9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/1

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 236/2012 nakłada pewne środki w odniesieniu do krótkiej sprzedaży i swapów ryzyka kredytowego. Art. 42 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 uprawnia Komisję do przyjęcia aktów delegowanych w celu uzupełnienia przepisów wspomnianego rozporządzenia zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Niniejszy akt delegowany uzupełnia i zmienia niektóre elementy inne niż istotne.

(2)

Przepisy niniejszego rozporządzenia są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ progi powodujące obowiązek zgłoszenia i publikacji oraz określanie niepokrytych swapów ryzyka kredytowego zależą od definicji i metod obliczania pozycji krótkich, natomiast przepisy w sprawie znacznych spadków wartości instrumentów finansowych i płynności rynków długu państwowego oraz przepisy dotyczące określania niekorzystnych zdarzeń są ze sobą nierozerwalnie powiązane. W celu zapewnienia spójności między tymi przepisami dotyczącymi krótkiej sprzedaży, które powinny wejść w życie jednocześnie, wszystkie przepisy wymagane rozporządzeniem (UE) nr 236/2012 powinny zostać przyjęte w jednym rozporządzeniu.

(3)

Rozporządzenie (UE) nr 236/2012 zawiera niektóre definicje. Do celów jasności i pewności prawnej należy przyjąć przepisy uzupełniające w odniesieniu do definicji w art. 2 ust. 1, w szczególności precyzujące, kiedy osoba fizyczna lub prawna jest uznawana za właściciela instrumentu finansowego na potrzeby definicji krótkiej sprzedaży, oraz precyzujące, kiedy osoba fizyczna lub prawna „posiada” akcję lub instrument dłużny na potrzeby rozporządzenia (UE) nr 236/2012. Przepisy precyzujące mają zagwarantować, że rozporządzenie (UE) nr 236/2012 przyniesie zamierzone skutki w spójny sposób, pomimo zróżnicowanych podejść w przepisach państw członkowskich. W państwach członkowskich pojęcia własności i posiadania w odniesieniu do papierów wartościowych nie są obecnie zharmonizowane, zaś przepisy rozporządzenia (UE) nr 236/2012 mają dotyczyć jedynie krótkiej sprzedaży i pozostawać bez uszczerbku dla wszelkich wprowadzanych w przyszłości zmian prawnych, takich jak harmonizacja prawodawstwa.

(4)

Rozporządzenie (UE) nr 236/2012 nakłada na osoby fizyczne lub prawne posiadające lub zajmujące pozycje krótkie netto z tytułu akcji i długu państwowego ograniczenia i obowiązki, takie jak wymogi dotyczące zgłaszania i publikacji. Istnieje wiele sposobów posiadania i wyceniania pozycji długich i krótkich z tytułu akcji i długu państwowego. W celu zapewnienia spójnego podejścia i skuteczności pomiarów pozycji krótkich z tytułu akcji i długu państwowego konieczne jest zatem dalsze określenie metody obliczania pozycji krótkich netto. Przedmiotem krótkiej sprzedaży mogą być pojedyncze instrumenty lub koszyki długu państwowego, jest zatem konieczne określenie sposobu, w jaki krótkie sprzedaże dotyczące koszyków są uwzględniane w tych obliczeniach. W celu zapewnienia wiarygodnego podejścia do obliczania pozycji krótkich netto, konieczne jest, by podejście stosowane do określania pozycji długich było bardziej restrykcyjne niż podejście do określania pozycji krótkich z tytułu akcji. Ponieważ wartość niektórych instrumentów finansowych zależy od zmian cen instrumentów bazowych, konieczne jest określenie, w jaki sposób należy to uwzględniać. Określono metodę dostosowaną o współczynnik delta, ponieważ jest to powszechnie przyjęta praktyka.

(5)

Pozycje krótkie netto są obliczane poprzez odniesienie do długich i krótkich pozycji posiadanych przez osoby fizyczne lub prawne. Pozycje długie i krótkie mogą jednak znajdować się w posiadaniu różnych podmiotów wchodzących w skład grupy lub w różnych funduszach zarządzanych przez zarządzającego funduszem. Znaczne pozycje krótkie netto mogą zostać ukryte przez podzielenie ich między podmioty wchodzące w skład grupy lub między różne fundusze. Aby ograniczyć omijanie przepisów oraz zagwarantować, że zgłaszanie i publikacja pozycji krótkich zapewnia dokładny i reprezentatywny obraz sytuacji, należy wprowadzić bardziej szczegółowe przepisy określające metodę obliczania pozycji krótkich netto dla podmiotów wchodzących w skład grupy oraz dla zarządzających funduszem. W celu zapewnienia skuteczności tych przepisów konieczne jest zdefiniowanie znaczenia strategii inwestycyjnej, tak by wyjaśnić, które pozycje krótkie podmiotów wchodzących w skład grupy oraz które pozycje krótkie funduszy powinny być łączone. Należy również zdefiniować pojęcie działalności zarządzania celem wyjaśnienia, które pozycje krótkie funduszy powinny być łączone. W celu zapewnienia dokonania zgłoszenia konieczne jest określenie, które podmioty wchodzące w skład grupy lub różnych funduszy są zobowiązane do przeprowadzenia obliczeń i dokonania zgłoszenia.

(6)

Rozporządzenie (UE) nr 236/2012 nakłada ograniczenia dotyczące zawierania niepokrytych transakcji na swapach ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego, ale dopuszcza swapy ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego dla celów uzasadnionego zabezpieczenia. Możliwe jest zabezpieczenie szeregu różnych aktywów i zobowiązań przy użyciu swapów ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego, jednakże rozróżnienie między uzasadnionym zabezpieczeniem a spekulacją w wielu przypadkach może być trudne. Konieczne jest zatem szczegółowe i dodatkowe określenie przypadków, w których swap ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego może zostać uznany za pokryty. W przypadku gdy w spójny sposób należy określić ilościowy pomiar korelacji, należy stosować proste, powszechnie przyjęte i rozumiane środki, takie jak współczynnik korelacji liniowej, obliczony jako stosunek kowariancji dwóch zmiennych do wyniku ich standardowych odchyleń. Dopasowanie aktywów i zobowiązań w celu stworzenia doskonałego zabezpieczenia jest w praktyce trudne ze względu na zróżnicowane charakterystyki poszczególnych aktywów i zobowiązań, jak również zmienność ich wartości. W rozporządzeniu (UE) nr 236/2012 wprowadzono wymóg proporcjonalnego podejścia do przyjmowanych środków i przy definiowaniu niepokrytych swapów ryzyka kredytowego, jest zatem konieczne, aby określić, w jaki sposób należy wprowadzać w życie to proporcjonalne podejście w odniesieniu do aktywów i zobowiązań zabezpieczonych pokrytym swapem ryzyka kredytowego. Ponieważ rozporządzenie (UE) nr 236/2012 nie określa konkretnego stopnia korelacji koniecznego w odniesieniu do pokrytej pozycji z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego, konieczne jest doprecyzowanie, że korelacja ta powinna być znacząca.

