Depositogarantiestelsels

KERNPUNTEN

• Depositogarantiestelsels vormen een essentiële tegenhanger van het prudentieel toezicht op kredietinstellingen, zoals banken, door het creëren van solidariteit tussen alle instellingen die op dezelfde financiële markt actief zijn in het geval dat een van deze instellingen failliet gaat.
• Ieder EU-land moet wetten invoeren die waarborgen dat:
  • op zijn grondgebied een of meer depositogarantiestelsels worden ingevoerd en dat alle banken verplicht zijn zich hierbij aan te sluiten;
  • er een geharmoniseerd niveau van de bescherming is voor deposanten

Dekkingsniveau

• Deposito's worden per bank en per deposant gedekt. Dit betekent dat de limiet van 100 000 EUR van toepassing is op de gezamenlijke rekeningen bij dezelfde bank. Bij gezamenlijke rekeningen (bijv. die van een echtpaar) geldt de limiet van 100 000 EUR voor elke deposant.
• Sommige deposito's, bijvoorbeeld die verband houden met bepaalde levensgebeurtenissen als huwelijk, scheiding, pensionering, ontslag wegens boventalligheid, invaliditeit of overlijden, mogen voor meer dan 100 000 EUR beschermd worden voor een beperkte tijdslimiet (ten minste drie maanden en niet langer dan twaalf maanden).

Begunstigden van de garanties

• Depositogarantiestelsels beschermen alle deposito's die worden gehouden door personen en bedrijven ongeacht hun omvang.
• Deposito's van financiële instellingen en overheden worden niet beschermd (behalve die voor kleine lokale overheden).
• Deposito's in andere dan EU-valuta worden ook beschermd, wat van belang is voor kleine en middelgrote bedrijven die in meerdere landen opereren.

Terugbetaling

• Termijnen voor terugbetaling zullen geleidelijk in drie fasen van de huidige twintig werkdagen tot zeven werkdagen teruggebracht worden:
  • 15 werkdagen vanaf 2019;
  • 10 werkdagen vanaf 2021;
  • 7 werkdagen vanaf 2024.
• Tijdens de overgangsperiode kunnen deposanten in nood om een „sociale uitbetaling” vragen, dit is een beperkt bedrag om in hun kosten van levensonderhoud te kunnen voorzien.
• Deposanten in bijkantoren van banken in een ander EU-land worden betaald door het depositogarantiestelsel in dat land (depositogarantiestelsel van ontvangst), en fungeren als enig contactpunt namens het depositogarantiestelsel van herkomst.

Financiering van depositogarantiestelsels

• De wet bevestigt het fundamentele beginsel dat ten grondslag ligt aan de depositogarantiestelsels: ze moeten gefinancierd worden door banken. Bijdragen aan depositogarantiestelsels zijn gebaseerd op het risicoprofiel van de betreffende bank, m.a.w. banken die meer risico's lopen, moeten meer betalen.
• De wet verplicht EU-landen te garanderen dat uiterlijk op 3 juli 2024 de beschikbare financiële middelen van een depositogarantiestelsel een doelniveau heeft bereikt van ten minste 0,8 % van het bedrag van de gedekte deposito's van haar leden (of circa 55 miljard EUR).

Gebruik van middelen

• In principe moeten de middelen van de depositogarantiestelsels gebruikt worden om deposanten te vergoeden na falen van een bank. Ze mogen, onder strikte voorwaarden, ook gebruikt worden voor vroegtijdig ingrijpen om falen van een bank te voorkomen of voor bankresolutiemaatregelen, bijv. de overdracht van deposito's van een falende bank naar een andere bank.

Informatie voor de deposant

• De wet verbetert de norm voor informatie voor deposanten over de bescherming van hun deposito's. Banken moeten rekeninghouders jaarlijks voorzien van duidelijke informatie over bescherming van deposanten.