1)

Ο πίνακας περιεχομένων τροποποιείται ως εξής:

2)

Στο κεφάλαιο III, προστίθεται το ακόλουθο μέρος:

«III. 3.   ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΠΤΗΤΙΚΗΣ ΟΞΥΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΩΝ ΠΟΤΩΝ

1.   Πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος έχει επικυρωθεί στο πλαίσιο μιας διεργαστηριακής μελέτη για το ρούμι, το μπράντι, και το απόσταγμα στεμφύλων και φρούτων, σε επίπεδα που κυμαίνονται από 30 mg/l έως 641 mg/l.

2.   Κανονιστικά έγγραφα αναφοράς

ISO 3696: 1987. Νερό για αναλυτική χρήση — Προδιαγραφές και μέθοδοι δοκιμής.

3.   Ορισμοί

3.1.   Η πτητική οξύτητα υπολογίζεται αφαιρώντας τη μόνιμη οξύτητα από την ολική οξύτητα.

3.2.   Η ολική οξύτητα είναι το άθροισμα των ογκομετρουμένων οξυτήτων.

3.3.   Μόνιμη οξύτητα είναι η οξύτητα του υπολείμματος που μένει μετά την εξάτμιση του αλκοολούχου ποτού μέχρι ξηρού.

4.   Αρχή

Η ολική οξύτητα και η μόνιμη οξύτητα καθορίζονται με τιτλοδότηση ή ποτενσιομετρικώς.

5.   Αντιδραστήρια και υλικά

Κατά τη διάρκεια της ανάλυσης, εκτός εάν άλλως ορίζεται, χρησιμοποιούνται μόνον αντιδραστήρια αναγνωρισμένης αναλυτικής καθαρότητας και νερό βαθμού τουλάχιστον 3, όπως ορίζεται στο πρότυπο ISO 3696:1987.

5.1.   Διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου (NaOH) 0,01 Μ.

5.2.   Διάλυμα μείγματος δεικτών:

6.   Συσκευές και εξοπλισμός

Έμμεσος εργαστηριακός εξοπλισμός, βαθμονομημένα γυάλινα σκεύη κλάσης Α και τα ακόλουθα:

7.   Δειγματοληψία και δείγματα

Τα δείγματα φυλάσσονται σε θερμοκρασία δωματίου πριν από την ανάλυση.

8.   Διαδικασία

8.1.   Ολική οξύτητα

8.1.1.   Προετοιμασία του δείγματος

Το αλκοολούχο ποτό ακτινοβολείται με υπερήχους (υπερήχηση) ή αναδεύεται επί δύο λεπτά υπό κενό προκειμένου να απαλλαγεί από το διοξείδιο του άνθρακα, εφόσον απαιτείται.

8.1.2.   Τιτλοδότηση

Εισάγονται με σιφώνιο 25 ml του αλκοολούχου ποτού σε κωνική φιάλη χωρητικότητας 500 ml.

Προστίθενται περίπου 200 ml κρύου βρασμένου απεσταγμένου ύδατος (παρασκευαζόμενου εκ νέου καθημερινά) και 2-6 σταγόνες διαλύματος του μείγματος δεικτών (5.2).

Η τιτλοδότηση γίνεται με διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,01 M (5.1) μέχρις ότου το πρασινοκίτρινο χρώμα αλλάξει σε ιώδες, στην περίπτωση των άχρωμων ποτών, και το κιτρινοκάστανο χρώμα σε καστανοκόκκινο, στην περίπτωση καστανόχρωμων ποτών αντιστοίχως.

Η τιτλοδότηση μπορεί επίσης να γίνει ποτενσιομετρικώς, σε pH 7,5.

Προστίθενται n1 ml όγκου του διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 0,01 M.

8.1.3.   Υπολογισμός

Η ολική οξύτητα (OO), εκφραζόμενη σε χιλιοστοϊσοδύναμα ανά λίτρο αλκοολούχου ποτού ισούται με 0,4 × n1.

Η ολική οξύτητα (OO′) εκφραζόμενη σε mg οξικού οξέος ανά λίτρο αλκοολούχου ποτού ισούται με 24 × n1

8.2.   Μόνιμη οξύτητα

8.2.1.   Προετοιμασία του δείγματος

Εξατμίζονται 25 ml του αλκοολούχου ποτού μέχρι ξηρού:

8.2.2.   Τιτλοδότηση

Διαλύεται το υπόλειμμα που μένει μετά την εξάτμιση με κρύο βρασμένο απεσταγμένο νερό (παρασκευαζόμενο εκ νέου καθημερινά) και συμπληρώνεται ο όγκος σε περίπου 100 ml και έπειτα προστίθενται 2 έως 6 σταγόνες διαλύματος του μείγματος δεικτών (5.2).

