1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/1

---

DECYZJA RADY (UE) 2015/702

z dnia 13 lipca 2007 r.

w sprawie podpisania i tymczasowego stosowania Protokołu do układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Libańską z drugiej strony w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 310 w połączeniu z art. 300 ust. 2 akapit pierwszy zdanie drugie,

uwzględniając Akt przystąpienia z 2003 r., w szczególności jego art. 6 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dnia 10 lutego 2004 r. Rada upoważniła Komisję w imieniu Wspólnoty Europejskiej i jej państw członkowskich do rozpoczęcia negocjacji z Republika Libańską w celu dostosowania eurośródziemnomorskiego układu stowarzyszeniowego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Libańską z drugiej strony (1) w związku z przystąpieniem nowych państw członkowskich do Unii Europejskiej.

(2)	Negocjacje zostały zakończone z wynikiem zadowalającym Komisję.

(3)	Tekst protokołu wynegocjowanego z Libanem przewiduje w art. 9 ust. 2 tymczasowe stosowanie tego protokołu przed jego wejściem w życie.

(4)	Protokół, z zastrzeżeniem jego ewentualnego zawarcia w późniejszym terminie, powinien zostać podpisany w imieniu Wspólnoty i państw członkowskich i tymczasowo stosowany,

STANOWI, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Przewodniczący Rady zostaje niniejszym upoważniony do wyznaczenia osoby umocowanej (osób umocowanych) do podpisania w imieniu Wspólnoty oraz jej państw członkowskich protokołu do układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi z jednej strony a Republiką Libańską z drugiej strony w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej.

Tekst protokołu jest załączony do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Protokół jest stosowany tymczasowo, z zastrzeżeniem jego zawarcia w późniejszym terminie.

---

(1)  Dz.U. L 143 z 30.5.2006, s. 2.

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/3

---

PROTOKÓŁ

do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Libańską, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej

KRÓLESTWO BELGII,

REPUBLIKA CZESKA,

KRÓLESTWO DANII,

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,

REPUBLIKA ESTOŃSKA,

IRLANDIA,

REPUBLIKA GRECKA,

KRÓLESTWO HISZPANII,

REPUBLIKA FRANCUSKA,

REPUBLIKA WŁOSKA,

REPUBLIKA CYPRYJSKA,

REPUBLIKA ŁOTEWSKA,

REPUBLIKA LITEWSKA,

WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,

REPUBLIKA WĘGIERSKA,

MALTA,

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,

REPUBLIKA AUSTRII,

RZECZPOSPOLITA POLSKA,

REPUBLIKA PORTUGALSKA,

REPUBLIKA SŁOWENII,

REPUBLIKA SŁOWACKA,

REPUBLIKA FINLANDII,

KRÓLESTWO SZWECJI,

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,

zwane dalej „państwami członkowskimi WE”, reprezentowane przez Radę Unii Europejskiej oraz

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA, zwana dalej „Wspólnotą”, reprezentowana przez Radę Unii Europejskiej i Komisję Wspólnot Europejskich,

z jednej strony, i

REPUBLIKA LIBAŃSKA, zwaną dalej „Libanem”,

z drugiej strony,

MAJĄC NA UWADZE, że układ eurośródziemnomorski między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Libanem z drugiej strony, zwany dalej „układem eurośródziemnomorskim”, został podpisany w Luksemburgu dnia 17 czerwca 2002 r. i wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2006 r.,

MAJĄC NA UWADZE, że Traktat dotyczący przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej i stosowny akt zostały podpisane w Atenach dnia 16 kwietnia 2003 r. i weszły w życie z dniem 1 maja 2004 r.,

MAJĄC NA UWADZE, że postanowienia układu eurośródziemnomorskiego dotyczące umowy przejściowej w sprawie handlu i kwestii związanych z handlem weszły w życie z dniem 1 marca 2003 r.,

MAJĄC NA UWADZE, że zgodnie z art. 6 ust. 2 Aktu przystąpienia z 2003 r., przystąpienie do układu eurośródziemnomorskiego nowych umawiających się stron jest zatwierdzane poprzez zawarcie protokołu do tego układu,

MAJĄC NA UWADZE, że na mocy art. 21 układu eurośródziemnomorskiego przeprowadzone zostały konsultacje w celu uwzględnienia wzajemnych interesów Wspólnoty i Libanu,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Republika Czeska, Republika Estońska, Republika Cypryjska, Republika Łotewska, Republika Litewska, Republika Węgierska, Malta, Rzeczpospolita Polska, Republika Słowenii i Republika Słowacka, z jednej strony, oraz Liban, z drugiej strony, stają się niniejszym umawiającymi się stronami układu eurośródziemnomorskiego między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Libanem, z drugiej strony, oraz zatwierdzają i przyjmują do wiadomości, w taki sam sposób, jak pozostałe państwa członkowskie Wspólnoty, zarówno tekst układu, jak i wspólnych deklaracji, deklaracji i wymian listów.

Artykuł 2

W celu uwzględnienia ostatnich zmian instytucjonalnych w Unii Europejskiej strony przyjmują, że w związku z wygaśnięciem Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali postanowienia układu odnoszące się do Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali zostaną uznane za odnoszące się do Wspólnoty Europejskiej, która przejęła wszystkie prawa i obowiązki Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

ROZDZIAŁ I

ZMIANY DO TEKSTU UKŁADU EUROŚRÓDZIEMNOMORSKIEGO, W TYM JEGO ZAŁĄCZNIKÓW I PROTOKOŁÓW

Artykuł 3

Zasady pochodzenia

W protokole 4 wprowadza się następujące zmiany:

1)

artykuł 18 ust. 4 otrzymuje brzmienie: „4.   Świadectwa przewozowe EUR1 wystawione z mocą wsteczną muszą być opatrzone jednym z następujących wpisów: ES »EXPEDIDO A POSTERIORI« CS »VYSTAVENO DODATEČNĚ« DA »UDSTEDT EFTERFØLGENDE« DE »NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT« ET »VÄLJA ANTUD TAGANTJÄRELE« EL »ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ« EN »ISSUED RETROSPECTIVELY« FR »DÉLIVRÉ A POSTERIORI« IT »RILASCIATO A POSTERIORI« LV »IZSNIEGTS RETROSPEKTĪVI« LT »RETROSPEKTYVUSIS IŠDAVIMAS« HU »KIADVA VISSZAMENŐLEGES HATÁLLYAL« MT »MAĦRUĠ RETROSPETTIVAMENT« NL »AFGEGEVEN A POSTERIORI« PL »WYSTAWIONE RETROSPEKTYWNIE« PT »EMITIDO A POSTERIORI« SL »IZDANO NAKNADNO« SK »VYDANÉ DODATOČNE« FI »ANNETTU JÄLKIKÄTEEN« SV »UTFÄRDAT I EFTERHAND« AR » «” ;

2)

artykuł 19 ust. 2 otrzymuje brzmienie: „2.   Duplikat wystawiony w ten sposób musi być opatrzony jednym z następujących wpisów: ES »DUPLICADO« CS »DUPLIKÁT« DA »DUPLIKAT« DE »DUPLIKAT« ET »DUPLIKAAT« EL »ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ« EN »DUPLICATE« FR »DUPLICATA« IT »DUPLICATO« LV »DUBLIKĀTS« LT »DUBLIKATAS« HU »MÁSODLAT« MT »DUPLIKAT« NL »DUPLICAAT« PL »DUPLIKAT« PT »SEGUNDA VIA« SL »DVOJNIK« SK »DUPLIKÁT« FI »KAKSOISKAPPALE« SV »DUPLIKAT« AR » «” ;

3)

załącznik V otrzymuje brzmienie: „ZAŁĄCZNIK V DEKLARACJA NA FAKTURZE Deklaracja na fakturze, której tekst znajduje się poniżej, powinna być sporządzona zgodnie z przypisami znajdującymi się pod tekstem. Nie jest jednak konieczne cytowanie tych przypisów. Wersja w języku hiszpańskim El exportador de los productos incluidos en el presente documento (autorización aduanera no … (1).) declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial. … (2). Wersja w języku czeskim Vývozce výrobků uvedených v tomto dokumentu (číslo povolení … (1)) prohlašuje, že kromě zřetelně označených mají tyto výrobky preferenční původ v … (2). Wersja w języku duńskim Eksportøren af varer, der er omfattet af nærværende dokument, (toldmyndighedernes tilladelse nr. … (1)), erklærer, at varerne, medmindre andet tydeligt er angivet, har præferenceoprindelse i … (2). Wersja w języku niemieckim Der Ausführer (Ermächtigter Ausführer; Bewilligungs-Nr. … (1)) der Waren, auf die sich dieses Handelspapier bezieht, erklärt, dass diese Waren, soweit nicht anders angegeben, präferenzbegünstigte … (2) Ursprungswaren sind. Wersja w języku estońskim Käesoleva dokumendiga hõlmatud toodete eksportija (tolli kinnitus nr. … (1)) deklareerib, et need tooted on … (2) sooduspäritoluga, välja arvatud juhul, kui on selgelt näidatud teisiti. Wersja w języku greckim Ο εξαγωγέας των προϊόντων που καλύπτονται από το παρόν έγγραφο (άδεια τελωνείου υπ'αριθ. … (1)) δηλώνει ότι, εκτός εάν δηλώνεται σαφώς άλλως, τα προϊόντα αυτά είναι προτιμησιακής καταγωγής … (2). Wersja w języku angielskim The exporter of the products covered by this document (customs authorisation No … (1)) declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of … (2) preferential origin. Wersja w języku francuskim L'exportateur des produits couverts par le présent document (autorisation douanière no … (1)) déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle … (2)). Wersja w języku włoskim L'esportatore delle merci contemplate nel presente documento (autorizzazione doganale n. … (1)) dichiara che, salvo espressa indicazione contraria, le merci sono di origine preferenziale … (2). Wersja w języku łotewskim To produktu eksportētājs, kuri ietverti šajā dokumentā (muitas atļauja Nr. … (1)), deklarē, ka, izņemot tur, kur ir citādi skaidri noteikts, šiem produktiem ir preferenciāla izcelsme … (2). Wersja w języku litewskim Šiame dokumente išvardintų prekių eksportuotojas (muitinės liudijimo Nr … (1)) deklaruoja, kad, jeigu kitaip nenurodyta, tai yra … (2) preferencinės kilmės prekės. Wersja w języku węgierskim A jelen okmányban szereplő áruk exportőre (vámfelhatalmazási szám: … (1)) kijelentem, hogy eltérő jelzés hianyában az áruk preferenciális … (2) származásúak. Wersja w języku maltańskim L-esportatur tal-prodotti koperti b'dan id-dokument (awtorizzazzjoni tad-dwana nru. … (1)) jiddikjara li, ħlief fejn indikat b'mod ċar li mhux hekk, dawn il-prodotti huma ta' oriġini preferenzjali … (2). Wersja w języku niderlandzkim De exporteur van de goederen waarop dit document van toepassing is (douanevergunning nr. … (1)), verklaart dat, behoudens uitdrukkelijke andersluidende vermelding, deze goederen van preferentiële … oorsprong zijn (2). Wersja w języku polskim Eksporter produktów objętych tym dokumentem (upoważnienie władz celnych nr … (1)) deklaruje, że z wyjątkiem, gdzie jest to wyraźnie określone, produkty te mają … (2) preferencyjne pochodzenie. Wersja w języku portugalskim O exportador dos produtos cobertos pelo presente documento (autorização aduaneira no. … (1)), declara que, salvo indicação clara em contrário, estes produtos são de origem preferencial … (2). Wersja w języku słoweńskim Izvoznik blaga, zajetega s tem dokumentom (pooblastilo carinskih organov št … (1)) izjavlja, da, razen če ni drugače jasno navedeno, ima to blago preferencialno … (2) poreklo. Wersja w języku słowackim Vývozca výrobkov uvedených v tomto dokumente (číslo povolenia … (1)) vyhlasuje, že okrem zreteľne označených, majú tieto výrobky preferenčný pôvod v … (2). Wersja w języku fińskim Tässä asiakirjassa mainittujen tuotteiden viejä (tullin lupa n:o … (1)) ilmoittaa, että nämä tuotteet ovat, ellei toisin ole selvästi merkitty, etuuskohteluun oikeutettuja … alkuperätuotteita (2). Wersja w języku szwedzkim Exportören av de varor som omfattas av detta dokument (tullmyndighetens tillstånd nr. … (1)) försäkrar att dessa varor, om inte annat tydligt markerats, har förmånsberättigande … ursprung (2). Wersja w języku arabskim … (3) (miejsce i data) … (4) (podpis eksportera i czytelnie wpisane imię i nazwisko osoby odpisującej deklarację) (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (1)  Jeżeli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera w rozumieniu art. 22 protokołu, numer upoważnienia zatwierdzonego eksportera musi być umieszczony w tym miejscu. Jeżeli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez zatwierdzonego eksportera, wyrazy w nawiasach są opuszczane lub miejsce pozostawia się niewypełnione." (2)  Należy podać pochodzenie produktów. Jeżeli deklaracja na fakturze odnosi się w całości lub w części do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 37 protokołu, eksporter musi jasno wskazać je w dokumencie, na którym sporządzona jest deklaracja, za pomocą symbolu »CM«." (3)  Informacje te mogą zostać pominięte, jeśli są zawarte w samym dokumencie." (4)  Zob. art. 21 ust. 5 protokołu. W przypadkach gdy nie jest wymagany podpis eksportera, zwolnienie z obowiązku złożenia podpisu oznacza również zwolnienie z obowiązku podania nazwiska osoby podpisującej.”" .

