16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/1

(1)

Dyrektywę Rady 2014/107/UE (3) zmieniającą dyrektywę 2011/16/UE (4) stosuje się od dnia 1 stycznia 2016 r. w odniesieniu do 27 państw członkowskich, a od dnia 1 stycznia 2017 r. w odniesieniu do Austrii. Dyrektywa ta wdraża w Unii globalny standard w zakresie automatycznej wymiany informacji finansowych w kwestiach podatkowych, zapewniając zatem przekazywanie informacji dotyczących posiadaczy rachunków finansowych państwu członkowskiemu, którego posiadacz rachunku jest rezydentem.

(2)

Dyrektywa 2011/16/UE stanowi, że w przypadku gdy posiadacz rachunku jest strukturą pośredniczącą, instytucje finansowe mają obowiązek przyjrzenia się dokładnie tej strukturze oraz zidentyfikowania i zgłoszenia właściciela odsetek. Ten ważny element w stosowaniu dyrektywy opiera się na informacjach dotyczących przeciwdziałaniu praniu pieniędzy uzyskanych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 (5) w celu identyfikacji właścicieli odsetek.

(3)

Aby zapewnić skuteczne monitorowanie stosowania przez instytucje finansowe procedur należytej staranności określonych w dyrektywie 2011/16/UE, organy podatkowe muszą mieć dostęp do informacji dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy. W przypadku braku takiego dostępu organy te nie byłyby w stanie monitorować, potwierdzać i kontrolować stosowania przez instytucje finansowe w sposób właściwy dyrektywy 2011/16/UE poprzez prawidłowe identyfikowanie i zgłaszanie właścicieli odsetek struktur pośredniczących.

(4)

Dyrektywa 2011/16/UE obejmuje inne wymiany informacji i formy współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi. Dostęp do informacji dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy, które to informacje są w posiadaniu podmiotów zgodnie z dyrektywą (UE) 2015/849 w ramach współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania, zapewniłby organom podatkowym lepsze przygotowanie do wykonywania ich obowiązków wynikających z dyrektywy 2011/16/UE oraz do skuteczniejszego zwalczania uchylania się od opodatkowania i zwalczania oszustw podatkowych.

(5)

Niezbędne jest zatem zapewnienie organom podatkowym możliwości dostępu do informacji, procedur, dokumentów i mechanizmów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy do celów wykonywania ich obowiązków w zakresie monitorowania właściwego stosowania dyrektywy 2011/16/UE oraz do celów funkcjonowania wszystkich form współpracy administracyjnej określonych w tej dyrektywie.

(6)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej. W przypadku gdy niniejsza dyrektywa wymaga, aby dostęp organów podatkowych do danych osobowych był przewidziany ustawą, niekoniecznie wymaga to aktu parlamentarnego, bez uszczerbku dla porządku konstytucyjnego danego państwa członkowskiego. Ustawa taka powinna być jednak jasna i precyzyjna, a jej stosowanie powinno być jasne i możliwe do przewidzenia dla podmiotów, które jej podlegają, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka.

(7)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie skuteczna współpraca administracyjna pomiędzy państwami członkowskimi i jej skuteczne monitorowanie na warunkach zgodnych z prawidłowym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na wymaganą jednolitość i skuteczność możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(8)

Stosowanie procedur należytej staranności wobec klienta przez instytucje finansowe na mocy dyrektywy 2011/16/UE już się rozpoczęło, a pierwsze wymiany informacji mają być zrealizowane do września 2017 r. W związku z tym w celu zapewnienia, by skuteczne monitorowanie stosowania tej dyrektywy nie było opóźnione, niniejsza dyrektywa zmieniająca powinna wejść w życie i zostać transponowana jak najszybciej i nie później niż do dnia 1 stycznia 2018 r.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/16/UE,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/4

(1)

W załączniku III do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1235/2008 (2) ustanowiono wykaz państw trzecich, których systemy produkcji i środki kontroli w odniesieniu do produkcji ekologicznej produktów rolnych uznawane są za równoważne z tymi ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 834/2007.

(2)

Republika Korei poinformowała Komisję, że jej właściwy organ cofnął uznanie jednej jednostki certyfikującej oraz dodał trzy inne jednostki certyfikujące do wykazu uznanych jednostek certyfikujących.

(3)

Załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 zawiera wykaz jednostek certyfikujących i organów kontrolnych uprawnionych do przeprowadzania kontroli i wydawania w państwach trzecich świadectw do celów równoważności.

(4)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „A CERT European Organization for Certification SA” o włączenie do wykazu w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest uznanie „A CERT European Organization for Certification SA” dla kategorii produktów A i D w odniesieniu do Albanii, Arabii Saudyjskiej, Azerbejdżanu, Bhutanu, Białorusi, Chile, Chin, Egiptu, Ekwadoru, Etiopii, Filipin, Grenady, Gruzji, Indonezji, Iranu, Jamajki, Jordanii, Kazachstanu, Kenii, Libanu, byłej jugosłowiańskiej republiki Macedonii, Maroka, Mołdawii, Pakistanu, Papui-Nowej Gwinei, Republiki Dominikańskiej, Republiki Południowej Afryki, Rosji, Rwandy, Serbii, Tajlandii, Tajwanu, Tanzanii, Turcji, Ugandy i Ukrainy.

(5)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Bioagricert S.r.l.” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A na Indonezję i Senegal, dla kategorii produktów A i D na Albanię i Bangladesz oraz rozszerzenie zakresu uznania dla kategorii E w odniesieniu do Albanii i Tajlandii.

(6)

„Caucacert” poinformowało Komisję o błędzie w nazwie przedsiębiorstwa, którą należy zmienić na „Caucascert”.

(7)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „CCPB Srl” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A, B, D, E i F na Arabię Saudyjską, Gruzję, Iran i Jordanię, dla kategorii produktów B na Chiny, Filipiny, Irak, Mali i Syrię, dla kategorii produktów C na Maroko i Tunezję, dla kategorii produktów E na Tunezję oraz dla kategorii produktów E i F na Chiny, Egipt, Filipiny, Irak, Liban, Mali, Maroko, San Marino, Syrię i Turcję.

(8)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „CERES Certification of Environmental Standards GmbH” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A, B i D na Armenię, dla kategorii produktów A i D na Białoruś, Malawi, Sierra Leone, Somalię i Tadżykistan oraz dla kategorii produktów B na Gwatemalę, Honduras, Nikaraguę i Salwador.

(9)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Control Union Certifications” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A, B, C, D, E i F na Burundi, Somalię i Sudan Południowy, dla kategorii produktów B i C na Angolę, Białoruś, Czad, Dżibuti, Erytreę, Fidżi, Liberię, Niger i Kosowo oraz dla kategorii produktów B, C i D na Demokratyczną Republikę Konga i Madagaskar.

(10)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Ecocert SA” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów B na Mozambik oraz dla kategorii produktów C na Bangladesz, Chile, Honduras, Hong Kong, Peru i Wietnam.

(11)

„Ecocert SA” poinformowało Komisję, że jej spółka zależna „ECOCERT IMO Denetim ve Belgelendirme Ltd. Ști” zaprzestała działalności certyfikacyjnej we wszystkich krajach trzecich, dla których została uznana. Podmiot „ECOCERT IMO Denetim ve Belgelendirme Ltd. Ști” nie powinien już znajdować się w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(12)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Ekoagros” o włączenie do wykazu w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest uznanie „Ekoagros” dla kategorii produktów A w odniesieniu do Rosji, dla kategorii produktów A i B w odniesieniu do Białorusi i Ukrainy, dla kategorii produktów A i D w odniesieniu do Tadżykistanu oraz dla kategorii produktów A i F w odniesieniu do Kazachstanu.

(13)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Florida Certified Organic Growers and Consumers, Inc. (FOG), DBA as Quality Certification Services (QCS)” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Jamajkę i Wietnam oraz dla kategorii produktów D na Ekwador.

(14)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „IMOswiss AG” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A na Zjednoczone Emiraty Arabskie, dla kategorii produktów A i D na Burundi, dla kategorii produktów B na Meksyk i Peru oraz dla kategorii produktów C na Brunei, Chiny, Honduras, Hong Kong, Madagaskar i Stany Zjednoczone. Ponadto przedsiębiorstwo „IMOswiss AG” poinformowało Komisję, że zaprzestało działalności certyfikacyjnej w Azerbejdżanie, Gruzji, Kazachstanie, Kirgistanie, Rosji, Tadżykistanie i Uzbekistanie. Nie powinno zatem dłużej figurować w wykazie w odniesieniu do tych państw w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(15)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Kiwa BCS Öko-Garantie GmbH” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Zambię, dla kategorii produktów B na Laos, Mjanmę/Birmę i Tajlandię, dla kategorii produktów C na Hong Kong, Indonezję i Sri Lankę oraz dla kategorii produktów C i E na Bangladesz.

(16)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Mayacert” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu w odniesieniu do kategorii produktów A na Kolumbię, Republikę Dominikańską i Salwador, dla kategorii produktów A i D na Belize i Peru oraz dla kategorii produktów B na Gwatemalę, Honduras i Nikaraguę.

(17)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „OneCert International PVT Ltd.” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Arabię Saudyjską, Bangladesz, Chiny, Ghanę, Kambodżę, Laos, Mjanmę/Birmę, Oman i Rosję.

(18)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Oregon Tilth” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu uznania tego podmiotu dla kategorii produktów E w odniesieniu do Meksyku.

(19)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Organic Certifiers” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A i D na Indonezję.

(20)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Organska Kontrola” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu uznania tego podmiotu dla kategorii produktów B w odniesieniu do wszystkich państw.

(21)

Podmiot „QC&I GmbH” poinformował Komisję o zaprzestaniu działalności certyfikacyjnej we wszystkich krajach trzecich, dla których został uznany. Nie powinien zatem dłużej figurować w wykazie w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(22)

Komisja otrzymała i przeanalizowała wniosek „Suolo e Salute srl” o zmianę specyfikacji. Na podstawie otrzymanych informacji Komisja stwierdziła, że uzasadnione jest rozszerzenie zakresu geograficznego uznania tego podmiotu dla kategorii produktów A na Egipt i Republikę Dominikańską oraz rozszerzenie zakresu uznania tego podmiotu dla kategorii produktów D w odniesieniu do Republiki Dominikańskiej.

(23)

Wszelkie odniesienia do Tajwanu w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008 należy rozumieć jako odniesienia do wydzielonego obszaru celnego Tajwanu, Penghu, Kinmen i Matsu.

(24)

Należy zatem odpowiednio zmienić załączniki III i IV do rozporządzenia (WE) nr 1235/2008.

(25)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Produkcji Ekologicznej,

1)

w załączniku III wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

2)

w załączniku IV wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/14

(1)

Przedsiębiorstwo Lallemand SAS złożyło wniosek zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 dotyczący zmiany nazwy posiadacza zezwolenia w odniesieniu do rozporządzeń Komisji (WE) nr 226/2007 (2), (WE) nr 1293/2008 (3), (WE) nr 910/2009 (4), (WE) nr 911/2009 (5), (UE) nr 1120/2010 (6), (UE) nr 212/2011 (7) oraz rozporządzeń wykonawczych Komisji (UE) nr 95/2013 (8) i (UE) nr 413/2013 (9).

(2)

Wnioskodawca twierdzi, że Danstar Ferment AG jest właścicielem prawnym praw do obrotu dodatkami paszowymi Pediococcus acidilactici CNCM MA 18/5M i Saccharomyces cerevisiae CNCM I-1077. Wnioskodawca przekazał odpowiednie dane na poparcie swojego wniosku.

(3)

Proponowana zmiana posiadacza zezwolenia ma charakter wyłącznie administracyjny i nie wymaga przeprowadzenia ponownej oceny przedmiotowych dodatków. O wniosku powiadomiony został Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności.

(4)

Aby umożliwić przedsiębiorstwu Danstar Ferment AG korzystanie z praw do obrotu, niezbędna jest zmiana warunków odpowiednich zezwoleń.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 226/2007, (WE) nr 1293/2008, (WE) nr 910/2009, (WE) nr 911/2009, (UE) nr 1120/2010, (UE) nr 212/2011 oraz rozporządzenia wykonawcze (UE) nr 95/2013 i (UE) nr 413/2013.

(6)

Ponieważ względy bezpieczeństwa nie wymagają natychmiastowego zastosowania zmian wprowadzonych niniejszym rozporządzeniem do rozporządzeń (WE) nr 226/2007, (WE) nr 1293/2008, (WE) nr 910/2009, (WE) nr 911/2009, (UE) nr 1120/2010, (UE) nr 212/2011 oraz rozporządzeń wykonawczych (UE) nr 95/2013 i (UE) nr 413/2013, należy ustanowić okres przejściowy, w którego trakcie można będzie wykorzystać istniejące zapasy.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

w tytule słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG”;

2)

w kolumnie 2 załącznika słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG reprezentowane przez Lallemand SAS”.

1)

w tytule słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG”;

2)

w kolumnie 2 załącznika słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG reprezentowane przez Lallemand SAS”.

1)

w tytule słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG”;

2)

w kolumnie 2 załącznika słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG reprezentowane przez Lallemand SAS”.

1)

w tytule słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG”;

2)

w kolumnie 2 załącznika słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG reprezentowane przez Lallemand SAS”.

1)

w tytule słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG”;

2)

w kolumnie 2 załącznika słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG reprezentowane przez Lallemand SAS”.

1)

w tytule słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG”;

2)

w kolumnie 2 załącznika słowa „Lallemand SAS” zastępuje się słowami „Danstar Ferment AG reprezentowane przez Lallemand SAS”.

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/18

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 1831/2003 przewidziano udzielanie zezwoleń na stosowanie dodatków w żywieniu zwierząt oraz określono sposób uzasadniania i procedury przyznawania takich zezwoleń.

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003 złożony został wniosek o zezwolenie na stosowanie tlenku dimiedzi; do wniosku dołączone zostały dane szczegółowe oraz dokumenty wymagane na mocy art. 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(3)

Wniosek dotyczy zezwolenia na stosowanie tlenku dimiedzi jako dodatku paszowego dla wszystkich gatunków zwierząt, celem sklasyfikowania go w kategorii „dodatki dietetyczne”.

(4)

W opinii z dnia 25 maja 2016 r. (2) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności („Urząd”) stwierdził, że w proponowanych warunkach stosowania tlenek dimiedzi nie ma negatywnego wpływu na zdrowie zwierząt ani konsumentów, oraz że nie ma obaw o bezpieczeństwo użytkowników, pod warunkiem że zastosowane zostaną odpowiednie środki ochronne.

(5)

Urząd stwierdził ponadto, że tlenek dimiedzi nie stanowi dodatkowego zagrożenia dla środowiska w porównaniu do pozostałych źródeł miedzi i że można go uznać za wydajne źródło miedzi dla wszystkich gatunków zwierząt. Zdaniem Urzędu nie ma potrzeby wprowadzania szczegółowych wymogów dotyczących monitorowania po wprowadzeniu do obrotu. Urząd zweryfikował również sprawozdanie dotyczące metody analizy dodatku paszowego w paszy, przedłożone przez laboratorium referencyjne ustanowione na mocy art. 21 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003.

(6)

Nazwa tego dodatku we wniosku to tlenek dimiedzi. Jednak nazwą tego dodatku stosowaną przez Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej (IUPAC) jest tlenek miedzi(I). Zgodnie z zaleceniem Urzędu zawartym w opinii w sprawie tlenku miedzi (3) dodatek ten należy nazywać tlenkiem miedzi(I).

(7)

Z oceny tlenku miedzi(I) wynika, że są spełnione warunki udzielenia zezwolenia przewidziane w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1831/2003. W związku z tym należy zezwolić na stosowanie tej substancji, jak określono w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/22

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 12 grudnia 2016 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o dodaniu jednej osoby fizycznej do wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002.

(3)

W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/24

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/26

(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2016/2080 (3) otwarto sprzedaż odtłuszczonego mleka w proszku w drodze procedury przetargowej.

(2)

Na podstawie ofert otrzymanych w ramach pierwszego częściowego zaproszenia do składania ofert należy ustalić minimalną cenę sprzedaży.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/28

(1)

Na mocy decyzji 2007/884/WE (2) Zjednoczone Królestwo zostało upoważnione, do dnia 31 grudnia 2010 r., do ograniczenia do 50 % prawa najemcy lub leasingobiorcy do odliczenia podatku od wartości dodanej (VAT) naliczonego od opłat z tytułu najmu lub leasingu samochodu, w przypadku gdy nie jest on wykorzystywany wyłącznie do celów związanych z działalnością przedsiębiorstwa. Zjednoczone Królestwo upoważniono również do tego, by użytkowania samochodu służbowego podatnika będącego przedmiotem najmu lub leasingu do celów prywatnych nie traktowano jako odpłatnego świadczenia usług. Te środki (zwane dalej „środkami stanowiącymi odstępstwo”) zlikwidowały konieczność prowadzenia przez najemcę lub leasingobiorcę ewidencji kilometrów przejechanych samochodem służbowym w celach prywatnych oraz rozliczania dla tego rodzaju samochodów podatku od faktycznej liczby kilometrów przejechanych w celach prywatnych.

(2)

Decyzja 2007/884/WE została następnie zmieniona decyzją wykonawczą 2011/37/UE (3) i decyzją wykonawczą 2013/681/UE (4), która przedłużyła datę wygaśnięcia środków stanowiących odstępstwo do dnia 31 grudnia 2016 r.

