(1)

W dniu 30 stycznia 2020 r. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) uznała epidemię COVID-19 za „stan zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym”, a w dniu 11 marca 2020 r. określiła ją jako pandemię.

(2)

Unia połączyła siły z WHO i grupą światowych podmiotów w bezprecedensowych staraniach w ramach globalnej solidarności na rzecz zwalczania pandemii. Starania te mają na celu wsparcie opracowania i sprawiedliwej dystrybucji wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro, leków i szczepionek niezbędnych do kontrolowania i zwalczania COVID-19.

(3)

W związku z niepokojącym wzrostem liczby przypadków COVID-19 w państwach członkowskich Komisja zaproponowała w swoim komunikacie z dnia 17 czerwca 2020 r. strategię UE dotyczącą szczepionek przeciwko COVID-19. Celem tej strategii jest przyspieszenie opracowania, produkcji i wprowadzenia do obrotu szczepionek przeciwko wirusowi, aby pomóc w ochronie ludności w Unii. Chociaż skuteczna i bezpieczna szczepionka przeciwko COVID-19 jest najprawdopodobniej rozwiązaniem, które ostatecznie położy kres pandemii, przeprowadzanie testów jest niezbędne, aby ją powstrzymać.

(4)

Aby pomóc ofiarom pandemii, Komisja wprowadziła środki nadzwyczajne w obszarze podatku od wartości dodanej (VAT). W dniu 3 kwietnia 2020 r. Komisja przyjęła decyzję (UE) 2020/491 (3) umożliwiającą państwom członkowskim tymczasowe zwolnienie z VAT i należności celnych przywozowych niezbędnych towarów potrzebnych do zwalczania skutków epidemii COVID-19, w tym wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku COVID-19. Decyzja ta obejmuje jednak wyłącznie import, a nie dostawy wewnątrzwspólnotowe czy dostawy krajowe.

(5)

W dyrektywie Rady 2006/112/WE (4) przewidziano narzędzia umożliwiające państwom członkowskim częściowe złagodzenie kosztów szczepień przeciwko COVID-19 i przeprowadzania testów w kierunku tej choroby, w szczególności poprzez zwolnienie z VAT bez prawa do odliczenia w przypadku opieki szpitalnej i medycznej oraz obniżenie stawki VAT możliwe w przypadku szczepionek. Dyrektywa ta nie pozwala jednak państwom członkowskim na stosowanie obniżonej stawki VAT do dostaw wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku COVID-19 ani do świadczenia usług ściśle związanych z takimi wyrobami. Nie pozwala ona również państwom członkowskim na przyznanie zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do dostaw szczepionek przeciwko COVID-19 i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku tej choroby lub w odniesieniu do świadczenia usług ściśle związanych z takimi szczepionkami i wyrobami.

(6)

W 2018 r. Komisja przedstawiła wniosek w sprawie zmiany dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do stawek VAT (zwany dalej „wnioskiem z 2018 r.). Jeżeli wniosek ten zostanie przyjęty przez Radę, zapewni on między innymi możliwość stosowania przez państwa członkowskie, na określonych warunkach, stawki obniżonej do dostaw wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku COVID-19, a także do świadczenia usług ściśle związanych z takimi wyrobami. Ponadto wniosek z 2018 r. umożliwiłby państwom członkowskim przyznanie, na określonych warunkach, zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do dostaw szczepionek przeciwko COVID-19 i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku tej choroby, a także do świadczenia usług ściśle związanych z takimi szczepionkami i wyrobami. Wniosek z 2018 r. umożliwiłby państwom członkowskim stosowanie tych stawek, jeżeli takie dostawy lub takie świadczenie usług będą przynosiły korzyść wyłącznie konsumentowi końcowemu i służyły realizacji celu leżącego w interesie ogólnym.

(7)

Ponieważ wniosek z 2018 r. nadal oczekuje na przyjęcie przez Radę, konieczne jest podjęcie natychmiastowych działań w celu dostosowania dyrektywy 2006/112/WE do nadzwyczajnych okoliczności spowodowanych pandemią COVID-19. Celem takiego działania jest zapewnienie, aby dostawy szczepionek przeciwko COVID-19 i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku tej choroby, a także świadczenie usług ściśle związanych z takimi wyrobami stały się bardziej przystępne cenowo w Unii najszybciej jak to możliwe.

