24.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/1

(1)

W części II tytuł I rozdział II sekcja 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (4) ustanawia się program „Owoce i warzywa w szkole” oraz program „Mleko w szkole”.

(2)

Doświadczenie zdobyte w związku z realizacją obecnych programów dla szkół, wraz z wnioskami z ocen zewnętrznych oraz następującą po nich analizą różnych opcji polityki, a także trudnościami w sferze społecznej, z którymi zmagają się państwa członkowskie, nasuwa wniosek, że kontynuacja i wzmocnienie obydwu programów dla szkół mają ogromne znaczenie. W związku z obecnym spadkiem spożycia świeżych owoców i warzyw oraz przetworów mlecznych, szczególnie wśród dzieci, a także coraz powszechniejszym występowaniem otyłości wśród dzieci w związku z nawykami żywieniowymi polegającymi na preferowaniu wysoko przetworzonych środków spożywczych, ponadto często z dużym dodatkiem cukru, soli, tłuszczu lub dodatków do żywności, finansowa pomoc Unii na rzecz dostarczania dzieciom w placówkach oświatowych wybranych produktów rolnych powinna w większym stopniu przyczyniać się do propagowania zdrowych nawyków żywieniowych oraz spożywania produktów lokalnych.

(3)

Analiza różnych opcji polityki wskazuje, że jednolite podejście w oparciu o wspólne ramy prawne i finansowe jest najbardziej odpowiednie i skuteczne w osiąganiu konkretnych celów, które wspólna polityka rolna realizuje za pośrednictwem programów dla szkół. Takie podejście pozwoliłoby państwom członkowskim zmaksymalizować efekty dystrybucji w ramach stałego budżetu i zwiększyć efektywność zarządzania. Jednakże w celu uwzględnienia różnic pomiędzy owocami i warzywami, w tym bananami, z jednej strony, oraz mlekiem i przetworami mlecznymi, z drugiej strony – tzn. pomiedzy „Owocacmi i warzywami w szkole” oraz „Mlekiem w szkole” zdefiniowanymi w niniejszym rozporządzeniu – oraz różnic pomiędzy ich łańcuchami dostaw, niektóre elementy, takie jak odpowiednie przydziały środków budżetowych, powinny pozostać oddzielone. W świetle doświadczeń zdobytych podczas realizacji obecnych programów udział państw członkowskich w programie dla szkół powinien pozostać dobrowolny. Uwzględniając różne wzorce konsumpcyjne w poszczególnych państwach członkowskich, uczestniczące państwa członkowskie i regiony powinny mieć możliwość dokonania wyboru, w ramach swoich strategii, które spośród produktów kwalifikujących się do dostarczania dzieciom w placówkach oświatowych chcą dystrybuować. Państwa członkowskie mogłyby również rozważyć wprowadzenie ukierunkowanych środków służących rozwiązaniu problemu malejącego spożycia mleka w grupie docelowej.

(4)

Stwierdzono tendencję spadkową, w szczególności jeśli chodzi o spożycie świeżych owoców i warzyw oraz mleka spożywczego. Należy zatem na zasadzie priorytetu skoncentrować się na dystrybucji tych właśnie produktów w ramach programu dla szkół. Przyczyniłoby się to również do zmniejszenia obciążeń organizacyjnych dla szkół oraz do zwiększenia efektów dystrybucji w ramach ograniczonego budżetu, a także byłoby zgodne z obecną praktyką, ponieważ produkty te są już najczęściej przedmiotem dystrybucji. Jednakże aby dostosować się do zaleceń żywieniowych w zakresie spożycia wapnia oraz w celu propagowania spożywania konkretnych produktów lub w odpowiedzi na szczególne potrzeby żywieniowe dzieci na swoim terytorium, a także ze względu na rosnące problemy związane z nietolerancją zawartej w mleku laktozy, państwa członkowskie powinny być upoważnione – o ile dystrybuują już mleko spożywcze lub jego odmiany bezlaktozowe – do dystrybucji innych przetworów mlecznych bez dodatku środków aromatyzujących, owoców, orzechów lub kakao, takich jak jogurt i sery, które mają pozytywny wpływ na zdrowie dzieci. Państwa członkowskie powinny być również upoważnione do dystrybucji przetworzonych produktów z owoców i warzyw – o ile dystrybuują już świeże owoce i warzywa. Ponadto należy podjąć wysiłki, aby zapewnić dystrybucję produktów lokalnych i regionalnych. W przypadkach, gdy państwa członkowskie uznają to za niezbędne do osiągnięcia celów programu dla szkół oraz celów przewidzianych w ich strategiach, powinny one móc uzupełniać dystrybucję wspomnianych wyżej produktów o niektóre inne przetwory mleczne i produkty na bazie mleka. Wszystkie te produkty powinny w pełni kwalifikować się do objęcia pomocą unijną. Jednakże w przypadku produktów nie będących produktami rolnymi, do objęcia pomocą powinien kwalifikować się jedynie składnik mleczny. W celu uwzględnienia postępów naukowych oraz w celu zapewnienia, aby dystrybuowane produkty spełniały cele programu dla szkół, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do uzupełniania wykazu wykluczonych wzmacniaczy smaku określonych w niniejszym rozporządzeniu oraz określania maksymalnych poziomów dodatku cukru, dodatku soli lub dodatku tłuszczu w przetworzonych produktach.

(5)

Aby program dla szkół był skuteczny w osiąganiu swoich celów krótko- i długoterminowych polegających na zwiększeniu spożycia wybranych produktów rolnych i kształtowaniu zdrowego sposobu odżywiania się, niezbędne są towarzyszące środki edukacyjne wspierające dystrybucję. Zważywszy na ich znaczenie, takie środki powinny wspierać dystrybucję owoców i warzyw w szkole oraz mleka w szkole. Stanowią one, jako towarzyszące środki edukacyjne, kluczowe narzędzie w zainteresowaniu dzieci – z pomocą, na przykład, specjalistów ds. żywienia i rolników – rolnictwem i różnorodnością unijnych produktów rolnych, w szczególności tych wytwarzanych w zamieszkiwanym przez nie regionie. Aby zrealizować cele programu dla szkół, państwa członkowskie powinny mieć możliwość uwzględnienia w swoich środkach szerszej gamy produktów rolnych, a także innych specjalności lokalnych, regionalnych lub krajowych, takich jak miód, oliwki stołowe, oliwa z oliwek.

(6)

W celu promowania zdrowych nawyków żywieniowych państwa członkowskie powinny zapewnić, aby organy krajowe odpowiedzialne za żywienie lub zdrowie były odpowiednio zaangażowane w sporządzanie wykazu produktów, które mają być dostarczane, lub aby organy te odpowiednio zatwierdzały taki wykaz, zgodnie z procedurami krajowymi.

(7)

W celu zapewnienia skutecznego i ukierunkowanego wykorzystania unijnych środków finansowych oraz ułatwienia realizacji programu dla szkół, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do identyfikowania kosztów i środków kwalifikujących się do objęcia pomocą unijną.

(8)

Pomoc unijna powinna być przydzielana oddzielnie na owoce i warzywa w szkole i na mleko w szkole zgodnie z zasadą dobrowolności dystrybucji. Pomoc ta powinna być przydzielana każdemu państwu członkowskiemu z uwzględnieniem liczby dzieci w wieku od sześciu do dziesięciu lat w danym państwie członkowskim oraz stopnia rozwoju regionów w tym państwie członkowskim, w celu zapewnienia, aby większa pomoc była przyznawana regionom mniej rozwiniętym, na mniejszych wyspach Morza Egejskiego i w regionach najbardziej oddalonych ze względu na ograniczoną dywersyfikację rolnictwa w tych regionach oraz częsty brak dostępności niektórych produktów w danym regionie, co skutkuje wyższymi kosztami transportu i magazynowania. Ponadto, aby umożliwić państwom członkowskim utrzymanie skali ich obecnych programów „Mleko w szkole” oraz aby zachęcić inne państwa członkowskie do podjęcia dystrybucji mleka, należy połączyć te kryteria z danymi dotyczącymi dotychczasowego wykorzystania pomocy unijnej na dostarczanie mleka i przetworów mlecznych dla dzieci, z wyjątkiem Chorwacji, dla której zostanie ustalona szczególna kwota.

(9)

W interesie dobrej administracji i zarządzania budżetem państwa członkowskie, które chcą uczestniczyć w dystrybucji kwalifikujących się produktów, powinny co roku składać wnioski o pomoc unijną.

(10)

Opracowanie strategii krajowej lub regionalnej powinno być warunkiem udziału państwa członkowskiego w programie dla szkół. Każde państwo członkowskie, które chce w nim uczestniczyć, powinno przedstawić strategię w formie dokumentu obejmującego okres sześciu lat i określającego jego priorytety. Państwa członkowskie powinny móc regularnie aktualizować swoje strategie, w szczególności w świetle ocen i ponownych analiz priorytetów lub celów oraz powodzenia realizowanych przez nie programów. Ponadto w strategiach mogą być określone elementy związane z realizacją programu dla szkół, które pozwolą państwom członkowskim na osiągnięcie efektywności w zarządzaniu, między innymi w odniesieniu do wniosków o pomoc.

(11)

W celu propagowania wiedzy na temat programu dla szkół oraz zwiększenia widoczności pomocy unijnej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do obowiązku państw członkowskich w zakresie wyraźnego rozpowszechniania informacji o unijnym wsparciu przy realizacji programu, w tym w odniesieniu do narzędzi reklamowych oraz, w stosownych przypadkach, wspólnego identyfikatora lub wspólnych elementów graficznych.

(12)

W celu zapewnienia widoczności programu dla szkół, państwa członkowskie powinny wyjaśnić w swoich strategiach, w jaki sposób będą zapewniać wartość dodaną swoich programów, zwłaszcza w przypadku gdy produkty finansowane w ramach programu unijnego są spożywane w tym samym czasie, co inne posiłki dostarczane dzieciom w placówkach oświatowych. Aby zapewnić osiągnięcie celu edukacyjnego programu unijnego oraz jego skuteczność, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do przepisów dotyczących dystrybucji produktów finansowanych w ramach programu unijnego w związku z dostarczaniem innych posiłków do placówek oświatowych i ich przygotowywania.

(13)

W celu sprawdzenia skuteczności programu dla szkół w państwach członkowskich, należy zapewnić finansowanie przez Unię inicjatyw w dziedzinie monitorowania i oceny osiągniętych wyników, ze szczególnym uwzględnieniem zmian konsumpcji w średniej perspektywie czasowej.

(14)

Zasada współfinansowania w odniesieniu do dystrybucji owoców i warzyw w szkole powinna zostać zniesiona.

(15)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno wpływać na podział kompetencji regionalnych lub lokalnych w państwach członkowskich.

(16)

Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 i rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 (5) powinny zatem zostać odpowiednio zmienione. W celu uwzględnienia okresowości roku szkolnego nowe przepisy powinny wejść w życie od dnia 1 sierpnia 2017 r.,

1)

część II tytuł I rozdział II sekcja 1 otrzymuje brzmienie:

„Sekcja 1

Pomoc dotycząca dostarczania owoców i warzyw oraz mleka i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych.

Artykuł 22

Grupa docelowa

Programem pomocy, który ma poprawić dystrybucję produktów rolnych i polepszyć nawyki żywieniowe dzieci, objęte są dzieci, które regularnie uczęszczają do żłobków, przedszkoli lub szkół podstawowych lub średnich zarządzanych lub zatwierdzonych przez właściwe organy państw członkowskich.

Artykuł 23

Pomoc dotycząca dostarczania owoców i warzyw w szkole oraz mleka w szkole, towarzyszących środków edukacyjnych i powiązanych kosztów

1.   Przyznaje się pomoc unijną w odniesieniu do dzieci w placówkach oświatowych, o których mowa w art. 22:

Rada ustanawia , zgodnie z art. 43 ust. 3 TFUE, limity udziału pomocy unijnej obejmującej środki i koszty, o których mowa w lit. b) i c) akapit pierwszy niniejszego ustępu.

2.   Do celów niniejszej sekcji:

3.   Państwa członkowskie, które chcą skorzystać z programu pomocy ustanowionego zgodnie z ust. 1 (zwanego dalej »programem dla szkół«) i wnioskujące o odpowiednią pomoc unijną, traktują na zasadzie priorytetu – przy uwzględnieniu uwarunkowań krajowych – dystrybucję produktów z jednej lub obu poniższych grup:

4.   Niezależnie od ust. 3, w celu propagowania spożywania konkretnych produktów lub w odpowiedzi na szczególne potrzeby żywieniowe dzieci na ich terytorium, państwa członkowskie mogą przewidzieć dystrybucję produktów z jednej lub obu poniższych grup:

5.   W przypadkach gdy państwa członkowskie uznają, że jest to niezbędne do osiągnięcia celów programu dla szkół oraz celów określonych w strategiach, o których mowa w ust. 8, mogą uzupełnić dystrybucję produktów, o których mowa w ust. 3 i 4, o produkty wymienione w załączniku V.

W takich przypadkach pomoc unijna wypłacana jest jedyne w odniesieniu do składnika mlecznego dystrybuowanego produktu. Ten składnik mleczny musi stanowić co najmniej 90 % wagi produktów kategorii I w załączniku V oraz 75 % wagi produktów kategorii II w załączniku V.

Poziom pomocy unijnej przeznaczonej na składnik mleczny ustalany jest przez Radę zgodnie z art. 43. ust. 3 TFUE.

6.   Produkty dystrybuowane w ramach programu dla szkół nie mogą zawierać któregokolwiek z poniższych dodatków:

Niezależnie od akapitu pierwszego niniejszego ustępu każde państwo członkowskie może zadecydować – po otrzymaniu odpowiedniego zezwolenia od swoich krajowych organów odpowiedzialnych za zdrowie i żywienie zgodnie z jego procedurami krajowymi – że kwalifikujące się produkty, o których mowa w ust. 4 i 5, mogą zawierać w ograniczonej ilości dodatek cukru, dodatek soli lub dodatek tłuszczu.

7.   Oprócz produktów, o których mowa w ust. 3, 4 i 5 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą przewidzieć objęcie towarzyszącymi środkami edukacyjnymi innych produktów rolnych, w szczególności produktów wymienionych w art. 1 ust. 2 lit. g) i v).