(3)

W piśmie, które wpłynęło do Komisji w dniu 14 marca 2016 r., Zjednoczone Królestwo wystąpiło z wnioskiem o upoważnienie do przedłużenia stosowania środków stanowiących odstępstwo.

(4)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie, pismem z dnia 28 czerwca 2016 r., o wniosku złożonym przez Zjednoczone Królestwo. Pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. Komisja powiadomiła Zjednoczone Królestwo o tym, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(5)

Zgodnie z art. 3 decyzji 2007/884/WE Zjednoczone Królestwo przedstawiło Komisji sprawozdanie na temat stosowania przedmiotowej decyzji, obejmujące przegląd ograniczenia procentowego. Z informacji przekazanych przez Zjednoczone Królestwo wynika, że ograniczenie do 50 % prawa do odliczenia nadal odpowiada aktualnym okolicznościom, jeśli chodzi o proporcje, w jakich przedmiotowe pojazdy są wykorzystywane do celów związanych z działalnością przedsiębiorstwa i do innych celów.

(6)

Należy zatem upoważnić Zjednoczone Królestwo do dalszego stosowania środków stanowiących odstępstwo przez kolejny określony okres, do dnia 31 grudnia 2019 r.

(7)

Jeśli Zjednoczone Królestwo uzna za konieczne dalsze przedłużenie na okres po roku 2019, niezbędne będzie przedłożenie Komisji, najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2019 r., wraz z wnioskiem o przedłużenie, sprawozdania obejmującego przegląd stosowanego wskaźnika procentowego.

(8)

Przedłużenie stosowania środków stanowiących odstępstwo będzie miało nieistotny wpływ na ogólną kwotę wpływów z podatków pobieranych na etapie ostatecznej konsumpcji i nie będzie miało negatywnego wpływu na zasoby własne Unii z tytułu VAT.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2007/884/WE,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/30

(1)

W dniu 29 marca 2016 r. Niderlandy wniosły, zgodnie z art. 19 ust. 1 dyrektywy 2003/96/WE, o upoważnienie do stosowania obniżonej stawki opodatkowania w odniesieniu do energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych. Na wniosek Komisji Niderlandy przedłożyły dodatkowe informacje w dniu 6 kwietnia, 20 czerwca i 18 sierpnia 2016 r.

(2)

Obniżona stawka opodatkowania ma na celu promowanie korzystania z pojazdów elektrycznych poprzez zmniejszenie kosztów energii elektrycznej stosowanej do napędzania tych pojazdów.

(3)

Korzystanie z pojazdów elektrycznych zapobiega emisji zanieczyszczeń powietrza w wyniku spalania benzyny i oleju napędowego lub innych paliw kopalnych i dzięki temu przyczynia się do poprawy jakości powietrza w miastach. Ponadto korzystanie z pojazdów elektrycznych może dodatkowo zmniejszyć emisję CO2, jeżeli wykorzystywana energia elektryczna pochodzi ze źródeł odnawialnych. Oczekuje się zatem, że środek ten przyczyni się do osiągnięcia celów polityki Unii w dziedzinie ochrony środowiska i zdrowia oraz przeciwdziałania zmianie klimatu.

(4)

Niderlandy wyraźnie wniosły o to, by obniżona stawka opodatkowania była stosowana wobec energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych do zastosowań gospodarczych i innych niż gospodarcze oraz by stacje ładowania, które nie są dostępne publicznie, również były objęte taką obniżoną stawką.

(5)

Niderlandy wniosły o zastosowanie obniżonej stawki opodatkowania wyłącznie wobec stacji ładowania, w których energia elektryczna jest używana do bezpośredniego ładowania pojazdów elektrycznych, a nie wobec energii elektrycznej dostarczanej poprzez wymianę baterii.

(6)

Obniżona stawka opodatkowania wobec energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych za pośrednictwem stacji ładowania wzmocni uzasadnienie biznesowe dla publicznie dostępnych stacji ładowania w Niderlandach, co z kolei powinno zwiększyć atrakcyjność korzystania z pojazdów elektrycznych i poprawić jakość powietrza.

(7)

Zważywszy na ograniczoną liczbę pojazdów elektrycznych oraz na fakt, że poziom opodatkowania energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych za pośrednictwem stacji ładowania będzie wyższy od poziomu minimalnego opodatkowania do zastosowań gospodarczych określonego w art. 10 dyrektywy 2003/96/WE, przedmiotowy środek nie powinien doprowadzić do zakłóceń konkurencji podczas jego obowiązywania, a tym samym nie wpłynie negatywnie na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(8)

Poziom opodatkowania energii elektrycznej dostarczanej do pojazdów elektrycznych za pośrednictwem stacji ładowania, które nie są przeznaczone do zastosowań gospodarczych, będzie wyższy od minimalnego poziomu opodatkowania do zastosowań innych niż gospodarcze określonego w art. 10 dyrektywy 2003/96/WE.

(9)

Zgodnie z art. 19 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE każde upoważnienie przyznawane na podstawie art. 19 ust. 1 tej dyrektywy musi być ściśle ograniczone w czasie. Niderlandy wniosły o przyznanie upoważnienia na okres czterech lat, aby zapewnić, że okres upoważnienia będzie na tyle długi, by nie zniechęcać podmiotów gospodarczych do poczynienia koniecznych inwestycji.

(10)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla stosowania unijnych przepisów dotyczących pomocy państwa,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/32

(1)

Sprawozdania finansowe Europejskiego Banku Centralnego (EBC) i krajowych banków centralnych państw członkowskich, których walutą jest euro, mają być badane przez niezależnych zewnętrznych biegłych rewidentów wyznaczanych na zalecenie Rady Prezesów EBC i zatwierdzanych przez Radę.

(2)

Mandat obecnego zewnętrznego biegłego rewidenta Banc Ceannais na hÉireann/Central Bank of Ireland wygasł po przeprowadzeniu badania za rok obrotowy 2015. Niezbędne jest zatem wyznaczenie zewnętrznego biegłego rewidenta na okres od roku obrotowego 2016.

(3)

Na swojego zewnętrznego biegłego rewidenta na lata obrotowe 2016–2020 Banc Ceannais na hÉireann/Central Bank of Ireland wybrał firmę Mazars.

(4)

Rada Prezesów EBC zaleciła wyznaczenie firmy Mazars na zewnętrznych biegłych rewidentów Banc Ceannais na hÉireann/Central Bank of Ireland na lata obrotowe 2016–2020.

(5)

Zgodnie z zaleceniem Rady Prezesów EBC należy odpowiednio zmienić decyzję Rady 1999/70/WE (2),

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/34

(1)

W decyzjach Komisji 2007/305/WE (2), 2007/306/WE (3) i 2007/307/WE (4) określono przepisy dotyczące wycofania z obrotu odpowiednio mieszańca rzepaku Ms1×Rf1 (ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ1-4), mieszańca rzepaku Ms1×Rf2 (ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ2-5) i rzepaku Topas 19/2 (ACS-BNØØ7-1) oraz ich produktów pochodnych („materiał zmodyfikowany genetycznie”). Decyzje te przyjęto po tym, jak posiadacz zezwolenia (przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG) poinformował Komisję, że nie zamierza składać wniosku o odnowienie zezwolenia dotyczącego tego materiału zmodyfikowanego genetycznie zgodnie z art. 8 ust. 4 akapit pierwszy, art. 11, art. 20 ust. 4 i art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003.

(2)

We wszystkich trzech decyzjach przewidziano wstępny pięcioletni okres przejściowy, podczas którego żywność i pasza zawierające przedmiotowy materiał zmodyfikowany genetycznie, składające się z niego lub wyprodukowane z niego mogły być wprowadzane do obrotu w ilościach nieprzekraczających 0,9 % oraz pod warunkiem że jego obecność była przypadkowa lub technicznie nieunikniona. Celem okresu przejściowego było uwzględnienie faktu, że śladowe ilości materiału zmodyfikowanego genetycznie mogły niekiedy być obecne w łańcuchu pasz i żywności, nawet po tym, jak przedsiębiorstwo Bayer CropScience zdecydowało o zaprzestaniu sprzedaży nasion pochodzących z organizmów zmodyfikowanych genetycznie i mimo podjęcia wszelkich środków w celu uniknięcia obecności materiału zmodyfikowanego genetycznie.

(3)

W świetle doświadczeń po wycofaniu z obrotu tego materiału zmodyfikowanego genetycznie, decyzją wykonawczą Komisji 2012/69/UE (5) zmieniono wszystkie trzy decyzje w celu przedłużenia okresu przejściowego do dnia 31 grudnia 2016 r. Biorąc pod uwagę bardzo niskie poziomy ilości śladowych, które zostały zgłoszone, w decyzji tej zmniejszono tolerowaną obecność materiału zmodyfikowanego genetycznie w żywności i paszy do 0,1 % wartości procentowej masy.

(4)

W decyzjach 2007/305/WE, 2007/306/WE i 2007/307/WE określono również szereg środków, które przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG musiało podjąć w celu zapewnienia skutecznego wycofania z obrotu przedmiotowego materiału zmodyfikowanego genetycznie, oraz określono obowiązki sprawozdawcze przedsiębiorstwa Bayer CropScience AG.

(5)

W grudniu 2013 r. i w marcu 2016 r. przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG poinformowało, że pomimo środków podjętych w celu zapobiegania obecności przedmiotowych organizmów zmodyfikowanych genetycznie zgodnie z decyzjami 2007/305/WE, 2007/306/WE i 2007/307/WE, w ostatnich latach nadal wykrywano śladowe ilości w towarach rzepakowych. Taką utrzymującą się obecność ilości śladowych można wytłumaczyć biologią rzepaku, który może przez długie okresy pozostawać w stanie uśpienia, jak również praktykami rolniczymi stosowanymi przy pozyskiwaniu nasion prowadzącymi do przypadkowego rozsypania, którego poziom był trudny do oszacowania w dniu przyjęcia decyzji 2007/305/WE, 2007/306/WE i 2007/307/WE oraz decyzji wykonawczej 2012/69/UE. Nadal występuje tendencja spadkowa, jeśli chodzi o występowanie ilości śladowych.

(6)

W związku z powyższym należy przedłużyć okres przejściowy na kolejne trzy lata do dnia 31 grudnia 2019 r., aby umożliwić całkowite usunięcie pozostałych ilości śladowych rzepaku Ms1×Rf1, Ms1×Rf2 oraz Topas 19/2 w łańcuchu pasz i żywności.

(7)

Aby dodatkowo wspomóc usuwanie przedmiotowego materiału zmodyfikowanego genetycznie, przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG powinno w dalszym ciągu realizować wewnątrzzakładowy plan działania wymagany zgodnie z decyzjami 2007/305/WE, 2007/306/WE i 2007/307/WE oraz gromadzić dane, jak już to czyniło to na zasadzie dobrowolności, dotyczące obecności przedmiotowego materiału w towarach rzepakowych przywożonych do Unii z Kanady – jedynego państwa, w którym rzepak ten był uprawiany w celach handlowych. Przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG powinno przedstawić Komisji sprawozdanie dotyczące obu aspektów do dnia 1 stycznia 2019 r.

(8)

Przedsiębiorstwo Bayer CropScience AG powinno zapewnić stałą dostępność certyfikowanych materiałów referencyjnych, aby laboratoria dokonujące kontroli mogły prowadzić analizy w tym okresie przejściowym.

(9)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzje 2007/305/WE, 2007/306/WE i 2007/307/WE.

(10)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Adresat realizuje wewnątrzzakładowy plan działania w celu zapewnienia skutecznego wycofania z obrotu mieszańca rzepaku ACS-BNØØ4-7, ACS-BNØØ1-4 oraz kombinacji mieszańcowej rzepaku ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ1-4 w hodowli i produkcji nasion i gromadzi dane dotyczące obecności tych organizmów zmodyfikowanych genetycznie w przesyłkach rzepaku do Unii z Kanady.

Do dnia 1 stycznia 2019 r. adresat przedłoży Komisji sprawozdanie dotyczące realizacji planu działania oraz obecności przedmiotowych organizmów zmodyfikowanych genetycznie w przesyłkach rzepaku do Unii z Kanady.”;

2)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

1.   Toleruje się do dnia 31 grudnia 2019 r. obecność materiału, który zawiera, składa się lub jest wyprodukowany z rzepaku ACS-BNØØ4-7, ACS-BNØØ1-4 oraz z kombinacji mieszańcowej rzepaku ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ1-4 w produktach żywnościowych i paszowych zgłoszonych na podstawie art. 8 ust. 1 lit. a) i art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, pod warunkiem że ta obecność:

2.   Adresat zapewnia dostępność certyfikowanego materiału referencyjnego dla rzepaku ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ1-4 za pośrednictwem American Oil Chemists Society, pod adresem https://www.aocs.org/attain-lab-services/certified-reference-materials-(crms)”;

3)

skreśla się załącznik.

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Adresat realizuje wewnątrzzakładowy plan działania w celu zapewnienia skutecznego wycofania z obrotu mieszańca rzepaku ACS-BNØØ4-7, ACS-BNØØ2-5 oraz kombinacji mieszańcowej rzepaku ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ2-5 w hodowli i produkcji nasion i gromadzi dane dotyczące obecności tych organizmów zmodyfikowanych genetycznie w przesyłkach rzepaku do Unii z Kanady.

Do dnia 1 stycznia 2019 r. adresat przedłoży Komisji sprawozdanie dotyczące realizacji planu działania oraz obecności przedmiotowych organizmów zmodyfikowanych genetycznie w przesyłkach rzepaku do Unii z Kanady.”;

2)

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

1.   Toleruje się do dnia 31 grudnia 2019 r. obecność materiału, który zawiera, składa się lub jest wyprodukowany z rzepaku ACS-BNØØ4-7, ACS-BNØØ2-5 oraz z kombinacji mieszańcowej rzepaku ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ2-5 w produktach żywnościowych i paszowych zgłoszonych na podstawie art. 8 ust. 1 lit. a) i art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003, pod warunkiem że ta obecność:

2.   Adresat zapewnia dostępność certyfikowanego materiału referencyjnego dla rzepaku ACS-BNØØ4-7×ACS-BNØØ2-5 za pośrednictwem American Oil Chemists Society, pod adresem https://www.aocs.org/attain-lab-services/certified-reference-materials-(crms)”;

3)

skreśla się załącznik.

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/38

(1)

Procedura uznawania kontrahentów centralnych (dalej „CCP”) z siedzibą w państwach trzecich określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ma umożliwić CCP mającym siedzibę i posiadającym zezwolenie w państwach trzecich, których standardy regulacyjne są równoważne standardom ustanowionym we wskazanym rozporządzeniu, świadczenie usług rozliczeniowych na rzecz członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii. Przewidziana w tym rozporządzeniu procedura uznawania kontrahentów oraz decyzja o równoważności przyczyniają się do osiągnięcia nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jakim jest zmniejszenie ryzyka systemowego poprzez rozszerzenie zakresu wykorzystania bezpiecznych i solidnych CCP do rozliczania kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym również wówczas, gdy dani CCP mają swoją siedzibę i uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie trzecim.

(2)

Aby system prawny państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny systemowi prawnemu Unii w odniesieniu do CCP, istotne skutki obowiązujących rozwiązań prawnych i nadzorczych powinny być równoważne z wymogami Unii pod względem osiąganych celów regulacyjnych. Celem niniejszej oceny równoważności jest zatem sprawdzenie, czy rozwiązania prawne i nadzorcze Indii gwarantują, że kontrahenci centralni mający siedzibę i posiadający zezwolenie w tym państwie nie narażają członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii na wyższy poziom ryzyka niż ten, na jaki mogliby być oni narażeni w przypadku korzystania z usług kontrahentów centralnych posiadających zezwolenie w Unii, a co za tym idzie, że nie powodują niedopuszczalnego poziomu ryzyka systemowego w Unii. Należy zatem w szczególności wziąć pod uwagę znacznie niższy poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową prowadzoną na rynkach finansowych, które są mniejsze od rynku finansowego Unii.

(3)

W dniu 1 września 2013 r. Komisja otrzymała opinię techniczną Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (dalej „ESMA”) w sprawie rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w Indiach. Z opinii technicznej wynika, że rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie na poziomie jurysdykcji gwarantują, że CCP, którzy uzyskali zezwolenia w Indiach i którzy przyjęli zasady i procedury wewnętrzne dotyczące szeregu obszarów, które to zasady i procedury stanowią prawnie wiążące wymogi, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(4)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby funkcjonujące w państwie trzecim rozwiązania prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne z rozwiązaniami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(5)

Po pierwsze CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, muszą spełniać prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(6)

Na prawnie wiążące wymogi obowiązujące w Indiach w odniesieniu do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie i którzy rozliczają emitowane przez przedsiębiorstwa papiery wartościowe i instrumenty pochodne oraz podlegają nadzorowi i dozorowi Indyjskiej Rady ds. Papierów Wartościowych i Giełd (Securities and Exchange Board of India, dalej „SEBI”) (dalej „system SEBI”), składają się: ustawa o regulacji umów dotyczących papierów wartościowych z 1956 r. (Securities Contracts (Regulation) Act, dalej „SCRA”) oraz rozporządzenie w sprawie regulacji umów dotyczących papierów wartościowych oraz w sprawie giełdy papierów wartościowych i instytucji rozliczających z 2012 r. (Securities Contracts (Regulation) (Stock Exchange and Clearing Corporations) Regulations, dalej „rozporządzenie”), które zostało przyjęte w czerwcu 2012 r. przez SEBI w ramach wykonania uprawnień nadanych temu organowi na mocy SCRA i ustawy o Indyjskiej Radzie ds. Papierów Wartościowych i Giełd (dalej „ustawa o SEBI”). W dniu 4 września 2013 r. SEBI wydała okólnik (dalej „okólnik”), na mocy którego przyjęła zasady dotyczące infrastruktury rynku finansowego (dalej „PFMI”) wydane w kwietniu 2012 r. przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozrachunku (2) i Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych oraz zobowiązała podmioty udostępniające infrastrukturę rynku finansowego, w tym instytucje rozliczające, do ich przestrzegania.

