30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/1

(1)

Swobodny przepływ osób jest jedną z podstawowych wolności Unii. Art. 46 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) stanowi, że Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym, uchwalają w drodze dyrektyw środki niezbędne do wprowadzenia w życie swobodnego przepływu pracowników określonego w art. 45 TFUE. Art. 45 TFUE stanowi, że swoboda przepływu pracowników obejmuje prawo ubiegania się o oferowane miejsca pracy oraz prawo swobodnego przemieszczania się w tym celu po terytorium państw członkowskich. Niniejsza dyrektywa ma na celu promowanie mobilności pracowników poprzez ograniczenie utrudniających tę mobilność przeszkód, które wynikają z niektórych przepisów dotyczących dodatkowych programów emerytalnych związanych ze stosunkiem pracy.

(2)

Ochrona socjalna pracowników w zakresie emerytur jest gwarantowana przez ustawowe systemy zabezpieczenia społecznego, uzupełnione coraz powszechniejszymi w państwach członkowskich dodatkowymi programami emerytalnymi powiązanymi z umowami o pracę.

(3)

Parlament Europejski i Rada posiadają znaczne uprawnienia w kwestii wyboru środków, które są najstosowniejsze do osiągnięcia celu określonego w art. 46 TFUE. System koordynacji, o którym mowa w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1408/71 (3) oraz w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (4) — a w szczególności zasady stosowane do sumowania uprawnień — nie dotyczy dodatkowych programów emerytalnych, z wyjątkiem systemów zdefiniowanych w tych rozporządzeniach jako ustawodawstwo lub systemów będących przedmiotem oświadczenia w tej kwestii ze strony państwa członkowskiego na mocy tych rozporządzeń.

(4)

Dyrektywa Rady 98/49/WE (5) była pierwszym szczegółowym środkiem mającym zwiększyć korzystanie przez pracowników z prawa do swobodnego przemieszczania się, dotyczącym dodatkowych programów emerytalnych.

(5)

Celem niniejszej dyrektywy jest dalsze ułatwienie mobilności pracowników między państwami członkowskimi poprzez ułatwienie nabywania i zachowywania uprawnień do dodatkowych emerytur przez uczestników tych dodatkowych programów emerytalnych.

(6)

Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do nabywania i zachowywania uprawnień do dodatkowych emerytur przez pracowników przemieszczających się w obrębie jednego państwa członkowskiego. Państwa członkowskie mogą rozważyć skorzystanie z krajowych kompetencji w celu objęcia przepisami, które mają zastosowanie na mocy niniejszej dyrektywy, także uczestników programu zmieniających zatrudnienie w obrębie jednego państwa członkowskiego.

(7)

Państwo członkowskie może wymagać, by odchodzący pracownicy, którzy przemieszczają się do innego państwa członkowskiego, powiadamiali o tym swoje dodatkowe programy emerytalne.

(8)

Należy również uwzględnić specyficzne cechy i charakterystykę dodatkowych programów emerytalnych oraz ich zróżnicowanie w obrębie poszczególnych państw członkowskich i pomiędzy nimi. Należy odpowiednio chronić tworzenie nowych programów, sprawne funkcjonowanie programów już istniejących oraz oczekiwania i prawa aktualnych uczestników programów emerytalnych. Niniejsza dyrektywa powinna zwłaszcza uwzględnić rolę, jaką w tworzeniu i we wdrażaniu dodatkowych programów emerytalnych odgrywają partnerzy społeczni.

(9)

W niniejszej dyrektywie nie kwestionuje się prawa państw członkowskich do organizowania własnych systemów emerytalnych. Państwa członkowskie pozostają w pełni odpowiedzialne za organizację takich systemów i nie są zobowiązane do tego, by przy transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego wprowadzić przepisy przewidujące utworzenie dodatkowych programów emerytalnych.

(10)

Niniejsza dyrektywa nie ogranicza autonomii partnerów społecznych, jeżeli odpowiadają oni za tworzenie programów emerytalnych i za zarządzanie nimi, o ile są w stanie zapewnić rezultaty określone w niniejszej dyrektywie.

(11)

Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do wszystkich dodatkowych programów emerytalnych, które zostały utworzone zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową i które mają zapewnić pracownikom dodatkowe emerytury, takich jak umowy ubezpieczenia zbiorowego, systemy repartycyjne uzgodnione przez jedną lub więcej branż lub sektorów, systemy kapitałowe lub przyrzeczenia emerytury zaspokajane z rezerw księgowych lub wszelkie zbiorowe lub inne porównywalne systemy.

(12)

Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do dodatkowych programów emerytalnych lub w stosownym przypadku do części takich programów, jeżeli zostały one zamknięte i w związku z tym nie przyjmują nowych uczestników, gdyż wprowadzenie nowych przepisów mogłoby być dla takich programów nieuzasadnionym obciążeniem.

(13)

Niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na ustalenia dotyczące gwarancji na wypadek niewypłacalności ani na ustalenia dotyczące kompensacji, które nie stanowią części dodatkowych programów emerytalnych związanych ze stosunkiem pracy i które mają ochronić uprawnienia emerytalne pracownika w razie niewypłacalności przedsiębiorstwa lub programu emerytalnego. Podobnie niniejsza dyrektywa nie powinna wpływać na krajowe fundusze rezerw emerytalnych.

(14)

Niniejszą dyrektywę powinno stosować się wyłącznie do dodatkowych programów emerytalnych, w przypadku których uprawnienia opierają się na stosunku pracy i są powiązane z osiągnięciem wieku emerytalnego lub spełnieniu innych wymogów określonych w programie lub w przepisach krajowych. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do indywidualnych rozwiązań emerytalnych, które nie zostały określone w ramach stosunku pracy. Jeżeli z dodatkowymi programami emerytalnymi są związane świadczenia z tytułu niezdolności do pracy lub renty rodzinne, uprawnienia do nich mogą być regulowane specjalnymi zasadami. Niniejsza dyrektywa nie wpływa na obowiązujące prawo krajowe ani na zasady dodatkowych programów emerytalnych dotyczące tych specjalnych zasad.

(15)

Jednorazowa wypłata, która nie jest związana ze składkami wpłacanymi na potrzeby dodatkowego świadczenia emerytalnego, która jest wypłacana bezpośrednio lub pośrednio w momencie ustania stosunku pracy i która jest finansowana wyłącznie przez pracodawcę, nie powinna być traktowana jako dodatkowa emerytura w rozumieniu niniejszej dyrektywy.

(16)

Ponieważ dodatkowe świadczenia emerytalne stają się w wielu państwach członkowskich coraz istotniejsze dla zapewnienia odpowiedniego standardu życia na starość, należy poprawić warunki nabywania i zachowywania uprawnień emerytalnych, aby ograniczyć przeszkody w swobodnym przemieszczaniu się pracowników między państwami członkowskimi.

(17)

Fakt, że w niektórych dodatkowych programach emerytalnych uprawnienia emerytalne mogą zostać utracone, jeżeli stosunek pracy pracownika ustanie, zanim pracownik osiągnie minimalny okres uczestnictwa w programie („okres gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień”) lub zanim osiągnie minimalny wiek („wiek osiągnięcia nieprzepadalnych uprawnień”), może uniemożliwić pracownikom przemieszczającym się pomiędzy państwami członkowskimi nabycie odpowiednich uprawnień emerytalnych. Wymóg dotyczący długiego okresu oczekiwania na uzyskanie uczestnictwa w programie emerytalnym może mieć podobny skutek. Takie warunki stanowią więc przeszkodę w swobodnym przemieszczaniu się pracowników. Przeszkodą w swobodnym przemieszczaniu się nie są natomiast minimalne wiekowe wymogi uczestnictwa, które w związku z tym nie są przedmiotem niniejszej dyrektywy.

(18)

Wymogi w zakresie nieprzepadalnych uprawnień nie powinny być porównywane z innymi warunkami nabywania prawa do dożywotniej emerytury ustalonymi w odniesieniu do etapu wypłaty zgodnie z prawem krajowym lub zgodnie z zasadami niektórych dodatkowych programów emerytalnych, zwłaszcza systemów o zdefiniowanej składce. Okresem gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień nie jest na przykład okres aktywnego uczestnictwa w programie, który jego uczestnik musi osiągnąć po uzyskaniu uprawnień do dodatkowej emerytury, aby móc ubiegać się o emeryturę w formie emerytury dożywotniej lub wypłaty kapitału.

(19)

Jeżeli stosunek pracy ustał przed uzyskaniem przez odchodzącego pracownika nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych oraz jeżeli program lub pracodawca ponoszą ryzyko inwestycyjne, zwłaszcza w systemach o zdefiniowanym świadczeniu, program powinien zawsze zwrócić składki emerytalne odchodzącego pracownika. Jeżeli stosunek pracy ustał przed uzyskaniem przez odchodzącego pracownika nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych oraz jeżeli odchodzący pracownik ponosi ryzyko inwestycyjne, zwłaszcza w systemach o zdefiniowanej składce, program może wypłacić wartość inwestycji wynikającą z tych składek. Wysokość takiej wypłaty może być wyższa lub niższa od składek wpłaconych przez odchodzącego pracownika. Ewentualnie program może wypłacić sumę składek.