8.   Warunkiem uczestnictwa państwa członkowskiego w programie dla szkół jest opracowanie przez to państwo członkowskie, przed przystąpieniem do programu dla szkół, a następnie co sześć lat, strategii dotyczącej realizacji programu, na poziomie krajowym lub regionalnym. Strategia może być zmieniana przez organ odpowiedzialny za jej sporządzenie na poziomie krajowym lub regionalnym, w szczególności w świetle jej monitorowania i oceny oraz osiągniętych wyników. Strategia określa co najmniej potrzeby, które mają zostać zaspokojone, klasyfikację potrzeb pod względem priorytetów, grupę docelową, oczekiwane wyniki oraz – jeśli są dostępne – ujęte ilościowo cele, jakie należy osiągnąć w porównaniu z sytuacją wyjściową, a także określa najbardziej odpowiednie instrumenty i działania służące osiągnięciu tych celów.

Strategia może zawierać szczegółowe elementy dotyczące realizacji programu dla szkół, w tym elementy mające uprościć zarządzanie tym programem.

9.   Państwa członkowskie określają w swoich strategiach wykaz wszystkich produktów, które mają być dostarczane w ramach programu dla szkół, w ramach regularnej dystrybucji albo w ramach towarzyszących środków edukacyjnych. Bez uszczerbku dla ust. 6 państwa członkowskie zapewniają odpowiednie zaangażowanie swoich organów krajowych odpowiedzialnych za żywienie lub zdrowie w sporządzanie takiego wykazu lub odpowiednie zatwierdzenie takiego wykazu przez te organy, zgodnie z procedurami krajowymi.

10.   Aby zapewnić skuteczność programu dla szkół, państwa członkowskie przewidują również towarzyszące środki edukacyjne, które mogą obejmować, między innymi, środki i działania ukierunkowane na zainteresowanie dzieci rolnictwem, poprzez działania takie jak zwiedzanie gospodarstw rolnych oraz dystrybucję szerszej gamy produktów rolnych, o czym mowa w ust. 7. Środki te mogą być również zaprojektowane tak, aby edukować dzieci w zakresie powiązanych kwestii, takich jak zdrowe nawyki żywieniowe, lokalne łańcuchy żywnościowe, rolnictwo ekologiczne, zrównoważona produkcja lub zwalczanie marnotrawienia żywności.

11.   Państwa członkowskie dokonują wyboru produktów przeznaczonych do dystrybucji lub do objęcia towarzyszącymi środkami edukacyjnymi na podstawie obiektywnych kryteriów, wśród których znajduje się co najmniej jedno z poniższych: zdrowie i względy środowiskowe, sezonowość, różnorodność oraz dostępność lokalnych lub regionalnych produktów, przy czym w miarę możliwości priorytet przyznaje się produktom pochodzącym z Unii. Państwa członkowskie mogą zachęcać w szczególności do zakupu produktów lokalnych lub regionalnych, produktów ekologicznych, w krótkich łańcuchach dostaw lub z korzyściami dla środowiska oraz, w stosownych przypadkach, produktów uznanych w ramach systemów jakości ustanowionych w rozporządzeniu (UE) nr 1151/2012.

Państwa członkowskie mogą uwzględnić w swoich strategiach nadanie priorytetu względom zrównoważoności i sprawiedliwego handlu.

Artykuł 23a

Przepisy finansowe

1.   Bez uszczerbku dla ust. 4 niniejszego artykułu pomoc w ramach programu dla szkół, przydzielona na dystrybucję produktów, towarzyszące środki edukacyjne i powiązane koszty, o których mowa w art. 23 ust. 1, nie może przekraczać 250 mln EUR na rok szkolny.

W ramach tego ogólnego limitu pomoc nie może przekraczać:

2.   Pomoc, o której mowa w ust. 1, przyznaje się każdemu państwu członkowskiemu przy uwzględnieniu:

Przydziały dla danych państw członkowskich zapewniają przyznanie większej pomocy dla regionów najbardziej oddalonych wymienionych w art. 349 TFUE w celu uwzględnienia szczególnej sytuacji tych regionów w pozyskiwaniu produktów i w celu propagowania pozyskiwania przez nie produktów w innych takich regionach bliskich geograficznie.

Przydziały na mleko w szkole wynikające z zastosowania kryteriów określonych w niniejszym ustępie muszą zapewniać, aby wszystkie państwa członkowskie były uprawnione do otrzymywania co najmniej minimalnej kwoty pomocy unijnej na dziecko w grupie wiekowej, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a). Kwota ta nie może być niższa niż średnia kwota unijnej pomocy wykorzystana na dziecko we wszystkich państwach członkowskich biorących udział w programie »Mleko w szkole« obowiązującym przed dniem 1 sierpnia 2017 r.

Środki dotyczące określania wstępnych i ostatecznych przydziałów oraz ponownego przydziału pomocy unijnej na owoce i warzywa w szkole oraz mleko w szkole podejmuje Rada zgodnie z art. 43 ust. 3 TFUE.

3.   Państwa członkowskie, które chcą uczestniczyć w programie dla szkół, przedkładają co roku swój wniosek o pomoc unijną, w którym określają wnioskowaną kwotę na owoce i warzywa w szkole i wnioskowaną kwotę na mleko w szkole, które chcą dystrybuować.

4.   Nie przekraczając ogólnego limitu w wysokości 250 mln EUR określonego w ust. 1, każde państwo członkowskie może przenieść, raz w danym roku szkolnym, do 20 % kwoty jednego lub drugiego wstępnego przydziału.

Ten udział procentowy może zostać zwiększony do 25 % dla państw członkowskich posiadających regiony najbardziej oddalone wymienione w art. 349 TFUE oraz w innych należycie uzasadnionych przypadkach, na przykład gdy państwo członkowskie musi podjąć działania w związku ze szczególną sytuacją rynkową w sektorze objętym programem dla szkół, swoimi szczególnymi obawami co do niskiego spożycia którejkolwiek z grup produktów lub innymi wyzwaniami społecznymi.

Przeniesienia te mogą być dokonywane:

Przeniesienia, o których mowa w akapicie trzecim lit. a), nie mogą być dokonywanie ze wstępnych przydziałów przeznaczonych na grupę produktów, dla której dane państwo członkowskie wnioskuje o kwotę przekraczającą jego wstępny przydział. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o kwocie wszelkich przeniesień pomiędzy wstępnymi przydziałami.

5.   Program dla szkół pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich innych odrębnych krajowych programów dla szkół, które są zgodne z prawem Unii. Pomoc unijna przewidziana w art. 23 może być wykorzystana do rozszerzenia zakresu lub zwiększenia skuteczności wszelkich istniejących krajowych programów dla szkół lub krajowych programów dystrybucji owoców i warzyw w szkole oraz dystrybucji mleka w szkole, ale nie może zastępować finansowania takich istniejących programów krajowych, z wyjątkiem bezpłatnej dystrybucji posiłków dla dzieci w placówkach oświatowych. W przypadku gdy państwo członkowskie postanowi rozszerzyć zakres istniejącego krajowego programu dla szkół lub zwiększyć jego skuteczność poprzez ubieganie się o unijną pomoc, w strategii, o której mowa w art. 23 ust. 8, określa, w jaki sposób zostanie to osiągnięte.

6.   W ramach uzupełniania pomocy unijnej państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową na rzecz finansowania programu dla szkół.

Państwa członkowskie mogą finansować tę pomoc z opłaty nakładanej na dany sektor lub za pomocą jakiegokolwiek innego wkładu sektora prywatnego.

7.   Unia może również finansować, zgodnie z art. 6 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, środki informacyjne, reklamowe oraz monitorowanie i ocenę związane z programem dla szkół, w tym środki dotyczące propagowania wśród obywateli wiedzy o celach programu, oraz powiązane środki dotyczące tworzenia sieci kontaktów mające na celu wymianę doświadczeń i najlepszych praktyk w celu ułatwienia realizacji programu i zarządzania programem.

Komisja może opracować, zgodnie z art. 24 ust. 4 niniejszego rozporządzenia, wspólny identyfikator lub wspólne elementy graficzne w celu zwiększenia widoczności programu dla szkół.

8.   Państwa członkowskie uczestniczące w programie dla szkół rozpowszechniają – na terenie szkoły lub w innych odpowiednich miejscach – informację o ich udziale w programie oraz o dotowaniu go przez Unię. Państwa członkowskie mogą wykorzystywać wszelkie odpowiednie narzędzia reklamowe, które mogą obejmować plakaty, tematyczne strony internetowe, informacyjne materiały graficzne oraz kampanie informacyjne i propagujące wiedzę na temat programu. Państwa członkowskie zapewniają wartość dodaną i widoczność unijnego programu dla szkół w kontekście dostarczania innych posiłków do placówek oświatowych.

Artykuł 24

Przekazane uprawnienia

1.   W celu promowania wśród dzieci zdrowych nawyków żywieniowych oraz zapewnienia, aby pomoc w ramach programu dla szkół była ukierunkowana na dzieci z grupy docelowej, o której mowa w art. 22, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych dotyczących przepisów w zakresie:

2.   W celu zapewnienia skutecznego i ukierunkowanego wykorzystania unijnych środków finansowych oraz ułatwienia realizacji programu dla szkół Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych dotyczących:

3.   Aby uwzględniać postępy badań naukowych, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych, w celu uzupełniania wykazu sztucznych wzmacniaczy smaku, o których mowa w art. 23 ust. 6 akapit pierwszy lit. e).

W celu zapewnienia, aby produkty dystrybuowane zgodnie z art. 23 ust. 3, 4 i 5 spełniały cele programu dla szkół, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych w celu określenia maksymalnych poziomów dodatku cukru, dodatku soli lub dodatku tłuszczu, które mogą być dopuszczone przez państwa członkowskie na mocy art. 23 ust. 6 akapit drugi, a których obecność w przetworzonych produktach jest technicznie niezbędna do ich przygotowania lub wytworzenia.

4.   W celu propagowania wiedzy na temat programu dla szkół oraz zwiększania widoczności pomocy unijnej Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych nakładających na państwa członkowskie uczestniczące w programie dla szkół wymóg wyraźnego rozpowszechniania informacji o tym, że w celu realizacji programu korzystają one z pomocy unijnej, w tym dotyczących:

5.   W celu zapewnienia wartości dodanej i widoczności programu dla szkół Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych dotyczących przepisów w zakresie dystrybucji produktów w związku z dostarczaniem innych posiłków do placówek oświatowych.

6.   Uwzględniając potrzebę zapewnienia, aby pomoc unijna była odzwierciedlana w cenie, za jaką produkty są udostępniane w ramach programu dla szkół, Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 227, aktów delegowanych wymagających od państw członkowskich określenia w ich strategiach, w jaki sposób zostanie to osiągnięte.

Artykuł 25

Uprawnienia wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą

Komisja może, w drodze aktów wykonawczych, przyjąć środki niezbędne do stosowania niniejszej sekcji, w tym środki dotyczące:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 229 ust. 2.

(*)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie dodatków do żywności (Dz.U. L 354 z 31.12.2008, s. 16).”;"

2)

art. 217 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 217

Płatności krajowe na rzecz dystrybucji produktów wśród dzieci

Państwa członkowskie mogą dokonywać płatności krajowych na rzecz dostarczania dzieciom w placówkach oświatowych kwalifikujących się produktów z grup, o których mowa w art. 23, na rzecz towarzyszących środków edukacyjnych związanych z takimi produktami lub powiązanych kosztów, o których mowa w art. 23 ust. 1 lit. c).

Państwa członkowskie mogą finansować te płatności z opłaty nakładanej na dany sektor lub za pomocą jakiegokolwiek innego wkładu sektora prywatnego.”;

3)

w art. 225 dodaje się litery w brzmieniu:

4)

załącznik V otrzymuje brzmienie:

24.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/11

(1)

Zharmonizowany wskaźnik cen konsumpcyjnych (HICP) służy do pomiaru inflacji w sposób zharmonizowany we wszystkich państwach członkowskich. Komisja i Europejski Bank Centralny (EBC) używają HICP do oceny stabilności cen w państwach członkowskich na podstawie art. 140 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(2)

Zharmonizowane wskaźniki stosuje się w ramach procedury Komisji dotyczącej zakłóceń równowagi makroekonomicznej, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1176/2011 (3).

(3)

Statystyki dotyczące cen charakteryzujące się wysoką jakością i porównywalnością są niezbędne dla osób odpowiedzialnych za politykę publiczną w Unii, badaczy i wszystkich obywateli Europy.

(4)

Europejski System Banków Centralnych (ESBC) stosuje HICP jako wskaźnik pomiaru osiągania celu ESBC, jakim jest zgodnie z art. 127 ust. 1 TFUE stabilność cen, który to cel ma szczególne znaczenie dla definiowania i urzeczywistniania polityki pieniężnej Unii zgodnie z art. 127 ust. 2 TFUE. Zgodnie z art. 127 ust. 4 i art. 282 ust. 5 TFUE EBC jest konsultowany w sprawie każdego proponowanego aktu Unii w dziedzinach podlegających jego kompetencji.

(5)

Niniejsze rozporządzenie ma na celu ustanowienie wspólnych ram opracowywania, tworzenia i rozpowszechniania zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych oraz wskaźnika cen nieruchomości mieszkalnych (HPI) na poziomie unijnym i krajowym. Nie wyklucza to jednak możliwości rozszerzenia stosowania tych ram w przyszłości – w razie potrzeby – na poziomie niższym niż krajowy.

(6)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2494/95 (4) ustanowiono wspólne ramy sporządzania zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych. Te ramy prawne należy dostosować do obecnych wymogów i postępu technicznego, zwiększając dzięki temu przydatność i porównywalność zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych oraz HPI. Na podstawie nowych ram ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu należy rozpocząć prace nad zestawem dodatkowych wskaźników zmian cen.

(7)

W niniejszym rozporządzeniu uwzględniono program Komisji na rzecz lepszego stanowienia prawa, w szczególności komunikat Komisji z dnia 8 października 2010 r. pt. „Inteligentne regulacje w Unii Europejskiej”. W dziedzinie statystyki Komisja wyznaczyła sobie jako jeden z priorytetów uproszczenie i usprawnienie otoczenia regulacyjnego statystyki, o którym mowa w komunikacie Komisji z dnia 10 sierpnia 2009 r. w sprawie metod tworzenia statystyk UE: wizja na kolejną dekadę.

(8)

HICP i zharmonizowany wskaźnik cen konsumpcyjnych przy stałych stawkach podatkowych (HICP-CT) powinno się przedstawiać w podziale na kategorie europejskiej klasyfikacji spożycia indywidualnego według celu (ECOICOP). Taka klasyfikacja powinna zapewniać spójność i porównywalność wszystkich europejskich statystyk odnoszących się do spożycia prywatnego. ECOICOP powinna być również spójna z UN COICOP, która jest międzynarodową normą klasyfikującą spożycie indywidualne według celu, a zatem należy dostosować ECOICOP do zmian w UN COICOP.

