Υπόθεση C‑184/14

A

κατά

B

(αίτηση του Corte suprema di cassazione
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Δικαστική συνεργασία σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις — Διεθνής δικαιοδοσία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής — Κανονισμός (ΕΚ) 4/2009 — Άρθρο 3, στοιχεία γʹ και δʹ — Αίτημα περί υποχρεώσεως διατροφής ανήλικων τέκνων ταυτόχρονο με διαδικασία δικαστικού χωρισμού των γονέων κινηθείσα σε κράτος μέλος διαφορετικό από αυτό της συνήθους διαμονής των τέκνων»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα)
της 16ης Ιουλίου 2015

Δικαστική συνεργασία σε αστικές υποθέσεις – Διεθνής δικαιοδοσία, εφαρμοστέο δίκαιο και αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής – Κανονισμός 4/2009 – Διεθνής δικαιοδοσία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής – Δικαστήριο του τόπου της συνήθους διαμονής του δανειστή – Υποχρεώσεις διατροφής έναντι ανήλικων τέκνων – Παρεπόμενος χαρακτήρας αποκλειστικώς και μόνον της αγωγής που αφορά τη γονική μέριμνα και όχι της αγωγής σχετικά με την προσωπική κατάσταση – Αποκλειστική αρμοδιότητα του δικαστηρίου που είναι αρμόδιο να επιληφθεί της αγωγής που αφορά τη γονική μέριμνα

(Κανονισμός 4/2009 του Συμβουλίου, άρθρο 3, στοιχεία γʹ και δʹ)

Το άρθρο 3, στοιχεία γʹ και δʹ, του κανονισμού 4/2009 για τη διεθνή δικαιοδοσία, το εφαρμοστέο δίκαιο, την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων και τη συνεργασία σε θέματα υποχρεώσεων διατροφής, έχει την έννοια ότι σε περίπτωση κατά την οποία δικαστήριο κράτους μέλους επιλαμβάνεται αγωγής για δικαστικό χωρισμό ή ρήξη του συζυγικού δεσμού μεταξύ των γονέων ανήλικου τέκνου και δικαστήριο άλλου κράτους μέλους επιλαμβάνεται αγωγής για τη γονική μέριμνα όσον αφορά το ίδιο τέκνο ενδεχόμενο αίτημα περί υποχρεώσεως διατροφής του συγκεκριμένου τέκνου είναι παρεπόμενο αποκλειστικώς και μόνον της αγωγής που αφορά τη γονική μέριμνα, κατά την έννοια του εν λόγω άρθρου 3, στοιχείο δʹ, του εν λόγω κανονισμού.

Ειδικότερα, αίτημα σχετικό με τις υποχρεώσεις διατροφής ανήλικων τέκνων συνδέεται, ως εκ της φύσεώς του, άρρηκτα με την αγωγή για τη γονική μέριμνα. Κατά συνέπεια, το δικαστήριο που είναι αρμόδιο να αποφανθεί επί αγωγών για τη γονική μέριμνα, όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 2, σημείο 7, του κανονισμού 2201/2003 για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας και για την κατάργηση του κανονισμού 1347/2000, είναι το πλέον ενδεδειγμένο να εξετάζει in concreto τα ζητήματα που σχετίζονται με ενδεχόμενο αίτημα περί υποχρεώσεως διατροφής τέκνου, να προσδιορίζει το ύψος της συγκεκριμένης υποχρεώσεως προς τον σκοπό συμβολής στα έξοδα συντηρήσεως και εκπαιδεύσεως του τέκνου, προσαρμόζοντάς το με βάση το αν την επιμέλεια του τέκνου έχουν αμφότεροι οι γονείς ή ένας εξ αυτών, το δικαίωμα επικοινωνίας, τη διάρκεια του εν λόγω δικαιώματος και τα λοιπά πραγματικά στοιχεία σχετικά με την άσκηση της γονικής μέριμνας τα οποία του υποβάλλονται.

(βλ. σκέψεις 40, 43, 48 και διατακτ.)