31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 145/1

(1)

Celem Ramowej konwencji ONZ w sprawie zmian klimatu, która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 94/69/WE (3), jest osiągnięcie stabilizacji stężeń gazów cieplarnianych w powietrzu na poziomie, który zapobiega groźnej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. Aby osiągnąć ten cel, wzrost średniej rocznej temperatury na powierzchni Ziemi w skali światowej nie powinien przekroczyć 2 stopni Celsjusza w stosunku do poziomów sprzed epoki przemysłowej. Czwarte sprawozdanie z oceny Międzynarodowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC) pokazuje, że aby osiągnąć ten cel, światowe emisje gazów cieplarnianych mogą wzrastać najwyżej do 2020 r. Na spotkaniu w dniach 8–9 marca 2007 r. Rada Europejska zdecydowanie zobowiązała się do zmniejszenia do 2020 r. łącznych emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie o co najmniej 20 % w porównaniu z poziomami z 1990 r., oraz o 30 % pod warunkiem, że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnego zmniejszenia emisji, a bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się wniosą wkład odpowiadający ich możliwościom.

(2)

W 2009 r. Komisja zakończyła przegląd unijnej strategii zrównoważonego rozwoju, koncentrującej się na najpilniejszych problemach związanych ze zrównoważonym rozwojem, takich jak transport, zmiana klimatu, zdrowie publiczne i oszczędność energii.

(3)

W celu osiągnięcia niezbędnego zmniejszenia emisji, polityki i działania powinny być wdrażane na poziomie państw członkowskich i Unii we wszystkich sektorach gospodarki unijnej, a nie tylko w sektorze przemysłowym i sektorze energetyki. Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysiłków podjętych przez państwa członkowskie, zmierzających do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych w celu realizacji do roku 2020 zobowiązań Wspólnoty dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych (4) przewiduje średnie zmniejszenie emisji o 10 % w porównaniu z poziomami z 2005 r. w sektorach nieobjętych unijnym systemem handlu uprawnieniami do emisji, ustanowionym na mocy dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (5), w tym w transporcie drogowym. Sektor transportu drogowego znajduje się na drugim miejscu wśród sektorów emitujących najwięcej gazów cieplarnianych w Unii, a wielkość emisji pochodzących z tego sektora, w tym z lekkich samochodów dostawczych, wciąż rośnie. Jeśli emisje transportu drogowego będą nadal rosły, znacząco osłabi to wysiłki podejmowane przez inne sektory na rzecz walki ze zmianą klimatu.

(4)

Ustanowienie unijnych poziomów docelowych dla nowych pojazdów drogowych daje producentom większe poczucie pewności przy planowaniu i większą elastyczność przy spełnianiu wymogów dotyczących zmniejszenia emisji CO2 niż w przypadku określenia odrębnych krajowych docelowych poziomów zmniejszenia emisji. Przy określaniu norm emisji ważne jest uwzględnienie skutków dla rynków i konkurencyjności producentów, bezpośrednie i pośrednie koszty dla branży oraz korzyści wynikające z zachęcania do innowacji i ograniczenia zużycia energii i kosztów paliwa.

(5)

Aby zwiększyć konkurencyjność europejskiego przemysłu motoryzacyjnego, należy stosować systemy zachęt, takich jak uwzględnianie innowacji ekologicznych oraz przyznawanie superjednostek.

(6)

W komunikatach z dnia 7 lutego 2007 r., zatytułowanych „Wyniki przeglądu wspólnotowej strategii na rzecz zmniejszenia emisji CO2 pochodzących z samochodów osobowych i lekkich pojazdów dostawczych” oraz „Ramy prawne będące podstawą dla zwiększania konkurencyjności przemysłu motoryzacyjnego w XXI w. (CARS21)” Komisja podkreśliła, że cel Wspólnoty przewidujący średni poziom emisji 120 g CO2/km dla nowych samochodów osobowych nie zostanie osiągnięty do 2012 r. bez dodatkowych środków.

(7)

W komunikatach tych zaproponowano zintegrowane podejście służące osiągnięciu we Wspólnocie docelowego poziomu emisji 120 g CO2/km pochodzących z nowych samochodów osobowych i lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych we Wspólnocie do 2012 r. poprzez skoncentrowanie się na obowiązkowym zmniejszeniu emisji CO2 w celu osiągnięcia poziomu 130 g CO2/km dla nowych średnich pojazdów poprzez udoskonalenie technologii silników pojazdów oraz dalsze zmniejszenie emisji o 10 g CO2/km, lub równoważnik, jeśli będzie to konieczne ze względów technicznych, dzięki dalszym udoskonaleniom technologicznym oraz postępowi w zakresie efektywności paliwowej lekkich samochodów dostawczych.

(8)

Przepisy wdrażające cel w zakresie emisji z lekkich samochodów dostawczych powinny być spójne z ramami prawnymi wdrażającymi cele w zakresie emisji pochodzących z nowych samochodów osobowych ustalonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. określającym normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z lekkich pojazdów dostawczych (6).

(9)

Ramy prawne służące wprowadzaniu w życie średniego docelowego poziomu emisji parku dla nowych lekkich samochodów dostawczych powinny zapewnić docelowe poziomy zmniejszenia emisji, które są neutralne z punktu widzenia konkurencyjności, społecznie sprawiedliwe i zrównoważone, oraz uwzględniać różnorodność europejskich producentów samochodów i nie powodować nieuzasadnionych zakłóceń konkurencji między nimi. Ramy prawne powinny być zgodne z ogólnym dążeniem do osiągnięcia unijnych docelowych poziomów zmniejszenia emisji i powinny być uzupełnione innymi, bardziej praktycznymi instrumentami, takimi jak zróżnicowane podatki od samochodów i energii lub środkami ograniczającymi prędkość rozwijaną przez lekkie samochody dostawcze.

(10)

W celu zachowania różnorodności rynku lekkich samochodów dostawczych i jego możliwości sprostania różnym potrzebom konsumentów docelowe poziomy emisji CO2 dla lekkich samochodów dostawczych powinny zostać określone liniowo w zależności od użyteczności pojazdów. Dla opisania tej użyteczności właściwym parametrem jest masa pojazdu, który zapewnia korelację z aktualnymi poziomami emisji, a zatem skutkuje bardziej realnymi i neutralnymi z punktu widzenia konkurencyjności celami. Ponadto dane dotyczące masy są łatwo dostępne. Należy gromadzić dane odnoszące się do alternatywnych parametrów użyteczności, takich jak powierzchnia postojowa (iloczyn średniego rozstawu kół i rozstawu osi) i ładowność, w celu ułatwienia długoterminowej oceny podejścia opierającego się na aspekcie użyteczności.

(11)

Niniejsze rozporządzenie aktywnie wspiera innowacje ekologiczne i uwzględnia rozwój technologiczny w przyszłości, co może podnieść długotrwałą konkurencyjność przemysłu europejskiego oraz przyczynić się do powstania większej liczby wysokiej jakości miejsc pracy. Jako środek systematycznej oceny poprawy w zakresie emisji wynikającej z innowacji ekologicznych, Komisja powinna rozważyć możliwość włączenia środków w zakresie innowacji ekologicznych w ramy przeglądu procedur badawczych, zgodnie z art. 14 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 715/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie homologacji typu pojazdów silnikowych w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń pochodzących z lekkich pojazdów pasażerskich i użytkowych (Euro 5 i Euro 6) oraz w sprawie dostępu do informacji dotyczących naprawy i utrzymania pojazdów (7), biorąc pod uwagę konsekwencje techniczne i gospodarcze takiego włączenia.

(12)

Dyrektywa 1999/94/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. odnosząca się do dostępności dla konsumentów informacji o zużyciu paliwa i emisjach CO2 w odniesieniu do obrotu nowymi samochodami osobowymi (8) wprowadza już wymóg, aby literatura promocyjna dotycząca samochodów osobowych dostarczała użytkownikom końcowym oficjalnych danych dotyczących wartości emisji CO2 i zużycia paliwa przez pojazdy. W swoim zaleceniu 2003/217/WE z dnia 26 marca 2003 r. dotyczącym zastosowania do innych mediów przepisów dyrektywy 1999/94/WE dotyczącej literatury promocyjnej (9) Komisja zinterpretowała ten wymóg jako obejmujący reklamę. Zakres dyrektywy 1999/94/WE należy zatem rozszerzyć na lekkie samochody dostawcze, tak aby materiały reklamowe dotyczące wszelkich lekkich samochodów dostawczych najpóźniej do 2014 r. musiały dostarczać użytkownikom końcowym danych o oficjalnych wartościach emisji CO2 i oficjalnym zużyciu paliwa przez pojazd, w przypadku gdy podane są informacje dotyczące energii i ceny.

(13)

Niniejsze rozporządzenie ma na celu przyśpieszenie i ułatwienie, na zasadzie tymczasowej, procesu wprowadzania na rynek unijny pojazdów ultraniskoemisyjnych na początkowym etapie ich sprzedaży, zważywszy na bardzo wysokie koszty badawczo-rozwojowe oraz jednostkowe koszty produkcji wczesnej generacji technologii pojazdów bardzo niskoemisyjnych, które mają być wprowadzone na rynek w związku z wejściem w życie niniejszego rozporządzenia.

(14)

Stosowanie niektórych paliw alternatywnych może zapewnić znaczące zmniejszenie emisji CO2 na wszystkich etapach łańcucha paliwowego. Niniejsze rozporządzenie zawiera zatem szczególne przepisy mające na celu propagowanie dalszego rozpowszechniania na rynku unijnym niektórych pojazdów napędzanych paliwami alternatywnymi.

(15)

Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2012 r. oraz mając na uwadze usprawnienie gromadzenia danych na temat zużycia paliw oraz pomiarów jego zużycia, Komisja powinna rozważyć wprowadzenie zmian do stosownych przepisów w celu wprowadzenia w odniesieniu do producentów ubiegających się o homologację typu dla pojazdów kategorii N1, określonych w załączniku II do dyrektywy 2007/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiającej ramy dla homologacji pojazdów silnikowych i ich przyczep oraz układów, części i oddzielnych zespołów technicznych przeznaczonych do tych pojazdów (10), obowiązku wyposażenia każdego pojazdu w licznik zużycia paliwa.

(16)

W celu zapewnienia spójności z rozporządzeniem (WE) nr 443/2009 i uniknięcia nadużyć docelowe poziomy powinny mieć zastosowanie do nowych lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych w Unii po raz pierwszy, które nie były uprzednio zarejestrowane poza Unią lub były tam rejestrowane na ograniczony okres czasu.

(17)

Dyrektywa 2007/46/WE ustanawia zharmonizowane ramy zawierające przepisy administracyjne i ogólne wymogi techniczne homologacji wszystkich nowych pojazdów objętych jej zakresem. Organem odpowiedzialnym za zapewnienie przestrzegania niniejszego rozporządzenia powinien być ten sam organ, który odpowiada za wszystkie kwestie związane z procesem homologacji typu zgodnie z dyrektywą 2007/46/WE oraz za zapewnienie zgodności produkcji.

(18)

Producenci powinni mieć swobodę decyzji w zakresie sposobów osiągnięcia poziomów docelowych określonych niniejszym rozporządzeniem oraz powinni mieć możliwość uśrednienia poziomu emisji w odniesieniu do wszystkich swoich nowych pojazdów zamiast spełniać docelowe poziomy emisji CO2 dla każdego z poszczególnych pojazdów. Powinno się zatem wymagać od producentów zapewnienia, aby średni indywidualny poziom emisji dla wszystkich nowych lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych w Unii, za które są oni odpowiedzialni, nie przekraczał średnich docelowych poziomów emisji dla tych pojazdów. Wymóg ten powinien być wprowadzany etapami w okresie od 2014 r. do 2017 r., aby ułatwić ten proces. Zgodne jest to z harmonogramem i etapami wprowadzania określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 443/2009.

(19)

W celu zapewnienia, aby docelowe poziomy odzwierciedlały specyfikę małych i niszowych producentów oraz odpowiadały możliwościom producentów w zakresie zmniejszania emisji, należy ustalić dla takich producentów alternatywne docelowe poziomy zmniejszania emisji, uwzględniające możliwości technologiczne pojazdów danego producenta w zakresie zmniejszania ich indywidualnego poziomu emisji CO2 i odpowiadające cechom danego segmentu rynku. Odstępstwo to powinno zostać objęte przeglądem docelowych indywidualnych poziomów emisji w załączniku I, który ma zostać zakończony najpóźniej do początku 2013 r.

(20)

Unijna strategia zmniejszania emisji CO2 pochodzących z samochodów osobowych i lekkich samochodów dostawczych przewiduje zintegrowane podejście w celu osiągnięcia do 2012 r. unijnego docelowego poziomu 120 g CO2/km, równocześnie stanowiąc długoterminową wizję dalszego zmniejszania emisji. Rozporządzenie (WE) nr 443/2009 potwierdza tę długoterminową wizję, ustalając docelowy poziom 95 CO2/km jako średni poziom emisji dla nowych samochodów. W celu zapewnienia spójności z tym podejściem oraz pewności dla przemysłu w zakresie planowania należy ustalić długoterminowy docelowy indywidualny poziom emisji CO2 z lekkich samochodów dostawczych w 2020 r.

(21)

Aby zapewnić producentom elastyczność w celu osiągnięcia przez nich docelowych poziomów emisji zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, mogą oni tworzyć grupy w oparciu o otwarte, przejrzyste i niedyskryminujące zasady. W przypadku powstania grupy producentów docelowy indywidualny poziom emisji producenta powinien zostać zastąpiony wspólnym docelowym poziomem emisji dla grupy producentów, który powinien zostać osiągnięty wspólnie przez członków grupy.

(22)

Indywidualne poziomy emisji CO2 z pojazdów kompletnych powinny być przyznawane producentowi pojazdu podstawowego.

(23)

W celu zapewnienia, aby wartości emisji CO2 z pojazdów kompletnych oraz ich efektywność paliwowa były reprezentatywne, Komisja powinna opracować specjalną procedurę oraz, w stosownych przypadkach, rozważyć przegląd przepisów dotyczących homologacji typu.

