15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/1

Zawiadomienie dotyczące wejścia w życie umowy o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony

Podpisana w dniu 15 grudnia 2003 r. w Rzymie umowa o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony, wejdzie w życie dnia 14 maja 2014 r.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/2

DECYZJA RADY

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony, w odniesieniu do art. 49 ust. 3 tej umowy

(2014/210/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 79 ust. 3 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Umowę o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony (zwaną dalej „umową”), podpisano w dniu 15 grudnia 2003 r. z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie.

(2)	Zgodnie z art. 54 ust. 1 umowy ma ona wejść w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym umawiające się strony powiadomią się wzajemnie o zakończeniu procedur niezbędnych do tego celu.

(3)	Wszystkie umawiające się strony umowy, w tym wszystkie — na moment podpisywania umowy — państwa członkowskie Unii, złożyły już swoje instrumenty ratyfikacyjne; instrumentu ratyfikacyjnego nie złożyła dotychczas Unia.

(4)	W art. 49 ust. 3 umowy określono obowiązki umawiających się stron dotyczące readmisji nielegalnych migrantów. W konsekwencji przepis ten podlega zakresowi tytułu V w części trzeciej Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności jego art. 79 ust. 3.

(5)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te dwa państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej decyzji i nie są nią związane ani jej nie stosują.

(6)	Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(7)	W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r., Unia Europejska zastąpiła Wspólnotę Europejską i stała się jej następcą prawnym.

(8)	Umowę należy zatwierdzić w odniesieniu do jej art. 49 ust. 3. Odrębna decyzja dotycząca zawarcia umowy z wyjątkiem jej art. 49 ust. 3 zostanie przyjęta równolegle z przyjęciem niniejszej decyzji (1),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Umowa o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony, zostaje niniejszym zatwierdzona w imieniu Unii w odniesieniu do art. 49 ust. 3 tej umowy (2).

Artykuł 2

Przewodniczący Rady przekazuje w imieniu Unii powiadomienia przewidziane w art. 54 umowy (3) i dokonuje następujących notyfikacji:

—

„W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. Unia Europejska zastąpiła Wspólnotę Europejską i stała się jej następcą prawnym, i od tego dnia wykonuje wszystkie prawa i obowiązki Wspólnoty Europejskiej. W związku z tym odesłania w tekście umowy do »Wspólnoty Europejskiej« lub do »Wspólnoty« uznaje się, w odpowiednich przypadkach, za odesłania do »Unii Europejskiej« lub do »Unii«”,

—

„Postanowienia niniejszej umowy wchodzące w zakres części trzeciej tytułu V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wiążą Zjednoczone Królestwo i Irlandię jako odrębne umawiające się strony, nie zaś jako część Unii Europejskiej, chyba że Unia Europejska wraz ze Zjednoczonym Królestwem lub Irlandią poinformują stronę z Ameryki Środkowej, że Zjednoczone Królestwo lub Irlandia są związane tymi postanowieniami jako część Unii Europejskiej zgodnie z Protokołem (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Jeżeli Zjednoczone Królestwo lub Irlandia przestaną być związane umową jako część Unii Europejskiej zgodnie z art. 4a protokołu nr 21, Unia Europejska wraz ze Zjednoczonym Królestwem lub Irlandią natychmiast poinformują stronę z Ameryki Środkowej o wszelkich zmianach w ich stanowisku, w którym to przypadku pozostaną nadal związane postanowieniami umowy indywidualnie. To samo ma zastosowanie do Danii, zgodnie z Protokołem (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.”.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

C. ASHTON

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2014/211/UE (zob. s. 4 niniejszego Dziennika Urzedowego).

(2) Umowę opublikowano w Dz.U. L 111 z 15.4.2014, s. 6 wraz z decyzją 2014/211/UE.

(3) Data wejścia w życie umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/4

DECYZJA RADY

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

(2014/211/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 209 ust. 2 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Umowę o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony (zwaną dalej „umową”) podpisano w dniu 15 grudnia 2003 r. z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie.

(2)	Zgodnie z art. 54 ust. 1 umowy ma ona wejść w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym umawiające się strony powiadomią się wzajemnie o zakończeniu procedur niezbędnych do tego celu.

(3)	Wszystkie umawiające się strony umowy, w tym wszystkie — na moment podpisywania umowy — państwa członkowskie Unii, złożyły już swoje instrumenty ratyfikacyjne; instrumentu ratyfikacyjnego nie złożyła dotychczas Unia.

(4)

W art. 49 ust. 3 umowy określono obowiązki umawiających się stron dotyczące readmisji nielegalnych migrantów. W konsekwencji przepis ten podlega zakresowi tytułu V w części trzeciej Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności jego art. 79 ust. 3, i zastosowanie ma Protokół (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości oraz Protokół (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, które są załączone do Traktatu o Unii Europejskiej i do TFUE.

(5)	W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. Unia Europejska zastąpiła Wspólnotę Europejską i stała się jej następcą prawnym.

(6)	Umowę należy zatwierdzić, z wyjątkiem jej art. 49 ust. 3. Odrębna decyzja (1) dotycząca zawarcia art. 49 ust. 3 umowy zostanie przyjęta równolegle z przyjęciem niniejszej decyzji,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Tekst umowy dołącza się do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady przekazuje w imieniu Unii powiadomienia przewidziane w art. 54 umowy (2) i dokonuje następujących notyfikacji:

„W wyniku wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r. Unia Europejska zastąpiła Wspólnotę Europejską i stała się jej następcą prawnym i od tego dnia wykonuje wszystkie prawa i obowiązki Wspólnoty Europejskiej. W związku z tym odesłania w tekście umowy do »Wspólnoty Europejskiej« lub do »Wspólnoty« uznaje się, w odpowiednich przypadkach, za odesłania do »Unii Europejskiej« lub do »Unii«”,

„Postanowienia umowy wchodzące w zakres części trzeciej tytułu V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wiążą Zjednoczone Królestwo i Irlandię jako odrębne umawiające się strony, nie zaś jako część Unii Europejskiej, chyba że Unia Europejska wraz ze Zjednoczonym Królestwem lub Irlandią poinformują stronę z Ameryki Środkowej, że Zjednoczone Królestwo lub Irlandia są związane tymi postanowieniami jako część Unii Europejskiej zgodnie z Protokołem (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Jeżeli Zjednoczone Królestwo lub Irlandia przestaną być związane umową jako część Unii Europejskiej zgodnie z art. 4a protokołu nr 21, Unia Europejska wraz ze Zjednoczonym Królestwem lub Irlandią natychmiast poinformują stronę z Ameryki Środkowej o wszelkich zmianach w ich stanowisku, w którym to przypadku pozostaną nadal związane postanowieniami umowy indywidualnie. To samo ma zastosowanie do Danii, zgodnie z Protokołem (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej oraz do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.”.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

C. ASHTON

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2014/210/UE (zob. s. 2 niniejszego Dziennika Urzędowego).

(2) Data wejścia w życie umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/6

ŁUMACZENIE

UMOWA O DIALOGU POLITYCZNYM I WSPÓŁPRACY

między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony

KRÓLESTWO BELGII,

KRÓLESTWO DANII,

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,

REPUBLIKA GRECKA,

KRÓLESTWO HISZPANII,

REPUBLIKA FRANCUSKA,

IRLANDIA,

REPUBLIKA WŁOSKA,

WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,

REPUBLIKA AUSTRII,

REPUBLIKA PORTUGALSKA,

REPUBLIKA FINLANDII,

KRÓLESTWO SZWECJI,

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO WIELKIEJ BRYTANII I IRLANDII PÓŁNOCNEJ,

Umawiające się Strony Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz Traktatu o Unii Europejskiej, zwane dalej „państwami członkowskimi” oraz

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA, zwana dalej „Wspólnotą”,

z jednej strony, oraz

REPUBLIKA KOSTARYKI,

REPUBLIKA SALWADORU,

REPUBLIKA GWATEMALI,

REPUBLIKA HONDURASU,

REPUBLIKA NIKARAGUI,

REPUBLIKA PANAMY,

z drugiej strony

ZWAŻYWSZY na tradycyjne historyczne i kulturowe więzi między Stronami oraz chęć zacieśnienia łączących je stosunków, w oparciu o istniejące mechanizmy, które te stosunki regulują,

ZWAŻYWSZY na fakt, że pozytywny rozwój sytuacji w obu regionach w ostatnim dziesięcioleciu umożliwił promowanie wspólnych celów i kwestii leżących we wspólnym interesie oraz wejście w nową fazę stosunków, zacieśnionych, nowoczesnych i stałych, dzięki czemu możliwe jest reagowanie na wewnętrzne wyzwania i wydarzenia międzynarodowe,

POTWIERDZAJĄC poszanowanie dla zasad demokracji i podstawowych praw człowieka, zawartych w Powszechnej deklaracji praw człowieka,

PRZYWOŁUJĄC swoje zaangażowanie na rzecz zasady państwa prawa i dobrych rządów,

WYZNAJĄC zasadę wspólnej odpowiedzialności i przeświadczeni o znaczeniu zapobiegania spożyciu narkotyków i zmniejszania ich negatywnego wpływu jak również walki z nielegalną uprawą, produkcją, przetwarzaniem i handlem narkotykami oraz ich prekursorami,

PODKREŚLAJĄC swoje zaangażowanie w prowadzenie wspólnych działań, zmierzających do realizacji wyznaczonych celów, jakimi są eliminacja ubóstwa, sprawiedliwy i zrównoważony rozwój, w tym kwestie podatności na klęski żywiołowe, zachowania środowiska naturalnego i jego ochrony oraz bioróżnorodności, a także stopniowej integracji krajów Ameryki Środkowej z gospodarką światową,

PODKREŚLAJĄC znaczenie, jakie Strony przywiązują do konsolidacji dialogu politycznego i procesu współpracy gospodarczej, istniejącej w ramach dialogu z San José, zapoczątkowanego w 1984 r. i odnowionego w 1996 r. we Florencji i w 2002 r. w Madrycie,

PODKREŚLAJĄC potrzebę rozbudowania programu współpracy, regulowanego Ramową umową o współpracy między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, podpisaną w 1993 r. (zwana dalej „umową ramową o współpracy z 1993 r.”),

UZNAJĄC postępy poczynione w procesie integracji gospodarczej Ameryki Środkowej, takie jak np. działania na rzecz szybkiego stworzenia unii celnej Ameryki Środkowej, wdrożenie mechanizmu rozstrzygania sporów handlowych, podpisanie traktatu w sprawie inwestycji i usług między państwami Ameryki Środkowej, oraz konieczność pogłębienia procesu integracji regionalnej, liberalizacji handlu regionalnego i reformy gospodarczej w regionie Ameryki Środkowej,

ŚWIADOMI konieczności promowania w obu regionach zrównoważonego rozwoju poprzez partnerstwo na rzecz rozwoju, w którym uczestniczyłyby wszystkie zainteresowane strony, w tym społeczeństwo obywatelskie i sektor prywatny, zgodnie z zasadami określonymi w konsensusie z Monterrey i deklaracji z Johannesburga oraz planie realizacji z Johannesburga,

ŚWIADOMI konieczności nawiązania współpracy w kwestiach migracji,

UZNAJĄC, że żadne z postanowień niniejszej Umowy nie odnosi się do stanowiska Stron w trwających lub przyszłych, dwustronnych lub wielostronnych negocjacjach handlowych, ani nie jest interpretowane lub rozumiane w taki sposób,

PODKREŚLAJĄC chęć współpracy na forach międzynarodowych w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania,

MAJĄC NA UWADZE strategiczne partnerstwo Unii Europejskiej z Ameryką Łacińską i krajami Karaibów, zawiązane na szczycie w Rio w 1999 r. i potwierdzone na szczycie w Madrycie w 2002 r. oraz

UWZGLĘDNIAJĄC deklarację madrycką z maja 2002 r.,

POSTANOWILI ZAWRZEĆ NINIEJSZĄ UMOWĘ:

TYTUŁ I

ZASADY, CELE I ZAKRES UMOWY

Artykuł 1

Zasady

1. Poszanowanie zasad demokracji i podstawowych praw człowieka, zawartych w Powszechnej deklaracji praw człowieka jak również zasady państwa prawa, stanowi fundament polityki wewnętrznej i międzynarodowej Stron oraz zasadnicze elementy niniejszej Umowy.

2. Strony zobowiązują się promować zrównoważony rozwój i wspierać realizację milenijnych celów rozwoju.

3. Strony potwierdzają swe przywiązanie do zasady dobrych rządów i walki z korupcją.

Artykuł 2

Cele i zakres

1. Strony potwierdzają, że ich wspólnym celem jest wzmacnianie łączących je stosunków poprzez rozwój dialogu politycznego i zacieśnianie współpracy.

2. Strony potwierdzają także swoją decyzję o zacieśnianiu współpracy w dziedzinie handlu, inwestycji i stosunków gospodarczych.

3. Strony potwierdzają, że ich wspólnym celem jest dążenie do stworzenia warunków umożliwiających im wynegocjowanie możliwego do zrealizowania i obustronnie korzystnego układu o stowarzyszeniu, obejmującego umowę o wolnym handlu, na podstawie wyników programu pracy z Doha, który Strony zobowiązały się zrealizować do końca 2004 r.

4. Wykonanie niniejszej Umowy powinno przyczynić się do stworzenia takich warunków, poprzez dążenie do osiągnięcia stabilności politycznej i społecznej, pogłębianie procesu integracji regionalnej i ograniczanie ubóstwa w ramach zrównoważonego rozwoju w Ameryce Środkowej.

5. Niniejsza Umowa określa zasady prowadzenia dialogu politycznego i współpracy między Stronami oraz zawiera uregulowania instytucjonalne, niezbędne do wykonania jej postanowień. Żadne z postanowień niniejszej Umowy nie określa stanowiska Stron w trwających lub przyszłych, dwustronnych lub wielostronnych negocjacjach handlowych.

6. Strony zobowiązują się regularnie oceniać poczynione postępy, uwzględniając przy tym osiągnięcia sprzed dnia wejścia w życie Umowy.

TYTUŁ II

DIALOG POLITYCZNY

Artykuł 3

Cele

1. Strony postanawiają wzmacniać regularny dialog polityczny, w oparciu o zasady określone we wspólnych deklaracjach przyjętych w ramach dialogu z San José, w szczególności deklaracjach z San José (28 i 29 września 1984 r.), Florencji (21 marca 1996 r.) i Madrytu (18 maja 2002 r.).

2. Strony postanawiają, że dialog polityczny obejmuje wszystkie kwestie będące przedmiotem wspólnego zainteresowania i wszelkie inne kwestie o wymiarze międzynarodowym. Dialog utoruje drogę dla nowych inicjatyw, umożliwiających realizację wspólnych celów i tworzenie wspólnych podstaw w dziedzinach takich jak integracja regionalna, ograniczanie ubóstwa i spójność społeczna, zrównoważony rozwój, bezpieczeństwo i stabilność regionalna, zapobieganie konfliktom i ich rozwiązywanie, prawa człowieka, demokracja, dobre rządy, migracja i walka z korupcją, walka z terroryzmem, narkotyki oraz handel bronią strzelecką i lekką. Stanowi on również podstawę dla przyszłych inicjatyw i wspiera starania mające na celu rozwój inicjatyw, w tym w zakresie współpracy, oraz działania w całym regionie Ameryki Łacińskiej.

3. Strony postanawiają, że wzmocniony dialog polityczny umożliwia szeroką wymianę informacji i jest forum, na którym podejmowane są wspólne inicjatywy na szczeblu międzynarodowym.

Artykuł 4

Mechanizmy

Strony postanawiają, że dialog polityczny prowadzony jest:

a)	w stosownych, uzgodnionych przez obie Strony przypadkach — na szczeblu szefów państw i rządów;

b)	na szczeblu ministerialnym, zwłaszcza na spotkaniach ministerialnych organizowanych w ramach dialogu z San José;

c)	na szczeblu wyższych urzędników;

d)	na szczeblu roboczym;

przy maksymalnym wykorzystaniu kanałów dyplomatycznych.

Artykuł 5

Współpraca w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa

W zakresie, w jakim to możliwe i zgodnie ze swoimi interesami, Strony koordynują swoje stanowiska i podejmują wspólne inicjatywy na odnośnych forach międzynarodowych oraz współpracują w dziedzinie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

TYTUŁ III

WSPÓŁPRACA

Artykuł 6

Cele

1. Strony postanawiają wzmacniać i rozszerzać na inne dziedziny współpracę przewidzianą w umowie ramowej o współpracy z 1993 r. Współpraca ma na celu:

a)	promowanie stabilności politycznej i społecznej poprzez demokrację, poszanowanie praw człowieka i dobre rządy;

b)	pogłębianie procesu regionalnej integracji krajów Ameryki Środkowej w celu przyczynienia się do przyspieszania ich wzrostu gospodarczego i stopniowej poprawy jakości życia ich mieszkańców;

c)	ograniczanie ubóstwa i promowanie bardziej sprawiedliwego dostępu do usług socjalnych i korzyści wynikających ze wzrostu gospodarczego, przy zapewnieniu odpowiedniej równowagi między elementami gospodarczymi, społecznymi i środowiskowymi w ramach zrównoważonego rozwoju.

2. Strony postanawiają, że współpraca uwzględnia przekrojowe zagadnienia, związane z rozwojem gospodarczym i społecznym, w tym kwestie równouprawnienia płci, poszanowania rdzennych mieszkańców i innych grup etnicznych Ameryki Środkowej, zapobiegania klęskom żywiołowym i reagowania w przypadku ich wystąpienia, zachowania środowiska naturalnego i jego ochrony, bioróżnorodności, różnorodności kulturowej, działalności badawczej i rozwoju technologicznego. Integracja regionalna również uważana jest za zagadnienie przekrojowe i w związku z tym działania podejmowane w ramach współpracy na poziomie krajowym powinny być spójne z procesem integracji regionalnej.

3. Strony postanawiają promować środki mające na celu zwiększanie regionalnej integracji Ameryki Środkowej i rozwijanie stosunków międzyregionalnych między Stronami.

Artykuł 7

Metodologia

Strony postanawiają, że współpraca wdrażana jest za pomocą takich środków jak pomoc techniczna i finansowa, badania, szkolenia, wymiana informacji i wiedzy fachowej, spotkania, seminaria, projekty badawcze lub wszelkich innych środków, uzgodnionych przez Strony w ramach współpracy, realizowanych celów i dostępnych środków, zgodnie z normami i uregulowaniami mającymi zastosowanie do tej współpracy. Wszystkie podmioty biorące udział we współpracy będą zarządzać zasobami w sposób przejrzysty i odpowiedzialny.

Artykuł 8

Współpraca w dziedzinie praw człowieka, demokracji i dobrych rządów

Strony uzgadniają, że współpraca w tej dziedzinie aktywnie wspiera rządy i przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego dzięki działaniom podejmowanym zwłaszcza w następujących dziedzinach:

a)	promowanie i ochrona praw człowieka oraz konsolidacja procesu demokratyzacji, w tym zarządzanie procedurami wyborczymi;

b)	wzmacnianie państwa prawa oraz należytego i przejrzystego zarządzania sprawami publicznymi, w tym walka z korupcją na szczeblu lokalnym, regionalnym i krajowym; oraz

c)	wzmacnianie niezależności i skuteczności wymiaru sprawiedliwości.

Artykuł 9

Współpraca w dziedzinie zapobiegania konfliktom

1. Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie promuje i wspiera kompleksową politykę pokojową, ułatwiającą demokratycznym państwom prowadzenie dialogu w obliczu obecnych wyzwań, takich jak zapobieganie konfliktom i ich rozwiązywanie, odbudowywanie pokoju i sprawiedliwości w kontekście praw człowieka. Fundamentem takiej polityki jest zasada odpowiedzialności, a koncentruje się ona przede wszystkim na rozwoju zdolności regionalnych, subregionalnych i krajowych. W celu zapobiegania konfliktom zgodnie z wymogami, polityka ta zapewnia wszystkim częściom społeczeństwa równe szanse polityczne, gospodarcze, społeczne i kulturowe, wzmacnia legitymację demokratyczną, promuje spójność społeczną i skuteczne zarządzanie sprawami publicznymi, ustanawia skuteczne mechanizmy umożliwiające pokojowe godzenie interesów różnych grup oraz wspiera aktywne i zorganizowane społeczeństwo obywatelskie, opierając się zwłaszcza na istniejących regionalnych instytucjach.

2. Działania w ramach współpracy mogą obejmować, między innymi i w stosownych przypadkach, wsparcie krajowych procesów mediacji, negocjacji i pojednania, działania na rzecz dzieci, kobiet i osób starszych oraz działania w zakresie walki z minami przeciwpiechotnymi.

3. Strony współpracują także w dziedzinie zapobiegania nielegalnemu handlowi bronią strzelecką i lekką i zwalczania takiego handlu, w celu zwiększania, między innymi, koordynacji działań mających na celu zacieśnienie współpracy prawnej, instytucjonalnej i policyjnej, jak również gromadzenie i niszczenie nielegalnej broni strzeleckiej i lekkiej, znajdującej się w rękach cywilów.

Artykuł 10

Współpraca w celu przyspieszenia modernizacji państwa i administracji państwowej

1. Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie ma na celu modernizację administracji państwowej w krajach Ameryki Środkowej i zwiększenie jej profesjonalizmu, a w szczególności wspieranie procesu decentralizacji i zmian organizacyjnych, wynikających z procesu integracji tego regionu. Ogólnie rzecz biorąc, celem jest podnoszenie skuteczności organizacyjnej, zagwarantowanie przejrzystego zarządzania zasobami państwowymi i rozliczalności oraz poprawa ram prawnych i instytucjonalnych, w oparciu między innymi o najlepsze praktyki obu Stron oraz doświadczenia nabyte w trakcie rozwoju polityk i instrumentów w Unii Europejskiej.

2. Współpraca w tej dziedzinie może obejmować między innymi, programy mające na celu rozwijanie zdolności w zakresie kształtowania i realizacji polityk we wszystkich dziedzinach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, między innymi świadczenia usług publicznych, tworzenia i wykonania budżetu, zapobiegania korupcji i walki z nią oraz wzmacniania wymiaru sprawiedliwości.

Artykuł 11

Współpraca w dziedzinie integracji regionalnej

1. Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest pogłębienie procesu integracji regionalnej w Ameryce Środkowej, a zwłaszcza rozwój i wdrażanie wspólnego rynku.

2. Współpraca wspiera rozwój i umacnianie wspólnych instytucji Ameryki Środkowej i promuje zacieśnianie współpracy między zainteresowanymi instytucjami.

3. Współpraca promuje również rozwój wspólnych polityk i harmonizację ram prawnych, tylko i wyłącznie w zakresie, w jakim dziedziny te są objęte instrumentami integracji Ameryki Środkowej i uzgodnione przez Strony, w tym polityk sektorowych w dziedzinach takich jak handel, cła, energia, transport, komunikacja, ochrona środowiska naturalnego i konkurencja, jak również koordynację polityki makroekonomicznej w dziedzinach takich jak polityka pieniężna, polityka fiskalna, finanse publiczne.

4. W szczególności, współpraca w tej dziedzinie może obejmować, między innymi poprzez dostarczanie pomocy technicznej związanej z handlem, następujące działania:

a)	dostarczanie pomocy na cele wzmocnienia procesu konsolidacji i wdrażania istniejącej unii celnej Ameryki Środkowej;

b)	dostarczanie pomocy na cele ograniczania i eliminowania przeszkód utrudniających rozwój wymiany handlowej w obrębie regionu;

c)	współpraca w zakresie upraszczania, modernizacji, harmonizacji i integracji procedur celnych i tranzytowych oraz zapewnianie wsparcia na rzecz rozwoju ustawodawstwa, norm i profesjonalnych szkoleń; oraz

d)	dostarczanie pomocy na cele przyspieszenia procesu konsolidacji i poprawy funkcjonowania wspólnego rynku regionalnego.

Artykuł 12

Współpraca regionalna

Strony postanawiają wykorzystywać wszelkie istniejące instrumenty współpracy aby promować działania mające na celu rozwijanie aktywnej i obustronnej współpracy między Unią Europejską a Ameryką Środkową oraz — bez szkody dla współpracy między Stronami — między Ameryką Środkową a innymi krajami/regionami Ameryki Łacińskiej i Karaibów, w dziedzinach takich jak, między innymi, wymiana handlowa i promocja inwestycji, ochrona środowiska naturalnego, zapobieganie klęskom żywiołowym i reagowanie w przypadku ich wystąpienia, badania naukowe, techniczne i technologiczne, energia, transport, infrastruktura komunikacyjna, kultura, rozwój regionalny i planowanie przestrzenne.

Artykuł 13

Współpraca handlowa

1. Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie przyczynia się do integracji krajów Ameryki Środkowej z gospodarką światową. Jej celem jest również wspieranie, poprzez dostarczanie pomocy technicznej związanej z handlem, rozwoju i dywersyfikacji wymiany handlowej w obrębie regionu oraz wymiany handlowej z Unią Europejską w jak największym stopniu.

2. Strony postanawiają wdrażać zintegrowany program współpracy handlowej, tak aby w jak największym stopniu wykorzystywać możliwości oferowane przez handel, rozszerzając bazę produkcyjną czerpiącą korzyści z handlu, zwłaszcza poprzez rozwój mechanizmów umożliwiających dostosowanie się do wyzwań rosnącej konkurencji na rynkach oraz tworzenie umiejętności, instrumentów i technik niezbędnych do przyspieszenia czerpania pełnych korzyści z handlu.

3. W celu realizacji programu współpracy i optymalnego wykorzystania szans oferowanych przez dwustronne, regionalne lub wielostronne negocjacje handlowe i porozumienia, Strony postanawiają nasilić budowanie regionalnych zdolności technicznych.

Artykuł 14

Współpraca w dziedzinie usług

1. Strony postanawiają zacieśniać swoją współpracę w dziedzinie usług, zgodnie z postanowieniami Układu Ogólnego w sprawie Handlu Usługami (GATS), aby dać wyraz wzrastającemu znaczeniu usług dla rozwoju i dywersyfikacji ich systemów gospodarczych. Celem takiej intensywniejszej współpracy jest podniesienie konkurencyjności sektora usług Ameryki Środkowej w sposób zgodny z założeniami zrównoważonego rozwoju.

2. Segmenty sektora usług, których współpraca dotyczyć będzie w pierwszej kolejności, określane są przez Strony. Działania skupiają się, między innymi, na otoczeniu regulacyjnym, przy należytym uwzględnieniu ustawodawstwa wewnętrznego, jak również na dostępie do źródeł finansowania i technologii.

Artykuł 15

Współpraca w dziedzinie własności intelektualnej

Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie ma na celu promowanie inwestycji, transfer technologii, rozpowszechnianie informacji, działania kulturalne i kreatywne oraz powiązane działania gospodarcze jak również zapewnienie szerszego dostępu do korzyści i ich podział w obszarach określonych przez Strony. W ramach współpracy dąży się do poprawy ustawodawstwa, uregulowań i polityki, w celu zapewnienia poziomu ochrony praw własności intelektualnej i stopnia ich egzekwowania, zgodnie z najsurowszymi normami międzynarodowymi.

Artykuł 16

Współpraca w dziedzinie zamówień publicznych

Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie ma na celu promowanie wzajemnych, niedyskryminacyjnych, przejrzystych oraz, jeśli Strony tak postanowią, otwartych (1) procedur zamówień publicznych, w stosownych przypadkach — na wszystkich szczeblach.

Artykuł 17

Współpraca w dziedzinie polityki konkurencji

Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie ma celu promowanie skutecznego wdrożenia i stosowania zasad konkurencji, jak również rozpowszechnianie informacji w celu zagwarantowania przedsiębiorstwom prowadzącym działalność na rynkach Ameryki Środkowej i Unii Europejskiej większej przejrzystości i pewności prawnej.

Artykuł 18

Współpraca celna

1. Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest rozwój środków w dziedzinie ceł i ułatwień w handlu oraz promowanie wymiany informacji dotyczących systemów celnych Stron, celem ułatwienia prowadzenia wymiany handlowej.

2. Zgodnie z ustaleniami Stron, współpraca może obejmować między innymi następujące działania:

a)	upraszczanie i harmonizację dokumentacji przywozowej i wywozowej na podstawie norm międzynarodowych, w tym wykorzystanie zgłoszeń uproszczonych;

b)	usprawnienie procedur celnych poprzez zastosowanie takich metod jak ocena ryzyka, uproszczone procedury wprowadzania i zwalniania towarów, przyznawanie statusu upoważnionego podmiotu gospodarczego, wykorzystywanie systemów elektronicznej wymiany danych (EDI) i systemów zautomatyzowanych;

c)	wprowadzanie środków na rzecz zwiększenia przejrzystości i usprawnienia procedur odwoławczych w sprawach dotyczących decyzji i orzeczeń organów celnych;

d)	wprowadzenie mechanizmów promujących regularne konsultacje ze społecznościami handlowców w kwestiach z zakresu regulacji i procedur przywozowych i wywozowych.

3. Strony postanawiają rozważyć, w ramach instytucjonalnych wyznaczonych przez niniejszą Umowę, możliwość zawarcia protokołu wzajemnej pomocy w kwestiach celnych.

Artykuł 19

Współpraca w dziedzinie regulacji technicznych i oceny zgodności

1. Strony stwierdzają, że współpraca w dziedzinie norm, regulacji technicznych i oceny zgodności jest niezbędna dla rozwoju wymiany handlowej, w szczególności wymiany w obrębie regionu.

2. Zgodnie z ustaleniami Stron, w ramach współpracy promowane są następujące działania:

dostarczanie Ameryce Środkowej programów wsparcia technicznego w celu zapewnienia kompatybilności systemów i struktur w zakresie norm, akredytacji, certyfikacji i metrologii z:

—	normami międzynarodowymi;

—	zasadniczymi wymogami z zakresu zdrowia i bezpieczeństwa, ochrony roślin i zwierząt, ochrony konsumentów i ochrony środowiska..

b)	współpraca w tej dziedzinie ma na celu ułatwianie dostępu do rynku.

