6.10.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 258/1

(1)

W dniu 21 kwietnia 2015 r. Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczących umowy w sprawie reasekuracji. Negocjacje zakończyły się pomyślnie w drodze wymiany listów między głównymi negocjatorami w dniu 12 stycznia 2017 r.

(2)

Umowa dwustronna pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie środków ostrożnościowych odnoszących się do ubezpieczeń i reasekuracji (zwana dalej „Umową”) powinna zostać podpisana.

(3)

W celu umożliwienia ustanowienia Wspólnego Komitetu powołanego na mocy Umowy, który to komitet będzie stanowił dla Unii i Stanów Zjednoczonych Ameryki forum wymiany informacji na temat prawidłowego wdrażania Umowy, a także w celu umożliwienia wdrożenia zharmonizowanych praktyk przez organy nadzoru w Unii w odniesieniu do nadzoru nad grupą, które to praktyki są już możliwe na podstawie obowiązujących ram prawnych Unii w tej dziedzinie, art. 4 i 7 Umowy powinny być stosowane tymczasowo, do czasu zakończenia procedur niezbędnych do zawarcia Umowy,

6.10.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 258/3

(1)

W dniu 21 kwietnia 2015 r. Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia negocjacji ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczących umowy w sprawie reasekuracji. Negocjacje zakończyły się pomyślnie w drodze wymiany listów między głównymi negocjatorami w dniu 12 stycznia 2017 r.

(2)

Umowa powinna zostać podpisana w imieniu Unii Europejskiej w języku angielskim, z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. W tym celu należy odpowiednio zmienić decyzję (UE) 2017/1792 (1),

1)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do podpisania Umowy w imieniu Unii, a także wymiany listów między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej uzgodnień językowych. Podpisanie umowy następuje wraz z podpisaniem wymiany listów.”;

2)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 3a

Umowa zostaje podpisana w języku angielskim. Zgodnie z prawem Unii umowa zostaje sporządzona przez Unię również w języku bułgarskim, chorwackim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim. Te dodatkowe wersje językowe należy uznać za autentyczne poprzez wymianę not dyplomatycznych między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki. Wszystkie wersje uznane za autentyczne są równorzędne.”.

6.10.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 258/4

a)

zniesienia, pod określonymi warunkami, wymogów dotyczących obecności na rynku lokalnym wprowadzanych przez jedną ze Stron lub jej organy nadzoru wobec reasekuratora przejmującego ryzyko, który posiada siedzibę główną lub stałą siedzibę na terytorium drugiej Strony, jako warunku zawarcia umowy reasekuracji z ubezpieczycielem cedującym ryzyko, który posiada siedzibę główną lub stałą siedzibę na terytorium pierwszej Strony, lub warunku zezwolenia ubezpieczycielowi cedującemu ryzyko na uznanie należności z tytułu reasekuracji lub z tytułu efektów ograniczenia ryzyka wynikających z takiej umowy reasekuracji;

b)

zniesienia, pod określonymi warunkami, wymogów dotyczących zabezpieczenia wprowadzanych przez jedną ze Stron lub jej organy nadzoru wobec reasekuratora przejmującego ryzyko, który posiada siedzibę główną lub stałą siedzibę na terytorium drugiej Strony, jako warunku zawarcia umowy reasekuracji z ubezpieczycielem cedującym ryzyko, który posiada siedzibę główną lub stałą siedzibę na terytorium pierwszej Strony, lub warunku zezwolenia ubezpieczycielowi cedującemu ryzyko na uznanie należności z tytułu reasekuracji lub z tytułu efektów ograniczenia ryzyka wynikających z takiej umowy reasekuracji;

c)

roli organów nadzoru Strony Przyjmującej i Strony Siedziby w odniesieniu do grupowego nadzoru ostrożnościowego nad grupą ubezpieczeniową lub reasekuracyjną, której światowa jednostka dominująca znajduje się na terytorium Strony Siedziby, w tym, pod określonymi warunkami, (i) zniesienia na poziomie światowej jednostki dominującej wymogów ostrożnościowych Strony Przyjmującej dotyczących wypłacalności w sektorze ubezpieczeń oraz jej wymogów kapitałowych i wymogów w zakresie zarządzania i sprawozdawczości oraz (ii) postanowienia, że to organ nadzoru Siedziby, a nie Przyjmujący organ nadzoru będzie sprawował nadzór ostrożnościowy nad grupą ubezpieczeniową na poziomie światowym, bez uszczerbku dla nadzoru grupowego sprawowanego przez Stronę Przyjmującą nad grupą ubezpieczeniową lub reasekuracyjną na poziomie jednostki dominującej na jej terytorium; oraz

d)

wzajemnego wspierania przez Strony wymiany informacji pomiędzy organami nadzoru każdej ze Stron i zalecanych praktyk dotyczących takiej wymiany.

a)

„ubezpieczyciel cedujący ryzyko” oznacza ubezpieczyciela lub reasekuratora, który w ramach umowy reasekuracji jest kontrahentem reasekuratora przejmującego ryzyko;

b)

„zabezpieczenie” oznacza aktywa, takie jak środki pieniężne i akredytywy, oddawane w zastaw przez reasekuratora na rzecz ubezpieczyciela lub reasekuratora cedującego ryzyko w celu zagwarantowania lub zabezpieczenia zobowiązań reasekuratora przejmującego ryzyko wobec ubezpieczyciela cedującego ryzyko wynikających z umowy reasekuracji;

c)

„uznanie należności z tytułu reasekuracji lub z tytułu efektów ograniczenia ryzyka wynikających z umów reasekuracji” oznacza przewidziane w ostrożnościowych ramach regulacyjnych prawo ubezpieczyciela cedującego ryzyko do uznania kwot należnych od reasekuratorów przejmujących ryzyko, wynikających z wypłaconych i niewypłaconych odszkodowań z tytułu cesji ryzyka, odpowiednio jako pozycji aktywów lub pomniejszenia zobowiązań;

d)

„grupa” oznacza co najmniej dwie jednostki, z których co najmniej jedna jest zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, a jedna z nich sprawuje kontrolę nad co najmniej jednym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji lub inną jednostką nieregulowaną;

e)

„nadzór nad grupą” oznacza sprawowanie nadzoru regulacyjnego i ostrożnościowego nad grupą ubezpieczeniową lub reasekuracyjną przez organ nadzoru w celu, między innymi, ochrony ubezpieczonych i innych konsumentów oraz wspierania stabilności finansowej i ogólnego zaangażowania;

f)

„Strona Siedziby” oznacza Stronę, na której terytorium światowa jednostka dominująca grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej bądź zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji ma swoją siedzibę główną lub stałą siedzibę;

g)

„organ nadzoru Siedziby” oznacza organ nadzoru Strony Siedziby;

h)

„Strona Przyjmująca” oznacza Stronę, na której terytorium grupa ubezpieczeniowa lub reasekuracyjna bądź zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji dokonuje operacji, niebędącą terytorium, na którym światowa jednostka dominująca grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej bądź zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji ma swoją siedzibę główną lub stałą siedzibę;

i)

„Przyjmujący organ nadzoru” oznacza organ nadzoru Strony Przyjmującej;

j)

„ubezpieczyciel” oznacza jednostkę, która posiada zezwolenie lub licencję na podejmowanie lub wykonywanie działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich;

k)

„jednostka dominująca” oznacza jednostkę regulowaną lub nieregulowaną, która bezpośrednio lub pośrednio jest właścicielem innej jednostki lub jednostkę tę kontroluje;

l)

„dane osobowe” oznaczają wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej;

m)

„reasekurator” oznacza jednostkę, która posiada zezwolenie lub licencję na podejmowanie lub wykonywanie działalności reasekuracyjnej;

n)

„działalność reasekuracyjna” oznacza działalność polegającą na przejmowaniu ryzyka scedowanego przez ubezpieczyciela lub przez innego reasekuratora;

o)

„umowa reasekuracji” oznacza umowę, na mocy której reasekurator przejmujący ryzyko przejmuje ryzyko scedowane przez ubezpieczyciela lub reasekuratora;

p)

„organ nadzoru” oznacza dowolny organ nadzoru nad działalnością ubezpieczeniową i reasekuracyjną w Unii Europejskiej lub w Stanach Zjednoczonych;

q)

„jednostka” oznacza każdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą;

r)

„Stan USA” oznacza każdy stan, wspólnotę, terytorium lub posiadłość Stanów Zjednoczonych, Dystrykt Kolumbii, Wspólnotę Portoryka, Wspólnotę Marianów Północnych, Samoa Amerykańskie, Guam lub Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych;

s)

„na poziomie światowym” oznacza wszystkie operacje lub działania danej grupy, bez względu na to, gdzie mają miejsce; oraz

t)

„światowa jednostka dominująca” oznacza jednostkę dominującą najwyższego szczebla w danej grupie.

a)

utrzymywać lub przyjmować żadnych wymogów dotyczących przekazania zabezpieczenia w związku z cesjami ze strony Ubezpieczyciela Cedującego Strony Przyjmującej na rzecz Reasekuratora Przejmującego Strony Siedziby ani żadnych powiązanych wymogów w zakresie sprawozdawczości związanych z takim zniesionym zabezpieczeniem, ani

b)

utrzymywać lub przyjmować żadnych nowych wymogów o zasadniczo takim samym skutku regulacyjnym dla Reasekuratora Przejmującego Strony Siedziby jak wymogi dotyczące zabezpieczenia zniesione na mocy niniejszej Umowy ani żadnych wymogów w zakresie sprawozdawczości związanych z takim zniesionym zabezpieczeniem,

a)

utrzymywać lub przyjmować żadnych wymogów dotyczących przekazania zabezpieczenia w związku z cesjami ze strony Ubezpieczyciela Cedującego Strony Przyjmującej na rzecz Reasekuratora Przejmującego Strony Siedziby ani żadnych powiązanych wymogów w zakresie sprawozdawczości związanych z takim zniesionym zabezpieczeniem, ani

b)

utrzymywać lub przyjmować żadnych nowych wymogów o zasadniczo takim samym skutku regulacyjnym dla Reasekuratora Przejmującego Strony Siedziby jak wymogi dotyczące zabezpieczenia zniesione na mocy niniejszej Umowy ani żadnych wymogów w zakresie sprawozdawczości związanych z takim zniesionym zabezpieczeniem,

a)

utrzymywać lub przyjmować żadnych wymogów zobowiązujących Reasekuratora Przejmującego Strony Siedziby do obecności na rynku lokalnym, ani

b)

utrzymywać lub przyjmować żadnych nowych wymogów o zasadniczo takim samym skutku regulacyjnym dla Reasekuratora Przejmującego Strony Siedziby jak wymóg obecności na rynku lokalnym,

a)

reasekurator przejmujący ryzyko posiada i na bieżąco utrzymuje:

b)

reasekurator przejmujący ryzyko posiada i na bieżąco utrzymuje:

c)

reasekurator przejmujący ryzyko zgadza się przekazać niezwłoczne pisemne powiadomienie i wyjaśnienia organowi nadzoru na terytorium ubezpieczyciela cedującego ryzyko, jeżeli:

d)

reasekurator przejmujący ryzyko przedstawia Przyjmującemu organowi nadzoru pisemne potwierdzenie zgody na poddanie się jurysdykcji sądów terytorium, na którym ubezpieczyciel cedujący ryzyko posiada siedzibę główną lub stałą siedzibę, zgodnie z obowiązującymi na tym terytorium wymogami dotyczącymi przedstawiania takiej zgody. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie ogranicza ani w żaden sposób nie zmienia zdolności stron umowy reasekuracji do uzgodnienia mechanizmów alternatywnego rozwiązywania sporów;

e)

w stosownych przypadkach do celów „doręczania pism procesowych”, reasekurator przejmujący ryzyko przedstawia Przyjmującemu organowi nadzoru pisemne potwierdzenie zgody na wyznaczenie tego organu nadzoru jako pełnomocnika do doręczeń. Przyjmujący organ nadzoru może wymagać, aby taka zgoda była mu przedstawiana i zawarta w każdej umowie reasekuracji podlegającej jego właściwości;

f)

reasekurator przejmujący ryzyko wyraża na piśmie zgodę na zapłatę wszystkich kwot zasądzonych prawomocnym wyrokiem – niezależnie od tego, gdzie wystąpiono z wnioskiem o wykonanie – na rzecz ubezpieczyciela cedującego ryzyko, które zostały objęte stwierdzeniem wykonalności na terytorium, na którym wydano wyrok;

g)

reasekurator przejmujący ryzyko wyraża zgodę w każdej umowie reasekuracji podlegającej niniejszej Umowie na dostarczenie zabezpieczenia pokrywającego 100 procent zobowiązań reasekuratora przejmującego ryzyko wynikających z reasekuracji scedowanej na podstawie tejże umowy w przypadku gdy reasekurator przejmujący ryzyko sprzeciwia się wykonaniu, odpowiednio, prawomocnego wyroku, który jest wykonalny na mocy prawa terytorium, na którym został wydany, lub należycie wykonalnego orzeczenia arbitrażowego, uzyskanego bądź to przez ubezpieczyciela cedującego ryzyko, bądź też przez podmiot reprezentujący go w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji;

h)

reasekurator przejmujący ryzyko lub, w stosownych przypadkach, jego poprzednik albo następca prawny przedstawia Przyjmującemu organowi nadzoru następujące dokumenty, jeżeli tenże organ nadzoru tego zażąda:

i)

reasekurator przejmujący ryzyko stosuje konsekwentną praktykę terminowej spłaty roszczeń wynikających z umów reasekuracji. Odnotowuje się brak terminowej spłaty, jeżeli spełnione jest dowolne z następujących kryteriów:

j)

reasekurator przejmujący ryzyko potwierdza, że nie uczestniczy aktualnie w żadnym porozumieniu w sprawie wypłacalności, w którym biorą udział Ubezpieczyciele Cedujący Strony Przyjmującej, i zgadza się powiadomić ubezpieczyciela cedującego ryzyko i jego organ nadzoru oraz dostarczyć ubezpieczycielowi cedującemu ryzyko 100-procentowe zabezpieczenie zgodne z warunkami porozumienia, gdyby reasekurator przejmujący ryzyko zawarł takie porozumienie;

k)

jeżeli ubezpieczyciel cedujący ryzyko jest objęty procedurą prawną, odpowiednio, restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, przejęcia zarządu lub postępowania likwidacyjnego, on sam lub jego przedstawiciel może ubiegać się o wydanie nakazu oraz – o ile sąd, przed którym toczy się postępowanie w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, przejęcia zarządu lub likwidacji, uzna to za stosowne – uzyskać nakaz zobowiązujący reasekuratora przejmującego ryzyko do przekazania zabezpieczenia dotyczącego wszystkich zaległych scedowanych zobowiązań; oraz

l)

organ nadzoru Siedziby reasekuratora przejmującego ryzyko potwierdza co roku organowi nadzoru Strony Przyjmującej, że reasekurator przejmujący ryzyko spełnia wymogi określone w lit. b).

a)

przed wprowadzeniem któregokolwiek ze wspomnianych wymogów Przyjmujący organ nadzoru kontaktuje się z reasekuratorem przejmującym ryzyko i – z wyjątkiem nadzwyczajnych okoliczności, w których konieczny jest krótszy okres ze względu na ochronę ubezpieczonych i innych konsumentów – zapewnia reasekuratorowi przejmującemu ryzyko 30 dni, licząc od początkowego kontaktu, na przedłożenie planu wyeliminowania uchybień i 90 dni, licząc od początkowego kontaktu, na wyeliminowanie uchybień oraz powiadamia organ nadzoru Siedziby;

b)

jedynie w przypadku gdy po upływie wspomnianego okresu 90 dni lub krótszego okresu w nadzwyczajnych okolicznościach określonych w lit. a) Przyjmujący organ nadzoru uzna, że reasekurator przejmujący ryzyko nie podjął działań lub podjął działania niewystarczające, Przyjmujący organ nadzoru może wprowadzić którykolwiek z wymogów określonych w ust. 1–3; oraz

c)

wprowadzenie któregokolwiek z wymogów określonych w ust. 1–3 wyjaśnia się na piśmie i powiadamia o nim zainteresowanego reasekuratora przejmującego ryzyko.

a)

Bez uszczerbku dla lit. c) – h) i udziału w kolegiach organów nadzoru, grupa ubezpieczeniowa lub reasekuracyjna Strony Siedziby podlega jedynie nadzorowi ostrożnościowemu nad grupą ubezpieczeniową na poziomie światowym obejmującemu, odpowiednio, zarządzanie, wypłacalność i kapitał oraz sprawozdawczość grupy na poziomie światowym, sprawowanemu przez jej organy nadzoru Siedziby, a nie podlega nadzorowi nad grupą na poziomie światowej jednostki dominującej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej sprawowanemu przez Przyjmujący organ nadzoru.

b)

Niezależnie od lit. a) Przyjmujące organy nadzoru mogą sprawować nadzór w odniesieniu do grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej Strony Siedziby zgodnie z lit. c) – h). Przyjmujące organy nadzoru mogą, w stosownych przypadkach, sprawować na swoim terytorium nadzór nad grupą w odniesieniu do grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej Strony Siedziby na poziomie jednostki dominującej. Przyjmujące organy nadzoru nie sprawują w innych przypadkach nadzoru nad grupą na poziomie światowym w odniesieniu do grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej Strony Siedziby, bez uszczerbku dla nadzoru grupowego nad grupą ubezpieczeniową lub reasekuracyjną na poziomie jednostki dominującej na terytorium Strony Przyjmującej.

c)

W przypadku gdy system zarządzania ryzykiem na poziomie światowym, udokumentowany poprzez przedłożenie własnej oceny ryzyka i wypłacalności (ORSA) grupy na poziomie światowym, ma zastosowanie wobec grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej Strony Siedziby zgodnie z prawem właściwym, organ nadzoru Siedziby, który żąda przedłożenia ORSA, przedstawia streszczenie ORSA grupy na poziomie światowym:

W przypadku gdy taka ORSA grupy na poziomie światowym nie ma zastosowania do grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej Strony Siedziby zgodnie z prawem właściwym, właściwy organ nadzoru Stanu USA lub Państwa Członkowskiego UE przedstawia równoważną dokumentację, która jest sporządzana zgodnie z prawem właściwym organu nadzoru Siedziby, o czym mowa powyżej w ppkt (i) i (ii).

d)

Streszczenie ORSA grupy na poziomie światowym lub równoważna dokumentacja, o której mowa w lit. c), zawiera następujące elementy:

e)

Niezależnie od lit. a), jeżeli streszczenie ORSA grupy na poziomie światowym lub, w stosownych przypadkach, równoważna dokumentacja, o której mowa w lit. c), prowadzi do ujawnienia dowolnego poważnego zagrożenia dla ochrony ubezpieczonych lub stabilności finansowej na terytorium podlegającym Przyjmującemu organowi nadzoru, organ ten może wprowadzić środki zapobiegawcze, naprawcze lub inne środki zaradcze w odniesieniu do ubezpieczycieli lub reasekuratorów na terytorium Strony Przyjmującej.

Przed wprowadzeniem takich środków Przyjmujący organ nadzoru konsultuje się z właściwym organem nadzoru Siedziby grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej. Strony zachęcają organy nadzoru do dalszego zajmowania się kwestiami nadzoru ostrożnościowego nad grupami ubezpieczeniowymi w ramach kolegiów organów nadzoru.

f)

Wymogi w zakresie sprawozdawczości w ramach nadzoru ostrożnościowego nad grupami ubezpieczeniowymi określone w prawie właściwym na terytorium Strony Przyjmującej nie mają zastosowania na poziomie światowej jednostki dominującej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej, o ile nie dotyczą bezpośrednio ryzyka poważnego wpływu na zdolność jednostek wchodzących w skład grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej do wypłaty odszkodowań na terytorium Strony Przyjmującej.

g)

Przyjmujący organ nadzoru zachowuje zdolność żądania i uzyskiwania informacji – do celów nadzoru ostrożnościowego nad grupą ubezpieczeniową – od ubezpieczyciela lub reasekuratora prowadzącego działalność na podlegającym temu organowi terytorium i posiadającego światową jednostkę dominującą, która ma siedzibę główną na terytorium Strony Siedziby, jeżeli Przyjmujący organ nadzoru uzna takie informacje za niezbędne do ochrony przed poważną szkodą dla ubezpieczonych, poważnym zagrożeniem dla stabilności finansowej lub poważnym wpływem na zdolność ubezpieczyciela lub reasekuratora do wypłaty odszkodowań na terytorium podlegającym Przyjmującemu organowi nadzoru. Przyjmujący organ nadzoru opiera taki wniosek o informacje na kryteriach nadzoru ostrożnościowego i w miarę możliwości unika składania wniosków wiążących się z obciążeniami lub stanowiących powielenie wcześniejszych wniosków. Organ nadzoru występujący z wnioskiem informuje o nim kolegium organów nadzoru.

Niezależnie od lit. a) brak odpowiedzi ze strony ubezpieczyciela lub reasekuratora na taki wniosek o informacje może spowodować wprowadzenie środków zapobiegawczych, naprawczych lub innych środków zaradczych na terytorium podlegającym Przyjmującemu organowi nadzoru.

h)

W odniesieniu do grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej Strony Siedziby dokonującej operacji na terytorium Strony Przyjmującej i podlegającej grupowej ocenie kapitałowej na terytorium Strony Siedziby, spełniającej następujące kryteria:

Przyjmujący organ nadzoru nie wymaga przeprowadzenia grupowej oceny kapitałowej ani nie wprowadza grupowego wymogu kapitałowego na poziomie światowej jednostki dominującej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej zgodnie z prawem właściwym na jego terytorium.

