25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/1

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1484/95 (3) ustanowiło szczegółowe zasady stosowania systemu dodatkowych należności celnych przywozowych oraz ustaliło ceny reprezentatywne w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj.

(2)

Z regularnych kontroli danych, na podstawie których są określane ceny reprezentatywne dla produktów w sektorach mięsa drobiowego i jaj oraz w odniesieniu do albumin jaj, wynika, że należy zmienić ceny reprezentatywne w przywozie niektórych produktów, uwzględniając wahania cen w zależności od pochodzenia tych produktów.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1484/95.

(4)

Ze względu na konieczność zagwarantowania, że środek ten będzie mieć zastosowanie możliwie jak najszybciej po udostępnieniu aktualnych danych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/4

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 514/2014 wraz z rozporządzeniami szczegółowymi, o których mowa w art. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 514/2014, stanowi ramy prawne dla unijnego wsparcia finansowego na rzecz rozwijania obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)

Rozporządzenie (UE) nr 514/2014 nakłada na państwa członkowskie obowiązek przedłożenia Komisji rocznego sprawozdania z wykonania poszczególnych programów krajowych. Państwa członkowskie muszą przedłożyć również sprawozdanie końcowe z wykonania swoich programów krajowych do końca 2023 r. Aby zapewnić, że Komisja będzie otrzymywała spójne i porównywalne informacje, należy stworzyć wzór, który będzie stosowany w odniesieniu do wszystkich rocznych i końcowych sprawozdań z wykonania.

(3)

Aby umożliwić bezzwłoczne zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i nie opóźniać zatwierdzenia programów krajowych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(4)

Zjednoczone Królestwo i Irlandia są związane rozporządzeniem (UE) nr 514/2014, a w konsekwencji również niniejszym rozporządzeniem.

(5)

Dania nie jest związana rozporządzeniem (UE) nr 514/2014 ani niniejszym rozporządzeniem.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Funduszy Azylu, Migracji i Integracji oraz Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/10

(1)

Zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 515/2014 rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 514/2014 (2) ma zastosowanie do instrumentu na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz. W związku z tym wszystkie rozporządzenia delegowane i wykonawcze Komisji przyjmowane na podstawie rozporządzenia (UE) nr 514/2014 mają zastosowanie do instrumentu na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz.

(2)

Rozporządzenia wykonawcze Komisji (UE) nr 802/2014 (3) oraz (UE) nr 799/2014 (4) w szczególności ustanawiają warunki, jakie musi spełniać elektroniczny system wymiany danych między Komisją a państwami członkowskimi, określają wzory dla programów krajowych oraz dla rocznych i końcowych sprawozdań z wykonania tych programów.

(3)

Zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 515/2014 państwo członkowskie może wykorzystać do 40 % kwoty przydzielonej w ramach instrumentu na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz w celu sfinansowania wsparcia operacyjnego dla organów publicznych odpowiedzialnych za realizowanie zadań i usług, które stanowią usługę publiczną na rzecz Unii. Przed zatwierdzeniem programu krajowego państwo członkowskie, które zamierza finansować wsparcie operacyjne w ramach swojego programu krajowego, powinno przekazać określone informacje, aby Komisja mogła dokonać oceny, czy spełnione zostały warunki ustanowione w art. 10 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 515/2014. Należy również określić dodatkowe wymogi w zakresie sprawozdawczości związanej ze wsparciem operacyjnym.

(4)

Na mocy art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 515/2014 zasoby stanowiące dodatkowe szczególne wparcie operacyjne przyznano Litwie w ramach specjalnego programu tranzytowego między Litwą a Komisją. Należy zwrócić się do Litwy o przekazanie szczegółowych informacji w tym kontekście, zwłaszcza aby umożliwić Komisji dokonanie oceny określonych w art. 11 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 515/2014 warunków kwalifikowalności odnoszących się do kosztów, które Litwa ma zamiar objąć finansowaniem w ramach omawianego instrumentu. Należy również określić dodatkowe wymogi w zakresie sprawozdawczości związanej ze wsparciem operacyjnym w ramach specjalnego programu tranzytowego.

(5)

Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia, nie jest nim związana ani nie podlega jego zastosowaniu. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania podejmuje w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia decyzję, czy dokona jego transpozycji do swego prawa krajowego.

(6)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji Rady 1999/437/WE (6).

(7)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (8).

(8)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (9), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (10).

(9)

Aby umożliwić bezzwłoczne zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i nie opóźniać zatwierdzenia programów krajowych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/19

(1)

Poza kwotami przydzielonymi zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 516/2014 państwa członkowskie otrzymują co dwa lata kwotę dodatkową na każdą przesiedloną osobę.

(2)

Należy określić okresy, jakie mają być uwzględniane do celów obliczenia tej kwoty dodatkowej. Stosowne jest ustanowienie trzech okresów przesiedleń, z których na każdy można przydzielić państwu członkowskiemu kwotę dodatkową.

(3)

Jeżeli w 2017 r. konieczne okaże się dokonanie w 2019 r. przeglądu wspólnych priorytetów Unii w zakresie przesiedleń, o których mowa w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 516/2014, trzeci okres przesiedlenia obejmujący lata 2018–2020 może zostać ograniczony do lat 2018–2019. Jeżeli tak się stanie, niniejsze rozporządzenie zostanie zmienione w celu wprowadzenia dodatkowego okresu przesiedleń na rok 2020.

(4)

Aby umożliwić Komisji ustanowienie kwoty dodatkowej przydzielanej na potrzeby przesiedleń na dowolny z okresów przesiedleń, każde państwo członkowskie powinno przedstawić Komisji szacunkową liczbę osób planowaną do przesiedlenia w danym okresie. Szacunki te należy przekazywać za pośrednictwem elektronicznego systemu wymiany danych ustanowionego artykułem 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 802/2014 (3).

(5)

Rozporządzenie (UE) nr 516/2014 stanowi, że kwoty dodatkowe na potrzeby przesiedleń powinny być przydzielane państwom członkowskim po raz pierwszy za pomocą indywidualnych decyzji w sprawie finansowania zatwierdzających programy krajowe, o których mowa w art. 14 rozporządzenia (UE) nr 514/2014. W związku z tym w odniesieniu do okresu przesiedleń obejmującego lata 2014 i 2015 programy krajowe przedkładane Komisji powinny zawierać szacunkową liczbę osób, jaką dane państwo członkowskie zamierza przesiedlić w tym okresie. W odniesieniu do pozostałych okresów przesiedleń każde państwo członkowskie powinno przedłożyć swoje szacunki do dnia 15 września roku poprzedzającego dany okres przesiedleń.

(6)

Kwota dodatkowa na potrzeby przesiedleń przydzielana każdemu państwu członkowskiemu jest oparta o szacunkową liczbę osób, jaką to państwo planuje przesiedlić. Aby uznać dane osoby za kwalifikujące się do dodatkowej kwoty, osoby te powinny być osobami skutecznie przesiedlonymi od początku danego okresu przesiedleń i do sześciu miesięcy po zakończeniu tego okresu.

(7)

W celu otrzymania płatności kwoty dodatkowej, która opiera się na kwocie ryczałtowej na każdą przesiedloną osobę, państwa członkowskie powinny zgłaszać Komisji liczbę osób kwalifikujących się do płatności. Państwa członkowskie powinny zachowywać dowody potwierdzające kwalifikowanie się tych osób do płatności.

(8)

Zjednoczone Królestwo i Irlandia są związane rozporządzeniem (UE) nr 516/2014 i w związku z tym są również związane niniejszym rozporządzeniem.

(9)

Dania nie jest związana rozporządzeniem (UE) nr 516/2014 ani niniejszym rozporządzeniem.

