Milieuaansprakelijkheid

Milieuaansprakelijkheid geldt voor schade aan het milieu en het risico van schade als gevolg van commerciële activiteiten zodra het mogelijk is om een oorzakelijk verband tussen de schade en de activiteit in kwestie vast te stellen. Milieuschade wordt gedefinieerd als directe of indirecte schade aan het aquatische milieu of aan in het kader van Natura 2000 beschermde soorten en natuurlijke habitats, en als directe of indirecte bodemverontreiniging die een groot gevaar voor de volksgezondheid zou kunnen opleveren.

Milieuaansprakelijkheid is een toepassing van het beginsel „de vervuiler betaalt”, zoals uiteengezet in artikel 191, lid 2, van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie. Regelingen voor de toepassing zijn opgenomen in Richtlijn 2004/35EG.

Er zijn twee aansprakelijkheidsregelingen:

• Een regeling waarbij geen schuld hoeft te worden aangetoond: dit geldt voor alle in de EU-wetgeving opgesomde gevaarlijke of potentieel gevaarlijke commerciële activiteiten. In dat geval kan de exploitant aansprakelijk worden gesteld, ook al heeft hij geen fout begaan.
• Een regeling waarbij het bewijs moet worden geleverd dat er sprake is van schuld of nalatigheid. Dit betreft alle andere commerciële activiteiten wanneer deze milieuschade of een onmiddellijk gevaar voor milieuschade hebben veroorzaakt aan door de EU-wetgeving beschermde soorten of natuurlijke habitats. De exploitant wordt alleen aansprakelijk gesteld wanneer hij een fout heeft begaan of wanneer hij nalatig is geweest.

ZIE OOK

• Ondernemingsbeleid
• Milieu
• Natura 2000
• EUR-Lex samenvatting over milieuaansprakelijkheid
• Website van de Europese Commissie over milieuaansprakelijkheid