11.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/1

(1)

Komisja nałożyła rozporządzeniem (WE) nr 194/2009 (2) tymczasowe cło wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (USA).

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 (3) („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”) Rada nałożyła na przywóz biodiesla określonego w art. 1 ust. 1 wymienionego rozporządzenia („produkt objęty postępowaniem”), pochodzącego z USA, ostateczne cło wyrównawcze wynoszące od 211,2 EUR do 237 EUR na tonę („obowiązujące środki”). Dochodzenie, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, zwane jest dalej „dochodzeniem pierwotnym”.

(3)

Należy także zaznaczyć, że rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 (4) Rada nałożyła na przywóz produktu objętego postępowaniem ostateczne cło antydumpingowe wynoszące od 0 EUR do 198 EUR na tonę.

(4)

W dniu 30 czerwca 2010 r. do Komisji wpłynął wniosek na podstawie art. 23 ust. 4 rozporządzenia podstawowego o przeprowadzenie dochodzenia w sprawie możliwego obchodzenia środków wyrównawczych nałożonych na przywóz produktu objętego postępowaniem. Wniosek został złożony przez Europejską Radę Biodiesla („EBB”) w imieniu unijnych producentów biodiesla.

(5)

We wniosku twierdzono, że środki wyrównawcze względem przywozu produktu objętego postępowaniem były obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie i Singapurze oraz wywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej maksymalnie 20 % biodiesla.

(6)

We wniosku twierdzono, że po wprowadzeniu środków względem produktu objętego postępowaniem zaszła istotna zmiana w strukturze handlu obejmującego wywóz z USA, Kanady i Singapuru oraz że nie ma innej wystarczającej racjonalnej przyczyny lub uzasadnienia tej zmiany niż nałożenie cła. Ta zmiana w strukturze handlu miała wynikać z przeładunku produktu objętego postępowaniem w Kanadzie i Singapurze.

(7)

We wniosku twierdzono ponadto, że po wprowadzeniu środków rozpoczął się wywóz do Unii biodiesla w postaci mieszanki zawierającej maksymalnie 20 % biodiesla z USA, w którym, jak się domniemywa, wykorzystywano próg zawartości biodiesla ustalony w opisie produktu objętego postępowaniem.

(8)

Ponadto we wniosku twierdzono, że skutki naprawcze środków wyrównawczych obowiązujących względem produktu objętego postępowaniem zostały osłabione zarówno w pod względem ilości, jak i ceny. Utrzymywano, że znaczące ilości przywozu biodiesla w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % biodiesla z Kanady i Singapuru, oraz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla okazały się zastępować przywóz produktu objętego postępowaniem. Ponadto istniały wystarczające dowody potwierdzające, iż przedmiotowy zwiększony przywóz był dokonywany po cenach dużo niższych od niewyrządzajacej szkody ceny ustalonej w dochodzeniu, które doprowadziło do wprowadzenia obowiązujących środków.

(9)

We wniosku twierdzono wreszcie, że ceny produktu objętego postępowaniem są nadal subsydiowane, jak wcześniej ustalono.

(10)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody prima facie pozwalające na wszczęcie dochodzenia zgodnie z art. 23 rozporządzenia podstawowego, Komisja wszczęła dochodzenie rozporządzeniem (WE) nr 721/2010 (5) („rozporządzenie wszczynające”). Na podstawie art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja rozporządzeniem wszczynającym poleciła organom celnym rejestrowanie przywozu wysyłanego z Kanady i Singapuru, a także przywozu pochodzącego z USA biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym.

(11)

Rozporządzeniem (UE) nr 720/2010 (6) Komisja wszczęła także równoległe dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych względem przywozu biodiesla pochodzącego z USA poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady i Singapuru oraz poprzez przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla pochodzącego z USA.

(12)

Komisja oficjalnie powiadomiła władze USA, Kanady i Singapuru. Znanym Komisji producentom/eksporterom w USA, Kanadzie i Singapurze wysłano kwestionariusze. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym.

(13)

Następujące przedsiębiorstwa przedstawiły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, a w ich siedzibach przeprowadzono następnie wizyty weryfikacyjne:

(14)

Ponadto złożono wizyty w stosownych właściwych organach rządu Kanady i rządu Singapuru.

(15)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. („OD”). Dane zgromadzono za okres od 2008 r. do końca OD w celu zbadania domniemanej zmiany w strukturze handlu.

(16)

Produktem, którego dotyczy możliwe obchodzenie środków, tj. produktem będącym przedmiotem dochodzenia pierwotnego, są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, objęte obecnie kodami CN ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99, ex 2710 19 41, 3824 90 91, ex 3824 90 97 oraz pochodzące z USA.

(17)

Produkt będący przedmiotem obchodzenia ceł jest dwojaki. Po pierwsze, w odniesieniu do domniemanego przeładunku przez Kanadę i Singapur, jest to produkt identyczny z produktem będącym przedmiotem dochodzenia pierwotnego, zgodnie z opisem w poprzednim ustępie. W odniesieniu do przywozu bezpośrednio z USA produktem objętym dochodzeniem jest biodiesel w postaci mieszanki zawierający wagowo maksymalnie 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, pochodzący z USA.

(18)

W następstwie nałożenia tymczasowych środków wyrównawczych w marcu 2009 r. praktycznie zaprzestano przywozu produktu objętego postępowaniem. Poniższa tabela przedstawia w skrócie tę sytuację:

Przywóz biodiesla oraz niektórych mieszanek biodiesla do Unii Europejskiej

objęty kodem CN 3824 90 91 (w tonach)

(19)

Powyższe dane Eurostatu obejmują wszystkie rodzaje biodiesla zawierającego co najmniej 96,5 % estrów.

(20)

Dla porównania USA podają następujące dane na temat wywozu biodiesla i mieszanek biodiesla objętego kodem HTS 3824 90 40 00 (mieszanek substancji tłuszczowych pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego):

Wywóz biodiesla i mieszanek biodiesla z USA

objęty kodem HTS 3824 90 40 00 (w tonach)

(21)

Porównanie dwóch powyższych tabel prowadzi do wniosku, iż 358 291 ton wywozu do Unii podczas OD stanowią mieszanki o maksymalnie 96,5 % zawartości biodiesla.

(22)

Poziom współpracy producentów/eksporterów w Kanadzie był wysoki. Dwóch producentów reprezentujących około 90 % kanadyjskiej produkcji biodiesla przedstawiło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i w pełni współpracowało podczas dochodzenia. Ponadto Canadian Renewable Fuels Association oraz właściwe organy rządu Kanady także współpracowali podczas dochodzenia.

(23)

Zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ocena, czy ma miejsce obchodzenie środków, powinna być przeprowadzona poprzez analizę kolejno następujących kwestii: czy doszło do zmiany w strukturze handlu między USA, Kanadą a Unią, czy zmiana ta wynikała z praktyki, procesu lub prac, dla których nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, czy istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła w odniesieniu do cen lub ilości produktu podobnego oraz czy przywożony produkt podobny nadal korzysta z subsydiów.

(24)

Przywóz biodiesla z USA zmniejszył się z 1 487 790 ton w 2008 r. do 381 227 ton w 2009 r. oraz do blisko zera w OD.

(25)

Z drugiej strony, według danych Eurostatu całkowity przywóz biodiesla z Kanady do Unii zwiększył się znacząco między 2008 r. a OD z 1 725 ton w 2008 r. do 140 043 ton w 2009 r. i 197 772 ton w OD.

(26)

Sprzedaż biodiesla między USA a Kanadą nie podlega cłom, ani żadnym innym rodzajom ograniczeń przywozowych.

(27)

Według statystyk USA wywóz biodiesla z USA do Kanady zwiększył się z 967 ton w 2008 r. do 128 233 ton w 2009 r. i do 161 841 ton w OD.

(28)

Porównanie statystyk wywozu przedstawionych przez władze USA ze statystykami przywozu przedstawionymi na miejscu przez władze Kanady pokazało istotne rozbieżności w skali miesięcznej. Według statystyk kanadyjskich przywóz biodiesla z USA zwiększył się z 11 757 ton w 2008 r. do 18 673 ton w 2009 r. i do 174 574 ton w OD.

(29)

Według władz Kanady nie używa się specjalnego kodu do zgłaszania biodiesla. Zaznaczono, że Kanada i USA wymieniają dane dotyczące przywozu w celu ich wykorzystania jako odpowiednich danych dotyczących wywozu. Na poziomie sześciocyfrowym dane dotyczące przywozu do Kanady i dane dotyczące wywozu z USA powinny się więc zgadzać i tak jest istotnie w przypadku HTS 38.24.90. Poza poziomem sześciocyfrowym każde z tych państw ma jednak własny system klasyfikacji. Należy także zaznaczyć, że statystyki kanadyjskie obejmują jedynie przywóz poddany odprawie celnej w Kanadzie, a nie towary przeładowywane.

(30)

Podsumowując, pomimo rozbieżności między tymi dwoma źródłami danych oczywiste jest, że wywóz biodiesla z USA do Kanady zwiększył się od 2008 r. do OD, w szczególności w następstwie nałożenia środków wyrównawczych. Kanadyjski rynek biodiesla nie jest obecnie zdolny do wchłonięcia takich ilości biodiesla. Producenci oryginalnego kanadyjskiego biodiesla są w istocie ukierunkowani na wywóz.

(31)

Dwaj współpracujący producenci w Kanadzie nie kupowali żadnego biodiesla z USA, ani z żadnych innych źródeł podczas OD.

(32)

Produkcja biodiesla w Kanadzie jest nową gałęzią przemysłu. W OD działało sześć zakładów produkcyjnych, ale produkcja w dwóch zakładach położonych we wschodniej Kanadzie, należących do dwóch współpracujących producentów i przez nich zarządzanych, stanowiła około 90 % łącznej produkcji.