(10)

W celu umożliwienia niezwłocznego stosowania środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i nieopóźniania zatwierdzania programów krajowych niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

a)

lata 2014 i 2015;

b)

lata 2016 i 2017;

c)

lata 2018, 2019 i 2020.

a)

szacunki dla lat 2014 i 2015, są uwzględniane w programie krajowym państwa członkowskiego, przedkładanym zgodnie z art. 14 rozporządzenia (UE) nr 514/2014;

b)

szacunki dla lat 2016 i 2017 przedkłada się do dnia 15 września 2015 r.;

c)

szacunki dla lat 2018–2020 przedkłada się do dnia 15 września 2017 r.

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/22

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 514/2014 wraz z rozporządzeniami szczegółowymi, o których mowa w art. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 514/2014, stanowi ramy prawne dla unijnego wsparcia finansowego na rzecz rozwijania obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.

(2)

Rozporządzenie (UE) nr 514/2014 nakłada na każde państwo członkowskie obowiązek przedstawienia wieloletniego programu krajowego. Aby zapewnić, że Komisja będzie otrzymywała spójne i porównywalne informacje, należy stworzyć wzór, który będzie stosowany w odniesieniu do wszystkich programów krajowych.

(3)

Zgodnie z art. 24 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 514/2014 każda oficjalna wymiana informacji między państwem członkowskim a Komisją ma odbywać się z wykorzystaniem elektronicznego systemu wymiany danych. Należy w związku z tym ustanowić warunki, jakie taki elektroniczny system wymiany danych powinien spełniać. Z myślą o racjonalnym podejściu do kosztów i zapewnieniu spójności ze wszystkimi unijnymi funduszami podlegającymi zarządzaniu dzielonemu warunki, jakie taki elektroniczny system wymiany danych powinien spełniać, są — w miarę możliwości — analogiczne do warunków, o których mowa w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 184/2014 (2).

(4)

Z myślą o poprawie jakości wymienianych informacji oraz uproszczeniu i zwiększeniu funkcjonalności systemu wymiany danych, należy ustanowić podstawowe wymogi dotyczące formy i zakresu przekazywanych informacji.

(5)

Należy określić zasady identyfikacji podmiotu odpowiedzialnego za wprowadzanie dokumentów do elektronicznego systemu wymiany danych oraz za aktualizację tych dokumentów.

(6)

Należy określić specyfikację techniczną skutecznego elektronicznego systemu wymiany danych, aby zmniejszyć obciążenie administracyjne państw członkowskich i Komisji.

(7)

Należy określić alternatywne sposoby rejestrowania i przekazywania danych, aby zagwarantować nieprzerwaną wymianę informacji między państwami członkowskimi a Komisją w przypadku wystąpienia siły wyższej, która uniemożliwiłaby korzystanie z elektronicznego systemu wymiany danych.

(8)

Państwa członkowskie i Komisja powinny zapewnić, aby przekazywanie danych za pośrednictwem elektronicznego systemu wymiany danych odbywało się w sposób zabezpieczony, gwarantujący dostępność, integralność, wiarygodność, poufność i niezaprzeczalność informacji. Należy w związku z tym określić zasady bezpieczeństwa.

(9)

Niniejsze rozporządzenie nie narusza praw podstawowych i jest zgodne z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności z prawem do ochrony danych osobowych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem być stosowane zgodnie z tymi prawami i zasadami. W odniesieniu do danych osobowych przetwarzanych przez państwa członkowskie zastosowanie ma dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). W odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez instytucje i podmioty unijne i swobodnego przepływu takich danych zastosowanie ma rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (4).

(10)

Aby umożliwić bezzwłoczne zastosowanie środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu i nie opóźniać zatwierdzenia programów krajowych, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(11)

Zjednoczone Królestwo i Irlandia są związane rozporządzeniem (UE) nr 514/2014, a w konsekwencji również niniejszym rozporządzeniem.

(12)

Dania nie jest związana rozporządzeniem (UE) nr 514/2014 ani niniejszym rozporządzeniem.

(13)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Funduszu Azylu, Migracji i Integracji oraz Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

a)

sprawdzanie tożsamości użytkowników wnioskujących o prawa dostępu w celu upewnienia się, czy są oni rzeczywiście pracownikami danej organizacji;

b)

informowanie użytkowników o spoczywających na nich obowiązkach w zakresie zachowania bezpieczeństwa systemu;

c)

weryfikowanie uprawnień użytkowników do wymaganego poziomu uprzywilejowania w stosunku do wykonywanych przez nich zadań i zajmowanych przez nich pozycji w hierarchii;

d)

występowanie o odebranie praw dostępu, gdy nie są już one potrzebne lub uzasadnione;

e)

szybkie zgłaszanie podejrzanych zdarzeń, które mogą naruszyć bezpieczeństwo systemu;

f)

zapewnianie stałej aktualności danych identyfikacyjnych użytkowników poprzez zgłaszanie wszelkich zmian;

g)

podejmowanie niezbędnych środków ostrożności w zakresie ochrony danych i tajemnicy handlowej zgodnie z obowiązującymi przepisami unijnymi i krajowymi; oraz

h)

powiadamianie Komisji o wszystkich zmianach wpływających na zdolność instytucji państwa członkowskiego lub użytkowników systemu SFC2014 do wypełniania obowiązków, o których mowa w ust. 1, lub na ich osobistą zdolność do wypełniania zadań, o których mowa w lit. a)–g).

(a)

formularze interaktywne lub formularze uprzednio wypełnione przez system na podstawie danych wcześniej zapisanych w systemie;

(b)

automatyczne wyliczenia, jeśli ułatwiają one użytkownikom wprowadzanie danych;

(c)

automatyczne zintegrowane kontrole służące weryfikacji wewnętrznej spójności przekazywanych danych i spójności tych danych z obowiązującymi przepisami;

(d)

generowane przez system ostrzeżenia, informujące użytkowników systemu SFC2014, że niektóre działania mogą lub nie mogą zostać wykonane;

(e)

elektroniczny system śledzenia statusu przetwarzania informacji wprowadzonych do systemu; oraz

(f)

dostępność danych historycznych w odniesieniu do wszystkich informacji wprowadzonych w zakresie danego programu krajowego.

(a)

aspekty bezpieczeństwa IT w pracy osoby lub osób odpowiedzialnych za zarządzanie prawami dostępu, o których mowa w art. 4 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, w przypadku bezpośredniego wykorzystania systemu SFC2014;

(b)

środki bezpieczeństwa IT w odniesieniu do krajowych, regionalnych lub lokalnych systemów komputerowych podłączonych do systemu SFC2014 za pomocą interfejsu technicznego, o którym mowa w art. 6 ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

Do celów pierwszego akapitu lit. b) uwzględnia się odpowiednio następujące aspekty bezpieczeństwa IT:

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/33

(1)

W dniu 13 maja 2013 r. rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 412/2013 Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Unii ceramicznych zastaw stołowych i naczyń kuchennych („zastaw stołowych”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”).

(2)

Podczas pierwotnego dochodzenia zgłosiła się duża liczba producentów eksportujących z ChRL. W związku z tym Komisja wybrała próbę chińskich producentów eksportujących, którzy mieli być objęci dochodzeniem.

(3)

Rada nałożyła na przedsiębiorstwa objęte próbą indywidualne stawki cła na przywóz zastaw stołowych w wysokości od 13,1 % do 23,4 % oraz cło w wysokości 17,9 % względem innych współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą.

(4)

Rada nałożyła również stawkę cła w wysokości 36,1 % na przywóz zastaw stołowych przez chińskie przedsiębiorstwa, które się nie zgłosiły lub nie współpracowały w dochodzeniu.

(5)

Artykuł 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013 stanowi, że jeżeli nowy producent eksportujący zastawy stołowe w ChRL przedstawi Komisji wystarczające dowody na to, iż:

wówczas art. 1 ust. 2 wspomnianego rozporządzenia może zostać zmieniony przez przyznanie temu nowemu producentowi eksportującemu stawki cła mającej zastosowanie do współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą, mianowicie stawki średniego ważonego cła w wysokości 17,9 %.

(6)

W następstwie opublikowania rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013 zgłosiły się cztery przedsiębiorstwa, twierdząc, że spełniają one wszystkie trzy kryteria wymienione w motywie 5 i przedstawiając na to dowody.