3. W praktyce współpraca umożliwia:

dostarczanie wsparcia organizacyjnego i technicznego, ułatwiającego tworzenie regionalnych sieci i organów oraz zwiększenie koordynacji polityk w celu promowania wspólnego podejścia do kwestii stosowania norm międzynarodowych i regionalnych w zakresie regulacji technicznych i procedur oceny zgodności;

b)	promowanie wszelkich środków mających na celu niwelowanie różnic, dzielących Strony w dziedzinach oceny zgodności i normalizacji; oraz

c)	promowanie wszelkich środków mających na celu zwiększenie przejrzystości, poprawę wzorcowych praktyk regulacyjnych oraz promocję norm jakości dla produktów i praktyk handlowych.

Artykuł 20

Współpraca przemysłowa

1. Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest promowanie modernizacji i restrukturyzacji przemysłu Ameryki Środkowej i poszczególnych jego sektorów, jak również współpracy przemysłowej podmiotów gospodarczych, która prowadzi do wzmocnienia sektora prywatnego w sposób promujący ochronę środowiska.

2. Inicjatywy w zakresie współpracy przemysłowej odzwierciedlają priorytety określone przez Strony. Uwzględniają one regionalne aspekty rozwoju przemysłowego, promując w razie potrzeby partnerstwa transgraniczne. Celem inicjatyw jest przede wszystkim stworzenie odpowiednich ram, umożliwiających poprawę know-how w dziedzinie zarządzania i promowanie przejrzystości w odniesieniu do rynków i warunków prowadzenia działalności gospodarczej.

Artykuł 21

Współpraca w dziedzinie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw oraz mikroprzedsiębiorstw

Strony postanawiają promować otoczenie sprzyjające rozwojowi małych i średnich przedsiębiorstw oraz mikroprzedsiębiorstw, także tych z obszarów wiejskich, w szczególności poprzez:

a)	promowanie kontaktów między podmiotami gospodarczymi, wspólnych inwestycji, wspólnych przedsięwzięć oraz sieci informacji, w ramach istniejących programów horyzontalnych;

b)	ułatwianie dostępu do źródeł finansowania, dostarczanie informacji i stymulowanie innowacji.

Artykuł 22

Współpraca w dziedzinie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich, leśnictwa oraz w zakresie środków sanitarnych i fitosanitarnych

1. Strony postanawiają prowadzić wzajemną współpracę w dziedzinie rolnictwa w celu promowania zrównoważonego rolnictwa, rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich, leśnictwa, zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego oraz bezpieczeństwa żywnościowego krajów Ameryki Środkowej.

2. Współpraca koncentruje się na promowaniu rozwoju zdolności, infrastrukturze i transferze technologii, w tym takimi kwestiami jak:

a)	środki sanitarne, fitosanitarne, środki dotyczące środowiska i jakości żywności, z uwzględnieniem przepisów obowiązujących obie Strony i zgodnie z przepisami WTO i innych właściwych organizacji międzynarodowych;

b)	dywersyfikacja i restrukturyzacja sektorów rolnictwa;

c)	wymiana informacji, w tym informacji dotyczących kierunków rozwoju prowadzonej przez Strony polityki w dziedzinie rolnictwa;

d)	wsparcie techniczne na rzecz podnoszenia wydajności oraz wymiana technologii upraw alternatywnych;

e)	doświadczenia naukowe i technologiczne;

f)	środki mające na celu poprawę jakości produktów rolnych, budowanie zdolności stowarzyszeń producentów i wspierające działania promujące handel;

g)	podnoszenie zdolności w zakresie wdrażania środków sanitarnych i fitosanitarnych w celu ułatwienia dostępu do rynku oraz zagwarantowania odpowiedniego poziomu ochrony zdrowia, zgodnie z postanowieniami porozumienia w sprawie środków sanitarnych i fitosanitarnych WTO.

Artykuł 23

Współpraca w dziedzinie rybołówstwa i akwakultury

Strony postanawiają rozwijać współpracę gospodarczą i techniczną w dziedzinach rybołówstwa i akwakultury, zwłaszcza w zakresie takich zagadnień jak zrównoważona eksploatacja, gospodarka zasobami rybackimi i ich ochrona oraz ocena oddziaływania na środowisko. Współpraca powinna obejmować także takie obszary jak przemysł przetwórczy i ułatwienia w zakresie wymiany handlowej. Współpraca w sektorze rybołówstwa mogłaby prowadzić do zawarcia dwustronnych umów w dziedzinie rybołówstwa między Stronami niniejszej Umowy lub Wspólnotą Europejską a jednym lub kilkoma krajami Ameryki Środkowej, lub do zawarcia wielostronnych umów w dziedzinie rybołówstwa między Stronami niniejszej Umowy.

Artykuł 24

Współpraca w dziedzinie górnictwa

Strony postanawiają, że współpraca w dziedzinie górnictwa, uwzględniając kwestie ochrony środowiska naturalnego, koncentruje się głównie na następujących działaniach:

a)	promowaniu udziału przedsiębiorstw obu Stron w poszukiwaniu, eksploatacji i zrównoważonym wykorzystywaniu zasobów mineralnych, zgodnie ze swoimi przepisami;

b)	promowaniu wymiany informacji, doświadczeń i technologii z zakresu poszukiwania złóż i eksploatacji górniczej;

c)	promowaniu wymiany ekspertów i realizacji wspólnych badań w celu zwiększenia możliwości rozwoju technologicznego;

d)	opracowywaniu środków mających na celu pobudzanie inwestycji w tej dziedzinie, zgodnie z przepisami poszczególnych krajów Ameryki Środkowej, Unii Europejskiej i jej państw członkowskich;

e)	opracowywaniu środków mających na celu promowanie integralności środowiskowej i odpowiedzialności przedsiębiorstw za ochronę środowiska.

Artykuł 25

Współpraca w dziedzinie energii

1. Strony postanawiają, że ich wspólnym celem będzie wspieranie współpracy w dziedzinie energii, w najważniejszych sektorach takich jak, między innymi, hydroenergia, energia elektryczna, ropa naftowa i gaz, energia odnawialna, technologie energooszczędne, elektryfikacja obszarów wiejskich i integracja regionalnych rynków energii, zgodnie z ustaleniami Stron i ich ustawodawstwem wewnętrznym.

2. Współpraca może obejmować między innymi następujące działania:

a)	formułowanie i planowanie polityki energetycznej, w tym międzysystemowej infrastruktury, mającej znaczenie na poziomie regionu, poprawa i dywersyfikacja źródeł energii oraz usprawnienie rynków energii, w tym ułatwienia tranzytu, przesyłu i dystrybucji w obrębie krajów Ameryki Środkowej;

b)	zarządzanie i szkolenia w sektorze energii oraz transfer technologii i know-how;

c)	promowanie oszczędności energii, efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii oraz badanie wpływu produkcji i zużycia energii na środowisko;

d)	promowanie zastosowania mechanizmu czystego rozwoju do wspierania inicjatyw w zakresie walki ze zmianami klimatycznych i zmiennością klimatu;

e)	kwestie czystego i pokojowego sposobu wykorzystania energii jądrowej.

Artykuł 26

Współpraca w dziedzinie transportu

1. Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie skupia się na restrukturyzacji i modernizacji systemu transportowego i powiązanych systemów infrastruktury, usprawnieniu przepływu pasażerów i towarów oraz ułatwieniu dostępu do rynków transportu miejskiego, lotniczego, morskiego, kolejowego i drogowego, poprzez udoskonalenie gospodarki transportowej z operacyjnego i administracyjnego punktu widzenia oraz poprzez promocję wysokich standardów operacyjności.

2. Współpraca może obejmować następujące kwestie:

a)	wymianę informacji na temat prowadzonej przez Strony polityki, w szczególności dotyczących transportu miejskiego oraz wzajemnych połączeń międzysystemowych i interoperacyjności multimodalnych sieci transportowych i innych kwestii leżących we wspólnym interesie;

b)	zarządzanie koleją, portami i lotniskami, w tym odpowiednia współpraca między właściwymi organami;

c)	projekty współpracy w zakresie transferu technologii europejskiej w ramach globalnego systemu nawigacji satelitarnej i centrach miejskiego transportu publicznego;

d)	zaostrzenie norm w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniom, w tym współpraca w ramach odpowiednich forów międzynarodowych w celu zapewnienia lepszego egzekwowania norm międzynarodowych.

Artykuł 27

Współpraca w dziedzinie społeczeństwa informacyjnego oraz technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych

1. Strony uznają, że technologie informacyjne i telekomunikacyjne są kluczowymi sektorami nowoczesnego społeczeństwa, mającymi szczególne znaczenie dla rozwoju gospodarczego i społecznego oraz płynnego przejścia do społeczeństwa informacyjnego. Współpraca w tej dziedzinie przyczynia się do zmniejszenia stopnia wykluczenia cyfrowego i rozwoju zasobów ludzkich.

2. Współpraca w tej dziedzinie ma głównie na celu promocję następujących działań:

a)	dialogu dotyczącego wszystkich aspektów społeczeństwa informacyjnego;

b)	w zgodzie z wewnętrznym ustawodawstwem Stron — dialogu na temat regulacyjnych i politycznych aspektów zastosowania technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych, w tym norm;

c)	wymiany informacji na temat norm, oceny zgodności i homologacji typu;

d)	rozpowszechniania nowych technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych;

e)	wspólnych projektów badawczych w zakresie technologii informacyjnych i telekomunikacyjnych oraz pilotażowych projektów w dziedzinie rozwiązań z zakresu społeczeństwa informacyjnego;

f)	połączeń międzysystemowych oraz interoperacyjności sieci i usług telematycznych;

g)	wymiany i szkolenia specjalistów;

h)	wprowadzania rozwiązań z dziedziny administracji elektronicznej.

Artykuł 28

Współpraca w sprawach audiowizualnych

Strony postanawiają promować współpracę w sektorach usług audiowizualnych i szerzej mediów poprzez wspólne inicjatywy w dziedzinie szkoleń oraz rozwoju, produkcji i dystrybucji audiowizualnej, w tym w dziedzinie edukacji i kultury. Współpraca odbywa się zgodnie z odnośnymi krajowymi przepisami dotyczącymi praw autorskich i postanowieniami stosownych umów międzynarodowych.

Artykuł 29

Współpraca w dziedzinie turystyki

Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest konsolidacja wzorcowych praktyk w celu zapewnienia harmonijnego i zrównoważonego rozwoju turystyki w Ameryce Środkowej. Celem współpracy powinno być opracowanie strategii umożliwiających lepsze kształtowanie wizerunku regionu i promowanie go w Europie jako konkurencyjnego i atrakcyjnego pod wieloma względami celu podróży turystycznych.

Artykuł 30

Współpraca między instytucjami finansowymi

Strony postanawiają rozwijać współpracę między instytucjami finansowymi, w zależności od swoich potrzeb i w ramach swoich odpowiednich programów i ustawodawstwa.

Artykuł 31

Współpraca w dziedzinie promocji inwestycji

1. Strony postanawiają promować, w zakresie przysługujących im kompetencji, stabilny klimat inwestycyjny, sprzyjający wzajemnym inwestycjom.

2. Współpraca może obejmować następujące działania:

a)	promowanie mechanizmów wymiany i rozpowszechniania informacji nt. przepisów dotyczących inwestycji i możliwości inwestycyjnych;

b)	tworzenie ram prawnych sprzyjających wzajemnym inwestycjom, w stosownych przypadkach poprzez zawieranie dwustronnych porozumień o wspieraniu i ochronie inwestycji między państwami członkowskimi i państwami Ameryki Środkowej;

c)	promowanie uproszczonych procedur administracyjnych;

d)	tworzenie mechanizmów do celów wspólnych przedsięwzięć.

Artykuł 32

Dialog makroekonomiczny

1. Strony postanawiają, że celem współpracy jest promowanie wymiany informacji na temat tendencji makroekonomicznych i polityki makroekonomicznej Stron, jak również wymiana doświadczeń z zakresu koordynacji polityki makroekonomicznej w ramach wspólnego rynku.

2. Strony dążą również do pogłębienia prowadzonego przez ich organy władzy dialogu, dotyczącego kwestii makroekonomicznych który, zgodnie z ustaleniami Stron, może obejmować takie dziedziny jak polityka pieniężna, polityka fiskalna, finanse publiczne, stabilizacja makroekonomiczna i zadłużenie zagraniczne.

Artykuł 33

Współpraca w dziedzinie statystyki

1. Strony postanawiają, że głównym celem współpracy jest wypracowanie lepszych metod i programów statystycznych, w tym gromadzenie i rozpowszechnianie danych statystycznych, dostarczających lepiej porównywalnych wskaźników, aby umożliwić Stronom wzajemne wykorzystywanie danych statystycznych dotyczących handlu towarami i usługami oraz, bardziej ogólnie, jakiejkolwiek dziedziny objętej niniejszą Umową, w odniesieniu do której mogą być sporządzane dane statystyczne.

2. Współpraca może obejmować między innymi: wymianę techniczną między urzędami statystycznymi z Ameryki Środkowej i z państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Eurostatem; opracowywanie ulepszonych, a — w stosownych przypadkach — spójnych metod gromadzenia, analizy i interpretacji danych oraz organizacja seminariów, grup roboczych lub programów szkoleniowych z dziedziny statystyki.

Artykuł 34

Współpraca w zakresie ochrony konsumentów

Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie może obejmować między innymi i w stopniu, w jakim to możliwe, następujące działania:

a)	zwiększanie wzajemnego zrozumienia przepisów dotyczących ochrony konsumentów w celu uniknięcia barier w handlu, zapewniając jednocześnie wysoki poziom ochrony konsumentów;

b)	promowanie wymiany informacji na temat systemów ochrony konsumentów.

Artykuł 35

Współpraca w dziedzinie ochrony danych

1. Strony postanawiają współpracować w zakresie ochrony operacji przetwarzania danych osobowych i innych danych, w celu promowania najsurowszych norm międzynarodowych.

2. Strony postanawiają również współpracować w dziedzinie ochrony danych osobowych w celu zwiększenia poziomu ochrony i dążyć do zagwarantowania swobodnego przepływu takich danych między Stronami, przy należytym uwzględnieniu ustawodawstwa wewnętrznego Stron.

Artykuł 36

Współpraca naukowa i technologiczna

1. Strony postanawiają, że współpraca naukowa i technologiczna prowadzona jest w ich wspólnym interesie i zgodnie z założeniami ich polityki, i ma ona na celu:

a)	wymianę na poziomie regionalnym informacji i doświadczeń z zakresu nauki i technologii, w szczególności dotyczących realizacji polityki i programów;

b)	promowanie rozwoju zasobów ludzkich;

c)	promowanie kontaktów środowisk naukowych obu Stron;

d)	zachęcanie sektora przedsiębiorstw Stron do udziału we współpracy naukowej i technologicznej, w szczególności w promowaniu innowacji;

e)	wspieranie innowacyjności i transferu technologii między Stronami, w tym administracji elektronicznej i czystych technologii.

2. Strony postanawiają promować i intensyfikować badania naukowe, rozwój technologiczny i proces innowacji, przy udziale placówek szkolnictwa wyższego, instytutów badawczych; sektory produkcji, zwłaszcza małe i średnie przedsiębiorstwa są zachęcane do współpracy zachęcane, przez obie Strony.

3. Strony postanawiają wspierać współpracę naukową i technologiczną między uniwersytetami, instytutami badawczymi i sektorami produkcji z obu regionów, która obejmowałaby przyznawanie stypendiów jak również wymianę studentów i specjalistów.

4. Strony postanawiają zacieśniać współpracę placówek naukowych, instytutów technicznych i podmiotów zajmujących się innowacjami w celu promowania, rozpowszechniania i transferu technologii.

Artykuł 37

Współpraca w dziedzinie kształcenia i szkoleń

1. Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest znalezienie sposobów poprawy jakości kształcenia i szkolenia zawodowego. Dlatego też szczególną uwagę poświęca się kwestiom dostępu młodzieży, kobiet, rdzennych mieszkańców i innych grup etnicznych Ameryki Środkowej, jak również osób starszych do systemów edukacyjnych, w tym kursów technicznych, szkolnictwa wyższego i szkoleń zawodowych w kontekście realizacji milenijnych celów rozwoju.

2. Strony postanawiają ściślej współpracować w dziedzinie kształcenia i szkolenia zawodowego i promować współpracę uniwersytetów i przedsiębiorstw, celem podniesienia poziomu wiedzy urzędników wyższego szczebla.

3. Strony postanawiają również poświęcać szczególną uwagę zdecentralizowanym operacjom i programom (ALFA, ALBAN, URB-AL itd.), tworzącym stałe więzi między wyspecjalizowanymi organami obu Stron, promując w ten sposób tworzenie wspólnej puli doświadczeń i zasobów technicznych oraz ich wymianę. Wsparcie w ramach współpracy może obejmować także działania i programy w zakresie edukacji i szkoleń, które przeznaczone są na zaspokajania specyficznych potrzeb krajów Ameryki Środkowej.

4. Strony promować będą edukację rdzennych mieszkańców, w tym w ich własnych językach.

Artykuł 38

Współpraca w dziedzinie ochrony środowiska i bioróżnorodności

1. Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie promuje ochronę środowiska w duchu zrównoważonego rozwoju. W związku z tym, za ważne kwestie uznaje się relację między ubóstwem i środowiskiem oraz wpływ działalności gospodarczej na środowisko. Współpraca powinna również promować rzeczywisty udział w międzynarodowych porozumieniach w sprawie ochrony środowiska w dziedzinach takich jak zmiany klimatyczne, bioróżnorodność, pustynnienie i zarządzanie chemikaliami.

2. Współpraca może koncentrować się między innymi na następujących działaniach:

a)	zapobieganiu degradacji środowiska; w tym celu współpraca powinna dotyczyć także kwestii transferu przyjaznych dla środowiska lub czystych technologii;

b)	promowaniu ochrony zasobów naturalnych i zrównoważonego gospodarowania nimi (w tym kwestie bioróżnorodności i zasobów genetycznych),

c)	wspieraniu monitorowania bioróżnorodności na szczeblach krajowym i regionalnym;

d)	wymianie informacji i doświadczeń na temat przepisów z dziedziny ochrony środowiska i problemów w tej dziedzinie, jakie napotykają obie ze Stron;

e)	promowaniu harmonizacji przepisów z dziedziny ochrony środowiska w Ameryce Środkowej;

f)	wzmacnianiu aspektu zarządzania środowiskiem we wszystkich sektorach i na wszystkich poziomach administracji;

g)	promowaniu edukacji środowiskowej, budowaniu zdolności i zwiększaniu udziału obywateli;

h)	promowaniu wspólnych programów badawczych szczebla regionalnego.

Artykuł 39

Współpraca w kwestiach dotyczących klęsk żywiołowych

Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest ograniczanie podatności regionu Ameryki Środkowej na klęski żywiołowe poprzez wzmacnianie regionalnych zdolności w zakresie badań, planowania, monitorowania, zapobiegania, reagowania i odbudowy, harmonizację ram prawnych i poprawę koordynacji działań instytucjonalnych i wsparcia rządowego.

Artykuł 40

Współpraca w dziedzinie kultury

1. Strony postanawiają zacieśniać współpracę w tej dziedzinie, kulturowe więzi i kontakty przedstawicieli kultury z obu regionów.

2. Celem jest promowanie współpracy kulturalnej między Stronami, w ramach której uwzględniany jest i poszukiwany efekt synergii z istniejącymi dwustronnymi programami państw członkowskich Unii Europejskiej.

3. Współpraca odbywa się zgodnie z odnośnymi krajowymi przepisami dotyczącymi praw autorskich i postanowieniami umów międzynarodowych.

4. Współpraca może obejmować wszystkie dziedziny kultury, w tym między innymi:

a)	tłumaczenia dzieł literackich;

b)	ochronę, renowację, odzyskiwanie i rewitalizację obiektów dziedzictwa kulturowego;

c)	wydarzenia kulturalne i powiązane działania, jak również wymianę artystów i specjalistów z dziedziny kultury;

d)	promowanie różnorodności kulturowej, zwłaszcza będącej wyrazem odrębnych tożsamości rdzennych mieszkańców i innych grup etnicznych Ameryki Środkowej;

e)	wymiany młodzieży;

f)	zapobieganie nielegalnemu handlowi dziedzictwem kulturowym i zwalczanie tego procederu;

g)	promowanie rękodzieła i przemysłu kulturowego.

Artykuł 41

Współpraca w dziedzinie zdrowia

1. Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest wspieranie reform strukturalnych, umożliwiających wprowadzenie sprawiedliwych i dostosowanych do potrzeb uboższych społeczeństw usług zdrowotnych i zastosowanie sprawiedliwych mechanizmów finansowych, które ułatwiają im dostęp do opieki zdrowotnej i zapewniają bezpieczeństwo żywnościowe.

2. Strony zgadzają się, że profilaktyka pierwotna wymaga również uwzględnienia innych aspektów takich jak edukacja, zaopatrzenie w wodę i ochrona sanitarna. W związku z tym, Strony dążą do wzmacniania i budowania partnerstw, których zakres wykracza poza sektor zdrowia, w celu zrealizowania milenijnych celów rozwoju, takich jak walka z AIDS, malarią, gruźlicą i innymi chorobami. Niezbędne jest także zawieranie partnerstw ze społeczeństwem obywatelskim, organizacjami pozarządowymi i sektorem prywatnym, w ramach których zajęto by się kwestiami zdrowia seksualnego i związanych z nim praw, należycie uwzględniając problematykę płci, oraz edukacją młodych ludzi, aby zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób przenoszonych drogą płciową i niechcianym ciążom, pod warunkiem że takie cele nie naruszają ram prawnych i wrażliwości kulturowej krajów.

Artykuł 42

Współpraca społeczna

1. Strony postanawiają współpracować w celu zachęcania partnerów społecznych do udziału w dialogu na tematy warunków życia i pracy, ochrony socjalnej i integracji ze społeczeństwem. Szczególną uwagę poświęca się konieczności unikania dyskryminacji wobec obywateli jednej ze Stron, przebywających legalnie na terytorium drugiej Strony.

2. Strony uznają znaczenie rozwoju społecznego, któremu musi towarzyszyć rozwój gospodarczy oraz postanawiają priorytetowo traktować kwestie zatrudnienia, mieszkalnictwa i osiedli ludzkich, w zgodzie ze swoimi odnośnymi politykami i przepisami konstytucyjnymi, jak również promować podstawowe zasady i prawa w pracy, określone w konwencjach Międzynarodowej Organizacji Pracy, tzw. podstawowe standardy pracy.

3. W wyżej wymienionych dziedzinach, współpraca Stron może dotyczyć jakiejkolwiek kwestii, będącej przedmiotem ich wspólnego zainteresowania.

4. W stosownych przypadkach i zgodnie z właściwymi im procedurami, Strony mogą koordynować prowadzony dialog z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym lub, odpowiednio, jego odpowiednikiem w Ameryce Środkowej.

Artykuł 43

Udział społeczeństwa obywatelskiego we współpracy

1. Strony uznają rolę, jaką może odegrać i wkład, jaki może wnieść we współpracę społeczeństwo obywatelskie oraz postanawiają promować skuteczny dialog ze społeczeństwem obywatelskim.

2. Z zastrzeżeniem uregulowań prawnych i administracyjnych każdej ze Stron, społeczeństwo obywatelskie może:

a)	być konsultowane w trakcie tworzenia polityki na szczeblu krajowym, zgodnie z zasadami demokratycznymi;

b)	być informowane o konsultacjach dotyczących strategii rozwoju i współpracy oraz polityk sektorowych, a także brać w udział w takich konsultacjach, szczególnie w obszarach, które go dotyczą, na wszystkich etapach procesu rozwoju;

c)	otrzymywać środki finansowe, w zakresie, na jaki pozwalają na to przepisy wewnętrzne każdej ze Stron, oraz wsparcie na rzecz budowania zdolności w obszarach o szczególnym znaczeniu;

d)	brać udział we wdrażaniu programów współpracy w dziedzinach, które go dotyczą.

Artykuł 44

Współpraca w dziedzinie równości płci

Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie przyczynia się do umacniania polityk, programów i mechanizmów, których celem jest poprawa, gwarantowanie i wzmacnianie równego udziału kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach życia politycznego, gospodarczego, społecznego i kulturalnego oraz możliwości takiego udziału, poprzez, w razie potrzeby, wprowadzanie pozytywnych środków wspierających kobiety. Przyczynia się ona także do ułatwienia kobietom dostępu do wszystkich zasobów, jakie są im niezbędne do pełnego wykonywania ich praw podstawowych.

Artykuł 45

Współpraca w kwestiach dotyczących rdzennej ludności i innych grup etnicznych Ameryki Środkowej

1. Strony postanawiają, że współpraca w tej dziedzinie przyczynia się do promowania tworzenia organizacji rdzennej ludności i innych grup etnicznych Ameryki Środkowej, jak również wspierania już istniejących tego rodzaju grup, w ramach realizacji celów takich jak eliminacja ubóstwa, zrównoważone zarządzanie zasobami naturalnymi, poszanowanie praw człowieka, demokracji i różnorodności kulturowej.

2. Poza systematycznym uwzględnianiem sytuacji rdzennej ludności i innych grup etnicznych Ameryki Środkowej na wszystkich szczeblach współpracy na rzecz rozwoju, Strony uwzględniają ich szczególną sytuację opracowując swoje polityki i wzmacniają zdolności reprezentujących je organizacji w celu zwiększenia pozytywnego wpływu współpracy na rzecz rozwoju na te grupy ludności, zgodnie z ciążącymi na nich zobowiązaniami krajowymi i międzynarodowymi.

Artykuł 46

Współpraca w kwestiach przesiedleńców i zdemobilizowanych żołnierzy

1. Strony postanawiają, że współpraca na rzecz przesiedleńców i zdemobilizowanych żołnierzy umożliwia zaspokajanie ich głównych potrzeb w okresie od chwili, gdy ustaje pomoc humanitarna do chwili przyjęcia długoterminowego rozwiązania, regulującego kwestię ich statusu.

2. Współpraca może obejmować między innymi następujące działania:

a)	budowanie samowystarczalności i reintegracja przesiedleńców i zdemobilizowanych żołnierzy w strukturze społeczno-ekonomicznej;

b)	pomoc lokalnym społecznościom przyjmującym i obszarom ponownie zasiedlanym w celu ułatwienia akceptacji i integracji przyjmowanych przesiedleńców i zdemobilizowanych żołnierzy;

c)	pomaganie tym osobom w dobrowolnym powrocie i osiedlaniu się w swoich krajach pochodzenia lub krajach trzecich, jeżeli pozwalają na to okoliczności;

d)	pomaganie tym osobom w odzyskaniu swojego dobytku lub praw rzeczowych oraz pomoc w prawnym rozwiązywaniu przypadków naruszania praw człowieka w odniesieniu do tych osób;

e)	wzmacnianie zdolności instytucjonalnych krajów, które borykają się z takimi problemami;

f)	wsparcie na rzecz reintegracji tych osób w życiu politycznym, społecznym i zawodowym, w tym, w stosownych przypadkach — w ramach procesu pojednania.

Artykuł 47

Współpraca w dziedzinie walki z narkotykami i związaną z nimi przestępczością

1. W duchu zasady współodpowiedzialności, Strony postanawiają, że celem współpracy w tej dziedzinie jest koordynowanie i intensyfikacja wspólnych starań w zakresie zapobiegania wytwarzaniu, handlowi i spożywaniu narkotyków oraz ograniczania tych zjawisk. Strony postanawiają również dołożyć wszelkich starań w walce z przestępczością związaną z tym handlem między innymi za pośrednictwem organizacji i organów międzynarodowych. Bez uszczerbku dla innych mechanizmów współpracy, Strony postanawiają także wykorzystywać w tym celu mechanizm koordynacji i współpracy w zakresie narkotyków, łączący Unię Europejską oraz kraje Ameryki Łacińskiej i Karaibów.

2. Współpraca Stron w tej dziedzinie ma na celu wdrożenie w szczególności:

a)	programów przeciwdziałania narkomanii; zwłaszcza skierowanych do grup szczególnie narażonych i grup podwyższonego ryzyka;

b)	projektów w zakresie szkoleń, edukacji, leczenia i rehabilitacji osób uzależnionych i ułatwiających ich reintegrację w społeczeństwie;

c)	projektów na rzecz harmonizacji legislacji i działań prowadzonych w tej dziedzinie w Ameryce Środkowej;

d)	wspólnych programów badawczych;

e)	środków i działań z zakresu współpracy, mających na celu wspieranie rozwoju alternatywnego, zwłaszcza promocja legalnych upraw drobnych producentów;

f)	środków kontroli handlu prekursorami i podstawowymi produktami, równoważnych ze środkami przyjętymi przez Wspólnotę Europejską i właściwe organy międzynarodowe;

g)	środków mających na celu ograniczanie podaży narkotyków, w tym szkolenia z zakresu systemów kontroli administracyjnej w celu zapobiegania nielegalnemu wykorzystywaniu prekursorów chemicznych oraz kontroli powiązanej przestępczości.

Artykuł 48

Współpraca w dziedzinie przeciwdziałania praniu pieniędzy i powiązanej z tym przestępczości

1. Strony postanawiają współpracować w celu zapobiegania wykorzystywania ich systemów finansowych do prania zysków pochodzących z działalności przestępczej, a w szczególności z handlu narkotykami.