(20)

Odchodzący pracownik powinien mieć prawo zachowania zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych w formie nieaktywnych uprawnień w dodatkowym programie emerytalnym, w ramach którego te uprawnienia zostały nabyte. W odniesieniu do zachowania nieaktywnych uprawnień emerytalnych poziom ochrony można uznać za równorzędny, jeżeli — zwłaszcza w przypadku systemu o zdefiniowanej składce — odchodzącym pracownikom przyznaje się możliwość przeniesienia wartości ich zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych do dodatkowego programu emerytalnego spełniającego warunki określone w niniejszej dyrektywie.

(21)

Zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową należy podjąć działania mające zapewnić zachowanie nieaktywnych uprawnień emerytalnych oraz wartości takich uprawnień. Wartość takich uprawnień w chwili, w której uczestnik odchodzi z programu, należy określić zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową. W przypadku indeksacji wartości nieaktywnych uprawnień emerytalnych należy uwzględnić szczególny charakter danego programu, interesy beneficjentów z odroczonymi uprawnieniami oraz interesy pozostałych aktywnych uczestników programu i beneficjentów pobierających emerytury.

(22)

Niniejsza dyrektywa nie tworzy obowiązku wprowadzenia korzystniejszych warunków dla nieaktywnych uprawnień emerytalnych niż dla uprawnień aktywnych uczestników programu.

(23)

Jeżeli zgromadzone nieprzepadalne uprawnienia emerytalne lub wartość zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych odchodzącego pracownika nie przekraczają mającego zastosowanie progu określonego przez dane państwo członkowskie oraz w celu uniknięcia nadmiernych kosztów administracyjnych będących wynikiem zarządzania dużą liczbą nieaktywnych uprawnień emerytalnych o niskiej wartości, można przewidzieć opcję, zgodnie z którą w ramach tych programów emerytalnych nie zachowuje się tych zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień, ale zamiast tego wypłaca się odchodzącemu pracownikowi kapitał odpowiadający wartości zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień. W stosownym przypadku takie przeniesienie wartości lub wypłata kapitału określane powinny być zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową. W stosownym przypadku państwa członkowskie powinny ustalić próg takich wypłat z uwzględnieniem adekwatności przyszłego dochodu pracownika z emerytury.

(24)

Niniejsza dyrektywa nie przewiduje przenoszenia zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych. Jednakże w celu ułatwienia mobilności pracowników między państwami członkowskimi państwa członkowskie powinny dążyć do jak największej poprawy możliwości przenoszenia zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych, w szczególności gdy wprowadzane są nowe dodatkowe programy emerytalne.

(25)

Bez uszczerbku dla dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6) aktywni uczestnicy programu i beneficjenci z odroczonymi uprawnieniami korzystający lub zamierzający skorzystać z prawa do swobodnego przemieszczania się powinni być na swój wniosek we właściwy sposób informowani o uprawnieniach do dodatkowych emerytur. Jeżeli z programem związane są renty rodzinne, beneficjenci pozostali przy życiu powinni mieć takie samo prawo do uzyskania informacji jak beneficjenci z odroczonymi uprawnieniami. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość postanowienia, że informacje takie nie muszą być przekazywane częściej niż raz w roku.

(26)

W związku z różnorodnością dodatkowych programów emerytalnych Unia powinna jedynie określić ogólne cele, które należy osiągnąć, dlatego też odpowiednim instrumentem prawnym jest dyrektywa.

(27)

Ponieważ celu niniejszej dyrektywy, a mianowicie łatwiejszego korzystania z prawa pracowników do swobody przemieszczania się między państwami członkowskimi, nie mogą w sposób wystarczający osiągnąć państwa członkowskie, ale z uwagi na zakres i skutki niniejszej dyrektywy można go lepiej osiągnąć na szczeblu unijnym, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(28)

Niniejsza dyrektywa określa wymogi minimalne, co pozostawia państwom członkowskim możliwość przyjęcia lub zachowania przepisów korzystniejszych. Wdrażaniem niniejszej dyrektywy nie można uzasadnić pogorszenia warunków w stosunku do sytuacji już istniejącej w danym państwie członkowskim.

(29)

Nie później niż sześć lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy Komisja powinna sporządzić sprawozdanie z jej stosowania.

(30)

Zgodnie z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie dodatkowych programów emerytalnych państwa członkowskie mogą powierzyć partnerom społecznym, na ich wspólny wniosek, wdrożenie niniejszej dyrektywy w odniesieniu do przepisów związanych z układami zbiorowymi, pod warunkiem że państwa członkowskie podejmą wszelkie niezbędne kroki, by móc w każdym momencie zapewnić skutki przewidziane w niniejszej dyrektywie,

a)

dodatkowych programów emerytalnych, które w momencie wejścia w życie niniejszej dyrektywy nie przyjmują już nowych aktywnych uczestników i które pozostają dla nich zamknięte;

b)

dodatkowych programów emerytalnych, które podlegają środkom obejmującym interwencję organów administracyjnych utworzonych na mocy przepisów krajowych lub organów sądowych, mającym służyć zachowaniu lub przywróceniu wcześniejszej sytuacji finansowej tych programów, włączając w to postępowanie likwidacyjne. Niniejsze wyłączenie nie obejmuje okresu po zakończeniu takiej interwencji;

c)

programów gwarancyjnych na wypadek niewypłacalności, programów kompensacyjnych i krajowych funduszy rezerw emerytalnych; oraz

d)

jednorazowych wypłat, których pracodawca dokonuje na rzecz pracownika w momencie ustania jego stosunku pracy i które nie są związane ze świadczeniem emerytalnym.

a)

„dodatkowa emerytura” oznacza emeryturę przewidzianą w myśl zasad dodatkowego programu emerytalnego utworzonego zgodnie z prawem krajowym i praktyką krajową;

b)

„dodatkowy program emerytalny” oznacza pracowniczy program emerytalny związany ze stosunkiem pracy, ustanowiony zgodnie z prawem krajowym i praktyką krajową i mający na celu zapewnienie pracownikom dodatkowej emerytury;

c)

„aktywni uczestnicy programu” oznaczają pracowników, którym w związku z bieżącym stosunkiem pracy przysługuje lub może przysługiwać po spełnieniu wszelkich wymogów nabycia uprawnień prawo do dodatkowej emerytury zgodnie z zasadami dodatkowego programu emerytalnego;

d)

„okres oczekiwania” oznacza okres zatrudnienia wymagany zgodnie z prawem krajowym lub zasadami dodatkowego programu emerytalnego lub przez pracodawcę, zanim pracownik zyska uprawnienia do uczestnictwa w programie;

e)

„okres gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień” oznacza okres aktywnego uczestnictwa w programie wymagany zgodnie z prawem krajowym lub zasadami dodatkowego programu emerytalnego do nabycia prawa do zgromadzonych uprawnień do dodatkowej emerytury;

f)

„zgromadzone nieprzepadalne uprawnienia emerytalne” oznaczają prawo do zgromadzonych uprawnień do dodatkowej emerytury, przysługujące po spełnieniu wszelkich wymogów nabycia uprawnień, zgodnie z zasadami dodatkowego programu emerytalnego i w stosownym przypadku zgodnie z prawem krajowym;

g)

„odchodzący pracownik” oznacza aktywnego uczestnika programu, którego bieżący stosunek pracy ustaje z powodów innych niż nabycie uprawnień do dodatkowej emerytury i który przemieszcza się między państwami członkowskimi;

h)

„beneficjent z odroczonymi uprawnieniami” oznacza byłego aktywnego uczestnika programu, który zgromadził nieprzepadalne uprawnienia emerytalne w ramach dodatkowego programu emerytalnego, ale nie otrzymuje jeszcze dodatkowej emerytury z tego programu;

i)

„nieaktywne uprawnienia emerytalne” oznaczają nieprzepadalne uprawnienia emerytalne przysługujące w ramach programu, w którym zostały uzyskane przez beneficjenta z odroczonymi uprawnieniami;

j)

„wartość nieaktywnych uprawnień emerytalnych” oznacza wartość kapitałową uprawnień emerytalnych obliczaną zgodnie z przepisami krajowymi i praktyką krajową.

a)

jeżeli zastosowanie ma okres gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień lub okres oczekiwania, lub oba te okresy, ich łączna długość nie przekraczała w przypadku odchodzących pracowników trzech lat;

b)

jeżeli przewidziany jest minimalny wiek gromadzenia nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych, nie przekraczał on w przypadku odchodzących pracowników 21 lat;

c)

jeżeli stosunek pracy ustał przed nabyciem przez odchodzącego pracownika nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych, dodatkowy program emerytalny wypłacał składki wpłacone przez pracownika odchodzącego lub w imieniu pracownika odchodzącego zgodnie z przepisami krajowymi, układami zbiorowymi lub umowami zbiorowymi lub, jeżeli odchodzący pracownik ponosi ryzyko inwestycyjne — sumę wpłaconych składek albo wartość inwestycji wynikającą z tych składek.

a)

jeżeli uprawnienia emerytalne w dodatkowym programie emerytalnym są nabywane jako uprawnienie do kwoty nominalnej — przez ochronę wartości nominalnej nieaktywnych uprawnień emerytalnych;

b)

jeżeli wartość naliczonych uprawnień emerytalnych zmienia się w czasie — przez indeksowanie wartości nieaktywnych uprawnień emerytalnych przy zastosowaniu:

lub

c)

jeżeli wartość naliczonych uprawnień emerytalnych jest indeksowana, na przykład z uwzględnieniem stopy inflacji lub poziomu wynagrodzeń — przez odpowiednią indeksację wartości nieaktywnych uprawnień emerytalnych z zastrzeżeniem proporcjonalnych ograniczeń określonych w prawie krajowym lub uzgodnionych przez partnerów społecznych.

a)

warunków nabycia uprawnień do dodatkowej emerytury oraz konsekwencji ich zastosowania w chwili ustania stosunku pracy;

b)

wartości zgromadzonych przez nich nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych lub oszacowania zgromadzonych nieprzepadalnych uprawnień emerytalnych, przeprowadzonego nie więcej niż 12 miesięcy przed złożeniem wniosku o udzielenie informacji; oraz

c)

warunków przyszłego traktowania nieaktywnych uprawnień emerytalnych.

a)

wartości ich nieaktywnych uprawnień emerytalnych lub oszacowania nieaktywnych uprawnień emerytalnych, przeprowadzonego nie więcej niż 12 miesięcy przed złożeniem wniosku o udzielenie informacji; oraz

b)

warunków traktowania nieaktywnych uprawnień emerytalnych.

