6.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 133/1

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2014/55/UE

z dnia 16 kwietnia 2014 r.

w sprawie fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Istnieją liczne globalne, krajowe, regionalne i zastrzeżone normy dotyczące faktur elektronicznych, które są obecnie stosowane w państwach członkowskich. Żadna z tych norm nie ma pozycji dominującej, a większość z nich nie jest interoperacyjna z innymi normami.

(2)

W sytuacji braku wspólnej normy, promując stosowanie faktur elektronicznych w zamówieniach publicznych lub czyniąc je obowiązkowym, państwa członkowskie decydują się na opracowanie własnych rozwiązań technicznych na podstawie odrębnych norm krajowych. W rezultacie liczba rozmaitych norm, które współistnieją w różnych państwach członkowskich, wzrasta i będzie prawdopodobnie nadal rosnąć w przyszłości.

(3)

Mnogość nieinteroperacyjnych norm prowadzi do nadmiernej złożoności, braku pewności prawa i dodatkowych kosztów operacyjnych dla wykonawców wykorzystujących faktury elektroniczne w różnych państwach członkowskich. Od wykonawców, którzy chcą prowadzić działalność w dziedzinie zamówień transgranicznych, często wymaga się spełnienia nowej normy dotyczącej fakturowania elektronicznego za każdym razem, gdy wchodzą na nowy rynek. Te rozbieżne wymogi prawne i techniczne dotyczące faktur elektronicznych zniechęcają wykonawców do podejmowania działalności w dziedzinie zamówień transgranicznych i tym samym stanowią bariery w dostępie do rynku w transgranicznych zamówieniach publicznych oraz przeszkody dla handlu. Ograniczają one podstawowe wolności, a tym samym wywierają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

(4)

Wspomniane przeszkody dla handlu wewnątrzunijnego mogą się w przyszłości zwiększyć, w miarę opracowywania kolejnych nieinteroperacyjnych norm krajowych i zastrzeżonych oraz w miarę upowszechniania w państwach członkowskich stosowania faktur elektronicznych w zamówieniach publicznych lub wprowadzania obowiązku stosowania takich faktur.

(5)

Należy usunąć lub ograniczyć przeszkody dla handlu transgranicznego wynikające ze współistnienia wielu wymogów prawnych i norm technicznych dotyczących fakturowania elektronicznego oraz z braku ich interoperacyjności. Aby osiągnąć ten cel, należy opracować wspólną normę europejską dotyczącą semantycznego modelu danych w zakresie podstawowych elementów faktury elektronicznej („norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego”). Norma ta powinna określać i opisywać podstawowe elementy, jakie faktura elektroniczna musi zawsze zawierać, co ułatwi wysyłanie i odbiór faktur elektronicznych między systemami wykorzystującymi różne normy techniczne. O ile obowiązujące krajowe normy techniczne nie są sprzeczne z normą europejską, nie powinny one zostać zastąpione ani ich wykorzystywanie ograniczone przez tę normę europejską; ich dalsze stosowanie powinno pozostać możliwe równolegle ze stosowaniem normy europejskiej.

(6)

Zapewniając interoperacyjność semantyczną oraz zwiększając pewność prawa, niniejsza dyrektywa będzie sprzyjać upowszechnianiu fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych, umożliwiając tym samym państwom członkowskim, instytucjom zamawiającym, podmiotom zamawiającym i wykonawcom wytworzenie istotnych korzyści z punktu widzenia oszczędności, oddziaływania na środowisko i zmniejszenia obciążeń administracyjnych.

(7)

Korzyści płynące z fakturowania elektronicznego są maksymalizowane, gdy generowanie, wysyłanie, przesyłanie, odbiór i przetwarzanie faktury mogą zostać całkowicie zautomatyzowane. Z tego względu wyłącznie faktury odczytywane maszynowo, które mogą być przetwarzane automatycznie i cyfrowo przez odbiorcę, powinny być uznawane za zgodne z normą europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego. Zwykłego pliku graficznego nie powinno się uznawać za fakturę elektroniczną na użytek niniejszej dyrektywy.

(8)

Celem interoperacyjności jest umożliwienie przedstawiania i przetwarzania informacji w spójny sposób pomiędzy systemami biznesowymi, niezależnie od wykorzystywanych przez nie technologii, aplikacji lub platform. Pełna interoperacyjność oznacza zdolność do współdziałania na trzech różnych poziomach: pod względem treści faktury (aspekt semantyczny), stosowanego formatu lub języka (aspekt syntaktyczny) i metody przesyłania. Interoperacyjność semantyczna oznacza, że faktura elektroniczna zawiera określoną ilość wymaganych informacji oraz że dokładne znaczenie wymienianych informacji jest zachowane i rozumiane jednoznacznie, niezależnie od sposobu, w jaki są one fizycznie przedstawiane lub przesyłane. Interoperacyjność syntaktyczna oznacza, że elementy danych faktury elektronicznej są przedstawione w formacie, który może być przedmiotem bezpośredniej wymiany między nadawcą a odbiorcą i który może być automatycznie przetwarzany. Interoperacyjność syntaktyczną można zapewnić w dwojaki sposób, mianowicie poprzez zastosowanie wspólnej syntaktyki lub poprzez mapowanie między różnymi syntaktykami.

(9)

W użytku jest duża liczba syntaktyk. Interoperacyjność syntaktyczną coraz częściej zapewnia się za pomocą mapowania. Metoda ta jest skuteczna, jeśli faktura zawiera wszystkie wymagane elementy danych na poziomie semantycznym, a ich znaczenie jest jednoznaczne. Z uwagi na to, że często wcale tak nie jest, niezbędne są działania służące zapewnieniu interoperacyjności na poziomie semantycznym. Aby jeszcze bardziej uprościć stosowanie fakturowania elektronicznego i obniżyć koszty, jednym z długofalowych celów powinno być ograniczenie liczby stosowanych syntaktyk, najlepiej poprzez skoncentrowanie się na syntaktykach, które są najpowszechniej używane.

(10)	Normalizacja fakturowania elektronicznego uzupełnia również działania służące wprowadzeniu elektronicznych zamówień publicznych, zgodnie ze stosownymi przepisami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE (4) i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE (5).

(11)

Rada Europejska w swoich konkluzjach z posiedzenia w dniach 28 i 29 czerwca 2012 r. i z dnia 24 października 2013 r. stwierdziła, że priorytetowo należy traktować środki mające na celu dalsze rozwijanie transgranicznego handlu elektronicznego oraz modernizację administracji publicznych, w tym poprzez ułatwianie przejścia do fakturowania elektronicznego i jego szybkie wdrożenie.

(12)

Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 20 kwietnia 2012 r. zwrócił uwagę na rozdrobnienie rynku wynikające z krajowych przepisów dotyczących fakturowania elektronicznego, podkreślił znaczne korzyści płynące z fakturowania elektronicznego i wskazał na znaczenie pewności prawa, jasnego otoczenia technicznego oraz otwartych i interoperacyjnych rozwiązań w zakresie fakturowania elektronicznego w oparciu o wspólne wymogi prawne, procesy biznesowe i normy techniczne. Z tych względów Parlament Europejski wezwał do wprowadzenia do 2016 r. obowiązku fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych.

(13)

Europejskie wielostronne forum na temat fakturowania elektronicznego (e-fakturowania), ustanowione na mocy decyzji Komisji z dnia 2 listopada 2010 r. (6), jednomyślnie przyjęło w październiku 2013 r. zalecenie w sprawie stosowania semantycznego modelu danych w celu wspierania interoperacyjności w zakresie fakturowania elektronicznego.

(14)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do faktur elektronicznych odbieranych przez instytucje zamawiające i podmioty zamawiające oraz wystawianych w związku z realizacją zamówień, do których zastosowanie ma dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/81/WE (7), dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE (8), dyrektywa 2014/24/UE lub dyrektywa 2014/25/UE. Niniejszą dyrektywą powinny być objęte wyłącznie faktury elektroniczne wystawione przez wykonawcę, któremu udzielono zamówienia publicznego lub koncesji (głównego wykonawcę). Niemniej jednak, w przypadku gdy państwa członkowskie wprowadzają przepisy dotyczące bezpośrednich płatności na rzecz podwykonawców zgodnie z art. 71 dyrektywy 2014/24/UE i art. 88 dyrektywy 2014/25/UE, rozwiązania określane w dokumentach zamówienia powinny zawierać zapisy dotyczące stosowania lub niestosowania fakturowania elektronicznego w odniesieniu do płatności na rzecz podwykonawców. Należy doprecyzować, że w przypadku gdy zamówienie jest udzielane grupie wykonawców, niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do faktur elektronicznych wystawionych zarówno przez grupę, jak i przez poszczególnych wykonawców.

(15)

Niniejsza dyrektywa powinna również mieć zastosowanie do umów koncesji obejmujących płatności wymagające wystawienia faktur przez wykonawców, którym udzielono koncesji. Termin „koncesje” zdefiniowano w art. 5 pkt 1 dyrektywy 2014/23/UE. Przedmiotem umów koncesji jest zamówienie na roboty budowlane lub usługi za pomocą koncesji, przyznającej w ramach wynagrodzenia prawo do eksploatacji obiektu budowlanego lub korzystania z usług lub przyznającej to prawo wraz z odpłatnością.

(16)

Niniejszą dyrektywę stosuje się z zastrzeżeniem art. 346 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do faktur elektronicznych wystawianych w związku z realizacją zamówień (które określono jako tajne lub którym towarzyszą szczególne środki bezpieczeństwa), które są wyłączone z zakresu stosowania dyrektywy 2014/23/UE, dyrektywy 2014/24/UE i dyrektywy 2014/25/UE na mocy, odpowiednio, ich art. 10 ust. 6, art. 15 ust. 3 i art. 24 ust. 3. Na tych samych warunkach w niniejszej dyrektywie należy przewidzieć szczególne wyłączenie dla faktur elektronicznych wystawianych w związku z realizacją takich zamówień (które określono jako tajne lub którym towarzyszą szczególne środki bezpieczeństwa), które wchodzą w zakres stosowania dyrektywy 2009/81/WE.

(17)	Definicje stosowane w niniejszej dyrektywie powinny być zgodne z innymi przepisami Unii dotyczącymi zamówień publicznych.

(18)

Komisja powinna zastosować odpowiednie przepisy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 (9), aby zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej o sporządzenie projektu normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego. Na mocy odpowiednich przepisów rozporządzenia (UE) nr 1025/2012 decyzja Komisji zawierająca taki wniosek podlega procedurze sprawdzającej, o której mowa w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10).

(19)

Norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego powinna opierać się na istniejących specyfikacjach technicznych opracowanych w ramach prac europejskich organizacji normalizacyjnych, takich jak CEN (CWA 16356-MUG oraz CWA 16562-CEN BII); powinna również uwzględniać inne stosowne specyfikacje techniczne opracowane w ramach międzynarodowych organizacji normalizacyjnych, takich jak UN/CEFACT (CII wersja 2.0) oraz ISO (faktura finansowa oparta na metodologii określonej w normie ISO 20022). Wykonując wniosek o normalizację, stosowna europejska organizacja normalizacyjna powinna również uwzględniać wyniki wielkoskalowych projektów pilotażowych realizowanych na mocy Programu na rzecz wspierania polityki w ramach Programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji, a także specyfikacje techniczne dotyczące fakturowania elektronicznego określone przez inne stosowne podmioty i organizacje, powszechnie stosowane w biznesie. Norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego powinna również być zgodna z istniejącymi normami dotyczącymi płatności, aby umożliwić automatyczne przetwarzanie płatności.

(20)

W swoim wniosku do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej Komisja powinna zawrzeć wymóg, by norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego była technologicznie neutralna w celu uniknięcia ewentualnych zakłóceń konkurencji, by była ona zgodna z odpowiednimi międzynarodowymi normami dotyczącymi fakturowania elektronicznego w celu zapobieżenia sytuacjom, w których dostawcy z państw trzecich napotykają techniczne przeszkody w dostępie do rynku i w celu ułatwienia europejskim dostawcom przesyłania faktur elektronicznych nabywcom w państwach trzecich, a także by była zgodna z dyrektywą Rady 2006/112/WE (11). Ponieważ faktury elektroniczne mogą zawierać dane osobowe, Komisja powinna również zawrzeć wymóg, aby norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego miała wzgląd na ochronę danych osobowych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE (12), a także na zasadę ochrony danych w fazie projektowania oraz zasady proporcjonalności i minimalizacji danych. Oprócz tych minimalnych wymogów, Komisja powinna określić w swoim wniosku do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej dalsze wymogi dotyczące treści normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego oraz termin jej przyjęcia.

(21)

W celu zapewnienia, by małe i średnie przedsiębiorstwa również mogły korzystać z fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych, norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego powinna umożliwiać ustanawianie przyjaznych użytkownikowi systemów fakturowania elektronicznego, a mianowicie takich systemów, które łatwo zrozumieć i stosować. W tym względzie należy także wziąć pod uwagę fakt, że małe i średnie przedsiębiorstwa w szczególności, ale także mniejsze instytucje zamawiające i podmioty zamawiające dysponują ograniczonymi zasobami ludzkimi i finansowymi.

(22)

Norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego powinna być również odpowiednia do użytku w transakcjach handlowych między przedsiębiorstwami. W związku z tym, aby umożliwić prywatnym wykonawcom stosowanie nowej normy we wzajemnych transakcjach biznesowych, Komisja powinna zapewnić, by norma ta nie została opracowana w sposób, który sprawi, że będzie ona nadawać się do użytku jedynie w dziedzinie zamówień publicznych.