2. Współpraca taka obejmuje udzielanie wsparcia administracyjnego i technicznego na cele rozwoju i wdrażania uregulowań prawnych oraz skutecznego stosowania właściwych norm i mechanizmów. Współpraca umożliwia zwłaszcza wymianę istotnych informacji oraz przyjęcie właściwych norm, pozwalających zwalczać proceder prania pieniędzy, porównywalnych do norm przyjętych przez Wspólnotę Europejską oraz organy międzynarodowe działające w tym obszarze, takie jak Grupa Specjalna ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Organizacja Narodów Zjednoczonych. Promowana jest współpraca na szczeblu regionalnym.

Artykuł 49

Współpraca w dziedzinie migracji

1. Strony potwierdzają znaczenie wspólnego zarządzania przepływem migracji między ich terytoriami. W celu zacieśnienia współpracy, Strony prowadzą kompleksowy dialog, obejmujący wszystkie zagadnienia związane z migracją, w tym nielegalną migrację, przemyt i handel ludźmi oraz przepływy uchodźców. Zagadnienia migracji powinny być uwzględniane w krajowych strategiach rozwoju społeczno–gospodarczego krajów pochodzenia, tranzytu i przeznaczenia migrantów.

2. W ramach współpracy uznaje się skalę zjawiska migracji i przyjmuje, że należy analizować je i omawiać z różnych perspektyw, aby zająć się tą kwestią zgodnie ze stosownymi przepisami międzynarodowymi, wspólnotowymi i krajowymi. Współpraca będzie się skupiać w szczególności na następujących kwestiach:

a)	podstawowe przyczyny migracji;

opracowywanie oraz wdrażanie ustawodawstwa krajowego i praktyk krajowych z zakresu ochrony międzynarodowej, w celu zastosowania się do postanowień Konwencji genewskiej z 1951 roku dotyczącej statusu uchodźców oraz załączonego do niej protokołu z 1967 roku, jak również innych właściwych instrumentów regionalnych i międzynarodowych, oraz w celu zagwarantowania przestrzegania zasady non-refoulement;

zasady przyjmowania oraz prawa i status osób przyjętych, sprawiedliwe traktowanie oraz polityki integracji wszystkich legalnie przebywających obywateli innych krajów, edukacja i szkolenia oraz środki zwalczania rasizmu i ksenofobii, a także wszystkie stosowne przepisy dotyczące praw człowieka migrantów;

d)	opracowywanie skutecznej polityki zapobiegania nielegalnej imigracji. Koncentruje się ona także na kwestiach przemytu migrantów i handlu ludźmi, w tym sposobach zwalczania sieci i organizacji przestępczych, skupiających przemytników i handlarzy oraz ochrony ofiar tego typu handlu;

e)	powrót, w humanitarnych i godnych warunkach, osób przebywających nielegalnie oraz readmisja takich osób, zgodnie z ust. 3;

f)	w dziedzinie wiz — kwestie będące przedmiotem wspólnego zainteresowania;

g)	w dziedzinie kontroli granicznych — kwestie dotyczące organizacji, szkoleń, najlepszych praktyk i innych środków operacyjnych, stosowanych w terenie oraz, w stosowanych przypadkach, wyposażenia, mając na uwadze możliwość wykorzystania takiego sprzętu w innym celu;

3. W ramach współpracy mającej na celu zapobieganie i kontrolę nielegalnej imigracji, Strony postanawiają dokonywać readmisji swoich nielegalnych migrantów. W tym celu:

—

każdy z krajów Ameryki Środkowej zobowiązuje się dokonywać readmisji swoich obywateli, przebywających nielegalnie na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, na jego wniosek i bez dalszych formalności, dostarczać swoim obywatelom odpowiednie dokumenty tożsamości i zapewniać im niezbędne w tym celu udogodnienia administracyjne;

—

każde z państw członkowskich Unii Europejskiej zobowiązuje się dokonywać readmisji swoich obywateli, przebywających nielegalnie na terytorium któregokolwiek kraju Ameryki Środkowej, na jego wniosek i bez dalszych formalności, dostarczać swoim obywatelom odpowiednie dokumenty tożsamości i zapewniać im niezbędne w tym celu udogodnienia administracyjne;

Strony postanawiają zawrzeć umowę regulującą specyficzne obowiązki państw członkowskich Unii Europejskiej oraz krajów Ameryki Środkowej w zakresie readmisji, jeśli z takim wnioskiem wystąpi jedna ze Stron i tak szybko, jak to możliwe. Umowa dotyczyć będzie również kwestii readmisji obywateli krajów trzecich oraz bezpaństwowców.

W tym celu, przez „Strony” rozumie się Wspólnotę, którekolwiek z jej państw członkowskich lub którykolwiek z krajów Ameryki Środkowej.

Artykuł 50

Współpraca w dziedzinie zwalczania terroryzmu

Strony potwierdzają znaczenie, jakie przywiązują do walki z terroryzmem i, zgodnie z konwencjami międzynarodowymi, odnośnymi rezolucjami ONZ oraz swoim własnym ustawodawstwem i regulacjami, postanawiają współpracować w celu zapobiegania aktom terroryzmu i ich wyeliminowania. Współpraca odbywa się w szczególności:

a)	w ramach pełnego wdrażania rezolucji nr 1373 Rady Bezpieczeństwa ONZ oraz innych stosownych rezolucji ONZ, oraz konwencji i instrumentów międzynarodowych;

b)	poprzez wymianę informacji o grupach terrorystycznych oraz sieciach je wspierających, zgodnie z prawem międzynarodowym i krajowym; oraz

c)	poprzez wymianę opinii o środkach i metodach stosowanych w celu zwalczania terroryzmu, w tym w dziedzinie szkoleń oraz technologii, oraz wymianę doświadczeń z zakresu zapobiegania terroryzmowi.

TYTUŁ IV

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 51

Środki

1. Aby umożliwić osiągnięcie celów współpracy określonych w niniejszej Umowie, Strony zobowiązują się dostarczać odpowiednie zasoby, w tym zasoby finansowe, w ramach swoich możliwości i wykorzystując swoje własne kanały. W tym kontekście Strony przyjmują, w zakresie, w jakim to możliwe, program wieloletni i ustalają priorytety, uwzględniając potrzeby i poziom rozwoju krajów Ameryki Środkowej.

2. Strony podejmują wszelkie odpowiednie środki w celu promowania działalności Europejskiego Banku Inwestycyjnego w Ameryce Środkowej i ułatwiania tej działalności, zgodnie z jego procedurami i kryteriami finansowania oraz swoimi przepisami i regulacjami, bez uszczerbku dla uprawnień właściwych władz.

3. Kraje Ameryki Środkowej zapewniają ekspertom ze Wspólnoty Europejskiej udogodnienia i gwarancje oraz zwalniają od podatków realizowane w ramach współpracy operacje przywozu, zgodnie z konwencjami ramowymi, jakie Wspólnota Europejska podpisała z każdym z krajów Ameryki Środkowej.

Artykuł 52

Ramy instytucjonalne

1. Strony postanawiają utrzymać wspólny komitet, utworzony na mocy umowy o współpracy z Ameryką Środkową z 1985 r. i utrzymany na mocy umowy ramowej o współpracy z 1993 r.

2. Wspólny komitet odpowiada za ogólne wykonanie postanowień niniejszej Umowy. W ramach komitetu omawiane są również wszelkie kwestie z zakresu stosunków gospodarczych łączących obie Strony, w tym z poszczególnymi krajami Ameryki Środkowej.

3. Porządek obrad posiedzeń wspólnego komitetu ustalany jest w drodze wzajemnego porozumienia. Komitet sam uchwala postanowienia dotyczące częstotliwości i miejsca swoich posiedzeń, przewodniczenia i innych zagadnień, jakie mogą wyniknąć, oraz w stosownych przypadkach, ustanawia podkomitety.

4. Ustanawia się wspólny komitet konsultacyjny, w skład którego wchodzą przedstawiciele Komitetu Konsultacyjnego Systemu Integracyjnego Ameryki Środkowej (CC-SICA) i Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, wspierający wspólny komitet w zakresie promowania dialogu z gospodarczymi i społecznymi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego.

5. Strony zachęcają Parlament Europejski i Parlament Środkowoamerykański (Parlacen) do stworzenia, w ramach niniejszej Umowy, międzyparlamentarnej komisji, zgodnie ich przepisami konstytucyjnymi.

Artykuł 53

Definicja pojęcia „Strony”

Do celów niniejszej Umowy, „Strony” oznaczają z, jednej strony Wspólnotę, jej państwa członkowskie lub Wspólnotę i jej państwa członkowskie, w obszarach ich kompetencji, wynikających z Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, oraz, z drugiej strony — republiki Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, zgodnie z odnośnymi obszarami ich kompetencji. Umowę stosuje się również do środków podejmowanych na terytorium Stron przez jakiekolwiek władze krajowe, regionalne lub lokalne.

Artykuł 54

Wejście w życie

1. Niniejsza Umowa wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po dniu, w którym Strony powiadamiają się wzajemnie o zakończeniu procedur niezbędnych do tego celu.

2. Powiadomienia przesyłane są do Sekretarza Generalnego Rady Unii Europejskiej, depozytariusza niniejszej Umowy.

3. Niniejsza Umowa, od dnia wejścia w życie zgodnie z ust. 1, zastępuje umowę ramową o współpracy z 1993 r.

Artykuł 55

Czas obowiązywania

1. Niniejsza Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony. W związku z tym, zgodnie z postanowieniami art. 2 ust. 3 niniejszej Umowy, Strony odwołują deklarację madrycką z 17 maja 2002 r.

2. Każda ze Stron może powiadomić drugą Stronę na piśmie o chęci wypowiedzenia niniejszej Umowy. Wypowiedzenie staje się skuteczne sześć miesięcy po powiadomieniu drugiej Strony.

Artykuł 56

Wypełnianie zobowiązań

1. Strony przyjmują wszelkie ogólne lub szczególne środki, niezbędne do wypełnienia zobowiązań, ciążących na nich na mocy niniejszej Umowy i zapewniają ich zgodność z celami ustanowionymi w niniejszej Umowie.

2. Jeżeli jedna ze Stron uważa, że druga Strona nie wypełnia zobowiązania, wynikającego z niniejszej Umowy, może podjąć odpowiednie środki. Przed ich podjęciem, w ciągu 30 dni, Strona ta musi dostarczyć wspólnemu komitetowi wszelkie istotne informacje, niezbędne do szczegółowej analizy sytuacji w celu znalezienia rozwiązania możliwego do przyjęcia przez Strony.

Wśród środków pierwszeństwo mają te, które w najmniejszym stopniu zakłócają funkcjonowanie niniejszej Umowy. Wspólny komitet jest niezwłocznie powiadamiany o takich środkach, które na wniosek drugiej Strony podlegają konsultacjom na jego forum.

3. W drodze odstępstwa od ust. 2, każda ze Stron może niezwłocznie podjąć odpowiednie środki, w zgodzie z normami prawa międzynarodowego, w następujących przypadkach:

a)	wypowiedzenie niniejszej Umowy, nieznajdujące uzasadnienia w zasadach ogólnych prawa międzynarodowego;

b)	naruszenie przez drugą Stronę zasadniczych elementów niniejszej Umowy, o których mowa w art. 1 ust. 1.

Druga Strona może wystąpić o zorganizowanie pilnego spotkania Stron w ciągu 15 dni, poświęconego szczegółowej analizie sytuacji w celu znalezienia rozwiązania, możliwego do przyjęcia przez Strony.

Artykuł 57

Dalszy rozwój

1. Strony mogą za obopólną zgodą rozszerzać niniejszą Umowę celem jej uzupełnienia i poszerzenia jej zakresu, zgodnie z ich ustawodawstwem, poprzez zawieranie umów dotyczących specyficznych sektorów lub działań w świetle doświadczenia nabytego w trakcie jej wykonywania.

2. Żadne możliwości współpracy nie są wykluczane. Strony mogą powierzyć wspólnemu komitetowi zbadanie praktycznych możliwości współpracy, leżących w ich wspólnym interesie.

3. W odniesieniu do wykonania niniejszej Umowy, każda ze Stron może przedstawiać sugestie dotyczące rozszerzenia współpracy we wszystkich dziedzinach, z uwzględnieniem doświadczenia nabytego w trakcie jej wykonywania.

Artykuł 58

Ochrona danych

Do celów niniejszej Umowy, Strony postanawiają zapewnić wysoki poziom ochrony operacji przetwarzania danych osobowych i innych danych, zgodnie z najsurowszymi normami międzynarodowymi.

Artykuł 59

Terytorialny zakres stosowania

Niniejsza Umowa obowiązuje, z jednej strony, na terytoriach, na których obowiązują postanowienia Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, na warunkach w nim określonych, oraz, z drugiej strony, na terytoriach republik Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy.

Artykuł 60

Teksty autentyczne

Niniejszą Umowę sporządzono w dwóch egzemplarzach w językach angielskim, duńskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, niderlandzkim, niemieckim, portugalskim, szwedzkim i włoskim, przy czym każdy z tych tekstów jest tak samo autentyczny.

Hecho en Roma, el quince de diciembre del dos mil tres.

Udfærdiget i Rom den femtende december to tusind og tre.

Geschehen zu Rom am fünfzehnten Dezember zweitausendunddrei.

'Εγινε στη Ρώμη, στις δέκα πέντε Δεκεμβρίου dύο χιλιάδες τρία.

Done in Rome on the fifteenth day of December in the year two thousand and three.

Fait à Rome, le quinze décembre deux mille trois.

Fatto a Roma, addi' quindici dicembre duemilatre.

Gedaan te Rome, de vijftiende december tweeduizenddrie.

Feito em Roma, em quinze de Dezembro de dois mil e três.

Tehty Roomassa viidentenätoista päivänä joulukuuta vuonna kaksituhattakolme.

Som skedde i Rom den femtonde december tjugohundratre.

Pour le Royaume de Belgique

Voor het Koninkrijk België

Für das Königreich Belgien

Cette signature engage également la Communauté française, la Communauté flamande, la Communauté germanophone, la Région wallonne, la Région flamande et la Région de Bruxelles-Capitale.

Deze handtekening verbindt eveneens de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap, de Duitstalige Gemeenschap, het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Diese Unterschrift bindet zugleich die Deutschsprachige Gemeinschaft, die Flämische Gemeinschaft, die Französische Gemeinschaft, die Wallonische Region, die Flämische Region und die Region Brüssel-Hauptstadt.

På Kongeriget Danmarks vegne

Für die Bundesrepublik Deutschland

Για την Ελληνική Δημοκρατία

Por el Reino de España

Pour la République française

Thar cheann Na hÉireann

For Ireland

Per la Repubblica italiana

Pour le Grand-Duché de Luxembourg

Voor het Koninkrijk der Nederlanden

Für die Republik Österreich

Pela República Portuguesa

Suomen tasavallan puolesta

För Konungariket Sverige

For the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland

Por la Comunidad Europea

For Det Europæiske Fællesskab

Für die Europäische Gemeinschaft

Για την Ευρωπαϊκή Κοινότητα

For the European Community

Pour la Communauté européenne

Per la Comunità europea

Voor de Europese Gemeenschap

Pela Comunidade Europeia

Euroopan yhteisön puolesta

På Europeiska gemenskapens vägnar

Por la República de Costa Rica

Por la República de El Salvador

Por la República de Guatemala

Por la República de Honduras

Por la República de Nicaragua

Por la República de Panamá

(1) Jak przewidziano w art. 2 ust. 5, terminu „otwarte” nie należy rozumieć jako „dostępu”.

ZAŁĄCZNIK

DEKLARACJE JEDNOSTRONNE UNII EUROPEJSKIEJ

Deklaracja Komisji i Rady Unii Europejskiej w sprawie klauzuli dotyczącej powrotu i readmisji nielegalnych migrantów (art. 49)

Artykuł 49 stosuje się bez uszczerbku dla wewnętrznego podziału kompetencji między Wspólnotę Europejską i jej państwa członkowskie w zakresie zawierania umów o readmisji.

Deklaracja Komisji i rady unii Europejskiej w sprawie klauzuli dotyczącej definicji stron (art. 53)

Postanowienia niniejszej Umowy, które objęte są częścią III tytułem IV Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, są wiążące dla Zjednoczonego Królestwa i Irlandii jako oddzielnych Umawiających się Stron, a nie jako części Wspólnoty Europejskiej, dopóki Zjednoczone Królestwo lub Irlandia (w zależności od przypadku) nie powiadomi Ameryki Środkowej jako Strony, że zostało(-a) objęte(-a) tymi postanowieniami jako część Wspólnoty Europejskiej zgodnie z Protokołem w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. To samo ma zastosowanie do Danii, zgodnie z Protokołem w sprawie stanowiska Danii załączonym do wspomnianych traktatów.

Wspólna deklaracja dotycząca tytułu II dotyczącego dialogu politycznego

Strony zgadzają się, by Belize, jako pełny członek Systemu Integracji Środkowoamerykańskiej (SICA), uczestniczyło w dialogu politycznym.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/29

ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) NR 380/2014

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1284/2009 wprowadzające pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 215 ust. 1,

uwzględniając decyzję Rady 2010/638/WPZiB z dnia 25 października 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei (1),

uwzględniając wspólny wniosek Komisji oraz Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzeniem Rady (UE) nr 1284/2009 (2) nałożono pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei, zgodnie ze wspólnym stanowiskiem Rady 2009/788/WPZiB (3) (zastąpionym później decyzją 2010/638/WPZiB). Wspomniane środki obejmują zakaz świadczenia pomocy technicznej i finansowej oraz innych usług związanych ze sprzętem wojskowym oraz embargo na sprzedaż, dostarczanie, przekazywanie lub wywóz sprzętu, który mógłby zostać użyty do represji wewnętrznych.

(2)	Dnia 14 kwietnia 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/213/WPZiB (4) zmieniającą decyzję 2010/638/WPZiB znoszącą embargo na broń oraz embargo dotyczące sprzętu, który mógłby zostać użyty do represji wewnętrznych.

(3)

Niektóre aspekty zniesienia tych środków są objęte w zakres Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zatem do ich wdrożenia we wszystkich państwach członkowskich, w szczególności aby zagwarantować jednolite stosowanie wspomnianych środków przez podmioty gospodarcze, niezbędne są działania regulacyjne na szczeblu unijnym.

(4)	Należy w związku z tym odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 1284/2009,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (UE) nr 1284/2009 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w art. 1 lit. a), b) i c) zostają uchylone;

2)	art. 2, 3, 4 i 5 zostają uchylone;

art. 7 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 7

Zakazy określone w art. 6 ust. 2 nie powodują żadnej odpowiedzialności osób fizycznych ani prawnych, podmiotów ani organów, które udostępniły środki finansowe lub zasoby gospodarcze, nie wiedząc i nie mając uzasadnionego powodu przypuszczać, że ich działania mogą naruszyć ten zakaz.”;

4)	załącznik I zostaje uchylony;

5)	załącznik III zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

C. ASHTON

(1) Dz.U. L 280 z 26.10.2010, s. 10.

(2) Rozporządzenie Rady (UE) nr 1284/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. wprowadzające pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei (Dz.U. L 346 z 23.12.2009, s. 26).

(3) Wspólne stanowisko Rady 2009/788/WPZiB z dnia 27 października 2009 r. w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei (Dz.U. L 281 z 28.10.2009, s. 7).

(4) Decyzja Rady 2014/213/WPZiB zmieniająca decyzję 2010/638/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei, zob. s. 83 niniejszego Dziennika Urzędowego.

ZAŁĄCZNIK

„ZAŁĄCZNIK III

Strony internetowe zawierające informacje o właściwych organach oraz adres, na który wysyłać należy powiadomienia skierowane do Komisji Europejskiej

BELGIA

http://www.diplomatie.be/eusanctions

BUŁGARIA

http://www.mfa.bg/en/pages/135/index.html

REPUBLIKA CZESKA

http://www.mfcr.cz/mezinarodnisankce

DANIA

http://um.dk/da/politik-og-diplomati/retsorden/sanktioner/

NIEMCY

http://www.bmwi.de/DE/Themen/Aussenwirtschaft/aussenwirtschaftsrecht,did=404888.html

ESTONIA

http://www.vm.ee/est/kat_622/

IRLANDIA

http://www.dfa.ie/home/index.aspx?id=28519

GRECJA

http://www.mfa.gr/en/foreign-policy/global-issues/international-sanctions.html

HISZPANIA

http://www.exteriores.gob.es/Portal/es/PoliticaExteriorCooperacion/GlobalizacionOportunidadesRiesgos/Documents/ORGANISMOS%20COMPETENTES%20SANCIONES%20INTERNACIONALES.pdf

FRANCJA

http://www.diplomatie.gouv.fr/autorites-sanctions/

CHORWACJA

http://www.mvep.hr/sankcije

WŁOCHY

http://www.esteri.it/MAE/IT/Politica_Europea/Deroghe.htm

CYPR

http://www.mfa.gov.cy/sanctions

ŁOTWA

http://www.mfa.gov.lv/en/security/4539

LITWA

http://www.urm.lt/sanctions

LUKSEMBURG

http://www.mae.lu/sanctions

WĘGRY

http://www.kulugyminiszterium.hu/kum/hu/bal/Kulpolitikank/nemzetkozi_szankciok/

MALTA

https://www.gov.mt/en/Government/Government%20of%20Malta/Ministries%20and%20Entities/Officially%20Appointed%20Bodies/Pages/Boards/Sanctions-Monitoring-Board-.aspx

NIDERLANDY

www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/internationale-vrede-en-veiligheid/sancties

AUSTRIA

http://www.bmeia.gv.at/view.php3?f_id=12750&LNG=en&version=

POLSKA

http://www.msz.gov.pl

PORTUGALIA

http://www.portugal.gov.pt/pt/os-ministerios/ministerio-dos-negocios-estrangeiros/quero-saber-mais/sobre-o-ministerio/medidas-restritivas/medidas-restritivas.aspx

RUMUNIA

http://www.mae.ro/node/1548

SŁOWENIA

http://www.mzz.gov.si/si/zunanja_politika_in_mednarodno_pravo/zunanja_politika/mednarodna_varnost/omejevalni_ukrepi/

SŁOWACJA

http://www.mzv.sk/sk/europske_zalezitosti/europske_politiky-sankcie_eu

FINLANDIA

http://formin.finland.fi/kvyhteistyo/pakotteet

SZWECJA

http://www.ud.se/sanktioner

ZJEDNOCZONE KRÓLESTWO

https://www.gov.uk/sanctions-embargoes-and-restrictions

Adres, na który należy przesyłać powiadomienia do Komisji Europejskiej:

European Commission

Service for Foreign Policy Instruments (FPI)

EEAS 02/309

B-1049 Brussels

Belgia

E-mail: relex-sanctions@ec.europa.eu”

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/33

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) nr 381/2014

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

wykonujące rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (UE) nr 208/2014 z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (1), w szczególności jego art. 14 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 5 marca 2014 r. Rada przyjęła rozporządzenie (UE) nr 208/2014.

(2)	Do wykazu osób, podmiotów i organów objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonego w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 208/2014, należy dodać kolejne osoby.

(3)	Ponadto należy uaktualnić dane identyfikacyjne trzech osób umieszczonych w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 208/2014.

(4)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik I do rozporządzenia (UE) nr 208/2014,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Do wykazu zamieszczonego w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 208/2014 dodaje się osoby wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

W załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 208/2014 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

C. ASHTON

(1) Dz.U. L 66 z 6.3.2014, s. 1.

ZAŁĄCZNIK I

Osoby, o których mowa w art. 1

	Nazwisko (transkrypcja angielska)	Dane identyfikacyjne	Uzasadnienie	Data umieszczenia w wykazie
19.	Serhiy Arbuzov	urodzony 24 marca 1976 r., były premier Ukrainy	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014
20.	Yuriy Ivanyushchenko	urodzony 21 lutego 1959 r., poseł z ramienia Partii Regionów	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014
21.	Oleksandr Klymenko	urodzony 16 listopada 1980 r., były minister ds. dochodów i opłat	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014
22.	Edward Stavytskyi	urodzony 4 października 1972 r., były minister Ukrainy ds. paliw i energii	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014

ZAŁĄCZNIK II

Wpisy dotyczące poniższych osób wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 208/2014 zastępuje się następującymi wpisami:

	Nazwisko (transkrypcja angielska)	Dane identyfikacyjne	Uzasadnienie	Data umieszczenia w wykazie
9.	Oleksandr Viktorovych Yanukovych	urodzony 10 lipca 1973 r., syn byłego prezydenta, biznesmen	Osoba, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	6.3.2014
12.	Serhii Petrovych Kliuiev	urodzony 19 sierpnia 1969 r., brat Andreja Klujewa (Andreii Kliuiev), biznesmen.	Osoba, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	6.3.2014
14.	Oleksii Mykolayovych Azarov	urodzony 13 lipca 1971 r., syn byłego premiera, Mykoły Azarowa (Azarov)	Osoba, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	6.3.2014

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/36

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 382/2014

z dnia 7 marca 2014 r.

uzupełniające dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących publikacji suplementów do prospektu emisyjnego

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych i zmieniającą dyrektywę 2001/34/WE (1), w szczególności jej art. 16 ust. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Celem dyrektywy 2003/71/WE jest harmonizacja wymogów dotyczących sporządzania, zatwierdzania i rozpowszechniania prospektów emisyjnych, które mają być publikowane w związku z publiczną ofertą papierów wartościowych lub dopuszczeniem ich do obrotu na regulowanym rynku mającym siedzibę lub działającym w państwie członkowskim.

(2)

Dyrektywa 2003/71/WE wymaga również publikacji suplementów do prospektów emisyjnych zawierających każdy nowy znaczący czynnik, istotny błąd lub niedokładność odnoszące się do informacji zawartych w prospekcie emisyjnym, które mogą wpłynąć na ocenę papierów wartościowych i które powstały lub zostały zauważone w okresie między zatwierdzeniem prospektu emisyjnego a ostatecznym zamknięciem publicznej oferty lub, w odpowiednim przypadku, rozpoczęciem obrotu na rynku regulowanym, w zależności od tego, które z tych zdarzeń nastąpi później.

(3)

Przedstawienie pełnej informacji dotyczącej papierów wartościowych i emitentów tych papierów wartościowych służy ochronie interesów inwestorów. Suplement powinien zatem zawierać wszystkie istotne informacje odnoszące się do konkretnych sytuacji, które wymagały dołączenia suplementu i które należy zawrzeć w prospekcie emisyjnym zgodnie z dyrektywą 2003/71/WE i rozporządzeniem Komisji (WE) nr 809/2004 (2).

(4)	Aby zapewnić spójną harmonizację, określić wymogi ustanowione w dyrektywie 2003/71/WE i uwzględnić rozwój techniczny na rynkach finansowych, konieczne jest określenie sytuacji, w których wymaga się opublikowania suplementów do prospektu emisyjnego.

(5)

Nie jest możliwe określenie wszystkich sytuacji, w których wymagane jest opublikowanie suplementu do prospektu emisyjnego, ponieważ może to zależeć od danego emitenta i rodzaju papierów wartościowych. W związku z tym właściwe jest określenie minimalnej liczby okoliczności, w których wymaga się opublikowania suplementu.

(6)

Przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych kluczowe znaczenie dla inwestorów ma zbadane przez biegłego rewidenta roczne sprawozdanie finansowe. W celu zapewnienia, aby inwestorzy podejmowali swoje decyzje inwestycyjne w oparciu o najnowsze informacje finansowe, konieczne jest opublikowanie suplementu zawierającego nowe, zbadane przez biegłego rewidenta roczne sprawozdania finansowe emitentów udziałowych papierów wartościowych i emitentów akcji bazowych w przypadku kwitów depozytowych, opublikowane po zatwierdzeniu prospektu emisyjnego.

(7)

Aby uwzględnić możliwość wpływu prognoz wyników i wyników szacunkowych na decyzję inwestycyjną, emitenci udziałowych papierów wartościowych i emitenci akcji bazowych w przypadku kwitów depozytowych powinni opublikować suplement zawierający wszelkie zmiany w wyraźnych lub dorozumianych danych liczbowych stanowiących prognozy wyników lub wyniki szacunkowe, które już zostały zawarte w prospekcie emisyjnym.

(8)

Informacje na temat tożsamości głównych zainteresowanych stron lub wszelkich jednostek kontrolujących emitenta mają istotne znaczenie dla przeprowadzenia świadomej oceny emitenta w przypadku każdego rodzaju papierów wartościowych. Fakt zmiany sposobu kontrolowania emitenta jest jednak szczególnie istotny, jeżeli oferta dotyczy udziałowych papierów wartościowych i kwitów depozytowych, ponieważ ceny tego rodzaju papierów wartościowych są na ogół bardziej wrażliwe na tego typu zmiany. W związku z tym suplement należy opublikować, gdy nastąpi zmiana w sposobie kontrolowania emitenta udziałowych papierów wartościowych lub emitenta akcji bazowych w przypadku kwitów depozytowych.

(9)

Istotne jest, aby potencjalni inwestorzy oceniający aktualną ofertę udziałowych papierów wartościowych lub kwitów depozytowych byli w stanie porównać warunki takiej oferty z warunkami cenowymi lub warunkami wymiany papierów wartościowych dołączonymi do dowolnej innej publicznej oferty przejęcia ogłoszonej w trakcie okresu składania ofert. Ponadto wynik publicznej oferty przejęcia również ma istotne znaczenie dla decyzji inwestycyjnej, ponieważ inwestorzy muszą wiedzieć, czy oznacza ona zmianę kontroli nad emitentem. W takich przypadkach suplement jest zatem konieczny.

(10)

W przypadku gdy oświadczenie o kapitale obrotowym utraci ważność, inwestorzy nie są w stanie podjąć w pełni świadomej decyzji inwestycyjnej dotyczącej sytuacji finansowej emitenta w najbliższej przyszłości. Inwestorzy powinni być w stanie zweryfikować swoje decyzje inwestycyjne w świetle nowych informacji na temat zdolności emitenta do uzyskania dostępu do środków pieniężnych i innych dostępnych płynnych środków w celu wywiązania się ze swoich zobowiązań. W takich przypadkach suplement jest zatem konieczny.

