Polityka handlowa w UE

Wspólna polityka handlowa UE jest jednym z fundamentów jej relacji z resztą świata (art. 207 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej - TFUE) oraz stanowi wyłączne kompetencje UE (art. 3 TFUE). Traktat lizboński rozszerzył wyłączne kompetencje na bezpośrednie inwestycje zagraniczne oraz wyznaczył Parlamentowi Europejskiemu rolę współustawodawcy, obok Rady, w sprawach dotyczących handlu.

Komisja Europejska zajmuje się kwestiami handlowymi w imieniu wszystkich państw UE, należy do nich na przykład negocjowanie porozumień handlowych z państwami spoza UE. Zawierane są one większością kwalifikowaną, z wyjątkiem porozumień dotyczących handlu usługami, własnością intelektualną, bezpośrednimi inwestycjami zagranicznymi, usługami audiowizualnymi i kulturalnymi oraz usługami socjalnymi, oświatowymi i usługami w zakresie opieki zdrowotnej, w przypadku których przyjęcie przez Radę musi być jednomyślne.

UE jest aktywnym członkiem Światowej Organizacji Handlu. Wspiera znoszenie barier handlowych i celnych. Do ochrony swoich rynków wykorzystuje zbiór narzędzi, takich jak środki antydumpingowe i antysubsydyjne, rozporządzenie w sprawie przeszkód w handlu i środki ochronne.