(7)

W SCRA i rozporządzeniu ustanowiono system udzielanych przez rząd centralny i SEBI zezwoleń dla systemów rozliczeniowych na prowadzenie działalności jako uznana instytucja rozliczeniowa (recognised clearing corporation, dalej „RCC”). System obrotu ubiegający się o zezwolenie musi spełnić szczegółowe wymogi mające na celu zapewnienie prawidłowego funkcjonowania systemu obrotu oraz ochronę inwestorów. Rząd centralny lub SEBI mogą również nałożyć warunki na RCC. RCC muszą przyjąć zasady i procedury wewnętrzne, które rząd centralny lub SEBI poddają ocenie przed udzieleniem RCC zezwolenia oraz które muszą być zgodne z warunkami nałożonymi na każdy RCC. Zasady i procedury wewnętrzne RCC nie mogą zostać zmienione bez uprzedniej zgody SEBI. Ponadto SEBI może – gdy jest to konieczne lub celowe – przyjąć zasady wewnętrzne RCC w odniesieniu do konkretnych kwestii lub zmienić dotychczasowe zasady wewnętrzne RCC. SEBI może również nakładać kary za naruszenie zasad i procedur wewnętrznych RCC lub dowolnych zarządzeń wydanych przez SEBI.

(8)

Na prawnie wiążące wymogi mające zastosowanie do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w Indiach i rozliczają państwowe papiery wartościowe, instrumenty rynku pieniężnego i instrumenty walutowe oraz którzy objęci są nadzorem Banku Rezerw Indii (Reserve Bank of India, dalej „RBI”) („system RBI”), składają się: ustawa o systemach płatności i rozrachunku z 2007 r. (Payment and Settlement Systems Act, dalej „PSSA”) oraz rozporządzenie w sprawie systemów płatności i rozrachunku z 2008 r. (Payment and Settlement Systems Regulations, dalej „rozporządzenie PSS”). RBI udziela podmiotom zezwolenia na prowadzenie izby rozliczeniowej, pod warunkiem że spełniają one wymagane warunki (dalej „upoważnione izby rozliczeniowe”). Ponadto RBI może obwarować zezwolenie szczegółowymi warunkami, a zezwolenie zachowuje ważność, dopóki spełnione są nałożone warunki szczegółowe. Na podstawie PSSA upoważnione izby rozliczeniowe przyjmują zasady i procedury wewnętrzne oraz mają obowiązek prowadzić izbę rozliczeniową zgodnie z tymi zasadami i procedurami.

(9)

W PSSA upoważniono również RBI do wydawania ogólnych zarządzeń lub zarządzeń skierowanych do konkretnych upoważnionych izb rozliczeniowych. Upoważnione izby rozliczeniowe mają obowiązek stosować się do obu rodzajów zarządzeń. W dniu 26 lipca 2013 r. RBI opublikował „Założenia polityki w zakresie regulacji infrastruktury rynku finansowego i nadzoru nad nią”, w którym stwierdził, że wszystkie upoważnione izby rozliczeniowe mają obowiązek stosować się do PFMI.

(10)

Niniejsza decyzja dotyczy wyłącznie równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych dla RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych, nie dotyczy natomiast rozwiązań prawnych i nadzorczych dla CCP, którzy świadczą usługi rozliczeniowe na rynku towarowym i którzy są regulowani przez Komisję Rynków Terminowych (Forward Markets Commission) i podlegają nadzorowi tej komisji.

(11)

Struktura prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do CCP, które uzyskały zezwolenie w Indiach, jest zatem dwupoziomowa. Podstawowe zasady, których RCC i upoważnione izby rozliczeniowe muszą przestrzegać, aby uzyskać zezwolenie na świadczenie usług rozliczeniowych w Indiach („zasady naczelne”), obejmują: a) w ramach systemu SEBI – podstawowe zasady dla RCC określone w SCRA i rozporządzeniu, uzupełnione okólnikiem z dnia 4 września 2013 r., który wprowadził wymóg stosowania się do PFMI, oraz b) w ramach systemu RBI – PSSA i rozporządzenie PSS wraz z założeniami polityki w zakresie regulacji infrastruktury rynku finansowego i nadzoru nad nią, w których wprowadzono wymóg stosowania się do PFMI. Zasady naczelne stanowią pierwszy poziom prawnie wiążących wymogów w Indiach. Aby wykazać zgodność z zasadami naczelnymi, RCC muszą przedłożyć swoje zasady i procedury wewnętrzne SEBI do zatwierdzenia. W ramach systemu RBI upoważnione izby rozliczeniowe muszą przestrzegać swoich zasad i procedur wewnętrznych przy prowadzeniu swojej działalności rozliczeniowej. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne stanowią drugi poziom prawnie wiążących wymogów w Indiach, które muszą zawierać szczegółowe zalecenia dotyczące sposobu, w jaki RCC i upoważnione izby rozliczeniowe mają spełniać owe standardy. Ponadto zasady i procedury wewnętrzne RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych zawierają dodatkowe zapisy stanowiące uzupełnienie zasad naczelnych w określonych obszarach. Zasady i procedury wewnętrzne RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych, które wdrażają PFMI, są prawnie wiążące dla RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych.

(12)

Ocena równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych mających siedzibę w Indiach powinna również uwzględniać skutki tych rozwiązań w zakresie ograniczania ryzyka, tj. poziom ryzyka, na jakie narażeni są członkowie rozliczający i systemy obrotu z siedzibą w Unii w związku z udziałem w tych podmiotach. Na skutki w zakresie ograniczania ryzyka ma wpływ zarówno poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową danych CCP, który zależy od wielkości rynku finansowego, na którym ci kontrahenci prowadzą działalność, jak i adekwatność mających do nich zastosowanie rozwiązań prawnych i nadzorczych służących obniżeniu poziomu tego ryzyka. Aby zapewnić równoważne skutki w zakresie ograniczania ryzyka, wymogi w tym zakresie w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na większych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest wyższy, muszą być bardziej surowe niż wymogi w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na mniejszych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest niższy.

(13)

Rynek finansowy, na którym RCC i upoważnione izby rozliczeniowe posiadające zezwolenie w Indiach prowadzą działalność rozliczeniową, jest znacznie mniejszy niż rynek, na którym prowadzą działalność CCP mający siedzibę w Unii. W ostatnich trzech latach łączna wartość transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Indiach stanowiła mniej niż 1 % łącznej wartości transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Unii. W związku z tym dla członków rozliczających i systemów obrotu z siedzibą w Unii udział w RCC i upoważnionych izbach rozliczeniowych mających siedzibę w Indiach wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem niż w przypadku udziału w CCP posiadających zezwolenie w Unii.

(14)

Rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie do RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych mających siedzibę w Indiach można zatem uznać za równoważne w zakresie, w jakim pozwalają należycie ograniczać ów niższy poziom ryzyka. Zasady naczelne mające zastosowanie do RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych objętych zezwoleniem w Indiach, których uzupełnienie stanowią zasady i procedury wewnętrzne, które przewidują wymóg zapewnienia zgodności z PFMI, ograniczają niższy poziom ryzyka w Indiach oraz zapewniają skutki w zakresie ograniczania ryzyka równoważne skutkom przewidzianym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(15)

Należy zatem uznać, że rozwiązania prawne i nadzorcze obowiązujące w Indiach gwarantują, że RCC i upoważnione izby rozliczeniowe, które uzyskały zezwolenie w tym państwie, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(16)

Zgodnie z drugim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Indii dotyczące CCP, które uzyskały zezwolenie w tym państwie, muszą przewidywać prowadzony na bieżąco skuteczny nadzór nad tymi CCP oraz prowadzone na bieżąco egzekwowanie prawa wobec tych CCP.

(17)

Nadzór nad RCC prowadzi SEBI. SEBI może przyjąć zasady wewnętrzne RCC w odniesieniu do konkretnych kwestii lub zmienić istniejące zasady wewnętrzne RCC, wywołując taki sam skutek, jakby zasady te przyjęła lub zmieniła dana RCC. Ponadto SEBI może wydawać skierowane do RCC zarządzenia, mające na względzie interes publiczny, względy obrotu, interes inwestorów lub interes rynku papierów wartościowych. RCC są przedmiotem kontroli, dochodzeń i audytów ze strony SEBI oraz muszą przekazywać SEBI informacje na temat prowadzonej przez siebie działalności. SCRA przewiduje kary za naruszenie wewnętrznych zasad i procedur RCC lub dowolnych zarządzeń wydanych przez SEBI. Ponadto zezwolenia udzielone RCC mogą zostać cofnięte przez rząd centralny lub SEBI w interesie publicznym lub przez wzgląd na obrót.

(18)

Nadzór nad upoważnionymi izbami rozliczeniowymi prowadzi RBI. RBI może żądać informacji od upoważnionych izb rozliczeniowych oraz ma prawo przeprowadzać kontrole w ich siedzibie, a także prowadzić audyty. Ponadto RBI może w szczególnych okolicznościach wydawać zarządzenia skierowane do upoważnionych izb rozliczeniowych, wzywające je do powstrzymania się od określonych zachowań lub do podjęcia działań uznanych za konieczne w celu naprawy zaistniałej sytuacji. Przewidziano również kary w przypadku nieprzestrzegania przepisów PSSA oraz regulacji, nakazów lub zarządzeń wydanych przez RBI. RBI może także cofnąć zezwolenie na prowadzenie upoważnionej izby rozliczeniowej w przypadku naruszenia przez upoważnioną izbę rozliczeniową przepisów PSSA, rozporządzenia PSS, nakazów lub zarządzeń wydanych przez RBI lub w przypadku niespełnienia warunków, którymi obwarowano zezwolenie.

(19)

Należy zatem stwierdzić, że RCC i upoważnione izby rozliczeniowe posiadające zezwolenie w Indiach podlegają skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(20)

Zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Indii muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ramach systemów prawnych państw trzecich (dalej „CCP z państw trzecich”).

(21)

CCP z państw trzecich mogą ubiegać się o zezwolenie na prowadzenie działalności jako „upoważniona izba rozliczeniowa” w ramach systemu RBI, które to zezwolenie umożliwia CCP z państw trzecich świadczenie tych samych usług rozliczeniowych jak CCP mający siedzibę w Indiach. CCP z państw trzecich mogą zostać zwolnieni z niektórych wymogów mających zastosowanie do RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych w Indiach pod warunkiem przestrzegania przez nich PFMI i zawarcia między RBI a organem nadzoru z państwa trzeciego porozumienia o współpracy. Podstawę oceny wniosku o udzielenie zezwolenia mogą stanowić informacje przekazane przez organ nadzoru z państwa trzeciego.

(22)

Należy zatem stwierdzić, że rozwiązania prawne i nadzorcze Indii przewidują skuteczny równoważny system uznawania CCP z państw trzecich.

(23)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych, mające zastosowanie w Indiach na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna, we współpracy z ESMA, w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych dotyczących RCC i upoważnionych izb rozliczeniowych oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(24)

Regularny przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w Indiach do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, nie powinien wykluczać możliwości przeprowadzenia przez Komisję szczegółowego przeglądu w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(25)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/42

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 648/2012 ustanawia wymogi w zakresie usług rozliczeniowych i dwustronnego zarządzania ryzykiem dotyczące kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz wymogi w zakresie zgłaszania takich kontraktów. W art. 2 pkt 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zdefiniowano jako kontrakty pochodne, które nie są zawierane na rynku regulowanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 14 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) lub na rynku państwa trzeciego, który uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Tym samym każdy kontrakt pochodny, który jest zawierany na rynku państwa trzeciego nieuznawanym za równoważny rynkowi regulowanemu, jest do celów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 klasyfikowany jako będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.

(2)

Zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rynek państwa trzeciego uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu, gdy rynek ten spełnia prawnie wiążące wymogi, które są równoważne z wymogami określonymi w tytule III dyrektywy 2004/39/WE, i na bieżąco podlega skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa w tym państwie trzecim.

(3)

Aby rynek państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny rynkowi regulowanemu w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE, istotne skutki obowiązujących wiążących prawnie wymogów oraz rozwiązań w zakresie nadzoru i egzekwowania prawa powinny być równoważne skutkom wynikającym z wymogów Unii w kontekście celów regulacyjnych, których osiągnięciu służą. Celem oceny równoważności jest zatem upewnienie się, że prawnie wiążące wymogi, które mają zastosowanie do zatwierdzonych giełd w Singapurze, są równoważne wymogom określonym w tytule III dyrektywy 2004/39/WE i że rynki te na bieżąco podlegają skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa. Rynki, które w dniu przyjęcia niniejszej decyzji są zatwierdzonymi giełdami, powinny zatem być traktowane jako rynki uznawane za równoważne z rynkiem regulowanym w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE.

(4)

Na singapurskie ramy prawne dla zatwierdzonych giełd składają się Securities and Futures Act (SFA), Securities and Futures (Markets) Regulations z 2005 r., Securities and Futures (Corporate Governance of Approved Exchanges, Approved Clearing Houses and Approved Holding Companies) Regulations z 2005 r., Securities and Futures (Offers of Investments) (Shares and Debentures) Regulations z 2005 r., Securities and Futures (Licensing and Conduct of Business) Regulations z 2004 r. oraz wytyczne (Guidelines) wydawane przez singapurski organ monetarny (Monetary Authority of Singapore, MAS) zgodnie z sekcją 321 SFA, w tym wytyczne dotyczące regulacji rynków (Guidelines on the Regulation of Markets) nr SFA 02-G01 oraz wytyczne dotyczące odpowiednich kryteriów (Guidelines on Fit and Proper Criteria) nr FSG-G01. W wytycznych dotyczących regulacji rynków określono wymogi dla zatwierdzonych giełd, takie jak wymóg zapewnienia uczciwego, uporządkowanego i przejrzystego funkcjonowania rynku. W sekcji 321(5) SFA określono, że każda strona, która w jakimkolwiek postępowaniu prowadzonym na gruncie prawa cywilnego lub karnego dąży do stwierdzenia istnienia lub nieistnienia zobowiązania, może powołać się na fakt niezastosowania się do jakichkolwiek wytycznych. Ponadto w sekcjach 334(1) i 335 upoważnia się MAS do nakładania na zatwierdzone giełdy grzywien, jeżeli MAS stwierdzi, że giełda jest winna naruszenia jakiejkolwiek z wytycznych. Ponadto w zbiorze zasad dla każdej zatwierdzonej giełdy określone są pewne zasady prowadzenia działalności i zasady dotyczące notowań stanowiące doprecyzowanie wymogów zawartych w SFA. Zasady prowadzenia działalności i zasady dotyczące notowań, jak również wszelkie zmiany tych zasad, muszą zostać przedłożone MAS przed ich wdrożeniem. W SFA przewidziano kary w przypadkach, gdy zasady prowadzenia działalności lub zasady dotyczące notowań są niezgodne z wymogami określonymi przez MAS. Zgodnie z SFA zasady prowadzenia działalności uznawane są za wiążącą umowę dla zatwierdzonej giełdy i jej członków, w związku z czym muszą one być stale przestrzegane.

(5)

Prawnie wiążące wymogi mające zastosowanie do zatwierdzonych giełd w Singapurze prowadzą w następujących obszarach do istotnych skutków równoważnych skutkom wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE: procedura udzielania zezwolenia, definicje, dostęp do zatwierdzonej giełdy, wymogi organizacyjne, wymogi dotyczące kadry kierowniczej wyższego szczebla, dopuszczanie instrumentów finansowych do obrotu, zawieszenie obrotu instrumentami, wycofanie instrumentów z obrotu, monitorowanie przestrzegania przepisów wewnętrznych zatwierdzonej giełdy oraz dostęp do systemów rozliczania i rozrachunku.

(6)

Zgodnie z dyrektywą 2004/39/WE wymogi przejrzystości przed- i posttransakcyjnej mają zastosowanie wyłącznie do akcji dopuszczonych do obrotu na rynkach regulowanych. Wprawdzie akcje mogą zostać dopuszczone do obrotu na zatwierdzonych giełdach w Singapurze, Komisja uważa jednak, że ocena tych wymogów nie ma znaczenia w kontekście niniejszej decyzji, gdyż jej celem jest weryfikacja równoważności prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do rynków w państwie trzecim w odniesieniu do kontraktów pochodnych zawieranych na tych rynkach.

(7)

Należy zatem stwierdzić, że prawnie wiążące wymogi dla zatwierdzonych giełd w Singapurze przynoszą skutki równoważne skutkom wynikającym z wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE.