(9)

HICP opiera się na cenach obserwowanych, które zawierają podatki od produktów. Zatem zmiany stawek podatkowych od produktów mają wpływ na inflację. Do celów analizy inflacji oraz oceny konwergencji w państwach członkowskich niezbędne jest również zbieranie informacji na temat wpływu zmian stawek podatkowych na inflację. W tym celu HICP należy dodatkowo obliczać w oparciu o ceny przy stałych stawkach podatkowych.

(10)

Ustanowienie wskaźników cen nieruchomości mieszkalnych, w szczególności dotyczących nieruchomości mieszkalnych zamieszkiwanych przez właściciela (OOH), jest jednym z ważnych kroków w kierunku dalszego zwiększenia przydatności i porównywalności HICP. HPI stanowi niezbędną podstawę dla opracowywania wskaźnika cen OOH. HPI jest także jednym z istotnych samodzielnych wskaźników. Do dnia 31 grudnia 2018 r. Komisja powinna przygotować sprawozdanie na temat tego, czy wskaźnik cen OOH może zostać objęty zakresem HICP. W zależności od wyników tego sprawozdania Komisja powinna, w razie potrzeby, przedłożyć w rozsądnym terminie wniosek dotyczący zmiany niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do objęcia wskaźnika cen OOH zakresem HICP.

(11)

Wczesne przekazywanie wstępnych informacji na temat miesięcznego HICP w formie szybkich szacunków ma zasadnicze znaczenie dla polityki pieniężnej strefy euro. Państwa członkowskie, których walutą jest euro, powinny zatem przekazywać takie szybkie szacunki.

(12)

HICP ma służyć ocenie stabilności cen. Nie jest on pomyślany jako wskaźnik kosztów utrzymania. Oprócz HICP należy rozpocząć analizę dotyczącą zharmonizowanego wskaźnika kosztów utrzymania.

(13)

Okres odniesienia zharmonizowanych wskaźników cen powinien być okresowo aktualizowany. Należy ustanowić zasady odnoszące się do wspólnych okresów odniesienia zharmonizowanych wskaźników i ich wskaźników częściowych włączonych w różnym czasie, po to by zapewnić porównywalność i przydatność uzyskanych w ten sposób wskaźników.

(14)

Aby zwiększyć stopniową harmonizację zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych oraz HPI, należy inicjować badania pilotażowe służące ocenie możliwości wykorzystania lepszej jakości informacji podstawowych lub stosowania nowych podejść metodologicznych. Komisja powinna podjąć niezbędne działania i znaleźć odpowiednie środki, w tym wsparcie finansowe, aby zachęcić do takich badań pilotażowych.

(15)

Komisja (Eurostat) powinna weryfikować źródła i metody wykorzystywane przez państwa członkowskie do obliczania zharmonizowanych wskaźników i powinna monitorować wdrażanie ram prawnych przez państwa członkowskie. W tym celu Komisja (Eurostat) powinna prowadzić regularny dialog z organami statystycznymi państw członkowskich.

(16)

Informacje ogólne są niezbędne do oceny, czy szczegółowe zharmonizowane wskaźniki przekazywane przez państwa członkowskie są wystarczająco porównywalne. Ponadto przejrzyste metody i praktyki opracowywania danych stosowane przez państwa członkowskie pomagają wszystkim zainteresowanym stronom w zrozumieniu zharmonizowanych wskaźników i dalszym podnoszeniu ich jakości. Należy zatem ustanowić zestaw zasad przekazywania zharmonizowanych metadanych.

(17)

W celu zapewnienia jakości danych statystycznych przekazywanych przez państwa członkowskie Komisja powinna korzystać z odpowiednich prerogatyw i uprawnień przewidzianych w art. 12 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (5).

(18)

W celu zapewnienia dostosowywania do zmian w UN COICOP, dokonywania zmian w wykazie pozycji regulowanym aktami wykonawczymi poprzez dodanie pozycji na potrzeby uwzględnienia rozwoju technicznego metod statystycznych i w oparciu o ocenę badań pilotażowych oraz modyfikowania wykazu wskaźników częściowych ECOICOP, do których tworzenia państwa członkowskie nie są zobowiązane, w celu włączenia gier losowych do HICP i HICP-CT, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(19)

W celu zapewnienia pełnej porównywalności zharmonizowanych wskaźników, niezbędne są jednolite warunki dotyczące: stosowania ECOICOP na potrzeby HICP i HICP-CT; dezagregacji szybkich szacunków HICP przekazywanych przez państwa członkowskie, których walutą jest euro; dezagregacji wskaźnika cen OOH oraz HPI; jakości wag zharmonizowanych wskaźników; udoskonalonych metod opartych na dobrowolnych badaniach pilotażowych; odpowiedniej metodologii; szczegółowych przepisów dotyczących przeliczeń zharmonizowanych wskaźników na nowy okres odniesienia wskaźnika; standardów wymiany danych i metadanych; dokonywania rewizji zharmonizowanych wskaźników i ich wskaźników częściowych; a także jednolite warunki dotyczące wymogów zapewnienia jakości technicznej odnośnie do treści standardowych rocznych raportów jakości, terminu przekazywania tych raportów Komisji (Eurostatowi) oraz struktury zestawień i terminu przekazywania tych zestawień Komisji (Eurostatowi). W celu zapewnienia takich jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (6).

(20)

Przyjmując środki wykonawcze i akty delegowane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Komisja powinna, w stosownych przypadkach, brać pod uwagę opłacalność oraz zapewniać, by te środki i akty nie nakładały znacznego dodatkowego obciążenia na państwa członkowskie lub na respondentów.

(21)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, jakim jest utworzenie wspólnych standardów statystycznych dla zharmonizowanych wskaźników cen konsumpcyjnych oraz HPI, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(22)

Z uwagi na art. 7 rozporządzenia (WE) nr 223/2009 zasięgnięto opinii Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego.

(23)

Należy zatem uchylić rozporządzenie (WE) nr 2494/95,

1)

„produkty” oznaczają wyroby i usługi w rozumieniu pkt 3.01 załącznika A do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 549/2013 (7) (zwanego dalej „ESA 2010”);

2)

„ceny konsumpcyjne” oznaczają ceny zakupu zapłacone przez gospodarstwa domowe celem nabycia poszczególnych produktów w drodze transakcji pieniężnych;

3)

„ceny nieruchomości mieszkalnych” oznaczają ceny transakcyjne nieruchomości mieszkalnych nabytych przez gospodarstwa domowe;

4)

„ceny zakupu” oznaczają ceny faktycznie zapłacone przez nabywców za produkty, zawierające wszelkie podatki pomniejszone o dotacje do produktów, po odliczeniu zniżek od standardowych cen lub opłat, bez odsetek lub opłat za usługi dodanych w ramach umów kredytowych oraz wszelkich dodatkowych opłat ponoszonych w związku z niedokonaniem płatności w terminie określonym w momencie zakupu;

5)

„ceny administrowane” oznaczają ceny bezpośrednio ustalone przez organ publiczny lub na które organ publiczny ma w znacznym stopniu wpływ;

6)

„zharmonizowany wskaźnik cen konsumpcyjnych” lub „HICP” oznacza porównywalny wskaźnik cen konsumpcyjnych, tworzony przez każde państwo członkowskie;

7)

„zharmonizowany wskaźnik cen konsumpcyjnych przy stałych stawkach podatkowych” lub „HICP-CT” oznacza wskaźnik, którym mierzy się zmiany cen konsumpcyjnych bez uwzględniania wpływu zmian stawek podatkowych od produktów w tym samym okresie;

8)

„stawka podatkowa” oznacza parametr podatkowy i może stanowić odsetek ceny lub całkowitą kwotę podatku naliczoną od jednostki fizycznej;

9)

„wskaźnik cen nieruchomości mieszkalnych zamieszkiwanych przez właściciela” lub „wskaźnik cen OOH” oznacza wskaźnik, którym mierzy się zmiany w cenach transakcyjnych nieruchomości mieszkalnych nienależących dotychczas do sektora gospodarstw domowych oraz innych produktów nabywanych przez gospodarstwa domowe w roli właścicieli zamieszkiwanych przez siebie nieruchomości mieszkalnych;

10)

„wskaźnik cen nieruchomości mieszkalnych” lub „HPI” oznacza wskaźnik, którym mierzy się zmiany w cenach transakcyjnych nieruchomości mieszkalnych nabywanych przez gospodarstwa domowe;

11)

„wskaźnik częściowy HICP lub wskaźnik częściowy HICP-CT” oznacza wskaźnik cen dla jakiejkolwiek kategorii europejskiej klasyfikacji spożycia indywidualnego według celu (ECOICOP) określonej w załączniku I;

12)

„zharmonizowane wskaźniki” oznaczają HICP, HICP-CT, wskaźnik cen OOH oraz HPI;

13)

„szybki szacunek HICP” oznacza wczesny szacunek HICP przekazany przez państwa członkowskie, których walutą jest euro, mogący opierać się na wstępnych informacjach i, w razie potrzeby, odpowiednich modelach;

14)

„wskaźnik typu Laspeyresa” oznacza wskaźnik cen, którym mierzy się średnią zmianę cen między okresem odniesienia cen a okresem porównania z wykorzystaniem udziałów w wydatkach z okresu sprzed okresu odniesienia cen, przy czym udziały w wydatkach są dostosowane w celu odzwierciedlenia cen z okresu odniesienia cen.

„Wskaźnik typu Laspeyresa” definiuje się następująco:

Przy czym p oznacza cenę produktu, 0 – okres odniesienia cen, natomiast t – okres porównania. Wagi (w) oznaczają udziały w wydatkach w okresie (b) sprzed okresu odniesienia cen i są dostosowane w celu odzwierciedlenia cen z okresu odniesienia cen oznaczonego jako 0;

15)

„okres odniesienia wskaźnika” oznacza okres, za który wskaźnik jest ustalony na 100 punktów wskaźnikowych;

16)

„okres odniesienia cen” oznacza okres, do którego porównuje się cenę z okresu porównania, przy czym dla wskaźników miesięcznych okresem odniesienia cen jest grudzień poprzedniego roku, a dla wskaźników kwartalnych okresem odniesienia cen jest czwarty kwartał poprzedniego roku;

17)

„informacje podstawowe” oznaczają dane obejmujące:

18)

„gospodarstwo domowe” oznacza gospodarstwo domowe zgodnie z pkt 2.119 lit. a) i b) załącznika A do ESA 2010, niezależnie od obywatelstwa lub miejsca zamieszkania;

19)

„terytorium ekonomiczne państwa członkowskiego” oznacza terytorium ekonomiczne zgodnie z pkt 2.05 załącznika A do ESA 2010, z takim wyjątkiem, że obejmuje ono enklawy eksterytorialne położone w granicach państwa członkowskiego, zaś nie obejmuje enklaw terytorialnych położonych w pozostałych częściach świata;

20)

„wydatki pieniężne na spożycie w sektorze gospodarstw domowych” oznaczają część spożycia dokonaną:

21)

„znaczna zmiana metody tworzenia” oznacza zmianę, która zgodnie z szacunkami może wpłynąć na roczną stopę zmian danego zharmonizowanego wskaźnika lub jego części w każdym okresie o ponad:

a)

mniej niż lub równo o 0,1 punktu procentowego średnio w ciągu roku w porównaniu z poprzednim rokiem od wskaźnika opracowanego zgodnie z podejściem metodologicznym niniejszego rozporządzenia – w przypadku HICP i HICP-CT;

b)

mniej niż lub równo o 1 punkt procentowy średnio w ciągu roku w porównaniu z poprzednim rokiem od wskaźnika opracowanego zgodnie z podejściem metodologicznym niniejszego rozporządzenia – w przypadku wskaźnika cen OOH i HPI.

(i)

doboru próby i reprezentatywności;

(ii)

zbierania oraz analizowania i uwzględniania cen;

(iii)

podmian i korekt jakości;

(iv)

opracowywania wskaźników;

(v)

dokonywania rewizji;

(vi)

wskaźników specjalnych;

(vii)

analizowania i uwzględniania produktów w specyficznych obszarach.

a)

w przypadku wskaźników miesięcznych – wraz ze wskaźnikiem za styczeń następnego roku po okresie odniesienia wskaźnika;

b)

w przypadku wskaźników kwartalnych – wraz ze wskaźnikiem za pierwszy kwartał następnego roku po okresie odniesienia wskaźnika.

a)

wskaźników częściowych HICP oraz wskaźników częściowych HICP-CT stanowiących mniej niż jedną tysięczną część całkowitych wydatków;

b)

wskaźników częściowych wskaźnika cen OOH oraz wskaźników częściowych HPI stanowiących mniej niż jedną setną część odpowiednio całkowitych wydatków związanych z nieruchomościami mieszkalnymi zamieszkiwanymi przez właściciela oraz całkowitej wartości zakupionych nieruchomości mieszkalnych.

a)

15 dni kalendarzowych – w przypadku wskaźników za miesiące od lutego do grudnia oraz 20 dni kalendarzowych – w przypadku wskaźników za styczeń, liczonych od zakończenia miesiąca, dla którego obliczane są wskaźniki; oraz

b)

85 dni kalendarzowych liczonych od zakończenia kwartału, dla którego obliczane są wskaźniki.

a)

13 lutego każdego roku dla wskaźników miesięcznych;

b)

15 czerwca każdego roku dla wskaźników kwartalnych.

a)

standardowe roczne raporty jakości obejmujące kryteria jakości, o których mowa w art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 223/2009;

b)

aktualizowane corocznie zestawienia zawierające dane odnośnie do stosowanych źródeł danych, definicji i metod;

c)

dalsze powiązane informacje o poziomie szczegółowości niezbędnym do oceny zgodności zharmonizowanych wskaźników z wymogami porównywalności i oceny jakości zharmonizowanych wskaźników, na wniosek Komisja (Eurostatu).

24.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/39

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 953/2003 (2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (3). Dla zachowania przejrzystości i zrozumiałości należy je ujednolicić.

(2)

Wiele z krajów rozwijających się zgłasza pilną potrzebę uzyskania dostępu, po przystępnych cenach, do podstawowych leków niezbędnych do leczenia chorób zakaźnych. Kraje te są w znacznej mierze uzależnione od przywozów leków, z uwagi na ograniczenie produkcji lokalnej.

(3)

W celu zapewnienia, że rynki najuboższych krajów rozwijających się otrzymują podstawowe produkty farmaceutyczne po znacznie obniżonych cenach, konieczna jest segmentacja cen między rynkami państw rozwiniętych, a rynkami najuboższych krajów rozwijających się. Dlatego też tych znacznie obniżonych cen nie można traktować jako punktu odniesienia dla cen płaconych za te same produkty na rynkach państw rozwiniętych.