W przypadku gdy ubezpieczyciel lub reasekurator Strony Siedziby podlega grupowemu wymogowi kapitałowemu na terytorium Strony Siedziby, Przyjmujący organ nadzoru nie wprowadza grupowego wymogu kapitałowego ani nie wymaga przeprowadzenia grupowej oceny kapitałowej na poziomie światowej jednostki dominującej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej.

i)

Niezależnie od wszelkich postanowień niniejszej Umowy, nie ogranicza ona ani nie zawęża – ani też nie jest jej celem ograniczenie ani zawężenie – możliwości wykonywania przez organy nadzoru UE uprawnień nadzorczych lub regulacyjnych wobec podmiotów lub grup, które są właścicielami instytucji kredytowych w UE lub instytucje takie kontrolują, które prowadzą operacje bankowe w UE lub odnośnie do których ustalono, że ich poważna trudna sytuacja finansowa lub ich charakter, zakres, wielkość, skala, koncentracja, wzajemne powiązania lub różne rodzaje działalności mogą stanowić zagrożenie dla stabilności finansowej UE, przy czym wykonywanie wspomnianych uprawnień może odbywać się poprzez wdrażanie: dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniającej dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie warunków dopuszczenia instytucji kredytowych do działalności oraz nadzoru ostrożnościowego nad instytucjami kredytowymi i firmami inwestycyjnymi, zmieniającej dyrektywę 2002/87/WE i uchylającej dyrektywy 2006/48/WE oraz 2006/49/WE (CRD IV), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (CRR), dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającej dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012, rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 806/2014 z dnia 15 lipca 2014 r. ustanawiającego jednolite zasady i jednolitą procedurę restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji kredytowych i niektórych firm inwestycyjnych w ramach jednolitego mechanizmu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz zmieniającego

rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi, lub też innych powiązanych przepisów ustawowych i wykonawczych.

Niezależnie od wszelkich postanowień niniejszej Umowy, nie ogranicza ona ani nie zawęża – ani też nie jest jej celem ograniczenie ani zawężenie – możliwości wykonywania przez właściwy organ nadzoru USA uprawnień nadzorczych lub regulacyjnych wobec podmiotów lub grup, które są właścicielami instytucji depozytowych w Stanach Zjednoczonych lub instytucje takie kontrolują, które prowadzą operacje bankowe w Stanach Zjednoczonych lub odnośnie do których ustalono, że ich poważna trudna sytuacja finansowa lub ich charakter, zakres, wielkość, skala, koncentracja, wzajemne powiązania lub różne rodzaje działalności mogą stanowić zagrożenie dla stabilności finansowej Stanów Zjednoczonych, przy czym wykonywanie wspomnianych uprawnień może odbywać się na podstawie ustawy o holdingach bankowych (tytuł 12 U.S.C., sekcja 1841 i nast.), ustawy o kredytach dla właścicieli domów (tytuł 12 U.S.C., sekcja 1461 i nast.), ustawy o bankowości międzynarodowej (tytuł 12 U.S.C., sekcja 3101 i nast.), ustawy Dodda-Franka dotyczącej reformy Wall Street i ochrony konsumentów (tytuł 12 U.S.C., sekcja 5301 i nast.), lub też innych powiązanych przepisów ustawowych i wykonawczych.

a)

za obopólną zgodą Stron, jeżeli jedna ze Stron proponuje konsultacje;

b)

co najmniej raz w ciągu 180 dni po dacie wejścia w życie lub rozpoczęcia tymczasowego stosowania niniejszej Umowy, w zależności od tego, która z tych dat przypada wcześniej, a następnie raz do roku, o ile Strony nie postanowią inaczej;

c)

jeżeli jedna ze Stron składa pisemny wniosek o obowiązkowe konsultacje; oraz

d)

jeżeli jedna ze Stron przedstawia pisemne powiadomienie o zamiarze rozwiązania Umowy.

a)

sprawami związanymi z wdrażaniem Umowy;

b)

skutkami Umowy, w obrębie jurysdykcji Stron, dla konsumentów korzystających z ubezpieczeń i reasekuracji i dla komercyjnych operacji dokonywanych przez ubezpieczycieli i reasekuratorów;

c)

wszelkimi zmianami w niniejszej Umowie proponowanymi przez jedną ze Stron;

d)

wszelkimi sprawami wymagającymi obowiązkowych konsultacji;

e)

powiadomieniem o zamiarze rozwiązania niniejszej Umowy; oraz

f)

innymi sprawami, o których mogą zadecydować Strony.

a)

zmniejszenia, w każdym roku następującym po dacie wejścia w życie lub rozpoczęcia tymczasowego stosowania niniejszej Umowy, kwoty zabezpieczenia wymaganego przez każdy Stan do umożliwienia pełnego uznania należności z tytułu reasekuracji o 20 procent zabezpieczenia, którego dany Stan USA wymagał od dnia 1 stycznia przed podpisaniem niniejszej Umowy; oraz

b)

wdrożenia odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych Stanu USA dotyczących uznania należności z tytułu reasekuracji, zgodnych z art. 3, jako metody przyjmowania środków zgodnie z ust. 1 i 2 tego artykułu.

a)

Unia Europejska stosuje tymczasowo art. 4 niniejszej Umowy do dnia jej wejścia w życie, a następnie stosuje art. 4 poprzez zapewnienie, aby organy nadzoru i inne właściwe organy stosowały praktyki określone w tymże artykule począwszy od siódmego dnia miesiąca następującego po dniu, w którym Strony powiadomiły się nawzajem, że dopełniły wymogów i procedur wewnętrznych niezbędnych do celów tymczasowego stosowania niniejszej Umowy.

Stany Zjednoczone stosują tymczasowo art. 4 niniejszej Umowy do dnia jej wejścia w życie, a następnie stosują art. 4 poprzez dokładanie najlepszych starań i zachęcanie organów nadzoru i innych właściwych organów, aby stosowały one praktyki określone w tym artykule począwszy od siódmego dnia miesiąca następującego po dniu, w którym Strony powiadomiły się nawzajem, że dopełniły wymogów i procedur wewnętrznych niezbędnych do celów tymczasowego stosowania niniejszej Umowy;

b)

w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy lub z upływem 60 miesięcy od daty jej podpisania, w zależności od tego, która z tych dat przypada później:

c)

jeżeli na podstawie art. 4 lit. i), poprzez zastosowanie ustawy Dodda-Franka dotyczącej reformy Wall Street i ochrony konsumentów (tytuł 12 U.S.C., sekcja 5301 i nast.), zostają zastosowane środki przez właściwe organy nadzoru USA poza terytorium Stanów Zjednoczonych wobec unijnej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej, odnośnie do której Rada Nadzoru Stabilności Finansowej ustaliła, że jej trudna sytuacja lub jej rodzaje działalności mogą stanowić zagrożenie dla stabilności finansowej Stanów Zjednoczonych, każda ze Stron może rozwiązać niniejszą Umowę na podstawie postanowień o przyspieszonych obowiązkowych konsultacjach i rozwiązaniu Umowy. Jeżeli na podstawie art. 4 lit. i) zostają zastosowane środki przez organ nadzoru UE poza terytorium Unii Europejskiej wobec amerykańskiej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej w związku z zagrożeniem dla stabilności finansowej UE, każda ze Stron może rozwiązać niniejszą Umowę na podstawie postanowień o przyspieszonych obowiązkowych konsultacjach i rozwiązaniu Umowy;

d)

do daty określonej w lit. b) i bez uszczerbku dla mechanizmów określonych w tej literze, art. 3 ust. 1 i 2 dotyczące reasekuracji stosuje się wobec reasekuratora unijnego na terytorium danego Stanu USA począwszy od wcześniejszej z następujących dat:

e)

począwszy od daty rozpoczęcia tymczasowego stosowania określonej w lit. a), a następnie przez 60 miesięcy, w zastosowaniu art. 4 lit. h), organy nadzoru w Unii Europejskiej nie wprowadzają grupowego wymogu kapitałowego na poziomie światowej jednostki dominującej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej w odniesieniu do amerykańskiej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej dokonującej operacji w Unii Europejskiej;

f)

począwszy od daty podpisania niniejszej Umowy, podczas okresu 60 miesięcy, o którym mowa w lit. b), jeżeli Strona nie wypełnia obowiązków określonych w art. 3 w odniesieniu do wymogów obecności na rynku lokalnym, organy nadzoru drugiej Strony mogą po przeprowadzeniu obowiązkowych konsultacji wymagać przeprowadzenia grupowej oceny kapitałowej lub wprowadzić grupowy wymóg kapitałowy na poziomie światowej jednostki dominującej grupy ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej, która posiada siedzibę główną lub stałą siedzibę na terytorium drugiej Strony;

g)

art. 3 ust. 3 podlega wykonaniu i zaczyna być stosowany na terytorium UE nie później niż z upływem 24 miesięcy od daty podpisania niniejszej Umowy, pod warunkiem że Umowa jest tymczasowo stosowana lub weszła w życie;

h)

z zastrzeżeniem lit. b) i d), art. 3 ust. 1 i 2 podlega wykonaniu i zaczyna być w pełni stosowany na całym terytorium obu Stron nie później niż z upływem 60 miesięcy od daty podpisania niniejszej Umowy przez obie Strony, pod warunkiem że Umowa weszła w życie; oraz

i)

począwszy od daty wejścia w życie lub rozpoczęcia tymczasowego stosowania niniejszej Umowy, w zależności od tego, która z tych dat przypada wcześniej, obie Strony stosują art. 7, 11 i 12.

6.10.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 258/22

(1)

Art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 906/2014 (2) stanowi, że koszty finansowania związane z funduszami uruchomionymi przez państwa członkowskie na zakup produktów muszą być ustalane zgodnie z metodami określonymi w załączniku I do tego rozporządzenia.

(2)

Pkt I.1 załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) nr 906/2014 stanowi, że kwoty przedmiotowych kosztów finansowania oblicza się na podstawie stopy procentowej jednolitej dla całej Unii, ustalanej przez Komisję na początku każdego roku budżetowego. Wymieniona jednolita stopa procentowa stanowi średnią terminowych kwartalnych i rocznych stóp EURIBOR, odnotowanych w ciągu sześciomiesięcznego okresu bazowego ustalanego przez Komisję, poprzedzającego przekazanie przez państwa członkowskie powiadomienia, o którym mowa w pkt I.2 akapit pierwszy tego załącznika, ważonych do wysokości, odpowiednio, jednej trzeciej i dwóch trzecich.

(3)

Pkt I.2 akapit pierwszy załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) nr 906/2014 stanowi, że w celu określenia stóp procentowych mających zastosowanie dla danego roku budżetowego państwa członkowskie zgłaszają Komisji, na jej wniosek, średnią stopę procentową, która miała zastosowanie w okresie referencyjnym, o którym mowa w pkt I.1 tego załącznika, nie później niż w terminie określonym we wniosku.

(4)

Ponadto, zgodnie z pkt I.2 akapit drugi załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) nr 906/2014, w przypadku braku powiadomienia ze strony państwa członkowskiego, w formie i terminie, o których mowa w akapicie pierwszym tego punktu, uznaje się, że stopa procentowa ponoszona przez to państwo członkowskie wynosi 0 %. W przypadku gdy państwo członkowskie zgłosi, że nie poniosło żadnych kosztów z tytułu odsetek, ponieważ w okresie referencyjnym nie przechowywało produktów rolnych w magazynach państwowych, Komisja ustala tę stopę procentową zgodnie z akapitem trzecim tego punktu.

(5)

Zgodnie z pkt I.3 załącznika I do rozporządzenia delegowanego (UE) nr 906/2014 stopę procentową ustaloną na podstawie pkt I.2 tego załącznika porównuje się z jednolitą stopą procentową ustaloną na podstawie pkt I.1 tego załącznika. Do każdego państwa członkowskiego stosuje się niższą z tych dwóch stóp procentowych. Ujemne stopy procentowe nie mogą jednak zostać uwzględnione na potrzeby zwrotu wydatków państw członkowskich.

(6)

Stopy procentowe mające zastosowanie do roku budżetowego 2018 EFRG należy ustalić, mając na uwadze powyższe elementy.

(7)

Aby uniknąć próżni prawnej w odniesieniu do stopy procentowej stosowanej przy obliczaniu kosztów finansowania środków interwencyjnych, nową stopę należy stosować z mocą wsteczną od dnia 1 października 2017 r.,

6.10.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 258/24

(1)

W dniu 7 lipca 2016 r. na podstawie art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1036 („rozporządzenie podstawowe”) Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła dochodzenie antydumpingowe dotyczące przywozu do Unii niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Brazylii, Iranu, Rosji, Serbii i Ukrainy („państwa, których dotyczy postępowanie”). Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu postępowania”).

(2)

Dochodzenie zostało wszczęte w następstwie skargi złożonej dnia 23 maja 2016 r. przez Europejskie Stowarzyszenie Hutnictwa Stali („Eurofer” lub „skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących ponad 90 % całkowitej produkcji unijnej niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej.

(3)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do przedstawienia uwag w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Komisja wyraźnie poinformowała skarżącego, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących, władze państw, których dotyczy postępowanie, znanych importerów, dostawców i użytkowników, przedsiębiorstwa handlowe, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowane, o wszczęciu postępowania i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(4)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz złożenia wniosku o przesłuchanie przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Wszystkie zainteresowane strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać doboru próby zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(6)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja stwierdziła, że dokonała wstępnego doboru próby producentów unijnych. Komisja dokonała doboru próby na podstawie największej reprezentatywnej wielkości produkcji i sprzedaży, przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiedniego zakresu geograficznego. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag w sprawie wstępnie dobranej próby, lecz nie otrzymała żadnych uwag.

(7)

W rezultacie na ostateczną próbę złożyło się sześciu producentów unijnych z pięciu różnych państw członkowskich. Producenci ci odpowiadają za ponad 45 % wielkości produkcji unijnej.

(8)

Aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeżeli tak, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkich siedmiu importerów, którzy się zgłosili, należy do konsorcjum o nazwie „Consortium for Imports of Hot-Rolled Flats” (konsorcjum importerów wyrobów płaskich walcowanych na gorąco; „konsorcjum”). Konsorcjum zostało powołane doraźnie do celów dochodzenia przez ponad 30 użytkowników i niepowiązanych importerów, którzy w większości posiadali siedziby głównie, ale nie tylko, we Włoszech. Obejmuje głównie MŚP.

(9)

Przedsiębiorstwo Stemcor London Ltd, członek konsorcjum, podjął dobrowolną współpracę, udzielając odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Ten niepowiązany importer posiadał siedzibę w Londynie w Zjednoczonym Królestwie i prowadził handel produktem objętym postępowaniem o wartości przekraczającej 30 mln GBP w okresie objętym dochodzeniem. Przeprowadzono wizytę na miejscu u tego niepowiązanego importera.

(10)

Ze względu na małą liczbę znanych producentów eksportujących w Iranie, Rosji, Serbii i na Ukrainie nie przewidziano żadnych kontroli wyrywkowych w odniesieniu do tych państw.

(11)

Mając na uwadze potencjalnie dużą liczbę producentów eksportujących w Brazylii, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w Brazylii o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania, aby zdecydować, czy kontrola wyrywkowa jest konieczna, a jeżeli tak, aby dokonać doboru próby. Ponadto Komisja zwróciła się do przedstawicielstwa Brazylii przy Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(12)

Pięciu producentów udzieliło informacji i zgodziło się na włączenie ich do próby. Komisja stwierdziła, że dwa z tych przedsiębiorstw są ze sobą powiązane, w związku z czym potraktowała je jako jedną (grupę) producentów eksportujących.

(13)

Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dobrała próbę złożoną z trzech producentów eksportujących, opierając się na największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących i władz Brazylii w kwestii doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag.

(14)

Wybrana próba obejmuje 97,3 % całkowitego wywozu z Brazylii do Unii zgłoszonego przez czterech współpracujących producentów eksportujących.

(15)

Komisja przesłała kwestionariusze skarżącemu, wszystkim producentom unijnym objętym próbą, wszystkim znanym producentom eksportującym w Iranie, Rosji, Serbii i na Ukrainie oraz trzem producentom objętym próbą w Brazylii, a także użytkownikom i importerom, którzy zgłosili się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania.

(16)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od stowarzyszenia Eurofer, sześciu producentów unijnych objętych próbą i ich powiązanych centrów usług stalowych, jednego użytkownika odpowiadającego w imieniu konsorcjum, jednego importera niepowiązanego objętego próbą i dziewięciu grup producentów eksportujących z państw, których dotyczy postępowanie.

(17)

Ponadto konsorcjum przekazało uwagi po wszczęciu przedmiotowego postępowania. Ponadto po wszczęciu postępowania uwagi przekazało również kilku innych użytkowników, głównie z Polski i z państw bałtyckich, Łotewskiej Konfederacji Pracodawców i Łotewskiego Stowarzyszenia Inżynierii Mechanicznej i Przemysłu Metalowego.

(18)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu stwierdzenia istnienia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne przeprowadzone na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego miały miejsce na terenie następujących przedsiębiorstw:

(19)

Dochodzenie w sprawie dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. („okres objęty dochodzeniem”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody obejmowała okres od dnia 1 stycznia 2013 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(20)

W dniu 11 października 2016 r. skarżący złożył wniosek o rejestrację przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej z państw, których dotyczy postępowanie, na podstawie art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. W dniu 21 listopada 2016 r. skarżący przedstawił zaktualizowane dane dotyczące przywozu, które odnosiły się do jego wniosku o rejestrację. Po wnikliwej analizie wniosku i danych potwierdzających Komisja stwierdziła, że warunki rejestracji spełniono jedynie w odniesieniu do przywozu z Brazylii i Rosji.

(21)

W związku z tym w dniu 6 stycznia 2017 r. Komisja opublikowała rozporządzenie wykonawcze Komisji poddające rejestracji przywóz niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco, z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej pochodzących z Rosji i Brazylii (3) od dnia 6 stycznia 2017 r.

(22)

W dniu 4 kwietnia 2017 r. Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony za pośrednictwem dokumentu informacyjnego („dokument informacyjny”), że będzie kontynuować dochodzenie bez wprowadzania środków tymczasowych w odniesieniu do przywozu do Unii produktów objętych postępowaniem i pochodzących z państw, których dotyczy postępowanie. Dokument informacyjny zawierał istotne fakty i okoliczności, na podstawie których Komisja podjęła decyzję o kontynuowaniu dochodzenia bez wprowadzania środków tymczasowych.

(23)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego zainteresowane strony złożyły pisemne oświadczenia, w których zawarły uwagi dotyczące ujawnionych informacji i ustaleń. Ponadto zainteresowane strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie, uzyskały taką możliwość.

(24)

W dniu 4 maja 2017 r. odbyło się przesłuchanie skarżącego w obecności rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. W dniu 15 maja 2017 r. odbyły się przesłuchania dwóch rosyjskich producentów eksportujących, a mianowicie MMK i PAO Severstal. W dniu 1 czerwca 2017 r. odbyło się przesłuchanie konsorcjum. W dniu 8 czerwca 2017 r. odbyło się drugie przesłuchanie skarżącego. Ponadto w dniu 13 czerwca 2017 r. odbyło się przesłuchanie ukraińskiego producenta eksportującego, grupy Metinvest.

(25)

Przed przyjęciem ostatecznych ustaleń Komisja przeanalizowała wszystkie uwagi dotyczące dokumentu informacyjnego, złożone ustnie i na piśmie przez zainteresowane strony. Do uwag tych odniesiono się w niniejszym rozporządzeniu.

(26)

Ponadto Komisja zwróciła się do użytkowników, którzy zgłosili się na etapie wszczęcia postępowania, o przekazanie większej ilości danych na temat sektora inżynierii mechanicznej i innych sektorów, aby mogła dokładniej ocenić potencjalny wpływ środków na sektory niższego szczebla inne niż sektor rur i przewodów rurowych. Zwróciła się również do zainteresowanych stron o przedstawienie opinii, jeżeli takie mają, w sprawie właściwej formy środków.

(27)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego zgłosiło się 18 kolejnych użytkowników, którzy zwrócili się o zarejestrowanie ich jako zainteresowane strony. Rejestrację jako zainteresowanej strony umożliwiono 17 z 18 użytkowników. Siedmiu spośród 18 użytkowników zwróciło się o zachowanie anonimowości, ponieważ obawiali się odwetu. Wniosek ten został rozpatrzony pozytywnie w przypadku sześciu spośród siedmiu użytkowników. Użytkownik, którego wniosek został odrzucony, nie został zarejestrowany jako zainteresowana strona, ponieważ nie uzasadnił wniosku o zachowanie anonimowości mimo szeregu monitów.

(28)

Ponadto Komisja kontynuowała poszukiwanie i weryfikowanie wszelkich informacji uznanych za konieczne do sformułowania ostatecznych ustaleń. W tym celu wysłała dodatkowe kwestionariusze w okresie następującym po okresie objętym dochodzeniem („okres po OD”) do sześciu producentów unijnych objętych próbą, 74 użytkowników (w tym członków konsorcjum) i 12 stowarzyszeń użytkowników.

(29)

Otrzymano odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszach z okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem od wszystkich sześciu producentów unijnych i 23 użytkowników. Ponadto dwa spośród 12 stowarzyszeń użytkowników przekazało dodatkowe informacje. Ponadto skarżący, jeden producent unijny (4) i wybrani użytkownicy (wybrani głównie (5) pod względem zasięgu geograficznego) zostali poinformowani, że służby Komisji złożą wizytę na miejscu, aby zweryfikować istotne dane.

(30)

W związku z tym w dniach od 29 maja do 9 czerwca 2017 r. przeprowadzono pięć dodatkowych wizyt weryfikacyjnych w siedzibach następujących zainteresowanych stron w Unii Europejskiej:

(31)

Wszystkie strony zostały poinformowane o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których Komisja zamierzała wprowadzić ostateczne środki antydumpingowe. Oprócz tego zainteresowanym stronom wyznaczono okres, w którym mogły przedstawić uwagi związane z ostatecznym ujawnieniem ustaleń.

(32)

Po ostatecznym ujawnieniu w dniu 17 lipca 2017 r. („ostateczne ujawnienie”) przeprowadzono kolejne przesłuchanie skarżącego w obecności rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu w dniu 27 lipca 2017 r. Podczas tego przesłuchania Eurofer zwrócił uwagę na kilka kwestii formalnych i merytorycznych.

(33)

Jeżeli chodzi o kwestie formalne, Eurofer twierdził, że Komisja nie zastosowała zaleceń rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu, które wydał on po przesłuchaniu w dniu 4 maja 2017 r. (zob. motyw (24)). W sprawozdaniu z dnia 23 czerwca 2017 r. rzecznik praw stron stwierdził, że służby powinny ujawnić marginesy dumpingu i szkody, zanim przeprowadzone zostanie badanie interesu Unii „bez stosowania rzeczywistych danych w obliczeniach” (6). Ponadto wezwał służby Komisji „do terminowego ujawnienia zainteresowanym stronom ostatecznego dokumentu, dając im wystarczająco dużo czasu na sformułowanie uwag, tj. 30 dni zamiast standardowego okresu 10 dni” (7).

