19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/1

---

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2016/44

z dnia 18 stycznia 2016 r.

w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii oraz uchylające rozporządzenie (UE) nr 204/2011

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 215,

uwzględniając decyzję Rady (WPZiB) 2015/1333 z dnia 31 lipca 2015 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii oraz uchylająca decyzję 2011/137/WPZiB (1),

uwzględniając wspólny wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa oraz Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

W dniu 28 lutego 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/137/WPZiB (2). Zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ) nr 1970 (2011) i późniejszymi rezolucjami decyzja 2011/137/WPZiB przewiduje embargo na broń, zakaz dotyczący sprzętu do represji wewnętrznych, a także restrykcje wjazdowe i zamrożenie środków finansowych oraz zasobów gospodarczych określonych osób i podmiotów dopuszczających się poważnego naruszania praw człowieka w stosunku do osób w Libii, w tym przez udział w naruszających prawo międzynarodowe atakach na ludność cywilną i obiekty cywilne. Te osoby fizyczne lub prawne i podmioty są wymienione w załącznikach do decyzji 2011/137/WPZiB. Potrzebne były zatem działania regulacyjne w celu zapewnienia odpowiednich środków prawnych. Od tego czasu Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (zwana dalej „Radą Bezpieczeństwa”) przyjęła kilka dodatkowych rezolucji dotyczących Libii, które przedłużyły lub zmieniły środki ograniczające ONZ wobec Libii, w tym rezolucję RB ONZ nr 2174 (2014) w sprawie zmiany zakresu embarga na broń i rozszerzenia stosowania środków dotyczących zakazu podróży i zamrożenia aktywów oraz rezolucję RB ONZ nr 2213 (2015) w związku z zaangażowaniem Rady Bezpieczeństwa na rzecz suwerenności, niepodległości, integralności terytorialnej i jedności narodowej Libii.

(2)

W dniu 26 maja 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/818 (3) zmieniającą decyzję 2011/137/WPZiB ze względu na nadal istniejące zagrożenie dla pokoju, stabilności i bezpieczeństwa Libii i dla pomyślnego zakończenia jej transformacji politycznej. W decyzji (WPZiB) 2015/818 uwzględniono także zagrożenie stwarzane przez osoby i podmioty posiadające lub kontrolujące środki finansowe państwa libijskiego sprzeniewierzone w okresie dawnego reżimu Muammara Kaddafiego w Libii, które mogłyby zostać wykorzystane do stwarzania zagrożenia dla pokoju, stabilności lub bezpieczeństwa Libii bądź też utrudniania lub uniemożliwiania pomyślnego zakończenia transformacji politycznej tego kraju. Rada przeprowadziła pełny przegląd wykazów osób i podmiotów objętych zakazem podróży i zamrożeniem aktywów, zawartych w załącznikach II i III do decyzji 2011/137/WPZiB. W dniu 31 lipca 2015 r. Rada przyjęła skonsolidowaną decyzję (WPZiB) 2015/1333 i uchyliła decyzję 2011/137/WPZiB.

(3)	Dla jasności rozporządzenie Rady (UE) nr 204/2011 (4) zmienione i wykonane szeregiem późniejszych rozporządzeń należy skonsolidować w nowym rozporządzeniu.

(4)

Uprawnienie do zmiany wykazów zawartych w załączniku II oraz III do ninejszego rozproządzenia powinno być wykonywane przez Radę w związku ze szczególnym zagrożeniem dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego w regionie, jakie stwarza sytuacja w Libii oraz w celu zapewnienia spójności z procesem zmian i przeglądu załączników do decyzji (WPZiB) 2015/1333.

(5)

Na potrzeby wprowadzania w życie niniejszego rozporządzenia oraz w celu zapewnienia jak największej pewności prawa w Unii nazwiska, nazwy i inne istotne dane dotyczące osób fizycznych i prawnych, podmiotów i organów, których środki finansowe i zasoby gospodarcze mają zostać zamrożone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, powinny być podawane do wiadomości publicznej. Wszelkie operacje przetwarzania danych osobowych powinny odbywać się zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (5) i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE (6).

(6)	W celiu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, powinno ono niezwłocznie wejść w życie,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Na użytek niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

a)

„środki finansowe” oznaczają aktywa finansowe i korzyści ekonomiczne wszelkiego rodzaju, w tym między innymi: (i) gotówkę, czeki, roszczenia pieniężne, weksle trasowane, przekazy pieniężne i inne instrumenty płatnicze; (ii) depozyty złożone w instytucjach finansowych lub innych podmiotach, salda na rachunkach, wierzytelności i zobowiązania dłużne; (iii) papiery wartościowe i papiery dłużne w obrocie publicznym lub niepublicznym, w tym akcje i udziały, certyfikaty papierów wartościowych, obligacje, weksle, warranty, skrypty dłużne i kontrakty na instrumenty pochodne; (iv) odsetki, dywidendy lub inne przychody z aktywów oraz wartości narosłe z aktywów lub wygenerowane przez te aktywa; (v) kredyty, prawa do potrącenia, gwarancje, gwarancje właściwego wykonania umów lub inne zobowiązania finansowe; (vi) akredytywy, konosamenty, umowy sprzedaży; (vii) dokumenty poświadczające posiadanie udziałów w środkach lub zasobach finansowych;

b)

„zamrożenie środków finansowych” oznacza zapobieganie wszelkim ruchom tych środków, ich przenoszeniu, zmianom, wykorzystaniu, udostępnianiu lub dokonywaniu nimi transakcji w jakikolwiek sposób, który powodowałby dowolną zmianę ich wielkości, wartości, lokalizacji, własności, posiadania, charakteru, przeznaczenia lub inną zmianę, która umożliwiłaby korzystanie z nich, w tym zarządzanie portfelem;

c)	„zasoby gospodarcze” oznaczają aktywa wszelkiego rodzaju, rzeczowe i niematerialne, ruchome i nieruchome, które nie są środkami finansowymi, ale mogą być użyte do pozyskania środków finansowych, towarów lub usług;

d)	„zamrożenie zasobów gospodarczych” oznacza zapobieganie wykorzystywaniu tych zasobów do uzyskiwania środków finansowych, towarów lub usług w jakikolwiek sposób, w tym między innymi poprzez ich sprzedaż, wynajem lub obciążanie ich hipoteką;

e)

„pomoc techniczna” oznacza wszelkie wsparcie techniczne związane z naprawami, pracami rozwojowymi, produkcją, montażem, testowaniem i konserwacją oraz wszelką inną obsługę techniczną, mogące przyjmować formy takie, jak instruktaż, doradztwo, szkolenia, przekazanie praktycznej wiedzy i umiejętności lub usługi konsultingowe; pomoc techniczna obejmuje także werbalne formy pomocy;

f)	„Komitet Sankcji” oznacza komitet Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych utworzony na mocy pkt 24 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011);

g)	„terytorium Unii” oznacza terytoria państw członkowskich, do których stosuje się Traktat, na warunkach określonych w tym Traktacie, w tym ich przestrzeń powietrzną;

h)	„wyznaczone statki” oznaczają statki wskazane przez Komitet Sankcji, o czym mowa w pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014), zgodnie z wykazem w załączniku V do niniejszego rozporządzenia;

i)	„punkt kontaktowy rządu Libii” oznacza punkt kontaktowy wyznaczony przez rząd Libii, o którym powiadomiono Komitet Sankcji zgodnie z pkt 3 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 2

1.   Zakazuje się:

a)

sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu, bezpośrednio lub pośrednio, sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, wyszczególnionego w załączniku I – niezależnie od tego, czy przedmiotowy sprzęt pochodzi z Unii – przeznaczonego dla osób, podmiotów lub organów z Libii lub do użytku w Libii;

b)	świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a).

