Umowa z Federacją Rosyjską o readmisji

Decyzja z 19 kwietnia 2007 r. dotyczy zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyjską. Celem umowy jest ustanowienie warunków readmisji między tymi dwiema stronami. Umowa ta uzupełnia decyzję w sprawie zawarcia umowy dotyczącej ułatwienia wydawania wiz.

AKT

Decyzja Rady 2007/341/WE z dnia 19 kwietnia 2007 r. dotycząca zawarcia umowy o readmisji między Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyjską.

STRESZCZENIE

Decyzja ta dotyczy zawarcia umowy między Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyjską o readmisji *. Umowa ta przestawiona została w załączniku. Nie ma ona zastosowania do Danii.

Obowiązki w zakresie readmisji

Federacja Rosyjska przyjmuje, na wniosek państwa członkowskiego Unii Europejskiej (UE), wszystkie osoby, które nie spełniają lub przestały spełniać obowiązujące warunki dla wjazdu lub pobytu, o ile zostało stwierdzone, że są one obywatelami rosyjskimi.

Obywatelstwo można ustalić na podstawie co najmniej jednego z dokumentów wymienionych w załączniku do umowy, nawet jeśli upłynął okres ich ważności. Jeśli niemożliwe jest okazanie żadnego z dokumentów wymienionych w załączniku, właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub właściwy urząd konsularny Federacji Rosyjskiej lub zainteresowanego państwa członkowskiego organizują rozmowę z osobą, która podlega readmisji, w celu ustalenia jej obywatelstwa.

Federacja Rosyjska przyjmuje także wszystkich obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, którzy nie spełniają lub przestały spełniać obowiązujące warunki dla wjazdu lub zamieszkiwania, o ile można przedstawić dowody na to, że taka osoba:

• posiada ważną wizę wydaną przez Federację Rosyjską,
• posiada ważne zezwolenie na pobyt wydane przez Federację Rosyjską,
• wjechała bezprawnie na terytorium państwa członkowskiego bezpośrednio z terytorium Federacji Rosyjskiej.

Obowiązek readmisji nie ma zastosowania, gdy:

• obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec przebywa na terenie międzynarodowego portu lotniczego w Federacji Rosyjskiej jedynie przejazdem w ramach tranzytu lotniczego,
• państwo członkowskie wydało obywatelowi państwa trzeciego lub bezpaństwowcowi wizę lub zezwolenie na pobyt,
• dana osoba korzystała z prawa bezwizowego wjazdu na terytorium państwa członkowskiego wnioskodawcy *.

Dowód stanowiący podstawę readmisji można przedstawić na podstawie co najmniej jednego z dokumentów wymienionych w załączniku do umowy.

Wzajemne zobowiązanie państw członkowskich UE stosuje się mutatis mutandis na podstawie zasad przedstawionych powyżej.

W ciągu trzech lat po dacie wejścia umowy w życie, obowiązki readmisji mają zastosowanie wyłącznie do bezpaństwowców i obywateli tych państw trzecich, z którymi Federacja Rosyjska zawarła dwustronne umowy o readmisji.

Procedura readmisji

Przekazanie osoby, która ma zostać odesłana, wymaga złożenia wniosku o readmisję do państwa rozpatrującego wniosek *. Na zasadzie odstępstwa wniosek nie jest wymagany, pod warunkiem, że osoba, która ma zostać odesłana, jest w posiadaniu ważnego paszportu i, gdy ma to zastosowanie, ważnej wizy lub zezwolenia na pobyt.

Jeśli daną osobę zatrzymano w rejonie przygranicznym państwa składającego wniosek po bezprawnym przekroczeniu granicy bezpośrednio z terytorium państwa rozpatrującego wniosek, państwo składające wniosek może złożyć wniosek o readmisję w ciągu dwóch dni roboczych od daty zatrzymania tej osoby (procedura przyspieszona).

Wniosek o readmisję zawiera następujące informacje:

• dostępne dane dotyczące tożsamości osoby,
• środki dowodowe potwierdzające obywatelstwo, bezprawny wjazd lub zamieszkiwanie na terytorium państwa składającego wniosek,
• oświadczenie stwierdzające, że osoba, która ma być przekazana, może potrzebować pomocy lub opieki, lub objęcia wszelkimi innymi środkami ochrony lub bezpieczeństwa.