(11)

Istnieją sytuacje, w których po zatwierdzeniu prospektu emisyjnego emitent lub oferent podejmują decyzję o oferowaniu papierów wartościowych w państwach członkowskich innych niż te, o których mowa w prospekcie emisyjnym, lub o ubieganiu się o dopuszczenie do obrotu papierów wartościowych na rynkach regulowanych w dodatkowych państwach członkowskich, innych niż te przewidziane w prospekcie emisyjnym. Informacje na temat takich ofert w innych państwach członkowskich lub na temat dopuszczenia do obrotu na ich rynkach regulowanych mają istotne znaczenie dla przeprowadzanej przez inwestora oceny określonych aspektów związanych z papierami wartościowymi emitenta, a zatem uzasadniają konieczność opublikowania suplementu.

(12)	Znaczące zobowiązania finansowe prawdopodobnie wpłyną na pozycję finansową lub działalność danego podmiotu. W związku z tym inwestorzy powinni być uprawnieni do otrzymania w suplemencie do prospektu emisyjnego dodatkowych informacji na temat skutków tego typu zobowiązań.

(13)

Wzrost zagregowanej kwoty nominalnej programu oferty zapewnia informacje na temat konieczności otrzymania przez emitenta finansowania lub wzrostu zapotrzebowania na papiery wartościowe emitentów. W związku z tym, jeżeli nastąpi wzrost zagregowanej kwoty nominalnej programu oferty objętego prospektem emisyjnym, należy opublikować suplement do prospektu.

(14)	Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowią projekty regulacyjnych standardów technicznych przedstawione Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).

(15)

ESMA zorganizował otwarte konsultacje społeczne na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych stanowiących podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych kosztów i korzyści, które mogą się z nimi wiązać, oraz zwrócił się o wydanie opinii do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady (3),

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Przedmiot

W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się regulacyjne standardy techniczne określające okoliczności, w których publikacja suplementu do prospektu emisyjnego jest obowiązkowa.

Artykuł 2

Obowiązek opublikowania suplementu

Suplement do prospektu emisyjnego publikuje się w następujących okolicznościach:

gdy jeden z następujących podmiotów opublikuje nowe, zbadane przez biegłego rewidenta roczne sprawozdanie finansowe:

1)	emitent — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy akcji i innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

2)	emitent akcji bazowych lub innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, w przypadku gdy udziałowe papiery wartościowe spełniają warunki określone w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

3)	emitent akcji bazowych — w przypadku gdy prospekt emisyjny jest sporządzany zgodnie ze schematem kwitów depozytowych określonym w załączniku X lub XXVIII do rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

gdy jeden z następujących podmiotów opublikuje zmianę do prognozy wyników lub szacunkowych wyników, które zostały wcześniej zawarte w prospekcie emisyjnym:

1)	emitent — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy akcji i innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

2)	emitent akcji bazowych lub innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy udziałowych papierów wartościowych, które spełniają warunki określone w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

3)	emitent akcji bazowych — w przypadku gdy prospekt emisyjny jest sporządzany zgodnie ze schematem kwitów depozytowych określonym w załączniku X lub XXVIII do rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

gdy nastąpi zmiana kontroli nad jednym z następujących podmiotów:

1)	emitentem — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy akcji i innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

2)	emitentem akcji bazowych lub innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy udziałowych papierów wartościowych, które spełniają warunki określone w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

3)	emitentem akcji bazowych — w przypadku gdy prospekt emisyjny jest sporządzany zgodnie ze schematem kwitów depozytowych określonym w załączniku X lub XXVIII do rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

w przypadku złożenia przez osoby trzecie jakiejkolwiek nowej publicznej oferty przejęcia w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2004/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4) i w przypadku rozstrzygnięcia się jakiejkolwiek publicznej oferty przejęcia dotyczącej następujących kapitałów:

1)	kapitału własnego emitenta — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy akcji i innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

2)	kapitału własnego emitenta akcji bazowych lub innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom — w przypadku gdy prospekt emisyjny dotyczy udziałowych papierów wartościowych, które spełniają warunki określone w art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

3)	kapitału własnego emitenta akcji bazowych — w przypadku gdy prospekt emisyjny jest sporządzany zgodnie ze schematem kwitów depozytowych określonych w załączniku X lub XXVIII do rozporządzenia (WE) nr 809/2004;

gdy w odniesieniu do akcji i innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia (WE) nr 809/2004, oraz w odniesieniu do zamiennych lub wymiennych dłużnych papierów wartościowych, które są udziałowymi papierami wartościowymi spełniającymi warunki określone w art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia, nastąpi zmiana oświadczenia o kapitale obrotowym zawartego w prospekcie emisyjnym pod względem wystarczalności lub niewystarczalności kapitału obrotowego względem obecnych potrzeb emitenta;

gdy emitent ubiega się o dopuszczenie do obrotu na dodatkowym rynku regulowanym lub dodatkowych rynkach regulowanych w dodatkowym państwie członkowskich lub dodatkowych państwach członkowskich bądź zamierza przedstawić publiczną ofertę w dodatkowym państwie członkowskich lub dodatkowych państwach członkowskich innych niż państwo lub państwa określone w prospekcie emisyjnym;

gdy podjęte zostało nowe znaczące zobowiązanie finansowe, które prawdopodobnie spowoduje znaczącą zmianę brutto w rozumieniu art. 4a ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 809/2004, a prospekt emisyjny dotyczy akcji i innych zbywalnych papierów wartościowych równoważnych akcjom, o których mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 tego rozporządzenia, oraz innych udziałowych papierów wartościowych, które spełniają warunki określone w art. 17 ust. 2 tego rozporządzenia;

h)	gdy wzrośnie zagregowana kwota nominalna programu oferty.

Artykuł 3

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 7 marca 2014 r.

W imieniu Komisji

José Manuel BARROSO

Przewodniczący

(1) Dz.U. L 345 z 31.12.2003, s. 64.

(2) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonujące dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam (Dz.U. L 149 z 30.4.2004, s. 1).

(3) Rozporządzenie (UE) nr 1095/2010 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych), zmiany decyzji nr 716/2009/WE i uchylenia decyzji Komisji 2009/77/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 84).

(4) Dyrektywa 2004/25/WE Parlamentu Europejskiej i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie ofert przejęcia (Dz.U. L 142 z 30.4.2004, s. 12).

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/40

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 383/2014

z dnia 2 kwietnia 2014 r.

rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Beurre de Bresse (ChNP)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (1), w szczególności jego art. 52 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1)	Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Francji o rejestrację nazwy „Beurre de Bresse” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)	Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Beurre de Bresse” powinna zostać zarejestrowana,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nazwa wymieniona w załączniku do niniejszego rozporządzenia zostaje zarejestrowana.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 2 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Dacian CIOLOȘ

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. C 335 z 16.11.2013, s. 22.

ZAŁĄCZNIK

Produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi wymienione w załączniku I do Traktatu:

Klasa 1.5. Oleje i tłuszcze (masło, margaryna, oleje itp.)

FRANCJA

Beurre de Bresse (ChNP)

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/42

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 384/2014

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Crème de Bresse (ChNP)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje,

(1)	Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Francji o rejestrację nazwy „Crème de Bresse” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)	Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Crème de Bresse” powinna zostać zarejestrowana,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nazwa wymieniona w załączniku do niniejszego rozporządzenia zostaje zarejestrowana.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 3 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Dacian CIOLOȘ

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. C 335 z 16.11.2013, s. 16.

ZAŁĄCZNIK

Produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi wymienione w załączniku I do Traktatu:

Klasa 1.4. Inne produkty pochodzenia zwierzęcego (jaja, miód, różne produkty mleczne z wyjątkiem masła itp.)

FRANCJA

Crème de Bresse (ChNP)

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/44

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 385/2014

z dnia 3 kwietnia 2014 r.

rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Elbe-Saale Hopfen (ChOG)]

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1151/2012 wniosek Niemiec o rejestrację nazwy „Elbe-Saale Hopfen” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (2).

(2)	Ponieważ do Komisji nie wpłynęło żadne oświadczenie o sprzeciwie zgodnie z art. 51 rozporządzenia (UE) nr 1151/2012, nazwa „Elbe-Saale Hopfen” powinna zostać zarejestrowana,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Nazwa wymieniona w załączniku do niniejszego rozporządzenia zostaje zarejestrowana.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 3 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Dacian CIOLOȘ

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 1.

(2) Dz.U. C 345 z 26.11.2013, s. 24.

ZAŁĄCZNIK

Produkty rolne przeznaczone do spożycia przez ludzi wymienione w załączniku I do Traktatu:

Klasa 1.8. Inne produkty wymienione w załączniku I do Traktatu (przyprawy itp.)

NIEMCY

Elbe-Saale Hopfen (ChOG)

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/46

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 386/2014

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 329/2007 dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 329/2007 z dnia 27 marca 2007 r. dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (1), w szczególności jego art. 13 ust. 1 lit. d) oraz e),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Załącznik IV do rozporządzenia (WE) nr 329/2007 zawiera wykaz osób, podmiotów i organów na podstawie ustaleń dokonanych przez Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ.

(2)	W załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 329/2007 wymieniono osoby, organy i podmioty, których, po wyznaczeniu przez Radę, dotyczy zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych na mocy tego rozporządzenia.

(3)

W dniu 14 kwietnia 2014 r., w oparciu o ustalenia dokonane przez Komitet Sankcji, Rada podjęła decyzję (2) o zmianie informacji dotyczących jednego podmiotu w wykazie osób, podmiotów i organów, których fundusze i zasoby gospodarcze powinny zostać zamrożone, i usunięciu jednego podmiotu z załącznika IV. W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić załącznik IV.

(4)	Dnia 14 kwietnia 2014 r. Rada podjęła również decyzję o skreśleniu jednej osoby wymienionej w załączniku V. Zależy zatem należy odpowiednio zmienić załącznik V.

(5)	W celu zapewnienia skuteczności środków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu musi ono wejść w życie w trybie natychmiastowym,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 329/2007 wprowadza się następujące zmiany:

1)	w załączniku IV wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

2)	w załączniku V wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Dyrektor Służby ds. Instrumentów Polityki Zagranicznej

(1) Dz.U. L 88 z 29.3.2007, s. 1.

(2) Decyzja Rady 2014/212/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. zmieniająca decyzję 2013/183/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (zob. s. 79 niniejszego Dziennika Urzędowego).

ZAŁĄCZNIK I

W załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 329/2007 w tytule „B. Osoby prawne, podmioty i organy” zapis dotyczący „Korea Ryonha Machinery Joint Venture Corporation” otrzymuje brzmienie:

„(16)

Korea Ryonha Machinery Joint Venture Corporation (inne nazwy (a) Chosun Yunha Machinery Joint Operation Company; (b) Korea Ryenha Machinery J/V Corporation; (c) Ryonha Machinery Joint Venture Corporation; (d) Ryonha Machinery Corporation; (e) Ryonha Machinery; (f) Ryonha Machine Tool; (g) Ryonha Machine Tool Corporation; (h) Ryonha Machinery Corp; (i) Ryonhwa Machinery Joint Venture Corporation; (j) Ryonhwa Machinery JV; (k) Huichon Ryonha Machinery General Plant; (l) Unsan; (m) Unsan Solid Tools; i (n) Millim Technology Company). Adres: Tongan-dong, okręg centralny, Pjongjang, KRLD; (b) Mangungdae- gu, Pjongjang, KRLD; (c) okręg Mangyongdae, Pjongjang, KRLD. Dodatkowe informacje: Adresy e-mail: (a) ryonha@silibank.com; sjc-117@hotmail.com; i (b) millim@silibank.com. Numery telefonów: a) 850850-2-18111; b) 850-2-18111-8642; oraz (c) 850-2-18111-381-8642. Faks: 850-2-381-4410 Data wyznaczenia: 22.01.2013.”.

ZAŁĄCZNIK II

W załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 329/2007 w tytule „A. Wykaz osób, o których mowa w art. 6 ust. 2 lit. a)” skreśla się następujący wpis:

Nazwisko (i ew. pseudonimy)

Informacje identyfikacyjne

Uzasadnienie

„1.

Chang Song-taek (vel JANG Song-Taek)

Data urodzenia:

2.2.1946 lub 6.2.1946 lub 23.2.1946 (prowincja Północny Hamgyong)

Numer paszportu (dane z 2006): PS 736420617

Członek Narodowego Komitetu Obrony. Dyrektor Departamentu Administracji Partii Robotniczej Korei.”

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/48

ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) NR 387/2014

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych („rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku”) (1),

uwzględniając rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 543/2011 z dnia 7 czerwca 2011 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw (2), w szczególności jego art. 136 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje — zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej — kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodnie z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardowe wartości celne w przywozie, o których mowa w art. 136 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, są ustalone w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji,

za Przewodniczącego,

Jerzy PLEWA

Dyrektor Generalny ds. Rolnictwa i Rozwoju Obszarów Wiejskich

(1) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, s. 1.

(2) Dz.U. L 157 z 15.6.2011, s. 1.

ZAŁĄCZNIK

Standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw

(EUR/100 kg)
Kod CN	Kod państw trzecich (1)	Standardowa wartość w przywozie
0702 00 00	MA	64,0
	TN	117,5
	TR	93,7
	ZZ	91,7
0707 00 05	MK	58,5
	TR	124,3
	ZZ	91,4
0709 93 10	MA	44,0
	TR	96,8
	ZZ	70,4
0805 10 20	EG	47,3
	IL	67,5
	MA	40,7
	TN	46,6
	TR	62,2
	ZZ	52,9
0805 50 10	MA	35,6
	TR	65,8
	ZZ	50,7
0808 10 80	AR	96,5
	BR	88,0
	CL	101,3
	CN	98,6
	MK	26,7
	NZ	138,0
	US	175,3
	ZA	130,1
	ZZ	106,8
0808 30 90	AR	98,5
	CL	147,3
	CN	82,0
	ZA	98,5
	ZZ	106,6

(1) Nomenklatura krajów ustalona w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1833/2006 (Dz.U. L 354 z 14.12.2006, s. 19). Kod „ZZ” odpowiada „innym pochodzeniom”.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/50

DYREKTYWA RADY 2014/48/UE

z dnia 24 marca 2014 r.

zmieniająca dyrektywę 2003/48/WE

w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 115,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (1),

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2), a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Dyrektywa Rady 2003/48/WE (3) jest stosowana w państwach członkowskich od dnia 1 lipca 2005 r. i podczas pierwszych trzech lat jej stosowania okazała się skuteczna w swoim zakresie. W świetle pierwszego sprawozdania Komisji z dnia 15 września 2008 r. w sprawie jej stosowania wydaje się jednak, że nie spełnia ona całkowicie ambitnych założeń wyrażonych w konkluzjach przyjętych jednomyślnie przez Radę na posiedzeniu w dniach 26 i 27 listopada 2000 r. Nie obejmuje ona w szczególności niektórych instrumentów finansowych równoważnych oprocentowanym papierom wartościowym i niektórych pośrednich sposobów posiadania oprocentowanych papierów wartościowych.

(2)

Aby lepiej zrealizować cel dyrektywy 2003/48/WE, należy najpierw poprawić jakość informacji wykorzystywanych do ustalania tożsamości i miejsca zamieszkania właścicieli odsetek. W związku z tym podmiot wypłacający powinien wykorzystywać zarówno datę i miejsce urodzenia, jak i numery identyfikacji podatkowej lub ich odpowiedniki, o ile takie istnieją, nadane przez państwa członkowskie. Dyrektywa 2003/48/WE nie nakłada na państwa członkowskie obowiązku wprowadzenia numerów identyfikacji podatkowej. Należy w tym względzie poprawić również jakość informacji dotyczących wspólnych rachunków i innych przypadków wspólnej własności odsetek.

(3)

Dyrektywa 2003/48/WE ma zastosowanie wyłącznie do odsetek wypłacanych bezpośrednio na rzecz osób fizycznych zamieszkałych w Unii. Te osoby fizyczne mogą zatem obejść dyrektywę 2003/48/WE, wykorzystując do tego celu pośrednie podmioty lub konstrukcje prawne, w szczególności mające siedzibę w jurysdykcji, w ramach której opodatkowanie dochodów wypłaconych temu podmiotowi lub konstrukcji nie jest zapewnione. Uwzględniając również środki w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy określone w dyrektywie 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (4), należy zatem wymagać od podmiotów wypłacających stosowania kryterium przełamania osobowości prawnej (ang. look-through approach) w stosunku do wypłat na rzecz niektórych podmiotów lub konstrukcji prawnych mających siedzibę lub miejsce faktycznego zarządu w niektórych krajach lub na niektórych terytoriach, gdzie nie ma zastosowania dyrektywa 2003/48/WE ani środki mające taki sam lub równoważny skutek. Podmioty wypłacające powinny korzystać z już dostępnych im informacji na temat faktycznego właściciela (faktycznych właścicieli) odsetek takich podmiotów lub konstrukcji prawnych, by zapewnić stosowanie dyrektywy 2003/48/WE, w przypadku gdy w ten sposób zidentyfikowany właściciel odsetek jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim niż to, w którym ma siedzibę podmiot wypłacający. W celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych spoczywających na podmiotach wypłacających, należy sporządzić orientacyjny wykaz podmiotów i konstrukcji prawnych z państw trzecich i jurysdykcji objętych tym środkiem.

(4)

Należy także zapobiegać obchodzeniu dyrektywy 2003/48/WE przez przesyłanie wypłat odsetek od dochodów sztucznymi kanałami za pośrednictwem podmiotów gospodarczych mających siedzibę poza Unią. W związku z tym należy określić obowiązki, jakie spoczywają na podmiotach gospodarczych w sytuacji, gdy są one świadome, że wypłata odsetek na rzecz podmiotu gospodarczego mającego siedzibę poza zakresem terytorialnym dyrektywy 2003/48/WE jest dokonywana na rzecz osoby fizycznej, o której wiedzą, że ma miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim i może być uznana za ich klienta. W takich okolicznościach wspomniane podmioty gospodarcze należy uznać za działające w charakterze podmiotów wypłacających. Przyczyniłoby się to również w szczególności do zapobiegania ewentualnemu wykorzystywaniu międzynarodowej sieci instytucji finansowych to jest oddziałów, spółek zależnych, spółek powiązanych lub holdingów niezgodnie z przeznaczeniem w celu obejścia dyrektywy 2003/48/WE.

(5)

Doświadczenie pokazuje, że konieczna jest większa przejrzystość odnośnie do obowiązku działania w charakterze podmiotu wypłacającego w przypadku otrzymania wypłaty odsetek. Należy w szczególności jasno zidentyfikować podlegające temu obowiązkowi struktury pośrednie. Podmioty i porozumienia prawne, niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu, powinny stosować przepisy dyrektywy 2003/48/WE w przypadku, gdy otrzymają one jakąkolwiek wypłatę odsetek od podmiotu gospodarczego znajdującego się na wcześniejszym etapie łańcucha płatności. Orientacyjny wykaz takich podmiotów i konstrukcji prawnych w każdym państwie członkowskim ułatwi wdrożenie nowych przepisów.

(6)

W świetle pierwszego sprawozdania na temat stosowania dyrektywy 2003/48/WE wydaje się, że można ją obejść dzięki wykorzystaniu instrumentów finansowych, które z uwagi na charakteryzujący je poziom ryzyka, elastyczność i ustaloną stopę zwrotu są równoważne wierzytelnościom. Należy zatem zapewnić, by obejmowała ona nie tylko odsetki, ale także równoważne im co do swojej istoty dochody.

(7)	Do zakresu stosowania dyrektywy 2003/48/WE powinny zostać też włączone umowy ubezpieczenia na życie, które zawierają gwarancje zysku lub których wynik jest w ponad 40 % powiązany z dochodami z wierzytelności lub równoważnymi dochodami objętymi tą dyrektywą.

(8)

Odnośnie do funduszy inwestycyjnych utworzonych w Unii, dyrektywa 2003/48/WE obejmuje obecnie jedynie dochód uzyskany za pośrednictwem przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), które uzyskały zezwolenie zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (5), która między innymi uchyliła i zastąpiła dyrektywę Rady 85/611/EWG (6). Równoważny dochód z przedsiębiorstw innych niż UCITS jest objęty zakresem zastosowania dyrektywy 2003/48/WE jedynie w sytuacji, gdy przedsiębiorstwa inne niż UCITS są podmiotami nieposiadającymi osobowości prawnej, a zatem działają jako podmioty wypłacające w przypadku otrzymania wypłaty odsetek. W celu zapewnienia, by te same przepisy miały zastosowanie do wszystkich funduszy inwestycyjnych lub programów inwestycyjnych, bez względu na ich formę prawną, zawarte w dyrektywie 2003/48/WE odniesienie do dyrektywy 85/611/EWG należy zastąpić odniesieniem do ich zarejestrowania zgodnie z przepisami dowolnego państwa członkowskiego lub zasad dotyczących funkcjonowania funduszu lub aktów założycielskich regulowanych prawem jednego z państw członkowskich. Należy również zapewnić równe traktowanie, z uwzględnieniem Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

(9)

Odnośnie do funduszy inwestycyjnych utworzonych poza terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego należy wyjaśnić, że dyrektywa obejmuje odsetki i równoważne dochody z wszystkich tych funduszy inwestycyjnych, bez względu na ich formę prawną i sposób ich oferowania inwestorom.

(10)

Należy doprecyzować definicję wypłaty odsetek, aby zagwarantować, że przy obliczaniu procentowej wartości aktywów zainwestowanych w tego typu instrumenty brane są pod uwagę nie tylko bezpośrednie, ale również pośrednie inwestycje w wierzytelności. Ponadto w celu ułatwienia podmiotom wypłacającym stosowania dyrektywy 2003/48/WE w odniesieniu do dochodów pochodzących z przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania mających siedzibę w innych krajach, należy wyjaśnić, że obliczanie struktury aktywów do celów opodatkowania niektórych dochodów z takich przedsiębiorstw podlega przepisom określonym w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego, w którym mają one siedzibę.

(11)

Zarówno procedura „zaświadczenia” umożliwiająca właścicielom odsetek, których miejsce zamieszkania do celów podatkowych znajduje się w jednym państwie członkowskim, unikanie opodatkowania podatkiem u źródła naliczanym od wypłat odsetek otrzymanych w państwie członkowskim wymienionym w art. 10 ust. 1 dyrektywy 2003/48/WE, jak i alternatywna procedura dobrowolnego ujawnienia informacji państwu zamieszkania właściciela odsetek mają pewne zalety. Niemniej jednak procedura dobrowolnego ujawnienia informacji jest mniej uciążliwa dla właściciela odsetek, w związku z czym właściciele odsetek powinni mieć możliwość wyboru procedury.

(12)	Państwa członkowskie powinny dostarczać odpowiednie statystyki dotyczące stosowania dyrektywy 2003/48/WE w celu poprawy jakości informacji posiadanych przez Komisję przy przygotowywaniu przedstawianych co trzy lata Radzie sprawozdań ze stosowania dyrektywy.

(13)

Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (7) zachęca się państwa członkowskie do sporządzenia — dla własnych celów oraz w interesie Unii Europejskiej — tabel możliwie dokładnie ilustrujących korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, a także do publikacji tych tabel.

(14)	W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonania dyrektywy 2003/48/WE, Komisji należy powierzyć uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (8).

(15)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest zapewnienie skutecznego opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych transgranicznie odsetek, które co do zasady należą we wszystkich państwach członkowskich do podlegającego opodatkowaniu dochodu osób fizycznych mających miejsce zamieszkania, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na zakres działań możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, zakres niniejszej dyrektywy nie wykracza poza to, co jest konieczne dla osiągnięcia powyższych celów.

(16)	Dyrektywa 2003/48/WE powinna zostać zmieniona,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

W dyrektywie 2003/48/WE wprowadza się następujące zmiany:

art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby zadania niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy były realizowane przez podmioty wypłacające i inne podmioty gospodarcze mające na ich terytorium siedzibę lub, w stosownych przypadkach, miejsce faktycznego zarządu, niezależnie od miejsca zamieszkania lub siedziby dłużnika, od którego długu powstają odsetki.”;

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Definicje niektórych pojęć

Do celów niniejszej dyrektywy:

a)	»podmiot gospodarczy« oznacza instytucję kredytową lub finansową, dowolną inną osobę prawną lub osobę fizyczną, które regularnie lub okazjonalnie dokonują wypłaty odsetek lub zabezpieczają tego typu wypłatę w rozumieniu niniejszej dyrektywy w ramach prowadzenia swojej działalności zawodowej;

»miejsce faktycznego zarządu« podmiotem, niezależnie od tego, czy posiada osobowość prawną, oznacza miejsce, w którym podejmowane są kluczowe decyzje dotyczące zarządzania niezbędne do prowadzenia działalności podmiotu jako całości. W przypadku gdy kluczowe decyzje dotyczące zarządzania są podejmowane w więcej niż jednym kraju lub w więcej niż jednej jurysdykcji, uznaje się, że miejsce faktycznego zarządu znajduje się tam, gdzie podejmowana jest większość kluczowych decyzji dotyczących zarządzania w odniesieniu do aktywów skutkujących wypłatami odsetek w rozumieniu niniejszej dyrektywy;

»miejsce faktycznego zarządu« trustu lub innej konstrukcji prawnej oznacza:

(i)

stały adres osoby fizycznej, będącej główną osobą odpowiedzialną za podejmowanie kluczowych decyzji dotyczących zarządzania w odniesieniu do aktywów tej konstrukcji prawnej, lub w przypadku trustu — stały adres powiernika. W przypadku gdy więcej niż jedna osoba fizyczna jest taką główną osobą odpowiedzialną, uznaje się, że miejsce faktycznego zarządu znajduje się w miejscu stałego adresu osoby, która jest główną osobą odpowiedzialną za podejmowanie największej części kluczowych decyzji dotyczących zarządzania w odniesieniu do aktywów skutkujących wypłatami odsetek w rozumieniu niniejszej dyrektywy; lub

(ii)

adres miejsca, w którym osoba prawna będąca główną osobą odpowiedzialną za zarządzanie aktywami tej konstrukcji prawnej lub w przypadku trustu — powiernik, podejmuje kluczowe decyzje dotyczące zarządzania tymi aktywami. W przypadku gdy kluczowe decyzje dotyczące zarządzania są podejmowane w więcej niż jednym kraju lub jurysdykcji, uznaje się, że miejsce faktycznego zarządu znajduje tam, gdzie podejmowana jest największa część kluczowych decyzji dotyczących zarządzania w odniesieniu do aktywów skutkujących wypłatami odsetek w rozumieniu niniejszej dyrektywy;

d)	»podleganie faktycznemu opodatkowaniu« oznacza, że podmiot lub konstrukcja prawna podlegają obowiązkowi podatkowemu od całego swojego dochodu lub części tego dochodu przypadającej jego uczestnikom niebędącym rezydentami, w tym od wszelkiego rodzaju wypłat odsetek.”;

art. 2 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 2

Definicja właściciela odsetek

1. Do celów niniejszej dyrektywy i bez uszczerbku dla ust. 2–4 »właściciel odsetek« oznacza każdą osobę fizyczną, na rzecz której wypłacane są odsetki lub dla której taka wypłata jest zabezpieczana, chyba że osoba taka udowodni, że nie otrzymała takich odsetek ani nie zostały one zabezpieczone na jej rzecz, co oznacza, że:

a)	działa ona jako podmiot wypłacający w rozumieniu art. 4 ust. 1;

działa ona w imieniu podmiotu, niezależnie od tego, czy posiada on osobowość prawną, i ujawnia podmiotowi gospodarczemu dokonującemu wypłaty lub zabezpieczającemu wypłatę odsetek nazwę, formę prawną, adres siedziby podmiotu i, jeżeli znajduje się on w innym kraju lub jurysdykcji, adres miejsca faktycznego zarządu podmiotu;

działa ona w imieniu konstrukcji prawnej i ujawnia podmiotowi gospodarczemu dokonującemu wypłaty lub zabezpieczającemu wypłatę odsetek nazwę — jeżeli taka istnieje — formę prawną, adres miejsca faktycznego zarządu konstrukcji prawnej oraz nazwisko osoby prawnej lub fizycznej, o której mowa w art. 1a lit. c); lub

d)	działa ona w imieniu innej osoby fizycznej będącej właścicielem odsetek i ujawnia podmiotowi wypłacającemu tożsamość właściciela odsetek zgodnie z art. 3 ust. 2.

2. W przypadku gdy podmiot wypłacający posiada informacje wskazujące na to, że osoba fizyczna, której wypłacane są odsetki lub na rzecz której wypłata odsetek jest zabezpieczona, może nie być właścicielem odsetek, oraz w przypadku gdy nie ma do niej zastosowania ust. 1 lit. a), b) lub c), podmiot wypłacający podejmuje uzasadnione kroki w celu ustalenia tożsamości właściciela odsetek zgodnie z art. 3 ust. 2. Jeżeli podmiot wypłacający nie jest w stanie zidentyfikować właściciela odsetek, uznaje daną osobę fizyczną za właściciela odsetek.

3. W przypadku gdy podmiot gospodarczy, który jest także objęty zakresem stosowania art. 2 dyrektywy 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (*1), dokonuje wypłaty odsetek lub zabezpiecza taką wypłatę na rzecz podmiotu lub konstrukcji prawnej, które nie podlegają faktycznemu opodatkowaniu i które mają siedzibę lub miejsce faktycznego zarządu w kraju lub jurysdykcji poza terytorium, o którym mowa w art. 7 niniejszej dyrektywy, i poza zakresem terytorialnym stosowania umów i ustaleń przewidujących środki, które są takie same lub równoważne środkom zawartym w niniejszej dyrektywie, zastosowanie mają przepisy akapitów od drugiego do piątego niniejszego ustępu.