Τιτλοδοτείται με διάλυμα υδροξειδίου του νατρίου 0,01 M (5.1).

Η τιτλοδότηση μπορεί επίσης να γίνει ποτενσιομετρικώς, σε pH 7,5.

Προστίθενται n2 ml όγκου του διαλύματος υδροξειδίου του νατρίου 0,01 M.

8.2.3.   Υπολογισμός

Η μόνιμη οξύτητα (OO), εκφραζόμενη σε χιλιοστοϊσοδύναμα ανά λίτρο αλκοολούχου ποτού ισούται με 0,4 × n2.

Η μόνιμη οξύτητα (ΜΟ) εκφραζόμενη σε σε mg οξικού οξέος ανά λίτρο αλκοολούχου ποτού ισούται με 24 × n2.

9.   Υπολογισμός της πτητικής οξύτητας

9.1.   Έκφραση σε χιλιοστοϊσοδύναμα ανά λίτρο:

Έστω:

Πτητική οξύτητα, ΠΟ, σε χιλιοστοϊσοδύναμα ανά λίτρο, ισούται με:

ΟΟ – ΜΟ

9.2.   Έκφραση σε mg οξικού οξέος ανά λίτρο:

Έστω:

Πτητική οξύτητα, ΠΟ, σε mg οξικού οξέος ανά λίτρο, ισούται με:

ΟΟ′ – ΜΟ′

9.3.   Έκφραση σε g οξικού οξέος ανά hl καθαρής αλκοόλης 100 % vol, ισούται με:

όπου Α είναι ο κατ' όγκον αλκοολικός τίτλος του αλκοολούχου ποτού.

10.   Χαρακτηριστικά επιδόσεων της μεθόδου (Πιστότητα)

10.1.   Στατιστικά αποτελέσματα των διεργαστηριακών δοκιμών

Τα παρακάτω στοιχεία ελήφθησαν από μια διεθνή μελέτη επιδόσεων της μεθόδου, που διενεργήθηκε σύμφωνα με διεθνώς αναγνωρισμένες διαδικασίες [1] [2].

Δείγματα	Α	Β	Γ	Δ	Ε	ΣΤ
Αριθμός εργαστηρίων μετά την αφαίρεση των ακραίων τιμών	16	18	18	14	18	18
Αριθμός ακραίων τιμών (Εργαστήρια)	2			4
Αριθμός αποδεκτών αποτελεσμάτων	32	36	36	28	36	36
Mean value [mg/L]	272* 241*	30	591* 641*	46	107	492
Τυπική απόκλιση επαναληψιμότητας, sr [mg/L]	8,0	3,6	15,0	3,7	6,7	8,5
Σχετική τυπική απόκλιση επαναληψιμότητας RSDr [%]	3,1	11,8	2,4	8,0	6,2	1,7
Όριο επαναληψιμότητας r [mg/L]	23	10	42	10	19	24
Τυπική απόκλιση επαναληψιμότητας, sR [mg/L]	8,5	8,4	25,0	4,55	13,4	24,4
Σχετική τυπική απόκλιση αναπαραγωγιμότητας, RSDR [%]	3,3	27,8	4,1	9,9	12,5	5,0
Όριο αναπαραγωγιμότητας R [mg/L]	24	23	70	13	38	68

Τύποι δειγμάτων:

3)

Παρεμβάλλεται το ακόλουθο κεφάλαιο VIII:

«VIII.   ΟΛΙΚΑ ΣΑΚΧΑΡΑ

1.   Πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος HPLC-RI εφαρμόζεται για τον προσδιορισμό των ολικών σακχάρων (εκφραζόμενων σε ιμβερτοσάκχαρα) στα αλκοολούχα ποτά, με εξαίρεση τα λικέρ που περιέχουν αυγά και τα γαλακτοκομικά προϊόντα.

Η μέθοδος έχει επικυρωθεί σε διεργαστηριακή μελέτη για pastis, αποσταγμένο άνισο, λικέρ κερασιού/βύσσινου, λικέρ (ακολουθούμενο από το όνομα φρούτου ή της πρώτης ύλης που χρησιμοποιείται) και κρέμα μαύρων φραγκοστάφυλων σε επίπεδα που κυμαίνονται από 10,86 g/l έως 509,7 g/l. Ωστόσο, η γραμμικότητα της απόκρισης των οργάνων έχει αποδειχτεί για το εύρος συγκέντρωσης 2,5 g/l έως 20,0 g/l.

