21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/1

(1)

Art. 1 decyzji Rady nr 189/2014/UE (2) upoważnia Francję do przedłużenia stosowania na terytorium Francji metropolitalnej niższej od pełnej stawki podatku akcyzowego na alkohol określonej w art. 3 dyrektywy Rady 92/84/EWG (3) oraz do stosowania stawki podatku zwanego „cotisation sur les boissons alcooliques” (lub „VSS”) niższej od pełnej stawki obowiązującej zgodnie z francuskimi przepisami krajowymi w odniesieniu do rumu „tradycyjnego” produkowanego na Gwadelupie, w Gujanie Francuskiej, na Martynice i na Reunionie.

(2)

Zgodnie z art. 3 ust. 1 decyzji nr 189/2014/UE obniżone stawki podatku akcyzowego oraz podatku VSS, mające zastosowanie do rumu „tradycyjnego”, są ograniczone do rocznego kontyngentu 120 000 hektolitrów czystego alkoholu.

(3)

W dniu 22 września 2016 r. władze francuskie zwróciły się do Komisji o przedłożenie wniosku dotyczącego dostosowania technicznego w celu zwiększenia rocznego kontyngentu z 120 000 do 144 000 hektolitrów czystego alkoholu. Do wniosku dołączono sprawozdanie zawierające informacje uzasadniające wnioskowane zmiany. Producenci rumu „tradycyjnego” nie byli w stanie korzystać w 2016 r. z wystarczającego dostępu do rynku we Francji metropolitalnej. Przewidywane stopy wzrostu wymagały kontyngentu w wysokości 144 400 hektolitrów czystego alkoholu i ilość tę osiągnięto pod koniec 2016 r. Roczny kontyngent w wysokości 120 000 hektolitrów czystego alkoholu powinien zatem zostać zwiększony do 144 000 hektolitrów czystego alkoholu.

(4)

Środki zatwierdzone na mocy decyzji nr 189/2014/UE mają być przedmiotem analizy oraz przeprowadzony ma zostać dogłębny przegląd całego systemu. Analiza ta ma uwzględniać sprawozdanie Francji, o którym mowa w art. 4 decyzji nr 189/2014/UE.

(5)

Kontyngent 120 000 hektolitrów czystego alkoholu na rok 2016 został wykorzystany już przed końcem 2016 r. Bez zwiększenia z mocą wsteczną jego wielkości od dnia 1 stycznia 2016 r. szkody dla producentów rumu „tradycyjnego” byłyby znaczące i prawdopodobnie nieodwracalne. Stosunki pomiędzy producentami rumu„tradycyjnego” a wielkimi sieciami jego sprzedaży detalicznej we Francji są regulowane umowami przewidującymi zobowiązania dotyczące dostarczanych ilości, cen zakupu oraz wszelkich ewentualnych rabatów i promocji. Wygaśnięcie kontyngentu spowodowało nieprzewidziany wzrost podatków w odniesieniu do ilości przekraczających kontyngent, podczas gdy producenci rumu „tradycyjnego” nie mogli przewidzieć na początku roku, tj. w momencie zawierania umów, jakie jest prawdopodobieństwo przekroczenia kontyngentu i jego możliwy zakres. W sytuacji braku zwiększenia z mocą wsteczną kontyngentu producenci rumu „tradycyjnego” ponieśliby znaczne straty w odniesieniu do ilości przekraczających kontyngent. Z tego względu należy zezwolić na zwiększenie kontyngentu z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2016 r.

(6)

Pozostałe elementy, o których mowa w decyzji nr 189/2014/UE, pozostały bez zmian, a w niezależnej analizie ekonomicznej przeprowadzonej przez służby Komisji zakończonej w lipcu 2016 r. stwierdzono, że przywóz do Francji rumu „tradycyjnego” produkowanego na Gwadelupie, w Gujanie Francuskiej, na Martynice i na Reunionie stanowi jedynie niewielką część całkowitej konsumpcji alkoholu we Francji. W związku z tym stosowanie obniżonej stawki podatku akcyzowego nie powinno powodować zakłócenia konkurencji na rynku rumu we Francji, a tym bardziej na jednolitym rynku.

(7)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania art. 107 i 108 Traktatu.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję nr 189/2014/UE,

1)

art. 3 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Obniżone stawki podatku akcyzowego i obniżone stawki składki VSS, o których mowa w art. 1, mające zastosowanie do rumu, o którym mowa w art. 2, są ograniczone do:

2)

art. 5 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 5

Niniejsza decyzja ma zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2020 r., z wyjątkiem:

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/3

(1)

W dniu 17 marca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 269/2014.

(2)

W następstwie zorganizowania przez Federację Rosyjską w dniu 10 września 2017 r. wyborów gubernatorskich w bezprawnie przyłączonym mieście Sewastopolu Rada uważa, że należy dodać jedną osobę do wykazu osób, podmiotów i organów podlegających środkom ograniczającym, zawartego w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 269/2014.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 269/2014,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/6

(1)

Ustalenia dotyczące rozliczeń pośrednich nie powinny narażać kontrahentów centralnych (CCP), członków rozliczających, klientów, klientów pośrednich ani klientów pośrednich na dalszych szczeblach łańcucha rozliczeniowego na dodatkowe ryzyko kontrahenta, a aktywa i pozycje klientów pośrednich powinny być w odpowiednim stopniu objęte ochroną. Konieczne jest zatem, aby wszelkiego rodzaju ustalenia dotyczące rozliczeń pośrednich spełniały minimalne warunki celem zapewnienia ich bezpieczeństwa. W tym celu na strony ustaleń dotyczących rozliczeń pośrednich należy nałożyć szczególne obowiązki, a ustalenia takie powinny być dopuszczalne jedynie wówczas, gdy spełniają warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

(2)

Ponieważ aktywa i pozycje kontrahenta, na rzecz którego świadczone są usługi w zakresie rozliczeń pośrednich, powinny korzystać z ochrony o skutku równoważnym skutkowi, o którym mowa w art. 39 i 48 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 (2), kluczowe znaczenie dla niniejszego rozporządzenia mają różne pojęcia „klienta pośredniego”, które to pojęcia należy w niniejszym rozporządzeniu zdefiniować.

(3)

Uwzględniając fakt, iż członkowie rozliczający powinni kwalifikować się jako „uczestnicy” w rozumieniu dyrektywy 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) oraz w celu zapewnienia klientom pośrednim poziomu ochrony równoważnego z ochroną gwarantowaną klientom na mocy rozporządzenia (UE) nr 648/2012, klientami świadczącymi usługi w zakresie rozliczeń pośrednich powinny być instytucje kredytowe, firmy inwestycyjne lub podmioty z państw trzecich równoważne instytucjom kredytowym lub firmom inwestycyjnym.

(4)

Większy zakres pośrednictwa między danym CCP a klientami pośrednimi na poszczególnych poziomach wymaga dodatkowych czynności operacyjnych, dodatkowych rachunków oraz bardziej złożonych rozwiązań technicznych i procesów przetwarzania. Prowadzi to do większej złożoności ustaleń dotyczących rozliczeń pośrednich w porównaniu z ustaleniami dotyczącymi rozliczeń zawieranymi bezpośrednio z klientami. Należy zatem złagodzić skutki tego większego zakresu pośrednictwa poprzez wymogi dotyczące alternatywnej i prostszej pod względem operacyjnym struktury rachunków na potrzeby ustaleń dotyczących rozliczeń pośrednich niż stosowana w przypadku ustaleń dotyczących rozliczeń zawieranych bezpośrednio z klientami.

(5)

Ustalenia dotyczące rozliczeń zawierane bezpośrednio z klientami wymagają oferowania indywidualnie wyodrębnionych rachunków. Jednakże w przypadku ustaleń dotyczących rozliczeń pośrednich jedynie struktura pośredniego rachunku zbiorczego brutto, obejmująca mechanizm przeniesienia depozytu zabezpieczającego, do którego uzupełnienia wezwano, oraz jeżeli zostało to uzgodnione, nadwyżki depozytu zabezpieczającego w stosunku do depozytu zabezpieczającego, do którego uzupełnienia wezwano, od klienta pośredniego do CCP i niedopuszczająca jakiegokolwiek kompensowania pozycji różnych klientów pośrednich w ramach tego samegopośredniego rachunku zbiorczego brutto, powinna być oferowana w uzupełnieniu pośrednich rachunków zbiorczych dopuszczających takie kompensowanie. Mechanizm ten umożliwia rozróżnienie, w sposób równoważny indywidualnie wyodrębnionym rachunkom, między zabezpieczeniem i pozycjami utrzymywanymi na rachunek danego klienta pośredniego a zabezpieczeniem i pozycjami utrzymywanymi na rachunek klienta lub innych klientów pośrednich.

(6)

Ponadto nawet jeżeli aktywa i pozycje utrzymywane w strukturze rachunku zbiorczego brutto do celów ustaleń dotyczących rozliczeń pośrednich są stale narażone na ryzyko związane ze stratami innego klienta pośredniego – jako że te aktywa i pozycje są „wymieszane” w ramach jednego rachunku – to szybkość, z jaką te aktywa i pozycje mogą być zidentyfikowane w sytuacji, gdy jest to konieczne do ich upłynnienia w przypadku niewykonania zobowiązania, przyczynia się do zminimalizowania potencjalnych strat.