(23)

Faktury wystawiane w poszczególnych sektorach biznesowych mogą wymagać umieszczania informacji specyficznych dla tych sektorów. Niemniej jednak określona liczba wspólnych elementów standardowych powinna być zamieszczana we wszystkich fakturach. Obecność tych elementów jest nieodzowna do sprawdzenia, czy dana faktura właściwie odzwierciedla transakcję handlową leżącą u podstaw jej wystawienia, oraz do zapewnienia ważności faktury z prawnego punktu widzenia. Wykaz takich elementów wymaganych do celów VAT zawarty jest w dyrektywie 2006/112/WE. Norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego powinna być spójna z tym zestawem elementów.

(24)

Norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego powinna określać semantyczne elementy danych odnoszące się w szczególności do uzupełniających danych dotyczących sprzedawcy i nabywcy, identyfikatorów procesu, atrybutów faktury, szczegółów pozycji faktury, informacji na temat dostawy oraz szczegółów i warunków dotyczących płatności. Podstawowe elementy faktury elektronicznej powinny być ujęte w każdej fakturze elektronicznej. Zapewniłoby to jasne i jednolite stosowanie fakturowania elektronicznego.

(25)

Nadawca faktury elektronicznej powinien zachować możliwość zagwarantowania autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury za pomocą kilku metod, w tym za pomocą podpisu elektronicznego, aby zapewnić zgodność z dyrektywą 2006/112/WE, jednak norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego nie powinna zawierać pośród swoich elementów wymogu stosowania podpisu elektronicznego.

(26)

W celu uniknięcia nadmiernych kosztów i obciążenia dla instytucji zamawiających i podmiotów zamawiających należy się zwrócić do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej o określenie wykazu zawierającego określoną liczbę syntaktyk, które są zgodne z normą europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego. Wykaz ten nie powinien stanowić części normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego. Określone syntaktyki muszą już być powszechnie i z powodzeniem stosowane przez wykonawców i instytucje zamawiające. Aby ułatwić i przyspieszyć wdrażanie przez państwa członkowskie, odpowiednia europejska organizacja normalizacyjna powinna zostać poproszona o przedstawienie stosownych powiązań syntaktycznych między normą europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego a wszystkimi syntaktykami określonymi w wykazie. Powiązania syntaktyczne są wytycznymi wskazującymi, w jaki sposób norma mogłaby być odwzorowana w poszczególnych syntaktykach. Ten dokument normalizacyjny powinien uzupełniać normę europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego oraz wykaz syntaktyk.

(27)

Aby ułatwić stosowanie normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego, do europejskiej organizacji normalizacyjnej należy się również zwrócić o sporządzenie wytycznych na temat interoperacyjności transmisyjnej. Wytyczne te nie powinny stanowić części normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego ani być wiążące dla instytucji zamawiających i podmiotów zamawiających.

(28)

Przed wprowadzeniem w państwach członkowskich normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego należy wystarczająco przetestować praktyczne stosowanie normy. Ocena ta powinna zostać dokonana w trakcie przygotowywania normy. W ocenie tej powinni uczestniczyć użytkownicy końcowi, a powinna ona dotyczyć w szczególności aspektu funkcjonalności i aspektu przyjazności użytkownikowi; powinna także wykazać, że normę można wdrożyć w sposób oszczędny i proporcjonalny.

(29)

W przypadku gdy norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego oraz wykaz syntaktyk zgodnych z tą normą sporządzony przez odpowiednią europejską organizację normalizacyjną spełnią wymogi zawarte we wniosku Komisji do europejskiej organizacji normalizacyjnej, i w przypadku przetestowania tej normy, odniesienia do tej normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i tego wykazu syntaktyk powinny zostać opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(30)

Przepisy dotyczące opracowania normy i pozostałych dokumentów normalizacyjnych określone w niniejszej dyrektywie są zgodne ze stosownymi przepisami rozporządzenia (UE) nr 1025/2012. Niemniej jednak, mając na uwadze specyfikę niniejszej dyrektywy, właściwe jest wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym decyzje o opublikowaniu odniesień do normy i wykazu syntaktyk, o ich niepublikowaniu lub ich publikowaniu z ograniczeniami przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą. Powinno to jednak pozostać bez uszczerbku dla stosowania odpowiednich przepisów rozporządzenia (UE) nr 1025/2012 dotyczących formalnych zastrzeżeń do norm zharmonizowanych.

(31)

Europejskie organizacje normalizacyjne regularnie dokonują przeglądu i aktualizacji norm w celu uwzględnienia zmian technologicznych. Z uwagi na to, że w sektorze ICT takie zmiany następują szybko, Komisja powinna mieć również możliwość zwrócenia się do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej o przegląd i aktualizację normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego w celu uwzględnienia tych zmian i zapewnienia ciągłej interoperacyjności.

(32)

Dla zapewnienia odpowiedzi na zmiany technologiczne lub wymogi rynkowe Komisja powinna mieć możliwość przyjęcia aktu wykonawczego w celu dokonania przeglądu i aktualizacji wykazu syntaktyk. W przypadku bardziej złożonych dostosowań Komisja powinna mieć również możliwość zwrócenia się do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej o przegląd i aktualizację wykazu syntaktyk.

(33)

W przypadku gdy Komisja uzna to za konieczne w celu zapewnienia pełnej i bieżącej interoperacyjności, uwzględnienia zmian technologicznych lub ograniczenia liczby stosowanych syntaktyk, powinna mieć ona możliwość dokonania przeglądu opublikowanego już wykazu syntaktyk. W takiej sytuacji Komisja powinna wziąć pod uwagę wykaz syntaktyk określonych, poddanych przeglądowi i zaktualizowanych przez odpowiednią europejską organizację normalizacyjną.

(34)

Po upływie terminów transpozycji określonych w niniejszej dyrektywie instytucje zamawiające i podmioty zamawiające powinny być zobowiązane do odbioru i przetwarzania faktur elektronicznych spełniających normę europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego oraz zgodnych z dowolną z syntaktyk ujętych w wykazie opublikowanym przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Instytucje zamawiające i podmioty zamawiające nie powinny zatem odrzucać faktur elektronicznych, które spełniają powyższe warunki, wyłącznie na takiej podstawie, że nie są one zgodne z wymogami (na przykład z wymogami krajowymi lub sektorowymi, bądź z dodatkowymi wymogami technicznymi dowolnego rodzaju) innymi niż wymogi konkretnie przewidziane w niniejszej dyrektywie. Obowiązek ten nie powinien mieć jednak wpływu na inne istotne przyczyny odmowy, takie jak przyczyny odnoszące się do warunków umownych. Przed uiszczeniem faktury instytucje zamawiające i podmioty zamawiające powinny każdorazowo zachować swobodę weryfikowania, czy treść faktury elektronicznej prawidłowo odzwierciedla transakcję handlową leżącą u podstaw jej wystawienia (na przykład, czy wartość faktury jest prawidłowa) oraz czy faktura została wystawiona na właściwego odbiorcę. Obowiązek nieodrzucania faktur elektronicznych zgodnie z niniejszą dyrektywą pozostaje bez uszczerbku dla dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE (13).

(35)

Niniejsza dyrektywa powinna zobowiązywać wyłącznie odbiorców faktury, tj. instytucje zamawiające, centralne jednostki zakupujące i podmioty zamawiające, do akceptowania i przetwarzania faktur elektronicznych. Niniejsza dyrektywa powinna pozostać bez uszczerbku dla prawa nadawcy faktury do wyboru pomiędzy przedłożeniem faktury zgodnie z normą europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego, zgodnie z krajowymi lub innymi normami technicznymi lub w formie papierowej. Niemniej jednak niniejsza dyrektywa nie powinna uniemożliwiać państwom członkowskim nakazania, by w ramach zamówień publicznych można było przedkładać wyłącznie faktury elektroniczne. Jeżeli nadawca postanawia przedłożyć fakturę z wykorzystaniem normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego, obowiązek odbiorcy dotyczący odbioru i przetworzenia powinien mieć zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy faktura jest wystawiona z użyciem jednej z syntaktyk ujętych w wykazie syntaktyk opublikowanym przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Powinno to pozostać bez uszczerbku dla skorzystania przez nadawcę z usług strony trzeciej w zakresie translacji z jego własnej syntaktyki na jedną z syntaktyk ujętych w wykazie.

(36)

Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (14) zasięgnięto opinii Europejskiego Inspektora Ochrony Danych, który wydał opinię w dniu 11 listopada 2013 r. (15). W opinii tej Europejski Inspektor Ochrony Danych opublikował zalecenia dotyczące zapewnienia odpowiedniej ochrony danych przy stosowaniu niniejszej dyrektywy. Zalecenia te należy uwzględnić przy opracowywaniu normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego oraz przy przetwarzaniu danych osobowych przez organy zamawiające i podmioty zamawiające. W szczególności należy wyjaśnić, że obowiązujące przepisy dotyczące ochrony danych mają zastosowanie również w dziedzinie fakturowania elektronicznego, a przy publikowaniu danych osobowych należy zachować odpowiednią równowagę pomiędzy wymogami przejrzystości i rozliczalności a ochroną prywatności.

(37)

Ponieważ dyrektywa 2006/112/WE zawiera przepisy dotyczące fakturowania, w tym fakturowania elektronicznego, należy doprecyzować jej związek z niniejszą dyrektywą. Niniejsza dyrektywa ma realizować inny cel, ma inny zakres stosowania niż dyrektywa 2006/112/WE, i w związku z tym nie ma ona wpływu na przepisy dotyczące stosowania faktur elektronicznych do celów VAT zawarte w dyrektywie 2006/112/WE. W szczególności art. 232 dyrektywy 2006/112/WE reguluje stosunki między stronami transakcji i ma na celu zapewnienie, by nadawca nie mógł narzucić odbiorcy stosowania faktur elektronicznych. Niemniej jednak powinno to pozostać bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do nałożenia na instytucje zamawiające i podmioty zamawiające obowiązku odbioru faktur elektronicznych na określonych warunkach.

(38)

Aby umożliwić instytucjom zamawiającym i podmiotom zamawiającym właściwe przygotowanie i podjęcie środków technicznych, które w następstwie ustanowienia normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i zatwierdzenia wykazu syntaktyk są niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą, a także z uwzględnieniem konieczności szybkiego wdrożenia fakturowania elektronicznego, należy uznać za uzasadnione ustalenie terminu transpozycji wynoszącego 18 miesięcy od opublikowania odniesienia do normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i wykazu syntaktyk w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. W drodze odstępstwa od tego ogólnego terminu transpozycji i w celu ułatwienia wprowadzenia fakturowania elektronicznego dla określonych instytucji zamawiających, takich jak lokalne i regionalne instytucje zamawiające i przedsiębiorstwa publiczne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość odroczenia stosowania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do instytucji zamawiających poniżej szczebla centralnego i podmiotów zamawiających do momentu upłynięcia 30 miesięcy od opublikowania odniesienia do normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i wykazu syntaktyk w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Ta możliwość odroczenia stosowania wymogów niniejszej dyrektywy nie powinna mieć zastosowania do centralnych jednostek zakupujących.

(39)

Aby ułatwić instytucjom zamawiającym i podmiotom zamawiającym wdrożenie wymogów niniejszej dyrektywy, Komisja powinna zapewnić, aby państwa członkowskie były w pełni regularnie informowane o postępach prac dotyczących opracowywania normy i związanych z tym dokumentów normalizacyjnych, które to prace zostaną podjęte przez odpowiednią europejską organizację normalizacyjną. Powinno to pozwolić państwom członkowskim na podjęcie niezbędnych przygotowań z myślą o ukończeniu wdrażania w uzgodnionych terminach.

(40)

Ponieważ instytucje zamawiające i podmioty zamawiające będą mogły akceptować faktury elektroniczne, które spełniają normy inne niż norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego, jak również faktury papierowe, o ile nie przewidziano inaczej w przepisach krajowych, niniejsza dyrektywa nie nakłada żadnych dodatkowych kosztów ani obciążeń na przedsiębiorstwa, w tym przedsiębiorstwa mikro, małe i średnie w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE (16). Ponadto Komisja i państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, by zminimalizować koszty normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego ponoszone przez jej użytkowników, w szczególności przez mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa, aby ułatwić jej rozpowszechnianie w całej Unii Europejskiej.

(41)

W trakcie wykonywania niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny uwzględnić potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw oraz mniejszych instytucji zamawiających i podmiotów zamawiających, oraz zaoferować wszystkim instytucjom zamawiającym, podmiotom zamawiającym i dostawcom niezbędne wsparcie, tak aby umożliwić stosowanie normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego. Ponadto należy zapewnić szkolenia, szczególnie dla małych i średnich przedsiębiorstw.

(42)

Aby ułatwić dostosowania techniczne i proceduralne, które muszą zostać wprowadzone przez wszystkie strony biorące udział w procesie zamówień publicznych w celu zapewnienia udanego wdrożenia niniejszej dyrektywy, państwa członkowskie powinny w miarę możliwości udostępnić pomoc w ramach funduszy strukturalnych wszystkim kwalifikującym się instytucjom zamawiającym, podmiotom zamawiającym oraz małym i średnim przedsiębiorstwom.