Η μέθοδος αυτή δεν προορίζεται για τον προσδιορισμό χαμηλών επιπέδων σακχάρων.

2.   Κανονιστικά έγγραφα αναφοράς

ISO 3696:1987. Νερό για αναλυτική χρήση — Προδιαγραφές και μέθοδοι δοκιμής.

3.   Αρχή

Ανάλυση με υγροχρωματογραφία υψηλής απόδοσης διαλυμάτων σακχάρων, προκειμένου να προσδιοριστεί η συγκέντρωση γλυκόζης, φρουκτόζης, σακχαρόζης, μαλτόζης και λακτόζης.

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιεί αλκυλαμίνη στατικής φάσης και ανίχνευση διαφορικής διαθλασιμετρίας και δίδεται ως παράδειγμα. Η χρήση ιονανταλλακτικών ρητινών ως στατικής φάσης θα ήταν επίσης δυνατή.

4.   Αντιδραστήρια και υλικά

4.1.   Γλυκόζη (CAS 50-99-7), καθαρότητας τουλάχιστον 99 %.

4.2.   Φρουκτόζη (CAS 57-48-7), καθαρότητας τουλάχιστον 99 %.

4.3.   Σακχαρόζη (CAS 57-50-1), καθαρότητας τουλάχιστον 99 %.

4.4.   Λακτόζη (CAS 5965-66-2), καθαρότητας τουλάχιστον 99 %.

4.5.   Μονοένυδρη Μαλτόζη (CAS 6363-53-7), καθαρότητας τουλάχιστον 99 %.

4.6.   Καθαρό ακετονιτρίλιο (CAS 75-05-8) για ανάλυση HPLC.

4.7.   Απεσταγμένο ή απιονισμένο νερό, κατά προτίμηση διηθημένο με λεπτό φίλτρο.

4.8.   Διαλύτες (παράδειγμα)

Ο διαλύτης έκλουσης αποτελείται από:

Διέλευση ηλίου με βραδύ ρυθμό επί 5-10 λεπτά πριν από τη χρήση για απαερίωση.

Εάν το χρησιμοποιούμενο νερό δεν έχει διηθηθεί με λεπτό φίλτρο, ο διαλύτης θα πρέπει να διηθείται με φίλτρο για οργανικούς διαλύτες με μέγιστο μέγεθος πόρων 0,45 μm.

4.9.   Απόλυτη αιθανόλη (CAS 64-17-5).

4.10.   Διάλυμα αιθανόλης (5 % v/v).

4.11.   Παρασκευή του αρχικού πρότυπου διαλύματος (20g/l)

Ζυγίζονται 2 g του κάθε σακχάρου προς ανάλυση (4.1 έως 4.5) και μεταγγίζονται χωρίς απώλειες σε ογκομετρική φιάλη των 100 ml. (Σημείωση: 2,11 g μονοένυδρης μαλτόζης ισοδυναμούν με 2 g μαλτόζης.)

Ο όγκος συμπληρώνεται έως τα 100 ml με διάλυμα αλκοόλης 5 % vol. (4.10), το διάλυμα ανακινείται και αποθηκεύεται σε θερμοκρασία περίπου + 4 °C. Παρασκευάζεται νέο αρχικό διάλυμα μία φορά την εβδομάδα.

4.12.   Παρασκευή πρότυπων διαλυμάτων εργασίας (2,5 - 5,0 - 7,5 - 10,0 και 20,0 g/L)

Το αρχικό διάλυμα, 20 g/L, αραιώνεται (4.11) κατά ενδεδειγμένο τρόπο με 5 % vol. διαλύματος αλκοόλης (4.10), ώστε να ληφθούν πέντε πρότυπα διαλύματα εργασίας των 2,5, - 5,0 - 7,5 - 10,0 και 20,0 g/L. Διηθείται με φίλτρο με μέγιστο μέγεθος πόρων 0,45 μm (5.3).

5.   Συσκευές και εξοπλισμός

5.1.   Σύστημα HPLC ικανό να επιτύχει διαχωρισμό όλων των σακχάρων στη γραμμή βάσης.