(8)

Zatwierdzone giełdy w Singapurze podlegają nadzorowi MAS, organu publicznego utworzonego na mocy sekcji 3 odpowiedniej ustawy (Monetary Authority of Singapore Act). MAS jest głównym organem regulacyjnym dla działalności w zakresie rynków kapitałowych w Singapurze. W sekcji 46 SFA upoważnia się MAS do wydawania zatwierdzonym giełdom instrukcji dotyczących szczegółowych kwestii określonych w SFA w celu zapewnienia ochrony inwestorów, uczciwego, uporządkowanego i przejrzystego funkcjonowania rynków, integralności i stabilności rynków kapitałowych oraz zgodności z wszelkimi warunkami lub ograniczeniami nałożonymi przez MAS. MAS posiada ustawowe uprawnienia do wydawania prawnie wiążących ogłoszeń, wytycznych, kodeksów, oświadczeń dotyczących polityki oraz uwag praktycznych. MAS może nakładać grzywny i udzielać nagan w związku z naruszeniami przepisów SFA lub prawodawstwa wtórnego, w tym ogłoszeń i instrukcji. MAS może również zarządzić odwołanie ze stanowiska pracowników pełniących kluczowe funkcje, jeżeli uzna, że jest to w interesie publicznym. MAS prowadzi również nadzór nad praktykami i kontrolami zatwierdzonych giełd w zakresie zarządzania ryzykiem, zarówno przez kontrole na miejscu, jak i kontrole poza siedzibą giełdy.

(9)

Należy zatem stwierdzić, że zatwierdzone giełdy na bieżąco podlegają w Singapurze skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(10)

Należy zatem uznać, że warunki określone w art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 są spełnione w odniesieniu do zatwierdzonych giełd w Singapurze.

(11)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące zatwierdzonych giełd mające zastosowanie w Singapurze na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany rozwiązań prawnych i nadzorczych dotyczących zatwierdzonych giełd oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję. W szczególności Komisja powinna dokonać przeglądu niniejszej decyzji w świetle rozpoczęcia stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (3) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (4).

(12)

Okresowy przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych obowiązujących w Singapurze w stosunku do zatwierdzonych giełd pozostaje bez uszczerbku dla możliwości dokonania przez Komisję w dowolnym momencie nadzwyczajnego przeglądu, jeżeli w związku z istotnymi zmianami konieczna stanie się ponowna ocena przez Komisję równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/45

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 648/2012 ustanawia wymogi w zakresie usług rozliczeniowych i dwustronnego zarządzania ryzykiem dotyczące kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz wymogi w zakresie zgłaszania takich kontraktów. W art. 2 pkt 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zdefiniowano jako kontrakty pochodne, które nie są zawierane na rynku regulowanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 14 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) lub na rynku państwa trzeciego, który uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Tym samym każdy kontrakt pochodny, który jest zawierany na rynku państwa trzeciego nieuznawanym za równoważny rynkowi regulowanemu, jest do celów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 klasyfikowany jako będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.

(2)

Zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rynek państwa trzeciego uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu, gdy rynek ten spełnia prawnie wiążące wymogi, które są równoważne z wymogami określonymi w tytule III dyrektywy 2004/39/WE, i na bieżąco podlega skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa w tym państwie trzecim.

(3)

Aby rynek państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny rynkowi regulowanemu w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE, istotne skutki obowiązujących wiążących prawnie wymogów oraz rozwiązań w zakresie nadzoru i egzekwowania prawa powinny być równoważne skutkom wynikającym z wymogów Unii w kontekście celów regulacyjnych, których osiągnięciu służą. Celem oceny równoważności jest zatem upewnienie się, że prawnie wiążące wymogi, które mają zastosowanie do giełd instrumentów finansowych i giełd towarowych w Japonii, są równoważne wymogom określonym w tytule III dyrektywy 2004/39/WE i że rynki te na bieżąco podlegają skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa. Rynki, które w dniu przyjęcia niniejszej decyzji posiadają zezwolenie jako giełdy instrumentów finansowych i giełdy towarowe, powinny zatem być traktowane jako rynki uznawane za równoważne z rynkiem regulowanym w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE.

(4)

Japońskie ramy prawne dla giełd instrumentów finansowych i giełd towarowych obejmują ustawę o instrumentach finansowych i giełdach (Financial Instruments and Exchange Act, FIEA) z 2006 r., w której określono ramy regulacyjne dla giełd instrumentów finansowych, oraz ustawę o towarowych instrumentach pochodnych (Commodity Derivatives Act, CDA) z 2009 r., w której określono ramy regulacyjne i ramy nadzoru dla giełd towarowych. Kontrakty pochodne, w przypadku których aktywami bazowymi są towary, są notowane na giełdach towarowych, natomiast instrumenty pochodne, w przypadku których aktywami bazowymi są instrumenty finansowe, są notowane na giełdach instrumentów finansowych. Bardziej szczegółowe przepisy dotyczące giełd instrumentów finansowych zawarte są w zarządzeniu dotyczącym wykonania ustawy o instrumentach finansowych i giełdach (Order for Enforcement of the Financial Instruments and Exchange Act) i w rozporządzeniu rządu dotyczącym giełd instrumentów finansowych (Cabinet Office Ordinance on Financial Instruments Exchanges), natomiast bardziej szczegółowe przepisy dotyczące giełd towarowych zawarte są w zarządzeniu dotyczącym wykonania ustawy o towarowych instrumentach pochodnych (Order for Enforcement of the Commodities Derivatives Act) i w rozporządzeniu dotyczącym wykonania ustawy o towarowych instrumentach pochodnych (Ordinance for Enforcement of the Commodity Derivatives Act). Ponadto zarówno giełdy towarowe, jak i giełdy instrumentów finansowych posiadają stosunkowo szerokie uprawnienia do samoregulacji w odniesieniu do niektórych wymogów. Uprawnienia giełd instrumentów finansowych do samoregulacji obejmują w szczególności zasady prowadzenia działalności odnoszące się do wprowadzania do obrotu i wycofywania z obrotu instrumentów finansowych, uzgodnień dotyczących obrotu oraz wymogów w zakresie członkostwa. Zasady operacyjne muszą być przedłożone premierowi Japonii do zatwierdzenia (art. 81 FIEA). Uprawnienia giełd towarowych do samoregulacji wykonuje komisja ds. samoregulacji lub departament ds. samoregulacji takiej giełdy. W zasadach rynkowych giełdy towarowej określone są zasady obrotu i wymogi w zakresie członkostwa, przy czym wszystkie one muszą zostać przedłożone do zatwierdzenia ministerstwu ds. rolnictwa, leśnictwa i rybołówstwa (Ministry of Agriculture, Forestry and Fishery, MAFF) oraz ministerstwu ds. gospodarki, handlu i przemysłu (Ministry of Economy, Trade and Industry, METI). Zasady określone w drodze samoregulacji mają dla giełd wiążący charakter.

(5)

Prawnie wiążące wymogi mające zastosowanie do giełd posiadających zezwolenie w Japonii prowadzą w następujących obszarach do istotnych skutków równoważnych skutkom wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE: procedura udzielania zezwolenia, definicje, dostęp do giełdy, wymogi organizacyjne, wymogi dotyczące kadry kierowniczej wyższego szczebla, dopuszczanie instrumentów finansowych do obrotu, zawieszenie obrotu instrumentami, wycofanie instrumentów z obrotu, monitorowanie przestrzegania przepisów oraz dostęp do systemów rozliczania i rozrachunku.

(6)

Zgodnie z dyrektywą 2004/39/WE wymogi przejrzystości przed- i posttransakcyjnej mają zastosowanie wyłącznie do akcji dopuszczonych do obrotu na rynkach regulowanych. Wprawdzie akcje mogą zostać dopuszczone do obrotu na giełdach instrumentów finansowych w Japonii, Komisja uważa jednak, że ocena tych wymogów nie ma znaczenia w kontekście niniejszej decyzji, gdyż jej celem jest weryfikacja równoważności prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do rynków w państwie trzecim w odniesieniu do kontraktów pochodnych zawieranych na tych rynkach.

(7)

Należy zatem stwierdzić, że prawnie wiążące wymogi dla giełd instrumentów finansowych i giełd towarowych w Japonii przynoszą skutki równoważne skutkom wynikającym z wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE.

(8)

Giełdy towarowe działają pod nadzorem METI i MAFF. Ustawa o towarowych instrumentach pochodnych określa ramy uprawnień METI i MAFF w zakresie nadzoru. W szczególności METI i MAFF zatwierdzają zasady rynkowe, zasady dotyczące umów pośrednictwa (brokerskich), zasady rozwiązywania sporów lub zasady regulujące działalność komisji ds. nadzoru transakcji rynkowych giełdy towarowej, jak również wszelkie zmiany tych zasad. Ponadto w celu zapewnienia uczciwego obrotu i ochrony inwestorów METI i MAFF mogą zażądać od giełdy towarowej wprowadzenia zmian do umowy spółki, do innych zasad lub do metod prowadzenia działalności, lub zastosowania wszelkich innych środków mających na celu usprawnienie prowadzenia przez nią działalności. Jeżeli giełda towarowa w niewłaściwy sposób korzysta z uprawnień do samoregulacji i nie stosuje niezbędnych środków służących zapewnieniu uczciwego obrotu i ochrony inwestorów, METI i MAFF mogą cofnąć jej licencję lub częściowo lub w całości zawiesić prowadzenie przez nią działalności. Giełdy instrumentów finansowych podlegają nadzorowi przez premiera Japonii, który przekazał odpowiednie uprawnienia komisarzowi japońskiej agencji ds. usług finansowych (Japan Financial Services Agency, JFSA). W rozdziale V sekcja 5 FIEA określone są środki nadzorcze, którymi dysponuje JFSA. W szczególności w przypadku gdy giełda instrumentów finansowych narusza przepisy ustawowe lub wykonawcze, JFSA może cofnąć jej licencję lub wydać nakaz zawieszenia przez giełdę całości lub części prowadzonej działalności. Ponadto JFSA może zażądać od giełdy instrumentów finansowych wprowadzenia zmian do umowy spółki, do zasad operacyjnych, zasad dotyczących umów pośrednictwa (brokerskich) lub do wszelkich innych zasad lub praktyk w zakresie obrotu, bądź do zastosowania innych środków niezbędnych do celów nadzoru. Umowa spółki giełdy instrumentów finansowych musi uwzględniać kwestię sankcji za naruszenie jej zasad prowadzenia działalności przez jej członków. Jeżeli giełda instrumentów finansowych nie prowadzi nadzoru nad rynkiem w sposób skuteczny, JFSA może podjąć działania służące egzekwowaniu przepisów, w tym cofnąć licencję lub zawiesić prowadzenie działalności.

(9)

Należy zatem stwierdzić, że giełdy instrumentów finansowych i giełdy towarowe na bieżąco podlegają w Japonii skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(10)

Należy zatem uznać, że warunki określone w art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 są spełnione w odniesieniu do giełd instrumentów finansowych i giełd towarowych posiadających zezwolenie w Japonii.

(11)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące giełd instrumentów finansowych i giełd towarowych mające zastosowanie w Japonii na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany rozwiązań prawnych i nadzorczych dotyczących tych rynków oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję. W szczególności Komisja powinna dokonać przeglądu niniejszej decyzji w świetle rozpoczęcia stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (3) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (4).

(12)

Okresowy przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych obowiązujących w Japonii w stosunku do giełd instrumentów finansowych i giełd towarowych pozostaje bez uszczerbku dla możliwości dokonania przez Komisję w dowolnym momencie nadzwyczajnego przeglądu, jeżeli w związku z istotnymi zmianami konieczna stanie się ponowna ocena przez Komisję równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/48

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 648/2012 ustanawia wymogi w zakresie usług rozliczeniowych i dwustronnego zarządzania ryzykiem dotyczące kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz wymogi w zakresie zgłaszania takich kontraktów. W art. 2 pkt 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zdefiniowano jako kontrakty pochodne, które nie są zawierane na rynku regulowanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 14 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) lub na rynku państwa trzeciego, który uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Tym samym każdy kontrakt pochodny, który jest zawierany na rynku państwa trzeciego nieuznawanym za równoważny rynkowi regulowanemu, jest do celów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 klasyfikowany jako będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.

(2)

Zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rynek państwa trzeciego uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu, gdy rynek ten spełnia prawnie wiążące wymogi, które są równoważne z wymogami określonymi w tytule III dyrektywy 2004/39/WE, i na bieżąco podlega skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa w tym państwie trzecim.

(3)

Aby rynek państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny rynkowi regulowanemu w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE, istotne skutki obowiązujących wiążących prawnie wymogów oraz rozwiązań w zakresie nadzoru i egzekwowania prawa powinny być równoważne skutkom wynikającym z wymogów Unii w kontekście celów regulacyjnych, których osiągnięciu służą. Celem oceny równoważności jest zatem upewnienie się, że prawnie wiążące wymogi, które mają zastosowanie do rynków finansowych w Australii, są równoważne wymogom określonym w tytule III dyrektywy 2004/39/WE i że rynki te na bieżąco podlegają skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa. Rynki, które w dniu przyjęcia niniejszej decyzji posiadają zezwolenie jako rynki finansowe w Australii, powinny zatem być traktowane jako rynki uznawane za równoważne z rynkiem regulowanym w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE.

(4)

Ustawa o spółkach z 2001 r. (Corporations Act) stanowi akt prawa pierwotnego, w którym określone są prawnie egzekwowalne zbiory zasad dla rynków finansowych w ramach australijskiego systemu licencji rynkowych oraz systemu zasad dotyczących integralności rynku. Prowadzenie działalności jako rynek finansowy w Australii wymaga uzyskania licencji. Ustawa o spółkach zawiera zbiór zasad dotyczących ustanawiania przepisów, uprawniający australijską komisję ds. papierów wartościowych i inwestycji (Australian Securities and Investments Commission, ASIC) do przyjmowania zasad dotyczących integralności rynku mających zastosowanie do operatorów rynku, uczestników rynku, innych określonych podmiotów oraz produktów finansowych będących przedmiotem obrotu na rynkach finansowych. Dodatkowe wymogi są określone w instrumentach prawa wtórnego lub aktach delegowanych przyjętych na podstawie ustawie o spółkach i obejmujących rozporządzenia o spółkach z 2001 r. (Corporations Regulations). ASIC wydaje również wytyczne regulacyjne, w których szczegółowo wyjaśnia się, w jaki sposób podmioty posiadające licencję mogą spełnić wymogi wynikające z odpowiednich przepisów ustawy o spółkach, w tym obowiązki dla posiadaczy licencji w ramach australijskiego systemu licencji rynkowych dotyczące posiadania stosownych uzgodnień i mechanizmów na potrzeby prowadzenia rynku oraz zapewnienia uczciwego, uporządkowanego i przejrzystego funkcjonowania rynku, jak również inne wymogi, które stanowią element kryteriów będących przedmiotem oceny. Niezastosowanie się do wytycznych regulacyjnych skutkuje podjęciem przez ASIC działań służących egzekwowaniu przepisów.

(5)

Prawnie wiążące wymogi określone w prawodawstwie, zasadach dotyczących integralności rynku i wytycznych regulacyjnych dla rynków finansowych posiadających zezwolenie w Australii prowadzą w następujących obszarach do istotnych skutków równoważnych skutkom wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE: procedura udzielania zezwolenia, definicje, dostęp do uznanej giełdy, wymogi organizacyjne, wymogi dotyczące kadry kierowniczej wyższego szczebla, dopuszczanie instrumentów finansowych do obrotu, zawieszenie obrotu instrumentami, wycofanie instrumentów z obrotu, monitorowanie przestrzegania przepisów wewnętrznych rynku finansowego oraz dostęp do systemów rozliczania i rozrachunku.

(6)

Zgodnie z dyrektywą 2004/39/WE wymogi przejrzystości przed- i posttransakcyjnej mają zastosowanie wyłącznie do akcji dopuszczonych do obrotu na rynkach regulowanych. Wprawdzie akcje mogą zostać dopuszczone do obrotu na rynkach finansowych w Australii, Komisja uważa jednak, że ocena tych wymogów nie ma znaczenia w kontekście niniejszej decyzji, gdyż jej celem jest weryfikacja równoważności prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do rynków w państwie trzecim w odniesieniu do kontraktów pochodnych zawieranych na tych rynkach.

(7)

Należy zatem stwierdzić, że prawnie wiążące wymogi dla rynków finansowych posiadających zezwolenie w Australii przynoszą istotne skutki równoważne skutkom wynikającym z wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE.