(7)

Wszystkie cztery przedsiębiorstwa są producentami i eksporterami produktu objętego postępowaniem.

(8)

Trzy z nich istniały podczas pierwotnego dochodzenia, lecz nie dokonywały wywozu do Unii w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem.

(9)

Czwarte z przedsiębiorstw nie istniało podczas pierwotnego dochodzenia, a zatem nie mogło dokonywać wywozu w okresie objętym dochodzeniem.

(10)

Komisja zbadała dowody przedstawione przez wszystkie cztery przedsiębiorstwa i stwierdziła, że każde z nich spełnia wspomniane trzy kryteria, na podstawie których przedsiębiorstwa te mogą zostać uznane za nowych producentów eksportujących. W związku z tym ich nazwy można dodać do wykazu współpracujących przedsiębiorstw nieobjętych próbą wymienionych w załączniku I do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 412/2013.

(11)

Cztery wymienione przedsiębiorstwa i przemysł unijny zostali powiadomieni o ustaleniach poczynionych w niniejszym dochodzeniu oraz mieli możliwość przedstawienia uwag. Nie otrzymano żadnych uwag.

(12)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 15 ust. 1 rozporządzenia podstawowego,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/35

(1)

W art. 23 ust. 1 i art. 24 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1122/2009 (2) przewidziano stosowanie zmniejszeń w przypadkach zbyt późnego złożenia pojedynczych wniosków, jak również dokumentów, umów oraz oświadczeń, które stanowią o kwalifikowalności do przedmiotowej pomocy, oraz wniosków o przydział uprawnień do płatności.

(2)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 i art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009, Włochy ustaliły datę 15 maja 2014 r. jako ostateczny termin, do którego można składać pojedyncze wnioski i wnioski o przydział uprawnień do płatności na 2014 r.

(3)

W dniu 3 maja 2014 r. w niektórych częściach włoskiego regionu Marche miały miejsce wyjątkowe opady deszczu, prowadzące do powodzi, uszkodzeń infrastruktury, osuwisk, ewakuacji obywateli, jak również szkód w gospodarstwach rolnych i uprawach.

(4)

W gminach dotkniętych tym zjawiskiem wpłynęło ono na zdolność wnioskodawców do składania pojedynczych wniosków i wniosków o przydział uprawnień do płatności związanych z działkami rolnymi w terminach przewidzianych w art. 11 ust. 2 i art. 15 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009.

(5)

Na zasadzie odstępstwa od art. 23 ust. 1 i art. 24 rozporządzenia (WE) nr 1122/2009 należy zatem odstąpić od stosowania zmniejszeń ze względu na zbyt późne złożenie pojedynczych wniosków i wniosków o przydział uprawnień do płatności w odniesieniu do tych rolników, którzy złożyli wnioski dotyczące co najmniej jednej działki rolnej na terenie gmin w regionie Marche uznanych przez Włochy za dotknięte poważnymi powodziami najpóźniej do dnia 9 czerwca 2014 r.

(6)

Ze względu na to, że odstępstwa powinny obejmować pojedyncze wnioski i wnioski o przydział uprawnień do płatności w odniesieniu do 2014 r. jako roku przyznawania pomocy, niniejsze rozporządzenie powinno obowiązywać z mocą wsteczną.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Płatności Bezpośrednich,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/37

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/40

(1)

Dyrektywa Rady 2011/96/UE (3) zwalnia dywidendy i inne formy podziału zysku, wypłacane przez spółki zależne na rzecz ich spółek dominujących, od podatków potrącanych u źródła dochodu i eliminuje podwójne opodatkowanie takiego dochodu na poziomie spółki dominującej.

(2)

Korzystanie z dyrektywy 2011/96/UE nie powinno prowadzić do sytuacji podwójnego nieopodatkowania, a co za tym idzie — do generowania niezamierzonych korzyści podatkowych dla grup spółek dominujących i zależnych w różnych państwach członkowskich w porównaniu z grupami spółek w tym samym państwie członkowskim.

(3)

W celu uniknięcia sytuacji podwójnego nieopodatkowania wynikającego z odmiennego opodatkowania podziału zysku w poszczególnych państwach członkowskich, państwo członkowskie spółki dominującej oraz państwo członkowskie stałego zakładu spółki dominującej nie powinny pozwolić tym spółkom na korzystanie ze zwolnień podatkowych stosowanych do otrzymanego zysku podzielonego, w zakresie, w jakim zysk ten podlega odliczeniu przez spółkę zależną danej spółki dominującej.

(4)

Należy uaktualnić część A załącznika I do dyrektywy 2011/96/UE w celu włączenia do niego innych form spółek objętych podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce oraz innych form spółek, które zostały wprowadzone do przepisów prawa spółek w Rumunii.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/96/UE,

1)

w art. 4 ust. 1 lit. a) otrzymuje brzmienie:

2)

w załączniku I w części A lit. u) otrzymuje brzmienie:

3)

w załączniku I w części A lit. w) otrzymuje brzmienie:

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/42

(1)

Dyrektywa Rady 2013/59/Euratom (3) ustanawia jednolite podstawowe normy bezpieczeństwa w celu ochrony zdrowia osób poddanych narażeniu zawodowemu, medycznemu i narażeniu ludności przed zagrożeniami wynikającymi z narażenia na działanie promieniowania jonizującego.

(2)

W dyrektywie Rady 2009/71/Euratom (4) na państwa członkowskie nałożono obowiązek ustanowienia i utrzymywania krajowych ram bezpieczeństwa jądrowego. Dyrektywa ta odzwierciedla postanowienia zawarte w podstawowych aktach międzynarodowych w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego, a mianowicie w Konwencji bezpieczeństwa jądrowego (5), a także w Fundamentalnych zasadach bezpieczeństwa (6) ustanowionych przez Międzynarodową Agencję Energii Atomowej („MAEA”).

(3)

W dyrektywie Rady 2011/70/Euratom (7) na państwa członkowskie nałożono obowiązek ustanowienia i utrzymywania ram krajowych w zakresie gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami promieniotwórczymi.

(4)

W konkluzjach Rady z dnia 8 maja 2007 r. w sprawie bezpieczeństwa jądrowego oraz bezpiecznego gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami radioaktywnymi podkreślono, że „bezpieczeństwo jądrowe należy do kompetencji poszczególnych państw, realizowanych, w stosownych przypadkach, w ramach struktur UE. Decyzje dotyczące działań mających zapewnić bezpieczeństwo oraz nadzór nad instalacjami jądrowymi pozostają wyłącznie w gestii przedsiębiorstw i organów krajowych”.

(5)

Awaria w japońskiej elektrowni jądrowej Fukuszima w 2011 r. spowodowała ponowne zwrócenie uwagi całego świata na środki konieczne w celu minimalizacji ryzyka i zapewnienia najbardziej rzetelnych poziomów bezpieczeństwa jądrowego. Na podstawie konkluzji Rady Europejskiej z dnia 24–25 marca 2011 r. właściwe krajowe organy regulacyjne wraz z Komisją przeprowadziły, w ramach Europejskiej Grupy Organów Regulacyjnych ds. Bezpieczeństwa Jądrowego („ENSREG”), powołanej w decyzji Komisji 2007/530/Euratom (8), ogólnowspólnotowe, kompleksowe oceny ryzyka i bezpieczeństwa elektrowni jądrowych („testy wytrzymałościowe”). Ich wyniki wskazały na szereg udoskonaleń w zakresie podejścia do bezpieczeństwa jądrowego i praktyk przemysłowych, które mogłyby zostać wprowadzone w krajach uczestniczących w procesie ocen.

Ponadto Rada Europejska wezwała Komisję do dokonania przeglądu, w odpowiednich przypadkach, istniejących ram prawnych i regulacyjnych w zakresie bezpieczeństwa obiektów jądrowych, a także do zaproponowania wszelkich udoskonaleń, które mogą okazać się niezbędne. Rada Europejska podkreśliła także, że w Unii należy wdrożyć i stale doskonalić najwyższe standardy bezpieczeństwa jądrowego.