Płatność uznaje się za dokonaną lub zabezpieczoną bezpośrednio na rzecz dowolnej osoby fizycznej, która jest rezydentem w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie podmiotu gospodarczego i która jest określona w art. 3 pkt 6 dyrektywy 2005/60/WE jako rzeczywisty beneficjent podmiotu lub konstrukcji prawnej. Tożsamość tej osoby fizycznej ustala się z zastosowaniem środków należytej staranności wobec klienta przewidzianych w art. 7 i art. 8 ust. 1 lit. b) tej dyrektywy. Osobę tę uznaje się również za właściciela odsetek do celów niniejszej dyrektywy.

Do celów akapitu pierwszego kategorie podmiotów i konstrukcji prawnych, o których mowa w orientacyjnym wykazie z załącznika I, uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu.

Podmiot gospodarczy, o którym mowa w akapicie pierwszym, ustala formę prawną oraz miejsce siedziby podmiotu lub konstrukcji prawnej albo, w stosownych przypadkach, miejsca ich faktycznego zarządu, z wykorzystaniem informacji ujawnionych przez dowolną osobę fizyczną działającą w imieniu podmiotu lub konstrukcji prawnej, w szczególności zgodnie z ust. 1 lit. b) i c), chyba że podmiot gospodarczy posiada bardziej wiarygodne informacje wskazujące na to, że otrzymane dane są nieprawidłowe lub niekompletne na potrzeby zastosowania niniejszego ustępu.

W przypadku gdy dany podmiot lub konstrukcja prawna nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w załączniku I, lub gdy należą do tych kategorii, ale twierdzą, że podlegają faktycznemu opodatkowaniu, podmiot gospodarczy, o którym mowa w akapicie pierwszym, ustala, czy podlegają one faktycznemu opodatkowaniu na podstawie ogólnie uznanych faktów lub na podstawie dokumentów urzędowych przedstawionych przez dany podmiot lub konstrukcję prawną lub dostępnych dzięki środkom należytej staranności wobec klienta przedsięwziętych zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE.

4. W sytuacji gdy podmiot lub konstrukcję prawną uznaje się za podmiot wypłacający w przypadku otrzymania wypłaty odsetek lub zabezpieczenia takiej wypłaty zgodnie z art. 4 ust. 2, wypłatę odsetek uznaje się za należną następującym osobom fizycznym, które uznaje się za właścicieli odsetek do celów niniejszej dyrektywy:

osobie fizycznej uprawnionej do otrzymania dochodu pochodzącego z aktywów skutkujących taką wypłatą lub uprawnionej do otrzymania innych aktywów stanowiących taką wypłatę, w przypadku gdy podmiot lub konstrukcja prawna otrzymują płatność lub gdy płatność taka jest zabezpieczana na ich rzecz, w części odpowiadającej uprawnieniu tej osoby do tego dochodu;

w odniesieniu do dowolnej części dochodu pochodzącego z aktywów skutkujących taką wypłatą lub z innych aktywów stanowiących taką wypłatę, do której nie są uprawnione osoby, o których mowa w lit. a), gdy podmiot lub konstrukcja prawna otrzymują płatność lub gdy płatność taka jest zabezpieczana na ich rzecz — osobie fizycznej, która wniosła bezpośredni lub pośredni wkład do aktywów danego podmiotu lub danej konstrukcji prawnej, bez względu na to, czy osoba taka jest uprawniona do aktywów lub dochodu podmiotu lub konstrukcji prawnej;

osoby, o których mowa w lit. a) lub b), nie są uprawnione łącznie lub oddzielnie do całości dochodu pochodzącego z aktywów skutkujących taką wypłatą lub do wszystkich innych aktywów stanowiących taką wypłatę w momencie otrzymania wypłaty odsetek lub zabezpieczenia wypłaty odsetek –osobie fizycznej — w części odpowiadającej uprawnieniu tej osoby do tego dochodu — która w późniejszym okresie, uzyskuje prawo do całości lub części aktywów skutkujących wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących taką wypłatę odsetek. Całkowita kwota, którą uznaje się za należną takiej osobie fizycznej, nie może być wyższa od kwoty wypłaty odsetek otrzymanej przez podmiot lub konstrukcję prawną lub zabezpieczonej na ich rzecz, po odliczeniu części, która została przypisana zgodnie z niniejszym ustępem osobie fizycznej, o której mowa w lit. a) lub b).

(*1) Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15).”;"

art. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 3

Tożsamość i miejsce zamieszkania właścicieli odsetek

1. Każde państwo członkowskie przyjmuje na swoim terytorium procedury niezbędne do umożliwienia podmiotowi wypłacającemu identyfikacji właścicieli odsetek oraz ich miejsca zamieszkania do celów określonych w art. 8–12, a także zapewnia stosowanie tych procedur.

Procedury takie muszą być zgodne z minimalnymi standardami określonymi w ust. 2 i 3.

2. Podmiot wypłacający ustala tożsamość właściciela odsetek na podstawie minimalnych standardów zróżnicowanych w zależności od tego, kiedy powstały powiązania między podmiotem wypłacającym a właścicielem odsetek, w następujący sposób:

w odniesieniu do stosunków umownych powstałych przed dniem 1 stycznia 2004 r. podmiot wypłacający ustala tożsamość właściciela odsetek, na którą składają się jego nazwisko i adres, korzystając z posiadanych informacji, w szczególności na podstawie przepisów obowiązujących w państwie swojej siedziby, oraz na podstawie dyrektywy 2005/60/WE;

w odniesieniu do stosunków umownych powstałych lub, w przypadku braku stosunków umownych, transakcji zrealizowanych w dniu 1 stycznia 2004 r. lub po tej dacie, podmiot wypłacający ustala tożsamość właściciela odsetek, na którą składają się jego nazwisko, adres, data i miejsce urodzenia oraz, zgodnie z wykazem, o którym mowa w ust. 4, numer identyfikacji podatkowej lub jego odpowiednik nadany przez państwo członkowskie, w którym właściciel odsetek ma miejsce zamieszkania do celów podatkowych. W odniesieniu do stosunków umownych powstałych lub, w przypadku braku stosunków umownych, transakcji zrealizowanych przed dniem 1 lipca 2015 r. informacje dotyczące daty i miejsca urodzenia są wymagane wyłącznie w przypadku, gdy nie jest dostępny taki numer identyfikacji podatkowej ani jego odpowiednik.

Dane, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), ustala się na podstawie paszportu lub urzędowego dowodu tożsamości lub dowolnego innego urzędowego dokumentu potwierdzającego tożsamość — w stosownych przypadkach, zgodnie z wykazem, o którym mowa w ust. 4 — przedstawionych przez właściciela odsetek. Wszelkie wymagane dane, które nie są zawarte w tych dokumentach, ustala się na podstawie dowolnego innego dokumentu potwierdzającego tożsamość, przedstawionego przez właściciela odsetek.

3. W przypadku gdy właściciel odsetek dobrowolnie przedstawi zaświadczenie o miejscu zamieszkania do celów podatkowych, wydane przez właściwy organ danego kraju w okresie trzech lat poprzedzających datę wypłaty lub w późniejszej dacie, w której uznaje się, że wypłata odsetek przysługiwała właścicielowi odsetek, uznaje się, że jego miejsce zamieszkania znajduje się w tym kraju. W razie niespełnienia tego wymogu za miejsce jego zamieszkania uznaje się kraj, w którym ma on stały adres. Podmiot wypłacający ustala stały adres właściciela odsetek na podstawie następujących minimalnych standardów:

w odniesieniu do stosunków umownych powstałych przed dniem 1 stycznia 2004 r., podmiot wypłacający ustala aktualny stały adres właściciela odsetek, korzystając z najlepszych posiadanych informacji, w szczególności na podstawie przepisów obowiązujących w państwie swojej siedziby, oraz na podstawie dyrektywy 2005/60/WE;

w odniesieniu do stosunków umownych powstałych lub, w przypadku braku stosunków umownych, transakcji zrealizowanych w dniu 1 stycznia 2004 r. lub po tej dacie, podmiot wypłacający ustala aktualny stały adres właściciela odsetek na podstawie adresu uzyskanego w wyniku zastosowania procedur identyfikacyjnych określonych w ust. 2 akapit pierwszy lit. b), uaktualnianego na podstawie najnowszej, dostępnej podmiotowi wypłacającemu dokumentacji.

W sytuacji, o której mowa w akapicie pierwszym lit. b), gdy właściciele odsetek przedstawiają paszport lub urzędowy dowód tożsamości lub dowolny inny urzędowy dokument potwierdzający tożsamość wydany przez jedno z państw członkowskich i deklarują się jako rezydenci państwa trzeciego, miejsce zamieszkania ustala się na podstawie zaświadczenia o miejscu zamieszkania do celów podatkowych, wydanego przez właściwy organ państwa trzeciego, za rezydenta którego uznaje się dany właściciel odsetek, w okresie trzech lat poprzedzających datę wypłaty lub w późniejszej dacie, w której uznaje się, że wypłata odsetek stała się należna właścicielowi odsetek. W przypadku nieprzedstawienia takiego zaświadczenia za państwo zamieszkania uznaje się państwo członkowskie, które wydało paszport, urzędowy dowód tożsamości lub inny urzędowy dokument potwierdzający tożsamość. W odniesieniu do właścicieli odsetek, co do których podmiot wypłacający dysponuje urzędową dokumentacją, z której wynika, że w związku z przywilejami związanymi z ich statusem dyplomatycznym lub innymi zasadami ustalonymi na poziomie międzynarodowym ich miejscem zamieszkania do celów podatkowych jest kraj inny niż kraj, w którym posiadają oni stały adres, miejsce zamieszkania ustala się na podstawie wspomnianej dokumentacji urzędowej dostępnej podmiotowi wypłacającemu.

4. Do dnia 31 grudnia 2014 r. każde państwo członkowskie przyznające numery identyfikacji podatkowej lub ich odpowiedniki informuje Komisję o strukturze i formacie tych numerów, jak również o urzędowych dokumentach zawierających informacje dotyczące przyznanych numerów identyfikacyjnych. Każde państwo członkowskie informuje również Komisję o wszelkich zmianach w tym zakresie. Komisja publikuje sporządzony wykaz otrzymanych informacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Podmioty wypłacające

1. Do celów niniejszej dyrektywy za podmiot wypłacający uznaje się podmiot gospodarczy mający siedzibę w państwie członkowskim, dokonujący wypłaty odsetek lub zabezpieczający tego rodzaju wypłatę bezpośrednio na rzecz właściciela odsetek.

Do celów niniejszego ustępu nie jest istotne, czy dany podmiot gospodarczy jest dłużnikiem wierzytelności lub emitentem papieru wartościowego będącego źródłem dochodu, czy też podmiotem gospodarczym, któremu dłużnik lub emitent lub właściciel odsetek zlecił wypłatę dochodu lub zabezpieczenie wypłaty dochodu.

Do celów niniejszej dyrektywy za podmiot wypłacający uznaje się również podmiot gospodarczy mający siedzibę w państwie członkowskim, w przypadku spełnienia następujących warunków:

dokonuje on wypłaty odsetek lub zabezpiecza tego rodzaju wypłatę na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w tym stałego zakładu lub spółki zależnej pierwszego podmiotu gospodarczego mającego siedzibę poza terytorium, o którym mowa w art. 7, i poza terytorialnym zakresem stosowania umów i ustaleń przewidujących środki, które są takie same lub równoważne środkom zawartym w niniejszej dyrektywie; oraz

pierwszy podmiot gospodarczy ma powody, by sądzić — na podstawie dostępnych mu informacji — że drugi podmiot gospodarczy wypłaci dochód lub zabezpieczy tego typu wypłatę bezpośrednio na rzecz właściciela odsetek będącego osobą fizyczną, o której pierwszy podmiot gospodarczy wie, że jest ona rezydentem innego państwa członkowskiego, z uwzględnieniem art. 3.

W przypadku spełnienia warunków, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), wypłatę dokonaną lub zabezpieczoną przez pierwszy podmiot gospodarczy uznaje się za dokonaną lub zabezpieczoną bezpośrednio na rzecz właściciela odsetek, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b).

2. Podmiot lub konstrukcję prawną, których miejsce faktycznego zarządu znajduje się w państwie członkowskim i które nie podlegają faktycznemu opodatkowaniu na mocy ogólnych zasad opodatkowania bezpośredniego mających zastosowanie albo w tym państwie członkowskim, albo w państwie członkowskim, w którym dany podmiot lub konstrukcja prawna mają siedzibę, lub w dowolnym państwie lub jurysdykcji, w których posiadają one siedzibę do celów podatkowych, uznaje się za podmiot wypłacający w przypadku otrzymania wypłaty odsetek lub zabezpieczenia tego rodzaju wypłaty.

Do celów niniejszego ustępu kategorie podmiotów i konstrukcji prawnych, o których mowa w orientacyjnym wykazie zawartym w załączniku II, uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu.

W przypadku gdy podmiot lub konstrukcja prawna nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w orientacyjnym wykazie zawartym w załączniku II, lub gdy są one ujęte w tym załączniku, ale twierdzą, że podlegają faktycznemu opodatkowaniu, podmiot gospodarczy ustala, czy podlegają one faktycznemu opodatkowaniu na podstawie ogólnie uznanych faktów lub na podstawie dokumentów urzędowych przedstawionych przez dany podmiot lub konstrukcję prawną lub dostępnych w wyniku zastosowania środków należytej staranności wobec klienta przedsięwziętych zgodnie z dyrektywą 2005/60/WE.

Podmiot gospodarczy mający siedzibę w państwie członkowskim, który dokonuje wypłaty odsetek lub zabezpiecza tego rodzaju wypłatę na rzecz podmiotu lub konstrukcji prawnej, o których mowa w niniejszym ustępie i których miejsce faktycznego zarządu znajduje się w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym ma siedzibę dany podmiot gospodarczy, przekazuje właściwym organom państwa członkowskiego swojej siedziby następujące dane, wykorzystując informacje wskazane w art. 2 ust. 3 akapit czwarty lub inne dostępne informacje:

(i)	nazwę podmiotu lub konstrukcji prawnej, o ile taka istnieje;

(ii)	ich formę prawną;

(iii)

miejsce ich faktycznego zarządu;

(iv)	całkowitą kwotę wypłat odsetek, określoną zgodnie z art. 8, wypłaconą lub zabezpieczoną na rzecz podmiotu lub konstrukcji prawnej;

(v)	datę ostatniej wypłaty odsetek.

Osoby fizyczne uznawane za właścicieli odsetek wypłaconych lub zabezpieczonych na rzecz podmiotów lub konstrukcji prawnych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, są określane zgodnie z zasadami przewidzianymi w art. 2 ust. 4. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 2 ust. 4 lit. c), podmiot lub konstrukcja prawna — każdorazowo, gdy dana osoba fizyczna uzyskuje w późniejszym okresie prawo do aktywów skutkujących taką wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących wypłatę odsetek — przekazują właściwym organom państwa członkowskiego, w którym posiadają miejsce faktycznego zarządu, informacje określone w art. 8 ust. 1 akapit drugi. Podmiot lub konstrukcja prawna informują również właściwe organy o wszelkich zmianach miejsca faktycznego zarządu.

Obowiązki, o których mowa w akapicie piątym, pozostają w mocy przez 10 lat od daty ostatniej wypłaty odsetek otrzymanej lub zabezpieczonej przez podmiot lub konstrukcję prawną albo ostatniej daty, w której dana osoba fizyczna uzyskała prawo do aktywów skutkujących taką wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących wypłatę odsetek, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

Jeżeli podmiot lub konstrukcja prawna, w przypadku, w którym zastosowanie ma art. 2 ust. 4 lit. c), przeniosły miejsce faktycznego zarządu do innego państwa członkowskiego, właściwe organy pierwszego państwa członkowskiego przekazują właściwym organom nowego państwa członkowskiego następujące informacje:

(i)	kwotę wypłaty odsetek otrzymanej przez podmiot lub konstrukcję prawną lub zabezpieczonej na ich rzecz, która nadal nie ma pokrycia w przeszłych uprawnieniach do stosownych aktywów;

(ii)

datę ostatniej wypłaty odsetek otrzymanej przez podmiot lub konstrukcję prawną lub zabezpieczonej na ich rzecz albo ostatniej daty, w której dana osoba fizyczna uzyskała prawo do całości lub części aktywów skutkujących taką wypłatą odsetek lub do innych aktywów stanowiących wypłatę odsetek, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

Niniejszy ustęp nie ma zastosowania, w przypadku gdy podmiot lub konstrukcja prawna przedstawią dowody na to, że stanowią jeden z następujących przypadków:

a)	są przedsiębiorstwem zbiorowego inwestowania lub innym funduszem zbiorowego inwestowania lub programem zbiorowego inwestowania, określonymi w art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. d) ppkt (i) oraz (iii) lub lit. e) ppkt (i) oraz (iii);

b)	są instytucją świadczącą usługi emerytalne lub ubezpieczeniowe lub przedsiębiorstwem upoważnionym przez taką instytucję do zarządzania jej aktywami;

są uznane na mocy procedur mających zastosowanie w państwie członkowskim, którego są rezydentami do celów podatkowych lub w którym mają miejsce faktycznego zarządu, za podmiot lub konstrukcję prawną, które — z uwagi na fakt, że służą one wyłącznie celom charytatywnym pożytku publicznego — są zwolnione z faktycznego opodatkowania zgodnie z ogólnymi zasadami opodatkowania bezpośredniego;

stanowią wspólną własność odsetek, w odniesieniu do której zgodnie z art. 3 podmiot gospodarczy dokonujący wypłaty lub zabezpieczający wypłatę ustalił tożsamość i miejsce zamieszkania wszystkich właścicieli odsetek, w związku z czym podmiot gospodarczy jest podmiotem wypłacającym zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Podmiot, o którym mowa w ust. 2, który jest podobny do przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub funduszu zbiorowego inwestowania, lub programu zbiorowego inwestowania, o których mowa w ust. 2 akapit ósmy lit. a), może być traktowany do celów niniejszej dyrektywy jako takie przedsiębiorstwo, fundusz zbiorowego inwestowania lub program zbiorowego inwestowania.

W przypadku gdy podmiot korzysta z możliwości, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, państwo członkowskie, w którym znajduje się jego miejsce faktycznego zarządu, wydaje stosowne zaświadczenie. Podmiot przedstawia to zaświadczenie podmiotowi gospodarczemu dokonującemu płatności odsetek lub zabezpieczającemu taką płatność. Podmiot gospodarczy jest w tym przypadku zwolniony z obowiązków określonych w ust. 2 akapit czwarty.

Państwa członkowskie określają szczegółowe przepisy dotyczące możliwości, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu, dla podmiotów, których miejsce faktycznego zarządu znajduje się na ich terytorium, z myślą o zapewnieniu skutecznego stosowania niniejszej dyrektywy.”;

art. 6 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 6

Definicja wypłaty odsetek

1. Do celów niniejszej dyrektywy »wypłata odsetek« oznacza:

odsetki wypłacone lub zapisane na dobro rachunku, odnoszące się do wierzytelności wszelkiego rodzaju, bez względu na to, czy są one zabezpieczone hipoteką i czy wiąże się z nimi prawo do udziału w zyskach dłużnika oraz, w szczególności, dochód z rządowych papierów wartościowych i z obligacji, w tym premii i nagród związanych z takimi papierami wartościowymi lub obligacjami; kar z tytułu nieterminowych płatności nie uznaje się za wypłaty odsetek;

każdy dochód wypłacony lub uzyskany, lub zapisany na dobro rachunku, odnoszący się do wszelkiego rodzaju papierów wartościowych, z wyjątkiem przypadków, gdy dochód uznaje się bezpośrednio za wypłatę odsetek zgodnie z lit. a), c), d) lub e), oraz gdy:

(i)	warunki zwrotu kapitału określone w dniu emisji zawierają zobowiązanie na rzecz inwestora, zgodnie z którym otrzyma on, w terminie wykupu, co najmniej 95 % zainwestowanego kapitału; lub

(ii)	warunki określone w dniu emisji przewidują związek w wysokości co najmniej 95 % dochodu z papieru wartościowego z odsetkami lub dochodami, o których mowa w lit. a), c), d) lub e);

c)	odsetki narosłe lub skapitalizowane przy sprzedaży, spłacie lub umorzeniu wierzytelności, o których mowa w lit. a), oraz wszelki dochód narosły lub skapitalizowany przy sprzedaży, spłacie lub umorzeniu papierów wartościowych, o których mowa w lit. b);

dochód uzyskany z wypłat, o których mowa w lit. a), b) lub c) niniejszego ustępu, bezpośrednio lub pośrednio, również za pośrednictwem podmiotu lub konstrukcji prawnej, o których mowa w art. 4 ust. 2, jeżeli został on wypłacony przez jeden z poniższych podmiotów:

(i)

przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub inne fundusze zbiorowego inwestowania lub programy zbiorowego inwestowania, które są zarejestrowane jako takie zgodnie z prawem dowolnego państwa członkowskiego lub kraju Europejskiego Obszaru Gospodarczego, który nie należy do Unii, lub których zasady dotyczące funkcjonowania funduszu lub akty założycielskie regulowane są prawem dotyczącym funduszy zbiorowego inwestowania lub programów zbiorowego inwestowania jednego z tych państw lub krajów. Ma to zastosowanie bez względu na formę prawną takich przedsiębiorstw, funduszy lub programów i bez względu na wszelkie ograniczenia oferty zakupu, sprzedaży lub umorzenia ich udziałów lub jednostek do określonej grupy inwestorów;

(ii)	podmioty, które skorzystały z możliwości przewidzianej w art. 4 ust. 3;

(iii)

fundusze zbiorowego inwestowania lub programy zbiorowego inwestowania mające siedzibę poza terytorium, o którym mowa w art. 7, i poza Europejskim Obszarem Gospodarczym. Ma to zastosowanie bez względu na formę prawną takiego funduszu lub programu i bez względu na wszelkie ograniczenia oferty zakupu, sprzedaży lub umorzenia ich udziałów lub jednostek do określonej grupy inwestorów;

dochód osiągany ze sprzedaży, spłaty lub umorzenia udziałów lub jednostek w następujących przedsiębiorstwach, podmiotach, funduszach inwestycyjnych lub programach inwestycyjnych, jeżeli inwestują one bezpośrednio lub pośrednio za pośrednictwem innych tego typu przedsiębiorstw, funduszy lub programów lub za pośrednictwem podmiotów lub konstrukcji prawnych, o których mowa w art. 4 ust. 2, więcej niż 40 % swoich aktywów w wierzytelności, o których mowa w lit. a) niniejszego ustępu, lub w papiery wartościowe, o których mowa w lit. b) niniejszego ustępu:

(i)

przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub inne fundusze zbiorowego inwestowania lub programy zbiorowego inwestowania, które są zarejestrowane jako takie zgodnie z prawem dowolnego państwa członkowskiego lub kraju Europejskiego Obszaru Gospodarczego, który nie należy do Unii, lub których zasady dotyczące funkcjonowania funduszu lub akty założycielskie są regulowane prawem dotyczącym funduszy zbiorowego inwestowania lub programów zbiorowego inwestowania jednego z tych państw lub krajów. Ma to zastosowanie bez względu na formę prawną takich przedsiębiorstw, funduszy lub programów i bez względu na wszelkie ograniczenia oferty zakupu, sprzedaży lub umorzenia ich udziałów lub jednostek do określonej grupy inwestorów;

(ii)	podmioty, które skorzystały z możliwości przewidzianej w art. 4 ust. 3;

(iii)

wszelkie fundusze zbiorowego inwestowania lub programy zbiorowego inwestowania mające siedzibę poza terytorium, o którym mowa w art. 7, i poza Europejskim Obszarem Gospodarczym. Ma to zastosowanie bez względu na formę prawną takiego funduszu lub programu i bez względu na wszelkie ograniczenia oferty zakupu, sprzedaży lub umorzenia ich udziałów lub jednostek do określonej grupy inwestorów.

Do celów niniejszej litery aktywa, które przedsiębiorstwa lub podmioty lub fundusze inwestycyjne lub programy inwestycyjne muszą posiadać jako zabezpieczenie na mocy swoich porozumień, umów lub innych ustaleń prawnych, aby umożliwić im realizację swoich celów inwestycyjnych, i w odniesieniu do których inwestor nie jest stroną ani do których nie ma żadnych uprawnień, nie są uznawane za wierzytelności, o których mowa w lit. a), ani papiery wartościowe, o których mowa w lit. b);

zyski z umowy ubezpieczenia na życie, jeżeli:

(i)	umowa obejmuje gwarancję zysku; lub

(ii)	faktyczny wynik umowy jest w ponad 40 % związany z odsetkami lub dochodami, o których mowa w lit. a), b), c), d) i e).

Do celów niniejszej litery za zysk z umowy ubezpieczenia na życie uznaje się nadwyżkę każdej spłaty lub częściowej spłaty dokonanej przez ubezpieczyciela na życie przed datą wymagalności wypłaty z umowy ubezpieczenia na życie, jak również nadwyżkę każdej kwoty wypłaconej przez ubezpieczyciela na życie ponad sumę wszystkich płatności dokonanych na rzecz ubezpieczyciela na życie na mocy tej samej umowy ubezpieczenia na życie. W przypadku cesji, w całości lub części, ubezpieczenia na życie na rzecz strony trzeciej za zysk z umowy ubezpieczenia na życie uznaje się również nadwyżkę wartości umowy, będącej przedmiotem cesji, ponad sumę wszystkich płatności dokonanych na rzecz ubezpieczyciela na życie. Za zysk z umowy ubezpieczenia na życie, która przewiduje wyłącznie wypłatę przez okres co najmniej 5 lat emerytury lub stałych rocznych świadczeń, uznaje się tylko spłatę lub cesję na rzecz strony trzeciej, które nastąpiły przed końcem okresu 5 lat. Kwoty wypłaconej wyłącznie w związku ze śmiercią, inwalidztwem lub chorobą nie uznaje się za zysk z umowy ubezpieczenia na życie.

Państwa członkowskie mają jednak możliwość włączenia dochodu wymienionego w akapicie pierwszym lit. e) do definicji wypłaty odsetek, w odniesieniu do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania lub innych funduszy zbiorowego inwestowania lub programów zbiorowego inwestowania, które są zarejestrowane zgodnie z ich przepisami lub których zasady dotyczące funkcjonowania funduszu lub akty założycielskie są regulowane prawem tych państw, tylko w zakresie, w jakim dochód taki odpowiada zyskom uzyskanym bezpośrednio lub pośrednio z wypłat odsetek w rozumieniu akapitu pierwszego lit. a), b) lub c).

W odniesieniu do akapitu pierwszego lit. f) ppkt (ii) niniejszego ustępu państwo członkowskie ma możliwość włączenia zysków do definicji odsetek, bez względu na strukturę wyniku, jeżeli zostały one wypłacone lub uzyskane od ubezpieczyciela na życie mającego siedzibę w tym państwie.

Państwo członkowskie informuje Komisję o skorzystaniu z jednej lub obydwu możliwości, o których mowa w akapitach drugim i trzecim. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej informację o skorzystaniu z tej możliwości przez państwo członkowskie i skorzystanie z tej możliwości staje się wiążące dla innych państw członkowskich ze skutkiem od dnia takiej publikacji.

2. W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. b), w sytuacji gdy podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących kwoty wypłacanego, uzyskanego lub zapisywanego na dobro rachunku dochodu, za wypłatę odsetek uznawana jest całkowita kwota wypłaty.

W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. c), w sytuacji gdy podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących kwoty odsetek ani dochodu należnego lub kapitalizowanego w chwili sprzedaży, spłaty lub umorzenia, za wypłatę odsetek uznawana jest całkowita kwota wypłaty.

W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. d) i e), w sytuacji gdy podmiot wypłacający nie posiada informacji co do tego, jaka część dochodu pochodzi z wypłat odsetek w rozumieniu lit. a), b) lub c) wspomnianego akapitu, za wypłatę odsetek uznawana jest całkowita kwota dochodu.

W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. f), w sytuacji gdy podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących zysku z umowy ubezpieczenia na życie, za wypłatę odsetek uznawana jest całkowita kwota wypłaty.

3. W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. e), w sytuacji gdy podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących odsetka aktywów zainwestowanych w wierzytelności lub odpowiednie papiery wartościowe lub w udziały lub jednostki określone w tej literze, uznaje się, że odsetek ten przekracza 40 %. W przypadku gdy podmiot wypłacający nie może ustalić kwoty dochodu uzyskanego przez właściciela odsetek, dochód uznaje się za odpowiadający wpływom ze sprzedaży, spłaty lub umorzenia udziałów lub jednostek.

W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. f) ppkt (ii), kiedy podmiot wypłacający nie posiada informacji dotyczących części wyniku, która jest powiązana z wypłatami odsetek w rozumieniu lit. a), b), c), d) lub e) wspomnianego akapitu, uznaje się, że wartość ta przekracza 40 %.

4. W przypadku gdy wypłata odsetek określona w ust. 1 dokonywana jest na rzecz podmiotu lub konstrukcji prawnej, o których mowa w art. 4 ust. 2, lub zapisywana na dobro rachunku posiadanego przez taki podmiot lub konstrukcję prawną, uznaje się ją za należną osobie fizycznej, o której mowa w art. 2 ust. 4. W przypadku podmiotu ma to zastosowanie wyłącznie w przypadku, gdy podmiot nie skorzystał z możliwości przewidzianej w art. 4 ust. 3.