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/8

(1)

Swobodny przepływ pracowników jest podstawową swobodą, z której korzystają obywatele Unii, oraz jednym z filarów rynku wewnętrznego zapisanych w art. 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Jego wdrażanie jest doprecyzowane w prawie Unii mającym na celu zagwarantowanie pełnego korzystania z praw przyznanych obywatelom Unii oraz członkom ich rodzin. Pojęcie „członkowie ich rodzin” należy rozumieć jako mające takie samo znaczenie jak pojęcie zdefiniowane w art. 2 pkt 2 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) i powinno się je stosować również do członków rodzin pracowników przygranicznych.

(2)

Swobodny przepływ pracowników jest również kluczowym elementem rozwoju prawdziwego unijnego rynku pracy, umożliwiającym pracownikom przenoszenie się do regionów, w których występują niedobory siły roboczej lub w których jest więcej szans na zatrudnienie, oraz ułatwiającym znalezienie przez większą liczbę osób miejsc pracy bardziej odpowiadających ich umiejętnościom, a także przezwyciężanie niedoborów na rynku pracy.

(3)

Swobodny przepływ pracowników daje prawo każdemu obywatelowi Unii, niezależnie od jego miejsca zamieszkania, do swobodnego przemieszczenia się do innego państwa członkowskiego w celu podjęcia tam pracy lub pobytu w nim w celach związanych z pracą. Chroni pracowników przed dyskryminacją ze względu na obywatelstwo w odniesieniu do dostępu do zatrudnienia, warunków zatrudnienia i pracy, zwłaszcza wynagrodzenia i zwolnienia, a także w odniesieniu do przywilejów podatkowych i socjalnych, poprzez zapewnienie im — w ramach prawa krajowego, praktyki i układów zbiorowych — równego traktowania w porównaniu z obywatelami danego państwa członkowskiego. Z praw tych powinni korzystać bez dyskryminacji wszyscy obywatele Unii korzystający ze swojego prawa do swobodnego przemieszczania się, w tym pracownicy zatrudnieni na stałe, pracownicy sezonowi i przygraniczni. Należy odróżnić swobodny przepływ pracowników od swobody świadczenia usług, obejmującej prawo przedsiębiorstw do świadczenia usług w innym państwie członkowskim i do tymczasowego delegowania swoich pracowników w celu wykonania przez nich prac niezbędnych do świadczenia usług w tym państwie członkowskim.

(4)

W odniesieniu do korzystania przez pracowników unijnych i członków ich rodzin z prawa do swobodnego przemieszczania się, art. 45 TFUE przyznaje istotne prawa w zakresie korzystania z tej podstawowej swobody, które to prawa określono dokładniej w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 492/2011 (4).

(5)

Skuteczne korzystanie z prawa do swobodnego przepływu pracowników jest jednak nadal dużym wyzwaniem, a wielu unijnych pracowników jest często nieświadomych swoich praw w tym zakresie. Z uwagi na, między innymi, ich potencjalnie bardziej niekorzystną sytuację unijni pracownicy mogą nadal doświadczać nieuzasadnionych ograniczeń lub przeszkód w zakresie korzystania ze swojego prawa do swobodnego przemieszczania się, takich jak: nieuznawanie kwalifikacji, dyskryminacja ze względu na obywatelstwo, a także wykorzystywanie, gdy przenoszą się do innego państwa członkowskiego. Istnieje zatem rozbieżność między samym prawem a jego stosowaniem w praktyce, którą należy się zająć.

(6)

W lipcu 2010 r., w komunikacie zatytułowanym „Potwierdzenie zasady swobodnego przepływu pracowników: prawa oraz główne zmiany” Komisja zapowiedziała, że zastanowi się nad sposobem podejścia do nowych potrzeb i wyzwań, w szczególności w świetle nowych modeli mobilności dotyczących unijnych pracowników i członków ich rodzin. Komisja stwierdziła również, że w kontekście nowej strategii dla rynku wewnętrznego określi sposoby promowania i usprawniania mechanizmów skutecznego wdrażania zasady równego traktowania w odniesieniu do pracowników unijnych i członków ich rodzin, korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się. Komisja przedstawiła także zmiany w prawodawstwie i orzecznictwie, w szczególności w odniesieniu do zakresu podmiotowego prawa Unii dotyczącego swobodnego przepływu pracowników oraz istoty praw przysługujących pracownikom unijnym i członkom ich rodzin.

(7)

W sprawozdaniu na temat obywatelstwa UE za rok 2010, zatytułowanym „Usuwanie przeszkód w zakresie praw obywatelskich UE” z dnia 27 października 2010 r. Komisja wskazała rozbieżne i nieprawidłowe stosowanie prawa unijnego dotyczącego prawa swobodnego przepływu osób jako jedną z głównych przeszkód napotykanych przez obywateli Unii w skutecznym korzystaniu z ich praw wynikających z prawa unijnego. W związku z tym Komisja ogłosiła swój zamiar podjęcia działań „w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się obywateli UE oraz pochodzących z państw trzecich członków ich rodzin poprzez rygorystyczne egzekwowanie przepisów UE, w tym przepisów o niedyskryminacji, poprzez wspieranie dobrych praktyk, szerzenie praktycznej znajomości przepisów UE oraz szersze rozpowszechnianie informacji na temat prawa obywateli UE do swobodnego przemieszczania się” (sprawozdanie na temat obywatelstwa UE za rok 2010, działanie 15). Ponadto w sprawozdaniu na temat obywatelstwa UE za rok 2013, zatytułowanym „Obywatele UE: wasze prawa, wasza przyszłość”, Komisja podjęła również kwestię potrzeby usunięcia przeszkód administracyjnych i uproszczenia procedur dotyczących obywateli Unii mieszkających, pracujących i podróżujących w innych państwach członkowskich.

(8)

W komunikacie Komisji zatytułowanym „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” z dnia 18 kwietnia 2012 r. („pakiet dotyczący zatrudnienia”) Komisja ogłosiła, że zamierza „przedstawić wniosek ustawodawczy w sprawie wsparcia mobilnych pracowników (poprzez informowanie i doradztwo) w wykonywaniu praw przysługujących na mocy TFUE i rozporządzenia (UE) nr 492/2011” oraz wezwała państwa członkowskie do „informowania na temat praw przysługujących na podstawie prawa Unii w dziedzinie niedyskryminacji, równości kobiet i mężczyzn oraz swobodnego przepływu pracowników, oraz zwiększania dostępu do tych praw, a także do otwarcia i ułatwienia dostępu obywateli Unii do stanowisk w administracji publicznej zgodnie z prawem Unii według wykładni Trybunału Sprawiedliwości”. W tym kontekście Trybunał stale utrzymywał w swym orzecznictwie, że zastrzeżenie dostępu do niektórych stanowisk w administracji publicznej tylko dla własnych obywateli należy interpretować w sposób ścisły i dotyczy ono jedynie stanowisk wymagających pośredniego lub bezpośredniego uczestnictwa w wykonywaniu uprawnień powierzonych na mocy prawa publicznego i obowiązków mających na celu ochronę ogólnych interesów państwa lub innych organów publicznych.

(9)

Odpowiednie i skuteczne stosowanie oraz egzekwowanie art. 45 TFUE oraz rozporządzenia (UE) nr 492/2011, a także świadomość przysługujących praw mają zasadnicze znaczenie dla ochrony praw i równego traktowania unijnych pracowników i członków ich rodzin, natomiast ich niewystarczające egzekwowanie zmniejsza skuteczność mających zastosowanie w tej dziedzinie przepisów unijnych oraz zagraża prawom i ochronie pracowników unijnych i członków ich rodzin.

(10)

Bardziej skuteczne i jednolite stosowanie praw przyznanych na mocy przepisów unijnych w zakresie swobodnego przepływu pracowników jest również niezbędne dla właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

(11)

Należy usprawnić stosowanie i monitorowanie przepisów unijnych w zakresie swobodnego przepływu pracowników w celu zapewnienia, aby pracownicy unijni i członkowie ich rodzin, a także pracodawcy, organy publiczne i inne zainteresowane osoby były lepiej poinformowane o prawach i obowiązkach w zakresie swobodnego przemieszczania się oraz aby pomagać i udzielać ochrony pracownikom unijnym i członkom ich rodzin przy korzystaniu z tych praw, a także przeciwdziałać obchodzeniu przepisów przez organy publiczne i pracodawców publicznych lub prywatnych. W tym kontekście państwa członkowskie mogą również rozważyć skutki zwiększonej mobilności, takie jak „drenaż mózgów” czy odpływ młodzieży.