(6)

Podstawowym wymogiem wspólnotowych ram regulacyjnych w zakresie bezpieczeństwa jądrowego jest istnienie właściwego organu regulacyjnego o silnych uprawnieniach, posiadającego rzeczywistą niezależność w podejmowaniu decyzji regulacyjnych. Aby zapewnić wysoki poziom bezpieczeństwa jądrowego, kwestią najważniejszą jest, by właściwy organ regulacyjny miał zdolność wykonywania swoich kompetencji w sposób bezstronny, przejrzysty i bez nieuprawnionych nacisków na jego decyzje regulacyjne. Decyzje regulacyjne i działania w zakresie egzekwowania przepisów w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego powinny być oparte na obiektywnych względach technicznych dotyczących bezpieczeństwa i powinny być podejmowane bez jakiegokolwiek nieuprawnionego wpływu zewnętrznego, który mógłby zagrozić bezpieczeństwu, takiego jak nieuprawnione naciski związane ze zmianą warunków politycznych, gospodarczych lub społecznych.

Należy wzmocnić przepisy dyrektywy 2009/71/Euratom dotyczące rozdziału funkcjonalnego właściwych organów regulacyjnych w celu zapewnienia rzeczywistej niezależności organów regulacyjnych od nieuprawnionych nacisków na ich decyzje regulacyjne oraz zagwarantowania, że są one wyposażone w odpowiednie środki i kompetencje do właściwego wykonywania obowiązków, jakie zostały im powierzone. W szczególności organ regulacyjny powinien mieć wystarczające uprawnienia, wystarczającą liczbę pracowników i wystarczające środki finansowe w celu właściwego wypełniania powierzonych mu obowiązków.

Zaostrzone wymogi nie powinny jednak naruszać ścisłej współpracy — w odpowiednich przypadkach — z innymi odnośnymi organami krajowymi ani naruszać ogólnych wytycznych polityki wydanych przez państwa członkowskie.

(7)

Regulacyjny proces decyzyjny powinien uwzględniać kompetencje i wiedzę fachową, które mogą wnieść organizacje wsparcia technicznego. Ta wiedza fachowa powinna być oparta na najnowszej wiedzy naukowej i technicznej, w tym pochodzącej z doświadczeń eksploatacyjnych i badań naukowych związanych z bezpieczeństwem, zarządzania wiedzą oraz odpowiednich zasobów technicznych.

(8)

Zgodnie z Ogólnymi zasadami bezpieczeństwa MAEA, część 1, należy respektować zarówno rolę państw członkowskich w tworzeniu ram bezpieczeństwa jądrowego, jak i rolę regulatora w wykonywaniu tych ram.

(9)

Biorąc pod uwagę szczególny charakter przemysłu jądrowego oraz ograniczoną dostępność pracowników posiadających wymaganą wiedzę fachową i kompetencje, czego skutkiem może być przepływ pracowników sprawujących obowiązki wykonawcze między przedsiębiorstwami sektora przemysłu jądrowego a organami regulacyjnymi, należy zwrócić szczególną uwagę na unikanie konfliktów interesów. Ponadto należy podjąć kroki w celu zapewnienia, aby nie istniały konflikty interesów w organizacjach służących właściwemu organowi regulacyjnemu doradztwem lub świadczących na jego rzecz usługi.

(10)

Skutki awarii jądrowej mogą wykraczać poza granice państw, a zatem należy wspierać ścisłą współpracę, koordynację i wymianę informacji między właściwymi organami regulacyjnymi państw członkowskich w sąsiedztwie obiektu jądrowego, niezależnie od tego, czy państwa te eksploatują obiekty jądrowe. W tym względzie państwa członkowskie powinny zapewnić podjęcie odpowiednich kroków w celu usprawnienia współpracy w kwestiach bezpieczeństwa jądrowego o skutkach transgranicznych.

(11)

W celu zapewnienia zdobywania odpowiednich umiejętności oraz osiągnięcia i utrzymywania odpowiedniego poziomu kompetencji wszystkie strony powinny zagwarantować, by wszyscy pracownicy odpowiedzialni za kwestie związane z bezpieczeństwem jądrowym obiektów jądrowych oraz za ustalenia w zakresie gotowości na sytuacje awaryjne i postępowania w sytuacjach awaryjnych na terenie obiektu, podlegali procesowi ustawicznego uczenia się. Cel ten można osiągnąć poprzez ustanowienie programów szkoleniowych i planów szkoleń, procedur okresowego przeglądu i aktualizacji programów szkoleniowych, jak również poprzez wyasygnowanie odpowiednich środków na szkolenia.

(12)

Kolejnym ważnym wnioskiem, jaki można wyciągnąć z awarii w elektrowni jądrowej Fukuszima, jest to, że wielkie znaczenie ma zwiększenie transparentności w zakresie kwestii związanych z bezpieczeństwem jądrowym. Transparentność jest również ważnym czynnikiem wspierania niezależności w regulacyjnym procesie decyzyjnym. Dlatego też aktualnie obowiązujące przepisy dyrektywy 2009/71/Euratom dotyczące informacji, które mają być przekazywane do wiadomości ludności, powinny zostać doprecyzowane w odniesieniu do rodzaju informacji, jakie mają być przekazywane. Ponadto ludność powinna mieć możliwość uczestniczenia, na właściwych etapach, w procesie decyzyjnym dotyczącym obiektów jądrowych zgodnie z ramami krajowymi bezpieczeństwa jądrowego, z uwzględnieniem zróżnicowania systemów krajowych. Decyzje w sprawie zezwoleń pozostają w gestii właściwych organów krajowych.

(13)

Wymagania niniejszej dyrektywy dotyczące transparentności mają charakter uzupełniający w stosunku do obowiązującego prawodawstwa Euratom. Decyzja Rady 87/600/Euratom (9) nakłada na państwa członkowskie obowiązek powiadamiania Komisji i innych państw członkowskich o zdarzeniu radiacyjnym w przypadku jego wystąpienia na ich terytorium oraz obowiązek dostarczania im informacji w tym zakresie, podczas gdy dyrektywa 2013/59/Euratom zawiera wymogi dotyczące informowania ogółu społeczeństwa przez państwa członkowskie o środkach ochrony zdrowia, które należy zastosować, oraz działaniach, jakie należy podjąć w przypadku zdarzenia radiacyjnego, a także regularnego dostarczania zaktualizowanych informacji ludności, która może zostać poszkodowana w razie wystąpienia takiego zdarzenia.

(14)

Podczas szóstego spotkania przeglądowego umawiające się strony Konwencji bezpieczeństwa jądrowego ponownie wyraziły swoją zdecydowaną wolę wdrażania ustaleń z drugiego nadzwyczajnego spotkania, które odbyło się po awarii w Fukuszimie. W szczególności podkreśliły one, że „elektrownie jądrowe powinny być projektowane, budowane i eksploatowane z uwzględnieniem celów, jakimi są: zapobieganie awariom, a w razie wystąpienia awarii — łagodzenie jej skutków i niedopuszczenie do skażenia terenu na zewnątrz elektrowni” oraz że „organy regulacyjne powinny zapewnić, by cele te były stosowane, tak aby rozpoznać i zastosować odpowiednie ulepszenia bezpieczeństwa w istniejących elektrowniach”.

(15)

Mając na uwadze postęp techniczny osiągnięty dzięki przepisom MAEA i przez Stowarzyszenie Zachodnioeuropejskich Organów Nadzoru Jądrowego („WENRA”) oraz w oparciu o doświadczenia z testów wytrzymałościowych i analizy po awarii w elektrowni jądrowej Fukuszima, dyrektywa 2009/71/Euratom powinna zostać zmieniona, poprzez zawarcie w niej wspólnotowego celu na wysokim poziomie dotyczącego bezpieczeństwa jądrowego, obejmującego wszystkie etapy cyklu istnienia obiektów jądrowych (lokalizację, projektowanie, budowę, rozruch, eksploatację, likwidację). Cel ten w szczególności przewiduje znaczne podwyższenie poziomu bezpieczeństwa w projektowaniu nowych reaktorów, przy którym należy wykorzystywać najnowocześniejszą wiedzę i technologię, z uwzględnieniem najnowszych międzynarodowych wymogów bezpieczeństwa.