ROZDZIAŁ II

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE

Artykuł 4

Dowody pochodzenia i współpraca administracyjna

1.   Dowody pochodzenia produktów, które zostały prawidłowo wydane przez Liban lub nowe państwo członkowskie w ramach zawartych między nimi umów preferencyjnych lub niezależnych ustaleń, zostaną uznane w odpowiednich państwach zgodnie z niniejszym protokołem, pod następującymi warunkami:

a)	uzyskanie takiego statusu pochodzenia pozwala na zastosowanie preferencyjnego traktowania zgodnie z preferencyjnymi środkami taryfowymi zawartymi w układzie stowarzyszeniowym między UE a Libanem lub w ogólnym systemie preferencji taryfowych Wspólnoty;

b)	dowód pochodzenia produktu oraz dokumenty przewozowe zostały wydane nie później niż w dniu poprzedzającym przystąpienie;

c)	dowód pochodzenia zostanie przedłożony organom celnym przed upływem czterech miesięcy od dnia przystąpienia.

W przypadku, gdy towary do przywozu zgłoszono władzom celnym w Libanie lub w nowym państwie członkowskim w ramach umów preferencyjnych lub niezależnych ustaleń obowiązujących między Libanem i nowym państwem członkowskim przed dniem przystąpienia, dowód pochodzenia wystawiony z mocą wsteczną na podstawie tych umów lub ustaleń może również zostać przyjęty, pod warunkiem że zostanie on przedstawiony władzom celnym w ciągu czterech miesięcy od dnia przystąpienia.

2.   Liban i nowe państwa członkowskie mają prawo zachować upoważnienia, w których został im nadany status „zatwierdzonego eksportera” na mocy obowiązujących umów preferencyjnych lub niezależnych ustaleń, pod następującymi warunkami:

a)	zasada taka została również przewidziana również w umowie zawartej między Libanem a Wspólnotą przed dniem przystąpienia; oraz

b)	zatwierdzony eksporter stosuje zasady pochodzenia określone w tej umowie.

Upoważnienia te zostaną zastąpione, najpóźniej w rok po dniu przystąpienia, przez nowe upoważnienia wystawione na podstawie warunków określonych w układzie.

3.   Wnioski w sprawie późniejszej weryfikacji dowodu pochodzenia wystawionego na podstawie umów preferencyjnych lub niezależnych ustaleń, o których mowa w ustępach 1 i 2 powyżej, będą przyjmowane przez właściwe organy celne w Libanie lub w nowych państwach członkowskich przez okres trzech lat od wystawienia danego dowodu pochodzenia i mogą być wydawane na okres trzech lat po przyjęciu przez organ celny dowodu pochodzenia w celu poparcia złożonych deklaracji celnych.

Artykuł 5

Towary w tranzycie

1.   Postanowienia układu mają zastosowanie do towarów wywożonych z Libanu do jednego z nowych państw członkowskich lub z jednego z nowych państw członkowskich do Libanu, które spełniają kryteria określone w protokole 4 oraz które w dniu przystąpienia nowych państw członkowskich do Unii Europejskiej znajdują się w drodze albo w składzie czasowym, składzie celnym lub w wolnym obszarze celnym na terenie Libanu lub jednego z nowych państw członkowskich.

2.   W takich przypadkach można przyznać preferencyjne traktowanie, które uzależnione jest od przedstawienia organom celnym kraju przywozu, przed upływem czterech miesięcy od dnia przystąpienia, dowodu pochodzenia wystawionego z mocą wsteczną przez organy celne kraju wywozu.

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 6

Liban zobowiązuje się nie wnosić żadnych roszczeń, wniosków lub skarg, ani nie wprowadzać zmian i nie odwoływać żadnych koncesji na podstawie art. XXIV.6 i XXVIII porozumienia GATT z 1994 r. w związku z rozszerzeniem Wspólnoty.

Artykuł 7

Niniejszy protokół stanowi integralną część układu eurośródziemnomorskiego. Załączniki i deklaracje są integralnymi częściami protokołu.

Artykuł 8

1.   Niniejszy protokół zatwierdzają Wspólnota, Rada Unii Europejskiej w imieniu państw członkowskich oraz Liban, zgodnie z ich własnymi procedurami.

2.   Strony powiadamiają się wzajemnie o zakończeniu stosownych procedur, o których mowa w ust. 1. Dokumenty zatwierdzające są składane w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej.

Artykuł 9

1.   Niniejszy protokół wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu złożenia ostatniego dokumentu zatwierdzającego.

2.   Protokół stosuje się tymczasowo od dnia 1 kwietnia 2006 r.

Artykuł 10

Niniejszy protokół sporządzono w dwóch egzemplarzach, w każdym z języków urzędowych umawiających się stron, przy czym wszystkie teksty są na równi autentyczne.

Artykuł 11

Tekst układu eurośródziemnomorskiego wraz z załącznikami i protokołami stanowiącymi jego integralną część oraz Akt końcowy wraz z załączonymi do niego deklaracjami zostaną sporządzone w językach czeskim, estońskim, łotewskim, litewskim, maltańskim, polskim, słowackim; słoweńskim i węgierskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne z tekstem oryginalnym. Teksty te zatwierdzi Rada Stowarzyszenia.

---

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/13

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2015/703

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

ustanawiające kodeks sieci dotyczący zasad interoperacyjności i wymiany danych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie warunków dostępu do sieci przesyłowych gazu ziemnego i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1775/2005 (1), w szczególności jego art. 6 ust. 11,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 715/2009 określa szereg zadań europejskiej sieci operatorów systemów przesyłowych gazu („ENTSO gazu”) oraz Agencji ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki ustanowionej rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 713/2009 (2) („Agencja”). Należy do nich opracowanie ogólnoeuropejskich kodeksów sieci w obszarach określonych w art. 8 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 715/2009, które muszą stosować wszyscy operatorzy systemów przesyłowych gazu.

(2)

W celu wsparcia i ułatwienia efektywnego obrotu gazem i przesyłania gazu w systemach przesyłowych gazu w obrębie Unii i tym samym zwiększenia integracji rynku wewnętrznego należy ustanowić kodeks sieci dotyczący zasad interoperacyjności i wymiany danych, o których mowa w art. 8 ust. 6 lit. d) i e) rozporządzenia (WE) nr 715/2009, na podstawie projektu opracowanego przez ENTSO gazu i zarekomendowanego przez Agencję oraz zgodnie z procedurą określoną w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 715/2009.

(3)

Brak harmonizacji obszaru technicznego, operacyjnego i komunikacyjnego mógłby stwarzać przeszkody w swobodnym przepływie gazu w Unii, a tym samym utrudniać integrację rynku. Unijne zasady interoperacyjności i wymiany danych powinny umożliwić niezbędną harmonizację w tych obszarach, prowadząc tym samym do skutecznej integracji rynku. W tym celu oraz w celu ułatwienia współpracy handlowej i operacyjnej między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych niniejsze rozporządzenie powinno dotyczyć kwestii umów dotyczących połączeń międzysystemowych, jednostek, jakości gazu, nawaniania oraz wymiany danych. Powinno ono określać zasady i procedury umożliwiające osiągnięcie odpowiedniego poziomu harmonizacji w celu efektywnego obrotu gazem i przesyłania gazu systemami przesyłowymi gazu w Unii.

(4)

Operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych powinni zwiększyć przejrzystość oraz wzmocnić współpracę między sobą, jeżeli różnice w praktykach dotyczących jakości i nawaniania gazu po jednej ze stron punktu połączenia międzysystemowego mogłyby stwarzać przeszkody dla integracji rynków gazu. Obowiązki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu, w szczególności w odniesieniu do jakości i nawaniania gazu, pozostają bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich.

(5)	Przepisy niniejszego rozporządzenia dotyczące jakości gazu powinny zapewnić skuteczne rozwiązania bez uszczerbku dla przyjęcia ogólnoeuropejskiej normy dotyczącej gazu wysokokalorycznego opracowywanej przez CEN zgodnie z procedurą normalizacyjną określoną w mandacie M/400.

(6)	Zasady interoperacyjności określone w art. 13, 17 i 18 mają na celu zapewnienie integracji rynku, jak określono w art. 8 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 715/2009, oraz mają szerszy zakres stosowania niż wyłącznie punkty połączenia międzysystemowego.

(7)

Artykuł 13 niniejszego rozporządzenia nie ma wpływu na jednostki ani warunki odniesienia stosowane przez państwa członkowskie na potrzeby art. 1 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/142/WE (3). Zainteresowane strony mogą korzystać z tabeli współczynników przeliczeniowych w załączniku w zgodzie z EN ISO 13443 „Gaz ziemny – Standardowe warunki odniesienia”.

(8)

Rozdział V niniejszego rozporządzenia powinien zapewnić odpowiedni stopień harmonizacji wymiany danych w celu wsparcia dokończenia budowy i funkcjonowania europejskiego wewnętrznego rynku gazu, bezpieczeństwa dostaw oraz odpowiedniego i bezpiecznego dostępu do informacji, ułatwiając transgraniczną działalność przesyłową.

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego na podstawie art. 51 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE (4).

(10)	Zgodnie z art. 8 ust. 8 i 9 rozporządzenia (WE) nr 715/2009 ENTSO gazu powinien monitorować i analizować wykonanie niniejszego rozporządzenia oraz przedstawiać Agencji swoje ustalenia w celu umożliwienia jej wykonania zadań określonych w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 715/2009,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

1.   Niniejsze rozporządzenie ustanawia kodeks sieci określający zasady dotyczące interoperacyjności i wymiany danych oraz zharmonizowane zasady eksploatacji systemów przesyłowych gazu.

2.   Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do punktów połączeń międzysystemowych. W odniesieniu do publikacji danych art. 13 stosuje się do właściwych punktów określonych w pkt 3.2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2009. Oprócz punktów połączenia międzysystemowego art. 17 stosuje się dodatkowo do innych punktów w sieci przesyłowej, w których następuje pomiar jakości gazu. Art. 18 stosuje się do systemów przesyłowych. Niniejsze rozporządzenie może mieć również zastosowanie do punktów wejścia z państw trzecich i punktów wyjścia do państw trzecich, w zależności od decyzji organów krajowych.

3.   Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do punktów połączeń międzysystemowych pomiędzy państwami członkowskimi, w przypadku gdy jedno z tych państw członkowskich posiada odstępstwo przyznane na podstawie art. 49 dyrektywy 2009/73/WE, o ile odpowiednie państwa członkowskie nie ustaliły inaczej.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje zawarte w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 715/2009, art. 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 984/2013 (5), art. 3 rozporządzenia Komisji (UE) nr 312/2014 (6) oraz art. 2 dyrektywy 2009/73/WE. Ponadto stosuje się następujące definicje:

a)

„zdarzenie wyjątkowe” oznacza każde nieplanowane zdarzenie, którego nie można w rozsądny sposób kontrolować ani mu zapobiec i które może przez ograniczony czas powodować obniżenie zdolności, wpływając w ten sposób na ilość lub jakość gazu w danym punkcie połączenia międzysystemowego, z ewentualnymi konsekwencjami dla wzajemnego oddziaływania między operatorami systemów przesyłowych, jak również między operatorem systemu przesyłowego a użytkownikami sieci;

b)	„inicjujący operator systemu przesyłowego” oznacza operatora systemu przesyłowego inicjującego proces sprawdzania zgodności poprzez przesłanie niezbędnych danych do sprawdzającego zgodność operatora systemu przesyłowego;

c)	„zasada mniejszej ilości” oznacza, że w przypadku różnych ilości przetworzonych po jednej stronie punktu połączenia międzysystemowego ilość potwierdzona będzie równa mniejszej z dwóch przetworzonych ilości;

d)	„proces sprawdzania zgodności” oznacza proces porównywania i uzgadniania przetworzonych ilości gazu przeznaczonego dla użytkowników sieci po obu stronach konkretnego punktu połączenia międzysystemowego, którego wynikiem są potwierdzone ilości dla użytkowników sieci;

e)	„sprawdzający zgodność operator systemu przesyłowego” oznacza operatora systemu przesyłowego prowadzącego proces sprawdzania zgodności i przesyłającego wynik procesu sprawdzania zgodności inicjującemu operatorowi systemu przesyłowego;

f)	„zmierzona ilość” oznacza ilość gazu, która według urządzeń pomiarowych od operatora systemu przesyłowego fizycznie przepłynęła przez dany punkt połączenia międzysystemowego w danym okresie;

g)

„konto operatorskie” oznacza rachunek między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych, który należy stosować do zarządzania różnicami w sterowaniu w danym punkcie połączenia międzysystemowego w celu uproszczenia rozliczania gazu dla użytkowników sieci podłączonych do punktu połączenia międzysystemowego;

h)

„przetworzona ilość” oznacza ilość gazu ustaloną przez inicjującego operatora systemu przesyłowego i sprawdzającego zgodność operatora systemu przesyłowego, która uwzględnia nominację lub renominację użytkownika sieci oraz postanowienia umowne określone w stosownej umowie przesyłowej i którą stosuje się jako podstawę procesu sprawdzania zgodności;

i)	„różnica w sterowaniu” oznacza różnicę między ilością gazu, której przepływ zaplanowali operatorzy systemów przesyłowych, a ilością gazu zmierzoną w danym punkcie połączenia międzysystemowego.

