20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/1

(1)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 260/2012 (3), wraz z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 924/2009 (4), stanowi ważny element procesu tworzenia jednolitego obszaru płatności w euro (SEPA), w obrębie którego nie będzie różnicy między, dokonywanymi w euro, płatnościami krajowymi i płatnościami transgranicznymi. Głównym celem rozporządzenia (UE) nr 260/2012 jest przejście z krajowych schematów polecenia przelewu i polecenia zapłaty na zharmonizowane schematy polecenia przelewu SEPA i polecenia zapłaty SEPA, między innymi w drodze udostępnienia obywatelom Unii niepowtarzalnego międzynarodowego numeru rachunku bankowego (IBAN), który może być wykorzystywany na potrzeby wszystkich denominowanych w euro transakcji polecenia przelewu SEPA i polecenia zapłaty SEPA.

(2)

W rozporządzeniu (UE) nr 260/2012 określono, że przejście na SEPA powinno nastąpić do dnia 1 lutego 2014 r., tak by zapewnić dostawcom usług płatniczych oraz użytkownikom usług płatniczych wystarczająco dużo czasu na dostosowanie swoich procedur do wymogów technicznych związanych z przejściem na polecenia przelewu SEPA i polecenia zapłaty SEPA.

(3)

Od chwili przyjęcia rozporządzenia (UE) nr 260/2012 Komisja i Europejski Bank Centralny uważnie monitorowały postępy w procesie przejścia na SEPA. Odbyły się liczne spotkania z przedstawicielami państw członkowskich, krajowych organów administracji oraz uczestników rynku. Europejski Bank Centralny regularnie publikował sprawozdania z postępów w procesie przejścia na SEPA, wykorzystując w tym celu dane dotyczące płatności gromadzone przez krajowe banki centralne. Sprawozdania te pokazują, że szereg państw członkowskich należących do strefy euro jest pod tym względem bardzo zaawansowanych i obecnie blisko 100 % poleceń przelewu jest w nich realizowanych zgodnie z wymogami SEPA. Zdecydowana większość dostawców usług płatniczych poinformowała, że spełnia już wymogi SEPA. W kilku innych państwach członkowskich wskaźniki przejścia na SEPA pozostają jednak w tyle w stosunku do oczekiwań. Jest tak zwłaszcza w przypadku polecenia zapłaty SEPA.

(4)

W dniu 14 maja 2013 r. Rada ECOFIN w swoich konkluzjach po raz kolejny podkreśliła znaczenie przejścia na SEPA. Stwierdzono, że proces przejścia na SEPA jest jeszcze daleki od zakończenia i że jego terminowe zakończenie będzie wymagało natychmiastowego podjęcia wysiłków przez wszystkich uczestników rynku. Przyjęto plan działania, w którym handlowcy, spółki, MŚP i organy administracji publicznej wezwano do natychmiastowego podjęcia konkretnych działań wewnętrznych wymaganych w celu dostosowania ich procedur oraz poinformowania klientów o swoich numerach IBAN.

(5)

Mimo znacznych wysiłków podjętych w ostatnich miesiącach przez Europejski Bank Centralny, państwa członkowskie, krajowe organy administracji oraz poszczególnych uczestników rynku, najnowsze statystyki na temat przejścia na SEPA pokazują, że ogółem w strefie euro wskaźnik przejścia na polecenia przelewu SEPA wzrósł z 40 % w czerwcu 2013 r. do około 64 % w listopadzie 2013 r., a w przypadku poleceń zapłaty SEPA wskaźnik ten osiągnął jedynie 26 %. Wprawdzie dane dotyczące poszczególnych krajów wskazują na zadowalające postępy w kilku państwach członkowskich, jednak znacząca ich grupa pozostaje znacznie w tyle w stosunku do oczekiwanego tempa przechodzenia na SEPA. Jest więc bardzo mało prawdopodobne, że z dniem 1 lutego 2014 r. wszyscy uczestnicy rynku będą spełniać wymogi SEPA.

(6)

Od dnia 1 lutego 2014 r. banki oraz inni dostawcy usług płatniczych będą zmuszeni odmawiać przetwarzania poleceń przelewu i poleceń zapłaty, które nie spełniają wymogów SEPA, gdyż wymagają tego od nich przepisy, aczkolwiek, jak to się dzieje obecnie, technicznie byliby oni w stanie przetwarzać te płatności, kontynuując stosowanie dotychczasowych schematów płatności równolegle z poleceniem przelewu SEPA i poleceniem zapłaty SEPA. Dopóki nie nastąpi pełne przejście na polecenia przelewu SEPA i polecenia zapłaty SEPA, nie można więc wykluczyć opóźnień tych płatności. Problemy te mogą dotknąć wszystkich użytkowników usług płatniczych, a w szczególności MŚP i konsumentów.

(7)

Kwestią o zasadniczym znaczeniu jest uniknięcie niepotrzebnych zakłóceń w płatnościach wynikających z faktu, iż do dnia 1 lutego 2014 r. nie udało się dokonać pełnego przejścia na SEPA. Dostawcom usług płatniczych należy zatem zezwolić, przez ograniczony okres czasu, na dalsze przetwarzanie transakcji płatniczych przy wykorzystaniu ich dotychczasowych schematów płatności, równolegle ze stosowaniem schematów polecenia przelewu SEPA i polecenia zapłaty SEPA, tak jak to czynią obecnie. Należy zatem wprowadzić okres przejściowy, który umożliwi kontynuowanie przetwarzania płatności w różnych formatach. Biorąc pod uwagę aktualne wskaźniki przejścia na SEPA oraz oczekiwane dalsze tempo tego procesu, właściwy będzie jednorazowy, dodatkowy okres przejściowy wynoszący sześć miesięcy. Takie zastosowanie zasady praw nabytych w stosunku do dotychczasowych systemów płatności, które nie spełniają wymogów SEPA, należy traktować jako środek wyjątkowy i w związku z tym okres jego obowiązywania powinien być jak najkrótszy, gdyż szybkie i pełne przejście na SEPA jest niezbędne w celu osiągnięcia pełni korzyści płynących ze zintegrowanego rynku płatności. Istotne jest również ograniczenie okresu ponoszenia przez dostawców usług płatniczych kosztów związanych z dalszym utrzymywaniem dotychczasowych schematów płatności równolegle z systemem SEPA. Dostawcy usług płatniczych, którzy już w pełni zakończyli proces przejścia na SEPA, mogą rozważyć świadczenie w okresie przejściowym usług w zakresie konwersji dla tych użytkowników usług płatniczych, którzy jeszcze tego nie dokonali. W okresie przejściowym państwa członkowskie powinny zrezygnować z nakładania sankcji na dostawców usług płatniczych, którzy realizują płatności niespełniające wymogów SEPA, oraz na użytkowników usług płatniczych, którzy nie zakończyli jeszcze procesu przejścia na SEPA.

(8)

Kilku dużych użytkowników instrumentów polecenia zapłaty poinformowało już, że planuje przejść na SEPA dopiero tuż przed datą końcową. Wszelkie opóźnienia w tych procesach przejścia na SEPA mogą prowadzić do okresowych napięć dotyczących otrzymywanych płatności i przepływów środków pieniężnych, a tym samym zasobów środków finansowych, którymi dysponują przedsiębiorstwa. Takie późne przejście na SEPA na dużą skalę może również prowadzić do innych problemów, zwłaszcza wśród banków i dostawców oprogramowania, w przypadku których należy się liczyć z ograniczoną dostępnością ich usług. Wydłużenie okresu wprowadzania nowego systemu umożliwiłoby zastosowanie bardziej stopniowego podejścia. Uczestników rynku, którzy nie rozpoczęli jeszcze wdrażania koniecznych dostosowań służących spełnieniu wymogów SEPA, wzywa się do jak najszybszego podjęcia odpowiednich działań. Uczestnicy rynku, którzy rozpoczęli już dostosowywanie swoich procedur związanych z płatnościami, powinni jednak zakończyć proces przejścia na SEPA możliwie jak najszybciej.

(9)

W związku z nadrzędnym celem, jakim jest skoordynowane i zintegrowane przejście na SEPA, właściwe jest, by okres przejściowy miał zastosowanie zarówno do polecenia przelewu SEPA, jak i do polecenia zapłaty SEPA. Różne okresy przejściowe dla polecenia przelewu SEPA i polecenia zapłaty SEPA prowadziłyby do dezorientacji wśród konsumentów, dostawców usług płatniczych, MŚP oraz innych użytkowników usług płatniczych.

(10)

Ze względu na pewność prawa oraz w celu uniknięcia jakiejkolwiek przerwy w stosowaniu rozporządzenia (UE) nr 260/2012 konieczne jest, by niniejsze rozporządzenie weszło w życie w trybie pilnym i obowiązywało z mocą wsteczną od dnia 31 stycznia 2014 r.

(11)

Z uwagi na pilność sprawy konieczne jest odstąpienie od ośmiotygodniowego terminu, o którym mowa w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 260/2012,

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/4

(1)

Unia jest jedną z umawiających się stron Międzynarodowej konwencji o ochronie tuńczyka atlantyckiego („konwencja ICCAT”) od dnia 14 listopada 1997 r. w następstwie przyjęcia decyzji Rady 86/238/EWG (2).

(2)

Konwencja ICCAT stanowi ramy dla współpracy regionalnej w zakresie ochrony tuńczyka i gatunków tuńczykopodobnych oraz zarządzania nimi na Oceanie Atlantyckim i przylegających morzach. Na mocy konwencji ICCAT ustanowiono Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego („ICCAT”), która przyjmuje środki dotyczące ochrony i zarządzania. Środki te mają moc wiążącą dla umawiających się stron.

(3)

W 1998 r. ICCAT przyjęła rezolucję 98-18 dotyczącą nieudokumentowanych i nieuregulowanych połowów tuńczyka na dużą skalę przez statki poławiające taklami na obszarze objętym konwencją. Wspomniana rezolucja określiła procedury służące identyfikacji państw, których statki poławiały tuńczyka i gatunki tuńczykopodobne w sposób obniżający skuteczność środków dotyczących ochrony i zarządzania przyjętych przez ICCAT. Rezolucja określiła również środki, które należy przyjąć, w tym, w razie konieczności, niedyskryminujące środki ograniczające handel, w celu uniemożliwienia statkom pochodzącym z tych państw kontynuowania tego rodzaju praktyk połowowych.

(4)

Po przyjęciu rezolucji 98-18 ICCAT zidentyfikowała Boliwię, Kambodżę, Gwineę Równikową, Gruzję i Sierra Leone jako państwa, których statki poławiają opastuna (Thunnus obesus) w sposób obniżający skuteczność przyjętych przez nią środków dotyczących ochrony i zarządzania. ICCAT poparła swoje ustalenia danymi dotyczącymi połowów, handlu i aktywności statków.

(5)

W związku z powyższym ICCAT zaleciła, aby umawiające się strony podjęły odpowiednie środki, spójne z postanowieniami rezolucji 98-18, w celu zakazania przywozu opastuna i produktów z niego w jakiejkolwiek formie z tych krajów.

(6)

W 2004 r. przywóz do Unii opastuna pochodzącego z Boliwii, Kambodży, Gwinei Równikowej, Gruzji i Sierra Leone został zakazany w drodze rozporządzenia Rady (WE) nr 827/2004 (3).

(7)

Podczas 14. nadzwyczajnego posiedzenia w 2004 r. ICCAT przyjęła do wiadomości wysiłki poczynione przez Kambodżę, Gwineę Równikową i Sierra Leone w celu rozwiązania problematycznych kwestii i przyjęła zalecenia znoszące środki ograniczające handel nałożone na te trzy państwa.

(8)

W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 827/2004 zostało zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 919/2005 (4) w celu zniesienia zakazu przywozu do Unii opastuna i produktów z niego z Kambodży, Gwinei Równikowej i Sierra Leone. W następstwie tej zmiany rozporządzenie (WE) nr 827/2004 zakazuje takiego przywozu juz tylko z Boliwii i Gruzji.

(9)

Ponadto na 22. regularnym corocznym posiedzeniu w 2011 r. ICCAT przyjęła do wiadomości działania podjęte przez Boliwię i Gruzję i przyjęła zalecenie 11-19 znoszące zakaz przywozu opastuna i produktów z niego, które nadal obowiązywały w stosunku do tych dwóch państw.

(10)

W związku z powyższym należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 827/2004,

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/6

(1)

Unia i państwa członkowskie postawiły sobie za cel przeciwdziałanie nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom naruszającym interesy finansowe Unii, w tym przemytowi i podrabianiu papierosów. Aby poprawić długoterminowy wpływ wydatkowania i uniknąć powielania działań, należy zapewnić ścisłą i regularną współpracę i koordynację działań na poziomie Unii oraz między organami państw członkowskich.