(4)

W większości państw rozwiniętych wprowadzono instrumenty ustawodawcze i wykonawcze zapobiegające przywozowi, w niektórych okolicznościach, produktów farmaceutycznych, jednak w przypadku sprzedaży znacznych ilości produktów farmaceutycznych po znacznie obniżonych cenach na rynki najuboższych krajów rozwijających się zachodzi obawa, iż instrumenty takie są niewystarczające, a w związku z tym w znaczący sposób może wzrosnąć zainteresowanie rynku przekierowaniem handlu tymi produktami na rynki, na których ustalono wysokie ceny za te produkty.

(5)

Istnieje potrzeba zachęcania producentów produktów farmaceutycznych do udostępniania znacznych ilości produktów farmaceutycznych po znacznie obniżonych cenach przez zapewnienie, w drodze niniejszego rozporządzenia, że produkty takie pozostają na rynkach najuboższych państw rozwijających się. Na podstawie niniejszego rozporządzenia powinna istnieć możliwość kwalifikowania na równych warunkach darów produktów farmaceutycznych i produktów sprzedawanych na podstawie zamówień udzielonych w odpowiedzi na zaproszenia do składania ofert ogłoszone przez rządy krajowe lub międzynarodowe organy zamówień publicznych, lub na podstawie umów o partnerstwie zawartych między producentem a rządem państwa przeznaczenia, mając na uwadze, że dary nie przyczyniają się do usprawnienia dostępu do takich produktów na trwałych zasadach.

(6)

Konieczne jest ustanowienie procedury, która umożliwia identyfikację produktów, państw oraz chorób objętych niniejszym rozporządzeniem.

(7)

Niniejsze rozporządzenie służy zapobieganiu przywożeniu do Unii produktów o cenach warstwowych. Ustanowiono wyłączenia w odniesieniu do niektórych okoliczności z zastrzeżeniem ścisłego warunku zapewnienia, by miejscem przeznaczenia omawianych produktów było jedno z państw wymienionych w załączniku II.

(8)

Producenci produktów o cenach warstwowych powinni wprowadzić rozróżnienie w wyglądzie produktów o cenach warstwowych w celu ułatwienia zadania identyfikowania tych produktów.

(9)

Za właściwe uznaje się dokonanie przeglądu wykazów chorób oraz państw przeznaczenia objętych niniejszym rozporządzeniem, a także formuł wykorzystywanych do identyfikowania produktów o cenach warstwowych w świetle, między innymi, doświadczenia uzyskanego z jego stosowania.

(10)

W odniesieniu do produktów o cenach warstwowych znajdujących się w podróżnym bagażu podręcznym stosuje się te same zasady, jak te ustanowione w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 608/2013 (4).

(11)

Jeżeli na podstawie niniejszego rozporządzenia następuje zajęcie produktów o cenach warstwowych zgodnie z ustawodawstwem krajowym oraz w celu zapewnienia, że następuje właściwe wykorzystywanie zajętych produktów dla dobra państw wymienionych w załączniku II, właściwy organ powinien mieć możliwość zdecydowania o udostępnieniu ich do celów pomocy humanitarnej w tych państwach. W braku takiej decyzji zajęte produkty powinny zostać zniszczone.

(12)

W celu dodawania produktów do wykazu produktów objętych niniejszym rozporządzeniem należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowania Unii Europejskiej w celu zmiany załączników do niniejszego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie,

a)

kryteria dla określenia, czym jest produkt o cenach warstwowych;

b)

warunki, na podstawie których organy celne podejmują działania;

c)

środki, które podejmują właściwe organy państw członkowskich.

a)

„produkt o cenach warstwowych” oznacza każdy produkt farmaceutyczny, który jest wykorzystywany do celu zapobiegania, diagnozowania i leczenia chorób określonych w załączniku IV, na który cenę ustalono w oparciu o jeden z opcjonalnych sposobów jej wyliczenia określonych w art. 3, zweryfikowany przez Komisję, lub niezależnego biegłego rewidenta, jak przewidziano w art. 4, oraz wprowadzony do wykazu produktów o cenach warstwowych, zamieszczonego w załączniku I;

b)

„państwa przeznaczenia” oznacza państwa wymienione w załączniku II;

c)

„właściwy organ” oznacza organ wyznaczony przez państwo członkowskie w celu ustalenia, czy towary zawieszone przez organy celne we właściwym państwie członkowskim są produktami o cenach warstwowych oraz udzielania instrukcji zależnych od wyniku analizy.

a)

powrotny wywóz do państw przeznaczenia;

b)

objęcie procedurą tranzytu lub składu celnego albo umieszczenie w wolnym obszarze celnym lub składzie wolnocłowym w celu ponownego wywozu do państwa przeznaczenia.

a)

nie wyższa niż wartość procentowa wymieniona w załączniku III średniej ważonej ceny loco fabryka żądanej przez producenta na rynkach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) za ten produkt z chwilą złożenia wniosku; albo

b)

bezpośrednimi kosztami produkcji przy dodaniu maksymalnej wartości procentowej wymienionej w załączniku III.

a)

nazwę produktu oraz aktywny składnik produktu o cenach warstwowych oraz wystarczające informacje umożliwiające sprawdzenie, dla której z chorób ma on działania zapobiegawcze, diagnostyczne lub terapeutyczne;

b)

cenę oferowaną w wyniku któregokolwiek z opcjonalnych sposobów wyliczenia ceny określonych w art. 3, opisaną w stopniu umożliwiającym weryfikację. Zamiast przedstawiania takich szczegółowych informacji wnioskodawca może złożyć świadectwo wydane przez niezależnego biegłego rewidenta, stwierdzające, że zweryfikowano cenę i że odpowiada ona jednemu z kryteriów określonych w załączniku III. Niezależnego biegłego rewidenta powołuje się w drodze umowy między producentem a Komisją. Wszelkie informacje przedłożone przez składającego wniosek biegłemu rewidentowi pozostają poufne;

c)

państwo lub państwa przeznaczenia, do których wnioskodawca zamierza sprzedać dany produkt;

d)

numer kodu oparty na Nomenklaturze Scalonej, wymieniony w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (5) oraz, w miarę potrzeb, uzupełniony podpodziałami TARIC, umożliwiający niebudzące wątpliwości ustalenie danych towarów; oraz

e)

wszelkie środki podejmowane przez producenta lub eksportera w celu łatwego odróżnienia produktu o cenach warstwowych od podobnych produktów oferowanych do sprzedaży wewnątrz Unii.

24.5.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 135/53

(1)

Europol został utworzony na mocy decyzji Rady 2009/371/WSiSW (2) jako jednostka Unii finansowana z budżetu ogólnego Unii, mająca na celu wspieranie i wzmacnianie działań i wzajemnej współpracy właściwych organów państw członkowskich w zakresie zapobiegania przestępczości zorganizowanej, terroryzmowi i innym formom poważnej przestępczości – dotykającym co najmniej dwa państwa członkowskie – oraz w zakresie zwalczania tych zjawisk. Decyzja 2009/371/WSiSW zastąpiła Konwencję sporządzoną na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (zwaną dalej „Konwencją o Europolu”) (3).

(2)

Art. 88 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że Europol działa na mocy rozporządzenia przyjmowanego zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. Ponadto artykuł ten nakłada wymóg ustanowienia procedur kontroli działań Europolu przez Parlament Europejski, w której uczestniczą parlamenty narodowe, zgodnie z art. 12 lit. c) Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i art. 9 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do TUE i TFUE (zwanego dalej „Protokołem nr 1”), w celu wzmocnienia legitymacji demokratycznej i odpowiedzialności Europolu względem obywateli Unii. W związku z tym decyzję 2009/371/WSiSW należy zastąpić rozporządzeniem ustanawiającym między innymi przepisy dotyczące kontroli parlamentarnej.

(3)

Zgodnie z „Programem sztokholmskim – otwarta i bezpieczna Europa dla dobra i ochrony obywateli” (4) Europol powinien rozwijać się, tak by stać się centrum wymiany informacji między organami ścigania państw członkowskich, dostawcą usług i platformą dla organów ścigania. Z oceny funkcjonowania Europolu wynika, że dla osiągnięcia tego celu konieczne jest dalsze zwiększenie jego skuteczności operacyjnej.

(4)

Duże sieci przestępcze i terrorystyczne stanowią poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa wewnętrznego Unii oraz dla bezpieczeństwa i życia jej obywateli. Dostępne oceny zagrożenia wskazują, że działania grup przestępczych stają się w coraz większym stopniu wielowymiarowe i transgraniczne. W związku z tym krajowe ograny ścigania muszą ściślej współpracować ze swoimi odpowiednikami w innych państwach członkowskich. W tej sytuacji konieczne jest przygotowanie Europolu do lepszego wspierania państw członkowskich w zapobieganiu przestępczości, analizach i prowadzeniu postępowań przygotowawczych w wymiarze ogólnounijnym. Pogląd ten potwierdza także ocena decyzji 2009/371/WSiSW.

(5)

Celem niniejszego rozporządzenia jest zmiana i rozszerzenie przepisów decyzji 2009/371/WSiSW, a także decyzji Rady 2009/934/WSiSW (5), 2009/935/WSiSW (6), 2009/936/WSiSW (7) i 2009/968/WSiSW (8) wykonujących decyzję 2009/371/WSiSW. Biorąc pod uwagę znaczną liczbę i istotny charakter zmian, które należy wprowadzić, wspomniane decyzje powinny przez wzgląd na jasność zostać zastąpione w całości w odniesieniu do państw członkowskich związanych niniejszym rozporządzeniem. Europol ustanowiony na mocy niniejszego rozporządzenia powinien zastąpić Europol ustanowiony na mocy decyzji 2009/371/WSiSW i przejąć jego funkcje, a wspomnianą decyzję należy w związku z tym uchylić.

(6)

Z uwagi na fakt, że poważna przestępczość często wykracza poza granice wewnętrzne, Europol powinien wspierać i wzmacniać działania państw członkowskich oraz ich współpracę w zakresie zapobiegania i zwalczania poważnej przestępczości dotykającej co najmniej dwa państwa członkowskie. Ponieważ terroryzm stanowi jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla bezpieczeństwa Unii, Europol powinien pomagać państwom członkowskim w stawianiu czoła wspólnym wyzwaniom w tym względzie. Jako unijny organ ścigania Europol powinien również wspierać i wzmacniać działania i współpracę w zakresie zwalczania form przestępczości naruszających interesy Unii. Spośród różnych form przestępczości, w odniesieniu do których Europol jest właściwy do podejmowania działań, jednym z głównych celów Europolu będzie nadal walka z przestępczością zorganizowaną, gdyż ze względu na skalę, znaczenie i skutki przestępczość taka wymaga także wspólnego podejścia państw członkowskich. Europol powinien również oferować wsparcie w zakresie zapobiegania przestępstwom powiązanym, służącym uzyskaniu środków na popełnienie czynów, w odniesieniu do których Europol jest właściwy, ułatwieniu lub umożliwieniu popełnienia takich czynów lub mającym na celu uniknięcie kary za te czyny, a także w zakresie zwalczania tych przestępstw.

(7)

Europol powinien dostarczać analizy strategiczne i oceny zagrożenia, aby pomóc Radzie i Komisji w określaniu priorytetów strategicznych i operacyjnych Unii w zakresie zwalczania przestępczości oraz we wprowadzaniu w życie tych priorytetów pod kątem operacyjnym. Na wniosek Komisji złożony zgodnie z art. 8 rozporządzenia Rady (UE) nr 1053/2013 (9) Europol powinien również przeprowadzać analizy ryzyka, w tym dotyczące przestępczości zorganizowanej, w zakresie, w jakim ryzyko to może narazić na szwank stosowanie przez państwa członkowskie dorobku Schengen. Ponadto na wniosek Rady lub Komisji Europol powinien w stosownych przypadkach dostarczać analizy strategiczne i oceny zagrożenia, aby wnieść wkład w ocenę państw kandydujących do przystąpienia do Unii.

(8)

Ataki na systemy informatyczne dotykające organy Unii lub co najmniej dwa państwa członkowskie są w Unii coraz bardziej niebezpieczne, w szczególności ze względu na tempo i skutki tych ataków oraz trudności z identyfikacją ich źródeł. Rozpatrując wniosek Europolu o wszczęcie postępowania przygotowawczego dotyczącego podejrzenia popełnienia przestępstwa poważnego ataku na systemy informatyczne organów Unii lub co najmniej dwóch państw członkowskich, państwa członkowskie powinny niezwłocznie udzielić Europolowi odpowiedzi, mając na uwadze, że szybka reakcja jest jednym z kluczowych warunków skutecznej walki z przestępczością komputerową.

(9)

Przez wzgląd na znaczenie, jakie ma współpraca międzyagencyjna, Europol i Eurojust powinny zapewnić dokonanie niezbędnych uzgodnień służących optymalizacji ich współpracy operacyjnej, z należytym uwzględnieniem ich odpowiednich zadań i zakresów działania, a także z uwzględnieniem interesów państw członkowskich. W szczególności Europol i Eurojust powinny informować się wzajemnie o działaniach pociągających za sobą finansowanie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych.

(10)

Ustanawiając wspólny zespół dochodzeniowo-śledczy, należy określić w odpowiedniej umowie warunki uczestnictwa w tym zespole pracowników Europolu. Europol powinien prowadzić ewidencję uczestnictwa we wspólnych zespołach dochodzeniowo-śledczych zwalczających działalność przestępczą objętą jego celami.

(11)

Europol powinien mieć możliwość występowania do państw członkowskich z wnioskiem o wszczęcie, prowadzenie lub koordynowanie postępowań przygotowawczych w konkretnych sprawach, w których współpraca transgraniczna stanowiłaby wartość dodaną. Europol powinien informować Eurojust o takich wnioskach.

(12)

Europol powinien być centrum wymiany informacji w Unii. Informacje zbierane, przechowywane, przetwarzane, analizowane i wymieniane przez Europol obejmują dane o charakterze operacyjnym, czyli informacje o przestępstwach lub działaniach przestępczych objętych celami Europolu, i służą ustaleniu, czy konkretne czyny przestępcze zostały popełnione lub czy jest możliwe, że zostaną popełnione w przyszłości.