2.   Zakazuje się nabywania w Libii, przywozu lub transportu z tego państwa sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, wyszczególnionego w załączniku I, niezależnie od tego, czy pochodzi on z Libii.

3.   Ust. 1 nie ma zastosowania do odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, wywożonych czasowo do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i organizacji wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego.

4.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państw członkowskich wyszczególnione w załączniku IV mogą zezwolić na sprzedaż, dostawę, przekazywanie lub wywóz sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, na warunkach, jakie uznają za stosowne, jeżeli zostanie ustalone, że sprzęt ten jest przeznaczony wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych.

Artykuł 3

1.   Zakazuje się:

a)

bezpośredniego lub pośredniego udzielania osobom, podmiotom lub organom w Libii albo do użytku w tym państwie pomocy technicznej związanej z towarami i technologiami wymienionymi we Wspólnym wykazie uzbrojenia Unii Europejskiej (7) (zwanym dalej „wspólnym wykazem uzbrojenia”) lub związanej z dostarczaniem, wytwarzaniem, konserwacją i użytkowaniem towarów zawartych w tym wykazie;

b)	bezpośredniego lub pośredniego udzielania osobom, podmiotom lub organom w Libii albo do użytku w tym państwie pomocy technicznej związanej ze sprzętem, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, wyszczególnionym w załączniku I;

c)

bezpośredniego lub pośredniego udzielania wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanych z towarami i technologiami wymienionymi we wspólnym wykazie uzbrojenia lub w załączniku I, w tym w szczególności udzielania dotacji, pożyczek i ubezpieczania kredytów eksportowych na potrzeby sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu takich produktów lub na potrzeby udzielania związanej z tym pomocy technicznej osobom, podmiotom lub organom w Libii albo do użytku w tym państwie;

d)	bezpośredniego lub pośredniego udzielania pomocy technicznej, wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanych z zapewnianiem uzbrojonego najemnego personelu wojskowego w Libii albo do użytku w tym państwie;

e)	świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a)–d).

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 zakazy w nim określone nie mają zastosowania do:

a)	udzielania pomocy technicznej, wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanych z nieśmiercionośnym sprzętem wojskowym służącym wyłącznie celom humanitarnym lub ochronnym;

b)

odzieży ochronnej, w tym kamizelek kuloodpornych i hełmów wojskowych, wywożonych czasowo do Libii wyłącznie do użytku osobistego personelu ONZ, personelu Unii lub jej państw członkowskich, przedstawicieli mediów, pracowników organizacji humanitarnych i organizacji wspierających rozwój oraz personelu pomocniczego;

c)	udzielania pomocy technicznej, wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanych z nieśmiercionośnym sprzętem wojskowym służącym wyłącznie do zapewnienia rządowi Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 1 oraz zgodnie z uprzednim zatwierdzeniem przez Komitet Sankcji, zakazy w nim określone nie mają zastosowania do:

a)	udzielania pomocy technicznej, wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanych z inną sprzedażą i dostawami broni oraz powiązanych materiałów;

b)	udzielania pomocy technicznej, wsparcia finansowego lub pomocy finansowej związanych ze sprzętem wojskowym, w tym z bronią i powiązanymi materiałami, które nie są objęte zakresem lit. a), i służą wyłącznie do zapewnienia władzom Libii wsparcia w dziedzinie bezpieczeństwa lub rozbrojenia;

4.   W drodze odstępstwa od ust. 1, właściwe organy państw członkowskich wymienione w załączniku IV mogą zezwolić na udzielanie pomocy technicznej, wsparcia finansowego i pomocy finansowej związanych ze sprzętem, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych, na warunkach, jakie uznają za stosowne, jeżeli ustalą, że taki sprzęt jest przeznaczony wyłącznie do celów humanitarnych lub ochronnych.

Artykuł 4

Aby zapobiec przekazywaniu towarów i technologii objętych wspólnym wykazem uzbrojenia lub takich, których dostarczanie, sprzedaż, przekazywanie, wywóz lub przywóz są zakazane na mocy niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do wszystkich towarów przywożonych na terytorium celne Unii z Libii lub wywożone z terytorium celnego Unii do Libii, poza zasadami dotyczącymi obowiązku dostarczania informacji przed przybyciem lub przed wyjazdem, określonymi zgodnie z właściwymi przepisami dotyczącymi wywozowej i przywozowej deklaracji skróconej jak również zgłoszeń celnych, zawartymi w rozporządzeniu (WE) nr 450/2008 (8) oraz w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (9), osoba przedstawiająca przedmiotowe informacje deklaruje, czy dane towary są objęte zakresem wspólnego wykazu uzbrojenia lub niniejszego rozporządzenia, a jeżeli wywóz takich towarów wymaga zezwolenia – przedstawia szczegółowe dane dotyczące przyznanego zezwolenia na wywóz. Powyższe informacje dodatkowe są przedstawiane właściwym organom celnym danego państwa członkowskiego w formie pisemnej albo przy użyciu zgłoszenia celnego, stosownie do okoliczności.

Artykuł 5

1.   Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku II i III, pozostające w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2.   Osobom fizycznym lub prawnym, podmiotom lub organom wymienionym w załączniku II i III, ani na ich rzecz, nie udostępnia się, bezpośrednio ani pośrednio środków finansowych ani zasobów gospodarczych.

3.   Zakazuje się świadomego i umyślnego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest bezpośrednie lub pośrednie obejście środków, o których mowa w ust. 1 i 2.

4.   Zamrożone pozostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do podmiotów wymienionych w załączniku VI, pozostające w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą na dzień 16 września 2011 r., które znajdowały się w tym dniu poza terytorium Libii.

Artykuł 6

1.   W załączniku II wymieniono osoby fizyczne lub prawne, podmioty i organy wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet Sankcji zgodnie z pkt 22 rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011), pkt 19, 22 lub 23 rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011), pkt 4 rezolucji RB ONZ nr 2174 (2014) lub pkt 11 rezolucji RB ONZ nr 2213 (2015).

2.   W załączniku III wymienia się osoby fizyczne lub prawne, podmioty i organy nieuwzględnione w załączniku II, które:

a)

uczestniczą w zlecaniu i kontrolowaniu dopuszczania się poważnego łamania praw człowieka w stosunku do osób w Libii lub w inny sposób w kierowaniu takimi działaniami lub są zaangażowane w takie działania, w tym przez uczestniczenie lub zaangażowanie w planowanie, dowodzenie, zlecanie lub prowadzenie ataków, w tym bombardowań z powietrza, z pogwałceniem prawa międzynarodowego, na ludność cywilną lub obiekty cywilne;

b)	naruszały lub pomagały naruszać postanowienia rezolucji RB ONZ nr 1970 (2011) lub rezolucji RB ONZ nr 1973 (2011) lub niniejsze rozporządzenie;

c)	zostały wskazane jako uczestniczące w polityce represyjnej byłego reżimu Muammara Kaddafiego w Libii lub jako w inny sposób uprzednio związane z tym reżimem i które nadal stanowią zagrożenie dla pokoju, stabilności i bezpieczeństwa Libii lub dla pomyślnego zakończenia jej transformacji politycznej;

d)