(7)

Mechanizm ten umożliwia zarazem znaczne uproszczenie struktury rachunku, co zmniejsza koszty i złożoność w porównaniu z indywidualnie wyodrębnionymi rachunkami, a jednocześnie pozwala na rozróżnienie zabezpieczenia i pozycji poszczególnych klientów pośrednich, zapewniając tym samym poziom ochrony równoważny poziomowi, jaki jest oferowany przez indywidualnie wyodrębnione rachunki. Wymóg oferowania pośrednich rachunków zbiorczych brutto nie powinien jednak wykluczać możliwości oferowania klientom pośrednim indywidualnie wyodrębnionych rachunków pośrednich w ramach ustaleń dotyczących rozliczeń obejmujących CCP, członka rozliczającego, klienta i jeden poziom klientów pośrednich.

(8)

Aby ułatwić dostęp do rozliczania centralnego – w drodze racjonalizacji usług rozliczeniowych i uproszczenia stosunków komercyjnych między członkami rozliczającymi, klientami i klientami pośrednimi – niektóre grupy oferują usługi w zakresie rozliczeń przy wykorzystaniu dwóch podmiotów należących do tej samej grupy, które pośredniczą w świadczeniu tych usług. Z podobnych względów grupa, do której należy klient, niekiedy korzysta z jednego podmiotu na potrzeby przeprowadzania transakcji bezpośrednio z członkiem rozliczającym oraz z innego podmiotu w celu przeprowadzania transakcji bezpośrednio z klientem pośrednim – zazwyczaj dlatego, iż ten drugi podmiot ma siedzibę w jurysdykcji klienta pośredniego. W tych przypadkach usługi w zakresie rozliczeń są zracjonalizowane między poszczególnymi obszarami działalności gospodarczej grupy i uproszczone są również stosunki komercyjne między członkami rozliczającymi, klientami i klientami pośrednimi. Jeżeli tego rodzaju ustalenia spełniają określone warunki, które zapewniają, aby nie dochodziło do zwiększenia ryzyka kontrahenta i rozliczanie pośrednie korzysta z odpowiedniego poziomu ochrony, należy dopuścić ich stosowanie.

(9)

W łańcuchach rozliczania pośredniego obejmujących więcej podmiotów niż CCP, członka rozliczającego, klienta i klientów pośrednich jednego szczebla korzystanie z indywidualnie wyodrębnionych rachunków może prowadzić do nieoczekiwanych problemów technicznych związanych z koniecznością zarządzania przypadkiem ewentualnego niewykonania zobowiązania przez należącego do tego łańcucha kontrahenta lub kontrahentów oraz z koniecznością zarządzania wieloma wyodrębnionymi rachunkami indywidualnymi. Oferowanie indywidualnie wyodrębnionych rachunków w takich wydłużonych łańcuchach może wprowadzać w błąd kontrahentów, gdyż oczekują oni poziomu ochrony, jaki zazwyczaj zakłada się w przypadku takich rachunków, a który w przypadku niektórych z tych łańcuchów może być niemożliwy do osiągnięcia. Aby uniknąć ryzyk płynących z tego fałszywego założenia, w takich wydłużonych łańcuchach rozliczania pośredniego należy dopuścić stosowanie wyłącznie wyodrębnionych rachunków zbiorczych, pod warunkiem że kontrahenci dokonujący rozliczeń przy zastosowaniu tych ustaleń są w pełni poinformowani o poziomie wyodrębnienia i o ryzykach związanych z tym rodzajem rachunków.

(10)

Aby zapewnić, by kwota depozytu zabezpieczającego, do którego uzupełnienia wezwano w ramach struktury pośredniego rachunku zbiorczego brutto była taka sama jak kwota, którą należałoby wnieść w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia depozytu w przypadku stosowania indywidualnie wyodrębnionego pośredniego rachunku rozliczeniowego, CCP powinien otrzymywać informacje o pozycjach utrzymywanych na rachunek klienta pośredniego w celu obliczenia powiązanego wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego przez klienta pośredniego na podstawie pozycji poszczególnych klientów pośrednich.

(11)

Aby zapewnić równoważność z rozliczaniem klientów członek rozliczający powinien posiadać procedury ułatwiające przeniesienie pozycji klientów pośrednich do alternatywnego klienta w następstwie niewykonania zobowiązania przez klienta świadczącego usługi w zakresie rozliczeń pośrednich. Z tego samego względu członek rozliczający powinien również posiadać procedury na potrzeby upłynnienia pozycji i aktywów klientów pośrednich oraz przekazania przychodów z upłynnienia tym klientom pośrednim, którzy są mu znani. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu przychody z upłynnienia nie mogą zostać przekazane bezpośrednio danym klientom pośrednim, przychody z upłynnienia powinny zostać przekazane klientowi niewykonującemu zobowiązania, na rachunek jego klientów pośrednich.

(12)

Należy ustanowić procedury umożliwiające, w przypadku niewykonania zobowiązania przez klienta, ujawnienie informacji o tożsamości klientów pośrednich oraz powiązanie przez członka rozliczającego poszczególnych aktywów i pozycji z poszczególnymi klientami pośrednimi.

(13)

Klient świadczący usługi w zakresie rozliczeń pośrednich powinien oferować klientowi pośredniemu możliwość wyboru struktury rachunku. Nie można jednak wykluczyć, że klient pośredni nie poinformował klienta w rozsądnym terminie o dokonanym wyborze. W takim przypadku klient ten powinien mieć możliwość świadczenia usług w zakresie rozliczeń pośrednich na rzecz tego klienta pośredniego przy wykorzystaniu dowolnej struktury rachunku, pod warunkiem że klient ten poinformuje klienta pośredniego o wykorzystywanej strukturze rachunku, ryzykach związanych z tym rachunkiem oraz jego poziomie wyodrębnienia, a także o możliwości zmiany struktury rachunku w dowolnym momencie.

(14)

Ustalenia dotyczące rozliczeń pośrednich mogą prowadzić do powstania szczególnych ryzyk. Jest zatem konieczne, by wszystkie strony uczestniczące w ustaleniach dotyczących rozliczeń pośrednich, w tym członkowie rozliczający i CCP, na bieżąco identyfikowały i monitorowały wszelkie istotne ryzyka wynikające z tych ustaleń oraz zarządzały tymi ryzykami. W tym kontekście szczególnie ważna jest odpowiednia wymiana informacji między klientami i członkami rozliczającymi. Członkowie rozliczający powinni jednak zapewnić, by informacje te były wykorzystywane wyłącznie do celów zarządzania ryzykiem i uzupełniania depozytów zabezpieczających oraz by nie dochodziło do nadużywania szczególnie chronionych informacji handlowych.

(15)

Ze względów spójności oraz w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynków finansowych konieczne jest, aby przepisy niniejszego rozporządzenia oraz odpowiednie przepisy rozporządzenia (UE) nr 600/2014 były stosowane od tej samej daty.

(16)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).

(17)

Zgodnie z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (4) ESMA przeprowadził otwarte konsultacje publiczne dotyczące projektu regulacyjnych standardów technicznych stanowiących podstawę niniejszego rozporządzenia, przeanalizował koszty i korzyści, które mogą być z nimi związane, oraz zwrócił się o opinię na ich temat do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej na mocy art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010,

a)

„klient” oznacza klienta zdefiniowanego w art. 2 pkt 15 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

b)

„klient pośredni” oznacza klienta klienta zdefiniowanego w lit. a);

c)

„ustalenia dotyczące rozliczeń pośrednich” oznaczają ogół stosunków umownych między dostawcami i odbiorcami usług w zakresie rozliczeń pośrednich świadczonych przez klienta, klienta pośredniego lub klienta pośredniego drugiego rzędu;

d)

„klient pośredni drugiego rzędu” oznacza klienta klienta pośredniego zdefiniowanego w lit. b);

e)

„klient pośredni trzeciego rzędu” oznacza klienta klienta pośredniego zdefiniowanego w lit. d).

a)

klient jest posiadającą zezwolenie instytucją kredytową lub takąż firmą inwestycyjną lub podmiotem mającym siedzibę w państwie trzecim, który byłby uznawany za instytucję kredytową lub firmę inwestycyjną, gdyby miał siedzibę w Unii;

b)

klient świadczy usługi w zakresie rozliczeń pośrednich na rozsądnych warunkach komercyjnych oraz publicznie ujawnia warunki ogólne, na jakich świadczy te usługi;

c)

członek rozliczający zaakceptował warunki ogólne, o których mowa w lit. b) niniejszego ustępu.

a)

warunki ogólne, o których mowa w ust. 1 lit. b);

b)

zobowiązanie klienta do honorowania wszystkich zobowiązań klienta pośredniego wobec członka rozliczającego w odniesieniu do transakcji objętych ustaleniem dotyczącym rozliczeń pośrednich.