(24)

Niezbędny jest rozbudowany mechanizm zgodności, aby zapewnić osiągnięcie docelowych poziomów zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(25)

Pomiaru indywidualnych poziomów emisji CO2 z lekkich samochodów dostawczych dokonuje się w Unii w oparciu o zharmonizowaną podstawę, zgodnie z metodologią określoną w rozporządzeniu (WE) nr 715/2007. W celu ograniczenia obciążeń administracyjnych wynikających z takiego systemu zgodność powinna być oceniania w odniesieniu do danych dotyczących nowych pojazdów zarejestrowanych w Unii, zgromadzonych przez państwa członkowskie i przekazanych Komisji. Dla zapewnienia spójności danych wykorzystywanych do celu oceny zgodności, zasady gromadzenia tych danych i ich przekazywania powinny być w największym możliwym zakresie zharmonizowane.

(26)

Dyrektywa 2007/46/WE stanowi, że do każdego nowego lekkiego samochodu dostawczego producenci wydają certyfikat zgodności oraz że państwa członkowskie dopuszczają do użytku oraz zezwalają na rejestrację nowego lekkiego samochodu dostawczego, tylko jeśli taki samochód posiada ważny certyfikat zgodności. Dane zgromadzone przez państwa członkowskie powinny być spójne z certyfikatem zgodności wystawionym przez producenta dla lekkiego samochodu dostawczego i opierać się jedynie na tym wskaźniku. Powinna istnieć unijna standardowa baza danych zawierająca dane certyfikatów zgodności. Baza ta powinna służyć jako jedyne źródło odniesienia umożliwiające państwom członkowskim łatwiejsze zachowanie danych rejestracyjnych podczas nowych rejestracji pojazdów.

(27)

Przestrzeganie przez producentów docelowych poziomów określonych niniejszym rozporządzeniem powinno być oceniane na poziomie Unii. Producenci, których średnie indywidualne poziomy emisji CO2 przekraczają poziomy dopuszczalne na mocy niniejszego rozporządzenia, powinni uiszczać opłatę z tytułu przekroczenia poziomu emisji za każdy rok kalendarzowy, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. Wysokość opłaty powinna być zmienna w zależności od stopnia, w jakim producent przekroczył dopuszczalny poziom emisji. W celu zapewnienia spójności mechanizm opłat powinien być podobny do mechanizmu określonego w rozporządzeniu (WE) nr 443/2009. Wpływy z opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji powinny być traktowane jako dochód budżetu ogólnego Unii Europejskiej.

(28)

Wszelkie środki krajowe, które państwa członkowskie mogą utrzymać lub wprowadzać zgodnie z art. 193 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) nie powinny, z uwzględnieniem celów i procedur ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, nakładać dodatkowych lub surowszych sankcji na producentów, którzy nie osiągają docelowych poziomów zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(29)

Niniejsze rozporządzenie powinno pozostawać bez uszczerbku dla pełnego stosowania unijnych zasad konkurencji.

(30)

Należy rozważyć nowe warunki osiągnięcia długoterminowego poziomu docelowego, w szczególności nachylenie krzywej, parametr użyteczności oraz schemat przekroczenia poziomu emisji.

(31)

Prędkość pojazdów drogowych ma ogromny wpływ na ich zużycie paliwa i emisje CO2. Ponadto, przy braku ograniczeń prędkości dla lekkich samochodów dostawczych, możliwe jest pojawienie się elementu konkurencji w postaci maksymalnej prędkości, co mogłoby skutkować zbyt silnymi mechanizmami napędowymi i wynikającym z tego faktu nieefektywnym działaniem w czasie eksploatacji przy niższych prędkościach. Wskazane jest zatem zbadanie możliwości rozszerzenia zakresu dyrektywy Rady 92/6/EWG z dnia 10 lutego 1992 r. w sprawie montowania i zastosowania urządzeń ograniczenia prędkości w niektórych kategoriach pojazdów silnikowych we Wspólnocie (11), w celu włączenia lekkich samochodów dostawczych objętych niniejszym rozporządzeniem.

(32)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszego rozporządzenia, w szczególności w odniesieniu do przyjmowania szczegółowych zasad monitorowania i sprawozdawczości w zakresie średnich emisji, a mianowicie gromadzenia, zapisywania, przedstawiania, transmisji, obliczania i przekazywania danych dotyczących średnich emisji, oraz stosowania wymogów określonych w załączniku II, jak również w odniesieniu do przyjmowania szczegółowych uzgodnień dotyczących pobierania opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji, oraz szczegółowych przepisów w zakresie procedury zatwierdzania technologii innowacyjnych, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (12).

(33)

Komisja powinna zostać upoważniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w celu zmiany wymogów dotyczących monitorowania i sprawozdawczości określonych w załączniku II w świetle doświadczenia w zakresie stosowania niniejszego rozporządzenia, do dostosowywania pozycji M0, o której mowa w załączniku I, do średniej masy nowych lekkich samochodów dostawczych w okresie trzech poprzednich lat kalendarzowych, do ustanawiania zasad dotyczących interpretacji kryteriów kwalifikowania się do odstępstwa, w sprawie treści wniosków o odstępstwo oraz treści i oceny programów na rzecz zmniejszania indywidualnych poziomów emisji CO2, a także do dostosowywania wzorów zawartych w załączniku I, tak aby odzwierciedlać wszelkie zmiany w regulacyjnej procedurze kontrolnej pomiaru indywidualnych poziomów emisji CO2. Szczególne znaczenie ma przeprowadzenie przez Komisję stosownych konsultacji podczas prac przygotowawczych, w tym na szczeblu ekspertów.

(34)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie ustanowienie wymogów dotyczących emisji CO2 dla nowych lekkich samochodów dostawczych, nie może zostać osiągnięty przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu,

a)

„średni indywidualny poziom emisji CO2” oznacza, w odniesieniu do producenta, średnią indywidualnych poziomów emisji CO2 wszystkich nowych lekkich samochodów dostawczych, których jest on producentem;

b)

„certyfikat zgodności” oznacza certyfikat, o którym mowa w art. 18 dyrektywy 2007/46/WE;

c)

„pojazd skompletowany” oznacza pojazd, któremu udzielono homologacji typu w wyniku procesu wielostopniowej homologacji typu zgodnie z dyrektywą 2007/46/WE;

d)

„pojazd kompletny” oznacza każdy pojazd, który nie musi być skompletowany w celu spełnienia stosownych wymogów technicznych dyrektywy 2007/46/WE;

e)

„pojazd podstawowy” oznacza każdy pojazd, który jest używany w początkowym etapie procesu wielostopniowej homologacji typu;

f)

„producent” oznacza osobę lub podmiot, odpowiedzialne wobec organu udzielającego homologacji za wszystkie aspekty procesu homologacji typu WE zgodnie z dyrektywą 2007/46/WE oraz za zapewnienie zgodności produkcji;

g)

„masa” oznacza masę gotowego do jazdy pojazdu razem z nadwoziem, podaną w certyfikacie zgodności i określoną w części 2.6 załącznika I do dyrektywy 2007/46/WE;

h)

„indywidualny poziom emisji CO2” oznacza poziom emisji z lekkiego samochodu dostawczego, mierzony zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 715/2007 i określony w certyfikacie zgodności jako wielkość emisji CO2 (wartość uśredniona) dla pojazdów kompletnych lub skompletowanych;

i)

„docelowy indywidualny poziom emisji” oznacza, w odniesieniu do producenta, średnią indywidualnych orientacyjnych poziomów emisji CO2, określoną zgodnie z załącznikiem I, dla każdego nowego lekkiego samochodu dostawczego, którego jest on producentem, lub – w przypadku gdy producentowi przyznano odstępstwo na mocy art. 11 – docelowy indywidualny poziom emisji określony zgodnie z tym odstępstwem;

j)

„powierzchnia postojowa” oznacza iloczyn średniego rozstawu kół i rozstawu osi samochodu podany w certyfikacie zgodności i określony w częściach 2.1 i 2.3 załącznika I do dyrektywy 2007/46/WE;

k)

„ładunek” oznacza różnicę pomiędzy technicznie dopuszczalną maksymalną masą całkowitą zgodnie z załącznikiem II do dyrektywy 2007/46/WE oraz masą pojazdu.

a)

przedsiębiorstwa, w których producent ma, bezpośrednio lub pośrednio:

b)

przedsiębiorstwa, które bezpośrednio lub pośrednio mają, w stosunku do producenta, prawa wymienione w lit. a);

c)

przedsiębiorstwa, w których przedsiębiorstwo, o którym mowa w lit. b), ma – bezpośrednio lub pośrednio – prawa wymienione w lit. a);

d)

przedsiębiorstwa, w których producent wraz z jednym lub większą liczbą przedsiębiorstw, o których mowa w lit. a), b) lub c), lub w których dwa lub większa liczba tych ostatnich przedsiębiorstw mają wspólnie prawa wymienione w lit. a);

e)

przedsiębiorstwa, w których prawa wymienione w lit. a) wspólnie należą do producenta lub do jednego lub większej liczby powiązanych z nim przedsiębiorstw, o których mowa w lit. a)–d) oraz do jednej lub kilku osób trzecich.

—

70 % w 2014 r.,

—

75 % w 2015 r.,

—

80 % w 2016 r.,

—

100 % od 2017 r.

—

3,5 lekkiego samochodu dostawczego w 2014 r.,

—

3,5 lekkiego samochodu dostawczego w 2015 r.,

—

2,5 lekkiego samochodu dostawczego w 2016 r.,

—

1,5 lekkiego samochodu dostawczego w 2017 r.,

—

1 lekki samochód dostawczy, począwszy od 2018 r.

a)

producenci, którzy wejdą w skład grupy;

b)

producent wyznaczony jako zarządzający grupą, który będzie pełnił funkcję punktu kontaktowego grupy i będzie odpowiadał za uiszczanie wszelkich opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji nakładanych na grupę zgodnie z art. 9;

c)

dowód, że zarządzający grupą będzie w stanie wypełniać obowiązki przewidziane w lit. b).

a)

średni indywidualny poziom emisji CO2;

b)

docelowy indywidualny poziom emisji;

c)

ogólna liczba zarejestrowanych pojazdów.

a)

średni indywidualny poziom emisji CO2 w poprzednim roku kalendarzowym;

b)

docelowy indywidualny poziom emisji w poprzednim roku kalendarzowym;

c)

różnicę między jego średnim indywidualnym poziomem emisji CO2 w poprzednim roku kalendarzowym a jego docelowym indywidualnym poziomem emisji w tym samym roku.

a)

od 2014 r. do 2018 r.:

b)

od 2019 r.:

(przekroczenie poziomu emisji × 95 EUR) × liczba nowych lekkich samochodów dostawczych.

—

„przekroczony poziom emisji” oznacza liczbę dodatnią gramów na kilometr, o którą średni indywidualny poziom emisji CO2 producenta – przy uwzględnieniu zmniejszenia emisji CO2 za pomocą technologii innowacyjnych zatwierdzonych zgodnie z art. 12 – przekroczył jego docelowy indywidualny poziom emisji w roku kalendarzowym lub w jego części, do których odnosi się obowiązek wynikający z art. 4, w zaokrągleniu do trzeciego miejsca po przecinku, oraz

—

„liczba nowych lekkich samochodów dostawczych” oznacza liczbę nowych lekkich samochodów dostawczych, których jest producentem i które zostały zarejestrowane w tym okresie zgodnie z kryteriami etapowego stosowania określonymi w art. 4.

a)

jego docelowy indywidualny poziom emisji w poprzednim roku kalendarzowym;

b)

jego średni indywidualny poziom emisji CO2 w poprzednim roku kalendarzowym;

c)

różnicę między jego średnim indywidualnym poziomem emisji CO2 w poprzednim roku kalendarzowym a jego docelowym indywidualnym poziomem emisji w tym samym roku;

d)

średni indywidualny poziom emisji CO2 we wszystkich nowych lekkich samochodach dostawczych zarejestrowanych w Unii w poprzednim roku kalendarzowym;

e)

średnią masę wszystkich nowych lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych w Unii w poprzednim roku kalendarzowym.

a)

nie jest częścią grupy producentów powiązanych; lub

b)

jest częścią grupy przedsiębiorstw powiązanych, która jest odpowiedzialna ogółem za mniej niż 22 000 nowych lekkich samochodów dostawczych zarejestrowanych w Unii w każdym roku kalendarzowym; lub

c)

jest częścią grupy przedsiębiorstw powiązanych, ale posiada własny zakład produkcyjny i ośrodek projektowy.

a)

nazwę producenta i dane osoby odpowiedzialnej za kontakt;

b)

dowody na to, że producent kwalifikuje się do odstępstwa na mocy ust. 1;

c)

szczegółowe informacje na temat lekkich samochodów dostawczych, które produkuje, w tym dotyczące masy i indywidualnych poziomów emisji CO2 tych lekkich samochodów dostawczych; oraz

d)

docelowy indywidualny poziom emisji zgodny z możliwościami zmniejszenia emisji przez producenta, w tym z ekonomicznymi i technologicznymi możliwościami zmniejszenia jego indywidualnego poziomu emisji CO2 oraz z uwzględnieniem cech charakterystycznych rynku typu produkowanych lekkich samochodów dostawczych.

a)

dostawca lub producent muszą być odpowiedzialni za ograniczenie emisji CO2 osiągnięte poprzez wykorzystywanie technologii innowacyjnych;

b)

technologie innowacyjne muszą mieć zweryfikowany udział w zmniejszaniu emisji CO2;

c)

innowacyjne technologie nie mogą być objęte standardowym cyklem testów pomiaru CO2 ani obowiązkowymi przepisami wynikającymi z uzupełniających środków dodatkowych zgodnych z wymogiem zmniejszenia emisji o 10 g CO2/km, o którym mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 443/2009, lub być obowiązkowe na mocy innych przepisów prawa Unii.

—

sposobów osiągnięcia w opłacalny sposób, do roku 2020, długoterminowego docelowego poziomu 147 g CO2/km, z zastrzeżeniem potwierdzenia jego wykonalności na podstawie aktualnych wyników oceny skutków, oraz

—

aspektów wprowadzania w życie tego docelowego poziomu, w tym opłat z tytułu przekroczenia poziomu emisji.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 145/19

(1)

W dniu 23 kwietnia 2007 r. Rada upoważniła Komisję do rozpoczęcia w imieniu Unii i jej państw członkowskich negocjacji dotyczących umowy o wolnym handlu z Republiką Korei (zwaną dalej „Koreą”).