5.1.1.   Υγροχρωματογραφία υψηλής απόδοσης με βαλβίδα έγχυσης έξι κατευθύνσεων με βρόγχο 10 μL ή οποιασδήποτε άλλη συσκευή, αυτόματη ή χειροκίνητη, για την αξιόπιστη έγχυση μικοόγκων.

5.1.2.   Σύστημα άντλησης με δυνατότητα επίτευξης και διατήρησης σταθερής ή προγραμματισμένης ταχύτητας ροής με μεγάλη ακρίβεια.

5.1.3.   Διαφορικό διαθλασίμετρο.

5.1.4.   Υπολογιστικός ολοκληρωτής ή καταγραφικό, η απόδοση του οποίου είναι συμβατή με το υπόλοιπο σύστημα.

5.1.5.   Προστήλη:

Συνιστάται να συνδέεται στην αναλυτική στήλη η κατάλληλη προστήλη.

5.1.6.   Στήλη (παράδειγμα):

5.1.7.   Χρωματογραφικές συνθήκες (παράδειγμα):

Για να διασφαλιστεί ότι ο ανιχνευτής είναι απολύτως σταθερός, θα πρέπει να έχει τεθεί σε λειτουργία λίγες ώρες πριν από τη χρήση. Η κυψελίδα αναφοράς πρέπει να συμπληρώνεται με τον διαλύτη έκλουσης.

5.2.   Αναλυτικός ζυγός ακριβείας 0,1 mg.

5.3.   Σύστημα διήθησης για μικρούς όγκους χρησιμοποιώντας μικρομεμβράνες 0,45 μm.

6.   Αποθήκευση δειγμάτων

Μετά την παραλαβή, τα δείγματα φυλάσσονται σε θερμοκρασία δωματίου πριν από την ανάλυση.

7.   Διαδικασία

7.1.   ΜΕΡΟΣ Α: Παρασκευή δείγματος

7.1.1.   Το δείγμα ανακινείται.

7.1.2.   Διηθείται μέσω φίλτρου με μέγιστο μέγεθος πόρων 0,45 μm (5.3).

7.2.   ΜΕΡΟΣ Β: HPLC

7.2.1.   Προσδιορισμός

Έγχυση 10 μl των πρότυπων διαλυμάτων (4.12) και των δειγμάτων (7.1.2). Εκτελείται η ανάλυση υπό τις κατάλληλες χρωματογραφικές συνθήκες, για παράδειγμα εκείνες που περιγράφονται ανωτέρω.

7.2.2.   Αν οι κορυφές δείγματος έχουν μεγαλύτερο εμβαδόν (ή ύψος) από την αντίστοιχη κορυφή στο πλέον πυκνό πρότυπο διάλυμα, τότε το δείγμα αραιώνεται με απεσταγμένο νερό και αναλύεται εκ νέου.

8.   Υπολογισμός

Συγκρίνονται τα δύο χρωματογραφήματα που ελήφθησαν για το πρότυπο διάλυμα και για το αλκοολούχο ποτό. Ταυτοποιούνται οι κορυφές από τους χρόνους κατακράτησής τους. Μετρώνται τα εμβαδά (ή ύψη) για τον υπολογισμό των συγκεντρώσεων με τη μέθοδο του εξωτερικού προτύπου. Λαμβάνεται υπόψη τυχόν αραίωση του δείγματος.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι το άθροισμα σε ζαχαρόζη, μαλτόζη, λακτόζη, γλυκόζη και φρουκτόζη, εκφραζόμενο σε ιμβερτοσάκχαρα σε g/l.

Τα ιμβερτοσάκχαρα υπολογίζονται ως άθροισμα όλων των μονοσακχαριτών και των αναγωγικών δισακχαριτών επιπλέον του στοιχειομετρικού ποσού γλυκόζης και φρουκτόζης που υπολογίζεται από την περιεχόμενη σακχαρόζη

9.   Χαρακτηριστικά επιδόσεων της μεθόδου (Πιστότητα)

9.1.   Στατιστικά αποτελέσματα των διεργαστηριακών δοκιμών

Τα παρακάτω στοιχεία ελήφθησαν από μια διεθνή μελέτη επιδόσεων της μεθόδου, που διενεργήθηκε σύμφωνα με διεθνώς αναγνωρισμένες διαδικασίες [1] [2].

Πίνακας 1

Φρουκτόζη, γλυκόζη, μαλτόζη

Πίνακας 2

Σακχαρόζη

Πίνακας 3

Ολικά σάκχαρα

(Σημείωση: τα στοιχεία αυτά υπολογίστηκαν για τα ολικά σάκχαρα, όχι τα ιμβερτοποιημένα σάκχαρα, όπως ορίζεται στο τμήμα 8 ανωτέρω.)