(13)

Aby zapewnić skuteczność Europolu jako centrum wymiany informacji, należy określić jasne zobowiązania państw członkowskich do dostarczania Europolowi danych niezbędnych do osiągnięcia stawianych mu celów. Przy wypełnianiu tych zobowiązań państwa członkowskie powinny zwrócić szczególną uwagę na dostarczanie danych mających znaczenie dla walki z przestępstwami, których zwalczanie uznaje się za priorytety strategiczne i operacyjne w ramach stosownych instrumentów polityki Unii, w szczególności priorytety określone przez Radę w ramach cyklu polityki unijnej dotyczącej poważnej i zorganizowanej przestępczości międzynarodowej. Państwa członkowskie powinny również starać się przekazywać Europolowi kopie dwustronnej i wielostronnej wymiany informacji z innymi państwami członkowskimi na temat przestępstw objętych celami Europolu. Dostarczając Europolowi niezbędne informacje, państwa członkowskie powinny także uwzględnić informacje o domniemanych cyberatakach dotykających organy Unii mieszczące się na ich terytorium. Jednocześnie Europol powinien zwiększyć swoje wsparcie dla państw członkowskich, aby poprawić wzajemną współpracę i dzielenie się informacjami. Europol powinien składać Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Komisji i parlamentom narodowym sprawozdania roczne dotyczące informacji dostarczanych przez poszczególne państwa członkowskie.

(14)

W celu zapewnienia skutecznej współpracy między Europolem a państwami członkowskimi w każdym państwie członkowskim powinna zostać utworzona jednostka krajowa (zwana dalej „jednostką krajową”). Powinna ona być łącznikiem między właściwymi organami krajowymi a Europolem, i w ten sposób odgrywać rolę koordynującą współpracę państw członkowskich z Europolem, a co za tym idzie przyczyniać się do zapewnienia, by poszczególne państwa członkowskie reagowały na wnioski Europolu w jednolity sposób. W celu zapewnienia stałej i skutecznej wymiany informacji między Europolem a jednostkami krajowymi oraz w celu ułatwienia ich współpracy, każda jednostka krajowa powinna wyznaczyć co najmniej jednego oficera łącznikowego przy Europolu.

(15)

Z uwagi na zdecentralizowaną strukturę niektórych państw członkowskich oraz potrzebę zapewnienia szybkiej wymiany informacji, Europol powinien mieć możliwość prowadzenia bezpośredniej współpracy z właściwymi organami w państwach członkowskich z zastrzeżeniem warunków określonych przez państwa członkowskie i przy zapewnieniu informowania jednostek krajowych na ich wniosek.

(16)

Należy zachęcać do tworzenia wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych, a pracownicy Europolu powinni móc w nich uczestniczyć. Aby zapewnić, by takie uczestnictwo było możliwe w każdym państwie członkowskim, rozporządzenie Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 549/69 (10) przewiduje, że pracownicy Europolu uczestniczący we wspólnych zespołach dochodzeniowo-śledczych nie korzystają z immunitetów.

(17)

Konieczna jest również poprawa zarządzania Europolem poprzez dążenie do zwiększenia wydajności i usprawnienia procedur.

(18)

Komisja i państwa członkowskie powinny być reprezentowane w zarządzie Europolu (zwanym dalej „zarządem”) w celu skutecznego nadzorowania jego pracy. Przy powoływaniu członków i zastępców członków zarządu należy brać pod uwagę ich stosowne umiejętności kierownicze, administracyjne i budżetowe oraz ich wiedzę na temat współpracy organów ścigania. W przypadku nieobecności członka zastępcy członków powinni działać jako członkowie.

(19)

Wszystkie strony reprezentowane w zarządzie powinny starać się ograniczyć rotację swoich przedstawicieli, aby zapewnić ciągłość prac zarządu. Wszystkie strony powinny dążyć do osiągnięcia równowagi pod względem reprezentacji mężczyzn i kobiet w zarządzie.

(20)

Zarząd powinien mieć możliwość zapraszania obserwatorów bez prawa do głosowania, których opinia może być istotna dla dyskusji, w tym przedstawiciela wyznaczonego przez grupę ds. wspólnej kontroli parlamentarnej (GWKP).

(21)

Zarządowi należy przyznać niezbędne uprawnienia, w szczególności uprawnienia do uchwalania budżetu, kontroli jego wykonywania, przyjmowania odpowiednich przepisów finansowych i dokumentów z zakresu planowania, a także przyjmowania przepisów, których celem jest zapobieganie konfliktom interesów i zarządzanie nimi, w odniesieniu do jego członków, ustanawiania przejrzystych zasad działania w zakresie podejmowania decyzji przez dyrektora wykonawczego Europolu oraz przyjmowania rocznego sprawozdania z działalności. Zarząd powinien wykonywać uprawnienia organu powołującego w odniesieniu do personelu agencji, w tym dyrektora wykonawczego.

(22)

W celu zapewnienia sprawnego bieżącego funkcjonowania Europolu dyrektor wykonawczy powinien być jego przedstawicielem prawnym i zarządcą, działającym w sposób niezależny w wykonywaniu swoich obowiązków oraz zapewniającym wykonywanie przez Europol zadań przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. W szczególności dyrektor wykonawczy powinien być odpowiedzialny za przygotowanie dokumentów budżetowych i dokumentów z zakresu planowania przedkładanych do decyzji zarządu oraz za wdrożenie programu wieloletniego i rocznych programów prac Europolu oraz innych dokumentów z zakresu planowania.

(23)

Dla potrzeb zapobiegania i zwalczania przestępczości objętej celami Europolu Europol powinien mieć jak najpełniejsze i najbardziej aktualne informacje. Europol powinien mieć zatem możliwość przetwarzania danych – dostarczanych mu przez państwa członkowskie, organy Unii, państwa trzecie, organizacje międzynarodowe oraz, z zastrzeżeniem spełnienia rygorystycznych warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu, podmioty prywatne, a także danych pochodzących z ogólnodostępnych źródeł, aby lepiej zrozumieć zjawiska przestępcze i tendencje przestępczości, móc gromadzić informacje na temat sieci przestępczych i wykrywać powiązania między różnymi przestępstwami.

(24)

Aby zwiększyć skuteczność Europolu w zakresie dostarczania dokładnych analiz przestępczości właściwym organom państw członkowskich, powinien on wykorzystywać nowe technologie do przetwarzania danych. Europol powinien mieć możliwość szybkiego wykrywania powiązań między prowadzonymi postępowaniami przygotowawczymi i między podobnymi sposobami działania różnych grup przestępczych, sprawdzania wyników kontroli krzyżowej danych oraz uzyskiwania jasnego obrazu tendencji, jednocześnie gwarantując wysoki poziom ochrony danych osobowych w odniesieniu do osób fizycznych. W związku z tym bazy danych Europolu powinny być zorganizowane w taki sposób, by pozwolić Europolowi na wybór najbardziej efektywnej struktury informatycznej. Europol powinien także mieć możliwość działania jako dostawca usług, w szczególności przez zapewnianie bezpiecznej sieci wymiany danych, takiej jak aplikacja sieci bezpiecznej wymiany informacji (SIENA), w celu ułatwienia wymiany informacji między państwami członkowskimi, Europolem, innymi organami Unii, państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi. Aby zapewnić wysoki poziom ochrony danych, należy określić cel operacji przetwarzania i prawa dostępu, a także szczególne dodatkowe zabezpieczenia. W szczególności w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych należy stosować zasadę konieczności i zasadę proporcjonalności.

(25)

Europol powinien zapewnić, by wszystkim danym osobowym przetwarzanym z myślą o analizach operacyjnych przypisany został konkretny cel. Niemniej jednak, aby Europol mógł realizować swoje zadania, powinien mieć możliwość przetwarzania wszystkich otrzymanych danych osobowych w celu wskazywania powiązań między wielorakimi obszarami przestępczości i postępowaniami przygotowawczymi i nie powinien być ograniczony do wskazywania powiązań w obrębie tylko jednego obszaru przestępczości.

(26)

Aby respektowane były własność danych i ochrona danych osobowych, należy umożliwić państwom członkowskim, organom Unii, państwom trzecim i organizacjom międzynarodowym określanie celu lub celów, dla których Europol mógłby przetwarzać dostarczane przez nie dane, oraz ograniczanie praw dostępu. Zasada związania z celem jest jedną z podstawowych zasad przetwarzania danych osobowych; w szczególności przyczynia się ona do przejrzystości, pewności prawa oraz przewidywalności i jest szczególnie ważna w obszarze współpracy organów ścigania, gdzie osoby, których dane dotyczą, przeważnie nie mają świadomości, że ich dane osobowe są zbierane i przetwarzane, a wykorzystywanie danych osobowych może bardzo istotnie wpływać na życie i wolność poszczególnych osób.

(27)

Aby zapewnić, by dostęp do danych miały tylko osoby, które potrzebują dostępu w celu wykonywania swoich zadań, w niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące różnych stopni prawa dostępu do danych przetwarzanych przez Europol. Takie przepisy powinny pozostać bez uszczerbku dla ograniczeń w dostępie nałożonych przez podmioty dostarczające dane, ponieważ należy przestrzegać zasady własności danych. Aby zwiększyć skuteczność zapobiegania i zwalczania przestępczości objętej celami Europolu, Europol powinien powiadamiać państwa członkowskie o informacjach, które ich dotyczą.

(28)

Aby poprawić współpracę operacyjną między agencjami, a w szczególności ustalić powiązania między danymi już będącymi w posiadaniu różnych agencji, Europol powinien zapewnić Eurojustowi i Europejskiemu Urzędowi ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) dostęp w oparciu o system trafieniowy (figuruje/nie figuruje) do danych dostępnych w Europolu. Europol i Eurojust powinny mieć możliwość zawarcia uzgodnienia roboczego zapewniającego – na zasadzie wzajemności i w ramach ich odpowiednich zakresów działania – dostęp do i możliwość wyszukiwania wszelkich informacji, które zostały dostarczone, na potrzeby sprawdzania krzyżowego, zgodnie ze szczególnymi zabezpieczeniami oraz gwarancjami ochrony danych przewidzianymi w niniejszym rozporządzaniu. Każdy dostęp do danych dostępnych w Europolu powinien być ograniczony – za pomocą środków technicznych – do informacji objętych odpowiednimi zakresami działania tych organów Unii.

(29)

W zakresie niezbędnym do realizacji swoich zadań Europol powinien utrzymywać współpracę z innymi organami Unii, organami państw trzecich, organizacjami międzynarodowymi oraz podmiotami prywatnymi.

(30)

Aby zapewnić mu skuteczność operacyjną, Europol powinien mieć możliwość wymiany wszystkich odpowiednich informacji, z wyjątkiem danych osobowych, z innymi organami Unii, organami państw trzecich i organizacjami międzynarodowymi w zakresie niezbędnym do wykonywania swoich zadań. Ponieważ spółki, przedsiębiorstwa, stowarzyszenia przedsiębiorców, organizacje pozarządowe i inne podmioty prywatne dysponują wiedzą fachową i posiadają informacje mające bezpośrednie znaczenie dla zapobiegania poważnej przestępczości i terroryzmowi oraz ich zwalczania, Europol powinien mieć również możliwość wymiany takich informacji z podmiotami prywatnymi. W celu zapobiegania cyberprzestępczości, w odniesieniu do incydentów zagrażających bezpieczeństwu sieci i informacji, oraz zwalczania jej, na podstawie mającego zastosowanie aktu ustawodawczego Unii określającego środki zapewniające wspólny wysoki poziom bezpieczeństwa sieci i informacji w obrębie Unii, Europol powinien prowadzić współpracę i wymianę informacji, z wyjątkiem danych osobowych, z krajowymi organami właściwymi w zakresie bezpieczeństwa sieci i systemów informacyjnych.

(31)

Europol powinien mieć możliwość wymiany odpowiednich danych osobowych z innymi organami Unii w zakresie niezbędnym do realizacji zadań Europolu lub tych organów.

(32)

Powiązania poważnej przestępczości i terroryzmu często sięgają poza terytorium Unii. W związku z tym w zakresie niezbędnym do realizacji swoich zadań Europol powinien mieć możliwość wymiany danych osobowych z organami państw trzecich i organizacjami międzynarodowymi takimi jak Międzynarodowa Organizacja Policji Kryminalnej (Interpol).

(33)

Wszystkie państwa członkowskie należą do Interpolu. Aby realizować swoje cele i zadania, Interpol otrzymuje, przechowuje i przekazuje dane w celu wsparcia właściwych organów ścigania w zapobieganiu i zwalczaniu przestępczości międzynarodowej. W związku z tym należy wzmocnić współpracę między Europolem a Interpolem poprzez promowanie sprawnej wymiany danych osobowych przy jednoczesnym zapewnieniu poszanowania podstawowych praw i wolności w odniesieniu do automatycznego przetwarzania danych osobowych. W przypadku przekazywania danych osobowych z Europolu do Interpolu powinno mieć zastosowanie niniejsze rozporządzenie, w szczególności przepisy dotyczące międzynarodowego przekazywania danych.

(34)

Z myślą o zagwarantowaniu przestrzegania zasady związania z celem ważne jest zapewnienie, by Europol mógł przekazywać dane osobowe organom Unii, państwom trzecim i organizacjom międzynarodowym tylko wtedy, gdy jest to niezbędne do zapobiegania i zwalczania przestępczości objętej celami Europolu. W tym celu należy zapewnić, by w przypadku przekazywania danych osobowych odbiorca zobowiązał się do tego, by dane były przez niego wykorzystywane lub przekazywane wtórnie właściwemu organowi państwa trzeciego wyłącznie w celu, w jakim zostały pierwotnie przekazane. Dalsze wtórne przekazywanie danych powinno odbywać się w sposób zgodny z niniejszym rozporządzeniem.

(35)

Europol powinien mieć możliwość przekazywania danych osobowych organowi państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej na podstawie decyzji Komisji stwierdzającej, że dane państwo lub organizacja międzynarodowa zapewniają odpowiedni poziom ochrony danych (zwanej dalej „decyzją stwierdzającą odpowiedni stopień ochrony”), lub – w przypadku braku decyzji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony – na podstawie umowy międzynarodowej zawartej przez Unię zgodnie z art. 218 TFUE lub umowy o współpracy umożliwiającej wymianę danych osobowych, zawartej między Europolem a tym państwem trzecim przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia. W myśl art. 9 Protokołu nr 36 w sprawie postanowień przejściowych załączonego do TUE i TFUE skutki prawne takich umów należy utrzymać do czasu uchylenia, unieważnienia lub zmiany tych umów w zastosowaniu Traktatów. W stosownych przypadkach i zgodnie z rozporządzeniem nr Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (11) Komisja powinna mieć możliwość, przed rozpoczęciem negocjacji w sprawie umowy międzynarodowej i podczas trwania takich negocjacji, zasięgnięcia opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych (EIOD). W przypadku gdy zarząd stwierdzi, że ze względów operacyjnych istnieje potrzeba współpracy z państwem trzecim lub organizacją międzynarodową, powinien mieć możliwość zaproponowania Radzie, by zwróciła uwagę Komisji na potrzebę wydania decyzji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony lub na potrzebę wydania zalecenia w sprawie otwarcia negocjacji dotyczących umowy międzynarodowej, określonej powyżej.