(2)

Negocjacje te zakończono, a w dniu 6 października 2010 r. podpisano Umowę o wolnym handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Korei, z drugiej strony (zwaną dalej „Umową”) (2), która uzyskała zgodę Parlamentu Europejskiego w dniu 17 lutego 2011 r. (3) i która ma być stosowana zgodnie z postanowieniami art. 15.10 Umowy.

(3)

Konieczne jest ustanowienie procedur stosowania niektórych postanowień Umowy dotyczących środków ochronnych.

(4)

Należy zdefiniować pojęcia „poważna szkoda”, „groźba poważnej szkody” i „okres przejściowy”, o których mowa w art. 3.5 Umowy.

(5)

Zgodnie z postanowieniami art. 3.1 Umowy zastosowanie środków ochronnych może być rozważane jedynie w przypadku, gdy dany produkt jest przedmiotem przywozu do Unii w tak dużych ilościach i w takich warunkach, że może to wyrządzić poważną szkodę lub grozić wyrządzeniem takiej szkody producentom unijnym wytwarzającym produkt podobny lub bezpośrednio konkurencyjny.

(6)

Środki ochronne powinny przyjąć jedną z form, o których mowa w art. 3.1 Umowy.

(7)

Dalsze monitorowanie oraz przegląd Umowy, a także ewentualne przyjęcie niezbędnych środków ochronnych, powinny być przeprowadzane w jak najbardziej przejrzysty sposób.

(8)

Raz w roku Komisja powinna przedkładać sprawozdanie z wykonywania Umowy oraz stosowania środków ochronnych.

(9)

Należy określić szczegółowe przepisy dotyczące wszczęcia postępowania. Państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji informacje, w tym dostępne dowody, na temat wszelkich tendencji w przywozie, które mogłyby wymagać zastosowania środków ochronnych.

(10)

W związku z tym wiarygodność danych statystycznych dotyczących całości przywozu z Korei do Unii ma kluczowe znaczenie dla określenia, czy spełnione są warunki zastosowania środków ochronnych.

(11)

W niektórych przypadkach zwiększony przywóz skoncentrowany w jednym lub kilku państwach członkowskich może sam wyrządzić poważną szkodę lub grozić wyrządzeniem poważnej szkody przemysłowi unijnemu. W przypadku zwiększonego przywozu skoncentrowanego w jednym lub kilku państwach członkowskich Komisja może wprowadzić wcześniejsze środki nadzoru. Komisja dokładnie rozważy, jak zdefiniować produkt podlegający dochodzeniu, a w konsekwencji przemysł unijny produkujący podobny produkt w sposób, który zapewnia skuteczny środek naprawczy, przy pełnym poszanowaniu kryteriów zawartych w niniejszym rozporządzeniu i w Umowie.

(12)

Zgodnie z postanowieniami art. 3.2 ust. 2 Umowy, jeżeli istnieją wystarczające dowody prima facie uzasadniające wszczęcie postępowania, Komisja powinna opublikować zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(13)

Zgodnie z postanowieniami art. 3.2 ust. 2 Umowy należy określić szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, dostępu zainteresowanych stron do zebranych informacji i kontroli tych informacji przez zainteresowane strony, przesłuchiwania stron oraz zapewnienia im możliwości przedstawienia swoich opinii.

(14)

Zgodnie z postanowieniami art. 3.2 ust. 1 Umowy Komisja powinna zawiadomić Koreę pisemnie o wszczęciu dochodzenia i przeprowadzić z nią konsultacje.

(15)

Na mocy art. 3.2 i 3.3 Umowy niezbędne jest także określenie terminów wszczęcia dochodzeń oraz ustalenia, czy środki są odpowiednie, tak aby takie ustalenia zostały dokonane jak najszybciej, w celu zwiększenia pewności prawa zainteresowanych podmiotów gospodarczych.

(16)

Zastosowanie jakiegokolwiek środka ochronnego powinno być poprzedzone dochodzeniem, pod warunkiem że w krytycznych okolicznościach Komisja może zastosować środki tymczasowe, o których mowa w art. 3.3 Umowy.

(17)

Środki ochronne powinny być stosowane wyłącznie w zakresie i okresie niezbędnym dla zapobieżenia poważnej szkodzie lub dla ułatwienia dostosowania. Zgodnie art. 3.2 ust. 5 Umowy należy określić maksymalny okres obowiązywania środków ochronnych oraz szczegółowe przepisy dotyczące przedłużania obowiązywania takich środków oraz ich przeglądu.

(18)

Ścisłe monitorowanie ułatwi podjęcie w odpowiednim czasie decyzji w sprawie ewentualnego wszczęcia dochodzenia lub wprowadzenia środków. Dlatego od daty rozpoczęcia stosowania Umowy Komisja powinna regularnie monitorować przywóz i wywóz w sektorach wrażliwych.

(19)

Konieczne jest ustanowienie określonych procedur związanych ze stosowaniem art. 14 (Zwrot ceł lub zwolnienie z należności celnych) Protokołu do Umowy dotyczącego definicji pojęcia „produkty pochodzące” oraz metod współpracy administracyjnej (zwanego dalej „protokołem w sprawie reguł pochodzenia”) w celu zapewnienia skutecznego działania mechanizmów w nim ustanowionych oraz obszernej wymiany informacji z właściwymi zainteresowanymi podmiotami.

(20)

Ponieważ ograniczenie zwrotu należności celnych możliwe będzie dopiero po pięciu latach od wejścia w życie Umowy, konieczne może okazać się wprowadzenie – na podstawie niniejszego rozporządzenia – środków ochronnych w odpowiedzi na poważną szkodę lub groźbę poważnej szkody dla producentów z Unii, powstałą w wyniku przywozu korzystającego ze zwrotu lub zwolnienia z należności celnych. W takim postępowaniu Komisja powinna ocenić wszelkie odpowiednie czynniki mające wpływ na sytuację przemysłu unijnego, w tym warunki określone w art. 14 ust. 2.1 protokołu w sprawie reguł pochodzenia. Dlatego od daty rozpoczęcia stosowania Umowy Komisja powinna monitorować koreańskie dane statystyczne dotyczące sektorów wrażliwych, na które może mieć wpływ zwrot należności celnych.

(21)

Od daty rozpoczęcia stosowania Umowy Komisja powinna również monitorować szczególnie uważnie, zwłaszcza w sektorach wrażliwych, dane statystyczne pokazujące zmiany przywozu i wywozu z Korei.

(22)

Państwa członkowskie mogą odnosić się do ostatecznych środków ochronnych przyjętych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem we wnioskach o wkład finansowy na mocy rozporządzenia (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiającego Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (4).

(23)

Wprowadzenie w życie dwustronnej klauzuli ochronnej zawartej w Umowie wymaga jednolitych warunków przyjmowania tymczasowych i ostatecznych środków ochronnych, wprowadzania wcześniejszych środków nadzoru i zamykania dochodzenia bez wprowadzania środków. Środki te powinny być przyjmowane przez Komisję zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (5).

(24)

Do przyjmowania środków nadzoru i środków tymczasowych właściwe jest zastosowanie procedury doradczej, mając na uwadze skutki tych środków i ich sekwencyjną logikę w odniesieniu do przyjęcia ostatecznych środków ochronnych. Jeżeli opóźnienie we wprowadzaniu środków spowodowałoby szkodę, która byłaby trudna do naprawienia, należy zezwolić Komisji na przyjęcie środków tymczasowych stosowanych w trybie natychmiastowym.

(25)

Niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie wyłącznie do produktów pochodzących z Unii lub z Korei,

a)

„produkty” oznaczają towary pochodzące z Unii lub Korei. Produkt stanowiący przedmiot dochodzenia może obejmować jedną lub kilka pozycji taryfowych lub ich podsegment w zależności od konkretnej sytuacji rynkowej lub jakąkolwiek segmentację produktów powszechnie stosowaną w przemyśle unijnym;

b)

„zainteresowane strony” oznaczają strony, których dotyczy przywóz danego produktu;

c)

„przemysł unijny” oznacza wszystkich unijnych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, prowadzących działalność na terytorium Unii, lub tych producentów unijnych, których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi większą część całkowitej unijnej produkcji tych produktów. W przypadku gdy produkt podobny lub bezpośrednio konkurencyjny jest tylko jednym z szeregu produktów wytwarzanych przez producentów wchodzących w skład przemysłu unijnego, przemysł ten definiuje się jako konkretne działania służące produkcji produktu podobnego lub bezpośrednio konkurencyjnego;

d)

„poważna szkoda” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów unijnych;

e)

„groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest zdecydowanie nieuchronne. Ustalenie istnienia groźby poważnej szkody jest oparte na sprawdzalnych faktach, a nie jedynie na przypuszczeniach, domysłach i odległej możliwości. Aby określić istnienie groźby poważnej szkody, pod uwagę należy wziąć między innymi sporządzone w oparciu o czynniki, o których mowa w art. 5 ust. 5, prognozy, szacunki i analizy;

f)

„okres przejściowy” oznacza w odniesieniu do produktu okres od daty rozpoczęcia stosowania Umowy, zgodnie z jej art. 15.10, do dziesięciu lat po dacie zakończenia obniżania lub znoszenia ceł, w zależności od danego produktu.

a)

wstrzymanie dalszych obniżek stawki należności celnej nałożonej na dany produkt, przewidzianej na mocy Umowy; lub

b)

zwiększenie stawki należności celnej nałożonej na dany produkt do poziomu, który nie przekracza poziomu niższego niż:

a)

przedstawia streszczenie otrzymanych informacji oraz wzywa do przekazywania Komisji wszelkich istotnych informacji;

b)

określa termin, w którym zainteresowane strony mogą przedstawiać swoje opinie na piśmie oraz przekazywać informacje, jeśli te opinie oraz informacje mają być uwzględnione w dochodzeniu;

c)

określa termin składania przez zainteresowane strony wniosków o wysłuchanie przez Komisję zgodnie z art. 5 ust. 9.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 145/28

(1)

Od roku 1971 Unia Europejska udziela preferencji handlowych krajom rozwijającym się w ramach swojego ogólnego systemu preferencji taryfowych. System ten jest wdrażany poprzez kolejne rozporządzenia wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych (zwany dalej „systemem”) na okresy trwające zwykle każdorazowo trzy lata.

(2)

Obecny system został wprowadzony w drodze rozporządzenia Rady (WE) nr 732/2008 (2) i stosuje się do dnia 31 grudnia 2011 r. Niniejsze rozporządzenie powinno zapewniać dalsze funkcjonowanie systemu po tej dacie.

(3)

Przyszłe udoskonalenia systemu należy oprzeć na wniosku Komisji dotyczącym nowego rozporządzenia („kolejne rozporządzenie”), które powinno uwzględniać kwestię skuteczności rozporządzenia (WE) nr 732/2008 w zakresie celów postawionych przed tym systemem. Kolejne rozporządzenie powinno obejmować niezbędne zmiany zapewniające ciągłą skuteczność systemu. We wniosku Komisji należy również uwzględnić dane statystyczne, które są dostępne dopiero od lipca 2010 r., dotyczące przywozu podlegającego systemowi w okresie obejmującym 2009 r. – rok, w którym nastąpiło gwałtowne załamanie światowego handlu, również w krajach rozwijających się. Równie ważne jest zapewnienie podmiotom gospodarczym i państwom beneficjentom odpowiednio długiego okresu na dostosowanie się do zmian wprowadzanych kolejnym rozporządzeniem. Z tych względów okres, który pozostał jeszcze do zakończenia stosowania rozporządzenia (WE) nr 732/2008, jest niewystarczający na umożliwienie Komisji przygotowania wniosku, a następnie przyjęcie kolejnego rozporządzenia zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą. Niemniej wskazane jest zapewnienie ciągłości funkcjonowania systemu po 31 grudnia 2011 r. do momentu przyjęcia i rozpoczęcia stosowania kolejnego rozporządzenia.

(4)

Okres obowiązywania rozporządzenia (WE) nr 732/2008 nie powinien być przedłużany bezterminowo. W związku z tym, aby zapewnić czas niezbędny na przeprowadzenie procedury ustawodawczej w celu przyjęcia nowego systemu, należy przedłużyć okres obowiązywania tego rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2013 r. Jeżeli stosowanie kolejnego rozporządzenia rozpocznie się przed tą datą, ten przedłużony okres obowiązywania powinien zostać odpowiednio skrócony.

(5)

Niezbędne jest wprowadzenie pewnych zmian technicznych do rozporządzenia (WE) nr 732/2008, aby zapewnić spójność i ciągłość funkcjonowania systemu.

(6)

Kraje rozwijające się, które spełniają kryteria kwalifikowalności do szczególnego rozwiązania motywacyjnego dotyczącego zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów (GSP+), powinny mieć możliwość korzystania z dodatkowych preferencji taryfowych w ramach tego rozwiązania, jeżeli złożą wniosek do dnia 31 października 2011 r. lub do dnia 30 kwietnia 2013 r., a Komisja podejmie decyzję o przyznaniu im szczególnego rozwiązania motywacyjnego odpowiednio do dnia 15 grudnia 2011 r. lub do dnia 15 czerwca 2013 r. Kraje rozwijające się, którym przyznano już możliwość korzystania ze szczególnego rozwiązania motywacyjnego w drodze decyzji Komisji 2008/38/WE z dnia 9 grudnia 2008 r. w sprawie wykazu państw beneficjentów, które kwalifikują się do szczególnego rozwiązania motywacyjnego dotyczącego zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów, przewidzianego rozporządzeniem Rady (WE) nr 732/2008 (3), i decyzji Komisji 2010/318/WE z dnia 9 czerwca 2010 r. w sprawie państw beneficjentów, które kwalifikują się do szczególnego rozwiązania motywacyjnego dotyczącego zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów na okres od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia 31 grudnia 2011 r., zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 732/2008 (4) powinny zachować ten status w okresie przedłużenia obowiązywania obecnego systemu.