(7)

Rozporządzenie (UE) nr 236/2012 wymaga, aby osoba fizyczna lub prawna, która posiada pozycję krótką netto z tytułu długu państwowego w wysokości przekraczającej pewien próg, zgłaszała te pozycje właściwemu organowi. Konieczne jest zatem właściwe określenie tego progu. Minimalne wartości, które nie miałyby znaczącego wpływu na odnośny rynek długu państwowego, nie powinny być objęte wymogiem zgłaszania, a przy wyznaczaniu wysokości progu należy uwzględnić między innymi płynność każdego rynku obligacji państwowych i wysokość niewykupionego długu państwowego, jak również cele tego środka.

(8)

Dane wymagane do obliczenia progów powodujących obowiązek zgłoszenia pozycji krótkich netto dotyczących wyemitowanego długu państwowego nie będą dostępne w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. W związku z tym, celem określenia podstawowego progu powodującego obowiązek zgłoszenia w dniu publikacji należy stosować dwa kryteria, tj. po pierwsze, łączną wartość niewykupionego wyemitowanego długu państwowego emitenta długu państwowego, a po drugie, istnienie płynnego rynku terminowego dla tego długu państwowego. Kiedy odpowiednie dane dotyczące wszystkich kryteriów będą dostępne, należy przyjąć skorygowane wysokości progów.

(9)

W przypadku gdy płynność na rynku długu państwowego spadnie poniżej pewnego progu, na potrzeby stymulowania płynności na tym rynku możliwe jest tymczasowe zawieszenie ograniczeń nakładanych na inwestorów dokonujących niepokrytej krótkiej sprzedaży długu państwowego. W przypadku znacznego spadku wartości instrumentu finansowego w systemie obrotu właściwe organy mogą zakazać lub ograniczyć krótką sprzedaż danego instrumentu finansowego lub w inny sposób ograniczyć transakcje na danym instrumencie. Istnieje wiele różnych instrumentów i konieczne jest określenie progów dla poszczególnych kategorii instrumentów finansowych, biorąc pod uwagę różnice między instrumentami i różne zmienności ich odpowiednich rynków.

(10)

W niniejszym rozporządzeniu nie określono progu dla znacznego spadku wartości ceny jednostki notowanego UCITS, ponieważ mimo że cena ta może podlegać znacznym wahaniom w systemie obrotu, podlega ona przepisowi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (2), który utrzymuje ceny na poziomie zbliżonym do wartości aktywów netto UCITS. Nie określa się również żadnych innych progów dla znacznego spadku wartości instrumentów pochodnych innych niż te określone w niniejszym rozporządzeniu.

(11)

W niniejszym rozporządzeniu doprecyzowano uprawnienia interwencyjne w odniesieniu do niekorzystnych zdarzeń lub okoliczności zarówno właściwych organów, jak i Europejskiego Organu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (EUNGiPW), ustanowionego i wykonującego swoje uprawnienia zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (3). W celu zapewnienia spójnego podejścia, przy jednoczesnym umożliwieniu podejmowania odpowiednich działań, które należy podjąć w przypadku wystąpienia nieprzewidzianych niekorzystnych zdarzeń lub okoliczności, konieczny jest wykaz tych zdarzeń.

(12)

Do celów pewności prawa konieczne jest, aby niniejsze rozporządzenie weszło w życie tego samego dnia, co rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 919/2012 (4),

—

art. 2 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania definicji własności i krótkiej sprzedaży,

—

art. 3 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania przypadków i metody obliczania pozycji krótkiej netto i definicji posiadania,

—

art. 4 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania niepokrytych pozycje z tytułu swapów ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego oraz metody obliczania w odniesieniu do grup i działalności zarządzania funduszem,

—

art. 7 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania progu powodującego obowiązek zgłoszenia w odniesieniu do znaczących pozycji krótkich z tytuły długu państwowego,

—

art. 13 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania progu płynności powodującego zawieszenie ograniczeń dotyczących krótkiej sprzedaży długu państwowego,

—

art. 23 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania pojęcia znacznych spadków wartości instrumentów finansowych innych niż akcje płynne,

—

art. 30 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 w celu doprecyzowania kryteriów i czynników, które należy wziąć pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o przypadkach, w których występują niekorzystne zdarzenia lub okoliczności, o których mowa w art. 18–21 i w art. 27, oraz zagrożenia, o których mowa w art. 28 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 236/2012.

a)

„grupa” oznacza podmioty prawne, które są przedsiębiorstwami kontrolowanymi w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. f) dyrektywy 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (5), oraz pojedynczą osobę fizyczną lub prawną kontrolującą takie przedsiębiorstwo;

b)

„emitent ponadnarodowy” oznacza emitenta w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. d) ppkt (i), (iv), (v) oraz (vi) rozporządzenia (UE) nr 236/2012.

a)

sprzedaży instrumentów finansowych, które zostały przeniesione na mocy umowy pożyczki papierów wartościowych lub umowy z udzielonym przyrzeczeniem odkupu papierów wartościowych, pod warunkiem że papiery wartościowe zostaną zwrócone lub przenoszący zażąda zwrotu papierów wartościowych, tak aby możliwe było dokonanie rozrachunku w odpowiednim terminie;

b)

sprzedaży instrumentu finansowego przez osobę fizyczną lub prawną, która nabyła instrument finansowy przed sprzedażą, ale nie przyjęła dostawy tego instrumentu finansowego w momencie sprzedaży, pod warunkiem że instrument finansowy będzie dostarczony w odpowiednim czasie, tak aby możliwe było dokonanie rozrachunku w odpowiednim terminie;

c)

sprzedaży instrumentu finansowego przez osobę fizyczną lub prawną, która wykonała opcję lub podobne roszczenie na tym instrumencie finansowym, pod warunkiem że instrument finansowy będzie dostarczony w odpowiednim czasie, tak aby możliwe było dokonanie rozrachunku w odpowiednim terminie.

a)

osoba fizyczna lub prawna jest właścicielem akcji lub instrumentu dłużnego zgodnie z art. 3 ust. 1;

b)

zgodnie z przepisami obowiązującymi w odniesieniu do danej sprzedaży istnieje wymagalne roszczenie do przeniesienia na osobę fizyczną lub prawną prawa własności do akcji lub instrumentu dłużnego.

a)

nieistotne jest, czy uzgodniono rozrachunek pieniężny czy dostawę fizyczną aktywów bazowych;

b)

pozycje krótkie z tytułu instrumentów finansowych, stanowiących podstawę do roszczenia w stosunku do niewyemitowanych akcji, praw do subskrypcji, obligacji zamiennych i innych porównywalnych instrumentów, nie są uznawane za pozycje krótkie przy obliczaniu pozycji krótkiej netto.

a)

„strategia inwestycyjna” oznacza strategię, realizowaną przez podmiot zarządzający w odniesieniu do konkretnego emitenta, która ma na celu uzyskanie pozycji krótkiej netto lub pozycji długiej netto poprzez dokonywanie transakcji na różnych instrumentach finansowych wyemitowanych przez danego emitenta lub związanych z danym emitentem;

b)

„działalność zarządzania” oznacza zarządzanie funduszami, niezależnie od ich formy prawnej, i zarządzanie portfelem zgodnie z upoważnieniem inwestora na zasadzie uznaniowej i indywidualnej, w przypadku gdy portfele te obejmują jeden lub większą liczbę instrumentów finansowych;

c)

„podmiot zarządzający” oznacza osobę prawną lub podmiot prawny, w tym oddział, dział lub departament, który zarządza na zasadzie uznaniowej funduszami lub portfelami zgodnie z upoważnieniem.

a)

uwzględnienia pozycje funduszy i portfeli, zarządzanie którymi zostało mu powierzone przez stronę trzecią;

b)

wyklucza pozycje funduszy i portfeli, zarządzanie którymi powierzył on stronie trzeciej.