(33)

Z wielkości produkcji sprzedawanej przez współpracujących producentów wyodrębniono sprzedaż, której klienci końcowi bez wątpienia znajdowali się w Ameryce Północnej, tzn. w USA lub Kanadzie. Pozostała sprzedaż trafiała do klientów, którzy odsprzedawali towar lub mieszali go z innymi rodzajami biodiesla. Dwa współpracujące przedsiębiorstwa nie wiedziały, czy klienci sprzedawali te produkty w Unii jako biodiesel kanadyjski, czy mieszali go, bądź sprzedawali klientom końcowym w USA lub Kanadzie.

(34)

Nawet przy założeniu w skrajnym przypadku, że cała „oryginalna” kanadyjska produkcja biodiesla trafiła do Unii, stanowiłaby ona zaledwie 20 % całkowitego przywozu do Unii z Kanady w OD.

(35)

Uzgodnienie statystyk z danymi otrzymanymi od współpracujących producentów pokazało, że kanadyjscy producenci biodiesla nie mogli wyprodukować ilości odpowiadającej wielkości wywozu z Kanady do Unii. Z tego wynika, że wzrost przywozu z Kanady do Unii ma związek z wywozem biodiesla z USA wysyłanego z Kanady.

(36)

Ogólne zmniejszenie wywozu z USA do Unii, począwszy od 2008 r., oraz równoległe zwiększenie wywozu z Kanady do Unii i wywozu z USA do Kanady po nałożeniu pierwotnych środków może być zatem uważane za zmianę w strukturze handlu.

(37)

W ramach dochodzenia nie znaleziono żadnej innej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia dla przeładunku poza unikaniem płacenia cła wyrównawczego obowiązującego w odniesieniu do biodiesla pochodzącego z USA.

(38)

Do stwierdzenia, czy przywożone produkty osłabiły pod względem ilości skutki naprawcze środków wyrównawczych obowiązujących względem przywozu biodiesla z USA, wykorzystano dane Eurostatu. Ilości i ceny wywozu z Kanady porównano z poziomem usuwającym szkodę określonym w dochodzeniu pierwotnym.

(39)

Jak wspomniano powyżej, przywóz z Kanady do Unii zwiększył się z 1 725 ton w 2008 r. do 197 772 ton (co stanowiło 9,2 % udziału w przywozie) podczas OD. Wzrost przywozu z Kanady nie może być uznany za nieistotny, biorąc pod uwagę rozmiary unijnego rynku ustalone w dochodzeniu pierwotnym. Uwzględniając niewyrządzający szkody poziom cen określony w dochodzeniu pierwotnym, przywóz z Kanady do Unii podczas OD wykazywał się 50 % zaniżaniem cen w regionie, podcinając ceny sprzedaży producentów unijnych o około 40 %.

(40)

Stwierdzono zatem, że środki ulegają osłabieniu pod względem ilości i cen.

(41)

Jeśli chodzi o subsydiowanie, należy zaznaczyć, że ulgę podatkową dotyczącą biodiesla w USA, która w dochodzeniu pierwotnym została uznana za główny mechanizm subsydiowania, wprowadzono ponownie z mocą wsteczną w grudniu 2010 r. Na tej podstawie stwierdza się, że przywożony produkt podobny nadal korzystał z subsydiów podczas OD.

(42)

W dochodzeniu stwierdzono, że ostateczne cła wyrównawcze nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA były obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie, zgodnie z art. 23 rozporządzenia podstawowego.

(43)

Dwa przedsiębiorstwa handlowe mające swoje siedziby w Singapurze współpracowały podczas dochodzenia. Ponadto współpracowały właściwe organy rządu Singapuru.

(44)

Kryteria oceny, czy ma miejsce obchodzenie środków, zostały opisane w motywie 23 powyżej.

(45)

Według danych Eurostatu całkowity wywóz biodiesla z Singapuru do Unii wzrósł z 179 ton w 2008 r. do 20 486 ton w 2009 r. i do 32 078 ton w OD. Wywóz z USA do Singapuru także wzrósł w tym samym okresie.

(46)

Według właściwych organów rządu Singapuru biodiesel produkowany lokalnie jest sprzedawany głównie w na terenie Singapuru w celu zaspokajania popytu krajowego. Władze zauważają jednak, że ta gałąź przemysłu w Singapurze się rozwija, biorąc pod uwagę niedawną budowę nowych zakładów produkcyjnych.

(47)

Wywóz z Singapuru był zwykle niski. Przywóz biodiesla do Unii został dokładnie zbadany w bazie danych, o której mowa w art. 14 ust. 6, i sprawdzony z właściwymi krajowymi organami celnymi. Wydaje się, że przywóz ten nastąpił w kilku nagłych skokach. Analiza wykazała, że większość tego przywozu rzeczywiście pochodziła z Singapuru. Nie można jednak zaliczyć tu całkowitego przywozu.

(48)

Porównując do konsumpcji Unii ustalonej w dochodzeniu pierwotnym, wykazano, że wielkości przywozu z Singapuru do Unii, których nie można zaliczyć jako pochodzących z Singapuru, są bardzo niskie. Ponadto, biorąc pod uwagę dane szacunkowe EBB dotyczące znacznego wzrostu konsumpcji Unii od czasu dochodzenia pierwotnego, ich udział w konsumpcji Unii byłby nieistotny.

(49)

W związku z powyższym można stwierdzić, że skutki naprawcze środków wyrównawczych nie były osłabiane pod względem ilości pochodzących z Singapuru.

(50)

Jeśli chodzi o przeładunek, to powszechnie wiadomo, że Singapur jest ogromnym węzłem w Azji, gdzie statki regionalne przypływają i gdzie następuje rozładunek towarów, które są następnie ponownie ładowane na statki płynące między innymi do Europy. W dochodzeniu ujawniono, że jedno ze współpracujących przedsiębiorstw handlowych dokonywało przeładunku biodiesla pochodzącego z Malezji lub Indonezji w Singapurze, a jego miejscem przeznaczenia była Unia. Podczas OD tylko to jedno przedsiębiorstwo handlowe dokonywało wywozu znacznej ilości biodiesla do Unii poprzez przeładunek w Singapurze i poddawało biodiesel odprawie celnej w Unii jako pochodzący z Malezji lub Indonezji. Weryfikacja nie wykazała przesłanek do podania w wątpliwość deklarowanego pochodzenia z Indonezji lub Malezji.

(51)

W świetle powyższego należy zakończyć dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków wyrównawczych poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Singapuru.

(52)

Pięciu producentów biodiesla lub mieszanek biodiesla z USA współpracowało w dochodzeniu, przy czym trzech z nich objęto próbą w dochodzeniu pierwotnym. Rząd USA współpracował poprzez zapewnienie statystyk dotyczących wywozu oraz ich interpretację.

(53)

Wszyscy trzej producenci, których objęto próbą w dochodzeniu pierwotnym, zaprzestali wywozu biodiesla po wprowadzeniu środków ostatecznych.

(54)

Tylko jedno z pięciu współpracujących przedsiębiorstw, BP North America, które nie współpracowało w dochodzeniu pierwotnym, dokonywało w OD wywozu do Unii mieszanek biodiesla zawierających wagowo maksymalnie 20 % biodiesla („B20 i poniżej”).

(55)

Krajowa Rada Biodiesla (National Biodiesel Board – „NBB”), która reprezentuje przemysł biodiesla w USA, twierdziła, że produkt, który według niej wyraźnie znajduje się poza zakresem produktu objętego obowiązującymi środkami, nie może być przedmiotem stosowania środków wyrównawczych bez wszczynania de novo dochodzenia antysubsydyjnego. NBB twierdziła, że w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych wyraźnie wskazano „produkt objęty postępowaniem” i „produkt podobny” na poziomie biodiesla lub biodiesla w postaci mieszanki zawierającej ponad 20 % biodiesla. Według NBB nie był to sztuczny próg, lecz odpowiadał on realiom rynkowym ustalonym w dochodzeniu pierwotnym. Ustalono na przykład, że próg 20 % jest właściwy, aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są dostępne na rynku USA.

(56)

W opinii NBB i innych zainteresowanych stron dochodzenie dotyczące obchodzenia środków może rozszerzyć środki wyrównawcze względem produktu objętego postępowaniem na produkt podobny, który jest jedynie nieznacznie zmieniony w porównaniu do produktu objętego postępowaniem. Ponownie NBB twierdziła, że sama Rada ustanowiła w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, że biodiesel w postaci mieszanki zawierającej maksymalnie 20 % biodiesla nie jest produktem podobnym. Z tego względu według NBB struktura przepisów rozporządzenia podstawowego nie daje innej opcji poza wszczęciem nowego dochodzenia w celu ustalenia, czy te mieszanki powinny zostać objęte środkami.

(57)

W odpowiedzi na te argumenty należy przede wszystkim zauważyć, że celem przepisów przeciwdziałających obchodzeniu środków w art. 23 rozporządzenia podstawowego jest przeciwdziałanie domniemanym próbom unikania obowiązujących środków. Jeżeli istnieją wystarczające dowody prima facie wskazujące, że ma miejsce obchodzenie środków w rozumieniu art. 23 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, Komisja dokona wszczęcia dochodzenia w celu ustalenia, czy ma miejsce obchodzenie środków. Zgodnie z art. 23 ust. 3 rozporządzenia podstawowego ocena, czy ma miejsce obchodzenie środków, powinna być przeprowadzona np. poprzez analizę kolejno następujących kwestii: czy doszło do zmiany w strukturze handlu między USA a Unią, czy zmiana ta wynika z praktyki, procesu lub prac, dla których nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, oraz czy istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła w odniesieniu do cen lub ilości.