a)

rachunek zbiorczy z aktywami i pozycjami utrzymywanymi przez tego klienta na rachunek jego klientów pośrednich;

b)

rachunek zbiorczy z aktywami i pozycjami utrzymywanymi przez tego klienta na rachunek jego klientów pośrednich, w przypadku którego członek rozliczający zapewnia, by pozycje jednego klienta pośredniego nie były kompensowane z pozycjami innego klienta pośredniego oraz by aktywa jednego klienta pośredniego nie mogły być wykorzystywane do pokrycia pozycji innego klienta pośredniego.

a)

wyodrębniony rachunek służący wyłącznie do utrzymywania aktywów i pozycji klientów pośrednich utrzymywanych przez członka rozliczającego na rachunku, o którym mowa w ust. 2 lit. a);

b)

wyodrębniony rachunek służący wyłącznie do utrzymywania aktywów i pozycji klientów pośrednich każdego klienta utrzymywanych przez członka rozliczającego na rachunku, o którym mowa w ust. 2 lit. b).

a)

zapewnia, by procedury, o których mowa w ust. 5, umożliwiały szybkie upłynnienie tych aktywów i pozycji w następstwie niewykonania zobowiązania przez klienta, w tym upłynnienie tych aktywów i pozycji na poziomie CCP, oraz obejmowały szczegółową procedurę informowania klientów pośrednich o niewykonaniu zobowiązania przez klienta i o zakładanym okresie wymaganym do upłynnienia aktywów i pozycji tych klientów pośrednich;

b)

po zakończeniu procedury zarządzania przypadkiem niewykonania zobowiązania przez klienta szybko zwraca temu klientowi, na rachunek jego klientów pośrednich, kwotę salda należnego z tytułu upłynnienia tych aktywów i pozycji.

a)

uwzględnia w procedurach, o których mowa w ust. 5:

b)

zobowiązuje się umownie do uruchomienia procedur mających na celu przeniesienie aktywów i pozycji, które są utrzymywane przez klienta niewykonującego zobowiązania na rachunek jego klientów pośrednich, do innego klienta lub do członka rozliczającego wyznaczonego przez odpowiednich klientów pośrednich klienta niewykonującego zobowiązania, na wniosek tych klientów pośrednich i bez konieczności uzyskania zgody klienta niewykonującego zobowiązania. Ten inny klient lub członek rozliczający jest zobowiązany do przyjęcia tych aktywów i pozycji tylko w przypadku, gdy uprzednio zobowiązał się on do tego umownie wobec tych odpowiednich klientów pośrednich;

c)

zapewnia, by procedury, o których mowa w ust. 5, umożliwiały szybkie upłynnienie tych aktywów i pozycji w następstwie niewykonania zobowiązania przez klienta, w tym upłynnienie tych aktywów i pozycji na poziomie CCP, w przypadku gdy z jakiegokolwiek powodu przeniesienia, o którym mowa w lit. b), nie dokonano w uprzednio zdefiniowanym okresie przeniesienia wskazanym w ustaleniu dotyczącym rozliczeń pośrednich;

d)

zobowiązuje się umownie do uruchomienia, po upłynnieniu tych aktywów i pozycji, procedur wypłaty przychodów z upłynnienia każdemu z klientów pośrednich;

e)

jeżeli nie jest w stanie zidentyfikować klientów pośrednich lub nie jest w stanie dokonać wypłaty przychodów z upłynnienia, o której mowa w lit. d), każdemu z klientów pośrednich – szybko zwraca klientowi na rachunek klientów pośrednich kwotę salda należnego z tytułu upłynnienia tych aktywów i pozycji.

a)

klient pośredni jest posiadającą zezwolenie instytucją kredytową lub takąż firmą inwestycyjną lub podmiotem mającym siedzibę w państwie trzecim, który byłby uznawany za instytucję kredytową lub firmę inwestycyjną, gdyby miał siedzibę w Unii;

b)

klient pośredni oraz klient pośredni drugiego rzędu zawierają, w formie pisemnej, ustalenie dotyczące rozliczeń pośrednich. Ustalenie dotyczące rozliczeń pośrednich obejmuje co najmniej następujące warunki umowne:

c)

aktywa i pozycje klienta pośredniego drugiego rzędu są utrzymywane przez członka rozliczającego na rachunku, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. a).

a)

członek rozliczający i klient wchodzą w skład tej samej grupy, ale klient pośredni nie wchodzi w skład tej grupy;

b)

klient i klient pośredni wchodzą w skład tej samej grupy, ale ani członek rozliczający, ani klient pośredni drugiego rzędu nie wchodzą w skład tej grupy.

a)

przepisy art. 4 ust. 1, 5, 6 i 8 stosują się do klienta w taki sposób, jakby ten klient był członkiem rozliczającym;

b)

przepisy art. 2 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 2, 3, 6, 8 i 9 stosują się do klienta pośredniego w taki sposób, jakby ten klient pośredni był klientem.

a)

przepisy art. 4 ust. 5 i 6 stosują się do klienta w taki sposób, jakby ten klient był członkiem rozliczającym;

b)

przepisy art. 2 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 2, 3, 6, 8 i 9 stosują się do klienta pośredniego w taki sposób, jakby ten klient pośredni był klientem.

a)

klient pośredni i klient pośredni drugiego rzędu są posiadającymi zezwolenie instytucjami kredytowymi lub firmami inwestycyjnymi lub podmiotami mającymi siedzibę w państwie trzecim, które byłyby uznawane za instytucję kredytową lub firmę inwestycyjną, gdyby miały siedzibę w Unii;

b)

członek rozliczający i klient wchodzą w skład tej samej grupy, ale klient pośredni nie wchodzi w skład tej grupy;

c)

klient pośredni i klient pośredni drugiego rzędu wchodzą w skład tej samej grupy, ale klient pośredni trzeciego rzędu nie wchodzi w skład tej grupy;

d)

klient pośredni drugiego rzędu oraz klient pośredni trzeciego rzędu zawierają, w formie pisemnej, ustalenie dotyczące rozliczeń pośrednich. Ustalenie dotyczące rozliczeń pośrednich obejmuje co najmniej następujące warunki umowne:

e)

aktywa i pozycje klienta pośredniego trzeciego rzędu są utrzymywane przez członka rozliczającego na rachunku, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. a).

a)

przepisy art. 4 ust. 1, 5, 6 i 8 stosują się do klienta i do klienta pośredniego w taki sposób, jakby byli oni członkami rozliczającymi;

b)

przepisy art. 2 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 2, 3, 6, 8 i 9 stosują się do klienta pośredniego i klienta pośredniego drugiego rzędu w taki sposób, jakby byli oni klientami.

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/13

(1)

Pośrednie uzgodnienia rozliczeniowe nie powinny narażać kontrahentów centralnych (CCP), członków rozliczających, klientów, klientów pośrednich ani klientów pośrednich na dalszych szczeblach łańcucha rozliczeniowego na dodatkowe ryzyko kontrahenta, a aktywa i pozycje klientów pośrednich powinny być w odpowiednim stopniu objęte ochroną. Konieczne jest zatem, aby wszelkiego rodzaju pośrednie uzgodnienia rozliczeniowe spełniały minimalne warunki celem zapewnienia ich bezpieczeństwa. W tym celu na strony pośrednich uzgodnień rozliczeniowych należy nałożyć szczególne obowiązki, a uzgodnienia takie powinny być dopuszczalne jedynie wówczas, gdy spełniają warunki określone w niniejszym rozporządzeniu.

(2)

Ponieważ aktywa i pozycje kontrahenta, na rzecz którego świadczone są pośrednie usługi rozliczeniowe, powinny korzystać z ochrony o skutku równoważnym skutkowi, o którym mowa w art. 39 i 48 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, kluczowe znaczenie dla niniejszego rozporządzenia mają różne pojęcia „klienta pośredniego”, które to pojęcia należy w niniejszym rozporządzeniu zdefiniować.

(3)

Uwzględniając fakt, iż członkowie rozliczający powinni kwalifikować się jako „uczestnicy” w rozumieniu dyrektywy 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) oraz w celu zapewnienia klientom pośrednim poziomu ochrony równoważnego z ochroną gwarantowaną klientom na mocy rozporządzenia (UE) nr 648/2012, klientami świadczącymi pośrednie usługi rozliczeniowe powinny być instytucje kredytowe, firmy inwestycyjne lub podmioty z państw trzecich równoważne instytucjom kredytowym lub firmom inwestycyjnym.

(4)

Większy zakres pośrednictwa między danym CCP a klientami pośrednimi na poszczególnych poziomach wymaga dodatkowych czynności operacyjnych, dodatkowych rachunków oraz bardziej złożonych rozwiązań technicznych i procesów przetwarzania. Prowadzi to do większej złożoności pośrednich uzgodnień rozliczeniowych w porównaniu z uzgodnieniami rozliczeniowymi zawieranymi bezpośrednio z klientami. Należy zatem złagodzić skutki tego większego zakresu pośrednictwa poprzez wymogi dotyczące alternatywnej i prostszej pod względem operacyjnym struktury rachunków na potrzeby pośrednich uzgodnień rozliczeniowych niż stosowana w przypadku uzgodnień rozliczeniowych zawieranych bezpośrednio z klientami.