uczestniczą w działaniach zagrażających pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Libii lub w działaniach utrudniających lub podważających pomyślne zakończenie transformacji politycznej Libii, lub wspierają takie działania, w tym przez: (i) planowanie lub popełnianie w Libii czynów naruszających mające zastosowanie międzynarodowe prawo dotyczące praw człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne lub czynów, które stanowią naruszenie praw człowieka, albo kierowanie takimi czynami; (ii) ataki na wszelkiego rodzaju porty lotnicze, śródlądowe lub morskie w Libii lub na libijskie instytucje lub instalacje państwowe oraz na misje zagraniczne w tym państwie; (iii) udzielanie wsparcia ugrupowaniom zbrojnym lub siatkom przestępczym poprzez nielegalne wydobycie ropy naftowej lub eksploatację innych zasobów naturalnych w Libii; (iv) stosowanie gróźb lub przymusu wobec instytucji finansowych państwa libijskiego lub Libyan National Oil Company, lub uczestnictwo w działaniach, które mogą doprowadzić do sprzeniewierzenia środków finansowych państwa libijskiego lub takim sprzeniewierzeniem skutkować; (v) naruszanie postanowień embarga na broń w Libii ustanowionego rezolucją RB ONZ nr 1970 (2011) oraz art. 1 niniejszego rozporządzenia lub pomaganie w obchodzeniu tych przepisów; (vi) bycie osobami, podmiotami lub organami działającymi na rzecz, w imieniu lub pod kierownictwem określonych powyżej osób, podmiotów lub organów lub bycie podmiotami lub organami należącymi do lub kontrolowanymi przez nie lub osoby, podmioty lub organy wymienione w załączniku II lub III; lub

e)

posiadają lub pod których kontrolą są libijskie środki publiczne sprzeniewierzone za czasów byłego reżimu Muammara Kaddafiego w Libii, które mogłyby zostać wykorzystane, aby zagrozić pokojowi, stabilności lub bezpieczeństwu Libii lub aby utrudnić lub podważyć pomyślne zakończenie jej transformacji politycznej.

3.   W załączniku II i III wymienia się powody umieszczenia danych osób, podmiotów i organów w wykazie przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet Sankcji w odniesieniu do załącznika II.

4.   W załączniku II i III zamieszcza się, w miarę dostępności, informacje niezbędne do zidentyfikowania odnośnych osób fizycznych lub prawnych, podmiotów i organów przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet Sankcji w odniesieniu do załącznika II. W odniesieniu do osób fizycznych informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do osób prawnych, podmiotów i organów, informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę zarejestrowania, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności. Załącznik II zawiera także datę wskazania danej osoby przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet Sankcji.

5.   W załączniku VI wymienia się powody umieszczenia w wykazie danych osób, podmiotów i organów, o których mowa w art. 5 ust. 4 niniejszego rozporządzenia, przedstawione przez Radę Bezpieczeństwa lub przez Komitet Sankcji.

Artykuł 7

W odniesieniu do osób, podmiotów i organów niewskazanych w załączniku II lub III, w których osoba, podmiot lub organ wskazany w tych załącznikach ma udziały, obowiązek zamrożenia środków finansowych i zasobów gospodarczych wskazanej osoby, podmiotu lub organu nie uniemożliwia niewskazanym osobom, podmiotom lub organom dalszego prowadzenia legalnej działalności w zakresie, w jakim działalność ta nie wiąże się z udostępnianiem środków finansowych lub zasobów gospodarczych wskazanej osobie, podmiotowi lub organowi.

Artykuł 8

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich, wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, mogą zezwolić na uwolnienie określonych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub udostępnienie określonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznają za stosowne, jeżeli stwierdzą, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a)

niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku II lub III lub podmiotów, o których mowa w art. 5 ust. 4, oraz członków rodziny pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za żywność, czynszu lub spłaty kredytu hipotecznego, opłat za leki, leczenie, podatków, składek ubezpieczeniowych oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych honorariów lub zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c)	przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub kosztów usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych,

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku II lub o których mowa w art. 5 ust. 4 – pod warunkiem że dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet Sankcji o takim ustaleniu i o swoim zamiarze udzielenia zezwolenia, a Komitet Sankcji w ciągu pięciu dni roboczych od dnia powiadomienia nie wyraził sprzeciwu.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich, wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, mogą zezwolić na uwolnienie określonych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub udostępnienie określonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, jeżeli stwierdzą, że zamrożone środki finansowe lub zasoby gospodarcze są niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, o ile spełnione zostały następujące warunki:

a)	jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku II lub o których mowa w art. 5 ust. 4, dane państwo członkowskie powiadomiło o takim ustaleniu Komitet Sankcji, który je zatwierdził; oraz

b)

jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku III, właściwy organ powiadomił co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia właściwe organy innych państw członkowskich i Komisję o tym, na jakiej podstawie jego zdaniem powinno się udzielić szczególnego zezwolenia.

Artykuł 9

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich, wymienione w załączniku IV, mogą w odniesieniu do osób, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku II oraz podmiotów, o których mowa w art. 5 ust. 4, udzielić zezwolenia na uwolnienie określonych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego albo orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego odpowiednio ustanowionego lub wydanych: (i) przed datą umieszczenia osoby, podmiotu lub organu w załączniku II; lub (ii) przed datą wskazania przez Radę Bezpieczeństwa podmiotu, o którym mowa w art. 5 ust. 4;

b)

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c)	zastaw nie został ustanowiony lub orzeczenie nie zostało wydane na korzyść osoby, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku II lub III;

d)	uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego; oraz

e)	Komitet Sankcji został powiadomiony przez państwo członkowskie o zastawie lub orzeczeniu.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich, wymienione w załączniku IV, mogą w odniesieniu do osób, podmiotów lub organów, wymienionych w załączniku III, udzielić zezwolenia na uwolnienie określonych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione zostały następujące warunki:

a)

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem orzeczenia arbitrażowego wydanego przed datą umieszczenia w załączniku III osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 5, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej wydanej w Unii lub orzeczenia sądowego wykonalnego w danym państwie członkowskim przed tą datą lub po tej dacie;

b)

dane środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim orzeczeniem lub decyzją lub uznanych w takim orzeczeniu lub decyzji, w granicach określonych przez mające zastosowanie przepisy ustawowe i wykonawcze regulujące prawa osób mających takie roszczenia;

c)	orzeczenie lub decyzja nie zostały wydane na korzyść osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu wymienionych w załączniku II lub III; oraz

d)	uznanie orzeczenia lub decyzji nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

3.   Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie i Komisję o każdym zezwoleniu wydanym na podstawie niniejszego artykułu.

Artykuł 10

Na zasadzie odstępstwa od art. 5 właściwe organy państw członkowskich, wymienione w załączniku IV, mogą zezwolić na uwolnienie zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych należących do osób, podmiotów lub organów wymienionych w załączniku III lub na udostępnienie określonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych osobom, podmiotom lub organom wymienionych w załączniku III na warunkach, jakie uznają za stosowne, jeżeli stwierdzą, że jest to niezbędne do celów humanitarnych, takich jak udzielanie i ułatwianie udzielania pomocy humanitarnej, dostarczanie materiałów i zaopatrzenia niezbędnych do zaspokojenia podstawowych potrzeb ludności, w tym żywności i produktów rolnych do jej produkcji, artykułów medycznych oraz dostarczanie energii, lub do ewakuacji z Libii. Dane państwo członkowskie powiadamia pozostałe państwa członkowskie i Komisję o zezwoleniach udzielonych na podstawie niniejszego artykułu w terminie dwóch tygodni od ich wydania.