(7)

W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 732/2008,

1)

tytuł otrzymuje brzmienie:

2)

w art. 8 ust. 2 akapit drugi dodaje się litery w brzmieniu:

3)

w art. 9 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 10 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 32 ust. 2 słowa: „31 grudnia 2011 r.” zastępuje się słowami: „31 grudnia 2013 r. lub do dnia określonego w kolejnym rozporządzeniu, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej”.

31.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 145/30

(1)

W opublikowanym dnia 25 lutego 2009 r. raporcie końcowym grupy wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacquesa de Larosière’a z upoważnienia Komisji stwierdzono, że należy wzmocnić ramy nadzorcze sektora finansowego w Unii Europejskiej, aby zmniejszyć groźbę wystąpienia w przyszłości kryzysów finansowych i ograniczyć ich skutki. Zalecono w nim również daleko idące reformy struktury nadzoru. Ta grupa ekspertów wyraziła również opinię, że potrzebne jest utworzenie europejskiego systemu urzędów nadzoru finansowego (ESNF), złożonego z trzech europejskich urzędów nadzoru odpowiedzialnych, odpowiednio, za sektor bankowości, sektor ubezpieczeń i pracowniczych programów emerytalnych oraz sektor giełd i papierów wartościowych, a także zaleciła ustanowienie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego.

(2)

W swoim komunikacie z dnia 4 marca 2009 r. zatytułowanym „Realizacja europejskiego planu naprawy” Komisja zaproponowała przedłożenie projektu ustawodawczego w sprawie utworzenia ESNF, natomiast w komunikacie z dnia 27 maja 2009 r. zatytułowanym „Europejski nadzór finansowy” przedstawiła więcej szczegółów na temat możliwej struktury takich nowych ram nadzorczych, podkreślając specyfikę nadzoru nad agencjami ratingowymi.

(3)

W konkluzjach z dnia 19 czerwca 2009 r. Rada Europejska zaleciła utworzenie ESNF złożonego z sieci krajowych urzędów nadzoru finansowego współpracujących z trzema nowymi europejskimi urzędami nadzoru. ESNF powinien mieć na celu podniesienie jakości i spójności nadzoru krajowego, wzmocnienie nadzoru nad grupami transgranicznymi dzięki ustanowieniu kolegiów organów nadzorczych oraz opracowanie jednolitego zbioru przepisów UE obowiązującego wszystkich uczestników rynków finansowych na rynku wewnętrznym. Rada Europejska podkreśliła, że Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych powinien mieć uprawnienia nadzorcze w odniesieniu do agencji ratingowych. Komisja powinna ponadto zachować uprawnienia do egzekwowania postanowień traktatów, a w szczególności rozdziału 1 tytułu VII Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do wspólnych reguł w dziedzinie konkurencji zgodnie z przepisami wykonawczymi do tych reguł.

(4)

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (4) ustanowiło Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (zwany dalej „Urzędem”).

(5)

Należy jasno określić kompetencje Urzędu, tak by uczestnicy rynków finansowych mogli zidentyfikować organ właściwy dla działalności agencji ratingowych. Urząd powinien posiadać wyłączną odpowiedzialność na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1060/2009 (5) w kwestiach związanych z rejestracją agencji ratingowych i bieżącym nadzorem nad zarejestrowanymi agencjami ratingowymi.

(6)

Urząd powinien posiadać wyłączne kompetencje odnośnie do rejestracji agencji ratingowych w Unii i nadzoru nad nimi. W przypadku przekazania przez Urząd konkretnych zadań właściwym organom, Urząd powinien zachować odpowiedzialność prawną za te zadania. Szefowie i inny personel właściwych organów krajowych powinni uczestniczyć – w charakterze członków organów Urzędu, takich jak jego Rada Organów Nadzoru lub jego wewnętrzne panele – w procesie decyzyjnym w ramach Urzędu zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1095 /2010. Urząd powinien mieć wyłączne uprawnienia w zakresie zawierania umów o wymianie informacji z organami nadzorczymi państw trzecich. W zakresie, w jakim właściwe organy krajowe uczestniczą w procesie decyzyjnym w ramach Urzędu lub gdy wykonują zadania w imieniu Urzędu, powinny one podlegać takim porozumieniom o współpracy.

(7)

Przejrzystość informacji na temat ocenionego instrumentu finansowego udzielonych przez emitenta wyznaczonej agencji ratingowej może mieć znaczną wartość dodaną dla funkcjonowania rynku i ochrony konsumenta. Należy zatem rozważyć, jak najlepiej rozszerzyć wymóg przejrzystości informacji dotyczący ratingów wszystkich instrumentów finansowych. Po pierwsze, ujawnienie tej informacji innym zarejestrowanym bądź certyfikowanym agencjom ratingowym najprawdopodobniej zwiększy konkurencję pomiędzy agencjami ratingowymi, ponieważ może to doprowadzić w szczególności do wzrostu liczby niezamówionych ratingów. Wystawianie takich niezamówionych ratingów powinno zachęcać do wykorzystywania więcej niż jednego ratingu dla danego instrumentu finansowego. Może to również pomóc w uniknięciu ewentualnych konfliktów interesów, występujących zwłaszcza w ramach modelu emitent płaci, a także powinno przyczynić się do podniesienia jakości ratingów. Po drugie, ujawnienie tej informacji całemu rynkowi może również zwiększyć zdolność inwestorów do prowadzenia własnych analiz ryzyka, opierając należytą staranność na tych dodatkowych informacjach. Takie ujawnienie informacji może prowadzić też do zmniejszenia zależności od ratingów kredytowych wydawanych przez agencje ratingowe. Aby osiągnąć te podstawowe cele, Komisja powinna rozważyć te kwestie głębiej, analizując bardziej szczegółowo odpowiedni zakres tego obowiązku ujawniania, przy uwzględnieniu oddziaływania na lokalne rynki sekurytyzacji, ściślejszego dialogu z zainteresowanymi stronami, monitorowania rynku i rozwoju sytuacji regulacyjnej oraz doświadczenia zdobytego przez inne jurysdykcje. W świetle tej oceny Komisja powinna złożyć stosowne wnioski legislacyjne. Ocena i wnioski Komisji powinny pozwolić na określenie nowych wymogów w zakresie przejrzystości w sposób najbardziej odpowiadający interesowi publicznemu i jak najspójniejszy z zasadą ochrony inwestorów.

(8)

Ze względu na to, że ratingi kredytowe wykorzystywane są w całej Unii, tradycyjny podział na macierzyste właściwe organy i inne właściwe organy, a także stosowanie koordynacji przez kolegia nadzorcze nie są najodpowiedniejsze w kontekście nadzoru nad agencjami ratingowymi. Wraz z ustanowieniem Urzędu zachowanie takiej struktury nie jest już konieczne. Należy zatem usprawnić proces rejestracji i odpowiednio skrócić terminy.

(9)

Urząd powinien być odpowiedzialny za rejestrację agencji ratingowych i sprawowanie nad nimi bieżącego nadzoru, nie powinien być jednak odpowiedzialny za nadzór nad użytkownikami ratingów kredytowych. Właściwe organy wyznaczone na mocy odpowiednich przepisów sektorowych do celów nadzorowania instytucji kredytowych, przedsiębiorstw inwestycyjnych, zakładów ubezpieczeń prowadzących działalność w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zakładów ubezpieczeń na życie, zakładów reasekuracji, przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS), instytucji pracowniczych programów emerytalnych i alternatywnych funduszy inwestycyjnych powinny zatem pozostać odpowiedzialne za nadzór nad wykorzystywaniem ratingów kredytowych przez te instytucje finansowe i inne podmioty, które są nadzorowane na szczeblu krajowym w kontekście i do celów stosowania innych dyrektyw w sprawie usług finansowych, oraz nad wykorzystywaniem ratingów kredytowych w prospektach emisyjnych.

(10)

Istnieje potrzeba skutecznego instrumentu ustanawiającego zharmonizowane regulacyjne standardy techniczne, tak aby ułatwić stosowanie rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 na co dzień i aby zapewnić równe szanse i odpowiednią ochronę inwestorów i konsumentów w całej Unii. Ze względu na to, że Urząd charakteryzuje wysoki poziom wiedzy specjalistycznej, efektywne i właściwe jest powierzenie mu opracowywania projektów regulacyjnych standardów technicznych.

(11)

W dziedzinie agencji ratingowych Urząd powinien przedłożyć Komisji projekty standardów technicznych dotyczących informacji, jakie agencja ratingowa musi przedstawić w swoim wniosku o rejestrację, informacji, których agencja ratingowa musi udzielić we wniosku o certyfikację i na potrzeby dokonania oceny jej znaczenia systemowego dla stabilności finansowej lub integralności rynków finansowych, a także dotyczących prezentacji informacji, w tym struktury, formatu, metody i okresu sprawozdawczości, ujawnianych przez agencje ratingowe, dotyczących oceny zgodności metodyki dotyczącej ratingu kredytowego z wymogami określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 1060/2009, jak również treści i formatu okresowych sprawozdań zawierających dane na temat ratingów, których Urząd może zażądać od agencji ratingowych na potrzeby bieżącego nadzoru. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010 Komisja powinna zatwierdzić te regulacyjne projekty standardów technicznych w celu nadania im wiążącej mocy prawnej. Przy opracowywaniu projektów regulacyjnych standardów technicznych Urząd powinien rozważyć aktualizację wytycznych już wydanych przez Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Papierami Wartościowymi w odniesieniu do treści rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 oraz, jeżeli okaże się to potrzebne i konieczne, zaktualizować je.

(12)

W dziedzinach nieobjętych regulacyjnymi standardami technicznymi Urząd powinien mieć uprawnienia do wydawania i aktualizowania niewiążących wytycznych w kwestiach związanych ze stosowaniem rozporządzenia (WE) nr 1060/2009.

(13)

Aby skutecznie wykonywać swoje obowiązki Urząd powinien mieć prawo do zwracania się ze zwykłym wnioskiem lub na podstawie decyzji o przekazanie wszelkich koniecznych informacji przez agencje ratingowe, osoby prowadzące działalność w zakresie ratingu kredytowego, oceniane podmioty i powiązane z nimi strony trzecie, strony trzecie, którym agencje ratingowe zleciły funkcje na zasadzie outsourcingu, oraz osoby w inny sposób blisko i w sposób znaczący powiązane z agencjami ratingowymi lub wykonywaniem działalności w zakresie ratingu kredytowego. Ostatnia grupa osób powinna przykładowo obejmować personel agencji ratingowej, który nie bierze bezpośredniego udziału w działalności w zakresie ratingu kredytowego, ale który z racji funkcji pełnionej w agencji ratingowej może posiadać istotne informacje na temat konkretnej sprawy. Do tej kategorii mogą również należeć przedsiębiorstwa, które świadczyły usługi na rzecz agencji ratingowej. Przedsiębiorstwa korzystające z ratingów kredytowych nie należą do tej kategorii. Jeżeli Urząd zwraca się o takie informacje za pomocą zwykłego wniosku, osoba będąca adresatem wniosku nie ma obowiązku dostarczenia informacji, ale w przypadku gdy zrobi to dobrowolnie przedstawione informacje nie powinny być błędne ani mylące. Informacje takie należy udostępnić niezwłocznie.

(14)

W celu skutecznego wykonywania swoich uprawnień nadzorczych Urząd powinien mieć prawo do przeprowadzania dochodzeń i kontroli na miejscu.

(15)

Właściwe organy powinny udzielać wszelkich informacji wymaganych na mocy rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 oraz udzielać pomocy Urzędowi i współpracować z nim. Urząd oraz właściwe organy powinny również ściśle współpracować z właściwymi sektorowymi organami odpowiedzialnymi za nadzór nad instytucjami, o których mowa w art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Urząd powinien mieć możliwość przekazywania poszczególnych zadań związanych z nadzorem właściwym organom państwa członkowskiego, np. w przypadku, gdy zadanie związane z nadzorem wymaga wiedzy i doświadczenia dotyczącego warunków miejscowych, które są łatwiej dostępne na szczeblu krajowym. Zadania, których powinna dotyczyć możliwość przekazania, obejmują wykonywanie poszczególnych zadań dochodzeniowych i kontrole na miejscu. Przed przekazaniem zadań Urząd powinien skonsultować się z odnośnym właściwym organem w sprawie szczegółowych warunków takiego przekazania zadań, w tym zakresu przekazywanego zadania, harmonogramu jego wykonania oraz przekazania niezbędnych informacji przez Urząd, jak i przekazania do Urzędu niezbędnych informacji. Za wykonanie przekazanego zadania Urząd powinien wypłacić właściwym organom wynagrodzenie zgodnie z rozporządzeniem w sprawie opłat, które zostanie wydane przez Komisję w drodze aktu delegowanego. Urząd nie powinien mieć możliwości przekazywania decyzji w sprawie rejestracji.

(16)

Należy zagwarantować, by właściwe organy mogły zwrócić się do Urzędu o sprawdzenie, czy zostały spełnione warunki wycofania rejestracji agencji ratingowej oraz o zawieszenie przez Urząd wykorzystywania ratingów w przypadku gdy agencja ratingowa zostanie uznana za poważnie i stale naruszającą przepisy rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Urząd powinien rozpatrzyć wniosek w tej sprawie i podjąć odpowiednie środki.

(17)

Urząd powinien mieć możliwość nałożenia okresowych kar pieniężnych, aby nakłonić agencję ratingową do usunięcia naruszenia, do dostarczenia pełnych informacji, o które wystąpił Urząd, lub do poddania się dochodzeniu lub kontroli na miejscu.

(18)

Urząd powinien mieć też możliwość nakładania na agencje ratingowe grzywien w przypadku stwierdzenia, że agencje te umyślnie lub w wyniku zaniedbania dopuściły się naruszenia rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Grzywny powinny być odpowiednie do poziomu naruszenia. Naruszenia powinny zostać podzielone na różne kategorie, do których należy przyporządkować konkretne grzywny. Aby obliczyć grzywnę za konkretne naruszenie, Urząd powinien skorzystać z dwuetapowej metodologii polegającej na ustanowieniu podstawowej kwoty oraz dostosowaniu tej podstawowej kwoty, w razie konieczności, przy pomocy pewnych współczynników. Podstawową kwotę należy ustalić uwzględniając roczny obrót danej agencji ratingowej, a dostosowanie powinno polegać na zwiększeniu lub zmniejszeniu kwoty podstawowej poprzez zastosowanie odpowiednich współczynników zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.