(8)

ASIC jest organem publicznym utworzonym na mocy ustawy w sprawie australijskiej komisji ds. papierów wartościowych i inwestycji z 2001 r. (Australian Securities and Investments Commission Act, ustawa ASIC) i jest odpowiedzialny za administrowanie przepisami dotyczącymi australijskich rynków finansowych oraz egzekwowanie tych przepisów. Uprawnienia regulacyjne i w zakresie egzekwowania przepisów, którymi dysponuje ASIC, obejmują badanie domniemanych naruszeń przepisów, publikację ogłoszeń o naruszeniu przepisów, występowanie na drogę sądową w celu nałożenia sankcji na gruncie prawa cywilnego oraz wszczynanie dochodzeń. ASIC posiada również uprawnienia do przeprowadzania kontroli rynków finansowych bez uprzedzenia. Obejmuje to uprawnienia do kontroli rejestrów, zapisów i dokumentów. Ponadto minister właściwy w sprawach usług finansowych może wydawać pisemne instrukcje skierowane do operatora rynku finansowego dotyczące zastosowania przez tego ostatniego określonych środków mających na celu zapewnienie wypełniania przez niego obowiązków wynikających z posiadania licencji na prowadzenie działalności jako rynek finansowy, jeżeli wspomniany minister uważa, że obowiązki te nie są wypełniane (sekcja 794A ustawy o spółkach). Jeżeli rynek finansowy nie zastosuje się do tych instrukcji, ASIC może wystąpić do sądu o wydanie decyzji nakazującej zastosowanie się do nich (sekcja 794A ustawy o spółkach). ASIC posiada również uprawnienia do wydawania instrukcji jednostkom (w tym operatorom rynku i uczestnikom licencjonowanych rynków), jeżeli jest zdania, że konieczna lub w interesie publicznym jest ochrona osób prowadzących obrót produktem finansowym lub kategorią produktów finansowych (sekcja 798J ustawy o spółkach). Ponadto w celu egzekwowania stosowanych przez siebie środków regulacyjnych i dochodzeniowych ASIC może występować do sądów o wydanie odpowiednich decyzji oraz kierować sprawy do sądu. ASIC może wystąpić do sądu o wydanie decyzji nakazującej zastosowanie się do środków nałożonych przez ASIC na podstawie przysługujących mu uprawnień regulacyjnych i dochodzeniowych (sekcja 70 ustawy ASIC). Ponadto, jeżeli dany podmiot nie zastosuje się do instrukcji wydanych na podstawie ustawy o spółkach, ASIC może wystąpić do sądu z wnioskiem o wydanie decyzji nakazującej zastosowanie się do tych instrukcji. W ramach zasad dotyczących integralności rynku ASIC dokonał również uzgodnień dotyczących współpracy i wymiany informacji z każdym odpowiednim operatorem rynku w celu ułatwienia nadzoru nad rynkiem i uczestnikami rynku.

(9)

Należy zatem stwierdzić, że rynki finansowe na bieżąco podlegają w Australii skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(10)

Należy zatem uznać, że warunki określone w art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 są spełnione w odniesieniu do rynków finansowych posiadających zezwolenie w Australii.

(11)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące rynków finansowych mające zastosowanie w Australii na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany rozwiązań prawnych i nadzorczych dotyczących rynków finansowych oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję. W szczególności Komisja powinna dokonać przeglądu niniejszej decyzji w świetle rozpoczęcia stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (3) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (4).

(12)

Okresowy przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych obowiązujących w Australii w stosunku do rynków finansowych pozostaje bez uszczerbku dla możliwości dokonania przez Komisję w dowolnym momencie nadzwyczajnego przeglądu, jeżeli w związku z istotnymi zmianami konieczna stanie się ponowna ocena przez Komisję równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/51

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 648/2012 ustanawia wymogi w zakresie usług rozliczeniowych i dwustronnego zarządzania ryzykiem dotyczące kontraktów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym oraz wymogi w zakresie zgłaszania takich kontraktów. W art. 2 pkt 7 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym zdefiniowano jako kontrakty pochodne, które nie są zawierane na rynku regulowanym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 14 dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (2) lub na rynku państwa trzeciego, który uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012. Tym samym każdy kontrakt pochodny, który jest zawierany na rynku państwa trzeciego nieuznawanym za równoważny rynkowi regulowanemu, jest do celów rozporządzenia (UE) nr 648/2012 klasyfikowany jako będący przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym.

(2)

Zgodnie z art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rynek państwa trzeciego uznaje się za równoważny rynkowi regulowanemu, gdy rynek ten spełnia prawnie wiążące wymogi, które są równoważne z wymogami określonymi w tytule III dyrektywy 2004/39/WE, i na bieżąco podlega skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa w tym państwie trzecim.

(3)

Aby rynek państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny rynkowi regulowanemu w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE, istotne skutki obowiązujących wiążących prawnie wymogów oraz rozwiązań w zakresie nadzoru i egzekwowania prawa powinny być równoważne skutkom wynikającym z wymogów Unii w kontekście celów regulacyjnych, których osiągnięciu służą. Celem oceny równoważności jest zatem upewnienie się, że prawnie wiążące wymogi, które mają zastosowanie do uznanych giełd w Kanadzie, są równoważne wymogom określonym w tytule III dyrektywy 2004/39/WE i że rynki te na bieżąco podlegają skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa. Rynki, które w dniu przyjęcia niniejszej decyzji posiadają zezwolenie jako uznane giełdy, powinny zatem być traktowane jako rynki uznawane za równoważne z rynkiem regulowanym w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE.

(4)

Prawnie wiążące wymogi dla uznanych giełd posiadających zezwolenie w Kanadzie obejmują trzy poziomy przepisów. Pierwszy poziom to prawodawstwo na poziomie prowincji i terytoriów, w ramach którego przewidziane są ogólne wymogi, które muszą być spełniane przez operatorów systemów obrotu zamierzających prowadzić działalność w danej prowincji lub na danym terytorium. Bardziej konkretne i szczegółowe wymogi mające zastosowanie do uznanych giełd są określone w instrumentach krajowych (national instruments), które stanowią drugi poziom przepisów. Instrumenty krajowe są przyjmowane przez organy regulacyjne ds. papierów wartościowych działające w każdej prowincji i na każdym terytorium i obejmują one obowiązki w zakresie sprawiedliwego dostępu i przejrzystości, rozliczenia i rozrachunku, sprawozdawczości i ujawniania informacji. Trzeci poziom przepisów stanowią decyzje w sprawie uznania (recognition orders). Są one wydawane przez odpowiedni organ regulacyjny ds. papierów wartościowych w odniesieniu do każdej uznanej giełdy i określa się w nich warunki operacyjne nakładane na każdą uznaną giełdę. Każda decyzja w sprawie uznania wydana przez organ regulacyjny ds. papierów wartościowych ma moc prawną i każde naruszenie warunków w niej określonych stanowi naruszenie przepisów dotyczących papierów wartościowych lub towarowych kontraktów terminowych typu future.

(5)

Prawnie wiążące wymogi mające zastosowanie do uznanych giełd w Kanadzie prowadzą w następujących obszarach do istotnych skutków równoważnych skutkom wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE: procedura udzielania zezwolenia, definicje, dostęp do uznanej giełdy, wymogi organizacyjne, wymogi dotyczące kadry kierowniczej wyższego szczebla, dopuszczanie instrumentów finansowych do obrotu, zawieszenie obrotu instrumentami, wycofanie instrumentów z obrotu, monitorowanie przestrzegania przepisów wewnętrznych uznanej giełdy oraz dostęp do systemów rozliczania i rozrachunku.

(6)

Zgodnie z dyrektywą 2004/39/WE wymogi przejrzystości przed- i posttransakcyjnej mają zastosowanie wyłącznie do akcji dopuszczonych do obrotu na rynkach regulowanych. Wprawdzie akcje mogą zostać dopuszczone do obrotu na uznanych giełdach posiadających zezwolenie w Kanadzie, Komisja uważa jednak, że ocena tych wymogów nie ma znaczenia w kontekście niniejszej decyzji, gdyż jej celem jest weryfikacja równoważności prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do rynków w państwie trzecim w odniesieniu do kontraktów pochodnych zawieranych na tych rynkach.

(7)

Należy zatem stwierdzić, że prawnie wiążące wymogi dla uznanych giełd posiadających zezwolenie w Kanadzie przynoszą skutki równoważne skutkom wynikającym z wymogów określonych w tytule III dyrektywy 2004/39/WE.

(8)

Organy regulacyjne ds. papierów wartościowych są odpowiedzialne za regulację uznanych giełd posiadających zezwolenie w obrębie ich jurysdykcji oraz za nadzór nad nimi. Ich uprawnienia w zakresie nadzoru obejmują między innymi prawo podjęcia decyzji dotyczącej prowadzonego obrotu oraz sposobu, w jaki uznana giełda prowadzi działalność. Ponadto, zgodnie z warunkami dotyczącej ich decyzji w sprawie uznania, uznane giełdy są zobowiązane do zgłaszania organom regulacyjnym ds. papierów wartościowych domniemanych naruszeń przepisów dotyczących papierów wartościowych przez uczestników i ich klientów, jak również do regularnego informowania tych organów o statusie prowadzonych przez nie postępowań wyjaśniających oraz o zastosowanych środkach dyscyplinarnych. Na potrzeby wykonywania nałożonych na nie obowiązków w zakresie nadzoru uznane giełdy dysponują wyspecjalizowanym personelem zajmującym się postępowaniami wyjaśniającymi i egzekwowaniem przepisów, tak aby prowadzić bieżący monitoring oraz dokonywać kontroli na miejscu w działach handlowych uczestników. Organy regulacyjne ds. papierów wartościowych posiadają również uprawnienia do nakładania na uznane giełdy sankcji za naruszenia przepisów dotyczących papierów wartościowych (aktów prawnych, instrumentów krajowych, zasad oraz decyzji w sprawie uznania). Sankcje te obejmują grzywny, nagany, cofnięcie decyzji w sprawie uznania lub zawieszenie rejestracji, bądź też uzupełnienie warunków, jakie uznana giełda musi spełnić w celu zapewnienia zgodności z przepisami dotyczącymi papierów wartościowych.

(9)

Należy zatem stwierdzić, że te rynki finansowe uznaje się za podlegające w Kanadzie na bieżąco skutecznemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(10)

Należy zatem uznać, że warunki określone w art. 2a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 są spełnione w odniesieniu do uznanych giełd posiadających zezwolenie w Kanadzie.

(11)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące uznanych giełd mające zastosowanie w Kanadzie na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany rozwiązań prawnych i nadzorczych dotyczących uznanych giełd oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję. W szczególności Komisja powinna dokonać przeglądu niniejszej decyzji w świetle rozpoczęcia stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (3) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (4).

(12)

Okresowy przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych obowiązujących w Kanadzie w stosunku do uznanych giełd pozostaje bez uszczerbku dla możliwości dokonania przez Komisję w dowolnym momencie nadzwyczajnego przeglądu, jeżeli w związku z istotnymi zmianami konieczna stanie się ponowna ocena przez Komisję równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/54

(1)

Procedura uznawania kontrahentów centralnych (dalej „CCP”) z siedzibą w państwach trzecich określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ma umożliwić CCP mającym siedzibę i posiadającym zezwolenie w państwach trzecich, których standardy regulacyjne są równoważne standardom ustanowionym we wskazanym rozporządzeniu, świadczenie usług rozliczeniowych na rzecz członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii. Przewidziana w tym rozporządzeniu procedura uznawania kontrahentów oraz decyzja o równoważności przyczyniają się do osiągnięcia nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jakim jest zmniejszenie ryzyka systemowego poprzez rozszerzenie zakresu wykorzystania bezpiecznych i solidnych CCP do rozliczania kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym również wówczas, gdy dani CCP mają swoją siedzibę i uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie trzecim.

(2)

Aby system prawny państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny systemowi prawnemu Unii w odniesieniu do CCP, istotne skutki obowiązujących rozwiązań prawnych i nadzorczych powinny być równoważne z wymogami Unii pod względem osiąganych celów regulacyjnych. Celem niniejszej oceny równoważności jest zatem sprawdzenie, czy rozwiązania prawne i nadzorcze Nowej Zelandii gwarantują, że kontrahenci centralni mający siedzibę i posiadający zezwolenie w tym państwie nie narażają członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii na wyższy poziom ryzyka niż ten, na jaki mogliby być oni narażeni w przypadku korzystania z usług kontrahentów centralnych posiadających zezwolenie w Unii, a co za tym idzie, że nie powodują niedopuszczalnego poziomu ryzyka systemowego w Unii. Należy zatem w szczególności wziąć pod uwagę znacznie niższy poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową prowadzoną na rynkach finansowych, które są mniejsze od rynku finansowego Unii.

(3)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby funkcjonujące w państwie trzecim rozwiązania prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne z rozwiązaniami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(4)

Po pierwsze, CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, muszą spełniać prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(5)

Na prawnie wiążące wymogi Nowej Zelandii w odniesieniu do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, składają się: część 5C ustawy o Banku Rezerw Nowej Zelandii z 1989 r. (Reserve Bank of New Zealand Act) (dalej „zasady naczelne”) i zarządzenia, na podstawie których CCP udzielono zezwoleń na prowadzenie działalności jako wyznaczony system rozrachunku (dalej „zarządzenia wyznaczające”). Zasady naczelne i zarządzenia wyznaczające określają wymogi, które CCP muszą stale spełniać, aby móc świadczyć usługi rozliczeniowe w Nowej Zelandii. CCP mający siedzibę w Nowej Zelandii mogą uzyskać zezwolenie na prowadzenie działalności jako wyznaczony system rozrachunku wydawane przez gubernatora generalnego, po zasięgnięciu opinii zarówno ministra finansów, jak i ministra handlu oraz zgodnie ze wspólnym zaleceniem Banku Nowej Zelandii i Urzędu ds. Rynków Finansowych (łącznie „organy współregulacyjne”). Udzielenie zezwolenia CCP na prowadzenie działalności jako wyznaczony system rozrachunku może zostać obwarowane warunkami. Zarządzenia wyznaczające zatwierdzają szczegółowe zasady i procedury wewnętrzne wyznaczonego system rozrachunku, które zawierają wymogi, które wyznaczone systemy rozrachunku muszą spełniać i które są zgodne ze sformułowaną na wysokim szczeblu polityką organów współregulacyjnych opublikowaną przez te organy. Na mocy ustawy o Banku Rezerw Nowej Zelandii z 1989 r. wyznaczone systemy rozrachunku muszą spełniać odpowiednie międzynarodowe standardy dotyczące systemów rozliczeń i rozrachunku, w tym zasady dotyczące infrastruktury rynku finansowego (dalej „PFMI”) wydane w kwietniu 2012 r. przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozliczeniowych (2) oraz Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych (dalej „IOSCO”). Organy współregulacyjne przyjęły założenia polityki pt. „Wyznaczanie wyznaczonych systemów rozrachunku i nadzór nad nimi”, w których zobowiązano wyznaczone systemy rozrachunku do stosowania się do PFMI.

(6)

Struktura prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w Nowej Zelandii, jest zatem dwupoziomowa. Podstawowe zasady zawarte w zasadach naczelnych wyznaczają wysokie standardy, których wyznaczone systemy rozrachunku muszą przestrzegać, aby uzyskać zezwolenie na świadczenie usług rozliczeniowych w Nowej Zelandii. Zasady naczelne stanowią pierwszy poziom prawnie wiążących wymogów w Nowej Zelandii. Aby wykazać zgodność z zasadami naczelnymi, wyznaczone systemy rozrachunku muszą przedłożyć swoje zasady i procedury wewnętrzne organom współregulacyjnym do zatwierdzenia. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne, wraz z zarządzeniami wyznaczającymi, na mocy których zostały zatwierdzone, stanowią drugi poziom prawnie wiążących wymogów Nowej Zelandii, które muszą zawierać szczegółowe zalecenia dotyczące sposobu, w jaki wyznaczony system rozrachunku ma spełniać owe standardy oraz PFMI. Organy współregulacyjne oceniają przestrzeganie przez wyznaczone systemy rozrachunku tych standardów oraz PFMI. Gdy system uzyska zezwolenie na prowadzenie działalności jako wyznaczony system rozrachunku, zasady i procedury wewnętrzne stają się dla niego prawnie wiążące i nie mogą zostać zmienione, jeżeli organy współregulacyjne sprzeciwią się planowanym zmianom.

(7)

Ocena równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do wyznaczonych systemów rozrachunku, które mają siedzibę w Nowej Zelandii, powinna również uwzględniać skutki tych rozwiązań w zakresie ograniczania ryzyka, tj. poziom ryzyka, na jakie narażeni są członkowie rozliczający i systemy obrotu z siedzibą w Unii w związku z udziałem w tych podmiotach. Na skutki w zakresie ograniczania ryzyka ma wpływ zarówno poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową danych CCP, który zależy od wielkości rynku finansowego, na którym ci kontrahenci prowadzą działalność, jak i adekwatność mających do nich zastosowanie rozwiązań prawnych i nadzorczych służących obniżeniu poziomu tego ryzyka. Aby zapewnić równoważne skutki w zakresie ograniczania ryzyka, wymogi w tym zakresie w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na większych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest wyższy, muszą być bardziej surowe niż wymogi w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na mniejszych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest niższy.

(8)

Rynek finansowy, na którym wyznaczone systemy rozrachunku posiadające zezwolenie w Nowej Zelandii prowadzą działalność rozliczeniową, jest znacznie mniejszy niż rynek, na którym prowadzą działalność CCP mający siedzibę w Unii. W ostatnich trzech latach łączna wartość transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Nowej Zelandii stanowiła mniej niż 1 % łącznej wartości transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Unii. W związku z tym dla członków rozliczających i systemów obrotu z siedzibą w Unii udział w wyznaczonych systemach rozrachunku mających siedzibę w Nowej Zelandii wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem niż w przypadku udziału w CCP posiadających zezwolenie w Unii.

