Onderdanen uit derde landen — Regels voor langdurig verblijf

KERNPUNTEN

• Om de status van langdurig ingezetene te krijgen, moeten burgers uit derde landen vijf jaar legaal en onafgebroken in een EU-land hebben gewoond.
• Om de periode van vijf jaar te berekenen is afwezigheid van minder dan zes aaneengesloten maanden en van ten hoogste tien maanden gedurende de gehele periode toegestaan.
• Onderdanen van derde landen moeten aantonen dat zij vaste en regelmatige inkomsten hebben waarmee zij zichzelf en hun gezinsleden kunnen onderhouden en dat zij over een ziektekostenverzekering beschikken.
• De nationale autoriteiten dienen binnen zes maanden na ontvangst te beslissen over van de relevante documenten vergezelde aanvragen.
• De autoriteiten kunnen een verblijfsstatus weigeren om redenen van openbare orde of openbare veiligheid, maar niet om economische redenen.
• Als de aanvraag wordt goedgekeurd, krijgen aanvragers een verblijfsvergunning die ten minste vijf jaar geldig is en automatisch wordt vernieuwd.
• Langdurig ingezetenen kunnen deze status verliezen indien zij:
  • deze door fraude hebben verkregen;
  • een besluit tot verwijdering krijgen omdat ze worden beschouwd als een ernstige bedreiging van de openbare orde of veiligheid; of
  • de EU voor twaalf aaneengesloten maanden verlaten.
• Langdurig ingezetenen genieten dezelfde behandeling als de onderdanen van het land op het gebied van, bijvoorbeeld, werkgelegenheid, sociale zekerheid, belastingen en vrijheid van vereniging. In bepaalde gevallen kunnen EU-landen deze gelijke behandeling echter inperken.
• Langdurig ingezetenen mogen voor meer dan drie maanden naar een ander EU-land verhuizen om daar te wonen, werken of studeren, mits zij aan bepaalde voorwaarden voldoen. Zij mogen daarbij door hun gezinsleden worden vergezeld.
• Er zijn nationale contactpunten voor het ontvangen en toezenden van de relevante informatie tussen EU-landen.
• De wetgeving is niet van toepassing op bepaalde categorieën onderdanen van derde landen, zoals studenten of personen die tijdelijk als au pair of als seizoenarbeider werkzaam zijn.

De wetgeving is niet van toepassing in Denemarken, Ierland en het Verenigd Koninkrijk (¹), omdat deze landen speciale regelingen hebben voor immigratie- en asielbeleid.

In 2011 werd de richtlijn gewijzigd om daarin ook onderdanen uit derde landen onder te brengen die internationale bescherming genieten, zoals vluchtelingen en staatlozen.