(19)

Niniejsze rozporządzenie ustanawia współczynniki związane z okolicznościami obciążającymi i łagodzącymi w celu wyposażenia Urzędu w narzędzia pozwalające zadecydować o grzywnie proporcjonalnej do wagi naruszenia popełnionego przez agencję ratingową, przy uwzględnieniu okoliczności, w jakich naruszenie to popełniono.

(20)

Przed podjęciem decyzji o nałożeniu grzywny lub okresowych kar pieniężnych Urząd powinien dać podmiotom będącym przedmiotem tego postępowania możliwość przedstawienia wyjaśnień w celu zapewnienia im prawa do obrony.

(21)

Państwa członkowskie powinny zachować uprawnienia w zakresie ustanawiania i wdrażania przepisów dotyczących sankcji za naruszenie obowiązku instytucji finansowych i innych podmiotów, zgodnie z którym do celów regulacyjnych można wykorzystywać wyłącznie ratingi kredytowe wystawiane przez agencje ratingowe zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009.

(22)

Niniejsze rozporządzenie nie powinno tworzyć precedensu umożliwiającego Europejskim Urzędom Nadzoru nakładanie finansowych lub niefinansowych kar na uczestników rynków finansowych lub inne przedsiębiorstwa w związku z innymi rodzajami działalności.

(23)

Urząd powinien powstrzymać się od nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych w przypadku gdy – wskutek postępowania karnego prowadzonego na mocy prawa krajowego – wyrok uniewinniający lub skazujący wynikający z identycznego faktu lub z faktów, które są zasadniczo takie same, uprawomocnił się.

(24)

Nałożone przez Urząd grzywny i okresowe kary pieniężne powinny być możliwe do wyegzekwowania, a ich egzekucję powinny regulować przepisy procedury cywilnej obowiązujące w państwie, na którego terytorium jest ona prowadzona. Przepisy postępowania cywilnego nie powinny obejmować przepisów postępowania karnego, ale powinna istnieć możliwość włączenia do nich przepisów postępowania administracyjnego.

(25)

W przypadku naruszenia przepisów rozporządzenia przez agencję ratingową Urząd powinien być uprawniony do podjęcia szeregu środków nadzorczych, takich jak m.in. zobowiązanie agencji ratingowej do usunięcia naruszenia, zawieszenie wykorzystywania ratingów do celów regulacyjnych, nałożenie na agencję ratingową tymczasowego zakazu wystawiania ratingów kredytowych, oraz – w ostateczności – wycofanie rejestracji w przypadku gdy agencja ratingowa nadal poważnie lub wielokrotnie narusza przepisy rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Środki nadzorcze powinny być stosowane przez Urząd uwzględniając charakter i wagę naruszenia oraz powinny respektować zasadę proporcjonalności. Przed podjęciem decyzji o zastosowaniu środków nadzorczych Urząd powinien umożliwić osobom, które są przedmiotem postępowania, przedstawienie swojego stanowiska, zgodnie z ich prawem do obrony.

(26)

Przepisy niniejszego rozporządzenia są zgodne z prawami podstawowymi i zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej i porządkiem konstytucyjnym państw członkowskich. W związku z tym niniejsze rozporządzenie należy interpretować i stosować zgodnie z tymi prawami i z zasadami, w tym prawami dotyczącymi wolności prasy i wolności wypowiedzi w mediach, oraz z prawem do tłumaczenia ustnego i pisemnego dla osób, które nie mówią w języku postępowania lub go nie rozumieją, w ramach ogólnego prawa do rzetelnego procesu sądowego.

(27)

W celu zachowania pewności prawnej należy ustanowić jasne środki przejściowe dotyczące przekazywania Urzędowi akt i dokumentów roboczych przez właściwe organy krajowe.

(28)

Dokonanie rejestracji agencji ratingowej przez właściwy organ pozostaje w mocy w całej Unii po przekazaniu uprawnień nadzorczych przez właściwe organy do Urzędu.

(29)

Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do zmian i doprecyzowania kryteriów oceny równoważności ram regulacyjnych i nadzorczych państwa trzeciego w celu uwzględnienia rozwoju sytuacji na rynkach finansowych, przyjęcia rozporządzenia w sprawie opłat i szczegółowych zasad dotyczących grzywien i okresowych kar pieniężnych, oraz zmian załączników do rozporządzenia (WE) nr 1060/2009. Szczególne znaczenie ma przeprowadzenie przez Komisję stosownych konsultacji podczas prac przygotowawczych, w tym na szczeblu ekspertów.

(30)

W procesie przygotowania i sporządzania aktów delegowanych Komisja zobowiązana jest zagwarantować wczesne i stałe przekazywanie informacji oraz odnośnych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(31)

Parlament Europejski lub Rada powinny dysponować trzymiesięcznym okresem od daty powiadomienia na zgłoszenie zastrzeżeń do aktu delegowanego. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady powinno być możliwe przedłużenie tego okresu o trzy miesiące, w odniesieniu do obszarów budzących istotne zaniepokojenie. Parlament Europejski i Rada powinny również mieć możliwość poinformowania pozostałych instytucji, że nie zamierzają zgłaszać sprzeciwu. Takie wczesne zatwierdzanie aktów delegowanych jest szczególnie właściwe w razie konieczności przestrzegania terminów, np. tam, gdzie w akcie podstawowym zawarte są terminy przyjmowania przez Komisję aktów delegowanych.

(32)

W deklaracji dotyczącej art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, dołączonej do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony, uczestnicy konferencji odnotowali wyrażony przez Komisję zamiar dalszego konsultowania się z ekspertami powołanymi przez państwa członkowskie podczas przygotowywania projektów aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych zgodnie z ustaloną praktyką.

(33)

Dyrektywa 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (6) stosuje się do przetwarzania danych osobowych na użytek rozporządzenia (WE) nr 1060/2009.

(34)

Rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (7) w pełni obowiązuje w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych na użytek rozporządzenia (WE) nr 1060/2009.

(35)

W związku z tym, że cele niniejszego rozporządzenia, tj. ustanowienie skutecznych i sprawnych ram nadzorczych dla agencji ratingowych przez powierzenie jednemu, wspólnemu organowi nadzoru zadania nadzorowania agencji ratingowych w Unii, stworzenia jednego punktu kontaktowego dla agencji ratingowych i zapewnienia spójnego stosowania przepisów w odniesieniu do agencji ratingowych nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, ze względu na ogólnoeuropejską strukturę i wpływ działalności w zakresie ratingu kredytowego, która ma być nadzorowana, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w wymienionym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów.

(36)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 1060/2009,

1)

w art. 3 ust. 1 dodaje się następujące litery:

2)

w art. 4 wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 5 wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 6 ust. 3 wprowadza się następujące zmiany:

5)

art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

Outsourcing

Nie dokonuje się outsourcingu ważnych funkcji operacyjnych w sposób w istotnym stopniu pogarszający jakość kontroli wewnętrznej agencji ratingowej i zdolność Urzędu do nadzorowania przestrzegania przez agencję ratingową zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia.”;

6)

art. 10 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6.   Agencja ratingowa nie wykorzystuje nazwy Urzędu ani żadnego właściwego organu w sposób, który by wskazywał lub sugerował zatwierdzenie lub zaakceptowanie przez Urząd lub właściwy organ ratingów kredytowych lub jakiejkolwiek działalności w zakresie ratingu kredytowego prowadzonych przez tę agencję ratingową.”;

7)

w art. 11 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2.   Agencja ratingowa udostępnia w centralnym repozytorium utworzonym przez Urząd informacje na temat jej historycznych wyników, w tym częstotliwość zmian ratingów, oraz informacje o ratingach kredytowych wydanych w przeszłości i o wprowadzonych w nich zmianach. Agencja ratingowa dostarcza do tego repozytorium informacje w standardowym formacie określonym przez Urząd. Urząd udostępnia publicznie te informacje i corocznie publikuje podsumowanie informacji na temat głównych odnotowanych zmian sytuacji.

3.   Agencja ratingowa corocznie, do dnia 31 marca, przedstawia Urzędowi informacje dotyczące elementów określonych w załączniku I sekcja E część II pkt 2.”;

8)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

9)

art. 15–21 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 15

Wniosek o rejestrację

1.   Agencja ratingowa składa wniosek o rejestrację do Urzędu. Wniosek zawiera informacje dotyczące elementów określonych w załączniku II.

2.   Jeżeli wniosek o rejestrację składa grupa agencji ratingowych, członkowie grupy upoważniają jednego z członków grupy do złożenia wszystkich wniosków do Urzędu w imieniu grupy. Upoważniona agencja ratingowa dostarcza informacje dotyczące elementów określonych w załączniku II w odniesieniu do każdego członka grupy.

3.   Agencja ratingowa składa wniosek w dowolnym języku urzędowym instytucji Unii. Przepisy rozporządzenia nr 1 z dnia 15 kwietnia 1958 r. w sprawie określenia systemu językowego Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (13) mają zastosowanie odpowiednio do wszelkiej innej komunikacji między Urzędem a agencjami ratingowymi i ich personelem.

4.   W ciągu 20 dni roboczych od otrzymania wniosku Urząd sprawdza kompletność wniosku. Jeśli wniosek nie jest kompletny, Urząd wyznacza termin, w którym agencja ratingowa ma przedłożyć dodatkowe informacje.

Po stwierdzeniu, że wniosek jest kompletny, Urząd powiadamia o tym odpowiednio agencję ratingową.

Artykuł 16

Rozpatrzenie wniosku o rejestrację agencji ratingowej przez Urząd

1.   W terminie 45 dni roboczych od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 4 akapit drugi, Urząd rozpatruje wniosek o rejestrację agencji ratingowej w oparciu o zgodność agencji ratingowej z warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

2.   Urząd może przedłużyć okres rozpatrywania wniosków o 15 dni roboczych, w szczególności jeśli agencja ratingowa:

3.   W terminie 45 dni roboczych od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 4 akapit drugi, lub w terminie 60 dni roboczych od tego momentu, jeśli ma zastosowanie ust. 2 niniejszego artykułu, Urząd przyjmuje w pełni uzasadnioną decyzję w sprawie rejestracji albo odmowy rejestracji.

4.   Decyzja przyjęta przez Urząd na mocy ust. 3 wchodzi w życie piątego dnia roboczego po jej przyjęciu.

Artykuł 17

Rozpatrzenie wniosku o rejestrację grupy agencji ratingowych przez właściwy Urząd

1.   W terminie 55 dni roboczych od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 4 akapit drugi, Urząd rozpatruje wniosek o rejestrację grupy agencji ratingowych w oparciu o zgodność agencji ratingowych z warunkami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.

2.   Urząd może przedłużyć okres rozpatrywania wniosków o 15 dni roboczych, zwłaszcza jeśli grupa agencji ratingowych:

3.   W terminie 55 dni roboczych od dnia powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 4 akapit drugi, lub w terminie 70 dni roboczych od tego momentu, jeśli ma zastosowanie ust. 2 niniejszego artykułu, Urząd przyjmuje w pełni uzasadnione indywidualne decyzje w sprawie rejestracji lub jej odmowy dla każdej agencji ratingowej w ramach tej grupy.

4.   Decyzja przyjęta przez Urząd na mocy ust. 3 wchodzi w życie piątego dnia roboczego po jej przyjęciu.

Artykuł 18

Powiadomienie dotyczące decyzji w sprawie rejestracji, decyzji w sprawie odmowy rejestracji lub wycofania rejestracji oraz publikacja wykazu zarejestrowanych agencji ratingowych

1.   W terminie pięciu dni roboczych od podjęcia decyzji zgodnie z art. 16, 17 lub 20 Urząd powiadamia o swojej decyzji zainteresowaną agencję ratingową. Jeśli Urząd odmawia rejestracji agencji ratingowej lub odwołuje rejestrację tej agencji ratingowej, podaje zainteresowanej agencji ratingowej pełne uzasadnienie w swojej decyzji.

2.   Urząd powiadamia Komisję, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (14), Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (15), właściwe organy oraz właściwe sektorowe organy o wszelkich decyzjach przyjętych zgodnie z art. 16, 17 lub 20.

3.   Urząd publikuje na swojej stronie internetowej wykaz agencji ratingowych zarejestrowanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Wykaz ten jest aktualizowany w terminie pięciu dni roboczych po podjęciu decyzji zgodnie z art. 16, 17 lub 20. Komisja publikuje ten zaktualizowany wykaz w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w terminie 30 dni po dokonaniu tej aktualizacji.

Artykuł 19

Opłata rejestracyjna i nadzorcza

1.   Urząd pobiera od agencji ratingowych opłaty zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i rozporządzeniem w sprawie opłat, o którym mowa w ust. 2. Opłaty te w pełni pokrywają wydatki Urzędu niezbędne do rejestracji agencji ratingowych i nadzoru nad nimi oraz zwrotu wszelkich kosztów, jakie mogą ponieść właściwe organy, wykonując prace na mocy niniejszego rozporządzenia, w szczególności w wyniku przekazania zadań zgodnie z art. 30.

2.   Komisja przyjmuje rozporządzenie w sprawie opłat. Rozporządzenie to określa w szczególności rodzaj opłat i czynności, za które są pobierane, ich wysokość oraz sposób ich uiszczenia oraz sposób, w jaki Urząd zwraca wszelkie koszty, jakie mogą ponieść właściwe organy, wykonując prace na mocy niniejszego rozporządzenia, w szczególności w wyniku przekazania zadań zgodnie z art. 30.

Wysokość opłaty pobieranej od agencji ratingowej obejmuje wszystkie koszty administracyjne i jest proporcjonalna do obrotu danej agencji ratingowej.

Komisja przyjmuje rozporządzenie w sprawie opłat, o których mowa w akapicie pierwszym za pomocą aktu delegowanego zgodnie z art. 38a oraz w oparciu o warunki określone w art. 38b i 38c.

Artykuł 20

Wycofanie rejestracji

1.   Bez uszczerbku dla art. 24 Urząd wycofuje rejestrację agencji ratingowej, jeśli agencja ratingowa:

2.   W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego, w którym wykorzystywane są ratingi kredytowe wystawiane przez zainteresowaną agencję ratingową, stwierdzi, że jeden z warunków, o którym mowa w ust. 1, został spełniony, może zwrócić się do Urzędu o sprawdzenie, czy zostały spełnione warunki wycofania rejestracji zainteresowanej agencji ratingowej. W przypadku gdy Urząd postanowi o nieodwoływaniu rejestracji zainteresowanej agencji ratingowej, podaje pełne uzasadnienie swojej decyzji.