(16)

Cel ten należy osiągać zwłaszcza poprzez oceny bezpieczeństwa jądrowego, które mieszczą się w zakresie stosowania niniejszej dyrektywy. Powinny one być przeprowadzane przez posiadaczy zezwoleń pod kontrolą krajowego właściwego organu regulacyjnego; mogą one być wykorzystywane do celów oceny ryzyka poważnej awarii, objętej zakresem dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE (10), pod warunkiem spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

(17)

Koncepcja sekwencji poziomów bezpieczeństwa ma podstawowe znaczenie dla bezpieczeństwa obiektów jądrowych i jest podstawą realizacji celów wysokiego poziomu bezpieczeństwa jądrowego. Stosowanie zasad sekwencji poziomów bezpieczeństwa, uznane w międzynarodowych standardach i wytycznych oraz przez WENRA, gwarantuje, że działania związane z bezpieczeństwem są przewidziane — na ile to praktycznie wykonalne — na niezależnych od siebie poziomach środków, tak żeby w razie wystąpienia uszkodzenia zostało ono wykryte, skompensowane lub skorygowane za pomocą odpowiednich środków. Skuteczność każdego z poszczególnych poziomów jest zasadniczym elementem sekwencji poziomów bezpieczeństwa w celu zapobiegania awariom i łagodzenia skutków w razie ich wystąpienia. Sekwencja poziomów bezpieczeństwa na ogół składa się z pięciu poziomów. Jeżeli zawiedzie jeden poziom, uruchamia się poziom następny. Celem pierwszego poziomu ochrony jest zapobieżenie nieprawidłowej eksploatacji i uszkodzeniu systemów. W przypadku gdy zawiedzie pierwszy poziom, nieprawidłowa eksploatacja kontrolowana jest lub uszkodzenia wykrywane są przez drugi poziom ochrony. W przypadku gdy zawiedzie drugi poziom, trzeci poziom zapewnia dalsze działanie funkcji bezpieczeństwa poprzez uruchomienie określonych systemów bezpieczeństwa i innych elementów bezpieczeństwa. Jeżeli zawiedzie trzeci poziom, to poziom czwarty ogranicza rozwój awarii poprzez zarządzanie awaryjne, tak aby zapobiec powstaniu lub ograniczyć skutki warunków ciężkiej awarii z uwolnieniem substancji promieniotwórczych na zewnątrz obiektu. Ostatnim celem (piąty poziom ochrony) jest ograniczenie skutków radiologicznych znacznych uwolnień substancji promieniotwórczych na zewnątrz obiektu, poprzez działania reagowania awaryjnego prowadzone poza obiektem.

(18)

Obok sekwencji poziomów bezpieczeństwa, za podstawowy czynnik umożliwiający osiągnięcie wysokiego poziomu bezpieczeństwa jądrowego i stałe podnoszenie go uważa się skuteczną kulturę bezpieczeństwa jądrowego. Oznakami skutecznej kultury bezpieczeństwa jądrowego są w szczególności: zaangażowanie personelu i kadry zarządzającej na wszystkich szczeblach organizacji na rzecz bezpieczeństwa jądrowego i stałego podnoszenia jego poziomu; wspieranie możliwości kwestionowania przez personel na wszystkich szczeblach sposobu realizacji stosownych zasad i praktyk bezpieczeństwa, tak aby umożliwić stałe podnoszenie poziomu bezpieczeństwa; możliwość odpowiednio wczesnego zgłaszania przez personel problemów związanych z bezpieczeństwem; wyciąganie wniosków z doświadczeń eksploatacyjnych; oraz systematyczne zgłaszanie wszelkich odstępstw od normalnych warunków eksploatacji lub ustaleń dotyczących zarządzania awaryjnego, które mogą potencjalnie mieć wpływ na bezpieczeństwo jądrowe. Do ważnych czynników, które mogą się przyczynić do osiągnięcia wysokiej kultury bezpieczeństwa jądrowego należą w szczególności: skuteczne systemy zarządzania, zastosowanie przez posiadacza zezwolenia odpowiednich rozwiązań w zakresie kształcenia i szkolenia w kontekście rejestracji, oceny i dokumentowania istotnych, wewnętrznych i zewnętrznych, doświadczeń eksploatacyjnych oraz skuteczne rozwiązywanie zgłoszonych kwestii problematycznych.

(19)

Tam, gdzie w niniejszej dyrektywie użyto wyrażenia „praktycznie wykonalne”, należy je stosować zgodnie z ustalonymi definicjami, w szczególności definicjami WENRA i MAEA.

(20)

Po awariach jądrowych w Three Mile Island i w Czarnobylu awaria w elektrowni jądrowej Fukuszima ponownie uwypukliła krytyczne znaczenie funkcji obudowy bezpieczeństwa, która jest ostatnią barierą zapewniającą ochronę ludzi i środowiska przed uwolnieniami substancji promieniotwórczych w wyniku awarii. W związku z tym wnioskodawca ubiegający się o zezwolenie na budowę nowego reaktora energetycznego lub badawczego powinien wykazać, że rozwiązania projektowe zapewniają ograniczenie skutków uszkodzenia rdzenia reaktora do wnętrza obudowy bezpieczeństwa, tzn. wnioskodawca ubiegający się o zezwolenie powinien udowodnić, że znaczne lub niedozwolone uwolnienia substancji promieniotwórczych poza obudowę bezpieczeństwa są skrajnie mało prawdopodobne, oraz że powinien on być w stanie wykazać z wysoką dozą pewności, że nie dojdzie do takich uwolnień.

(21)

Należy wprowadzić wymóg dotyczący bardziej szczegółowych ustaleń w zakresie zarządzania awariami i reagowania awaryjnego na terenie obiektu w kierunku zapobiegania awariom i ograniczania ich skutków. Powinno to być zgodne z odnośnymi przepisami dyrektywy 2013/59/Euratom i nie powinno ich naruszać. Posiadacz zezwolenia powinien określić procedury, wytyczne i plany postępowania w razie awarii, w tym ciężkich awarii, które mogłyby wystąpić podczas wszystkich trybów eksploatacji, w tym przy pełnej mocy, odstawieniu i stanach przejściowych, zapewniając spójność i ciągłość miedzy wszystkimi takimi procedurami i planami, a także zapewniając ich wykonywanie, przeglądy i aktualizacje. Plany te powinny również przewidywać wystarczającą obsadę osobową, sprzęt i inne niezbędne zasoby. Należy zapewnić strukturę organizacyjną z wyraźnym podziałem odpowiedzialności, a także koordynację między organami reagowania awaryjnego.

(22)

Testy wytrzymałościowe wykazały kluczową rolę mechanizmów ściślejszej współpracy i koordynacji pomiędzy wszystkimi stronami odpowiedzialnymi za bezpieczeństwo jądrowe. Oceny wzajemne okazały się dobrym sposobem budowania zaufania w celu gromadzenia i wymiany doświadczeń oraz zapewniania wspólnego stosowania wysokich standardów bezpieczeństwa jądrowego.

(23)

Współpraca między państwami członkowskimi w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego ma już długą tradycję i może wnieść wartość dodaną w kategoriach bezpieczeństwa jądrowego, transparentności i otwartości wobec zainteresowanych stron na szczeblu europejskim i międzynarodowym.