4)

Προστίθεται το ακόλουθο κεφάλαιο X:

«X.   ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΞΥΛΟΥ ΣΕ ΑΛΚΟΟΛΟΥΧΑ ΠΟΤΑ ΜΕ ΥΓΡΗ ΧΡΩΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑ ΥΨΗΛΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ (HPLC): ΦΟΥΡΦΟΥΡΑΛΗ, 5-ΥΔΡΟΞΥΜΕΘΥΛΟΦΟΥΡΦΟΥΡΑΛΗ, 5-ΜΕΘΥΛΟΦΟΥΡΦΟΥΡΑΛΗ, ΒΑΝΙΛΛΙΝΗ, ΣΥΡΙΓΓΑΛΔΕΫΔΗ, ΚΟΝΙΦΕΡΑΛΔΕΫΔΗ, ΣΙΝΑΠΑΛΔΕΫΔΗ, ΓΑΛΛΙΚΟ ΟΞΥ, ΕΛΛΑΓΙΚΟ ΟΞΥ, ΒΑΝΙΛΛΙΚΟ ΟΞΥ, ΣΥΡΙΓΓΙΚΟ ΟΞΥ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΛΕΤΙΝΗ

1.   Πεδίο εφαρμογής

Η μέθοδος αφορά τον προσδιορισμό φουρφουράλης, 5-υδροξυμεθυλοφουρφουράλης, 5-μεθυλοφουρφουράλης, βανιλλίνης, συριγγαλδεΰδης, κονιφεραλδεΰδης, σιναπαλδεΰδης, γαλλικού οξέος, ελλαγικού οξέος, βανιλλικού οξέος, συριγγικού οξέος και σκοπολετίνης με υγρή χρωματογραφία υψηλής απόδοσης.

2.   Κανονιστικά έγγραφα αναφοράς

Μέθοδος ανάλυσης αναγνωρισμένη από τη Γενική Συνέλευση του Διεθνούς Οργανισμού Αμπέλου και Οίνου (ΔΟΑΟ) και δημοσιευμένη από τον ΔΟΑΟ με αριθμό αναφοράς OIV-MA-BS-16: R 2009.

3.   Αρχή

Προσδιορισμός με υγροχρωματογραφία υψηλής απόδοσης (HPLC), με ανίχνευση με φασματοφωτομετρία υπεριώδους ακτινοβολίας σε διάφορα μήκη κύματος και με φασματοφθορισμομετρία.

4.   Αντιδραστήρια

Τα αντιδραστήρια πρέπει να είναι αναλυτικής καθαρότητας. Το χρησιμοποιούμενο νερό πρέπει να είναι απεσταγμένο ή ισοδύναμης τουλάχιστον καθαρότητας. Προτιμότερο είναι να χρησιμοποιείται νερό διηθημένο με λεπτό φίλτρο με ειδική αντίσταση 18,2 M Ω.cm.

4.1.   Αλκοόλη 96 % vol.

4.2.   Μεθανόλη ποιότητας HPLC (διαλύτης Β).

4.3.   Οξικό οξύ αραιωμένο σε 0,5 % vol. (Διαλύτης Α).

4.4.   Κινητές φάσεις: (δίδεται μόνο ως παράδειγμα).

Διαλύτης Α (0,5 % οξικού οξέος) και διαλύτης Β (καθαρή μεθανόλη). Διηθείται μέσω μεμβράνης (με πορώδες 0,45 μm). Απαεριώνεται σε λουτρό υπερήχων, εάν είναι απαραίτητο.

4.5.   Πρότυπα διαλύματα αναφοράς ελάχιστης καθαρότητας 99 %: φουρφουράλης, 5-υδροξυμεθυλοφουρφουράλης, 5-μεθυλοφουρφουράλης, βανιλλίνης, συριγγαλδεΰδης, κονιφεραλδεΰδης, σιναπαλδεΰδης, γαλλικού οξέος, ελλαγικού οξέος, βανιλλικού οξέος, συριγγικού οξέος και σκοπολετίνης.