(9)

Rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie do wyznaczonych systemów rozrachunku mających siedzibę w Nowej Zelandii można zatem uznać za równoważne w zakresie, w jakim pozwalają należycie ograniczać ów niższy poziom ryzyka. Zasady naczelne mające zastosowanie do wyznaczonych systemów rozrachunku posiadających zezwolenie w Nowej Zelandii, których uzupełnienie stanowią zasady i procedury wewnętrzne wdrażające PFMI, ograniczają niższy poziom ryzyka w Nowej Zelandii oraz zapewniają skutki w zakresie ograniczania ryzyka równoważne skutkom przewidzianym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(10)

Należy zatem uznać, że rozwiązania prawne i nadzorcze Nowej Zelandii gwarantują, że wyznaczone systemy rozrachunku, które uzyskały zezwolenie w tym państwie, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(11)

Zgodnie z drugim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Nowej Zelandii dotyczące CCP posiadających zezwolenie w tym państwie muszą przewidywać prowadzony na bieżąco skuteczny nadzór nad tymi CCP oraz prowadzone na bieżąco egzekwowanie prawa wobec tych CCP.

(12)

Nadzór nad wyznaczonymi systemami rozrachunku, które uzyskały zezwolenie w Nowej Zelandii, prowadzą organy współregulacyjne. Organy współregulacyjne mogą żądać informacji od wyznaczonych systemów rozrachunku oraz ich uczestników, a także mogą nakładać kary w przypadku odmowy odpowiedzi z ich strony. Organy współregulacyjne mogą cofnąć zezwolenie udzielone wyznaczonemu systemowi rozrachunku. Organy współregulacyjne monitorują spełnianie przez wyznaczone systemy rozrachunku warunków, którymi obwarowano zezwolenie na prowadzenie działalności jako wyznaczony system rozrachunku. Warunki te obejmują wymóg powiadamiania organów współregulacyjnych o istotnych zdarzeniach (takich jak naruszenia lub zmiany ram zarządzania ryzykiem lub polityki w zakresie środków finansowych, które obowiązują w danym systemie), składania organom współregulacyjnym regularnych sprawozdań oraz publikowania informacji, w tym wyników samooceny prowadzonej pod kątem zgodności z odpowiednimi normami międzynarodowymi (PFMI). Organy współregulacyjne spotykają się regularnie z członkami kadry kierowniczej wyższego szczebla wyznaczonych systemów rozrachunku oraz mogą dokonywać przeglądu zezwoleń oraz obwarowywać je dodatkowymi warunkami lub je cofnąć w przypadku nieprzestrzegania odnośnych wymogów.

(13)

Należy zatem stwierdzić, że wyznaczone systemy rozrachunku posiadające zezwolenie w Nowej Zelandii podlegają skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(14)

Zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Nowej Zelandii muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ramach systemów prawnych państw trzecich (dalej „CCP z państw trzecich”).

(15)

CCP z państw trzecich mogą prowadzić działalność w Nowej Zelandii, pod warunkiem że rozwiązania prawne i nadzorcze, które mają zastosowanie do nich samych oraz do ich uczestników, mają solidne podstawy prawne. Ponadto CCP z państw trzecich muszą być objęci skutecznym nadzorem zapewniającym zgodność z obowiązującymi rozwiązaniami prawnymi i nadzorczymi. Zawarty może zostać protokół ustaleń między Bankiem Nowej Zelandii a organem nadzoru z państwa trzeciego właściwym dla CCP.

(16)

Należy zatem stwierdzić, że rozwiązania prawne i nadzorcze Nowej Zelandii przewidują skuteczny równoważny system uznawania CCP z państw trzecich.

(17)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące wyznaczonych systemów rozrachunku mające zastosowanie w Nowej Zelandii na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna, we współpracy z ESMA, w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych dotyczących wyznaczonych systemów rozrachunku w Nowej Zelandii oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(18)

Regularny przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w Nowej Zelandii do CCP posiadających zezwolenie w tym państwie nie powinien wykluczać możliwości przeprowadzenia przez Komisję szczegółowego przeglądu w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(19)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/57

(1)

Procedura uznawania kontrahentów centralnych (dalej „CCP”) z siedzibą w państwach trzecich określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ma umożliwić CCP mającym siedzibę i posiadającym zezwolenie w państwach trzecich, których standardy regulacyjne są równoważne standardom ustanowionym we wskazanym rozporządzeniu, świadczenie usług rozliczeniowych na rzecz członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii. Przewidziana w tym rozporządzeniu procedura uznawania kontrahentów oraz decyzja o równoważności przyczyniają się do osiągnięcia nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jakim jest zmniejszenie ryzyka systemowego poprzez rozszerzenie zakresu wykorzystania bezpiecznych i solidnych CCP do rozliczania kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym również wówczas, gdy dani CCP mają swoją siedzibę i uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie trzecim.

(2)

Aby system prawny państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny systemowi prawnemu Unii w odniesieniu do CCP, istotne skutki obowiązujących rozwiązań prawnych i nadzorczych powinny być równoważne z wymogami Unii pod względem osiąganych celów regulacyjnych. Celem niniejszej oceny równoważności jest zatem sprawdzenie, czy rozwiązania prawne i nadzorcze Japonii gwarantują, że kontrahenci centralni mający siedzibę i posiadający zezwolenie w tym państwie nie narażają członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii na wyższy poziom ryzyka niż ten, na jaki mogliby być oni narażeni w przypadku korzystania z usług kontrahentów centralnych posiadających zezwolenie w Unii, a co za tym idzie, że nie powodują niedopuszczalnego poziomu ryzyka systemowego w Unii. Należy zatem w szczególności wziąć pod uwagę znacznie niższy poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową prowadzoną na rynkach finansowych, które są mniejsze od rynku finansowego Unii.

(3)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby funkcjonujące w państwie trzecim rozwiązania prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne z rozwiązaniami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(4)

Po pierwsze CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, muszą spełniać prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(5)

Na prawnie wiążące wymogi obowiązujące w Japonii w odniesieniu do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, składają się: ustawa o instrumentach finansowych i giełdzie z 2006 r. (Financial Instruments and Exchange Act), którą ustanowiono ramy nadzorcze dla instytucji rozliczających papiery wartościowe i finansowe instrumenty pochodne, oraz ustawa o towarowych instrumentach pochodnych z 2009 r. (Commodity Derivatives Act, dalej „CDA”), którą ustanowiono ramy nadzorcze dla instytucji rozliczających towarowe instrumenty pochodne. Niniejsza decyzja dotyczy wyłącznie systemu ustanowionego w CDA w odniesieniu do instytucji rozliczających transakcje towarowe (dalej „CTCO”, z ang. „commodity transaction clearing organization”). CDA określa wymogi, które CTCO muszą stale spełniać, aby móc świadczyć usługi rozliczeniowe w Japonii. CTCO muszą uzyskać zezwolenie wydawane przez właściwego ministra. Właściwy minister może określić warunki udzielania zezwoleń dla CTCO. Ministrem właściwym dla CTCO, które świadczą usługi rozliczeniowe wyłącznie na rynkach towarowych wchodzących w zakres właściwości Ministerstwa Rolnictwa, Leśnictwa i Rybołówstwa (dalej „MAFF”), jest minister stojący na czele tego ministerstwa. Ministrem właściwym dla CTCO, które świadczą usługi rozliczeniowe wyłącznie na rynkach towarowych wchodzących w zakres właściwości Ministerstwa Gospodarki, Handlu i Przemysłu (dalej „METI”), jest minister stojący na czele tego ministerstwa. Ministrami właściwymi dla innych CTCO są ministrowie METI i MAFF.

(6)

Ponadto w listopadzie 2014 r. METI i MAFF opublikowały „Podstawowe wytyczne dotyczące nadzoru nad instytucjami rozliczającymi instrumenty towarowe” (dalej „wytyczne”), w których szczegółowo określono ramy nadzorcze w odniesieniu do CTCO w świetle zasad dotyczących infrastruktury rynku finansowego (dalej „PFMI”) wydanych w kwietniu 2012 r. przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozliczeniowych (2) (dalej „CPSS”) oraz Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych (dalej „IOSCO”), w szczególności sposób, w jaki CTCO muszą przestrzegać przepisów CDA. Wspomniane wytyczne są uwzględniane w zasadach i procedurach wewnętrznych CTCO.

(7)

Na podstawie zasad naczelnych CTCO muszą przyjąć wewnętrzne zasady prowadzenia działalności – zasady i procedury wewnętrzne CTCO – które są zgodne z obowiązującymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi i umożliwiają realizację transakcji na instrumentach pochodnych w prawidłowy i bezpieczny sposób. Wewnętrzne zasady prowadzenia działalności zapewniają również, aby sytuacja finansowa CTCO była wystarczająco dobra do podjęcia przez nie rozliczania instrumentów towarowych, przewidywane dochody i wydatki związane z działalnością CTCO kształtowały się na korzystnym poziomie, personel CTCO posiadał odpowiednią wiedzę i doświadczenie niezbędne do prowadzenia rozliczania instrumentów towarowych we właściwy sposób, gwarantujący pewność rozliczeń, oraz by struktury i systemy CTCO były odpowiednio rozwinięte, aby rozrachunek mógł przebiegać we właściwy sposób. Te zasady i procedury wewnętrzne muszą zostać zatwierdzone przez właściwego ministra i nie mogą zostać zmienione, jeżeli właściwy minister zakwestionuje planowane zmiany.

(8)

Struktura prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do CTCO, które uzyskały zezwolenie w Japonii, jest zatem dwupoziomowa. Podstawowe zasady mające zastosowanie do CTCO zawarte w zasadach naczelnych wyznaczają wysokie standardy, których CTCO muszą przestrzegać, aby uzyskać zezwolenie na świadczenie usług rozliczeniowych w Japonii (łącznie „zasady naczelne”). Te zasady naczelne stanowią pierwszy poziom prawnie wiążących wymogów w Japonii mających zastosowanie do CTCO. Aby wykazać zgodność z zasadami naczelnymi, CTCO muszą przedłożyć swoje zasady i procedury wewnętrzne właściwemu ministrowi do zatwierdzenia. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne stanowią drugi poziom prawnie wiążących wymogów w Japonii, które muszą zawierać szczegółowe zalecenia dotyczące sposobu, w jaki ubiegające się o zezwolenie CTCO mają spełniać owe standardy zgodnie z wytycznymi. Ponadto zasady i procedury wewnętrzne CTCO zawierają dodatkowe zapisy stanowiące uzupełnienie zasad naczelnych. METI i MAFF oceniają przestrzeganie przez CTCO tych standardów oraz PFMI. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne stają się dla CTCO prawnie wiążące po ich zatwierdzeniu przez właściwego ministra.

(9)

Ocena równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do CTCO mających siedzibę w Japonii powinna również uwzględniać skutki tych rozwiązań w zakresie ograniczania ryzyka, tj. poziom ryzyka, na jakie narażeni są członkowie rozliczający i systemy obrotu z siedzibą w Unii w związku z udziałem w tych podmiotach. Na skutki w zakresie ograniczania ryzyka ma wpływ zarówno poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową danych CCP, który zależy od wielkości rynku finansowego, na którym ci kontrahenci prowadzą działalność, jak i adekwatność mających do nich zastosowanie rozwiązań prawnych i nadzorczych służących obniżeniu poziomu tego ryzyka. Aby zapewnić równoważne skutki w zakresie ograniczania ryzyka, wymogi w tym zakresie w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na większych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest wyższy, muszą być bardziej surowe niż wymogi w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na mniejszych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest niższy.

(10)

Rynek finansowy, na którym CTCO posiadające zezwolenie w Japonii prowadzą działalność rozliczeniową, jest znacznie mniejszy niż rynek, na którym prowadzą działalność CCP mający siedzibę w Unii. W ostatnich trzech latach łączna wartość transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Japonii stanowiła mniej niż 2 % łącznej wartości transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Unii. W związku z tym dla członków rozliczających i systemów obrotu z siedzibą w Unii udział w CTCO mających siedzibę w Japonii wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem niż w przypadku udziału w CCP posiadających zezwolenie w Unii.

(11)

Rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie do CTCO mających siedzibę w Japonii można zatem uznać za równoważne w zakresie, w jakim pozwalają należycie ograniczać ów niższy poziom ryzyka. Zasady naczelne mające zastosowanie do CTCO posiadających zezwolenie w Japonii, których uzupełnienie stanowią zasady i procedury wewnętrzne wdrażające PFMI, ograniczają niższy poziom ryzyka w Japonii oraz zapewniają skutki w zakresie ograniczania ryzyka równoważne skutkom przewidzianym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(12)

Należy zatem uznać, że rozwiązania prawne i nadzorcze Japonii gwarantują, że CTCO, które uzyskały zezwolenie w tym państwie, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(13)

Zgodnie z drugim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Japonii dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, muszą przewidywać prowadzony na bieżąco skuteczny nadzór nad tymi CCP oraz prowadzone na bieżąco egzekwowanie prawa wobec tych CCP.

(14)

Nadzór nad CTCO, które uzyskały zezwolenie w Japonii, prowadzą METI i MAFF w ramach swoich odnośnych kompetencji, w zakresie uprawnień każdego z tych ministerstw. METI i MAFF mogą zobowiązać CTCO i ich członków rozliczających do składania sprawozdań lub dokumentów dotyczących ich aktywów lub działalności gospodarczej. METI i MAFF mogą również prowadzić kontrole u CTCO i ich członków rozliczających, w tym badać ich księgi rachunkowe oraz dokumenty lub wszelkie inne aspekty związane z ich działalnością. METI i MAFF mogą – gdy uznają to za konieczne i właściwe dla zapewnienia prawidłowego i rzetelnego świadczenia usług rozliczeniowych – nakazać CTCO zmianę ich aktów założycielskich, zasad prowadzenia działalności oraz innych zasad, zmianę metod prowadzenia działalności lub zastosowanie koniecznych środków, aby usprawnić prowadzoną przez nie działalność lub poprawić stan ich aktywów. METI i MAFF mogą również podejmować działania dyscyplinarne wobec CTCO oraz nakładać na nie grzywny za nieprzestrzeganie obowiązujących przepisów.

(15)

Należy zatem stwierdzić, że CTCO posiadające zezwolenie w Japonii podlegają skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(16)

Zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Japonii muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ramach systemów prawnych państw trzecich (dalej „CCP z państw trzecich”).

(17)

CCP z państw trzecich mogą ubiegać się o zezwolenie na prowadzenie działalności jako CTCO, umożliwiające im świadczenie w Japonii tych samych usług, do których świadczenia są uprawnieni w danym państwie trzecim. Japońska Agencja ds. Usług Finansowych (Japan Financial Services Agency, dalej „JFSA”) jest uprawniona do wyznaczania towarów – w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rynku towarowego – które mogą być przedmiotem obrotu na rynku instrumentów finansowych zgodnie z japońską ustawą o instrumentach finansowych i giełdzie. W przypadku gdy CCP z państw trzecich rozliczają te wyznaczone kontrakty będące przedmiotem obrotu na rynku instrumentów finansowych, CCP może wystąpić do JFSA o zezwolenie dla zagranicznego CCP, umożliwiając danemu CCP świadczenie w Japonii tych samych usług, na których świadczenie posiada on zezwolenie w państwie trzecim. Kryteria stosowane w stosunku do CPP z państwa trzeciego ubiegającego się o zezwolenie są podobne do kryteriów stosowanych wobec japońskich instytucji rozliczających, z tym że CCP z państw trzecich są zwolnieni z niektórych wymogów, które mają zastosowanie do krajowych CCP posiadających zezwolenie w Japonii, jeżeli posiadają równoważne zezwolenie wydane przez odpowiedni organ z państwa trzeciego, z którym JFSA zawarła porozumienie o współpracy. CCP z państw trzecich, którzy rozliczają kontrakty niewyznaczone do obrotu na rynku instrumentów finansowych, muszą wystąpić o zezwolenie do METI i MAFF na podstawie japońskiej ustawy o towarowych instrumentach pochodnych. Rozpatrując wniosek o udzielenie zezwolenia, METI i MAFF biorą pod uwagę status zezwolenia uzyskanego przez danego CCP w państwie trzecim.

(18)

Należy zatem stwierdzić, że rozwiązania prawne i nadzorcze Japonii przewidują skuteczny równoważny system uznawania CCP z państw trzecich.

(19)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące CTCO mające zastosowanie w Japonii na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna w dalszym ciągu monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych Japonii odnoszących się do CTCO oraz spełnianie warunków, na których podstawie podjęto niniejszą decyzję.

(20)

Regularny przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w Japonii do CCP, które uzyskały zezwolenie w tym państwie, nie powinien wykluczać możliwości przeprowadzenia przez Komisję – we współpracy z Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych – szczegółowego przeglądu w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(21)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/61

(1)

Procedura uznawania kontrahentów centralnych (dalej „CCP”) z siedzibą w państwach trzecich określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ma umożliwić CCP mającym siedzibę i posiadającym zezwolenie w państwach trzecich, których standardy regulacyjne są równoważne standardom ustanowionym we wskazanym rozporządzeniu, świadczenie usług rozliczeniowych na rzecz członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii. Przewidziana w tym rozporządzeniu procedura uznawania kontrahentów oraz decyzja o równoważności przyczyniają się do osiągnięcia nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jakim jest zmniejszenie ryzyka systemowego poprzez rozszerzenie zakresu wykorzystania bezpiecznych i solidnych CCP do rozliczania kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym również wówczas, gdy dani CCP mają swoją siedzibę i uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie trzecim.