(43)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w zakresie sporządzania, ograniczania i przeglądu wykazu syntaktyk. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011. Do przyjmowania aktów wykonawczych dotyczących wykazu syntaktyk należy stosować procedurę sprawdzającą z uwagi na to, że służą one ułatwieniu stosowania normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego oraz zapewniają interoperacyjność i szybką reakcję na zmiany technologiczne. Procedurę sprawdzającą należy również stosować do przyjmowania aktów wykonawczych w odniesieniu do zastrzeżeń wobec normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego z uwagi na fakt, że te akty wykonawcze mogłyby mieć skutki dotyczące obowiązku odbioru i przetwarzania faktur elektronicznych.

(44)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie usunięcie barier rynkowych i przeszkód dla handlu wynikających z istnienia różnych krajowych przepisów i norm oraz zapewnienie interoperacyjności nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres stosowania

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do faktur elektronicznych wystawianych w związku z realizacją zamówień, do których stosuje się dyrektywę 2009/81/WE, dyrektywę 2014/23/UE, dyrektywę 2014/24/UE lub dyrektywę 2014/25/UE.

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do faktur elektronicznych wystawianych w związku z realizacją zamówień objętych zakresem stosowania dyrektywy 2009/81/WE, w przypadku gdy zamówienie i jego realizacja określone są jako tajne lub jeżeli muszą im towarzyszyć szczególne środki bezpieczeństwa zgodnie z przepisami ustawowymi, wykonawczymi lub administracyjnymi obowiązującymi w danym państwie członkowskim, oraz pod warunkiem, że dane państwo członkowskie stwierdziło, że odnośnych podstawowych interesów nie można zagwarantować przez mniej inwazyjne środki.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1)	„faktura elektroniczna” oznacza fakturę, która została wystawiona, przesłana i odebrana w ustrukturyzowanym formacie elektronicznym, umożliwiającym jej automatyczne i elektroniczne przetwarzanie;

2)	„podstawowe elementy faktury elektronicznej” oznaczają zbiór podstawowych komponentów informacji, które faktura elektroniczna musi zawierać, aby umożliwić interoperacyjność transgraniczną, w tym informacje niezbędne do zapewnienia zgodności z przepisami prawa;

3)	„semantyczny model danych” oznacza uporządkowany i logicznie powiązany zestaw pojęć i ich znaczeń, które określają podstawowe elementy faktury elektronicznej;

4)	„syntaktyka” oznacza język lub dialekt odczytywany maszynowo, stosowany do przedstawienia elementów danych zawartych w fakturze elektronicznej;

5)	„powiązania syntaktyczne” oznaczają wytyczne wskazujące, w jaki sposób semantyczny model danych dotyczący faktury elektronicznej może być przedstawiany w różnych syntaktykach;

6)	„instytucje zamawiające” oznaczają instytucje zamawiające zgodnie z definicją zawartą w art. 1 pkt 17 dyrektywy 2009/81/WE, art. 6 ust. 1 dyrektywy 2014/23/UE i art. 2 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2014/24/UE;

7)	„instytucje zamawiające poniżej szczebla centralnego” oznaczają instytucje zamawiające poniżej szczebla centralnego zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 3 dyrektywy 2014/24/UE;

8)	„centralna jednostka zakupująca” oznacza centralną jednostkę zakupującą zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 1 pkt 16 dyrektywy 2014/24/UE;

9)	„podmioty zamawiające” oznaczają podmioty zamawiające zgodnie z definicją zawartą w art. 1 pkt 17 dyrektywy 2009/81/WE, art. 7 ust. 1 i 2 dyrektywy 2014/23/UE i art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/25/UE;

10)	„norma międzynarodowa” oznacza normę międzynarodową zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012;

11)	„norma europejska” oznacza normę europejską zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

Artykuł 3

Ustanowienie normy europejskiej

1. Komisja zwraca się do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej z wnioskiem o sporządzenie normy europejskiej dotyczącej semantycznego modelu danych dla podstawowych elementów faktury elektronicznej („norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego”).

Komisja nakłada wymóg, by norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego była zgodna z co najmniej następującymi kryteriami:

—	była technologiczne neutralna,

—	była zgodna z odpowiednimi normami międzynarodowymi dotyczącymi fakturowania elektronicznego,

—	miała wzgląd na potrzebę ochrony danych osobowych zgodnie z dyrektywą 95/46/WE, na podejście polegające na uwzględnieniu ochrony danych już w fazie projektowania oraz na zasady proporcjonalności, minimalizacji danych i celowości,

—	była zgodna ze stosownymi przepisami dyrektywy 2006/112/WE,

—	umożliwiała stworzenie praktycznych, przyjaznych użytkownikowi, elastycznych i oszczędnych systemów fakturowania elektronicznego,

—	uwzględniała szczególne potrzeby małych i średnich przedsiębiorstw, jak również instytucji zamawiających poniżej szczebla centralnego i podmiotów zamawiających,

—	nadawała się do użycia w transakcjach handlowych między przedsiębiorstwami.

Komisja zwraca się do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej z wnioskiem o sporządzenie wykazu zawierającego ograniczoną liczbę syntaktyk, które są zgodne z normą europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego, odpowiednie mapowanie syntaktyk oraz wytyczne na temat interoperacyjności transmisyjnej, aby ułatwić stosowanie takiej normy.

Wnioski przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 10 ust. 1–5 rozporządzenia (UE) nr 1025/2012.

W ramach prac nad opracowaniem normy przez odpowiednią europejską organizację normalizacyjną i w terminie określonym w ust. 2 odnośną normę testuje się pod kątem jej praktycznego stosowania przez użytkownika końcowego. Komisja zachowuje ogólną odpowiedzialność za testowanie i zapewnia, aby w trakcie przeprowadzania testu przedmiotem szczególnej uwagi było spełnienie kryteriów funkcjonalności i przyjazności użytkownikowi oraz ewentualne koszty wdrożenia zgodnie z ust. 1 akapit drugi. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wyników testu.

2. W przypadku gdy norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego, sporządzona zgodnie z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, spełnia zawarte w nim wymogi, a faza testowania zgodnie z ust. 1 akapit piąty została zakończona, Komisja publikuje odniesienie do tej normy w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wraz z wykazem określonej liczby syntaktyk sporządzonym zgodnie z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1. Publikacja ta musi zostać zakończona do dnia 27 maja 2017 r.

Artykuł 4

Formalne zastrzeżenia do normy europejskiej

1. W przypadku gdy państwo członkowskie lub Parlament Europejski uznają, że norma europejska dotycząca fakturowania elektronicznego i wykaz syntaktyk nie spełniają w pełni wymogów określonych w art. 3 ust. 1, informują o tym Komisję, przedstawiając szczegółowe wyjaśnienie, a Komisja podejmuje decyzję o:

a)	opublikowaniu, niepublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej odniesień do danej normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i danego wykazu syntaktyk lub ich opublikowaniu z ograniczeniami;

b)	utrzymaniu, utrzymaniu z ograniczeniami odniesień do danej normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i danego wykazu syntaktyk w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub wycofaniu z niego tych odniesień.

2. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej informacje na temat normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego i wykazu syntaktyk, które były przedmiotem decyzji, o której mowa w ust. 1.

3. Komisja informuje daną europejską organizację normalizacyjną o decyzji, o której mowa w ust. 1, oraz, w razie potrzeby, zwraca się z wnioskiem o zmianę danej normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego lub danego wykazu syntaktyk.

4. Decyzje, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu, przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 10 ust. 2.

Artykuł 5

Utrzymanie i dalsze doskonalenie normy europejskiej i wykazu syntaktyk

1. W celu uwzględnienia zmian technologicznych oraz zapewnienia pełnej i bieżącej interoperacyjności w zakresie fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych Komisja może:

a)	aktualizować lub zmieniać normę europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego;

b)	aktualizować lub zmieniać wykaz syntaktyk publikowany przez Komisję w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. W przypadku gdy Komisja postanowi podjąć działanie, o którym mowa w ust. 1 lit. a), zwraca się z wnioskiem do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej. Wniosek ten składa się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1, bez stosowania przewidzianych w tym przepisie terminów.

3. Art. 4 ma zastosowanie do wszelkich aktualizacji lub zmian dokonywanych zgodnie z ust. 1 lit. a).

4. W przypadku gdy Komisja postanowi podjąć działanie, o którym mowa w ust. 1 lit. b), czyni to zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 10 ust. 2, albo zwraca się z wnioskiem do odpowiedniej europejskiej organizacji normalizacyjnej. Wniosek taki składa się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 3 ust. 1, bez stosowania przewidzianych w tym przepisie terminów.

Artykuł 6

Podstawowe elementy faktury elektronicznej

Podstawowymi elementami faktury elektronicznej są między innymi:

a)	identyfikatory procesu i faktury;

b)	okres, którego faktura dotyczy;

c)	informacje dotyczące sprzedawcy;

d)	informacje dotyczące nabywcy;

e)	informacje dotyczące odbiorcy płatności;

f)	informacje dotyczące przedstawiciela podatkowego sprzedawcy;

g)	odniesienie do umowy;

h)	szczegółowe informacje dotyczące dostawy;

i)	instrukcje dotyczące płatności;

j)	informacje dotyczące kwot uznań lub potrąceń;

k)	informacje dotyczące poszczególnych pozycji faktury;

l)	łączne kwoty faktury;

m)	podział na stawki VAT.

Artykuł 7

Odbiór i przetwarzanie faktur elektronicznych

Państwa członkowskie zapewniają, aby instytucje zamawiające i podmioty zamawiające odbierały i przetwarzały faktury elektroniczne spełniające normę europejską dotyczącą fakturowania elektronicznego, do której to normy odniesienie zostało opublikowane na mocy art. 3 ust. 2, i zgodne z dowolną z syntaktyk ujętych w wykazie opublikowanym na mocy art. 3 ust. 2.

Artykuł 8

Ochrona danych

1. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla mających zastosowanie przepisów unijnych i krajowych dotyczących ochrony danych.

2. O ile przepisy unijne lub krajowe nie stanowią inaczej i bez uszczerbku dla zwolnień i ograniczeń określonych w art. 13 dyrektywy 95/46/WE, dane osobowe uzyskane na użytek fakturowania elektronicznego mogą być wykorzystywane wyłącznie w tym celu lub w zgodnych z nim celach.

3. Bez uszczerbku dla zwolnień i ograniczeń określonych w art. 13 dyrektywy 95/46/WE, państwa członkowskie zapewniają, by warunki publikowania danych osobowych gromadzonych w związku z fakturowaniem elektronicznym — do celów przejrzystości i rozliczalności — były zgodne z celem takiej publikacji i z zasadą ochrony prywatności.

Artykuł 9

Stosowanie faktur elektronicznych do celów VAT

Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 2006/112/WE.

Artykuł 10

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 11

Transpozycja

1. Państwa członkowskie przyjmują, publikują i stosują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż dnia 27 listopada 2018 r. Niezwłocznie przekazują Komisji teksty tych przepisów.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie — nie później niż w terminie 18 miesięcy od opublikowania odniesienia do normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej — przyjmują, publikują i stosują przepisy niezbędne do wykonania zawartego w art. 7 obowiązku dotyczącego odbioru i przetwarzania faktur elektronicznych.

Państwa członkowskie mogą odroczyć stosowanie, o którym mowa w akapicie pierwszym, w odniesieniu do swoich instytucji zamawiających poniżej szczebla centralnego i podmiotów zamawiających maksymalnie do momentu upłynięcia 30 miesięcy od opublikowania odniesienia do normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Przy publikowaniu odniesienia do normy europejskiej dotyczącej fakturowania elektronicznego Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ostateczną datę wprowadzenia w życie środków, o których mowa w akapicie pierwszym.

3. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 12

Przegląd

Komisja dokonuje przeglądu skutków niniejszej dyrektywy dla rynku wewnętrznego, a także dla upowszechniania fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych oraz przekazuje sprawozdanie na ten temat Parlamentowi Europejskiemu i Radzie w terminie trzech lat od upływu terminu na maksymalne odroczenie ustalonego dla instytucji poniżej szczebla centralnego w art. 11 ust. 2 akapit drugi. W stosownych przypadkach sprawozdaniu towarzyszy ocena skutków dotycząca potrzeby dalszych działań.

Artykuł 13

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 14

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 16 kwietnia 2014 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego

M. SCHULZ

Przewodniczący

W imieniu Rady

D. KOURKOULAS

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 79 z 6.3.2014, s. 67.

(2) Opinia z dnia 28 listopada 2013 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 11 marca 2014 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 14 kwietnia 2014 r.

(4) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylająca dyrektywę 2004/18/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 65).

(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylająca dyrektywę 2004/17/WE (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 243).

(6) Decyzja Komisji z dnia 2 listopada 2010 r. ustanawiająca europejskie wielostronne forum na temat fakturowania elektronicznego (e-fakturowania) (Dz.U. C 326 z 3.12.2010, s. 13).

(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/81/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania niektórych zamówień na roboty budowlane, dostawy i usługi przez instytucje lub podmioty zamawiające w dziedzinach obronności i bezpieczeństwa i zmieniająca dyrektywy 2004/17/WE i 2004/18/WE (Dz.U. L 216 z 20.8.2009, s. 76).

(8) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz.U. L 94 z 28.3.2014, s. 1).

(9) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1025/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie normalizacji europejskiej, zmieniające dyrektywy Rady 89/686/EWG i 93/15/EWG oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/9/WE, 94/25/WE, 95/16/WE, 97/23/WE, 98/34/WE, 2004/22/WE, 2007/23/WE, 2009/23/WE i 2009/105/WE oraz uchylające decyzję Rady 87/95/EWG i decyzję Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1673/2006/WE (Dz.U. L 316 z 14.11.2012, s. 12).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(11) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).

(12) Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31).

(13) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz.U. L 48 z 23.2.2011, s. 1).