Artykuł 11

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 4 właściwe organy państw członkowskich wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV mogą zezwolić na uwolnienie określonych zamrożonych funduszy lub zasobów gospodarczych, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)

fundusze lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane na jeden z następujących celów: (i) potrzeby humanitarne; (ii) paliwo, energię elektryczną i wodę – wyłącznie do celów cywilnych; (iii) wznowienie w Libii produkcji i sprzedaży węglowodorów; (iv) stworzenie lub wzmocnienie instytucji rządu cywilnego i cywilnej infrastruktury publicznej oraz umożliwienie ich działania; lub (v) ułatwienie wznowienia działalności przez sektor bankowy, w tym na potrzeby wspierania lub ułatwiania międzynarodowego handlu z Libią;

b)	dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet Sankcji o zamiarze zezwolenia na dostęp do funduszy lub zasobów gospodarczych, a Komitet Sankcji nie sprzeciwił się temu w terminie pięciu dni od takiego zgłoszenia;

c)	dane państwo członkowskie powiadomiło Komitet Sankcji o tym, że te środki finansowe lub zasoby gospodarcze nie są udostępniane żadnej osobie, podmiotowi ani organowi wyszczególnionemu w załączniku II lub III, ani na ich korzyść;

d)	dane państwo członkowskie porozumiało się uprzednio z władzami Libii w kwestii wykorzystania takich środków finansowych lub zasobów gospodarczych; oraz

e)	dane państwo członkowskie poinformowało władze Libii o powiadomieniu złożonym zgodnie z lit. b) oraz c) niniejszego ustępu, a władze Libii nie zgłosiły w ciągu pięciu dni roboczych sprzeciwu wobec uwolnienia takich środków finansowych lub zasobów gospodarczych.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 4 i pod warunkiem że płatność jest należna na mocy umowy zawartej przez daną osobę, podmiot lub organ lub zobowiązania je obciążającego, zanim ta osoba, podmiot lub organ zostały wskazane przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet Sankcji, właściwe organy państw członkowskich, wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, mogą zezwolić, na warunkach, jakie uznają za stosowne, na uwolnienie określonych zamrożonych funduszy lub zasobów gospodarczych, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	dany organ właściwy ustalił, że płatność nie stanowi naruszenia art. 5 ust. 2 ani nie została dokonana na korzyść podmiotu, o którym mowa w art. 5 ust. 4;

b)	Komitet Sankcji został powiadomiony przez dane państwo członkowskie o zamiarze udzielenia zezwolenia z dziesięciodniowym wyprzedzeniem.

Artykuł 12

1.   Art. 5 ust. 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach w postaci:

a)	odsetek od kwot na tych rachunkach lub innych należnych dochodów;

b)	płatności należnych z tytułu umów lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą wskazania osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, o których mowa w art. 5, przez Komitet Sankcji, Radę Bezpieczeństwa lub przez Radę;

c)	płatności należnych z tytułu zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego albo orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, o których mowa w art. 9 ust. 1; lub

d)	płatności należnych z tytułu orzeczenia sądowego, decyzji administracyjnej lub orzeczenia arbitrażowego, wydanych w Unii, lub wykonalnych w danym państwie członkowskim, zgodnie z art. 9 ust. 2,

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności zostają zamrożone zgodnie z art. 5 ust. 1.

2.   Art. 5 ust. 2 nie uniemożliwia instytucjom finansowym lub kredytowym w Unii zasilania zamrożonych rachunków środkami finansowymi przekazywanymi im na rachunek umieszczonej w wykazie osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu, pod warunkiem że wszelkie kwoty przekazane na taki rachunek zostaną również zamrożone. Instytucja finansowa lub kredytowa niezwłocznie informuje właściwy organ o takich transakcjach.

Artykuł 13

Na zasadzie odstępstwa od art. 5 i pod warunkiem że płatność dokonywana przez osobę, podmiot lub organ wymienione w załączniku II lub III jest należna na mocy umowy zawartej przez daną osobę, podmiot lub organ lub zobowiązania je obciążającego, zanim ta osoba, podmiot lub organ zostały umieszczone w wykazie, właściwe organy państw członkowskich, wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, mogą zezwolić – na warunkach, jakie uznają za stosowne – na uwolnienie określonych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione zostały następujące warunki:

a)	dany właściwy organ ustalił, że: (i) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane do dokonania płatności przez osobę, podmiot lub organ wymienione w załączniku II lub III; (ii) dokonanie płatności nie narusza art. 5 ust. 2;

b)	jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku II, dane państwo członkowskie dziesięć dni roboczych wcześniej powiadomiło Komitet Sankcji o zamiarze udzielenia zezwolenia;

c)	jeżeli zezwolenie dotyczy osoby, podmiotu lub organu wyszczególnionych w załączniku III, dane państwo członkowskie co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia powiadomiło pozostałe państwa członkowskie i Komisję o takim ustaleniu i o zamiarze udzielenia zezwolenia.

Artykuł 14

Na zasadzie odstępstwa od art. 5 ust. 2 właściwe organy państw członkowskich, wskazane na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, mogą zezwolić na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych władzom portowym wymienionym w załączniku III w związku z wykonywaniem, do dnia 15 lipca 2011 r., umów zawartych przed dniem 7 czerwca 2011 r., z wyjątkiem umów dotyczących ropy, gazu i produktów rafinacji ropy. Dane państwo członkowskie powiadamia pozostałe państwa członkowskie i Komisję o zezwoleniach udzielonych na podstawie niniejszego artykułu w terminie dwóch tygodni od ich wydania.

Artykuł 15

1.   Zakazuje się załadunku, transportu oraz wyładunku ropy naftowej z Libii na wyznaczonych statkach pływających pod banderą państwa członkowskiego, chyba że zezwoli na to właściwy organ państwa członkowskiego po konsultacji z punktem kontaktowym rządu Libii.

2.   Zakazuje się przyjmowania wyznaczonych statków do portów na terytorium Unii lub zapewniania im dostępu do takich portów, jeżeli postanowił tak Komitet Sankcji.

3.   Środek określony w ust. 2 nie ma zastosowania, w przypadku gdy wejście do portu na terytorium Unii jest niezbędne w celu kontroli, w sytuacji zagrożenia lub gdy statek powraca do Libii.

4.   Zakazane jest świadczenie przez obywateli państw członkowskich lub z terytorium państw członkowskich usług bunkrowania lub zaopatrywania statków bądź innych usług na rzecz wyznaczonych statków, w tym dostaw paliwa lub innych towarów, jeżeli postanowił tak Komitet Sankcji.

5.   Właściwe organy państw członkowskich określone w załączniku IV mogą przyznawać zwolnienia ze środka nałożonego na mocy ust. 4, jeżeli jest to konieczne do celów humanitarnych lub bezpieczeństwa albo w przypadku, gdy statek powraca do Libii. Każde takie zwolnienie jest zgłaszane na piśmie Komitetowi Sankcji oraz Komisji.

6.   Zakazane są transakcje finansowe dotyczące ropy naftowej na pokładzie wyznaczonych statków, w tym sprzedaż ropy naftowej lub jej wykorzystanie do celów kredytu oraz wykupywanie ubezpieczenia w odniesieniu do transportu ropy naftowej, jeżeli postanowił tak Komitet Sankcji. Zakaz ten nie ma zastosowania do przyjmowania opłat portowych w przypadkach, o których mowa w ust. 3.