5. W odniesieniu do ust. 1 akapit pierwszy lit. c) i e) państwa członkowskie mają możliwość zobowiązania podmiotów wypłacających mających siedzibę na ich terytorium do obliczania w stosunku rocznym odsetek lub innych odpowiednich dochodów z okresu nieprzekraczającego jednego roku i uznawania tak obliczonych odsetek lub innych odpowiednich dochodów za wypłatę odsetek, nawet jeśli w takim okresie nie dokonywano sprzedaży, umorzenia ani spłaty.

6. W drodze odstępstwa od ust. 1 akapit pierwszy lit. d) i e) państwa członkowskie mają możliwość wyłączenia z definicji wypłaty odsetek wszelkich dochodów, o których mowa w tych przepisach, wypłaconych przez przedsiębiorstwa lub podmioty, lub fundusze inwestycyjne, lub programy inwestycyjne, których zasady dotyczące funkcjonowania funduszu lub akty założycielskie są regulowane prawem tych państw, w przypadku gdy bezpośrednia lub pośrednia inwestycja takich przedsiębiorstw, podmiotów, funduszy lub programów w wierzytelności, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), lub w papiery wartościowe, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), nie przekracza 15 % ich aktywów.

W drodze odstępstwa od ust. 4 państwa członkowskie mają możliwość wyłączenia z definicji wypłaty odsetek w ust. 1 tych wypłat odsetek, które zostały dokonane lub zapisane na dobro rachunku podmiotu lub konstrukcji prawnej, o których mowa w art. 4 ust. 2, których miejsce faktycznego zarządu znajduje się na ich terytorium, w przypadku gdy bezpośrednia lub pośrednia inwestycja takiego podmiotu lub konstrukcji prawnej w wierzytelności, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), lub w papiery wartościowe, o których mowa w lit. b) tego akapitu, nie przekracza 15 % ich aktywów. W przypadku podmiotu ma to zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy podmiot nie skorzystał z możliwości przewidzianej w art. 4 ust. 3.

Państwo członkowskie informuje Komisję o skorzystaniu z jednej lub obydwu możliwości, o których mowa w akapitach pierwszym i drugim. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej informację o skorzystaniu z tej możliwości przez państwo członkowskie i skorzystanie z tej możliwości staje się wiążące dla innych państw członkowskich ze skutkiem od dnia takiej publikacji.

7. Progi wynoszące 40 %, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. e) i lit. f) ppkt (ii) oraz w ust. 3, od dnia 1 stycznia 2016 r. wynoszą 25 %.

8. Wartości procentowe, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. e) i w ust. 6, są ustalane na podstawie polityki inwestycyjnej lub strategii i celów inwestycyjnych określonych w dokumentach regulujących funkcjonowanie danych przedsiębiorstw lub podmiotów lub funduszy inwestycyjnych lub programów inwestycyjnych.

Do celów niniejszego ustępu dokumenty takie obejmują:

a)	zasady dotyczące funkcjonowania funduszu lub akt założycielski danego przedsiębiorstwa, podmiotu, funduszu inwestycyjnego lub programu inwestycyjnego;

b)	wszelkie porozumienia, umowy lub inne ustalenia prawne zawarte przez dane przedsiębiorstwa, podmioty, fundusze inwestycyjne lub programy inwestycyjne, które są udostępniane podmiotowi gospodarczemu; oraz

c)	wszelkie prospekty emisyjne lub podobne dokumenty wydane przez dane przedsiębiorstwa, podmioty, fundusze inwestycyjne lub programy inwestycyjne, lub w ich imieniu, udostępnione ich inwestorom.

W przypadku gdy takie dokumenty nie określają polityki inwestycyjnej ani strategii i celów inwestycyjnych, te wartości procentowe ustala się na podstawie rzeczywistej struktury aktywów danych przedsiębiorstw, podmiotów, funduszy inwestycyjnych lub programów inwestycyjnych, odpowiadającej średniej z wartości aktywów na początku lub w dacie ich pierwszego półrocznego sprawozdania oraz na końcu ich ostatniego okresu obrachunkowego przed datą dokonania lub zabezpieczenia wypłaty odsetek na rzecz właściciela odsetek przez podmiot wypłacający. W przypadku nowo powstałych przedsiębiorstw, podmiotów, funduszy inwestycyjnych lub programów inwestycyjnych taka rzeczywista struktura aktywów odpowiada średniej z wartości aktywów w dniu rozpoczęcia działalności i w dniu pierwszej oceny aktywów zgodnie z zapisami dokumentów regulujących funkcjonowanie tych przedsiębiorstw, podmiotów, funduszy inwestycyjnych lub programów inwestycyjnych.

Struktura aktywów jest określana zgodnie z przepisami mającymi zastosowanie w państwie członkowskim lub w kraju należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, który nie należy do Unii, w którym przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania lub inny fundusz zbiorowego inwestowania lub program zbiorowego inwestowania są zarejestrowane jako takie albo którego prawo reguluje zasady ich funkcjonowania lub akty założycielskie. Określona w ten sposób struktura aktywów jest wiążąca dla innych państw członkowskich.

9. Dochód, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. b), uznaje się za wypłatę odsetek jedynie w zakresie, w jakim generujące go papiery wartościowe zostały po raz pierwszy wyemitowane w dniu 1 lipca 2014 r. lub po tej dacie. Papierów wartościowych wyemitowanych przed tą datą nie uwzględnia się do celów określenia wartości procentowych, o których mowa w lit. e) wspomnianego akapitu i w ust. 6.

10. Zyski z umowy ubezpieczenia na życie uznaje się za wypłatę odsetek zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy lit. f) jedynie w zakresie, w jakim stanowiąca podstawę tych zysków umowa ubezpieczenia na życie została po raz pierwszy zawarta w dniu 1 lipca 2014 r. lub po tej dacie.

11. Państwa członkowskie mają możliwość uznania dochodu, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. e) ppkt (i), osiąganego ze sprzedaży, spłaty lub umorzenia udziałów lub jednostek w zarejestrowanych przedsiębiorstwach zbiorowego inwestowania innych niż UCITS posiadających zezwolenie zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE (*2), za wypłatę odsetek jedynie w zakresie, w jakim dochód ten przysługiwał tym przedsiębiorstwom w dniu 1 lipca 2014 r. lub po tej dacie.

(*2) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).”;"

art. 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Przedstawianie informacji przez podmiot wypłacający

1. W przypadku gdy właściciel odsetek ma miejsce zamieszkania w państwie członkowskim innym niż to, w którym ma siedzibę podmiot wypłacający, podmiot wypłacający przedstawia właściwemu organowi państwa członkowskiego siedziby co najmniej następujące informacje:

a)	tożsamość i miejsce zamieszkania właściciela odsetek, ustalone zgodnie z art. 3, lub, w przypadku wspólnej własności odsetek, tożsamość i miejsce zamieszkania wszystkich właścicieli odsetek objętych zakresem art. 1 ust. 1;

b)	nazwisko lub nazwę i adres podmiotu wypłacającego;

c)	numer rachunku właściciela odsetek lub, w przypadku braku numeru, określenie wierzytelności stanowiącej podstawę wypłaty odsetek lub umowy ubezpieczenia na życie, papieru wartościowego, udziału lub jednostki stanowiącej podstawę tej płatności;

d)	informacje dotyczące wypłaty odsetek zgodnie z ust. 2.

W przypadku gdy właściciel odsetek ma miejsce zamieszkania w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym podmiot wypłacający zgodnie z art. 4 ust. 2 posiada miejsce faktycznego zarządu, taki podmiot wypłacający przedstawia właściwym organom państwa członkowskiego, w którym posiada miejsce faktycznego zarządu, informacje określone w akapicie pierwszym lit. a)–d) niniejszego ustępu. Taki podmiot wypłacający przekazuje również następujące dane:

(i)	całkowitą kwotę otrzymanych lub zabezpieczonych wypłat odsetek, które uznaje się za należne stosownym właścicielom odsetek;

(ii)	w przypadku gdy osobę fizyczną uznaje się za właściciela odsetek zgodnie z art. 2 ust. 4 lit. c) — kwotę, którą uznaje się za należną tej osobie fizycznej, i datę, z którą stała się ona należna.

2. Minimalny zakres informacji dotyczących wypłaty odsetek, które mają być przedstawione przez podmiot wypłacający, różni się w zależności od następujących kategorii wypłat odsetek i obejmuje:

a)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. a): kwotę odsetek wypłaconych lub zapisanych na dobro rachunku;

b)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. b): kwotę wszelkiego wypłaconego, uzyskanego lub zapisanego na dobro rachunku dochodu lub całkowitą kwotę wypłaty;

c)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. c) lub e): kwotę odsetek lub dochodu, o których mowa w tych literach, lub całkowitą kwotę wpływów ze sprzedaży, umorzenia lub spłaty;

d)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. d): kwotę dochodu, o którym mowa w tej literze, lub całkowitą wypłaconą kwotę;

e)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 4: kwotę odsetek przypadających na każdego z właścicieli odsetek objętych zakresem art. 1 ust. 1;

f)	w przypadku gdy państwo członkowskie korzysta z możliwości przewidzianej w art. 6 ust. 5: kwotę odsetek obliczonych w stosunku rocznym lub innych odpowiednich dochodów;

w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f): zysk obliczony zgodnie z tym przepisem lub całkowitą kwotę wypłaty. Jeśli w przypadku cesji na rzecz osoby trzeciej podmiot wypłacający nie ma informacji na temat wartości umowy będącej przedmiotem cesji: suma płatności dokonanych na rzecz ubezpieczyciela na życie na podstawie umowy ubezpieczenia na życie.

Podmiot wypłacający informuje właściwe organy państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę, lub — w przypadku podmiotu wypłacającego, o którym mowa w art. 4 ust. 2 — właściwe organy państwa członkowskiego, w którym ma miejsce faktycznego zarządu, kiedy zgłasza całkowite kwoty zgodnie z akapitem pierwszym lit. b), c), d) i g) niniejszego ustępu.

3. W przypadku wspólnej własności odsetek podmiot wypłacający informuje właściwe organy państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę, lub — w przypadku podmiotu wypłacającego, o którym mowa w art. 4 ust. 2 — właściwe organy państwa członkowskiego, w którym ma miejsce faktycznego zarządu, czy kwota przedstawiona dla każdego z właścicieli odsetek jest całkowitą kwotą przypadającą wspólnie właścicielom odsetek, faktycznym udziałem należnym danemu właścicielowi odsetek czy równym udziałem.

4. Niezależnie od ust. 2 państwa członkowskie mogą zezwolić, by podmioty wypłacające przedstawiały jedynie następujące informacje:

a)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. a), b) lub d): całkowitą kwotę odsetek lub dochodu;

b)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. c) lub e): całkowitą kwotę związanych z takimi wypłatami wpływów ze sprzedaży, umorzenia lub spłaty;

w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f): zyski, o których właściwe organy państwa członkowskiego zamieszkania właściciela odsetek nie zostały w inny sposób poinformowane przez podmiot wypłacający, bezpośrednio lub przez jego przedstawiciela podatkowego lub właściwe organy innego państwa członkowskiego, zgodnie z wszelkimi przepisami ustawowymi innymi niż przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy, lub całkowitą kwotę wypłaconą na mocy umów ubezpieczenia na życie generujących takie płatności.

Podmiot wypłacający informuje o tym, czy całkowite kwoty są przez niego zgłaszane zgodnie z akapitem pierwszym lit. a), b) i c) niniejszego ustępu.”;

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

dodaje się ustępy w brzmieniu:

„1a. Właściwy organ państwa członkowskiego, w którym podmiot gospodarczy ma siedzibę, przekazuje informacje, o których mowa w art. 4 ust. 2 akapit czwarty, właściwemu organowi innego państwa członkowskiego, w którym podmiot lub konstrukcja prawna mają miejsce faktycznego zarządu.

1b. W przypadku gdy podmiot wypłacający w rozumieniu art. 4 ust. 2 przeniósł miejsce faktycznego zarządu do innego państwa członkowskiego, właściwe organy pierwszego państwa członkowskiego przekazują informacje, o których mowa w art. 4 ust. 2 akapit siódmy, właściwym organom nowego państwa członkowskiego.”;

ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Informacje są przekazywane automatycznie, co najmniej raz w roku, w terminie sześciu miesięcy po zakończeniu roku podatkowego w państwie członkowskim podmiotu wypłacającego lub podmiotu gospodarczego; obejmują one następujące działania zrealizowane w ciągu tego roku:

(i)	wszystkie wypłaty odsetek;

(ii)	wszystkie przypadki, gdy osoby fizyczne zostały właścicielami odsetek zgodnie z art. 2 ust. 4;

(iii)

wszystkie przypadki przeniesienia miejsca faktycznego zarządu podmiotu wypłacającego, o których mowa w art. 4 ust. 2.”;

w art. 10 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W okresie przejściowym rozpoczynającym się w dniu, o którym mowa w art. 17 ust. 2 i 3, i z zastrzeżeniem art. 13 ust. 1 Luksemburg i Austria nie są zobowiązane do stosowania przepisów rozdziału II.

Państwa te otrzymują jednak informacje od pozostałych państw członkowskich zgodnie z rozdziałem II.

W okresie przejściowym celem niniejszej dyrektywy jest zapewnienie minimalnego skutecznego opodatkowania oszczędności w formie wypłat odsetek dokonanych w jednym państwie członkowskim na rzecz właścicieli odsetek będących osobami fizycznymi mającymi miejsce zamieszkania do celów podatkowych w innym państwie członkowskim.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Po upływie okresu przejściowego Luksemburg i Austria są zobowiązane do stosowania przepisów rozdziału II i przestają stosować podatek u źródła i podział przychodu przewidziane w art. 11 i 12. Jeżeli w okresie przejściowym Luksemburg lub Austria postanowią stosować przepisy rozdziału II, nie stosują one dłużej podatku u źródła ani podziału przychodu przewidzianych w art. 11 i 12.”;

w art. 11 wprowadza się następujące zmiany:

ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. W okresie przejściowym, o którym mowa w art. 10, w przypadku gdy miejsce zamieszkania właściciela odsetek znajduje się w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym ma siedzibę podmiot wypłacający, lub — w przypadku podmiotu wypłacającego, o którym mowa w art. 4 ust. 2 — w państwie członkowskim, w którym taki podmiot wypłacający ma miejsce faktycznego zarządu, Luksemburg i Austria nakładają podatek u źródła wynoszący 15 % w ciągu pierwszych trzech lat okresu przejściowego, 20 % przez następne trzy lata i 35 % po upływie tego okresu.

2. Podmiot wypłacający pobiera podatek u źródła w następujący sposób:

a)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. a): od kwoty odsetek wypłaconych lub zapisanych na dobro rachunku;

b)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. b): od kwoty wszelkiego dochodu wypłaconego, uzyskanego lub zapisanego na dobro rachunku;

c)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. c) lub e): od kwoty odsetek lub dochodu, o których mowa w tych literach, lub jako opłatę o równoważnym skutku, którą ponosi właściciel odsetek od całkowitej kwoty wpływów ze sprzedaży, umorzenia lub spłaty;

d)	w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. d): od kwoty dochodu, o którym mowa w tej literze;

w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 4: od kwoty odsetek przypadających na każdego z właścicieli odsetek objętych zakresem art. 1 ust. 1. Całkowita kwota, od której pobierany jest podatek, nie przekracza kwoty wypłaty odsetek otrzymanej przez podmiot lub konstrukcję prawną lub zabezpieczonej na ich rzecz;

f)	w przypadku gdy państwo członkowskie korzysta z możliwości na mocy art. 6 ust. 5: od kwoty odsetek obliczonych w stosunku rocznym lub innych odpowiednich dochodów;

w przypadku wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. f): od zysku obliczonego zgodnie z tym przepisem. Państwa członkowskie mogą zezwolić podmiotom wypłacającym na pobieranie podatku u źródła wyłącznie od zysków, o których właściwe organy państwa członkowskiego siedziby właściciela odsetek nie zostały jeszcze poinformowane przez podmiot wypłacający lub jego przedstawicieli podatkowych na podstawie wszelkich przepisów ustawodawczych innych niż przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy.

Przekazując dochody z podatku u źródła właściwym organom, podmiot wypłacający informuje te organy o liczbie właścicieli odsetek objętych poborem podatku u źródła, sklasyfikowanych według państw członkowskich zamieszkania każdego z nich.”;

b)	w ust. 3 odesłanie do „ust. 2 lit. a) i b)” zastępuje się odesłaniem do „ust. 2 lit. a), b) i c)”;

ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W okresie przejściowym państwa członkowskie nakładające podatek u źródła mogą postanowić, że podmiot gospodarczy dokonujący wypłaty odsetek lub zabezpieczający taką wypłatę na rzecz podmiotu lub konstrukcji prawnej, o których mowa w art. 4 ust. 2 i których miejsce faktycznego zarządu znajduje się w innym państwie członkowskim, jest uznawany za podmiot wypłacający zamiast tego podmiotu lub konstrukcji prawnej i pobiera podatek u źródła od takich odsetek, chyba że podmiot lub konstrukcja prawna formalnie wyrazili zgodę na przekazywanie ich nazwy lub nazwiska — o ile takie istnieją — ich formy prawnej, miejsca ich faktycznego zarządu i całkowitej kwoty wypłaconych im lub zabezpieczonych na ich rzecz odsetek zgodnie z art. 4 ust. 2 akapit czwarty.”;

10)

art. 13 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 13

Wyjątki dotyczące procedury stosowania podatku u źródła

1. Państwa członkowskie nakładające podatek u źródła zgodnie z art. 11 przewidują następujące procedury w celu zapewnienia właścicielowi odsetek możliwości wystąpienia o niepotrącanie podatku:

procedura pozwalająca właścicielowi odsetek na wyraźne udzielenie zezwolenia podmiotowi wypłacającemu na przekazywanie informacji zgodnie z rozdziałem II; zezwolenie to obejmuje wszystkie wypłaty odsetek przypadające właścicielowi odsetek ze strony tego podmiotu wypłacającego; w takim przypadku stosuje się art. 9;

b)	procedura zapewniająca nienakładanie podatku u źródła w przypadku, gdy właściciel odsetek przedstawi swojemu podmiotowi wypłacającemu zaświadczenie sporządzone na jego nazwisko przez właściwy organ jego państwa członkowskiego zamieszkania do celów podatkowych zgodnie z ust. 2.

2. Na wniosek właściciela odsetek, właściwy organ jego państwa członkowskiego zamieszkania do celów podatkowych wydaje zaświadczenie wskazujące:

a)	nazwisko, adres, numer identyfikacji podatkowej lub jego odpowiednik oraz datę i miejsce urodzenia właściciela odsetek;

b)	nazwisko lub nazwę i adres podmiotu wypłacającego;

c)	numer rachunku właściciela odsetek lub, w przypadku jego braku, określenie zabezpieczenia.

Zaświadczenie takie jest ważne przez okres nieprzekraczający trzech lat. Jest ono wydawane każdemu właścicielowi odsetek na jego wniosek, w terminie dwóch miesięcy od daty złożenia wniosku.”;

11)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

w ust. 2 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„Jeżeli wypłata odsetek przypadających właścicielowi odsetek została objęta podatkiem u źródła w państwie członkowskim podmiotu wypłacającego, państwo członkowskie, w którym właściciel odsetek ma miejsce zamieszkania do celów podatkowych, przyznaje mu zgodnie ze swoim prawem krajowym ulgę podatkową równą kwocie pobranego podatku.”;

ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Jeżeli poza podatkiem u źródła, o którym mowa w art. 11, wypłata odsetek przypadających właścicielowi odsetek została objęta jakimkolwiek innym rodzajem podatku u źródła, a państwo członkowskie, w którym znajduje się miejsce zamieszkania właściciela odsetek do celów podatkowych, przyznaje mu ulgę podatkową w odniesieniu do takiego podatku u źródła zgodnie ze swoim prawem krajowym lub z umowami w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, ten inny podatek u źródła jest uwzględniany przed zastosowaniem procedury określonej w ust. 2.”;

12)	w art. 15 ust. 1 akapit drugi wyraz „Załączniku” zastępuje się wyrazami „załączniku III”;

13)	w art. 18 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie: „Co trzy lata Komisja składa Radzie sprawozdanie z funkcjonowania niniejszej dyrektywy na podstawie statystyk wymienionych w załączniku IV dostarczanych Komisji przez wszystkie państwa członkowskie.”;

14)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 18a

Środki wykonawcze

1. Działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18b ust. 2, Komisja może przyjmować środki w następujących celach:

a)	określenie dostawców danych, z których usług mogą korzystać podmioty wypłacające w celu uzyskania informacji koniecznych do właściwego opodatkowania do celów art. 6 ust. 1 akapit pierwszy lit. b), d) i e);

b)	ustalenie wspólnych formatów i praktycznych procedur niezbędnych do celów elektronicznej wymiany informacji, o której mowa w art. 9;

ustalenie wspólnych formularzy zaświadczeń i innych dokumentów ułatwiających stosowanie niniejszej dyrektywy, w szczególności dokumentów wydanych w państwie członkowskim nakładającym podatek u źródła wykorzystywanych do celów art. 14 przez państwo członkowskie będące dla właściciela odsetek miejscem zamieszkania do celów podatkowych.

2. Komisja aktualizuje wykaz zamieszczony w załączniku III na wniosek bezpośrednio zainteresowanych państw członkowskich.

Artykuł 18b

Komitet

1. Komisja jest wspomagana przez Komitet ds. Współpracy Administracyjnej w dziedzinie Opodatkowania (zwany dalej »komitetem«).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.”;

15)	w załączniku wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 2

1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują do dnia 1 stycznia 2016 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji tekst tych przepisów.

Państwa członkowskie stosują te przepisy od pierwszego dnia trzeciego roku kalendarzowego następującego po roku kalendarzowym, w którym niniejsza dyrektywa wejdzie w życie.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekażą Komisji tekst głównych przepisów prawa krajowego dotyczących dziedziny objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 4

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 24 marca 2014 r.

W imieniu Rady

A. TSAFTARIS

Przewodniczący

(1) Dz.U. C 184 E z 8.7.2010, s. 488.

(2) Dz.U. C 277 z 17.11.2009, s. 109.

(3) Dyrektywa Rady 2003/48/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek (Dz.U. L 157 z 26.6.2003, s. 38).

(4) Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, s. 15).

(5) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32).

(6) Dyrektywa Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 375 z 31.12.1985, s. 3).

(7) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.

(8) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

ZAŁĄCZNIK

W załączniku do dyrektywy 2003/48/WE wprowadza się następujące zmiany:

1)	załącznik staje się załącznikiem III;

dodaje się następujący załącznik jako „załącznik I”:

„ZAŁĄCZNIK I

Orientacyjny wykaz kategorii podmiotów i konstrukcji prawnych, które uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu, do celów art. 2 ust. 3

Podmioty i konstrukcje prawne, które mają siedzibę lub miejsce faktycznego zarządu w kraju lub jurysdykcji, które nie są objęte zakresem terytorialnym niniejszej dyrektywy określonym w art. 7 i które nie są wymienione w art. 17 ust. 2:

Kraje i jurysdykcje	Kategorie podmiotów i konstrukcji prawnych
Antigua i Barbuda	International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Andżuwan (Komory)	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Bahamy	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Foundation (fundacja) International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Bahrajn	Trust finansowy, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Barbados	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa) International Society with Restricted Liability (spółka międzynarodowa o ograniczonej odpowiedzialności)
Belize	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Bermudy	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka wyłączona z systemu podatkowego
Brunei	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa) International trust (trust międzynarodowy) International Limited Partnership (międzynarodowa spółka komandytowa)
Wyspy Cooka	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International trust (trust międzynarodowy) International company (spółka międzynarodowa) International partnership (międzynarodowa spółka osobowa)
Kostaryka	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka
Dżibuti	Spółka wyłączona z systemu podatkowego Trust, regulowany prawem zagranicznym
Dominika	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Fidżi	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Polinezja Francuska	Société (spółka) Société de personnes (spółka osobowa) Société en participation (spółka joint venture) Trust, regulowany prawem zagranicznym
Grenada	International business company (międzynarodowa spółka handlowa) Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Guam	Company (spółka) Przedsiębiorstwo jednoosobowe Partnership (spółka osobowa) Trust, regulowany prawem zagranicznym
Gwatemala	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Fundación (fundacja)
Hongkong	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Prywatna spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Kiribati	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Labuan (Malezja)	Offshore company (spółka offshore) Malaysian offshore bank (malezyjski bank offshore) Offshore limited partnership (spółka komandytowa offshore) Offshore trust (trust offshore)
Liban	Spółki korzystające z systemu spółek offshore Trust, regulowany prawem zagranicznym
Liberia	Spółka nierezydencka Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Makao	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Fundação (fundacja)
Malediwy	Spółka Spółka osobowa Trust, regulowany prawem zagranicznym
Mariany Północne	Foreign sales corporation (przedsiębiorstwo handlu zagranicznego) Offshore banking corporation (spółka bankowa offshore) Trust, regulowany prawem zagranicznym
Wyspy Marshalla	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Mauritius	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Global business company categories 1 and 2 (globalna spółka handlowa kategorii 1 i 2)
Mikronezja	Company (spółka) Partnership (spółka osobowa) Trust, regulowany prawem zagranicznym
Nauru	Trust/nominee company (trust/spółka powiernicza) Company (spółka) Partnership (spółka osobowa) Przedsiębiorstwo jednoosobowe Zagraniczne postanowienia spadkowe Majątek zagraniczny Inne formy działalności gospodarczej wynegocjowane z rządem
Nowa Kaledonia	Société (spółka) Société civile(spółka cywilna) Société de personnes (spółka osobowa) Spółka joint venture Majątek osoby zmarłej Trust, regulowany prawem zagranicznym
Nowa Zelandia	Trust, regulowany prawem zagranicznym
Niue	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Panama	Fideicomiso (Trust regulowany prawem lokalnym) i trust regulowany prawem zagranicznym Fundación de interés privado (fundacja) International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Palau	Company (spółka) Partnership (spółka osobowa) Przedsiębiorstwo jednoosobowe Przedstawicielstwo Credit union (spółdzielnia finansowa) Cooperative (spółdzielnia) Trust, regulowany prawem zagranicznym
Filipiny	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Portoryko	Estate (nieruchomość) Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International banking entity (międzynarodowy podmiot bankowy)
Saint Kitts i Nevis	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Foundation (fundacja) Spółka wyłączona z systemu podatkowego Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wyłączona z systemu podatkowego
Saint Lucia	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Saint Vincent i Grenadyny	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Wyspy Świętego Tomasza i Książęca	International business company (międzynarodowa spółka handlowa) Trust, regulowany prawem zagranicznym
Samoa	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International trust (trust międzynarodowy) International company (spółka międzynarodowa) Offshore bank (bank offshore) Offshore insurance company (zakład ubezpieczeniowy offshore) International partnership (międzynarodowa spółka osobowa) Limited partnership (spółka komandytowa)
Seszele	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Singapur	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Wyspy Salomona	Company (spółka) Partnership (spółka osobowa) Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Republika Południowej Afryki	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Tonga	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym
Tuvalu	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Provident fund (fundusz zapomogowy)
Zjednoczone Emiraty Arabskie	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Offshore company (spółka offshore)
Stan Delaware w USA	Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Stan Wyoming w USA	Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka wyłączona z systemu podatkowego
Urugwaj	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Sociedad Anónima Financiera de Inversión
Vanuatu	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka wyłączona z systemu podatkowego International company (spółka międzynarodowa)

Podmioty i konstrukcje prawne, których siedziba lub miejsce faktycznego zarządu znajdują się w kraju lub jurysdykcji wymienionych w art. 17 ust. 2, do których, do czasu przyjęcia przez dany kraj lub jurysdykcję przepisów równoważnych przepisom art. 4 ust. 2, stosuje się art. 2 ust. 3:

Kraje i jurysdykcje	Kategorie podmiotów i konstrukcji prawnych
Andora	Trust, regulowany prawem zagranicznym
Anguilla	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Aruba	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Stichting Particulier Fonds (fundacja prywatna)
Brytyjskie Wyspy Dziewicze	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka
Kajmany	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka wyłączona z systemu podatkowego
Guernsey	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka Fundacja
Wyspa Man	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka
Jersey	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Spółka Fundacja
Liechtenstein	Anstalt (Trust, regulowany prawem lokalnym) i trust regulowany prawem zagranicznym Stiftung (fundacja)
Monako	Trust, regulowany prawem zagranicznym Fondation (fundacja)
Montserrat	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym International business company (międzynarodowa spółka handlowa)
Antyle Holenderskie	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Stichting Particulier Fonds (fundacja prywatna)
San Marino	Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym Fondazione (fundacja)
Szwajcaria	Trust, regulowany prawem zagranicznym Fundacja
Wyspy Turks i Caicos	Spółka wyłączona z systemu podatkowego Limited partnership (spółka komandytowa) Trust, regulowany prawem lokalnym lub zagranicznym”

dodaje się następujący załącznik jako „załącznik II”:

„ZAŁĄCZNIK II

Orientacyjny wykaz kategorii podmiotów i konstrukcji prawnych, które uznaje się za niepodlegające faktycznemu opodatkowaniu, do celów art. 4 ust. 2

Kraje

Kategorie podmiotów i konstrukcji prawnych

Uwagi

Wszystkie państwa członkowskie UE

Europejskie ugrupowanie interesów gospodarczych (EUIG)

Belgia

—	Société de droit commun/maatschap (spółka prawa cywilnego lub spółka handlowa nieposiadająca osobowości prawnej)

—	Société momentanée/tijdelijke handelsvennootschap (Nieposiadająca osobowości prawnej spółka, której celem jest zarządzanie jedną lub kilkoma określonymi operacjami handlowymi)

—	Société interne/stille handelsvennootschap (Nieposiadająca osobowości prawnej spółka, poprzez którą jedna lub więcej osób ma udział w operacjach, którymi w ich imieniu zarządza jedna lub więcej osób)

Dotyczy jedynie przypadku, gdy podmiot gospodarczy znajdujący się na wcześniejszym etapie łańcucha płatności i dokonujący wypłaty na rzecz tej spółki lub zabezpieczający wypłatę na jej rzecz nie ustalił tożsamości i miejsca zamieszkania wszystkich właścicieli odsetek; w innym razie wchodzi w zakres art. 4 ust. 2 lit. d).