ROZDZIAŁ II

UMOWY DOTYCZĄCE POŁĄCZENIA MIĘDZYSYSTEMOWEGO

Artykuł 3

Przepisy ogólne

W umowie dotyczącej połączenia międzysystemowego operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych zapewniają w odniesieniu do każdego punktu połączenia międzysystemowego uwzględnienie przynajmniej następujących warunków umownych wyszczególnionych w art. 6–12:

a)	zasad sterowania przepływem;

b)	zasad pomiaru ilości i jakości gazu;

c)	zasad procesu sprawdzania zgodności;

d)	zasad alokacji ilości gazu;

e)	procedur komunikacji w przypadku zdarzeń wyjątkowych;

f)	rozstrzygania sporów wynikających z umów dotyczących połączenia międzysystemowego;

g)	procesu zmiany umowy dotyczącej połączenia międzysystemowego.

Artykuł 4

Obowiązki informacyjne

1.   Operatorzy systemów przesyłowych określają, które informacje zawarte w umowach dotyczących połączenia międzysystemowego mają bezpośredni wpływ na użytkowników sieci, i informują o nich użytkowników sieci.

2.   Przed zawarciem lub zmianą umowy dotyczącej połączenia międzysystemowego, która zawiera zasady, o których mowa w art. 3 lit. c), d) i e), operatorzy systemów przesyłowych zwracają się do użytkowników sieci o przedstawienie uwag na temat zaproponowanego brzmienia tych zasad w terminie nie krótszym niż dwa miesiące przed zawarciem lub zmianą umowy. Operatorzy systemów przesyłowych biorą pod uwagę uwagi użytkowników sieci przy zawieraniu lub zmianie swojej umowy dotyczącej połączenia międzysystemowego.

3.   Operatorzy systemów przesyłowych przekazują obowiązkowe warunki umowne dotyczące połączenia międzysystemowego wymienione w art. 3 lub ich zmiany wprowadzone po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia swojemu krajowemu organowi regulacyjnemu oraz ENTSO gazu w terminie 10 dni od zawarcia lub zmiany umowy. Operatorzy systemów przesyłowych przekazują dodatkowo umowy dotyczące połączenia międzysystemowego na żądanie właściwych krajowych organów państwa członkowskiego w terminie 10 dni.

Artykuł 5

Wzór umowy dotyczącej połączenia międzysystemowego

1.   Do dnia 30 czerwca 2015 r. ENTSO gazu opracowuje i publikuje projekt wzoru umowy dotyczącej połączenia międzysystemowego zawierający standardowe warunki określone w art. 6–10.

2.   Do dnia 31 sierpnia 2015 r. każdy z krajowych organów regulacyjnych może przedstawić Agencji swoją opinię na temat zgodności wzoru z prawem krajowym. Agencja, uwzględniając w należyty sposób opinie krajowych organów regulacyjnych, przedstawia następnie swoją opinię w sprawie wzoru ENTSO gazu do dnia 31 października 2015 r. Po uwzględnieniu opinii wydanej przez Agencję ENTSO gazu do dnia 31 grudnia 2015 r. publikuje na swojej stronie internetowej ostateczny wzór.

3.   Jeżeli operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych nie dojdą do porozumienia w sprawie jednego lub większej liczby warunków określonych w art. 6–10, w umowie dotyczącej połączenia międzysystemowego zgodnie z art. 3, zawierają umowę dotyczącą połączenia międzysystemowego na podstawie wzoru ENTSO gazu w odniesieniu do warunku, co do którego nie osiągnęli porozumienia.

Artykuł 6

Zasady sterowania przepływem

1.   W odniesieniu do sterowania przepływem operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych:

a)	zapewniają ustanowienie zasad w celu ułatwienia kontrolowanego, należytego, przewidywalnego i efektywnego przepływu gazu przez punkt połączenia międzysystemowego;

b)	zapewniają ustanowienie zasad dotyczących sterowania przepływem gazu przez punkt połączenia międzysystemowego i minimalizowania odchyleń od przepływu zgodnie z procesem sprawdzania zgodności;

c)

wyznaczają operatora systemu przesyłowego, który jest odpowiedzialny za sterowanie przepływem gazu przez punkt połączenia międzysystemowego. Jeżeli operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych nie dojdą do porozumienia w sprawie jego wyznaczenia, za sterowanie przepływem gazu przez punkt połączenia międzysystemowego odpowiada operator systemu przesyłowego, który eksploatuje urządzenia do sterowania przepływem, we współpracy z pozostałymi operatorami systemów przesyłowych.

2.   W celu sterowania przepływem gazu operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych decydują o ilości i kierunku przepływu gazu w przypadku każdego punktu połączenia międzysystemowego dla każdej godziny doby gazowej.

Operator systemu przesyłowego wyznaczony na podstawie ust. 1 lit. c) jest odpowiedzialny za sterowanie przepływem gazu przez punkt połączenia międzysystemowego, pod warunkiem że wszyscy operatorzy systemów przesyłowych wywiązują się z zobowiązań umownych dotyczących ciśnienia:

a)	na poziomie dokładności wystarczającym do zminimalizowania różnicy w sterowaniu; oraz

b)	na poziomie stabilności zgodnym z efektywnym wykorzystaniem sieci przesyłowych gazu.

3.   Ilość i kierunek przepływu gazu ustalone przez operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych odzwierciedlają:

a)	wynik procesu sprawdzania zgodności;

b)	korektę konta operatorskiego;

c)

wszelkie ustalenia dotyczące efektywnego sterowania przepływem między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych do takich celów jak zwiększenie zdolności, zmniejszenie zdolności, minimalny przepływ, podział przepływu w wirtualnym punkcie połączenia międzysystemowego, jeżeli został utworzony, lub zmiana kierunku przepływu lub opłacalności operacyjnej;

d)	wszelkie ustalenia dotyczące ograniczeń w obrocie transgranicznym ze względu na różnice w jakości gazu na podstawie art. 15 lub praktyk nawaniania na podstawie art. 19.

4.   Operator systemu przesyłowego może w razie potrzeby zmienić ilość gazu lub kierunek przepływu gazu, bądź zarówno ilość, jak i kierunek przepływu, w celu:

a)	zapewnienia zgodności z przepisami określonymi w krajowym lub unijnym prawodawstwie dotyczącym bezpieczeństwa, mającym zastosowanie do punktu połączenia międzysystemowego;

b)	spełnienia wymogów określonych w planach na wypadek sytuacji nadzwyczajnej i planach działań zapobiegawczych opracowanych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 (7);

c)	reakcji w przypadku, gdy na system operatora ma wpływ zdarzenie wyjątkowe.

Artykuł 7

Zasady pomiaru ilości i jakości gazu

1.   W odniesieniu do zasad pomiaru objętości, energii i jakości gazu operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych zapewniają:

a)	szczegółowe ustalenie norm pomiarowych mających zastosowanie w punkcie połączenia międzysystemowego;

b)

wskazanie operatora systemu przesyłowego odpowiedzialnego za instalację, eksploatację i obsługę techniczną urządzeń pomiarowych. Operator ten jest zobowiązany do terminowego udostępniania wszystkich informacji i danych dotyczących pomiarów przepływu gazu w punkcie połączenia międzysystemowego pozostałym operatorom sąsiadujących systemów przesyłowych w odpowiednim czasie i z określoną częstotliwością.

2.   Przy instalacji, eksploatacji i obsłudze technicznej urządzeń pomiarowych w punkcie połączenia międzysystemowego bierze się pod uwagę wymogi techniczne nałożone przez przepisy prawa krajowego na operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych.

3.   Operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych uzgadniają zasady pomiaru, które obejmują przynajmniej:

a)	opis stacji pomiarowej, w tym urządzeń pomiarowych i zastosowanych urządzeń do analizy, których należy używać, oraz szczegółowy opis urządzeń zastępczych, których można użyć w razie awarii;

b)

parametry jakości gazu oraz objętość i energię podlegające pomiarowi, a także zakres i maksymalny dopuszczalny błąd lub poziom niepewności, w których muszą działać urządzenia pomiarowe, częstotliwość pomiarów, jednostki miary oraz normy, zgodnie z którymi należy prowadzić pomiar, jak również wszelkie stosowane współczynniki przeliczeniowe;

c)	procedury i metody, które muszą być stosowane do obliczenia paramentów które nie są mierzone bezpośrednio;

d)	opis metody obliczania maksymalnego dopuszczalnego błędu lub niepewności używanych do wyznaczania przesłanej energii;

e)	opis stosowanego procesu walidacji poprawności danych dla mierzonych parametrów;

f)	ustalenia dotyczące walidacji poprawności pomiarów i zapewnienia jakości, w tym procedury weryfikacji i wzorcowania urządzeń pomiarowych do uzgodnienia pomiędzy operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych;

g)	sposób przekazywania danych – w tym częstotliwość i zawartość – pomiędzy operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych w odniesieniu do mierzonych parametrów;

h)	szczegółowy wykaz sygnałów i alarmów, które muszą przekazywać operatorzy systemów przesyłowych eksploatujący urządzenia pomiarowe pozostałym operatorom sąsiadujących systemów przesyłowych;

i)

metodę ustalania korekcji pomiaru i wszelkie kolejne procedury, które mogą być niezbędne w tymczasowej sytuacji, gdy stwierdzono, że urządzenia pomiarowe wskazują lub wskazywały błędny pomiar (zaniżony lub zawyżony pomiar poza określony dla nich zakres niepewności).Taki operator systemu przesyłowego podejmuje odpowiednie działania w celu zakończenia takiej sytuacji;

j)	zasady obowiązujące między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych w razie awarii urządzeń pomiarowych;

k)	zasady obowiązujące między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych w zakresie: (i) dostępu do instalacji pomiarowej; (ii) dodatkowych weryfikacji instalacji pomiarowej; (iii) modyfikacji instalacji pomiarowej; (iv) obecności podczas wzorcowania i obsługi technicznej w instalacji pomiarowej.

4.   W przypadku niewywiązania się z obowiązków przewidzianych w ust. 1 i 3 przez operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych:

a)

operator systemu przesyłowego sprawujący kontrolę nad urządzeniami pomiarowymi odpowiada za instalację, eksploatację i obsługę techniczną takich urządzeń oraz terminowe przekazanie drugiemu operatorowi systemu przesyłowego danych dotyczących pomiaru przepływów gazu w punkcie połączenia międzysystemowego;

b)	zastosowanie ma norma europejska EN1776 „Systemy dostawy gazu – Stacje pomiarowe gazu ziemnego” w wersji obowiązującej w momencie jej zastosowania.

Artykuł 8

Zasady procesu sprawdzania zgodności

1.   W odniesieniu do procesu sprawdzania zgodności operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych ustalają:

a)	zasady szczegółowo określające proces sprawdzania zgodności, w odpowiednich przypadkach z uwzględnieniem ustaleń dotyczących nominacji dziennych i godzinowych;

b)

zasady regulujące przekazywanie i przetwarzanie odpowiednich danych wśród operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych w celu obliczenia przetworzonych ilości i potwierdzonych ilości gazu dla użytkowników sieci oraz ilości gazu, której przepływ należy zaplanować w punkcie lub punktach połączenia międzysystemowego.

2.   Z nominacjami i renominacjami postępuje się następująco:

a)	zastosowanie zasady sprawdzania zgodności skutkuje identycznymi potwierdzonymi ilościami w przypadku każdej pary użytkowników sieci po obu stronach punktu połączenia międzysystemowego, gdy ilości przetworzone nie są zgodne;

b)

operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych mogą uzgodnić utrzymanie lub wdrożenie innej niż zasada mniejszej ilości zasady sprawdzania zgodności, o ile zasada ta jest opublikowana, a do użytkowników sieci zwrócono się o przedstawienie uwag na temat proponowanej zasady sprawdzania zgodności w terminie nie krótszym niż dwa miesiące od publikacji zasady sprawdzania zgodności;

c)	operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych określają swoje role w procesie sprawdzania zgodności poprzez wskazanie, czy są inicjującym czy sprawdzającym zgodność operatorem systemu przesyłowego;

d)

operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych określają obowiązujący harmonogram procesu sprawdzania zgodności w cyklu nominacji lub renominacji, biorąc pod uwagę, że cały proces sprawdzania zgodności nie może trwać dłużej niż dwie godziny od rozpoczęcia cyklu nominacji lub renominacji, oraz uwzględniają poniższe kwestie: (i) dane, które muszą być wymieniane między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych w celu umożliwienia im poinformowania użytkowników sieci o potwierdzonych ilościach przed zakończeniem cyklu nominacji lub renominacji, w tym przynajmniej dane, o których mowa w ust. 4 lit. b); (ii) proces wymiany danych określony w ppkt (i) powyżej musi umożliwiać operatorom sąsiadujących systemów przesyłowych dokonanie wszystkich czynności obliczeniowych i informacyjnych w sposób dokładny i terminowy.

3.   Przy przetwarzaniu nominacji dla punktu połączenia międzysystemowego operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych zapewniają spójne obliczenie przepływu gazu po obu stronach punktu połączenia międzysystemowego z uwzględnieniem wszelkich tymczasowych ograniczeń zdolności ze względu na którykolwiek z warunków określonych w art. 6 ust. 4 po jednej lub obu stronach punktu połączenia międzysystemowego.