(2)

Działania mające na celu lepsze informowanie, szkolenia specjalistyczne, w tym analizy prawnoporównawcze oraz pomoc techniczną i naukową, w znacznym stopniu przyczyniają się do ochrony interesów finansowych Unii, a jednocześnie do osiągnięcia równoważnego poziomu ochrony w całej Unii.

(3)

Wsparcie w przeszłości tego typu działań w drodze decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 804/2004/WE (3) (program Herkules), która została zmieniona i jej okres obowiązywania został przedłużony decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 878/2007/WE (4) (program Herkules II), pozwoliło na intensyfikację działań podejmowanych przez Unię i państwa członkowskie w dziedzinie zwalczania nadużyć finansowych, korupcji i wszelkich innych nielegalnych działań naruszających interesy finansowe Unii.

(4)

Komisja przeprowadziła przegląd osiągnięć programu Herkules II i zawarła w nim sprawozdanie z kosztów i wyników programu.

(5)

W 2011 r. Komisja przeprowadziła ocenę skutków, aby ocenić zasadność kontynuacji programu.

(6)

Kontynuacja i rozwinięcie podejmowanych na poziomie Unii i państw członkowskich działań na rzecz przeciwdziałania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom naruszającym interesy finansowe Unii, w tym zwalczania przemytu i podrabiania papierosów, również z uwzględnieniem nowych wyzwań w kontekście oszczędności budżetowych, wymaga przyjęcia nowego programu (zwanego dalej „programem”).

(7)

Program powinien być realizowany z uwzględnieniem zaleceń i środków wymienionych w komunikacie Komisji z dnia 6 czerwca 2013 r. zatytułowanym „Intensyfikacja walki z przemytem papierosów i innymi formami nielegalnego handlu wyrobami tytoniowymi — Kompleksowa strategia UE”.

(8)

Program powinien być realizowany w pełnej zgodności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (5). Zgodnie z tym rozporządzeniem dotacja ma wspierać finansowo działania mające przyczynić się do osiągnięcia celu polityki Unii, a nie mieć za wyłączny cel zakup sprzętu.

(9)

Udział w programie powinien być otwarty dla państw przystępujących, krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej oraz dla krajów partnerskich objętych europejską polityką sąsiedztwa, o ile te kraje osiągnęły wystarczający poziom zbliżenia odpowiedniego ustawodawstwa i metod administracyjnych do prawodawstwa i metod administracyjnych Unii, zgodnie z ogólnymi zasadami i warunkami uczestnictwa tych państw i krajów w programach unijnych, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych, decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych umowach, jak również dla państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) uczestniczących w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG).

(10)

Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie niezależne sprawozdanie ze śródokresowej oceny realizacji programu oraz końcowe sprawozdanie z oceny dotyczące osiągnięcia celów programu. Ponadto Komisja powinna co roku przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie informacje na temat rocznej realizacji programu, w tym wyniki finansowanych działań oraz informacje na temat spójności i komplementarności z innymi stosownymi programami i działaniami na poziomie Unii.

(11)

Niniejsze rozporządzenie jest zgodne z zasadami pomocniczości i proporcjonalności. Program powinien ułatwiać współpracę między państwami członkowskimi oraz między Komisją a państwami członkowskimi w celu ochrony interesów finansowych Unii, pozwalając na skuteczniejsze wykorzystanie zasobów niż byłoby to możliwe na poziomie krajowym. Działanie na poziomie Unii jest konieczne i uzasadnione, jako że wyraźnie pomaga państwom członkowskim w zbiorowej ochronie budżetu ogólnego Unii i budżetów krajowych i zachęca do wykorzystywania wspólnych struktur Unii do zacieśnienia współpracy i intensyfikacji wymiany informacji między właściwymi organami. Program nie powinien jednak wpływać na obowiązki państw członkowskich.

(12)

Program powinien trwać siedem lat, tak by jego czas trwania był jednolity z czasem trwania wieloletnich ram finansowych określonym w rozporządzeniu Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (6).

(13)

W celu zapewnienia pewnego stopnia elastyczności w przydziale środków finansowych należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do zmian orientacyjnego przydziału tych środków finansowych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(14)

Komisja powinna przyjmować roczne programy prac obejmujące finansowane działania, kryteria kwalifikacji i udzielania zamówień oraz wyjątkowe i należycie uzasadnione przypadki – takie jak przypadki dotyczące państw członkowskich narażonych na wysokie ryzyko w odniesieniu do finansowych interesów Unii – kiedy to stosuje się maksymalny poziom współfinansowania wynoszący 90 % kosztów kwalifikowalnych. Komisja powinna omawiać z państwami członkowskimi stosowanie niniejszego rozporządzenia na posiedzeniach Komitetu Doradczego ds. Koordynacji w zakresie Nadużyć Finansowych, ustanowionego na mocy decyzji Komisji 94/140/WE (7).

(15)

Państwa członkowskie powinny starać się zwiększyć swoje wkłady finansowe w ramach poziomu współfinansowania dotacji udzielanych na podstawie programu.

(16)

Komisja powinna podjąć niezbędne kroki dla zapewnienia, by roczne programy prac były spójne i komplementarne z innymi stosownymi programami finansowanymi przez Unię, w szczególności w dziedzinie ceł, w celu zwiększenia ogólnego wpływu działań podejmowanych w ramach programu i uniknięcia wszelkiego nakładania się programu z innymi programami.

(17)

W niniejszym rozporządzeniu określono pulę środków finansowych na cały czas trwania programu, która ma stanowić główną kwotę odniesienia – w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (8) – dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas corocznej procedury budżetowej.

(18)

Należy chronić interesy finansowe Unii z zastosowaniem proporcjonalnych środków w całym cyklu wydatkowania, w tym zapobiegania nieprawidłowościom, ich wykrywania i prowadzenia dochodzeń w ich sprawie, odzyskiwania środków utraconych, nienależnie wypłaconych lub niewłaściwie wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji administracyjnych i finansowych.

(19)

Należy uchylić decyzję nr 804/2004/WE. Należy przyjąć środki przejściowe, aby umożliwić wypełnienie zobowiązań finansowych dotyczących działań realizowanych na podstawie tej decyzji i określonych w niej obowiązków w zakresie sprawozdawczości.

(20)

Należy zapewnić płynne przejście bez przerwy pomiędzy programem Herkules II a programem i dostosować czas trwania programu do rozporządzenia (UE, Euratom) nr 1311/2013. Program powinien być zatem stosowany od dnia 1 stycznia 2014 r.,

a)

rozwoju podejmowanych na poziomie Unii i państw członkowskich działań na rzecz przeciwdziałania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom naruszającym interesy finansowe Unii, w tym zwalczania przemytu i podrabiania papierosów;

b)

zacieśniania współpracy ponadnarodowej i koordynacji działań na poziomie Unii, pomiędzy organami państw członkowskich, Komisją i Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), a zwłaszcza w odniesieniu do podniesienia skuteczności i efektywności operacji transgranicznych;

c)

skutecznego zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nielegalnym działaniom naruszającym interesy finansowe Unii, poprzez oferowanie wspólnych specjalistycznych szkoleń dla pracowników administracji krajowej i regionalnej oraz dla innych zainteresowanych stron.

a)

liczba przypadków ujawnień, konfiskat i odzyskania w następstwie wykrycia nadużyć w wyniku wspólnych działań i operacji transgranicznych;

b)

wartość dodana i skuteczne wykorzystywanie współfinansowanego sprzętu technicznego;

c)

wymiana informacji między państwami członkowskimi o wynikach uzyskanych przy użyciu sprzętu technicznego;

d)

liczba i rodzaj działań szkoleniowych, w tym liczba szkoleń specjalistycznych.

a)

podniesienie aktualnych poziomów skuteczności zapobiegania nadużyciom finansowym i innym nielegalnym działaniom oraz skuteczności dochodzeń w tym zakresie poprzez zacieśnianie współpracy ponadnarodowej i multidyscyplinarnej;

b)

poprawa ochrony interesów finansowych Unii przed nadużyciami finansowymi poprzez ułatwianie wymiany informacji, doświadczeń i najlepszych praktyk, w tym wymiany personelu;

c)

intensywniejsze zwalczanie nadużyć finansowych i innych nielegalnych działań poprzez zapewnianie wsparcia technicznego i operacyjnego krajowym organom prowadzącym dochodzenia, a zwłaszcza organom celnym i organom ścigania;

d)

ograniczenie znanych obecnie rodzajów narażenia interesów finansowych Unii na nadużycia finansowe, korupcję i inne nielegalne działania, w celu ograniczenia rozwoju nielegalnej działalności gospodarczej w najważniejszych dziedzinach będących źródłem ryzyka, takich jak zorganizowane nadużycia finansowe, w tym przemyt i podrabianie papierosów;

e)

przyspieszenie rozwoju szczególnej ochrony prawnej i sądowej interesów finansowych Unii przed nadużyciami finansowymi poprzez propagowanie analiz prawnoporównawczych.

a)

krajowe lub regionalne administracje kraju uczestniczącego, o którym mowa w art. 7 ust. 1, które wspierają wzmacnianie działań na poziomie Unii w dziedzinie ochrony jej interesów finansowych;

b)

instytuty badawcze i placówki oświatowe oraz podmioty o celu niezarobkowym, o ile zostały one założone i działają co najmniej od roku, w kraju uczestniczącym, o którym mowa w art. 7 ust. 1, oraz wspierają wzmacnianie działań na poziomie Unii w dziedzinie ochrony jej interesów finansowych.

a)

państw przystępujących, krajów kandydujących i potencjalnych krajów kandydujących korzystających ze strategii przedakcesyjnej, zgodnie z ogólnymi zasadami i warunkami uczestnictwa tych państw i krajów w programach unijnych, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych, decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych umowach;

b)

krajów partnerskich objętych europejską polityką sąsiedztwa, o ile te kraje osiągnęły wystarczający poziom dostosowania odpowiedniego ustawodawstwa i metod administracyjnych do prawodawstwa i metod administracyjnych Unii. Zainteresowane kraje partnerskie uczestniczą w programie zgodnie z przepisami, które zostaną określone wraz z tymi krajami po ustanowieniu umów ramowych dotyczących ich udziału w programach unijnych;

c)

państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) uczestniczących w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG), zgodnie z warunkami ustalonymi w Porozumieniu o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

a)

świadczenia specjalistycznej pomocy technicznej na rzecz właściwych organów państw członkowskich poprzez:

b)

organizacji ukierunkowanych, specjalistycznych szkoleń, warsztatów szkoleniowych z zakresu analizy ryzyka oraz, w stosownych przypadkach, konferencji, w celu:

c)

wszelkich innych działań, nieobjętych lit. a) lub b) niniejszego artykułu, przewidzianych w rocznych programach prac, o których mowa w art. 11, jakie są niezbędne do osiągnięcia celu ogólnego, celu szczegółowego i celów operacyjnych programu ustanowionych odpowiednio w art. 3, 4 i 5.

a)

dotacji;

b)

zamówień publicznych;

c)

zwrotu kosztów uczestnictwa w działaniach organizowanych w ramach programu, poniesionych przez przedstawicieli, o których mowa w art. 7 ust. 3.

a)

do dnia 31 grudnia 2017 r., niezależne śródokresowe sprawozdanie z oceny dotyczące osiągnięcia celów wszystkich działań, wyników i skutków, efektywności i skuteczności wykorzystania zasobów oraz wartości dodanej dla Unii, pod kątem decyzji o przedłużeniu, modyfikacji lub zawieszeniu działań; w śródokresowym sprawozdaniu z oceny uwzględnia się ponadto możliwość uproszczenia, kwestie wewnętrznej i zewnętrznej spójności programu, dalszej zasadności wszystkich celów programu, a także wkład działań w realizację unijnych priorytetów w zakresie inteligentnego i trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu; uwzględnia się także wyniki oceny dotyczącej osiągnięcia celów programu Herkules II;

b)

do dnia 31 grudnia 2021 r., końcowe sprawozdanie z oceny dotyczące osiągnięcia celów programu, w tym także jego wartości dodanej; ponadto długookresowe skutki i trwałość efektów programu są oceniane pod kątem podjęcia decyzji o ewentualnym wznowieniu, modyfikacji lub zawieszeniu jakiegokolwiek kolejnego programu.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/14

(1)

Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1601/91 (3) oraz rozporządzenie Komisji (WE) nr 122/94 (4) okazały się skuteczne w regulowaniu sektora win aromatyzowanych, aromatyzowanych napojów na bazie wina i aromatyzowanych koktajli na bazie wina, („aromatyzowane produkty sektora wina”). Niemniej w świetle innowacji technologicznych, rozwoju rynków i zwiększających się oczekiwań konsumentów konieczne jest uaktualnienie przepisów dotyczących definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych niektórych aromatyzowanych produktów sektora wina, przy jednoczesnym uwzględnieniu tradycyjnych metod wyrobu.