4.6.   Διάλυμα αναφοράς: οι πρότυπες ουσίες διαλύονται σε υδατικά-αλκοολικά διαλύματα 50 % vol. Οι τελικές συγκεντρώσεις στο διάλυμα αναφοράς θα πρέπει να είναι:

φουρφουράλη: 5 mg/L, 5-υδροξυμεθυλοφουρφουράλη: 10 mg/L, 5-μεθυλοφουρφουράλη: 2 mg/L, βανιλίνη: 5 mg/L, συριγγαλδεΰδη: 10 mg/L, κονιφεραλδεΰδη: 5 mg/L, σιναπαλδεΰδη: 5 mg/L, γαλλικό οξύ: 10 mg/L, ελλαγικό οξύ: 10 mg/L, βανιλλικό οξύ: 5 mg/L, συριγγικό οξύ: 5 mg/L, σκοπολετίνη: 0,5 mg/L.

5.   Εξοπλισμός

Συνήθης εργαστηριακός εξοπλισμός

5.1.   Υγρός χρωματογράφος υψηλής απόδοσης, ο οποίος μπορεί να λειτουργήσει σε κατάσταση διπλής βαθμίδωσης και είναι εξοπλισμένος με:

5.2.   Σύριγγες για HPLC.

5.3.   Συσκευή για διήθηση με μεμβράνη μικρών όγκων.

5.4.   Υπολογιστικός ολοκληρωτής ή καταγραφικό με επίδοση συμβατή με όλο τον εξοπλισμό που πρέπει, ειδικότερα, να διαθέτει πολλούς διαύλους εισαγωγής δεδομένων.

6.   Διαδικασία

6.1.   Παρασκευάζεται το διάλυμα προς έγχυση.

Το διάλυμα αναφοράς και το αλκοολούχο ποτό διηθούνται, εάν είναι αναγκαίο, μέσω μεμβράνης με μέγιστη διάμετρο πόρων 0,45 μm.

6.2.   Χρωματογραφικές συνθήκες λειτουργίας: η ανάλυση διενεργείται σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, με τον εξοπλισμό που περιγράφεται στο 5.1 και χρησιμοποιώντας τις κινούμενες φάσεις (4.4) με ροή περίπου 0,6 ml ανά λεπτό ακολουθώντας την παρακάτω κλίση (παρέχεται απλώς ως παράδειγμα)

Ώρα: 0 λεπτά 50 λεπτά 70 λεπτά 90 λεπτά

Διαλύτης Α (νερό-οξύ): 100 % 60 % 100 % 100 %

Διαλύτης Β (μεθανόλη): 0 % 40 % 0 % 0 %

Σημειώνεται ότι σε ορισμένες περιπτώσεις αυτή η κλίση πρέπει να τροποποιηθεί ώστε να αποφευχθούν οι συνεκλούσεις.

6.3.   Προσδιορισμός

6.3.1.   Έγχυση των πρότυπων διαλυμάτων αναφοράς, στην αρχή χωριστά και κατόπιν αναμεμιγμένα.

Προσαρμογή των συνθηκών λειτουργίας έτσι ώστε οι συντελεστές που εφαρμόζονται για την ανάλυση των κορυφών όλων των ενώσεων να είναι τουλάχιστον ίσοι με 1.

6.3.2.   Έγχυση του δείγματος όπως αυτό έχει παρασκευαστεί στο 6.1.

6.3.3.   Μετράται το εμβαδόν των κορυφών στο διάλυμα αναφοράς και στο αλκοολούχο ποτό και υπολογίζονται οι συγκεντρώσεις.

7.   Έκφραση των αποτελεσμάτων

Εκφράζεται η συγκέντρωση κάθε συστατικού σε mg/l.

8.   Χαρακτηριστικά επιδόσεων της μεθόδου (πιστότητα)

Τα παρακάτω στοιχεία ελήφθησαν το 2009 από μια διεθνή μελέτη επιδόσεων της μεθόδου σε ποικιλία αλκοολούχων ποτών, η οποία διενεργήθηκε σύμφωνα με διεθνώς αναγνωρισμένες διαδικασίες [1], [2].

8.1.   Φουρφουράλη

8.2.   5-Υδροξυμεθυλοφουρφουράλη

8.3.   5-Μεθυλοφουρφουράλη

8.4.   Βανιλλίνη

8.5.   Συριγγαλδεΰδη:

8.6.   Κονιφεραλδεΰδη:

8.7.   Σιναπαλδεΰδη:

8.8.   Γαλλικό οξύ

8.9.   Ελλαγικό οξύ

8.10.   Βανιλλικό οξύ

8.11.   Συριγγικό οξύ:

8.12.   Σκοπολετίνη