Artykuł 16

1.   Osoby fizyczne lub prawne, podmioty lub organy, lub członkowie ich zarządu lub pracownicy, którzy dokonują zamrożenia środków finansowych i zasobów gospodarczych lub odmawiają ich udostępnienia, w dobrej wierze i w oparciu o przekonanie, że działanie takie jest zgodne z niniejszym rozporządzeniem, nie ponoszą z tego tytułu żadnego rodzaju odpowiedzialności, chyba że dowiedziono, że środki finansowe i zasoby gospodarcze zostały zamrożone lub zatrzymane na skutek niedbalstwa.

2.   Działanie osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów nie stanowi podstawy żadnego rodzaju odpowiedzialności z ich strony, jeżeli nie wiedziały one i nie miały uzasadnionego powodu do przypuszczenia, że ich działania mogą naruszyć środki określone w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 17

1.   Nie są zaspokajane roszczenia w związku z umową lub transakcją, których wykonanie zostało zakłócone, bezpośrednio lub pośrednio, w całości lub części, przez środki nałożone niniejszym rozporządzeniem, w tym roszczenia odszkodowawcze lub wszelkie inne roszczenia tego rodzaju, takie jak roszczenia o odszkodowanie lub roszczenia wynikające z gwarancji, w szczególności roszczenia o przedłużenie terminu płatności lub o zapłatę zobowiązań, gwarancji lub listów gwarancyjnych, w szczególności gwarancji finansowych lub finansowych listów gwarancyjnych w dowolnej formie – jeśli zostały one wniesione przez:

a)	wskazane osoby, podmioty lub organy wymienione w załączniku II lub III;

b)	wszelkie inne osoby, podmioty lub organy z Libii, w tym rząd libijski;

c)	wszelkie osoby, podmioty lub organy działające za pośrednictwem lub w imieniu osób, podmiotów lub organów, o których mowa w lit. a) lub b).

2.   We wszelkich postępowaniach zmierzających do zaspokojenia roszczenia ciężar dowodu, że zaspokojenie roszczenia nie jest zakazane na mocy ust. 1, spoczywa na osobie dochodzącej zaspokojenia tego roszczenia.

3.   Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla prawa osób, podmiotów i organów, o których mowa w ust. 1, do wystąpienia o sądową kontrolę legalności niewypełnienia zobowiązań umownych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 18

1.   Bez uszczerbku dla mających zastosowanie przepisów dotyczących sprawozdawczości, poufności i tajemnicy zawodowej, osoby fizyczne i prawne, podmioty i organy:

a)

dostarczają natychmiast wszelkich informacji, które ułatwiłyby przestrzeganie niniejszego rozporządzenia, takich jak dane dotyczące rachunków i kwot zamrożonych zgodnie z art. 5, właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym te osoby fizyczne i prawne, podmioty i organy mają miejsce zamieszkania lub siedzibę, wskazanemu na stronach internetowych wymienionych w załączniku IV, oraz przekazują takie informacje Komisji, bezpośrednio lub za pośrednictwem państw członkowskich; oraz

b)	współpracują ze wspomnianym właściwym organem przy weryfikacji tych informacji.

2.   Wszelkie informacje dostarczone lub otrzymane zgodnie z niniejszym artykułem są wykorzystywane jedynie do celów, dla których je dostarczono lub otrzymano.

3.   Ust. 2 nie uniemożliwia państwom członkowskim przekazywania takich informacji zgodnie z ich prawem krajowym odpowiednim organom Libii i innym państwom członkowskim w razie konieczności, w celu wsparcia procesu odzyskiwania sprzeniewierzonych środków.

Artykuł 19

Państwa członkowskie i Komisja natychmiast informują się wzajemnie o środkach podjętych na mocy niniejszego rozporządzenia i wymieniają wszelkie inne stosowne, dostępne im informacje w związku z niniejszym rozporządzeniem, w szczególności informacje dotyczące naruszeń i problemów związanych z egzekwowaniem oraz orzeczeń wydanych przez sądy krajowe.

Artykuł 20

Komisja jest uprawniona do:

a)	zmiany załącznika IV na podstawie informacji dostarczonych przez państwa członkowskie;

b)	zmiany załącznika V zgodnie ze zmianami załącznika V do decyzji (WPZiB) 2015/1333 oraz na podstawie ustaleń Komitetu Sankcji zgodnie z pkt 11 i 12 rezolucji RB ONZ nr 2146 (2014).

Artykuł 21

1.   W przypadku włączenia przez Radę Bezpieczeństwa lub Komitet Sankcji osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu do wykazu, Rada umieszcza taką osobę fizyczną lub prawną, podmiot lub organ w załączniku II.

2.   W przypadku gdy Rada podejmie decyzję o objęciu osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu środkami, o których mowa w art. 6 ust. 2, wprowadza stosowne zmiany w załączniku III.

3.   Rada przekazuje swoją decyzję, wraz z uzasadnieniem umieszczenia w wykazie, osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi, o których mowa w ust. 1 i 2, bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi przedstawienie uwag.

4.   W przypadku gdy zgłoszone zostaną uwagi lub przedstawione zostaną istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i informuje osobę fizyczną lub prawną, dany podmiot lub organ, o których mowa odpowiednio w ust. 1 i 2.

5.   W przypadku podjęcia przez ONZ decyzji o usunięciu z wykazu osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu lub o zmianie danych identyfikacyjnych osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu zamieszczonych w wykazie, Rada wprowadza odpowiednie zmiany w załączniku II.

6.   Wykaz w załączniku III jest poddawany regularnemu przeglądowi co najmniej raz na 12 miesięcy.

Artykuł 22

1.   Państwa członkowskie określają zasady dotyczące sankcji nakładanych w przypadku naruszenia przepisów niniejszego rozporządzenia oraz podejmują wszelkie środki konieczne do zapewnienia ich wdrażania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych zasadach niezwłocznie po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia oraz powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach.

Artykuł 23

Adres i inne dane kontaktowe Komisji na potrzeby powiadamiania, informowania lub innego sposobu przekazywania jej informacji w przypadkach, w których wymaga tego niniejsze rozporządzenie, wskazane są w załączniku IV.

Artykuł 24

Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie:

a)	na terytorium Unii, w tym w granicach jej przestrzeni powietrznej;

b)	na pokładach wszystkich statków powietrznych lub wodnych podlegających jurysdykcji państw członkowskich;

c)	wobec każdej osoby będącej obywatelem jednego z państw członkowskich, przebywającej na terytorium Unii lub poza nim;

d)	wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu, zarejestrowanego lub utworzonego na mocy prawa państwa członkowskiego;

e)	wobec każdej osoby prawnej, podmiotu lub organu w odniesieniu do wszelkiego rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej całkowicie lub częściowo na terytorium Unii.

Artykuł 25

Rozporządzenie (UE) nr 204/2011 zostaje uchylone. Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 26

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 206 z 1.8.2015, s. 34.

(2)  Decyzja Rady 2011/137/WPZiB z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (Dz.U. L 58 z 3.3.2011, s. 53).

(3)  Decyzja Rady (WPZIB) 2015/818 z dnia 26 maja 2015 r. zmieniająca decyzję 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (Dz.U. L 129 z 27.5.2015, s. 13).

(4)  Rozporządzenie Rady (UE) nr 204/2011 z dnia 2 marca 2011 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii (Dz.U. L 58 z 3.3.2011, s. 1).