3.   Decyzja w sprawie wycofania rejestracji staje się bezzwłocznie skuteczna na terytorium całej Unii, z zastrzeżeniem okresu przejściowego, w celu wykorzystania ratingu kredytowego, o którym mowa w art. 24 ust. 4.

ROZDZIAŁ II

NADZÓR ZE STRONY URZĘDU

Artykuł 21

Urząd

1.   Nie naruszając przepisów art. 25a, Urząd zapewnia stosowanie niniejszego rozporządzenia.

2.   Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010, Urząd wydaje i aktualizuje wytyczne dotyczące współpracy pomiędzy Urzędem, właściwymi organami oraz właściwymi organami sektorowymi do celów niniejszego rozporządzenia oraz do celów odnośnych przepisów sektorowych, w tym procedur i warunków szczegółowych związanych z przekazywaniem zadań.

3.   Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 Urząd, we współpracy z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), wydaje wytyczne w sprawie zastosowania systemu zatwierdzania na mocy art. 4 ust. 3 tego rozporządzenia do dnia 7 czerwca 2011 r. oraz aktualizuje je.

4.   Do dnia 2 stycznia 2012 r. Urząd przedstawia Komisji do zatwierdzenia projekt regulacyjnych standardów technicznych zgodnie z art. 10 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 w sprawie:

5.   Urząd publikuje sprawozdanie z wykonania niniejszego rozporządzenie każdego roku, a po raz pierwszy do dnia 1 stycznia 2012 r. Sprawozdanie to zawiera w szczególności ocenę wdrożenia załącznika I przez agencje ratingowe zarejestrowane na mocy niniejszego rozporządzenia.

6.   Każdego roku Urząd przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji sprawozdanie w sprawie podjętych przez Urząd środków nadzoru i sankcji zastosowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia, w tym grzywien lub okresowych kar pieniężnych.

7.   Urząd współpracuje z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) i Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) przy realizacji swych zadań i konsultuje się z tymi organami przed wydaniem i aktualizacją wytycznych oraz przedłożeniem projektu regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w ust. 2, 3 i 4.

10)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 22a

Badanie zgodności poprzez zobowiązanie do weryfikacji historycznej

1.   Prowadząc bieżący nadzór agencji ratingowych zarejestrowanych na mocy niniejszego rozporządzenia, Urząd regularnie bada zgodność z art. 8 ust. 3.

2.   Bez uszczerbku dla art. 23 Urząd będzie również w ramach analizy, o której mowa w ust. 1:

11)

art. 23–27 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 23

Nieingerowanie w zawartość ratingów kredytowych ani ich metodologie

Podczas wykonywania swoich obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia Urząd, Komisja ani żadne organy publiczne państwa członkowskiego nie ingerują w zawartość ratingów kredytowych ani w metodologie ich sporządzania.

Artykuł 23a

Wykonywanie uprawnień, o których mowa w art. 23b–23d

Uprawnienia przyznane Urzędowi, urzędnikom Urzędu lub innym osobom upoważnionym przez Urząd na mocy art. 23b–23d nie mogą służyć do wymagania ujawnienia informacji lub dokumentów, które są poufne lub objęte tajemnicą.

Artykuł 23b

Wezwania do udzielenia informacji

1.   Urząd może – za pomocą zwykłego wniosku lub w drodze decyzji – wezwać agencje ratingowe, osoby prowadzące działalność w zakresie ratingu kredytowego, oceniane podmioty i powiązane z nimi strony trzecie, strony trzecie, którym agencje ratingowe zleciły niektóre funkcje lub czynności operacyjne na zasadzie outsourcingu, oraz osoby w inny sposób blisko powiązane z agencjami ratingowymi lub wykonywaniem działalności w zakresie ratingu kredytowego, do udostępnienia wszelkich informacji niezbędnych do wykonywania jego obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia.

2.   Przekazując wniosek w sprawie informacji na mocy ust. 1, Urząd:

3.   Wymagając dostarczenia informacji ma mocy ust. 1 za pomocą decyzji, Urząd:

4.   Osoby, o których mowa w ust. 1 lub ich przedstawiciele, a w przypadku osób prawnych lub spółek niemających osobowości prawnej, osoby powołane do ich reprezentacji zgodnie z ustawą lub statutem, udzielają wymaganych informacji. Profesjonalni pełnomocnicy należycie upoważnieni do działania mogą przedłożyć informacje w imieniu swoich klientów. Ci ostatni pozostają w pełni odpowiedzialni za informacje, jeśli przekazane informacje są niekompletne, niewłaściwe lub wprowadzają w błąd.

5.   Urząd niezwłocznie przesyła kopię zwykłego wniosku lub swojej decyzji do właściwego organu państwa członkowskiego, w którym mają miejsce zamieszkania lub siedzibę osoby, o których mowa w ust. 1 i których dotyczy wniosek o udzielenie informacji.

Artykuł 23c

Ogólne dochodzenia

1.   W celu wypełniania swych obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia Urząd może przeprowadzać wszelkie niezbędne dochodzenia względem osób wymienionych w art. 23b ust. 1. W tym celu urzędnicy i inne osoby upoważnione przez Urząd są uprawnieni do:

2.   Urzędnicy oraz inne osoby upoważnione przez Urząd do celów dochodzeń, o których mowa w ust. 1, wykonują swoje uprawnienia po przedstawieniu pisemnego upoważnienia określającego przedmiot i cel dochodzenia. W upoważnieniu wskazane są również okresowe kary pieniężne przewidziane w art. 36b w przypadku, gdy nieprzekazane zostaną żądane dokumenty, dane, procedury i wszelkie inne materiały lub odpowiedzi na pytania zadane osobom, o których mowa w art. 23b ust. 1, lub zostaną przekazane w sposób niepełny, a także kary przewidziane w art. 36a w związku z pkt 8 sekcji II załącznika III, bądź w przypadku gdy odpowiedzi na pytania zadane osobom, o których mowa w art. 23b ust. 1, są nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd.

3.   Osoby, o których mowa w art. 23b ust. 1, poddają się kontrolom wszczynanym na mocy decyzji Urzędu. W decyzji określa się przedmiot i cel dochodzenia, wskazuje na okresowe kary pieniężne przewidziane w art. 36b, środki prawne dostępne na mocy rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 oraz prawo do skierowana decyzji do kontroli przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

4.   Z odpowiednim wyprzedzeniem przed dochodzeniem Urząd informuje właściwy organ państwa członkowskiego, w którym ma być prowadzone dochodzenie, o dochodzeniu i tożsamości upoważnionych osób. Urzędnicy zainteresowanego właściwego organu udzielają – na wniosek Urzędu – pomocy upoważnionym osobom w wykonywaniu przez nie ich obowiązków. Na wniosek, urzędnicy zainteresowanego właściwego organu zainteresowanego państwa członkowskiego również mogą być obecni podczas dochodzeń.

5.   Jeżeli żądanie przedstawienia rejestrów połączeń telefonicznych i danych o ruchu przewidziane w ust. 1 lit. e) wymaga uzyskania zezwolenia od organu wymiaru sprawiedliwości stosownie do przepisów krajowych, występuje się o takie zezwolenie. O zgodę taką można wystąpić jako o środek zapobiegawczy.

6.   W przypadku gdy zostanie złożony wniosek o zezwolenie, o którym mowa ust. 3a, krajowy organ sądowy sprawdza, czy decyzja Urzędu jest autentyczna i czy przewidziane środki przymusu nie są arbitralne ani nadmierne, uwzględniając przedmiot dochodzeń. Sprawdzając, czy środki przymusu są proporcjonalne, krajowy organ wymiaru sprawiedliwości może zwrócić się do Urzędu o szczegółowe wyjaśnienia, w szczególności w odniesieniu do przesłanek, na podstawie których Urząd podejrzewa naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia, a także do powagi domniemanego naruszenia oraz sposobu, w jaki osoba, wobec której stosowane są środki przymusu, uczestniczyła w danym zdarzeniu. Jednakże krajowe organy sądowe nie mogą dokonać przeglądu konieczności przeprowadzania inspekcji lub żądać dostępu do informacji zawartych w aktach Urzędu. Zgodność z prawem decyzji Urzędu może być przedmiotem kontroli jedynie ze strony Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 23d

Kontrole na miejscu

1.   W celu wypełniania swych obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia Urząd może przeprowadzać wszelkie niezbędne dochodzenia w pomieszczeniach, w których prowadzona jest działalność gospodarcza przez osoby prawne wymienione w art. 23b ust. 1. W przypadku gdy wymaga tego właściwe i skuteczne przeprowadzenie inspekcji, Urząd może przeprowadzić kontrolę na miejscu bez uprzedzenia.

2.   Urzędnicy i inne osoby upoważnione przez Urząd do przeprowadzenia kontroli na miejscu mogą wejść do wszelkich lokali i na teren, które stanowią miejsce prowadzenia działalności osób prawnych, których dotyczy decyzja o dochodzeniu przyjęta przez Urząd i posiadają wszelkie uprawnienia określone w art. 23c ust. 1. Mają również prawo do pieczętowania wszelkich pomieszczeń w miejscu prowadzenia działalności kontrolowanego podmiotu i ksiąg lub dokumentów na czas i w zakresie koniecznym do przeprowadzenia kontroli.

3.   Urzędnicy Urzędu i inne osoby upoważnione przez Urząd do przeprowadzenia kontroli na miejscu wykonują swoje uprawnienia po przedstawieniu pisemnego upoważnienia określającego przedmiot i cel dochodzenia, a także okresowe kary pieniężne określone w art. 36b w przypadku, gdy zainteresowane osoby nie poddają się dochodzeniu. Z odpowiednim wyprzedzeniem przed kontrolą Urząd powiadamia o niej właściwy organ państwa członkowskiego, w którym kontrola ta ma być przeprowadzona.

4.   Osoby, o których mowa w art. 23b ust. 1, poddają się kontrolom na miejscu zarządzonym na mocy decyzji Urzędu. W decyzji określa się przedmiot i cel dochodzenia, wyznacza datę jego wszczęcia oraz wskazuje na okresowe kary pieniężne przewidziane w art. 36b, środki prawne dostępne na mocy rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 oraz prawo do skierowana decyzji do kontroli przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Urząd podejmuje takie decyzje po skonsultowaniu się z właściwym organem państwa członkowskiego, w którym ma być przeprowadzona kontrola.

5.   Urzędnicy właściwego organu państwa członkowskiego, na którego terytorium ma być przeprowadzona kontrola, a także osoby upoważnione bądź wyznaczone przez ten organ, na wniosek Urzędu aktywnie pomagają urzędnikom Urzędu i innym osobom upoważnionym przez Urząd. W tym celu posiadają uprawnienia określone w ust. 2. Podczas kontroli na miejscu mogą być również obecni, na żądanie, urzędnicy właściwego organu zainteresowanego państwa członkowskiego.

6.   Urząd może również zażądać od właściwych organów państw członkowskich przeprowadzenia – w jego imieniu – poszczególnych zadań dochodzeniowych i kontroli na miejscu zgodnie z niniejszym artykułem i art. 23c ust. 1. W tym celu właściwe organy posiadają te same uprawnienia co Urząd, określone w niniejszym artykule i w art. 23c ust. 1.

7.   W przypadku gdy urzędnicy Urzędu i inne osoby towarzyszące upoważnione przez Urząd stwierdzą, że osoba sprzeciwia się kontroli zarządzonej na mocy niniejszego artykułu, właściwy organ zainteresowanego państwa członkowskiego udziela im niezbędnej pomocy, zwracając się w razie potrzeby o pomoc policji lub równorzędnego organu egzekwowania prawa, w celu umożliwienia im przeprowadzenia kontroli na miejscu.

8.   Jeżeli kontrola na miejscu przewidziana w ust. 1 lub pomoc przewidziana w ust. 7 wymaga zezwolenia organu sądowego zgodnie z przepisami krajowymi, składa się wniosek o wydanie takiego zezwolenia, w tym z wyprzedzeniem. O zgodę taką można wystąpić jako o środek zapobiegawczy.

9.   W przypadku gdy zostanie złożony wniosek o zezwolenie, o którym mowa w ust. 8, krajowy organ sądowy sprawdza, czy decyzja Urzędu jest autentyczna i czy przewidziane środki przymusu nie są arbitralne ani nadmierne, uwzględniając przedmiot kontroli. Sprawdzając, czy środki przymusu są proporcjonalne, krajowy organ wymiaru sprawiedliwości może zwrócić się do Urzędu o szczegółowe wyjaśnienia, w szczególności w odniesieniu do przesłanek, na podstawie których Urząd podejrzewa, że miało miejsce naruszenie przepisów niniejszego rozporządzenia, a także do powagi domniemanego naruszenia oraz sposobu, w jaki osoba, wobec której stosowane są środki przymusu, uczestniczyła w danym zdarzeniu. Jednakże krajowe władze sądownicze nie mogą dokonać przeglądu konieczności przeprowadzania inspekcji lub żądać dostępu do informacji zawartych w aktach Urzędu. Zgodność z prawem decyzji Urzędu może być przedmiotem kontroli jedynie ze strony Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 23e

Przepisy proceduralne dotyczące stosowania środków nadzorczych i nakładania grzywien

1.   Jeżeli wykonując swoje obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia, Urząd stwierdzi, że wiele wskazuje na możliwe istnienie faktów mogących stanowić co najmniej jedno naruszenie wymienione w załączniku III, Urząd wyznacza spośród swojego personelu niezależnego urzędnika dochodzeniowego, aby przeprowadził dochodzenie w tej sprawie. Urzędnik dochodzeniowy nie bierze lub nie brał w przeszłości udziału w bezpośrednim lub pośrednim nadzorowaniu lub procesie rejestracyjnym danej agencji ratingowej i wykonuje swoje funkcje niezależnie od Rady Organów Nadzoru Urzędu.

