έναν από τους συμβαλλόμενους, εν προκειμένω για τον καταναλωτή. Η εν λόγω οδηγία δεν απαγορεύει πάντως στα κράτη μέλη να προβλέπουν, τηρώντας το δίκαιο της Ένωσης, ότι η σύμβαση την οποία έχει συνάψει ένας επαγγελματίας με καταναλωτή και η οποία περιέχει μία ή περισσότερες καταχρηστικές ρήτρες είναι εξ ολοκλήρου άκυρη, αν η ακυρότητα αυτή παρέχει τελικά καλύτερη προστασία στον καταναλωτή.

   (βλ. σκέψη 36, διατακτ. 1)

2.  Μια εμπορική πρακτική που συνίσταται στην αναγραφή στη σύμβαση χορήγησης πίστωσης ενός συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου μικρότερου από το πραγματικό πρέπει να χαρακτηριστεί «παραπλανητική», κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2005/29, για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές στην εσωτερική αγορά και για την τροποποίηση των οδηγιών 84/450, 97/7, 98/27 και 2002/65 και του κανονισμού 2006/2004, εφόσον οδηγεί ή ενδέχεται να οδηγήσει τον μέσο καταναλωτή να λάβει απόφαση συναλλαγής την οποία διαφορετικά δεν θα ελάμβανε, πράγμα που εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει.

   (βλ. σκέψη 47, διατακτ. 2)

3.  Η διαπίστωση ότι η εμπορική πρακτική που συνίσταται στην αναγραφή στη σύμβαση χορήγησης πίστωσης ενός συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου μικρότερου από το πραγματικό είναι αθέμιτη, κατά την έννοια της οδηγίας 2005/29, για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές στην εσωτερική αγορά και για την τροποποίηση των οδηγιών 84/450, 97/7, 98/27 και 2002/65 και του κανονισμού 2006/2004, αποτελεί απλώς ένα από τα στοιχεία στα οποία το αρμόδιο δικαστήριο μπορεί να βασιστεί, κατά το άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, για να εκτιμήσει αν είναι καταχρηστικές οι ρήτρες της σύμβασης που αφορούν το κόστος της πίστωσης προς τον καταναλωτή. Η διαπίστωση αυτή δεν έχει πάντως άμεσες συνέπειες για την εκτίμηση, από την άποψη του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, του κύρους της σύμβασης χορήγησης πίστωσης.

   (βλ. σκέψη 47, διατακτ. 2)

Υπόθεση C-453/10

Jana Pereničová και Vladislav Perenič

κατά

SOS financ spol. s r. o.

(αίτηση του Okresný súd Prešov για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προστασία των καταναλωτών — Συμβάσεις καταναλωτικής πίστης — Εσφαλμένη αναγραφή του συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου — Επίπτωση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών και των καταχρηστικών ρητρών στο κύρος της σύμβασης ως συνόλου»

Περίληψη της αποφάσεως

1. Προσέγγιση των νομοθεσιών – Καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές – Οδηγία 93/13 – Σύμβαση που περιέχει μία ή περισσότερες καταχρηστικές ρήτρες – Υποστατό της σύμβασης – Κριτήρια

   (Οδηγία 93/13 του Συμβουλίου, άρθρο 6 § 1)

2. Προσέγγιση των νομοθεσιών – Αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές – Οδηγία 2005/29 – Παραπλανητική εμπορική πρακτική – Έννοια

   (Οδηγία 2005/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 6 § 1)

3. Προσέγγιση των νομοθεσιών – Καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές – Οδηγία 93/13 – Καταχρηστική ρήτρα κατά την έννοια του άρθρου 3 – Έννοια

   (Οδηγία 2005/29 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου· οδηγία 93/13 του Συμβουλίου, άρθρα 3, 4 § 1 και 6 § 1)

1.  Το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι, κατά την εξακρίβωση του ζητήματος αν μια σύμβαση την οποία έχει συνάψει ένας επαγγελματίας με καταναλωτή και η οποία περιέχει μία ή περισσότερες καταχρηστικές ρήτρες μπορεί να υπάρξει και χωρίς τις ρήτρες αυτές, ο δικάζων δικαστής δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στο ότι η ακύρωση ολόκληρης της σύμβασης αυτής ενδέχεται να είναι ευνοϊκή για έναν από τους συμβαλλόμενους, εν προκειμένω για τον καταναλωτή. Η εν λόγω οδηγία δεν απαγορεύει πάντως στα κράτη μέλη να προβλέπουν, τηρώντας το δίκαιο της Ένωσης, ότι η σύμβαση την οποία έχει συνάψει ένας επαγγελματίας με καταναλωτή και η οποία περιέχει μία ή περισσότερες καταχρηστικές ρήτρες είναι εξ ολοκλήρου άκυρη, αν η ακυρότητα αυτή παρέχει τελικά καλύτερη προστασία στον καταναλωτή.

   (βλ. σκέψη 36, διατακτ. 1)

2.  Μια εμπορική πρακτική που συνίσταται στην αναγραφή στη σύμβαση χορήγησης πίστωσης ενός συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου μικρότερου από το πραγματικό πρέπει να χαρακτηριστεί «παραπλανητική», κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2005/29, για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές στην εσωτερική αγορά και για την τροποποίηση των οδηγιών 84/450, 97/7, 98/27 και 2002/65 και του κανονισμού 2006/2004, εφόσον οδηγεί ή ενδέχεται να οδηγήσει τον μέσο καταναλωτή να λάβει απόφαση συναλλαγής την οποία διαφορετικά δεν θα ελάμβανε, πράγμα που εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει.

   (βλ. σκέψη 47, διατακτ. 2)

3.  Η διαπίστωση ότι η εμπορική πρακτική που συνίσταται στην αναγραφή στη σύμβαση χορήγησης πίστωσης ενός συνολικού ετήσιου πραγματικού επιτοκίου μικρότερου από το πραγματικό είναι αθέμιτη, κατά την έννοια της οδηγίας 2005/29, για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές στην εσωτερική αγορά και για την τροποποίηση των οδηγιών 84/450, 97/7, 98/27 και 2002/65 και του κανονισμού 2006/2004, αποτελεί απλώς ένα από τα στοιχεία στα οποία το αρμόδιο δικαστήριο μπορεί να βασιστεί, κατά το άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, για να εκτιμήσει αν είναι καταχρηστικές οι ρήτρες της σύμβασης που αφορούν το κόστος της πίστωσης προς τον καταναλωτή. Η διαπίστωση αυτή δεν έχει πάντως άμεσες συνέπειες για την εκτίμηση, από την άποψη του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, του κύρους της σύμβασης χορήγησης πίστωσης.

   (βλ. σκέψη 47, διατακτ. 2)