(5)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(6)  Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(7)  Dz.U. C 69 z 18.3.2010, s. 19.

(8)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany kodeks celny) (Dz.U. L 145 z 4.6.2008, s. 1).

(9)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).

---

---

---

---

---

---

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/27

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2016/45

z dnia 18 stycznia 2016 r.

zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę specyfikacji zarejestrowanej w rejestrze gwarantowanych tradycyjnych specjalności nazwy [Prekmurska gibanica (GTS)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 52 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 53 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 Komisja rozpatrzyła wniosek Słowenii o zatwierdzenie zmiany specyfikacji gwarantowanej tradycyjnej specjalności „Prekmurska gibanica” zarejestrowanej na podstawie rozporządzenia Komisji (UE) nr 172/2010 (2), zmienionego rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2015/176 (3).

(2)	Proponowana zmiana nie jest nieznaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, Komisja opublikowała zatem wniosek o wprowadzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. b) wymienionego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4).

(3)	Do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, wymienioną zmianę specyfikacji należy zatem zatwierdzić,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Zatwierdza się zmianę specyfikacji opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej dotyczącą nazwy „Prekmurska gibanica” (GTS).

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 172/2010 z dnia 1 marca 2010 r. rejestrujące w rejestrze gwarantowanych tradycyjnych specjalności nazwę [Prekmurska gibanica (GTS)] (Dz.U. L 51 z 2.3.2010, s. 11).

(3)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/176 z dnia 5 lutego 2015 r. zatwierdzające inną niż nieznaczna zmianę specyfikacji zarejestrowanej w rejestrze gwarantowanych tradycyjnych specjalności nazwy [Prekmurska gibanica (GTS)] (Dz.U. L 30 z 6.2.2015, s. 16).

(4)  Dz.U. C 235 z 18.7.2015, s. 16.

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/28

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2016/46

z dnia 18 stycznia 2016 r.

zmieniające załącznik III do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości oksadiksylu i spinetoramu w określonych produktach oraz na ich powierzchni

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lutego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości pestycydów w żywności i paszy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 14 ust. 1 lit. a), art. 16 ust. 1 lit. a) oraz art. 49 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Najwyższe dopuszczalne poziomy pozostałości (NDP) oksadiksylu i spinetoramu zostały określone w części A załącznika III do rozporządzenia (WE) nr 396/2005.

(2)

Jeżeli chodzi o oksadiksyl, w rozporządzeniu (WE) nr 396/2005 zmienionym rozporządzeniem Komisji (UE) nr 592/2012 (2) ustanowiono tymczasowe NDP w odniesieniu do kilku produktów ze względu na utrzymywanie się tej substancji czynnej w glebie. Komisja zwróciła się do państw członkowskich o wymianę danych z monitorowania występowania wspomnianej substancji w produktach, których to dotyczy. Z przedłożonych danych wynika, że poziomy pozostałości w porach i w grupie warzyw korzeniowych i bulwiastych nie przekraczają już odpowiednich granic oznaczalności. Należy zatem obniżyć tymczasowe NDP do tych wartości. Pozostałości oksadiksylu występują natomiast nadal w naci pietruszki, selerze oraz w grupie sałat i warzyw sałatowych. Z danych z monitorowania wynika, że tymczasowy NDP wynoszący 0,05 mg/kg stanowi właściwą odpowiedź na występowanie oksadiksylu w tych towarach. Należy zatem obniżyć te tymczasowe NDP do wartości 0,05 mg/kg. Wspomniane NDP poddane zostaną przeglądowi, w którym uwzględnione zostaną informacje dostępne w ciągu dwóch lat od opublikowania niniejszego rozporządzenia.

(3)

Jeżeli chodzi o spinetoram, NDP ustalony przez Komisję Kodeksu Żywnościowego (CXL) w odniesieniu do mięsa ssaków innych niż ssaki morskie został włączony do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 rozporządzeniem Komisji (UE) nr 459/2010 (3). Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 212/2013 (4) zastąpiono załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 396/2005. W szczególności we wspomnianym załączniku I zastąpiono wpis dotyczący „mięsa ssaków” wpisem dotyczącym „mięśni ssaków” (kody 1011010, 1012010, 1013010, 1014010, 1015010 i 1017010). W tamtym czasie nie dostosowano NDP w sposób odzwierciedlający zmienione kategorie. Ponieważ wspomniana substancja jest rozpuszczalna w tłuszczach i spodziewane jest występowanie pozostałości w matrycach tłuszczowych, należy dokonać takiego dostosowania poprzez skorygowanie NDP w odniesieniu do grupy tkanki tłuszczowej ssaków i grupy mięśni ssaków.

(4)	Za pośrednictwem Światowej Organizacji Handlu zostały przeprowadzone konsultacje na temat nowych NDP z partnerami handlowymi Unii, a ich uwagi zostały uwzględnione.

(5)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 396/2005.

(6)

Aby umożliwić normalny obrót produktami, ich przetwarzanie i konsumpcję, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć przepisy przejściowe dla produktów, które zostały wyprodukowane przed zmianą NDP dokonaną niniejszym rozporządzeniem i w przypadku których informacje wskazują, że utrzymany jest wysoki poziom ochrony konsumentów.

(7)	Należy przewidzieć rozsądnie długi termin przed rozpoczęciem stosowania zmienionych NDP, aby umożliwić państwom członkowskim, państwom trzecim i podmiotom prowadzącym przedsiębiorstwa spożywcze przygotowanie się do spełnienia nowych wymogów wynikających ze zmiany NDP.

(8)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Rozporządzenie (WE) nr 396/2005 w brzmieniu przed zmianami wprowadzonymi niniejszym rozporządzeniem stosuje się nadal w odniesieniu do produktów, które zostały wyprodukowane przed dniem 8 lutego 2016 r.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 70 z 16.3.2005, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 592/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. zmieniające załączniki II i III do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości bifenazatu, kaptanu, cyprodynilu, fluopikolidu, heksytiazoksu, izoprotiolanu, metaldehydu, oksadiksylu i fosmetu w określonych produktach oraz na ich powierzchni (Dz.U. L 176 z 6.7.2012, s. 1).

(3)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 459/2010 z dnia 27 maja 2010 r. zmieniające załączniki II, III i IV do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do najwyższych dopuszczalnych poziomów pozostałości niektórych pestycydów w określonych produktach oraz na ich powierzchni (Dz.U. L 129 z 28.5.2010, s. 3).

(4)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 212/2013 z dnia 11 marca 2013 r. zastępujące załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 396/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do uzupełnień i zmian dotyczących produktów objętych tym załącznikiem (Dz.U. L 68 z 12.3.2013, s. 30).

---

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/42

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2016/47

z dnia 18 stycznia 2016 r.

zmieniające po raz 241. rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z siecią Al-Kaida

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z siecią Al-Kaida (1), w szczególności jego art. 7 ust. 1 lit. a) i art. 7a ust. 5,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 30 grudnia 2015 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o zmianie jednej pozycji w wykazie osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych. Dnia 7 stycznia 2016 r. rozporządzenie (WE) nr 881/2002 zostało zmienione po raz 240. Konieczne jest wprowadzenie dalszych zmian w celu uaktualnienia niektórych z tych pozycji. Ponadto w dniu 11 stycznia 2016 r. Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjęła decyzję o usunięciu jednego wpisu w tym wykazie. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 881/2002.

(3)	W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu powinno ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 139 z 29.5.2002, s. 9.