(i)

żaden podmiot prawny wchodzący w skład grupy nie osiągnął ani nie przekroczył żadnego progu powodującego obowiązek zgłoszenia lub ujawnienia;

(ii)

próg powodujący obowiązek zgłoszenia lub ujawnienia został osiągnięty lub przekroczony jednocześnie przez samą grupę i jakikolwiek z podmiotów prawnych wchodzących w skład tej grupy.

a)

w odniesieniu do zabezpieczeń na potrzeby art. 4 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 236/2012 swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego nie uznaje się za pozycję niepokrytą zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 236/2012 i służy on jako zabezpieczenie przed ryzykiem spadku wartości aktywów lub zobowiązań skorelowanych z ryzykiem obniżenia wartości długu państwowego, do którego odnosi się swap ryzyka kredytowego i w przypadku gdy te aktywa lub zobowiązania odnoszą się do podmiotów sektora publicznego lub prywatnego w tym samym państwie członkowskim;

b)

pozycji z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego, w której aktywa lub zobowiązania odnoszą się do podmiotów sektora publicznego lub prywatnego w tym samym państwie członkowskim co emitent długu państwowego, do którego odnosi się swap ryzyka kredytowego, nie uznaje się za niepokrytą zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 236/2012, w przypadku gdy pozycja ta:

c)

pozycji z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego, w przypadku gdy aktywa i zobowiązania odnoszą się do emitenta długu państwowego, a emitent długu państwowego, do którego odnosi się swap ryzyka kredytowego, jest gwarantem lub akcjonariuszem, nie uznaje się za niepokrytą zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 236/2012, w przypadku gdy pozycja ta:

a)

w przypadku gdy spółka dominująca posiada siedzibę w jednym państwie członkowskim, a spółka zależna w innym państwie członkowskim, zaś pożyczka została dokonana na rzecz jednostki zależnej. Jeżeli istnieje wyraźne lub dorozumiane wsparcie jakości kredytowej spółki zależnej przez spółkę dominującą, dopuszcza się zakup swapów ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego raczej w państwie członkowskim jednostki dominującej, niż w państwie członkowskim jednostki zależnej;

b)

w przypadku gdy dominująca spółka holdingowa jest właścicielem lub kontroluje spółkę zależną prowadzącą działalność w innym państwie członkowskim. Jeżeli spółka dominująca jest emitentem obligacji, ale właścicielem zabezpieczanych aktywów i przychodów jest jednostka zależna, dopuszcza się zakup swapów ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego odnoszących się do państwa członkowskiego jednostki zależnej;

c)

w celu zabezpieczenia ekspozycji wobec spółki w jednym państwie członkowskim, która zainwestowała w dług państwowy drugiego państwa członkowskiego w takim zakresie, że spółka ta byłaby w znacznym stopniu dotknięta w przypadku znacznego spadku wartości długu państwowego drugiego państwa członkowskiego, pod warunkiem że spółka ta posiada siedziby w obydwu państwach członkowskich. Jeżeli korelacja pomiędzy tym ryzykiem i długiem drugiego państwa członkowskiego jest większa od korelacji pomiędzy tym ryzykiem i długiem państwa członkowskiego, w którym znajduje się siedziba spółki, dopuszcza się zakup swapów ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego w odniesieniu do drugiego państwa członkowskiego.

a)

w przypadku gdy dłużnik lub kontrahent w odniesieniu do zabezpieczonego aktywu lub zobowiązania jest spółką, która prowadzi działalność na terenie całej Unii lub w przypadku gdy zabezpieczona ekspozycja jest związana z Unią lub państwami członkowskimi, których walutą jest euro, dopuszcza się zabezpieczenie ekspozycji odpowiednim indeksem europejskim lub strefy euro poprzez swapy ryzyka kredytowego z tytułu obligacji państwowych;

b)

w przypadku gdy kontrahentem w odniesieniu do zabezpieczonego aktywu lub zobowiązania jest emitent ponadnarodowy, dopuszcza się zabezpieczenia ryzyka kontrahenta poprzez odpowiednio wybrany koszyk swapów ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego odnoszącego się do gwarantów lub udziałowców tego podmiotu.

a)

informuje właściwy organ, który z przypadków określonych w art. 15 miał miejsce w momencie zajęcia pozycji;

b)

wykazuje temu właściwemu organowi zgodność z badaniem korelacji określonym w art. 18 oraz z wymogami proporcjonalności określonymi w art. 19 w odniesieniu do tej pozycji z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego w każdym momencie posiadania tego swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego.

a)

pozycja długa z tytułu długu państwowego danego emitenta;

b)

wszelkie pozycje lub portfele stosowane w kontekście zabezpieczenia ekspozycji wobec emitenta długu państwowego, do którego odnosi się swap ryzyka kredytowego;

c)

wszelkie aktywa lub zobowiązania odnoszące się do jednostek sektora publicznego w państwie członkowskim, do którego długu państwowego odnosi się swap ryzyka kredytowego. Obejmuje to ekspozycje wobec administracji centralnej, regionalnej i lokalnej, jednostek sektora publicznego, a także wszelkie ekspozycje gwarantowane przez dowolną wymienioną jednostkę i może obejmować kontrakty finansowe, portfel aktywów lub zobowiązań finansowych, a także transakcje dotyczące stóp procentowych lub swapów walutowych, w przypadku których swap ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego wykorzystywany jest jako narzędzie zarządzania ryzykiem kontrahenta celem zabezpieczenia ekspozycji wobec umów finansowych i umów w obszarze handlu zagranicznego;

d)

ekspozycje wobec jednostek sektora prywatnego mających siedzibę w państwie członkowskim, do którego odnosi się swap ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego. Wymienione ekspozycje obejmują między innymi pożyczki, ryzyko kredytowe kontrahenta (w tym potencjalną ekspozycję w przypadku, gdy do takiej ekspozycji wymagany jest kapitał regulacyjny), należności i gwarancje. Takie aktywa i zobowiązania obejmują między innymi kontrakty finansowe, portfel aktywów lub zobowiązań finansowych, transakcje dotyczące stóp procentowych lub swapów walutowych, w odniesieniu do których swap ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego wykorzystywany jest jako narzędzie zarządzania ryzykiem kontrahenta celem zabezpieczenia ekspozycji z tytułu umów finansowych i ekspozycji z tytułu finansowania handlu;

e)

wszelkie pośrednie ekspozycje wobec dowolnego z wymienionych powyżej podmiotów, uzyskane za pośrednictwem ekspozycji wobec indeksów, funduszy lub spółek celowych.