(58)

Należy przypomnieć, że dochodzenie dotyczące obchodzenia środków nie stanowi przeglądu zakresu produktu na podstawie art. 19 rozporządzenia podstawowego i nie zmienia definicji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. W przepisach art. 23 rozporządzenia podstawowego przewiduje się odpowiednią podstawę prawną dla dochodzenia, czy występuje obchodzenie środków w odniesieniu do produktu, wobec którego się je stosuje.

(59)

W tym względzie we wniosku, który Komisja otrzymała zgodnie z art. 23 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, stwierdzono, że po wprowadzeniu środków rozpoczął się wywóz do Unii biodiesla w postaci mieszanek zawierających maksymalnie 20 % biodiesla z USA, w którym, jak się domniemywa, wykorzystywano próg zawartości biodiesla ustalony w opisie produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. W dochodzeniu zbadano, czy taką praktykę można uznać za obchodzenie środków w rozumieniu przepisów art. 23 rozporządzenia podstawowego. Należy wreszcie zauważyć, że domniemane praktyki obchodzenia środków mogą być zbadane jedynie na mocy art. 23 rozporządzenia podstawowego.

(60)

Jak wspomniano w motywie 20, kod USA HTS 3824 90 40 00 obejmuje także mieszanki o maksymalnie 96,5 % zawartości biodiesla. Według statystyk wywozu USA całkowita ilość tego typu mieszanki wywiezionej do Unii w OD wyniosła 358 291 ton.

(61)

W OD BP Products North America („BPNA”) dokonał wywozu znacznej części powyżej wymienionej ilości.

(62)

Przedsiębiorstwo BPNA nie uczestniczyło w dochodzeniu pierwotnym, ponieważ oczekując wzrostu rynku biodiesla w przyszłości, rozpoczęło ono swoją działalność w dziedzinie biodiesla dopiero na początku 2009 r. w odpowiedzi na mandaty udzielone mu zarówno przez rząd w USA, jak i za granicą. BPNA rozpoczęło wywóz do Unii w grudniu 2009 r. Przypomina się, że środki ostateczne zostały wprowadzone w lipcu 2009 r.

(63)

W Unii BP sprzedawało pochodzącą z USA mieszankę biodiesla zawierającą wagowo maksymalnie 15 % biodiesla („B15”) w Zjednoczonym Królestwie, Francji i Niderlandach. We wszystkich przypadkach produkt poddawany był dalszemu mieszaniu w celu przestrzegania odpowiednich przepisów obowiązujących w niektórych państwach członkowskich, służących promocji tankowania biopaliw, ponieważ są one obecnie uważane za przyjazne dla środowiska.

(64)

BPNA argumentowało, że mieszanki zawierające mniej niż 15 % nie są produktem podobnym dla produktu objętego postępowaniem. Właściwości produktów i rzeczywistość rynkowa są bardzo odmienne. Logistyka (w tym ograniczenia dotyczące transportu morskiego) związana z produkcją i przywozem mieszanek o niższej zawartości jest bardzo różna od tej przy wyższych poziomach zawartości. Według BPNA w transporcie mieszanek o zawartości niższej niż 15 % produkty te klasyfikowane są jako produkty naftowe, a nie produkty chemiczne, co sprawia, że transport morski jest mniej kosztowny. BPNA twierdziło także, że mieszanki o wyższej i niższej zawartości biodiesla dają różne wyniki w przypadku ich stosowania w silnikach diesla.

(65)

Celem dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków jest ustalenie, czy w przypadku biodiesla w mieszance zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla obchodzono obowiązujące środki. Możliwe, że mieszanki o niższej zawartości wiążą się z niższymi kosztami transportu morskiego. Należy jednak zaznaczyć, że w porównaniu z procesem produkcji biodiesla w postaci mieszanki powyżej B20 mieszanka B20 i poniżej charakteryzuje się w rzeczywistości jedynie innym składem mieszanki. Zmiana składu mieszanki jest bardzo prostym procesem. Produkcja B20 i poniżej jest uznawana za jedynie niewielką zmianę produktu objętego postępowaniem, a różnica polega wyłącznie na innej proporcji biodiesla w mieszance. Należy także zaznaczyć, że produkt objęty postępowaniem oraz B20 i poniżej są ostatecznie przeznaczone w Unii do tych samych zastosowań. Co więcej, biodiesel w postaci mieszanki B20 i poniżej oraz biodiesel w postaci mieszanki powyżej B20 posiadają te same podstawowe cechy charakterystyczne.

(66)

Przywóz produktu objętego postępowaniem z USA zmniejszył się z 1 487 790 ton w 2008 r. do 381 227 ton w 2009 r. oraz do blisko zera w OD.

(67)

W tym względzie należy zaznaczyć, iż pomimo obowiązkowego wymogu dotyczącego mieszania np. B5 obowiązującego w Unii podczas dochodzenia pierwotnego, wywóz B20 i poniżej z USA do Unii rozpoczął się dopiero po wprowadzeniu środków ostatecznych. Według danych otrzymanych od współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, podczas dochodzenia pierwotnego dokonywano przywozu głównie B99,9 do Unii. Powodem tego był fakt, że osiągano w ten sposób maksymalne dotacje do wywożonych towarów (ulga podatkowa dotycząca biodiesla w wysokości 1 USD za galon).

(68)

Trudno jest zatem dostrzec ekonomiczne uzasadnienie rozpoczęcia wywozu B20 i poniżej inne niż unikanie obowiązujących środków wyrównawczych.

(69)

Proporcja biodiesla w mieszance jest nadal subsydiowana, a importer unika płacenia należnego cła wyrównawczego. W tym względzie należy zauważyć, że cło wyrównawcze nakładane na mieszanki jest stosowane proporcjonalnie do zawartości biodiesla w mieszance, tj. w przypadku przywozu B15 niezapłacone cło wyrównawcze wynosiłoby maksymalnie około 35 EUR za tonę.

(70)

Według BNPA biodiesel o zawartości mniejszej niż B15 nie został stworzony specjalnie dla uniknięcia ceł. Przedsiębiorstwo argumentowało, że nie uczestniczyło w dochodzeniu pierwotnym, ponieważ rozpoczęło swoją działalność w dziedzinie biodiesla dopiero na początku 2009 r. w oczekiwaniu na aktywny rynek biodiesla w przyszłości w związku z rządowymi mandatami, zarówno w USA, jak i za granicą. Specyficzna struktura przedsiębiorstwa, jego działalność jako przedsiębiorstwa paliwowego oraz logistyczna obecność w USA spowodowały, że wytwarzanie mieszanek w USA i ich wywóz do Unii stały się logiczną decyzją handlową. Wywożona mieszanka zawsze była mieszanką B15 i poniżej, ze względu na mniej surowe środki bezpieczeństwa: do B15 mieszanka nie jest uznawana za produkt chemiczny w rozumieniu przepisów żeglugi morskiej.

(71)

Należy zaznaczyć, że przedsiębiorstwo rozpoczęło wywóz do Unii dopiero po nałożeniu środków. Uważa się, że nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia poza unikaniem obowiązującego cła wyrównawczego na biodiesel pochodzący z USA.

(72)

Uwzględniając niewyrządzający szkody poziom cen określony w dochodzeniu pierwotnym, przywóz z USA B20 i poniżej do Unii podczas OD wykazywał się zarówno podcięciem cenowym, jak i zaniżaniem cen. Przywóz B20 i poniżej pojawił się dopiero po wprowadzeniu środków ostatecznych, a związane z nim ilości nie są nieistotne.

(73)

Stwierdzono zatem, że środki ulegają osłabieniu pod względem ilości i cen.

(74)

Jeśli chodzi o subsydiowanie, należy zaznaczyć, że ulgę podatkową dotyczącą biodiesla w USA, która w dochodzeniu pierwotnym została uznana za główny mechanizm subsydiowania, wprowadzono ponownie z mocą wsteczną w grudniu 2010 r. Na tej podstawie stwierdza się, że przywożony produkt podobny nadal korzystał z subsydiów podczas OD.

(75)

W dochodzeniu stwierdzono, że ostateczne cła wyrównawcze nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA były obchodzone poprzez przywóz do Unii biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla.

(76)

Stwierdzono, że jedynym ekonomicznym uzasadnieniem wywozu mieszanek B20 i poniżej było z jednej strony wsparcie w postaci subsydiów w USA, a z drugiej strony unikanie płacenia ceł wyrównawczych przy przywozie do Unii.

(77)

Przedsiębiorstwo BPNA złożyło wniosek o zwolnienie z możliwych rozszerzonych środków. Jednakże ze względu na fakt, że dochodzenie wyraźnie wykazało, że przywozu B20 i poniżej dokonywano w celu obchodzenia obowiązujących środków, takie zwolnienie nie może zostać przyznane. Zgodnie z przepisami art. 23 ust. 6 rozporządzenia podstawowego zwolnienia mogą zostać przyznane producentom produktu objętego postępowaniem, którzy wykażą, że nie są związani z żadnym z producentów objętych środkiem oraz że uznano, iż nie biorą udziału w praktyce omijania środków. W dochodzeniach wykazano, że BPNA bierze udział w praktykach obchodzenia środków poprzez rozpoczęcie wywozu B20 i poniżej po wprowadzeniu środków antydumpingowych i wyrównawczych bez wystarczającej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia innych niż wprowadzenie środków. Ponadto istnieją dowody, że środki ulegają osłabieniu pod względem cen i ilości, a przywożony produkt jest nadal subsydiowany.

