Europejski nakaz ochrony – wsparcie dla ofiar przestępstw w całej UE

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Dyrektywa 2011/99/UE – europejski nakaz ochrony

STRESZCZENIE

JAKIE SĄ CELE NINIEJSZEJ DYREKTYWY?

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

Europejski nakaz ochrony można wydać tylko wtedy, gdy w państwie wydającym został uprzednio zastosowany krajowy środek ochrony, który nakłada na osobę stwarzającą zagrożenie co najmniej jeden z poniższych zakazów lub ograniczeń:

Wydawanie nakazu

Wydanie nakazu obarczone jest szeregiem warunków, w tym, gdy:

O wydanie nakazu można wystąpić zarówno w kraju UE, w którym osoba objęta ochroną obecnie zamieszkuje lub przebywa (państwo wykonujące), jak i w kraju, w którym nakaz zostanie wydany (państwo wydające).

Odmowa uznania nakazu

Państwo wykonujące może odmówić uznania nakazu z wielu powodów, a w szczególności, gdy:

Jeżeli państwo wykonujące odmawia uznania nakazu, musi ono:

Wykonanie nakazu

Państwo wykonujące ma obowiązek przyjmowania i wykonywania środków umożliwiających wykonanie nakazu. W przypadku naruszenia nakazu państwo wykonujące może:

OD KIEDY NINIEJSZA DYREKTYWA MA ZASTOSOWANIE?

Niniejsza dyrektywa weszła w życie 10 stycznia 2012 r. Kraje UE miały obowiązek wdrożenia jej przepisów do prawa krajowego do 11 stycznia 2015 r.

KONTEKST

Zobacz podstronę „Ofiary” na stronie internetowej Komisji Europejskiej poświęconej sprawiedliwości.

AKT

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/99/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie europejskiego nakazu ochrony (Dz.U. L 338 z 21.12.2011, s. 2–18)

AKTY POWIĄZANE

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 606/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie wzajemnego uznawania środków ochrony w sprawach cywilnych (Dz.U. L 181 z 29.6.2013, s. 4–12)

Ostatnia aktualizacja: 25.01.2016