(12)

Aby zapewnić prawidłowe stosowanie unijnych przepisów prawa materialnego w zakresie swobodnego przepływu pracowników oraz monitorowanie zgodności z tym przepisami, państwa członkowskie powinny podjąć odpowiednie środki w celu ochrony pracowników unijnych i członków ich rodzin, korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się, zarówno przed dyskryminacją ze względu na obywatelstwo, jak i wszelkimi nieuzasadnionymi ograniczeniami lub przeszkodami w korzystaniu z tego prawa.

(13)

W tym celu należy ustanowić przepisy szczegółowe dotyczące skutecznego egzekwowania oraz ułatwić sprawniejsze i bardziej jednolite stosowanie przepisów prawa materialnego regulujących swobodny przepływ pracowników zgodnie z art. 45 TFUE i rozporządzeniem (UE) nr 492/2011. W egzekwowaniu tej podstawowej swobody należy uwzględnić zasadę równości kobiet i mężczyzn oraz zakaz dyskryminacji pracowników unijnych i członków ich rodzin z jakiegokolwiek względu, jak określono w art. 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej („Karta”).

(14)

W tym kontekście należy zagwarantować rzeczywistą i skuteczną ochronę sądową pracownikom unijnym i członkom ich rodzin, którzy doświadczyli dyskryminacji ze względu na obywatelstwo bądź nieuzasadnionego ograniczenia lub przeszkód w korzystaniu z prawa do swobodnego przemieszczania się. W przypadku gdy państwa członkowskie ustanawiają procedury administracyjne jako środki dochodzenia roszczeń, powinny one zapewnić możliwość zaskarżenia wszelkich decyzji administracyjnych przed sądem w rozumieniu art. 47 Karty. W związku z prawem do skutecznej ochrony prawnej pracownicy unijni powinni mieć ochronę przed wszelkim niekorzystnym traktowaniem lub konsekwencjami wynikającymi ze skargi lub postępowania, które zmierzają do egzekwowania praw gwarantowanych na mocy niniejszej dyrektywy.

(15)

W celu zapewnienia skuteczniejszej ochrony, stowarzyszenia lub podmioty prawne, w tym partnerzy społeczni, powinni być również uprawnieni do angażowania się w postępowania, na zasadach określonych przez państwo członkowskie, w imieniu domniemanej ofiary albo w celu udzielenia jej wsparcia, za jej zgodą. Powinno to pozostawać bez uszczerbku dla krajowych przepisów proceduralnych dotyczących reprezentowania i obrony w postępowaniu przed sądem oraz dla innych kompetencji i zbiorowych praw partnerów społecznych oraz przedstawicieli pracowników i pracodawców, takich jak działania dotyczące egzekwowania — zgodnie z krajowymi przepisami lub praktyką — układów zbiorowych, a w stosownych przypadkach również działania na rzecz interesu zbiorowego. Z myślą o zapewnieniu skutecznej ochrony prawnej oraz bez uszczerbku dla istniejących mechanizmów obrony zbiorowej, którymi dysponują partnerzy społeczni, oraz dla krajowego prawa lub praktyki krajowej, zachęca się państwa członkowskie do przeglądu wdrożenia wspólnych zasad dotyczących mechanizmów zbiorowego dochodzenia roszczeń o zaprzestanie bezprawnych praktyk oraz roszczeń odszkodowawczych.

(16)

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, krajowe przepisy dotyczące terminów egzekwowania praw gwarantowanych na mocy niniejszej dyrektywy powinny być tak skonstruowane, aby nie można było uznać, iż praktycznie uniemożliwiają lub zbytnio utrudniają korzystanie z tych praw.

(17)

Sama ochrona przed dyskryminacją ze względu na obywatelstwo zostałaby wzmocniona dzięki istnieniu w każdym państwie członkowskim skutecznych organów dysponujących odpowiednią wiedzą fachową, mających kompetencje w dziedzinie promowania równego traktowania, analizowania problemów, jakie napotykają pracownicy unijni i członkowie ich rodzin, korzystający z prawa do swobodnego przemieszczania się, poszukiwania możliwych rozwiązań i udzielania im konkretnej pomocy. Kompetencje tych organów powinny obejmować między innymi udzielanie pracownikom unijnym i członkom ich rodzin niezależnego poradnictwa prawnego lub innej pomocy, takiej jak dostarczanie informacji prawnych na temat stosowania do nich odpowiednich przepisów unijnych i krajowych dotyczących swobodnego przepływu pracowników, informacji o procedurach składania skarg i pomocy w ochronie ich praw. Kompetencje te mogą również obejmować pomoc w postępowaniach sądowych

(18)

To poszczególne państwa członkowskie powinny decydować, czy przydzielić zadania, które mają być wykonywane na mocy niniejszej dyrektywy, organom, o których mowa powyżej, czy też istniejącym organom mającym podobne cele na poziomie krajowym, na przykład promowanie swobodnego przepływu osób, wdrażanie zasady równego traktowania lub gwarantowanie praw indywidualnych. Gdyby państwo członkowskie zdecydowało o poszerzeniu zakresu kompetencji już istniejącego organu, powinno zapewnić przyznanie temu organowi wystarczających zasobów na skuteczną i adekwatną realizację jego obecnych i dodatkowych zadań. W przypadku gdy zadania przydzielono więcej niż jednemu organowi, państwa członkowskie powinny zapewnić odpowiednią koordynację przy wykonywaniu tych zadań.

(19)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby jeden lub większa liczba organów pełniło funkcję punktu kontaktowego oraz aby współpracowały one z równoważnymi punktami kontaktowymi w pozostałych państwach członkowskich i wymieniały się z nimi informacjami, takimi jak: dane kontaktowe wszystkich organów, sposoby dochodzenia roszczeń i dane kontaktowe stowarzyszeń, organizacji lub innych podmiotów prawnych dostarczających informacji i usług na rzecz pracowników unijnych i członków ich rodzin. Wykaz punktów kontaktowych powinien być podany do publicznej wiadomości.

(20)

Państwa członkowskie powinny promować współpracę między organami, które wyznaczyły w ramach niniejszej dyrektywy a istniejącymi podmiotami udzielającymi informacji i pomocy prowadzonymi przez partnerów społecznych, stowarzyszenia, organizacje i inne odpowiednie podmioty prawne, takie jak organizacje odpowiedzialne za koordynację działań na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (5), a w stosownych przypadkach przez inspektoraty pracy.

(21)

Państwa członkowskie powinny zapewniać wspieranie synergii z istniejącymi narzędziami służącymi udzielaniu informacji oraz wsparcia na poziomie unijnym i w tym celu powinny zapewnić, aby istniejące lub nowo stworzone organy blisko współpracowały z istniejącymi podmiotami udzielającymi informacji i pomocy, takimi jak Twoja Europa, SOLVIT, Europejska Sieć Przedsiębiorczości, punkty kompleksowej obsługi oraz EURES, w tym w stosownych przypadkach partnerstwa transgraniczne EURES.

(22)

Państwa członkowskie powinny promować dialog z partnerami społecznymi i odpowiednimi organizacjami pozarządowymi w celu zwalczania nieuzasadnionych ograniczeń i przeszkód w korzystaniu z prawa do swobodnego przemieszczania się lub różnych form dyskryminacji ze względu na obywatelstwo.

(23)

Państwa członkowskie powinny ustalić, w jaki sposób dostarczać obywatelom Unii, takim jak: pracownicy, studenci, niedawni absolwenci, a także pracodawcy, partnerzy społeczni i inne zainteresowane strony, łatwo dostępnych, istotnych informacji na temat przepisów niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 492/2011, w tym informacji o organach wyznaczonych na mocy niniejszej dyrektywy oraz dostępnych środkach dochodzenia roszczeń i ochrony. Państwa członkowskie powinny podjąć środki, aby udostępnić te informacje w więcej niż jednym języku urzędowym Unii, biorąc pod uwagę potrzeby rynku pracy. Nie powinno to kolidować z przepisami państw członkowskich dotyczącymi stosowania języków. Informacje te mogłyby być przekazywane w ramach doradztwa indywidualnego, a także powinny być łatwo dostępne za pośrednictwem portali Moja Europa i EURES.

(24)

W celu ułatwienia egzekwowania praw przyznanych na mocy prawa Unii, dyrektywa Rady 91/533/EWG (6) powinna być konsekwentnie wdrażana i monitorowana.

(25)

Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi minimalne, tym samym pozostawiając państwom członkowskim możliwość wprowadzenia lub utrzymania korzystniejszych przepisów. Państwa członkowskie mogą również rozszerzyć kompetencje organizacji wykonujących zadania związane z ochroną pracowników unijnych przed dyskryminacją ze względu na obywatelstwo, tak aby obejmowały one również prawo do równego traktowania bez względu na obywatelstwo w odniesieniu do wszystkich obywateli Unii korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się oraz członków ich rodzin, zgodnie z art. 21 TFUE oraz dyrektywą 2004/38/WE. Wdrażanie niniejszej dyrektywy nie powinno służyć jako uzasadnienie dla wprowadzenia przepisów mniej korzystnych w stosunku do istniejących obecnie w poszczególnych państwach członkowskich.

(26)

Skuteczne wdrożenie niniejszej dyrektywy wymaga, aby państwa członkowskie, przyjmując odpowiednie środki w celu spełnienia swoich obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy, zawarły w nich odniesienie do niniejszej dyrektywy lub aby odniesienie takie towarzyszyło urzędowej publikacji środków wykonawczych.

