Wyroby włókiennicze: nazewnictwo włókien tekstylnych i etykietowanie

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Rozporządzenie (UE) nr 1007/2011 — nazewnictwo włókien tekstylnych oraz etykietowanie i oznakowywanie składu surowcowego wyrobów włókienniczych

STRESZCZENIE

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEGO ROZPORZĄDZENIA?

Ma ono na celu zapewnienie odpowiedniego informowania klientów w UE oraz sprawnego funkcjonowania rynku odzieżowego i tekstylnego w UE.

Ustanawia ono przepisy dotyczące:

• nazewnictwa włókien tekstylnych w zakresie ich definicji i użycia w przypadku wskazywania składu surowcowego wyrobów włókienniczych,
• etykietowania wyrobów tekstylnych zawierających części nietekstylne pochodzenia zwierzęcego,
• metod analizy w celu sprawdzania informacji zawartych na etykietach lub oznakowaniu.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Przepisy obejmują:

• wyroby składające się wyłącznie z włókien tekstylnych oraz
• wyroby traktowane w ten sam sposób jak wyroby włókiennicze, na przykład wyroby składające się w co najmniej 80% masy z włókien tekstylnych.

Wyjątek: wyroby powierzane do obróbki osobom pracującym w domu, niezależnym przedsiębiorstwom lub krawcom działającym na zasadzie samozatrudnienia.

Nazwy włókien

W opisie składu surowcowego wyrobów włókienniczych należy wykorzystywać nazwy włókien tekstylnych wymienione w załączniku I do rozporządzenia.

Producenci mogą zwrócić się do Komisji Europejskiej z wnioskiem o dodanie nazwy nowego włókna do załącznika I rozporządzenia. Muszą oni dołączyć dokumentację techniczną sporządzoną zgodnie z załącznikiem II, który zawiera wymogi minimalne.

Wskazanie składu

• Pojęcia „100%”, „czysty” lub „wykonany w całości z” mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do wyrobów włókienniczych składających się w całości z tego samego włókna.
• Pojęcie „żywa wełna” (oraz pojęcia wymienione w załączniku III) mogą być stosowane na etykietach jedynie w przypadku, gdy wyrób składa się wyłącznie z włókna wełnianego, które wcześniej nie wchodziło w skład wyrobu gotowego ani nie zostało poddane zabiegom przędzenia.
• Wyroby składające się z kilku różnych włókien muszą być opatrzone etykietą zawierającą nazwę i zawartość procentową w masie całkowitej wszystkich włókien składowych, w porządku malejącym.
• Informację o obecności części nietekstylnych pochodzenia zwierzęcego (na przykład skórzany pasek torby wykonanej z tkaniny) podaje się, używając sformułowania „Zawiera nietekstylne części pochodzenia zwierzęcego”.

Etykietowanie i oznakowywanie wyrobów włókienniczych

• Wyroby, aby mogły zostać udostępnione konsumentom, muszą zostać opatrzone trwałymi, czytelnymi, widocznymi i łatwo dostępnymi etykietami i oznakowaniem, zawierającymi ich skład surowcowy. Za etykietowanie lub oznakowywanie odpowiadają sprzedający wyroby.
• W przypadku wyrobów składających się z dwóch lub większej liczby składników włókienniczych o różnym składzie surowcowym należy podać skład surowcowy każdego ze składników.
• Etykiety sporządza się w języku urzędowym lub językach urzędowych kraju, w którym wyrób jest sprzedawany.
• Wyroby wymienione w załączniku V nie wymagają etykietowania.

Nadzór rynku

Organy nadzoru rynku krajów UE mają obowiązek kontrolowania składu surowcowego wyrobów włókienniczych zgodnie z metodami określonymi w załączniku VIII.

OD KIEDY ROZPORZĄDZENIE MA ZASTOSOWANIE?

Rozporządzenie ma zastosowanie od 8 maja 2012 r.

KONTEKST

Przepisy dotyczące wyrobów włókienniczych i odzieży

AKT

Rozporządzenie Parlament Europejskiego i Rady (UE) nr 1007/2011 z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nazewnictwa włókien tekstylnych oraz etykietowania i oznakowywania składu surowcowego wyrobów włókienniczych, a także uchylenia dyrektywy Rady 73/44/EWG oraz dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 96/73/WE i 2008/121/WE (Dz.U. L 272 z 18.10.2011, s. 1–64)

Kolejne zmiany do rozporządzenia (UE) nr 1007/2011zostały włączone do tekstu podstawowego. Niniejsza skonsolidowana wersja ma jedynie wartość dokumentacyjną.

Ostatnia aktualizacja: 30.11.2015