(2)

W wyniku wejścia w życie traktatu lizbońskiego konieczne są kolejne zmiany w celu dostosowania uprawnień przekazanych Komisji na mocy rozporządzenia (EWG) nr 1601/91 do treści art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Ze względu na zakres tych zmian należy uchylić rozporządzenie (EWG) nr 1601/91 i zastąpić je niniejszym rozporządzeniem. W rozporządzeniu (WE) nr 122/94 wprowadzono przepisy dotyczące środków aromatyzujących i dodawania alkoholu mające zastosowanie do niektórych aromatyzowanych produktów sektora wina, i aby zapewnić jasność, przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(3)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 (5) ma zastosowanie do prezentacji i etykietowania aromatyzowanych produktów sektora wina, o ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej.

(4)

Aromatyzowane produkty sektora wina mają istotne znaczenie dla konsumentów, producentów oraz sektora rolniczego Unii. Środki mające zastosowanie do aromatyzowanych produktów sektora wina powinny przyczyniać się do osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony konsumentów, zapobiegania oszukańczym praktykom oraz osiągnięcia przejrzystości rynku i uczciwej konkurencji. Poprzez takie działania środki te będą służyć chronieniu renomy, którą unijne aromatyzowane produkty sektora wina zyskały na rynku wewnętrznym i światowym, nadal uwzględniając tradycyjne praktyki stosowane przy wytwarzaniu tych napojów oraz zwiększone zapotrzebowanie na ochronę i informowanie konsumenta. Wskazane jest również uwzględnienie innowacji technologicznych w odniesieniu do produktów, w przypadku których innowacje takie służą poprawie jakości, nie naruszając tradycyjnego charakteru danego aromatyzowanego produktu sektora wina.

(5)

Wyrób aromatyzowanych produktów sektora wina stanowi znaczny rynek zbytu dla sektora rolniczego Unii, co musi znaleźć odzwierciedlenie w uregulowaniach prawnych.

(6)

W interesie konsumentów niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie do wszystkich aromatyzowanych produktów sektora wina wprowadzanych do obrotu w Unii niezależnie od tego, czy zostały wytworzone w państwach członkowskich czy w państwach trzecich. W celu zachowania i zwiększenia renomy unijnych aromatyzowanych produktów sektora wina na rynku światowym przepisy przewidziane w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć również zastosowanie do aromatyzowanych produktów sektora wina wytwarzanych w Unii na wywóz.

(7)

Aby zapewnić jasność i przejrzystość prawa Unii regulującego sektor aromatyzowanych produktów sektora wina, konieczne jest wyraźne zdefiniowanie produktów objętych tym prawem, kryteriów dotyczących wyrobu, opisu, prezentacji i etykietowania aromatyzowanych produktów sektora wina, a w szczególności kryteriów dotyczących nazw handlowych. Należy również określić szczegółowe przepisy dotyczące dobrowolnego wskazania miejsca pochodzenia w uzupełnieniu przepisów zawartych w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011. Ustanowienie takich zasad zapewniłoby uregulowanie wszystkich etapów łańcucha wyrobu oraz ochronę i odpowiednie informowanie konsumentów.

(8)

Definicje aromatyzowanych produktów sektora wina powinny nadal uwzględniać tradycyjne praktyki w zakresie jakości, lecz powinny zostać uaktualnione i udoskonalone w związku z rozwojem technologicznym.

(9)

Aromatyzowane produkty sektora wina powinny być wytwarzane zgodnie z określonymi zasadami i ograniczeniami, które gwarantują spełnienie oczekiwań konsumentów w zakresie jakości i metod wyrobu. Aby spełnić normy międzynarodowe obowiązujące w przedmiotowej dziedzinie, należy ustalić metody wyrobu, przy czym Komisja powinna zasadniczo wziąć pod uwagę metody zalecane i opublikowane przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV).

(10)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1333/2008 (6) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1334/2008 (7) powinny być stosowane do aromatyzowanych produktów sektora wina.

(11)

Ponadto, aby spełnić oczekiwania konsumentów i zachować zgodność z tradycyjnymi praktykami w zakresie jakości, alkohol etylowy stosowany do wyrobu aromatyzowanych produktów sektora wina powinien być wyłącznie pochodzenia rolniczego. Zapewni to również rynek zbytu dla podstawowych produktów rolnych.

(12)

W związku ze znaczeniem i złożonością branży aromatyzowanych produktów sektora wina wskazane jest ustanowienie w odniesieniu do opisu i prezentacji tych produktów szczegółowych przepisów uzupełniających przepisy zawarte w rozporządzeniu (UE) nr 1169/2011. Te szczegółowe przepisy powinny również zapobiegać niewłaściwemu wykorzystywaniu nazw handlowych aromatyzowanych produktów sektora wina w przypadku produktów, które nie spełniają wymogów niniejszego rozporządzenia.

(13)

W celu poprawy czytelności dla konsumentów powinna istnieć możliwość uzupełniania nazw handlowych określonych w niniejszym rozporządzeniu zwyczajową nazwą produktu w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1169/2011.

(14)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 (8) ma zastosowanie między innymi do przetworzonych produktów rolnych przeznaczonych do spożycia, które obejmują również aromatyzowane produkty sektora wina. Zatem aromatyzowane produkty sektora wina spełniające kryteria określone w tym rozporządzeniu i w aktach przyjętych na jego podstawie mogą być wprowadzane do obrotu jako ekologiczne aromatyzowane produkty sektora wina.

(15)

Stosując politykę w zakresie jakości oraz w celu zapewnienia wysokiego poziomu jakości aromatyzowanych produktów sektora wina posiadających oznaczenie geograficzne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjęcia surowszych przepisów niż ustanowione w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wytwarzania, opisu, prezentacji i etykietowania wytwarzanych na ich terytorium aromatyzowanych produktów sektora wina posiadających takie oznaczenie, o ile takie przepisy są zgodne z prawem Unii.

(16)

Biorąc pod uwagę fakt, że rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 (9), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 (10) i przepisy dotyczące oznaczeń geograficznych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (11) nie stosują się do aromatyzowanych produktów sektora wina, należy określić szczegółowe przepisy dotyczące ochrony oznaczeń geograficznych aromatyzowanych produktów sektora wina. Oznaczenia geograficzne powinny być stosowane w celu określenia aromatyzowanych produktów sektora wina jako pochodzących z terytorium danego kraju lub regionu czy miejsca na tym terytorium, w przypadku gdy daną jakość, renomę czy inne cechy aromatyzowanego produktu sektora wina przypisuje się zasadniczo jego pochodzeniu geograficznemu. Takie oznaczenia geograficzne powinny być rejestrowane przez Komisję.

(17)

W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić procedurę rejestracji, zgodności, zmiany i ewentualnego unieważnienia oznaczeń geograficznych państw trzecich i Unii.

(18)

Organy państw członkowskich powinny być odpowiedzialne za zapewnianie zgodności z niniejszym rozporządzeniem oraz należy poczynić odpowiednie ustalenia umożliwiające Komisji monitorowanie i weryfikowanie tej zgodności.

(19)

W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych innych niż istotne elementów niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do określania procesów wyrobu umożliwiających otrzymywanie aromatyzowanych produktów sektora wina, kryteriów wytyczania obszarów geograficznych i zasad, ograniczeń i wyłączeń dotyczących wyrobu na takich obszarach, warunków, na jakich specyfikacja produktu może zawierać dodatkowe wymogi; określenia przypadków, w których każdy producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną oznaczenia geograficznego i ograniczeń dotyczących rodzaju wnioskodawcy, który może złożyć wniosek o taką ochronę; określenia warunków, jakie należy spełnić w związku z wnioskiem o objęcie ochroną oznaczenia geograficznego, rozpatrywania wniosków przez Komisję, procedury sprzeciwu oraz procedury zmiany specyfikacji i unieważnienia oznaczenia geograficznego; określenia warunków mających zastosowanie do wniosków transgranicznych; określenia terminu składania wniosku lub zgłoszenia, daty, od której obowiązuje ochrona i od której wchodzi w życie zmiana ochrony; określenie warunków dotyczących zmian specyfikacji produktu, w tym warunków, na jakich daną zmianę należy uznać za drobną, oraz warunków mających zastosowanie do wniosków o zatwierdzenie oraz o zmianę specyfikacji produktu o chronionym oznaczeniu geograficznym, gdy nie wiążą się one ze zmianami jednolitego dokumentu; ograniczeń dotyczących chronionej nazwy, charakteru i typu informacji podlegających zgłoszeniu w ramach wymiany informacji pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją, sposobów zgłaszania, zasad dotyczących praw dostępu do informacji lub udostępniania systemów informacyjnych oraz zasad publikacji informacji. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(20)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do metod analizy służących do określania składu aromatyzowanych produktów sektora wina; podjęcia decyzji w sprawie objęcia ochroną oznaczeń geograficznych lub w sprawie odrzucenia wniosku o taką ochronę; decyzji w sprawie unieważnienia ochrony oznaczeń geograficznych i istniejących oznaczeń geograficznych; decyzji w sprawie wniosku o zmianę specyfikacji w przypadku drobnych zmian w specyfikacjach produktu; informacji, które mają być podane w specyfikacji produktu w odniesieniu do określenia oznaczenia geograficznego; sposobów publikacji decyzji o objęciu ochroną lub odrzuceniu oznaczeń geograficznych; zasad dotyczących składania wniosków transgranicznych; zasad dotyczących kontroli i weryfikacji, które mają być przeprowadzane przez państwa członkowskie, procedury, w tym dopuszczalności, dotyczącej badania wniosków o ochronę lub dotyczącej zatwierdzania zmiany oznaczenia geograficznego i procedury, w tym dopuszczalności, dotyczącej wniosków o sprzeciw, odwołanie lub przekształcenie i składania informacji odnoszących się do istniejących oznaczeń geograficznych; kontroli administracyjnych i fizycznych, które mają być przeprowadzane przez państwa członkowskie; oraz zasad dotyczących przekazywania informacji niezbędnych do stosowania przepisu dotyczącego wymiany informacji między państwami członkowskimi a Komisją, w tym ustaleń dotyczących zarządzania informacjami podlegającymi zgłoszeniu, jak również zasad dotyczących treści, formy, czasu, częstotliwości i terminów zgłoszeń i ustaleń dotyczących przekazywania lub udostępniania informacji i dokumentów państwom członkowskim, właściwym organom w państwach trzecich lub ogółowi, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12).

(21)

Komisja powinna w drodze aktów wykonawczych i ze względu na ich specyficzny charakter, działając bez zastosowania przepisów rozporządzenia (UE) nr 182/2011, opublikować jednolity dokument w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, podjąć decyzję o tym, czy odrzucić wniosek o objęcie ochroną oznaczenia geograficznego jako niedopuszczalny, oraz ustanowić i prowadzić rejestr oznaczeń geograficznych chronionych na mocy niniejszego rozporządzenia, w tym poprzez wpisywanie do tego rejestru stosowanych już oznaczeń geograficznych lub ich usuwanie z niego.

(22)

Przy przechodzeniu od przepisów ustanowionych w rozporządzeniu (EWG) nr 1601/91 do ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu mogą pojawić się trudności, których w niniejszym rozporządzeniu nie przewidziano. W tym celu należy przekazać Komisji uprawnienie do przyjmowania niezbędnych środków przejściowych.

(23)

Należy przewidzieć wystarczającą ilość czasu oraz odpowiednie mechanizmy, aby ułatwić niezakłócone przejście od przepisów ustanowionych w rozporządzeniu (EWG) nr 1601/91 do ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. W każdym razie wprowadzanie do obrotu istniejących zapasów powinno być dozwolone po rozpoczęciu stosowania niniejszego rozporządzenia do czasu ich wyczerpania.