a)

warunki badania korelacji ilościowej są spełnione poprzez wykazanie współczynnika korelacji liniowej wynoszącego co najmniej 70 % pomiędzy ceną aktywów lub zobowiązań i ceną długu państwowego obliczoną na podstawie informacji historycznych dotyczących dni handlowych w okresie co najmniej 12 miesięcy bezpośrednio poprzedzających datę zajęcia pozycji z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego;

b)

warunki badania korelacji jakościowej są spełnione poprzez wykazanie znaczącej korelacji, co oznacza korelację opartą na właściwych danych i niebędącą dowodem jedynie tymczasowej zależności. Korelacja obliczana jest na podstawie informacji historycznych dotyczących dni handlowych w okresie 12 miesięcy przed zajęciem pozycji z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego, ważonych w stosunku do najbardziej aktualnych danych. Inne ramy czasowe stosuje się, jeżeli zostanie wykazane, że warunki panujące w tym okresie były podobne do tych panujących w okresie, w którym ma zostać przyjęta pozycja z tytułu swapu ryzyka kredytowego z tytułu długu państwowego lub do tych, które mogą się pojawić w okresie zabezpieczania ekspozycji. W przypadku aktywów, na które nie ma ceny płynnego rynku lub w przypadku których nie ma wystarczającego okresu notowania cen, stosuje się odpowiedni wskaźnik zastępczy.

a)

zabezpieczana ekspozycja odnosi się do przedsiębiorstwa, które jest własnością emitenta długu państwowego lub w którym emitent długu państwowego jest właścicielem większości kapitału podstawowego z prawem głosu, bądź też którego długi są gwarantowane przez emitenta długu państwowego;

b)

zabezpieczana ekspozycja odnosi się do administracji regionalnej, lokalnej lub gminnej państwa członkowskiego;

c)

zabezpieczana ekspozycja odnosi się do przedsiębiorstw, których przepływy pieniężne zależą w znacznej mierze od umów z emitentem długu państwowego lub projektu, który jest finansowany lub w znacznej mierze finansowany lub zawarty przez emitenta długu państwowego, takiego jak na przykład projekt infrastrukturalny.

a)

wielkość pozycji nominalnej;

b)

stosunek wrażliwości ekspozycji do zobowiązań emitenta długu państwowego, objętych zakresem swapu ryzyka kredytowego;

c)

czy przyjęta strategia zabezpieczająca jest dynamiczna czy statyczna.

a)

progi nie wymagają zgłoszenia pozycji krótkich netto o minimalnej wartości w odniesieniu do emitentów długu państwowego;

b)

łącznej wartości niewykupionego wyemitowanego długu państwowego dla emitenta długu państwowego oraz średniej wielkość pozycji z tytułu długu państwowego tego emitenta długu państwowego, które są w posiadaniu uczestników rynku;

c)

płynności rynku długu państwowego każdego emitenta długu państwowego, w tym, w stosownych przypadkach, płynności rynku instrumentów typu futures w odniesieniu do tego długu państwowego.

a)

początkowy próg wynoszący 0,1 %, obowiązujący w przypadkach gdy łączna kwota niewykupionego wyemitowanego długu państwowego wynosi pomiędzy 0 a 500 mld EUR;

b)

próg wynoszący 0,5 %, jeśli łączna kwota niewykupionego wyemitowanego długu państwowego wynosi powyżej 500 mld EUR lub jeżeli istnieje płynny rynek terminowy dla danego długu państwowego.

a)

wzrost o każde kolejne 0,05 % powyżej początkowego progu powodującego obowiązek zgłoszenia w wysokości 0,1 %, począwszy od 0,15 %;

b)

wzrost o każde kolejne 0,25 % powyżej początkowego progu w wysokości 0,5 %, począwszy od 0,75 %.

a)

spadek ceny akcji o 10 % lub więcej, w przypadku gdy akcja wchodzi w skład głównego krajowego indeksu akcyjnego i jest bazowym instrumentem finansowym dla instrumentu pochodnego dopuszczonego do obrotu w systemie obrotu;

b)

spadek ceny akcji o 20 % lub więcej, w przypadku gdy cena akcji wynosi 0,50 EUR lub więcej, lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej;

c)

spadek ceny akcji o 40 % lub więcej we wszystkich innych przypadkach.

a)

poważnych problemów finansowych, monetarnych lub budżetowych, które mogą prowadzić do niestabilności w odniesieniu do państwa członkowskiego, banku lub innych instytucji finansowych uznawanych za ważne dla światowego systemu finansowego, takich jak zakłady ubezpieczeń, dostawcy infrastruktury rynku i przedsiębiorstwa zarządzania aktywami działające w Unii, w przypadku gdy może to zagrozić prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych bądź stabilności systemu finansowego w Unii;

b)

czynności ratingowych lub niewykonania zobowiązania przez jakiekolwiek państwo członkowskie, banki lub inne instytucje finansowe, uznawane za ważne dla światowego systemu finansowego, takie jak zakłady ubezpieczeń, dostawcy infrastruktury rynku i przedsiębiorstwa zarządzania aktywami działające w Unii, w przypadku gdy prowadzi to, lub można uznać, że prowadzi, do poważnych wątpliwości dotyczących ich wypłacalności;

c)

presji na sprzedaż lub nietypowej zmienności, powodujących znaczne tendencje spadkowe w jakimkolwiek instrumencie finansowym związanym z bankami lub innymi instytucjami finansowymi, uznawanymi za ważne dla światowego systemu finansowego, takimi jak zakłady ubezpieczeń, dostawcy infrastruktury rynku i przedsiębiorstwa zarządzania aktywami działające w Unii oraz emitenci długu państwowego, w zależności od przypadku;

d)

jakiegokolwiek istotnego uszkodzenia struktury fizycznej ważnych emitentów finansowych, infrastruktury rynkowej, systemów rozliczania i rozrachunku oraz nadzoru, co może niekorzystnie wpływać na rynki, w szczególności w przypadku gdy takie uszkodzenie jest wynikiem klęski żywiołowej lub ataków terrorystycznych;

e)

jakiegokolwiek istotnego zakłócenia w jakimkolwiek systemie płatności lub rozrachunku, w szczególności jeżeli jest ono związane z operacjami międzybankowymi, które powodują lub mogą powodować znaczące braki lub opóźnienia płatności lub rozrachunku w obrębie unijnego systemu płatności, w szczególności gdy mogą one prowadzić do rozprzestrzeniania napięć finansowych lub gospodarczych w bankach i innych instytucjach finansowych uznawanych za ważne dla światowego systemu finansowego, takich jak zakłady ubezpieczeń, dostawcy infrastruktury rynku i przedsiębiorstwa zarządzania aktywami lub w państwach członkowskich.

a)

jakiekolwiek zagrożenie poważną niestabilnością finansową, monetarną lub budżetową dotyczącą państwa członkowskiego lub systemu finansowego państwa członkowskiego, w przypadku gdy zagraża to prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego unijnego systemu finansowego lub części tego systemu;

b)

możliwość niewykonania zobowiązań przez państwo członkowskie lub emitenta ponadnarodowego;

c)

jakiekolwiek poważne uszkodzenie struktury fizycznej ważnych emitentów finansowych, infrastruktury rynkowej, systemów rozliczania i rozrachunku oraz nadzoru, co może poważnie wpływać na rynki transgraniczne, w szczególności w przypadku gdy takie uszkodzenie jest wynikiem klęski żywiołowej lub ataków terrorystycznych oraz może poważnie zagrażać prawidłowemu funkcjonowaniu i integralności rynków finansowych lub stabilności całego unijnego systemu finansowego lub części tego systemu;

d)

jakiekolwiek poważne zakłócenie w systemach płatności lub rozrachunku, w szczególności jeżeli jest ono związane z operacjami międzybankowymi i powoduje lub może powodować znaczące braki lub opóźnienia płatności lub rozrachunku w obrębie unijnego systemu płatności, w szczególności gdy mogą one prowadzić do rozprzestrzeniania napięć finansowych lub gospodarczych w całym unijnym systemie finansowym lub części tego systemu.