4.   Każda umowa dotycząca połączenia międzysystemowego określa w postanowieniach dotyczących wymiany danych na potrzeby procesu sprawdzania zgodności:

a)	zastosowanie rodzaju wymiany danych między operatorami sąsiadujących systemów przesyłowych na potrzeby procesu sprawdzania zgodności;

b)

ujednolicone informacje w celu wymiany danych na potrzeby procesu sprawdzania zgodności, które zawierają przynajmniej: (i) określenie punktu połączenia międzysystemowego; (ii) określenie użytkownika sieci lub w stosownych przypadkach określenie jego portfela; (iii) określenie strony dostarczającej gaz do użytkownika sieci lub odbierającej gaz od użytkownika sieci lub w stosownych przypadkach określenie jej portfela; (iv) godzinę rozpoczęcia i zakończenia przepływu gazu, który podlega sprawdzeniu zgodności; (v) dobę gazową; (vi) ilości przetworzone i potwierdzone; (vii) kierunek przepływu gazu.

5.   O ile w umowie dotyczącej połączenia międzysystemowego operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych nie ustalili inaczej, stosuje się następujące zasady:

a)

operatorzy systemów przesyłowych stosują zasadę mniejszej ilości. Stosowanie zasady mniejszej ilości jako zasady domyślnej może być ograniczone jedynie w przypadku, gdy spełnione są warunki określone w pkt 2.2.3.1 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2009, a jej zastosowanie uniemożliwiałoby oferowanie zdolności ciągłej w ramach procedur zarządzania ograniczeniami;

b)	operator systemu przesyłowego sprawujący kontrolę nad urządzeniami do sterowania przepływem jest sprawdzającym zgodność operatorem systemu przesyłowego;

c)

operatorzy systemów przesyłowych prowadzą proces sprawdzania zgodności zgodnie z poniższymi, następującymi po sobie, etapami: (i) obliczenie i przesłanie przetworzonych ilości gazu przez inicjującego operatora systemu przesyłowego w ciągu czterdziestu pięciu minut od rozpoczęcia cyklu nominacji lub renominacji; (ii) obliczenie i przesłanie potwierdzonych ilości gazu przez sprawdzającego zgodność operatora systemu przesyłowego w ciągu dziewięćdziesięciu minut od rozpoczęcia cyklu nominacji lub renominacji; (iii) przesłanie potwierdzonych ilości gazu do użytkowników sieci i zaplanowanie przepływu gazu przez punkt połączenia międzysystemowego przez operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych w ciągu dwóch godzin od rozpoczęcia cyklu nominacji lub renominacji. Te następujące po sobie etapy pozostają bez uszczerbku dla zasady minimalnego czasu powiadomienia o przerwaniu usługi, o której mowa w art. 22 rozporządzenia (UE) nr 984/2013 oraz w ust. 2 lit. d) niniejszego artykułu.

Artykuł 9

Zasady alokacji ilości gazu

1.   W odniesieniu do alokacji ilości gazu operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych ustalają zasady zapewniające spójność między alokowanymi ilościami po obu stronach punktu połączenia międzysystemowego.

2.   O ile w umowie dotyczącej połączenia międzysystemowego nie ustalono inaczej, operatorzy systemów przesyłowych wykorzystują konto operatorskie. Operator systemu przesyłowego sprawujący kontrolę nad urządzeniami pomiarowymi przelicza konto operatorskie z uwzględnieniem zweryfikowanych ilości i przekazuje go operatorom sąsiadujących systemów przesyłowych.

3.   Jeżeli stosuje się konto operatorskie:

a)	różnicę w sterowaniu alokuje się na koncie operatorskim operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych, a alokacje przyznawane przez każdego operatora sąsiadującego systemu przesyłowego jego użytkownikom sieci są równe ilościom potwierdzonym;

b)	operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych utrzymują konto operatorskie, które jest jak najbliższy zeru;

c)

w limitach konta operatorskiego uwzględnia się specyficzne cechy każdego punktu połączenia międzysystemowego i/lub wzajemnie połączonych sieci przesyłowych, zwłaszcza: (i) właściwości fizyczne punktu połączenia międzysystemowego; (ii) pojemność magazynową każdej sieci przesyłowej; (iii) całkowite techniczne zdolności przesyłowe w punkcie połączenia międzysystemowego; (iv) dynamikę przepływu gazu we wzajemnie połączonych sieciach przesyłowych.

W przypadku osiągnięcia limitów konta operatorskiego operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych mogą uzgodnić zwiększenie tych limitów w celu zapewnienia użytkownikom sieci alokacji równych ich potwierdzonym ilościom lub w przeciwnym razie dokonać proporcjonalnej alokacji ilości dla użytkowników sieci na podstawie zmierzonej ilości.

4.   Operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych mogą uzgodnić utrzymanie lub wdrożenie zasady alokacji innej niż konto operatorskie pod warunkiem publikacji tej zasady i zwrócenia się do użytkowników sieci o przedstawienie uwag na temat proponowanej zasady alokacji w terminie co najmniej dwóch miesięcy od publikacji zasady alokacji.

Artykuł 10

Procedury komunikacji w przypadku zdarzeń wyjątkowych

1.   Operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych zapewniają ustanowienie procedur komunikacji, które ułatwiają szybką i jednoczesną komunikację w przypadkach zaistnienia zdarzeń wyjątkowych. O ile nie ustalono inaczej, komunikacja między zaangażowanymi operatorami systemów przesyłowych odbywa się w formie ustnej w języku angielskim w celach informacyjnych, po czym następuje pisemne potwierdzenie elektroniczne.

2.   Operator systemu przesyłowego, na którego wpływ ma zdarzenie wyjątkowe, jest zobowiązany co najmniej do poinformowania użytkowników swojej sieci – w odniesieniu do lit. b) i c) niniejszego ustępu – o ewentualnym wpływie na ich ilości potwierdzone oraz operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych – w odniesieniu do lit. a) i c) niniejszego ustępu – o zaistnieniu takiego zdarzenia wyjątkowego oraz do przekazania wszystkich niezbędnych informacji dotyczących:

a)	możliwego wpływu na ilości i jakość gazu, który może zostać przesłany przez punkt połączenia międzysystemowego;

b)	możliwego wpływu na potwierdzone ilości dla użytkowników sieci aktywnych w danym punkcie lub danych punktach połączenia międzysystemowego;

c)	spodziewanego i faktycznego zakończenia zdarzenia wyjątkowego.

3.   Niniejszy artykuł stosuje się, nie naruszając przepisów określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 (8) oraz jego aktach wykonawczych.

Artykuł 11

Rozstrzyganie sporów wynikających z umów dotyczących połączenia międzysystemowego

1.   Operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych podejmują starania w celu polubownego rozwiązania sporów wynikających lub związanych z umową dotyczącą połączenia międzysystemowego lub z nią związanych oraz określają w niej mechanizm rozstrzygania sporów, które nie mogą być rozstrzygnięte polubownie.

Mechanizm rozstrzygania sporów określa co najmniej:

a)	prawo właściwe; oraz

b)	sąd właściwy lub warunki wyznaczenia ekspertów (w ramach forum instytucjonalnego albo doraźnie, co może obejmować arbitraż).

Jeżeli mechanizmem rozstrzygania sporów jest arbitraż, stosuje się Konwencję o uznawaniu i wykonywaniu zagranicznych orzeczeń arbitrażowych.

2.   W przypadku braku porozumienia co do mechanizmu rozstrzygania sporów zastosowanie mają rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 (9) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 (10).

Artykuł 12

Proces zmiany

1.   Operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych ustanawiają przejrzystą i szczegółową procedurę zmiany umowy dotyczącej połączenia międzysystemowego wszczynaną pisemnym powiadomieniem jednego z operatorów systemów przesyłowych.

2.   Jeżeli operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych nie osiągną porozumienia co do procedury zmiany, mogą zastosować mechanizm rozstrzygania sporów opracowany zgodnie z art. 11.

ROZDZIAŁ III

JEDNOSTKI

Artykuł 13

Wspólny zbiór jednostek

1.   Każdy operator systemu przesyłowego stosuje wspólny zbiór jednostek określony w niniejszym artykule na potrzeby wymiany danych i publikacji danych w związku z rozporządzeniem (WE) nr 715/2009.

2.   Dla parametrów ciśnienia, temperatury, objętości, ciepła spalania, energii i liczby Wobbego operatorzy systemów przesyłowych stosują:

a)	ciśnienie: bar

b)	temperatura: °C (stopień Celsjusza)

c)	objętość: m3

d)	ciepło spalania (GCV): kWh/m3

e)	energia: kWh (na podstawie GCV)

f)	liczba Wobbego: kWh/m3 (na podstawie GCV)

Dla ciśnienia operatorzy systemów przesyłowych wskazują, czy jednostka odnosi się do ciśnienia bezwzględnego (bar (a)) czy do nadciśnienia (bar (g)).

Warunki odniesienia dla objętości wynoszą 0 °C i 1,01325 bar (a). Dla GCV, energii i liczby Wobbego domyślna temperatura odniesienia dla spalania wynosi 25 °C.

Za każdym razem, gdy operatorzy systemów przesyłowych przekazują dane dotyczące ilości, GCV, energii i liczby Wobbego, podają warunki odniesienia, dla których obliczono te wartości.

3.   W przypadkach, w których państwo członkowskie jest połączone tylko z jednym innym państwem członkowskim, operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych oraz strony, z którymi się komunikują, mogą zgodzić się na dalsze stosowanie innych warunków odniesienia dla wymiany danych w związku z rozporządzeniem (WE) nr 715/2009, pod warunkiem zatwierdzenia przez ich krajowe organy regulacyjne.

Artykuł 14

Jednostki dodatkowe

Operatorzy systemów przesyłowych oraz strony, z którymi komunikują się w związku z rozporządzeniem (WE) nr 715/2009, mogą uzgodnić stosowanie dodatkowych jednostek lub warunków odniesienia na potrzeby wymiany danych lub publikacji danych, oprócz wspólnego zbioru jednostek. W takiej sytuacji przeliczenia warunków odniesienia dokonuje się na podstawie faktycznego składu gazu. W razie braku odpowiednich danych dotyczących składu gazu stosowane współczynniki przeliczeniowe być zgodne z załącznikiem opartym na normie EN ISO 13443 „Gaz ziemny – Standardowe warunki odniesienia” w wersji obowiązującej w momencie jej zastosowania.

ROZDZIAŁ IV

JAKOŚĆ I NAWANIANIE GAZU

Artykuł 15

Zarządzanie ograniczeniami w obrocie transgranicznym ze względu na różnice w jakości gazu

1.   Operatorzy systemów przesyłowych współpracują w celu uniknięcia ograniczeń w obrocie transgranicznym wynikających z różnic w jakości gazu. Działania te, podejmowane i prowadzone przez operatorów systemów przesyłowych w ramach standardowej działalności, mogą obejmować między innymi transakcje typu „swap” i przemieszanie.

2.   Jeżeli ograniczeniu w obrocie transgranicznym wynikającemu z różnic w jakości gazu nie mogą zapobiec zaangażowani operatorzy systemów przesyłowych i jest ono uznane przez krajowe organy regulacyjne, organy te mogą zobowiązać operatorów systemów przesyłowych do wykonania w terminie 12 miesięcy czynności, o których mowa w lit. a)–e), w kolejności:

a)	współpraca i opracowanie technicznie wykonalnych wariantów, bez zmiany specyfikacji dotyczących jakości gazu, które mogą obejmować zobowiązania dotyczące przepływu i uzdatniania gazu, w celu usunięcia uznanego ograniczenia;

b)	wspólne przeprowadzenie analizy kosztów i korzyści technicznie wykonalnych wariantów w celu określenia opłacalnych rozwiązań określających podział kosztów i korzyści między kategorie stron, na które ma to wpływ;

c)	sporządzenie szacunku czasu wdrożenia każdego z możliwych wariantów;

d)	przeprowadzenie konsultacji społecznych w sprawie zidentyfikowanych wykonalnych rozwiązań oraz uwzględnienie wyników konsultacji;

e)

przedstawienie – odpowiednim krajowym organom regulacyjnym do zatwierdzenia oraz innym właściwym organom krajowym w każdym zaangażowanym państwie członkowskim do wiadomości – wspólnej propozycji usunięcia uznanego ograniczenia łącznie z ramami czasowymi jej wdrożenia, opartej na analizie kosztów i korzyści oraz wynikach konsultacji.

Jeżeli odpowiedni operatorzy systemów przesyłowych nie osiągną porozumienia co do rozwiązania, każdy operator systemu przesyłowego bezzwłocznie informuje swój krajowy organ regulacyjny.

3.   Przed przyjęciem decyzji na podstawie ust. 2 lit. e) każdy krajowy organ regulacyjny konsultuje się z krajowymi organami regulacyjnymi zainteresowanych państw członkowskich. Przyjmując decyzję, każdy krajowy organ regulacyjny uwzględnia opinię krajowych organów regulacyjnych państw sąsiednich w celu podjęcia skoordynowanej decyzji opartej na wzajemnym porozumieniu.