(36)

Jeżeli podstawą do przekazywania danych osobowych nie może być decyzja stwierdzająca odpowiedni stopień ochrony, umowa międzynarodowa zawarta przez Unię ani obowiązująca umowa o współpracy, zarząd w porozumieniu z EIOD powinien mieć prawo wyrażania zgody na zestaw transferów danych, gdy wymagają tego szczególne okoliczności i o ile zapewnione są odpowiednie zabezpieczenia. W wyjątkowych sytuacjach dyrektor wykonawczy powinien być uprawniony do wyrażania w indywidualnych przypadkach zgody na przekazanie danych, jeżeli takie przekazanie jest niezbędne, przy zachowaniu ściśle określonych warunków.

(37)

Europol powinien mieć możliwość przetwarzania danych osobowych pochodzących od podmiotów prywatnych i osób prywatnych, tylko jeżeli zostały mu one przekazane przez: jednostkę krajową zgodnie z jej prawem krajowym; przez punkt kontaktowy w państwie trzecim lub w organizacji międzynarodowej, z którymi nawiązano współpracę za pośrednictwem umowy o współpracy umożliwiającej wymianę danych osobowych, zawartej zgodnie z art. 23 decyzji 2009/371/WSiSW przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia; przez organ państwa trzeciego lub organizację międzynarodową, w odniesieniu do których wydano decyzję stwierdzającą odpowiedni stopień ochrony lub z którą Unia zawarła umowę międzynarodową na podstawie art. 218 TFUE. Jednakże w przypadkach gdy Europol otrzymuje dane osobowe bezpośrednio od podmiotów prywatnych oraz gdy nie można zidentyfikować odpowiedniej jednostki krajowej, odpowiedniego punktu kontaktowego lub odpowiedniego organu, Europol powinien mieć możliwość przetwarzania tych danych osobowych wyłącznie w celu zidentyfikowania wspomnianych jednostek, przy czym należy je usunąć, o ile jednostki te nie przedłożą tych danych osobowych ponownie w terminie czterech miesięcy od daty dokonania przekazania. Europol powinien zapewnić za pomocą środków technicznych, by w tym okresie takie dane nie były dostępne do przetwarzania w innym celu.

(38)

Mając na uwadze wyjątkowe i szczególne zagrożenie, jakim dla bezpieczeństwa wewnętrznego Unii są terroryzm i inne formy poważnej przestępczości – w szczególności gdy są ułatwiane, propagowane lub popełniane z wykorzystaniem internetu – działania, które Europol powinien podejmować na podstawie niniejszego rozporządzenia, wynikające z wdrażania przez Europol konkluzji Rady z dnia 12 marca 2015 r. i z apelu wystosowanego na posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 23 kwietnia 2015 r. zwłaszcza w odniesieniu do tych obszarów priorytetowych – a w szczególności odpowiednia praktyka bezpośredniej wymiany danych osobowych z podmiotami prywatnymi – powinny zostać ocenione przez Komisję do dnia 1 maja 2019 r.

(39)

Wszelkie informacje, które ewidentnie zostały uzyskane z oczywistym naruszeniem praw człowieka, nie powinny być przetwarzane.

(40)

Aby zapewnić wysoki poziom ochrony osób w związku z przetwarzaniem danych osobowych, zasady ochrony danych w Europolu powinny zostać wzmocnione i opierać się na zasadach stanowiących podstawę rozporządzenia (WE) nr 45/2001. Ponieważ w deklaracji nr 21 w sprawie ochrony danych osobowych w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i współpracy policyjne załączonej do TFUE i TUE uznaje się specyficzny charakter przetwarzania danych osobowych w kontekście ścigania przestępstw, przepisy obowiązujące Europol w zakresie ochrony danych powinny być autonomiczne, a jednocześnie spójne z innymi stosownymi aktami dotyczącymi ochrony danych mającymi zastosowanie w obszarze współpracy policyjnej w Unii. Akty te obejmują w szczególności dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 (12) oraz Konwencję Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych oraz jej rekomendację nr R(87) 15 (13).

(41)

Wszelkie przetwarzanie danych osobowych przez Europol powinno być zgodne z prawem i rzetelne względem osób, których dane dotyczą. Zasada rzetelnego przetwarzania wymaga przejrzystości przetwarzania oraz zapewnienia, by osoby, których dane dotyczą, mogły korzystać z praw przysługujących im na mocy niniejszego rozporządzenia. Powinna jednak istnieć możliwość odmowy im dostępu do ich danych osobowych lub ograniczenia go, w przypadku gdy – przy należytym uwzględnieniu interesów osób, których dane dotyczą – taka odmowa lub ograniczenie stanowią niezbędny środek, który umożliwia Europolowi właściwe wykonywanie jego zadań, pozwala chronić bezpieczeństwo i porządek publiczny lub zapobiegać przestępstwom, zagwarantować, by nie zostało zagrożone krajowe postępowanie przygotowawcze, lub chronić prawa i wolności osób trzecich. W celu zwiększenia przejrzystości Europol powinien podawać do wiadomości publicznej dokument, który przedstawia w zrozumiały sposób mające zastosowanie przepisy dotyczące przetwarzania danych osobowych oraz dostępne środki umożliwiające osobom, których dane dotyczą, korzystanie z przysługujących im praw. Ponadto Europol powinien publikować na swojej stronie internetowej wykaz decyzji stwierdzających odpowiedni stopień ochrony, umów oraz uzgodnień administracyjnych odnoszących się do przekazywania danych osobowych państwom trzecim i organizacjom międzynarodowym. Ponadto z myślą o zwiększeniu przejrzystości Europolu względem obywateli Unii i poprawie rozliczalności Europol powinien publikować na swojej stronie internetowej wykaz członków zarządu oraz w stosownych przypadkach podsumowania wyników posiedzeń zarządu, z poszanowaniem wymogów dotyczących ochrony danych.

(42)

W miarę możliwości należy klasyfikować dane osobowe pod względem stopnia ich prawdziwości i wiarygodności. Fakty należy rozróżniać od osobistych osądów w celu zapewnienia zarówno ochrony osób fizycznych, jak i jakości oraz wiarygodności informacji przetwarzanych przez Europol. W przypadku informacji pochodzących z ogólnodostępnych źródeł, zwłaszcza źródeł internetowych, Europol powinien w najszerszym możliwym zakresie ze szczególną starannością ocenić prawdziwość takich informacji i wiarygodność ich źródeł w celu sprostania ryzyku związanemu z internetem w zakresie ochrony danych osobowych i prywatności.

(43)

W obszarze współpracy organów ścigania przetwarzane są dane osobowe odnoszące się do różnych kategorii osób, których dane dotyczą. Europol powinien jak najwyraźniej rozróżniać dane osobowe różnych kategorii osób, których dane dotyczą. W szczególności chronione powinny być dane osobowe takich osób, jak ofiary, świadkowie, osoby posiadające odpowiednie informacje oraz dane osobowe nieletnich. Europol powinien przetwarzać dane wrażliwe wyłącznie wtedy, gdy takie dane uzupełniają inne dane osobowe już przetwarzane przez Europol.

(44)

W świetle praw podstawowych dotyczących ochrony danych osobowych Europol nie powinien przechowywać danych osobowych dłużej niż jest to niezbędne do wykonywania jego zadań. Potrzeba dalszego przechowywania takich danych powinna zostać zweryfikowana nie później niż w terminie trzech lat od ich pierwotnego przetworzenia.

(45)

W celu zagwarantowania bezpieczeństwa danych osobowych Europol i państwa członkowskie powinny wdrożyć niezbędne środki techniczne i organizacyjne.

(46)

Każda osoba, której dane dotyczą, powinna mieć prawo dostępu do danych osobowych, które jej dotyczą, prawo do sprostowania nieprawidłowych danych, które jej dotyczą, oraz usuwania takich danych lub ograniczania dostępu do nich, jeżeli dane te nie są już potrzebne. Koszty związane z korzystaniem z prawa dostępu do danych osobowych nie powinny nigdy stanowić bariery uniemożliwiającej skuteczne korzystanie z tego prawa. Prawa osoby, której dane dotyczą, i ich wykonanie nie powinny mieć wpływu na obowiązki nałożone na Europol i powinny podlegać ograniczeniom określonym w niniejszym rozporządzeniu.

(47)

Niniejsze rozporządzenie musi wprowadzać jasny podział odpowiedzialności w zakresie ochrony praw i wolności osób, których dane dotyczą. W szczególności państwa członkowskie powinny być odpowiedzialne za prawdziwość i aktualizację danych przekazanych przez nie do Europolu oraz zgodność takiego przekazania danych z prawem. Europol powinien być odpowiedzialny za prawdziwość i aktualizację danych dostarczanych przez inne podmioty dostarczające dane lub danych pochodzących z własnych analiz Europolu. Europol powinien zapewniać, by dane były przetwarzane rzetelnie i zgodnie z prawem oraz by były zbierane i przetwarzane w konkretnym celu. Europol powinien również zapewniać, by dane były prawidłowe, odpowiednie, proporcjonalne w stosunku do celu, dla którego są przetwarzane, przechowywane przez czas nie dłuższy niż jest to niezbędne do tego celu, a także by były przetwarzane w sposób zapewniający odpowiednie bezpieczeństwo danych osobowych oraz poufność przetwarzania danych.

(48)

W celu weryfikacji zgodności przetwarzania danych z prawem, samodzielnego monitorowania i zapewnienia odpowiedniej integralności i bezpieczeństwa danych Europol powinien prowadzić ewidencję zbierania, modyfikowania, dostępu, ujawniania, łączenia lub usuwania danych osobowych. Europol powinien być zobowiązany do współpracy z EIOD oraz do udostępniania mu na żądanie rejestrów lub dokumentacji, tak by można je było wykorzystywać do monitorowania operacji przetwarzania.

(49)

Europol powinien wyznaczyć inspektora ochrony danych, który będzie go wspierał w monitorowaniu zgodności z niniejszym rozporządzeniem. Inspektor ochrony danych powinien mieć warunki do wykonywania swoich obowiązków i zadań w sposób niezależny i skuteczny oraz powinien zostać wyposażony w niezbędne do tego zasoby.

(50)

Do ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych niezbędne są niezależne, przejrzyste, rozliczalne i skuteczne struktury nadzoru, o którym to wymogu mowa w art. 8 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Organy krajowe odpowiedzialne za nadzór nad przetwarzaniem danych osobowych powinny monitorować zgodność z prawem danych osobowych dostarczanych Europolowi przez państwa członkowskie. EIOD, pełniąc swoje funkcje w sposób całkowicie niezależny, powinien monitorować zgodność z prawem przetwarzania danych przez Europol. W tym względzie ważnym zabezpieczeniem w odniesieniu do nowych rodzajów operacji przetwarzania jest mechanizm uprzednich konsultacji. Nie powinno to mieć zastosowania do konkretnych indywidualnych działań operacyjnych, takich jak projekty analizy operacyjnej, lecz do wykorzystywania nowych systemów informatycznych w celu przetwarzania danych osobowych oraz do wszelkich istotnych zmian w nich wprowadzanych.

(51)

Ważne jest zapewnienie wzmocnionego i skutecznego nadzoru nad Europolem i zagwarantowanie, by EIOD, przyjmując odpowiedzialność za nadzór nad Europolem w zakresie ochrony danych, miał możliwość korzystania z właściwej wiedzy fachowej dotyczącej ochrony danych w dziedzinie ścigania przestępstw. EIOD oraz krajowe organy nadzorcze powinny ściśle ze sobą współpracować w konkretnych kwestiach wymagających zaangażowania na szczeblu krajowym oraz w celu zapewnienia spójnego stosowania niniejszego rozporządzenia w całej Unii.

(52)

W celu ułatwienia współpracy między EIOD a krajowymi organami nadzorczymi, lecz bez uszczerbku dla niezależności EIOD i jego odpowiedzialności za nadzór nad Europolem w zakresie ochrony danych, należy organizować regularne spotkania EIOD z tymi organami w ramach rady współpracy, która jako organ doradczy powinna wydawać opinie, wytyczne, zalecenia i formułować wzorcowe rozwiązania w odniesieniu do różnych kwestii wymagających zaangażowania na szczeblu krajowym.

(53)

Ponieważ Europol przetwarza również nieoperacyjne dane osobowe, które nie są związane z postępowaniami przygotowawczymi takie jak dane osobowe personelu Europolu, dostawców usług lub gości, przetwarzanie takich danych powinno podlegać rozporządzeniu (WE) nr 45/2001.

(54)

EIOD powinien rozpatrywać i badać skargi składane przez osoby, których dane dotyczą. Postępowanie wyjaśniające wszczęte w związku ze skargą powinno być prowadzone – z zastrzeżeniem kontroli sądowej – w zakresie odpowiednim do danej sprawy. Krajowy organ nadzorczy powinien w rozsądnym terminie poinformować osobę, której dane dotyczą, o postępach i wyniku postępowania dotyczącego skargi.

(55)

Każda osoba fizyczna powinna mieć prawo do sądowego środka odwoławczego od dotyczących jej decyzji EIOD.

(56)

Europol powinien podlegać ogólnym zasadom dotyczącym odpowiedzialności umownej i pozaumownej mającym zastosowanie do instytucji, agencji i organów Unii, z wyjątkiem zasad dotyczących odpowiedzialności za niezgodne z prawem przetwarzanie danych.

(57)

Dla osoby fizycznej, której dotyczy dana sprawa, może nie być jasne, czy szkody poniesione w wyniku niezgodnego z prawem przetwarzania danych są następstwem działań Europolu czy też państwa członkowskiego. W związku z tym Europol i państwo członkowskie, w którym miało miejsce zdarzenie będące powodem szkody, powinny być odpowiedzialne solidarnie.