2.   Urzędnik dochodzeniowy bada domniemane naruszenia, z uwzględnieniem wszelkich uwag przedstawionych przez osoby poddane dochodzeniu, i przedkłada Radzie Organów Nadzoru Urzędu pełną dokumentację zawierającą dokonane przez niego ustalenia.

Aby wykonać swoje zadania, urzędnik dochodzeniowy może skorzystać z prawa do złożenia wniosku o udzielenie informacji zgodnie z art. 23b oraz do przeprowadzania dochodzeń i kontroli na miejscu zgodnie z art. 23c i 23d. Korzystając z tych praw, urzędnik dochodzeniowy przestrzega przepisów art. 23a.

Przy wykonywaniu swoich zadań urzędnik dochodzeniowy ma dostęp do wszystkich dokumentów i informacji zebranych przez Urząd w ramach prowadzonych przezeń działań nadzorczych.

3.   Po zakończeniu dochodzenia i przed przedłożeniem Radzie Organów Nadzoru Urzędu dokumentacji zawierającej jego ustalenia urzędnik dochodzeniowy zapewnia osobom, które są przedmiotem dochodzenia, możliwość przedstawienia swojego stanowiska na temat spraw będących przedmiotem dochodzenia. Urzędnik dochodzeniowy opiera swoje ustalenia wyłącznie na faktach, do których osoby poddane dochodzeniu miały możliwość się odnieść.

W trakcie dochodzeń prowadzonych na podstawie niniejszego artykułu w pełni przestrzega się prawa zainteresowanych osób do obrony.

4.   Przedkładając Radzie Organów Nadzoru Urzędu dokumentację zawierającą swoje ustalenia, urzędnik dochodzeniowy powiadamia o tym fakcie osoby poddane dochodzeniu. Osoby poddane dochodzeniu mają prawo dostępu do dokumentacji, z zastrzeżeniem uzasadnionego interesu innych osób w zakresie ochrony ich tajemnicy handlowej. Prawo dostępu do dokumentacji nie obejmuje informacji poufnych dotyczących stron trzecich.

5.   Na podstawie dokumentacji zawierającej ustalenia urzędnika dochodzeniowego i – na wniosek zainteresowanych stron – po umożliwieniu osobom poddanym dochodzeniu przedstawienia ich stanowiska zgodnie z art. 25 i 36c, Rada Organów Nadzoru Urzędu stwierdza, czy osoby, które są przedmiotem dochodzenia, popełniły co najmniej jedno naruszenie wymienione w załączniku III, a jeżeli tak – stosuje środek nadzorczy zgodnie z art. 24 i nakłada grzywnę zgodnie z art. 36a.

6.   Urzędnik dochodzeniowy nie bierze udziału w obradach Rady Organów Nadzoru Urzędu ani w żaden inny sposób nie uczestniczy w procesie podejmowania decyzji przez Radę Organów Nadzoru Urzędu.

7.   Komisja przyjmuje dalsze przepisy proceduralne dotyczące wykonywania prawa do nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych, w tym przepisy dotyczące prawa do obrony, przepisy tymczasowe i przepisy dotyczące poboru grzywien lub okresowych kar pieniężnych; przyjmuje również szczegółowe przepisy dotyczące okresów przedawnienia odnoszących się do nakładania i egzekwowania kar.

Przepisy, o których mowa w akapicie pierwszym, przyjmowane są w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 38a i na warunkach określonych w art. 38b i 38c.

8.   Urząd przekazuje sprawy do postępowania karnego stosownym organom krajowym, gdy – wykonując swoje obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia – stwierdzi, że wiele wskazuje na możliwe istnienie faktów mogących stanowić przestępstwo. Ponadto Urząd powstrzymuje się od nakładania grzywien lub okresowych kar pieniężnych w przypadku, gdy – wskutek postępowania karnego prowadzonego na mocy prawa krajowego – wyrok uniewinniający lub skazujący w związku z tymi samymi czynami lub czynami, które są zasadniczo takie same, uprawomocnił się.

Artykuł 24

Środki nadzorcze stosowane przez Urząd

1.   W przypadku gdy, zgodnie z art. 23e ust. 5, Rada Organów Nadzoru Urzędu ustali, że agencja ratingowa popełniła jedno z naruszeń wymienionych w załączniku III, podejmuje ona jedną lub więcej z poniższych decyzji:

2.   Podejmując decyzje, o których mowa w ust. 1, Rada Organów Nadzoru Urzędu bierze pod uwagę charakter i wagę naruszenia, uwzględniając następujące kryteria:

3.   Przed podjęciem decyzji, o których mowa w ust. 1 lit. a), b) i c) Rada Organów Nadzoru Urzędu informuje o nich Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych).

4.   Ratingi kredytowe mogą być w dalszym ciągu wykorzystywane do celów regulacyjnych po przyjęciu decyzji, o których mowa w ust. 1 lit. a) i c), w okresie nieprzekraczającym:

W wyjątkowych okolicznościach związanych z ewentualnym zakłóceniem rynku lub stabilności finansowej Rada Organów Nadzoru Urzędu może – z własnej inicjatywy lub na wniosek Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) lub Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) – przedłużyć okres, o którym mowa w lit. b), o trzy miesiące.

5.   Bez zbędnej zwłoki Rada Organów Nadzoru Urzędu powiadamia zainteresowaną agencję ratingową o wszelkich decyzjach przyjętych na mocy ust. 1 i przekazuje wszelkie takie decyzje właściwym organom i właściwym organom sektorowym oraz Komisji, Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Bankowego) oraz Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych). Podaje ona do wiadomości publicznej na swojej stronie internetowej każdą decyzję w terminie 10 dni roboczych od daty jej podjęcia.

Podając swoją decyzję do wiadomości publicznej zgodnie z akapitem pierwszym, Rada Organów Nadzoru Urzędu podaje również do publicznej wiadomości prawo zainteresowanej agencji ratingowej do odwołania się od decyzji, a także – w stosownych przypadkach – fakt, że takie odwołanie zostało złożone, precyzując, że odwołanie to nie ma skutku zawieszającego oraz fakt, że Komisja Odwoławcza ma możliwość zawieszenia stosowania zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 60 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 25

Wysłuchanie zainteresowanych stron

1.   Przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji zgodnie z art. 24 ust. 1 Rada Organów Nadzoru Urzędu zapewnia stronom podlegającym postępowaniu możliwość przedstawienia swojego stanowiska w kwestiach, co do których ESA (ESMA) poczyniła ustalenia. Podstawę decyzji Rady Organów Nadzoru Urzędu mogą stanowić wyłącznie ustalenia, co do których osoby, których dotyczy postępowanie, mogły przedstawić swoje stanowisko.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania, jeżeli konieczne jest podjęcie pilnych działań w celu zapobieżenia istotnym i zbliżającym się szkodom dla systemu finansowego. W takiej sytuacji Rada Organów Nadzoru Urzędu może podjąć decyzję tymczasową i zapewnia zainteresowanym stronom możliwość przedstawienia swojego stanowiska jak najszybciej po podjęciu decyzji.

2.   W postępowaniu w pełni przestrzega się prawa do obrony osób, których dotyczy postępowanie. Mają one prawo dostępu do gromadzonych przez Urząd akt sprawy, z zastrzeżeniem uzasadnionego interesu innych stron w zakresie ochrony ich tajemnicy handlowej. Prawo dostępu do dokumentacji nie obejmuje informacji poufnych.

Artykuł 25a

Właściwe organy sektorowe odpowiedzialne za nadzór nad przestrzeganiem oraz egzekwowanie wymogów art. 4 ust. 1 (wykorzystanie ratingów kredytowych)

Właściwe organy sektorowe są odpowiedzialne za nadzór nad przestrzeganiem oraz egzekwowanie wymogów art. 4 ust. 1 zgodnie z odpowiednimi przepisami sektorowymi.

ROZDZIAŁ III

WSPÓŁPRACA POMIĘDZY URZĘDEM, WŁAŚCIWYMI ORGANAMI ORAZ WŁAŚCIWYMI ORGANAMI SEKTOROWYMI

Artykuł 26

Zobowiązanie do podejmowania współpracy

Urząd, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych), właściwe organy oraz właściwe organy sektorowe współpracują ze sobą, gdy jest to konieczne dla celów niniejszego rozporządzenia oraz odnośnych przepisów sektorowych.

Artykuł 27

Wymiana informacji

1.   Urząd, właściwe organy oraz właściwe organy sektorowe bez zbędnej zwłoki wymieniają między sobą informacje wymagane do celów wypełniania ich obowiązków na mocy niniejszego rozporządzenia i odnośnych przepisów sektorowych.

2.   Urząd może przekazywać bankom centralnym, Europejskiemu Systemowi Banków Centralnych i Europejskiemu Bankowi Centralnemu, w ramach ich uprawnień jako władz monetarnych, Europejskiej Radzie ds. Ryzyka Systemowego oraz, w stosownych przypadkach, innym organom publicznym odpowiedzialnym za nadzorowanie systemów płatniczych i rozliczeniowych, informacje poufne przeznaczone do wykonywania ich zadań. Podobnie tym organom lub podmiotom nie zabrania się przekazywania Urzędowi informacji, których może on potrzebować w celu wypełniania swoich obowiązków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.”;

12)

uchyla się art. 28 i 29;

13)

art. 30, 31 i 32 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 30

Przekazywanie zadań przez Urząd właściwym organom

1.   W przypadkach gdy jest to konieczne w celu właściwego wykonania zadania nadzorczego, Urząd może przekazać poszczególne zadania nadzorcze właściwemu organowi państwa członkowskiego zgodnie z wytycznymi wydanymi przez Urząd zgodnie z art. 21 ust. 2. Takie poszczególne zadania nadzorcze mogą w szczególności obejmować uprawnienia do kierowania wezwań do udzielenia informacji zgodnie z art. 23b oraz do prowadzenia dochodzeń i kontroli na miejscu zgodnie z art. 23d ust. 6.

2.   Przed przekazaniem zadań Urząd konsultuje się z odpowiednim właściwym organem. Konsultacje te dotyczą:

3.   Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie opłat, które ma być przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 19 ust. 2, Urząd zwraca właściwemu organowi koszty poniesione w związku z realizacją przekazanych zadań.

4.   Urząd dokonuje przeglądu przekazania, o którym mowa w ust. 1, w stosownych odstępach czasu. Przekazanie zadań można odwołać w każdej chwili.

Przekazywanie zadań nie ma wpływu na zakres odpowiedzialności Urzędu i nie ogranicza zdolności Urzędu do wykonywania i nadzorowania przekazanej czynności. Obowiązki nadzorcze wynikające z niniejszego rozporządzenia, w tym decyzje o rejestracji, ocena końcowa i dalsze decyzje dotyczące naruszeń, nie mogą być przekazywane.

Artykuł 31

Powiadomienia oraz wnioski o zawieszenie kierowane przez właściwe organy

1.   Jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego stwierdza, że na terytorium tego lub też innego państwa członkowskiego są podejmowane lub zostały podjęte działania sprzeczne z niniejszym rozporządzeniem, powiadamia o tym fakcie Urząd w jak najbardziej szczegółowy sposób. Jeżeli właściwy organ uważa, że jest to właściwe do celów dochodzenia, właściwy organ może również zasugerować Urzędowi, by oszacował, czy konieczne jest skorzystanie z uprawnień przewidzianych w art. 23b i 23c w odniesieniu do agencji ratingowej biorącej udział w tych działaniach.

Urząd podejmuje odpowiednie działania. Informuje o wynikach działań powiadamiający właściwy organ, a także, jeśli to możliwe, poinformuje o wszelkich istotnych skutkach przejściowych.

2.   Bez uszczerbku dla obowiązku powiadomienia określonego w ust. 1, jeżeli właściwy organ państwa członkowskiego dokonujący powiadomienia uznaje, że zarejestrowana agencja ratingowa, której ratingi kredytowe są wykorzystywane na terytorium tego państwa członkowskiego, narusza obowiązki wynikające z niniejszego rozporządzenia i naruszenia te są na tyle poważne i częste, że mają znaczny wpływ na ochronę inwestorów lub stabilność systemu finansowego w danym państwie członkowskim, właściwy organ dokonujący powiadomienia może zwrócić się do Urzędu z wnioskiem o zawieszenie wykorzystywania do celów regulacyjnych ratingów kredytowych danej agencji ratingowej przez instytucje finansowe oraz inne podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1. Właściwy organ dokonujący powiadomienia przedstawia Urzędowi wyczerpujące uzasadnienie swojego wniosku.

W przypadkach gdy Urząd uznaje wniosek za nieuzasadniony, informuje o tym na piśmie właściwy organ dokonujący powiadomienia, podając tego powody. W przypadkach gdy Urząd uznaje wniosek za uzasadniony, stosuje odpowiednie środki celem rozwiązania danego problemu.

Artykuł 32

Tajemnica zawodowa

1.   Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej ma zastosowanie do Urzędu, właściwych organów oraz wszystkich osób, które pracują lub pracowały dla Urzędu, dla właściwych organów lub dla każdej innej osoby, której Urząd przekazał zadania, włącznie z zatrudnionymi przez Urząd audytorami i rzeczoznawcami. Informacje objęte tajemnicą zawodową nie mogą być ujawniane innej osobie lub innemu organowi, z wyjątkiem sytuacji, gdy takie ujawnienie jest niezbędne w celu prowadzenia postępowania sądowego.

2.   Wszystkie informacje, które na podstawie niniejszego rozporządzenia zostały nabyte przez lub wymienione między Urzędem, właściwymi organami, właściwymi organami sektorowymi oraz innymi organami i podmiotami wymienionymi w art. 27 ust. 2, uznaje się za poufne, chyba że w momencie ich przekazania Urząd lub właściwy organ, lub inny organ bądź podmiot oświadczy, iż informacje te mogą być ujawnione lub ich ujawnienie jest niezbędne w celu prowadzenia postępowania sądowego.”;

14)

uchyla się art. 33;

15)

art. 34 i 35 otrzymują brzmienie:

„Artykuł 34

Umowa o wymianie informacji

Urząd może zawierać umowy o wymianie informacji z organami nadzoru państw trzecich wyłącznie wtedy, gdy ujawniane informacje są objęte gwarancjami zachowania tajemnicy zawodowej, które są co najmniej równoważne gwarancjom określonym w art. 32.