(8)

W tym celu państwa członkowskie powinny być uprawnione do stosowania obniżonej stawki VAT do dostaw wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku COVID-19 i świadczenia usług ściśle związanych z takimi wyrobami lub do przyznania zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do dostaw szczepionek przeciwko COVID-19 i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku tej choroby, dopuszczonych przez Komisję lub przez te państwa, a także do świadczenia usług ściśle związanych z takimi szczepionkami i wyrobami.

(9)

Możliwość stosowania obniżonej stawki VAT do dostaw wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku COVID-19 i świadczenia usług ściśle związanych z takimi wyrobami lub przyznania zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do dostaw szczepionek przeciwko COVID-19 i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku tej choroby, a także do świadczenia usług ściśle związanych z takimi szczepionkami i wyrobami, powinna być ograniczona w czasie. Możliwość ta powinna być dopuszczona wyłącznie w czasie trwania nadzwyczajnych okoliczności spowodowanych pandemią COVID-19. Ze względu na niepewność co do czasu trwania tych nadzwyczajnych okoliczności możliwość stosowania obniżonej stawki VAT lub przyznania zwolnienia z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie w odniesieniu do takich dostaw lub takiego świadczenia usług powinna obowiązywać do dnia 31 grudnia 2022 r. Przed upływem tego okresu możliwość stosowania obniżonej stawki lub przyznania zwolnienia powinna zostać poddana przeglądowi w świetle sytuacji pandemicznej i w razie potrzeby powinno być możliwe przedłużenie tego okresu. Jeżeli wniosek z 2018 r. zostanie przyjęty i zacznie obowiązywać przed upływem tego okresu, te środki tymczasowe mające na celu dostosowanie dyrektywy 2006/112/WE do pandemii COVID-19 staną się bezprzedmiotowe.

(10)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy polegający na zapewnieniu, najszybciej jak to możliwe, bardziej przystępnego cenowo dostępu do dostaw szczepionek przeciwko COVID-19 i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro w kierunku tej choroby, a także do świadczenia usług ściśle związanych z takimi szczepionkami i wyrobami, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki tego działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE.

(12)

Z uwagi na pandemię COVID-19 oraz pilną potrzebę zajęcia się związanym z nią kryzysem w zakresie zdrowia publicznego należy przewidzieć wyjątek od terminu ośmiu tygodni, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(13)

Ze względu na pilny charakter sytuacji związanej z pandemią COVID-19 niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

(1)

W dniu 18 lipca 2005 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1183/2005.

(2)

Z przeglądu autonomicznych środków ograniczających określonych w art. 2b rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 wynika, że należy zmienić uzasadnienia dotyczące niektórych osób wymienionych w załączniku Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005 oraz wykreślić z tego załącznika wpis dotyczący jednej osoby.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1183/2005,

(1)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) (zwane dalej „Porozumieniem EOG”) weszło w życie dnia 1 stycznia 1994 r.

(2)

Zgodnie z art. 98 Porozumienia EOG Wspólny Komitet EOG może podjąć decyzję o zmianie załącznika IV do Porozumienia EOG.

(3)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) 2015/1222 (3).

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IV do Porozumienia EOG.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu EOG powinno zatem opierać się na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu EOG,

(1)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) (zwane dalej „Porozumieniem EOG”) weszło w życie dnia 1 stycznia 1994 r.

(2)

Zgodnie z art. 98 Porozumienia EOG Wspólny Komitet EOG może podjąć decyzję o zmianie załącznika IV do Porozumienia EOG.

(3)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) 2017/1485 (3).

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IV do Porozumienia EOG.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu EOG powinno zatem opierać się na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu EOG,

(1)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) (zwane dalej „Porozumieniem EOG”) weszło w życie dnia 1 stycznia 1994 r.

(2)

Zgodnie z art. 98 Porozumienia EOG Wspólny Komitet EOG może podjąć decyzję o zmianie załącznika IV do Porozumienia EOG.

(3)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) 2016/1719 (3).

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IV do Porozumienia EOG.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu EOG powinno zatem opierać się na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu EOG,

(1)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2) (zwane dalej „Porozumieniem EOG”) weszło w życie dnia 1 stycznia 1994 r.

(2)

Zgodnie z art. 98 Porozumienia EOG Wspólny Komitet EOG może podjąć decyzję o zmianie załącznika IV do Porozumienia EOG.

(3)

W Porozumieniu EOG należy uwzględnić rozporządzenie Komisji (UE) 2017/2195 (3).

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik IV do Porozumienia EOG.