Artykuł 16

Krótkookresowe monitorowanie jakości gazu – publikacja danych

Operatorzy systemów przesyłowych publikują na swoich stronach internetowych, dla każdego punktu połączenia międzysystemowego, z częstotliwością co najmniej raz na godzinę w ciągu doby gazowej – liczbę Wobbego oraz ciepło spalania gazu bezpośrednio docierającego do ich sieci przesyłowych we wszystkich fizycznych punktach połączenia międzysystemowego. ENTSO gazu publikuje na swojej platformie centralnej o zasięgu unijnym, ustanowionej na podstawie pkt 3.1.1(1) lit. h) załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2009, link do odpowiednich informacji na stronach internetowych operatorów systemów przesyłowych.

Artykuł 17

Przekazywanie informacji dotyczących krótkookresowych zmian jakości gazu

1.   Oprócz punktów połączenia międzysystemowego niniejszy artykuł ma zastosowanie do innych punktów w sieciach przesyłowych, w których następuje pomiar jakości gazu.

2.   Operator systemu przesyłowego może wybrać jeden lub kilka z następujących podmiotów, które będą otrzymywać informacje dotyczące zmian jakości gazu:

a)

odbiorcy końcowi bezpośrednio podłączeni do sieci operatora systemu przesyłowego, na których procesy operacyjne zmiany jakości gazu wpływają niekorzystnie, lub użytkownik sieci działający w imieniu odbiorcy końcowego, na którego procesy operacyjne zmiany jakości gazu wpływają niekorzystnie, jeżeli przepisy krajowe nie przewidują bezpośredniego ustalenia umownego między operatorem systemu przesyłowego a jego bezpośrednio podłączonymi odbiorcami końcowymi;

b)	operatorzy systemów dystrybucyjnych bezpośrednio podłączeni do sieci operatora systemu przesyłowego z podłączonymi odbiorcami końcowymi, na których procesy operacyjne zmiany jakości gazu wpływają niekorzystnie;

c)	operatorzy systemów magazynowych bezpośrednio podłączeni do sieci operatora systemu przesyłowego, na których procesy operacyjne negatywnie wpływają zmiany jakości gazu.

3.   Każdy operator systemu przesyłowego:

a)	określa i prowadzi wykaz podmiotów uprawnionych do otrzymywania informacji operatywnych dotyczących jakości gazu;

b)	współpracuje z podmiotami wskazanymi w powyższym wykazie w celu oceny: (i) istotnych informacji dotyczących parametrów jakości gazu podlegających przekazywaniu; (ii) częstotliwości przekazywania informacji; (iii) czasu powiadomienia; (iv) metody komunikacji.

4.   Ustęp 3 nie nakłada na operatorów systemów przesyłowych obowiązku instalacji dodatkowych urządzeń pomiarowych lub prognostycznych, chyba że wymaga tego krajowy organ regulacyjny. Informacje określone w ust. 3 lit. b) ppkt (i) niniejszego artykułu przekazuje się jako najlepszy szacunek operatora systemu przesyłowego w danym momencie do użytku wewnętrznego odbiorcy informacji.

Artykuł 18

Długookresowe monitorowanie jakości gazu w systemach przesyłowych

1.   Co dwa lata ENTSO gazu publikuje długookresową prognozę monitorowania jakości gazu w systemach przesyłowych w celu określenia możliwych tendencji w zakresie parametrów jakości gazu oraz ich ewentualnej zmienności w ciągu następnych dziesięciu lat. Pierwsza długookresowa prognoza monitorowania jakości gazu jest publikowana wraz z dziesięcioletnim planem rozwoju sieci z 2017 r.

2.   Prognoza opiera się na danych wejściowych zgromadzonych w ramach współpracy regionalnej ustanowionej w ramach ENTSO gazu zgodnie z art. 12 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 715/2009.

3.   Długookresowa prognoza monitorowania jakości gazu obejmuje przynajmniej liczbę Wobbego i ciepło spalania. Po konsultacjach z zainteresowanymi stronami, o których mowa w ust. 8, można uwzględnić dodatkowe parametry jakości gazu.

4.   Długookresowa prognoza monitorowania jakości gazu określa potencjalne nowe źródła dostaw z perspektywy jakości gazu.

5.   W celu określenia wartości odniesienia parametrów jakości gazu z odpowiednich źródeł dostaw, które należy stosować w prognozie, przeprowadza się analizę lat poprzednich. Takie dane można zastąpić danymi wejściowymi zainteresowanych stron wynikającymi z procesu zaangażowania zainteresowanych stron, o którym mowa w ust. 8.

6.   W przypadku każdego rozważanego parametru jakości gazu oraz każdego regionu wynikiem analizy jest zakres, w jakim może dojść do zmiany parametru.

7.   Długookresowa prognoza monitorowania jakości gazu musi być spójna i dostosowana do dziesięcioletniego planu rozwoju sieci o zasięgu unijnym przygotowywanego jednocześnie przez ENTSO gazu.

8.   Proces konsultacji z zainteresowanymi stronami na potrzeby dziesięcioletniego planu rozwoju sieci o zasięgu unijnym zostanie rozszerzony przez uwzględnienie w nim jako punktu jakości gazu. W ramach tego procesu zainteresowane strony są proszone o przekazanie ENTSO gazu opinii w sprawie zmian parametrów jakości dostarczanego gazu.

Artykuł 19

Zarządzanie ograniczeniami w obrocie transgranicznym wynikającymi z różnic w praktykach w zakresie nawaniania

1.   Jeżeli ograniczeniu w obrocie transgranicznym wynikającemu z różnic w praktykach w zakresie nawaniania nie mogą zapobiec zaangażowani operatorzy systemów przesyłowych i jest ono uznane przez krajowe organy regulacyjne, organy mogą zobowiązać danych operatorów systemów przesyłowych do osiągnięcia porozumienia w terminie sześciu miesięcy, co może obejmować transakcje typu „swap” i zobowiązania dotyczące przepływu, w celu rozwiązania problemu wszelkich uznanych ograniczeń. Odpowiedni operatorzy sąsiadujących systemów przesyłowych przekazują porozumienie swoim organom krajowym do zatwierdzenia.

2.   Jeżeli osiągnięcie porozumienia między danymi operatorami systemów przesyłowych po upływie sześciomiesięcznego terminu, o którym mowa w ust. 1, jest niemożliwe lub jeżeli organ krajowy uzna, że porozumienie zaproponowane przez danych operatorów sąsiadujących systemów przesyłowych nie jest wystarczająco skuteczne do usunięcia ograniczenia, odpowiedni operatorzy systemów przesyłowych we współpracy z organami krajowymi ustalają w terminie kolejnych dwunastu miesięcy szczegółowy plan określający najbardziej opłacalną metodę usunięcia uznanego ograniczenia w konkretnym transgranicznym punkcie połączenia międzysystemowego.

3.   W celu wywiązania się z obowiązków wynikających z ust. 2 odpowiedni operatorzy systemów przesyłowych wykonują w kolejności następujące czynności:

a)

opracowują warianty usunięcia ograniczenia, określając i uwzględniając: (i) przejście na transgraniczny fizyczny przepływ gazu bezwonnego; (ii) ewentualny fizyczny przepływ gazu nawonionego do nienawonionej sieci przesyłowej lub jej części i wzajemnie połączonych systemów podporządkowanych; (iii) dopuszczalny poziom nawaniaczy dla transgranicznego fizycznego przepływu gazu;

b)

wspólnie przeprowadzają analizę kosztów i korzyści technicznie wykonalnych wariantów w celu określenia opłacalnych rozwiązań. Analiza ta: (i) uwzględnia poziom bezpieczeństwa; (ii) zawiera informacje dotyczące prognozowanych przesyłanych objętości gazu oraz wyszczególnienie kosztów niezbędnych inwestycji w infrastrukturę; (iii) określa podział kosztów i korzyści między kategorie stron, na które ma to wpływ;

c)	oszacowują czas wdrożenia każdego z możliwych wariantów;

d)	przeprowadzają konsultacje społeczne oraz uwzględniają wyniki takich konsultacji;

e)	przedstawiają wykonalne rozwiązania, łącznie z mechanizmem odzyskiwania kosztów i czasem wdrożenia, organom krajowym do zatwierdzenia.

Po zatwierdzeniu rozwiązania przez organy krajowe rozwiązanie to wdraża się zgodnie z harmonogramem przewidzianym w lit. e).

4.   Jeżeli organy krajowe nie zatwierdzą żadnego rozwiązania przedstawionego zgodnie z ust. 3 lit. e) w ciągu sześciu miesięcy od jego przedstawienia lub jeżeli odpowiedni operatorzy systemów przesyłowych nie zaproponują rozwiązania w ciągu 12 miesięcy w ramach ust. 2, wdrożone zostaje przejście na transgraniczny fizyczny przepływ gazu bezwonnego w nieprzekraczającym 4 lat terminie zatwierdzonym przez organy krajowe. Po całkowitym technicznym przejściu na gaz bezwonny, operatorzy systemów przesyłowych przyjmują technicznie nieuniknione poziomy stopniowego zmniejszenia resztkowych ilości nawaniaczy w przepływach transgranicznych.

ROZDZIAŁ V

WYMIANA DANYCH

Artykuł 20

Przepisy ogólne

1.   Do celów niniejszego rozdziału „kontrahenci” oznaczają użytkowników sieci aktywnych:

a)	w punktach połączenia międzysystemowego; lub

b)	zarówno w punktach połączenia międzysystemowego, jak i w wirtualnych punktach obrotu.

2.   Przewidziane w pkt 2.2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 715/2009, w rozporządzeniu (UE) nr 984/2013, rozporządzeniu (UE) nr 312/2014, rozporządzeniu (UE) nr 1227/2011 oraz w niniejszym rozporządzeniu wymogi w zakresie wymiany danych między operatorami systemów przesyłowych oraz wymiany danych w kierunku od operatorów systemów przesyłowych do ich kontrahentów spełniane są za pomocą wspólnych rozwiązań w zakresie wymiany danych określonych w art. 21.

Artykuł 21

Wspólne rozwiązania w zakresie wymiany danych

1.   W zależności od wymogów w zakresie wymiany danych określonych w art. 20 ust. 2 można wdrażać i stosować jeden lub większą liczbę następujących rodzajów wymiany danych:

a)   wymiana danych w formie dokumentów– dane są spakowane do pliku i automatycznie wymieniane między odpowiednimi systemami informatycznymi;

b)   zintegrowana wymiana danych– dane są wymieniane bezpośrednio pomiędzy dwiema aplikacjami w odpowiednich systemach informatycznych;

c)   interaktywna wymiana danych– dane są wymieniane poprzez aplikację internetową lub za pośrednictwem wyszukiwarki.

2.   Wspólne rozwiązania w zakresie wymiany danych obejmują protokół, format danych i sieć. W przypadku wszystkich rodzajów wymiany danych wymienionych w ust. 1 stosuje się następujące wspólne rozwiązania:

a)	w przypadku wymiany danych w formie dokumentów: (i) protokół: AS4; (ii) format danych: Edig@s-XML lub równoważny format danych zapewniający identyczny stopień interoperacyjności. ENTSO gazu publikuje taki równoważny format danych;

b)	w przypadku zintegrowanej wymiany danych: (i) protokół: HTTP/S-SOAP; (ii) format danych: Edig@s-XML lub równoważny format danych zapewniający identyczny stopień interoperacyjności. ENTSO gazu publikuje taki równoważny format danych;

c)	w przypadku interaktywnej wymiany danych protokołem jest HTTP/S.

W przypadku wszystkich rodzajów wymiany danych określonych w lit a)–c) siecią jest internet.

3.   W przypadku ustalenia ewentualnej konieczności zmiany wspólnego rozwiązania w zakresie wymiany danych, ENTSO gazu, z własnej inicjatywy lub na żądanie ACER, powinien ocenić stosowne rozwiązania techniczne i sporządzić analizę kosztów i korzyści możliwej zmiany lub możliwych zmian, które byłyby potrzebne, w tym analizę przyczyn konieczności wprowadzenia zmiany technologicznej. ENTSO gazu przeprowadza konsultacje społeczne z udziałem wszystkich zainteresowanych stron, łącznie z przedstawieniem wyniku oceny i propozycji opartych na przeprowadzonej analizie kosztów i korzyści.

W przypadku uznania zmiany wspólnych rozwiązań w zakresie wymiany danych za konieczną, ENTSO gazu przedkłada projekt ACER zgodnie z procedurą określoną w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 715/2009.

Artykuł 22

Bezpieczeństwo i dostępność systemu wymiany danych

1.   Każdy operator systemu przesyłowego i każdy kontrahent odpowiadają za zapewnienie odpowiednich środków bezpieczeństwa. W szczególności:

a)	zabezpieczają łańcuch komunikacji w celu zapewnienia zabezpieczonej i wiarygodnej łączności, w tym ochrony poufności za pomocą szyfrowania, integralności i autentyczności za pomocą podpisu nadawcy i niezaprzeczalności za pomocą podpisanego potwierdzenia;

b)	wdrażają odpowiednie środki bezpieczeństwa w celu zapobieżenia uzyskaniu nieuprawnionego dostępu do ich infrastruktury informatycznej;

c)	bezzwłocznie powiadamiają pozostałe strony, z którymi się komunikują, o nieuprawnionym dostępie, do którego doszło lub mogło dojść w ich własnym systemie.