(5)

Uzgodnienia rozliczeniowe zawierane bezpośrednio z klientami wymagają oferowania indywidualnie wyodrębnionych rachunków. Jednakże w przypadku pośrednich uzgodnień rozliczeniowych jedynie struktura pośredniego rachunku zbiorczego brutto, obejmująca mechanizm przeniesienia depozytu zabezpieczającego, do którego uzupełnienia wezwano, oraz, jeżeli zostało to uzgodnione, nadwyżki depozytu zabezpieczającego w stosunku do depozytu zabezpieczającego, do którego uzupełnienia wezwano, od klienta pośredniego do CCP i niedopuszczająca jakiegokolwiek kompensowania pozycji różnych klientów pośrednich w ramach tego samego pośredniego rachunku zbiorczego brutto, powinna być oferowana w uzupełnieniu pośrednich rachunków zbiorczych dopuszczających takie kompensowanie. Mechanizm ten umożliwia rozróżnienie, w sposób równoważny indywidualnie wyodrębnionym rachunkom, między zabezpieczeniem i pozycjami utrzymywanymi na rachunek danego klienta pośredniego a zabezpieczeniem i pozycjami utrzymywanymi na rachunek klienta lub innych klientów pośrednich.

(6)

Ponadto nawet jeżeli aktywa i pozycje utrzymywane w strukturze rachunku zbiorczego brutto do celów pośrednich uzgodnień rozliczeniowych są stale narażone na ryzyko związane ze stratami innego klienta pośredniego – jako że te aktywa i pozycje są „wymieszane” w ramach jednego rachunku – to szybkość, z jaką te aktywa i pozycje mogą być zidentyfikowane w sytuacji, gdy jest to konieczne do ich upłynnienia w przypadku niewykonania zobowiązania, przyczynia się do zminimalizowania potencjalnych strat.

(7)

Mechanizm ten umożliwia zarazem znaczne uproszczenie struktury rachunku, co zmniejsza koszty i złożoność w porównaniu z indywidualnie wyodrębnionymi rachunkami, a jednocześnie pozwala na rozróżnienie zabezpieczenia i pozycji poszczególnych klientów pośrednich, zapewniając tym samym poziom ochrony równoważny poziomowi, jaki jest oferowany przez indywidualnie wyodrębnione rachunki. Wymóg oferowania pośrednich rachunków zbiorczych brutto nie powinien jednak wykluczać możliwości oferowania klientom pośrednim indywidualnie wyodrębnionych rachunków pośrednich w ramach uzgodnień rozliczeniowych obejmujących CCP, członka rozliczającego, klienta i jeden poziom klientów pośrednich.

(8)

Aby ułatwić dostęp do rozliczania centralnego – w drodze racjonalizacji usług rozliczeniowych i uproszczenia stosunków komercyjnych między członkami rozliczającymi, klientami i klientami pośrednimi – niektóre grupy oferują usługi rozliczeniowe przy wykorzystaniu dwóch podmiotów należących do tej samej grupy, które pośredniczą w świadczeniu tych usług. Z podobnych względów grupa, do której należy klient, niekiedy korzysta z jednego podmiotu na potrzeby przeprowadzania transakcji bezpośrednio z członkiem rozliczającym oraz z innego podmiotu w celu przeprowadzania transakcji bezpośrednio z klientem pośrednim – zazwyczaj dlatego, iż ten drugi podmiot ma siedzibę w jurysdykcji klienta pośredniego. W tych przypadkach usługi rozliczeniowe są zracjonalizowane między poszczególnymi obszarami działalności gospodarczej grupy i uproszczone są również stosunki komercyjne między członkami rozliczającymi, klientami i klientami pośrednimi. Jeżeli tego rodzaju uzgodnienia spełniają określone warunki, które zapewniają, aby nie dochodziło do zwiększenia ryzyka kontrahenta i rozliczanie pośrednie korzysta z odpowiedniego poziomu ochrony, należy dopuścić ich stosowanie.

(9)

W łańcuchach rozliczania pośredniego obejmujących więcej podmiotów niż CCP, członka rozliczającego, klienta i klientów pośrednich jednego szczebla korzystanie z indywidualnie wyodrębnionych rachunków może prowadzić do nieoczekiwanych problemów technicznych związanych z koniecznością zarządzania przypadkiem ewentualnego niewykonania zobowiązania przez należącego do tego łańcucha kontrahenta lub kontrahentów oraz z koniecznością zarządzania wieloma wyodrębnionymi rachunkami indywidualnymi. Oferowanie indywidualnie wyodrębnionych rachunków w takich wydłużonych łańcuchach może wprowadzać w błąd kontrahentów, gdyż oczekują oni poziomu ochrony, jaki zazwyczaj zakłada się w przypadku takich rachunków, a który w przypadku niektórych z tych łańcuchów może być niemożliwy do osiągnięcia. Aby uniknąć ryzyk płynących z tego fałszywego założenia, w takich wydłużonych łańcuchach rozliczania pośredniego należy dopuścić stosowanie wyłącznie wyodrębnionych rachunków zbiorczych, pod warunkiem że kontrahenci dokonujący rozliczeń przy zastosowaniu tych uzgodnień są w pełni poinformowani o poziomie wyodrębnienia i o ryzykach związanych z tym rodzajem rachunków.

(10)

Aby zapewnić, by kwota depozytu zabezpieczającego, do którego uzupełnienia wezwano w ramach struktury pośredniego rachunku zbiorczego brutto była taka sama jak kwota, którą należałoby wnieść w odpowiedzi na wezwanie do uzupełnienia depozytu w przypadku stosowania indywidualnie wyodrębnionego pośredniego rachunku rozliczeniowego, CCP powinien otrzymywać informacje o pozycjach utrzymywanych na rachunek klienta pośredniego w celu obliczenia powiązanego wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego przez klienta pośredniego na podstawie pozycji poszczególnych klientów pośrednich.

(11)

Aby zapewnić równoważność z rozliczaniem klientów, członek rozliczający powinien posiadać procedury ułatwiające przeniesienie pozycji klientów pośrednich do alternatywnego klienta w następstwie niewykonania zobowiązania przez klienta świadczącego pośrednie usługi rozliczeniowe. Z tego samego względu członek rozliczający powinien również posiadać procedury na potrzeby upłynnienia pozycji i aktywów klientów pośrednich oraz przekazania przychodów z upłynnienia tym klientom pośrednim, którzy są mu znani. Jeżeli z jakiegokolwiek powodu przychody z upłynnienia nie mogą zostać przekazane bezpośrednio danym klientom pośrednim, przychody z upłynnienia powinny zostać przekazane klientowi niewykonującemu zobowiązania, na rachunek jego klientów pośrednich.

(12)

Należy ustanowić procedury umożliwiające, w przypadku niewykonania zobowiązania przez klienta, ujawnienie informacji o tożsamości klientów pośrednich oraz powiązanie przez członka rozliczającego poszczególnych aktywów i pozycji z poszczególnymi klientami pośrednimi.

(13)

Klient świadczący pośrednie usługi rozliczeniowe powinien oferować klientowi pośredniemu możliwość wyboru struktury rachunku. Nie można jednak wykluczyć, że klient pośredni nie poinformował klienta w rozsądnym terminie o dokonanym wyborze. W takim przypadku klient ten powinien mieć możliwość świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych na rzecz tego klienta pośredniego przy wykorzystaniu dowolnej struktury rachunku, pod warunkiem że klient ten poinformuje klienta pośredniego o wykorzystywanej strukturze rachunku, ryzykach związanych z tym rachunkiem oraz jego poziomie wyodrębnienia, a także o możliwości zmiany struktury rachunku w dowolnym momencie.

(14)

Pośrednie uzgodnienia rozliczeniowe mogą prowadzić do powstania szczególnych ryzyk. Jest zatem konieczne, by wszystkie strony uczestniczące w pośrednich uzgodnieniach rozliczeniowych, w tym członkowie rozliczający i CCP, na bieżąco identyfikowały i monitorowały wszelkie istotne ryzyka wynikające z tych uzgodnień oraz zarządzały tymi ryzykami. W tym kontekście szczególnie ważna jest odpowiednia wymiana informacji między klientami i członkami rozliczającymi. Członkowie rozliczający powinni jednak zapewnić, by informacje te były wykorzystywane wyłącznie do celów zarządzania ryzykiem i uzupełniania depozytów zabezpieczających oraz by nie dochodziło do nadużywania szczególnie chronionych informacji handlowych.

(15)

Ze względów spójności oraz w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynków finansowych konieczne jest, aby przepisy niniejszego rozporządzenia oraz przepisy przyjęte na podstawie art. 30 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 600/2014 (3) były stosowane od tej samej daty.

(16)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).