Państwa członkowskie, za pośrednictwem swoich właściwych organów regulacyjnych stosownie wykorzystujących ENSREG oraz w oparciu o wiedzę fachową WENRA, powinny co sześć lat określić metodykę, zakres zadań i ramy czasowe wzajemnych ocen odnośnie do wspólnego specyficznego zagadnienia technicznego związanego z bezpieczeństwem jądrowym ich obiektów jądrowych. Wspólne specyficzne zagadnienie techniczne, które miałoby być rozpatrywane, powinno zostać wybrane spośród referencyjnych poziomów bezpieczeństwa WENRA lub na podstawie doświadczeń eksploatacyjnych, incydentów i awarii oraz postępu naukowego i technicznego. Państwa członkowskie powinny przeprowadzić krajową samoocenę i przyjąć ustalenia dotyczące przeprowadzania przez właściwe organy regulacyjne innych państw członkowskich wspólnych wzajemnych ocen ich samoocen krajowych.

Należy opracować sprawozdania z ustaleń tych wzajemnych ocen. Biorąc pod uwagę wyniki tych sprawozdań z wzajemnych ocen, państwa członkowskie powinny opracować krajowe plany działania obejmujące wszelkie istotne ustalenia i ich własną ocenę krajową. Sprawozdania z wzajemnych ocen powinny również stać się podstawą dla sprawozdania zbiorczego na temat wyników ogólnounijnej tematycznej oceny wzajemnej przeprowadzonej zbiorowo przez właściwe organy regulacyjne państw członkowskich. Sprawozdanie zbiorcze nie powinno mieć na celu uszeregowania bezpieczeństwa obiektów jądrowych, ale skupienie się na procesie i ustaleniach technicznych z tematycznej oceny wzajemnej, tak by można było wymieniać się wiedzą uzyskaną w wyniku tych działań.

Wzajemne oceny powinny być oparte na wzajemnym zaufaniu; jest zatem wskazane, aby Komisja, w miarę praktycznych możliwości, informowała państwa członkowskie, w przypadku gdy zamierza wykorzystać wyniki sprawozdań z wzajemnych ocen w swoich dokumentach dotyczących polityk.

(24)

Obowiązki państw członkowskich w zakresie sprawozdawczości na temat wdrażania niniejszej dyrektywy oraz obowiązek Komisji w zakresie sporządzania sprawozdania na podstawie sprawozdań krajowych powinny stwarzać okazję do podsumowania i oceny poszczególnych aspektów wdrażania niniejszej dyrektywy oraz jej skuteczności. Na szczeblu międzynarodowym istnieje szereg odnośnych obowiązków sprawozdawczych, jak np. sprawozdania w ramach Konwencji bezpieczeństwa jądrowego; ich wyniki mogłyby być wykorzystywane do oceny wdrażania niniejszej dyrektywy. Ponadto na mocy niniejszej dyrektywy powinny zostać ustanowione dodatkowe obowiązki sprawozdawcze w odniesieniu do ustaleń tematycznych ocen wzajemnych dotyczących obiektów jądrowych. W związku z tym, mając na względzie uproszczenie przepisów i zmniejszenie obciążenia administracyjnego, należy złagodzić w pewnym stopniu obowiązek sprawozdawczy państw członkowskich, zarówno jeżeli chodzi o częstotliwość sprawozdań, jak i ich zawartość.

(25)

Zgodnie ze stopniowanym podejściem wdrażanie przepisów niniejszej dyrektywy zależy od rodzaju obiektów jądrowych na terytorium państwa członkowskiego. Dlatego też przy wdrażaniu tych przepisów do prawa krajowego państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę potencjalne rozmiary oraz charakter zagrożeń, jakie stwarzają poszczególne rodzaje planowanych lub eksploatowanych przez nie obiektów jądrowych. W szczególności to stopniowane podejście powinno dotyczyć tych państw członkowskich, które posiadają jedynie niewielką ilość materiałów jądrowych i promieniotwórczych, np. w związku z eksploatacją mniejszych reaktorów badawczych, które w przypadku ciężkiej awarii nie będą powodować skutków porównywalnych do skutków powodowanych przez elektrownie jądrowe.

(26)

Te przepisy niniejszej dyrektywy, które są nieodłącznie związane z istnieniem obiektów jądrowych, mianowicie dotyczące obowiązków posiadacza zezwolenia, nowych szczegółowych wymogów dotyczących obiektów jądrowych oraz gotowości na sytuacje awaryjne i postępowania w sytuacjach awaryjnych na terenie obiektu, nie powinny mieć zastosowania do państw członkowskich nieposiadających obiektów jądrowych. Przepisy niniejszej dyrektywy powinny zostać przetransponowane i wdrożone w sposób proporcjonalny zgodnie z uwarunkowaniami krajowymi oraz przy uwzględnieniu faktu, że wspomniane państwa członkowskie nie posiadają obiektów jądrowych, przy jednoczesnym zapewnieniu, by rząd lub właściwe organy poświęciły stosowną uwagę kwestiom bezpieczeństwa jądrowego.

(27)

Zgodnie z dyrektywą 2009/71/Euratom państwa członkowskie muszą ustanowić i utrzymywać krajowe ramy prawne, regulacyjne i organizacyjne bezpieczeństwa jądrowego obiektów jądrowych. Decyzja o tym, w jaki sposób są przyjmowane uregulowania krajowych ram oraz o instrumentach ich realizacji, pozostaje w gestii państw członkowskich.

(28)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związek między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazywanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(29)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2009/71/Euratom,

1)

tytuł rozdziału 1 otrzymuje brzmienie:

„CELE, ZAKRES STOSOWANIA I DEFINICJE”;

2)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w rozdziale 2 po tytule „OBOWIĄZKI” dodaje się tytuł w brzmieniu:

„SEKCJA 1

Obowiązki ogólne”;

5)

art. 4 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Państwa członkowskie ustanawiają i utrzymują krajowe ramy prawne, regulacyjne i organizacyjne (zwane dalej »ramami krajowymi«) bezpieczeństwa jądrowego obiektów jądrowych. W ramach krajowych przewiduje się w szczególności:

W gestii państw członkowskich pozostaje określenie sposobu, w jaki przyjmowane są krajowe wymogi bezpieczeństwa jądrowego, o których mowa w lit. b), oraz określenie instrumentów ich realizacji.”;

6)

art. 5 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2.   Państwa członkowskie zapewniają rzeczywistą niezależność właściwego organu regulacyjnego od nieuprawnionego wpływu na regulacyjny proces decyzyjny. W tym celu państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie w ramach krajowych wymogu, aby właściwy organ regulacyjny:

3.   Państwa członkowskie zapewniają właściwemu organowi regulacyjnemu uprawnienia niezbędne do wypełniania jego obowiązków związanych z ramami krajowymi opisanymi w art. 4 ust. 1. W tym celu państwa członkowskie zapewniają, by ramy krajowe powierzały właściwym organom regulacyjnym wykonywanie następujących głównych zadań regulacyjnych:

7)

art. 6, 7 i 8 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 6

Posiadacze zezwoleń

Państwa członkowskie zapewniają, by ramy krajowe przewidywały następujące wymogi:

Artykuł 7

Wiedza fachowa i umiejętności w zakresie bezpieczeństwa jądrowego

Państwa członkowskie zapewniają, aby ramy krajowe wymagały od wszystkich stron podjęcia kroków na rzecz kształcenia i szkolenia ich personelu odpowiedzialnego za kwestie związane z bezpieczeństwem jądrowym obiektów jądrowych, w celu zdobywania, utrzymania i dalszego rozwijania wiedzy fachowej oraz umiejętności w zakresie bezpieczeństwa jądrowego oraz gotowości na wypadek sytuacji awaryjnych na terenie obiektu.

Artykuł 8

Transparentność

1.   Państwa członkowskie zapewniają udostępnianie pracownikom i ludności niezbędnych informacji związanych z bezpieczeństwem jądrowym obiektów jądrowych oraz, by ich uregulowania były dostępne dla pracowników i ludności, ze szczególnym uwzględnieniem organów lokalnych, ludności i zainteresowanych stron w sąsiedztwie obiektu jądrowego. Obowiązek ten obejmuje zapewnienie, by właściwy organ regulacyjny i posiadacze zezwoleń, w zakresie swojej odpowiedzialności, w ramach swojej polityki komunikowania się, udzielali:

2.   Informacje muszą być udostępniane publicznie zgodnie z właściwym ustawodawstwem oraz międzynarodowymi aktami prawnymi, pod warunkiem że nie narusza to innych nadrzędnych interesów, takich jak ochrona bezpieczeństwa, uznanych we właściwym ustawodawstwie lub w międzynarodowych aktach prawnych.