(58)

Przy poszanowaniu roli, jaką Parlament Europejski odgrywa wraz z parlamentami narodowymi w kontroli działań Europolu, niezbędne jest zapewnienie, by Europol był w pełni rozliczalną i przejrzystą organizacją wewnętrzną. W tym celu w świetle art. 88 TFUE należy ustanowić procedury kontroli działań Europolu przez Parlament Europejski, w której uczestniczą parlamenty narodowe. Takie procedury powinny podlegać art. 12 lit. c) TUE i art. 9 Protokołu nr 1 przewidującym, że Parlament Europejski i parlamenty narodowe mają wspólnie określić sposób organizacji i wspierania skutecznej i systematycznej współpracy międzyparlamentarnej w ramach Unii. Procedury, które mają zostać przyjęte w celu kontroli działań Europolu, powinny w sposób należyty uwzględniać potrzeby zapewnienia, by Parlament Europejski i parlamenty narodowe traktowane były na równi, oraz potrzeby zachowania poufności informacji operacyjnych. Sposób, w jaki parlamenty narodowe sprawują kontrolę nad swoimi rządami w odniesieniu do działań Unii, należy jednak do szczególnej organizacji i praktyki konstytucyjnej każdego państwa członkowskiego.

(59)

Do pracowników Europolu powinny mieć zastosowanie Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich (zwany dalej „regulaminem pracowniczym”) i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (zwane dalej „warunkami zatrudnienia innych pracowników”) ustanowione rozporządzeniem Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (14). Europol powinien mieć możliwość zatrudniania personelu z właściwych organów państw członkowskich, jako pracowników tymczasowych, których okres zatrudnienia powinien być ograniczony w celu zachowania zasady rotacji, ponieważ następujące później ponowne włączenie takich członków personelu w pracę ich właściwego organu ułatwia ścisłą współpracę między Europolem a właściwymi organami państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie niezbędne środki, aby zapewnić personelowi zatrudnionemu w Europolu jako pracownicy tymczasowi możliwość powrotu – po zakończeniu służby w Europolu – do służby publicznej, której są członkami.

(60)

Zważywszy na charakter zadań Europolu i rolę dyrektora wykonawczego, właściwa komisja Parlamentu Europejskiego powinna mieć możliwość wezwania dyrektora wykonawczego do stawienia się przed nią, zanim nastąpi jego mianowanie i przed każdym przedłużeniem jego kadencji. Dyrektor wykonawczy powinien także przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie roczne. Ponadto Parlament Europejski i Rada powinny mieć możliwość wezwania dyrektora wykonawczego do poinformowania ich o wykonywaniu powierzonych mu obowiązków.

(61)

W celu zagwarantowania pełnej autonomii i niezależności Europolu należy mu przyznać autonomiczny budżet, którego dochody pochodzą zasadniczo z wkładu z budżetu ogólnego Unii. W zakresie dotyczącym wkładu Unii oraz wszelkich innych dotacji pochodzących z budżetu ogólnego Unii zastosowanie powinna mieć procedura budżetowa Unii. Kontrolę sprawozdań finansowych powinien przeprowadzać Trybunał Obrachunkowy.

(62)

Do Europolu powinno mieć zastosowanie rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1271/2013 (15).

(63)

Ze względu na swoje specyficzne uprawnienia prawne i administracyjne oraz swoje kompetencje techniczne dotyczące prowadzenia działań w zakresie transgranicznej wymiany informacji, transgranicznych operacji i transgranicznych postępowań przygotowawczych, także w ramach wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych, jak również dotyczące zapewniania obiektów szkoleniowych, właściwe organy państw członkowskich powinny mieć możliwość otrzymywania z Europolu dotacji bez zaproszenia do składania wniosków zgodnie z art. 190 ust. 1 lit. d) rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 1268/2012 (16).

(64)

Do Europolu powinno mieć zastosowanie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (17).

(65)

Europol przetwarza dane, które wymagają szczególnej ochrony, gdyż obejmują dane wrażliwe niebędące informacjami niejawnymi i informacje niejawne UE. Europol powinien zatem sformułować zasady dotyczące poufności i przetwarzania takich informacji. Przepisy dotyczące ochrony informacji niejawnych UE powinny być zgodne z decyzją Rady 2013/488/UE (18).

(66)

Należy regularnie przeprowadzać ocenę stosowania niniejszego rozporządzenia.

(67)

Niezbędne przepisy dotyczące obiektów dla Europolu w Hadze, gdzie ma on siedzibę, a także szczególne przepisy mające zastosowanie do wszystkich pracowników Europolu i członków ich rodzin powinny zostać określone w umowie w sprawie siedziby. Ponadto przyjmujące państwo członkowskie powinno zapewnić warunki niezbędne dla niezakłóconego działania Europolu, w tym wielojęzyczne placówki szkolne o orientacji europejskiej i właściwe połączenia transportowe, co pozwoli przyciągnąć zasoby ludzkie wysokiej jakości z jak największego obszaru geograficznego.

(68)

Europol utworzony na mocy niniejszego rozporządzenia zastępuje Europol ustanowiony na mocy decyzji 2009/371/WSiSW i jest jego następcą prawnym. W związku z tym powinien on być następcą prawnym wszystkich jego umów, w tym umów o pracę, zaciągniętych zobowiązań i nabytych nieruchomości. Umowy międzynarodowe zawarte przez Europol ustanowiony decyzją 2009/371/WSiSW i umowy zawarte przez Europol ustanowiony na mocy Konwencji o Europolu przed dniem 1 stycznia 2010 r. powinny pozostać w mocy.

(69)

Aby Europol mógł jak najlepiej kontynuować wykonywanie zadań Europolu ustanowionego decyzją 2009/371/WSiSW, należy określić środki przejściowe, w szczególności jeśli chodzi o zarząd, dyrektora wykonawczego i personel zatrudniany jako personel miejscowy na podstawie umowy na czas nieokreślony zawartej przez Europol ustanowiony Konwencją o Europolu, który to personel powinien mieć możliwość zatrudnienia w charakterze członka personelu tymczasowego lub kontraktowego zgodnie z warunkami zatrudnienia innych pracowników.

(70)

Akt Rady z dnia 3 grudnia 1998 r. (19) w sprawie regulaminu pracowniczego Europolu został uchylony art. 63 decyzji 2009/371/WSiSW. Powinien on jednak w dalszym ciągu mieć zastosowanie do pracowników zatrudnionych przez Europol przed wejściem w życie decyzji 2009/371/WSiSW. Dlatego też przepisy przejściowe powinny przewidywać, że umowy zawarte zgodnie z tym regulaminem pracowniczym nadal temu regulaminowi podlegają.

(71)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie stworzenie jednostki odpowiedzialnej za współpracę organów ścigania na poziomie Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na zakres i skutki działań możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(72)

Zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE, Irlandia powiadomiła o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszego rozporządzenia.

(73)

Zgodnie z art. 1 i 2 oraz art. 4a ust. 1 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i TFUE, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(74)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(75)

Skonsultowano się z EIOD, który wydał opinię w dniu 31 maja 2013 r.

(76)

Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, zwłaszcza prawa do ochrony danych osobowych i prawa do prywatności chronionych na podstawie art. 8 i 7 Karty oraz art. 16 TFUE,

a)

„właściwe organy państw członkowskich” oznaczają wszystkie organy policyjne i inne organy ścigania istniejące w państwach członkowskich, odpowiedzialne zgodnie z prawem krajowym za zapobieganie przestępstwom i ich zwalczanie. Właściwe organy obejmują także inne organy publiczne istniejące w państwach członkowskich, odpowiedzialne na mocy prawa krajowego za zapobieganie przestępstwom, w odniesieniu do których Europol jest właściwy, i za zwalczanie tych przestępstw;

b)

„analiza strategiczna” oznacza wszystkie metody i techniki stosowane do zbierania, przechowywania, przetwarzania i oceny informacji w celu wspierania i rozwijania polityki w sprawach karnych przyczyniającej się do sprawnego i skutecznego zapobiegania i zwalczania przestępczości;

c)

„analiza operacyjna” oznacza wszystkie metody i techniki stosowane do zbierania, przechowywania, przetwarzania i oceny informacji w celu wspierania postępowań przygotowawczych;

d)

„organy Unii” oznaczają instytucje, organy, przedstawicielstwa, biura i agencje utworzone w TUE oraz w TFUE lub na ich podstawie;

e)

„organizacja międzynarodowa” oznacza organizację będącą podmiotem prawa międzynarodowego publicznego oraz organy jej podlegające lub inny organ utworzony na mocy lub na podstawie umowy między co najmniej dwoma państwami;

f)

„podmioty prywatne” oznaczają podmioty i jednostki utworzone zgodnie z prawem państwa członkowskiego lub państwa trzeciego, w szczególności spółki i przedsiębiorstwa, stowarzyszenia przedsiębiorców, organizacje non-profit i inne osoby prawne, które nie są objęte zakresem lit. e);

g)

„osoby prywatne” oznaczają wszelkie osoby fizyczne;

h)

„dane osobowe” oznaczają wszelkie informacje o osobie, której dane dotyczą;

i)

„osoba, której dane dotyczą” oznacza zidentyfikowaną lub możliwą do zidentyfikowania osobę fizyczną; osoba możliwa do zidentyfikowania to osoba, którą można bezpośrednio lub pośrednio zidentyfikować, w szczególności na podstawie identyfikatora, takiego jak imię i nazwisko, numer identyfikacyjny, dane dotyczące lokalizacji, identyfikator internetowy lub co najmniej jeden znak szczególny związany z jej tożsamością fizyczną, fizjologiczną, genetyczną, psychiczną, ekonomiczną, kulturową lub społeczną;

j)

„dane genetyczne” oznaczają wszelkie dane osobowe odnoszące się do charakterystyki genetycznej człowieka, które zostały odziedziczone lub nabyte, zawierające niepowtarzalne informacje o fizjologii lub zdrowiu danej osoby i które wynikają w szczególności z analizy jej próbki biologicznej;

k)

„przetwarzanie” oznacza dowolną operację lub zestaw operacji wykonywanych na danych osobowych lub zbiorach danych osobowych w sposób zautomatyzowany lub nie, takie jak zbieranie, utrwalanie, organizowanie, porządkowanie, przechowywanie, adaptacja lub modyfikacja, pobieranie, przeglądanie, wykorzystywanie, ujawnianie przez przekazanie, rozpowszechnianie lub udostępnianie w inny sposób, dopasowywanie lub łączenie, ograniczanie, usuwanie lub niszczenie;

l)

„odbiorca” oznacza osobę fizyczną lub prawną, organ publiczny, agencję lub inny organ, którym ujawnia się dane, niezależnie od tego, czy są stroną trzecią;

m)

„przekazywanie danych osobowych” oznacza przekazywanie danych osobowych, udostępnianych w sposób aktywny, pomiędzy ograniczoną liczbą zidentyfikowanych stron za wiedzą lub zgodnie z zamiarem wysyłającego, aby udzielić odbiorcy dostępu do danych osobowych;

n)

„naruszenie ochrony danych osobowych” oznacza naruszenie bezpieczeństwa prowadzące do przypadkowego lub niezgodnego z prawem zniszczenia, utracenia, zmodyfikowania, nieuprawnionego ujawnienia lub nieuprawnionego dostępu do danych osobowych przekazywanych, przechowywanych lub przetwarzanych w inny sposób;

o)

„zgoda osoby, której dane dotyczą” oznacza dobrowolne, odnoszące się do konkretnego przypadku, świadome i jednoznaczne oświadczenie woli, przez jakie osoba, której dane dotyczą, wyraża zgodę na przetwarzanie dotyczących jej danych osobowych w sposób wyraźny lub poprzez zachowanie w jasny sposób wskazujące na taką zgodę;

p)

„administracyjne dane osobowe” oznaczają wszystkie dane osobowe przetwarzane przez Europol, z wyjątkiem danych przetwarzanych dla potrzeb realizacji celów określonych w art. 3.

a)

przestępstwa mające służyć uzyskaniu środków do popełniania czynów, w odniesieniu do których Europol jest właściwy;

b)

przestępstwa mające ułatwić lub umożliwić popełnienie czynów, w odniesieniu do których Europol jest właściwy;

c)

przestępstwa popełnione w celu zapewnienia uniknięcia kary za czyny, w odniesieniu do których Europol jest właściwy.

a)

zbiera, przechowuje, przetwarza i analizuje informacje oraz prowadzi wymianę informacji, także w zakresie danych o charakterze operacyjnym;

b)

niezwłocznie powiadamia państwa członkowskie za pośrednictwem jednostek krajowych ustanowionych lub wyznaczonych zgodnie z art. 7 ust. 2 o wszelkich informacjach i powiązaniach między przestępstwami, które ich dotyczą;

c)

koordynuje, organizuje i prowadzi działania procesowe i operacyjne mające na celu wspieranie i wzmocnienie działań właściwych organów państw członkowskich realizowanych:

d)

uczestniczy we wspólnych zespołach dochodzeniowo-śledczych, a także proponuje ich utworzenie zgodnie z art. 5;

e)

zapewnia państwom członkowskim informacje i wsparcie analityczne w związku z ważnymi wydarzeniami międzynarodowymi;

f)

przygotowuje oceny zagrożenia, analizy strategiczne i operacyjne oraz ogólne sprawozdania sytuacyjne;

g)

rozwija, udostępnia i propaguje wiedzę specjalistyczną w zakresie metod zapobiegania przestępczości, czynności w ramach postępowania przygotowawczego oraz metod technicznych i kryminalistycznych, a także zapewnia doradztwo państwom członkowskim;

h)

wspiera prowadzone przez państwa członkowskie transgraniczne działania w zakresie wymiany informacji, transgraniczne operacje i postępowania przygotowawcze, a także wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze, między innymi dostarczając wsparcie operacyjne, techniczne i finansowe;

i)

zapewnia specjalistyczne szkolenia i pomaga państwom członkowskim w organizowaniu szkoleń – w tym poprzez udzielenie wsparcia finansowego, zgodnie z zakresem swoich celów i stosownie do dostępnych mu zasobów kadrowych i budżetowych – w koordynacji z Agencją Unii Europejskiej ds. Szkolenia w Dziedzinie Ścigania (CEPOL);

j)

współpracuje z organami Unii ustanowionymi na podstawie tytułu V TFUE oraz z OLAF, w szczególności przez wymianę informacji i dostarczanie im wsparcia analitycznego w obszarach wchodzących w zakres ich kompetencji;

k)

dostarcza unijnym strukturom zarządzania kryzysowego i misjom ustanowionym na podstawie TUE informacji i wsparcia mieszczących się w zakresie celów Europolu określonych w art. 3;

l)

rozwija ośrodki Unii dysponujące specjalistyczną wiedzą fachową w zakresie zwalczania niektórych rodzajów przestępstw objętego celami Europolu, w szczególności Europejskie Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością;

m)

wspiera działania państw członkowskich służące zapobieganiu formom przestępczości wymienionym w załączniku I, ułatwianym, propagowanym lub popełnianym z wykorzystaniem internetu, oraz zwalczaniu ich, także w ramach współpracy z państwami członkowskimi, zgłaszaniu odnośnym dostawcom usług internetowych treści internetowych, za których pośrednictwem takie formy przestępczości są ułatwiane, propagowane lub popełniane, po to by na zasadzie dobrowolności rozpatrzyli, czy zgłoszone treści internetowe są zgodne ze stosowanymi przez nich warunkami.