(14) Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1).

(15) Dz.U. C 38 z 8.2.2014, s. 2.

(16) Zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36).

6.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 133/12

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 452/2014

z dnia 29 kwietnia 2014 r.

ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne dotyczące operacji lotniczych wykonywanych przez operatorów z państw trzecich zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 (1) z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające dyrektywę Rady 91/670/EWG, rozporządzenie (WE) nr 1592/2002 i dyrektywę 2004/36/WE, w szczególności jego art. 9 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 216/2008 operatorzy z państw trzecich użytkujący statki powietrzne w operacjach zarobkowego transportu lotniczego mają obowiązek spełnienia odpowiednich norm Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)	Rozporządzenie (WE) nr 216/2008 nie ma zastosowania do operatorów z państw trzecich wykonujących przeloty nad terytorium podlegającym postanowieniom Traktatu.

(3)

W zakresie, w jakim nie istnieją stosowne normy ICAO, przepisy rozporządzenia (WE) nr 216/2008 nakładają na operatorów z państw trzecich obowiązek spełnienia odpowiednich podstawowych wymagań określonych w załącznikach I, III, IV oraz — w stosownych przypadkach — w załączniku Vb do rozporządzenia (WE) nr 216/2008, o ile wymagania te nie stoją w sprzeczności z prawami przysługującymi państwom trzecim na mocy konwencji międzynarodowych.

(4)

Rozporządzenie (WE) nr 216/2008 nakłada na Europejską Agencję Bezpieczeństwa Lotniczego (zwaną dalej „Agencją”) obowiązek wydawania zezwoleń i stałego monitorowania już wydanych zezwoleń. Posiadanie zezwolenia jest jednym z niezbędnych warunków uzyskania zezwolenia operacyjnego lub równoważnego dokumentu od odpowiedniego państwa członkowskiego UE zgodnie z obowiązującymi umowami o komunikacji lotniczej między państwami członkowskimi UE a państwami trzecimi.

(5)	Na potrzeby pierwszych zezwoleń i stałego monitorowania Agencja przeprowadza oceny i podejmuje wszelkie działania zapobiegające dalszemu naruszaniu przepisów.

(6)

Proces udzielania zezwolenia operatorowi z państwa trzeciego powinien być prosty, proporcjonalny, racjonalny pod względem kosztów i efektywny, a także powinien uwzględniać ustalenia globalnego programu kontroli nadzoru nad bezpieczeństwem ICAO, wyniki inspekcji na płycie oraz pochodzące z innych uznanych źródeł informacje o bezpieczeństwie dotyczące operatorów z państw trzecich.

(7)

W ramach oceny operatorów z państw trzecich objętych zakazem wykonywania przewozów zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 2111/2005 (2) może zostać przeprowadzona kontrola na miejscu u danego operatora. W celu odwieszenia zawieszonego zezwolenia Agencja może rozważyć przeprowadzenie audytu operatora z państwa trzeciego.

(8)	Aby zapewnić sprawny przebieg fazy przejściowej oraz wysoki poziom bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego w Unii Europejskiej, środki wykonawcze powinny uwzględniać zalecane praktyki oraz wytyczne uzgodnione pod auspicjami ICAO.

(9)

Branży lotniczej i administracji Agencji należy zapewnić wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do nowych ram regulacyjnych; należy także uznać, pod pewnymi warunkami, zezwolenia operacyjne lub równoważne dokumenty wydane przez państwa członkowskie i umożliwiające przylot na terytorium państwa członkowskiego, wykonanie lotu na jego terytorium lub wylot z niego.

(10)	Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego opracowała projekt przepisów wykonawczych i przedstawiła go Komisji w postaci opinii zgodnie z art. 19 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2008.

(11)	Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 65 rozporządzenia (WE) nr 216/2008,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące operatorów statków powietrznych z państw trzecich, o których mowa w art. 4 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 216/2008, uczestniczących w operacjach zarobkowego transportu lotniczego polegających na przylocie na terytorium podlegające postanowieniom Traktatu, wykonaniu lotu na tym terytorium lub wylocie z niego, w tym dotyczące warunków wydawania, utrzymywania, zmieniania, ograniczania, zawieszania bądź cofania zezwoleń dla tych operatorów, uprawnień i obowiązków posiadaczy zezwoleń, a także warunków obejmowania operatorów zakazami, ograniczeniami lub określonymi rygorami leżącymi w interesie bezpieczeństwa.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

„Alternatywne sposoby spełnienia wymagań” oznaczają propozycje alternatywnych rozwiązań w stosunku do istniejących akceptowalnych sposobów spełnienia wymagań (Acceptable Means of Compliance, AMC) lub propozycje nowych sposobów spełnienia wymagań rozporządzenia (WE) nr 216/2008 i jego przepisów wykonawczych, dla których Agencja nie przyjęła jeszcze odpowiednich akceptowalnych sposobów spełnienia wymagań.

2.	„Operacja zarobkowego transportu lotniczego (Commercial Air Transport, CAT)” oznacza operację wykonywaną statkiem powietrznym, której celem jest przewóz pasażerów, ładunku lub poczty za wynagrodzeniem lub na zasadzie innego świadczenia wzajemnego.

3.	„Lot” oznacza wylot z określonego lotniska w kierunku określonego lotniska docelowego.

4.	„Operator z państwa trzeciego” oznacza każdego operatora posiadającego certyfikat przewoźnika lotniczego wydany przez państwo trzecie.

Artykuł 3

Zezwolenia

Operatorzy z państw trzecich realizują operacje zarobkowego transportu lotniczego polegające na przylocie na terytorium podlegające postanowieniom Traktatu, wykonaniu lotu na tym terytorium lub wylocie z niego, tylko jeżeli spełniają oni wymagania załącznika 1 i posiadają zezwolenie wydane przez Agencję zgodnie z załącznikiem 2 do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 4

Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 akapit drugi, państwa członkowskie, które w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia wydają zezwolenia operacyjne lub równorzędne dokumenty na rzecz operatorów z państw trzecich zgodnie ze swoim prawem krajowym, mogą nadal je wydawać. Operatorzy z państw trzecich muszą postępować zgodnie z zakresem i uprawnieniami określonymi w takim zezwoleniu lub równoważnym dokumencie wydanym przez państwo członkowskie do czasu podjęcia przez Agencję decyzji zgodnie z załącznikiem 2 do niniejszego rozporządzenia. O wydaniu takich zezwoleń operacyjnych lub równoważnych dokumentów państwa członkowskie informują Agencję.

Po dacie podjęcia przez Agencję decyzji w sprawie danego operatora z państwa trzeciego albo po upływie okresu maksimum 30 miesięcy od wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w zależności od tego, który z tych terminów przypada wcześniej, państwo członkowskie, wydając zezwolenia operacyjne, zaprzestaje przeprowadzania ocen bezpieczeństwa tego operatora z państwa trzeciego według swoich przepisów krajowych.

3. Operatorzy z państw trzecich, którzy w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia posiadają zezwolenie operacyjne lub równoważny dokument, występują do Agencji z wnioskiem o wydanie zezwolenia nie później niż 6 miesięcy po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia. Wniosek musi zawierać informacje o wszelkich zezwoleniach operacyjnych wydanych przez państwo członkowskie.

4. Po otrzymaniu wniosku Agencja ocenia, czy operator z państwa trzeciego spełnia stosowne wymagania. Ocenę należy zakończyć nie później niż 30 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 79 z 19.3.2008, s. 1.

(2) Rozporządzenie (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz oraz uchylające art. 9 dyrektywy 2004/36/WE (Dz.U. L 344 z 27.12.2005, s. 15).

ZAŁĄCZNIK 1

CZĘŚĆ TCO

OPERATORZY Z PAŃSTW TRZECICH

SEKCJA I

Wymagania ogólne

TCO.100 Zakres

Niniejszy załącznik (zwany dalej „częścią TCO”) ustanawia wymagania obowiązujące operatorów z państw trzecich wykonujących operacje zarobkowego transportu lotniczego polegające na przylocie na terytorium podlegające postanowieniom Traktatu, wykonaniu lotu w granicach tego terytorium lub wylocie z niego.

TCO.105 Sposoby spełnienia wymagań

W celu zapewnienia zgodności z przepisami rozporządzenia (WE) nr 216/2008 (1) i z częścią TCO operator z państwa trzeciego może stosować sposoby spełnienia wymagań, które są alternatywne wobec akceptowalnych sposobów spełnienia wymagań przyjętych przez Agencję.

W przypadku gdy operator z państwa trzeciego objęty zezwoleniem zamierza spełnić wymagania rozporządzenia (WE) nr 216/2008 i części TCO przy pomocy sposobów spełnienia wymagań, które są alternatywne wobec akceptowalnych sposobów spełnienia wymagań przyjętych przez Agencję, musi — przed ich wdrożeniem — przedstawić Agencji pełny opis tych alternatywnych sposobów spełnienia wymagań. Opis ten zawiera wszelkie zmiany instrukcji lub procedur, które mogą mieć znaczenie, a także ocenę wykazującą spełnienie wymagań przepisów wykonawczych.

Operator z państwa trzeciego może przystąpić do stosowania takich alternatywnych sposobów spełnienia wymagań pod warunkiem ich uprzedniego zatwierdzenia przez Agencję oraz po otrzymaniu powiadomienia przewidzianego w przepisach ART.105 w załączniku 2 (zwanych dalej „częścią ART”).

TCO.110 Środki łagodzące

W przypadku zgłoszenia przez państwo operatora lub państwo rejestracji odstępstw od norm ICAO, które zostały wskazane przez Agencję zgodnie z ART.200 lit. d) w części ART, operator z państwa trzeciego może zaproponować środki łagodzące umożliwiające spełnienie wymagań części TCO.

Operator z państwa trzeciego wykazuje przed Agencją, że środki te zapewniają poziom bezpieczeństwa równoważny z poziomem osiąganym dzięki stosowaniu norm, względem których zgłoszono odstępstwa.

TCO.115 Dostęp

Operator z państwa trzeciego zapewnia wszelkim osobom upoważnionym przez Agencję lub państwo członkowskie, na terytorium którego wylądował jeden z jego statków powietrznych, wstęp na pokład takiego statku powietrznego w dowolnym czasie, za uprzednim zawiadomieniem lub bez niego, na potrzeby:

1)	przeprowadzenia kontroli dokumentów i instrukcji, które mają znajdować się na pokładzie, oraz przeprowadzenia inspekcji mających zapewnić zgodność z przepisami części TCO; lub

2)	przeprowadzenia inspekcji na płycie, o której mowa w załączniku II do rozporządzenia Komisji (UE) nr 965/2012 (2) z dnia 5 października 2012 r.

Operator z państwa trzeciego zapewnia wszelkim osobom upoważnionym przez Agencję dostęp do wszystkich swoich pomieszczeń lub dokumentów dotyczących jego działalności, w tym czynności zlecanych podwykonawcom, na potrzeby stwierdzenia zgodności z przepisami części TCO.

SEKCJA II

Operacje lotnicze

TCO.200 Wymagania ogólne

Operator z państwa trzeciego musi przestrzegać:

stosownych norm zawartych w załącznikach do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, w szczególności w załączniku 1 (Licencjonowanie personelu), załączniku 2 (Przepisy ruchu lotniczego), załączniku 6 (Eksploatacja statków powietrznych, część I — „Międzynarodowy, zarobkowy transport lotniczy — samoloty” lub część III „Operacje międzynarodowe — śmigłowce”), stosownie do przypadku, załączniku 8 (Zdatność do lotu statków powietrznych), załączniku 18 (Materiały niebezpieczne) oraz załączniku 19 (Zarządzanie bezpieczeństwem);

2)	środków łagodzących zaakceptowanych przez Agencję zgodnie z ART.200 lit d);

3)	odpowiednich wymagań części TCO; oraz

4)	stosownych przepisów unijnych dotyczących ruchu lotniczego.

Operator z państwa trzeciego zapewnia, by statek powietrzny przylatujący na terytorium podlegające postanowieniom Traktatu, wykonujący lot na tym terytorium lub wylatujący z niego był użytkowany zgodnie z:

1)	posiadanym certyfikatem przewoźnika lotniczego i powiązanymi z nim specyfikacjami operacyjnymi; oraz

2)	zezwoleniem wydanym zgodnie z niniejszym rozporządzeniem oraz zakresem i uprawnieniami określonymi w załączonych do niego specyfikacjach.

Operator z państwa trzeciego zapewnia, by statek powietrzny przylatujący na terytorium Unii, wykonujący lot na tym terytorium lub wylatujący z niego, posiadał świadectwo zdatności do lotu statku powietrznego wydane lub poświadczone przez:

1)	państwo rejestracji; lub

2)	państwo operatora, pod warunkiem że państwo operatora i państwo rejestracji zawarły porozumienie na mocy art. 83bis Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym dotyczące przeniesienia odpowiedzialności za wydanie świadectwa zdatności do lotu.

Na żądanie, operator z państwa trzeciego przedstawia Agencji wszelkie informacje istotne dla weryfikacji zgodności z przepisami części TCO.

Nie naruszając przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 996/2010 (3), operator z państwa trzeciego bez zbędnej zwłoki zgłasza Agencji wszelkie wypadki określone w załączniku 13 ICAO, w których brały udział statki powietrzne eksploatowane na podstawie jego certyfikatu przewoźnika lotniczego (ang. AOC).

TCO.205 Wyposażenie nawigacyjne, łączności i nadzoru

Wykonując operacje w granicach przestrzeni powietrznej nad terytorium podlegającym postanowieniom Traktatu, operator z państwa trzeciego wyposaża swoje statki powietrzne w wyposażenie nawigacyjne, łączności i nadzoru wymagane w tej przestrzeni powietrznej i korzysta z tego wyposażenia.