2.   Każdy operator systemu przesyłowego odpowiada za zapewnienie dostępności własnego systemu oraz:

a)	podejmuje właściwe środki uniemożliwiające, aby pojedynczy punkt awarii spowodował niedostępność systemu wymiany danych, w tym aż do poziomu połączeń sieciowych z dostawcami usług internetowych;

b)	uzyskuje odpowiednie usługi i wsparcie od swoich dostawców usług internetowych;

c)	ogranicza przestój wynikający z zaplanowanej konserwacji informatycznej do minimum oraz uprzedza w odpowiednim terminie swoich kontrahentów o zaplanowanej niedostępności.

Artykuł 23

Wdrożenie wspólnych rozwiązań w zakresie wymiany danych

1.   W zależności od wymogów w zakresie wymiany danych określonych w art. 20 ust. 2 operatorzy systemów przesyłowych udostępniają i stosują wspólne rozwiązania w zakresie wymiany danych określone w art. 21.

2.   Jeżeli w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia funkcjonują rozwiązania w zakresie wymiany danych między operatorem systemu przesyłowego a konkretnymi kontrahentami oraz o ile istniejące rozwiązania w zakresie wymiany danych są zgodne z art. 22 i wymogami w zakresie wymiany danych określonymi w art. 20 ust. 2, istniejące rozwiązania w zakresie wymiany danych mogą być nadal stosowane po konsultacji z użytkownikami sieci i pod warunkiem ich zatwierdzenia przez krajowy organ regulacyjny właściwy dla danego operatora systemu przesyłowego.

Artykuł 24

Proces opracowania wspólnych narzędzi operacyjnych

1.   W przypadku każdego wymogu w zakresie wymiany danych określonego w art. 20 ust. 2 ENTSO gazu opracowuje wspólne narzędzie operacyjne zgodnie z art. 8 ust. 3 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 715/2009 oraz publikuje je na swojej stronie internetowej. Wspólne narzędzie operacyjne określa wspólne rozwiązanie w zakresie wymiany danych, które jest właściwe dla danego wymogu w zakresie wymiany danych. Wspólne narzędzie operacyjne może obejmować specyfikacje wymogów biznesowych, zarządzanie wydaniami i wytyczne dotyczące wdrażania.

2.   ENTSO gazu ustanawia przejrzysty proces opracowywania wszystkich wspólnych narzędzi operacyjnych. ENTSO gazu przeprowadza konsultacje dotyczące każdego wspólnego narzędzia operacyjnego.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Monitorowanie wdrażania

1.   Najpóźniej do dnia 30 września 2016 r. ENTSO gazu monitoruje i analizuje sposób wykonania przez operatorów systemów przesyłowych rozdziałów II–V niniejszego rozporządzenia zgodnie ze swoimi obowiązkami w zakresie monitorowania i sprawozdawczości wynikającymi z art. 8 ust. 8 i 9 rozporządzenia (WE) nr 715/2009 oraz przedstawia Agencji wszelkie niezbędne informacje umożliwiające jej wykonanie obowiązków wynikających z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 715/2009.

2.   Najpóźniej do dnia 31 lipca 2016 r. operatorzy systemów przesyłowych przekazują ENTSO gazu wszelkie niezbędne informacje umożliwiające ENTSO gazu wykonanie obowiązków wynikających z ust. 1.

Artykuł 26

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 maja 2016 r., nie naruszając przepisów art. 5.

---

(1)  Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 36.

(2)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 713/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiające Agencję ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 1).

(3)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/142/WE z dnia 30 listopada 2009 r. odnosząca się do urządzeń spalających paliwa gazowe (Dz.U. L 330 z 16.12.2009, s. 10).

(4)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/73/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylająca dyrektywę 2003/55/WE (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 94).

(5)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 984/2013 z dnia 14 października 2013 r. ustanawiające kodeks sieci dotyczący mechanizmów alokacji zdolności w systemach przesyłowych gazu i uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 (Dz.U. L 273 z 15.10.2013, s. 5).

(6)  Rozporządzenie Komisji (UE) nr 312/2014 z dnia 26 marca 2014 r. ustanawiające kodeks sieci dotyczący bilansowania gazu w sieciach przesyłowych (Dz.U. L 91 z 27.3.2014, s. 15).

(7)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 994/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie środków zapewniających bezpieczeństwo dostaw gazu ziemnego i uchylenia dyrektywy Rady 2004/67/WE (Dz.U. L 295 z 12.11.2010, s. 1).

(8)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1227/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie integralności i przejrzystości hurtowego rynku energii (Dz.U. L 326 z 8.12.2011, s. 1).

(9)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.U. L 12 z 16.1.2001, s. 1).

(10)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym I) (Dz.U. L 177 z 4.7.2008, s. 6).

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/27

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2015/704

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1881/2006 w odniesieniu do najwyższego dopuszczalnego poziomu PCB o działaniu niepodobnym do dioksyn w dziko żyjącym koleniu (Squalus acanthias)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 315/93 z dnia 8 lutego 1993 r. ustanawiające procedury Wspólnoty w odniesieniu do substancji skażających w żywności (1), w szczególności jego art. 2 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1881/2006 (2) ustanawia się najwyższe dopuszczalne poziomy dioksyn, polichlorowanych bifenyli o działaniu podobnym do dioksyn i polichlorowanych bifenyli o działaniu niepodobnym do dioksyn w rybach i produktach rybołówstwa.

(2)

Organizacje zainteresowanych stron przekazały dane dotyczące występowania PCB o działaniu niepodobnym do dioksyn w dziko żyjącym koleniu (Squalus acanthias). Na podstawie tych danych można zauważyć, że w wielu przypadkach, przestrzegając dobrych praktyk w zakresie rybołówstwa w normalnych warunkach połowu i wzrostu, nie można zachować obecnego najwyższego dopuszczalnego poziomu w wysokości 75 ng/g świeżej masy. Z przekazanych danych wynika, że obecny najwyższy dopuszczalny poziom jest niezgodny z zasadą, iż najwyższe dopuszczalne poziomy zanieczyszczeń ustala się w najniższej wysokości, która jest rozsądnie osiągalna. Należy zatem podnieść obecny najwyższy dopuszczalny poziom PCB o działaniu niepodobnym do dioksyn w dziko żyjącym koleniu (Squalus acanthias) do wysokości niezagrażającej zdrowiu publicznemu.

(3)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1881/2006.

(4)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1881/2006 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 37 z 13.2.1993, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (Dz.U. L 364 z 20.12.2006, s. 5).

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/29

---

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) 2015/705

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

ustanawiające metody pobierania próbek i kryteria skuteczności metod analizy do celów urzędowej kontroli poziomów kwasu erukowego w środkach spożywczych oraz uchylające dyrektywę Komisji 80/891/EWG

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (1), w szczególności jego art. 11 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 (2) ustanawia maksymalne poziomy kwasu erukowego w olejach i tłuszczach roślinnych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, żywności zawierającej dodatek olejów i tłuszczów roślinnych, preparatach do początkowego żywienia niemowląt i preparatach do dalszego żywienia niemowląt.

(2)	Dyrektywa Komisji 80/891/EWG (3) ustanawia metodę analizy w celu określania zawartości kwasu erukowego w olejach i tłuszczach przeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz w środkach spożywczych zawierających dodatek olejów lub tłuszczów. Metoda ta stała się nieaktualna i powinna zostać zmieniona.

(3)	Nie należy ustanawiać konkretnej metody analizy, lecz określić kryteria skuteczności, które muszą zostać spełnione przez metodę analizy stosowaną do celów urzędowej kontroli. Ponadto należy ustanowić przepisy dotyczące pobierania próbek.

(4)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1.   Pobieranie próbek i analiza do celów urzędowej kontroli poziomów kwasu erukowego określonych w sekcji 8 załącznika do rozporządzenia (WE) nr 1881/2006 są przeprowadzane zgodnie z przepisami załącznika do niniejszego rozporządzenia.

2.   Ustęp 1 stosuje się, nie naruszając przepisów rozporządzenia (WE) nr 882/2004.

Artykuł 2

Dyrektywa 80/891/EWG traci moc.

Odniesienia do uchylonej dyrektywy należy traktować jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 165 z 30.4.2004, s. 1.

(2)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (Dz.U. L 364 z 20.12.2006, s. 5).

(3)  Dyrektywa Komisji 80/891/EWG z dnia 25 lipca 1980 r. odnosząca się do wspólnotowej metody analizy w celu określania zawartości kwasu erukowego w olejach i tłuszczach przeznaczonych do spożycia przez ludzi oraz w środkach spożywczych zawierających dodatek olejów lub tłuszczów (Dz.U. L 254 z 27.9.1980, s. 35).

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/38

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2015/706

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

wszczynające dochodzenie dotyczące możliwego obejścia środków antydumpingowych, wprowadzonych rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 2015/82 na przywóz kwasu cytrynowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, poprzez przywóz kwasu cytrynowego wysyłanego z Malezji, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Malezji, oraz poddające ten przywóz rejestracji

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (1) („rozporządzenie podstawowe”), w szczególności jego art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5,

po poinformowaniu państw członkowskich,

a także mając na uwadze, co następuje:

A.   WSZCZĘCIE Z URZĘDU

(1)

Na podstawie art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) podjęła decyzję o wszczęciu z własnej inicjatywy dochodzenia w sprawie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz kwasu cytrynowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej, oraz o poddanie rejestracji przywozu kwasu cytrynowego wysyłanego z Malezji, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Malezji.

B.   PRODUKT

(2)	Produktem, którego dotyczy możliwe obchodzenie środków, jest kwas cytrynowy (w tym cytrynian trisodu, dihydrat), objęty kodami CN 2918 14 00 oraz ex 2918 15 00 i pochodzący z Chińskiej Republiki Ludowej („produkt objęty postępowaniem”).

(3)	Dochodzeniem objęty jest taki sam produkt, jak ten określony w poprzednim motywie, ale wysyłany z Malezji, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Malezji, objęty obecnie tymi samymi kodami CN co produkt objęty postępowaniem („produkt objęty dochodzeniem”).

C.   OBOWIĄZUJĄCE ŚRODKI

(4)	Środki obecnie obowiązujące, które mogą być obchodzone, to środki antydumpingowe wprowadzone rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2015/82 (2) („obowiązujące środki”).

D.   PODSTAWA WNIOSKU

(5)	Komisja posiada wystarczające dowody prima facie wskazujące, że obowiązujące środki antydumpingowe nałożone na przywóz produktu objętego postępowaniem pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej są obchodzone poprzez przywóz produktu objętego dochodzeniem z Malezji.

(6)	Dowody prima facie w posiadaniu Komisji są następujące.

(7)

Zgodnie z informacjami, którymi dysponuje Komisja, po wprowadzeniu środków w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem (3) zaszła istotna zmiana w strukturze handlu obejmującego wywóz z Chińskiej Republiki Ludowej i Malezji do Unii, bez innego wystarczającego powodu lub ekonomicznego uzasadnienia tej zmiany niż nałożenie cła.

(8)	Zmiana ta zdaje się wynikać z wysyłania produktu objętego postępowaniem przez Malezję do Unii. Jednak dochodzenie obejmuje wszelkie praktyki, procesy lub prace dla których brak jest racjonalnych przyczyn lub uzasadnienia ekonomicznego poza nałożeniem cła antydumpingowego.

(9)

Ponadto Komisja posiada wystarczające dowody prima facie wskazujące, iż skutki naprawcze obowiązujących środków antydumpingowych wprowadzonych w odniesieniu do produktu objętego postępowaniem zostały osłabione zarówno pod względem ilości, jak i ceny. Wydaje się, że znaczne wielkości przywozu produktu objętego dochodzeniem zastąpiły przywóz produktu objętego postępowaniem. Ponadto istnieją wystarczające dowody prima facie na to, że przywóz produktu objętego dochodzeniem dokonywany jest po cenach niższych od ceny niewyrządzającej szkody ustalonej w dochodzeniu, które doprowadziło do wprowadzenia obowiązujących środków.

(10)	Wreszcie Komisja posiada wystarczające dowody prima facie wskazujące, iż ceny produktu objętego dochodzeniem są cenami dumpingowymi w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej poprzednio dla produktu objętego postępowaniem.

E.   PROCEDURA

(11)

W związku z powyższym Komisja stwierdza, iż istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego oraz poddanie rejestracji przywozu produktu objętego dochodzeniem, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Malezji, zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

a)   Kwestionariusze

(12)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne dla dochodzenia Komisja prześle kwestionariusze do znanych eksporterów/producentów oraz znanych zrzeszeń eksporterów/producentów w Malezji, do znanych eksporterów/producentów oraz znanych zrzeszeń eksporterów/producentów w Chińskiej Republice Ludowej, do znanych importerów i znanych zrzeszeń importerów w Unii oraz do władz Chińskiej Republiki Ludowej i Malezji. Informacje, w stosownych przypadkach, mogą pochodzić również od przemysłu unijnego.

(13)

W każdym przypadku wszystkie zainteresowane strony powinny niezwłocznie skontaktować się z Komisją, ale nie później niż w terminach określonych w art. 3 niniejszego rozporządzenia, oraz wystąpić o kwestionariusz w terminie określonym w art. 3 ust. 1 niniejszego rozporządzenia, biorąc pod uwagę fakt, że termin określony w art. 3 ust. 2 niniejszego rozporządzenia dotyczy wszystkich zainteresowanych stron.