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/16

(1)

Metoda obliczania znacznego spadku wartości instrumentów finansowych wymienionych w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (2) powinna zostać dostosowana do różnych sposobów, w jakie ten spadek jest odzwierciedlany w zależności od rodzaju instrumentu finansowego. Metoda ta może opierać się na rzeczywistym spadku ceny instrumentu finansowego, zwiększeniu rentowności instrumentu dłużnego wyemitowanego przez emitenta korporacyjnego lub zwiększeniu rentowności w różnych punktach krzywej rentowności dla instrumentów dłużnych wyemitowanych przez emitentów długu państwowego.

(2)

Niniejsze rozporządzenie należy odczytywać w powiązaniu z rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) nr 918/2012 (3), w którym określono progi w odniesieniu do znacznego spadku wartości akcji niepłynnych, instrumentów dłużnych wyemitowanych przez emitentów długu państwowego i emitentów korporacyjnych, funduszy inwestycyjnych typu ETF, instrumentów rynku pieniężnego i instrumentów pochodnych, których jedyny bazowy finansowy instrument znajduje się w obrocie w systemie obrotu. Przepisy niniejszego rozporządzenia powinny zatem dotyczyć tylko określenia metody obliczania znacznego spadku wartości tych instrumentów.

(3)

W celu zapewnienia spójności i pewności prawa dla uczestników rynku i właściwych organów data rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia powinna być zbieżna z datą rozpoczęcia stosowania rozporządzenia (UE) nr 236/2012 i rozporządzenia delegowanego (UE) nr 918/2012.

(4)

Ponieważ w rozporządzeniu (UE) nr 236/2012 uznano, że zanim rozporządzenie to będzie mogło być pomyślnie stosowane, należy przyjąć wiążące standardy techniczne, a także ponieważ istotne jest określenie przed dniem 1 listopada 2012 r. wymaganych elementów innych niż istotne w celu ułatwienia uczestnikom rynku przestrzegania przepisów tego rozporządzenia, a właściwym organom – egzekwowania ich przestrzegania, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu.

(5)

Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (EUNGiPW).

(6)

EUNGiPW przeprowadził otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, przeanalizował związane z nimi potencjalne koszty i korzyści oraz zwrócił się o ich zaopiniowanie do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych utworzonej zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (4),

a)

akcje niepłynne;

b)

następujące instrumenty finansowe inne niż instrumenty pochodne:

c)

instrumenty pochodne, których jedynym instrumentem bazowym jest instrument finansowy znajdujący się w obrocie w systemie obrotu.

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/18

(1)

Rozporządzenie Rady (UE) nr 44/2012 z dnia 17 stycznia 2012 r. ustalające uprawnienia do połowów na 2012 r. dostępne na wodach UE oraz – dla statków UE – na określonych wodach nienależących do Unii w odniesieniu do pewnych stad ryb i grup stad ryb, które są przedmiotem negocjacji lub umów międzynarodowych (2), określa ilości tuńczyka błękitnopłetwego, które statki rybackie Unii Europejskiej mogą poławiać w 2012 r. w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym.

(2)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 302/2009 z dnia 6 kwietnia 2009 r. dotyczące wieloletniego planu odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i w Morzu Śródziemnym oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 43/2009 i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1559/2007 (3) zobowiązuje państwa członkowskie do informowania Komisji o indywidualnych kwotach przyznanych statkom o długości powyżej 24 m oraz – w przypadku statków łowczych o długości poniżej 24 m – co najmniej o kwocie przyznanej organizacjom producentów lub grupom statków poławiających przy pomocy podobnych narzędzi.

(3)

Wspólna polityka rybołówstwa zmierza do zapewnienia długoterminowej rentowności sektora rybołówstwa dzięki zrównoważonej eksploatacji żywych zasobów wodnych w oparciu o zasadę ostrożnego zarządzania zasobami.

(4)

Zgodnie z art. 36 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1224/2009, jeżeli Komisja ustali – na podstawie informacji uzyskanych od państw członkowskich i innych istotnych informacji znajdujących się w jej posiadaniu – że uprawnienia do połowów przysługujące Unii Europejskiej, danemu państwu członkowskiemu lub grupie państw członkowskich można uznać za wyczerpane w przypadku jednego lub większej liczby narzędzi połowowych lub flot, Komisja powiadamia o tym dane państwa członkowskie i zakazuje prowadzenia działalności połowowej w odniesieniu do danego obszaru, narzędzia połowowego, stada, grupy stad lub floty biorącej udział w tej konkretnej działalności połowowej.

(5)

Z informacji znajdujących się w posiadaniu Komisji wynika, że uprawnienia do połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym przyznane taklowcom pływającym pod banderą Cypru lub zarejestrowanym na Cyprze zostały uznane za wyczerpane.

(6)

W dniu 22 sierpnia 2012 r. Cypr poinformował Komisję o nałożeniu zakazu prowadzenia działalności połowowej na taklowce prowadzące połowy tuńczyka błękitnopłetwego w 2012 r. W dniu 5 września Cypr poinformował Komisję, że przedmiotowe zamknięcie stało się skuteczne o godzinie 9.39 dnia 22 sierpnia 2012 r.

(7)

Bez uszczerbku dla wymienionych wyżej działań podjętych przez Cypr Komisja powinna potwierdzić zakaz prowadzenia połowów tuńczyka błękitnopłetwego w Oceanie Atlantyckim, na wschód od 45° długości geograficznej zachodniej, oraz w Morzu Śródziemnym przez statki rybackie do połowów okrężnicą, pływające pod banderą Cypru bądź zarejestrowane na Cyprze, obowiązujący od dnia 22 sierpnia 2012 r. od godziny 9.39,

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/20

(1)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002 zawiera wykaz osób, grup i podmiotów, których fundusze oraz zasoby gospodarcze podlegają zamrożeniu na mocy tego rozporządzenia.

(2)

Dnia 27 września 2012 r. Komitet ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych podjął decyzję o wykreśleniu nazwiska jednej osoby fizycznej z wykazu osób, grup i podmiotów, w odniesieniu do których należy stosować zamrożenie funduszy i zasobów gospodarczych, po rozpatrzeniu złożonego przez tę osobę wniosku o skreślenie jej nazwiska z tego wykazu oraz szczegółowego sprawozdania Rzecznika Praw Obywatelskich, sporządzonego zgodnie z rezolucją Rady Bezpieczeństwa ONZ 1904(2009).