(17)

Zgodnie z art. 10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (4) ESMA przeprowadził otwarte konsultacje publiczne dotyczące projektu regulacyjnych standardów technicznych stanowiących podstawę niniejszego rozporządzenia, przeanalizował koszty i korzyści, które mogą być z nimi związane, oraz zwrócił się o opinię na ich temat do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej na mocy art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(18)

Należy zatem zmienić rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 149/2013 (5),

1)

art. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 1 dodaje się lit. d) i e) w brzmieniu:

3)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

Wymogi dotyczące świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych przez klientów

1.   Klient może świadczyć pośrednie usługi rozliczeniowe na rzecz klientów pośrednich wyłącznie jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

2.   Klient, o którym mowa w ust. 1, oraz klient pośredni zawierają, w formie pisemnej, pośrednie uzgodnienie rozliczeniowe. Pośrednie uzgodnienie rozliczeniowe obejmuje co najmniej następujące warunki umowne:

Wszystkie aspekty pośredniego uzgodnienia rozliczeniowego muszą być jednoznacznie udokumentowane.

3.   CCP nie może sprzeciwić się zawieraniu pośrednich uzgodnień rozliczeniowych, które są zawierane na rozsądnych warunkach komercyjnych.”;

4)

art. 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Obowiązki CCP

1.   CCP otwiera i prowadzi zgodnie z wnioskiem członka rozliczającego dowolny z rachunków, o których mowa w art. 4 ust. 4.

2.   CCP, który utrzymuje aktywa i pozycje wielu klientów pośrednich na rachunku, o którym mowa w art. 4 ust. 4 lit. b), prowadzi oddzielną ewidencję pozycji każdego klienta pośredniego, oblicza depozyty zabezpieczające w odniesieniu do każdego członka pośredniego oraz pobiera kwotę tych depozytów zabezpieczających na zasadzie brutto, w oparciu o informacje, o których mowa w art. 4 ust. 3.

3.   CCP identyfikuje i monitoruje wszelkie istotne ryzyka wynikające ze świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych, które mogą mieć wpływ na odporność CCP na niekorzystne zmiany na rynku, oraz zarządza tymi ryzykami.”;

5)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

Obowiązki członków rozliczających

1.   Członek rozliczający, który świadczy pośrednie usługi rozliczeniowe, świadczy je na rozsądnych warunkach komercyjnych oraz publicznie ujawnia warunki ogólne, na jakich świadczy te usługi.

Warunki ogólne, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują minimalne wymogi dotyczące zasobów finansowych i zdolności operacyjnych klientów, którzy świadczą pośrednie usługi rozliczeniowe.

2.   Członek rozliczający, który świadczy pośrednie usługi rozliczeniowe, otwiera i prowadzi co najmniej następujące rachunki zgodnie z wnioskiem klienta:

3.   Członek rozliczający, który na rachunek wielu klientów pośrednich utrzymuje aktywa i pozycje na rachunku, o którym mowa w ust. 2 lit. b), przekazuje CCP codziennie wszystkie informacje niezbędne do tego, by CCP był w stanie określić pozycje utrzymywane na rachunek każdego klienta pośredniego. Podstawę tych informacji stanowią informacje, o których mowa w art. 5 ust. 4.

4.   Członek rozliczający, który świadczy pośrednie usługi rozliczeniowe, otwiera i prowadzi u CCP co najmniej następujące rachunki zgodnie z wnioskiem klienta:

5.   Członek rozliczający ustanawia procedury zarządzania przypadkiem niewykonania zobowiązania przez klienta świadczącego pośrednie usługi rozliczeniowe.

6.   Członek rozliczający utrzymujący aktywa i pozycje klientów pośrednich na rachunku, o którym mowa w ust. 2 lit. a):

7.   Członek rozliczający utrzymujący aktywa i pozycje klientów pośrednich na rachunku, o którym mowa w ust. 2 lit. b):

8.   Członek rozliczający identyfikuje i monitoruje wszelkie istotne ryzyka wynikające ze świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych, które mogą mieć wpływ na jego odporność na niekorzystne zmiany na rynku, oraz zarządza tymi ryzykami. Członek rozliczający ustanawia wewnętrzne procedury, aby zapewnić, by informacje, o których mowa w art. 5 ust. 8, nie mogły być wykorzystywane w celach komercyjnych.”;

6)

art. 5 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 5

Obowiązki klientów

1.   Klient, który świadczy pośrednie usługi rozliczeniowe, oferuje klientom pośrednim wybór co najmniej między rodzajami rachunków określonymi w art. 4 ust. 2 oraz zapewnia, aby ci klienci pośredni byli w pełni poinformowani o różnych poziomach wyodrębnienia oraz o ryzykach związanych z każdym rodzajem rachunku.

2.   Klient, o którym mowa w ust. 1, przydziela jeden z rodzajów rachunków, o których mowa w art. 4 ust. 2, klientom pośrednim, którzy nie dokonali wyboru rachunku w rozsądnym terminie określonym przez klienta. Klient informuje bez zbędnej zwłoki klienta pośredniego o ryzykach związanych z przydzielonym mu rodzajem rachunku. Klient pośredni może w dowolnym momencie wybrać inny rodzaj rachunku, składając w tym celu klientowi pisemny wniosek.

3.   Klient świadczący pośrednie usługi rozliczeniowe prowadzi oddzielną ewidencję i oddzielne rachunki, które umożliwiają mu odróżnienie własnych aktywów i pozycji od aktywów i pozycji utrzymywanych na rachunek jego klientów pośrednich.

4.   Jeżeli aktywa i pozycje wielu klientów pośrednich są utrzymywane przez członka rozliczającego na rachunku, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. b), klient przekazuje członkowi rozliczającemu codziennie wszystkie informacje niezbędne do tego, by członek rozliczający był w stanie określić pozycje utrzymywane na rachunek każdego klienta pośredniego.

5.   Klient, który świadczy pośrednie usługi rozliczeniowe, składa, zgodnie z wyborem dokonanym przez jego klientów pośrednich, członkowi rozliczającemu wniosek o otwarcie i prowadzenie u CCP rachunków, o których mowa w art. 4 ust. 4.

6.   Klient przekazuje swoim klientom pośrednim informacje, które są wystarczające, by umożliwić tym klientom pośrednim zidentyfikowanie CCP i członka rozliczającego wykorzystywanych do rozliczania ich pozycji.

7.   Jeżeli aktywa i pozycje co najmniej jednego klienta pośredniego są utrzymywane przez członka rozliczającego na rachunku, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. b), w pośrednim uzgodnieniu rozliczeniowym ze swoimi klientami pośrednimi klient uwzględnia wszystkie warunki niezbędne do zapewnienia, by w przypadku niewykonania zobowiązania przez tego klienta członek rozliczający mógł szybko zwrócić klientom pośrednim przychody z upłynnienia pozycji i aktywów utrzymywanych na rachunek tych klientów pośrednich zgodnie z art. 4 ust. 7.

8.   Klient przekazuje członkowi rozliczającemu wystarczające informacje na potrzeby identyfikowania i monitorowania wszelkich istotnych ryzyk wynikających ze świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych, które mogą mieć wpływ na odporność członka rozliczającego, oraz na potrzeby zarządzania tymi ryzykami.

9.   Klient posiada mechanizmy służące zapewnieniu, by w przypadku niewykonania przez niego zobowiązania wszystkie informacje, które posiada on w odniesieniu do swoich klientów pośrednich, były niezwłocznie udostępniane członkowi rozliczającemu, w tym informacje o tożsamości klientów pośrednich, o których mowa w art. 5 ust. 4.”;

7)

dodaje się art. 5a w brzmieniu:

„Artykuł 5a

Wymogi dotyczące świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych przez klientów pośrednich

1.   Klient pośredni może świadczyć pośrednie usługi rozliczeniowe na rzecz klienta pośredniego drugiego rzędu tylko pod warunkiem że strony pośrednich uzgodnień rozliczeniowych spełniają jeden z wymogów określonych w ust. 2 oraz pod warunkiem że spełnione są wszystkie następujące warunki:

Wszystkie aspekty pośredniego uzgodnienia rozliczeniowego, o którym mowa w lit. b), muszą być jednoznacznie udokumentowane.

2.   Do celów ust. 1 strony pośrednich uzgodnień rozliczeniowych spełniają jeden z następujących warunków:

3.   W odniesieniu do pośrednich uzgodnień rozliczeniowych zawartych przez strony w sytuacji, o której mowa w ust. 2 lit. a):

4.   W odniesieniu do pośrednich uzgodnień rozliczeniowych zawartych przez strony w sytuacji, o której mowa w ust. 2 lit. b):

8)

dodaje się art. 5b w brzmieniu:

„Artykuł 5b

Wymogi dotyczące świadczenia pośrednich usług rozliczeniowych przez klientów pośrednich drugiego rzędu

1.   Klient pośredni drugiego rzędu może świadczyć pośrednie usługi rozliczeniowe na rzecz klientów pośrednich trzeciego rzędu, wyłącznie jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

Wszystkie aspekty pośredniego uzgodnienia rozliczeniowego, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. d), muszą być jednoznacznie udokumentowane.

2.   Jeżeli klienci pośredni drugiego rzędu świadczą pośrednie usługi rozliczeniowe na podstawie ust. 1:

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/20

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Polski o rejestrację nazwy „Kiełbasa piaszczańska” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, należy zatem zarejestrować nazwę „Kiełbasa piaszczańska”,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/21

(1)

W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (2), konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji niektórych towarów.