(5)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu EOG powinno zatem opierać się na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu EOG,

(1)

Porozumienie z Marrakeszu ustanawiające Światową Organizację Handlu z 1994 r. (zwane dalej „porozumieniem WTO”) zostało zawarte przez Unię w drodze decyzji Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. (1) i weszło w życie dnia 1 stycznia 1995 r.

(2)

Zgodnie z art. IV ust. 1 porozumienia WTO Konferencja Ministerialna WTO jest uprawniona do podejmowania decyzji we wszystkich sprawach związanych z wielostronnymi porozumieniami handlowymi na wniosek członka.

(3)

Zgodnie z art. IV ust. 2 porozumienia WTO w przerwach między sesjami Konferencji Ministerialnej jej funkcje pełni Rada Generalna WTO.

(4)

Zgodnie z art. IX ust. 1 porozumienia WTO WTO kontynuuje w miarę możliwości praktykę podejmowania decyzji w drodze konsensusu.

(5)

Na posiedzeniu w grudniu 2020 r. lub na kolejnym posiedzeniu w 2021 r. Rada Generalna WTO może zostać poproszona o rozpatrzenie i przyjęcie wniosku mającego na celu wyłączenie żywności zakupionej do niehandlowych celów humanitarnych przez Światowy Program Żywnościowy Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) z zakresu stosowania zakazów i ograniczeń wywozowych.

(6)

Artykuł XI ust. 2 lit. a) Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu z 1947 r. (GATT 1947) zezwala członkom WTO na okresowe stosowanie zakazów lub ograniczeń wywozowych w szczególnych okolicznościach, w celu zapobieżenia poważnym niedoborom żywności lub innych niezbędnych dla nich produktów lub złagodzenia skutków takich niedoborów. W art. 12 Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa, które należy do GATT 1994, określono dodatkowe warunki, które muszą zostać spełnione przez członków WTO w takich przypadkach. Podczas pandemii COVID-19 członkowie WTO wprowadzili tego rodzaju środki ograniczające, które mogą mieć również wpływ na żywność zakupioną do niehandlowych celów humanitarnych.

(7)

Zakupy humanitarne dokonywane przez Światowy Program Żywnościowy ONZ powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania zakazów i ograniczeń wywozowych w związku z kluczową potrzebą wsparcia humanitarnego zapewnianego przez Światowy Program Żywnościowy ONZ, która stała się jeszcze istotniejsza w związku z pandemią COVID-19.

(8)

Należy ustalić stanowisko, jakie powinno zostać zajęte w imieniu Unii na odpowiednim przyszłym posiedzeniu Rady Generalnej WTO w odniesieniu do przyjęcia decyzji w sprawie wniosku mającego na celu wyłączenie żywności zakupionej do niehandlowych celów humanitarnych przez Światowy Program Żywnościowy ONZ z zakresu stosowania zakazów i ograniczeń wywozowych, ponieważ decyzja taka będzie wiążąca dla Unii,

(1)

Umowa ustanawiająca stowarzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ameryką Środkową, z drugiej strony (zwana dalej „umową”), została podpisana przez Unię zgodnie z decyzją Rady 2012/734/UE (1). Zgodnie z art. 353 ust. 4 umowy jej część IV jest stosowana tymczasowo od dnia 1 sierpnia 2013 r. między Unią a Nikaraguą, Hondurasem i Panamą, od dnia 1 października 2013 r. między Unią a Salwadorem i Kostaryką, a od dnia 1 grudnia 2013 r. między Unią a Gwatemalą.

(2)

Zgodnie z art. 36 załącznika II do umowy dotyczącego definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej Rada Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 4 umowy może decydować o zmianie postanowień zawartych w dodatkach do załącznika II. Zgodnie z art. 37 załącznika II do umowy Rada Stowarzyszenia może zatwierdzać noty wyjaśniające dotyczące interpretacji i stosowania załącznika II oraz administrowania nim.

(3)

Rada Stowarzyszenia ma przyjąć decyzję w sprawie zmiany dodatku 2 (Wykaz procesów obróbki lub przetwarzania, którym należy poddać materiały niepochodzące, aby wytworzony produkt mógł uzyskać status pochodzenia) do załącznika II, który to dodatek jest oparty na systemie zharmonizowanym (HS) z 2007 r., w celu dostosowania reguł pochodzenia dotyczących konkretnych produktów do zaktualizowanego HS w brzmieniu stosowanym od 2017 r. Takie dostosowanie obejmuje zmiany reguł dotyczących konkretnych produktów w dodatku 2 odpowiadające zmianom wprowadzonym wraz z HS 2012 oraz niemerytorycznym zmianom w HS 2017. Mając na uwadze przejrzystość oraz uwzględniając liczbę niezbędnych zmian w dodatku 2, należy zastąpić ten dodatek w całości.

