Ubezpieczenia inne niż ubezpieczenie na życie: trzecia dyrektywa

Unia Europejska (UE) wprowadza jednolity system zezwoleń umożliwiający firmom ubezpieczeniowym z siedzibą w jednym z państw członkowskich Wspólnoty otwarcie oddziałów i prowadzenie działalności w ramach swobodnego przepływu usług pod nadzorem państwa członkowskiego siedziby ubezpieczającego. Celem jest umożliwienie każdemu ubezpieczającemu znalezienia polisy, która spełni jego oczekiwania.

AKT

Dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie oraz zmieniająca dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) [Zob. akty zmieniające].

STRESZCZENIE

Niniejsza dyrektywa dotyczy ubezpieczeń oraz podejmowania działalności na własny rachunek w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie przez zakłady ubezpieczeń, mające siedzibę w jednym z państw członkowskich lub planujące założenie w nim własnej siedziby.

Podejmowanie działalności w dziedzinie ubezpieczeń

Przedsiębiorstwa, które chcą rozpocząć działalność w sektorze ubezpieczeń bezpośrednich, muszą wnioskować do właściwego organu w państwie członkowskim pochodzenia o oficjalne zezwolenie. Zezwolenie to pozwala przedsiębiorstwu na prowadzenie działalności w ramach prawa przedsiębiorczości lub w ramach swobody świadczenia usług.

Zakłady ubezpieczeniowe, które przystępują do ubezpieczeń bezpośrednich, muszą przyjąć przewidziane formy.

Firmy te są zobowiązane do:

• ograniczenia przedmiotu działalności do działalności ubezpieczeniowej i czynności bezpośrednio z niej wynikających,
• przedłożenia planu działalności, zawierającego informacje o rodzaju ryzyk, które zakład zamierza ubezpieczać, pozycje składające się na minimalny fundusz gwarancyjny oraz podstawowe wytyczne dotyczące reasekuracji,
• posiadać wymagane minimum funduszu gwarancyjnego.

Firmy muszą także przedstawić właściwym władzom dane akcjonariuszy i udziałowców.

Harmonizacja warunków prowadzenia działalności

Państwa członkowskie ponoszą wyłączną odpowiedzialność za nadzór finansowy zakładów ubezpieczeniowych. Zobowiązane są do kontrolowania całości działań zakładu ubezpieczeń, jego stopnia wypłacalności, tworzenia rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i aktywów przeznaczonych na ich pokrycie. Natomiast zakłady ubezpieczeń muszą dostarczyć państwom członkowskim dokumenty statystyczne i inne dokumenty konieczne do przeprowadzenia kontroli.

Każdy zakład zobowiązany jest do ustanowienia rezerw technicznych wystarczających do prawidłowego prowadzenia działalności. Rezerwy techniczne i rezerwy wyrównawcze są tworzone przez inwestycje i wierzytelności, a nawet przez inne aktywa.

Właściwe organy mają prawo cofnięcia udzielonego zezwolenia, jeśli zakład:

• nie wykorzysta zezwolenia w ciągu dwunastu miesięcy,
• nie spełnia warunków przystąpienia,
• nie dopełnia nałożonych na niego obowiązków.

Przepisy dotyczące swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług

Zakłady ubezpieczeniowe mają możliwość otwierania oddziału na terytorium innego państwa członkowskiego pod warunkiem, że informują właściwy organ kraju pochodzenia i przekazują mu pewne informacje np. operacje wykonane w ramach swobody przedsiębiorczości lub w ramach swobodnego przepływu usług.

Ubezpieczającego należy zawsze poinformować o tym, w którym państwie członkowskim znajduje się siedziba firmy, a także o oddziale, z którym ma być zawarta umowa.

AKTY POWIĄZANE

Dyrektywa 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 maja 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do ubezpieczenia w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG i 88/357/EWG (czwarta dyrektywa w sprawie ubezpieczeń komunikacyjnych). Tekst ten ma na celu zwiększenie ochrony pochodzących z wszystkich państw członkowskich rezydentów, którzy padli ofiarą wypadku drogowego w trakcie czasowego pobytu za granicą tzn. w państwie członkowskim innym niż państwo miejsca zamieszkania, jak również w państwie trzecim, którego biuro krajowe przystąpiło do systemu zielonej karty. Przewiduje uproszczenie procedury wypłaty odszkodowania oraz nakłada na firmy ubezpieczeniowe obowiązek wyznaczania przedstawiciela odpowiedzialnego za likwidację szkody w każdym państwie członkowskim oraz utworzenie struktur informacyjnych, których zadaniem jest określenie odpowiedzialnego ubezpieczyciela. Umożliwia także wprowadzenie na rzecz poszkodowanego prawa do podjęcia bezpośrednich działań w całej Unii Europejskiej. Pozwala to na skierowanie żądania odszkodowania bezpośrednio do ubezpieczyciela osoby odpowiedzialnej za wypadek.

Ostatnia aktualizacja: 25.10.2011