---

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/45

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2016/48

z dnia 18 stycznia 2016 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2)  Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

---

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/47

---

DECYZJA KOMITETU POLITYCZNEGO I BEZPIECZEŃSTWA (WPZiB) 2016/49

z dnia 7 stycznia 2016 r.

w sprawie mianowania szefa misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (EUAM UKRAINE/1/2016)

KOMITET POLITYCZNY I BEZPIECZEŃSTWA,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 38 akapit trzeci,

uwzględniając decyzję Rady 2014/486/WPZiB z dnia 22 lipca 2014 r. w sprawie misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (1), w szczególności jej art. 7 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z decyzją 2014/486/WPZiB Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (zwany dalej „KPiB”) jest upoważniony, zgodnie z art. 38 akapit trzeci Traktatu, do podejmowania stosownych decyzji dotyczących kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego nad misją doradczą Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine), w tym decyzji o mianowaniu szefa misji.

(2)	W dniu 23 lipca 2015 r. KPiB przyjął decyzję (WPZiB) 2015/1496 (2) przedłużającą mandat Kálmána MIZSEIA jako szefa misji doradczej EUAM Ukraine do dnia 30 listopada 2015 r.

(3)	W dniu 18 grudnia 2015 r. Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa zaproponował mianowanie Kęstutisa LANČINSKASA szefem misji EUAM Ukraine,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Kęstutis LANČINSKAS zostaje niniejszym mianowany szefem misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia 31 stycznia 2017 r.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 217 z 23.7.2014, s. 42.

(2)  Decyzja Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa (WPZiB) 2015/1496 z dnia 23 lipca 2015 r. przedłużająca mandat szefa misji doradczej Unii Europejskiej na rzecz reformy cywilnego sektora bezpieczeństwa na Ukrainie (EUAM Ukraine) (EUAM UKRAINE/3/2015) (Dz.U. L 233 z 5.9.2015, s. 7.).

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/48

---

DECYZJA RADY (WPZiB) 2016/50

z dnia 18 stycznia 2016 r.

zmieniająca decyzję 2014/219/WPZiB w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 28, art. 42 ust. 4 i art. 43 ust. 2,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 15 kwietnia 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/219/WPZiB (1) w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali), która pozostaje w mocy przez 24 miesiące od uruchomienia EUCAP Sahel Mali.

(2)	W dniu 19 stycznia 2015 r. Rada przyjęła decyzję (WPZiB) 2015/76 (2) zmieniającą decyzję 2014/219/WPZiB, na mocy której uruchomiono EUCAP Sahel Mali w dniu 15 stycznia 2015 r. oraz określono jej finansową kwotę odniesienia na okres do dnia 14 stycznia 2016 r.

(3)	Decyzję 2014/219/WPZiB należy zmienić, aby określić finansową kwotę odniesienia na okres od dnia 15 stycznia 2016 r. do dnia 14 stycznia 2017 r.,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 2014/219/WPZiB wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 14 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu: „Finansowa kwota odniesienia przewidziana na pokrycie wydatków związanych z EUCAP Sahel Mali w okresie od dnia 15 stycznia 2016 r. do dnia 14 stycznia 2017 r. wynosi 14 850 000 EUR.”;

2)

art. 14 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2.   Wszystkimi wydatkami zarządza się zgodnie z przepisami i procedurami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego Unii. Postępowania o udzielenie zamówień publicznych przez EUCAP Sahel Mali są otwarte dla osób fizycznych i prawnych bez ograniczeń. Ponadto do towarów nabywanych przez EUCAP Sahel Mali nie ma zastosowania reguła pochodzenia. Z zastrzeżeniem uzyskania zgody Komisji, EUCAP Sahel Mali może dokonywać z państwami członkowskimi, państwem przyjmującym, uczestniczącymi państwami trzecimi i innymi podmiotami międzynarodowymi uzgodnień technicznych dotyczących wyposażenia, usług i lokali dla EUCAP Sahel Mali.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Niniejszą decyzję stosuje się od dnia 15 stycznia 2016 r.

---

(1)  Decyzja Rady 2014/219/WPZiB z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali) (Dz.U. L 113 z 16.4.2014, s. 21).

(2)  Decyzja Rady (WPZiB) 2015/76 z dnia 19 stycznia 2015 r. w sprawie uruchomienia misji Unii Europejskiej w dziedzinie WPBiO w Mali (EUCAP Sahel Mali) i zmiany decyzji 2014/219/WPZiB (Dz.U. L 13 z 20.1.2015, s. 5).

---

19.1.2016

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 12/50

---

DECYZJA RADY (WPZiB) 2016/51

z dnia 18 stycznia 2016 r.

wspierająca Konwencję o zakazie broni biologicznej i toksycznej (BTWC) w ramach strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 26 ust. 2 oraz art. 31 ust. 1,

uwzględniając wniosek Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 12 grudnia 2003 r. Rada Europejska przyjęła strategię UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (zwana dalej „strategią UE”) (1), której rozdział III zawiera wykaz środków służących zwalczaniu tego rozprzestrzeniania.

(2)	Unia czynnie realizuje strategię UE i wprowadza w życie środki wymienione w rozdziale III tej strategii, zwłaszcza dotyczące ulepszania, realizacji i upowszechniania Konwencji o zakazie broni biologicznej i toksycznej (BTWC).

(3)

W dniu 27 lutego 2006 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2006/184/WPZiB wspierające BTWC i stanowiące część strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (2). Od czasu przyjęcia wspólnego działania 2006/184/WPZiB do BTWC przystąpiło kolejnych siedem państw. Wspólne działanie 2006/184/WPZiB wygasło w dniu 26 sierpnia 2007 r.

(4)

W marcu 2006 r. Rada przyjęła plan działania dotyczący broni biologicznej i toksycznej będący uzupełnieniem wspólnego działania 2006/184/WPZiB wspierającego BTWC (3). W planie tym przewidziano sprawne wykorzystywanie środków budowy zaufania oraz opracowaną przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) metodę prowadzenia dochodzeń w sprawie domniemanego użycia broni biologicznej.

(5)

W dniu 10 listopada 2008 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2008/858/WPZiB wspierające BTWC w ramach realizacji strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (4). Od czasu przyjęcia tego wspólnego działania 2008/858/WPZiB do BTWC przystąpiły kolejne trzy państwa, a kilka państw skorzystało z pomocy ekspertów Unii.

(6)

Na szóstej konferencji przeglądowej BTWC, w genewskim oddziale Biura ONZ ds. Rozbrojenia (zwanym dalej „UN ODA”) postanowiono utworzyć Jednostkę ds. Wspierania Realizacji BTWC(zwaną dalej „ISU”) posiadającą mandat na pięć lat (2007–2011); jednostka ta zapewnia wsparcie administracyjne posiedzeń uzgodnionych na szóstej konferencji przeglądowej oraz wsparcie w kompleksowej realizacji i upowszechnianiu BTWC, jak również w wymianie środków budowy zaufania.

(7)	W dniu 18 lipca 2011 r. Rada przyjęła decyzję 2011/429/WPZiB (5) w sprawie stanowiska Unii Europejskiej na siódmą konferencję przeglądową państw stron BTWC (zwaną dalej „siódmą konferencją przeglądową”).