(4)

Rada Stowarzyszenia ma również przyjąć decyzję w sprawie wprowadzenia not wyjaśniających do art. 15, 16, 19, 20 i 30 załącznika II do umowy w celu zapewnienia przejrzystości i jednolitego stosowania reguł pochodzenia w odniesieniu do świadectwa przewozowego EUR1, deklaracji na fakturze, upoważnionych eksporterów i weryfikacji dowodów pochodzenia.

(5)

Przewiduje się, że Rada Stowarzyszenia przyjmie obie decyzje przed końcem 2021 r.

(6)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w Radzie Stowarzyszenia, gdyż obie decyzje Rady Stowarzyszenia będą miały skutki prawne dla Unii.

(7)

Należy również uchylić decyzje Rady (UE) 2016/1001 (2) i (UE) 2016/1336 (3), które ustalają stanowiska, jakie mają zostać zajęte w imieniu Unii w odniesieniu do aktów, których Rada Stowarzyszenia nie zamierza już przyjmować.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projektach dwóch decyzji Rady Stowarzyszenia,

(1)

Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Czarnogóry, z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady i Komisji 2010/224/UE, Euratom (1) i wszedł w życie w dniu 1 maja 2010 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu 3 Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia ustanowiona na mocy art. 119 układu (zwana dalej „Radą Stabilizacji i Stowarzyszenia”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 3.

(3)

Rada Stabilizacji i Stowarzyszenia przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia, gdyż decyzja będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnych umów o wolnym handlu zawartych między umawiającymi się stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z umawiających się stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Republika Czarnogóry wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych zawaratych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

W strefie kumulacji ustanowionej przez państwa EFTA, Wyspy Owcze, Unię, Republikę Turcji, uczestników procesu stabilizacji i stowarzyszenia, Republikę Mołdawii, Gruzję i Ukrainę należy utrzymać możliwość stosowania świadectw przewozowych EUR1 lub deklaracji pochodzenia zamiast świadectw przewozowych EUR-MED lub deklaracji pochodzenia EUR-MED w drodze odstępstwa od postanowień Konwencji mających zastosowanie do diagonalnej kumulacji między tymi partnerami.

(9)

Stanowisko Unii w ramach Rady Stabilizacji i Stowarzyszenia powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Eurośródziemnomorski przejściowy układ stowarzyszeniowy w sprawie wymiany handlowej i współpracy między Wspólnotą Europejską z jednej strony a Organizacją Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy z drugiej strony (zwany dalej „układem”) został zawarty przez Unię na mocy decyzji Rady 97/430/WE (1) i wszedł w życie w dniu 1 lipca 1997 r.

(2)

Częścią układu jest protokół 3 dotyczący definicji pojęcia „produkty pochodzące” i metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „protokołem 3”). Zgodnie z art. 3 protokołu 3 Wspólny Komitet ustanowiony na mocy art. 63 układu (zwany dalej „Wspólnym Komitetem”) może zadecydować o wprowadzeniu zmian do postanowień protokołu 3.

(3)

Wspólny Komitet przyjmie decyzję o zmianie układu poprzez zastąpienie protokołu 3 (zwaną dalej „decyzją”) na najbliższym posiedzeniu, przed końcem 2023 r.

(4)

Należy ustalić stanowisko, jakie należy zająć w imieniu Unii w ramach Wspólnego Komitetu, gdyż decyzja Wspólnego Komitetu będzie miała wiążące skutki prawne w Unii.

(5)

Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (zwana dalej „konwencją”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 2013/94/UE (2) i weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 maja 2012 r. W konwencji zawarto postanowienia dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich dwustronnnych umów o wolnym handlu zawartych między umawiającymi się stronami konwencji, które to postanowienia mają zastosowanie bez uszczerbku dla zasad określonych w tych dwustronnych umowach.

(6)

Art. 6 konwencji stanowi, że każda z Umawiających się Stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu decyzja wprowadzi w protokole 3 odesłanie dynamiczne do konwencji, tak aby odwoływać się zawsze do ostatniej wersji obowiązującej konwencji.