(34)

Komisja zwróciła uwagę, że otrzymała zalecenia rzecznika praw stron w dniu 23 czerwca 2017 r., tj. w terminie bliskim daty ostatecznego ujawnienia (17 lipca 2017 r.). Jeżeli chodzi o margines szkody, Komisja uznała, że wprowadzenie dodatkowego etapu, jakim jest ujawnienie pierwotnych danych liczbowych pod koniec czerwca niczemu by nie służyło w sytuacji gdy zainteresowane strony i tak miały otrzymać w najbliższym czasie pełne obliczenia marginesu szkody wraz ze wszystkimi ostatecznymi ustaleniami w ramach ostatecznego ujawnienia. Podczas przesłuchania w dniu 27 lipca 2017 r. Eurofer rzeczywiście potwierdził, że wraz z dokumentem zawierającym ujawnienie ogólnych ustaleń otrzymał wyczerpujące informacje na temat marginesu szkody, a podniesiona przezeń kwestia przestała być istotna. Jeżeli chodzi o termin składania uwag po ostatecznym ujawnieniu ustaleń, w art. 20 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przewidziano, że oświadczenia złożone po dokonaniu ostatecznego ujawnienia uwzględnia się wyłącznie w przypadku, gdy zostaną one przekazane „w terminie określonym przez Komisję dla każdego przypadku, co najmniej dziesięciodniowym”. Ustalenia zostały ostatecznie ujawnione zainteresowanym stronom w dniu 17 lipca 2017 r.; strony otrzymały termin na składanie uwag do dnia 7 sierpnia 2017 r., a więc miały na to trzy tygodnie. Chociaż termin ten jest krótszy niż okres 30 dni zalecany przez rzecznika praw stron, był on dwa razy dłuższy niż minimalny termin wymagany w przepisach. W związku z tym Komisja uważa, że wdrożyła istotę zalecenia rzecznika praw stron, tj. zapewniła „wystarczający” czas, aby strony mogły przedstawić wartościowe uwagi na temat dokumentu, który w dużej mierze zawierał informacje przekazane już stronom przez Komisję w dokumencie informacyjnym z dnia 4 kwietnia (zob. motyw (22)).

(35)

Jeżeli chodzi o kwestie merytoryczne poruszone w obecności rzecznika praw stron, Komisja podjęła decyzję, aby odnieść się do nich poniżej w odpowiednich częściach niniejszego rozporządzenia, ponieważ poruszono je ponownie w uwagach pisemnych otrzymanych po ostatecznym ujawnieniu.

(36)

W dniu 3 sierpnia 2017 r. odbyło się przesłuchanie irańskiego producenta eksportującego, tj. przedsiębiorstwa Mobarakeh Steel Company. Podczas przesłuchania irański producent eksportujący poruszył kwestię błędu pisarskiego, który popełniono w obliczeniach jego dumpingu. Producent eksportujący wyjaśnił, że niektóre wartości zostały błędnie zaokrąglone, prawdopodobnie ze względu na ich długość.

(37)

Komisja przeanalizowała ten zarzut i stwierdziła, że rzeczywiście w obliczeniu dumpingu w odniesieniu do irańskiego producenta eksportującego popełniono błąd pisarski, który należy poprawić. W związku z tym dumping i opierające się na nim wartości musiały zostać ponownie obliczone, co dało następujący wynik: skorygowany margines dumpingu i stawka cła antydumpingowego dla przedsiębiorstwa Mobarakeh Steel Company wynosiły 17,9 %, a zatem skorygowana minimalna cena importowa dostosowana do wzrostu cen surowca wyniosła 468,49 EUR/t.

(38)

Wszystkie strony zostały odpowiednio poinformowane o tej zmianie za pośrednictwem dodatkowego ostatecznego ujawnienia w dniu 4 sierpnia 2017 r. i zostały zaproszone do składania uwag.

(39)

Przed przyjęciem ostatecznych ustaleń Komisja przeanalizowała wszystkie uwagi, które zainteresowane strony złożyły ustnie i na piśmie, dotyczące ostatecznego ujawnienia i dodatkowego ostatecznego ujawnienia. Do uwag tych odniesiono się w niniejszym rozporządzeniu i w stosownych przypadkach zmieniono przedstawione w nim ustalenia, na które te uwagi miały wpływ.

(40)

Płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco wytwarzane są metodą walcowania na gorąco; jest to proces obróbki plastycznej metalu, podczas którego gorący metal jest poddawany naciskowi co najmniej jednej pary gorących walców w celu zmniejszenia grubości i jej ujednolicenia, przy czym temperatura metalu jest wyższa niż temperatura rekrystalizacji. Wyroby te można dostarczać w różnej formie: w zwojach (naoliwionych lub nienaoliwionych, poddanych lub niepoddanych trawieniu), jako cięte na wymiar (arkusze) lub taśmy.

(41)

Płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco mają dwa główne zastosowania. Po pierwsze stanowią główny materiał do produkcji różnych produktów ze stali na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego tworzącego wartość dodaną, takich jak walcowane na zimno wyroby płaskie ze stali i stali powleczonej (8). Po drugie są one wyrobami przemysłowymi kupowanymi przez użytkowników końcowych w różnych celach, m.in. w sektorze budowlanym (produkcja rur stalowych), przemyśle stoczniowym, przy produkcji zbiorników na gaz, samochodów, zbiorników ciśnieniowych czy rurociągów energetycznych.

(42)

Komisja wyłączyła stal narzędziową i szybkotnącą z zakresu produktów objętego postępowaniem antydumpingowym dotyczącym przywozu niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej (9).

(43)

Ponieważ w ramach tego konkretnego dochodzenia nie zgłoszono żadnych uwag co do zakresu definicji produktu i produktu podobnego, oraz aby zachować ten sam zakres definicji produktu w różnych postępowaniach dotyczących niektórych wyrobów płaskich walcowanych na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, Komisja podjęła decyzję o wyłączeniu stali narzędziowej i szybkotnącej z zakresu definicji produktu również w przedmiotowej sprawie.

(44)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o tym wyłączeniu za pośrednictwem dokumentu informacyjnego. Komisja nie otrzymała żadnych uwag w tym względzie.

(45)

Zatem produkty objęte postępowaniem („płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco”) zdefiniowano jako niektóre wyroby walcowane płaskie z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej, nawet w zwojach (w tym wyroby cięte na wymiar i taśmy), niepoddane innej obróbce niż walcowanie na gorąco, nieplaterowane, niepowleczone ani niepokryte, pochodzące z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy.

Z definicji produktu objętego postępowaniem wyklucza się:

Produkty objęte postępowaniem to wyroby obecnie objęte kodami CN 7208 10 00, 7208 25 00, 7208 26 00, 7208 27 00, 7208 36 00, 7208 37 00, 7208 38 00, 7208 39 00, 7208 40 00, 7208 52 10, 7208 52 99, 7208 53 10, 7208 53 90, 7208 54 00, 7211 13 00, 7211 14 00, 7211 19 00, ex 7225 19 10, 7225 30 90, ex 7225 40 60, 7225 40 90, ex 7226 19 10, 7226 91 91 i 7226 91 99.

(46)

W ramach dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają te same podstawowe cechy fizyczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(47)

W związku z brakiem uwag Komisja potwierdziła, że produkt objęty postępowaniem wytwarzany i sprzedawany w państwach, których dotyczy postępowanie, oraz produkt wytwarzany i sprzedawany przez przedsiębiorstwa unijne są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(48)

W niniejszej sekcji Komisja przedstawiła ogólną metodykę, którą zastosowała do obliczeń dumpingu. W uzasadnionych przypadkach wszystkie kwestie związane z konkretnym państwem lub przedsiębiorstwem, istotne z punktu widzenia przedmiotowych obliczeń, zostały omówione w poniższych częściach poświęconych konkretnym państwom.

(49)

Komisja przeanalizowała najpierw, czy całkowita wielkość sprzedaży krajowej w przypadku każdego współpracującego producenta eksportującego jest reprezentatywna, zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, jeżeli całkowita wielkość sprzedaży krajowej produktu podobnego niezależnym klientom na rynku krajowym przypadająca na jednego producenta eksportującego stanowi co najmniej 5 % jego całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem.

Wartość normalna dla niereprezentatywnych rodzajów (tj. tych, których sprzedaż na rynku krajowym stanowiła mniej niż 5 % sprzedaży eksportowej do Unii lub które nie były w ogóle sprzedawane na rynku krajowym) została obliczona na podstawie kosztu wytworzenia przypadającego na rodzaj produktu, powiększonego o koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz o zyski. W przypadku sprzedaży krajowej prowadzonej w zwykłym obrocie handlowym zastosowano zysk przypadający na rodzaj produktu w odniesieniu do rodzajów produktu objętych postępowaniem. W przypadku pozostałych transakcji, których nie przeprowadzono w zwykłym obrocie handlowym, zastosowano średni zysk.

Następnie Komisja określiła te rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym, które były identyczne lub porównywalne z rodzajami produktu sprzedawanymi na wywóz do Unii, i przeanalizowała, czy sprzedaż krajowa dokonywana przez każdego współpracującego producenta eksportującego w odniesieniu do każdego rodzaju produktu była reprezentatywna zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu jest reprezentatywna, jeżeli całkowita wielkość sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu niezależnym klientom w okresie objętym dochodzeniem stanowi co najmniej 5 % całkowitej sprzedaży eksportowej identycznego lub porównywalnego rodzaju produktu do Unii.

(50)

Następnie w odniesieniu do każdego rodzaju produktu Komisja określiła udział sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem, by zdecydować, czy do obliczenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego należy zastosować rzeczywiste ceny sprzedaży krajowej.

(51)

Za wartość normalną została przyjęta rzeczywista cena krajowa każdego rodzaju produktu niezależnie od tego, czy sprzedaż przynosiła zysk czy nie, jeżeli:

(52)

W tym przypadku wartość normalna była średnią ważoną cen całej sprzedaży krajowej tego rodzaju produktu w okresie objętym dochodzeniem.

(53)

Za wartość normalną została przyjęta rzeczywista cena krajowa każdego rodzaju produktu wyłącznie w krajowej sprzedaży z zyskiem tych rodzajów produktów w okresie objętym dochodzeniem, jeżeli:

(54)

W przypadkach, w których sprzedaż danego rodzaju produktu podobnego w zwykłym obrocie handlowym nie miała miejsca lub była niedostateczna, bądź gdy danego rodzaju produktu nie sprzedawano w reprezentatywnych ilościach na rynku krajowym, Komisja konstruowała wartość normalną zgodnie z art. 2 ust. 3 i 6 rozporządzenia podstawowego.

(55)

Wartość normalną skonstruowano, dodając do średniego kosztu produkcji produktu podobnego wytwarzanego przez każdego współpracującego producenta eksportującego w okresie objętym dochodzeniem następując elementy:

(56)

Producenci eksportujący prowadzili wywóz do Unii albo bezpośrednio do niezależnych klientów, albo za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych działających jako przedsiębiorstwa handlowe lub importerzy.

(57)

Jeżeli producent eksportujący dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii, w tym za pośrednictwem przedsiębiorstw handlowych, cena eksportowa została ustalona na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem przy jego wywozie do Unii zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(58)

Jeżeli producenci eksportujący dokonywali wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii za pośrednictwem przedsiębiorstwa powiązanego działającego jako importer, cena eksportowa została skonstruowana na podstawie ceny, po której produkt przywieziony został po raz pierwszy odsprzedany niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z tym samym artykułem cena eksportowa została także skonstruowana, jeżeli produkt objęty postępowaniem nie został odsprzedany w stanie, w jakim został przywieziony. W takich przypadkach dokonano dostosowań ceny w odniesieniu do wszystkich kosztów poniesionych między przywozem a odsprzedażą, w tym kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, oraz w odniesieniu do osiągniętych zysków.

(59)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works.

(60)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia rzetelnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na ceny i ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(61)

W okresie objętym dochodzeniem w Brazylii istniało pięciu producentów eksportujących. Po wybraniu próby jedno z przedsiębiorstw eksportujących, Aperam Inox América do Sul S.A., wyjaśniło Komisji, że mylnie zgłosiło produkty sprzedawane do Afryki, które były jedynie przewożone tranzytem przez terytorium Unii, jako sprzedaż eksportową do Unii. W związku z tym w okresie objętym dochodzeniem przedsiębiorstwo to nie wywoziło do Unii produktu objętego postępowaniem. Wyjaśniło również, że posiada powiązanie kapitałowe z przedsiębiorstwem ArcelorMittal Brasil S.A („AMB”). Na tej podstawie Komisja podjęła decyzję o traktowaniu tych dwóch przedsiębiorstw jako przedsiębiorstw powiązanych.

Przedsiębiorstwa Usinas Siderúrgicas de Minas Gerais S.A. („Usiminas”) i Companhia Siderúrgica Nacional („CSN”) również mają powiązania kapitałowe. Przedsiębiorstwo Usiminas stwierdziło, że powyższe przedsiębiorstwa należy traktować jako przedsiębiorstwa niepowiązane, ponieważ obecnie brazylijski organ ochrony konkurencji prowadzi postępowanie, które uniemożliwia przedsiębiorstwu CSN wykonywanie jakichkolwiek praw w odniesieniu do przedsiębiorstwa Usiminas. Komisja zweryfikowała argument przedsiębiorstwa Usiminas i przedstawione przez nie dowody i stwierdziła, że przedsiębiorstwo CSN nie mogło wykonywać swoich praw w odniesieniu do przedsiębiorstwa Usiminas. Komisja przyjęła ten argument i potraktowała te przedsiębiorstwa jako niepowiązane. Oba przedsiębiorstwa nie wyraziły sprzeciwu, kiedy Komisja przedstawiła swoją decyzję w dokumencie informującym przedsiębiorstwa o niewprowadzaniu środków tymczasowych. Decyzja o traktowaniu tych dwóch przedsiębiorstw jako powiązanych lub niepowiązanych może zostać zmieniona w kolejnych przeglądach, jeżeli w przyszłości brazylijski organ ochrony konkurencji orzeknie inaczej.

(62)

Na rynku krajowym wszyscy producenci eksportujący sprzedawali produkt podobny bezpośrednio oraz za pośrednictwem powiązanych i niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych. Większość sprzedanego produktu podobnego była następnie przetwarzana na produkt, który pozostawał produktem podobnym lub stawał się innym produktem przetworzonym.

(63)

Przedsiębiorstwo Usiminas prowadziło wywóz produktu objętego postępowaniem do Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów. Dwóch pozostałych producentów eksportujących prowadziło wywóz do Unii głównie nieprzetworzonych (niepociętych) zwojów, które były odsprzedawane albo poddawane dalszej obróbce przez ich przedsiębiorstwo powiązane w Unii.

(64)

Wartość normalna w odniesieniu do trzech producentów eksportujących została ustalona zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.1 powyżej.

(65)

W przypadku trzech producentów eksportujących wartość normalną ustalono w oparciu o cenę krajową w odniesieniu do odpowiednio 14 %, 35 % i 91 % rodzajów produktu wywożonego do Unii, które odpowiadały odpowiednio 54 %, 78 % i 99 % wielkości sprzedaży eksportowej do Unii. Sposób konstruowania wartości normalnej pozostałych rodzajów produktu przedstawiono w motywach (54) i (55).

(66)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego przedsiębiorstwo Usiminas stwierdziło, że nie obliczono kwoty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych na poziomie ceny ex-works i że niektóre koszty nie dotyczyły produktu objętego postępowaniem, w związku z czym należało je wyłączyć z kwoty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych.

(67)

Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio skorygowała kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych.

(68)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego przedsiębiorstwo CSN stwierdziło, że aby określić kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, należało skorzystać z najnowszej wersji tabeli kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych przedstawionej podczas wizyty weryfikacyjnej. Ta wersja byłaby dokładniejsza, ponieważ niektóre koszty związane z wywozem przypisano tylko do sprzedaży eksportowej, a nie do sprzedaży krajowej.

(69)

Komisja odrzuciła ten argument, ponieważ nie można było zweryfikować metody alokacji zastosowanej w najnowszej wersji tabeli kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, którą przedstawiło przedsiębiorstwo, ponieważ została ona przekazana pod koniec wizyty weryfikacyjnej. Zamiast tego Komisja obliczyła kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych w oparciu o poprzednią wersję, którą przekazano podczas wizyty weryfikacyjnej i którą można było zweryfikować. Wersja ta zawierała jednak pewne błędy, które Komisja ręcznie skorygowała i przedstawiła przedsiębiorstwu CSN. Przedsiębiorstwo CSN nie przedstawiło dalszych uwag na temat przedstawionych błędów. Dokonując obliczeń, Komisja nie przypisała kosztów wywozu do sprzedaży krajowej. Przedsiębiorstwo CSN nie zakwestionowało metody alokacji zastosowanej przez Komisję.

(70)

Cenę eksportową w odniesieniu do trzech producentów eksportujących ustalono zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.2 powyżej.

(71)

W przypadku przedsiębiorstwa Usiminas, które sprzedaje produkty objęte postępowaniem w Unii bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów, cena eksportowa została ustalona zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(72)

Dwóch pozostałych producentów eksportujących sprzedawało produkt objęty postępowaniem w Unii za pośrednictwem stron powiązanych. Cena eksportowa została jednak ustalona zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego również w przypadku tych producentów eksportujących, ponieważ Komisja mogła zweryfikować, czy ceny stosowane między stronami powiązanymi były zgodne z zasadą pełnej konkurencji i odzwierciedlały ceny rynkowe

(73)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works.

(74)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja korygowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano dostosowań w odniesieniu do kosztów transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (w zakresie 3,4–4,6 %, wyrażonych jako przychody netto ze sprzedaży), bonifikat, rabatów i ilości (w zakresie 0,2–3,5 %, wyrażonych jako przychody netto ze sprzedaży) oraz kosztów kredytu (w zakresie 1,8–2,3 %, wyrażonych jako przychody netto ze sprzedaży).

(75)

Wszyscy producenci eksportujący wystąpili o dostosowanie z tytułu zwrotu ceł na podstawie art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego, twierdząc, że istnienie systemu zwrotu ceł od niektórych surowców oznacza, że w odróżnieniu od sprzedaży eksportowej w skład cen całej ich sprzedaży krajowej wchodzi podatek pośredni.

(76)

Producenci eksportujący nie byli jednak w stanie wykazać, że sam fakt istnienia systemu zwrotu ceł ma wpływ na porównywalność cen. Ponadto w trakcie wizyty weryfikacyjnej producenci eksportujący potwierdzili, że system zwrotu ceł nie wpływa na cenę sprzedaży. Argument ten nie mógł zatem zostać przyjęty.

(77)

Przedsiębiorstwo Usiminas wystąpiło o dostosowanie poziomu handlu na podstawie art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, twierdząc, że jego cała sprzedaż krajowa prowadzona była na rzecz użytkowników końcowych, natomiast jego cała sprzedaż eksportowa do Unii prowadzona była na rzecz powiązanych lub niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych.

(78)

Producent eksportujący nie był jednak w stanie wykazać żadnych spójnych i wyraźnych różnic w cenach dla różnych poziomów handlu na rynku krajowym lub eksportowym. Argument ten nie mógł zatem zostać przyjęty.

(79)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego przedsiębiorstwo Usiminas stwierdziło, że konstruując wartość normalną, należy odliczyć również dostosowanie kosztów kredytu.

(80)

Komisja odrzuciła ten argument, ponieważ dostosowanie kosztów kredytu jest dostosowaniem, którego dokonuje się w odniesieniu do rzeczywistych cen, aby odzwierciedlić uzgodniony okres kredytowania bez względu na rzeczywistą datę płatności. Jest to wyłącznie dostosowanie ceny, które nie jest uzasadnione przy konstruowaniu wartości normalnej.

(81)

W przypadku producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(82)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia przedsiębiorstwo CSN stwierdziło, że zmienione wartości CIF, które zastosowano w obliczeniu marginesu zaniżania cen, powinny zostać użyte również w obliczeniu marginesu dumpingu. Argument ten został przyjęty, a obliczenie dumpingu zostało odpowiednio dostosowane.

(83)

Średni ważony margines dumpingu w przypadku producentów współpracujących nieobjętych próbą został obliczony zgodnie z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Margines ten określono na podstawie marginesów określonych w odniesieniu do trzech producentów eksportujących objętych próbą.

(84)

Poziom współpracy w Brazylii jest wysoki, ponieważ wywóz współpracujących producentów eksportujących stanowił prawie 100 % całego wywozu z Brazylii do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja postanowiła ustalić ogólnokrajowy margines dumpingu, który ma zastosowanie do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, na poziomie ustalonym dla przedsiębiorstwa objętego próbą, które miało najwyższy margines dumpingu, tj. przedsiębiorstwa Usiminas.

(85)

Marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(86)

W Iranie istnieje tylko jeden producent eksportujący produkt objęty postępowaniem, który w pełni współpracował w ramach tego dochodzenia. Większość jego sprzedaży do Unii stanowi sprzedaż bezpośrednią na rzecz niezależnych nabywców, jednak część tej sprzedaży prowadzono za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego z siedzibą w Niemczech.

(87)

Wartość normalna w odniesieniu do jedynego producenta eksportującego została ustalona zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.1 powyżej. W rezultacie wartość normalną w przypadku 61 % rodzajów produktu, które stanowiły 67 % wielkości wywozu producenta eksportującego do Unii, ustalono w oparciu o cenę krajową w zwykłym obrocie handlowym. Wartość normalna dla pozostałych rodzajów produktu została skonstruowana. Jeżeli jednak średnia cena ważona danego rodzaju produktu była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalną konstruowano zgodnie z metodyką określoną w motywie (55) powyżej.

(88)

Producent eksportujący twierdził również, że przeprowadzając badanie zwykłego obrotu handlowego i konstruując wartość normalną, Komisja wykorzystała błędny wskaźnik kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych. Był to w rzeczywistości błąd zaokrąglenia, który został następnie skorygowany. Zmiana ta nie miała żadnego wpływu na marginesy dumpingu ustalone w motywie (98).

(89)

Cenę eksportową ustalono zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.2 powyżej i w szczególności z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(90)

Komisja porównała wartość normalną z ceną eksportową jedynego producenta eksportującego na podstawie ceny ex-works.

(91)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano dostosowań w odniesieniu do kosztów transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (w zakresie 1–3 %), pakowania (w zakresie 0–1 %), kosztów kredytu (w zakresie 1–3 %), prowizji (w zakresie 0,1–2 %), innych bonifikat (w zakresie 0–0,5 %) oraz innych czynników (w zakresie 0–1 %). Dokonano również dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 ppkt (i) w odniesieniu do sprzedaży eksportowej za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego prowadzącego działalność w Unii (w zakresie 2–6 %).