(8)

Na siódmej konferencji przeglądowej postanowiono odnowić mandat ISU na kolejne pięć lat (2012–2016) i postanowiono rozszerzyć zakres jej zadań na realizację decyzji o utworzeniu bazy wniosków o pomoc i ofert pomocy oraz zarządzaniu tą bazą, a także na wspomaganie powiązanej z tym wymiany informacji wśród państw stron oraz, w stosownych przypadkach, wspieranie realizacji przez państwa strony decyzji i zaleceń sformułowanych na siódmej konferencji przeglądowej.

(9)

W dniu 23 lipca 2012 r. Rada przyjęła decyzję 2012/421/WPZiB (6) wspierającą Konwencję o zakazie broni biologicznej i toksycznej (BTWC) w ramach strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia. Od czasu przyjęcia decyzji 2012/421/WPZiB do BTWC przystąpiło kolejnych sześć państw, a kilka państw skorzystało z pomocy ekspertów Unii.

(10)	Cele decyzji 2011/429/WPZiB i decyzji 2012/421/WPZiB, w szczególności w zakresie tych kwestii, co do których osiągnięto konsensus na siódmej konferencji przeglądowej, powinny być w dalszym ciągu realizowane,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1.   Na potrzeby niezwłocznego i praktycznego zastosowania niektórych części strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia i korzystając z pomyślnej realizacji wspólnych działań 2006/184/WPZiB, 2008/858/WPZiB oraz decyzji Rady 2012/421/WPZiB, niniejsza decyzja stanowi operacyjne narzędzie polityki służące realizacji celów decyzji 2011/429/WPZiB i skupia się w szczególności na tych kwestiach, co do których osiągnięto konsensus na siódmej konferencji przeglądowej zgodnie z dokumentem końcowym z tej konferencji.

Niniejsza decyzja opiera się na następujących zasadach:

a)	jak najlepszym wykorzystaniu doświadczeń zdobytych za pomocą wspólnych działań 2006/184/WPZiB, 2008/858/WPZiB i decyzji Rady 2012/421/WPZiB;

b)	przemyśleniu konkretnych potrzeb wyrażonych przez państwa strony, jak również państwa niebędące stronami BTWC, związanych z lepszą realizacją i upowszechnianiem BTWC;

c)	zachęcaniu do lokalnej i regionalnej odpowiedzialności za przedsięwzięcia, by zapewnić ich trwałość w dłuższej perspektywie i stworzyć partnerstwo między Unią Europejską a stronami trzecimi w ramach BTWC;

d)	skupianiu się na działaniach przynoszących konkretne rezultaty lub przyczyniających się do szybkiego osiągania wspólnego porozumienia, które będzie jednym z elementów ocenianych na konferencji przeglądowej BTWC przewidzianej na rok 2016;

e)	ujmowaniu wymiernych wskaźników wyników, które zostaną określone przed rozpoczęciem działań oraz, w miarę możliwości, wskaźników związanych z oddziaływaniem programów informacyjnych i edukacyjnych;

f)	wspieraniu przewodniczącego w posiedzeniach państw stron z myślą o ósmej konferencji przeglądowej i jak najlepsze wykorzystywanie mandatu ISU, co uzgodniono na szóstej konferencji przeglądowej oraz ponownie uzgodniono w szerszym zakresie na siódmej konferencji przeglądowej.

2.   Unia Europejska będzie wspierała następujące przedsięwzięcia odpowiadające środkom zawartym w strategii UE:

—	propagowanie powszechnego przystępowania do BTWC przez zachęcanie państw niebędących jej stronami do lepszego zrozumienia korzyści płynących z przystąpienia do BTWC oraz do bardziej intensywnego udziału w posiedzeniach BTWC i innych działaniach,

—	polepszanie interakcji ze stronami pozarządowymi w kwestiach dotyczących nauki i techniki oraz bezpieczeństwa biologicznego i ochrony biologicznej,

—	rozwijanie krajowych zdolności do realizacji postanowień BTWC – zwłaszcza w krajach rozwijających się i w dziedzinach takich jak art. VII i X – przez poprawę jakości i ilości deklaracji składanych w ramach środków budowania zaufania, by poprawić zaufanie zgodnie z BTWC,

—	wspieranie programu międzysesyjnego oraz przygotowań do ósmej konferencji przeglądowej,

—	wzmacnianie opracowanej przez Sekretarza Generalnego ONZ metody prowadzenia dochodzeń w sprawie domniemanego stosowania broni chemicznej, biologicznej i toksycznej,

—	udostępnianie metod upowszechniania wiedzy, edukacji i zaangażowania.

Szczegółowy opis tych przedsięwzięć znajduje się w załączniku.

Artykuł 2

1.   Za wykonanie niniejszej decyzji odpowiada Wysoki Przedstawiciel Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (WP).

2.   Techniczną realizację działań, o których mowa w art. 1, powierza się UN ODA. Biuro to będzie realizować swe zadanie pod nadzorem WP. W tym celu WP zawrze z UN ODA stosowne porozumienia.

Artykuł 3

1.   Finansowa kwota odniesienia na realizację przedsięwzięć, o których mowa w art. 1 ust. 2, wynosi 2 340 000 EUR.

2.   Wydatkami pokrywanymi z kwoty określonej w ust. 1 zarządza się zgodnie z procedurami i zasadami mającymi zastosowanie do budżetu ogólnego Unii.

3.   Komisja nadzoruje właściwe zarządzanie wydatkami, o których mowa w ust. 1. W tym celu Komisja zawiera z UN ODA porozumienie o finansowaniu. W porozumieniu zostanie zawarte postanowienie, że UN ODA ma zapewnić wyeksponowanie wkładu Unii, odpowiednio do jego rozmiaru.

4.   Komisja dąży do zawarcia porozumienia o finansowaniu, o którym mowa w ust. 3, w jak najkrótszym terminie od wejścia w życie niniejszej decyzji. Informuje ona Radę o wszelkich związanych z tym trudnościach oraz o dacie zawarcia porozumienia o finansowaniu.

Artykuł 4

WP składa Radzie sprawozdania z realizacji niniejszej decyzji na podstawie regularnych sprawozdań przygotowywanych przez UN ODA. Sprawozdania te będą stanowić podstawę oceny, której dokona Rada. Komisja przedstawia informacje na temat finansowych aspektów przedsięwzięć, o których mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 5

1.   Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2.   Niniejsza decyzja wygasa 36 miesięcy od dnia zawarcia porozumienia o finansowaniu, o którym mowa w art. 3 ust. 3 lub sześć miesięcy od dnia jej przyjęcia, jeżeli do tego czasu nie zawarto porozumienia o finansowaniu.

---

(1)  Dokument Rady 15708/03. Nieopublikowany dotychczas w Dzienniku Urzędowym, dostępny na http://register.consilium.europa.eu.

(2)  Dz.U. L 65 z 7.3.2006, s. 51.

(3)  Dz.U. C 57 z 9.3.2006, s. 1.

(4)  Dz.U. L 302 z13.11.2008, s. 29.

(5)  Decyzja Rady 2011/429/WPZiB z dnia 18 lipca 2011 r. w sprawie stanowiska Unii Europejskiej na siódmą konferencję przeglądową państw stron Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji i gromadzenia zapasów broni bakteriologicznej (biologicznej) i toksycznej oraz o ich zniszczeniu (BTWC) (Dz.U. L 188 z 19.7.2011, s. 42).

(6)  Decyzja Rady 2012/421/WPZiB z dnia 23 lipca 2012 r. wspierająca Konwencję o zakazie broni biologicznej i toksycznej (BTWC) w ramach strategii UE przeciw rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia (Dz.U. L 196 z 24.7.2012, s. 61).

---

---