(78)

Niektórzy producenci biodiesla współpracujący w dochodzeniu pierwotnym wystąpili o zwolnienie ze wszelkich środków rozszerzonych z powodu obchodzenia środków. Ustalono, że ci producenci z USA nie produkowali ani nie sprzedawali B20 i poniżej. Zgodnie z art. 23 ust. 6 rozporządzenia podstawowego podczas dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków uwzględnione mogą zostać tylko wnioski o zwolnienie przedłożone przez producentów. Należy jednak zaznaczyć, że art. 23 rozporządzenia podstawowego zawiera przepisy dotyczące nowych przedsiębiorstw na rynku.

(79)

Z powyższych względów stwierdzono, że ostateczne cło wyrównawcze nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA było obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie, zgodnie z art. 23 rozporządzenia podstawowego.

(80)

Zgodnie z art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego obowiązujące środki mające zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA powinny zatem zostać rozszerzone na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Kanady, niezależnie od tego, czy zostały one zgłoszone jako pochodzące z Kanady, czy też nie.

(81)

Aby zapobiec unikaniu ceł przez nieweryfikowalne zarzuty, iż produkt poddawany przeładunkowi w Kanadzie został wyprodukowany przez przedsiębiorstwo podlegające indywidualnej stawce cła w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, środkami podlegającymi rozszerzeniu powinny być środki ustanowione dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 598/2009, które są ostatecznym cłem wyrównawczym w wysokości 237 EUR na tonę.

(82)

Cło wyrównawcze nałożone na mieszanki obowiązuje, w stosunku wagowym, do łącznej zawartości monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (zawartości biodiesla) w mieszance.

(83)

Zgodnie z art. 23 ust. 4 i art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowią, że wszelkie rozszerzone środki stosuje się do przywozu produktów wprowadzonych do Unii z zastrzeżeniem rejestracji wymaganej rozporządzeniem podstawowym, cło należy pobierać od zarejestrowanego przywozu biodiesla wysyłanego z Kanady.

(84)

W związku z powyższym stwierdzono, że ostateczne cło wyrównawcze nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA było obchodzone poprzez przywóz do Unii B20 i poniżej, zgodnie z art. 23 rozporządzenia podstawowego.

(85)

Zgodnie z art. 23 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego należy zatem rozszerzyć środki obowiązujące względem przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA na przywóz B20 i poniżej.

(86)

Środkami podlegającymi rozszerzeniu powinny być środki ustanowione w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 598/2009.

(87)

Rozszerzone cło wyrównawcze nałożone na mieszanki obowiązuje w stosunku wagowym do łącznej zawartości monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (zawartości biodiesla) w mieszance.

(88)

Zgodnie z art. 23 ust. 4 i art. 24 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowią, że wszelkie rozszerzone środki należy stosować do przywozu produktów wprowadzonych do Unii z zastrzeżeniem rejestracji wymaganej rozporządzeniem podstawowym, cła należy pobierać od zarejestrowanego przywozu B20 i poniżej pochodzącego z USA.

(89)

W świetle ustaleń dotyczących Singapuru należy zakończyć dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków wyrównawczych poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Singapuru oraz zaprzestać rejestracji przywozu biodiesla wysyłanego z Singapuru, które wprowadzono rozporządzeniem wszczynającym.

(90)

Dwa współpracujące przedsiębiorstwa z Kanady, które przedstawiły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, złożyły wnioski o przyznanie zwolnienia z możliwych rozszerzonych środków zgodnie z art. 23 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(91)

Stwierdzono, że dwaj współpracujący producenci kanadyjscy nie biorą udziału w praktykach obchodzenia środków, które są przedmiotem niniejszego dochodzenia. Ponadto ci producenci potrafili wykazać, że nie są powiązani z żadnym producentem/eksporterem biodiesla w USA. Z tego względu można przyznać im zwolnienie.

(92)

Uznaje się, że w tym przypadku konieczne jest wprowadzenie specjalnych środków w celu zapewnienia właściwego stosowania takich zwolnień. Środki specjalne polegają na przedstawianiu organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej, która jest zgodna z wymogami określonymi w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega rozszerzonemu cłu wyrównawczemu.

(93)

Jeden współpracujący podmiot w USA, który przedstawił odpowiedź na pytania zawarte w kwestionariuszu, także wnioskował o przyznanie zwolnienia z możliwych rozszerzonych środków zgodnie z art. 23 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(94)

Zgodnie z wyjaśnieniem w motywie 77 powyżej dochodzenie wyraźnie wykazało, że podmiot ten brał udział w praktykach obchodzenia środków poprzez przywóz B20 i poniżej. W rezultacie takie zwolnienie nie może zostać przyznane.

(95)

Należy jednak podkreślić, że gdyby któryś z producentów eksportujących, których to dotyczy, przestał korzystać z subsydiowania, może on zwrócić się z wnioskiem o dokonanie przeglądu na podstawie art. 19 rozporządzenia podstawowego.

(96)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o najważniejszych faktach i względach prowadzących do powyższych wniosków oraz zaproszone do przedstawienia swoich uwag. Uwagi przedstawione przez strony ustnie lub na piśmie zostały rozpatrzone,

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate H

Office: N-105 04/92

1049 Brussels

BELGIA

Faks: +32 22956505

11.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/12

(1)

Komisja nałożyła rozporządzeniem (WE) nr 193/2009 (2) tymczasowe cło antydumpingowe na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki (USA).

(2)

Rozporządzeniem (WE) nr 599/2009 (3) („rozporządzenie w sprawie ceł ostatecznych”) Rada nałożyła na przywóz biodiesla określonego w art. 1 ust. 1 wymienionego rozporządzenia („produkt objęty postępowaniem”), pochodzącego z USA, ostateczne cło antydumpingowe wynoszące od 0 EUR do 198 EUR na tonę („obowiązujące środki”). Dochodzenie, które doprowadziło do przyjęcia rozporządzenia w sprawie ceł ostatecznych, zwane jest dalej „dochodzeniem pierwotnym”.

(3)

Należy także zaznaczyć, że rozporządzeniem (WE) nr 598/2009 (4) Rada nałożyła na przywóz produktu objętego postępowaniem ostateczne cło wyrównawcze wynoszące od 211,2 EUR do 237 EUR na tonę.

(4)

W dniu 30 czerwca 2010 r. do Komisji wpłynął wniosek na podstawie art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego o przeprowadzenie dochodzenia w sprawie możliwego obchodzenia środków antydumpingowych nałożonych na przywóz produktu objętego postępowaniem. Wniosek został złożony przez Europejską Radę Biodiesla („EBB”) w imieniu unijnych producentów biodiesla.

(5)

We wniosku twierdzono, że środki antydumpingowe względem przywozu produktu objętego postępowaniem były obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie i Singapurze oraz wywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej maksymalnie 20 % biodiesla.

(6)

We wniosku twierdzono, że po wprowadzeniu środków względem produktu objętego postępowaniem zaszła istotna zmiana w strukturze handlu obejmującego wywóz z USA, Kanady i Singapuru oraz że nie ma innej wystarczającej racjonalnej przyczyny lub uzasadnienia tej zmiany niż nałożenie cła. Ta zmiana w strukturze handlu miała wynikać z przeładunku produktu objętego postępowaniem w Kanadzie i Singapurze.

(7)

We wniosku twierdzono ponadto, że po wprowadzeniu środków rozpoczął się wywóz do Unii biodiesla w postaci mieszanki zawierającej maksymalnie 20 % biodiesla z USA, w którym, jak się domniemywa, wykorzystywano próg zawartości biodiesla ustalony w opisie produktu objętego postępowaniem.

(8)

Ponadto we wniosku twierdzono, że skutki naprawcze środków antydumpingowych obowiązujących względem produktu objętego postępowaniem zostały osłabione zarówno w pod względem ilości, jak i ceny. Utrzymywano, że znaczące ilości przywozu biodiesla w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % biodiesla z Kanady i Singapuru, oraz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla okazały się zastępować przywóz produktu objętego postępowaniem. Ponadto istniały wystarczające dowody potwierdzające, iż przedmiotowy zwiększony przywóz był dokonywany po cenach dużo niższych od niewyrządzajacej szkody ceny ustalonej w dochodzeniu, które doprowadziło do wprowadzenia obowiązujących środków.

(9)

We wniosku twierdzono wreszcie, że ceny produktu objętego postępowaniem były nadal subsydiowane, jak wcześniej ustalono.

(10)

Ustaliwszy, po konsultacji z Komitetem Doradczym, że istnieją wystarczające dowody prima facie pozwalające na wszczęcie dochodzenia zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego, Komisja wszczęła dochodzenie rozporządzeniem (WE) nr 720/2010 (5) („rozporządzenie wszczynające”). Na podstawie art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego Komisja rozporządzeniem wszczynającym poleciła organom celnym rejestrowanie przywozu wysyłanego z Kanady i Singapuru, a także przywozu pochodzącego z USA biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym.

(11)

Rozporządzeniem (UE) nr 721/2010 (6) Komisja wszczęła także równoległe dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków wyrównawczych względem przywozu biodiesla pochodzącego z USA poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Kanady i Singapuru oraz poprzez przywóz biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla pochodzącego z USA.

(12)

Komisja oficjalnie powiadomiła władze USA, Kanady i Singapuru. Znanym Komisji producentom/eksporterom w USA, Kanadzie i Singapurze wysłano kwestionariusze. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w rozporządzeniu wszczynającym.

(13)

Następujące przedsiębiorstwa przedstawiły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, a w ich siedzibach przeprowadzono następnie wizyty weryfikacyjne:

(14)

Ponadto złożono wizyty w odpowiednich stosownych właściwych organach rządu Kanady i rządu Singapuru.

(15)

Dochodzenie objęło okres od dnia 1 kwietnia 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. („OD”). Dane zgromadzono za okres od 2008 r. do końca OD w celu zbadania domniemanej zmiany w strukturze handlu.