(92)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia skarżący twierdził, że dostosowania te wydają się wysokie, i zwrócił się do Komisji o przedstawienie dalszych wyjaśnień tych dostosowań. Komisja nie może udzielić dalszych szczegółowych informacji na temat tych dostosowań, nie ujawniając poufnych informacji handlowych. Komisja przeanalizowała i zweryfikowała wszystkie te dostosowania zgodnie z jej obowiązkiem wynikającym z art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(93)

W uwagach do dokumentu informacyjnego producent eksportujący twierdził, że konstruując wartość normalną, Komisja nie odliczyła odpisów związanych z kosztami. To stwierdzenie jest błędne pod względem faktycznym, ponieważ w rzeczywistości Komisja odliczyła te odpisy. Producent eksportujący podtrzymał ten argument w uwagach do ostatecznego ujawnienia. Komisja wyjaśniła producentowi eksportującemu metodykę, którą zastosowała w tym przypadku, i nie otrzymała żadnych dalszych uwag.

(94)

Oceniając różnicę, Komisja przeanalizowała dowody dotyczące dostosowania, którego dokonano w oparciu o system zwrotu ceł. Z dowodów, będących w posiadaniu Komisji, wynikało, że chociaż producent eksportujący otrzymał – jak twierdzi – zwrot ceł, nic nie przemawia za tym, że wcześniej zapłacił jakiekolwiek cło, ponieważ z informacji przekazanych przez producenta eksportującego wynika, że wszystkie surowce były pochodzenia krajowego. Cło nie było zatem naliczane od „fizycznych składników [produktu]” w rozumieniu art. 2 ust. 10 lit. b) rozporządzenia podstawowego, co stanowi warunek wstępny dostosowania. W związku z tym nie dokonano takiego dostosowania.

(95)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(96)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący wskazał błąd pisarski w obliczeniu dumpingu. Komisja poprawiła błąd pisarski, który wynikał ze zbędnego zaokrąglenia pewnych długich liczb, oraz odpowiednio poprawiła swoje obliczenie. Wszystkie zainteresowane strony zostały poinformowane o tej zmianie w ramach dodatkowego ostatecznego ujawnienia.

(97)

Poziom współpracy w przypadku Iranu był bardzo wysoki, ponieważ wywóz prowadzony przez współpracującego producenta eksportującego stanowił około 100 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja ustaliła ogólnokrajowy margines dumpingu na tym samym poziomie co w przypadku jedynego producenta eksportującego.

(98)

Marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(99)

W uwagach do dokumentu informacyjnego skarżący stwierdził, że margines dumpingu obliczony na podstawie zgromadzonych przez niego danych był znacznie wyższy. Zainteresowana strona zwróciła się do Komisji o przekazanie dalszych szczegółowych informacji na temat sposobu, w jaki obliczono margines dumpingu w odniesieniu do Iranu.

(100)

Komisja oparła swoje obliczenie na prawdziwych danych przedsiębiorstwa, które zweryfikowano na miejscu. Zainteresowana strona, która zwróciła się o informacje, nie miała dostępu do tego poziomu informacji, co może tłumaczyć rozbieżność. Komisja nie może przedstawić więcej szczegółowych informacji dotyczących obliczenia, nie ujawniając poufnych informacji handlowych producenta eksportującego.

(101)

W uwagach do dodatkowego ostatecznego ujawnienia skarżący zwrócił się o dalsze informacje na temat wspomnianego błędu pisarskiego w zaokrągleniu, wskazując, że jest mało prawdopodobne, aby obniżenie poziomu marginesu dumpingu o 5 punktów procentowych stanowiło błąd zaokrąglenia.

(102)

Komisja nie może ujawnić szczegółowego obliczenia dumpingu innym osobom niż zainteresowana strona, której te obliczenie bezpośrednio dotyczy, ponieważ oznaczałoby to ujawnienie poufnych informacji handlowych. Jak wyjaśniono w motywie (96) powyżej, przedmiotowy błąd polegał na zbędnym zaokrągleniu niektórych długich liczb zawierających ponad 13 cyfr (np. 112 769 871 468,69 zostało błędnie zaokrąglone w obliczeniu do 1,13). Takie długie liczby odnosiły się do najważniejszych transakcji eksportowych przeliczonych na lokalną irańską walutę w ramach obliczenia dumpingu. To tłumaczy obniżenie marginesu dumpingu o 5,1 punktów procentowych.

(103)

W Rosji istnieje trzech producentów eksportujących produkt objęty postępowaniem, którzy w pełni współpracowali w ramach tego dochodzenia. Odpowiadają za prawie cały przywóz produktu objętego postępowaniem z Rosji do Unii, który nastąpił w okresie objętym dochodzeniem.

(104)

Wartość normalna w odniesieniu do wszystkich trzech producentów eksportujących została ustalona zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.1 powyżej. W rezultacie w odniesieniu do wszystkich trzech producentów eksportujących wartość normalną w przypadku większości rodzajów produktu wywożonych do Unii ustalono na podstawie ceny krajowej (odpowiednio 76 % stanowi 98,9 % wielkości wywozu, 49 % stanowi 86,7 % wielkości wywozu i 73 % stanowi 96,6 % wielkości wywozu).

(105)

Wartość normalną dla pozostałych rodzajów skonstruowano zgodnie z metodyką opisaną powyżej w motywach (54) i (55), ponieważ nie istniała sprzedaż krajowa lub wielkość sprzedaży na rynku krajowym była zbyt mała, aby uznać ją za reprezentatywną (mniej niż 75 Mt na rodzaj produktu).

(106)

Producenci eksportujący prowadzili wywóz do Unii bezpośrednio, za pośrednictwem powiązanych importerów w Unii albo za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych/importerów z siedzibą w Szwajcarii. Przedsiębiorstwa powiązane w Szwajcarii nabywały produkt objęty postępowaniem od producentów eksportujących, a następnie sprzedawały go do Unii i innych państw.

(107)

Cena eksportowa została ustalona z zastosowaniem ogólnej metodyki określonej w sekcji 3.1.2 powyżej.

(108)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego przedsiębiorstwo Severstal zakwestionowało zastosowanie dostosowań względem kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do sprzedaży, którą prowadziło za pośrednictwem swojego szwajcarskiego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego/importera, przedsiębiorstwa SSE.

(109)

Jego zdaniem dostosowania są zasadne tylko w odniesieniu do konkretnych transakcji, w których warunki sprzedaży wymagają, by produkt był dostarczony po odprawie celnej, tj. transakcji, w których strona powiązana działa jako importer. W przypadku większości sprzedaży prowadzonej za pośrednictwem jego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego/importera w Szwajcarii warunki dostawy nie nakładają jednak na przedsiębiorstwo handlowe/importera w Szwajcarii obowiązku odprawy celnej towarów. Równocześnie przedsiębiorstwo Severstal stwierdziło, że jego powiązane przedsiębiorstwa handlowe/importerzy w Szwajcarii powinni być traktowani jako część sieci wywozu producenta, a nie jako importerzy.

(110)

Komisja odrzuciła ten argument. W toku dochodzenia ustalono, że przedsiębiorstwo SSE rzeczywiście pełniło funkcje importera w odniesieniu do sprzedaży produktu objętego postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem. Stosowanie różnych międzynarodowych terminów handlowych (CIF, CFR, FOB lub DAP) nie zmienia faktu, że przedsiębiorstwo SSE działało jako powiązany importer na rynek unijny. Wobec faktu, że przedsiębiorstwo handlowe/importer są powiązane z producentem eksportującym, z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego wynika, że dane takiego przedsiębiorstwa handlowego/importera są niewiarygodne, w związku z czym dostosowanie było uzasadnione.

(111)

Komisja stwierdziła następnie, że przedsiębiorstwo SSE nie może być traktowane jako część sieci wywozu producenta. Między spółką dominującą a spółką zależną w Szwajcarii nie istnieje żaden stosunek wyłączności, jeżeli chodzi o sprzedaż do UE. W toku dochodzenia ustalono, że w grupie istniały również inne działy sprzedaży, które zajmowały się wywozem do UE. W szczególności spółka dominująca w Rosji posiadała trzy różne kanały wywozu produktu objętego postępowaniem do UE, tj. sprzedaż bezpośrednią, sprzedaż za pośrednictwem powiązanego centrum usług na Łotwie oraz sprzedaż za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego/importera w Szwajcarii.

(112)

Komisja stwierdziła zatem, że zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego należy zastosować dostosowania w odniesieniu do kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz do zysków w przypadku wszystkich rodzajów transakcji sprzedaży za pośrednictwem szwajcarskiego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego/powiązanego importera.

(113)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo Severstal podtrzymało swój zdecydowany sprzeciw wobec zastosowania przez Komisję przepisów art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Ponadto zarzuciło Komisji niespójne traktowanie w porównaniu z innymi producentami eksportującymi, którzy posiadali powiązanych importerów/powiązane przedsiębiorstwa handlowe w Unii albo poza Unią.

(114)

Komisja potwierdziła swoje podejście, zgodnie z którym można traktować powiązane przedsiębiorstwa handlowe/powiązanych importerów zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, jeżeli pełnią oni funkcje importera, nawet jeżeli znajdują się poza Unią. Jak stwierdzono w motywie (110), tak było w przypadku przedsiębiorstwa SSE, zaś powiązane przedsiębiorstwa handlowe/powiązani importerzy innych producentów eksportujących byli w odmiennej sytuacji, w zależności od różnych funkcji każdego przedsiębiorstwa.

(115)

Ponadto przedsiębiorstwo Severstal podważyło ustalenia Komisji, jakoby przedsiębiorstwo SSE nie mogło być traktowane jako część jego sieci wywozu. Komisja uważa jednak, że argumenty uzasadniające przedstawione przez przedsiębiorstwo Severstal, np. fakt, że przedsiębiorstwo SSE jest w pełni kontrolowane przez spółkę dominującą, której przypisywane są zyski i straty, nie przeważają nad czynnikami przedstawionymi w motywie (111), które wskazują na odmienną sytuację. W związku z tym nie można traktować przedsiębiorstwa SSE jako wewnętrzny dział eksportu przedsiębiorstwa Severstal.

(116)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego producent eksportujący NLMK również zakwestionował zastosowanie dostosowań względem kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do sprzedaży, której dokonywał za pośrednictwem jego szwajcarskiej spółki zależnej Novex.

(117)

Stwierdził, że przedsiębiorstwo Novex nie działało jako powiązany importer, ponieważ nie prowadziło przywozu produktu objętego postępowaniem do Unii. W zakresie, w jakim wynika ze stosowania art. 2 ust. 9, że strona powiązana musi działać jako importer, nie można dokonać żadnego dostosowania na podstawie art. 2 ust. 9 względem ceny eksportowej przedsiębiorstwa Novex.

(118)

Na poparcie tego argumentu przedsiębiorstwo NLMK stwierdziło, że prowadzi regularną sprzedaż wyrobów z żelaza i stali na rynkach eksportowych za pośrednictwem dwóch powiązanych przedsiębiorstw handlowych, tj. przedsiębiorstw Novex w Szwajcarii i Novexco (Cyprus) Limited na Cyprze. Przedsiębiorstwo Novex odpowiada za sprzedaż eksportową do Unii, zaś przedsiębiorstwo Novexco prowadzi sprzedaż do różnych innych państw. Przedsiębiorstwa te działają jako dział sprzedaży eksportowej przedsiębiorstwa NLMK, zaś w obrębie grupy NLMK nie istnieje żadna inna funkcja lub dział, które odpowiadałyby za prowadzenie takiej sprzedaży eksportowej. Przedsiębiorstwo NLMK nie prowadzi bezpośredniej sprzedaży eksportowej wyrobów z żelaza i stali.

(119)

Przedsiębiorstwa Novex i Novexco są spółkami zależnymi w 100 % od przedsiębiorstwa NLMK, którym powierzyło ono funkcję prowadzenia sprzedaży eksportowej nie tylko produktu objętego postępowaniem, ale także całego asortymentu produktów przedsiębiorstwa NLMK. Te dwa przedsiębiorstwa powiązane działają pod kontrolą gospodarczą przedsiębiorstwa NLMK zarówno z racji struktury kapitałowej grupy NLMK, jak i perspektywy gospodarczej. Co ważne, przedsiębiorstwa Novex i Novexco prowadzą handel wyłącznie produktami pochodzącymi z ich przedsiębiorstw powiązanych w obrębie grupy NLMK. W związku z tym nie prowadzą żadnej samodzielnej działalności gospodarczej, którą mogłyby prowadzić niezależnie poza grupą NLMK.

(120)

Chociaż przedsiębiorstwo NLMK prowadzi całą swoją sprzedaż eksportową wyrobów z żelaza i stali za pośrednictwem przedsiębiorstw Novex i Novexco, te przedsiębiorstwa powiązane zazwyczaj nie działają jako importerzy tych produktów do UE lub do innych miejsc, z wyjątkiem wyrobów z stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych, które są sprzedawane na warunkach dostawy DDP. Cała pozostała sprzedaż eksportowa prowadzona przez przedsiębiorstwa Novex i Novexco odbywa się na warunkach dostawy, które nie łączą ich działalności z działalnością importerów w odniesieniu do odpowiednich wyrobów z żelaza i stali.

(121)

Przedsiębiorstwo NLMK uznało zatem, że przedsiębiorstwa Novex nie można sklasyfikować jako „importera” danych produktów, ponieważ nie przeprowadza odprawy celnej towarów ani nie odpowiada za żadne inne funkcje pełnione przez importera.

(122)

Ponadto przedsiębiorstwo Novex twierdziło, że pracownicy przedsiębiorstwa Novex uczestniczą w komitecie planowania strategii sprzedaży grupy NLMK i wnoszą wkład do planowania i ustalania cen sprzedaży grupy na podstawie swojej wiedzy na temat rynków wywozowych. W związku z tym przedsiębiorstwo NLMK nie tylko jest świadome, jaką cenę stosuje przedsiębiorstwo Novex w transakcjach z pierwszym niepowiązanym klientem, ale ta cena jest ustalana wspólnie przez współpracujących ze sobą pracowników przedsiębiorstw NLMK i Novex. Równocześnie w sektorze produktu objętego postępowaniem głównymi klientami – przynajmniej w przypadku wywozu przedsiębiorstwa NLMK do Unii – są przedsiębiorstwa handlowe, które wolą same dokonywać odprawy celnej, aby zoptymalizować koszty. Ponadto nabycie produktu objętego postępowaniem na warunkach FOB, port wywozu, lub na warunkach CIF umożliwia przedsiębiorstwom handlowym szybką sprzedaż ładunku do dowolnego miejsca przeznaczenia, które oferuje najlepszą cenę i które niekoniecznie musi znajdować się w Unii. W związku z tym dokonanie odprawy celnej produktu przez dostawcę do Unii oznacza znikomą wartość dla przedsiębiorstw handlowych.

(123)

Podsumowując, przedsiębiorstwo NLMK stwierdziło, że o ile wyroby ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych dostarcza się najczęściej bezpośrednio do przetwórców, to inne wyroby z żelaza i stali najczęściej dostarcza się do niepowiązanych przedsiębiorstw handlowych w Unii. Różnice związane z rodzajami klientów powodują, że różne są również warunki Incoterms i odnośne role przedsiębiorstw Novex i Novexco. W efekcie – jak twierdzi przedsiębiorstwo NLMK – sytuacja ustalona w toku dochodzenia w odniesieniu do wyrobów z stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych nie jest reprezentatywna dla rzeczywistej roli przedsiębiorstwa Novex pełnionej w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem lub innych wyrobów z żelaza i stali. Przedsiębiorstwo NLMK stwierdziło, że przedsiębiorstwo Novex należy traktować jako wewnętrzny dział sprzedaży przedsiębiorstwa NLMK.

(124)

Komisja przypomniała, że oceniając, czy dany producent i powiązane przedsiębiorstwo handlowe powinni być traktowani jako jeden podmiot gospodarczy i czy powiązane przedsiębiorstwo handlowe powinno być traktowane jako wewnętrzny dział sprzedaży producenta, należy wziąć pod uwagę ogólne funkcje powiązanego przedsiębiorstwa handlowego, a zatem również operacje księgowania dotyczące produktów innych niż produkt objęty postępowaniem (10).

(125)

Chociaż w toku dochodzenia potwierdzono, że przedsiębiorstwo Novex nie pełniło funkcji importera w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem, należy zwrócić uwagę na następujące kwestię w odniesieniu do klasyfikacji przedsiębiorstwa Novex do celów przedmiotowej sprawy. Przedsiębiorstwo Novex zostało zarejestrowane jako przedsiębiorstwo handlowe na podstawie prawa szwajcarskiego (11). Zgodnie ze statutem jego celem jest nabywanie, sprzedaż i dystrybucja wyrobów ze stali i surowców oraz handel nimi w Szwajcarii i za granicą. Nie określono formalnych ograniczeń pod względem dostawców produktów, które mają być przedmiotem handlu. Ponadto przedsiębiorstwa NLMK i Novex podpisały kompleksowe umowy ramowe regulujące transakcje sprzedaży i kupna między stronami. Przykładowo w umowach tych ustalono szczegółowe procedury zgłaszania niezgodnych towarów, a także przewidziano kary za opóźnienia w płatnościach lub w dostawie towarów oraz arbitraż przez osobę trzecią w razie sporu. Komisja zauważyła ponadto, że zgodnie ze sprawozdaniem finansowym przedsiębiorstwa Novex za 2015 r. jego główna działalność polegała na handlu stalą, w tym na działalności generującej przychody odsetkowe, i że duża część kupowanej przez nie stali pochodzi z przedsiębiorstw, które wchodzą w skład grupy NLMK.

(126)

Ponadto samo przedsiębiorstwo NLMK przyznało w przekazanych przez siebie informacjach z dnia 7 czerwca 2017 r., że w odniesieniu do wyrobów ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych przedsiębiorstwo Novex działa jako powiązany importer, co stoi w sprzeczności ze stwierdzeniem, że przedsiębiorstwo Novex nie przypomina wewnętrznego działu sprzedaży przedsiębiorstwa NLMK.

(127)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że powiązanie między przedsiębiorstwami Novex i NLMK nie polegało na zintegrowanym i wewnętrznym dziale sprzedaży, dzięki czemu dwa podmioty prawne mogłyby stanowić jeden podmiot gospodarczy, i uznała je za równoważne powiązaniu o charakterze pośrednika działającego na zasadzie prowizji w rozumieniu art. 2 ust. 10 ppkt (i) rozporządzenia podstawowego.

(128)

Po ostatecznym ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo NLMK podtrzymało argument, że ono samo i jego powiązane przedsiębiorstwo handlowe, przedsiębiorstwo Novex, stanowią jeden podmiot gospodarczy. Jego zdaniem Komisja nie uwzględniła rzeczywistości gospodarczej, która charakteryzowała powiązanie tych dwóch podmiotów. W szczególności przedsiębiorstwo NLMK skrytykowało Komisję, twierdząc, że jej podejście do kwestii przedsiębiorstwa Novex jest formalistyczne i teoretyczne. Przedsiębiorstwo Novex nie było zarejestrowane jako przedsiębiorstwo handlowe, w związku z czym brak formalnego ograniczenia jest nieistotny, ponieważ w rzeczywistości nie pozyskiwało produktów z innych źródeł. Co więcej, nawet gdyby przedsiębiorstwa NLMK i Novex zawarły umowę, w rzeczywistości istniałaby między nimi solidarność. Wyniki przedsiębiorstwa Novex zostały rzekomo w pełni skonsolidowane w księgach rachunkowych grupy.

(129)

Komisja odrzuciła te argumenty. Aby ocenić powiązanie przedsiębiorstw Novex i NLMK, nie można potraktować istnienia umowy ramowej, która reguluje transakcje sprzedaży i kupna między tymi dwoma podmiotami, jako umowy teoretycznej lub formalnej. Wskazuje ona raczej, że oba podmioty pełnią różne funkcje, w związku z czym nie ma między nimi stosunku podległości. Co więcej, jest rzeczą rzadką, aby wewnętrzny dział sprzedaży pełnił funkcje importera, co miało miejsce w przypadku przedsiębiorstwa Novex w odniesieniu do co najmniej jednego wyrobu ze stali (wyrobów ze stali elektrotechnicznej o ziarnach zorientowanych). Ponadto przedsiębiorstwo Novex mogło w dowolnej chwili podjąć decyzję o nabyciu płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco z innych źródeł, czego nie mógłby zrobić zintegrowany dział sprzedaży eksportowej. Z tego względu Komisja podtrzymuje swoje stanowisko, że dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 ppkt (i) rozporządzenia podstawowego było uzasadnione.

(130)

Po dokonaniu ostatecznego ujawnienia również przedsiębiorstwo MMK zakwestionowało po raz pierwszy zastosowanie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do jego powiązanego przedsiębiorstwa handlowego MMK Trade Steel AG. Przywołując opinię prawną przedsiębiorstwa Severstal, przedsiębiorstwo MMK również utrzymywało, że pełna kontrola sprawowana przez spółkę dominującą i przypisanie zysków i strat rosyjskiej spółce dominującej wskazuje, że przedsiębiorstwo MMK Trade Steel AG było częścią jednej sieci wywozu.

(131)

Komisja podtrzymała swoją opinię prawną, że kwestię powiązanych przedsiębiorstw handlowych/powiązanych importerów można rozpatrywać na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, jeżeli pełnią oni funkcje importera, nawet jeżeli znajdują się poza Unią. Jak ustalono już w toku dochodzenia dotyczącego płaskich wyrobów ze stali walcowanych na zimno z Chińskiej Republiki Ludowej, przedsiębiorstwo MMK Trade Steel AG należało do tej kategorii (12).

(132)

Wynika stąd, że Komisja mogła również nie przyjąć argumentu, że przedsiębiorstwa MMK i MMK Trade Steel AG stanowią jeden podmiot gospodarczy. W każdym razie przedsiębiorstwo MMK prowadziło również swój własny dział eksportu w Rosji i sprzedawało część swojej stali bezpośrednio do Europy. W związku z tym nie można uznać, że przedsiębiorstwo MMK Trade Steel AG jest wewnętrznym działem eksportu przedsiębiorstwa MMK.

(133)

Komisja porównała wartość normalną i cenę eksportową producentów eksportujących na podstawie ceny ex-works.

(134)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano dostosowań w odniesieniu do cech fizycznych (w zakresie 0–2 %), kosztów transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (w zakresie 1–8 %), pakowania (w zakresie 0–1 %), kosztów kredytu (w zakresie 0–2 %), prowizji (w zakresie 0–4 %), oraz innych czynników (w zakresie 0–1 %).