(3)

Należy zatem wprowadzić odpowiednie zmiany do załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 881/2002,

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/22

(1)

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 543/2011 przewiduje – zgodnie z wynikami wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej – kryteria, na których podstawie ustalania Komisja ustala standardowe wartości dla przywozu z państw trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w części A załącznika XVI do wspomnianego rozporządzenia.

(2)

Standardowa wartość w przywozie jest obliczana każdego dnia roboczego, zgodne z art. 136 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, przy uwzględnieniu podlegających zmianom danych dziennych. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/24

(1)

W pkt 4.2 załącznika I do dyrektywy Rady 86/297/EWG (2) określono przepisy ogólne dotyczące przednich wałów odbioru mocy (WOM). W tabeli 2 w tym załączniku przewidziano, w stosunku do kategorii ciągników wyposażonych w przedni wał odbioru mocy, stosowanie normy ISO 8759-1:1998, w której określa się również wymiary przestrzeni, w której jest umiejscowiony przedni WOM. Powyższe wymogi w zakresie umiejscowienia wału nie są jednak możliwe do spełnienia w dużej liczbie ciągników rolniczych i leśnych w związku z nowymi wymogami konstrukcyjnymi.

(2)

Wymogi dotyczące przednich wałów odbioru mocy określone w dyrektywie 86/297/EWG odnoszą się tylko do kwestii bezpieczeństwa, tj. umiejscowienia WOM, wymogów związanych z osłonami i wolnej przestrzeni. Umiejscowienie WOM narzucone przez dyrektywę 86/297/EWG nie jest możliwe do zastosowania w przypadku kilku kategorii ciągników znajdujących się obecnie na rynku i zamontowanych w nich dodatkowych urządzeń. W tabeli 2 w załączniku I do dyrektywy 86/297/EWG z wymogów w zakresie umiejscowienia wyłączono już kategorie ciągników T4.1 i T4.3.

(3)

Ciągniki kategorii T1, T2, T3, T4.2 i T5, oprócz ciągników kategorii T4.1 i T4.3 wyłączonych obecnie z wymogów pkt 4.2 normy ISO 8759-1:1998, nie mogą spełnić takich wymogów.

(4)

Szereg ciągników może być wyposażonych w specjalne typy wałów odbioru mocy, do których norma ISO 8759-1:1998 nie ma zastosowania.

(5)

W przypadku ciągników kategorii T3 norma ma zastosowanie jedynie, gdy ciągnik jest wyposażony w wał odbioru mocy określony w tej normie. Inne kategorie pojazdów, takie jak T2 i niektóre mniejsze ciągniki T1, mogą być jednak wyposażone w specjalne typy wałów odbioru mocy, nieobjęte normą. W związku z powyższym zwolnienie z wymogów normy ISO 8759-1:1998 powinno zostać rozszerzone również na ciągniki kategorii T1 i T2.

(6)

Trudności tego samego rodzaju napotyka się w odpowiednich kategoriach C.

(7)

Jako że wymagania normy ISO 8759-1:1998, z wyjątkiem pkt 4.2, stosuje się do ciągników wszystkich kategorii T i C wyposażonych w przednie wały odbioru mocy, tabela 2 staje się niepotrzebna i jako taka powinna zostać skreślona.

(8)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 86/297/EWG.

(9)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią komitetu ustanowionego w art. 20 ust. 1 dyrektywy 2003/37/WE,

1)

pkt 4.2 otrzymuje brzmienie:

„4.2.   Przepisy dotyczące przednich wałów odbioru mocy

Wymagania normy ISO 8759-1:1998, z wyjątkiem jej pkt 4.2, stosuje się do ciągników wszystkich kategorii T i C wyposażonych w przednie wały odbioru mocy, jak określono w tej normie.”;

2)

skreśla się tabelę 2.

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/26

(1)

W piśmie, które wpłynęło do Komisji dnia 3 lutego 2012 r., Węgry zwróciły się o upoważnienie do wprowadzenia, od dnia 1 lipca 2012 r., na okres dwóch lat, odstępstwa od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do osoby zobowiązanej do zapłaty podatku od wartości dodanej (VAT) na rzecz organów podatkowych. W piśmie tym Węgry zaznaczyły, że nie będą występować o przedłużenie tego upoważnienia.

(2)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie pismem z dnia 26 kwietnia 2012 r. o wniosku złożonym przez Węgry, a pismem z dnia 2 maja 2012 r. zawiadomiła Węgry, że posiada wszystkie informacje, które uznaje za niezbędne do rozpatrzenia wniosku. W dniu 29 czerwca 2012 r. Komisja przedstawiła Radzie propozycję upoważnienia do wprowadzenia odstępstwa.

(3)

Osobą zobowiązaną do zapłaty podatku VAT jest co do zasady podatnik dokonujący dostawy towarów zgodnie z art. 193 dyrektywy 2006/112/WE. Celem odstępstwa, o które wystąpiły Węgry, jest nałożenie tego obowiązku, przez określony okres czasu, na podatnika otrzymującego dostawy niektórych nieprzetworzonych produktów rolnych w sektorze zbóż i nasion oleistych.

(4)

W tych sektorach Węgry odnotowały, że pewna liczba podmiotów gospodarczych stosuje różne formy uchylania się od opodatkowania, zarówno na szczeblu krajowym, jak i handlu wewnątrzwspólnotowego, w postaci nieodprowadzania do organów podatkowych podatku VAT, który naliczyli od swoich dostaw. Ich klienci, o ile są podatnikami mającymi pełne prawo do dokonania odliczenia, zachowują prawo do odliczenia tego podatku.

(5)

Ustanowienie podatnika będącego odbiorcą dostarczanych towarów jako osoby zobowiązanej zamiast dostawcy do zapłaty podatku VAT stanowiłoby środek wyjątkowy stosowany przejściowo, którego celem byłoby wyeliminowanie możliwości stosowania omawianej formy uchylania się od opodatkowania. Aby środek ten był skuteczny, powinien on objąć okres żniw w 2012 r. Jego stosowanie należy zakończyć po upływie dwóch lat, co powinno wystarczyć Węgrom na opracowanie dla sektora rolnego środków ostatecznych zgodnych z dyrektywą 2006/112/WE, które zapobiegałyby tej formie uchylania się od opodatkowania i zwalczałyby ją.

(6)

Aby uniknąć ryzyka przeniesienia procederu uchylania się od opodatkowania na etap przetwarzania towarów, na inne produkty lub sektory, Węgry powinny wprowadzić odpowiednie środki kontroli i obowiązki sprawozdawcze oraz powiadomić o nich Komisję.

(7)

W celu zapewnienia, aby szczególny środek miał zastosowanie tylko do niektórych szczególnych produktów rolnych oraz aby zagwarantować pewność prawa w tym zakresie, towary objęte tym szczególnym środkiem powinny zostać określone przy użyciu Nomenklatury scalonej ustanowionej na mocy rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (2).