(16)

Produktem, którego dotyczy możliwe obchodzenie środków, tj. produktem będącym przedmiotem dochodzenia pierwotnego, są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki zawierającej wagowo ponad 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji, o pochodzeniu niekopalnym, objęte obecnie kodami CN ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99, ex 2710 19 41, 3824 90 91, ex 3824 90 97 oraz pochodzące z USA.

(17)

Produkt będący przedmiotem obchodzenia ceł jest dwojaki. Po pierwsze, w odniesieniu do domniemanego przeładunku przez Kanadę i Singapur, jest to produkt identyczny z produktem będącym przedmiotem dochodzenia pierwotnego, zgodnie z opisem w poprzednim ustępie. W odniesieniu do przywozu bezpośrednio z USA produktem objętym dochodzeniem jest biodiesel w postaci mieszanki zawierający wagowo maksymalnie 20 % monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, pochodzący z USA.

(18)

W następstwie nałożenia tymczasowych środków antydumpingowych w marcu 2009 r. praktycznie zaprzestano przywozu produktu objętego postępowaniem. Poniższa tabela przedstawia w skrócie tę sytuację:

Przywóz biodiesla oraz niektórych mieszanek biodiesla do Unii Europejskiej

objęty kodem CN 3824 90 91 (w tonach)

(19)

Powyższe dane Eurostatu obejmują wszystkie rodzaje biodiesla zawierającego co najmniej 96,5 % estrów.

(20)

Dla porównania USA podają następujące dane na temat wywozu biodiesla i mieszanek biodiesla objętego kodem HTS 3824 90 40 00 (mieszanek substancji tłuszczowych pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego):

Wywóz biodiesla i mieszanek biodiesla z USA

objęty kodem HTS 3824 90 40 00 (w tonach)

(21)

Porównanie dwóch powyższych tabel prowadzi do wniosku, iż 358 291 ton wywozu do Unii podczas OD stanowią mieszanki o maksymalnie 96,5 % zawartości biodiesla.

(22)

Poziom współpracy producentów/eksporterów w Kanadzie był wysoki. Dwóch producentów reprezentujących około 90 % kanadyjskiej produkcji biodiesla przedstawiło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu i w pełni współpracowało podczas dochodzenia. Ponadto Canadian Renewable Fuels Association oraz właściwe organy rządu Kanady także współpracowali podczas dochodzenia.

(23)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ocena, czy ma miejsce obchodzenie środków, powinna być przeprowadzona poprzez analizę kolejno następujących kwestii: czy doszło do zmiany w strukturze handlu między USA, Kanadą a Unią, czy zmiana ta wynikała z praktyki, procesu lub prac, dla których nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, czy istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła w odniesieniu do cen lub ilości produktu podobnego oraz czy istnieją dowody dumpingu w stosunku do wartości normalnych ustalonych uprzednio dla produktu podobnego.

(24)

Przywóz biodiesla z USA zmniejszył się z 1 487 790 ton w 2008 r. do 381 227 ton w 2009 r. oraz do blisko zera w OD.

(25)

Z drugiej strony, według danych Eurostatu całkowity przywóz biodiesla z Kanady do Unii zwiększył się znacząco między 2008 r. a OD z 1 725 ton w 2008 r. do 140 043 ton w 2009 r. i 197 772 ton w OD.

(26)

Sprzedaż biodiesla między USA a Kanadą nie podlega cłom, ani żadnym innym rodzajom ograniczeń przywozowych.

(27)

Według statystyk USA wywóz biodiesla z USA do Kanady zwiększył się z 967 ton w 2008 r. do 128 233 ton w 2009 r. i do 161 841 ton w OD.

(28)

Porównanie statystyk wywozu przedstawionych przez władze USA ze statystykami przywozu przedstawionymi na miejscu przez władze Kanady pokazało istotne rozbieżności w skali miesięcznej. Według statystyk kanadyjskich przywóz biodiesla z USA zwiększył się z 11 757 ton w 2008 r. do 18 673 ton w 2009 r. i do 174 574 ton w OD.

(29)

Według władz Kanady nie używa się specjalnego kodu do zgłaszania biodiesla. Zaznaczono, że Kanada i USA wymieniają dane dotyczące przywozu w celu ich wykorzystania jako odpowiednich danych dotyczących wywozu. Na poziomie sześciocyfrowym dane dotyczące przywozu do Kanady i dane dotyczące wywozu z USA powinny się więc zgadzać, i tak jest istotnie w przypadku HTS 38.24.90. Poza poziomem sześciocyfrowym każde z tych państw ma jednak własny system klasyfikacji. Należy także zaznaczyć, że statystyki kanadyjskie obejmują jedynie przywóz poddany odprawie celnej w Kanadzie, a nie towary przeładowywane.

(30)

Podsumowując, pomimo rozbieżności między tymi dwoma źródłami danych, oczywiste jest, że wywóz biodiesla z USA do Kanady zwiększył się od 2008 r. do OD, w szczególności w następstwie nałożenia środków antydumpingowych. Kanadyjski rynek biodiesla nie jest obecnie zdolny do wchłonięcia takich ilości biodiesla. Producenci oryginalnego kanadyjskiego biodiesla są w istocie ukierunkowani na wywóz.

(31)

Dwaj współpracujący producenci w Kanadzie nie kupowali żadnego biodiesla z USA, ani z żadnych innych źródeł podczas OD.

(32)

Produkcja biodiesla w Kanadzie jest nową gałęzią przemysłu. W OD działało sześć zakładów produkcyjnych, ale produkcja w dwóch zakładach położonych we wschodniej Kanadzie, należących do dwóch współpracujących producentów i przez nich zarządzanych, stanowiła około 90 % łącznej produkcji.

(33)

Z wielkości produkcji sprzedawanej przez współpracujących producentów wyodrębniono sprzedaż, której klienci końcowi bez wątpienia znajdowali się w Ameryce Północnej, tzn. w USA lub Kanadzie. Pozostała sprzedaż trafiała do klientów, którzy odsprzedawali towar lub mieszali go z innymi rodzajami biodiesla. Dwa współpracujące przedsiębiorstwa nie wiedziały, czy klienci sprzedawali te produkty w Unii jako biodiesel kanadyjski, czy mieszali go, bądź sprzedawali klientom końcowym w USA lub Kanadzie.

(34)

Nawet przy założeniu w skrajnym przypadku, że cała „oryginalna” kanadyjska produkcja biodiesla trafiła do Unii, stanowiłaby ona zaledwie 20 % całkowitego przywozu do Unii z Kanady w OD.

(35)

Uzgodnienie statystyk z danymi otrzymanymi od współpracujących producentów pokazało, że kanadyjscy producenci biodiesla nie mogli wyprodukować ilości odpowiadającej wielkości wywozu z Kanady do Unii. Z tego wynika, że wzrost przywozu z Kanady na rynek unijny ma związek z wywozem biodiesla z USA wysyłanego z Kanady.

(36)

Ogólne zmniejszenie wywozu z USA do Unii, począwszy od 2008 r., oraz równoległe zwiększenie wywozu z Kanady do Unii i wywozu z USA do Kanady po nałożeniu pierwotnych środków może być zatem uważane za zmianę w strukturze handlu.

(37)

W ramach dochodzenia nie znaleziono żadnej innej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia dla przeładunku poza unikaniem obowiązującego cła antydumpingowego na biodiesel pochodzący z USA.

(38)

Do stwierdzenia, czy przywożone produkty osłabiły pod względem ilości skutki naprawcze środków antydumpingowych obowiązujących względem przywozu biodiesla z USA, wykorzystano dane Eurostatu. Ilości i ceny wywozu z Kanady porównano z poziomem usuwającym szkodę określonym w dochodzeniu pierwotnym.

(39)

Jak wspomniano powyżej, przywóz z Kanady do Unii zwiększył się z 1 725 ton w 2008 r. do 197 772 ton (co stanowiło 9,2 % udziału w przywozie) podczas OD. Wzrost przywozu z Kanady nie może być uznany za nieistotny, biorąc pod uwagę rozmiary unijnego rynku ustalone w dochodzeniu pierwotnym. Uwzględniając niewyrządzający szkody poziom cen określony w dochodzeniu pierwotnym, przywóz z Kanady do Unii podczas OD wykazywał się 50 % zaniżaniem cen w regionie, podcinając ceny sprzedaży producentów unijnych o około 40 %.

(40)

Stwierdzono zatem, że środki ulegają osłabieniu pod względem ilości i cen.

(41)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego oceniono, czy istnieją dowody na istnienie dumpingu w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej uprzednio w dochodzeniu pierwotnym.

(42)

W dochodzeniu pierwotnym wartość normalną ustalono na podstawie cen sprzedaży krajowej w zwykłym obrocie handlowym oraz skonstruowano na podstawie kosztów produkcji powiększonych o rozsądną marżę zysku w przypadkach, gdy nie było sprzedaży krajowej lub w przypadku gdy produkt nie znajdował się w zwykłym obrocie handlowym.

(43)

Ceny eksportowe z Kanady ustalono na podstawie średniej ceny przywozu biodiesla podczas OD według danych Eurostatu.

(44)

Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, należycie uwzględniono w formie dostosowania różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Zgodnie z powyższym wobec braku informacji na temat niektórych składników kosztów, aby uzyskać ceny FOB na granicy kanadyjskiej, od cen CIF wg Eurostatu odjęto jedynie koszty transportu i ubezpieczenia na podstawie średnich kosztów frachtu morskiego biodiesla z USA do Unii podczas pierwotnego okresu dochodzenia.

(45)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i art. 2 ust. 12 rozporządzenia podstawowego, dumping obliczono poprzez porównanie średniej ważonej wartości normalnej ustalonej w dochodzeniu pierwotnym i średnich ważonych cen eksportowych w OD wyrażonych jako odsetek ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem.