(2)

Na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 211/2012 (3) produkt składający się z mieszaniny alkoholu etylowego (70 % masy) i benzyny (benzyny samochodowej) zgodnej z EN 228 (30 % masy) klasyfikuje się do kodu CN 2207 20 00.

(3)

Na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 626/2014 (4) Komisja wprowadziła uwagę dodatkową 12 do działu 22 Części drugiej Nomenklatury scalonej. Uzasadnienie klasyfikacji produktu, którego dotyczy rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 211/2012, do kodu CN 2207 20 00 powinno zostać dostosowane do przepisów określonych w uwadze dodatkowej, w celu uniknięcia potencjalnych rozbieżności w klasyfikacji taryfowej konkretnych mieszanek alkoholu etylowego z innymi substancjami oraz zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej w Unii Europejskiej. W opisie produktu określonego w załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 211/2012 należy również jasno określić, że produkt jest wykorzystywany jako surowiec do produkcji paliw do pojazdów silnikowych.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 211/2012.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/24

(1)

Celem rozporządzenia (WE) nr 852/2004 jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony konsumentów w odniesieniu do bezpieczeństwa żywności. Definiuje się w nim „higienę żywności” jako zestaw środków i warunków niezbędnych do kontroli zagrożeń i zapewnienia zdatności do spożycia przez ludzi środków spożywczych, uwzględniając ich zamierzone użycie. Zagrożenia dla bezpieczeństwa żywności pojawiają się w wyniku narażenia żywności na czynniki niebezpieczne, skutkującego zanieczyszczeniem tej żywności. Zagrożenia związane z żywnością mogą mieć charakter biologiczny, chemiczny lub fizyczny.

(2)

Akryloamid jest substancją zanieczyszczającą zgodnie z definicją w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 315/93 (2) i w efekcie stanowi zagrożenie chemiczne w łańcuchu żywnościowym.

(3)

Akryloamid to związek organiczny o niskiej masie cząsteczkowej i wysokiej rozpuszczalności w wodzie powstający z naturalnie występujących składników w niektórych środkach spożywczych – asparaginy i cukrów – podczas ich obróbki w temperaturze przekraczającej zwykle 120 °C i przy niskiej wilgotności. Powstaje on głównie w bogatych w węglowodany pieczonych lub smażonych środkach spożywczych, których surowce, na przykład zboża, ziemniaki i ziarna kawy, zawierają jego prekursory.

(4)

Ponieważ poziomy akryloamidu w niektórych środkach spożywczych wydają się być o wiele wyższe, niż w porównywalnych produktach należących do tej samej kategorii produktów, w zaleceniu Komisji 2013/647/UE (3) zachęcono właściwe organy państw członkowskich do przeprowadzenia dochodzeń dotyczących metod produkcji i przetwarzania stosowanych przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, w razie stwierdzenia w określonych środkach spożywczych poziomu akryloamidu przekraczającego wartości wskaźnikowe określone w załączniku do tego zalecenia.

(5)

W 2015 r. Panel naukowy ds. zanieczyszczeń w łańcuchu żywnościowym (CONTAM) Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) przyjął opinię dotyczącą akryloamidu w żywności (4). Na podstawie badań z udziałem zwierząt Urząd potwierdza wcześniejsze oceny, zgodnie z którymi akryloamid występujący w żywności może zwiększać ryzyko rozwoju raka dla konsumentów należących do wszystkich grup wiekowych. Ponieważ akryloamid występuje w szerokiej gamie żywności spożywanej codziennie, obawy te odnoszą się do wszystkich konsumentów, ale z uwagi na masę ciała dzieci są najbardziej narażoną grupą wiekową. Na podstawie obecnych poziomów narażenia z dietą obaw nie wzbudziły potencjalne szkodliwe skutki akryloamidu dla układu nerwowego, rozwoju prenatalnego i po urodzeniu oraz zdolności reprodukcyjnych mężczyzn. Obecne poziomy narażenia z dietą na akryloamid we wszystkich grupach wiekowych wskazują na obawy dotyczące jego działania rakotwórczego.

(6)

Biorąc pod uwagę wnioski Urzędu odnośnie do rakotwórczego działania akryloamidu i wobec braku jakichkolwiek spójnych środków, których stosowanie byłoby obowiązkowe dla przedsiębiorstw spożywczych w celu obniżenia poziomów akryloamidu, konieczne jest zapewnienie bezpieczeństwa żywności i ograniczenie obecności akryloamidu w środkach spożywczych, jeżeli w surowcach występują jego prekursory, poprzez ustanowienie odpowiednich środków łagodzących. Poziomy akryloamidu mogą zostać obniżone, stosując podejście łagodzące, takie jak wdrażanie dobrej praktyki higienicznej oraz stosowanie procedur opartych na zasadach analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).

(7)

Zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 852/2004, podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze muszą stosować procedury niezbędne do osiągnięcia celów tego rozporządzenia oraz zastosować pobieranie próbek i analizy odpowiednie do utrzymania swojej produkcji. Pod tym względem ustanowienie celów, takich jak poziomy odniesienia, może doprowadzić do zastosowania zasad higieny przy jednoczesnym obniżeniu poziomu narażenia na niektóre zagrożenia. Środki łagodzące mogłyby ograniczyć obecność akryloamidu w żywności. W celu sprawdzenia zgodności z poziomami odniesienia należy zweryfikować skuteczność środków łagodzących poprzez pobranie próbek i przeprowadzenie analiz.

(8)

Z tego względu właściwe jest ustanowienie środków łagodzących, określających etapy przetwórstwa spożywczego, na których może powstawać akryloamid w środkach spożywczych, a także wskazanie działań służących zmniejszeniu poziomów akryloamidu w tych środkach spożywczych.

(9)

Środki łagodzące określone w niniejszym rozporządzeniu opierają się na aktualnej wiedzy naukowej i technicznej, a ich skuteczność w ograniczaniu poziomów akryloamidu bez niekorzystnego wpływu na jakość i bezpieczeństwo mikrobiologiczne produktów została dowiedziona. Te środki łagodzące zostały ustanowione po przeprowadzeniu szerokich konsultacji z organizacjami reprezentującymi zainteresowane podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, konsumentów i specjalistów z właściwych organów państw członkowskich. W przypadku gdy środki łagodzące obejmują stosowanie dodatków do żywności i innych substancji, te dodatki do żywności i inne substancje powinny być stosowane zgodnie z ich zezwoleniem na stosowanie.

(10)

Poziomy odniesienia to wskaźniki wykonania, które należy stosować do sprawdzenia skuteczności środków łagodzących, oparte na doświadczeniu i występowaniu w szerokich kategoriach żywności. Należy je ustanowić na najniższym racjonalnie osiągalnym poziomie przy zastosowaniu wszystkich odpowiednich środków łagodzących. Poziomy odniesienia należy określić z uwzględnieniem najnowszych danych dotyczących występowania pochodzących z bazy danych Urzędu, przy czym zakłada się, że w szerokiej grupie kategorii żywności poziom akryloamidu w 10–15 % produkcji mającej najwyższe poziomy można zazwyczaj obniżyć dzięki stosowaniu dobrych praktyk. Uznaje się, że określone kategorie żywności są w niektórych przypadkach szerokie, a w odniesieniu do niektórych środków spożywczych w takiej szerokiej kategorii żywności mogą występować szczególne warunki produkcyjne, geograficzne lub sezonowe bądź cechy produktów, w przypadku których osiągnięcie poziomów odniesienia jest niemożliwe pomimo stosowania wszystkich środków łagodzących. W takich sytuacjach podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze powinny być w stanie udowodnić stosowanie odpowiednich środków łagodzących.

(11)

Komisja powinna dokonywać regularnych przeglądów poziomów odniesienia w celu określenia niższych poziomów, odzwierciedlających stałe ograniczanie obecności akryloamidu w żywności.

(12)

Podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, produkujące środki spożywcze objęte zakresem niniejszego rozporządzenia i prowadzące handel detaliczny lub realizujące bezpośrednie dostawy wyłącznie dla lokalnych punktów handlu detalicznego są typowymi podmiotami prowadzącymi działalność na małą skalę. Z tego względu środki łagodzące dostosowano do charakteru ich działalności. Podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, które są elementem lub franczyzobiorcą w większej, wzajemnie powiązanej działalności i otrzymują dostawy centralne, powinny jednak stosować dodatkowe środki łagodzące, możliwe w przypadku przedsiębiorstw o większej skali działalności, ponieważ środki te dodatkowo ograniczają obecność akryloamidu w żywności i mogą być stosowane przez takie przedsiębiorstwa.

(13)

Skuteczność środków łagodzących służących ograniczeniu zawartości akryloamidu należy sprawdzać poprzez pobieranie próbek i przeprowadzanie analiz. Należy określić wymagania dotyczące pobierania próbek i analiz realizowane przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze. W odniesieniu do pobierania próbek należy określić wymagania analityczne i częstotliwość pobierania próbek w celu zapewnienia reprezentatywności uzyskanych wyników analizy dla prowadzonej przez nie produkcji. Podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze produkujące środki spożywcze objęte zakresem niniejszego rozporządzenia i prowadzące handel detaliczny lub realizujące bezpośrednie dostawy wyłącznie dla lokalnych punktów handlu detalicznego są zwolnione z obowiązku pobierania próbek i analizy swoich produktów pod kątem obecności akryloamidu, ponieważ taki wymóg stanowiłby nieproporcjonalne obciążenie dla ich działalności.