(7)

W wyniku dyskusji na temat zmiany konwencji sformułowano nowy zestaw zmodernizowanych i bardziej elastycznych reguł pochodzenia, które mają zostać włączone do konwencji. Do czasu zawarcia i wejścia w życie zmiany konwencji Unia i Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) na rzecz Autonomii Palestyńskiej Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy wyraziły zgodę na możliwie jak najszybsze rozpoczęcie stosowania alternatywnego zestawu reguł pochodzenia opartych na regułach zmienionej konwencji, które mogą być stosowane dwustronnie jako alternatywne reguły pochodzenia w stosunku do tych zawaratych w konwencji (zwane dalej „regułami przejściowymi”). W tym celu decyzja będzie także zawierać reguły przejściowe.

(8)

Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem być oparte na projekcie decyzji,

(1)

Kiedy przyjęcie aktu przez Radę wymaga większości kwalifikowanej, należy sprawdzić, czy państwa członkowskie stanowiące większość kwalifikowaną reprezentują co najmniej 65 % ludności Unii.

(2)

Tę wartość procentową oblicza się na podstawie danych dotyczących liczby ludności, które figurują w załączniku III do regulaminu wewnętrznego Rady (zwanego dalej „regulaminem wewnętrznym”) (1).

(3)

Art. 11 ust. 6 regulaminu wewnętrznego stanowi, że ze skutkiem od dnia 1 stycznia każdego roku Rada ma dostosować dane liczbowe określone w tym załączniku, zgodnie z danymi, którymi dysponuje Urząd Statystyczny Unii Europejskiej w dniu 30 września poprzedniego roku.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić regulamin wewnętrzny na rok 2021.

(5)

Zgodnie z art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej art. 240 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ma zastosowanie do Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej,

(1)

W dniu 16 lipca 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/389/WPZiB (1) w sprawie misji Unii Europejskiej dotyczącej budowania regionalnych zdolności morskich w Rogu Afryki (EUCAP NESTOR).

(2)

W dniu 12 grudnia 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/2240 (2), którą zmieniony został mandat misji, aby skupić ją na budowaniu zdolności w Somalii, oraz zmieniona została nazwa misji na EUCAP Somalia.

(3)

W dniu 10 grudnia 2018 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2018/1942 (3) zmieniającą decyzję 2012/389/WPZiB, aby przedłużyć misję EUCAP Somalia i określić dla niej finansową kwotę odniesienia na okres do dnia 31 grudnia 2020 r. Finansowa kwota odniesienia została następnie zwiększona decyzją Rady (WPZiB) 2020/663 (4).

(4)

W związku z całościowym i skoordynowanym strategicznym przeglądem zaangażowania w Somalii i Rogu Afryki w ramach WPBiO Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa uzgodnił przedłużenie misji EUCAP Somalia do 31 grudnia 2022 r. i zmianę jej mandatu.

(5)

Należy odpowiednio zmienić decyzję 2012/389/WPZiB,

(1)

W dniu 15 lutego 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/96/WPZiB (1), którą ustanowiona została misja wojskowa Unii Europejskiej mającej na celu przyczynienie się do szkolenia somalijskich sił bezpieczeństwa (EUTM Somalia).

(2)

W dniu 19 listopada 2018 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2018/1787 (2), którą przedłużony został mandat ETUM Somalia do dnia 31 grudnia 2020 r.

(3)

W związku z całościowym i skoordynowanym strategicznym przeglądem zaangażowania w dziedzinie WPBiO w Somalii i w Rogu Afryki Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa zalecił przedłużenie mandatu EUTM Somalia do dnia 31 grudnia 2022 r.

(4)

Należy odpowiednio zmienić decyzję 2010/96/WPZiB.

(5)

Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu oraz wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie polityczno-obronne. Dania nie uczestniczy we wprowadzaniu w życie niniejszej decyzji i w związku z tym nie współfinansuje niniejszej misji,

(1)

W dniu 20 grudnia 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/788/WPZiB (1) w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga (DRK).

(2)

W dniu 12 grudnia 2016 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2016/2231 (2) w odpowiedzi na utrudnianie procesu wyborczego i związane z tym łamanie praw człowieka w DRK. Decyzja (WPZiB) 2016/2231 zmieniła decyzję 2010/788/WPZiB i wprowadziła autonomiczne środki ograniczające w art. 3 ust. 2 decyzji 2010/788/WPZiB.

(3)

Z przeglądu środków ograniczających, określonych w art. 3 ust. 2 decyzji 2010/788/WPZiB, wynika, że obowiązywanie tych środków należy przedłużyć do dnia 12 grudnia 2021 r., a z załącznika II do tej decyzji należy wykreślić jedną osobę.

(4)

Uzasadnienia dotyczące niektórych osób wymienionych w załączniku II do decyzji 2010/788/WPZiB powinny zostać zmienione.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2010/788/WPZiB,