Przepisy wdrażające Wspólnotowy kodeks celny

Przyjęcie Wspólnotowego Kodeksu Celnego uzupełniło, skonsolidowało i uprościło prawodawstwo celne, skupiając je w ramach jednego instrumentu prawnego. Niezbędne było również połączenie w jednym rozporządzeniu kodu celnego wdrażającego przepisy, które przed wejściem w życie tego rozporządzenia były rozproszone w licznych instrumentach prawnych. Nie tylko uproszczono, ale również wyjaśniono i skorygowano przepisy wykonawcze, tak aby odpowiadały zmianom w prawodawstwie celnym, a także rozszerzono ich zasięg.

AKT

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r., ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny.

STRESZCZENIE

Rozporządzenie to zawiera przepisy wykonawcze Wspólnotowego Kodeksu Celnego. W tym jednym dokumencie zgromadzono przepisy wykonawcze europejskiego prawa celnego. Obejmuje ono:

• ogólne przepisy wykonawcze,
• szczególne przeznaczenia celne,
• operacje uprzywilejowane,
• dług celny i niektóre środki kontrolne.

OGÓLNE PRZEPISY WYKONAWCZE

Wspomniane przepisy ogólne obejmują takie obszary, jak wiążące informacje, pochodzenie towarów, ich wartość i deklaracje celne.

Wiążące informacje

Wiążące informacje odnoszą się do wiążącej informacji taryfowej (WIT) lub wiążącej informacji o pochodzeniu (WIP):

• WIT to pisemna informacja wydana przez organy celne Unii Europejskiej (UE) dotycząca klasyfikacji towarów w Nomenklaturze Scalonej lub nomenklaturze z niej pochodzącej, jak np. TARIC,
• WIP to pisemna informacja wydana przez organy celne Unii Europejskiej (UE) dotycząca preferencyjnego lub niepreferencyjnego pochodzenia konkretnych towarów przeznaczonych na import lub eksport.

Wniosek o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu jest przesyłany do organów celnych kraju UE, w którym informacja ma być wykorzystana, lub do organów celnych kraju UE, w którym wnioskodawca ma swoją siedzibę. Wnioskodawcy zwracający się z prośbą o udzielenie WIP muszą otrzymać powiadomienie w określonych ramach czasowych.

Wniosek o udzielenie wiążącej informacji taryfowej należy złożyć przy pomocy formularza wniosku odpowiadającego modelowi określonemu w rozporządzeniu.

Pochodzenie towarów

Rozporządzenie określa kryteria pozwalające na nadanie produktom pochodzenia kraju, w którym zostały wytworzone. Obejmuje ono dwa rodzaje pochodzenia towarów:

• pochodzenie niepreferencyjne,
• pochodzenie preferencyjne.

W przypadku towarów o pochodzeniu niepreferencyjnym przepisy określają obróbkę lub przetworzenie konieczne, aby spełnić kryteria określone w kodeksie celnym. Takim towarom nadaje się pochodzenie kraju, w którym nastąpiła obróbka lub przetworzenie. Kodeks celny określa, że towary, których produkcja odbywa się w dwóch lub więcej krajach, pochodzą z kraju, w którym miała miejsce ich ostatnia znaczna obróbka lub przetworzenie.

W przypadku pochodzenia preferencyjnego rozporządzenie określa warunki, zgodnie z którymi możliwe jest nadanie towarom pochodzenia, dzięki któremu kwalifikują się do zastosowania preferencyjnych środków taryfowych. Owe preferencyjne środki taryfowe zostały jednogłośnie przyjęte przez UE dla niektórych krajów lub terytoriów (jak kraje rozwijające się, poprzez ogólny system preferencji, lub kraje i terytoria zachodniego obszaru Bałkanów). Aby uzyskać pochodzenie preferencyjne, produkt musi być w całości uzyskiwany w kraju korzystającym lub być wynikiem wystarczającego przetworzenia towarów importowanych z kraju trzeciego. Rozporządzenie określa również kryteria wystarczającego przetworzenia dla różnych kategorii produktów oraz procedury, których należy przestrzegać.