(14)

Oprócz obowiązku pobierania próbek i analizy, nałożonego na podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (5) zobowiązuje państwa członkowskie do regularnego przeprowadzania kontroli urzędowych w celu zapewnienia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym. Pobieranie próbek i analiza prowadzone przez państwa członkowskie w ramach kontroli urzędowej powinny być zgodne z procedurami pobierania próbek i kryteriami analitycznymi ustanowionymi na podstawie rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

(15)

Jako uzupełnienie środków na mocy niniejszego rozporządzenia, po jego wejściu w życie należy rozważyć ustanowienie najwyższych dopuszczalnych poziomów akryloamidu w niektórych środkach spożywczych zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 315/93.

(16)

Stosowanie środków łagodzących przez podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze może wiązać się ze zmianą ich obecnych procesów produkcji, należy zatem zapewnić okres przejściowy przed zastosowaniem środków, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu.

(17)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

a)

frytki, inne krojone (smażone na głębokim tłuszczu) produkty i krojone chipsy ziemniaczane ze świeżych ziemniaków;

b)

chipsy ziemniaczane, przekąski, krakersy i inne produkty ziemniaczane z masy ziemniaczanej;

c)

pieczywo;

d)

płatki śniadaniowe (z wyłączeniem płatków owsianych);

e)

pieczywo cukiernicze i wyroby ciastkarskie: ciastka, herbatniki, suchary, batony zbożowe, podpłomyki, rożki, wafle, bułeczki i pierniki, a także krakersy, pieczywo chrupkie i substytuty pieczywa. W tej kategorii krakers to suchy herbatnik (wypiek na bazie mąki zbożowej);

f)

kawa:

g)

substytuty kawy;

h)

żywność dla dzieci i produkty zbożowe przetworzone przeznaczone dla niemowląt i małych dzieci zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 609/2013 (6).

1)

definicje „żywności”, „podmiotu prowadzącego przedsiębiorstwa spożywcze”, „handlu detalicznego”, „wprowadzenia na rynek” i „konsumenta finalnego” określone w art. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (7).

2)

„poziomy odniesienia” oznaczają wskaźniki wykonania stosowane do sprawdzania skuteczności środków łagodzących, oparte na doświadczeniu i występowaniu w szerokich kategoriach żywności.

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/45

(1)

Załącznik do rozporządzenia Komisji (UE) nr 255/2010 (2) zawiera odniesienie do przepisów określonych w załączniku 11 do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (konwencji chicagowskiej), a konkretnie do jego 13. wydania z lipca 2001 r., w którym uwzględniono poprawkę nr 49. W dniu 10 listopada 2016 r. Organizacja Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) wprowadziła zmiany w załączniku 11 do konwencji chicagowskiej, dodając do niego poprawkę nr 50 A.

(2)

Załącznik do rozporządzenia (UE) nr 255/2010 zawiera również odniesienie do przepisów określonych w dokumencie ICAO „Procedury Służb Żeglugi Powietrznej – Zarządzanie ruchem lotniczym” (PANS-ATM, Dok. 4444), a konkretnie do jego 15. wydania z 2007 r., które obejmuje poprawkę nr 6. W dniu 10 listopada 2016 r. ICAO zmieniła dok. 4444, dodając do niego poprawkę nr 7 A.

(3)

Należy zatem zaktualizować odniesienia do załącznika 11 konwencji chicagowskiej i do dok. 4444 w rozporządzeniu (UE) nr 255/2010 w celu uwzględnienia tych zmian, tak aby umożliwić państwom członkowskim wypełnienie międzynarodowych zobowiązań prawnych oraz zapewnić spójność z międzynarodowymi ramami prawnymi ICAO.

(4)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 255/2010.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej,

„1.

Rozdział 3 pkt 3.7.5 (Zarządzanie przepływem ruchu lotniczego) załącznika 11 do konwencji chicagowskiej – Służby ruchu lotniczego (wydanie czternaste z lipca 2016 r. zawierające zmianę nr 50 A).

2.

Rozdział 3 (Pojemność systemu ATS i zarządzanie przepływem ruchu lotniczego) dokumentu ICAO nr 4444 – Procedury służb żeglugi powietrznej – Zarządzanie ruchem lotniczym (PANS-ATM) (wydanie szesnaste z 2016 r. zawierające zmianę nr 7 A).”.

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/47

(1)

Punkt 3 w załączniku II do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1079/2012 (2) zawiera odniesienie do przepisów określonych w dokumencie „Procedury służb żeglugi powietrznej – Zarządzanie ruchem lotniczym (PANS-ATM, dok. 4444) Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO), a konkretnie do 15. wydania z 2007 r., które obejmuje poprawkę nr 6. W dniu 10 listopada 2016 r. ICAO zmieniła dok. 4444, dodając do niego poprawkę nr 7 A.

(2)

Należy zatem zaktualizować odniesienia do dok. 4444 w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 1079/2012 w celu uwzględnienia tej zmiany, tak aby umożliwić państwom członkowskim wypełnienie międzynarodowych zobowiązań prawnych oraz zapewnić spójność z międzynarodowymi ramami prawnymi ICAO.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1079/2012,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/48

(1)

W dniu 22 lipca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/486/WPZiB (1) w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine).

(2)

W dniu 3 grudnia 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/2249 (2) przedłużającą mandat misji do dnia 30 listopada 2017 r. i określającą finansową kwotę odniesienia dla EUAM Ukraine do dnia 30 listopada 2016 r.

(3)

Decyzją Rady (WPZiB) 2016/712 (3) dostosowano finansową kwotę odniesienia na okres do dnia 30 listopada 2016 r., a w decyzji Rady (WPZiB) 2016/2083 (4) określono finansową kwotę odniesienia na okres od dnia 1 grudnia 2016 r. do dnia 30 listopada 2017 r.

(4)

Według przeprowadzonego w 2017 r. przeglądu strategicznego EUAM Ukraine należy przedłużyć do dnia 31 maja 2019 r.

(5)

Należy określić finansową kwotę odniesienia na okres od dnia 1 grudnia 2017 r. do dnia 31 maja 2019 r.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2014/486/WPZiB.

(7)

EUAM Ukraine będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

1)

art. 14 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Ukraine do dnia 30 listopada 2014 r. wynosi 2 680 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Ukraine w okresie od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia 30 listopada 2015 r. wynosi 13 100 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Ukraine w okresie od dnia 1 grudnia 2015 r. do dnia 30 listopada 2016 r. wynosi 17 670 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Ukraine w okresie od dnia 1 grudnia 2016 r. do dnia 30 listopada 2017 r. wynosi 20 800 000 EUR.

Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUAM Ukraine w okresie od dnia 1 grudnia 2017 r. do dnia 31 maja 2019 r. wynosi 31 956 069,20 EUR.

Decyzje w sprawie finansowej kwoty odniesienia na kolejne okresy podejmuje Rada.”.

2)

W art. 19 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 maja 2019 r.”.

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/50

(1)

W dniu 22 maja 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/233/WPZiB (1), która ustanawia misję Unii Europejskiej dotyczącą pomocy w zintegrowanym zarządzaniu granicami w Libii (EUBAM Libya).

(2)

W dniu 17 lipca 2017 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2017/1342 (2) przedłużającą mandat misji EUBAM Libya do dnia 31 grudnia 2018 r. i określającą finansową kwotę odniesienia na okres do dnia 30 listopada 2017 r.

(3)

Należy zmienić decyzję 2013/233/WPZiB, by określić nową finansową kwotę odniesienia na okres od dnia 1 grudnia 2017 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.

(4)

EUBAM Libya będzie prowadzona w sytuacji, która może ulec pogorszeniu i mogłaby utrudnić osiągnięcie celów działań zewnętrznych Unii określonych w art. 21 Traktatu,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/51

(1)

W dniu 17 marca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/145/WPZiB.

(2)

W następstwie zorganizowania przez Federację Rosyjską w dniu 10 września 2017 r. wyborów gubernatorskich w bezprawnie przyłączonym mieście Sewastopolu Rada uważa, że należy dodać jedną osobę do wykazu osób, podmiotów i organów podlegających środkom ograniczającym, zawartego w załączniku do decyzji 2014/145/WPZiB.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji 2014/145/WPZiB,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/53

(1)

W art. 7b i 7c dyrektywy 98/70/WE i załączniku IV do tej dyrektywy oraz w art. 17 i 18 dyrektywy 2009/28/WE i załączniku V do tej dyrektywy określono podobne kryteria zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw i biopłynów oraz podobne procedury weryfikacji spełniania tych kryteriów przez biopaliwa i biopłyny.

(2)

W przypadku gdy biopaliwa i biopłyny mają zostać uwzględnione do celów, o których mowa w art. 17 ust. 1 lit. a), b) i c) dyrektywy 2009/28/WE, państwa członkowskie powinny zobowiązać podmioty gospodarcze do wykazania zgodności biopaliw i biopłynów z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 17 ust. 2–5 tej dyrektywy.