(27)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających z dnia 28 września 2011 r. państwa członkowskie zobowiązały się do dołączania, w uzasadnionych przypadkach, do powiadomienia o środkach transpozycji jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów służących transpozycji. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że złożenie tych dokumentów jest uzasadnione.

(28)

Po upływie wystarczającego okresu na wdrożenie niniejszej dyrektywy Komisja powinna sporządzić sprawozdanie na temat jej wdrożenia, oceniające w szczególności potrzebę przedłożenia wszelkich koniecznych wniosków celem zagwarantowania skuteczniejszego egzekwowania prawa Unii dotyczącego swobodnego przemieszczania się. W sprawozdaniu tym Komisja powinna uwzględnić ewentualne trudności napotykane przez młodych absolwentów poszukujących zatrudnienia w Unii oraz pochodzących z państw trzecich małżonków pracowników unijnych.

(29)

Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i zasad uznanych w Karcie, w szczególności wolności wyboru zawodu i prawa do podejmowania pracy, prawa do niedyskryminacji, w szczególności ze względu na obywatelstwo, prawa do rokowań i działań zbiorowych, należytych i sprawiedliwych warunków pracy, prawa do wolności przemieszczania się i pobytu oraz prawa do skutecznego środka prawnego i do rzetelnego procesu sądowego. Dyrektywa ta musi zostać wdrożona zgodnie z tymi prawami i zasadami.

(30)

Niniejsza dyrektywa nie narusza różnych modeli rynku pracy istniejących w państwach członkowskich, w tym modeli rynku pracy regulowanych układami zbiorowymi.

(31)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie wspólnych ogólnych ram dla odpowiednich przepisów, środków i mechanizmów niezbędnych dla sprawniejszego i bardziej jednolitego stosowania i egzekwowania w praktyce praw związanych ze swobodnym przemieszczaniem się pracowników przyznanych na mocy TFUE oraz rozporządzenia (UE) nr 492/2011, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary lub skutki działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

a)

dostępu do zatrudnienia;

b)

warunków zatrudnienia i pracy, w szczególności w odniesieniu do wynagrodzenia, zwolnienia, bezpieczeństwa i higieny pracy oraz, w przypadku utraty pracy, powrotu do pracy lub ponownego zatrudnienia;

c)

dostępu do przywilejów socjalnych i podatkowych;

d)

członkostwa w związkach zawodowych i prawa do udziału w/wyboru do organów reprezentujących pracowników;

(e)

dostępu do szkoleń;

(f)

dostępu do zasobów mieszkaniowych;

(g)

dostępu do kształcenia, nauki zawodu oraz szkolenia zawodowego dla dzieci pracowników unijnych;

(h)

pomocy udzielanej przez urzędy pracy.

a)

dostarczanie lub zapewnianie niezależnego poradnictwa prawnego lub innej pomocy pracownikom unijnym i członkom ich rodzin, bez uszczerbku dla ich praw, oraz praw stowarzyszeń, organizacji i innych podmiotów prawnych, o których mowa w art. 3;

b)

pełnienie roli punktów kontaktowych dla równoważnych punktów kontaktowych w innych państwach członkowskich w celu współpracy i wymiany stosownych informacji;

c)

przeprowadzanie lub zlecanie niezależnych sondaży i analiz na temat nieuzasadnionych ograniczeń lub przeszkód w zakresie prawa do swobodnego przemieszczania się, lub dyskryminacji ze względu na obywatelstwo, w odniesieniu do pracowników unijnych i członków ich rodzin;

d)

zapewnianie publikacji niezależnych sprawozdań i wydawanie zaleceń w odniesieniu do wszelkich kwestii związanych z tego rodzaju ograniczeniami i przeszkodami lub dyskryminacją;

e)

publikowanie stosownych informacji o stosowaniu na poziomie krajowym przepisów Unii w dziedzinie swobodnego przepływu pracowników.

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/15

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2014/242/UE (1) Umowa między Unią Europejską a Republiką Azerbejdżanu o readmisji osób przebywających nielegalnie („umowa”) została podpisana, w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie.

(2)

Umowa powinna zostać zatwierdzona.

(3)

Na mocy umowy ustanawia się Wspólny Komitet ds. Readmisji, który ma przyjąć swój regulamin wewnętrzny. Właściwe jest wprowadzenie uproszczonej procedury ustalania stanowiska Unii w tym przypadku.

(4)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej decyzji i nie są nią związane ani jej nie stosują.

(5)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/17

a)

„readmisja” oznacza przekazanie przez państwo składające wniosek i przyjęcie przez państwo rozpatrujące wniosek osób (własnych obywateli państwa rozpatrującego wniosek, obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców), które nielegalnie wjechały na terytorium państwa składającego wniosek, nielegalnie się na nim znajdują lub przebywają, zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy;

b)

„Umawiające się Strony” oznaczają Azerbejdżan i Unię;

c)

„państwo członkowskie” oznacza każde państwo członkowskie Unii związane niniejszą umową;

d)

„obywatel Azerbejdżanu” oznacza każdą osobę, która posiada obywatelstwo Azerbejdżanu zgodnie z jego prawodawstwem;

e)

„obywatel państwa członkowskiego” oznacza każdą osobę, która posiada obywatelstwo państwa członkowskiego w rozumieniu definicji przyjętej na potrzeby Unii;

f)

„obywatel państwa trzeciego” oznacza każdą osobę, która posiada obywatelstwo inne niż Azerbejdżanu czy jednego z państw członkowskich;

g)

„bezpaństwowiec” oznacza każdą osobę nieposiadającą obywatelstwa jakiegokolwiek państwa;

h)

„dokument pobytowy” oznacza wszelkiego rodzaju zezwolenie wydane przez Azerbejdżan lub jedno z państw członkowskich, uprawniające daną osobę do przebywania na ich terytorium. Pojęcie to nie obejmuje czasowych zezwoleń na pozostanie na jego terytorium w związku z rozpatrywaniem wniosku o azyl lub o dokument pobytowy;

i)

„wiza” oznacza zezwolenie wydane lub decyzję podjętą przez Azerbejdżan lub jedno z państw członkowskich, w przypadku gdy wydanie zezwolenia lub podjęcie decyzji jest wymagane w związku z wjazdem na jego terytorium, przebywaniem na tym terytorium lub tranzytem przez to terytorium. Niniejsza definicja nie obejmuje lotniskowej wizy tranzytowej;

j)

„państwo składające wniosek” oznacza państwo (Azerbejdżan lub jedno z państw członkowskich), które składa wniosek o readmisję zgodnie z art. 8 lub wniosek tranzytowy zgodnie z art. 15 niniejszej umowy;

k)

„państwo rozpatrujące wniosek” oznacza państwo (Azerbejdżan lub jedno z państw członkowskich), do którego skierowany jest wniosek o readmisję zgodnie z art. 8 lub wniosek tranzytowy zgodnie z art. 15 niniejszej umowy;

l)

„właściwy organ” oznacza każdy krajowy organ Azerbejdżanu lub jednego z państw członkowskich, któremu powierzono zadanie wykonania niniejszej umowy zgodnie z jej art. 20 ust. 1 lit. a);

m)

„tranzyt” oznacza przejazd obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca przez terytorium państwa rozpatrującego wniosek podczas podróży z państwa składającego wniosek do kraju przeznaczenia.

—

Powszechnej deklaracji praw człowieka z 1948 r.;

—

europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności z 1950 r. i jej protokołów;

—

Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych z 1966 r.;

—

Konwencji ONZ w sprawie zakazu stosowania tortur z 1984 r.;

—

Konwencji genewskiej dotyczącej statusu uchodźców z 1951 r. i jej protokołu z 1967 r.

a)

niebędących w związku małżeńskim małoletnich dzieci osób, o których mowa w ust. 1, niezależnie od ich miejsca urodzenia czy obywatelstwa, chyba że mają one niezależne prawo pobytu w państwie członkowskim składającym wniosek lub posiadają ważny dokument pobytowy wydany przez inne państwo członkowskie;

b)

posiadających inne obywatelstwo lub będących bezpaństwowcami małżonków osób, o których mowa w ust. 1, o ile mają oni prawo wjazdu i pobytu bądź przyznaje się im prawo wjazdu i pobytu na terytorium Azerbejdżanu, chyba że mają oni niezależne prawo pobytu w państwie członkowskim składającym wniosek lub posiadają ważny dokument pobytowy wydany przez inne państwo członkowskie.

a)

posiadają w chwili składania wniosku o readmisję ważną wizę lub dokument pobytowy wydany przez Azerbejdżan; lub

b)

nielegalnie i bezpośrednio wjechały na terytorium danego państwa członkowskiego po pobycie na terytorium Azerbejdżanu bądź po tranzycie przez jego terytorium.

a)

obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec znalazł się na terenie międzynarodowego portu lotniczego Azerbejdżanu jedynie w związku z tranzytem lotniczym;

b)

obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec korzystał z bezwizowego dostępu do terytorium państwa członkowskiego składającego wniosek.

a)

niebędących w związku małżeńskim małoletnich dzieci osób, o których mowa w ust. 1, niezależnie od ich miejsca urodzenia czy obywatelstwa, chyba że mają one niezależne prawo pobytu w Azerbejdżanie;

b)

posiadających inne obywatelstwo lub będących bezpaństwowcami małżonków osób, o których mowa w ust. 1, o ile mają oni prawo wjazdu i pobytu bądź przyznaje się im prawo wjazdu i pobytu na terytorium państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek, chyba że mają oni niezależne prawo pobytu w Azerbejdżanie.