(24)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, czyli określenie przepisów dotyczących definicji, opisu, prezentacji i etykietowania aromatyzowanych produktów sektora wina, jak również ochrony oznaczeń geograficznych aromatyzowanych produktów sektora wina nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiar i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

1)

„nazwa handlowa” oznacza nazwę każdego z aromatyzowanych produktów sektora wina określonych w niniejszym rozporządzeniu;

2)

„opis” oznacza wykaz cech szczególnych aromatyzowanego produktu sektora wina;

3)

„oznaczenie geograficzne” oznacza określenie wskazujące na pochodzenie danego aromatyzowanego produktu sektora wina z danego regionu, konkretnego miejsca lub kraju, w przypadku gdy określoną jakość, renomę bądź inne cechy tego produktu zasadniczo przypisuje się jego pochodzeniu geograficznemu.

a)

wina aromatyzowane;

b)

aromatyzowane napoje na bazie wina;

c)

aromatyzowane koktajle na bazie wina.

a)

otrzymywany z jednego lub kilku produktów z winogron określonych w części IV pkt 5 załącznika II oraz w części II pkt 1 i 3–9 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, z wyjątkiem wina „Retsina”;

b)

w którym produkty z winogron, o których mowa w lit. a), stanowią co najmniej 75 % całkowitej objętości;

c)

do którego mógł zostać dodany alkohol;

d)

do którego mogły zostać dodane barwniki;

e)

do którego mógł zostać dodany moszcz winogronowy, częściowo sfermentowany moszcz winogronowy lub oba te produkty;

f)

który mógł zostać dosłodzony;

g)

który ma rzeczywistą zawartość alkoholu według objętości nie mniejszą niż 14,5 % obj. i nie większą niż 22 % obj. oraz całkowitą zawartość alkoholu według objętości nie mniejszą niż 17,5 % obj.

a)

otrzymywany z jednego lub kilku produktów z winogron określonych w części II pkt 1, 2 i 4–9 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, z wyjątkiem win wytwarzanych z dodaniem alkoholu oraz wina „Retsina”;

b)

w którym produkty z winogron, o których mowa w lit. a), stanowią co najmniej 50 % całkowitej objętości;

c)

do którego nie dodano żadnego alkoholu, chyba że załącznik II stanowi inaczej;

d)

do którego mogły zostać dodane barwniki;

e)

do którego mógł zostać dodany moszcz winogronowy, częściowo sfermentowany moszcz winogronowy lub oba te produkty;

f)

który mógł zostać dosłodzony;

g)

o rzeczywistej zawartości alkoholu według objętości nie mniejszej niż 4,5 % obj. i mniejszej niż 14,5 % obj.

a)

otrzymywanym z jednego lub kilku produktów z winogron określonych w części II pkt 1, 2 i 4–11 załącznika VII do rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, z wyjątkiem win wytwarzanych z dodaniem alkoholu oraz wina „Retsina”;

b)

w którym produkty sektora wina, o których mowa w lit. a), stanowią co najmniej 50 % całkowitej objętości;

c)

do którego nie dodano żadnego alkoholu;

d)

do którego mogły zostać dodane barwniki;

e)

który mógł zostać dosłodzony;

f)

o rzeczywistej zawartości alkoholu według objętości powyżej 1,2 % obj. i mniejszej niż 10 % obj.

a)

nazwę, która ma być chroniona;

b)

nazwę i adres wnioskodawcy;

c)

specyfikację produktu, o której mowa w ust. 2; oraz

d)

jednolity dokument streszczający specyfikację produktu, o której mowa w ust. 2.

a)

nazwę, która ma być chroniona;

b)

opis produktu, w szczególności jego najważniejsze cechy analityczne oraz wskazanie jego cech organoleptycznych;

c)

w stosownych przypadkach – szczególne procesy wyrobu i specyfikacje, a także odpowiednie ograniczenia obowiązujące w przypadku wyrobu tego produktu;

d)

wytyczenie granic danego obszaru geograficznego;

e)

szczegóły określające związek, o którym mowa w art. 2 pkt 3;

f)

obowiązujące wymogi ustanowione w prawie unijnym lub krajowym lub, jeżeli tak przewidziały państwa członkowskie, przez organizację zarządzającą chronionym oznaczeniem geograficznym przy uwzględnieniu faktu, że wymogi te powinny być obiektywne, niedyskryminujące i zgodne z prawem Unii;

g)

wskazanie głównego surowca, z którego uzyskuje się aromatyzowany produkt sektora wina;

h)

nazwę i adres organów lub jednostek dokonujących kontroli zgodności z wymogami specyfikacji produktu oraz ich szczegółowe zadania.

a)

publikuje jednolity dokument oraz specyfikację produktu przynajmniej w internecie; oraz

b)

przekazuje Komisji wniosek o objęcie ochroną zawierający:

a)

bieżąca sytuacja w Unii, zwłaszcza w obszarach konsumpcji;

b)

odpowiednie prawo unijne lub krajowe.

a)

wszelkim bezpośrednim lub pośrednim wykorzystaniem chronionej nazwy w celach handlowych:

b)

wszelkim niewłaściwym stosowaniem, imitacją lub przywołaniem, nawet jeśli prawdziwe pochodzenie produktu lub usługi jest podane, lub przed umieszczeniem chronionej nazwy w tłumaczeniu, w formie transkrybowanej lub transliterowanej, w tym z towarzyszącym jej określeniem takim jak: „w stylu”, „typu”, „zgodnie z metodą”, „jak wytworzone w”, „imitacja”, „o smaku”, „podobne do” i tym podobne;

c)

wszelkim innym nieprawdziwym lub wprowadzającym w błąd oznaczeniem miejsca pochodzenia, źródła, charakteru lub zasadniczych cech produktu, na wewnętrznym lub zewnętrznym opakowaniu, w materiałach reklamowych lub dokumentach związanych z danym produktem sektora wina, oraz pakowaniem produktu w pojemnik, który mógłby błędnie sugerować miejsce pochodzenia produktu;

d)

wszelkimi innymi praktykami mogącymi wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia produktu.

a)

właściwy organ lub organy, o których mowa w art. 22; lub

b)

jeden lub kilka organów kontrolnych odpowiedzialnych za weryfikację w rozumieniu art. 2 akapit drugi pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, działających jako organy kontrolujące produkty na podstawie wymogów określonych w art. 5 tego rozporządzenia.

a)

jeden lub kilka organów publicznych wyznaczonych przez państwo trzecie; lub

b)

jedną lub kilka jednostek certyfikujących.

a)

dokumentację techniczną określoną w art. 10 ust. 1;

b)

krajowe decyzje o zatwierdzeniu.

a)

kryteriów wyznaczania obszaru geograficznego; oraz

b)

zasad, ograniczeń i odstępstw dotyczących wyrobu na wyznaczonym obszarze geograficznym.

a)

przypadków, w jakich każdy producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną oznaczenia geograficznego;

b)

ograniczeń dotyczących rodzaju wnioskodawcy, który może złożyć wniosek o objęcie ochroną oznaczenia geograficznego;

c)

warunków, jakie należy spełnić w związku z wnioskiem o objęcie ochroną oznaczenia geograficznego, rozpatrywania wniosków przez Komisję, procedury sprzeciwu oraz procedury zmiany specyfikacji i unieważnienia oznaczenia geograficznego;

d)

warunków mających zastosowanie do wniosków transgranicznych;

e)

terminu składania wniosku lub zgłoszenia;

f)

terminu, od którego obowiązuje ochrona;

g)

warunków, na jakich zmianę należy uznać za drobną w rozumieniu art. 24 ust. 2;

h)

terminu wejścia w życie zmiany;

i)

warunków mających zastosowanie do wniosków o zatwierdzenie oraz o zmianę specyfikacji produktu o oznaczeniu geograficznym chronionym na mocy niniejszego rozporządzenia, gdy nie wiążą się one z jakimikolwiek zmianami jednolitego dokumentu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 lit. d).

a)

informacji, które należy podać w specyfikacji produktu w odniesieniu do związku, o którym mowa w art. 2 pkt 3, między obszarem geograficznym a produktem końcowym;

b)

sposobów udostępniania opinii publicznej wyników decyzji o objęciu ochroną lub odrzuceniu wniosku, o których mowa w art. 16;

c)

składania wniosków transgranicznych;

d)

kontroli i weryfikacji, które mają być przeprowadzane przez państwa członkowskie, w tym badań.

a)

wzorów dokumentów i formatu przekazywania danych;

b)

terminów;

c)

szczegółowych informacji dotyczących faktów, dowodu i dokumentów towarzyszących, które należy składać wraz z wnioskiem lub zgłoszeniem.

a)

charakter i rodzaj informacji, które mają być przekazywane;

b)

metody przekazywania informacji;

c)

przepisy dotyczące praw dostępu do informacji lub udostępnianych systemów informacyjnych;

d)

warunki i sposoby publikacji informacji.

a)

przepisy dotyczące dostarczania informacji niezbędnych do stosowania niniejszego artykułu;

b)

uzgodnienia w zakresie zarządzania informacjami, które mają być przekazywane oraz przepisy dotyczące treści, formy, harmonogramu, częstotliwości i terminów powiadamiania;

c)

uzgodnienia w zakresie przekazywania lub udostępniania informacji i dokumentów państwom członkowskim, właściwym organom w państwach trzecich lub do wiadomości publicznej.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/35

(1)

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 774/94 (2) powierzono Komisji uprawnienia w celu wykonania niektórych przepisów tego rozporządzenia.

(2)

Na skutek wejścia w życie Traktatu z Lizbony uprawnienia przekazane Komisji na mocy rozporządzenia (WE) nr 774/94 powinny zostać dostosowane do art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(3)

W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych innych niż istotne elementów rozporządzenia (WE) nr 774/94 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do przyjmowania zmian do przedmiotowego rozporządzenia, w przypadku dostosowania wielkości kontyngentów i innych warunków związanych z nimi ustaleń, w szczególności w drodze decyzji Rady o zawarciu umowy z jednym lub z większą liczbą państw trzecich. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(4)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania rozporządzenia (WE) nr 774/94, w odniesieniu do przyjmowania przepisów niezbędnych do zarządzania ustaleniami związanymi z kontyngentami, o których mowa w tym rozporządzeniu, należy przekazać Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (3).

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 774/94,

1)

art. 7 i 8 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 7

Komisja – w drodze aktów wykonawczych – przyjmuje przepisy niezbędne do zarządzania ustaleniami związanymi z kontyngentami, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, oraz w stosownych przypadkach:

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 8b ust. 2.

Artykuł 8

W celu wykonania zobowiązań międzynarodowych i w przypadku gdy wielkości kontyngentów i inne warunki związanych z nimi ustaleń, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, są dostosowywane przez Parlament Europejski i Radę lub przez Radę, w szczególności w drodze decyzji Rady o zawarciu umowy z jednym lub większą liczbą państw trzecich, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 8a dotyczących zmian niniejszego rozporządzenia wynikających z dostosowania”;

2)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 8a

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 8, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 9 kwietnia 2014 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed zakończeniem tego pięcioletniego okresu. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużane na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 8, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Staje się ona skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w okreslonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 8 wchodzi w życie tylko, jeśli Parlament Europejski lub Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 8b

1.   Komisję wspomaga Komitet ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych ustanowiony na mocy art. 229 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (4). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (5).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta zostaje zakończona bez rezultatu w momencie, gdy w terminie wyznaczonym na wydanie opinii zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniosek taki złoży przynajmniej jedna czwarta członków komitetu.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/38

(1)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2011 (3) Komisja jest zobowiązana do dokonania przeglądu – z zastrzeżeniem potwierdzenia jego wykonalności – warunków osiągnięcia do 2020 r. docelowego poziomu emisji wynoszącego 147 g CO2/km, w tym wzoru zawartego w załączniku I do tego rozporządzenia oraz odstępstw przewidzianych w jego art. 11. Pożądane jest, by niniejsze rozporządzenie było możliwie najbardziej neutralne z punktu widzenia konkurencyjności oraz społecznie sprawiedliwe i zgodne z zasadą zrównoważonego rozwoju.

(2)

Zważywszy na powiązanie między emisjami CO2 a zużyciem paliwa, określenie warunków zmniejszenia emisji CO2 z lekkich samochodów dostawczych może również przyczynić się – w sposób racjonalny pod względem kosztów – do zmniejszenia zużycia paliwa i związanych z tym kosztów ponoszonych przez właścicieli takich pojazdów.

(3)

Należy wyjaśnić, że do celów weryfikacji zgodności z docelowym poziomem 147 g CO2/km emisje CO2 powinny być w dalszym ciągu mierzone zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2007 (4) i zgodnie z przepisami wykonawczymi do niego oraz przy zastosowaniu innowacyjnych technologii.

(4)

Zgodnie z analizą techniczną przeprowadzoną dla celów oceny skutków technologie potrzebne do osiągnięcia docelowego poziomu emisji wynoszącego 147 g CO2/km są dostępne, a wymagane zmniejszenie emisji można osiągnąć niższym kosztem, niż to oszacowano w poprzedniej analizie technicznej przeprowadzonej przed przyjęciem rozporządzenia (UE) nr 510/2011. Ponadto zmniejszył się również dystans między obecnymi średnimi indywidualnymi emisjami CO2 z nowych lekkich samochodów dostawczych a docelowym poziomem 147 g CO2/km. Co za tym idzie, potwierdzona została wykonalność osiągnięcia tego poziomu docelowego do 2020 r.

(5)

Mając na uwadze fakt, że konieczność zapewnienia zgodności z docelowymi indywidualnymi poziomami emisji określonymi na podstawie użyteczności pojazdu oraz duże obciążenia administracyjne wynikające z procedury przyznawania odstępstwa miałyby nieproporcjonalny wpływ na najmniejszych producentów, a korzyści w zakresie zmniejszonych emisji CO2 z pojazdów sprzedawanych przez tych producentów byłyby znikome, z zakresu docelowych indywidualnych poziomów emisji i opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji powinni zostać wyłączeni producenci, którzy są odpowiedzialni za mniej niż 1 000 nowych lekkich samochodów dostawczych rejestrowanych rocznie w Unii.