(135)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego przedsiębiorstwo Severstal stwierdziło, że niektóre dostosowania kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, mianowicie przychodów finansowych i kosztów transportu, zostały wykonane w sposób błędny.

(136)

Zdaniem przedsiębiorstwa w ustalaniu wartości procentowych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych należało uwzględnić przychody finansowe. Ponadto, jak przedstawiono w tabeli G-PL w jego odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, te przychody w przypadku powiązanej spółki zależnej w Szwajcarii stanowiły jednocześnie wydatek dla przedsiębiorstwa Severstal, co zostało z kolei uwzględnione podczas ustaleń, czy sprzedaż na rynku krajowym odbywała się w zwykłym obrocie handlowym.

(137)

Komisja odrzuciła ten argument. Przedsiębiorstwo Severstal produkuje i sprzedaje szeroki asortyment produktów i nie było w stanie wykazać, że omawiane przychody finansowe, które stanowią ogólną pożyczkę udzieloną przez szwajcarską spółkę zależną na rzecz spółki dominującej, mają związek z produktem objętym postępowaniem.

(138)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo Severstal powtórzyło swój argument i stwierdziło, że wspomniane przychody finansowe stanowią „odsetki od pożyczek udzielonych w celu sfinansowania produktów o długim cyklu produkcyjnym wytwarzanych przez przedsiębiorstwo Severstal, do których należy produkt objęty postępowaniem”. Ponadto zwróciło się o przypisanie właściwej kwoty wyłącznie do produktu objętego postępowaniem. Komisja uważa jednak, że nie można uznać tego argumentu, ponieważ brakuje szczegółowych informacji potwierdzających, dlaczego ogólna pożyczka udzielona na potrzeby „produktów o długim cyklu produkcyjnym” ma związek również z produktem objętym postępowaniem.

(139)

Jeżeli chodzi o dostosowanie w zakresie kosztów transportu, przedsiębiorstwo Severstal stwierdziło, że Komisja odliczyła złą kwotę kosztów transportu jako część kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych.

(140)

Komisja przyjęła argument przedsiębiorstwa Severstal dotyczący kosztów transportu i zastosowała w obliczeniach rzeczywiste koszty transportu zgłoszone przez przedsiębiorstwo. Aby nie liczyć ich dwa razy, ustalono ich wartość na zero, ponieważ zostały już uwzględnione w obliczeniach różnic.

(141)

W przypadku producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(142)

Poziom współpracy w Rosji jest wysoki, ponieważ wywóz współpracujących producentów eksportujących stanowił 100 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. W związku z tym Komisja postanowiła ustalić ogólnokrajowy margines dumpingu, który ma zastosowanie do wszystkich pozostałych przedsiębiorstw, na poziomie ustalonym dla przedsiębiorstwa o najwyższym marginesie dumpingu, tj. dla grupy Public Joint Stock Company Magnitogorsk Iron & Steel Works (PJSC MMK).

(143)

Marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(144)

W Serbii istnieje tylko jeden producent eksportujący produkt objęty postępowaniem, który w pełni współpracował w tego ramach dochodzenia. Większość jego sprzedaży do Unii stanowi sprzedaż bezpośrednia na rzecz niezależnych nabywców, jednak część tej sprzedaży prowadzono za pośrednictwem powiązanego importera z siedzibą na Słowacji.

(145)

Wartość normalna w odniesieniu do jedynego producenta eksportującego została ustalona zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.1 powyżej. W rezultacie wartość normalną w przypadku 23 % rodzajów produktu, które stanowiły 71 % wielkości wywozu producenta eksportującego do Unii, ustalono w oparciu o cenę krajową w zwykłym obrocie handlowym. Za każdym razem gdy całkowita wielkość sprzedaży krajowej danego rodzaju produktu niezależnym klientom w okresie objętym dochodzeniem stanowiła mniej niż 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej identycznego lub porównywalnego rodzaju produktu przywożonego do Unii, wartość normalną tego rodzaju produktu konstruowano w oparciu o koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zyski dla tego rodzaju, a nie o średnią ważoną kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków. Jeżeli jednak średnia ważona cena danego rodzaju produktu była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalną konstruowano zgodnie z metodyką określoną w motywie (55) powyżej.

(146)

Cenę eksportową ustalono zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.2 powyżej, w szczególności z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W przypadku sprzedaży za pośrednictwem powiązanego importera cena eksportowa została skonstruowana na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(147)

Komisja porównała wartość normalną z ceną eksportową jedynego producenta eksportującego na podstawie ceny ex-works.

(148)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano dostosowań w odniesieniu do kosztów transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (w zakresie 5–9 %), kosztów kredytu (w zakresie 0–1,5 %), opłat bankowych (w zakresie 0–1 %) i prowizji (w zakresie 0,5–2 %).

(149)

Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(150)

Poziom współpracy w przypadku Serbii był wysoki, ponieważ przywóz od współpracującego producenta eksportującego stanowił około 100 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja ustaliła ogólnokrajowy margines dumpingu na tym samym poziomie co w przypadku jedynego producenta eksportującego.

(151)

Marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(152)

Na Ukrainie istnieje jedna grupa trzech powiązanych producentów eksportujących produkt objęty postępowaniem (zwanych dalej w tej sekcji łącznie „producentem eksportującym”), którzy w pełni współpracowali w ramach niniejszego dochodzenia. Dwa zakłady produkcyjne znajdują się w Mariupolu w obwodzie donieckim, który podczas dochodzenia był rejonem konfliktu. W następstwie wniosku złożonego przez producenta eksportującego Komisja podjęła decyzję o wyłączeniu z tych obliczeń jednego ze wspomnianych zakładów, którego wielkość wywozu do Unii była nieznaczna.

(153)

W uwagach do dokumentu informacyjnego skarżący zwrócił się do Komisji o wyjaśnienie jej decyzji o wyłączeniu jednego z ukraińskich przedsiębiorstw z obliczenia marginesu dumpingu.

(154)

Komisja wyłączyła przedsiębiorstwo, ponieważ niewielki udział jego sprzedaży w stosunku do sprzedaży grupy nie wpłynąłby na wysokość marginesu dumpingu. Ponadto weryfikacja danych była niemożliwa ze względu na działania wojenne prowadzone na tym obszarze. Komisja uznała, że ta sytuacja stanowi siłę wyższą.

(155)

Na rynku krajowym producent eksportujący sprzedawał produkt podobny bezpośrednio oraz za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego.

(156)

Cała sprzedaż prowadzona przez producenta eksportującego do Unii odbywała się za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Szwajcarii. Przedsiębiorstwo handlowe sprzedawało produkt objęty postępowaniem zarówno powiązanym, jak i niepowiązanym importerom w Unii.

(157)

Wartość normalna w odniesieniu do producenta eksportującego została ustalona zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.1 powyżej. Wartość normalną w odniesieniu do jednego z zakładów produkcyjnych ustalono wyłącznie na podstawie cen krajowych w zwykłym obrocie handlowym. Wartość normalną w odniesieniu do drugiego zakładu produkcyjnego częściowo ustalono na podstawie cen krajowych w zwykłym obrocie handlowym (w odniesieniu do 38 % rodzajów produktu, które stanowiły 12 % całkowitej wielkości wywozu do Unii z tego zakładu), a częściowo skonstruowano. Za każdym razem gdy całkowita wielkość sprzedaży krajowej danego rodzaju produktu niezależnym klientom w okresie objętym dochodzeniem stanowiła mniej niż 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej identycznego lub porównywalnego rodzaju produktu przywożonego do Unii, wartość normalną tego rodzaju produktu konstruowano w oparciu o koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zyski dla tego rodzaju, a nie o średnią ważoną kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków. Jeżeli jednak średnia cena ważona danego rodzaju produktu była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalną konstruowano zgodnie z metodyką określoną w motywie (55) powyżej.

(158)

Producent eksportujący wystąpił o dostosowanie kosztów produkcji ponoszonych przez jeden z zakładów produkcyjnych, które znajdowały się w rejonie konfliktu, tj. zakład Ilyich Iron and Steel Works of Mariupol („Ilyich”), z tytułu anormalnych kosztów produkcji, które wynikały bezpośrednio i pośrednio z działań wojennych prowadzonych na tym obszarze. Producent eksportujący zaproponował, aby ustalić poziom dostosowania w oparciu o porównanie zmian kosztu jednostkowego w zakładzie Ilyich ze zmianą kosztu jednostkowego w zakładzie produkcyjnym, który nie odniósł szkód w wyniku konfliktu, tj. w zakładzie Integrated Iron and Steel Works Zaporizhstal („Zaporizhstal”). Aby ustalić, do czego odnosił się producent eksportujący, stosując termin „kosztu jednostkowego”, producent eksportujący ustalił koszty wszystkich sprzedanych towarów i podzielił je przez wielkość produkcji wyrobów ze stali walcowanych na gorąco wyprodukowanych w danym roku kalendarzowym w odniesieniu do każdego zakładu produkcyjnego. Producent eksportujący zastosował ten sam schemat w obliczeniach dotyczących okresu od 2013 r. (okres przed konfliktem) do 2015 r. i na tej podstawie zaproponował, aby dostosować koszty zakładu Ilyich, korygując je w dół o określoną wartość procentową.

(159)

Po uważnej analizie Komisja uznała, że zaproponowana metoda kwantyfikacji dostosowania jest niewłaściwa. Po pierwsze, koszt, który nazwano „kosztem jednostkowym”, nie był kosztem jednostki wyrobu ze stali walcowanego na gorąco, ponieważ obejmował koszty wszystkich sprzedanych towarów, w tym innych wyrobów. Te inne wyroby stanowiły istotną część produkcji w zakładzie Zaporizhstal i jeszcze większą część produkcji w zakładzie Ilyich. W metodzie kwantyfikacji dostosowania całkowicie zignorowano wyniki dla innych produktów i zmiany w kosztach. Produkcja i koszty dotyczące innych produktów nie były stałe w okresie, którego zastosowanie w ramach metody zaproponował producent eksportujący. Producent eksportujący rzeczywiście przyznał w przekazanych przez siebie informacjach, że w zakładzie Ilyich odnotowano znaczny wzrost produkcji niektórych innych wyrobów w latach 2012–2016. W ramach metody kwantyfikacji dostosowania te zwiększone koszty przypisano do spadających wyników dotyczących wyrobów ze stali walcowanych na gorąco, zaniżając tym samym – prawdopodobnie w znacznym stopniu – wzrost tzw. kosztu jednostkowego. Po drugie, nawet jeżeli koszty, których zastosowanie zaproponował producent eksportujący, były rzeczywistymi kosztami produkcji wyrobów ze stali walcowanych na gorąco, producent zaproponował porównanie wielkości produkcji z kosztem sprzedaży, ignorując zmiany zapasów. Producent eksportujący powinien porównać albo wielkość produkcji z kosztami produkcji, albo wielkość sprzedaży z kosztami sprzedaży. Po trzecie, w ramach metody kwantyfikacji dostosowania porównano tendencje do roku kalendarzowego 2015 i zaproponowano zastosowanie wyników tego obliczenia – tj. obniżenie – do danych z okresu objętego dochodzeniem (od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 30 czerwca 2016 r.). Ta propozycja jest niewłaściwa, ponieważ w ramach metody należało porównać tendencje występujące do okresu objętego dochodzeniem.

(160)

W uwagach do dokumentu informacyjnego producent eksportujący nie odniósł się do omówionych poniżej uchybień w metodzie kwantyfikacji dostosowania. Porównał natomiast koszt produkcji każdego rodzaju produktu ponoszony w obu zakładach w okresie objętym dochodzeniem, twierdząc, że wyniki tego obliczenia są zbliżone do wyników metody kwantyfikacji dostosowania. Producent eksportujący zignorował jednak fakt, że podstawową przyczyną, dla której opracowano metodę kwantyfikacji dostosowania, jest to, że nie można po prostu porównać kosztów obu zakładów w danym roku, przede wszystkim dlatego, że były one różne przed konfliktem. Zgodnie z danymi zastosowanymi w metodzie kwantyfikacji „koszt jednostkowy” w 2013 r. w zakładzie Ilyich był rzeczywiście znacznie wyższy niż koszt jednostkowy w zakładzie Zaporizhstal. Ta różnica, wyrażona jako współczynnik, jest większa niż różnica kosztu wytwarzania każdego rodzaju produktu ponoszonego w obu zakładach w okresie objętym dochodzeniem, który producent eksportujący chciał zastosować, aby uzasadnić metodę.

(161)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia ustaleń producent eksportujący stwierdził, że Komisja nie włączyła się w konstruktywny dialog z producentem eksportującym, ponieważ nie zwróciła się o przekazanie dodatkowych informacji, które mogła uznać za niezbędne do właściwej oceny wniosku, ani nie określiła takich informacji. Zdaniem producenta eksportującego Komisja zwróciła się do niego tylko jeden raz, w ostatecznym ujawnieniu w dniu 17 lipca 2017 r., określając informacje i metodykę, jakie były niezbędne do właściwej oceny wniosku.

(162)

Komisja odnotowała, że ten argument jest błędny pod względem faktycznym. Szczegółowe wyjaśnienie uchybień w zaproponowanej metodzie dostosowania zostały przekazane producentowi eksportującemu w dniu 4 kwietnia 2017 r. w załączniku 4 do dokumentu informacyjnego. Zawarcie tego szczegółowego opisu miało na celu umożliwienie producentowi eksportującemu wyeliminowanie tych uchybień i zapewnienie mu wystarczającej ilości czasu. Jak wspomniano w motywie (160) powyżej, producent eksportujący nie podjął takich czynności.

(163)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący stwierdził, że towary inne niż wyroby ze stali walcowane na gorąco, o których mowa w motywie (159) powyżej, nie stanowiły istotnej części produkcji w zakładach Zaporizhstal i Ilyich. Na poparcie tego argumentu producent eksportujący odniósł się do danych dotyczących wielkości produkcji w zakładzie Ilyich, które przekazał Komisji w dniu 16 lutego 2017 r.

(164)

W tej kwestii Komisja zwróciła uwagę, że dane, o których mówił producent eksportujący, zostały przekazane już po wizycie weryfikacyjnej, w związku z czym nie można było ich zweryfikować. Ponadto dane dotyczą wielkości produkcji w tonach, a nie jej kosztów lub wartości. Wielkość produkcji nie odzwierciedla kosztów produkcji, zwłaszcza jeżeli uwzględni się, że w przypadku pozostałych produktów wartość dodana jest większa, w związku z czym są one produktami generującymi dodatkowe koszty, np. stal walcowana na zimno i galwanizowana. Jeżeli chodzi o dane, które Komisja wykorzystała w swoich ustaleniach, wraz z odpowiedzią na pytania zawarte w kwestionariuszu antydumpingowym producent eksportujący przedstawił dane dotyczące obrotu osiągniętego przez cały zakład, obrotu osiągniętego przez dany dział zakładu oraz obrotu wytworzonego przez produkt objęty postępowaniem. Te dane dotyczące obrotu zostały zweryfikowane przez Komisję w trakcie wizyty i wykorzystane jako wskaźnik zastępczy dla kosztów, który wskazał, że wyroby ze stali niewalcowane na gorąco stanowiły istotną część produkcji zakładu Ilyich.

(165)

W dalszych uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący nie zgodził się z uwagą Komisji przedstawioną w motywie (159) powyżej, że wzrost produkcji wyrobów ze stali niewalcowanych na gorąco spowodował nieuzasadnione zaniżenie „kosztu jednostkowego” zastosowanego w metodzie. Producent eksportujący stwierdził, że ogólny wzrost całkowitych kosztów towarów sprzedawanych przez zakład Ilyich stanowi zaprzeczenie logiki Komisji, że wyniki innych produktów mogły doprowadzić do zaniżenia „kosztu jednostkowego” obliczonego w odniesieniu do wyrobów ze stali walcowanych na gorąco.

(166)

Komisja nie zgodziła się z tą uwagą. Jak wskazano powyżej, producent eksportujący ustalił „koszt jednostkowy”, dzieląc całkowite koszty sprzedanych towarów (w tym wyrobów ze stali niewalcowanych na gorąco) przez liczbę wyrobów ze stali walcowanych na gorąco wyprodukowanych przez zakład w odnośnych okresach. Jak przyznał producent eksportujący, w okresie, który uwzględniono w zastosowaniu metody, ilość niektórych wyrobów ze stali walcowanych na gorąco znacznie wzrosła. Zgodnie z metodą zaproponowaną przed producenta eksportującego wynikające stąd zwiększone koszty produkcji tych wyrobów przypisano do wyrobów ze stali walcowanych na gorąco, zaniżając tym samym „koszty jednostkowe” (tj. dodając do zwiększonych „kosztów jednostkowych” w danym okresie), które – zgodnie z propozycją producenta eksportującego – miały stanowić podstawę dostosowania kosztów w zakładzie Ilyich. Taka sytuacja ma miejsce bez względu na to, czy ogólne koszty towarów sprzedanych przez zakład wzrosły, spadły czy utrzymały się na tym samym poziomie.

(167)

Jeżeli chodzi o uwagę Komisji przedstawioną w motywie (159), zgodnie z którą w metodzie należało uwzględnić tendencje występujące do okresu objętego dochodzeniem, producent eksportujący stwierdził w swoich uwagach do ostatecznego ujawnienia, że nie mógł zapewnić danych z okresu objętego dochodzeniem, aby zastosować je w metodzie, ponieważ dopiero niedawno udostępniono poddane audytowi sprawozdanie za 2016 r.

(168)

W tej kwestii Komisja zwróciła uwagę, że producent eksportujący był w stanie przekazać znaczną ilość danych z okresu objętego dochodzeniem, aby wypełnić kwestionariusz antydumpingowy. Niejasne jest zatem, dlaczego producent eksportujący nie był w stanie przedstawić danych za okres objęty dochodzeniem do celów uzasadnienia zaproponowanej metody. Jest to tym bardziej niezrozumiałe, że producent eksportujący miał okazję i czas, aby podjąć takie czynności, jak wspomniano w motywie (162) powyżej.

(169)

Co więcej, w uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący podkreślił, że różnica w kosztach produkcji każdego rodzaju produktu w okresie objętym dochodzeniem między dwoma zakładami produkcyjnymi, którą omówiono w motywie (160) powyżej, uzasadnia metodę dostosowania, ponieważ różnica jest podobna do tej uzyskanej w ramach metody.

(170)

Komisja nie zgodziła się z tą uwagą. W swoich uwagach producent eksportujący nie odniósł się do faktu, że zgodnie z danymi wykorzystanymi w metodzie kwantyfikacji, „koszt jednostkowy” w 2013 r. (tj. w normalnych warunkach przed konfliktem) w zakładzie Ilyich był znacznie wyższy niż „koszt jednostkowy” w zakładzie Zaporizhstal. Ta różnica, wyrażona jako współczynnik, jest większa niż różnica kosztu produkcji każdego rodzaju produktu ponoszonego w obu zakładach w okresie objętym dochodzeniem. Oznacza to, że albo różnica między kosztami jednostkowymi w zakładach Ilyich i Zaporizhstal uległa zmniejszeniu w okresie od 2013 r. do okresu objętego dochodzeniem (tj. koszt jednostkowy w zakładzie Ilyich spadł w stosunku do kosztów jednostkowych w zakładzie Zaporizhstal), albo „koszt jednostkowy” zastosowany w metodzie jest zupełnie niewiarygodny. Jak wyjaśniono w motywie (159) powyżej, co najmniej ta druga sytuacja jest prawdziwa, ponieważ „koszty jednostkowe” zastosowane w metodzie zostały zniekształcone w wyniku włączenia kosztów sprzedaży innych produktów, które w odnośnym okresie zmieniały się w inny sposób w obu zakładach. Wynika z tego, że różnica w kosztach produkcji każdego rodzaju produktu w okresie objętym dochodzeniem nie potwierdza dokładności metody, którą zaproponował producent eksportujący.

(171)

Argument ten został odrzucony z przyczyn wymienionych powyżej.

(172)

W swoim sprawozdaniu finansowym zakład Zaporizhstal ujawnił znaczne straty z tytułu różnic kursowych wynikających z przeliczania transakcji niedenominowanych w ukraińskich hrywnach. Producent eksportujący stwierdził, że te wydatki nie zostały poniesione w zwykłym obrocie handlowym, w związku z tym należało je ustalić na podstawie art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego i ograniczyć do poziomu, który odzwierciedla normalne warunki działalności przedsiębiorstwa.

(173)

Komisja nie zgodziła się z tym argumentem. Straty te zostały należycie zaksięgowane przez przedsiębiorstwo i zostały poniesione w okresie objętym dochodzeniem. Komisja odrzuciła zatem ten argument, uznając przedmiotowe straty za część kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych przedsiębiorstwa związane z jego funkcjonowaniem i uwzględniła je w obliczeniach wartości normalnej.

(174)

W uwagach do dokumentu informacyjnego producent eksportujący przyznał, że wydatki finansowe wykorzystane w obliczeniach kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych zakładu Zaporizhstal zostały należycie zaksięgowane przez przedsiębiorstwo i poniesione w okresie objętym dochodzeniem. Następnie producent eksportujący podtrzymał swój argument, zgodnie z którym przedmiotowe koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne powinny zostać ustalone zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. c) rozporządzenia podstawowego, ponieważ niektóre wydatki finansowe nie miały związku z produkcją lub sprzedażą produktów. Na poparcie tego argumentu producent eksportujący przekazał nowy zbiór danych, co nastąpiło znacznie później w stosunku do wizyty weryfikacyjnej i przedstawienia pierwotnego wniosku. Ponadto producent eksportujący zwrócił uwagę na kilka przepisów rozporządzenia podstawowego, które regulują konstruowanie kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zawierają wymóg, aby takie konstruowanie było „uzasadnione”.

(175)

Komisja nie zgodziła się z tą analizą. Zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne należy ustalić w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży. Art. 2 ust. 6 lit. c) można zastosować tylko wtedy, gdy takich kwot nie można ustalić. Jak przyznał producent eksportujący, faktyczne koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne, które obejmują przedmiotowe wydatki finansowe, są dostępne w księgach rachunkowych. Należy odrzucić argument, że niektóre wydatki finansowe nie odnoszą się do produkcji lub sprzedaży produktów. Po pierwsze, na tym etapie dochodzenia nie można zweryfikować danych przekazanych przez producenta eksportującego na poparcie tego stwierdzenia. Producent eksportujący miał wiele czasu i został uprzednio poinformowany, aby przekazać te informacje, kiedy przeprowadzano weryfikacje, ale nie skorzystał z tej możliwości. Po drugie, zakład Zaporizhstal zajmuje się wyłącznie produkcją i sprzedażą swoich produktów. Producent eksportujący nie przedstawił żadnych przeciwnych dowodów. Odniesienie do wymogu, zgodnie z którym konstruowanie kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych musi być uzasadnione, jest niesłuszne, ponieważ Komisja nie skonstruowała przedmiotowych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, ale ustaliła je zgodnie z wymogami art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Argument ten został zatem odrzucony.