TCO.210 Dokumenty, instrukcje i zapisy przewożone na pokładzie

Operator z państwa trzeciego zapewnia, by wszystkie dokumenty, instrukcje i zapisy, które mają być przewożone na pokładzie, były ważne i aktualne.

TCO.215 Udostępnianie dokumentacji, instrukcji i zapisów

Pilot dowódca udostępnia osobie upoważnionej przez Agencję lub właściwy organ państwa członkowskiego, w którym wylądował statek powietrzny, w rozsądnym terminie od wystosowania przez nią stosownego żądania, wymagane dokumenty, instrukcje i zapisy, które mają być przewożone na pokładzie.

SEKCJA III

Udzielanie zezwoleń operatorom z państw trzecich

TCO.300 Wniosek o wydanie zezwolenia

Przed rozpoczęciem operacji zarobkowego transportu lotniczego zgodnie z przepisami części TCO operator z państwa trzeciego musi wystąpić o zezwolenie wydawane przez Agencję i uzyskać to zezwolenie.

Wniosek o wydanie zezwolenia:

1)	składa się co najmniej na 30 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia operacji; oraz

2)	sporządza się w formie i na zasadach określonych przez Agencję.

Bez uszczerbku dla obowiązujących umów dwustronnych wnioskodawca przedstawia Agencji wszelkie informacje potrzebne do oceny, czy zamierzona operacja będzie prowadzona zgodnie ze stosownymi wymaganiami TCO.200 lit. a). Informacje te obejmują:

1)	należycie wypełniony wniosek;

2)	oficjalną nazwę i nazwę handlową, adres i adres korespondencyjny wnioskodawcy;

3)	kopię certyfikatu przewoźnika lotniczego wnioskodawcy wraz z powiązanymi z nim specyfikacjami operacyjnymi lub równoważny dokument poświadczający zdolność posiadacza do prowadzenia zamierzonych operacji, wydany przez państwo operatora;

4)	aktualny akt założycielski lub aktualne świadectwo zarejestrowania działalności lub podobny dokument wydany przez rejestr przedsiębiorstw w państwie, w którym znajduje się główne miejsce prowadzenia działalności;

5)	proponowaną datę rozpoczęcia, rodzaj i obszary geograficzne operacji.

Jeżeli to konieczne, Agencja może zażądać wszelkich innych dodatkowych odpowiednich dokumentów, instrukcji lub zatwierdzeń szczególnych wydanych lub zatwierdzonych przez państwo operatora lub państwo rejestracji.

W przypadku statków powietrznych niezarejestrowanych w państwie operatora Agencja może zażądać:

1)	danych szczegółowych na temat umowy leasingu dla każdego takiego statku powietrznego; oraz

2)	w stosownych przypadkach, kopii umowy dotyczącej danego statku powietrznego zawartej między państwem operatora i państwem rejestracji zgodnie z art. 83bis Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.

TCO.305 Loty nieregularne — jednorazowe powiadomienie

Na zasadzie odstępstwa od TCO.300 lit. a), operator z państwa trzeciego może wykonywać loty w ramach ratownictwa lotniczego lub loty nieregularne bądź serię lotów nieregularnych w reakcji na nieprzewidzianą, natychmiastową i nagłą potrzebę operacyjną, bez uprzedniego uzyskania zezwolenia, pod warunkiem że operator ten:

1)	powiadomi Agencję przed planowanym terminem pierwszego lotu w formie i na zasadach określonych przez Agencję;

2)	nie jest objęty zakazem wykonywania przewozów nałożonym na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (4); oraz

3)	złoży wniosek o zezwolenie w ciągu 10 dni roboczych od daty powiadomienia Agencji zgodnie z TCO.300.

Loty określone w powiadomieniu przewidzianym w lit. a) pkt 1 mogą być wykonywane przez okres maksymalnie sześciu kolejnych tygodni, licząc od daty powiadomienia, albo do czasu, gdy Agencja podejmie decyzję w sprawie wniosku zgodnie z częścią ART, w zależności od tego, który z tych terminów przypadnie wcześniej.

Operator może złożyć takie powiadomienie tylko raz na 24 miesiące.

TCO.310 Uprawnienia posiadacza zezwolenia

Uprawnienia operatora są podane w specyfikacjach do zezwolenia i nie wykraczają poza uprawnienia przyznane przez państwo operatora.

TCO.315 Zmiany

Wszelkie zmiany, poza zmianami uzgodnionymi zgodnie z ART.210 lit. c), mające wpływ na warunki zezwolenia lub powiązane z nim specyfikacje, wymagają uprzedniego zatwierdzenia przez Agencję.

Operator z państwa trzeciego przedkłada Agencji wniosek o uprzednie zatwierdzenie co najmniej 30 dni przed datą wdrożenia zamierzonej zmiany.

Operator z państwa trzeciego przedstawia Agencji informacje, o których mowa w TCO.300, w zakresie objętym zamierzoną zmianą.

Po złożeniu wniosku o zmianę operator z państwa trzeciego musi działać zgodnie z warunkami określonymi przez Agencję na podstawie ART.225 lit. b).

Wszystkie zmiany niewymagające uprzedniego zatwierdzenia, uzgodnione zgodnie z ART.210 lit. c), są zgłaszane Agencji przed ich wdrożeniem.

TCO.320 Utrzymanie ważności

Zezwolenie zachowuje ważność pod warunkiem że:

1)	operator z państwa trzeciego niezmiennie spełnia odpowiednie wymagania części TCO. Należy przy tym uwzględnić również przepisy dotyczące sposobów postępowania ze stwierdzonymi nieprawidłowościami, o których mowa w TCO.325;

2)	certyfikat przewoźnika lotniczego lub równoważny dokument wydany przez państwo operatora oraz, w stosownych przypadkach, powiązane z nimi specyfikacje operacyjne pozostają ważne;

3)	Agencja ma dostęp do operatora z państwa trzeciego zgodnie z przepisami TCO.115;

4)	operator z państwa trzeciego nie jest objęty zakazem wykonywania przewozów nałożonym na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005;

5)	nie zrzeczono się zezwolenia ani nie zostało ono zawieszone bądź cofnięte;

6)	w okresie każdych 24 miesięcy kalendarzowych operator z państwa trzeciego wykonuje w ramach zezwolenia co najmniej jeden lot na terytorium podlegającym postanowieniom Traktatu, z tego terytorium lub do tego terytorium.

Po zrzeczeniu się lub cofnięciu zezwolenia należy je zwrócić Agencji.

TCO.325 Nieprawidłowości

Po otrzymaniu powiadomienia o stwierdzeniu nieprawidłowości przez Agencję zgodnie z ART.230, operator z państwa trzeciego musi:

a)	określić przyczynę źródłową niezgodności;

b)	ustanowić plan działań naprawczych mających wyeliminować przyczynę źródłową stwierdzonej niezgodności w możliwym do przyjęcia terminie i przedstawić go Agencji;

c)	wykazać, że wdrożył działania naprawcze w sposób wymagany przez Agencję w terminie uzgodnionym z Agencją zgodnie z ART.230 lit. e) pkt 1.

(1) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie wspólnych zasad w zakresie lotnictwa cywilnego i utworzenia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego oraz uchylające dyrektywę Rady 91/670/EWG, rozporządzenie (WE) nr 1592/2002 i dyrektywę 2004/36/WE (Dz.U. L 79 z 19.3.2008, s. 1). Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (UE) nr 6/2013 z dnia 8 stycznia 2013 r. (Dz.U. L 4 z 9.1.2013, s. 34).

(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 996/2010 z dnia 20 października 2010 r. w sprawie badania wypadków i incydentów w lotnictwie cywilnym oraz zapobiegania im oraz uchylające dyrektywę 94/56/WE (Dz.U. L 295 z 12.11.2010, s. 35).

(3) Rozporządzenie (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty i informowania pasażerów korzystających z transportu lotniczego o tożsamości przewoźnika lotniczego wykonującego przewóz oraz uchylające art. 9 dyrektywy 2004/36/WE (Dz.U. L 344 z 27.12.2005, s. 15).

(4) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 965/2012 z dnia 5 października 2012 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne odnoszące się do operacji lotniczych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 (Dz.U. L 296 z 25.10.2012, s. 1).

ZAŁĄCZNIK 2

CZĘŚĆ ART

WYMAGANIA URZĘDOWE DOTYCZĄCE WYDAWANIA ZEZWOLEŃ OPERATOROM Z PAŃSTW TRZECICH

SEKCJA I

Przepisy ogólne

ART.100 Zakres

Niniejszy załącznik („części ART”) ustanawia wymagania administracyjne obowiązujące państwa członkowskie i Agencję, w szczególności dotyczące:

a)	wydawania, utrzymywania, zmieniania, ograniczania, zawieszania lub cofania zezwoleń dla operatorów z państw trzecich prowadzących operacje zarobkowego transportu lotniczego; oraz

b)	monitorowania tych operatorów.

ART.105 Alternatywne sposoby spełnienia wymagań

Agencja ocenia wszelkie alternatywne sposoby spełnienia wymagań proponowane przez operatorów z państw trzecich zgodnie z TCO.105 lit. b), dokonując analizy przedstawionej dokumentacji oraz, jeżeli zostanie to uznane za konieczne, przeprowadzając inspekcję danego operatora z państwa trzeciego.

Jeżeli Agencja uzna, że alternatywne sposoby spełnienia wymagań są zgodne z przepisami części TCO, bez zbędnej zwłoki powiadamia ona wnioskodawcę o możliwości wdrożenia przedmiotowych alternatywnych sposobów spełnienia wymagań oraz, w stosownych przypadkach, dokonuje odpowiednich zmian w zezwoleniu wnioskodawcy.

ART.110 Wymiana informacji

Agencja informuje Komisję i państwa członkowskie o przypadkach:

1)	odrzucenia wniosku o wydanie zezwolenia;

2)	wprowadzenia do zezwolenia ograniczeń ze względów bezpieczeństwa bądź zawieszenia lub cofnięcia zezwolenia.

Agencja informuje państwa członkowskie o powiadomieniach otrzymanych zgodnie z TCO.305 w terminie jednego dnia roboczego od otrzymania powiadomienia.

Agencja regularnie udostępnia państwom członkowskim zaktualizowany wykaz zezwoleń, które wydała, ograniczyła, zmieniła, zawiesiła lub cofnęła.

Państwa członkowskie informują Agencję o zamiarze podjęcia przez nie środków zgodnie z art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2111/2005.

ART.115 Prowadzenie dokumentacji

Agencja ustanawia system dokumentowania umożliwiający odpowiednie przechowywanie, dostępność i wiarygodną identyfikację danych dotyczących:

1)	szkoleń, kwalifikacji i uprawnień swojego personelu;

2)	zezwoleń wydanych operatorom z państw trzecich lub otrzymanych powiadomień;

3)	procesów wydawania zezwoleń i stałego monitorowania operatorów z państw trzecich, którym wydano zezwolenia;

4)	nieprawidłowości oraz uzgodnionych działań naprawczych i dat ich zakończenia;

5)	podjętych środków egzekucyjnych, w tym grzywien wnioskowanych przez Agencję zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 216/2008;

6)	wdrażania działań naprawczych zatwierdzonych przez Agencję zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2008; oraz

7)	stosowania przepisów zapewniających elastyczność podejścia zgodnie z art. 18 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 216/2008.

Cała dokumentacja jest przechowywana przez co najmniej 5 lat, z zastrzeżeniem obowiązujących przepisów o ochronie danych.

SEKCJA II

Zezwolenie, monitorowanie i egzekwowanie

ART.200 Procedura oceny wstępnej — przepisy ogólne

Po otrzymaniu wniosku o wydanie zezwolenia zgodnie z TCO.300 Agencja dokonuje oceny zgodności danego operatora z państwa trzeciego ze stosownymi wymaganiami części TCO.

Ocena wstępna musi zostać ukończona w ciągu 30 dni od otrzymania wniosku lub 30 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia operacji, w zależności od tego, który z tych terminów przypada później.

W przypadku gdy ocena wstępna wskazuje na konieczność przeprowadzenia szerszej oceny lub audytu, okres przeznaczony na jej przeprowadzenie przedłuża się odpowiednio o czas potrzebny na poszerzoną ocenę lub audyt.

Ocenę wstępną przeprowadza się w oparciu o:

1)	dokumentację i dane przedstawione przez operatora z państwa trzeciego;

2)	odpowiednie informacje dotyczące poziomu bezpieczeństwa zapewnianego przez operatora z państwa trzeciego, w tym raporty z inspekcji na płycie, informacje zgłoszone zgodnie z ARO.RAMP.145 lit. c), uznane normy branżowe, dane o wypadkach i środkach egzekucyjnych podjętych przez państwo trzecie;

3)	odpowiednie informacje dotyczące zdolności w zakresie nadzoru posiadanych przez państwo operatora lub państwo rejestracji, stosownie do przypadku, w tym wyniki audytów przeprowadzonych na podstawie konwencji międzynarodowych lub krajowych programów oceny bezpieczeństwa; oraz

4)	decyzje, wyniki dochodzeń prowadzonych w trybie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 lub wyniki wspólnych konsultacji prowadzonych w trybie rozporządzenia (WE) nr 473/2006 (1).

Agencja wskazuje — w porozumieniu z państwami członkowskimi — normy ICAO, dla których dopuszcza ona stosowanie środków łagodzących w przypadku zgłoszenia odstępstw od normy ICAO przez państwo operatora lub państwo rejestracji. Agencja akceptuje środki łagodzące kiedy uzna, że zapewniają one poziom bezpieczeństwa równoważny do tego, który jest zapewniany przez normę, od której zgłaszane są odstępstwa.