(46)

Porównanie to wykazało istnienie dumpingu.

(47)

W dochodzeniu stwierdzono, że ostateczne cła antydumpingowe nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki były obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie, zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego.

(48)

Dwa przedsiębiorstwa handlowe mające swoje siedziby w Singapurze współpracowały podczas dochodzenia. Ponadto współpracowały stosowne organy rządu Singapuru.

(49)

Kryteria oceny, czy ma miejsce obchodzenie środków zostały opisane w motywie 23 powyżej.

(50)

Według danych Eurostatu całkowity wywóz biodiesla z Singapuru do Unii wzrósł z 179 ton w 2008 r. do 20 486 ton w 2009 r. i do 32 078 ton w OD. Wywóz z USA do Singapuru także wzrósł w tym samym okresie.

(51)

Według stosownych organów rządu Singapuru biodiesel produkowany lokalnie jest sprzedawany głównie w na terenie Singapuru w celu zaspokajania popytu krajowego. Władze zauważają jednak, że ta gałąź przemysłu w Singapurze się rozwija, biorąc pod uwagę niedawną budowę nowych zakładów produkcyjnych.

(52)

Wywóz z Singapuru był zwykle niski. Przywóz biodiesla do Unii został dokładnie zbadany w bazie danych, o której mowa w art. 14 ust. 6, i sprawdzony z właściwymi krajowymi organami celnymi. Wydaje się, że przywóz ten nastąpił w kilku nagłych skokach. Analiza wykazała, że większość tego przywozu rzeczywiście pochodziła z Singapuru. Nie można jednak zaliczyć tu całkowitego przywozu.

(53)

Porównując do konsumpcji Unii ustalonej w dochodzeniu pierwotnym, wykazano, że wielkości przywozu z Singapuru do Unii, których nie można zaliczyć jako pochodzących z Singapuru, są bardzo niskie. Ponadto biorąc pod uwagę dane szacunkowe EBB dotyczące znacznego wzrostu konsumpcji Unii od czasu dochodzenia pierwotnego, ich udział w konsumpcji Unii byłby nieistotny.

(54)

W związku z powyższym można stwierdzić, że skutki naprawcze środków antydumpingowych nie były osłabiane pod względem ilości wysyłanych z Singapuru.

(55)

Jeśli chodzi o przeładunek, to powszechnie wiadomo, że Singapur jest ogromnym węzłem w Azji, gdzie statki regionalne przypływają i gdzie następuje rozładunek towarów, które są następnie ponownie ładowane na statki płynące między innymi do Europy. W dochodzeniu ujawniono, że jedno ze współpracujących przedsiębiorstw handlowych dokonywało przeładunku biodiesla pochodzącego z Malezji lub Indonezji w Singapurze, a jego miejscem przeznaczenia była Unia. Podczas OD tylko to jedno przedsiębiorstwo handlowe dokonywało wywozu znacznej ilości biodiesla do Unii poprzez przeładunek w Singapurze i poddawało biodiesel odprawie celnej w Unii jako pochodzący z Malezji lub Indonezji. Weryfikacja nie wykazała przesłanek do podania w wątpliwość deklarowanego pochodzenia z Indonezji lub Malezji.

(56)

W świetle powyższego należy zakończyć dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Singapuru.

(57)

Pięciu producentów biodiesla lub mieszanek biodiesla z USA współpracowało w dochodzeniu, przy czym trzech z nich objęto próbą w dochodzeniu pierwotnym. Rząd USA współpracował poprzez zapewnienie statystyk dotyczących wywozu oraz ich interpretację.

(58)

Wszyscy trzej producenci, których objęto próbą w dochodzeniu pierwotnym, zaprzestali wywozu biodiesla po wprowadzeniu środków ostatecznych.

(59)

Tylko jedno z pięciu współpracujących przedsiębiorstw, BP North America, które nie współpracowało w dochodzeniu pierwotnym, dokonywało w OD wywozu do Unii mieszanek biodiesla zawierających wagowo maksymalnie 20 % biodiesla („B20 i poniżej”).

(60)

Krajowa Rada Biodiesla (National Biodiesel Board – „NBB”), która reprezentuje przemysł biodiesla w USA, twierdziła, że produkt, który według niej wyraźnie znajduje się poza zakresem produktu objętego obowiązującymi środkami, nie może być przedmiotem stosowania środków antydumpingowych bez wszczynania de novo dochodzenia antydumpingowego. NBB twierdziła, że w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych wyraźnie wskazano „produkt objęty postępowaniem” i „produkt podobny” na poziomie biodiesla lub biodiesla w postaci mieszanki zawierającej ponad 20 % biodiesla. Według NBB nie był to sztuczny próg, lecz odpowiadał on realiom rynkowym ustalonym w dochodzeniu pierwotnym. Ustalono na przykład, że próg 20 % jest właściwy, aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są dostępne na rynku USA.

(61)

W opinii NBB i innych zainteresowanych stron dochodzenie dotyczące obchodzenia środków może rozszerzyć środki antydumpingowe względem produktu objętego postępowaniem na produkt podobny, który jest jedynie nieznacznie zmieniony w porównaniu do produktu objętego postępowaniem. Ponownie NBB twierdziła, że sama Rada ustanowiła w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, że biodiesel w postaci mieszanki zawierającej maksymalnie 20 % biodiesla nie jest produktem podobnym. Z tego względu według NBB struktura przepisów rozporządzenia podstawowego nie daje innej opcji poza wszczęciem nowego dochodzenia w celu ustalenia, czy te mieszanki powinny zostać objęte środkami.

(62)

W odpowiedzi na te argumenty należy przede wszystkim zauważyć, że celem przepisów przeciwdziałających obchodzeniu środków w art. 13 rozporządzenia podstawowego jest przeciwdziałanie domniemanym próbom unikania obowiązujących środków. Jeżeli istnieją wystarczające dowody prima facie wskazujące, że ma miejsce obchodzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, Komisja dokona wszczęcia dochodzenia w celu ustalenia, czy ma miejsce obchodzenie środków. Zgodnie z art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego ocena, czy ma miejsce obchodzenie środków, powinna być przeprowadzona np. poprzez analizę kolejno następujących kwestii: czy doszło do zmiany w strukturze handlu między USA a Unią, czy zmiana ta wynika z praktyki, procesu lub prac, dla których nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia, poza nałożonym cłem, oraz czy istnieją dowody szkody lub osłabienia skutków naprawczych cła w odniesieniu do cen lub ilości.

(63)

Należy przypomnieć, że dochodzenie dotyczące obchodzenia środków nie stanowi przeglądu zakresu produktu na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i nie zmienia definicji produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. W przepisach art. 13 rozporządzenia podstawowego przewiduje się odpowiednią podstawę prawną dla dochodzenia, czy występuje obchodzenie środków w odniesieniu do produktu, wobec którego się je stosuje.

(64)

W tym względzie we wniosku, który Komisja otrzymała zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, stwierdzono, że po wprowadzeniu środków rozpoczął się wywóz do Unii biodiesla w postaci mieszanek zawierających maksymalnie 20 % biodiesla z USA, w którym, jak się domniemywa, wykorzystywano próg zawartości biodiesla ustalony w opisie produktu objętego postępowaniem i produktu podobnego. W dochodzeniu zbadano, czy taką praktykę można uznać za obchodzenie środków w rozumieniu przepisów art. 13 rozporządzenia podstawowego. Należy wreszcie zauważyć, że domniemane praktyki obchodzenia środków mogą być zbadane jedynie na mocy art. 13 rozporządzenia podstawowego.

(65)

Jak wspomniano w motywie 20 powyżej, kod USA HTS 3824 90 40 00 obejmuje także mieszanki o maksymalnie 96,5 % zawartości biodiesla. Według statystyk wywozu USA całkowita ilość tego typu mieszanki wywiezionej do Unii w OD wyniosła 358 291 ton.

(66)

W OD BP Products North America („BPNA”) dokonało wywozu znacznej części powyżej wymienionej ilości.

(67)

Przedsiębiorstwo BPNA nie uczestniczyło w dochodzeniu pierwotnym, ponieważ oczekując wzrostu rynku biodiesla w przyszłości, rozpoczęło ono swoją działalność w dziedzinie biodiesla dopiero na początku 2009 r. w odpowiedzi na mandaty udzielone mu zarówno przez rząd w USA, jak i za granicą. BPNA rozpoczęło wywóz do Unii w grudniu 2009 r. Przypomina się, że środki ostateczne zostały wprowadzone w lipcu 2009 r.

(68)

W Unii BP sprzedawało pochodzącą z USA mieszankę biodiesla zawierającą wagowo maksymalnie 15 % biodiesla („B15”) w Zjednoczonym Królestwie, Francji i Niderlandach. We wszystkich przypadkach produkt poddawany był dalszemu mieszaniu w celu przestrzegania odpowiednich przepisów obowiązujących w niektórych państwach członkowskich, służących promocji tankowania biopaliw, ponieważ są one obecnie uważane za przyjazne dla środowiska.

(69)

BPNA argumentowało, że mieszanki zawierające mniej niż 15 % nie są produktem podobnym dla produktu objętego postępowaniem. Właściwości produktów i rzeczywistość rynkowa są bardzo odmienne. Logistyka (w tym ograniczenia dotyczące transportu morskiego) związana z produkcją i przywozem mieszanek o niższej zawartości jest bardzo różna od tej przy wyższych poziomach zawartości. Według BPNA w transporcie mieszanek o zawartości niższej niż 15 % produkty te klasyfikowane są jako produkty naftowe, a nie produkty chemiczne, co sprawia, że transport morski jest mniej kosztowny. BPNA twierdziło także, że mieszanki o wyższej i niższej zawartości biodiesla dają różne wyniki w przypadku ich stosowania w silnikach diesla.