(8)

Szczególny środek jest proporcjonalny do zamierzonego celu, ponieważ jest ograniczony w czasie i nie ma być stosowany powszechnie, lecz jedynie w odniesieniu do pewnej liczby starannie określonych produktów, które normalnie, w stanie nieprzetworzonym, nie są przeznaczone do końcowej konsumpcji, a w przypadku których skala uchylania się od opodatkowania prowadzi do znacznych strat z tytułu wpływów z podatku VAT.

(9)

Szczególny środek nie będzie miał negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku VAT,

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/28

(1)

W dniu 13 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/570/UE, Euratom w sprawie mianowania członków Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego na okres od dnia 21 września 2010 r. do dnia 20 września 2015 r. (1).

(2)

Jedno stanowisko członka Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatu Andreasa LOUROUTZIATISA,

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/29

(1)

W dniach 22 grudnia 2009 r. i 18 stycznia 2010 r. Rada przyjęła decyzje 2009/1014/UE (1) i 2010/29/UE (2) w sprawie mianowania członków i zastępców członków Komitetu Regionów na okres od dnia 26 stycznia 2010 r. do dnia 25 stycznia 2015 r.

(2)

Sześć stanowisk członków Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatów Decebala ARNĂUTU, Veroniki DIACONU, Edity Emőke LOKODI, Constantina OSTAFICIUCA, Vasila SAVY i Gheorgha Bunei STANCU. Pięć stanowisk zastępców członków Komitetu Regionów zwolniło się w związku z wygaśnięciem mandatów Árpáda Szabolcsa CSEHI, Gheorgha FLUTURA, Mariany MIRCEI, Mircia MUNTEANA i Ioany TRIFOI,

a)

na stanowiska członków:

oraz

b)

na stanowiska zastępców członków:

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/30

(1)

W dniu 17 listopada 2009 r. Komisja upoważniła Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych (CESR), którego zadania przejął Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ustanowiony dnia 1 stycznia 2011 r. na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (2) (EUNGiPW), do wydania opinii technicznej dotyczącej ram prawnych i nadzorczych Australii odnoszących się do agencji ratingowych.

(2)

W swojej opinii z dnia 18 kwietnia 2012 r. EUNGiPW stwierdził, że australijskie ramy prawne i nadzorcze odnoszące się do agencji ratingowych mogą zostać uznane za równoważne z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009.

(3)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, aby móc uznać ramy prawne i nadzorcze państwa trzeciego za równoważne z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009, niezbędna jest ocena spełnienia trzech warunków.

(4)

Zgodnie z pierwszym warunkiem agencje ratingowe w państwie trzecim podlegają wymogowi uzyskania zezwolenia lub rejestracji oraz skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu wymogów. Australijskie ramy prawne i regulacyjne odnoszące się do agencji ratingowych zostały wprowadzone w dniu 1 stycznia 2010 r. Wszystkie odnośne przepisy ustawowe i wykonawcze, tj. ustawa o spółkach (Corporations Act) z 2001 r. oraz ustawa o australijskiej komisji ds. papierów wartościowych i inwestycji (Australian Securities and Investments Commission Act) z 2001 r., weszły już w życie. Zgodnie z tymi ramami regulacyjnymi agencje ratingowe podlegają obowiązkowi rejestracji i bieżącemu nadzorowi ze strony australijskiej komisji ds. papierów wartościowych i inwestycji (ASIC). Australijskie ramy prawne i nadzorcze dają ASIC dostateczne uprawnienia, aby umożliwić skuteczny nadzór i egzekwowanie wymogów w odniesieniu do agencji ratingowych, w tym uprawnienie do nakładania kar na agencje ratingowe, które naruszyły obowiązujące przepisy: ASIC może zająć księgi, które nie zostały przedstawione przez agencję ratingową. Na podstawie nakazu rewizji wydanego przez właściwy organ sądowy ASIC ma prawo przeszukać lokale agencji ratingowej. Oprócz tego ustawa o spółkach uprawnia ASIC do wystąpienia do sądu federalnego o wydanie nakazu cofnięcia licencji agencji ratingowej. Po takim cofnięciu licencji ASIC może wystąpić do sądu o wydanie trwałego zakazu wydawania ratingów kredytowych w Australii przez daną agencję ratingową. Zgodnie z ustawą o spółkach ASIC może także wystąpić o wydanie wobec agencji ratingowej nakazu zaprzestania niezgodnych z prawem działań lub nałożyć karę pieniężną w przypadku niewywiązania się przez agencję z obowiązków przewidzianych w odpowiednich przepisach dotyczących usług finansowych. Umowa o współpracy zawarta pomiędzy EUNGiPW a ASIC przewiduje wymianę informacji w zakresie środków egzekwujących i środków nadzorczych podjętych wobec agencji ratingowych prowadzących działalność transgraniczną.

(5)

Zgodnie z drugim z wymienionych warunków agencje ratingowe w państwie trzecim muszą podlegać prawnie wiążącym przepisom równoważnym z przepisami art. 6–12 i załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Australijskie ramy prawne i nadzorcze są zgodne z celami unijnych ram regulacyjnych odnoszących się do agencji ratingowych w zakresie zarządzania konfliktami interesów. Zarządzanie konfliktami interesów jest wymagane na mocy przepisów australijskich (ustawa o ASIC), które przewidują obowiązek zarządzania konfliktami interesów i wymogi organizacyjne, w szczególności w zakresie outsourcingu, prowadzenia rejestrów i poufności. Jeżeli chodzi o ład korporacyjny, określone przez ASIC warunki licencji wymagają, aby sposób organizacji agencji ratingowych zapewniał brak wpływu ich interesów gospodarczych na niezależność i rzetelność prowadzonej działalności ratingowej. Australijskie ramy wymagają ponadto od agencji ratingowych ustanowienia komórki ds. przeglądu odpowiedzialnej za rygorystyczne przeglądy metod dotyczących ratingu kredytowego i przewidują szereg wymogów dotyczących ujawnień w odniesieniu do ratingów kredytowych i działalności kredytowej. Australijskie ramy prawne i nadzorcze spełniają zatem cele rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 w odniesieniu do zarządzania konfliktami interesów, procesów organizacyjnych oraz procedur, którymi musi dysponować agencja ratingowa, jakości ratingów kredytowych i metod ich tworzenia, ujawniania ratingów kredytowych oraz powszechnego i okresowego ujawniania informacji na temat działalności w zakresie ratingu kredytowego. Zapewniają one zatem równoważne zabezpieczenia, jeśli chodzi o uczciwość, przejrzystość, prawidłowe zarządzanie agencjami ratingowymi oraz wiarygodność ich działalności w zakresie ratingu kredytowego.

(6)

Zgodnie z trzecim warunkiem system regulacyjny państwa trzeciego musi zapobiegać ingerencji organów nadzoru i innych organów publicznych w tym państwie w treść ratingów kredytowych i w metody ich tworzenia. Każda taka ingerencja w ratingi kredytowe i metody ich tworzenia byłaby sprzeczna z celami rozdziału 7 australijskiej ustawy o spółkach z 2001 r. i celami ASIC. ASIC ani żaden inny organ publiczny nie ma uprawnień do ingerowania w treść ratingów kredytowych ani w metody ich tworzenia.