(6)

Procedura przyznawania odstępstw drobnym producentom powinna zostać uproszczona w celu dopuszczenia większej elastyczności w odniesieniu do terminów składania wniosków o odstępstwo przez tych producentów oraz wydawania decyzji w ich sprawie przez Komisję.

(7)

Aby umożliwić przemysłowi motoryzacyjnemu realizowanie długoterminowych inwestycji i innowacji, pożądane jest zapewnienie wskazówek co do tego, jakie zmiany powinny być wprowadzone do rozporządzenia (UE) nr 510/2011 w odniesieniu do okresu po 2020 r. Wskazówki te powinny być oparte na ocenie niezbędnej wielkości redukcji, zgodnie z unijnymi długoterminowymi celami w zakresie klimatu i skutkami dla rozwoju racjonalnych pod względem kosztów technologii zmniejszania emisji CO2 stosowanych w lekkich samochodach dostawczych. Do 2015 r. Komisja powinna przeprowadzić przegląd tych aspektów i przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące dokonanych ustaleń. W sprawozdaniu tym powinny być zawarte, w odpowiednich przypadkach, wnioski dotyczące zmiany rozporządzenia (UE) nr 510/2011 w zakresie ustalenia wartości docelowych emisji CO2 dla nowych lekkich samochodów dostawczych po roku 2020, w tym ewentualnego ustalenia realistycznego i osiągalnego celu na rok 2025 w oparciu o kompleksową ocenę skutków regulacji, która uwzględni utrzymanie konkurencyjności przemysłu i zależnych od niego innych gałęzi przemysłu, realizując jednocześnie wyraźną redukcję emisji zgodną z długoterminowymi celami Unii w dziedzinie zmiany klimatu. Przygotowując takie wnioski, Komisja powinna zapewnić, by były one możliwie najbardziej neutralne z punktu widzenia konkurencyjności, społecznie sprawiedliwe i zgodne z zasadą zrównoważonego rozwoju.

(8)

Emisje gazów cieplarnianych związane z zaopatrzeniem w energię oraz produkcją i unieszkodliwianiem pojazdów są istotnymi elementami obecnego ogólnego śladu węglowego z transportu drogowego, a ich znaczenie może bardzo wzrosnąć w przyszłości. Należy zatem podjąć działania programowe w celu wskazania producentom optymalnych rozwiązań, uwzględniając w szczególności emisje gazów cieplarnianych powiązane z produkcją energii dostarczanej do pojazdów – takich jak energia elektryczna i paliwa alternatywne – i zapewniając, by emisje powstające podczas produkcji nie niwelowały korzyści związanych z lepszym wykorzystaniem energii przy eksploatacji pojazdów, które jest celem rozporządzenia (UE) nr 510/2011.

(9)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 510/2011 Komisja jest zobowiązana do opublikowania sprawozdania na temat dostępności danych dotyczących powierzchni postojowej i ładowności oraz ich wykorzystaniu jako parametrów użyteczności dla określenia indywidualnych docelowych poziomów emisji CO2 wyrażonych wzorami zawartymi w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 510/2011. Pomimo że dane te są dostępne i w ocenie skutków dokonano oceny ich ewentualnego wykorzystania, uznano, że najbardziej racjonalne kosztowo będzie rozwiązanie, w którym parametrem użyteczności stosowanym w przypadku docelowych wartości emisji na 2020 r. dla lekkich samochodów dostawczych pozostanie masa w stanie gotowości do jazdy.

(10)

Należy utrzymać podejście w zakresie określania docelowej wartości emisji opartą na liniowej zależności między użytecznością lekkiego samochodu dostawczego i jego docelowymi poziomami emisji CO2 wyrażonymi wzorem zawartym w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 510/2011, ponieważ takie rozwiązanie pozwala zachować różnorodność rynku lekkich samochodów dostawczych oraz zdolność producentów do sprostania różnym potrzebom konsumentów, a tym samym uniknąć nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji. Należy jednak zaktualizować to podejście, tak by odzwierciedlało ono najnowsze dostępne dane dotyczące rejestracji nowych lekkich samochodów dostawczych.

(11)

W ocenie skutków Komisja zbadała dostępność danych dotyczących powierzchni postojowej i ich wykorzystanie jako parametru użyteczności we wzorze zawartym w załączniku I do rozporządzenia (UE) nr 510/2011. Na podstawie tej oceny Komisja stwierdziła, że parametrem użyteczności stosowanym we wzorze na 2020 r. powinna być masa.

(12)

Na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/2009 (5) Komisja została zobowiązana do przeprowadzenia oceny skutków w celu dokonania przeglądu procedur badań, tak by odzwierciedlały one rzeczywiste emisje CO2 z samochodów. Rozporządzenie (UE) nr 510/2011 rozszerza ten przegląd procedur badań w celu uwzględnienia w nim lekkich samochodów dostawczych. Należy zmienić stosowany obecnie nowy europejski cykl jezdny w celu zapewnienia, by odzwierciedlał on rzeczywiste warunki jazdy, oraz uniknięcia zbyt niskiego szacowania rzeczywistego poziomu emisji CO2 i zużycia paliwa. Jak najszybciej należy uzgodnić nową, bardziej realistyczną i miarodajną procedurę kontrolną. Działania w tym kierunku polegają na opracowaniu światowej zharmonizowanej procedury badań lekkich pojazdów dostawczych (WLTP) w ramach Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych, ale nie zostały one jeszcze zakończone. Aby zapewnić, by indywidualne poziomy emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych oraz nowych lekkich samochodów dostawczych były bliższe ich wartości rzeczywistej w zwykłych warunkach użytkowania, WLTP należy stosować na jak najwcześniejszym etapie. W związku z tym w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 510/2011 określone zostały wartości dopuszczalne emisji na 2020 r. mierzone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 715/2007 i załącznikiem XII do rozporządzenia Komisji (WE) nr 692/2008 (6). Po zmianie procedur kontrolnych wartości graniczne określone w załączniku I do rozporządzenia (UE) 510/2011 powinny zostać dostosowane w celu zapewnienia porównywalnych ograniczeń dla producentów i klas pojazdów. W tym celu Komisja powinna przeprowadzić solidną analizę korelacji między nowym europejskim cyklem jezdnym a nowym cyklem testów WLTP, tak aby odzwierciedlała ona rzeczywiste warunki jazdy.

(13)

W celu zapewnienia, by rzeczywisty światowy poziom emisji był odpowiednio odzwierciedlony, a mierzone wartości CO2 były ściśle porównywalne, Komisja powinna zapewnić, by w procedurze kontrolnej elementy, które mają duży wpływ na mierzony poziom emisji CO2, były ściśle określone, aby uniemożliwić producentom wykorzystywanie elastyczności istniejącej w cyklu testowym. Należy zająć się różnicami między wartościami emisji CO2 podanymi w homologacji typu a emisjami z pojazdów przeznaczonych do sprzedaży, w tym przez uwzględnienie procedury kontrolnej w zakresie zgodności eksploatacyjnej, która powinna zapewnić niezależną kontrolę reprezentatywnej próbki pojazdów przeznaczonych do sprzedaży; należy też zająć się sposobami postępowania w przypadkach wykazanych istotnych rozbieżności między badanymi poziomami emisji CO2 a pierwotnymi wartościami emisji CO2 podanymi w homologacji typu.

(14)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie określenie warunków osiągnięcia założonego na rok 2020 zmniejszenia emisji CO2 z nowych lekkich samochodów dostawczych, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(15)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 510/2011,

1)

art. 1 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Począwszy od roku 2020, niniejsze rozporządzenie ustanawia docelowy średni poziom emisji CO2 dla nowych lekkich samochodów dostawczych rejestrowanych w Unii na poziomie 147 g CO2/km, mierzony zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 715/2007 i przepisami wykonawczymi do niego oraz przy zastosowaniu innowacyjnych technologii.”;

2)

w art. 2 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Art. 4, art. 8 ust. 4 lit. b) i c), art. 9 oraz art. 10 ust. 1 lit. a) i c) nie mają zastosowania do producentów, którzy wraz ze wszystkimi powiązanymi z nimi przedsiębiorstwami są odpowiedzialni za mniej niż 1 000 nowych lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych w Unii w poprzednim roku kalendarzowym.”;

3)

w art. 11 ust. 3 skreśla się ostatnie zdanie;

4)

w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 13 wprowadza się następujące zmiany:

6)

w art. 14 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„2a.   W przypadku niewydania opinii przez komitet, o którym mowa w ust. 1, Komisja nie może przyjąć projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.”;

7)

w załączniku I w pkt 1 dodaje się literę w brzmieniu:

„c)	od roku 2020: gdzie: M = masa pojazdu w kilogramach (kg) M0 = wartość przyjęta zgodnie z art. 13 ust. 5 a = 0,096.”.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/42

(1)

W komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowanym „Europa 2020 – strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” („strategia Europa 2020”) wzywa się do wzmocnienia pozycji obywateli, aby umożliwić im pełne uczestnictwo w rynku wewnętrznym, co wymaga zwiększenia ich możliwości i zaufania do transgranicznego nabywania towarów i usług, w szczególności przez internet.

(2)

Unia przyczynia się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów oraz umieszczenia konsumentów w sercu rynku wewnętrznego poprzez wspieranie i uzupełnianie polityk państw członkowskich w zakresie zapewniania obywatelom pełnych możliwości osiągania korzyści na rynku wewnętrznym, przy zapewnieniu im bezpieczeństwa i należytej ochrony ich interesów prawnych i ekonomicznych za pomocą konkretnych działań.

(3)

Wieloletni program na rzecz konsumentów na lata 2014–2020 („program”) powinien przyczynić się do zapewnienia konsumentom wysokiego poziomu ochrony, a także powinien w pełni wspierać realizację ambitnych celów strategii Europa 2020 pod względem wzrostu i konkurencyjności poprzez uwzględnienie zidentyfikowanych w strategii Europa 2020 konkretnych zagadnień dotyczących agendy cyfrowej dla Europy w celu zapewnienia, aby cyfryzacja doprowadziła do rzeczywistego zwiększenia satysfakcji konsumentów, trwałego wzrostu gospodarczego poprzez przejście do bardziej zrównoważonych modeli konsumpcji, włączenia społecznego poprzez uwzględnienie szczególnej sytuacji konsumentów podatnych na zagrożenia oraz potrzeb starzejącego się społeczeństwa, a także inteligentnych regulacji, między innymi poprzez działania monitorujące rynek konsumencki, które mają ułatwiać tworzenie inteligentnych i ukierunkowanych regulacji.

(4)

Komunikat Komisji z dnia 22 maja 2012 r. zatytułowany „Europejski program na rzecz konsumentów – Zwiększanie zaufania i pobudzanie wzrostu gospodarczego” („program na rzecz konsumentów”) określa ramy strategiczne dla unijnej polityki ochrony konsumentów w nadchodzących latach poprzez wspieranie interesów konsumentów we wszystkich politykach Unii. Celem programu na rzecz konsumentów jest stworzenie strategii, za pomocą której działania polityczne będą efektywnie i skutecznie wspierać konsumentów przez całe ich życie poprzez zapewnianie bezpieczeństwa udostępnianych im produktów i usług, informowanie i edukowanie konsumentów, wspieranie reprezentujących ich podmiotów, umacnianie ich praw, umożliwianie dostępu do wymiaru sprawiedliwości i dochodzenia roszczeń, a także zapewnienie egzekwowania przepisów dotyczących konsumentów.

(5)

Niedawne spowolnienie gospodarcze obnażyło szereg niedociągnięć i przypadków braku spójności na rynku wewnętrznym, co miało niekorzystny wpływ na zaufanie konsumentów i obywateli. Chociaż należy uznać ograniczenia budżetowe, jakim podlega obecne funkcjonowanie Unii, to jednak Unia powinna zapewnić odpowiednie środki finansowe umożliwiające realizację celów programu i powinna wspierać w związku z tym strategię Europa 2020.

(6)

Usunięcie pozostałych nieuzasadnionych i nieproporcjonalnych przeszkód w prawidłowym funkcjonowaniu rynku wewnętrznego oraz zwiększenie zaufania obywateli do systemu, w szczególności przy zakupach transgranicznych, są warunkiem ukończenia tworzenia rynku wewnętrznego. Unia powinna dążyć do stworzenia właściwych warunków, aby umocnić pozycję konsumentów, wyposażając ich w wystarczające narzędzia, wiedzę i kompetencje do podejmowania rozważnych i świadomych decyzji, a także podnosząc poziom świadomości konsumentów.