(70)

Celem dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków jest ustalenie, czy w przypadku biodiesla w mieszance zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla obchodzono obowiązujące środki. Możliwe, że mieszanki o niższej zawartości wiążą się z niższymi kosztami transportu morskiego. Należy jednak zaznaczyć, że w porównaniu z procesem produkcji biodiesla w postaci mieszanki powyżej B20 mieszanka B20 i poniżej charakteryzuje się w rzeczywistości jedynie innym składem mieszanki. Zmiana składu mieszanki jest bardzo prostym procesem. Produkcja B20 i poniżej jest uznawana za jedynie niewielką zmianę produktu objętego postępowaniem, a różnica polega wyłącznie na innej proporcji biodiesla w mieszance. Należy także zaznaczyć, że produkt objęty postępowaniem oraz B20 i poniżej są ostatecznie przeznaczone w Unii do tych samych zastosowań. Co więcej, biodiesel w postaci mieszanki B20 i poniżej oraz biodiesel w postaci mieszanki powyżej B20 posiadają te same podstawowe cechy charakterystyczne.

(71)

Przywóz produktu objętego postępowaniem z USA zmniejszył się z 1 487 790 ton w 2008 r. do 381 227 ton w 2009 r. oraz do blisko zera w OD.

(72)

W tym względzie należy zaznaczyć, iż pomimo obowiązkowego wymogu dotyczącego mieszania np. B5 obowiązującego w Unii podczas dochodzenia pierwotnego, wywóz B20 i poniżej z USA do Unii rozpoczął się dopiero po wprowadzeniu środków ostatecznych. Według danych otrzymanych od współpracujących producentów eksportujących objętych próbą, podczas dochodzenia pierwotnego dokonywano przywozu głównie B99,9 do Unii. Powodem tego był fakt, że osiągano w ten sposób maksymalne dotacje do wywożonych towarów (ulga podatkowa dotycząca biodiesla w wysokości 1 USD za galon).

(73)

Trudno jest zatem dostrzec ekonomiczne uzasadnienie rozpoczęcia wywozu B20 i poniżej inne niż unikanie obowiązujących środków antydumpingowych.

(74)

Proporcja biodiesla w mieszance jest nadal subsydiowana, a importer unika płacenia należnego cła antydumpingowego. W tym względzie należy zauważyć, że cło antydumpingowe nakładane na mieszanki jest stosowane proporcjonalnie do zawartości biodiesla w mieszance, tj. w przypadku przywozu B15 niezapłacone cło antydumpingowe wynosiłoby maksymalnie około 26 EUR za tonę.

(75)

Według BNPA biodiesel o zawartości mniejszej niż B15 nie został stworzony specjalnie dla uniknięcia ceł. Przedsiębiorstwo argumentowało, że nie uczestniczyło w dochodzeniu pierwotnym, ponieważ rozpoczęło swoją działalność w dziedzinie biodiesla dopiero na początku 2009 r. w oczekiwaniu na aktywny rynek biodiesla w przyszłości w związku z rządowymi mandatami, zarówno w USA, jak i za granicą. Specyficzna struktura przedsiębiorstwa, jego działalność jako przedsiębiorstwa paliwowego oraz logistyczna obecność w USA spowodowały, że wytwarzanie mieszanek w USA i ich wywóz do Unii stały się logiczną decyzją handlową. Wywożona mieszanka zawsze była mieszanką B15 i poniżej, ze względu na mniej surowe środki bezpieczeństwa: do B15 mieszanka nie jest uznawana za produkt chemiczny w rozumieniu przepisów żeglugi morskiej.

(76)

Należy zaznaczyć, że przedsiębiorstwo rozpoczęło wywóz do Unii dopiero po nałożeniu środków. Uważa się, że nie ma wystarczającej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia poza unikaniem obowiązującego cła antydumpingowego na biodiesel pochodzący z USA.

(77)

Uwzględniając niewyrządzający szkody poziom cen określony w dochodzeniu pierwotnym, przywóz z USA B20 i poniżej do Unii podczas OD wykazywał się zarówno podcięciem cenowym, jak i zaniżaniem cen. Przywóz B20 i poniżej pojawił się dopiero po wprowadzeniu środków ostatecznych, a związane z nim ilości nie są nieistotne.

(78)

Stwierdzono zatem, że środki ulegają osłabieniu pod względem ilości i cen.

(79)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 rozporządzenia podstawowego oceniono, czy istnieją dowody dumpingu w odniesieniu do wartości normalnej ustalonej uprzednio w dochodzeniu pierwotnym. Porównanie średniej ważonej wartości normalnej i średnich ważonych cen eksportowych wykazało istnienie dumpingu.

(80)

W dochodzeniu stwierdzono, że ostateczne cła antydumpingowe nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA były obchodzone poprzez przywóz do Unii biodiesla w postaci mieszanki zawierającej wagowo maksymalnie 20 % biodiesla.

(81)

Stwierdzono, że jedynym ekonomicznym uzasadnieniem wywozu mieszanek B20 i poniżej było z jednej strony wsparcie w postaci subsydiów w USA, a z drugiej strony unikanie płacenia ceł antydumpingowych przy przywozie do Unii.

(82)

Przedsiębiorstwo BPNA złożyło wniosek o zwolnienie z możliwych rozszerzonych środków. Jednakże ze względu na fakt, że dochodzenie wyraźnie wykazało, że przywozu B20 i poniżej dokonywano w celu obchodzenia obowiązujących środków, takie zwolnienie nie może zostać przyznane. Zgodnie z przepisami art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego zwolnienia mogą zostać przyznane producentom produktu objętego postępowaniem, którzy wykażą, że nie są związani z żadnym z producentów objętych środkiem oraz że uznano, iż nie biorą udziału w praktyce omijania środków. W dochodzeniach wykazano, że BPNA bierze udział w praktykach obchodzenia środków poprzez rozpoczęcie wywozu B20 i poniżej po wprowadzeniu środków antydumpingowych i wyrównawczych bez wystarczającej racjonalnej przyczyny lub ekonomicznego uzasadnienia innych niż wprowadzenie środków. Ponadto istnieją dowody, że środki ulegają osłabieniu pod względem cen i ilości oraz że istnieje dumping w stosunku do wartości normalnych ustalonych uprzednio.

(83)

Niektórzy producenci biodiesla współpracujący w dochodzeniu pierwotnym wystąpili o zwolnienie ze wszelkich środków rozszerzonych z powodu obchodzenia środków. Ustalono, że ci producenci z USA nie produkowali, ani nie sprzedawali B20 i poniżej. Zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego podczas dochodzenia dotyczącego obchodzenia środków uwzględnione mogą zostać tylko wnioski o zwolnienie przedłożone przez producentów. Należy jednak zaznaczyć, że art. 13 rozporządzenia podstawowego zawiera przepisy dotyczące nowych przedsiębiorstw na rynku.

(84)

Z powyższych względów stwierdzono, że ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA było obchodzone poprzez przeładunek w Kanadzie, zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego.

(85)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego obowiązujące środki mające zastosowanie do przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA powinny zatem zostać rozszerzone na przywóz tego samego produktu wysyłanego z Kanady, niezależnie od tego, czy zostały one zgłoszone jako pochodzące z Kanady, czy też nie.

(86)

Aby zapobiec unikaniu ceł przez nieweryfikowalne zarzuty, iż produkt poddawany przeładunkowi w Kanadzie został wyprodukowany przez przedsiębiorstwo podlegające indywidualnej stawce cła w rozporządzeniu w sprawie ceł ostatecznych, środkami podlegającymi rozszerzeniu powinny być środki ustanowione dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 599/2009, które są ostatecznym cłem antydumpingowym w wysokości 172,2 EUR na tonę.

(87)

Cło antydumpingowe nałożone na mieszanki obowiązuje w stosunku wagowym do łącznej zawartości monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (zawartości biodiesla) w mieszance.

(88)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowią, że wszelkie rozszerzone środki należy stosować do przywozu produktów wprowadzonych do Unii z zastrzeżeniem rejestracji wymaganej rozporządzeniem podstawowym, cło należy pobierać od zarejestrowanego przywozu biodiesla wysyłanego z Kanady.

(89)

W związku z powyższym stwierdzono, że ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz biodiesla pochodzącego z USA było obchodzone poprzez przywóz do Unii B20 i poniżej zgodnie z art. 13 rozporządzenia podstawowego.

(90)

Zgodnie z art. 13 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia podstawowego należy zatem rozszerzyć środki obowiązujące względem przywozu produktu objętego postępowaniem pochodzącego z USA na przywóz B20 i poniżej.

(91)

Środkami podlegającymi rozszerzeniu są środki ustanowione w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 599/2009.

(92)

Rozszerzone cło antydumpingowe nałożone na mieszanki obowiązuje w stosunku wagowym do łącznej zawartości monoalkilowych estrów kwasów tłuszczowych lub parafinowych olejów napędowych będących produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (zawartości biodiesla) w mieszance.

(93)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 i art. 14 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, które stanowią, że wszelkie rozszerzone środki należy stosować do przywozu produktów wprowadzonych do Unii z zastrzeżeniem rejestracji wymaganej rozporządzeniem podstawowym, cła należy pobierać od zarejestrowanego przywozu B20 i poniżej pochodzącego z USA.

(94)

W świetle ustaleń dotyczących Singapuru należy zakończyć dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych poprzez przywóz biodiesla wysyłanego z Singapuru oraz zaprzestać rejestracji przywozu biodiesla wysyłanego z Singapuru, które wprowadzono rozporządzeniem wszczynającym.