W przypadku niemożności uzyskania wystarczającego poziomu zaufania do operatora z państwa trzeciego lub państwa operatora w wyniku przeprowadzenia oceny wstępnej, Agencja:

1)	odrzuca wniosek, jeżeli wynik oceny wskazuje, iż dalsza ocena nie będzie skutkować wydaniem zezwolenia; lub

2)	przeprowadza poszerzoną ocenę w zakresie niezbędnym do stwierdzenia, że planowana działalność będzie prowadzona w zgodności ze stosownymi wymaganiami części TCO.

ART.205 Procedura oceny wstępnej — operatorzy z państw trzecich objęci zakazem wykonywania przewozów

Po otrzymaniu wniosku o wydanie zezwolenia od operatora objętego zakazem lub ograniczeniem wykonywania przewozów, nałożonym na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005, Agencja stosuje odpowiednią procedurę oceny zgodnie z ART.200.

W przypadku gdy operator jest objęty zakazem wykonywania przewozów z powodu niesprawowania przez państwo operatora odpowiedniego nadzoru, Agencja przekazuje Komisji informacje do celów przeprowadzenia dalszej oceny danego operatora i państwa operatora zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 2111/2005.

Agencja przeprowadza audyt w przypadku, gdy:

1)	operator z państwa trzeciego zgodzi się poddać audytowi;

2)	wynik oceny, o której mowa w lit. a) i b), wskazuje na możliwość zakończenia audytu z pozytywnym rezultatem; oraz

3)	audyt można przeprowadzić w obiektach należących do operatora z państwa trzeciego bez ryzyka narażenia na niebezpieczeństwo personelu Agencji.

W przypadku istnienia dowodów na występowanie znaczących braków w nadzorze nad wnioskodawcą audyt operatora z państwa trzeciego może obejmować ocenę nadzoru sprawowanego przez państwo operatora.

Agencja informuje Komisję o wynikach audytu.

ART.210 Wydanie zezwolenia

Agencja wydaje zezwolenie wraz z powiązanymi z nim specyfikacjami zgodnie z treścią dodatków I i II, w przypadku gdy:

1)	stwierdzi, że operator z państwa trzeciego posiada ważny certyfikat przewoźnika lotniczego lub równoważny dokument, wraz z powiązanymi z nim specyfikacjami operacyjnymi, wydany przez państwo operatora;

2)	stwierdzi, że operator z państwa trzeciego uzyskał zezwolenie państwa operatora na prowadzenie operacji w UE;

stwierdzi, że operator z państwa trzeciego:

(i)	przestrzega stosownych wymagań części TCO;

(ii)	terminowo przekazał zrozumiałe i odpowiednie informacje w następstwie przeprowadzenia przez Agencję oceny lub audytu, stosownie do przypadku; oraz

(iii)

terminowo zrealizował działania naprawcze przedstawione w odpowiedzi na ewentualne stwierdzone przypadki niezgodności.

4)	nie ma dowodów na znaczące ograniczenie zdolności państwa operatora lub państwa rejestracji, stosownie do przypadku, w zakresie certyfikacji operatora i nadzoru nad operatorem lub statkiem powietrznym zgodnie ze stosownymi normami ICAO; oraz

5)	wnioskodawca nie jest objęty zakazem wykonywania przewozów nałożonym na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005.

Zezwolenie wydaje się na czas nieokreślony.

Uprawnienia i zakres działalności, na prowadzenie której operator z państwa trzeciego uzyskał zezwolenie, są określane w specyfikacjach dołączanych do zezwolenia.

Agencja uzgadnia z operatorem z państwa trzeciego zakres zmian, na dokonanie których operator ten nie potrzebuje uprzedniego zatwierdzenia.

ART.215 Monitorowanie

Agencja ocenia:

1)	ciągłe spełnianie stosownych wymagań części TCO przez operatorów z państw trzecich, którym wydała zezwolenia;

2)	w stosownych przypadkach, wdrażanie działań naprawczych zleconych przez Agencję zgodnie z art. 22 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 216/2008.

Ocena ta musi:

1)	uwzględniać przedstawione przez operatora z państwa trzeciego dokumenty i dane dotyczące bezpieczeństwa;

uwzględniać odpowiednie informacje dotyczące poziomu bezpieczeństwa zapewnianego przez operatora z państwa trzeciego, w tym raportu z inspekcji na płycie, informacje zgłoszone zgodnie z ARO.RAMP.145 lit. c), uznane normy branżowe, dane o wypadkach i środkach egzekucyjnych podjętych przez państwo trzecie;

3)	uwzględniać odpowiednie informacje dotyczące zdolności w zakresie nadzoru posiadanych przez państwo operatora lub państwo rejestracji, stosownie do przypadku, w tym wyniki audytów przeprowadzonych na podstawie konwencji międzynarodowych lub krajowych programów oceny bezpieczeństwa;

4)	uwzględniać decyzje i wyniki dochodzeń prowadzonych w trybie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 lub wyniki wspólnych konsultacji prowadzonych w trybie rozporządzenia (WE) nr 473/2006;

5)	uwzględniać wyniki poprzednich ocen lub audytów, o ile takowe przeprowadzono; oraz

6)	dostarczać Agencji dowodów potrzebnych w razie konieczności podjęcia dalszych działań, w tym środków przewidzianych w ART.235.

Zakres działań monitorujących określonych w lit. a) i b) ustala się na podstawie rezultatów wcześniejszych działań związanych z wydawaniem zezwoleń lub z monitorowaniem.

W przypadku gdy na podstawie dostępnych informacji istnieje podejrzenie obniżenia poziomu bezpieczeństwa zapewnianego przez operatora z państwa trzeciego lub możliwości w zakresie nadzoru posiadanych przez państwo operatora poniżej stosownych norm zawartych w załącznikach do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, Agencja przeprowadza dodatkową ocenę w zakresie niezbędnym do ustalenia, iż zamierzona operacja będzie prowadzona zgodnie ze stosownymi wymaganiami części TCO.

Agencja gromadzi i przetwarza wszelkie informacje dotyczące bezpieczeństwa uznane za istotne dla monitorowania.

ART.220 Program monitorowania

Agencja ustanawia i utrzymuje program monitorowania obejmujący działania wymagane przepisami ART.215 oraz, w stosownych przypadkach, podczęści ARO.RAMP.

Program monitorowania jest opracowywany z uwzględnieniem wyników wcześniejszych działań związanych z wydawaniem zezwoleń lub z monitorowaniem.

Agencja dokonuje przeglądu operatorów z państw trzecich w okresach nieprzekraczających 24 miesięcy.

Okres ten można skrócić w przypadku wystąpienia przesłanek świadczących o tym, iż poziom bezpieczeństwa zapewniany przez operatora z państwa trzeciego lub możliwości w zakresie nadzoru posiadane przez państwo operatora uległy obniżeniu poniżej stosownych norm zawartych w załącznikach do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.

Agencja może przedłużyć omawiany okres do maksimum 48 miesięcy, jeżeli ustali, iż w poprzednim okresie monitorowania:

1)	nie wystąpiły żadne przesłanki świadczące o tym, iż organ nadzorczy państwa operatora nie sprawuje skutecznego nadzoru nad podległymi mu operatorami;

2)	operator z państwa trzeciego na bieżąco i terminowo zgłaszał zmiany, o których mowa w TCO.315;

3)	nie stwierdzono nieprawidłowości poziomu 1, o których mowa w ART.230 lit. b); oraz

4)	wszystkie działania naprawcze zrealizowano w terminie zaakceptowanym lub przedłużonym przez Agencję zgodnie z ART.230 lit. e) pkt 1.

Program monitorowania obejmuje dokumentowanie dat wykonania działań monitorujących, w tym spotkań.

ART.225 Zmiany

Po otrzymaniu wniosku o zmianę wymagającą uprzedniego zatwierdzenia Agencja stosuje odpowiednią procedurę zgodnie z ART.200, w zakresie ograniczonym do zakresu zmiany.

Agencja określa warunki, według których operator z państwa trzeciego może prowadzić działalność w ramach swojego zezwolenia w okresie wprowadzania zmiany, chyba że uzna ona, iż posiadane przez niego zezwolenie należy zawiesić.

W przypadku zmian, które nie wymagają uprzedniego zatwierdzenia, Agencja dokonuje oceny informacji przedstawionych w powiadomieniu przesłanym przez operatora z państwa trzeciego zgodnie z TCO.315 w celu sprawdzenia, czy spełnione zostały stosowne wymagania. W przypadku niespełnienia któregokolwiek z tych wymagań Agencja:

1)	powiadamia operatora z państwa trzeciego o niezgodności z wymaganiami i zwraca się o rewizję proponowanych zmian, tak aby spełnione zostały wymagania; oraz

2)	w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości poziomu 1 lub 2 postępuje zgodnie z ART.230 i ART.235, odpowiednio do sytuacji.

ART.230 Nieprawidłowości i działania naprawcze

Agencja musi posiadać system analizy nieprawidłowości pod kątem ich wpływu na bezpieczeństwo.

Agencja stwierdza nieprawidłowości poziomu 1 w przypadku wykrycia znaczących niezgodności ze stosownymi wymaganiami rozporządzenia (WE) nr 216/2008 i części TCO lub warunkami zezwolenia, które obniżają bezpieczeństwo lotu lub poważnie mu zagrażają.

Do nieprawidłowości poziomu 1 należą między innymi:

1)	nieudzielenie Agencji dostępu do obiektów operatora z państwa trzeciego w sposób określony w TCO.115 lit. b) podczas zwykłych godzin pracy i po otrzymaniu pisemnego żądania;

2)	wprowadzenie zmian wymagających uprzedniego zatwierdzenia bez uzyskania tego zatwierdzenia zgodnie z ART.210;

3)	uzyskanie zezwolenia lub utrzymanie jego ważności drogą fałszerstwa dokumentacji dowodowej;

4)	przypadki udowodnionego nadużycia lub nielegalnego wykorzystania zezwolenia.

Agencja stwierdza nieprawidłowości poziomu 2 w przypadku wykrycia jakichkolwiek niezgodności ze stosownymi wymaganiami rozporządzenia (WE) nr 216/2008 i części TCO lub warunkami zezwolenia, które mogłyby obniżyć bezpieczeństwo lotu lub mu zagrozić.

Jeżeli w wyniku prowadzonych działań monitorujących wykryte zostaną nieprawidłowości, Agencja, bez uszczerbku dla pozostałych działań wymaganych rozporządzeniem (WE) nr 216/2008 i jego przepisami wykonawczymi, informuje operatora z państwa trzeciego o tych nieprawidłowościach na piśmie i żąda podjęcia działań naprawczych w celu usunięcia lub złagodzenia przyczyny źródłowej i zapobieżenia powtórnemu wystąpieniu stwierdzonych niezgodności.

W przypadku nieprawidłowości poziomu 2 Agencja:

wyznacza operatorowi z państwa trzeciego termin wdrożenia działań naprawczych odpowiedni do istoty stwierdzonej nieprawidłowości. Na koniec wyznaczonego terminu, w zależności od istoty stwierdzonej nieprawidłowości, Agencja może go przedłużyć pod warunkiem uzgodnienia z Agencją zadowalającego drugiego planu działań naprawczych; oraz

ocenia działanie naprawcze i plan wdrożenia zaproponowane przez operatora z państwa trzeciego. Agencja akceptuje te działania i plan, jeżeli w wyniku oceny stwierdzi, że zawarte w nich analizy przyczyn źródłowych i propozycja przebiegu działań są wystarczające do skutecznego usunięcia lub złagodzenia tych przyczyn, tak aby zapobiec ponownemu wystąpieniu stwierdzonych niezgodności.

W przypadku nieprzedstawienia przez operatora z państwa trzeciego możliwego do przyjęcia planu działań naprawczych, o którym mowa w ART.230 lit. e) pkt 1, lub niezrealizowania działań naprawczych w terminie przyjętym lub przedłużonym przez Agencję status stwierdzonej nieprawidłowości zostaje podniesiony do poziomu 1 i podejmowane są działania określone w ART.235 lit. a).

Agencja dokumentuje wszystkie stwierdzone przez siebie nieprawidłowości i powiadamia o nich państwo operatora lub państwo rejestracji, stosownie do przypadku.

ART.235 Ograniczenie, zawieszenie i cofnięcie zezwolenia

Bez uszczerbku dla pozostałych środków egzekucyjnych Agencja podejmuje działania w celu ograniczenia lub zawieszenia zezwolenia w przypadku:

1)	stwierdzenia nieprawidłowości poziomu 1;

2)	istnienia wiarygodnych dowodów na to, że państwo operatora lub państwo rejestracji, stosownie do przypadku, nie jest w stanie certyfikować i nadzorować operatora lub statku powietrznego zgodnie ze stosownymi normami ICAO; lub

3)	objęcia operatora z państwa trzeciego środkami wdrożonymi w trybie art. 6 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 2111/2005.

Zezwolenie zawiesza się na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy. Na koniec sześciomiesięcznego okresu zawieszenia Agencja może go przedłużyć o dodatkowe 3 miesiące.

Ograniczenie lub zawieszenie jest znoszone, jeżeli Agencja uzna, że operator z państwa trzeciego lub państwo operatora podjęli udane działania naprawcze.