(7)

W niniejszym rozporządzeniu uwzględnia się otoczenie gospodarcze, społeczne i techniczne oraz pojawiające się wyzwania, które są z nim powiązane. W szczególności celem działań finansowanych w ramach programu będzie podejmowanie kwestii związanych z globalizacją, cyfryzacją, rosnącym poziomem złożoności decyzji, jakie muszą podejmować konsumenci, potrzebą przejścia do bardziej zrównoważonych modeli konsumpcji, starzeniem się społeczeństwa, wykluczeniem społecznym oraz sytuacją konsumentów podatnych na zagrożenia. Priorytetową kwestią jest włączanie interesów konsumentów do wszystkich polityk Unii zgodnie z art. 12 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Koordynacja z innymi politykami i programami Unii stanowi kluczowy element służący zapewnieniu pełnego uwzględnienia interesów konsumentów w innych politykach. W celu promowania synergii oraz unikania nakładania się działań należy przewidzieć w ramach innych funduszy i programów unijnych wsparcie finansowe dla włączania interesów konsumentów do dziedzin, których dotyczą te fundusze i programy.

(8)

Program powinien zapewniać wysoki poziom ochrony wszystkim konsumentom, ze szczególnym uwzględnieniem konsumentów podatnych na zagrożenia, aby uwzględnić ich szczególne potrzeby i zwiększyć ich zdolności, do czego wzywa rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie strategii na rzecz wzmocnienia praw szczególnie wrażliwych konsumentów (4). W szczególności program powinien zapewnić, aby konsumenci podatni na zagrożenia mieli dostęp do informacji o towarach i usługach, co da im równe szanse dokonywania swobodnych i świadomych wyborów, zwłaszcza że konsumenci podatni na zagrożenia mogą mieć trudności w uzyskaniu dostępu do informacji dla konsumentów i zrozumieniu ich, a tym samym mogą być wprowadzani w błąd.

(9)

Program powinien w szczególności uwzględniać kwestię dzieci, w tym poprzez współpracę z zainteresowanymi stronami w celu zapewnienia zobowiązania ich do kierowania do małoletnich odpowiedzialnej reklamy, w szczególności w celu zwalczania wprowadzających w błąd reklam internetowych.

(10)

Działania powinny zostać ustanowione w programie, który zapewni unijne ramy ich finansowania. Zgodnie z art. 54 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 (5) niniejsze rozporządzenie ma stanowić podstawę prawną tych działań i realizacji programu. Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie oraz kontynuację działań finansowanych na mocy decyzji nr 1926/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6).

(11)

Ważne jest, aby poprawić ochronę konsumentów. Aby osiągnąć ten cel ogólny, należy ustanowić cele szczegółowe w dziedzinie bezpieczeństwa, informowania i edukowania konsumentów oraz wsparcia dla organizacji konsumenckich na poziomie Unii, praw i dochodzenia roszczeń, a także egzekwowania praw konsumentów. Znaczenie i wpływ środków podejmowanych w ramach programu należy systematycznie poddawać monitorowaniu i ocenie, aby ułatwić bardziej przemyślane kształtowanie polityki w interesie konsumentów. W celu oceny polityki ochrony konsumentów, a zwłaszcza konkretnych skutków przyjętych środków, należy opracować wskaźniki, których wartość należy jednak rozpatrywać w szerszym kontekście.

(12)

Ważne jest, aby zwiększyć zaufanie konsumentów. Aby osiągnąć ten cel, należy zwiększyć zakres działania, w szczególności poprzez odpowiednie wsparcie finansowe dla organizacji konsumenckich na poziomie Unii oraz europejskich centrów konsumenckich, biorąc pod uwagę to, że odgrywają one ważną rolę w przekazywaniu konsumentom informacji o przysługujących im prawach i służeniu pomocą w tym zakresie, wspieraniu konsumentów w sporach konsumenckich, zwłaszcza w zakresie dostępu do odpowiednich mechanizmów rozstrzygania sporów, a także w promowaniu interesów konsumentów w ramach właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Tego rodzaju organizacje i centra powinny mieć możliwość zwiększenia ochrony i zaufania konsumentów poprzez podejmowanie działań w terenie i nadając indywidualny charakter pomocy, informacjom i edukacji.

(13)

Niezbędne jest zapewnienie kwalifikowalnych działań, które przyczynią się do osiągnięcia tych celów.

(14)

Niezbędne jest określenie kategorii potencjalnych beneficjentów kwalifikujących się do przyznania dotacji.

(15)

Niniejsze rozporządzenie obejmuje finansową kwotę odniesienia dla programu, w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (7), bez naruszenia uprawnień budżetowych Parlamentu Europejskiego i Rady ustanowionych w TFUE.

(16)

Mając na uwadze zasady należytego zarządzania finansami, przejrzystości i elastyczności w realizacji programu, należy zezwolić na kontynuację agencji wykonawczej, jeżeli spełnione są wszystkie wymogi określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 58/2003 (8).

(17)

Wydatki ponoszone przez Unię i państwa członkowskie w dziedzinie bezpieczeństwa konsumentów, ich edukacji, praw i egzekwowania tych praw powinno się lepiej koordynować w celu zapewnienia komplementarności, większej skuteczności i zauważalności, a także w celu osiągnięcia większej synergii budżetowej.

(18)

Porozumienie o Europejskim Obszarze Gospodarczym przewiduje współpracę w dziedzinie ochrony konsumentów między Unią i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, oraz państwami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu uczestniczącymi w Europejskim Obszarze Gospodarczym, z drugiej strony. Należy również umożliwić otwarcie programu dla uczestnictwa innych państw, w szczególności państw sąsiadujących z Unią oraz państw ubiegających się o członkostwo w Unii, kandydujących do niej lub przystępujących do Unii.

(19)

W kontekście realizacji programu, a także zważywszy na globalizację łańcucha produkcji i rosnącą wzajemną zależność rynków, należy zachęcać do współpracy z państwami trzecimi nieuczestniczącymi w programie, z uwzględnieniem wszelkich stosownych umów zawieranych między tymi państwami a Unią.

(20)

Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dostosowywania wskaźników określonych w załączniku II, aby uwzględnić zmiany w ramach ustawodawczych w dziedzinie ochrony konsumentów, oraz w odniesieniu do zmiany załącznika I poprzez usunięcie poszczególnych odnośnych działań w celu uwzględnienia wyników przedstawionych przez Komisję w sprawozdaniu z oceny. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(21)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do przyjmowania rocznych programów prac. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (9). Mając na uwadze, że program nie zawiera kryteriów bezpieczeństwa produktów, lecz ma na celu zapewnienie wsparcia finansowego narzędziom służącym realizacji polityki bezpieczeństwa produktów, a także zważywszy na stosunkowo niewielkie kwoty, należy zastosować procedurę doradczą.

(22)

Interesy finansowe Unii powinny być chronione przez cały cykl wydatkowania za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków w zakresie zapobiegania nieprawidłowościom, ich wykrywania oraz dochodzeń w ich sprawie, a także odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji administracyjnych i finansowych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012.

(23)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na transgraniczny charakter kwestii związanych z tymi celami możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(24)

Należy uchylić decyzję nr 1926/2006/WE.

(25)

Należy zapewnić sprawne przejście, bez przerw, między programem działań Wspólnoty w dziedzinie polityki ochrony konsumentów (2007–2013), ustanowionym decyzją nr 1926/2006/WE, a niniejszym programem, w szczególności w odniesieniu do kontynuacji wieloletnich środków oraz oceny wyników poprzedniego programu i dziedzin, które wymagają większej uwagi. Ponadto należy dostosować czas trwania niniejszego programu z czasem trwania wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 ustanowionych w rozporządzeniu Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (10). W związku z tym niniejszy program należy stosować od dnia 1 stycznia 2014 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2021 r., środki w ramach pomocy technicznej i administracyjnej powinny, w razie konieczności, obejmować wydatki związane z zarządzaniem działaniami, które nie zostały w pełni zrealizowane do końca 2020 r.,

a)

cel I - Bezpieczeństwo: wzmocnienie i zwiększenie bezpieczeństwa produktów poprzez skuteczny nadzór rynku w całej Unii.

Do pomiarów realizacji tego celu posłuży w szczególności działalność i skuteczność unijnego systemu wczesnego ostrzegania o niebezpiecznych produktach konsumenckich (RAPEX);

b)

cel II – Informowanie i edukowanie konsumentów oraz wsparcie dla organizacji konsumenckich: podniesienie poziomu edukacji, informacji i świadomości konsumentów na temat ich praw, opracowanie bazy dowodowej do celów polityki ochrony konsumentów, zapewnienie wsparcia organizacjom konsumenckim, w tym z uwzględnieniem szczególnych potrzeb konsumentów podatnych na zagrożenia;

c)

cel III – Prawa i dochodzenie roszczeń: rozwijanie i umacnianie praw konsumentów, w szczególności poprzez inteligentne działania regulacyjne i poprawę dostępu do prostego, skutecznego, odpowiedniego i taniego dochodzenia roszczeń, w tym poprzez alternatywne metody rozstrzygania sporów.

Do pomiarów realizacji tego celu posłuży w szczególności korzystanie z alternatywnych metod rozstrzygania sporów podczas rozstrzygania sporów transgranicznych oraz działalność ogólnounijnego internetowego systemu rozstrzygania sporów, a także wyrażona w procentach liczba konsumentów, którzy podejmują działania w odpowiedzi na napotkany problem;

d)

cel IV – Egzekwowanie prawa: wspieranie egzekwowania praw konsumentów poprzez zacieśnienie współpracy między krajowymi organami odpowiedzialnymi za egzekwowanie prawa oraz wspieranie konsumentów poprzez zapewnianie im porad.

Do pomiarów realizacji tego celu posłuży poziom przepływu informacji i skuteczność współpracy w ramach sieci współpracy w zakresie ochrony konsumenta oraz działalność europejskich centrów konsumenckich, a także poziom wiedzy na ich temat wśród konsumentów.

Udzielanie konsumentom informacji wysokiej jakości oraz zaangażowanie konsumentów stanowią międzysektorowy priorytet, dlatego też, w miarę możliwości, wyraźnie uwzględnia się je we wszystkich sektorowych celach i działaniach finansowanych w ramach programu.

a)

w ramach celu I – Bezpieczeństwo:

b)

w ramach celu II – Informowanie i edukowanie konsumentów oraz wsparcie dla organizacji konsumenckich:

c)

w ramach celu III – Prawa i dochodzenie roszczeń:

d)

w ramach celu IV – Egzekwowanie prawa:

a)

są organizacjami pozarządowymi nienastawionymi na zysk, niezależnymi od interesów branżowych, komercyjnych, biznesowych lub innych kolidujących interesów, a ich główne cele i działania obejmują promowanie i ochronę zdrowia, bezpieczeństwa oraz interesów ekonomicznych i prawnych konsumentów w Unii;

b)

zostały upoważnione do reprezentowania interesów konsumentów na poziomie Unii przez organizacje w co najmniej połowie państw członkowskich, które – zgodnie z przepisami lub praktykami krajowymi – reprezentują konsumentów i działają na poziomie regionalnym lub krajowym.

a)

są organizacjami pozarządowymi, nienastawionymi na zysk, niezależnymi od interesów branżowych, komercyjnych i biznesowych lub innych kolidujących interesów, a ich główne cele i działania obejmują promowanie i ochronę zdrowia, bezpieczeństwa oraz interesów ekonomicznych i prawnych konsumentów;

b)

prowadzą wszystkie spośród następujących działań: zapewniają formalną strukturę umożliwiającą przedstawicielom konsumentów z Unii i państw trzecich udział w dyskusjach politycznych i kształtowaniu polityk, organizują spotkania z urzędnikami i organami regulacyjnymi w celu promowania i obrony interesów konsumentów w organach publicznych, określają wspólne kwestie i wyzwania dotyczące konsumenta, promują punkt widzenia konsumentów w kontekście stosunków dwustronnych między Unią i państwami trzecimi, przyczyniają się do wymiany i rozpowszechniania wiedzy fachowej i faktów dotyczących kwestii konsumenckich w Unii i państwach trzecich oraz opracowują zalecenia dotyczące polityki.

a)

są organami pozarządowymi, nienastawionymi na zysk, niezależnymi od interesów branżowych, komercyjnych, biznesowych lub innych kolidujących interesów, a ich główne cele i działania obejmują promowanie i ochronę interesów konsumentów;

b)

działają co najmniej w połowie państw członkowskich.

a)

państw Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu uczestniczących w Europejskim Obszarze Gospodarczym, zgodnie z warunkami ustanowionymi w Porozumieniu o Europejskim Obszarze Gospodarczym;

b)

państw trzecich, w szczególności państw przystępujących lub kandydujących oraz potencjalnych kandydatów oraz państw objętych europejską polityką sąsiedztwa, zgodnie z ogólnymi zasadami i warunkami ich uczestnictwa w programach unijnych określonymi w odpowiednich umowach ramowych, decyzjach rady stowarzyszenia lub podobnych umowach.