(176)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący podniósł, że przedmiotowe wydatki miały związek z ogólną działalnością gospodarczą prowadzoną w zakładzie, ale nie miały związku z działalnością dotyczącą produkcji i sprzedaży produktu objętego postępowaniem. Producent eksportujący stwierdził również, że Komisja nie odniosła się do dowodów dotyczących jego wniosku o wyłączenie tych wydatków. Producent eksportujący stwierdził następnie, że Komisja zignorowała nawet sam fakt, że w ogóle przedstawiono jakiekolwiek dowody na poparcie wniosku, stwierdzając, że nie przedstawiono żadnych dowodów na zaprzeczenie działalności zakładu Zaporizhstal wyłącznie w obszarze produkcji i sprzedaży. Ponadto w odniesieniu do uwagi Komisji, która dotyczyła nowego zbioru danych przekazanego w celu uzasadnienia wyłączenia niektórych wydatków finansowych, producent eksportujący stwierdził, że sam wniosek został złożony w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy, a właściwe dane zostały zawarte w poddanym audytowi sprawozdaniu, które przekazano wraz z tą odpowiedzią.

(177)

W odpowiedzi na powyższe stwierdzenie Komisja zauważyła, że producent eksportujący złożył dwa wnioski w powiązaniu z tym argumentem. Pierwszy wniosek, złożony w odpowiedzi na kwestionariusz antydumpingowy, a następnie uzasadniony w powiadomieniu z dnia 5 stycznia 2017 r., dotyczył dostosowania wydatków finansowych zakładu Zaporizhstal do historycznego poziomu odnotowanego w normalnych warunkach działalności. Drugi wniosek, złożony po raz pierwszy w uwagach do dokumentu informacyjnego w dniu 2 maja 2017 r. po weryfikacjach w zakładzie Zaporizhstal, dotyczył dostosowania kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, wyłączając wydatki, które rzekomo nie były związane z produkcją lub sprzedażą produktu objętego postępowaniem.

(178)

Jak wyjaśniono w motywie (175) powyżej, Komisja nie może dostosować wydatków finansowych zakładu Zaporizhstal do historycznego poziomu w normalnych warunkach działalności, ponieważ zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne należy ustalić w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży. Komisja miała dostęp do tych danych i wykorzystała je we odpowiednich obliczeniach. W uwagach producenta eksportującego do ostatecznego ujawnienia nie przedstawiono żadnych nowych argumentów w tej kwestii, w związku z tym dalsze wyjaśnienia są zbędne.

(179)

Jeżeli chodzi o drugi wniosek, tj. wniosek dotyczący dostosowania wartości normalnej dla zakładu Zaporizhstal, aby wyłączyć wydatki, które rzekomo nie miały związku z produkcją lub sprzedażą produktu objętego postępowaniem, Komisja zauważyła, że z uwag do dokumentu informacyjnego nie wynika jasno, że wydatki te nie mają bezpośredniego lub pośredniego związku z produkcją lub sprzedażą produktu objętego postępowaniem. Jak wskazano powyżej, zgodnie z wiedzą Komisji działalność zakładu Zaporizhstal ogranicza się do produkcji i sprzedaży jego produktu. W związku z tym w normalnych warunkach jego wydatki finansowe byłyby w taki czy inny sposób związane z tą działalnością. Pozycje, które producent eksportujący wymienił w uwagach do dokumentu informacyjnego jako niezwiązane z produkcją lub sprzedażą produktu objętego postępowaniem, obejmują inwestycje związane z przepływem środków pieniężnych, pożyczki na rzecz spółek zależnych wytwarzających surowce lub zobowiązania wynikające ze świadczeń pracowniczych. Wydaje się, że wydatki te są co najmniej pośrednio związane z produkcją lub sprzedażą produktu objętego postępowaniem.

(180)

Dalsza weryfikacja tej kwestii była niemożliwa, ponieważ wniosek ten złożono dopiero w dniu 2 maja 2017 r., a więc długo po terminie odnośnej wizyty weryfikacyjnej (która miała miejsce w dniu 24 listopada 2016 r.). W powiadomieniu z dnia 5 stycznia 2017 r., które zostało również przekazane po odnośnej wizycie weryfikacyjnej, producent eksportujący wspomniał, że niektóre wydatki finansowe związane z pożyczkami zostały ujęte w celach ogólnych i nie dotyczą produkcji i sprzedaży produktu objętego postępowaniem. W tym czasie nie przedstawiono żadnych dalszych szczegółów w tej kwestii, ponieważ producent eksportujący nie wniósł o wyłączenie tych pożyczek, lecz utrzymał wniosek o dostosowanie wydatków finansowych zakładu Zaporizhstal do historycznego poziomu w normalnych warunkach działalności.

(181)

W tej kwestii producent eksportujący stwierdził w uwagach do ostatecznego ujawnienia, że w trakcie wizyty weryfikacyjnej w zakładzie Zaporizhstal Komisja otrzymała „kompletną i kompleksową wersję sprawozdania audytorów, w których wyraźnie poruszono kwestię dodatkowych wydatków finansowych poniesionych przez zakład, które nie miały związku z produkcją i sprzedażą produktu objętego postępowaniem”. Producent eksportujący stwierdził następnie, że Komisja mogła skorzystać z tej okazji, aby dokonać weryfikacji i w razie konieczności zwrócić się o wszelkie dodatkowe wyjaśnienia dotyczące dowodów, które przekazał zakład Zaporizhstal.

(182)

Komisja zauważyła w pierwszej kolejności, że – jak wskazał producent eksportujący – kompletne roczne sprawozdania zakładu Zaporizhstal zostały przekazane dopiero podczas wizyty weryfikacyjnej, mimo że zwracano się o to w kwestionariuszu antydumpingowym. Następnie Komisja zauważyła, że jak poinformował producent eksportujący w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną z dnia 27 października 2016 r., celem wizyty była weryfikacja informacji przekazanych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu poprzez uzgodnienie zawartych w nim danych z dokumentami źródłowymi, zapisami księgowymi dotyczącymi kosztów i finansów oraz poddanymi audytowi sprawozdaniami finansowymi. Kwestię niektórych wydatków finansowych zakładu Zaporizhstal, które rzekomo nie miały związku z produkcją i sprzedażą produktu objętego postępowaniem, podniesiono dopiero w dniu 2 maja 2017 r. i jedynie wspomniano o niej pokrótce w powiadomieniu z dnia 5 stycznia 2017 r. Oba te zdarzenia miały miejsce po odbyciu wizyt weryfikacyjnych na terenie zakładu Zaporizhstal. W związku z tym program prac Komisji dotyczący tej wizyty nie obejmował i nie mógł obejmować zbadania tej kwestii i weryfikacji przedmiotowych wydatków. Twierdzenie, że kwestię wydatków finansowych niezwiązanych z produkcją lub sprzedażą poruszono po prostu z racji uwzględnienia tych wydatków w poddanych audytowi sprawozdaniach, nie uwzględnia celu wizyty weryfikacyjnej i roli Komisji w tym procesie, o których producent eksportujący został poinformowany w piśmie poprzedzającym wizytę weryfikacyjną. W zestawieniu z faktem, że kompletne poddane audytowi sprawozdania przekazano dopiero podczas wizyty weryfikacyjnej i że – jak wspomniano powyżej – nie wskazywały one jasno, że przedmiotowe wydatki nie mają związku z produkcją i sprzedażą produktu objętego postępowaniem, należy odrzucić tę część wniosku.

(183)

Argument ten został odrzucony z przyczyn wymienionych powyżej.

(184)

Cenę eksportową ustalono zgodnie z ogólną metodyką określoną w sekcji 3.1.2 powyżej, w szczególności z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego. W przypadku sprzedaży za pośrednictwem powiązanych importerów cena eksportowa została skonstruowana na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(185)

Producent eksportujący twierdził, że szwajcarskie przedsiębiorstwo handlowe – Metinvest International SA („MISA”) – działało jedynie jako dział eksportu obsługujący zakłady produkcyjne, ponieważ nie zajmowało się odprawą celną towarów dostarczanych do Unii. Ponadto producent eksportujący stwierdził, że nie należało dokonać żadnych odliczeń w odniesieniu do kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków (lub nominalnej prowizji), ponieważ przepisy art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie wobec faktu, że przedsiębiorstwo handlowe nie znajduje się w Unii.

(186)

Komisja nie skonstruowała ceny eksportowej na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do sprzedaży eksportowej na rzecz niezależnych nabywców za pośrednictwem szwajcarskiego przedsiębiorstwa handlowego. Nawet jeżeli obowiązek odprawy celnej spoczywa na nabywcy, nie zmienia to jednak faktu, że sprzedaży dokonuje powiązane przedsiębiorstwo handlowe, które ponosi koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne i które normalnie chce osiągnąć zysk z tytułu swoich usług. Z tego względu, jak przedstawiono w motywie (194), Komisja uznała, że dostosowanie na podstawie art. 2 ust. 10 ppkt (i) rozporządzenia podstawowego jest uzasadnione.

(187)

W uwagach do dokumentu informacyjnego producent eksportujący twierdził, że przedsiębiorstwo MISA nie jest przedsiębiorstwem handlowym nastawionym na zysk, ale przedsiębiorstwem powiązanym, któremu powierzono zadania należące zwykle do obowiązków działu sprzedaży eksportowej.

(188)

W świetle dostępnych dowodów Komisja nie zgodziła się z tym argumentem. Przedsiębiorstwo MISA jest przedsiębiorstwem nastawionym na zysk, które opisuje się jako przedsiębiorstwo dążące do osiągnięcia właściwej równowagi między rentownością, satysfakcją klienta i zarządzaniem ryzykiem. Działalność MISA nie ogranicza się do sprzedaży produktów grupy Metinvest. Przedsiębiorstwo MISA i zakłady produkcyjne mają różnych właścicieli. Ponadto przedsiębiorstwo MISA podpisało z zakładami produkcyjnymi szczegółowe umowy sprzedaży i kupna. W umowach tych przewidziano klauzule i kary za niewywiązanie się z obowiązków poszczególnych stron lub ich nienależyte wykonanie, oraz postanowienia o rozstrzyganiu sporów przez osobę trzecią, co jest częściej stosowane w umowach między niezależnymi przedsiębiorstwami handlowymi niż w umowach między działami produkcji i sprzedaży jednego przedsiębiorstwa. Na podstawie tych dowodów Komisja stwierdza, że powiązanie przedsiębiorstwa MISA z dwoma zakładami produkcyjnymi w większym stopniu polega na roli pośrednika niż zintegrowanego działu sprzedaży. Jak wyjaśniono w motywie (194), przedmiotowe dostosowanie jest uzasadnione bez względu na to, czy przedsiębiorstwo MISA uczestniczy w transakcji.

(189)

W swoich uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący wywnioskował z zastosowania art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do sprzedaży dokonywanej przez przedsiębiorstwo MISA, że Komisja przyjęła, że przedsiębiorstwo MISA funkcjonuje jako dział sprzedaży eksportowej grupy. Producent eksportujący ponownie nie zgodził się z zastosowaniem art. 2 ust. 10 ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, twierdząc, że przedsiębiorstwo MISA nie funkcjonuje jako pośrednik ani przedsiębiorstwo handlowe. Aby podkreślić tę kwestię, producent eksportujący stwierdził, że przedsiębiorstwo MISA sprzedaje jedynie nieznaczący i niszowy odsetek produktów niewytwarzanych przez grupę. Producent eksportujący stwierdził następnie, że fakt, iż przedsiębiorstwo MISA dąży do uzyskania właściwej równowagi między rentownością, satysfakcją klienta i zarządzaniem ryzykiem, podpisuje szczegółowe umowy sprzedaży i nabycia z zakładami produkcyjnymi lub że posiada własnego dyrektora i pracowników innych niż w zakładach na Ukrainie, wynika z wymogów, których spełnienie jest konieczne, aby zachować zgodność z niezbędnymi wymogami prawnymi na Ukrainie i w Szwajcarii.

(190)

Jak wyjaśniono powyżej, Komisja nie przyjęła, że przedsiębiorstwo MISA funkcjonowało jako dział sprzedaży eksportowej grupy. Przedsiębiorstwo MISA działało jako powiązane przedsiębiorstwo handlowe, w związku z czym Komisja zastosowała art. 2 ust. 8 w połączeniu z art. 2 ust. 10 ppkt (i) rozporządzenia podstawowego. Ponadto przedsiębiorstwo MISA nie sprzedaje wyłącznie nieznacznego lub niszowego odsetka produktów niewytwarzanych przez grupę, chociaż sam ten fakt ma duże znaczenie dla tych ustaleń. Przedsiębiorstwo MISA sprzedaje również grupie dużą liczbę produktów wytworzonych przez osoby trzecie. Jeżeli chodzi o dowody przedstawione w motywie (188) powyżej, producent eksportujący twierdził jedynie, że elementy te wynikają z wymogów prawa i nie stawiają pozycji przedsiębiorstwa MISA jako działu eksportu pod znakiem zapytania. Nie przedstawiono żadnych szczegółowych informacji, jakie przepisy prawa mają zastosowanie i jakich elementów dotyczą. Ponadto producent eksportujący nie wyjaśnił, dlaczego takie elementy, jak nastawienie przedsiębiorstwa na zysk (co producent eksportujący kwestionował wcześniej w uwagach do dokumentu informacyjnego) czy posiadanie umów, w których przewidziano klauzule lub kary za niewywiązanie się z obowiązków poszczególnych stron lub ich nienależyte wykonanie oraz rozstrzyganie sporów przez osobę trzecią, nie miałyby stawiać pod znakiem zapytania pozycji przedsiębiorstwa MISA jako działu eksportu. W związku z tym dalsze uwagi na ten temat są zbędne.

(191)

Argument ten został odrzucony z przyczyn wymienionych powyżej.

(192)

Komisja porównała wartość normalną z ceną eksportową jedynego producenta eksportującego na podstawie ceny ex-works.

(193)

W przypadkach uzasadnionych potrzebą zapewnienia obiektywnego porównania Komisja dostosowała wartość normalną lub cenę eksportową, uwzględniając różnice mające wpływ na porównywalność cen, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Dokonano dostosowań w odniesieniu do kosztów przywozu (w zakresie 0,1–0,7 %), kosztów transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych (w zakresie 1–8 %), pakowania (w zakresie 0–0,1 %), kosztów kredytu (w zakresie 0–0,7 %), kosztów ponoszonych po sprzedaży (w zakresie 0,1–0,4 %), opłat bankowych (w zakresie 0–0,3 %) i prowizji (w zakresie 0–0,2 %).

(194)

Ponadto dokonano odpowiedniego dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, ponieważ cała sprzedaż do Unii odbywała się za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Szwajcarii.

(195)

Producent eksportujący złożył wniosek o dostosowanie poziomu handlu na podstawie art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego, twierdząc, że kanały sprzedaży produktu podobnego na rynku krajowym znacznie różniły się od kanałów sprzedaży produktu objętego postępowaniem do Unii, co miało wpływ na porównywalność cen. Stwierdził również, że istniały stałe i znaczące różnice funkcji i cen na różnych poziomach handlu na rynku krajowym i w sprzedaży eksportowej do Unii.

(196)

Producent eksportujący nie wykazał stałych i znaczących różnic funkcji i cen sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku krajowym państwa wywozu. Dane przekazane przez producenta eksportującego faktycznie nie potwierdzają takiego ustalenia. W związku z powyższym Komisja odrzuciła ten argument.

(197)

W uwagach do dokumentu informacyjnego producent eksportujący wyraźnie sprzeciwił się temu uzasadnieniu, stwierdzając, że jest ono arbitralne i niczym niepoparte. Mimo to nie przedstawił żadnych dowodów na to, że istniały stałe i znaczące różnice funkcji i cen sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku krajowym państwa wywozu. Zamiast tego skupił się jedynie na pierwszej części wymogu, stwierdzając, że istnieją stałe i znaczące różnice funkcji i cen w sprzedaży na różnych poziomach handlu na różnych rynkach, pomijając wymóg, zgodnie z którym należało wykazać ten stan rzeczy w odniesieniu do rynku krajowego. Komisja zweryfikowała bowiem ceny sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku krajowym i nie była w stanie wykryć stałych i znacznych różnic.

(198)

Producent eksportujący stwierdził, że jeżeli zdaniem Komisji art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego nie ma zastosowania, powinna powołać się na art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego. Poza niejasnym odwołaniem do dowodów prima facie, producent eksportujący nie podał jednocześnie ani jednego argumentu przemawiającego za stosowaniem tego przepisu. Na rynku krajowym faktycznie istniały odnośne poziomy handlu, przy czym nie wykazano wyraźnie, że niektóre funkcje dotyczą innych poziomów handlu niż poziom, który ma być zastosowany w porównaniu. Przepis ten nie ma zatem zastosowania w przedmiotowej sprawie.

(199)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący stwierdził, że Komisja zaprzecza sama sobie w swoim uzasadnieniu, twierdząc, że chociaż istnieją różne poziomy handlu na rynku krajowym, producent eksportujący nie wykazał stałych i znaczących różnic funkcji i cen sprzedawcy na tych poziomach.

(200)

Komisja nie dostrzegła sprzeczności w tym stwierdzeniu.

(201)

Ponadto producent eksportujący stwierdził, że w powiadomieniu z dnia 5 stycznia 2017 r. przekazał Komisji analizę i porównanie różnych poziomów handlu na rynku krajowym, określając i porównując poziomy handlu na rynku krajowym oraz wykazując stałą różnicę cen na tych poziomach.

(202)

Komisja w odpowiedzi zwróciła uwagę, że w przedmiotowym powiadomieniu przedsiębiorstwo porównało różne kanały sprzedaży krajowej jednego ze swoich zakładów produkcyjnych, a nie poziomy handlu tego zakładu. W swoim i tak już błędnym porównaniu producent eksportujący twierdził następnie, że kanałem, który jest najbardziej porównywalny z kanałem sprzedaży w Unii, jest kanał sprzedaży bezpośredniej, tj. kanał niewymagający zaangażowania jego przedsiębiorstwa handlowego na rynku krajowym. Nie przedstawiono żadnych dowodów na poparcie tego twierdzenia, zwłaszcza że cała sprzedaż tego producenta do Unii odbywała się za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego w Szwajcarii, tj. przedsiębiorstwa MISA. Komisja podtrzymała zatem, że producent eksportujący nie wykazał, że istniały stałe i znaczące różnice w zakresie funkcji i cen sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku krajowym państwa wywozu.

(203)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący stwierdził również, że Komisja nie odniosła się do faktu, że producent przedstawił zmieniony wykaz sprzedaży eksportowej prowadzonej przez jego przedsiębiorstwo powiązane, MISA. W przedmiotowym wykazie producent eksportujący odniósł się do noty Komisji dotyczącej określenia poziomów handlu w odniesieniu do dużej liczby transakcji, które nie zostały dokładnie podane w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu antydumpingowym. Producent eksportujący podkreślił, że nie można twierdzić, że informacje te zostały przekazane zbyt późno w toku dochodzenia, ponieważ w razie konieczności Komisja mogła je zweryfikować w trakcie wizyty weryfikacyjnej w powiązanych podmiotach przedsiębiorstwa w Unii.

(204)

Komisja nie zgodziła się z tym oświadczeniem. Dodatkowe informacje na temat wykazu sprzedaży przedsiębiorstwa MISA przekazano po weryfikacji tego przedsiębiorstwa. Aby dokładnie taka sytuacja na pewno nie miała miejsca, przed weryfikacją w siedzibie przedsiębiorstwa MISA Komisja przypomniała przedsiębiorstwu w powiadomieniu z dnia 17 stycznia 2017 r., że jeżeli dany wniosek lub jakikolwiek jego aspekt wymaga weryfikacji, należy go złożyć w rozsądnym czasie przed wizytą weryfikacyjną, tak aby zespół zajmujący się sprawą mógł przygotować właściwą część wizyty. Co więcej, nawet gdyby Komisja była w stanie zweryfikować te dane w siedzibie przedsiębiorstwa MISA, nie zmieniłoby to faktu, że – jak wspomniano powyżej – producent eksportujący nie wykazał, że istnieją stałe i znaczące różnice w zakresie funkcji i cen sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku krajowym państwa wywozu.

(205)

W uwagach do ostatecznego ujawnienia producent eksportujący powtórzył również swój argument, że jeżeli Komisja uznała, że dowody przedstawione przez przedsiębiorstwo na poparcie wniosku dotyczącego art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (i) rozporządzenia podstawowego nie wykazują stałych i znacznych różnic w zakresie funkcji i cen sprzedawcy na różnych poziomach handlu na rynku krajowym, mogła wykorzystać te same dowody, aby dokonać specjalnego dostosowania na podstawie art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (ii), tj. dotyczącego „braku odnośnych poziomów na rynkach krajowych”. Jak jednak wspomniano powyżej, Komisja ustaliła, że na rynku krajowym faktycznie istniały odnośne poziomy handlu. Producent eksportujący nie wykazał, że istniały stałe i znaczne różnice w zakresie funkcji i cen sprzedawcy na tych poziomach, ale nie zmienia to faktu, że poziomy te występowały na rynku krajowym. W związku z tym warunki zastosowania art. 2 ust. 10 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego nie zostały spełnione.

(206)

Argument ten został odrzucony z przyczyn wymienionych powyżej.

(207)

Producent eksportujący stwierdził również, że w celu sprawiedliwego porównania wartość normalną należy dostosować ze względu na koszty transportu produktu podobnego między zakładem produkcyjnym a powiązanym przedsiębiorstwem handlowym na rynku krajowym.

(208)

Zgodnie z art. 2 ust. 10 lit. e) rozporządzenia podstawowego dokonuje się dostosowania ze względu na różnice w poniesionych kosztach bezpośrednio związanych z dostarczeniem produktu objętego postępowaniem lub produktu podobnego z zakładu producenta eksportującego do niezależnego nabywcy, w przypadku gdy koszty te są uwzględnione w stosowanych cenach. Ten przepis nie obejmuje kosztów transportu między dwiema stronami powiązanymi, czego nie odzwierciedla się w cenie naliczanej niezależnemu nabywcy. Komisja odrzuciła zatem ten argument.