3.   Państwa członkowskie zapewniają, bez uszczerbku dla art. 5 ust. 2, by właściwy organ regulacyjny zaangażował się, w odpowiednich przypadkach, we współpracę w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego obiektów jądrowych z właściwymi organami regulacyjnymi innych państw członkowskich w sąsiedztwie obiektu jądrowego, m.in. za pomocą wymieniania się lub dzielenia informacjami.

4.   Państwa członkowskie zapewniają, aby ludność miała odpowiednie możliwości faktycznego uczestnictwa w procesie podejmowania decyzji w sprawach związanych z udzielaniem zezwoleń dla obiektów jądrowych, zgodnie z właściwym ustawodawstwem oraz międzynarodowymi aktami prawnymi.”;

8)

po art. 8 dodaje się sekcję w brzmieniu:

„SEKCJA 2

Obowiązkiszczegółowe

Artykuł 8a

Cel w zakresie bezpieczeństwa dla obiektów jądrowych

1.   Państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie w ramach krajowych bezpieczeństwa jądrowego wymogu, aby obiekty jądrowe były projektowane, lokalizowane, budowane, uruchamiane, eksploatowane i likwidowane, mając na względzie cel polegający na zapobieganiu awariom, a w przypadku zajścia awarii — ograniczaniu jej skutków i unikaniu:

2.   Państwa członkowskie zapewniają, aby ramy krajowe wymagały, by cel określony w ust. 1:

Artykuł 8b

Wdrożenie celu w zakresie bezpieczeństwa dla obiektów jądrowych

1.   Aby osiągnąć cel w zakresie bezpieczeństwa jądrowego określony w art. 8a, państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie w ramach krajowych wymogu, aby w przypadkach gdy ma zastosowanie sekwencja poziomów bezpieczeństwa, była ona stosowana tak, by zapewnić:

2.   Aby osiągnąć cel w zakresie bezpieczeństwa jądrowego określony w art. 8a, państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie w ramach krajowych wymogu, aby właściwy organ regulacyjny i posiadacz zezwolenia podjęli środki wspierania i podnoszenia poziomu skutecznej kultury bezpieczeństwa jądrowego. Środki te obejmują w szczególności:

Artykuł 8c

Ocena początkowa i okresowe przeglądy bezpieczeństwa

Państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie w ramach krajowych wymogu, aby:

Artykuł 8d

Gotowość na sytuacje awaryjne i postępowanie w sytuacjach awaryjnych na terenie obiektu

1.   Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2013/59/Euratom państwa członkowskie zapewniają wprowadzenie w ramach krajowych wymogu opracowania struktury organizacyjnej związanej z gotowością na sytuacje awaryjne i postępowaniem w sytuacjach awaryjnych na terenie obiektu, określającej wyraźny podział odpowiedzialności i koordynację między posiadaczem zezwolenia, właściwymi organami i organizacjami, z uwzględnieniem wszystkich faz sytuacji awaryjnej.

2.   Państwa członkowskie zapewniają spójność i ciągłość wymaganych przez ramy krajowe ustaleń związanych z gotowością na sytuacje awaryjne i postępowaniem w sytuacjach awaryjnych na terenie obiektu z innymi ustaleniami dotyczącymi gotowości na sytuacje wyjątkowe i postępowania w sytuacjach wyjątkowych wymaganymi na mocy dyrektywy 2013/59/Euratom.”;

9)

po art. 8d dodaje się rozdział w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ 2a

WZAJEMNE OCENY I SPRAWOZDAWCZOŚĆ

Artykuł 8e

Wzajemne oceny

1.   W celu ciągłej poprawy bezpieczeństwa jądrowego państwa członkowskie organizują co najmniej raz na dziesięć lat okresowe samooceny swoich ram krajowych i właściwych organów regulacyjnych oraz zapraszają do międzynarodowej wzajemnej oceny odpowiednich części swoich ram krajowych i właściwych organów regulacyjnych. Wyniki takich wzajemnych ocen przekazywane są państwom członkowskim i Komisji, gdy tylko są one dostępne.

2.   Państwa członkowskie zapewniają, w skoordynowany sposób:

3.   Państwa członkowskie zapewniają przyjęcie ustaleń umożliwiających rozpoczęcie pierwszej tematycznej oceny wzajemnej w roku 2017, a potem przeprowadzanie następnych tematycznych ocen wzajemnych co najmniej co sześć lat.

4.   W przypadku awarii prowadzącej do sytuacji, które wymagałyby podjęcia działań w sytuacji awaryjnej poza terenem obiektu lub środków ochrony ludności, zainteresowane państwo członkowskie zapewnia zaproszenie, bez zbędnej zwłoki, do międzynarodowej oceny wzajemnej.”

10)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

11)

w art. 10 po ust. 1 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   Obowiązki w zakresie transpozycji i wdrożenia art. 6, 8a, 8b, 8c i 8d nie mają zastosowania do państw członkowskich, w których nie ma obiektów jądrowych, chyba że państwa te postanowią prowadzić jakąkolwiek działalność związaną z obiektami jądrowymi podlegającymi obowiązkowi zezwolenia na mocy ich jurysdykcji.”.

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/53

(1)

Ze względu zwłaszcza na swój wymiar strategiczny, zasięg regionalny i światowy oraz wielorakie możliwości użytkowania europejski globalny system nawigacji satelitarnej (zwany dalej „GNSS”) stanowi wrażliwą infrastrukturę, której wdrażanie i użytkowanie mogą wpływać na bezpieczeństwo Unii Europejskiej i jej państw członkowskich.

(2)

Jeżeli sytuacja międzynarodowa wymaga działań operacyjnych Unii oraz jeżeli funkcjonowanie GNSS może wpływać na bezpieczeństwo Unii Europejskiej lub jej państw członkowskich, lub w przypadku zagrożenia dla funkcjonowania systemu, Rada przyjmuje decyzje określające niezbędne środki, jakie mają zostać podjęte.

(3)

Z tego względu dnia 12 lipca 2004 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2004/552/WPZiB (1).

(4)

W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony zadania i obowiązki uprzednio wykonywane przez Sekretarza Generalnego Rady/Wysokiego Przedstawiciela powinny obecnie być wykonywane przez Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwanego dalej „WP”).

(5)

Postępy w opracowywaniu, rozpoczęcie wdrażania i zbliżające się rozpoczęcie użytkowania systemu ustanowionego w ramach programu Galileo wymaga dostosowania procedury przewidzianej we wspólnym działaniu 2004/552/WPZiB.

(6)

Informacje i wiedza specjalistyczna dotyczące tego, czy dane wydarzenie powiązane z systemem stanowi zagrożenie dla Unii Europejskiej, państw członkowskich lub dla samego GNSS powinny być przekazywane Radzie i WP przez Agencję Europejskiego GNSS (zwaną dalej „GSA”), państwa członkowskie lub Komisję. Ponadto informacje takie mogą również pochodzić od państw trzecich.

(7)

Odpowiednie role Rady, WP, GSA jako operatora centrum monitorowania bezpieczeństwa systemu Galileo (zwanego dalej „GSMC”) oraz państw członkowskich powinny być wyjaśnione w ramach łańcucha odpowiedzialności operacyjnej, który ma zostać określony w celu reakcji na zagrożenia dla Unii, państw członkowskich lub GNSS.

(8)

W tym względzie podstawowe informacje o zagrożeniach są zawarte w oświadczeniu o szczególnych wymaganiach bezpieczeństwa systemu zawierającym główne ogólne zagrożenia, z którymi ma sobie radzić GNSS jako całość, oraz w planie bezpieczeństwa systemu obejmującym rejestr zagrożeń dla bezpieczeństwa utworzony w procesie akredytacji bezpieczeństwa. Będą one służyły jako punkty odniesienia w celu określenia zagrożeń, którymi konkretnie ma się zająć niniejsza decyzja, i ukończenia procedur operacyjnych niezbędnych do wykonania niniejszej decyzji.