»Spółki« te (których nazwę podano po francusku i niderlandzku) nie posiadają osobowości prawnej i z podatkowego punktu widzenia można w ich przypadku stosować kryterium przełamania osobowości prawnej (look-through approach).

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowana prawem zagranicznym

Bułgaria

—	Дружество със специална инвестиционна цел (spółka inwestycyjna specjalnego przeznaczenia)

—	Инвестиционно дружество (spółka inwestycyjna, która nie jest objęta art. 6)

Podmiot zwolniony z podatku od osób prawnych

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowana prawem zagranicznym

Chyba że powiernik może dowieść, że trust faktycznie podlega opodatkowaniu od dochodu zgodnie z prawem Bułgarii

Republika Czeska

—	Veřejná obchodní společnost (veř. obch. spol. lub v.o.s.) (spółka osobowa)

—	Sdružení (stowarzyszenie)

—	Komanditní společnost

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowana prawem zagranicznym

Dania

—	Interessentskab (spółka jawna)

—	Kommanditselskab (spółka komandytowa)

—	Kommanditaktieselskab/Partnerselskab

—	Partrederi

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Niemcy

—	Gesellschaft bürgerlichen Rechts (spółka prawa cywilnego)

—	Kommanditgesellschaft –KG, offene Handelsgesellschaft — OHG (spółka komandytowa — KG, spółka jawna — OHG)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Estonia

—	Seltsing (spółka osobowa)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Irlandia

—	Spółki osobowe i kluby inwestycyjne

Powiernicy (trustees) będący irlandzkimi rezydentami zwykle podlegają podatkowi od dochodów uzyskanych z trustu. Jednak gdy beneficjenci lub powiernicy nie są irlandzkimi rezydentami, opodatkowaniu podlega tylko irlandzkie źródło dochodu powstałego w takich przypadkach.

Grecja

—	Ομόρρυθμος εταιρεία (OE) (spółka jawna)

—	Ετερόρρυθμος εταιρεία (EE) (spółka komandytowa)

Spółki osobowe podlegają podatkowi od osób prawnych. Jednakże do 50 % zysków spółek osobowych jest opodatkowane według stawki indywidualnej mającej zastosowanie w przypadku każdej z osób fizycznych będących wspólnikami.

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Hiszpania

—

Podmioty podlegające systemowi opodatkowania zysków przydzielonych:

—	Sociedad civil con o sin personalidad jurídica (spółka prawa cywilnego posiadająca osobowość prawną lub nie),

—	Herencias yacentes (majątek osoby zmarłej),

—	Comunidad de bienes (współwłasność).

—	Inne podmioty niemające osobowości prawnej tworzące odrębną jednostkę gospodarczą lub odrębną grupę aktywów (art. 35 ust. 4 Ley General Tributaria).

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Francja

—	Société en participation (spółka joint venture)

—	Société ou association de fait (spółka de facto lub stowarzyszenie de facto)

—	Indivision (współwłasność)

—

Fiducie

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Włochy

—	Wszystkie spółki prawa cywilnego i porównywalne podmioty

Kategoria spółek prawa cywilnego obejmuje: società in accomandita semplice, società semplici, associazioni (stowarzyszenia) artystów lub osób wykonujących wolny zawód w celu prowadzenia działalności artystycznej lub innej, bez osobowości prawnej, società in nome collettivo, società di fatto (spółki nieformalne i de facto oraz società di armamento.

—	Spółki o ograniczonej liczbie udziałowców wybierających przejrzystość fiskalną

System »przejrzystości podatkowej« może być przyjęty przez spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółdzielnie, których członkowie są osobami fizycznymi (art. 116 TUIR).

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Chyba że powiernik może dostarczyć dokumenty, które dowodzą, że trust ma siedzibę do celów podatkowych i podlega faktycznemu opodatkowaniu działalności gospodarczej we Włoszech.

Cypr

—	Συνεταιρισμός (spółka osobowa)

—	Σύνδεσμος lub σωματείο (stowarzyszenie)

—	Συνεργατικές (spółdzielnia)

Transakcje zawierane wyłącznie między członkami.

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem lokalnym lub zagranicznym

Trusty tworzone na mocy prawa cypryjskiego są uznawane na mocy prawa krajowego za podmioty przejrzyste.

Łotwa

—	Pilnsabiedrība (spółka jawna)

—	Komandītsabiedrība (spółka komandytowa)

—	Biedrība un nodibinājums (stowarzyszenie i fundacja)

—	Lauksaimniecības kooperatīvs (spółdzielnia rolnicza)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Litwa

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Luksemburg

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Węgry

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Węgry uznają trusty za »podmioty« na mocy przepisów krajowych.

Malta

—	Soċjetà In Akkomandita (spółka osobowa en commandite), której kapitał nie jest podzielony na udziały

—	Arrangement in participation (stowarzyszenie en participation)

—	Soċjetà Kooperattiva (spółdzielnia)

Spółki osobowe en commandite, których kapitał podzielony jest na udziały, podlegają podatkowi od osób prawnych na zasadach ogólnych.

Niderlandy

—	Vennootschap onder firma (spółka jawna)

—	Commanditaire vennootschap (zamknięta spółka komandytowa)

Spółki jawne, zamknięte spółki komandytowe i europejskie ugrupowania interesów gospodarczych są przejrzyste do celów podatkowych.

—	Vereniging (stowarzyszenie)

—	Stichting (fundacja)

Verenigingen (stowarzyszenia) i stichtingen (fundacje) są zwolnione z podatku, chyba że prowadzą działalność handlową lub gospodarczą.

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Austria

—	Offene Gesellschaft (OG) (spółka jawna)

—	Offene Handelsgesellschaft (OHG) (spółka handlowa)

—	Kommanditgesellschaft (KG) (spółka komandytowa)

—	Gesellschaft nach bürgerlichem Recht (spółka prawa cywilnego)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Polska

—	Spółka jawna (sp. j.)

—	Spółka komandytowa (sp. k.)

—	Spółka komandytowo-akcyjna (S.K.A.)

—	Spółka partnerska (sp. p.)

—	Spółka cywilna (s.c.)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Portugalia

—	Spółki prawa cywilnego niemające formy prawnej spółki handlowej

—	Przedsiębiorstwa posiadające osobowość prawną zaangażowane w określone rodzaje działalności zawodowej, w ramach których wszyscy wspólnicy są osobami fizycznymi wykwalifikowanymi w tym samym zawodzie

—	Spółki będące jedynie w posiadaniu aktywów i które są kontrolowane przez grupę rodzinną lub znajdują się w całości w posiadaniu nie więcej niż pięciu osób

—	Spółki posiadające zezwolenie na działalność w ramach Międzynarodowego Centrum Biznesu (International Business Centre) na Maderze kwalifikujące się do zwolnienia z opodatkowania osób prawnych (art. 33 EBF)

Artykuł 33 EBF mający zastosowanie do spółek, które uzyskały zezwolenie na działalność do dnia 31 grudnia 2000 r., przewiduje zwolnienie z opodatkowania osób prawnych do dnia 31 grudnia 2011 r.

—	Stowarzyszenia nieposiadające osobowości prawnej

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Jedynymi trustami dopuszczonymi na mocy prawa portugalskiego są trusty powołane na mocy prawa zagranicznego przez osoby prawne w ramach Międzynarodowego Centrum Biznesu (International Business Centre) na Maderze.

Rumunia

—	Stowarzyszenie (spółka osobowa)

—	Cooperative (spółdzielnia)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Słowenia

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Republika Słowacka

—	Verejná obchodná spoločnosť (spółka jawna)

—	Komanditná spoločnosť (spółka komandytowa)

—	Združenie (stowarzyszenie)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Finlandia

—	avoin yhtiö/öppet bolag (spółka jawna)

—	kommandiittiyhtiö/kommanditbolag (spółka komandytowa)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Szwecja

—	handelsbolag (spółka jawna)

—	kommanditbolag (spółka komandytowa)

—	enkelt bolag (zwykła spółka osobowa)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem zagranicznym

Zjednoczone Królestwo

—	General partnership (spółka jawna)

—	Limited partnership (spółka komandytowa)

—	Limited liability partnership (spółka partnerska)

Spółki jawne, komandytowe, partnerskie są przejrzyste do celów podatkowych.

—	Kluby inwestycyjne (których członkowie są uprawnieni do określonego udziału w aktywach)

Gibraltar (1)

—	»Trust« lub inna podobna konstrukcja prawna, regulowane prawem lokalnym lub zagranicznym

Dochód trustów jest zwolniony z podatku na mocy przepisów o podatku dochodowym z 1992 r., jeżeli:

a)	trust został utworzony przez osobę niebędącą rezydentem lub w jej imieniu; oraz

dochód

—	został naliczony lub pochodzi spoza Gibraltaru; lub

—	został otrzymany przez trust, a jeżeli beneficjent otrzymał dochód bezpośrednio, nie podlega on opodatkowaniu na mocy ustawy o podatku dochodowym.

Nie ma to zastosowania w przypadku, gdy trust został utworzony przed dniem 1 lipca 1983 r., a warunki trustu wyraźnie wykluczają rezydentów Gibraltaru jako beneficjentów.

dodaje się następujący załącznik jako „załącznik IV”:

„ZAŁĄCZNIK IV

WYKAZ INFORMACJI DOSTARCZANYCH COROCZNIE DO CELÓW STATYSTYCZNYCH KOMISJI PRZEZ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE

1. Informacje gospodarcze

1.1. Podatek u źródła

W przypadku Austrii i Luksemburga (dopóki państwa te stosują przepisy przejściowe określone w rozdziale III) — całkowita roczna kwota podlegających podziałowi przychodów podatkowych z podatku u źródła, w podziale na państwa członkowskie zamieszkania właścicieli odsetek.

W przypadku Austrii i Luksemburga (dopóki państwa te stosują przepisy przejściowe określone w rozdziale III) — całkowita roczna kwota dzielonych z innymi państwami członkowskimi przychodów podatkowych z podatku u źródła pobranego na mocy art. 11 ust. 5.

Dane dotyczące całkowitych kwot pobranych z tytułu podatku u źródła, w podziale na poszczególne państwa członkowskie zamieszkania właścicieli odsetek, należy również przesłać do krajowej instytucji zajmującej się przygotowywaniem statystyk dotyczących bilansu płatniczego.

1.2. Kwota wypłaconych odsetek/wpływów ze sprzedaży

W przypadku państw członkowskich, które wymieniają informacje lub które wybrały możliwość dobrowolnego ujawniania informacji na mocy przepisów art. 13 — kwota odsetek wypłaconych na ich terytorium będąca przedmiotem wymiany informacji na mocy art. 9, w podziale na państwa członkowskie lub terytoria zależne i stowarzyszone będące miejscem zamieszkania właścicieli odsetek.

W przypadku państw członkowskich, które wymieniają informacje lub które wybrały możliwość dobrowolnego ujawniania informacji na mocy przepisów art. 13 — kwota wpływów ze sprzedaży na ich terytorium będąca przedmiotem wymiany informacji na mocy art. 9, w podziale na państwa członkowskie lub terytoria zależne i stowarzyszone będące miejscem zamieszkania właścicieli odsetek.

W przypadku państw członkowskich, które wymieniają informacje lub które wybrały mechanizm dobrowolnego ujawniania informacji — kwota odsetek wypłaconych będąca przedmiotem wymiany informacji, w podziale na rodzaj wypłat odsetek zgodnie z kategoriami określonymi w art. 8 ust. 2.

Dane dotyczące całkowitych kwot wypłaconych odsetek oraz wpływów ze sprzedaży w podziale na poszczególne państwa członkowskie zamieszkania właścicieli odsetek również należy przekazać do krajowej instytucji zajmującej się przygotowywaniem statystyk dotyczących bilansu płatniczego.

1.3. Właściciel odsetek

W przypadku wszystkich państw członkowskich — liczba właścicieli odsetek mających miejsce zamieszkania w innych państwach członkowskich oraz terytoriach zależnych i stowarzyszonych, w podziale na państwa członkowskie lub terytoria zależne i stowarzyszone zamieszkania.

1.4. Podmioty wypłacające

W przypadku wszystkich państw członkowskich — liczba podmiotów wypłacających (na wysyłające państwo członkowskie) zaangażowanych w wymianę informacji lub pobór podatku u źródła do celów niniejszej dyrektywy.

1.5. Podmioty wypłacające w przypadku otrzymania

W przypadku wszystkich państw członkowskich — liczba »podmiotów wypłacających w przypadku otrzymania«, które otrzymały wypłaty odsetek w rozumieniu art. 6 ust. 4. Dotyczy to zarówno wysyłających państw członkowskich, w których dokonano wypłaty odsetek »podmiotom wypłacającym w przypadku otrzymania«, których miejsce faktycznego zarządu znajduje się w innym państwie członkowskim, jak i otrzymujących państw członkowskich, na których terytorium znajdują się tego typu podmioty lub konstrukcje prawne.

2. Informacje techniczne

2.1. Zapisy

W przypadku państw członkowskich, które wymieniają informacje lub które wybrały możliwość dobrowolnego ujawniania informacji na mocy przepisów art. 13 — liczba zapisów wysłanych i otrzymanych. Jeden zapis oznacza jedną wypłatę na rzecz jednego właściciela odsetek.

2.2. Zapisy przetworzone/poprawione

Liczba i procent zapisów składniowo nieprawidłowych, które mogą być przetwarzane;

Liczba i procent zapisów składniowo nieprawidłowych, które nie mogą być przetwarzane;

Liczba i procent zapisów nieprzetworzonych;

Liczba i procent zapisów poprawionych na wniosek;

Liczba i procent zapisów poprawionych spontanicznie;

Liczba i procent zapisów, których przetwarzanie zakończyło się pomyślnie.

3. Informacje fakultatywne

3.1.

W przypadku państw członkowskich — kwota odsetek wypłaconych podmiotom lub konstrukcjom prawnym, podlegająca wymianie informacji na mocy art. 4 ust. 2, w podziale na państwa członkowskie, w których znajduje się miejsce faktycznego zarządu podmiotu.

3.2.

W przypadku państw członkowskich — kwota wpływów ze sprzedaży wypłaconych podmiotom lub konstrukcjom prawnym, podlegająca wymianie informacji na mocy art. 4 ust. 2, w podziale na państwa członkowskie siedziby podmiotu.

3.3.

Odpowiednie udziały w całkowitej rocznej kwocie podatku pobranego od podatników, mających miejsce zamieszkania na terytorium danego państwa członkowskiego, na rzecz których krajowe podmioty wypłacające i zagraniczne podmioty wypłacające dokonały wypłat odsetek.”.

(1) Zjednoczone Królestwo jest państwem członkowskim odpowiedzialnym za stosunki zewnętrzne Gibraltaru, na mocy art. 355 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.”;

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/79

DECYZJA RADY 2014/212/WPZiB

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

zmieniająca decyzję 2013/183/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

uwzględniając decyzję Rady 2013/183/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej (1), w szczególności jej art. 19,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 22 kwietnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/183/WPZiB.

(2)

Zgodnie z art. 22 ust. 2 decyzji 2013/183/WPZiB Rada dokonała przeglądu wykazów osób i podmiotów zamieszczonych w załącznikach II i III do decyzji 2013/183/WPZiB, do których zastosowanie mają art. 13 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 15 ust. 1 lit. b) i c) tej decyzji. Rada stwierdziła, że, z wyjątkiem jednej osoby zamieszczonej w załączniku II, odnośne osoby i podmioty powinny nadal być objęte środkami przewidzianymi w tej decyzji.

(3)	Dodatkowo należy usunąć z załącznika II wpis dotyczący jednego podmiotu, który znajduje się w wykazie w załączniku I.

(4)	Ponadto należy zmienić art. 22.

(5)	W dniu 31 grudnia 2013 r. Komitet Sankcji powołany zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nr 1718 (2006) dotyczącą Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej uaktualnił wykaz osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi.

(6)	Do wykazów osób i podmiotów znajdujących się w załącznikach I i II do decyzji 2013/183/WPZiB należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 2013/183/WPZiB wprowadza się następujące zmiany:

w art. 22 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Środki, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. b) i c) oraz art. 15 ust. 1 lit. b) i c), poddawane są przeglądom regularnie, co najmniej raz na 12 miesięcy. Przestają one obowiązywać w odniesieniu do danych osób i podmiotów, jeżeli Rada stwierdzi zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2, że warunki ich stosowania nie są już spełniane.”;

2)	w załącznikach I oraz II do decyzji 2013/183/WPZiB wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

C. ASHTON

(1) Dz.U. L 111 z 23.4.2013, s. 52.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku I do decyzji 2013/183/WPZiB, dodaje się tytuł w brzmieniu:

„Wykaz osób, o których mowa w art. 13 ust. 1 lit. a) oraz wykaz osób i podmiotów, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. a).”.

W załączniku I do decyzji 2013/183/WPZiB, podtytuł „A. Wykaz osób, o których mowa w art.. 13 ust. 1 lit. a)” otrzymuje brzmienie:

„A.	Wykaz osób”.

Wpisy dotyczące osób zawarte w załączniku I do decyzji 2013/183/WPZiB otrzymują brzmienie:

	Nazwisko	Pseudonim	Data urodzenia	Data umieszczenia w wykazie	Inne informacje
„1.	Chang Myong- Chin	Jang Myong-Jin	data ur. 19 lutego 1968 r.; altern. data ur. 1965 lub 1966 r.	22.1.2013	Główny zarządca stacji wystrzeliwania satelitów Sohae i kierownik centrum wystrzeliwania, z którego wystrzelono satelity 13 kwietnia i 12 grudnia 2012 r.
2.	Ra Ky'ong-Su	Ra Kyung-Su	data ur. 4 czerwca 1954 r.; Paszport: 645120196	22.1.2013	Ra Ky'ong-Su jest urzędnikiem Tanchon Commercial Bank (TCB). Pełniąc tę funkcję, pośredniczył w transakcjach na rzecz TCB. Tanchon umieszczono w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji w kwietniu 2009 r.; to najważniejsza północnokoreańska instytucja finansowa odpowiedzialna za sprzedaż broni konwencjonalnej, rakietowych pocisków balistycznych oraz towarów związanych ze składaniem i produkcją takiej broni.
3.	Kim Kwang-il		data ur. 1 września 1969 r.; Paszport: PS381420397	22.1.2013	Kim Kwang-il jest urzędnikiem Tanchon Commercial Bank (TCB). Pełniąc tę funkcję, pośredniczył w transakcjach na rzecz TCB i Korea Mining Development Trading Corporation (KOMID). Tanchon umieszczono w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji w kwietniu 2009 r.; to najważniejsza północnokoreańska instytucja finansowa odpowiedzialna za sprzedaż broni konwencjonalnej, rakietowych pocisków balistycznych oraz towarów związanych ze składaniem i produkcją takiej broni. KOMID umieszczono w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji w kwietniu 2009 r.; to najważniejsze północnokoreańskie przedsiębiorstwo handlujące bronią i największy eksporter towarów i sprzętu związanego z rakietowymi pociskami balistycznymi i bronią konwencjonalną.”

W załączniku I do decyzji 2013/183/WPZiB, podtytuł „B. Wykaz podmiotów, o których mowa w art. 15 ust. 1 lit. a)” otrzymuje brzmienie:

„B.	Podmioty”.

Wpisy dotyczące następujących podmiotów zawarte w załączniku I do decyzji 2013/183/WPZiB otrzymują brzmienie:

Nazwa

Inna nazwa

Miejsce

Data umieszczenia w wykazie

Inne informacje

„1.

Korea Ryonha Machinery Joint Venture Corporation

Chosun Yunha Machinery Joint Operation Company, Korea Ryenha Machinery J/V Corporation, Ryonha Machinery Joint Venture Corporation, Ryonha Machinery Corporation, Ryonha Machinery, Ryonha Machine Tool, Ryonha Machine Tool Corporation, Ryonha Machinery Corp, Ryonhwa Machinery Joint Venture Corporation, Ryonhwa Machinery JV, Huichon Ryonha Machinery General Plant; Unsan, Unsan Solid Tools oraz Millim Technology Company

Tongan-dong, Central District, Pyongyang, DPRK; Mangungdae- gu, Pyongyang, DPRK; Mangyongdae District, Pyongyang, DPRK.

E-mail: ryonha@silibank.com; sjc-117@hotmail.com i millim@silibank.com

numery telefonów: 850-2-18111, 850-2-18111-8642 i 850 2 18111-3818642

Numer faksu: 850-2-381-4410

22.1.2013

Spółką dominującą Korea Ryonha Machinery Joint Venture Corporation jest Korea Ryonbong General Corporation. Korea Ryonbong General Corporation umieszczono w wykazie na mocy decyzji Komitetu Sankcji w kwietniu 2009 r. i jest to konglomerat z branży obronnej specjalizujący się w zakupach dla przemysłu obronnego KRLD i wsparciu dla prowadzonej przez nią sprzedaży związanej ze sprzętem wojskowym.”

Wymienioną poniżej osobę i podmiot skreśla się z wykazu przedstawionego w załączniku II do decyzji 2013/183/WPZiB:

Osoby

1.	Chang Song-taek

Podmioty

1.	Korea Complex Equipment Import Corporation

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/83

DECYZJA RADY 2014/213/WPZiB

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

zmieniająca decyzję 2010/638/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 25 października 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/638/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei (1).

(2)	W związku wydarzeniami w Republice Gwinei należy znieść embargo na broń i embargo na sprzęt, który mógłby zostać wykorzystany do stosowania wewnętrznych represji.

(3)	Należy w związku z tym odpowiednio zmienić decyzję 2010/638/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji Rady 2010/638/WPZiB art. 1 i 2 zostają uchylone.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

C. ASHTON

(1) Dz.U. L 280 z 26.10.2010, s. 10.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/84

DECYZJA RADY 2014/214/WPZiB

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

zmieniająca decyzję 2013/184/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Mjanmie/Birmie

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Dnia 22 kwietnia 2013 r. Rada przyjęła decyzję 2013/184/WPZiB (1).

(2)	Na podstawie przeglądu decyzji 2013/184/WPZiB należy przedłużyć obowiązywanie środków ograniczających do dnia 30 kwietnia 2015 r.

(3)	Należy odpowiednio zmienić decyzję 2013/184/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 2013/184/WPZiB wprowadza się następujące zmiany:

Art. 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 30 kwietnia 2015 r. Jest ona poddawana stałemu przeglądowi. Jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte, jej okres obowiązywania zostaje przedłużony lub wprowadza się do niej odpowiednie zmiany.”.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

C. ASHTON

Przewodniczący

(1) Decyzja Rady 2013/184/WPZiB z dnia 22 kwietnia 2013 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Mjanmie/Birmie oraz uchylająca decyzję 2010/232/WPZiB (Dz.U. L 111 z 23.4.2013, s. 75).

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/85

DECYZJA RADY

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie

(2014/215/UE)

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 213,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Stosunki między Unią Europejską a Ukrainą rozwijają się w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa i Partnerstwa Wschodniego. Umowa o partnerstwie i współpracy między Unią a Ukrainą weszła w życie dnia 1 marca 1998 r. Dwustronny dialog polityczny i współpraca gospodarcza były następnie prowadzone w ramach programu stowarzyszeniowego UE-Ukraina przyjętego w dniu 23 listopada 2009 r. W latach 2007–2011 trwały negocjacje dotyczące Układu o stowarzyszeniu między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej oraz ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ukrainą, z drugiej strony („układ o stowarzyszeniu”), w tym pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu, który to układ został parafowany w 2012 r. W dniu 21 listopada 2013 r. Rada Ministrów Ukrainy zdecydowała o zawieszeniu podpisania układu o stowarzyszeniu. Jednakże po złożeniu rezygnacji przez rząd ukraiński w lutym 2014 r. obecny rząd Ukrainy wyraził gotowość do podpisania układu o stowarzyszeniu w najbliższej przyszłości. W dniu 6 marca 2014 r. Rada Europejska w oświadczeniu w sprawie Ukrainy wyraziła swoje zobowiązanie do jak najszybszego podpisania politycznych rozdziałów układu o stowarzyszeniu oraz jednostronnego przyjęcia środków umożliwiających Ukrainie korzystanie w znacznej mierze z pogłębionej i kompleksowej strefy wolnego handlu.

W dniu 11 marca 2014 r. Komisja przyjęła wniosek w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego tej kwestii.

(2)

Aktualny kryzys polityczny wywiera bardzo negatywny wpływ na już obecnie zagrożoną stabilność gospodarczą i finansową Ukrainy. Sytuacja Ukrainy pod względem bilansu płatniczego i budżetu stała się niezwykle trudna i w dalszym ciągu szybko się pogarsza, a gospodarka zmierza ku kolejnej recesji. Faktyczne wstrzymanie rosyjskiej pomocy udzielanej w ramach uzgodnionego pakietu o wartości 15 mld USD oraz zapowiedziane wycofanie się przez firmę Gazprom z początkiem kwietnia 2014 r. ze stosowania poprzednich obniżonych cen gazu przyniosą pogorszenie sytuacji. W tych okolicznościach istnieje znaczne ryzyko, że w bliskiej przyszłości Ukraina ogłosi niewypłacalność.

(3)

Po złożeniu rezygnacji przez rząd parlament ukraiński powołał nowego tymczasowego prezydenta i nowy rząd odpowiednio w dniach 22 i 27 lutego 2014 r. Mimo że przywrócono ukraińską konstytucję z 2004 r. i ogłoszono, że w dniu 25 maja 2014 r. odbędą się wybory prezydenckie, nie udało się przywrócić stabilności politycznej, gdyż doszło następnie do naruszenia jej suwerenności i integralności terytorialnej przez Federację Rosyjską.

(4)

W tym kontekście konieczne jest udzielenie Ukrainie pilnej pomocy finansowej przez międzynarodowych wierzycieli i darczyńców. Jeżeli decyzja o udzielenie takiej pomocy finansowaej miałaby być przyjęta przez Parlament Europejski i Radę zgodnie z art. 212 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, szybka wypłata pierwszej transzy pomocy makrofinansowej Unii dla Ukrainy („pomoc makrofinansowa Unii”) w pierwszej połowie 2014 r. nie byłaby możliwa, a zatem pilne potrzeby finansowe Ukrainy nie zostałyby zaspokojone. Dlatego uzasadnione jest, by pomoc makrofinansowa Unii została udzielona na podstawie decyzji Rady przyjętej na mocy art. 213 TFUE.

(5)

Pilna konieczność udzielenia pomocy jest związana z natychmiastowym zapotrzebowaniem Ukrainy na finansowanie, które zostałoby udzielone dodatkowo w stosunku do finansowania udzielonego przez inne międzynarodowe instytucje finansowe i innych darczyńców dwustronnych oraz w stosunku do pomocy makrofinansowej przewidzianej w decyzji Rady 2002/639/WE (1) oraz decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 646/2010/UE (2).

(6)	Obecny kryzys na Ukrainie uzasadnia wyjątkowe użycie trybu pilnego na mocy art. 213 TFUE. Niniejsza decyzja w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie pozostaje bez uszczerbku dla innych przyszłych operacji pomocy makrofinansowej.

(7)

Po złożeniu rezygnacji przez rząd ukraiński Unia wielokrotnie deklarowała swoje zobowiązanie do wspierania nowego rządu Ukrainy w jego dążeniach do ustabilizowania sytuacji i przeprowadzenia reform. Unia zadeklarowała również swoją gotowość do pełnego poparcia działań wspólnoty międzynarodowej i międzynarodowych instytucji finansowych, w szczególności Międzynarodowego Funduszu Walutowego, w odniesieniu do pakietu pomocy międzynarodowej zaprojektowanego w celu zaspokojenia pilnych potrzeb Ukrainy, pod warunkiem wyraźnego zaangażowania Ukrainy na rzecz przeprowadzenia reform. Wsparcie finansowe Unii dla Ukrainy jest spójne z polityką Unii określoną w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa oraz w Partnerstwie Wschodnim.

(8)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna stanowić instrument finansowy stosowany w sytuacjach wyjątkowych, mający formę niewiązanego i nieukierunkowanego wsparcia bilansu płatniczego, służący zaspokojeniu pilnych potrzeb beneficjenta w zakresie finansowania zewnętrznego; pomoc ta powinna także stanowić podstawę realizacji programu dotyczącego polityki obejmującego solidne środki dostosowawcze i środki w zakresie reformy strukturalnej służącej poprawie pozycji bilansu płatniczego w perspektywie krótkoterminowej.

(9)	Oczekuje się, że w najbliższym czasie władze Ukrainy i MFW osiągną porozumienie co do programu gospodarczego, który będzie wspierało porozumienie finansowe z MFW.

(10)

W dniu 5 marca 2014 r., wobec drastycznie pogarszającej się sytuacji Ukrainy pod względem bilansu płatniczego, Komisja zapowiedziała pakiet pomocy finansowej obejmujący zaproponowaną pomoc makrofinansową Unii. Pakiet ten został zatwierdzony na nadzwyczajnym posiedzeniu Rady Europejskiej w dniu 6 marca 2014 r. Obejmuje on pomoc finansową w wysokości 11 mld EUR w latach 2014–2020, w tym dotacje w łącznej wysokości 1,565 mld EUR w tym samym okresie uruchomione w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa, sąsiedzkiego funduszu inwestycyjnego, Instrumentu na rzecz przyczyniania się do Stabilności i Pokoju oraz budżetu wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Wypłata pomocy makrofinansowej przewidzianej decyzją Rady 2002/639/WE i decyzją nr 646/2010/UE może nastąpić po uruchomieniu programu MFW.