Wartość celna

Źródłem prawodawstwa na temat ustalania wartości celnej jest porozumienie w sprawie ustalania wartości celnej Światowej Organizacji Handlu (WTO). Porozumienie to zostało transponowane na Wspólnotowy Kodeks Celnyy kodeks celny i przepisy wykonawcze. Głównym celem ustalania wartości celnej jest zastosowanie wspólnotowej taryfy celnej. Ustalanie wartości celnej stosuje się do obliczania stawek celnych i ma wpływ na podatek od wartości dodanej (VAT), statystyki oraz wdrażanie polityki handlowej. Wartość celna towarów importowanych to ich wartość transakcyjna, tj. cena faktycznie zapłacona lub płatna za towary sprzedawane jako towary eksportowane na terytorium Wspólnoty. Jeżeli niemożliwe jest ustalenie tej ceny, wartość celną oblicza się na podstawie szeregu rozmaitych kryteriów.

Wprowadzanie towarów na obszar celny Wspólnoty

Po wprowadzeniu towarów na obszar celny Wspólnoty mogą zostać one przebadane lub mogą zostać pobrane z nich próbki. Zgoda na badanie towarów udzielana jest osobie uprawnionej do nadania towarom przeznaczenia celnego na jej ustny wniosek. Pobranie próbek dozwolone jest jedynie na pisemny wniosek osoby zainteresowanej.

Zgłoszenie celne

Rozporządzenie określa przepisy dotyczące zgłoszeń celnych dokonywanych zazwyczaj:

• pisemnie, w szczególności w zakresie stosowanych formularzy, wymaganych informacji oraz dokumentów towarzyszących,
• komputerowo,
• ustnie.

Procedury uproszczone

Procedury uproszczone stosuje się w przypadku dopuszczenia towarów do swobodnego obrotu, zgłoszenia objęcia gospodarczą procedura celną (jak np. objęcie procedurą składu celnego, procedurami uszlachetniania, procedurą odprawy czasowej i przetwarzanie pod kontrolą celną) i zgłoszeń eksportowych.

PRZEZNACZENIE CELNE

Przepisy dotyczące przeznaczenia celnego obejmują głównie:

• dopuszczenie do obrotu,
• status celny towarów i tranzyt,
• gospodarcze procedury celne,
• przepisy wykonawcze w zakresie eksportu towarów oraz ich transportu poza wspólnotowy obszar celny.

Status celny towarów

Wszystkie towary znajdujące się na obszarze Wspólnoty są uznawane za towary wspólnotowe.

Następujące towary nie są uznawane za towary wspólnotowe:

• towary niewspólnotowe wprowadzone na obszar celny Wspólnoty, poddane nadzorowi celnemu od momentu ich wprowadzenia,
• towary tymczasowo składowane, umieszczone w składzie lub strefie wolnocłowej,
• towary objęte procedurą zawieszającą.

Jeżeli towary nie są uznane za towary wspólnotowe, ich status wspólnotowy można ustalić jedynie wówczas, gdy:

• zostały sprowadzone z innego kraju unijnego bez przekraczania terytorium kraju trzeciego w czasie transportu,
• zostały sprowadzone z innego kraju unijnego przez terytorium kraju trzeciego i przetransportowane z wykorzystaniem jednolitego dokumentu przewozowego,
• zostały sprowadzone z innego kraju unijnego i przeładowane w kraju trzecim na inny środek transportu niż ten, na jaki zostały załadowane pierwotnie, z wykorzystaniem jednolitego dokumentu przewozowego, dostępnego do wglądu, a wystawionego przez kraj UE.

Tranzyt

Procedura tranzytu zewnętrznego obowiązuje w przypadku transportowania towarów w obrębie wspólnotowego obszaru celnego. Ma zastosowanie:

• w przypadku towarów niewspólnotowych objętych zawieszeniem płatności należności celnych i innych podatków od importu,
• w przypadku towarów wspólnotowych w pewnych sytuacjach określonych przepisami prawa.

Wewnętrzna procedura tranzytowa utrzymuje wspólnotowy status towarów wówczas, gdy pomiędzy ich punktem początkowym i końcowym transportu wewnątrz UE muszą one przekroczyć kraj trzeci.