a)

posiadają w chwili składania wniosku o readmisję ważną wizę lub dokument pobytowy wydany przez państwo członkowskie rozpatrujące wniosek; lub

b)

nielegalnie i bezpośrednio wjechały na terytorium Azerbejdżanu po pobycie na terytorium państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek bądź po tranzycie przez jego terytorium.

a)

obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec znalazł się na terenie międzynarodowego portu lotniczego państwa członkowskiego rozpatrującego wniosek jedynie w związku z tranzytem lotniczym; lub

b)

obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec korzystał z bezwizowego dostępu do terytorium Azerbejdżanu.

a)

dane określające tożsamość osoby, która ma podlegać readmisji (na przykład imiona, nazwiska, datę i — o ile to możliwe — miejsce urodzenia oraz ostatnie miejsce pobytu), a w stosownych przypadkach także dane określające tożsamość małoletnich dzieci niebędących w związku małżeńskim lub małżonków;

b)

w przypadku własnych obywateli: wskazanie środków stanowiących dowód lub dowód prima facie potwierdzający obywatelstwo, zgodnie z, odpowiednio, załącznikami 1 i 2;

c)

w przypadku obywateli państw trzecich i bezpaństwowców: wskazanie środków stanowiących dowód lub dowód prima facie potwierdzający spełnienie warunków readmisji obywateli państw trzecich i bezpaństwowców, zgodnie z, odpowiednio, załącznikami 3 i 4;

d)

zdjęcie osoby, która ma podlegać readmisji.

a)

oświadczenie stwierdzające, że osoba, która ma być przekazana, może potrzebować pomocy lub opieki, pod warunkiem że osoba ta wyraziła jednoznaczną zgodę na takie oświadczenie;

b)

wszelkie inne środki ochrony, bezpieczeństwa bądź informacje dotyczące stanu zdrowia danej osoby, jakie mogą być niezbędne w poszczególnych przypadkach przekazywania.

a)

w ciągu dwóch dni roboczych, w przypadku gdy wniosek złożono w ramach procedury przyspieszonej (art. 7 ust. 3);

b)

w ciągu piętnastu dni kalendarzowych w pozostałych przypadkach.

a)

jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec narażony jest w państwie przeznaczenia lub w innym państwie tranzytu na realne ryzyko tortur, nieludzkiego lub poniżającego traktowania czy ukarania, bądź karę śmierci lub prześladowania ze względu na rasę, religię, narodowość, przynależność do określonej grupy społecznej lub przekonania polityczne; lub

b)

jeśli obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec podlega sankcjom karnym w państwie rozpatrującym wniosek lub innym państwie tranzytu; lub

c)

ze względu na zdrowie publiczne, bezpieczeństwo narodowe, porządek publiczny lub inne narodowe interesy państwa rozpatrującego wniosek.

a)

rodzaj tranzytu (lotniczy, morski lub lądowy), inne ewentualne państwa tranzytu i przewidziany końcowy cel podróży;

b)

szczegółowe informacje o danej osobie (na przykład imię, nazwisko, nazwisko rodowe, inne używane imiona/nazwiska lub imiona/nazwiska, pod jakimi dana osoba jest znana, lub pseudonimy, datę urodzenia, płeć i — jeśli to możliwe — miejsce urodzenia, obywatelstwo, język ojczysty, rodzaj i numer dokumentu podróży);

c)

przewidywane miejsce wjazdu, termin przekazania osoby i ewentualną możliwość użycia eskorty;

d)

oświadczenie, że z punktu widzenia państwa składającego wniosek spełnione są warunki określone w art. 14 ust. 2 oraz że nie są znane żadne powody mogące uzasadniać odmowę zgodnie z art. 14 ust. 3.

a)

dane osobowe muszą być przetwarzane uczciwie i zgodnie z prawem;

b)

dane osobowe muszą być zbierane w określonym, jednoznacznym i prawnie dopuszczonym celu związanym z wykonaniem niniejszej umowy i nie mogą być dalej przetwarzane przez organ przekazujący ani przez organ, który je przyjmuje, w sposób niezgodny z tym celem;

c)

dane osobowe muszą być adekwatne do potrzeb i istotne dla danej sprawy oraz nie mogą wykraczać poza cel, w jakim są gromadzone lub dalej przetwarzane; w szczególności przekazywane dane osobowe mogą dotyczyć wyłącznie:

d)

dane osobowe muszą być dokładne i w razie konieczności aktualizowane;

e)

dane osobowe muszą być przechowywane w formie umożliwiającej identyfikację osób, których dane te dotyczą, przez okres nie dłuższy niż jest to konieczne do realizacji celu, w jakim zostały zebrane lub w jakim są dalej przetwarzane;

f)

zarówno organ, który przekazuje dane osobowe, jak i ten, który je przyjmuje, podejmują wszelkie uzasadnione kroki w celu zapewnienia, odpowiednio, sprostowania, usunięcia lub zablokowania danych osobowych, w przypadku gdy ich przetwarzanie nie jest zgodne z postanowieniami niniejszego artykułu, zwłaszcza w przypadku gdy nie są one adekwatne do potrzeb, istotne dla danej sprawy lub wykraczają poza cel ich przetwarzania. Dotyczy to także zgłaszania drugiej Stronie wszelkich przypadków sprostowania, usunięcia lub zablokowania danych;

g)

organ, który przyjmuje dane, informuje organ przekazujący dane na wniosek tego ostatniego o sposobie wykorzystania przekazanych danych i uzyskanych wynikach;

h)

dane osobowe mogą być przekazywane wyłącznie właściwym organom. Udostępnienie otrzymanych danych innym organom wymaga uprzedniej zgody organu przekazującego;

i)

właściwe organy przekazujące i otrzymujące dane osobowe są zobowiązane do prowadzenia pisemnego rejestru przekazywanych i otrzymanych danych.

—

konwencji międzynarodowych określających państwo odpowiedzialne za badanie złożonych wniosków o azyl;

—

konwencji międzynarodowych dotyczących ekstradycji i tranzytu;

—

wielostronnych międzynarodowych konwencji i umów o readmisji cudzoziemców, takich jak konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym.

a)

monitorowanie stosowania niniejszej umowy;

b)

zajmowanie się kwestiami wynikającymi z interpretacji lub stosowania postanowień niniejszej umowy;

c)

podejmowanie decyzji w sprawie zasad wykonawczych niezbędnych do jednolitego stosowania niniejszej umowy;

d)

prowadzenie regularnej wymiany informacji na temat protokołów wykonawczych sporządzanych przez poszczególne państwa członkowskie i Azerbejdżan zgodnie z art. 20;

e)

zalecanie wprowadzania zmian do niniejszej umowy i jej załączników.

a)

wyznaczania właściwych organów, przejść granicznych i wymiany punktów kontaktowych;

b)

warunków powrotu osób pod eskortą, w tym tranzytu eskortowanych obywateli państw trzecich i bezpaństwowców;

c)

środków i dokumentów uzupełniających te wymienione w załącznikach 1–4 do niniejszej umowy;

d)

zasad readmisji w przypadku procedury przyspieszonej;

e)

procedury przeprowadzania rozmów.

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/43

(1)

Decyzją 98/591/WE (1) Rada zatwierdziła zawarcie Umowy o współpracy naukowej i technicznej między Wspólnotą Europejską a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki („umowa”).

(2)

Artykuł 12 lit. b) umowy stanowi, że umowa jest zawarta początkowo na okres pięciu lat i może być przedłużona, wraz z możliwymi zmianami na kolejny okres pięciu lat za wzajemnym pisemnym porozumieniem między Stronami.

(3)

Decyzją Rady 2009/306/WE (2) umowa została przedłużona na okres kolejnych pięciu lat.

(4)

Strony umowy uważają, że szybkie przedłużenie umowy leży w ich obopólnym interesie.

(5)

Treść przedłużonej umowy ma być identyczna z treścią umowy, która wygasa w dniu 14 października 2013 r.

(6)

Przedłużenie umowy powinno zatem zostać zatwierdzone w imieniu Unii Europejskiej,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/45

(1)

Międzynarodowa konwencja z Hongkongu o bezpiecznym i ekologicznie racjonalnym recyklingu statków z 2009 r. (zwana dalej „konwencją”) została przyjęta w dniu 15 maja 2009 r. pod auspicjami Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) w wyniku obrad Międzynarodowej konferencji w sprawie bezpiecznego i ekologicznie racjonalnego recyklingu statków. Konwencja reguluje projektowanie, budowę, eksploatację i przygotowanie statków w taki sposób, aby ułatwić bezpieczny i ekologicznie racjonalny recykling statków bez szkody dla bezpieczeństwa i efektywności eksploatacyjnej statku. Reguluje ona również bezpieczną i ekologicznie racjonalną działalność zakładów recyklingu statków oraz ustanowienie odpowiedniego mechanizmu egzekwowania prawa w zakresie recyklingu statków.

(2)

Konwencja wchodzi w życie 24 miesiące po dacie ratyfikacji przez co najmniej 15 państw, których łączna flota handlowa reprezentuje co mniej 40 % pojemności brutto światowej floty handlowej, a maksymalna roczna wielkość recyklingu statków w trakcie poprzednich 10 lat stanowi nie mniej niż 3 % pojemności brutto łącznej floty handlowej tych samych państw.