Rozważając zniesienie zawieszenia, Agencja przeprowadza audyt operatora z państwa trzeciego, o ile spełnione zostały warunki przedstawione w ART.205 lit. c). Jeżeli zawieszenie jest spowodowane znaczącymi brakami w nadzorze nad wnioskodawcą ze strony państwa operatora lub państwa rejestracji, stosownie do przypadku, w ramach audytu może zostać przeprowadzona ocena sprawdzająca usunięcie tych braków w nadzorze.

Agencja cofa zezwolenie w przypadku, gdy:

1)	upłynął okres, o którym mowa w lit. b); lub

2)	operator z państwa trzeciego zostaje objęty zakazem wykonywania przewozów nałożonym na podstawie rozporządzenia (WE) nr 2111/2005.

Jeżeli po wprowadzeniu ograniczenia, o którym mowa w lit. a), na operatora z państwa trzeciego zostanie nałożone, zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) 2111/2005, ograniczenie dotyczące prowadzenia operacji, Agencja utrzymuje ograniczenie zezwolenia do czasu zniesienia ograniczenia dotyczącego prowadzenia operacji.

(1) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 473/2006 z dnia 22 marca 2006 r. ustanawiające przepisy wykonawcze dotyczące wspólnotowego wykazu przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty określonemu w rozdziale II rozporządzenia (WE) nr 2111/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 84 z 23.3.2006, s. 8).

Dodatek I

Dodatek II

6.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 133/39

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 458/2014

z dnia 29 kwietnia 2014 r.

dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (1), w szczególności jego art. 9 ust. 1 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, stanowiącej załącznik do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, konieczne jest przyjęcie środków dotyczących klasyfikacji towaru określonego w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87 ustanowiono Ogólne reguły interpretacji Nomenklatury scalonej. Reguły te stosuje się także do każdej innej nomenklatury, która jest w całości lub w części oparta na Nomenklaturze scalonej, bądź która dodaje do niej jakikolwiek dodatkowy podpodział i która została ustanowiona szczególnymi przepisami unijnymi, w celu stosowania środków taryfowych i innych środków odnoszących się do obrotu towarowego.

(3)	Stosownie do wymienionych wyżej ogólnych reguł, towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku należy klasyfikować do kodów CN wskazanych w kolumnie 2, na mocy uzasadnień określonych w kolumnie 3 tej tabeli.

(4)

Należy zagwarantować, aby wiążąca informacja taryfowa wydana odnośnie do towarów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, mogła być nadal przywoływana przez osobę, której udzielono tej informacji, przez pewien okres, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (2). Okres ten powinien wynosić trzy miesiące.

(5)	Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii na temat pkt 1 załącznika do niniejszego rozporządzenia w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego, środki przewidziane w pkt 2 załącznika do niniejszego rozporządzenia są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Towar opisany w kolumnie 1 tabeli zamieszczonej w załączniku klasyfikuje się w Nomenklaturze scalonej do kodów CN wskazanych w kolumnie 2 tej tabeli.

Artykuł 2

Wiążąca informacja taryfowa, która nie jest zgodna z niniejszym rozporządzeniem, może być nadal przywoływana przez okres trzech miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, zgodnie z art. 12 ust. 6 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Algirdas ŠEMETA

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1.

(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 1).

ZAŁĄCZNIK

Opis towarów

Klasyfikacja

(kod CN)

Uzasadnienie

(1)

(2)

(3)

Urządzenie cyfrowe o konstrukcji tradycyjnej kamery wideo do utrwalania i zapisywania obrazów nieruchomych i obrazów wideo w pamięci wewnętrznej lub na karcie pamięci.

Urządzenie jest wyposażone w przetwornik obrazu (CCD) 0,8 megapiksela oraz składany wizjer typu wyświetlacza ciekłokrystalicznego (LCD) o wymiarze przekątnej w przybliżeniu 7 cm (2,7 cala), który może być używany podczas utrwalania obrazów lub jako ekran do wyświetlania nagranych obrazów.

Urządzenie ma następujące interfejsy:

—	gniazdo kart pamięci,

—	wyjście wideo typu composite,

—	wyjście audio,

—

USB.

Maksymalna rozdzielczość nieruchomych obrazów wynosi 1 600 × 1 200 pikseli (1,92 megapiksela).

Urządzenie może zapisywać wideo przy 50 klatkach na sekundę z maksymalną rozdzielczością 720 × 576 pikseli.

Urządzenie oferuje funkcję zoomu optycznego podczas zapisu wideo.

Podczas prezentacji pliki wideo nie mogą być przesyłane do urządzenia z maszyny do automatycznego przetwarzania danych przez złącze USB.

8525 80 91

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1 i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, uwagę 3 do sekcji XVI oraz brzmienie kodów CN 8525, 8525 80 i 8525 80 91.

Biorąc pod uwagę obiektywne cechy urządzenia, takie jak jego konstrukcja oraz kształt, obecność przetwornika obrazu CCD o niskiej rozdzielczości wynoszącej 0,8 megapiksela, zdolność do zapisywania wideo o jakości standardowych dysków DVD (rozdzielczość 720 × 576 pikseli przy 50 klatkach na sekundę) oraz zapisywania nieruchomych obrazów o niskiej jakości (maksymalna rozdzielczość 1,92 megapiksela), utrwalanie i zapisywanie obrazów wideo jest podstawową funkcją urządzenia w rozumieniu uwagi 3 do sekcji XVI (zob. również orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie C-193/10, KMB Europe przeciwko Hauptzollamt Duisburg (wyrok z 2010 r., Zb.Orz., s. I-12903, pkt 23–25)).

Fakt, że kamera zapisuje wideo z rozdzielczością niższą niż 800 × 600 pikseli nie zmienia podstawowej funkcji urządzenia. Wyklucza się zatem klasyfikację do podpozycji 8525 80 30 jako aparat cyfrowy.

Urządzenie jest w stanie jedynie zapisywać dźwięk i obraz wykonane przez kamerę telewizyjną, a możliwość przesyłania plików do kamery nie może być aktywowana po prezentacji poprzez prostą modyfikację urządzenia przez użytkownika, który nie ma odpowiednich umiejętności.

Zatem należy je klasyfikować do kodu 8525 80 91 jako rejestrującą kamerę wideo nadającą się jedynie do zapisu dźwięku i obrazu zarejestrowanego przez kamerę telewizyjną.

Urządzenie cyfrowe o konstrukcji tradycyjnej kamery wideo służące do utrwalania i zapisywania obrazów nieruchomych i obrazów wideo w pamięci wewnętrznej lub na karcie pamięci.

Urządzenie ma następujące interfejsy:

—	gniazdo kart pamięci,

—	wyjście wideo typu composite,

—	wyjście audio,

—

USB.

Maksymalna rozdzielczość nieruchomych obrazów wynosi 1 600 × 1 200 pikseli (1,92 megapiksela).

Urządzenie może zapisywać wideo przy 50 klatkach na sekundę z maksymalną rozdzielczością 720 × 576 pikseli.

Urządzenie oferuje funkcję zoomu optycznego podczas zapisu wideo.

Podczas prezentacji pliki mogą być przesyłane do urządzenia z maszyny do automatycznego przetwarzania danych przez złącze USB.

8525 80 99

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1 i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, uwagę 3 do sekcji XVI oraz brzmienie kodów CN 8525, 8525 80 i 8525 80 99.

Biorąc pod uwagę obiektywne cechy urządzenia, takie jak jego konstrukcja oraz kształt, obecność przetwornika obrazu CCD o niskiej rozdzielczości 0,8 megapikseli, zdolność do zapisywania wideo o jakości standardowych dysków DVD (rozdzielczość 720 × 576 pikseli przy 50 klatkach na sekundę) oraz zapisywania nieruchomych obrazów o niskiej jakości (maksymalna rozdzielczość 1,92 megapiksela), utrwalanie i zapisywanie obrazów wideo jest podstawową funkcją urządzenia, w rozumieniu uwagi 3 do sekcji XVI (zob. również orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 9 grudnia 2010 r. w sprawie C-193/10, KMB Europe przeciwko Hauptzollamt Duisburg (wyrok z 2010 r., Zb.Orz., s. I-12903, pkt 23–25)).

Skoro urządzenie jest w stanie zapisywać pliki wideo ze źródeł innych niż wbudowana kamera telewizyjna, wyklucza się klasyfikację do podpozycji 8525 80 91 jako rejestrująca kamera wideo nadająca się jedynie do zapisu dźwięku i obrazu wykonanego przez kamerę telewizyjną.

Urządzenie należy zatem klasyfikować do kodu CN 8525 80 99 jako pozostałe rejestrujące kamery wideo.

6.5.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 133/43

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 459/2014

z dnia 29 kwietnia 2014 r.

zmieniające niektóre rozporządzenia dotyczące klasyfikacji towarów według Nomenklatury scalonej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Rozporządzeniem Rady (UE) nr 953/2013 (2) zmieniono załącznik I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 i zastąpiono kody 8528 59 10, 8528 59 40 i 8528 59 80 kodami 8528 59 20, 8528 59 31, 8528 59 39 i 8528 59 70.

(2)

Niektóre rozporządzenia Komisji dotyczące klasyfikacji towarów, przyjęte w celu zapewnienia jednolitego stosowania Nomenklatury scalonej, ustanowionej rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87, odnoszą się do nieistniejących już kodów. Rozporządzenia te powinny zatem zostać zmienione w celu uwzględnienia właściwych obowiązujących kodów.

(3)	Komitet Kodeksu Celnego nie wydał opinii dotyczącej pozycji znajdującej się w załączniku III do niniejszego rozporządzenia w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego Komitetu. Środki przewidziane w załączniku I, II i IV do niniejszego rozporządzenia są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

1. Załącznik do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1156/2008 (3), zmieniony rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 441/2013 (4), zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

2. Pozycję 1 załącznika do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1172/2008 (5), zmienionego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 441/2013, zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.

3. Załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1196/2011 (6) zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku III do niniejszego rozporządzenia.

4. Załącznik do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 698/2012 (7) zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 29 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Algirdas ŠEMETA

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1.

(2) Rozporządzenie Rady (UE) nr 953/2013 z dnia 26 września 2013 r. zmieniające załącznik I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 263 z 5.10.2013, s. 4).

(3) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1156/2008 z dnia 20 listopada 2008 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów w Nomenklaturze Scalonej (Dz.U. L 310 z 21.11.2008, s. 9).

(4) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 441/2013 z dnia 7 maja 2013 r. zmieniające lub uchylające niektóre rozporządzenia dotyczące klasyfikacji towarów według Nomenklatury scalonej (Dz.U. L 130 z 15.5.2013, s. 1).

(5) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1172/2008 z dnia 25 listopada 2008 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów w Nomenklaturze scalonej (Dz.U. L 317 z 27.11.2008, s. 4).

(6) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1196/2011 z dnia 17 listopada 2011 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej (Dz.U. L 303 z 22.11.2011, s. 12).

(7) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 698/2012 z dnia 25 lipca 2012 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej (Dz.U. L 203 z 31.7.2012, s. 34).

ZAŁĄCZNIK I

„ZAŁĄCZNIK

Opis towarów

Klasyfikacja (kod CN)

Uzasadnienie

(1)

(2)

(3)

Urządzenie do zapisu, odtwarzania i wyświetlania nieruchomych obrazów (tak zwana »cyfrowa ramka do zdjęć«), o całkowitych wymiarach 17 cm (L) × 12,9 cm (W) × 12,3 cm (D), składające się z następujących głównych komponentów w jednej obudowie:

—	kolorowego wyświetlacza typu ciekłokrystalicznego (LCD) o przekątnej ekranu wynoszącej 13 cm (5,1 cala) i rozdzielczości 320 × 240 pikseli,

—	gniazda na kartę modułu identyfikacji abonenta (karta SIM),

—	interfejsu na podczerwień,

—	pamięci wewnętrznej,

—	przycisków regulacyjnych.

Obrazy są przesyłane do pamięci wewnętrznej urządzenia z urządzenia kompatybilnego (np. telefonu komórkowego, maszyny do automatycznego przetwarzania danych lub cyfrowego aparatu fotograficznego) poprzez sygnał podczerwieni lub przy użyciu karty SIM za pomocą usługi wiadomości multimedialnych (MMS).

Obrazy mogą być również przesyłane z urządzenia za pomocą sygnału podczerwieni do kompatybilnego urządzenia.

Urządzenie obsługuje formaty JPEG i GIF o maksymalnej rozdzielczości 1 024 × 728 pikseli.

Urządzenie może wyświetlać obrazy pojedynczo lub w trybie pokazu slajdów.

Jego pamięć wewnętrzna może gromadzić do 50 obrazów.

8528 59 70

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1 i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, uwagę 3 do sekcji XVI oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 70.

Ponieważ urządzenie przeznaczone jest do wykonywania trzech funkcji w rozumieniu uwagi 3 do sekcji XVI (zapis, odtwarzanie i wyświetlanie obrazów), należy klasyfikować je tak, jakby składało się jedynie z tej maszyny, która wykonuje funkcję podstawową.

Ze względu na jego zdolność do wyświetlania obrazów uważa się, że podstawową funkcją urządzenia jest funkcja monitora, która jest specyficzną funkcją określoną w pozycji 8528.

Fakt, iż sygnały nie są wyświetlane bezpośrednio z zewnętrznych źródeł, nie wyklucza klasyfikacji do pozycji 8528, ponieważ monitory objęte tą pozycją mogą być zdolne do odbioru różnorodnych sygnałów z różnych źródeł (zob. również Noty wyjaśniające do Systemu Zharmonizowanego do pozycji 8528, akapit trzeci).

W związku z tym urządzenie należy klasyfikować do kodu CN 8528 59 70 jako pozostałe monitory.