(11)	Biorąc pod uwagę, że Ukraina jest objęta europejską polityką sąsiedztwa, jest państwem kwalifikującym się do otrzymania pomocy makrofinansowej Unii.

(12)

Biorąc pod uwagę, że przewiduje się, iż drastycznie wzrastające potrzeby Ukrainy w zakresie finansowania zewnętrznego znacznie przekroczą środki, które zostaną udostępnione przez MFW i inne instytucje wielostronne, pilna pomoc makrofinansowa Unii, która ma zostać udzielona Ukrainie, jest w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach uważana za właściwą odpowiedź na wniosek tego państwa o wsparcie na rzecz stabilizacji finansowej. Pomoc makrofinansowa Unii stanowiłaby wsparcie dla stabilizacji gospodarczej tego państwa oraz dla programu reform strukturalnych Ukrainy, ponieważ uzupełniałaby środki udostępnione w ramach porozumienia finansowego z MFW.

(13)	Celem pomocy makrofinansowej Unii powinno być wspieranie przywrócenia na Ukrainie trwałego finansowania zewnętrznego, co stanowiłoby tym samym wsparcie jej rozwoju gospodarczego i społecznego.

(14)

Kwota pomocy makrofinansowej Unii ustalana jest w oparciu o wstępną ocenę szacunkową pozostających do zaspokojenia potrzeb Ukrainy w zakresie finansowania zewnętrznego oraz uwzględnia zdolność tego państwa do finansowania się z własnych zasobów, w szczególności z rezerw walutowych, którymi dysponuje. Pomoc makrofinansowa Unii powinna uzupełniać programy i środki udostępniane przez MFW i Bank Światowy. Przy ustalaniu kwoty pomocy uwzględnia się również potrzebę zapewnienia sprawiedliwego podziału obciążeń między Unią a innymi darczyńcami, a także wcześniej uruchomione środki na Ukrainie w ramach innych unijnych instrumentów finansowania zewnętrznego oraz wartość dodaną ogólnego zaangażowania Unii.

(15)	Komisja powinna zapewnić zgodność prawną i merytoryczną pomocy makrofinansowej Unii z głównymi zasadami, celami i środkami podejmowanymi w różnych obszarach działań zewnętrznych oraz z innymi stosownymi politykami Unii.

(16)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać politykę zewnętrzną Unii dotyczącą Ukrainy. Służby Komisji i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny ściśle współpracować przez cały okres udzielania pomocy makrofinansowej w celu koordynowania zewnętrznej polityki Unii i zapewnienia spójności tej polityki.

(17)

Pomoc makrofinansowa Unii powinna wspierać zaangażowanie Ukrainy w przestrzeganie wartości podzielanych przez to państwo i Unię, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka, zrównoważonego rozwoju i ograniczania ubóstwa, a także jej zaangażowanie w przestrzeganie zasady otwartego, opartego na zasadach i uczciwego handlu.

(18)

Warunkiem wstępnym przyznania pomocy makrofinansowej Unii powinno być respektowanie przez Ukrainę skutecznych mechanizmów demokratycznych, w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego i praworządności, oraz gwarantowanie poszanowania praw człowieka. Ponadto cele szczególne pomocy makrofinansowej Unii powinny polegać na zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i rozliczalności systemów zarządzania finansami publicznymi na Ukrainie i na wspieraniu reform strukturalnych przyczyniających się do trwałego wzrostu gospodarczego i konsolidacji budżetowej. Komisja powinna regularnie monitorować zarówno spełnienie warunku wstępnego, jak i realizację tych celów.

(19)

W celu zapewnienia skutecznej ochrony interesów finansowych Unii związanych z pomocą makrofinansową Unii Ukraina powinna wprowadzić stosowne środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą oraz w zakresie ich zwalczania. Należy również zapewnić kontrole przeprowadzane przez Komisję i kontrole przeprowadzane przez Trybunał Obrachunkowy.

(20)	Udostępnienie pomocy makrofinansowej Unii pozostaje bez uszczerbku dla uprawnień Parlamentu Europejskiego i Rady.

(21)	Kwoty przeznaczone na pomoc makrofinansową powinny odpowiadać środkom budżetowym przewidzianym w wieloletnich ramach finansowych.

(22)	Pomocą makrofinansową Unii powinna zarządzać Komisja. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie możliwość śledzenia wykonania niniejszej decyzji, Komisja powinna regularnie informować wspomniane instytucje o rozwoju sytuacji w związku z pomocą i udostępniać im odpowiednie dokumenty.

(23)	W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej decyzji należy przyznać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (3),

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Unia udostępnia Ukrainie pomoc makrofinansową w maksymalnej kwocie 1 mld EUR w celu wsparcia stabilizacji gospodarczej i reform gospodarczych na Ukrainie („pomoc makrofinansowa Unii”). Pomoc przyczynia się do pokrycia pilnych potrzeb Ukrainy w zakresie bilansu płatniczego określonych w rządowym programie gospodarczym wspieranym przez MFW.

2. Pełna kwota pomocy makrofinansowej Unii jest udostępniona Ukrainie w formie pożyczek. Komisja jest upoważniona do pożyczenia w imieniu Unii niezbędnych środków na rynkach kapitałowych lub od instytucji finansowych i do ich dalszego pożyczenia Ukrainie. Maksymalny termin wymagalności pożyczek wynosi 15 lat.

3. Udostępnianiem pomocy makrofinansowej Unii zarządza Komisja w sposób spójny z umowami lub ustaleniami zawartymi między Ukrainą i MFW oraz z kluczowymi zasadami i celami reform gospodarczych określonych w programie stowarzyszeniowym UE-Ukraina, uzgodnionym w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa.

4. Komisja regularnie informuje Parlament Europejski i Radę o rozwoju sytuacji w zakresie pomocy makrofinansowej Unii, w tym o jej wypłatach, a także w stosownym terminie przekazuje tym instytucjom odpowiednie dokumenty.

5. Pomoc makrofinansowa Unii udostępniana jest na okres jednego roku, począwszy od pierwszego dnia po wejściu w życie protokołu ustaleń, o którym mowa w art. 3 ust. 1 niniejszej decyzji. Okres, na jaki udostępniona została pomoc, może zostać przedłużony decyzją Rady na wniosek Komisji.

6. W sytuacji gdy potrzeby finansowe Ukrainy w okresie wypłacania pomocy makrofinansowej Unii znacznie się zmniejszą w stosunku do pierwotnych założeń, Komisja — działając zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 7 ust. 2 — obniża wysokość takiej pomocy, zawiesza ją lub anuluje.

Artykuł 2

Warunkiem wstępnym przyznania pomocy makrofinansowej Unii jest respektowanie przez Ukrainę skutecznych mechanizmów demokratycznych, w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego i praworządności oraz gwarantowanie poszanowania praw człowieka.

Komisja monitoruje wypełnienie tego warunku wstępnego przez cały czas udzielania unijnej pomocy makrofinansowej.

Niniejszy artykuł stosuje się zgodnie z decyzją Rady 2010/427/UE (4).

Artykuł 3

1. Komisja, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 7 ust. 2, uzgadnia z władzami Ukrainy jasno określone warunki dotyczące polityki gospodarczej oraz warunki finansowe — koncentrując się na reformach strukturalnych i zdrowych finansach publicznych — którym to warunkom ma podlegać pomoc makrofinansowa Unii; warunki te mają zostać określone w protokole ustaleń zawierającym harmonogram spełnienia tych warunków.

Warunki dotyczące polityki gospodarczej oraz warunki finansowe określone w protokole ustaleń muszą być zgodne z umowami lub ustaleniami, o których mowa w art. 1 ust. 3, w tym z programami w zakresie dostosowań makroekonomicznych i reform strukturalnych realizowanymi przez Ukrainę przy wsparciu MFW.

2. Warunki te mają w szczególności służyć zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i rozliczalności systemów zarządzania finansami publicznymi na Ukrainie, w tym w odniesieniu do wykorzystania pomocy makrofinansowej Unii. Podczas opracowywania środków politycznych uwzględnia się również należycie postępy we wzajemnym otwieraniu rynku, rozwój opartego na zasadach i uczciwego handlu oraz inne priorytety w kontekście unijnej polityki zewnętrznej. Komisja regularnie monitoruje postępy w osiąganiu tych celów.

3. Szczegółowe warunki finansowe pomocy makrofinansowej Unii określa umowa pożyczki, która ma zostać uzgodniona między Komisją a władzami Ukrainy.

4. W regularnych odstępach czasu Komisja ocenia, czy warunki określone w art. 4 ust. 3 są nadal spełniane, w tym, czy polityka gospodarcza Ukrainy jest zgodna z celami pomocy makrofinansowej Unii. Komisja działa w tym zakresie w ścisłej współpracy z MFW i Bankiem Światowym oraz — jeżeli jest to konieczne — z Parlamentem Europejskim i Radą.

Artykuł 4

1. Pomoc makrofinansowa Unii udostępniana jest przez Komisję dwóch transzach pożyczki, z zastrzeżeniem spełnienia warunków określonych w ust. 3. Wysokość każdej transzy określa się w protokole ustaleń. W przypadku gdy wyjątkowo okoliczności tego wymagają, pomoc makrofinansowa Unii może być udostępniona jednej transzy.

2. Kwoty pomocy makrofinansowej Unii są zabezpieczane, jeżeli jest to wymagane, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 480/2009 (5).

3. O przekazaniu każdej transzy pożyczki decyduje Komisja, przy czym jest to uzależnione od spełnienia wszystkich następujących warunków:

a)	warunku wstępnego określonego w art. 2;

b)	udokumentowania stałych zadowalających postępów we wdrażaniu programu dotyczącego polityki obejmującego środki dostosowawcze oraz środki w zakresie reformy strukturalnej wspierane przez inne niż ostrożnościowe rozwiązania MFW w zakresie kredytowania;

c)	spełnienia w określonych ramach czasowych warunków dotyczących polityki gospodarczej i warunków finansowych uzgodnionych w protokole ustaleń.

Jeżeli przewidziano wypłatę drugiej transzy, następuje ona nie wcześniej niż po upływie trzech miesięcy od przekazania pierwszej transzy.

4. Jeżeli warunki, o których mowa ust. 3, nie zostały spełnione, Komisja tymczasowo zawiesza lub anuluje wypłatę pomocy makrofinansowej Unii. W takich przypadkach Komisja informuje Parlament Europejski i Radę o przyczynach zawieszenia lub anulowania.

5. Pomoc makrofinansowa Unii jest wypłacana ukraińskiemu bankowi centralnemu.

6. Wypłatę pomocy rozpoczyna się niezwłocznie po uruchomieniu programu MFW.

Artykuł 5

1. Operacje zaciągania i udzielania pożyczek związane z pomocą makrofinansową Unii przeprowadzane są w euro z tą samą datą waluty i nie wiążą się dla Unii ze zmianą terminów wymagalności ani nie narażają jej na żadne ryzyko walutowe lub ryzyko związane ze stopami procentowymi ani na żadne inne ryzyko handlowe.

2. Jeżeli pozwalają na to okoliczności oraz jeśli Ukraina złoży stosowny wniosek, Komisja może podjąć kroki niezbędne do zapewnienia, aby do warunków udzielanej pożyczki została włączona klauzula wcześniejszej spłaty zadłużenia i aby odpowiadała jej analogiczna klauzula w warunkach zaciągania pożyczek.

3. Jeśli okoliczności pozwalają na uzyskanie korzystniejszego oprocentowania udzielonej pożyczki i jeśli Ukraina złoży stosowny wniosek, Komisja może zdecydować o refinansowaniu całości lub części zaciągniętej pierwotnie pożyczki lub może zmienić odpowiednie warunki finansowe. Operacje refinansowania lub zmiany warunków pożyczki przeprowadzane są zgodnie z ust. 1 i 4 oraz nie skutkują przedłużeniem terminu wymagalności danej pożyczki ani zwiększeniem kwoty kapitału pozostającej do spłaty na dzień refinansowania lub zmiany warunków pożyczki.

4. Ukraina pokrywa wszystkie koszty poniesione przez Unię w związku z operacjami zaciągania i udzielania pożyczek na podstawie niniejszej decyzji.

5. Komisja informuje Parlament Europejski i Radę o rozwoju sytuacji w zakresie operacji, o których mowa w ust. 2 i 3.

Artykuł 6

1. Pomoc makrofinansowa Unii jest realizowana zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (6) oraz z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 1268/2012 (7).

2. Pomoc makrofinansowa Unii jest udzielana w ramach zarządzania bezpośredniego.

3. Protokół ustaleń oraz umowa pożyczki, które mają zostać uzgodnione z władzami Ukrainy, zawierają przepisy:

zapewniające, by Ukraina regularnie sprawdzała, czy środki finansowe pochodzące z budżetu Unii zostały właściwie wykorzystane, podejmowała odpowiednie środki zapobiegające nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym oraz, w razie konieczności, podejmowała działania prawne zmierzające do odzyskania wszelkich środków dostarczonych na mocy niniejszej decyzji, które zostały niewłaściwie wykorzystane;

zapewniające ochronę interesów finansowych Unii, w szczególności przewidujące podjęcie konkretnych środków związanych z zapobieganiem nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom mającym wpływ na pomoc makrofinansową Unii, oraz ze zwalczaniem takich zjawisk, zgodnie z rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2988/95 (8), rozporządzeniem Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 (9) oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (10);

c)	wyraźnie upoważniające Komisję, w tym Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych, lub przedstawicieli tych instytucji, do przeprowadzania kontroli, w tym kontroli na miejscu i inspekcji;

d)	wyraźnie upoważniające Komisję i Trybunał Obrachunkowy do przeprowadzania — w okresie, na jaki została udostępniona pomoc makrofinansowa Unii, i po jego upływie — audytów, w tym audytów dokumentów i audytów na miejscu, takich jak ocena operacyjna; oraz

zapewniające, aby Unia była uprawniona do żądania wcześniejszej spłaty pożyczki, jeżeli stwierdzono, że w związku z zarządzaniem pomocą makrofinansową Unii Ukraina uczestniczyła w jakiejkolwiek czynności stanowiącej nadużycie finansowe lub korupcję lub w jakiejkolwiek innej nielegalnej działalności naruszającej interesy finansowe Unii.

4. W okresie udzielania pomocy makrofinansowej Unii Komisja monitoruje w drodze ocen operacyjnych prawidłowość stosowanych przez Ukrainę uregulowań finansowych, procedur administracyjnych oraz wewnętrznych i zewnętrznych mechanizmów kontroli, które są istotne dla tej pomocy.

Artykuł 7

1. Komisja jest wspierana przez komitet. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 8

1. Do dnia 30 czerwca każdego roku Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wykonania niniejszej decyzji w poprzednim roku, zawierające ocenę wykonania. Sprawozdanie zawiera:

a)	analizę postępów poczynionych w udzielaniu pomocy makrofinansowej Unii;

b)	ocenę sytuacji gospodarczej Ukrainy i jej perspektyw gospodarczych, a także ocenę postępów poczynionych we wdrażaniu środków politycznych, o których mowa w art. 3 ust. 1;

c)	informacje o związku pomiędzy warunkami dotyczącymi polityki gospodarczej określonymi w protokole ustaleń, bieżącymi wynikami gospodarczymi i budżetowymi Ukrainy a decyzjami Komisji dotyczącymi wypłaty poszczególnych transz pomocy makrofinansowej Unii.

2. Nie później niż dwa lata po upływie okresu, na jaki udostępniona została pomoc, o którym mowa w art. 1 ust. 5, Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z oceny ex post zawierające ocenę rezultatów i skuteczności udzielonej pomocy makrofinansowej Unii oraz zakresu, w jakim przyczyniła się ona do osiągnięcia celów pomocy.

Artykuł 9

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

…

(1) Decyzja Rady 2002/639/WE z dnia 12 lipca 2002 r. w sprawie udzielenia dodatkowej pomocy makrofinansowej Ukrainie (Dz.U. L 209 z 6.8.2002, s. 22).

(2) Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 646/2010/UE z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie (Dz.U. L 179 z 14.7.2010, s. 1).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

(4) Decyzja Rady 2010/427/UE z dnia 26 lipca 2010 r. określająca organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (Dz.U. L 201 z 3.8.2010, s. 30).

(5) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 480/2009 z dnia 25 maja 2009 r. ustanawiające Fundusz Gwarancyjny dla działań zewnętrznych (Dz.U. L 145 z 10.6.2009, s. 10).

(6) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).

(7) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. L 362 z 31.12.2012, s. 1).

(8) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1).

(9) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).

(10) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/91

DECYZJA WYKONAWCZA RADY 2014/216/WPZiB

z dnia 14 kwietnia 2014 r.

wykonująca decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 2,

uwzględniając decyzję Rady 2014/119/WPZiB z dnia 5 marca 2014 r. w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie (1), w szczególności jej art. 2 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	W dniu 5 marca 2014 r. Rada przyjęła decyzję 2014/119/WPZiB.

(2)	Do wykazu osób, podmiotów i organów objętych środkami ograniczającymi, zamieszczonego w załączniku do decyzji 2014/119/WPZiB, należy dodać kolejne osoby.

(3)	Ponadto należy uaktualnić dane identyfikacyjne trzech osób umieszczonych w załączniku do decyzji 2014/119/WPZiB.

(4)	Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik do decyzji 2014/119/WPZiB,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Do wykazu zamieszczonego w załączniku do decyzji 2014/119/WPZiB dodaje się osoby wymienione w załączniku I do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

W załączniku do decyzji 2014/119/WPZiB wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszej decyzji.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 14 kwietnia 2014 r.

W imieniu Rady

Przewodniczący

C. ASHTON

(1) Dz.U. L 66 z 6.3.2014, s. 26.

ZAŁĄCZNIK I

Osoby, o których mowa w art. 1

	Nazwisko (transkrypcja angielska)	Dane identyfikacyjne	Uzasadnienie	Data umieszczenia w wykazie
19.	Serhiy Arbuzov	urodzony 24 marca 1976 r., były premier Ukrainy	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014
20.	Yuriy Ivanyushchenko	urodzony 21 lutego 1959 r., poseł z ramienia Partii Regionów	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014
21.	Oleksandr Klymenko	urodzony 16 listopada 1980 r., były minister ds. dochodów i opłat	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014
22.	Edward Stavytskyi	urodzony 4 października 1972 r., były minister Ukrainy ds. paliw i energii	Osoba, wobec której wszczęto na Ukrainie postępowanie karne, aby przeprowadzić dochodzenie w sprawie przestępstw powiązanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	15.4.2014

ZAŁĄCZNIK II

Wpisy dotyczące poniższych osób wymienionych w załączniku do decyzji 2014/119/WPZiB zastępuje się następującymi wpisami:

	Nazwisko (transkrypcja angielska)	Dane identyfikacyjne	Uzasadnienie	Data umieszczenia w wykazie
9.	Oleksandr Viktorovych Yanukovych	urodzony 10 lipca 1973 r., syn byłego prezydenta, biznesmen	Osoba, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	6.3.2014
12.	Serhii Petrovych Kliuiev	urodzony 19 sierpnia 1969 r., brat Andreja Klujewa (Andreii Kliuiev), biznesmen.	Osoba, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	6.3.2014
14.	Oleksii Mykolayovych Azarov	urodzony 13 lipca 1971 r., syn byłego premiera, Mykoły Azarowa (Azarov)	Osoba, wobec której prowadzone jest na Ukrainie dochodzenie w związku z udziałem w przestępstwach związanych ze sprzeniewierzeniem ukraińskich środków publicznych i ich nielegalnym przesyłaniem poza Ukrainę.	6.3.2014

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/94

DECYZJA WYKONAWCZA KOMISJI

z dnia 11 kwietnia 2014 r.

w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki nadzwyczajne służące zwalczaniu ospy owiec w Bułgarii w 2013 r. oraz w Grecji w 2013 i 2014 r.

(notyfikowana jako dokument nr C(2014) 2334)

(Jedynie teksty w językach bułgarskim i greckim są autentyczne)

(2014/217/UE)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając decyzję Rady 2009/470/WE z dnia 25 maja 2009 r. w sprawie wydatków w dziedzinie weterynarii (1), w szczególności jej art. 3,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Ospa owiec jest wirusową chorobą zakaźną owiec i kóz wywierającą poważny wpływ na rentowność gospodarstw, w których prowadzi się chów owiec, co z kolei wywołuje zakłócenia w handlu wewnątrz Unii oraz w wywozie do państw trzecich.

(2)

W przypadku wystąpienia ogniska ospy owiec występuje ryzyko rozprzestrzenienia się czynnika chorobotwórczego w innych gospodarstwach, w których prowadzi się chów owiec w danym państwie członkowskim, a także w innych państwach członkowskich i państwach trzecich poprzez handel żywymi owcami lub otrzymanymi z nich lub od nich produktami.

(3)	W dyrektywie Rady 92/119/EWG (2) określono środki, które w przypadku wystąpienia ogniska tej choroby powinny być natychmiast wdrożone przez państwa członkowskie w trybie pilnym w celu zapobieżenia dalszemu rozprzestrzenianiu się wirusa.

(4)

Zgodnie z art. 84 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (3) zaciągnięcie zobowiązań na wydatki z budżetu Unii jest poprzedzone decyzją w sprawie finansowania przyjętą przez instytucję lub organy, którym instytucja ta przekazała uprawnienia, i ustalającą zasadnicze elementy działania obejmującego wydatki.

(5)

W decyzji 2009/470/WE określono procedury regulujące wkład finansowy Unii przeznaczony na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki nadzwyczajne. Na podstawie art. 3 tej decyzji państwa członkowskie otrzymują wkład finansowy przeznaczony na pokrycie wydatków na niektóre środki służące zwalczaniu ospy owiec.

(6)	W art. 3 ust. 6 decyzji 2009/470/WE ustanowiono zasady dotyczące wartości procentowej kosztów poniesionych przez państwo członkowskie, która może zostać pokryta w ramach wkładu finansowego Unii.

(7)	Wypłata wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki nadzwyczajne służące zwalczaniu ospy owiec podlega zasadom zawartym w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 349/2005 (4).

(8)	W Bułgarii w 2013 r. oraz w Grecji w 2013 i 2014 r. wystąpiły ogniska ospy owiec. Zgodnie z dyrektywą Rady 92/119/EWG Bułgaria i Grecja wprowadziły środki mające na celu zwalczenie tych ognisk.

(9)	Władze Bułgarii i Grecji poinformowały Komisję i pozostałe państwa członkowskie w ramach Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt o zastosowanych środkach zgodnie z przepisami Unii dotyczącymi powiadamiania o chorobie i jej zwalczania oraz o rezultatach tych środków.

(10)	Władze Bułgarii i Grecji wypełniły zatem zobowiązania techniczne i administracyjne dotyczące środków przewidziane w art. 3 ust. 4 decyzji 2009/470/WE oraz w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 349/2005.

(11)	Na tym etapie można określić dokładną kwotę wkładu finansowego Unii. Na podstawie ostatnich informacji przekazanych przez zainteresowane państwa członkowskie szacuje się, że koszty odszkodowań i wydatki operacyjne wynoszą dla Bułgarii 79 186,33 EUR, a dla Grecji 1 484 304,16 EUR.

(12)	Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Wkład finansowy Unii dla Bułgarii i Grecji

1. Przyznaje się Bułgarii wkład finansowy Unii maksymalnie do wysokości 40 000,00 EUR na pokrycie wydatków poniesionych przez to państwo członkowskie w ramach środków, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 6 decyzji 2009/470/WE, przedsięwziętych w 2013 r. w celu zwalczania ospy owiec.

2. Przyznaje się Grecji wkład finansowy Unii maksymalnie do wysokości 700 000,00 EUR na pokrycie wydatków poniesionych przez to państwo członkowskie w ramach środków, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 6 decyzji 2009/470/WE, przedsięwziętych w 2013 i 2014 r. w celu zwalczania ospy owiec.

3. Ostateczną kwotę wkładu finansowego, o którym mowa w ust. 1 i 2, ustala się w późniejszej decyzji, którą należy przyjąć zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 40 ust. 2 decyzji 2009/470/WE.

Artykuł 2

Zasady wypłaty wkładu finansowego

Grecji wypłaca się pierwszą transzę w wysokości 310 000,00 EUR, finansowaną z linii budżetowej 17 04 04 budżetu finansowego UE na 2014 r., jako część wkładu finansowego Unii, o którym mowa w art. 1 ust. 2.

Artykuł 3

Adresaci

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Bułgarii i Republiki Greckiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 11 kwietnia 2014 r.

W imieniu Komisji

Tonio BORG

Członek Komisji

(1) Dz.U. L 155 z 18.6.2009, s. 30.

(2) Dyrektywa Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzająca wspólnotowe środki zwalczania niektórych chorób zwierząt i szczególne środki odnoszące się do choroby pęcherzykowej świń (Dz.U. L 62 z 15.3.1993, s. 69).

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 z dnia 25 października 2012 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 (Dz.U. L 298 z 26.10.2012, s. 1).

(4) Rozporządzenie Komisji (WE) nr 349/2005 z dnia 28 lutego 2005 r. ustanawiające zasady dotyczące finansowania przez Wspólnotę środków stosowanych w stanach zagrożenia oraz zwalczania niektórych chorób zwierzęcych określonych w decyzji Rady 90/424/EWG (Dz.U. L 55 z 1.3.2005, s. 12).

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/96

Sprostowanie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 368/2014 z dnia 10 kwietnia 2014 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 474/2006 ustanawiające wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 108 z dnia 11 kwietnia 2014 r. )

Strona 33, podpis:

zamiast:

„Joaquín ALMUNIA”,

powinno być:

„Siim KALLAS”.

15.4.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 111/96

Sprostowanie do ostatecznego przyjęcia budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014

( Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 51 z dnia 20 lutego 2014 r. )

Strony od I/171 do I/173:

zamiast:

„Środki zróżnicowane”,

powinno być:

„Środki niezróżnicowane”.

Strona I/267, rozdział 1 2, Uwagi:

zamiast:

„(…) stopę obniżenia ryczałtowego wynoszącą 3,7 %.”,

powinno być:

„(…) stopę obniżenia ryczałtowego wynoszącą 3 %.”.

Strony od I/484 do I/493:

zamiast:

„Środki zróżnicowane”,

powinno być:

„Środki niezróżnicowane”.

Strony od I/528 do I/530, z wyjątkiem pozycji 2 2 3 8 i 2 2 3 9:

zamiast:

„Środki zróżnicowane”,

powinno być:

„Środki niezróżnicowane”.

		ISSN 1977-0766
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		L 111

Wydanie polskie	Legislacja	Rocznik 57 15 kwietnia 2014

Spis treści		II Akty o charakterze nieustawodawczym	Strona
		UMOWY MIĘDZYNARODOWE
	*	Zawiadomienie dotyczące wejścia w życie umowy o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony	1
		2014/210/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony, w odniesieniu do art. 49 ust. 3 tej umowy	2
		2014/211/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie zawarcia w imieniu Unii Europejskiej Umowy o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony, z wyjątkiem art. 49 ust. 3 tej umowy	4
		Umowa o dialogu politycznym i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republikami Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali, Hondurasu, Nikaragui i Panamy, z drugiej strony	6
		ROZPORZĄDZENIA
	*	Rozporządzenie Rady (UE) nr 380/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1284/2009 wprowadzające pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei	29
	*	Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 381/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonujące rozporządzenie (UE) nr 208/2014 w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie	33
	*	Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 382/2014 z dnia 7 marca 2014 r. uzupełniające dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących publikacji suplementów do prospektu emisyjnego ( 1 )	36
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 383/2014 z dnia 2 kwietnia 2014 r. rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Beurre de Bresse (ChNP)]	40
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 384/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Crème de Bresse (ChNP)]	42
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 385/2014 z dnia 3 kwietnia 2014 r. rejestrujące w rejestrze chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych nazwę [Elbe-Saale Hopfen (ChOG)]	44
	*	Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 386/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 329/2007 dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej	46
		Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 387/2014 z dnia 14 kwietnia 2014 r. ustanawiające standardowe wartości w przywozie dla ustalania ceny wejścia niektórych owoców i warzyw	48
		DYREKTYWY
	*	Dyrektywa Rady 2014/48/UE z dnia 24 marca 2014 r. zmieniająca dyrektywę 2003/48/WE	50
		DECYZJE
	*	Decyzja Rady 2014/212/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. zmieniająca decyzję 2013/183/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej	79
	*	Decyzja Rady 2014/213/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. zmieniająca decyzję 2010/638/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei	83
	*	Decyzja Rady 2014/214/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. zmieniająca decyzję 2013/184/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko Mjanmie/Birmie	84
		2014/215/UE
	*	Decyzja Rady z dnia 14 kwietnia 2014 r. w sprawie udzielenia pomocy makrofinansowej Ukrainie	85
	*	Decyzja wykonawcza Rady 2014/216/WPZiB z dnia 14 kwietnia 2014 r. wykonująca decyzję 2014/119/WPZiB w sprawie środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym osobom, podmiotom i organom w związku z sytuacją na Ukrainie	91
		2014/217/UE
	*	Decyzja wykonawcza Komisji z dnia 11 kwietnia 2014 r. w sprawie wkładu finansowego Unii przeznaczonego na środki nadzwyczajne służące zwalczaniu ospy owiec w Bułgarii w 2013 r. oraz w Grecji w 2013 i 2014 r. (notyfikowana jako dokument nr C(2014) 2334)	94

	Sprostowania
*	Sprostowanie do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 368/2014 z dnia 10 kwietnia 2014 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 474/2006 ustanawiające wspólnotowy wykaz przewoźników lotniczych podlegających zakazowi wykonywania przewozów w ramach Wspólnoty ( Dz.U. L 108 z 11.4.2014 )	96
*	Sprostowanie do ostatecznego przyjęcia budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2014 ( Dz.U. L 51 z 20.2.2014 )	96