(209)

Po otrzymaniu dokumentu informacyjnego producent eksportujący przekazał nowy zbiór danych dotyczący sprzedaży powiązanych importerów. Komisja następnie zweryfikowała ten zbiór danych. Nowe dane liczbowe miały wpływ na obliczenia dumpingu pierwotnie przedstawione w dokumencie informacyjnym.

(210)

W przypadku przedmiotowego producenta eksportującego Komisja porównała średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(211)

Poziom współpracy w przypadku Ukrainy był wysoki, ponieważ przywóz od współpracującego producenta eksportującego stanowił ponad 95 % całego wywozu do Unii w okresie objętym dochodzeniem. Na tej podstawie Komisja ustaliła ogólnokrajowy margines dumpingu na tym samym poziomie co w przypadku jedynego producenta eksportującego.

(212)

Marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(213)

W obrębie Unii 17 przedsiębiorstw dostarczyło dane dotyczące produkcji i sprzedaży na etapie badania sytuacji i wskazało, że wytwarzało produkt podobny w okresie objętym dochodzeniem. Z dostępnych informacji zawartych w skardze wynika, że wspomniane 17 przedsiębiorstw wytwarza około 90 % produkcji unijnej produktu podobnego.

(214)

Oprócz tych 17 przedsiębiorstw produkt podobny wytwarzało w okresie objętym dochodzeniem pięć innych przedsiębiorstw.

(215)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że uwzględnienie danych włoskiego producenta, przedsiębiorstwa Ilva, zakłóci obraz szkody dla całego unijnego przemysłu stalowego ze względu na szczególną sytuację przedsiębiorstwa (13), w związku z czym należy wykluczyć tego włoskiego producenta. Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego określenie „przemysł Unii” oznacza jednak wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub ich znaczącej części. Ponieważ nie było powodu, dla którego Komisja miałaby ograniczyć analizę do znaczącej części, musiała przeprowadzić analizę całego przemysłu, w tym przedsiębiorstwa Ilva. W związku z powyższym argument ten został odrzucony.

(216)

Zgodnie z ustaleniami całkowita produkcja unijna w okresie objętym dochodzeniem wyniosła około 72,9 mln ton. Komisja ustaliła tę wartość w oparciu o informacje od skarżącego i wszystkich znanych producentów w Unii. Jak wskazano w motywie (7), do próby wybrano sześciu producentów unijnych, reprezentujących ponad 45 % całkowitej produkcji produktu podobnego w Unii; próbę tę uznano za reprezentatywną.

(217)

Producentów unijnych różni między sobą model biznesu i stopień integracji pionowej. Niemniej jednak przemysł Unii można ogólnie określić jako przemysł o wysokim stopniu integracji pionowej, jak opisano szerzej w motywie (219) poniżej.

(218)

Jak wspomniano w motywie (45) powyżej, produkt objęty postępowaniem wchodzi w zakres szeregu kodów CN, w tym określonych kodów ex. Aby uniknąć niedoszacowania konsumpcji w Unii i w świetle wyraźnie niewielkiego wpływu takich kodów na całkowitą konsumpcję, na potrzeby obliczenia konsumpcji w Unii w pełni uwzględniono wielkości przywozu dotyczące kodów CN ex.

(219)

Ponieważ przemysł unijny jest zintegrowany głównie pionowo, a produkt objęty postępowaniem uznaje się za główny materiał do produkcji różnych produktów na dalszych poziomach łańcucha produkcyjnego tworzącego wartość dodaną, np. wyrobów walcowanych na zimno, konsumpcję na rynku sprzedaży wewnętrznej i konsumpcję na wolnym rynku przeanalizowano osobno.

(220)

Podział na sprzedaż wewnętrzną i sprzedaż na wolnym rynku jest istotny przy analizie szkody. Ponadto na rynku sprzedaży wewnętrznej wewnątrz grup ustala się ceny transferowe zgodnie z różnymi politykami cenowymi. Natomiast produkcja przeznaczona na wolny rynek Unii bezpośrednio konkuruje z przywozem produktu objętego postępowaniem, a ceny są cenami wolnorynkowymi.

(221)

Aby przedstawić możliwie najbardziej kompletny obraz przemysłu Unii, Komisja uzyskała dane dotyczące całej działalności związanej z produktem podobnym i określiła, czy produkcja była przeznaczona na użytek własny, czy na wolny rynek. Komisja ustaliła, że około 58 % całkowitej produkcji producentów unijnych było przeznaczone na użytek własny w okresie objętym dochodzeniem.

(222)

Po ujawnieniu dokumentu informacyjnego serbski producent eksportujący zauważył, że konsumpcja na wolnym rynku produktu objętego postępowaniem spadła o ponad 1,2 mln ton w okresie od 2015 r. do okresu objętego dochodzeniem, co wskazuje na duży spadek konsumpcji w Unii w drugiej połowie 2015 r. W związku z tym producent ten zwrócił się do Komisji o dalsze zbadanie, czy dane dotyczące sprzedaży na wolnym rynku, które przekazał przemysł Unii, są rzeczywiście dokładne.

(223)

Komisja przeanalizowała dane dotyczące sprzedaży i konsumpcji, które przekazał przemysł Unii, i potwierdziła, że przekazane przez przemysł Unii dane dotyczące konsumpcji na wolnym rynku są dokładne i wiarygodne.

(224)

Komisja ustaliła wielkość unijnej konsumpcji własnej na podstawie ilości wykorzystanej na użytek własny i sprzedaży na wewnętrzne potrzeby na rynku unijnym wszystkich znanych producentów w Unii. Na tej podstawie sporządzono następujące zestawienie obrazujące unijną konsumpcję własną:

Tabela 1

Konsumpcja własna na rynku unijnym (w tonach)

(225)

W okresie badanym konsumpcja własna na rynku unijnym utrzymała się na stałym poziomie.

(226)

Komisja ustaliła wielkość unijnej konsumpcji na wolnym rynku na podstawie a) wielkości sprzedaży na rynku unijnym wszystkich znanych producentów w Unii oraz b) przywozu do Unii ze wszystkich państw trzecich zgodnie z danymi Eurostatu, uwzględniając przy tym dane przedstawione przez współpracujących producentów eksportujących w państwach, których dotyczy postępowanie. Na tej podstawie sporządzono następujące zestawienie, obrazujące unijną konsumpcję na wolnym rynku:

Tabela 2

Konsumpcja na wolnym rynku (w tonach)

(227)

W badanym okresie unijna konsumpcja na wolnym rynku wzrosła o około 5 %. Wzrost ten wynika głównie z ożywienia gospodarczego w sektorach przemysłu działających na dalszych etapach łańcucha wartości dodanej.

(228)

Komisja zbadała, czy przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państw, których dotyczy postępowanie, należy oceniać w sposób łączny zgodnie z art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(229)

Zgodnie z tym przepisem przywóz z więcej niż jednego państwa powinien być oceniany w sposób łączny jedynie pod warunkiem że:

(230)

Marginesy dumpingu ustalone w odniesieniu do przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, podsumowano poniżej w sekcji 3 „Dumping”. Wszystkie te marginesy przekraczały próg de minimis określony w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(231)

Oceniono, że wielkości przywozu z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy nie były nieznaczne w rozumieniu art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W okresie objętym dochodzeniem udziały Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy w rynku wynosiły odpowiednio 1,79 %, 3,32 %, 4,29 % i 3,17 %, jak przedstawiono w tabeli 3 poniżej.

(232)

Stwierdzono natomiast, że wielkość przywozu z Serbii jest nieznaczna w rozumieniu art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Rzeczywiście wielkość przywozu z Serbii spadła z 427 558 ton w 2015 r. do około 354 000 ton w OD, co przekłada się na udział Serbii w rynku wynoszący jedynie 1,04 %. Zgodnie ze swoją praktyką Komisja zwykle uznaje za „nieznaczny” taki udział w rynku, który na etapie wszczęcia postępowania został ustalony zgodnie z rozporządzeniem podstawowym na mniej niż 1 %. W tym przypadku Komisja stwierdziła jednak, że wartość 1,04 % w dalszym ciągu jest nieznaczna, ponieważ wartość 0,04 % należy traktować jako nieistotną, przy czym wielkość przywozu z Serbii jest stosunkowo znacznie niższa niż wielkość przywozu z każdego z czterech pozostałych państw. Rzeczywiście wielkość przywozu z Serbii jest równa prawie połowie przywozu z Brazylii, która jest drugim od końca państwem pod względem wielkości przywozu.

Tabela 3

Wielkość przywozu (w tonach) i udział w rynku

(233)

Po dokonaniu ostatecznego ujawnienia i na przesłuchaniu w dniu 27 lipca 2017 r. skarżący stwierdził, że wywóz z Serbii należy ocenić łącznie z przywozem z czterech pozostałych państw, ponieważ wywóz z Serbii przekraczał próg de minimis wynoszący 1 %. Jego zdaniem nie można zastosować żadnych wyjątków od progu 1 %, bez względu na to, jak nieznaczny jest dodatkowy odsetek.

(234)

Komisja odrzuciła powyższy argument. Decyzję o tym, czy przywóz należy oceniać łącznie, należy podjąć w oparciu o wszystkie kryteria przewidziane w art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego nie przewidziano, jakie szczególne znaczenie mają poszczególne kryteria. Chociaż prawdą jest, że nie można oceniać łącznie przywozu z danego państwa, jeżeli jego wielkość jest nieznaczna, nie oznacza to tym samym, że w odwrotnej sytuacji muszą być oceniane łącznie. Ponadto w rozporządzeniu podstawowym nie przewiduje się wyraźnie żadnych progów ograniczających nieznaczny charakter danej wielkości. Chociaż art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego może służyć jako wskazówka dotyczącą nieznacznych wielkości przywozu, art. 3 ust. 4 nie zawiera odniesienia do tych progów. Natomiast brzmienie przepisu pozwala Komisji na elastyczność w przeprowadzaniu analizy poszczególnych przypadków, dzięki której może stwierdzić, że „dodatkowa” wielkość wynosząca 0,04 % była nieistotna.

(235)

Ponadto Komisja stwierdziła, że serbskie ceny eksportowe różniły się od cen eksportowych czterech pozostałych państw, których dotyczy postępowanie, na podstawie poniższych przyczyn:

Tabela 4

Ceny importowe (w EUR/t)

(236)

W tym względzie sytuacja cenowa oraz nieznaczna wielkość sugerują, że serbski producent eksportujący podąża za trendami cenowymi w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem, a nie dyktuje ich sam. Świadczy o tym również fakt, że spadek jego ceny w okresie między 2015 r. a okresem objętym dochodzeniem jest mniejszy również w ujęciu względnym, tj. w porównaniu ze spadkiem ceny czterech pozostałych państw, których dotyczy postępowanie.

(237)

Po dokonaniu ostatecznego ujawnienia w trakcie przesłuchania w dniu 27 lipca 2017 r. (zob. motyw (33)) skarżący zwrócił się do służb Komisji o przekazanie danych na temat podcięcia cenowego i zaniżania cen w odniesieniu do serbskiego producenta eksportującego, aby móc przeanalizować twierdzenia Komisji przedstawione w motywach (235) i (236), zgodnie z którymi serbski producent eksportujący podąża za trendami cenowymi, a nie dyktuje ich sam. Ponadto zdaniem skarżącego nie ma dowodów na to, że Serbia podąża za trendami cenowymi.

(238)

Komisja zwróciła uwagę, że ujawniła średnią cenę przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Dane te wskazują, że serbskie ceny importowe były najwyższe w 2013 r. (468 EUR/t) i pozostały najwyższe w kolejnych latach aż do okresu objętego dochodzeniem, w którym stosowano cenę na poziomie 365 EUR/t. Ponadto indeks w tabeli 4 powyżej pokazuje, że nastąpił stosunkowy spadek serbskich cen z 100 do 78, przy indeksie dla 2013 r. wynoszącym 100, a w przypadku czterech pozostałych państw ceny spadły do 75 (Brazylia), 70 (Iran), 72 (Rosja) i 74 (Ukraina). Skarżący mógł zatem wywnioskować z analizy ustaleń Komisji, że serbski producent eksportujący nie ustalał cen tylko podążał za trendami cenowymi zarówno pod względem ceny importowej, jak i jej stosunkowego spadku w okresie od 2013 r. do OD. Dokonując tej oceny, Komisja nie wykorzystała danych dotyczących podcięcia cenowego lub zaniżania cen, ponieważ w wyniku obliczeń dotyczących podcięcia cenowego i zaniżania cen można otrzymać jedynie pojedyncze wyniki dla całego okresu objętego dochodzeniem, które nie pozwalają porównać trendów cenowych na przestrzeni kilku lat. Ponieważ skarżący nie przedstawił dalszych powodów, dla których należałoby dokonać ostatecznego ujawnienia informacji na temat podcięcia cenowego i zaniżania cen w zakresie wykraczającym poza zakres ustaleń określonych w motywach (235) i (236) powyżej, Komisja odrzuciła ten wniosek.

(239)

Ze względu na to, że skarżący nie zakwestionował danych liczbowych przedstawionych w tabeli 4, Komisja potwierdziła swoje ustalenie, zgodnie z którym serbski eksporter jedynie podążał za trendami cenowymi ustalonymi przez innych importerów, a nie prowadził agresywnej strategii cenowej jako podmiot ustalający ceny na rynku.

(240)

Komisja stwierdziła zatem, że przywozu z Serbii nie należy oceniać w sposób łączny wraz z przywozem z pozostałych czterech państw. W związku z ustaleniem, że przywóz z Serbii nie przekraczał progu de minimis, środki ochronne nie są konieczne w przypadku przywozu płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco pochodzących z Serbii. Zgodnie z art. 9 ust. 2 rozporządzenia podstawowego postępowanie dotyczące przywozu z Serbii powinno zatem zostać zakończone.

(241)

Komisja oceniła również warunki konkurencji między przywozem towarów po cenach dumpingowych z pozostałych czterech państw, których dotyczy postępowanie, oraz warunki konkurencji między przywozem towarów po cenach dumpingowych a produktem podobnym i stwierdziła, że są one zbliżone. Faktycznie produkty przywożone konkurowały ze sobą oraz z produktem podobnym wytwarzanym w Unii. Produkty te są wymienne i były wprowadzane do obrotu na obszarze Unii za pośrednictwem porównywalnych kanałów sprzedaży oraz sprzedawane podobnym kategoriom klientów końcowych.

(242)

Po wszczęciu dochodzenia kilka stron przedłożyło uwagi dotyczące łącznej oceny skutków przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. Przedstawicielstwo Ukrainy przy Unii Europejskiej, rosyjskie Ministerstwo Przemysłu i Handlu oraz jeden rosyjski producent eksportujący, a także dwóch producentów eksportujących pochodzących z Brazylii zakwestionowało stosowność łącznej oceny przywozu z ich państw z przywozem z pozostałych państw objętych postępowaniem i stwierdziło, że przywozu z ich państw nie należy ze sobą łączyć. Przedstawicielstwo Ukrainy przy Unii Europejskiej argumentowało, że wielkość przywozu ukraińskiego utrzymywała się na stabilnym poziomie w latach 2011–2016 w przeciwieństwie do pozostałych państw i że istnieje znacząca różnica między strukturą geograficzną przywozu z Ukrainy z jednej strony a strukturą geograficzną przywozu z Brazylii, Iranu, Serbii i Rosji z drugiej strony. Rosyjskie Ministerstwo Przemysłu i Handlu wyraziło opinię, że należy przeprowadzić wyczerpującą ocenę warunków konkurencji. Rosyjski producent eksportujący argumentował, że jego przywóz w okresie badanym faktycznie się zmniejszył, że część jego przywozu stanowiły dostawy w obrębie grupy na wewnętrzne potrzeby, które jako takie nie trafiały na unijny wolny rynek, oraz że sprzedawane rodzaje produktu były różne. Ponadto jeden z brazylijskich producentów eksportujących argumentował, że nie podążał za podobnym trendem cenowym i że przywóz ten był rozłożony w ramach różnych kanałów sprzedaży w porównaniu z przywozem z pozostałych czterech państw, których dotyczy postępowanie. Inny brazylijski producent eksportujący argumentował, że brazylijski przywóz był nieznaczny i że przywóz z Brazylii nie podążał za tymi samymi tendencjami co przywóz z pozostałych czterech państw, których dotyczy postępowanie, pod względem wielkości, udziału w rynku i ceny.

(243)

Komisja odrzuciła te argumenty. Przywóz do Unii z Rosji i Ukrainy wzrósł w wartościach bezwzględnych w okresie badanym. Ponadto nawet jeżeli w okresie badanym przywóz się zmniejszył, fakt ten nie stanowi kryterium umożliwiającego ustalenie, czy wielkość przywozu jest nieznaczna w rozumieniu art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(244)

Warunki konkurencji między towarami przywożonymi po cenach dumpingowych z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy a produktem podobnym oceniono jako zbliżone z powodów wskazanych poniżej.

(245)

Na podstawie powyższych ustaleń Komisja stwierdziła, że spełnione zostały warunki przeprowadzania łącznej oceny skutków przywozu z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy. W związku z tym przywóz ten został zbadany w sposób łączny do celów ustalenia szkody.

(246)

Po ujawnieniu treści dokumentu informacyjnego Komisja otrzymała kilka oświadczeń dotyczących łącznej oceny państw, których dotyczy postępowanie, do których to oświadczeń odniesiono się w motywach poniżej.

(247)

Skarżący argumentował, że przywóz z Serbii wyrządził szkodę producentom unijnym podobnie jak przywóz z pozostałych czterech państw. W tym względzie skarżący odniósł się do faktu, że przywóz z Serbii podwoił się pod względem wielkości bezwzględnej oraz udziału w rynku w okresie między 2013 r. a okresem objętym dochodzeniem, że jego ceny również spadły w tym okresie oraz że przywóz z Serbii spowodował znaczne podcięcie producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto skarżący stwierdził również, że udział w rynku przywozu z Serbii wynosi 1,04 %, co stanowi wartość nieznacznie przekraczającą próg wynoszący 1 % określony w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego. Ponadto skarżący odniósł się do potencjalnego ryzyka obejścia środków, ponieważ zakończenie postępowania w odniesieniu do Serbii umożliwiłoby chińskiej spółce dominującej jedynego serbskiego producenta eksportującego sprzedaż do Unii za pośrednictwem jej serbskiej spółki zależnej.

(248)

Komisja odrzuciła zarzut, że przywóz z Serbii wyrządził szkodę producentom unijnym podobnie jak przywóz z pozostałych państw z powodów wymienionych poniżej.

(249)

Co więcej, dwóch objętych próbą brazylijskich producentów eksportujących stwierdziło, że łączna ocena przywozu z Brazylii wraz z przywozem z Iranu, Rosji i Ukrainy była nieuzasadniona w powodów określonych w dwóch poniższych motywach.

(250)

Jeden z nich twierdził, że ponad jedna trzecia przywozu z Brazylii nie konkurowała z produktami pochodzącymi z Iranu, Rosji i Ukrainy, udowadniając tym samym, że kanały sprzedaży produktów przywożonych z Brazylii różniły się od kanałów sprzedaży produktów przywożonych z Iranu, Rosji i Ukrainy. Ponadto wspomniany producent eksportujący twierdził, że podobnie jak w przypadku Serbii brazylijskie ceny były znacząco wyższe niż średnie ceny w przypadku Iranu, Rosji i Ukrainy oraz że brazylijscy producenci eksportujący również podążali za trendami cenowymi, a nie sami je dyktowali. Co więcej, twierdził on, że żaden z brazylijskich producentów nie doprowadził do podcięcia cen naliczanych przez przemysł Unii.

(251)

Drugi brazylijski producent eksportujący argumentował, że tego rodzaju łączna ocena była niewłaściwa, biorąc pod uwagę nieznaczną wielkość przywozu z Brazylii (tak jak w przypadku Serbii) oraz różnicę warunków konkurencji. Pod tym względem brazylijski producent eksportujący argumentował w odniesieniu do nieznacznej wielkości, że brazylijski udział w rynku przekroczył próg wynoszący 1 % dopiero w 2015 r. i że w okresie objętym dochodzeniem wynosił on tylko 1,79 %. Ponadto jego wielkość przywozu była zbyt mała, aby mogła przyczynić się do wyrządzenia jakiejkolwiek szkody, a zatem podobnie była ona nieistotna. Jeżeli chodzi o różne warunki konkurencji, odniósł się on do faktu, że blisko 60 % produktów objętych postępowaniem przywożonych z Brazylii w okresie objętym dochodzeniem było sprzedawane lub transferowane na rzecz powiązanych przedsiębiorstw europejskich, przy czym produkty te bezpośrednio nie konkurują z produktami przeznaczonymi na wolny rynek, a zatem funkcjonują w innych warunkach konkurencji niż produkty przeznaczone na wolny rynek. Co więcej, zakwestionował twierdzenie Komisji zawarte w dokumencie informacyjnym, że przywóz z Brazylii i unijny produkt podobny mają charakter wymienny. Twierdził w tym kontekście, że brazylijscy producenci eksportujący wywożą głównie handlowe rodzaje płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco, które charakteryzują się innymi właściwościami fizycznymi, chemicznymi i technicznymi niż produkty sprzedawane przez przemysł Unii, do których należą głównie wysokiej jakości rodzaje płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco. Ponadto zakwestionował twierdzenie, że brazylijscy producenci eksportujący wykorzystują podobne kanały sprzedaży jak producenci eksportujący z pozostałych państw, których dotyczy postępowanie. Argumentował, że w przeciwieństwie do większości przywozu z Brazylii producenci ci prowadzą zazwyczaj sprzedaż bezpośrednią na rzecz niezależnych klientów na unijnym wolnym rynku. Ponadto przedstawił uwagi na temat cen podobne do uwag przedstawionych przez drugiego brazylijskiego producenta eksportującego.

(252)

Komisja odrzuciła argumenty obydwu brazylijskich producentów eksportujących objętych próbą, jak zostało przedstawione poniżej.

(253)

Po pierwsze, w celu określenia konsumpcji Komisja rozważyła całość brazylijskiego przywozu niezależnie od faktu, że obejmował on dostawy wewnątrz grupy. Postąpiła w ten sposób, ponieważ wobec braku tego rodzaju przywozu przedsiębiorstwa najprawdopodobniej zaopatrywałyby się w płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco w innych źródłach dostępnych na unijnym wolnym rynku, w tym w produkt podobny wytwarzany przez przemysł Unii.