(7)

W świetle przeanalizowanych czynników można uznać, że australijskie ramy prawne i nadzorcze odnoszące się do agencji ratingowych spełniają warunki ustanowione w art. 5 ust. 6 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Australijskie ramy prawne i nadzorcze odnoszące się do agencji ratingowych należy zatem uznać za równoważne z ramami prawnymi i nadzorczymi ustanowionymi rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009. Komisja, we współpracy z EUNGiPW, będzie w dalszym ciągu monitorować zmiany australijskich ram prawnych i nadzorczych odnoszących się do agencji ratingowych oraz spełnienie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

9.10.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 274/32

(1)

W dniu 12 czerwca 2009 r. Komisja upoważniła Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych (CESR), którego zadania przejął Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ustanowiony dnia 1 stycznia 2011 r. na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (2) (EUNGiPW), do wydania opinii technicznej dotyczącej ram prawnych i nadzorczych Stanów Zjednoczonych Ameryki (Stanów Zjednoczonych) odnoszących się do agencji ratingowych.

(2)

W swojej pierwszej opinii wydanej dnia 21 maja 2010 r. CESR zwrócił uwagę na dwa obszary (dotyczące jakości metod i ratingów oraz ujawniania ratingów), w których utrzymują się istotne różnice pomiędzy ramami obowiązującymi w Stanach Zjednoczonych a ramami unijnymi. Po wejściu w życie w dniu 21 lipca 2010 r. ustawy Dodda-Franka o reformie Wall Street i ochronie konsumentów (Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act) EUNGiPW zaktualizował opinię techniczną skierowaną do Komisji, stwierdzając, że ramy prawne i nadzorcze Stanów Zjednoczonych odnoszące się do agencji ratingowych mogą obecnie zostać uznane za równoważne z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009.

(3)

Zgodnie z art. 5 ust. 6 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1060/2009, aby móc uznać ramy prawne i nadzorcze państwa trzeciego za równoważne z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009, niezbędna jest ocena spełnienia trzech warunków.

(4)

Zgodnie z pierwszym warunkiem agencje ratingowe w państwie trzecim podlegają wymogowi uzyskania zezwolenia lub rejestracji oraz skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu wymogów. Ramy prawne i nadzorcze Stanów Zjednoczonych dotyczące agencji ratingowych obejmują ustawę o reformie agencji ratingowych (Rating Agency Reform Act) z 2006 r. mającą na celu poprawę jakości ratingów w interesie publicznym i ochrony inwestorów poprzez zwiększenie rozliczalności, przejrzystości i konkurencji w branży ratingowej, a także sekcję 15E (3), sekcję 17 (4) i sekcję 21B lit. a) (5) ustawy o giełdach (Securities Exchange Act). Przepisy normatywne ustawy o agencjach ratingowych zaczęły obowiązywać po przyjęciu przez Komisję ds. Giełd i Papierów Wartościowych (SEC) w czerwcu 2007 r. szeregu przepisów wdrażających program rejestracji i nadzoru nad agencjami ratingowymi, które rejestrują się jako statystyczne organizacje ratingowe uznane w skali kraju (NRSRO). Aby ich ratingi mogły być wykorzystywane do celów regulacyjnych, agencje ratingowe muszą zarejestrować się w SEC, po czym podlegają bieżącemu nadzorowi przez tę instytucję. SEC posiada szeroki i kompleksowy wachlarz uprawnień nadzorczych umożliwiających jej prowadzenie dochodzeń dotyczących wywiązywania się przez agencje ratingowe z ich obowiązków prawnych. Uprawnienia te obejmują prawo dostępu do dokumentów, uprawnienia do prowadzenia dochodzeń i przeprowadzania kontroli na miejscu, jak również do żądania dostępu do rejestrów połączeń telefonicznych i komunikatów elektronicznych. SEC może wykonywać te uprawnienia nie tylko w odniesieniu do agencji ratingowych, ale także w odniesieniu do innych osób biorących udział w działalności w zakresie ratingu kredytowego. Zgodnie z sekcją 15E lit. p) pkt 3 ppkt A ustawy o giełdach wymagane jest, aby SEC przeprowadzała badanie każdego NRSRO co najmniej raz w roku oraz przedstawiała sprawozdanie z wyników tych badań (6). W przypadku stwierdzenia przez SEC, że NRSRO naruszyła obowiązki wynikające z odpowiednich ram regulacyjnych, SEC ma możliwość przyjęcia szeregu różnorodnych środków nadzorczych, aby usunąć to naruszenie. Środki te obejmują prawo do: cofnięcia rejestracji, zawieszenia stosowania ratingów do celów regulacyjnych oraz nakazania agencjom ratingowym zaprzestania naruszenia. SEC może również nakładać dotkliwe kary na agencje ratingowe dopuszczające się naruszenia odnośnych wymogów. NRSRO podlegają zatem skutecznemu bieżącemu nadzorowi i egzekwowaniu wymogów. Umowa o współpracy zawarta pomiędzy EUNGiPW a SEC przewiduje wymianę informacji w zakresie środków egzekwujących i środków nadzorczych podjętych wobec agencji ratingowych prowadzących działalność transgraniczną.

(5)

Zgodnie z drugim z wymienionych warunków agencje ratingowe w państwie trzecim muszą podlegać prawnie wiążącym przepisom równoważnym z przepisami art. 6–12 i załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Ramy prawne i nadzorcze Stanów Zjednoczonych spełniają cele rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 w odniesieniu do zarządzania konfliktami interesów, procesów organizacyjnych oraz procedur, którymi musi dysponować agencja ratingowa, jakości ratingów kredytowych i metod ich tworzenia, ujawniania ratingów kredytowych oraz powszechnego i okresowego ujawniania informacji na temat działalności w zakresie ratingu kredytowego. Ramy prawne i nadzorcze Stanów Zjednoczonych stwarzają zatem równoważne zabezpieczenia, jeśli chodzi o rzetelność, przejrzystość, prawidłowe zarządzanie agencjami ratingowymi oraz wiarygodność ich działalności w zakresie ratingu kredytowego.

(6)

Zgodnie z trzecim warunkiem system regulacyjny państwa trzeciego musi zapobiegać ingerencji organów nadzoru i innych organów publicznych w tym państwie w treść ratingów kredytowych i w metody ich tworzenia. W tym względzie prawo zakazuje SEC i wszelkim innym organom publicznym w Stanach Zjednoczonych ingerowania w zawartość ratingów kredytowych i w metody ich tworzenia.

(7)

W świetle przeanalizowanych czynników można uznać, że ramy prawne i nadzorcze Stanów Zjednoczonych odnoszące się do agencji ratingowych spełniają warunki ustanowione w art. 5 ust. 6 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Ramy prawne i nadzorcze Stanów Zjednoczonych odnoszące się do agencji ratingowych należy zatem uznać za równoważne z ramami prawnymi i nadzorczymi ustanowionymi rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009. Komisja, we współpracy z EUNGiPW, będzie w dalszym ciągu monitorować zmiany ram prawnych i nadzorczych Stanów Zjednoczonych odnoszących się do agencji ratingowych oraz spełnienie warunków, na podstawie których podjęto niniejszą decyzję.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,