(14)	Władze Chińskiej Republiki Ludowej i Malezji zostaną odpowiednio powiadomione o wszczęciu dochodzenia.

b)   Gromadzenie informacji i przeprowadzanie przesłuchań

(15)

Wszystkie zainteresowane strony niniejszym wzywa się do przedstawienia swoich opinii na piśmie oraz do dostarczenia dowodów potwierdzających zgłaszane fakty. Ponadto Komisja może przesłuchać zainteresowane strony, pod warunkiem że wystąpią one z pisemnym wnioskiem o przesłuchanie, wskazując szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane.

c)   Zwolnienie przywozu z wymogu rejestracji lub podlegania środkom

(16)	Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego przywóz produktu objętego dochodzeniem może zostać zwolniony z wymogu rejestracji lub podlegania środkom, jeżeli nie stanowi on obejścia środków.

(17)

Ponieważ możliwe obchodzenie środków występuje poza Unią, zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zwolnienia mogą zostać przyznane malezyjskim producentom kwasu cytrynowego, którzy mogą wykazać, że nie są powiązani (4) z jakimkolwiek producentem podlegającym obowiązującym środkom (5), oraz w odniesieniu do których ustalono, że nie uczestniczą w praktykach mających na celu obejście środków antydumpingowych, określonych w art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego. Producenci zainteresowani otrzymaniem zwolnienia powinni przedłożyć wniosek należycie poparty dowodami w terminie wskazanym w art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia.

F.   REJESTRACJA

(18)

Zgodnie z art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego przywóz produktu objętego dochodzeniem powinien zostać poddany rejestracji w celu dopilnowania, by, jeśli w wyniku dochodzenia zostanie stwierdzone obchodzenie środków, cła antydumpingowe mogły być pobrane w odpowiedniej wysokości od dnia wprowadzenia rejestracji tego przywozu wysyłanego z Malezji.

G.   TERMINY

(19)

W interesie dobrego zarządzania należy określić terminy, w których: — zainteresowane strony mogą zgłosić się do Komisji, przedstawić swoje opinie na piśmie i przedłożyć odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu lub przedstawić wszelkie inne informacje, które mają zostać uwzględnione podczas dochodzenia, — producenci z Malezji mogą złożyć wniosek o zwolnienie z wymogu rejestracji przywozu lub stosowania środków, — zainteresowane strony mogą złożyć pisemny wniosek o przesłuchanie przez Komisję.

(20)	Należy zwrócić uwagę na fakt, iż korzystanie z większości praw proceduralnych, ustanowionych w rozporządzeniu podstawowym, jest uwarunkowane zgłoszeniem się przez stronę w terminie określonym w art. 3 niniejszego rozporządzenia.

H.   BRAK WSPÓŁPRACY

(21)

W przypadkach, w których zainteresowana strona odmawia dostępu do niezbędnych informacji, nie dostarcza ich w określonych terminach albo znacznie utrudnia dochodzenie, istnieje możliwość dokonania ustaleń potwierdzających lub zaprzeczających na podstawie dostępnych faktów, zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(22)	W przypadku ustalenia, że zainteresowana strona dostarczyła nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te będą pominięte, a ustalenia mogą być dokonywane na podstawie dostępnych faktów.

(23)	Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje jedynie częściowo i z tego względu ustalenia opierają się na dostępnych faktach zgodnie z art. 18 rozporządzenia podstawowego, wynik może być mniej korzystny dla wymienionej strony niż w przypadku, gdyby strona ta współpracowała.

(24)

Niedostarczenie informacji w formie skomputeryzowanej nie jest traktowane jako odmowa współpracy, pod warunkiem że zainteresowana strona wykaże, że przedstawienie informacji w wymaganej formie wiązałoby się dla niej z nieuzasadnionymi wysokimi kosztami lub byłoby dla niej zbyt dużym obciążeniem. Strona ta powinna niezwłocznie poinformować o tym Komisję.

I.   HARMONOGRAM DOCHODZENIA

(25)	Dochodzenie zostanie zamknięte, zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, w terminie dziewięciu miesięcy, począwszy od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

J.   PRZETWARZANIE DANYCH OSOBOWYCH

(26)

Informuje się, że wszelkie dane osobowe zgromadzone podczas niniejszego dochodzenia będą traktowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (6).

K.   RZECZNIK PRAW STRON

(27)

Zainteresowane strony mogą wystąpić o interwencję rzecznika praw stron w postępowaniach w sprawie handlu. Rzecznik praw stron pośredniczy w kontaktach między zainteresowanymi stronami i służbami Komisji prowadzącymi dochodzenie. Rzecznik praw stron rozpatruje wnioski o dostęp do akt, spory dotyczące poufności dokumentów, wnioski o przedłużenie terminów i wnioski stron trzecich o przesłuchanie. Rzecznik praw stron może zorganizować przesłuchanie indywidualnej zainteresowanej strony i podjąć się mediacji, aby zapewnić pełne wykonanie prawa zainteresowanych stron do obrony.

(28)

Wniosek o przesłuchanie z udziałem rzecznika praw stron należy sporządzić na piśmie, podając uzasadnienie. Wnioski o przesłuchanie w sprawach dotyczących wstępnego etapu dochodzenia muszą wpłynąć w terminie 15 dni od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia Komisji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Na kolejnych etapach wnioski o przesłuchanie należy składać w terminach określonych przez Komisję w korespondencji ze stronami.

(29)

Rzecznik praw stron umożliwi także zorganizowanie przesłuchania z udziałem stron, pozwalającego na przedstawienie różnych stanowisk i odpierających je argumentów w kwestiach związanych, między innymi, ze zmianą w strukturze handlu, (nie)wystarczającym powodem lub ekonomicznym uzasadnieniem dla takiej zmiany, osłabieniem skutków naprawczych obowiązujących środków, dumpingiem w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej dla produktu objętego dochodzeniem.

(30)	Dodatkowe informacje i dane kontaktowe zainteresowane strony mogą uzyskać na stronach internetowych DG ds. Handlu dotyczących rzecznika praw stron: http://ec.europa.eu/trade/trade-policy-and-you/contacts/hearing-officer/.

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Niniejszym wszczyna się dochodzenie na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009, w celu ustalenia, czy w przywozie do Unii kwasu cytrynowego oraz cytrynianu trisodu, dihydratu, obecnie objętych kodami CN ex 2918 14 00 (kod TARIC 2918140010) i ex 2918 15 00 (kod TARIC 2918150011) wysyłanego z Malezji, zgłoszonego lub niezgłoszonego jako pochodzący z Malezji, dokonuje się obchodzenia środków wprowadzonych rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) nr 2015/82.

Artykuł 2

Na podstawie art. 13 ust. 3 oraz art. 14 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 organy celne podejmują właściwe kroki w celu rejestrowania przywozu do Unii określonego w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

Rejestracja wygasa po upływie dziewięciu miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Komisja, w drodze rozporządzenia, może nakazać organom celnym zaprzestania rejestrowania przywozu do Unii produktów wytwarzanych przez producentów, którzy złożyli wnioski o zwolnienie z wymogu rejestracji i co do których ustalono, że spełniają warunki wymagane do przyznania zwolnienia.

Artykuł 3

1.   Wnioski o kwestionariusze należy składać do Komisji w terminie 15 dni od dnia opublikowania niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2.   Zainteresowane strony, jeżeli ich oświadczenia mają być uwzględnione podczas dochodzenia, muszą zgłosić się do Komisji, przedstawić na piśmie swoje stanowisko i odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz wszelkie inne informacje w terminie 37 dni od daty opublikowania niniejszego rozporządzenia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, o ile nie ustalono inaczej.

3.   Producenci w Malezji ubiegający się o zwolnienie przywozu z wymogu rejestracji lub podlegania środkom powinni przedłożyć wniosek należycie poparty dowodami w tym samym terminie 37 dni.

4.   Zainteresowane strony mogą również składać wnioski o przesłuchanie przez Komisję w tym samym terminie 37 dni.

5.   Informacje przekazywane Komisji dla celów dochodzeń w sprawie ochrony handlu muszą być wolne od praw autorskich. Przed przekazaniem Komisji informacji lub danych, które są objęte prawami autorskimi osób trzecich, zainteresowane strony muszą zwrócić się do właściciela praw autorskich o udzielenie specjalnego zezwolenia wyraźnie umożliwiającego: a) wykorzystanie przez Komisję tych informacji i danych dla celów niniejszego postępowania dotyczącego ochrony handlu; oraz b) udostępnienie tych informacji i danych zainteresowanym stronom niniejszego dochodzenia w formie umożliwiającej im wykonywanie ich prawa do obrony.

6.   Wszystkie pisemne zgłoszenia, łącznie z informacjami wymaganymi na mocy niniejszego rozporządzenia Komisji, wypełnione kwestionariusze i korespondencję dostarczone przez zainteresowane strony, w odniesieniu do których wnioskuje się o ich traktowanie na zasadzie poufności, należy oznakować „Limited” (7).

7.   Zgodnie z art. 19 ust. 2 rozporządzenia podstawowego zainteresowane strony przedstawiające informacje oznakowane „Limited” powinny przedłożyć ich streszczenia bez klauzuli poufności, które muszą być oznakowane „For inspection by interested parties”. Streszczenia muszą być wystarczająco szczegółowe, żeby pozwolić na prawidłowe zrozumienie istoty informacji przekazanych z klauzulą poufności. Jeżeli zainteresowana strona przekazująca poufne informacje nie dostarczy ich niepoufnego streszczenia w wymaganym formacie i o wymaganej jakości, takie poufne informacje mogą zostać pominięte.

8.   Zainteresowane strony proszone są o przesłanie wszystkich oświadczeń i wniosków, w tym zeskanowanych pełnomocnictw i poświadczeń, pocztą elektroniczną, z wyjątkiem obszernych odpowiedzi, które należy przekazać na płycie CD-ROM lub DVD osobiście lub listem poleconym. Komunikując się pocztą elektroniczną, zainteresowane strony wyrażają akceptację zasad dotyczących oświadczeń w formie elektronicznej, które zostały zawarte w dokumencie zatytułowanym „CORRESPONDENCE WITH THE EUROPEAN COMMISSION IN TRADE DEFENCE CASES” („Korespondencja z Komisją Europejską w sprawach dotyczących ochrony handlu”), opublikowanym na stronie internetowej Dyrekcji Generalnej ds. Handlu pod adresem: http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2011/june/tradoc_148003.pdf. Zainteresowane strony muszą podać swoją nazwę, adres, numer telefonu i aktualny adres poczty elektronicznej, a także upewnić się, że podany adres poczty elektronicznej funkcjonuje jako oficjalny adres przedsiębiorstwa, a pocztę elektroniczną sprawdza się codziennie. Po otrzymaniu danych kontaktowych Komisja będzie kontaktowała się z zainteresowanymi stronami wyłącznie za pomocą poczty elektronicznej, chyba że strony te wyraźnie zwrócą się o przesyłanie im przez Komisję wszystkich dokumentów za pomocą innego środka komunikacji, a także z wyjątkiem sytuacji, w której charakter przesyłanego dokumentu wymagać będzie zastosowania listu poleconego. Dodatkowe zasady i informacje dotyczące korespondencji z Komisją, w tym zasady składania oświadczeń za pomocą poczty elektronicznej, zawarto w wyżej wspomnianych instrukcjach dotyczących komunikacji z zainteresowanymi stronami.

9.   Adres Komisji do celów korespondencji:

European Commission

Directorate General for Trade

Directorate H

Office: CHAR 04/039

1040 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

E-mail: TRADE-R614-CITRIC-CIRCUMVENTION@ec.europa.eu

Artykuł 4

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51.

(2)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/82 z dnia 21 stycznia 2015 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz kwasu cytrynowego pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej w następstwie przeglądu wygaśnięcia na podstawie art. 11 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 oraz częściowych przeglądów okresowych na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (Dz.U. L 15 z 22.1.2015, s. 8).

(3)  Środki antydumpingowe w odniesieniu do przywozu kwasu cytrynowego pochodzącego z ChRL zostały pierwotnie ustanowione rozporządzeniem Rady (WE) nr 1193/2008 (Dz.U. L 323 z 3.12.2008, s. 1). Środki antydumpingowe zostały utrzymane w następstwie przeglądu wygaśnięcia na mocy rozporządzenia wykonawczego Komisji 2015/82.

(4)  Zgodnie z art. 143 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 (Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1) z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny za powiązane uznaje się osoby tylko wówczas, gdy: a) jedna jest urzędnikiem lub dyrektorem w firmie drugiej osoby; b) są one prawnie uznanymi wspólnikami w działalności gospodarczej; c) są one pracodawcą i pracobiorcą; d) jedna z osób bezpośrednio lub pośrednio dysponuje prawami głosu lub udziałem w kapitale zakładowym wynoszącym co najmniej 5 % wszystkich praw głosu lub co najmniej 5 % kapitału zakładowego drugiej osoby; e) jedna z osób bezpośrednio bądź pośrednio kontroluje drugą; f) obie znajdują się pod bezpośrednią lub pośrednią kontrolą trzeciej osoby; g) wspólnie kontrolują, bezpośrednio lub pośrednio, trzecią osobę; lub h) są członkami rodziny. Za członków rodziny uważa się wyłącznie osoby pozostające ze sobą w którymkolwiek z wymienionych poniżej stosunków: (i) mąż i żona; (ii) rodzice i dzieci; (iii) bracia i siostry (rodzeni lub przyrodni); (iv) dziadkowie i wnuki; (v) wuj lub ciotka i bratanek lub siostrzeniec oraz bratanica lub siostrzenica; (vi) teściowie i zięć lub synowa; (vii) szwagier i szwagierka. W tym kontekście „osoba” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną.

