Oznakowanie ekologiczne

STRESZCZENIE DOKUMENTU:

Rozporządzenie (WE) nr 66/2010 w sprawie oznakowania ekologicznego UE

JAKI JEST CEL NINIEJSZEGO ROZPORZĄDZENIA?

• Dotyczy oznakowania ekologicznego Unii Europejskiej (UE), które stanowi nieobowiązkowy system oznakowania ekologicznego.
• Zapewnia przejrzyste kryteria ekologiczne umożliwiające konsumentom podejmowanie świadomych wyborów bez niekorzystnego wpływu na jakość produktów.

KLUCZOWE ZAGADNIENIA

• Oznakowanie ekologiczne Unii Europejskiej może być przyznawane produktom i usługom, których wpływ na środowisko jest najniższy w porównaniu do produktów z tej samej grupy. Kryteria oznakowania są opracowywane w oparciu o dane naukowe dotyczące całego cyklu życia produktów, od ich wytwarzania aż po eliminację.
• Znak jakości może zostać przyznany dowolnym produktom lub usługom dostarczanym na rynek UE do celów dystrybucji, konsumpcji lub użytkowania za opłatą lub nieodpłatnie pod warunkiem że kryteria ekologiczne zostały jasno określone. Oznakowanie nie ma zastosowania do produktów leczniczych stosowanych u ludzi lub zwierząt ani do sprzętu medycznego.
• System został ustanowiony rozporządzeniem (EWG) nr 880/92 i zmieniony rozporządzeniem (WE) nr 1980/2000. Celem niniejszego rozporządzenia (WE) nr 66/2010 jest poprawa zasad przyznawania, użytkowania i funkcjonowania oznakowania.

Kryteria przyznawania

• Przyznawanie znaku jakości uwzględnia cele wspólnotowe w zakresie ochrony środowiska oraz etyki. Promuje również przejście UE na gospodarkę obiegową, wspierając tym samym zrównoważoną produkcję i konsumpcję. Dotyczy to w szczególności:
  • wpływu produktów i usług na zmiany klimatu, środowisko naturalne i różnorodność biologiczną, zużycie energii i zasobów, wytwarzanie zanieczyszczeń, emisję i zrzuty substancji niebezpiecznych do środowiska,
  • zastępowania substancji niebezpiecznych przez substancje bezpieczniejsze,
  • trwałości i możliwości ponownego wykorzystania produktów,
  • ostatecznego wpływu na środowisko, w tym na zdrowie i bezpieczeństwo konsumentów,
  • przestrzegania norm społecznych i etycznych, takich jak międzynarodowe normy dotyczące pracy,
  • uwzględniania kryteriów ustanowionych przez inne oznaczenia na poziomie krajowym lub regionalnym,
  • ograniczenia badań wykonywanych na zwierzętach.
• Znak jakości nie może zostać przyznany produktom zawierającym substancje sklasyfikowane w rozporządzeniu (WE) nr 1272/2008 jako toksyczne, niebezpieczne dla środowiska, rakotwórcze i mutagenne ani zawierającym substancje podlegające ramom prawnym postępowania w zakresie chemikaliów (REACH).

Właściwe organy

• Kraje UE muszą wyznaczyć jednostkę lub jednostki odpowiedzialne za proces przyznawania znaku jakości na poziomie krajowym. Ich funkcjonowanie musi być przejrzyste, a działania otwarte na udział wszystkich zainteresowanych stron.
• Są one w szczególności zobowiązane do regularnego sprawdzania zgodności produktu z kryteriami oznakowania oraz właściwe do przyjmowania skarg, informowania opinii publicznej, nadzorowania lub zakazywania reklam wprowadzających w błąd lub zakazywania produktów.

Procedura przydzielania i stosowania znaku jakości

• Aby móc stosować znak jakości, podmioty gospodarcze kierują wniosek do:
  • jednego lub więcej krajów UE, które przekazują go do właściwego organu krajowego,
  • państwa trzeciego, który przekazuje je krajowi UE, w którym produkt jest sprzedawany.
• Jeśli produkty spełniają kryteria oznakowania, właściwa jednostka zawiera umowę z podmiotem gospodarczym w celu ustalenia zasady korzystania ze znaku oraz jego wycofania. Podmiot gospodarczy może wtedy umieścić znak jakości na etykiecie swojego produktu. Stosowanie znaku podlega opłacie w chwili składania wniosku i opłatom rocznym.
• Komisja Europejska ustala katalog produktów, które uzyskały znak jakości.

Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego (KUEOE)

KUEOE ustanowiono na mocy decyzji Komisji z 2010 r. (decyzja 2010/709/UE). Jego członków mianuje Komisja. W jego skład wchodzą przedstawiciele krajów UE oraz krajów Europejskiego Obszaru Gospodarczego, a także niektórych organizacji europejskich reprezentujących np. konsumentów, przedsiębiorstwa i organizacje ochrony środowiska. Komisja konsultuje się z KUEOE przy opracowywaniu lub przeglądzie kryteriów i wymagań dotyczących przyznawania znaku jakości.

Kryteria ekologiczne

• Komisja przyjęła szereg decyzji ustanawiających ekologiczne kryteria przyznawania oznakowania ekologicznego UE różnym rodzajom produktów; termin obowiązywania niektórych z nich minął z końcem grudnia 2016 r.
• Komisja przyjęła również rozporządzenie (UE) nr 782/2013 zastępujące załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 66/2010 i zmieniające maksymalne opłaty na potrzeby finansowania oceny i przetwarzania wniosków o przyznanie oznakowania ekologicznego złożonych przez producentów produktów.

OD KIEDY NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE MA ZASTOSOWANIE?

Ma zastosowanie od 19 lutego 2010 r.

KONTEKST

Więcej informacji:

• „Oznakowanie ekologiczne UE” na stronie internetowej Komisji Europejskiej.

GŁÓWNY DOKUMENT

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 66/2010 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie oznakowania ekologicznego UE (Dz.U. L 27, 30.1.2010, s. 1–19)

Kolejne zmiany do rozporządzenia (WE) nr 66/2010 zostały włączone do tekstu podstawowego. Niniejszy tekst skonsolidowany ma jedynie wartość dokumentalną.

DOKUMENTY POWIĄZANE

2010/709/UE: Decyzja Komisji z dnia 22 listopada 2010 r. ustanawiająca Komitet Unii Europejskiej ds. Oznakowania Ekologicznego (Dz.U. L 308, 24.11.2010, s. 53)

Rozporządzenie Komisji (UE) nr 782/2013 z dnia 14 sierpnia 2013 r. zmieniające załącznik III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 66/2010 w sprawie oznakowania ekologicznego UE (Dz.U. L 219,15.8.2013, s. 26–27)

Decyzja Komisji (UE) 2016/2003 z dnia 14 listopada 2016 r. zmieniająca decyzje 2009/300/WE, 2011/263/UE, 2011/264/UE, 2011/382/UE, 2011/383/UE, 2012/720/UE i 2012/721/UE w celu przedłużenia okresu ważności kryteriów ekologicznych stosowanych przy przyznawaniu oznakowania ekologicznego UE niektórym produktom (Dz.U. L 308, 16.11.2016, s. 59–61)

Ostatnia aktualizacja: 14.11.2017