a)

dotacje na działalność organizacji konsumenckich na poziomie Unii, jak określono w art. 5 ust. 1 - maksymalnie 50 % kosztów kwalifikowalnych;

b)

dotacje na działalność podmiotów międzynarodowych zajmujących się promowaniem zasad i polityk, które przyczyniają się do realizacji celów programu, jak określono w art. 5 ust. 2 - maksymalnie 50 % kosztów kwalifikowalnych;

c)

dotacje na funkcjonowanie podmiotów na poziomie Unii utworzonych w celu koordynowania działań w zakresie egzekwowania prawa w dziedzinie bezpieczeństwa produktów oraz uznawanych w tym celu przez prawodawstwo Unii, jak określono w art. 5 ust. 3 - maksymalnie 95 % kosztów kwalifikowalnych;

d)

dotacje na działania dla podmiotów ogólnounijnych przeznaczone na wspieranie opracowywania kodeksów postępowania, najlepszych praktyk, wytycznych dotyczących porównywania cen, jakości produktu i zrównoważonego charakteru, jak określono w art. 5 ust. 4 – maksymalnie 50 % kosztów kwalifikowalnych;

e)

dotacje na organizowanie przedsięwzięć prezydencji dotyczących unijnej polityki ochrony konsumentów dla organów krajowych państwa członkowskiego sprawującego przewodnictwo składów Rady, innych niż Rada do Spraw Zagranicznych, lub podmiotów wyznaczonych przez to państwo członkowskie – maksymalnie 50 % kosztów kwalifikowalnych;

f)

dotacje na działania dla organów państw członkowskich odpowiedzialnych za sprawy konsumentów oraz dla odpowiednich organów uczestniczących państw trzecich zgodnie z art. 7, jak określono w art. 5 ust. 6 – maksymalnie 50 % kosztów kwalifikowalnych, z wyjątkiem działań o wyjątkowej użyteczności: w takim przypadku wkład Unii w koszty kwalifikowalne nie przekracza 70 %;

g)

dotacje na wymianę urzędników odpowiedzialnych za egzekwowanie prawa, którzy pochodzą z państw członkowskich i uczestniczących państw trzecich zgodnie z art. 7, jak określono w art. 5 ust. 7, pokrywające koszty podróży i diet;

h)

dotacje na działania dla podmiotów, które zostały wyznaczone przez państwo członkowskie lub państwo trzecie, o którym mowa w art. 7, jak określono w art. 5 ust. 8 – maksymalnie 70 % kosztów kwalifikowalnych;

i)

dotacje na działalność krajowych podmiotów zajmujących się skargami konsumentów, jak określono w art. 5 ust. 9 - maksymalnie 50 % kosztów kwalifikowalnych.

a)

w odniesieniu do dotacji udzielonych organom i zgłoszonych Komisji do celów rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 – bierze w nich udział co najmniej sześć państw członkowskich lub dotyczą one naruszeń, które powodują lub mogą powodować szkody w dwóch lub większej liczbie państw członkowskich;

b)

w odniesieniu do dotacji udzielonych organom odpowiedzialnym za bezpieczeństwo produktów – bierze w nich udział co najmniej dziesięć państw członkowskich uczestniczących w europejskiej sieci organów państw członkowskich właściwych do spraw bezpieczeństwa produktów, o której mowa w art. 10 dyrektywy 2001/95/WE, lub przyczyniają się do realizacji działań w zakresie nadzoru rynku w dziedzinie bezpieczeństwa produktów konsumenckich przewidzianych w unijnych aktach prawnych.

a)

realizację działań zgodnie z art. 4 i załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia oraz indykatywny przydział zasobów finansowych;

b)

harmonogram planowanych zaproszeń do składania ofert i zaproszeń do składania wniosków.

a)

do dnia 30 września 2017 r.:

b)

do dnia 31 grudnia 2017 r., w stosownych przypadkach, przedkłada wniosek ustawodawczy lub, z zastrzeżeniem ust. 3, przyjmuje akt delegowany.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/57

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 2008/97 (2) przyznano Komisji uprawnienia w zakresie przyjmowania szczegółowych zasad stosowania szczególnych ustaleń przy przywozie oliwy z oliwek i innych produktów rolnych pochodzących z Turcji. Przyznano w nim również Komisji uprawnienia w zakresie przyjmowania dostosowań do tego rozporządzenia w przypadku, gdy szczególne ustalenia określone w odpowiednim układzie o stowarzyszeniu uległy zmianie.

(2)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 779/98 (3) przyznano Komisji uprawnienia w zakresie przyjmowania specjalnych szczegółowych zasad stosowania systemu przywozu w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) pochodzących z Turcji i dopuszczonych do przywozu do Unii na podstawie warunków ustanowionych w decyzji nr 1/98 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja (4).

(3)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 1506/98 (5) przyznano Komisji uprawnienia w zakresie uchylania środków zawieszenia, o których mowa w tym rozporządzeniu, z chwilą zniesienia barier w preferencyjnym wywozie z Unii do Turcji.

(4)

W wyniku wejścia w życie traktatu z Lizbony uprawnienia przekazane Komisji na podstawie rozporządzeń (WE) nr 2008/97, (WE) nr 779/98 i (WE) nr 1506/98 należy dostosować do postanowień art. 290 i 291 TFUE.

(5)

W celu uzupełnienia lub zmiany niektórych, innych niż istotne, elementów rozporządzenia (WE) nr 2008/97 należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmian tego rozporządzenia, niezbędnych w przypadku gdy obecne warunki szczególnych ustaleń określone w układzie o stowarzyszeniu uległy zmianie, w szczególności w zakresie kwot, oraz w przypadku zawarcia nowego układu. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(6)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania rozporządzeń (WE) nr 2008/97, (WE) nr 779/98 i (WE) nr 1506/98 należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (6).

(7)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenia (WE) nr 2008/97, (WE) nr 779/98 i (WE) nr 1506/98,

1)

art. 7 i 8 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 7

Komisja – w drodze aktów wykonawczych – przyjmuje zasady niezbędne do stosowania szczególnych ustaleń dotyczących przywozu, określonych w niniejszym rozporządzeniu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 8b ust. 2.

Artykuł 8

W celu przestrzegania zobowiązań międzynarodowych oraz jeżeli Rada postanowi zatwierdzić zmiany obecnych warunków szczególnych ustaleń określonych w układzie o stowarzyszeniu lub zawrzeć nowy układ, Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 8a w odniesieniu do wynikających stąd zmian przedmiotowego rozporządzenia.”;

2)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 8a

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 8, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 9 kwietnia 2014 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w artykule 8, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 8 wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 8b

1.   Komisję wspomaga Komitet ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych ustanowiony na mocy art. 229 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (7). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (8).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu gdy, przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to co najmniej jedna czwarta członków komitetu.

1)

art. 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Komisja – w drodze aktów wykonawczych – przyjmuje zasady niezbędne do stosowania systemu przywozu w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, pochodzących z Turcji i przywożonych do Unii na podstawie warunków określonych w decyzji nr 1/98 Rady Stowarzyszenia WE-Turcja. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 2a ust. 2.”;

2)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 2a

1.   Komisję wspomaga Komitet ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych ustanowiony na mocy art. 229 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (9). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (10).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu gdy, przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to co najmniej jedna czwarta członków komitetu.

1)

art. 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Komisja – w drodze aktów wykonawczych – znosi środki zawieszenia, o których mowa w art. 2, z chwilą zniesienia barier w preferencyjnym wywozie z Unii do Turcji. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 3a ust. 2.”;

2)

dodaje się artykuł w następującym brzmieniu:

„Artykuł 3a

1.   Komisję wspomaga Komitet ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych ustanowiony na mocy art. 229 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 (11). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (12).

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3.   W przypadku gdy opinia komitetu ma być uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez osiągnięcia rezultatu gdy, przed upływem terminu na wydanie opinii, zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniesie o to co najmniej jedna czwarta członków komitetu.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/61

(1)

Uzyskanie całościowego obrazu rozwoju inwestycji w infrastrukturę energetyczną w Unii ma kluczowe znaczenie dla rozwoju unijnej polityki energetycznej oraz dla tego, aby Komisja mogła wykonywać swoje zadania w dziedzinie energii. Dostępność regularnie dostarczanych i aktualnych danych oraz informacji powinna umożliwić Komisji przeprowadzenie niezbędnych porównań i ocen oraz zaproponowanie odpowiednich środków na podstawie właściwych danych liczbowych i analiz, w szczególności w odniesieniu do przyszłej równowagi między podażą energii a popytem na nią.

(2)

Krajobraz energetyczny w Unii i poza nią uległ w ostatnich latach znacznym zmianom, co sprawiło, że inwestycje w infrastrukturę energetyczną stały się kluczową kwestią dla zagwarantowania zaopatrzenia Unii w energię, funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz przejścia na niskoemisyjny system energetyczny, które Unia rozpoczęła.

(3)

Nowa sytuacja na rynku energii wymaga znacznych inwestycji w różne rodzaje infrastruktury we wszystkich sektorach energetycznych, a także rozwijania nowych rodzajów infrastruktury i nowych technologii, które mają być wprowadzane na rynek. Liberalizacja sektora energetycznego oraz dalsza integracja rynku wewnętrznego nadają podmiotom gospodarczym większą rolę w zakresie inwestycji. Jednocześnie nowe wymogi polityki, takie jak cele dotyczące koszyka paliw, spowodują zmiany polityki państw członkowskich w odniesieniu do rozbudowy lub modernizacji infrastruktury energetycznej.

(4)

W tym kontekście należy poświęcić więcej uwagi inwestycjom w infrastrukturę energetyczną w Unii, szczególnie w celu przewidywania problemów, promowania najlepszych praktyk i zapewnienia większej przejrzystości w zakresie przyszłego rozwoju systemu energetycznego Unii.

(5)

Komisja, a w szczególności jej jednostka odpowiedzialna za obserwację rynku energii, powinna zatem dysponować dokładnymi danymi oraz informacjami na temat projektów inwestycyjnych, w tym planów wycofania infrastruktury z eksploatacji, dotyczących najbardziej istotnych elementów systemu energetycznego Unii.

(6)

Dane oraz informacje dotyczące przewidywalnych zmian zdolności w zakresie produkcji, przesyłu i składowania oraz projektów w różnych sektorach energetyki mają duże znaczenie dla Unii i są ważne dla inwestycji w przyszłości. Należy zatem zapewnić, aby Komisja była powiadamiana o projektach inwestycyjnych, w przypadku których prace w zakresie budowy lub wycofywania z eksploatacji już się rozpoczęły lub co do których podjęto już ostateczną decyzję inwestycyjną.

(7)

Na mocy art. 41 i 42 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej (Traktat Euratom) przedsiębiorstwa mają obowiązek zgłaszania swoich projektów inwestycyjnych. Niezbędne jest uzupełnianie takich informacji, w szczególności o okresowe sprawozdania na temat realizacji projektów inwestycyjnych. Takie dodatkowe obowiązki w zakresie składania sprawozdań nie naruszają przepisów art. 41–44 Traktatu Euratom. Należy jednak w miarę możliwości unikać podwójnego obciążania przedsiębiorstw.

(8)

Aby Komisja dysponowała spójnym obrazem przyszłych zmian w całym systemie energetycznym Unii, niezbędne są zharmonizowane ramy składania sprawozdań w odniesieniu do projektów inwestycyjnych, oparte na aktualnych kategoriach oficjalnych danych oraz informacji przekazywanych przez państwa członkowskie.

(9)

W tym celu państwa członkowskie powinny zgłaszać Komisji dane oraz informacje na temat projektów inwestycyjnych w infrastrukturze energetycznej planowanych lub będących w trakcie budowy na ich terytorium dotyczących produkcji, składowania i przesyłu ropy naftowej, gazu ziemnego, energii elektrycznej, w tym energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, energii elektrycznej z węgla kamiennego i węgla brunatnego, oraz kogeneracji energii elektrycznej i ciepła użytkowego, produkcji biopaliw, oraz wychwytywania, przesyłu i składowania dwutlenku węgla. Państwa członkowskie powinny również zgłaszać Komisji dane oraz informacje na temat projektów inwestycyjnych dotyczących gazowych i elektroenergetycznych połączeń międzysystemowych z państwami trzecimi. Odnośne przedsiębiorstwa powinny podlegać obowiązkowi zgłaszania danemu państwu członkowskiemu takich danych oraz informacji.

(10)

Uwzględniając ramy czasowe projektów inwestycyjnych w sektorze energetycznym, przedkładanie sprawozdań raz na dwa lata powinno być wystarczające.

(11)

Celem uniknięcia nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych i zminimalizowania kosztów dla państw członkowskich i przedsiębiorstw, szczególnie małych i średnich przedsiębiorstw, niniejsze rozporządzenie powinno umożliwiać zwolnienie państw członkowskich i przedsiębiorstw z wymogów w zakresie składania sprawozdań, pod warunkiem że równoważne informacje zostały już przekazane Komisji na mocy aktów prawnych Unii w sektorze energetycznym, służących osiągnięciu celów dotyczących konkurencyjnych rynków energii w Unii, trwałości systemu energetycznego Unii oraz bezpieczeństwa dostaw energii do Unii. Należy zatem unikać jakiegokolwiek powielania wymogów w zakresie składania sprawozdań określonych w trzecim pakiecie dotyczącym rynku wewnętrznego w zakresie energii elektrycznej i gazu ziemnego. Aby zmniejszyć obciążenie w zakresie składania sprawozdań, Komisja powinna udzielić państwom członkowskim wsparcia w celu wyjaśnienia, w których przypadkach uznaje ona, że dane lub informacje, które zostały jej wcześniej zgłoszone na mocy innych aktów prawnych, spełniają wymagania niniejszego rozporządzenia.

