1)

Δύναται εθνικό δικαστήριο κράτους μέλους να ερμηνεύσει την περιεχόμενη στο άρθρο 10, παράγραφος 2, του κανονισμού 593/2008 φράση «από τις περιστάσεις συνάγεται» υπό την έννοια ότι η εξέταση «των περιστάσεων που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη» προκειμένου να διαπιστωθεί ο εύλογος χαρακτήρας της μη παροχής συναινέσεως σύμφωνα με το δίκαιο της χώρας στην οποία το συμβαλλόμενο μέρος έχει τη συνήθη διαμονή του αναφέρεται στις περιστάσεις υπό τις οποίες συνήφθη η σύμβαση, το αντικείμενο της συμβάσεως και την εκτέλεσή της;

2)

Δύναται το δικαστήριο αυτού του κράτους μέλος να ερμηνεύσει τη διάταξη του άρθρου 10, παράγραφος 2, του κανονισμού 593/2008 υπό την έννοια ότι το δικαστήριο μπορεί να εκτιμά ελεύθερα, λαμβανομένου υπόψη του συνόλου των επίμαχων περιστάσεων της υποθέσεως, εάν, βάσει των περιστάσεων που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, η παροχή συναινέσεως για το εφαρμοστέο κατά το άρθρο 10, παράγραφος 1, δίκαιο δεν ήταν το εύλογο αποτέλεσμα της συμπεριφοράς του συμβαλλόμενου μέρους;

3)

Στην περίπτωση που, σύμφωνα με το άρθρο 10, παράγραφος 2, του κανονισμού 593/2008, ένα συμβαλλόμενο μέρος επικαλεστεί το δίκαιο της χώρας στην οποία έχει τη συνήθη διαμονή του προκειμένου να αποδείξει ότι δεν έχει παράσχει τη συναίνεσή του, οφείλει το δικαστήριο κράτους μέλους να λάβει υπόψη του το δίκαιο της χώρας της συνήθους διαμονής του μέρους αυτού προκειμένου να κρίνει εάν, λαμβανομένων υπόψη των προβαλλόμενων «περιστάσεων», η συναίνεση του μέρους αυτού για την εφαρμογή συγκεκριμένου δικαίου δεν αποτελούσε εύλογη συμπεριφορά κατά το δίκαιο αυτό;

4)

Είναι αντίθετη προς τη διάταξη του άρθρου 23, παράγραφος 1, του κανονισμού 44/2001 ερμηνεία δικαστηρίου κράτους μέλους κατά την οποία απαιτείται ο ακριβής καθορισμός του αρμόδιου δικαστηρίου ή αρκεί, λαμβανομένων υπόψη των προβλεπόμενων στην αιτιολογική σκέψη 14 του εν λόγω κανονισμού απαιτήσεων, να συνάγεται σαφώς από τη σύμβαση η βούληση ή η πρόθεση των συμβαλλόμενων μερών;