Właściwy organ państwa składającego wniosek składa wniosek o readmisję do właściwego organu państwa rozpatrującego wniosek w ciągu 180 dni od uzyskania informacji, że dana osoba nie spełnia lub przestała spełniać obowiązujące warunki wjazdu lub zamieszkania.

Odpowiedzi na wniosek należy udzielić na piśmie maksymalnie w ciągu 25 dni, przy czym termin ten, na należycie umotywowany wniosek, może zostać przedłużony do 60 dni. W przypadku wniosku o readmisję składanego w ramach procedury przyspieszonej, odpowiedzi należy udzielić w ciągu 2 dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

W przypadku braku odpowiedzi w terminie, zgodę na przekazanie danej osoby uznaje się za udzieloną.

W przypadku udzielenia odmownej odpowiedzi na wniosek o readmisję, należy podać przyczyny takiej decyzji.

W przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku, dana osoba zostanie przekazana w ciągu 90 dni. W przypadku przekazania w ramach procedury przyspieszonej, termin wynosi dwa dni.

Po pozytywnym rozpatrzeniu wniosku o readmisję przez państwo rozpatrujące wniosek w odniesieniu do własnych obywateli, właściwe przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny bezzwłocznie wydaje wymagany do powrotu podlegającej readmisji osoby dokument podróży, którego okres ważności wynosi 30 dni.

W przypadku readmisji bezpaństwowców i obywateli państw trzecich, państwo składające wniosek wystawia osobie, na której readmisję wyrażono zgodę, dokument podróży uznawany przez państwo rozpatrujące wniosek; w przypadku gdy państwo rozpatrujące wniosek jest państwem członkowskim UE, dokument ten sporządzany jest w standardowej formie określonej w zaleceniu Rady z dnia 30 listopada 1994 r..

Przed przekazaniem danej osoby właściwe organy Federacji Rosyjskiej i państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek dokonują uzgodnień co do daty przekazania, przejścia granicznego i ewentualnej eskorty. Dopuszcza się korzystanie ze wszelkich środków transportu. W przypadku przekazania danej osoby drogą lotniczą, można korzystać zarówno z regularnych, jak i czarterowych połączeń lotniczych.

Wszelkie koszty transportu poniesione w związku z readmisją i tranzytem danych osób do przejścia granicznego państwa rozpatrującego wniosek ponosi państwo składające wniosek.

Przepisy końcowe

Umowa ta jest bez uszczerbku dla praw, obowiązków i odpowiedzialności wynikających z prawa międzynarodowego, a zwłaszcza z konwencji dotyczącej statusu uchodźców z dnia 28 lipca 1951 r. oraz europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z dnia 4 listopada 1950 r.

Umawiające się strony ustanawiają Wspólny Komitet ds. Readmisji, którego zadania obejmują w szczególności: monitorowanie stosowania umowy, decydowanie w sprawie uzgodnień wykonawczych niezbędnych do jednolitego jej stosowania oraz zalecania wprowadzania zmian do umowy.

Państwa członkowskie i Federacja Rosyjska zawierają protokoły wykonawcze, w których ustala się zasady dotyczące: właściwych organów, przejść granicznych, języków, w których odbywać się będzie wzajemna komunikacja, zasad readmisji w przypadku procedury przyspieszonej, warunków przekazywania osób pod eskortą, zaświadczeń dodatkowych w stosunku do wymienionych w załącznikach do umowy itd.

Umowa ta wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po wzajemnej notyfikacji o zakończeniu procedur ratyfikujących lub zatwierdzających umowę. Po zakończeniu powyższej procedury wejście w życie tej umowy nastąpiło 1 czerwca 2007 r.

Kontekst

Umowa ta jest piątą umową o readmisji zawartą między Wspólnotą Europejską a państwem trzecim. Pozostałe umowy zostały zawarte z Hongkongiem, Makau, Sri Lanką oraz Albanią.

Decyzja ta została przyjęta w tym samym czasie, co decyzja w sprawie zawarcia umowy z Federacją Rosyjską dotyczącej ułatwienia wydawania wiz. Obie te umowy są częścią wprowadzenia czterech wspólnych przestrzeni między UE a Federacją Rosyjską, z których jedna to wspólna przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Umowy te stanowią następstwo wspólnej deklaracji z 31 maja 2003 r. uzgodnionej podczas szczytu w Sankt Petersburgu, w której UE i Federacja Rosyjska zobowiązały się do terminowego zakończenia negocjacji w sprawie umowy o readmisji.

Ostatnia aktualizacja: 18.08.2010