(3)

W konkluzjach z dnia 21 października 2009 r. Rada zdecydowanie zachęca państwa członkowskie, aby w trybie priorytetowym ratyfikowały konwencję o recyklingu statków, co umożliwi jak najszybsze jej wejście w życie i spowoduje rzeczywiste i skuteczne zmiany.

(4)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1257/2013 (1) ma na celu m.in. zminimalizowanie i — w wykonalnym zakresie — wyeliminowanie szkodliwego wpływu na zdrowie ludzkie i środowisko, powstającego na skutek recyklingu statków, a także ułatwienie ratyfikacji konwencji. Artykuł 5 ust. 9, art. 7 ust. 2, art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 12 ust. 1 i 3 tego rozporządzenia przewidują dostosowanie prawa Unii do konwencji. Artykuł 32 ust. 4 odnosi się do sytuacji tych państw członkowskich, które nie mają statków podnoszących ich banderę lub zarejestrowanych pod ich banderą lub które zamknęły swoje krajowe rejestry statków. Te państwa członkowskie mogą zastosować odstępstwo od niektórych przepisów rozporządzenia, dopóki pod ich banderą nie jest zarejestrowany żaden statek.

(5)

Unia nie może ratyfikować konwencji, ponieważ jej stronami mogą być jedynie państwa.

(6)

Rada powinna zatem upoważnić państwa członkowskie, które mają statki podnoszące ich banderę lub zarejestrowane pod ich banderą i które są objęte zakresem stosowania konwencji, aby ją ratyfikowały lub przystąpiły do niej,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/47

(1)

Zgodnie z decyzją Rady 2013/695/UE (1) Umowa między Unią Europejską a Republiką Azerbejdżanu o ułatwieniach w wydawaniu wiz (zwaną dalej „Umową”) została podpisana w dniu 29 listopada 2013 r., z zastrzeżeniem jej zawarcia.

(2)

Umowę należy zatwierdzić.

(3)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa, zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (2); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związane ani jej nie stosuje.

(4)

Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii, zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (3); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(5)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/49

a)

„państwo członkowskie” oznacza każde państwo członkowskie Unii Europejskiej, z wyjątkiem Królestwa Danii, Republiki Irlandii oraz Zjednoczonego Królestwa;

b)

„obywatel Unii” oznacza każdego obywatela państwa członkowskiego zgodnie z definicją zawartą w lit. a);

c)

„obywatel Republiki Azerbejdżanu” oznacza każdą osobę, która posiada obywatelstwo Republiki Azerbejdżanu zgodnie z jej obowiązującym prawodawstwem;

d)

„wiza” oznacza zezwolenie wydane przez państwo członkowskie lub Republikę Azerbejdżanu na tranzyt przez terytorium państw członkowskich lub Republiki Azerbejdżanu lub planowany pobyt na terytorium państw członkowskich lub Republiki Azerbejdżanu nie dłuższy niż 90 dni w ciągu każdego 180-dniowego okresu;

e)

„osoba zamieszkująca legalnie” oznacza:

a)

w przypadku bliskich krewnych — współmałżonków, dzieci (w tym przysposobionych), rodziców (w tym opiekunów), dziadków i wnuków — odwiedzających obywateli Unii Europejskiej legalnie zamieszkujących na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub obywateli Republiki Azerbejdżanu legalnie zamieszkujących w państwach członkowskich lub obywateli Unii Europejskiej zamieszkujących na terytorium państwa członkowskiego, którego są obywatelami, lub obywateli Republiki Azerbejdżanu zamieszkujących na terytorium Republiki Azerbejdżanu:

b)

bez uszczerbku dla art. 10, w przypadku członków oficjalnych delegacji, w tym stałych członków takich delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie skierowane do państw członkowskich, Unii Europejskiej lub Republiki Azerbejdżanu uczestniczą w oficjalnych spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub programach wymiany, a także w wydarzeniach organizowanych na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub jednego z państw członkowskich przez organizacje międzyrządowe:

c)

w przypadku przedsiębiorców i przedstawicieli organizacji branżowych:

d)

w przypadku kierowców przewożących ładunki w ruchu międzynarodowym i świadczących usługi transportu pasażerskiego między terytoriami Republiki Azerbejdżanu i państw członkowskich pojazdami zarejestrowanymi w państwach członkowskich lub w Republice Azerbejdżanu:

e)

w przypadku uczniów, studentów, studentów podyplomowych oraz towarzyszących im nauczycieli, którzy odbywają podróż w celu podjęcia nauki lub odbycia szkoleń, w tym w ramach programów wymiany oraz innych działań szkolnych:

f)

w przypadku osób biorących udział w działaniach naukowych, akademickich, kulturalnych lub artystycznych, w tym programach uniwersyteckich i innych programach wymiany:

g)

w przypadku dziennikarzy i członków ekipy technicznej towarzyszących im w celach zawodowych:

h)

w przypadku uczestników międzynarodowych imprez sportowych i osób im towarzyszących w celach zawodowych:

i)

w przypadku uczestników oficjalnych programów wymiany organizowanych przez miasta partnerskie:

j)

w przypadku osób podróżujących w celach medycznych i — w razie konieczności — osób im towarzyszących:

k)

w przypadku przedstawicieli wolnych zawodów biorących udział w międzynarodowych wystawach, konferencjach, sympozjach, seminariach lub innych podobnych imprezach, które odbywają się na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub państw członkowskich:

l)

w przypadku przedstawicieli organizacji społeczeństwa obywatelskiego, którzy odbywają podróż w celu odbycia szkoleń, wzięcia udziału w seminariach i konferencjach, w tym w ramach programów wymiany:

m)

w przypadku krewnych podróżujących w celu wzięcia udziału w ceremonii pogrzebowej:

n)

w przypadku osób pragnących odwiedzić cmentarz wojskowy lub cywilny:

a)

w przypadku osoby zaproszonej: imię i nazwisko, datę urodzenia, płeć, obywatelstwo, numer paszportu, czas i cel podróży, liczbę poprzednich wjazdów oraz w stosownych przypadkach imiona i nazwiska małżonka i dzieci towarzyszących osobie zaproszonej;

b)

w przypadku osoby zapraszającej: imię, nazwisko i adres;

c)

w przypadku gdy strona zapraszająca jest osobą prawną, spółką lub organizacją: pełną nazwę i adres oraz:

a)

współmałżonkom, dzieciom (w tym przysposobionym), które są w wieku poniżej 21 lat lub pozostają na utrzymaniu, rodzicom (w tym opiekunom), odwiedzającym obywateli Unii Europejskiej legalnie zamieszkujących na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub obywateli Republiki Azerbejdżanu legalnie zamieszkujących na terytorium państw członkowskich lub obywateli Unii Europejskiej zamieszkujących na terytorium państwa członkowskiego, którego są obywatelami, lub obywateli Republiki Azerbejdżanu zamieszkujących na terytorium Republiki Azerbejdżanu;

b)

stałym członkom oficjalnych delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie wystosowane do państw członkowskich, Unii Europejskiej lub Republiki Azerbejdżanu uczestniczą regularnie w spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub programach wymiany, a także w imprezach organizowanych na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub jednego z państw członkowskich przez organizacje międzyrządowe.

—

w przypadku osób wymienionych w lit. a) — okres ważności zezwolenia na legalny pobyt obywateli Republiki Azerbejdżanu legalnie zamieszkujących w jednym z państw członkowskich lub obywateli Unii legalnie zamieszkujących w Republice Azerbejdżanu;

—

w przypadku osób wymienionych w lit. b) — okres ważności statusu stałego członka oficjalnej delegacji

a)

studentom i studentom podyplomowym, którzy odbywają regularne podróże w celu podjęcia nauki lub odbycia szkoleń, w tym w ramach programów wymiany;

b)

dziennikarzom i członkom ekipy technicznej towarzyszącym im w celach zawodowych;

c)

uczestnikom oficjalnych programów wymiany organizowanych przez miasta partnerskie;

d)

kierowcom przewożącym ładunki w ruchu międzynarodowym i świadczącym usługi transportu pasażerskiego między terytoriami Republiki Azerbejdżanu i państw członkowskich pojazdami zarejestrowanymi w państwach członkowskich lub w Republice Azerbejdżanu;

e)

osobom zmuszonym do odbywania regularnych podróży w celach medycznych i — w razie konieczności — osobom im towarzyszącym;

f)

przedstawicielom wolnych zawodów biorącym udział w międzynarodowych wystawach, konferencjach, sympozjach, seminariach lub innych podobnych imprezach, którzy odbywają regularne podróże do państw członkowskich;

g)

przedstawicielom organizacji społeczeństwa obywatelskiego, którzy odbywają regularne podróże do Republiki Azerbejdżanu lub państw członkowskich w celu odbycia szkoleń, wzięcia udziału w seminariach i konferencjach, w tym w ramach programów wymiany;

h)

osobom biorącym udział w działaniach naukowych, kulturalnych i artystycznych, w tym w programach uniwersyteckich i innych programach wymiany, odbywającym regularne podróże do Republiki Azerbejdżanu lub państw członkowskich;

i)

uczestnikom międzynarodowych imprez sportowych i osobom im towarzyszącym w celach zawodowych;

j)

członkom oficjalnych delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie wystosowane do państwa członkowskiego, Unii Europejskiej lub Republiki Azerbejdżanu uczestniczą regularnie w spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub programach wymiany, a także w imprezach organizowanych na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub państw członkowskich przez organizacje międzyrządowe;

k)

przedsiębiorcom i przedstawicielom organizacji branżowych, którzy odbywają regularne podróże do Republiki Azerbejdżanu lub państw członkowskich.