(3)

Komisja może zdecydować, że dobrowolne krajowe lub międzynarodowe systemy ustanawiające normy dotyczące wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane do celów art. 17 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE lub wykazują, że partie biopaliw lub biopłynów spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju określone w art. 17 ust. 3, 4 i 5 lub że nie zmodyfikowano ani nie usunięto żadnych materiałów w sposób zamierzony, tak by partia lub jej część mogły zostać objęte przepisami załącznika IX. W przypadku gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane uzyskane w ramach dobrowolnego systemu zatwierdzonego przez Komisję, państwo członkowskie nie powinno wymagać od dostawcy, w zakresie objętym decyzją zatwierdzającą, przedstawiania dalszych dowodów spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(4)

Wniosek o uznanie, że dobrowolny system „RTRS EU RED” wykazuje zgodność partii biopaliw z kryteriami zrównoważonego rozwoju ustanowionymi w dyrektywie 98/70/WE i w dyrektywie 2009/28/WE został przedłożony Komisji dnia 14 czerwca 2017 r. System ten ma siedzibę przy Ciudad de la Paz 353, PISO3 OF 307. C1426AGE Buenos Aires, Argentyna i obejmuje biopaliwa wyprodukowane z soi. Dokumenty związane z zatwierdzonym systemem należy udostępnić na platformie na rzecz przejrzystości ustanowionej dyrektywą 2009/28/WE.

(5)

W wyniku oceny dobrowolnego systemu „RTRS EU RED” Komisja uznała, że spełnia on w stopniu wystarczającym kryteria zrównoważonego rozwoju określone w dyrektywie 98/70/WE i dyrektywie 2009/28/WE oraz że zastosowano w nim metodykę bilansu masy zgodnie z wymogami określonymi w art. 7c ust. 1 dyrektywy 98/70/WE i art. 18 ust. 1 dyrektywy 2009/28/WE.

(6)

Ocena systemu „RTRS EU RED” wykazała, że spełnia on stosowne normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu, jak również wymogi metodologiczne określone w załączniku IV do dyrektywy 98/70/WE i w załączniku V do dyrektywy 2009/28/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zrównoważonego Charakteru Biopaliw i Biopłynów,

a)

jeżeli jednoznacznie ustalono, że w systemie nie wdrożono elementów uznanych za decydujące z perspektywy niniejszej decyzji lub jeżeli doszło do poważnego, strukturalnego naruszenia tych elementów;

b)

jeżeli w ramach systemu nie zostaną przedłożone Komisji sprawozdania roczne, zgodnie z art. 7c ust. 6 dyrektywy 98/70/WE i art. 18 ust. 6 dyrektywy 2009/28/WE;

c)

jeżeli w ramach systemu nie zostaną wdrożone normy niezależnego audytu określone w aktach wykonawczych, o których mowa w art. 7c ust. 5 akapit trzeci dyrektywy 98/70/WE i art. 18 ust. 5 akapit trzeci dyrektywy 2009/28/WE, lub ulepszenia innych elementów systemu uznane za mające decydujące znaczenie dla utrzymania ważności zatwierdzenia.

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/55

(1)

W dyrektywie 2002/60/WE ustanowiono minimalne środki unijne wprowadzane w celu zwalczania afrykańskiego pomoru świń, w tym środki, które należy stosować w przypadku potwierdzenia przypadku afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń.

(2)

W 2017 r. Republika Czeska powiadomiła Komisję o przypadkach afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń i wprowadziła środki zwalczania choroby wymagane na mocy dyrektywy 2002/60/WE.

(3)

W świetle obecnej sytuacji epidemiologicznej i zgodnie z dyrektywą 2002/60/WE Republika Czeska przedłożyła Komisji plan zwalczania afrykańskiego pomoru świń („plan zwalczania”).

(4)

Aby ustanowić odpowiednie środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt i zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się wspomnianej choroby, w załączniku do decyzji wykonawczej Komisji 2014/709/UE (2) ustanowiono unijny wykaz obszarów wysokiego ryzyka. Załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE został ostatnio zmieniony decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2017/1850 (3), aby uwzględnić między innymi niedawne przypadki afrykańskiego pomoru świń u zdziczałych świń w Republice Czeskiej, a części I i II tego załącznika obejmują obecnie obszary zakażone w Republice Czeskiej.

(5)

Komisja zbadała plan zwalczania i stwierdziła, że spełnia on wymagania określone w art. 16 dyrektywy 2002/60/WE. Należy zatem zatwierdzić tenże plan.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

21.11.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 304/57

(1)

Decyzją wykonawczą Komisji 2014/709/UE (4) ustanowiono środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt w odniesieniu do afrykańskiego pomoru świń w niektórych państwach członkowskich. W częściach I–IV załącznika do tej decyzji wykonawczej wyznaczono i wymieniono niektóre obszary tych państw członkowskich w podziale według poziomu ryzyka na podstawie sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby. Wykaz ten obejmuje niektóre obszary Estonii, Łotwy, Litwy i Polski.

(2)

We wrześniu i październiku 2017 r. kilka przypadków afrykańskiego pomoru świń u dzików zaobserwowano w novads Kuldīgas na Łotwie, w rajono savivaldybė Jurbarko na Litwie oraz w gminach Bargłów Kościelny, Płaska, Sejny i Stary Brus w Polsce, na obszarach, które są obecnie wymienione w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Przypadki te oznaczają wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej.

(3)

We wrześniu i październiku 2017 r. kilka ognisk afrykańskiego pomoru świń u świń domowych wystąpiło w valdin Lääne-Nigula w Estonii, w novads Neretas na Łotwie, w rajono savivaldybė Anykščių i w seniūnija Kavarsko na Litwie oraz w gminie Lipsk w Polsce. Ogniska te wystąpiły na obszarach obecnie wymienionych w częściach I i II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE. Przedmiotowe ogniska oznaczają wzrost poziomu ryzyka, który należy uwzględnić w załączniku do tej decyzji wykonawczej.

(4)

Od października 2016 r. nie otrzymano żadnego powiadomienia o ogniskach afrykańskiego pomoru świń u świń domowych na niektórych obszarach Łotwy, które są obecnie wymienione w części III tego załącznika. Ponadto w gospodarstwach na tych obszarach w sposób zadowalający wprowadzono nadzór nad środkami bezpieczeństwa biologicznego w oparciu o krajowe programy bezpieczeństwa biologicznego mające na celu zapobieżenie rozprzestrzenianiu się przedmiotowego wirusa. Fakty te wskazują na poprawę sytuacji epidemiologicznej na Łotwie.

(5)

Od lipca 2017 r. nie otrzymano żadnego powiadomienia o ogniskach afrykańskiego pomoru świń u świń domowych na niektórych obszarach Litwy, które są obecnie wymienione w części III tego załącznika i na których nie ma niekomercyjnych gospodarstw, w których utrzymywane są świnie. Ponadto w gospodarstwach na tych obszarach w sposób zadowalający wprowadzono nadzór nad środkami bezpieczeństwa biologicznego. Fakty te wskazują na poprawę sytuacji epidemiologicznej na Litwie.

(6)

Przy ocenie ryzyka w zakresie zdrowia zwierząt, jakie stwarza nowa sytuacja w związku z tą chorobą w Estonii, na Litwie, Łotwie i w Polsce, należy uwzględnić zmiany obecnej sytuacji epidemiologicznej w zakresie afrykańskiego pomoru świń w dotkniętych tą chorobą populacjach zdziczałych świń i świń domowych w Unii. Aby skoncentrować środki kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określone w decyzji wykonawczej 2014/709/UE i zapobiegać dalszemu rozprzestrzenianiu się afrykańskiego pomoru świń, a jednocześnie zapobiegać niepotrzebnym zakłóceniom w handlu wewnątrz Unii oraz unikać nieuzasadnionych barier handlowych ze strony państw trzecich, należy zmienić unijny wykaz obszarów podlegających środkom kontroli w zakresie zdrowia zwierząt określony w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej, tak aby uwzględnić w nim zmiany w sytuacji epidemiologicznej w odniesieniu do tej choroby w Estonii, na Litwie, Łotwie i w Polsce.

(7)

W związku z tym obszary dotknięte niedawnymi przypadkami afrykańskiego pomoru świń u dzików na Łotwie, Litwie i w Polsce, które są obecnie wymienione w części I załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, powinny zostać wymienione w części II tego załącznika.

(8)

Ponadto obszary dotknięte niedawnymi przypadkami afrykańskiego pomoru świń u świń domowych w Estonii, na Łotwie, Litwie i w Polsce, które są obecnie wymienione w częściach I i II załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, powinny zostać wymienione w części III tego załącznika.

(9)

Ponadto określone obszary Łotwy, wymienione obecnie w części III załącznika do decyzji wykonawczej 2014/709/UE, w przypadku których ostatnio nie powiadamiano o ogniskach afrykańskiego pomoru świń, powinny zostać wymienione w części II tego załącznika.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji wykonawczej 2014/709/UE.

(11)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,