(2)

Aby system prawny państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny systemowi prawnemu Unii w odniesieniu do CCP, istotne skutki obowiązujących rozwiązań prawnych i nadzorczych powinny być równoważne z wymogami Unii pod względem osiąganych celów regulacyjnych. Celem niniejszej oceny równoważności jest zatem sprawdzenie, czy rozwiązania prawne i nadzorcze Brazylii gwarantują, że kontrahenci centralni mający siedzibę i posiadający zezwolenie w tym państwie nie narażają członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii na wyższy poziom ryzyka niż ten, na jaki mogliby być oni narażeni w przypadku korzystania z usług kontrahentów centralnych posiadających zezwolenie w Unii, a co za tym idzie, że nie powodują niedopuszczalnego poziomu ryzyka systemowego w Unii. Należy zatem w szczególności wziąć pod uwagę znacznie niższy poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową prowadzoną na rynkach finansowych, które są mniejsze od rynku finansowego Unii.

(3)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby funkcjonujące w państwie trzecim rozwiązania prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne z rozwiązaniami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(4)

Po pierwsze CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, muszą spełniać prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(5)

Na prawnie wiążące wymogi Brazylii dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, składają się: ustawa 10214 z dnia 27 marca 2001 r. oraz uchwały wydane przez Krajową Radę Polityki Pieniężnej (dalej „CMN”), okólniki wydane przez Bank Centralny Brazylii (dalej „BCB”) i wskazówki wydane przez brazylijską Komisja Papierów Wartościowych i Giełd (dalej „CVM”), przyjęte na podstawie tej ustawy. W szczególności działalność izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe reguluje uchwała 2882 zmieniona uchwałą 3081, która określa zasady regulujące funkcjonowanie izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe oraz nadaje BCB uprawnienia do regulowania izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe, udzielania im zezwoleń i prowadzenia nad nimi nadzoru.

(6)

Izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe mające siedzibę w Brazylii muszą uzyskać zezwolenie BCB, aby świadczyć usługi rozliczeniowe. Rozpatrując wnioski o udzielanie zezwolenia na prowadzenie działalności jako izba rozliczeniowa lub podmiot świadczący usługi rozliczeniowe, BCB musi brać pod uwagę dobrą kondycję, prawidłowe funkcjonowanie i usprawnienie brazylijskiego systemu płatniczego. Przed udzieleniem tego zezwolenia lub w terminie późniejszym BCB może również określić „warunki, które uzna za właściwe”, mając na względzie stabilność systemu finansowego, ryzyko i wydajność izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe. Izby rozliczeniowe, które prowadzą systemy o znaczeniu systemowym generujące ryzyko dla odporności i sprawnego funkcjonowania brazylijskiego systemu finansowego, które to ryzyko podlega stwierdzeniu przez BCB w oparciu o wielkość obrotów i charakter systemów rozliczeniowych, mogą podlegać odmiennym przepisom niż pozostałe izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe.

(7)

BCB przyjął szereg środków w celu wdrożenia uchwały 2882 oraz w celu zapewnienia przestrzegania przez izby rozliczeniowe i dostawców usług rozliczeniowych wartości, zasad i przepisów mających zastosowanie do systemu płatniczego. W szczególności w okólniku 3057 szczegółowo uregulowano funkcjonowanie izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe oraz określono szereg wymogów, które muszą one spełnić, w tym wymogi kapitałowe, standardy w zakresie przejrzystości, środki kontroli ryzyka i wymogi operacyjne. BCB przyjął założenia polityki nr 25097 w sprawie przyjęcia zasad dotyczących infrastruktury rynku finansowego (dalej „PFMI”) wydanych w kwietniu 2012 r. przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozliczeniowych (2) (dalej „CPSS”) oraz Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych (dalej „IOSCO”), które to założenia stanowią dla BCB podstawę stosowania PFMI w prowadzonym przez BCB nadzorze i dozorze izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe.

(8)

Na podstawie okólnika 3057 izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe muszą przyjąć zasady i procedury wewnętrzne zapewniające zgodność z wszystkimi istotnymi wymogami i uwzględniające wszystkie istotne aspekty związane z ich funkcjami, w tym mechanizmy gwarantujące odpowiednie zarządzanie kredytami, płynnością i ryzykiem operacyjnym. W ramach procedury udzielania zezwolenia te zasady i procedury wewnętrzne przedkładane są BCB, który wpierw dokonuje ich oceny. Ponadto istotne zmiany zasad i procedur wewnętrznych muszą również zostać zatwierdzone przez BCB. O wszelkich innych nieistotnych zmianach zasad i procedur wewnętrznych należy informować BCB w terminie trzydziestu dni od daty wprowadzenia zmian, przy czym BCB może te zmiany zakwestionować.

(9)

Struktura prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w Brazylii, jest zatem dwupoziomowa. Podstawowe zasady zawarte w ustawie 10214 oraz uchwałach, okólnikach i wskazówkach przyjętych na jej podstawie wyznaczają wysokie standardy, których izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe muszą przestrzegać, aby uzyskać zezwolenie na świadczenie usług rozliczeniowych w Brazylii (łącznie „zasady naczelne”). Zasady naczelne stanowią pierwszy poziom prawnie wiążących wymogów w Brazylii. Aby wykazać zgodność z zasadami naczelnymi, izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe muszą przedłożyć swoje zasady i procedury wewnętrzne BCB do zatwierdzenia lub uzyskać brak sprzeciwu. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne stanowią drugi poziom prawnie wiążących wymogów w Brazylii, które muszą zawierać szczegółowe zalecenia dotyczące sposobu, w jaki izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe mają spełniać owe standardy. BCB ocenia spełnienie przez izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe tych standardów oraz PFMI. Zasady i procedury wewnętrzne stają się prawnie wiążące dla izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe po ich zatwierdzeniu przez BCB.

(10)

Ocena równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe w Brazylii powinna również uwzględniać skutki tych rozwiązań w zakresie ograniczania ryzyka, tj. poziom ryzyka, na jakie narażeni są członkowie rozliczający i systemy obrotu z siedzibą w Unii w związku z udziałem w tych podmiotach. Na skutki w zakresie ograniczania ryzyka ma wpływ zarówno poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową danych CCP, który zależy od wielkości rynku finansowego, na którym ci kontrahenci prowadzą działalność, jak i adekwatność mających do nich zastosowanie rozwiązań prawnych i nadzorczych służących obniżeniu poziomu tego ryzyka. Aby zapewnić równoważne skutki w zakresie ograniczania ryzyka, wymogi w tym zakresie w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na większych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest wyższy, muszą być bardziej surowe niż wymogi w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na mniejszych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest niższy.

(11)

Rynek finansowy, na którym izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe mające siedzibę w Brazylii prowadzą działalność rozliczeniową, jest znacznie mniejszy niż rynek, na którym prowadzą działalność CCP mający siedzibę w Unii. W ostatnich trzech latach łączna wartość transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Brazylii stanowiła mniej niż 3 % łącznej wartości transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Unii. W związku z tym dla członków rozliczających i systemów obrotu z siedzibą w Unii udział w izbach rozliczeniowych i podmiotach świadczących usługi rozliczeniowe wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem niż w przypadku udziału w CCP posiadających zezwolenie w Unii.

(12)

Rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie do izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe mających siedzibę w Brazylii można zatem uznać za równoważne w zakresie, w jakim pozwalają należycie ograniczać ów niższy poziom ryzyka. Zasady naczelne mające zastosowanie do izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe objętych zezwoleniem w Indiach, których uzupełnienie stanowią ich zasady i procedury wewnętrzne, które przewidują wymóg zapewnienia zgodności z PFMI, ograniczają niższy poziom ryzyka w Brazylii oraz zapewniają skutki w zakresie ograniczania ryzyka równoważne skutkom przewidzianym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(13)

Należy zatem uznać, że rozwiązania prawne i nadzorcze obowiązujące w Brazylii gwarantują, że izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe, które uzyskały zezwolenie w tym państwie, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(14)

Zgodnie z drugim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Brazylii dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, muszą przewidywać prowadzony na bieżąco skuteczny nadzór nad tymi CCP oraz prowadzone na bieżąco egzekwowanie prawa wobec tych CCP.

(15)

BCB na bieżąco monitoruje spełnianie przez izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe prawnie wiążących wymogów, która mają do nich zastosowanie. BCB ma przy tym do dyspozycji kilka narzędzi pozwalających zapewnić zgodność z tymi wymogami. W szczególności BCB ma prawo żądać informacji od izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe, kierować do nich ostrzeżenia oraz zobowiązać je do wprowadzenia określonych zmian w ich zasadach, które uzna za konieczne. Ponadto BCB może również nakładać grzywny za naruszenie przez izby rozliczeniowe lub podmioty świadczące usługi rozliczeniowe prawnie wiążących wymogów, które mają do nich zastosowanie, oraz jest uprawniony nawet do cofnięcia udzielonego im zezwolenia.

(16)

Należy zatem stwierdzić, że izby rozliczeniowe i podmioty świadczące usługi rozliczeniowe posiadające zezwolenie w Brazylii podlegają skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(17)

Zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze Brazylii muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ramach systemów prawnych państw trzecich (dalej „CCP z państw trzecich”).

(18)

CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, którego rozwiązania prawne i nadzorcze wywierają skutki podobne do skutków, jakie mają rozwiązania prawne i nadzorcze obowiązujące w Brazylii, i są zgodne z PFMI, i w którym to państwie trzecim istnieją równoważne przepisy dotyczące przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz w którym CCP podlegają skutecznemu nadzorowi, mogą świadczyć usługi w Brazylii. Warunkiem uznania CCP jest również zawarcie porozumienia o współpracy między BCB a właściwym organem z państwa trzeciego, w którym siedzibę ma CCP ubiegający się o uznanie.

(19)

Należy zatem stwierdzić, że rozwiązania prawne i nadzorcze Brazylii przewidują skuteczny równoważny system uznawania CCP z państw trzecich.

(20)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe, mające zastosowanie w Brazylii na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych dotyczących izb rozliczeniowych i podmiotów świadczących usługi rozliczeniowe oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(21)

Regularny przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w Brazylii do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, nie powinien wykluczać możliwości przeprowadzenia przez Komisję szczegółowego przeglądu w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(22)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/65

(1)

Procedura uznawania kontrahentów centralnych (dalej „CCP”) z siedzibą w państwach trzecich określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ma umożliwić CCP mającym siedzibę i posiadającym zezwolenie w państwach trzecich, których standardy regulacyjne są równoważne standardom ustanowionym we wskazanym rozporządzeniu, świadczenie usług rozliczeniowych na rzecz członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii. Przewidziana w tym rozporządzeniu procedura uznawania kontrahentów oraz decyzja o równoważności przyczyniają się do osiągnięcia nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jakim jest zmniejszenie ryzyka systemowego poprzez rozszerzenie zakresu wykorzystania bezpiecznych i solidnych CCP do rozliczania kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym również wówczas, gdy dani CCP mają swoją siedzibę i uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie trzecim.

(2)

Aby system prawny państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny systemowi prawnemu Unii w odniesieniu do CCP, istotne skutki obowiązujących rozwiązań prawnych i nadzorczych powinny być równoważne z wymogami Unii pod względem osiąganych celów regulacyjnych. Celem niniejszej oceny równoważności jest zatem sprawdzenie, czy rozwiązania prawne i nadzorcze Dubai International Financial Centre (Międzynarodowego Centrum Finansowego w Dubaju, dalej „DIFC”) gwarantują, że kontrahenci centralni mający siedzibę w tym centrum i posiadający zezwolenie wydane przez to centrum nie narażają członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii na wyższy poziom ryzyka niż ten, na jaki mogliby być oni narażeni w przypadku korzystania z usług kontrahentów centralnych posiadających zezwolenie w Unii, a co za tym idzie, że nie powodują niedopuszczalnego poziomu ryzyka systemowego w Unii. Należy zatem w szczególności wziąć pod uwagę znacznie niższy poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową prowadzoną na rynkach finansowych, które są mniejsze od rynku finansowego Unii.

(3)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby funkcjonujące w państwie trzecim rozwiązania prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne z rozwiązaniami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(4)

Po pierwsze CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, muszą spełniać prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(5)

Na prawnie wiążące wymogi DIFC w odniesieniu do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym centrum, składają się: ustawa regulacyjna (Regulatory Law) z 2004 r. i ustawa o rynkach (Markets Law) z 2012 r. („regulacje DIFC”). Ich uzupełnienie stanowi zbiór przepisów Urzędu Regulacji Rynków Finansowych w Dubaju (Dubai Financial Services Authority, dalej „DFSA”), który zawiera moduł dotyczący posiadających zezwolenie instytucji rynkowych (Authorised Market Institutions, dalej „AMI”).

(6)

CCP posiadający siedzibę w DIFC muszą uzyskać zezwolenie DFSA na prowadzenie działalności jako AMI. Niniejsza decyzja dotyczy wyłącznie systemu mającego zastosowanie do AMI, które świadczą objętą zezwoleniem usługę finansową polegającą na prowadzeniu izby rozliczeniowej w DIFC. Aby uzyskać zezwolenie na prowadzenie działalności rozliczeniowej, AMI muszą spełniać szczegółowe wymagania określone przez DFSA oraz zawarte w zbiorze przepisów DFSA. AMI muszą świadczyć usługi rozliczeniowe w bezpieczny i skuteczny sposób oraz ostrożnie zarządzać ryzykiem związanym z prowadzoną działalnością i realizowanymi operacjami. Muszą również posiadać wystarczające zasoby finansowe, ludzkie i systemowe.

(7)

Regulacje DIFC w pełni wdrażają międzynarodowe standardy określone w zasadach dotyczących infrastruktury rynku finansowego (dalej „PFMI”) wydanych w kwietniu 2012 r. przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozrachunku (2) (dalej „CPSS”) oraz Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych (dalej „IOSCO”).

(8)

Regulacje DIFC zobowiązują również AMI do przyjęcia zasad i procedur wewnętrznych, które gwarantują spełnienie wszystkich istotnych wymogów i które są konieczne, aby prawidłowo uregulować świadczone przez nie usługi rozliczeniowe i rozrachunkowe. Przepis 5.6 dotyczący AMI przewiduje wymóg, zgodnie z którym zasady i procedury wewnętrzne muszą zawierać szczegółowe zapisy, w tym dotyczące przypadków niewykonania zobowiązania. Te zasady i procedury wewnętrzne, jak również wszelkie ich zmiany – zanim zostaną wdrożone – muszą zostać przedłożone DFSA. DFSA może odrzucić proponowane zasady lub zobowiązać AMI do wprowadzenia w nich zmian. Zgodnie z regulacjami DIFC wewnętrzne zasady AMI są prawnie wiążące i mogą być egzekwowane wobec członków i innych uczestników.

(9)

Struktura prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do AMI, które uzyskały zezwolenie w DIFC, jest zatem dwupoziomowa. Podstawowe zasady zawarte w zbiorze przepisów DFSA oraz w regulacjach DIFC wyznaczają wysokie standardy, których AMI muszą przestrzegać, aby uzyskać zezwolenie na świadczenie usług rozliczeniowych w DIFC (łącznie „zasady naczelne”). Te zasady naczelne stanowią pierwszy poziom prawnie wiążących wymogów obowiązujących w DIFC. Aby wykazać zgodność z zasadami naczelnymi, AMI zobowiązane są – na mocy przepisu 5.6 dotyczącego AMI „Zasady prowadzenia działalności” – do sformułowania swoich zasad i procedur wewnętrznych i przedłożenia ich DFSA celem zatwierdzenia, zanim zostaną wdrożone, przy czym DFSA może zapobiec ich wdrożeniu lub je odrzucić. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne stanowią drugi poziom wymogów obowiązujących w DIFC.

(10)

Ocena równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do AMI w DIFC powinna również uwzględniać skutki tych rozwiązań w zakresie ograniczania ryzyka, tj. poziom ryzyka, na jakie narażeni są członkowie rozliczający i systemy obrotu z siedzibą w Unii w związku z udziałem w tych podmiotach. Na skutki w zakresie ograniczania ryzyka ma wpływ zarówno poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową danych CCP, który zależy od wielkości rynku finansowego, na którym ci kontrahenci prowadzą działalność, jak i adekwatność mających do nich zastosowanie rozwiązań prawnych i nadzorczych służących obniżeniu poziomu tego ryzyka. Aby zapewnić równoważne skutki w zakresie ograniczania ryzyka, wymogi w tym zakresie w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na większych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest wyższy, muszą być bardziej surowe niż wymogi w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na mniejszych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest niższy.

(11)

Rynek finansowy, na którym AMI posiadające zezwolenie w DIFC prowadzą działalność rozliczeniową, jest znacznie mniejszy niż rynek, na którym prowadzą działalność CCP mający siedzibę w Unii. W okresie od 2011 r. obrót instrumentami pochodnymi lub rozliczanie tych instrumentów na tym rynku miały miejsce na niewielką skalę. W związku z tym dla członków rozliczających i systemów obrotu z siedzibą w Unii udział w CCP posiadających zezwolenie w DIFC wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem niż w przypadku udziału w CCP posiadających zezwolenie w Unii.