Tranzyt można przeprowadzić z zastosowaniem procedur określonych w legislacji, przede wszystkim procedury tranzytu wspólnotowego i procedury TIR.

Gospodarcze procedury celne

W ustaleniach tych zezwolono na wykonanie pewnych działań gospodarczych bez obciążenia należnościami celnymi, aby zachęcać do działalności gospodarczej w UE i rozwijać ją. Przepisy te umożliwiają na przykład składowanie towarów niewspólnotowych w obrębie wspólnotowego obszaru celnego lub import surowców, aby je przetworzyć, a następnie dalej eksportować. Ustalenia te obejmują:

• składy celne,
• uszlachetnianie czynne,
• przetwarzanie pod kontrolą celną,
• procedurę odprawy tymczasowej (w tym warunki całkowitego zwolnienia z ceł importowych dla pewnych towarów o specjalnym przeznaczeniu),
• uszlachetnianie bierne.

Wywóz

Procedura wywozu pozwala na wyprowadzenie towaru wspólnotowego poza obszar celny Wspólnoty. Oprócz towarów poddawanych uszlachetnianiu biernemu lub podlegających procedurze tranzytowej wszystkie towary wspólnotowe opuszczające obszar celny muszą zostać poddane procedurze wywozu.

Eksporter to osoba, w której imieniu wystawia się deklarację i która po jej zaakceptowaniu jest właścicielem tych towarów lub posiada podobne prawo do dysponowania nimi. Jeżeli własność lub podobne prawo do dysponowania towarami posiada osoba mająca swoją siedzibę poza UE, to za eksportera uważana jest strona umowy mająca swoją siedzibę w UE.

Towary wyjeżdżające poza obszar celny Wspólnoty

Rozporządzenie określa warunki mające zastosowanie w przypadku towarów, które, transportowane z jednego do drugiego punktu w obrębie obszaru celnego Wspólnoty, czasowo opuszczają ten obszar, przekraczając – lub nie – terytorium kraju trzeciego, a których wywóz lub eksport z obszaru celnego Wspólnoty jest zabroniony lub podlega ograniczeniom.

OPERACJE UPRZYWILEJOWANE

Przepisy te dotyczą towarów wspólnotowych, które są wwożone z powrotem na obszar celny Wspólnoty po wywozie (towary powracające). Celem jest zaprzestanie obciążania cłami importowymi towarów wspólnotowych, które zostały wyeksportowane, a następnie powróciły na teren Wspólnoty, np. ze względu na niemożność ich sprzedaży lub wadliwy charakter. Tytuł ten dotyczy również przypadków, gdy UE zapłaciła refundacje eksportowe lub podobne środki finansowe, np. w ramach wspólnej polityki rolnej.

DŁUG CELNY

Rozporządzenie określa przypadki, w których uchybienia mogą być uważane za niemające znacznego wpływu na funkcjonowanie składowania tymczasowego lub procedurę celną. Rozporządzenie zawiera również przepisy dotyczące strat naturalnych oraz towarów w sytuacjach specjalnych, jak np. towarów opuszczonych. Określa również warunki, zgodnie z którymi nieobowiązkowe jest księgowanie długu celnego po odprawie celnej, oraz inne stosowne procedury.

Zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych

Przepisy ogólne mające zastosowanie w sytuacji zwrotu lub umorzenia należności określają sposób stosowania i wyjaśniają procedurę przyjmowania wniosków. Określają, jakie decyzje powinny podejmować organy celne krajów UE, a jakie Komisja, i zapewniają wsparcie administracyjne organom celnym krajów UE.

ŚRODKI KONTROLNE DOTYCZĄCE STOSOWANIA I MIEJSCA PRZEZNACZENIA

Stosowanie reguł może podlegać obowiązkowi przedstawienia dowodów, że dane towary spełniają warunki przewidziane dla ich stosowania lub miejsca przeznaczenia. Dowód ten jest dostarczany w postaci „egzemplarza kontrolnego T5” sporządzanego i wykorzystywanego zgodnie ze stosownymi przepisami.

See also

• Dalsze informacje są dostępne na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej Komisji Europejskiej ds. Podatków i Unii Celnej (DE) (EN) (FR)

Ostatnia aktualizacja: 30.07.2010