(12)

Komisja, a w szczególności jej jednostka odpowiedzialna za obserwację rynku energii, powinna mieć możliwość podjęcia wszelkich odpowiednich kroków w celu przetwarzania danych oraz zapewnienia łatwego i bezpiecznego zgłaszania danych, a w szczególności w celu stosowania zintegrowanych narzędzi i procedur informatycznych, które powinny gwarantować poufność danych lub informacji zgłaszanych Komisji.

(13)

Ochronę osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez państwa członkowskie reguluje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 95/46/WE (3), natomiast ochronę osób fizycznych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych przez Komisję reguluje rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 45/2001 (4). Niniejsze rozporządzenie nie narusza tych przepisów.

(14)

Państwa członkowskie – lub wyznaczone przez nie podmioty – oraz Komisja powinny chronić poufność danych oraz informacji objętych tajemnicą handlową. Dlatego państwa członkowskie lub wyznaczone przez nie podmioty powinny – z wyjątkiem danych i informacji dotyczących transgranicznych projektów przesyłowych – agregować takie dane oraz informacje na szczeblu krajowym przed przekazaniem ich Komisji. Jeżeli jest to wymagane, Komisja powinna następnie agregować te dane w taki sposób, aby uniemożliwić ujawnienie lub wywnioskowanie jakichkolwiek szczegółowych informacji dotyczących poszczególnych przedsiębiorstw lub instalacji.

(15)

Komisja, a w szczególności jej jednostka odpowiedzialna za obserwację rynku energii, powinna zapewniać okresowe międzysektorowe analizy zmian strukturalnych i perspektyw systemu energetycznego Unii, a w razie potrzeby bardziej szczegółowe analizy niektórych aspektów tego systemu energetycznego. Analizy te powinny w szczególności przyczyniać się do poprawy bezpieczeństwa energetycznego poprzez określenie potencjalnych niedoborów w zakresie infrastruktury i inwestycji w celu uzyskania równowagi pomiędzy podażą energii a popytem na nią. Analizy powinny także stanowić wkład w dyskusje na szczeblu Unii na temat infrastruktur energetycznych i dlatego powinny być przekazywane Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu oraz być udostępniane zainteresowanym stronom.

(16)

Małe i średnie przedsiębiorstwa planując swoje inwestycje, będą mogły korzystać z międzysektorowych analiz Komisji oraz danych i informacji publikowanych przez Komisję na mocy niniejszego rozporządzenia.

(17)

Komisja może korzystać z pomocy ekspertów z państw członkowskich lub innych właściwych ekspertów w celu wypracowania wspólnego rozumienia potencjalnych braków w zakresie infrastruktury i związanego z nimi ryzyka oraz wspierania przejrzystości w odniesieniu do przyszłych zmian, co jest szczególnie istotne dla nowych podmiotów na rynku.

(18)

Niniejsze rozporządzenie powinno zastąpić rozporządzenie Rady (UE, Euratom) nr 617/2010 (5), którego nieważność stwierdził Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 6 września 2012 r. (6) i którego skutki miały zostać utrzymane do czasu wejścia w życie nowego rozporządzenia. Tak więc z chwilą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia unieważnienie rozporządzenia (UE, Euratom) nr 617/2010 orzeczone przez Trybunał Sprawiedliwości powinno stać się skuteczne. Ponadto rozporządzenie Rady (WE) nr 736/96 (7), które zostało uchylone unieważnionym rozporządzeniu (UE, Euratom) nr 617/2010, powinno zostać uchylone niniejszym rozporządzeniem.

(19)

Format i szczegóły techniczne zgłoszenia Komisji danych oraz informacji o projektach inwestycyjnych dotyczących infrastruktury energetycznej są określone w rozporządzeniu Komisji (UE, Euratom) nr 833/2010 (8). Rozporządzenie (UE, Euratom) nr 833/2010 stosuje się nadal do czasu jego zmiany, która nastąpi po przyjęciu niniejszego rozporządzenia.

(20)

Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na ich rozmiary i skutki możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów,

1)

„infrastruktura” oznacza wszelkie instalacje lub części instalacji związane z produkcją, przesyłem i składowaniem, w tym połączenia międzysystemowe między Unią a państwami trzecimi;

2)

„projekty inwestycyjne” oznaczają projekty mające na celu:

3)

„ostateczna decyzja inwestycyjna” oznacza decyzję podjętą na poziomie przedsiębiorstwa, aby ostatecznie przeznaczyć środki na etap inwestycyjny danego projektu;

4)

„etap inwestycyjny” oznacza etap, w którym ma miejsce budowa lub wycofywanie z eksploatacji i ponoszone są koszty kapitałowe; etap inwestycyjny nie obejmuje etapu planowania;

5)

„etap planowania” oznacza etap, w którym przygotowuje się realizację projektu i który obejmuje, w stosownych przypadkach, ocenę wykonalności, badania przygotowawcze i techniczne, uzyskanie koncesji i zezwoleń i w którym ponoszone są koszty kapitałowe;

6)

„projekty inwestycyjne w trakcie budowy” oznaczają projekty inwestycyjne, których budowa się rozpoczęła i w odniesieniu do których ponoszone są koszty kapitałowe;

7)

„wycofanie z eksploatacji” oznacza etap, w którym infrastruktura zostaje na stałe wycofana z eksploatacji;

8)

„produkcja” oznacza wytwarzanie energii elektrycznej oraz przetwarzanie paliw, w tym biopaliw;

9)

„przesył” oznacza transport źródeł energii lub produktów lub dwutlenku węgla poprzez sieć, a w szczególności poprzez:

10)

„wychwytywanie” oznacza proces wychwytywania dwutlenku węgla z instalacji przemysłowych w celu składowania go;

11)

„składowanie” oznacza stałe lub czasowe magazynowanie energii lub źródeł energii w obiektach naziemnych lub podziemnych lub w składowiskach geologicznych lub hermetyczne przechowywanie dwutlenku węgla w podziemnych formacjach geologicznych;

12)

„przedsiębiorstwo” oznacza każdą osobę fizyczną lub osobę prawną ustanowioną na podstawie prawa prywatnego lub publicznego, która podejmuje decyzje dotyczące projektów inwestycyjnych lub realizuje projekty inwestycyjne;

13)

„źródła energii” oznaczają:

14)

„organ specjalny” oznacza organ, któremu na mocy aktu prawnego Unii w sektorze energetycznym powierzono przygotowanie i przyjęcie ogólnounijnych wieloletnich planów rozwoju sieci oraz planów inwestycyjnych dotyczących infrastruktury energetycznej, taki jak europejska sieć operatorów systemów przesyłowych energii elektrycznej („ENTSO-E”), o której mowa w art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 714/2009 (9) oraz europejska sieć operatorów systemów przesyłowych gazu („ENTSO-G”), o której mowa w art. 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 715/2009 (10);

15)

„dane zagregowane” oznaczają dane zgromadzone na poziomie jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby.

a)

dane państwo członkowskie lub wyznaczony przez nie podmiot zgłosiły już Komisji dane lub informacje równoważne z danymi oraz informacjami wymaganymi na mocy niniejszego rozporządzenia oraz wskazały datę tego zgłoszenia i właściwy akt prawny; lub

b)

przygotowanie wieloletniego planu inwestycyjnego dotyczącego infrastruktury energetycznej na poziomie Unii powierzone jest organowi specjalnemu, który gromadzi do tego celu dane oraz informacje równoważne z danymi oraz informacjami wymaganymi na mocy niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku do celów niniejszego rozporządzenia organ specjalny zgłasza Komisji wszystkie istotne dane oraz informacje.

a)

wielkość zdolności na etapie planowania lub budowy;

b)

rodzaj i główne parametry infrastruktury lub zdolności na etapie planowania lub budowy, w tym, w stosownych przypadkach, lokalizację transgranicznych projektów przesyłowych;

c)

przewidywany rok oddania do eksploatacji;

d)

rodzaj wykorzystywanych źródeł energii;

e)

instalacje zdolne do reagowania na kryzysy związane z bezpieczeństwem dostaw, takie jak urządzenia umożliwiające przesył w dwie strony lub przejście na inny rodzaj paliwa; oraz

f)

urządzenia w ramach systemów wychwytywania dwutlenku węgla lub instalacje mechanizmów wychwytywania i składowania dwutlenku węgla.

a)

rodzaj i zdolność danej infrastruktury; oraz

b)

przewidywany rok wycofania z eksploatacji.

a)

całkowitą wielkość zainstalowanych zdolności produkcyjnych, przesyłowych i składowania, które są dostępne na początku danego roku sprawozdawczego lub które zostają wyłączone na okres przekraczający trzy lata; oraz

b)

odpowiednie informacje dotyczące opóźnień lub przeszkód w realizacji projektu inwestycyjnego, jeśli państwa członkowskie, wyznaczone przez nie podmioty lub właściwy organ specjalny posiadają takie informacje.

a)

określenie potencjalnych przyszłych luk między popytem na energię a jej podażą, które mają znaczenie dla polityki energetycznej Unii, w tym dla funkcjonowania rynku wewnętrznego energii, z naciskiem na ewentualne przyszłe niedostatki i wady w infrastrukturze produkcji i przesyłu;

b)

określenie przeszkód dla inwestycji oraz promowanie najlepszych praktyk w celu usunięcia tych przeszkód; oraz

c)

zapewnienie większej przejrzystości dla uczestników rynku i ewentualnych nowych podmiotów na rynku.

a)

ewentualne rozszerzenie zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, aby objąć nim:

b)

kwestię możliwości obniżenia progów dla instalacji energii odnawialnej.

20.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 84/69

(1)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 2368/2002 (2) ustanawia wspólnotowy system certyfikacji oraz kontroli przywozu i wywozu surowca diamentowego dla celów wprowadzenia w życie systemu certyfikacji Procesu Kimberley.

(2)

Grenlandia nie jest częścią terytorium Unii, niemniej jednak znajduje się w wykazie krajów i terytoriów zamorskich zawartym w załączniku II do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Zgodnie z art. 198 TFUE celem stowarzyszenia krajów i terytoriów zamorskich z Unią jest promowanie rozwoju gospodarczego i społecznego krajów i terytoriów zamorskich oraz ustanowienie ścisłych stosunków gospodarczych między nimi a Unią jako całością.

(3)

Decyzja Rady 2014/136/UE (3) określa przepisy i procedury umożliwiające Grenlandii uczestnictwo w systemie certyfikacji Procesu Kimberley dla handlu surowcem diamentowym poprzez jej współpracę z Unią. Taka współpraca pogłębiłaby stosunki gospodarcze między sektorem produkcji diamentów Unii i Grenlandii, w szczególności umożliwiłaby Grenlandii prowadzenie wywozu surowca diamentowego zaopatrzonego w świadectwa UE wydane dla celów systemu certyfikacji, przyczyniającego się do rozwoju gospodarczego Grenlandii.

(4)

Należy zmienić rozporządzenie (WE) nr 2368/2002 w celu wprowadzenia decyzji 2014/136/UE w życie oraz w szczególności umożliwienia włączenia Grenlandii do systemu certyfikacji.

(5)

W związku z tym Grenlandia nie będzie mogła przyjmować przywozu lub wywozu surowca diamentowego do lub spoza terytorium Unii bez ważnego certyfikatu. Zmiany zawarte w niniejszym rozporządzeniu umożliwią wywóz surowca diamentowego z Grenlandii do państw trzecich, o ile wywożony towar będzie zaopatrzony w świadectwo UE.

(6)

Ponadto, oprócz już obowiązującego wymogu przedstawienia dowodu poświadczającego, że przywozu danego surowca diamentowego do Unii dokonano zgodnie z prawem, należy wprowadzić wymóg alternatywny dotyczący diamentów wykopanych lub wydobytych w Grenlandii, których nigdy wcześniej nie poddawano wywozowi, w szczególności dotyczący dowodu poświadczającego taki stan rzeczy.

(7)

Ponadto należy wprowadzić zmiany do szczegółowych uzgodnień dotyczących przekazywania surowca diamentowego organom Unii do weryfikacji, rozszerzając na Grenlandię zakres specjalnych przepisów dotyczących tranzytu, umożliwiając udział Grenlandii w pracach Komitetu do spraw wykonania rozporządzenia (WE) nr 2368/2002, uczestnictwo Grenlandii w procesie Kimberley oraz współpracę z państwami członkowskimi za pośrednictwem Komisji.

(8)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do rozporządzenia (WE) nr 2368/2002,