(12)

Rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie do CCP posiadających zezwolenie w DIFC można zatem uznać za równoważne w zakresie, w jakim pozwalają należycie ograniczać ów niższy poziom ryzyka. Zasady naczelne mające zastosowanie do tych CCP, których uzupełnienie stanowią obowiązujące w tych CCP zasady i procedury wewnętrzne, które przewidują wymóg zapewnienia zgodności z PFMI, ograniczają niższy poziom ryzyka w DIFC oraz zapewniają skutki w zakresie ograniczania ryzyka równoważne skutkom przewidzianym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(13)

Należy zatem uznać, że rozwiązania prawne i nadzorcze DIFC gwarantują, że AMI, które uzyskały zezwolenie w tym centrum, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(14)

Zgodnie z drugim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze DIFC dotyczące CCP posiadających zezwolenie w tym centrum muszą przewidywać prowadzony na bieżąco skuteczny nadzór nad tymi CCP oraz prowadzone na bieżąco egzekwowanie prawa wobec tych CCP.

(15)

DFSA, jako organ sprawujący nadzór nad AMI, monitoruje AMI w DIFC, aby zapewnić przestrzeganie obowiązujących przepisów. DFSA przysługują wszechstronne uprawnienia do udzielania zezwoleń AMI oraz nakładania na nie kar, w tym m.in. uprawnienie do cofania zezwoleń udzielonych AMI oraz uprawnienie do nakładania na nie sankcji. Bieżący nadzór prowadzi DFSA. DFSA stosuje cykl nieprzerwanego zarządzania ryzykiem obejmujący identyfikację, ocenę, hierarchizację i ograniczanie ryzyka. Ustawa regulacyjna z 2004 r. przyznaje DFSA duże uprawnienia w zakresie egzekwowania ustanowionych przez ten urząd przepisów i zasad. DFSA jest uprawniony do prowadzenia dochodzeń w sprawie podejrzeń naruszenia ustanowionych przez niego zasad oraz przysługuje mu prawo prowadzenia kontroli, uzyskiwania – w trybie przymusowym – wglądu do ksiąg rachunkowych i dokumentacji oraz zobowiązywania osób fizycznych do udziału w przesłuchaniach pod przysięgą lub przyrzeczeniem. DFSA może m.in. nakładać kary finansowe, udzielać publicznych nagan oraz zakazywać osobom podejmowania działalności na terenie DIFC.

(16)

Należy zatem stwierdzić, że AMI posiadające zezwolenie w DIFC podlegają skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(17)

Zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze DIFC muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ramach systemów prawnych państw trzecich (dalej „CCP z państw trzecich”).

(18)

CCP z państw trzecich, którzy pragną rozliczać instrumenty pochodne w DIFC, muszą złożyć do DFSA wniosek o uznanie. Kryteria i przebieg procedury uznawania określono w module dotyczącym uznawania.

(19)

Aby uzyskać uznanie, jurysdykcja, w której CCP ma siedzibę, musi posiadać wystarczająco solidny system regulacyjny, podobny do rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w DIFC. Ponadto warunkiem pozytywnego rozpatrzenia wniosku CCP z państwa trzeciego wymagane jest uprzednie zawarcie porozumienia o współpracy między DIFC a właściwymi organami danego państwa trzeciego.

(20)

Należy zatem stwierdzić, że rozwiązania prawne i nadzorcze DIFC przewidują skuteczny równoważny system uznawania CCP z państw trzecich.

(21)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące AMI mające zastosowanie w DIFC na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna, we współpracy z ESMA, w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych dotyczących AMI oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(22)

Regularny przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w DIFC do CCP posiadających zezwolenie w tym centrum nie powinien wykluczać możliwości przeprowadzenia przez Komisję szczegółowego przeglądu w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(23)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/68

(1)

Procedura uznawania kontrahentów centralnych (dalej „CCP”) z siedzibą w państwach trzecich określonych w art. 25 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 ma umożliwić CCP mającym siedzibę i posiadającym zezwolenie w państwach trzecich, których standardy regulacyjne są równoważne standardom ustanowionym we wskazanym rozporządzeniu, świadczenie usług rozliczeniowych na rzecz członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii. Przewidziana w tym rozporządzeniu procedura uznawania kontrahentów oraz decyzja o równoważności przyczyniają się do osiągnięcia nadrzędnego celu rozporządzenia (UE) nr 648/2012, jakim jest zmniejszenie ryzyka systemowego poprzez rozszerzenie zakresu wykorzystania bezpiecznych i solidnych CCP do rozliczania kontraktów na instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym również wówczas, gdy dani CCP mają swoją siedzibę i uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w państwie trzecim.

(2)

Aby system prawny państwa trzeciego mógł zostać uznany za równoważny systemowi prawnemu Unii w odniesieniu do CCP, istotne skutki obowiązujących rozwiązań prawnych i nadzorczych powinny być równoważne z wymogami Unii pod względem osiąganych celów regulacyjnych. Celem niniejszej oceny równoważności jest zatem sprawdzenie, czy rozwiązania prawne i nadzorcze Zjednoczonych Emiratów Arabskich (dalej „ZEA”) gwarantują, że CCP mający siedzibę i posiadający zezwolenie w tym państwie nie narażają członków rozliczających lub systemów obrotu mających siedzibę w Unii na wyższy poziom ryzyka niż ten, na jaki mogliby oni być narażeni w przypadku korzystania z usług CCP posiadających zezwolenie w Unii, a co za tym idzie, że nie powodują niedopuszczalnego poziomu ryzyka systemowego w Unii. Należy zatem w szczególności wziąć pod uwagę znacznie niższy poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową prowadzoną na rynkach finansowych, które są mniejsze od rynku finansowego Unii.

(3)

Zgodnie z art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, aby funkcjonujące w państwie trzecim rozwiązania prawne i nadzorcze dotyczące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie trzecim, zostały uznane za równoważne z rozwiązaniami ustanowionymi w tym rozporządzeniu, muszą być spełnione trzy warunki.

(4)

Po pierwsze CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwie trzecim, muszą spełniać prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(5)

Na prawnie wiążące wymogi ZEA w odniesieniu do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, składają się zarządzenia (dalej „zarządzenia”) wydane przez Urząd ds. Papierów Wartościowych i Towarów ZEA (Securities and Commodities Authority, dalej „SCA”). Wspomniane zarządzenia określają wymogi, które CCP muszą stale spełniać, aby móc świadczyć usługi rozliczeniowe w ZEA. Obejmują one decyzję nr 157\R z 2005 r., w której zdefiniowano agencję rozliczeniową, oraz decyzję zarządu SCA nr 11 z 2015 r., w której określono wymogi dotyczące CCP. CCP mający siedzibę w ZEA muszą uzyskać zezwolenie SCA.

(6)

SCA wydał zarządzenie (decyzja zarządu SCA nr 11 z 2015 r.) zobowiązujące CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ZEA, do stosowania się do zasad dotyczących infrastruktury rynku finansowego (dalej „PFMI”) wydanych w kwietniu 2012 r. przez Komitet ds. Systemów Płatności i Rozliczeniowych (2) oraz Międzynarodową Organizację Komisji Papierów Wartościowych.

(7)

Na podstawie tych zarządzeń CCP muszą przyjąć zasady i procedury wewnętrzne zapewniające zgodność z wszystkimi istotnymi wymogami i uwzględniające wszystkie istotne aspekty związane z ich funkcjami, w tym mechanizmy gwarantujące odpowiednie zarządzanie kredytami, płynnością i ryzykiem operacyjnym. Te zasady i procedury wewnętrzne muszą zostać zatwierdzone przez SCA. Ponadto wspomniane zasady i procedury wewnętrzne nie mogą zostać zmienione, jeżeli SCA sprzeciwi się planowanym zmianom. Zatwierdzeniu przez SCA podlegają również stosowane przez CCP metody obliczania zasobów finansowych oraz scenariusze testów warunków skrajnych.

(8)

Struktura prawnie wiążących wymogów mających zastosowanie do CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ZEA, jest zatem dwupoziomowa. Podstawowe zasady zawarte w zarządzeniach, zwłaszcza w decyzji zarządu SCA nr 11 z 2015 r., wyznaczają wysokie standardy, których CCP muszą przestrzegać, aby uzyskać zezwolenie na świadczenie usług rozliczeniowych w ZEA. Te zarządzenia stanowią pierwszy poziom prawnie wiążących wymogów obowiązujących w ZEA. Wewnętrzne zasady i procedury CCP stanowią drugi poziom prawnie wiążących wymogów obowiązujących w ZEA. SCA ocenia zgodność CCP z zarządzeniami i PFMI. Wspomniane zasady i procedury wewnętrzne stają się prawnie wiążące dla CCP po ich zatwierdzeniu przez SCA.

(9)

Ocena równoważności rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie do CCP, którzy mają siedzibę w ZEA, powinna również uwzględniać skutki tych rozwiązań w zakresie ograniczania ryzyka, tj. poziom ryzyka, na jakie narażeni są członkowie rozliczający i systemy obrotu z siedzibą w Unii w związku z udziałem w tych podmiotach. Na skutki w zakresie ograniczania ryzyka ma wpływ zarówno poziom ryzyka związanego z działalnością rozliczeniową danych CCP, który zależy od wielkości rynku finansowego, na którym ci kontrahenci prowadzą działalność, jak i adekwatność mających do nich zastosowanie rozwiązań prawnych i nadzorczych służących obniżeniu poziomu tego ryzyka. Aby zapewnić równoważne skutki w zakresie ograniczania ryzyka, wymogi w tym zakresie w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na większych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest wyższy, muszą być bardziej surowe niż wymogi w odniesieniu do CCP prowadzących działalność na mniejszych rynkach finansowych, gdzie poziom ryzyka jest niższy.

(10)

Rynek finansowy, na którym CCP posiadający zezwolenie w ZEA prowadzą działalność rozliczeniową, jest znacznie mniejszy niż rynek, na którym prowadzą działalność CCP mający siedzibę w Unii. W ostatnich trzech latach łączna wartość transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w ZEA stanowiła mniej niż 1 % łącznej wartości transakcji na instrumentach pochodnych rozliczonych w Unii. W związku z tym dla członków rozliczających i systemów obrotu z siedzibą w Unii udział w CCP mających siedzibę w ZEA wiąże się ze znacznie niższym ryzykiem niż w przypadku udziału w CCP posiadających zezwolenie w Unii.

(11)

Rozwiązania prawne i nadzorcze mające zastosowanie do CCP, którzy mają siedzibę w ZEA, można zatem uznać za równoważne w zakresie, w jakim pozwalają należycie ograniczać ów niższy poziom ryzyka. Zasady naczelne mające zastosowanie do CCP posiadających zezwolenie w ZEA, których uzupełnienie stanowią zasady i procedury wewnętrzne wdrażające PFMI, ograniczają niższy poziom ryzyka w ZEA oraz zapewniają skutki w zakresie ograniczania ryzyka równoważne skutkom przewidzianym w rozporządzeniu (UE) nr 648/2012.

(12)

Należy zatem uznać, że rozwiązania prawne i nadzorcze ZEA gwarantują, że CCP, którzy uzyskali zezwolenie w tym państwie, spełniają prawnie wiążące wymogi równoważne wymogom ustanowionym w tytule IV rozporządzenia (UE) nr 648/2012.

(13)

Zgodnie z drugim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze ZEA dotyczące CCP posiadających zezwolenie w tym państwie muszą przewidywać prowadzony na bieżąco skuteczny nadzór nad tymi CCP oraz prowadzone na bieżąco egzekwowanie prawa wobec tych CCP.

(14)

Nadzór nad CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ZEA, prowadzi SCA. SCA jest uprawniony do stałego monitorowania przestrzegania przez CCP prawnie wiążących wymogów, które mają do nich zastosowanie. W tym względzie SCA może żądać od CCP informacji, przeprowadzać kontrole na miejscu, wydawać polecenia usunięcia naruszeń lub potencjalnych naruszeń wymogów ostrożnościowych lub zaprzestania praktyk, które stoją w sprzeczności z prawidłowym funkcjonowaniem rynków finansowych, oraz nakazywać CCP wprowadzenie mechanizmów kontroli wewnętrznej lub środków kontroli ryzyka. SCA może również odwoływać członków kierownictwa, niektórych członków poszczególnych komisji oraz innych członków personelu CCP. Ponadto SCA ma prawo cofnąć udzielone CCP zezwolenie. SCA może także podejmować działania dyscyplinarne wobec CCP oraz nakładać na nich grzywny za nieprzestrzeganie prawnie wiążących wymogów, które mają do nich zastosowanie.

(15)

Należy zatem stwierdzić, że CCP posiadający zezwolenie w ZEA podlegają skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu prawa.

(16)

Zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 25 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 rozwiązania prawne i nadzorcze ZEA muszą przewidywać skuteczny równoważny system uznawania CCP, którzy uzyskali zezwolenie w ramach systemów prawnych państw trzecich (dalej „CCP z państw trzecich”).

(17)

SCA może uznać CCP, którzy uzyskali zezwolenie w państwach trzecich, których rozwiązania prawne i nadzorcze wywierają skutki podobne do skutków, jakie mają rozwiązania prawne i nadzorcze obowiązujące w ZEA. Ponadto CCP z państw trzecich mogą zostać objęci skutecznym nadzorem zapewniającym zgodność z mającymi zastosowanie rozwiązaniami prawnymi i nadzorczymi. Warunkiem uznania CCP jest również zawarcie protokołu ustaleń między ZEA a właściwym organem nadzoru z państwa trzeciego, w którym siedzibę ma CCP ubiegający się o uznanie.

(18)

Należy zatem stwierdzić, że rozwiązania prawne i nadzorcze ZEA przewidują skuteczny równoważny system uznawania CCP z państw trzecich.

(19)

Podstawę niniejszej decyzji stanowią prawnie wiążące wymogi dotyczące CCP mające zastosowanie w ZEA na dzień przyjęcia niniejszej decyzji. Komisja powinna, we współpracy z ESMA, w dalszym ciągu regularnie monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych dotyczących CCP w ZEA oraz spełnianie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(20)

Regularny przegląd rozwiązań prawnych i nadzorczych mających zastosowanie w ZEA do CCP posiadających zezwolenie w tym państwie nie powinien wykluczać możliwości przeprowadzenia przez Komisję szczegółowego przeglądu w dowolnym czasie poza terminem ogólnego przeglądu, w przypadku gdy rozwój sytuacji powoduje konieczność przeprowadzenia przez Komisję ponownej oceny równoważności stwierdzonej niniejszą decyzją. Taka ponowna ocena może prowadzić do uchylenia niniejszej decyzji.

(21)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

16.12.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 342/71

(1)

Decyzja wykonawcza Komisji (UE) 2016/2122 (3) została przyjęta w związku z wystąpieniem ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwach w Danii, Niemczech, na Węgrzech, w Niderlandach, Austrii i Szwecji („dane państwa członkowskie”) oraz ustanowieniem obszarów zapowietrzonych i zagrożonych przez właściwe organy danych państw członkowskich zgodnie z dyrektywą Rady 2005/94/WE (4).

(2)

W decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 przewiduje się, że obszary zapowietrzone i zagrożone ustanowione przez dane państwa członkowskie zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE powinny obejmować co najmniej obszary wymienione jako obszary zapowietrzone i zagrożone w załączniku do wspomnianej decyzji wykonawczej.

(3)

Po wystąpieniu kolejnych ognisk grypy ptaków podtypu H5N8 w Niemczech, na Węgrzech i w Holandii, oraz ognisk tej choroby we Francji i w Polsce, zmieniono załącznik do decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 w drodze decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/2219 (5) w celu zmiany obszarów wymienionych w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 poprzez uwzględnienie nowej sytuacji epidemiologicznej w Unii i ustanowienie nowych obszarów zapowietrzonych i zagrożonych przez właściwe organy tych państw członkowskich zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE.

(4)

Od momentu zmiany decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 w drodze decyzji wykonawczej (UE) 2016/2219 Niemcy zgłosiły Komisji wystąpienie ogniska grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwie, w którym ptaki żyjące w niewoli utrzymuje się poza obszarami wymienionymi obecnie w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122, w których utrzymywany jest drób lub inne ptaki żyjące w niewoli, oraz podjęły niezbędne środki wymagane na podstawie dyrektywy 2005/94/WE, w tym ustanowiły obszary zapowietrzone i zagrożone wokół tego ogniska.

(5)

Ponadto od momentu daty zmiany decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 w drodze decyzji wykonawczej (UE) 2016/2219 Francja zgłosiła Komisji wystąpienie dalszych ognisk grypy ptaków podtypu H5N8 w gospodarstwach poza obszarami wymienionymi obecnie w załączniku do decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122, w których utrzymywany jest drób, oraz podjęła niezbędne środki wymagane na podstawie dyrektywy 2005/94/WE, w tym ustanowiła obszary zapowietrzone i zagrożone wokół tych ognisk.

(6)

Ponadto od momentu zmiany decyzji wykonawczej (UE) 2016/2122 w drodze decyzji wykonawczej (UE) 2016/2219 również Węgry zgłosiły Komisji wystąpienie kolejnych ognisk wysoce zjadliwej grypy ptaków podtypu H5N8 na swoim terytorium. Uwzględniając dalszy rozwój sytuacji epidemiologicznej na Węgrzech, konieczne jest rozszerzenie obszarów obecnie ustanowionych przez to państwo członkowskie jako obszary zapowietrzone i zagrożone zgodnie z dyrektywą 2005/94/WE.