(5)  Jednak nawet jeżeli producenci są powiązani w wyżej wymieniony sposób z przedsiębiorstwami podlegającymi obowiązującym środkom, zwolnienie może nadal zostać przyznane, jeśli brak jest dowodów na to, że powiązanie z przedsiębiorstwami podlegającymi obowiązującym środkom zostało ustanowione lub wykorzystane w celu obejścia takich środków.

(6)  Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(7)  Dokument oznakowany „Limited” jest uważany za dokument poufny zgodnie z art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51) i art. 6 Porozumienia WTO o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (porozumienie antydumpingowe). Jest on także dokumentem chronionym zgodnie z art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 145 z 31.5.2001, s. 43).

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/44

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2015/707

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

w sprawie niezatwierdzenia substancji podstawowej wyciąg z korzenia rabarbaru lekarskiego, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG (1), w szczególności jego art. 23 ust. 5 w związku z art. 13 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 Komisja otrzymała w dniu 26 kwietnia 2013 r. złożony przez Institut Technique de l'Agriculture Biologique wniosek o zatwierdzenie wyciągu z korzenia rabarbaru lekarskiego jako substancji podstawowej. Do wniosku tego dołączono informacje wymagane przepisami art. 23 ust. 3 akapit drugi.

(2)

Komisja zwróciła się do Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (zwanego dalej „Urzędem”) o pomoc naukową. W dniu 12 czerwca 2014 r. Urząd przedstawił Komisji sprawozdanie techniczne dotyczące przedmiotowej substancji (2). W dniu 20 marca 2015 r. Komisja przedłożyła Stałemu Komitetowi ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz sprawozdanie z przeglądu (3) oraz niniejszy projekt rozporządzenia w sprawie niezatwierdzenia wyciągu z korzenia rabarbaru lekarskiego.

(3)	Z dokumentacji przedstawionej przez wnioskodawcę wynika, że wyciąg z korzenia rabarbaru lekarskiego nie spełnia kryteriów środka spożywczego określonych w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(4)	W sprawozdaniu technicznym wskazano szczególne wątpliwości dotyczące ryzyka dla operatorów, pracowników, osób postronnych, konsumentów i organizmów innych niż docelowe.

(5)	Komisja poprosiła wnioskodawcę o przedstawienie uwag do analizy wykonanej przez Urząd i projektu sprawozdania z przeglądu. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie zbadane.

(6)	Mimo argumentów przedstawionych przez wnioskodawcę nie da się jednak rozwiać obaw związanych z substancją.

(7)

W związku z tym, w odniesieniu do zastosowań, które zostały zbadane i szczegółowo opisane w opracowanym przez Komisję sprawozdaniu z przeglądu, nie stwierdzono, że wymogi określone w art. 23 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. Nie należy zatem zezwalać na stosowanie wyciągu z korzenia rabarbaru lekarskiego jako substancji podstawowej.

(8)	Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości złożenia nowego wniosku o zatwierdzenie wyciągu z korzenia rabarbaru lekarskiego jako substancji podstawowej zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009.

(9)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Niezatwierdzenie jako substancji podstawowej

Nie zatwierdza się substancji wyciąg z korzenia rabarbaru lekarskiego jako substancji podstawowej.

Artykuł 2

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 309 z 24.11.2009, s. 1.

(2)  Wynik konsultacji z państwami członkowskimi i EFSA w sprawie stosowania substancji podstawowej rabarbar lekarski oraz wnioski EFSA na temat poszczególnych podniesionych kwestii. 2014:EN-617. 31 s.

(3)  http://ec.europa.eu/sanco_pesticides/public/?event=activesubstance.selection&language=EN

(4)  Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz.U. L 31 z 1.2.2002, s. 1).

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/46

---

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2015/708

z dnia 30 kwietnia 2015 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

---

(1)  Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 671.

(2)  Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/48

---

DECYZJA RADY (UE) 2015/709

z dnia 21 kwietnia 2015 r.

w sprawie stanowiska, jakie ma zostać przyjęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Rady Stowarzyszenia UE–Turcja w odniesieniu do zastąpienia Protokołu 3 do decyzji nr 1/98 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja w sprawie systemu handlu produktami rolnymi, dotyczącego definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej, nowym protokołem, który w odniesieniu do reguł pochodzenia odwołuje się do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4 akapit pierwszy, w związku z jego art. 218 ust. 9,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Protokół 3 do decyzji nr 1/98 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja w sprawie systemu handlu produktami rolnymi (1) dotyczy definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej (zwany dalej „Protokołem 3”).

(2)	Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (2) (zwana dalej „konwencją”) ustanawia przepisy dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich umów zawartych między umawiającymi się stronami.

(3)	Unia i Turcja podpisały konwencję odpowiednio w dniu 15 czerwca 2011 r. i w dniu 4 listopada 2011 r.

(4)

Unia i Turcja złożyły swoje instrumenty przyjęcia u depozytariusza konwencji odpowiednio dnia 26 marca 2012 r. i dnia 4 grudnia 2013 r. W związku z powyższym, zgodnie z art. 10 ust. 3 konwencji, weszła ona w życie w odniesieniu do Unii i Turcji odpowiednio w dniu 1 maja 2012 r. i w dniu 1 lutego 2014 r.

(5)

Art. 6 konwencji przewiduje, że każda z umawiających się stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu Rada Stowarzyszenia UE–Turcja powinna przyjąć decyzję o zastąpieniu Protokołu 3 nowym protokołem, który w odniesieniu do reguł pochodzenia odwołuje się do konwencji.

(6)	Stanowisko Unii w ramach Rady Stowarzyszenia UE–Turcja powinno zatem opierać się na dołączonym projekcie decyzji,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Stanowisko, jakie ma zostać przyjęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Rady Stowarzyszenia UE–Turcja w odniesieniu do zastąpienia Protokołu 3 do decyzji nr 1/98 Rady Stowarzyszenia WE–Turcja w sprawie systemu handlu produktami rolnymi, dotyczącego definicji pojęcia „produktów pochodzących” oraz metod współpracy administracyjnej, nowym protokołem, który w odniesieniu do reguł pochodzenia odwołuje się do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia, opiera się na projekcie decyzji Rady Stowarzyszenia UE–Turcja dołączonym do niniejszej decyzji.

Przedstawiciele Unii w Radzie Stowarzyszenia UE–Turcja mogą bez kolejnej decyzji Rady uzgodnić niewielkie zmiany projektu decyzji Rady Stowarzyszenia UE–Turcja.

Artykuł 2

Decyzja Rady Stowarzyszenia UE–Turcja zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 86 z 20.3.1998, s. 1.

(2)  Dz.U. L 54 z 26.2.2013, s. 4.

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/53

---

DECYZJA RADY (UE) 2015/710

z dnia 21 kwietnia 2015 r.

w sprawie stanowiska, jakie ma zostać przyjęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Wspólnego Komitetu ustanowionego na mocy Umowy pomiędzy Europejską Wspólnotą Węgla i Stali a Republiką Turcji w sprawie handlu produktami objętymi Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali w odniesieniu do zastąpienia Protokołu 1 do tej umowy, dotyczącego definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej, nowym protokołem, który w odniesieniu do reguł pochodzenia odwołuje się do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 4 akapit pierwszy, w związku z jego art. 218 ust. 9,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Protokół 1 do Umowy pomiędzy Europejską Wspólnotą Węgla i Stali i Republiką Turcji w sprawie handlu produktami objętymi Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (1) („umowa”) dotyczy definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej („Protokół 1”).

(2)	Regionalna konwencja w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia (2) („konwencja”) ustanawia przepisy dotyczące pochodzenia towarów będących przedmiotem wymiany handlowej na mocy odpowiednich umów zawartych między Umawiającymi się stronami.

(3)	Unia i Turcja podpisały konwencję odpowiednio w dniu 15 czerwca 2011 r. i w dniu 4 listopada 2011 r.

(4)

Unia i Turcja złożyły swoje instrumenty przyjęcia u depozytariusza konwencji odpowiednio dnia 26 marca 2012 r. i dnia 4 grudnia 2013 r. W związku z powyższym, zgodnie z art. 10 ust. 3 konwencji, weszła ona w życie w odniesieniu do Unii i Turcji odpowiednio w dniu 1 maja 2012 r. i w dniu 1 lutego 2014 r.

(5)

Art. 6 konwencji przewiduje, że każda z Umawiających się stron podejmuje odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznego stosowania konwencji. W tym celu Wspólny Komitet ustanowiony umową powinien przyjąć decyzję o zastąpieniu Protokołu 1 nowym protokołem, który w odniesieniu do reguł pochodzenia odwołuje się do konwencji.

(6)	Stanowisko Unii w ramach Wspólnego Komitetu powinno zatem opierać się na dołączonym projekcie decyzji,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Stanowisko, jakie ma zostać przyjęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Wspólnego Komitetu ustanowionego Umową pomiędzy Europejską Wspólnotą Węgla i Stali i Republiką Turcji w sprawie handlu produktami objętymi Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali w odniesieniu do zastąpienia Protokołu 1 do tej umowy, dotyczącego definicji pojęcia „produktów pochodzących” oraz metod współpracy administracyjnej, nowym protokołem, który w odniesieniu do reguł pochodzenia odwołuje się do Regionalnej konwencji w sprawie paneurośródziemnomorskich preferencyjnych reguł pochodzenia, opiera się na projekcie decyzji Wspólnego Komitetu dołączonym do niniejszej decyzji.

Przedstawiciele Unii we Wspólnym Komitecie mogą bez kolejnej decyzji Rady uzgodnić niewielkie zmiany projektu decyzji Wspólnego Komitetu.

Artykuł 2

Decyzja Wspólnego Komitetu zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 227 z 7.9.1996, s. 3.

(2)  Dz.U. L 54 z 26.2.2013, s. 4.

---

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/58

---

KOMITETU POLITYCZNEGO I BEZPIECZEŃSTWA (WPZiB) 2015/711

z dnia 28 kwietnia 2015 r.

w sprawie przyjęcia wkładu państwa trzeciego w operację wojskową Unii Europejskiej mającą na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta) (ATALANTA/4/2015)

KOMITET POLITYCZNY I BEZPIECZEŃSTWA,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 38 akapit trzeci,

uwzględniając wspólne działanie Rady 2008/851/WPZiB z dnia 10 listopada 2008 r. w sprawie operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (1), w szczególności jego art. 10,

uwzględniając decyzję Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa ATALANTA/3/2009 z dnia 21 kwietnia 2009 r. w sprawie ustanowienia komitetu uczestników operacji wojskowej Unii Europejskiej mającej na celu zapobieganie aktom piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii, odstraszanie od nich oraz ich zwalczanie (Atalanta) (2009/369/WPZiB) (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 10 ust. 2 wspólnego działania 2008/851/WPZiB Rada upoważniła Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa (KPiB) do podejmowania stosownych decyzji w sprawie przyjęcia proponowanych wkładów państw trzecich.

(2)	W dniu 29 kwietnia 2014 r. KPiB przyjął decyzję ATALANTA/2/2014 (3), która zmieniła decyzję ATALANTA/3/2009.

(3)

Zgodnie z listem przewodniczącego Komitetu Wojskowego Unii Europejskiej z dnia 10 grudnia 2014 r., zaleceniem zastępcy dowódcy operacji UE z dnia 9 kwietnia 2015 r. w sprawie wkładu Republiki Korei oraz zaleceniem Komitetu Wojskowego Unii Europejskiej z dnia 15 kwietnia 2015 r. wkład Republiki Korei powinien zostać przyjęty.

(4)	Udział Republiki Korei jest uzależniony od wejścia w życie Umowy między Unią Europejską a Republiką Korei ustanawiającej ramy udziału Republiki Korei w prowadzonych przez Unię Europejską operacjach zarządzania kryzysowego (4), podpisanej w dniu 23 maja 2014 r.

(5)	Zgodnie z art. 5 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w opracowaniu oraz wprowadzaniu w życie decyzji i działań Unii, które mają wpływ na kwestie polityczno-obronne,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1.   Wkład Republiki Korei w operację wojskową Unii Europejskiej mającą na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta) zostaje przyjęty i uznany za istotny.

2.   Republika Korei zostaje zwolniona z wkładów finansowych do budżetu operacji Atalanta.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

---

(1)  Dz.U. L 301 z 12.11.2008, s. 33.

(2)  Dz.U. L 112 z 6.5.2009, s. 9.

(3)  Decyzja Komitetu Politycznego i Bezpieczeństwa Atalanta/2/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. w sprawie przyjęcia wkładu państwa trzeciego w operację wojskową Unii Europejskiej mającą na celu udział w powstrzymywaniu, zapobieganiu i zwalczaniu aktów piractwa i rozboju u wybrzeży Somalii (Atalanta) oraz zmieniająca decyzję ATALANTA/3/2009 (2014/244/WPBiO) (Dz.U. L 132 z 3.5.2014, s. 63).

(4)  Dz.U. L 166 z 5.6.2014, s. 3.

---

1.5.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 113/60

---

Sprostowanie do zalecenia Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie ustanowienia europejskich ram kwalifikacji dla uczenia się przez całe życie

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 111 z dnia 6 maja 2008 r. )

Strona 6, przypisy w tabeli:

zamiast:

powinno być:

---