Taka wymiana informacji służy Urzędowi oraz tym organom nadzoru do wykonywania ich zadań.

W odniesieniu do przekazywania danych osobowych do państwa trzeciego Urząd stosuje rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (16).

Artykuł 35

Ujawnianie informacji otrzymanych od państw trzecich

Urząd może ujawnić informacje otrzymane od organów nadzorczych państw trzecich wyłącznie wtedy, gdy Urząd lub właściwe organy uzyskały wyraźną zgodę organu nadzorczego, który przekazał informacje, oraz w stosownych przypadkach, gdy informacje są ujawniane wyłącznie do celów, na które ten organ nadzorczy wyraził zgodę, lub gdy takie ujawnienie jest niezbędne w celu prowadzenia postępowania sądowego.

16)

nagłówek rozdziału I tytułu IV „Sankcje, procedura komitetowa i sprawozdawczość” zostaje zastąpiony nagłówkiem „Sankcje, grzywny, okresowe kary pieniężne, procedura komitetowa, przekazanie uprawnień oraz sprawozdawczość”;

17)

w art. 36 akapity pierwszy i drugi otrzymują brzmienie:

„Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące kar stosowanych w przypadku naruszenia art. 4 ust. 1 oraz podejmują wszelkie środki zapewniające ich wykonanie. Przewidziane sankcje są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Państwa członkowskie zapewniają, aby właściwy organ sektorowy podawał do publicznej wiadomości każdą sankcję, jaka została nałożona za naruszenie art. 4 ust. 1, chyba że takie ujawnienie mogłoby poważnie zagrozić rynkom finansowym lub wyrządzić nieproporcjonalną szkodę zainteresowanym stronom.”;

18)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 36a

Grzywny

1.   W przypadku gdy – zgodnie z art. 23e ust. 5 – Rada Organów Nadzoru Urzędu odkryje popełnienie przez agencję ratingową – umyślnie lub w wyniku zaniedbania – jednego z naruszeń wymienionych w załączniku III, podejmuje ona decyzję o nałożeniu grzywny zgodnie z postanowieniami ust. 2.

Naruszenie agencji ratingowej zostaje uznane za umyślne, jeżeli Urząd stwierdzi istnienie obiektywnych przesłanek dowodzących, że agencja ratingowa lub jej kierownictwo wyższego szczebla działały celowo w celu popełnienia naruszenia.

2.   Podstawowe kwoty grzywien, o których mowa w ust. 1, mieszczą się w następujących granicach:

Aby podjąć decyzję, czy podstawowa kwota grzywien powinna odpowiadać niższej, średniej czy wyższej granicy określonej w akapicie pierwszym, Urząd uwzględnia roczny obrót danej agencji ratingowej w poprzedzającym roku obrotowym. Podstawowa kwota plasować się będzie w dolnej granicy dla agencji ratingowych, których roczny obrót jest niższy niż 10 mln EUR, w średnim zakresie dla agencji ratingowych, których roczny obrót wynosi pomiędzy 10 a 50 mln EUR oraz w górnej granicy dla agencji ratingowych, których roczny obrót jest wyższy niż 50 mln EUR.

3.   Kwoty podstawowe podane w granicach określonych w ust. 2 w razie potrzeby dostosowuje się z uwzględnieniem okoliczności obciążających lub łagodzących, zgodnie ze współczynnikami zdefiniowanymi w załączniku IV.

Odpowiedni współczynnik obciążenia stosuje się pojedynczo do kwoty podstawowej. Przy zastosowaniu więcej niż jednego współczynnika obciążenia, różnicę między kwotą podstawową a kwotą wynikającą z zastosowania poszczególnego współczynnika obciążenia dodaje się do kwoty podstawowej.

Odpowiedni współczynnik złagodzenia stosuje się pojedynczo do kwoty podstawowej. Przy zastosowaniu więcej niż jednego wskaźnika złagodzenia, różnicę między kwotą podstawową a kwotą wynikającą z zastosowania poszczególnego wskaźnika złagodzenia odejmuje się od kwoty podstawowej.

4.   Nie naruszając przepisów ust. 2 i 3, grzywna nie może przekraczać 20 % rocznego obrotu agencji ratingowej w poprzedzającym roku obrotowym i, jeżeli w wyniku naruszenia agencja ratingowa bezpośrednio lub pośrednio uzyskała korzyści finansowe, grzywna musi być co najmniej równa wysokości tych korzyści finansowych.

W przypadku gdy agencja ratingowa w wyniku danego działania lub zaniechania dopuściła się więcej niż jednego naruszenia wymienionego w załączniku III, zastosowanie ma wyłącznie wyższa grzywna obliczona zgodnie z ust. 2 i 3 i odnosząca się do jednego z tych naruszeń.

Artykuł 36b

Okresowe kary pieniężne

1.   Rada Organów Nadzoru Urzędu nakłada w drodze decyzji okresową karę pieniężną, aby skłonić:

2.   Okresowa kara pieniężna musi być skuteczna i proporcjonalna. Okresowa kara pieniężna jest nakładana za każdy dzień, do momentu gdy agencja ratingowa lub zainteresowana osoba podporządkuje się odpowiedniej decyzji, o której mowa w ust. 1.

3.   Niezależnie od przepisów ust. 2 wysokość okresowych kar pieniężnych jest równa 3 % średniego dziennego obrotu w poprzedzającym roku obrotowym lub – w przypadku osób fizycznych – 2 % średniego dziennego dochodu w poprzedzającym roku kalendarzowym. Kary są obliczane od dnia określonego w decyzji nakładającej okresową karę pieniężną.

4.   Okresową karę pieniężną można nałożyć na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy po powiadomieniu o decyzji Urzędu.

Artykuł 36c

Wysłuchanie osób, których dotyczy postępowanie

1.   Przed podjęciem decyzji nakładającej grzywnę i/lub okresową karę pieniężną na podstawie art. 36a lub art. 36b ust. 1 lit. a)–d), Rada Organów Nadzoru Urzędu zapewnia stronom, które są przedmiotem postępowania, możliwość przedstawienia swojego stanowiska w sprawie ustaleń Urzędu. Podstawę decyzji Rady Organów Nadzoru Urzędu mogą stanowić wyłącznie ustalenia, co do których osoby, których dotyczy postępowanie mogły przedstawić swoje stanowisko.

2.   W toku postępowaniu w pełni przestrzega się prawa do obrony osób, których dotyczy postępowanie. Mają one prawo dostępu do gromadzonych przez Urząd akt sprawy, z zastrzeżeniem uzasadnionego interesu innych stron w zakresie ochrony ich tajemnicy handlowej. Prawo dostępu do akt sprawy nie obejmuje dostępu do informacji poufnych oraz wewnętrznych dokumentów przygotowawczych Urzędu.

Artykuł 36d

Ujawnienie, charakter, egzekwowanie oraz przydział grzywien i okresowych kar pieniężnych

1.   Urząd podaje do wiadomości publicznej każdą grzywnę i każdą okresową karę pieniężną, które zostały nałożone zgodnie z art. 36a i 36b, chyba że takie ujawnienie publiczne zagrażałoby poważnie rynkom finansowym lub wyrządziło nieproporcjonalną szkodę zainteresowanym stronom.

2.   Grzywny i okresowe kary pieniężne nałożone zgodnie z art. 36a i 36b mają charakter administracyjny.

3.   Grzywny i okresowe kary pieniężne nałożone zgodnie z art. 36a i 36b są możliwe do wyegzekwowania.

Postępowanie egzekucyjne regulowane jest przepisami postępowania cywilnego obowiązującymi w państwie, na którego terytorium ma ono miejsce. Klauzula wykonalności jest nadawana, bez jakiejkolwiek kontroli innej niż weryfikacja autentyczności decyzji, przez wyznaczony w tym celu przez rząd państwa członkowskiego organ, o którym zostanie powiadomiony Urząd i Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Po dopełnieniu tych formalności na wniosek zainteresowanego, może on przystąpić do egzekucji zgodnie z ustawodawstwem krajowym, wnosząc sprawę bezpośrednio do właściwego organu.

Postępowanie egzekucyjne może być zawieszone wyłącznie na mocy orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jednakże kontrola prawidłowości przeprowadzenia egzekucji podlega właściwości sądów krajowych zainteresowanego państwa członkowskiego.

4.   Kwoty uzyskane z grzywien i okresowych kar pieniężnych przydziela się do budżetu ogólnego Unii Europejskiej.

Artykuł 36e

Kontrola prowadzona przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ma nieograniczone prawo orzekania w zakresie odwołań od decyzji, na mocy których Urząd nałożył grzywnę lub okresową karę pieniężną. Trybunał Sprawiedliwości może uchylić, obniżyć lub podwyższyć nałożoną grzywnę lub okresową karę pieniężną.”;

19)

art. 37 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 37

Zmiany w załącznikach

W celu uwzględnienia zmian sytuacji, w tym sytuacji międzynarodowej, sytuacji na rynkach finansowych, szczególnie w zakresie nowych instrumentów finansowych, Komisja może przyjmować – w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 38a i z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 38b i 38c – środki służące zmianie załączników, z wyłączeniem załącznika III.”;

20)

w art. 38 uchyla się ust. 2;

21)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 38a

Wykonanie przekazania

1.   Uprawnienie do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 5 ust. 6 akapit trzeci, art. 19 ust. 2, art. 23e ust. 7, i art. 37, powierza się Komisji na okres czterech lat, począwszy od dnia 1 czerwca 2011 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazanego uprawnienia najpóźniej sześć miesięcy przed zakończeniem okresu czterech lat. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada odwołają je zgodnie z art. 38b.

2.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

3.   Uprawnienie do przyjęcia aktów delegowanych powierzone Komisji podlega warunkom określonym w art. 38b i art. 38c.

Artykuł 38b

Odwołanie przekazanych uprawnień

1.   Przekazanie uprawnień przewidziane w art. 5 ust. 6 akapit trzeci, art. 19 ust. 2, art. 23e ust. 7 i art. 37 może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub Radę.

2.   Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać przekazanie uprawnień, stara się poinformować drugą instytucję i Komisję, w odpowiednim czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane.

3.   Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Staje się ona skuteczna natychmiast lub od późniejszej daty, która jest w niej określona. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących. Jest ona publikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 38c

Sprzeciw wobec aktów delegowanych

1.   Parlament Europejski lub Rada mogą zgłaszać sprzeciw wobec aktu delegowanego w terminie trzech miesięcy od dnia zawiadomienia.

Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o trzy miesiące.

2.   Jeśli w terminie, o którym mowa w ust. 1, ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyrażą sprzeciwu wobec aktu delegowanego, jest on publikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej oraz wchodzi w życie z dniem podanym w tym akcie.

Akt delegowany może zostać opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie zamierzają wyrażać sprzeciwu.

3.   W przypadku sprzeciwu wobec aktu delegowanego ze strony Parlamentu Europejskiego lub Rady, wyrażonego w terminie, o którym mowa w ust. 1, akt delegowany nie wchodzi w życie. Zgodnie z art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej instytucja wyrażająca sprzeciw wobec aktu delegowanego podaje uzasadnienie swojego sprzeciwu.”;

22)

w art. 39 wprowadza się następujące zmiany:

23)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 39a

Sprawozdanie Urzędu

Do dnia 31 grudnia 2011 r. Urząd dokonuje oceny potrzeb odnoszących się do personelu i zasobów, związanych z przejęciem przez ten organ uprawnień i obowiązków zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, i przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Komisji.”;

24)

art. 40 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„Istniejące agencje ratingowe, mogą w dalszym ciągu wystawiać ratingi kredytowe, które mogą być wykorzystywane do celów regulacyjnych przez instytucje finansowe i inne podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1, chyba że odmówiono rejestracji. W przypadku odmowy rejestracji zastosowanie ma art. 24 ust. 4 i 5.”;

(25)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 40a

Środki przejściowe dotyczące Urzędu

1.   Wszystkie kompetencje i obowiązki związane z działalnością w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów w obszarze agencji ratingowych, które zostały powierzone właściwym organom, niezależnie od tego, czy działają one jako właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego czy nie, oraz kolegiom nadzorczym, jeżeli takie kolegia zostały ustanowione, wygasają dnia 1 lipca 2011 r.

Niemniej jednak wniosek o rejestrację otrzymany przez właściwe organy macierzystego państwa członkowskiego lub stosowne kolegium przed dniem 7 września 2010 r. nie zostanie przekazany Urzędowi, a decyzję o rejestracji albo odmowie rejestracji podejmą te organy i stosowne kolegium.

2.   Bez uszczerbku dla ust. 1 akapit drugi, wszystkie akta i dokumenty robocze związane z działalnością w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów w obszarze agencji ratingowych, w tym wszystkie niezakończone oceny i działania w zakresie egzekwowania przepisów lub ich uwierzytelnione kopie, zostają przejęte przez Urząd w dniu, o którym mowa w ust. 1.

3.   Właściwe organy i kolegia, o których mowa w ust. 1, zapewniają przekazanie Urzędowi wszystkich istniejących dokumentów i dokumentów roboczych lub ich uwierzytelnionych kopii niezwłocznie, nie później niż do dnia 1 lipca 2011 r. Te właściwe organy i kolegia służą również Urzędowi wszelką niezbędną pomocą i radą celem ułatwienia skutecznego i sprawnego przekazania obowiązków i podjęcia działalności w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów w obszarze agencji ratingowych.

4.   Urząd działa jako następca prawny właściwych organów i kolegiów, o których mowa w ust. 1, we wszelkich postępowaniach administracyjnych i sądowych wynikających z działalności w zakresie nadzoru i egzekwowania przepisów prowadzonej przez właściwe organy i kolegia w zakresie spraw objętych omawianym rozporządzeniem.

5.   Zarejestrowanie agencji ratingowej zgodnie z tytułem III rozdział I przez właściwy organ, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, pozostaje ważne po przekazaniu kompetencji Urzędowi.

6.   Do dnia 1 lipca 2014 r. i w ramach bieżącego nadzoru Urząd przeprowadza co najmniej jedną weryfikację w sprawie wszystkich agencji ratingowych objętych zakresem jego uprawnień nadzorczych.”;

26)

w załączniku I wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszego rozporządzenia;

27)

dodaje się załączniki zawarte w załączniku II do niniejszego rozporządzenia.