(9)

W pilnych przypadkach może być konieczne podjęcie decyzji w przeciągu kilku godzin od otrzymania informacji o zagrożeniu.

(10)

W przypadku gdy okoliczności nie pozwalają na przyjęcie decyzji przez Radę, by zapobiec zagrożeniu lub złagodzić poważną szkodę dla podstawowych interesów Unii lub któregoś z jej państw członkowskich, WP powinien być uprawniony do podejmowania niezbędnych środków tymczasowych.

(11)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 683/2008 (2) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1285/2013 (3) zmieniono sposób zarządzania europejskimi GNSS. W szczególności art. 14 rozporządzenia (UE) nr 1285/2013 przewiduje, że GSA ma zapewnić funkcjonowanie GSMC.

(12)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 512/2014 (4) nakłada na dyrektora wykonawczego GSA obowiązek zapewnienia, by GSA jako operator GSMC był w stanie wykonać instrukcje zawarte we wspólnym działaniu 2004/552/WPZiB, które zostało zastąpione niniejszą decyzją. Ponadto decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1104/2011/UE (5) określa zasady, na jakich państwa członkowskie, Rada, Komisja, Europejska Służba Działań Zewnętrznych, agencje unijne, państwa trzecie i organizacje międzynarodowe mogą otrzymać dostęp do usługi publicznej o regulowanym dostępie (zwanej dalej „PRS”) oferowanej przez globalny system nawigacji satelitarnej utworzony w ramach programu Galileo. W szczególności art. 6 decyzji nr 1104/2011/UE definiuje GSMC jako interfejs operacyjny pomiędzy właściwymi organami PRS, Radą i WP oraz centrami kontroli,

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/56

(1)

Komisja przyjęła decyzję wykonawczą 2014/87/UE (2) w odniesieniu do środków w celu zapobieżenia rozprzestrzenianiu się w Unii Xylella fastidiosa (Well i Raju) (zwanego dalej „określonym organizmem”).

(2)

Od momentu przyjęcia wspomnianej decyzji władze włoskie przeprowadziły na obszarach zakażonych i obszarach je otaczających dochodzenia dotyczące występowania i charakteru określonego organizmu. Dochodzenia te przyniosły wyniki wstępne, które są wystarczające do przyjęcia bardziej precyzyjnych środków.

(3)

Dochodzenia władz włoskich, jak również dostępne dowody naukowe i techniczne potwierdziły, że rośliny Catharanthus G. Don, Nerium L., Olea L., Prunus L. i Vinca L. są roślinami żywicielskimi określonego organizmu. Biorąc pod uwagę dostępne dowody, prawdopodobne jest, że rośliny Malva L., Portulaca L., Quercus L. i Sorghum L. mogą również być roślinami żywicielskimi tego organizmu. W związku z tym środki powinny dotyczyć roślin przeznaczonych do sadzenia, innych niż nasiona, należących do Catharanthus G. Don, Nerium L., Olea L., Prunus L., Vinca L., Malva L., Portulaca L., Quercus L. i Sorghum L. (zwanych dalej „określonymi roślinami”).

(4)

Należy ustanowić warunki wprowadzania do Unii określonych roślin z państw trzecich, o których wiadomo, że występuje w nich określony organizm. Należy przyjąć szczegółowe wymogi dotyczące rejestracji, nadzoru nad zakładami produkcyjnymi oraz statusu tych zakładów, jak również kontroli, pobierania próbek, przeprowadzania testów i transportu określonych roślin w celu zapewnienia, by rośliny wprowadzane na terytorium Unii były wolne od określonego organizmu.

(5)

Prawdopodobieństwo zakażenia określonym organizmem jest większe w przypadku określonych roślin, które były uprawiane przez przynajmniej część swojego życia na wyznaczonym obszarze lub były przemieszczane przez taki obszar, niż w przypadku innych roślin. Ich przemieszczanie powinno w związku z tym podlegać szczególnym wymogom. Wymogi te powinny być podobne do wymogów dotyczących określonych roślin wprowadzanych z państw trzecich, w których stwierdzono występowanie określonego organizmu.

(6)

Państwa członkowskie powinny przeprowadzać coroczne badania pod kątem występowania określonego organizmu na swoim terytorium, aby zapobiegać jego wprowadzaniu i rozprzestrzenianiu się.

(7)

W celu zapewnienia jak najszybszego działania przeciw możliwemu występowaniu określonego organizmu wszyscy, którzy wiedzą o występowaniu tego organizmu, powinni poinformować o tym państwa członkowskie. Ponadto, aby zapewnić właściwe działanie zainteresowanych stron, państwa członkowskie powinny informować zainteresowane podmioty zawodowe o możliwym występowaniu określonego organizmu na ich terytoriach i środkach, jakie należy podjąć.

(8)

W celu zwalczenia określonego organizmu i powstrzymania jego rozprzestrzeniania się państwa członkowskie powinny ustanowić wyznaczone obszary oraz wprowadzić niezbędne środki. Te wyznaczone obszary powinny obejmować strefę zakażoną i strefę buforową. Szerokość strefy buforowej powinna zostać obliczona z uwzględnieniem ryzyka rozprzestrzeniania się określonego organizmu na inne obszary.

(9)

Jeśli ustanowienie wyznaczonego obszaru nie wydaje się konieczne do usunięcia określonego organizmu, dane państwo członkowskie powinno mieć możliwość, by wyznaczonego obszaru nie ustanawiać natychmiast. W takim przypadku powinno ono wytępić określony organizm na roślinach, na których pierwotnie stwierdzono jego występowanie, i przeprowadzić badanie w celu określenia, czy zostały zakażone inne rośliny.

(10)

Należy ustanowić szczególne środki w celu zapewnienia zwalczania określonego organizmu tam, gdzie stwierdzono jego występowanie.

(11)

W celu zapewnienia jasności należy uchylić decyzję wykonawczą 2014/87/UE.

(12)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Zdrowia Roślin,

a)

„określone rośliny” oznaczają wszystkie rośliny do sadzenia, inne niż nasiona, należące do Catharanthus G. Don, Nerium L., Olea L., Prunus L., Vinca L., Malva L., Portulaca L., Quercus L. i Sorghum L.;

b)

„określony organizm” oznacza Xylella fastidiosa (Well i Raju).

a)

są zgodne ze szczególnymi wymogami dotyczącymi wprowadzania określonymi w załączniku I sekcja 1;

b)

przy wprowadzeniu do Unii zostały poddane kontroli pod kątem występowania określonego organizmu przez odpowiedzialny organ urzędowy zgodnie z załącznikiem I sekcja 2;

c)

podczas inspekcji zgodnie z załącznikiem I sekcja 2 nie wykryto ani występowania, ani objawów występowania określonego organizmu.

a)

istnieją dowody, że określony organizm został niedawno wprowadzony na ten obszar z roślinami, na których go stwierdzono;

b)

istnieją przesłanki wskazujące na to, że rośliny te zostały zakażone przed ich wprowadzeniem na dany obszar;

c)

w pobliżu tych roślin nie wykryto istotnych wektorów, co dowodzi, że nie miało miejsca dalsze rozprzestrzenianie się określonego organizmu.

a)

informacje na temat lokalizacji wyznaczonego obszaru oraz opis jego cech charakterystycznych, które mogą być istotne dla zwalczania określonego organizmu oraz zapobiegania jego rozprzestrzenianiu się;

b)

mapę ukazującą granice wyznaczonego obszaru;

c)

informacje na temat występowania określonego organizmu i jego wektorów;

d)

środki mające na celu spełnienie wymogów dotyczących przemieszczania określonych roślin wewnątrz Unii, jak określono w art. 3.

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/65

25.7.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 219/66