Procedura komitetowa

Termin „procedura komitetowa” odnosi się do zestawu procedur, według których Komisja Europejska wykonuje przyznane jej przez prawodawcę Unii Europejskiej (UE) uprawnienia wykonawcze, przy wsparciu komitetów przedstawicieli państw członkowskich UE.

Zgodnie z art. 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej prawodawca UE może upoważnić Komisję do przyjęcia „aktów wykonawczych”. Powierzenia takich uprawnień dokonuje się przez umieszczenie w akcie ustawodawczym („akcie podstawowym”) przepisów w tym zakresie. Powierzenie uprawnień wykonawczych ma miejsce, jeżeli konieczne jest wprowadzenie jednolitych warunków wykonywania prawa Unii. Gdyby bowiem zezwolić każdemu państwu członkowskiemu na samodzielne jego wykonywanie, mogłyby potencjalnie zaistnieć rozbieżności.

Zasady praktyczne i ogólne, jakich należy przestrzegać w ramach procedury komitetowej, są określone w rozporządzeniu (UE) nr 182/2011 („rozporządzeniu dotyczącym procedury komitetowej”). Przy pracy nad projektami aktów wykonawczych Komisja konsultuje się z komitetem, w którego skład wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich i któremu przewodniczy Komisja. Te komitety stosują dwa rodzaje procedur:

• procedurę sprawdzającą;
• procedurę doradczą.

Różnią się one od siebie pod względem zasad głosowania oraz pod względem tego, w jaki sposób wynik głosowania wpływa na możliwość przyjęcia przez Komisję danego aktu wykonawczego. Wyboru typu procedury dla danego aktu dokonuje prawodawca UE. Zależy to od charakteru uprawnień wykonawczych określonych w akcie podstawowym (rozporządzeniu, dyrektywie lub decyzji).