Urządzenie do zapisu, odtwarzania i wyświetlania nieruchomych obrazów i obrazów wideo, jak również do zapisu i odtwarzania dźwięku (tak zwana »cyfrowa ramka multimedialna«), o całkowitych wymiarach 33 cm (W) × 24,1 cm (H) × 4,1 cm (D), składające się z następujących głównych komponentów w jednej obudowie:

—	kolorowego wyświetlacza typu ciekłokrystalicznego (LCD) o przekątnej ekranu 25,4 cm (10 cali) i rozdzielczości 800 × 480 pikseli,

—	pamięci wewnętrznej o pojemności 128 MB,

—	gniazd na karty pamięci,

—	wbudowanych głośników,

—	dwóch interfejsów USB,

—	przycisków regulacyjnych.

Obsługuje ono następujące formaty:

—	audio: MP3,

—	nieruchome obrazy: JPEG, GIF,

—	wideo: MPEG1, MPEG4, MOV, AVI.

Różne typy półprzewodnikowych urządzeń pamięci trwałej mogą być wkładane w gniazda kart pamięci.

Obrazy mogą być wyświetlane pojedynczo, w trybie pokazu slajdów lub w trybie miniatur.

8528 59 70

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1 i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, uwagę 3 do sekcji XVI oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 70.

Biorąc pod uwagę konstrukcję i koncepcję urządzenia, jego celem jest wyświetlanie obrazów nieruchomych i obrazów wideo. Zapis obrazów nieruchomych i obrazów wideo ma być uważany za drugorzędną funkcję urządzenia. Zatem uważa się, że jego podstawową funkcją jest funkcja monitora, która jest specyficzną funkcją określoną w pozycji 8528.

Urządzenie nie jest w stanie wyświetlać sygnałów bezpośrednio z maszyny do automatycznego przetwarzania danych, gdyż interfejsy USB są używane tylko do przesyłania plików multimedialnych. Wskutek tego wyklucza się klasyfikację do podpozycji 8528 51 00 i 8528 59 31.

Zatem urządzenie należy klasyfikować do kodu CN 8528 59 70 jako pozostałe monitory.”

ZAŁĄCZNIK II

„ZAŁĄCZNIK

Opis towarów

Klasyfikacja (kod CN)

Uzasadnienie

(1)

(2)

(3)

Urządzenie zasilane bateryjnie, składające się z laserowego systemu odczytu do odtwarzania wideo i kolorowego monitora do wyświetlania wideo (tak zwany »przenośny odtwarzacz DVD«). Jego całkowite wymiary wynoszą 19 cm (L) × 14,2 cm (W) × 3,7 cm (H), a masa wynosi 800 g.

Monitor jest urządzeniem typu ciekłokrystalicznego (LCD) o przekątnej ekranu 21,6 cm (8,5 cala). Urządzenie może być składane, a jego monitor obracany.

Urządzenie jest wyposażone we wbudowane głośniki.

Posiada ono następujące interfejsy:

—	gniazda rozszerzające do kart pamięci,

—

port USB,

—	wejście i wyjście wideo typu composite,

—	wyjścia słuchawkowe.

Może ono odczytywać nośniki optyczne (na przykład CD, DVD) oraz nośniki półprzewodnikowe (na przykład pamięć flash USB), w różnych formatach audio i wideo.

8528 59 70

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1 i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej, uwagę 3 do sekcji XVI oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 70.

Ponieważ urządzenie przeznaczone jest do wykonywania dwóch funkcji w rozumieniu uwagi 3 do sekcji XVI (odtwarzanie i wyświetlanie wideo), należy klasyfikować je tak, jakby składało się jedynie z tej maszyny, która wykonuje funkcję podstawową.

Biorąc pod uwagę konstrukcję i koncepcję urządzenia, a szczególnie rozmiar ekranu, który ułatwia oglądanie sekwencji wideo przez dłuższy okres, podstawową funkcją urządzenia jest wyświetlanie wideo.

Urządzenie nie jest w stanie wyświetlać sygnałów bezpośrednio z maszyny do automatycznego przetwarzania danych, gdyż port USB jest używany tylko do przesyłania plików multimedialnych. Wskutek tego wyklucza się klasyfikację do podpozycji 8528 51 00 i 8528 59 31.

Zatem urządzenie należy klasyfikować do kodu CN 8528 59 70 jako pozostałe monitory.”

ZAŁĄCZNIK III

„ZAŁĄCZNIK

Opis towarów

Klasyfikacja (kod CN)

Uzasadnienie

(1)

(2)

(3)

Przenośne, zasilane bateryjnie elektroniczne urządzenie okularowe do wyświetlania obrazów (tak zwane »wideo-okulary«), o wymiarach w stanie złożonym w przybliżeniu 15 cm × 3,5 cm × 2,5 cm.

Elektroniczne urządzenie okularowe składa się z dwóch ekranów ciekłokrystalicznych (LCD), o rozdzielczości 640 × 480 pikseli każdy (wirtualny odpowiednik ekranu o przekątnej 80 cali oglądanego z odległości 2 metrów) i obwodów do przetwarzania dźwięku, zamontowanych w oprawie podobnej do oprawki okularów.

Urządzenie jest wyposażone w następujące interfejsy:

—	wejście VGA,

—	wejście Audio Wideo (A/V).

Może być ono podłączone do maszyny do automatycznego przetwarzania danych (ADP) oraz do urządzeń, takich jak odtwarzacze wideo, odbiorniki telewizyjne lub konsole do gier.

Wyświetla ono wirtualne, trójwymiarowe (3D) obrazy wideo do celów rozrywkowych.

8528 59 31

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1 i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 31.

Wyklucza się klasyfikację do podpozycji 8528 72 jako aparatura odbiorcza do telewizji, ponieważ urządzenie nie zawiera tunera ani innego podobnego urządzenia umożliwiającego odbiór sygnałów telewizyjnych.

Urządzenie wykorzystuje dwa bardzo małe ekrany ciekłokrystaliczne (jeden przed każdym okiem) do utworzenia wirtualnego odpowiednika obrazu ekranu o przekątnej 80 cali oglądanego z odległości 2 metrów. Biorąc pod uwagę te obiektywne cechy i właściwości, a zwłaszcza jego zdolność do wyświetlania obrazów 3D, urządzenie jest przeznaczone do celów rozrywkowych, takich jak oglądanie filmów, telewizji lub gry. W związku z tym wyklucza się klasyfikację do podpozycji 8528 51, ponieważ urządzenie nie może być uważane za urządzenie w rodzaju stosowanych wyłącznie lub głównie w systemach ADP objętych pozycją 8471.

Ponieważ monitor jest zdolny do wyświetlania sygnałów z maszyny ADP na poziomie wystarczającym do praktycznego użycia z maszyną ADP, jest ono uważane za zdolne do wyświetlania sygnałów z maszyn do automatycznego przetwarzania danych o dopuszczalnym poziomie funkcjonalności.

Monitor należy zatem klasyfikować do kodu CN 8528 59 31 jako płaskie wyświetlacze panelowe zdolne do wyświetlania sygnałów z maszyny do automatycznego przetwarzania danych o dopuszczalnym poziomie funkcjonalności z ekranem o ciekłokrystalicznej technologii wyświetlania (LCD).”

ZAŁĄCZNIK IV

„ZAŁĄCZNIK

Opis towarów

Klasyfikacja (kod CN)

Uzasadnienie

(1)

(2)

(3)

Urządzenie wielofunkcyjne (tak zwane »samochodowe centrum multimedialne«), w rodzaju stosowanych w pojazdach silnikowych, składające się z dwóch głównych komponentów:

—	aparatury odbiorczej do radiofonii połączonej z odtwarzaczem CD/DVD,

—	odłączalnego, kolorowego wyświetlacza ciekłokrystalicznego (LCD), z funkcją dotykową, o przekątnej ekranu w przybliżeniu 17,5 cm (7 cali) i formacie obrazu 16:9.

Urządzenie jest wyposażone w złącza umożliwiające odbiór sygnałów wideo ze źródeł zewnętrznych, takich jak kamera cofania.

Urządzenie przedstawiane jest z urządzeniem do zdalnego sterowania.

Do urządzenia można podłączyć dodatkowy wyświetlacz.

8528 59 70

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1, 3 c) i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 70.

Urządzenie przeznaczone jest do wykonywania różnych funkcji (odtwarzanie dźwięku, odtwarzanie wideo, radiofonia, wyświetlanie wideo), z których żadna, biorąc pod uwagę jego konstrukcję i koncepcję, nie nadaje urządzeniu zasadniczego charakteru.

Zatem, przez zastosowanie reguły 3c) ORI, urządzenie należy klasyfikować do kodu CN 8528 59 70 jako pozostałe monitory.

Urządzenie wielofunkcyjne (tak zwane »samochodowe centrum multimedialne«), w rodzaju stosowanych w pojazdach silnikowych, o wymiarach w przybliżeniu 17 cm × 5 cm × 16 cm.

Składa się ono, w tej samej obudowie, z aparatury odbiorczej do radiofonii, aparatury odtwarzającej dźwięk i wideo oraz kolorowego wyświetlacza ciekłokrystalicznego (LCD) o przekątnej ekranu w przybliżeniu 8 cm (3,5 cala).

Urządzenie jest wyposażone w złącza umożliwiające odbiór sygnałów wideo ze źródeł zewnętrznych, takich jak kamera cofania.

Urządzenie może również odtwarzać dźwięk i obrazy z pamięci USB.

Urządzenie przedstawiane jest z urządzeniem do zdalnego sterowania.

Do urządzenia może być podłączony dodatkowy wyświetlacz.

8528 59 70

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1, 3 c) i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 70.

Urządzenie nie zdolne do wyświetlania sygnałów bezpośrednio z maszyny do automatycznego przetwarzania danych, gdyż interfejs USB jest używany tylko do odtwarzania dźwięku lub wideo z pamięci USB. Wskutek tego wyklucza się klasyfikację do podpozycji 8528 51 00 i 8528 59 31.

Zatem, przez zastosowanie reguły 3 c) ORI, urządzenie należy klasyfikować do kodu CN 8528 59 70 jako pozostałe monitory.

Urządzenie wielofunkcyjne (tak zwane »samochodowe centrum multimedialne«), w rodzaju stosowanych w pojazdach silnikowych.

Składa się ono, w tej samej obudowie, z aparatury odbiorczej do radiofonii, aparatury odtwarzającej dźwięk i wideo, aparatury radionawigacyjnej oraz kolorowego wyświetlacza ciekłokrystalicznego (LCD) o przekątnej ekranu w przybliżeniu 18 cm (7 cali) i formacie obrazu 16:9.

Urządzenie jest wyposażone w złącza umożliwiające odbiór sygnałów wideo ze źródeł zewnętrznych, takich jak kamera cofania lub tuner DVB-T.

Urządzenie może również odtwarzać dźwięk i obrazy z karty pamięci.

Urządzenie jest przedstawiane z dwoma urządzeniami do zdalnego sterowania.

Do urządzenia może być podłączony dodatkowy wyświetlacz.

8528 59 70

Klasyfikacja wyznaczona jest przez reguły 1, 3 c) i 6 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej oraz brzmienie kodów CN 8528, 8528 59 i 8528 59 70.

Urządzenie jest przeznaczone do wykonywania różnych funkcji (odtwarzanie dźwięku, odtwarzanie wideo, radionawigacja, radiofonia, wyświetlanie wideo), z których żadna, biorąc pod uwagę jego konstrukcję i koncepcję, nie nadaje urządzeniu zasadniczego charakteru.

Zatem, przez zastosowanie reguły 3 c) ORI, urządzenie należy klasyfikować do kodu CN 8528 59 70 jako pozostałe monitory.”

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 133

Wydanie polskie	Legislacja	Tom 57 6 maja 2014

Spis treści		I Akty ustawodawcze	Strona
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/55/UE z dnia 16 kwietnia 2014 r. w sprawie fakturowania elektronicznego w zamówieniach publicznych ( 1 )	1

	II Akty o charakterze nieustawodawczym
	ROZPORZĄDZENIA
*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 452/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. ustanawiające wymagania techniczne i procedury administracyjne dotyczące operacji lotniczych wykonywanych przez operatorów z państw trzecich zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 216/2008 ( 1 )	12
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 453/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej	27
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 454/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. uchylające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1066/2010 dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej	29
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 455/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej	31
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 456/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej	33
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 457/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej	35
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 458/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. dotyczące klasyfikacji niektórych towarów według Nomenklatury scalonej	39
*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 459/2014 z dnia 29 kwietnia 2014 r. zmieniające niektóre rozporządzenia dotyczące klasyfikacji towarów według Nomenklatury scalonej	43
*	Rozporządzenie Komisji (UE) nr 460/2014 z dnia 5 maja 2014 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 823/2012 w odniesieniu do daty wygaśnięcia zatwierdzenia substancji czynnej cyflutryna ( 1 )	51
	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 461/2014 z dnia 5 maja 2014 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	53

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	MA	35,3
	MK	96,5
	TN	109,1
	TR	97,3
	ZZ	84,6
0707 00 05	MA	35,6
	MK	51,1
	TR	133,0
	ZZ	73,2
0709 93 10	MA	70,8
	TR	113,2
	ZA	31,4
	ZZ	71,8
0805 10 20	EG	54,5
	IL	74,0
	MA	55,5
	TN	68,6
	TR	63,3
	ZZ	63,2
0805 50 10	MA	35,6
	TR	95,1
	ZZ	65,4
0808 10 80	AR	95,2
	BR	89,6
	CL	100,5
	CN	98,6
	MK	30,8
	NZ	137,8
	US	158,7
	ZA	110,2
	ZZ	102,7