a)

byłoby sprzeczne z istotnymi interesami bezpieczeństwa danego państwa członkowskiego; lub

b)

zagroziłoby toczącemu się postępowaniu przygotowawczemu lub bezpieczeństwu osób.

a)

dostarcza Europolowi informacje niezbędne do realizacji jego celów, w tym informacje dotyczące form przestępczości, którym zapobieganie i których zwalczanie należy do priorytetów Unii;

b)

zapewnia skuteczną komunikację i współpracę wszystkich odpowiednich właściwych organów z Europolem;

c)

zwiększa świadomość na temat działań Europolu;

d)

zgodnie z art. 38 ust. 5 lit. a) zapewnia, by dostarczanie Europolowi informacji odbywało się zgodnie z prawem krajowym.

a)

byłoby to sprzeczne z istotnymi interesami bezpieczeństwa danego państwa członkowskiego;

b)

zagroziłoby to toczącemu się postępowaniu przygotowawczemu lub bezpieczeństwu osób; lub

c)

spowodowałoby to ujawnienie informacji o organizacjach lub o konkretnych działaniach wywiadowczych związanych z bezpieczeństwem narodowym.

a)

zarząd;

b)

dyrektor wykonawczy;

c)

w stosownych przypadkach inne organy doradcze ustanowione przez zarząd zgodnie z art. 11 ust. 1 lit. s);

a)

corocznie przyjmuje, większością dwóch trzecich głosów członków oraz zgodnie z art. 12, dokument zawierający wieloletni program Europolu oraz jego roczny program prac na kolejny rok;

b)

przyjmuje, większością dwóch trzecich głosów członków, roczny budżet Europolu oraz pełni inne funkcje związane z budżetem Europolu zgodnie z rozdziałem X;

c)

przyjmuje roczne skonsolidowane sprawozdanie dotyczące działalności Europolu i do dnia 1 lipca następnego roku przesyła je do Parlamentu Europejskiego, Rady, Komisji, Trybunału Obrachunkowego i parlamentów narodowych. Roczne skonsolidowane sprawozdanie dotyczące działalności jest podawane do wiadomości publicznej;

d)

przyjmuje przepisy finansowe mające zastosowanie do Europolu zgodnie z art. 61;

e)

przyjmuje wewnętrzną strategię zwalczania nadużyć finansowych, proporcjonalną do zagrożenia takimi nadużyciami, przy uwzględnieniu kosztów i korzyści wynikających ze środków, które mają zostać wdrożone;

f)

przyjmuje przepisy, których celem jest zapobieganie konfliktom interesów i zarządzanie nimi, w odniesieniu do jego członków, w tym dotyczące ich deklaracji o braku konfliktu interesów;

g)

zgodnie z ust. 2 wykonuje – w odniesieniu do pracowników Europolu – uprawnienia organu powołującego przyznane temu organowi w regulaminie pracowniczym oraz uprawnienia organu uprawnionego do zawierania umów o pracę przyznane w warunkach zatrudnienia innych pracowników („uprawnienia organu powołującego”);

h)

przyjmuje odpowiednie przepisy wykonawcze do regulaminu pracowniczego i do warunków zatrudnienia innych pracowników zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego;

i)

przyjmuje przepisy wewnętrzne dotyczące procedury wyboru na stanowisko dyrektora wykonawczego, w tym przepisy dotyczące składu komisji selekcyjnej zapewniające jej niezależność i bezstronność;

j)

proponuje Radzie listę kandydatów na stanowiska dyrektora wykonawczego i zastępców dyrektora wykonawczego, a także w stosownych przypadkach proponuje Radzie, by przedłużyła ich mandat lub odwołała ich ze stanowiska zgodnie z art. 54 i 55;

k)

określa wskaźniki skuteczności i nadzoruje działalność dyrektora wykonawczego, w tym wykonanie decyzji zarządu;

l)

powołuje inspektora ochrony danych, który jest funkcjonalnie niezależny w wykonywaniu swoich obowiązków;

m)

powołuje księgowego, z zastrzeżeniem regulaminu pracowniczego i warunków zatrudnienia innych pracowników, który jest funkcjonalnie niezależny w wykonywaniu swoich obowiązków;

n)

ustanawia, w stosownych przypadkach, jednostkę audytu wewnętrznego;

o)

zapewnia odpowiednie działania następcze w odpowiedzi na ustalenia i zalecenia wynikające z wewnętrznych lub zewnętrznych sprawozdań z kontroli i ocen, a także z postępowań wyjaśniających OLAF oraz EIOD;

p)

definiuje kryteria oceny w odniesieniu do sprawozdania rocznego zgodnie z art. 7 ust. 11;

q)

przyjmuje wytyczne doprecyzowujące procedury przetwarzania informacji przez Europol zgodnie z art. 18, po zasięgnięciu opinii EIOD;

r)

decyduje o zawarciu uzgodnień roboczych i administracyjnych zgodnie z odpowiednio art. 23 ust. 4 i z art. 25 ust. 1;

s)

podejmuje, uwzględniając zarówno wymogi funkcjonalne, jak i finansowe, decyzje dotyczące stworzenia wewnętrznych struktur Europolu, w tym ośrodków Unii dysponujących specjalistyczną wiedzą fachową, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. l), na wniosek dyrektora wykonawczego;

t)

przyjmuje swój regulamin, w tym przepisy dotyczące zadań i funkcjonowania sekretariatu;

u)

przyjmuje, w stosownych przypadkach, inne przepisy wewnętrzne.

a)

bieżące administrowanie Europolem;

b)

przedstawianie zarządowi propozycji dotyczących stworzenia wewnętrznych struktur Europolu;

c)

wdrażanie decyzji przyjętych przez zarząd;

d)

opracowywanie projektu programów wieloletnich oraz rocznych programów prac i przekazywanie ich zarządowi po zasięgnięciu opinii Komisji;

e)

realizację programów wieloletnich oraz rocznych programów prac i informowanie zarządu o tej realizacji;

f)

opracowanie projektu odpowiednich przepisów wykonawczych do regulaminu pracowniczego i do warunków zatrudnienia innych pracowników zgodnie z art. 110 regulaminu pracowniczego;

g)

opracowywanie projektu rocznego skonsolidowanego sprawozdania z działalności Europolu i przedstawianie go do przyjęcia zarządowi;

h)

opracowywanie planu działania w następstwie wniosków z wewnętrznych lub zewnętrznych sprawozdań z kontroli i ocen oraz sprawozdań i zaleceń z postępowań wyjaśniających przeprowadzanych przez OLAF i EIOD, a także przygotowywanie sprawozdań z postępu prac – dwa razy w roku dla Komisji i regularnie dla zarządu;

i)

ochronę interesów finansowych Unii poprzez stosowanie środków zapobiegających nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom, a także, bez uszczerbku dla kompetencji OLAF w zakresie prowadzenia postępowań wyjaśniających, poprzez skuteczne kontrole oraz – w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości – odzyskiwanie nienależycie wydatkowanych kwot, a także w razie potrzeby stosowanie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających kar administracyjnych i finansowych;

j)

opracowywanie projektu wewnętrznej strategii zwalczania nadużyć finansowych dla Europolu i przedstawianie jej zarządowi do przyjęcia;

k)

opracowanie projektu przepisów wewnętrznych dotyczących zapobiegania konfliktom interesów i zarządzania nimi w odniesieniu do członków zarządu i przedstawienie go do przyjęcia zarządowi;

l)

przygotowanie projektu przepisów finansowych mających zastosowanie do Europolu;

m)

sporządzanie projektu zestawienia przewidywanych dochodów i wydatków Europolu i realizacja jego budżetu;

n)

wspieranie przewodniczącego zarządu w przygotowywaniu posiedzeń zarządu;

o)

regularne informowanie zarządu o realizacji unijnych priorytetów strategicznych i operacyjnych w zakresie walki z przestępczością;

p)

wykonywanie innych zadań zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

a)

państwa członkowskie zgodnie z ich prawem krajowym i art. 7;

b)

organy Unii, państwa trzecie i organizacje międzynarodowe zgodnie z rozdziałem V;

c)

podmioty prywatne i osoby prywatne zgodnie z rozdziałem V.

a)

sprawdzania krzyżowego mającego na celu wskazanie powiązań lub innych odpowiednich związków między informacjami dotyczącymi:

b)

analiz o charakterze strategicznym lub tematycznym;

c)

analiz operacyjnych;

d)

ułatwiania wymiany informacji między państwami członkowskimi, Europolem, innymi organami Unii, państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi.

a)

w odniesieniu do każdego projektu analizy operacyjnej dyrektor wykonawczy określa konkretny cel, kategorie danych osobowych oraz kategorie osób, których dane dotyczą, uczestników, okres przechowywania oraz warunki dostępu do danych, przekazywania i wykorzystywania ich i informuje o nich zarząd oraz EIOD;

b)

dane osobowe można gromadzić i przetwarzać wyłącznie do celów określonego projektu analizy operacyjnej. W przypadku gdy staje się jasne, że dane osobowe mogą mieć znaczenie dla innego projektu analizy operacyjnej, dalsze przetwarzanie tych danych osobowych jest dozwolone wyłącznie w zakresie, w jakim takie dalsze przetwarzanie jest niezbędne i proporcjonalne, a dane osobowe spełniają wymogi określone w lit. a) mające zastosowanie do tego innego projektu analizy;

c)

dostęp do danych odpowiedniego projektu i możliwość przetwarzania tych danych mają wyłącznie upoważnieni pracownicy.

a)

form przestępczości, w odniesieniu do których Europol jest właściwy; oraz

b)

innych form poważnej przestępczości, określonych w decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW (22).

a)

decyzję Komisji przyjętą na podstawie art. 36 dyrektywy (UE) 2016/680 uznającą, że dane państwo trzecie lub terytorium, lub sektor, w którym odbywa się przetwarzanie danych w tym państwie trzecim, lub dana organizacja międzynarodowa zapewnia odpowiedni poziom ochrony (zwaną dalej „decyzją stwierdzająca odpowiedni stopień ochrony”);

b)

umowę międzynarodową zawartą między Unią a danym państwem trzecim lub daną organizacją międzynarodową na podstawie art. 218 TFUE przyznającą odpowiednie zabezpieczenia w odniesieniu do ochrony prywatności oraz podstawowych praw i wolności osób fizycznych;

c)

umowę o współpracy umożliwiającą wymianę danych osobowych zawartą przed dniem 1 maja 2017 r. między Europolem a danym państwem trzecim lub daną organizacją międzynarodową zgodnie z art. 23 decyzji 2009/371/WSiSW.

a)

jest niezbędne do ochrony żywotnych interesów osoby, której dane dotyczą, lub innej osoby;

b)

jest niezbędne do zabezpieczenia uzasadnionych interesów osoby, której dane dotyczą, jeżeli prawo państwa członkowskiego przekazującego dane osobowe tak stanowi;

c)

ma zasadnicze znaczenie dla zapobieżenia bezpośredniemu i poważnemu zagrożeniu dla bezpieczeństwa publicznego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego;

d)

jest niezbędne w indywidualnych przypadkach do zapobiegania przestępstwom, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie, wykrywania ich i ścigania albo wykonywania kar; lub

e)

jest niezbędne w indywidualnych przypadkach do ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń w związku z zapobieganiem określonemu przestępstwu, prowadzeniem postępowania przygotowawczego w jego sprawie, wykryciem go lub ściganiem albo wykonaniem konkretnej kary.

a)

jednostki krajowej zgodnie z prawem krajowym;

b)

punktu kontaktowego w państwie trzecim lub organizacji międzynarodowej, z którymi Europol zawarł przed dniem 1 maja 2017 r. umowę o współpracy umożliwiającą wymianę danych osobowych zgodnie z art. 23 decyzji 2009/371/WSiSW; lub

c)

organu państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej, w odniesieniu do których wydano decyzję stwierdzającą odpowiedni stopień ochrony, jak określono w art. 25 ust. 1 lit. a) niniejszego rozporządzenia, lub z którymi Unia Europejska zawarła umowę międzynarodową na podstawie art. 218 TFUE.

a)

przekazanie leży bez wątpienia w interesie osoby, której dane dotyczą, i uzyskano zgodę osoby, której dane dotyczą, lub okoliczności pozwalają w uzasadniony sposób przypuszczać, że zgoda zostałaby wyrażona; lub

b)

przekazanie jest absolutnie niezbędne w celu zapobieżenia przestępstwu, które zostałoby popełnione w najbliższej przyszłości, w tym przestępstwu terrorystycznemu, w odniesieniu do którego Europol jest właściwy; lub

c)

przekazanie danych osobowych, które są publicznie dostępne, jest absolutnie niezbędne w celu wykonania zadania określonego w art. 4 ust. 1 lit. m) i spełnione są następujące warunki:

a)

jest niezbędne do ochrony żywotnych interesów osoby, której dane dotyczą, lub innej osoby; lub

b)

jest niezbędne do zabezpieczenia uzasadnionych interesów osoby, której dane dotyczą; lub

c)

ma zasadnicze znaczenie dla zapobieżenia bezpośredniemu i poważnemu zagrożeniu dla bezpieczeństwa publicznego państwa członkowskiego lub państwa trzeciego; lub

d)

jest niezbędne w indywidualnych przypadkach do zapobiegania przestępstwom, w odniesieniu do których Europol jest właściwy, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie, wykrywania ich i ścigania; lub

e)

jest niezbędne w indywidualnych przypadkach do ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń w związku z zapobieganiem określonemu przestępstwu, w odniesieniu do którego Europol jest właściwy, prowadzeniem postępowania przygotowawczego w jego sprawie, wykryciem go lub ściganiem.

a)

jednostki krajowej zgodnie z prawem krajowym;

b)

punktu kontaktowego w państwie trzecim lub organizacji międzynarodowej, z którymi Europol zawarł umowę o współpracy umożliwiającą wymianę danych osobowych zgodnie z art. 23 decyzji 2009/371/WSiSW przed dniem 1 maja 2017 r.; lub

c)

organu państwa trzeciego lub organizacji międzynarodowej, w odniesieniu do których wydano decyzję stwierdzającą odpowiedni stopień ochrony, jak określono w art. 25 ust. 1 lit. a), lub z którymi Unia zawarła umowę międzynarodową na podstawie art. 218 TFUE.

a)