(254)

Po drugie, kanały sprzedaży z Brazylii – w odniesieniu do części jej sprzedaży – nie różnią się od kanałów sprzedaży Iranu, Rosji i Ukrainy. Wszyscy współpracujący producenci z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy korzystają z podobnych kanałów sprzedaży – poprzez sprzedaż bezpośrednią albo za pośrednictwem powiązanego przedsiębiorstwa handlowego/importera znajdujących się wewnątrz Unii albo poza jej granicami. Ponadto jeżeli chodzi o argument, że 60 % produktów objętych postępowaniem przywożonych z Brazylii w okresie objętym dochodzeniem było sprzedawane lub transferowane na rzecz powiązanych przedsiębiorstw europejskich, przy czym produkty te bezpośrednio nie konkurują z produktami przeznaczonymi na wolny rynek, a zatem podlegają innym warunkom konkurencji niż produkty przeznaczone na wolny rynek, poczyniono następujące spostrzeżenia. Część produktów objętych postępowaniem będących przedmiotem przywozu rosyjskich producentów eksportujących również podlegała sprzedaży na rzecz powiązanych przedsiębiorstw europejskich, przy czym część tego rodzaju produktów została poddana dalszemu przetworzeniu przez te powiązane przedsiębiorstwa europejskie. W związku z tym przedmiotowi producenci eksportujący działają w tych samych warunkach konkurencji.

(255)

Po trzecie, jak przedstawiono w tabeli 4, Komisja przyznała, że ceny brazylijskie są wyższe niż średnie ceny w przypadku Iranu, Rosji i Ukrainy. W tabeli 4 pokazano jednak również, że ceny brazylijskie były stale niższe niż serbskie ceny importowe w okresie badanym, tj. w latach 2013, 2014, 2015 oraz w okresie objętym dochodzeniem.

(256)

Po czwarte, jeżeli chodzi o argument, że brazylijscy producenci eksportujący również podążają za trendami cenowymi, a nie sami je dyktują, cena serbskiego producenta eksportującego została oceniona z uwzględnieniem nieznacznej wielkości przywozu. Nie można zatem dojść do tego samego wniosku w przypadku Brazylii.

(257)

Po piąte, jeżeli chodzi o wielkość przywozu, jak wskazano w tabeli 3, wielkość brazylijskiego przywozu wynosiła 608 541 ton w okresie objętym dochodzeniem, natomiast wielkość serbskiego przywozu wynosiła 354 145 ton. Zatem brazylijska wielkość przywozu płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco była wyższa o ponad 70 % od serbskiej wielkości przywozu, przy czym jej udział w rynku wynosił 1,79 % w porównaniu z 1,04 % w przypadku Serbii. Powyższego przywozu nie uznano zatem za nieznaczny.

(258)

Ponadto jeżeli chodzi o zarzut dotyczący różnego asortymentu produktów brazylijskich producentów eksportujących, ich produkty wyraźnie stanowiły bezpośrednią konkurencję dla produktów unijnych i produktów innych producentów eksportujących. W przeciwieństwie do twierdzenia producenta eksportującego dochodzenie wykazało, że wszystkie rodzaje produktu objętego postępowaniem, w tym rodzaje sprzedawane przez brazylijskich producentów eksportujących, były również wytwarzane i sprzedawane przez producentów unijnych. W tym względzie Komisja zauważyła, że ponad 99,9 % wszystkich rodzajów produktu sprzedawanych przez trzech brazylijskich producentów eksportujących było również sprzedawanych przez producentów unijnych objętych próbą w okresie objętym dochodzeniem. Ponadto łączną ocenę przeprowadza się w ujęciu krajowym, biorąc pod uwagę pełen zakres produktu objętego postępowaniem, a nie tylko jego niektóre rodzaje.

(259)

Po dokonaniu ostatecznego ujawnienia brazylijski producent eksportujący CSN podtrzymywał, że kanały sprzedaży i ceny importowe Brazylii znacząco się różnią od kanałów i cen importowych Iranu, Rosji i Ukrainy. Jeżeli chodzi o kanały sprzedaży, wspomniał, że jego spółka zależna Lusosider nie jest ani przedsiębiorstwem handlowym, ani zwykłym importerem, lecz użytkownikiem płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco. Argumentował, że w szczególności sytuacja przedsiębiorstwa NLMK Europe różniła się od sytuacji przedsiębiorstwa Lusosider. Wspomniał również, że przedsiębiorstwo Lusosider nie miało łatwego dostępu do płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco sprzedawanych na rynku unijnym. Jeżeli chodzi o ceny importowe, wspomniał on, że trend cenowy dotyczący przywozu z Brazylii podąża za tym samym trendem wzrostowym co ceny przywozu z Serbii.

(260)

Komisja odrzuciła te argumenty jako bezzasadne. Jeżeli chodzi o kanały sprzedaży, istniały inne rosyjskie spółki zależne zlokalizowane na Łotwie i w Polsce, których rosyjską spółką dominującą nie było przedsiębiorstwo NLMK i które częściowo wykorzystywały oraz przetwarzały w OD płaskie wyroby ze stali walcowane na gorąco zakupione od ich rosyjskiej spółki dominującej. Ponadto pomimo twierdzenia, że przedsiębiorstwo Lusosider nie miało łatwego dostępu do płaskich wyrobów ze stali walcowanych na gorąco sprzedawanych na rynku unijnym, Komisję poinformowano podczas przesłuchania, że przedsiębiorstwo Lusosider zaopatrywało się w innych źródłach w okresie objętym dochodzeniem, takich jak Turcja, Tajwan i Rosja. Co więcej, Komisja nie dysponuje żadnymi dowodami w dokumentacji sprawy, które potwierdzałyby, że producenci unijni nie chcieli zaopatrywać przedsiębiorstwa Lusosider, przy czym przedsiębiorstwo to również nie przedstawiło tego rodzaju dowodów. Ponadto jeżeli chodzi o ceny Komisja przypomniała, że ceny brazylijskie były konsekwentnie niższe niż serbskie ceny importowe w okresie badanym, tj. w latach 2013, 2014, 2015 oraz w okresie objętym dochodzeniem (zob. motyw (235)). Komisja oddaliła zatem wniosek brazylijskiego producenta eksportującego o nieocenianie przywozu z Brazylii w sposób łączny wraz z przywozem z trzech pozostałych państw.

(261)

Komisja stwierdziła zatem, że spełniono wszystkie kryteria określone w art. 3 ust. 4 w odniesieniu do czterech pozostałych państw, a zatem przywóz z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy zbadano w sposób łączny do celów ustalenia szkody.

(262)

Przywóz do Unii z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy kształtował się następująco:

Tabela 5

Wielkość przywozu (w tonach) i udział w rynku

(263)

Z powyższej tabeli wynika, że w liczbach bezwzględnych przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, znacznie wzrósł w okresie badanym. Jednocześnie w okresie badanym odnotowano wzrost całkowitego udziału w rynku ich przywozu do Unii o blisko 5 punktów procentowych (z 7,45 % w 2013 r. do 12,57 % lub wzrost o 69 %).

(264)

Komisja określiła ceny przywozu towarów na podstawie danych Eurostatu. Średnia ważona cena przywozu do Unii z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy kształtowała się następująco:

Tabela 6

Ceny importowe (w EUR/t)

(265)

W okresie objętym dochodzeniem średnie ceny przywozu towarów z państw, których dotyczy postępowanie, spadły z 442 EUR/t w 2013 r. do 323 EUR/t. W okresie badanym odnotowano spadek średnich cen jednostkowych towarów przywożonych po cenach dumpingowych o 27 %.

(266)

Komisja oceniła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(267)

Porównania cen dokonano z rozróżnieniem na rodzaje produktu w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio skorygowanych, oraz po odliczeniu bonifikat i rabatów. Wynik porównania wyrażono jako odsetek obrotów producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem. Dostosowania dotyczyły głównie kosztów dostawy (wynoszących 3,4–8,9 % w przypadku poszczególnych producentów unijnych objętych próbą), kosztów kredytu (w wysokości 0,1–0,4 %) oraz bonifikat (w wysokości 0,1–2 %).

(268)

Jak wskazano w motywie (16), tylko jeden niepowiązany importer przedłożył odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu. Na podstawie dowodów zgromadzonych podczas wizyty weryfikacyjnej przeprowadzonej w siedzibie tego niepowiązanego importera dodano koszt ponoszony po przywozie, którego wysokość ustalono na 7 EUR/t.

(269)

Na podstawie powyższych ustaleń stwierdzono, że przywóz towarów po cenach dumpingowych od większości zainteresowanych producentów eksportujących objętych próbą powodował podcięcie cen przemysłu Unii o 8,45–17,74 %, jak przedstawiono w tabeli poniżej. Nie stwierdzono podcięcia cenowego w przypadku żadnego z brazylijskich przedsiębiorstw.

Tabela 7

Marginesy podcięcia cenowego

(270)

Po ujawnieniu treści dokumentu informacyjnego skarżący i irański producent eksportujący zauważyli, że informacje przedstawione w dokumencie informacyjnym oraz w jednym z załączników do tego dokumentu były niespójne. Chociaż w dokumencie stwierdzono, że nie doszukano się żadnego podcięcia cenowego w odniesieniu do irańskiego przedsiębiorstwa, w specjalnym załączniku wykazano margines podcięcia cenowego w wysokości 8,45 % w odniesieniu do irańskiego przedsiębiorstwa.

(271)

W odpowiedzi na te uwagi Komisja potwierdza, że w części opisowej dokumentu informacyjnego błędnie odniesiono się do irańskiego przedsiębiorstwa i że margines podcięcia cenowego przedstawiony w załączniku jest prawidłowy.

(272)

Po dokonaniu ostatecznego ujawnienia brazylijski producent eksportujący Usiminas stwierdził, że zgodnie z art. 3 ust. 2 i art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Komisja jest zobowiązana do przeprowadzenia właściwej analizy wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na ceny i rozważenia, czy miało miejsce znaczne podcięcie cenowe. Tego rodzaju analiza nie powinna się ograniczać do prostego porównania matematycznego, lecz powinna również obejmować dynamiczną ocenę zmian cen i tendencji pod względem relacji między cenami przywożonych towarów dumpingowych a cenami krajowych produktów podobnych w okresie ich trwania.

(273)

Komisja odrzuciła to stwierdzenie. W pierwszej kolejności przedstawiła średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży producentów unijnych na wolnym rynku w Unii w tabeli zamieszczonej w motywie (295). Następnie, jak przedstawiono w motywie (297), Komisja stwierdziła, że producenci unijni musieli dostosować się do spirali obniżających się cen i znacznie obniżyli swoje ceny sprzedaży, w szczególności w 2015 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Ponieważ produkt objęty postępowaniem jest towarem przeznaczonym na sprzedaż producenci unijni musieli dostosować się do spirali spadających cen. Podobne uwagi Komisji zawarto w motywie (387). Ponadto odnosi się ona również do przeprowadzonej analizy pozostałych czynników, które w połączeniu lub osobno nie mogły naruszyć związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych. (zob. motyw (390)). Analiza Komisji nie ograniczała się zatem do prostego porównania matematycznego. Co więcej, ani brazylijski producent eksportujący nie przedstawił żadnego argumentu, ani Komisja nie dysponuje żadną wiedzą, dlaczego dzięki takiej dodatkowej analizie analiza podcięcia cenowego miałaby mieć większe znaczenie, biorąc pod uwagę, jakiego rodzaju towarem jest produkt objęty postępowaniem.

(274)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego ocena wpływu przywozu towarów po cenach dumpingowych na przemysł unijny obejmowała ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu unijnego w badanym okresie.

(275)

Wskaźniki makroekonomiczne (produkcja, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, zapasy, wzrost, udział w rynku, zatrudnienie, wydajność i wielkość marginesów dumpingu) oceniono na poziomie całego przemysłu Unii. Ocenę oparto na informacjach przedstawionych przez skarżącego, które następnie porównano z danymi przedstawionymi przez producentów unijnych i dostępnymi statystykami publicznymi (Eurostatu).

(276)

Analiza wskaźników mikroekonomicznych (cen sprzedaży, rentowności, przepływów pieniężnych, inwestycji, zwrotów z inwestycji, zdolności do pozyskania kapitału, płac i kosztów produkcji) została przeprowadzona na poziomie producentów unijnych objętych próbą. Oceny dokonano na podstawie pochodzących od nich informacji, które zostały należycie zweryfikowane.

(277)

Aby przedstawić możliwie najbardziej kompletny obraz przemysłu unijnego, Komisja uzyskała dane dotyczące całej produkcji produktu objętego postępowaniem i określiła, czy produkcja była przeznaczona na użytek własny, czy na wolny rynek. W przypadku niektórych wskaźników szkody dotyczących przemysłu unijnego Komisja oddzielnie zbadała dane odnoszące się do wolnego rynku i dane odnoszące się do rynku sprzedaży wewnętrznej oraz przeprowadziła analizę porównawczą. Czynniki te obejmują: sprzedaż, udział w rynku, cenę jednostkową, koszt jednostkowy, rentowność oraz przepływ pieniężny. Inne wskaźniki ekonomiczne można było jednak wymiernie zbadać jedynie poprzez odniesienie się do całkowitej działalności, w tym sprzedaży wewnętrznej przemysłu unijnego. Czynniki te obejmują: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, inwestycje, zwrot z inwestycji, zatrudnienie, produktywność, zapasy i koszty pracy. W odniesieniu do tych czynników Komisja może dokonać jedynie wnikliwej oceny, odnosząc się do całościowej działalności przemysłu Unii. Taka analiza jest zgodna z orzecznictwem sądów unijnych i WTO (14).

(278)

Łączna produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w badanym okresie następująco:

Tabela 8

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(279)

W okresie badanym wielkość produkcji przemysłu unijnego nieznacznie spadła o około 1,7 mln ton (– 2 %).

(280)

Zgłoszone wartości mocy produkcyjnych dotyczyły zdolności technicznej, co oznacza, że uwzględniono dostosowania, uznawane w przemyśle za normy, obejmujące czas przygotowawczy, prace konserwacyjne, wąskie gardła i inne normalne przerwy w produkcji. Moce produkcyjne uległy w okresie badanym zmniejszeniu z powodu pewnego ograniczenia mocy produkcyjnych w Belgii i we Włoszech.

(281)

Wskaźnik wykorzystania mocy produkcyjnych utrzymywał się na stosunkowo stałym poziomie w okresie badanym i wynosił 74,1–76,2 %.

(282)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego i udział tego przemysłu w wolnym rynku kształtowały się w badanym okresie następująco:

Tabela 9

Wielkość sprzedaży i udział w rynku (wolny rynek)

(283)

Wielkość sprzedaży przemysłu unijnego na unijnym wolnym rynku spadła w okresie badanym z 27,5 mln ton do 26 mln ton, tj. o 5 %.

(284)

W okresie badanym udział w rynku przemysłu Unii w odniesieniu do konsumpcji w Unii zmniejszył się o ponad 8 punktów procentowych, tj. z 85,1 % do 76,7 %. Spadek wielkości sprzedaży na unijnym wolnym rynku oraz utrata udziału w rynku przez przemysł Unii zbiegły się w czasie ze wzrostem konsumpcji na wolnym rynku unijnym, co jest wskaźnikiem pogarszającej się pozycji konkurencyjnej unijnych producentów stali.

(285)

Jeżeli chodzi o rynek sprzedaży wewnętrznej w Unii, wielkość produkcji własnej i udział w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Wielkość produkcji na użytek własny na rynku unijnym i udział w rynku

(286)

Wielkość produkcji własnej przemysłu Unii (na którą składają się transfery na użytek własny i sprzedaż na użytek własny) na rynku unijnym w liczbach bezwzględnych utrzymywała się na stosunkowo stałym poziomie w okresie badanym.

(287)

Udział użytku własnego (wyrażony jako odsetek łącznej produkcji) przemysłu Unii nieznacznie wzrósł w okresie badanym – z 56,9 % w 2013 r. do 58,2 % w okresie objętym dochodzeniem.

(288)

Poziom zatrudnienia obliczono uwzględniając tylko pracowników bezpośrednio pracujących przy wytwarzaniu produktu podobnego w różnych hutach stali producentów unijnych. Dzięki tej metodzie uzyskano dokładne dane, które stosunkowo łatwo jest ustalić.

(289)

Zatrudnienie i wydajność w badanym okresie kształtowały się następująco:

Tabela 11

Zatrudnienie i wydajność

(290)

Poziom zatrudnienia w przemyśle Unii w okresie badanym nieznacznie spadł. W toku dochodzenia Komisja ustaliła, że spadek ten był spowodowany potrzebą ograniczenia kosztów produkcji i zwiększenia wydajności w świetle rosnącej konkurencji na rynku ze strony przywozu towarów po cenach dumpingowych. Doprowadziło to do redukcji zatrudnienia o 5 % w okresie badanym, bez uwzględnienia zatrudnienia pośredniego. W rezultacie, pomimo nieznacznego spadku wielkości produkcji (-2 %) w okresie badanym, nastąpił wzrost wydajności siły roboczej przemysłu Unii, mierzonej jako roczna produkcja na osobę zatrudnioną (+ 3 %). Pokazuje to, że przemysł Unii usiłował przystosować się do zmieniających się warunków rynkowych, aby utrzymać konkurencyjność.

(291)

Poziom zapasów producentów unijnych kształtował się w badanym okresie następująco:

Tabela 12

Zapasy

(292)

Większość rodzajów produktu podobnego jest wytwarzanych przez przemysł Unii na konkretne zamówienia od użytkowników. Zapasy nie były zatem uznawane za istotny wskaźnik szkody w przypadku tego przemysłu. Potwierdza to także analiza zmian stanu zapasów na koniec okresu sprawozdawczego jako wartości procentowej produkcji. Jak przedstawiono w powyższej tabeli, wskaźnik ten pozostawał stosunkowo stabilny i utrzymywał się na poziomie około 3,4–3,7 % wielkości produkcji.

(293)

Wszystkie marginesy dumpingu z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy znacznie przekraczały poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistych dużych marginesów dumpingu na przemysł Unii nie był nieznaczny, jeżeli weźmie się pod uwagę wielkość i ceny przywozu z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy.

(294)

W okresie badanym konsumpcja w Unii (wolny rynek) wzrosła o około 5 %, natomiast wielkość sprzedaży przemysłu Unii na unijnym wolnym rynku spadła o około 5 %. Przemysł Unii odnotował zatem utratę udziału w rynku, w przeciwieństwie do udziału przywozu z Brazylii, Iranu, Rosji i Ukrainy w rynku – udział ten w okresie badanym znacznie wzrósł.

(295)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez unijnych producentów na wolnym rynku w Unii kształtowały się w badanym okresie w następujący sposób:

Tabela 13

Ceny sprzedaży na wolnym rynku w Unii

(296)

W powyższej tabeli przedstawiono zmiany jednostkowych cen sprzedaży na unijnym wolnym rynku w porównaniu z odpowiadającymi im kosztami produkcji. Ceny sprzedaży były średnio niższe od jednostkowego kosztu produkcji, z wyjątkiem roku 2014, w którym nastąpiło ożywienie na rynku unijnym, a udział w rynku przywozu z czterech pozostałych państw, których dotyczy postępowanie, był mniejszy niż w okresie objętym dochodzeniem.

(297)

Koszty produkcji utrzymywały się na ogół na wyższym poziomie niż spadające ceny sprzedaży, z wyjątkiem 2014 r. Aby ograniczyć stratę udziału w rynku oraz ze względu na fakt, iż produkt objęty postępowaniem jest towarem przeznaczonym na sprzedaż, producenci unijni musieli dostosować się do spirali obniżających się cen i znacznie obniżyli swoje ceny sprzedaży, w szczególności w 2015 r. i w okresie objętym dochodzeniem. Ponieważ produkt objęty postępowaniem jest towarem przeznaczonym na sprzedaż producenci unijni musieli dostosować się do spirali malejących cen.

(298)

Wśród producentów objętych próbą niektóre wyroby płaskie walcowane na gorąco z żeliwa, stali niestopowej i pozostałej stali stopowej przeznaczone do celów konsumpcji własnej były przekazywane lub sprzedawane po cenach transferowych do celów dalszego przetwarzania w ramach różnych polityk cenowych (głównie po kosztach własnych do celów transferów na wewnętrzne potrzeby oraz po cenach transferowych do celów sprzedaży na wewnętrzne potrzeby). W związku z tym nie można wyciągnąć żadnego znaczącego wniosku ze zmiany ceny produktów na użytek własny.

(299)

Średnie koszty pracy producentów unijnych kształtowały się w badanym okresie następująco:

Tabela 14

Średnie koszty pracy na pracownika

(300)

W badanym okresie średnie wynagrodzenie na jednego pracownika zwiększyło się o 4 %.

(301)

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji producentów unijnych kształtowały się w badanym okresie następująco:

Tabela 15

Rentowność, przepływy pieniężne, inwestycje i zwrot z inwestycji

(302)

Komisja określiła rentowność producentów unijnych, wyrażając stratę netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego na wolnym rynku w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży.

(303)

Rentowność wykazała tendencję spadkową w badanym okresie: straty zostały poniesione we wszystkich okresach, z wyjątkiem roku 2014. Straty w 2013 r. były częściowo powiązane ze skutkami kryzysu zadłużeniowego w strefie euro, natomiast w 2014 r. oraz pierwszej połowie 2015 r. sytuacja unijnych producentów stali trochę się poprawiła. Jak przedstawiono w tabeli w motywie (295), jednostkowa cena sprzedaży w okresie badanym spadła o 23 % w wyniku znacznej presji cenowej związanej z przywozem towarów po cenach dumpingowych od drugiej połowy 2015 r. Doprowadziło to do znaczącej straty wynoszącej 7,8 % w okresie objętym dochodzeniem, co stanowi najgorszy wynik w okresie badanym.

(304)

Przepływy pieniężne netto to zdolność producentów unijnych do samofinansowania swojej działalności. Podobną tendencję spadkową jak w przypadku rentowności odnotowano w zakresie przepływów pieniężnych netto, które osiągnęły wartość ujemną niemożliwą do zapewnienia dalszego funkcjonowania.

(305)

Mimo strat poniesionych w okresie badanym inwestycje (w tym zastąpienie niektórych środków produkcji) utrzymały się na poziomie powyżej 240 mln EUR we wszystkich latach w okresie badanym. Poziom inwestycji był jednak stosunkowo niski w całym okresie, ponieważ straty poniesione w okresie badanym miały wpływ na zdolność do pozyskania kapitału (oprócz niewielkiego zysku osiągniętego w 2014 r.).

(306)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku (lub straty) do wartości księgowej netto inwestycji. Ze względu na poniesione straty wartość zwrotu z inwestycji w okresie badanym była ujemna, z wyjątkiem 2014 r.