a)

bliskich krewnych — współmałżonków, dzieci (w tym przysposobionych), rodziców (w tym opiekunów), dziadków i wnuków — obywateli Unii Europejskiej legalnie zamieszkujących na terytorium Republiki Azerbejdżanu, obywateli Republiki Azerbejdżanu legalnie zamieszkujących na terytorium państw członkowskich, obywateli Unii Europejskiej zamieszkujących na terytorium państwa członkowskiego, którego są obywatelami, oraz obywateli Republiki Azerbejdżanu zamieszkujących na terytorium Republiki Azerbejdżanu;

b)

członków oficjalnych delegacji, w tym stałych członków oficjalnych delegacji, którzy na oficjalne zaproszenie skierowane do państw członkowskich, Unii Europejskiej lub Republiki Azerbejdżanu uczestniczą w oficjalnych spotkaniach, konsultacjach, negocjacjach lub programach wymiany, a także w wydarzeniach organizowanych na terytorium Republiki Azerbejdżanu lub jednego z państw członkowskich przez organizacje międzyrządowe;

c)

uczniów, studentów, studentów podyplomowych oraz towarzyszących im nauczycieli, którzy odbywają podróż w celu podjęcia nauki lub odbycia szkoleń, w tym w ramach programów wymiany oraz innych działań szkolnych;

d)

osób niepełnosprawnych i — w razie konieczności — ich opiekunów;

e)

uczestników międzynarodowych imprez sportowych i osób im towarzyszących w celach zawodowych;

f)

osób biorących udział w działaniach naukowych, kulturalnych i artystycznych, w tym w programach uniwersyteckich i innych programach wymiany;

g)

osób, które przedstawiły dowody potwierdzające konieczność wyjazdu z przyczyn humanitarnych, w tym w celu podjęcia pilnego leczenia, oraz osób im towarzyszących, lub w celu wzięcia udziału w pogrzebie bliskiego krewnego albo odwiedzenia ciężko chorego bliskiego krewnego;

h)

przedstawicieli organizacji społeczeństwa obywatelskiego, którzy odbywają podróż w celu odbycia szkoleń, wzięcia udziału w seminariach i konferencjach, w tym w ramach programów wymiany;

i)

emerytów i rencistów;

j)

dzieci poniżej 12. roku życia;

k)

dziennikarzy i członków ekipy technicznej towarzyszących im w celach zawodowych.

a)

monitorowanie wykonania niniejszej umowy;

b)

proponowanie zmian lub uzupełnień niniejszej umowy;

c)

rozstrzyganie sporów dotyczących interpretacji bądź stosowania postanowień niniejszej umowy.

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/61

(1)

W dniu 16 lipca 1999 r. Rada upoważniła Komisję do prowadzenia na forum Rady Europy, w imieniu Wspólnoty Europejskiej, negocjacji w sprawie konwencji dotyczącej prawnej ochrony usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym.

(2)

Europejska konwencja o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym („konwencja”) została przyjęta przez Radę Europy w dniu 24 stycznia 2001 r.

(3)

Konwencja ta ustanawia ramy regulacyjne, które są prawie identyczne z tymi, które określono w dyrektywie 98/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1).

(4)

Konwencja weszła w życie w dniu 1 lipca 2003 r. i jest otwarta do podpisu dla Unii.

(5)

Podpisanie konwencji ułatwiłoby rozszerzenie poza granice Unii stosowania postanowień, które są podobne do przepisów dyrektywy 98/84/WE, oraz ustanowienie prawa o usługach opartych na dostępie warunkowym, które miałoby zastosowanie na całym kontynencie europejskim.

(6)

Należy podpisać konwencję w imieniu Unii, z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/62

(1)

Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Słowenii o rejestrację nazwy „Piranska sol” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Piranska sol” powinna zostać zarejestrowana,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/64

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje 4,5-dichloro-2-oktylo-2H-izotiazol-3-on.

(2)

4,5-dichloro-2-oktylo-2H-izotiazol-3-on został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 21: „produkty przeciwporostowe”, zdefiniowanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 21, zdefiniowanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Norwegia została wyznaczona jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 21 grudnia 2010 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 w dniu 13 marca 2014 r. wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny poddanego przeglądowi przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych.

(5)

Zgodnie ze sprawozdaniem z oceny można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające 4,5-dichloro-2-oktylo-2H-izotiazol-3-on, stosowane jako produkty typu 21, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, jeśli spełnione są określone wymogi i warunki związane ze stosowaniem tej substancji.

(6)

Należy zatem zatwierdzić 4,5-dichloro-2-oktylo-2H-izotiazol-3-on do stosowania w produktach biobójczych typu 21, z zastrzeżeniem spełnienia wspomnianych wymogów i warunków.

(7)

Ponieważ ocena nie obejmuje nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów na podstawie art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(8)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom podjęcie działań przygotowawczych w celu spełnienia nowo wprowadzonych wymagań.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/68

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1451/2007 (2) ustanawia wykaz substancji czynnych, które mają zostać poddane ocenie w celu ich ewentualnego włączenia do załącznika I, IA lub IB do dyrektywy 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3). Wykaz ten obejmuje cyprokonazol.

(2)

Cyprokonazol został oceniony zgodnie z art. 11 ust. 2 dyrektywy 98/8/WE pod kątem stosowania w produktach typu 8: „środki konserwacji drewna”, zdefiniowanych w załączniku V do tej dyrektywy, co odpowiada grupie produktowej 8, zdefiniowanej w załączniku V do rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(3)

Irlandia została wyznaczona jako państwo pełniące rolę sprawozdawcy i w dniu 30 maja 2012 r. przedłożyła Komisji sprawozdanie właściwego organu, wraz z zaleceniem, zgodnie z art. 14 ust. 4 i 6 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007.

(4)

Sprawozdanie właściwego organu zostało poddane przeglądowi przez państwa członkowskie i Komisję. Zgodnie z art. 15 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1451/2007 wyniki przeglądu zostały włączone do sprawozdania z oceny poddanego przeglądowi przez Stały Komitet ds. Produktów Biobójczych w dniu 13 marca 2014 r.

(5)

Na podstawie sprawozdania z oceny można oczekiwać, że produkty biobójcze zawierające cyprokonazol, stosowane jako produkty typu 8, spełniają wymogi ustanowione w art. 5 dyrektywy 98/8/WE, jeśli spełnione są określone wymogi i warunki związane ze stosowaniem tej substancji.

(6)

Należy zatem zatwierdzić cyprokonazol do stosowania w produktach biobójczych typu 8, z zastrzeżeniem spełnienia wspomnianych wymogów i warunków.

(7)

Ponieważ nie poddano ocenie nanomateriałów, zatwierdzenie nie powinno obejmować tych materiałów zgodnie z art. 4 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

(8)

W sprawozdaniu stwierdzono, że cyprokonazol spełnia kryteria pozwalające na zaklasyfikowanie go jako substancji kategorii 1B działającej szkodliwie na rozrodczość zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 (4) oraz jako substancji bardzo trwałej (vP) i toksycznej (T) zgodnie z załącznikiem XIII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006. Niezależnie od tego, że istniejąca zharmonizowana klasyfikacja cyprokonazolu powinna zostać poddana przeglądowi zgodnie z art. 37 rozporządzenia (WE) nr 1272/2008, wymienione powyżej właściwości swoiste należy uwzględnić przy określaniu okresu ważności zatwierdzenia.

(9)

Ponieważ nie zostały spełnione warunki określone w art. 90 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 528/2012, należy postępować zgodnie z obecną praktyką w ramach dyrektywy 98/8/WE. Okres ważności zatwierdzenia należy zatem ustalić na pięć lat.

(10)

Do celów wydawania pozwoleń na produkty biobójcze zgodnie z art. 23 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 cyprokonazol należy jednak uznać za substancję kwalifikującą się do zastąpienia na podstawie art. 10 ust. 1 lit. a) i d) tego rozporządzenia.

(11)

Należy przewidzieć odpowiednią ilość czasu, zanim substancja czynna zostanie zatwierdzona, aby umożliwić zainteresowanym stronom podjęcie działań przygotowawczych w celu spełnienia nowo wprowadzonych wymagań.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Biobójczych,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/72

(1)

W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 295/2008 ustanowiono wspólne ramy gromadzenia, przekazywania i oceny statystyk Unii Europejskiej dotyczących struktury, działalności, konkurencyjności i funkcjonowania przedsiębiorstw w Unii.

(2)

W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 250/2009 (2) ustanowiono definicje cech i techniczny format przekazywania danych

(3)

Konieczne jest określenie definicji cech demografii przedsiębiorstw posiadających co najmniej jednego pracownika w celu uwzględnienia potrzeby większej międzynarodowej porównywalności wyników, w szczególności w odniesieniu do statystyk dotyczących przedsiębiorstw. Definicje te należy dodać w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 250/2009. W związku z tym należy odpowiednio zaktualizować techniczny format przekazywania danych określony w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 250/2009, w tym wykaz identyfikatorów zbioru danych, serie i wykaz zmiennych.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Europejskiego Systemu Statystycznego,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/79

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

30.4.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 128/81