(95)

Dwa współpracujące przedsiębiorstwa z Kanady, które przedstawiły odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, złożyły wnioski o przyznanie zwolnienia z możliwych rozszerzonych środków zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(96)

Stwierdzono, że dwaj współpracujący producenci kanadyjscy nie biorą udziału w praktykach obchodzenia środków, które są przedmiotem niniejszego dochodzenia. Ponadto ci producenci potrafili wykazać, że nie są powiązani z żadnym producentem/eksporterem biodiesla w USA. Z tego względu można przyznać im zwolnienie.

(97)

Uznaje się, że w tym przypadku konieczne jest wprowadzenie specjalnych środków w celu zapewnienia właściwego stosowania takich zwolnień. Środki specjalne polegają na przedstawianiu organom celnym państw członkowskich ważnej faktury handlowej, która jest zgodna z wymogami określonymi w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Przywóz, któremu nie towarzyszy taka faktura, podlega rozszerzonemu cłu antydumpingowemu.

(98)

Jeden współpracujący podmiot w USA, który przedstawił odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, także wnioskował o przyznanie zwolnienia z możliwych rozszerzonych środków zgodnie z art. 13 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(99)

Zgodnie z wyjaśnieniem w motywie 82 powyżej dochodzenie wyraźnie wykazało, że ten podmiot brał udział w praktykach obchodzenia środków poprzez przywóz B20 i poniżej. W rezultacie takie zwolnienie nie może zostać przyznane.

(100)

Należy jednak podkreślić, że gdyby któryś z producentów eksportujących, których to dotyczy, przestał stosować dumping, może on zwrócić się z wnioskiem o dokonanie przeglądu na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(101)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o najważniejszych faktach i względach prowadzących do powyższych wniosków oraz zaproszone do przedstawienia swoich uwag. Uwagi przedstawione przez strony ustnie lub na piśmie zostały rozpatrzone,

European Commission

Directorate-General for Trade

Directorate H

Office: N-105 04/92

1049 Brussels

BELGIA

Faks: + 32 2 295 65 05

11.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/22

(1)

Dyrektywa 2004/49/WE ma na celu poprawienie dostępu do rynku usług transportu kolejowego poprzez określenie wspólnych zasad zarządzania bezpieczeństwem kolei oraz regulacji i nadzoru w tym zakresie. Dyrektywa 2004/49/WE przewiduje także wdrożenie ram zapewniających równe warunki dla wszystkich podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie w zakresie obejmującym wagony towarowe poprzez stosowanie takich samych wymogów związanych z certyfikacją w całej Unii.

(2)

Celem systemu certyfikacji jest zapewnienie ram dla harmonizacji wymogów i metod w zakresie oceny zdolności podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie w całej Unii.

(3)

Bez uszczerbku dla odpowiedzialności przedsiębiorstw kolejowych i zarządców infrastruktury za bezpieczną eksploatację pociągów, podmiot odpowiedzialny za utrzymanie powinien dopilnować, za pomocą systemu utrzymania, aby wagony towarowe, za których utrzymanie jest odpowiedzialny, były w stanie poruszać się w bezpieczny sposób. Biorąc pod uwagę różnorodność konstrukcji i metod utrzymania, wspomniany system utrzymania powinien być systemem procesowym.

(4)

Zarządcy infrastruktury potrzebują wagonów towarowych do przewozu materiałów na budowę lub do działań związanych z utrzymaniem infrastruktury. W sytuacji gdy zarządcy infrastruktury eksploatują wagony towarowe we wspomnianym celu, działają jako przedsiębiorstwa kolejowe. Ocena zdolności zarządcy infrastruktury w zakresie eksploatowania wagonów towarowych we wspomnianym celu powinna stanowić część jej oceny na potrzeby autoryzacji bezpieczeństwa zgodnie z art. 11 dyrektywy 2004/49/WE.

(5)

Kontrole i monitorowanie podejmowane przed odjazdem pociągu lub na trasie są zazwyczaj prowadzone przez personel operacyjny przedsiębiorstw kolejowych lub zarządców infrastruktury zgodnie z procesem określonym w ich systemie zarządzania bezpieczeństwem, zgodnie z art. 4 ust. 3 dyrektywy 2004/49/WE.

(6)

Przedsiębiorstwa kolejowe i zarządcy infrastruktury powinni za pomocą swoich systemów zarządzania bezpieczeństwem zapewnić utrzymanie pod kontrolą wszystkich zagrożeń związanych ze swoją działalnością, w tym z korzystaniem z usług wykonawców. W tym celu przedsiębiorstwo kolejowe powinno polegać na uzgodnieniach umownych z podmiotami odpowiedzialnymi za utrzymanie wszystkich eksploatowanych przez nie wagonów. Uzgodnienia takie mogą mieć formę umowy pomiędzy przedsiębiorstwem kolejowym a podmiotem odpowiedzialnym za utrzymanie lub łańcucha umów z udziałem innych podmiotów, np. posiadacza. Umowy takie powinny być zgodne z procedurami określonymi przez przedsiębiorstwo kolejowe lub zarządcę infrastruktury w swoim systemie zarządzania bezpieczeństwem, w tym w zakresie wymiany informacji.

(7)

Zgodnie z dyrektywą 2004/49/WE certyfikat podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie jest ważny w całej Unii. Certyfikaty wydane przez organy w państwach trzecich, które zostały wyznaczone w oparciu o równoważne kryteria i spełniają wymogi równoważne z wymogami zawartymi w niniejszym rozporządzeniu, powinny być w normalnych okolicznościach uznane za równoważne z certyfikatami podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie wydanymi w Unii.

(8)

Przeprowadzana przez organ certyfikujący ocena wniosku o certyfikat podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie polega na ocenie zdolności wnioskodawcy w zakresie zarządzania działaniami związanymi z utrzymaniem oraz wykonywania funkcji eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem – samodzielnie lub w drodze umów z innymi podmiotami, np. warsztatami utrzymaniowymi, którym powierzono wykonywanie tych funkcji lub ich części.

(9)

System akredytacji powinien zapewnić narzędzie zarządzania ryzykiem poprzez zagwarantowanie, że akredytowane organy posiadają odpowiednie kwalifikacje do wykonywania prac, których się podejmują. Ponadto akredytację uznaje się za środek zapewniający uznawanie na szczeblu krajowym i międzynarodowym certyfikatów podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie wydanych przez jednostki akredytowane.

(10)

Mając na względzie zapewnienie systemu umożliwiającego organom certyfikującym przeprowadzanie w całej Unii kontroli certyfikowanych podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie, istotne jest, aby wszystkie organy posiadające zdolność prawną do przyznawania certyfikatów podmiotom odpowiedzialnym za utrzymanie („organy certyfikujące”) współpracowały ze sobą w celu zharmonizowania podejścia do certyfikacji. Szczególne wymogi w zakresie akredytacji powinny zostać opracowane i zatwierdzone zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 765/2008 (2).

(11)

Dla celów oceny procesu certyfikacji przedstawionego w niniejszym rozporządzeniu istotne jest, aby Europejska Agencja Kolejowa (Agencja) nadzorowała rozwój tego systemu. Aby być w stanie wykonywać tę funkcję, Agencja musi gromadzić informacje dotyczące charakteru organów certyfikujących działających w omawianej dziedzinie oraz liczby certyfikatów wydanych podmiotom odpowiedzialnym za utrzymanie. Jest również rzeczą istotną, aby Agencja ułatwiała koordynację organów certyfikujących.

(12)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 653/2007 z dnia 13 czerwca 2007 r. w sprawie stosowania wspólnego europejskiego wzoru certyfikatów bezpieczeństwa i wniosków o ich wydanie zgodnie z art. 10 dyrektywy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz w sprawie okresu ważności certyfikatów bezpieczeństwa wydanych na mocy dyrektywy 2001/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (3) zawiera standardowy format certyfikatów bezpieczeństwa. Niezbędna jest aktualizacja tego formatu w celu uwzględnienia dodatkowych informacji dotyczących podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie. W związku z tym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 653/2007.

(13)

Do czasu pełnego wprowadzenia systemu certyfikacji podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie przewidzianego w niniejszym rozporządzeniu należy podczas okresu przejściowego uznawać ważność dotychczasowych praktyk w zakresie certyfikacji podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie i warsztatów utrzymaniowych, aby zapewnić nieprzerwane świadczenie usług kolejowych przewozów towarowych, zwłaszcza na poziomie międzynarodowym. Podczas tego okresu krajowe organy ds. bezpieczeństwa powinny zwracać szczególną uwagę na równoważność i spójność różnych praktyk w zakresie certyfikacji.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na mocy art. 27 dyrektywy 2004/49/WE,

a)

„akredytacja” oznacza akredytację zgodnie z definicją zawartą w art. 2 ust. 10 rozporządzenia (WE) nr 765/2008;

b)

„certyfikat podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie” oznacza certyfikat wydany podmiotowi odpowiedzialnemu za utrzymanie do celów art. 14a ust. 4 dyrektywy 2004/49/WE;

c)

„organ certyfikujący” oznacza organ wyznaczony zgodnie z art. 10, odpowiedzialny za certyfikację podmiotów odpowiedzialnych za utrzymanie w oparciu o kryteria określone w załączniku II;

d)

„wagon towarowy” oznacza pojazd nieposiadający własnego napędu, przystosowany do przewozu ładunku lub innych materiałów wykorzystywanych w ramach działań takich, jak budowa lub utrzymanie infrastruktury;

e)

„warsztat utrzymaniowy” oznacza ruchomą lub stacjonarną jednostkę, w skład której wchodzi personel, w tym osoby odpowiedzialne za zarządzanie, narzędzia i instalacje zorganizowane w celu przeprowadzania utrzymania pojazdów, ich części, elementów lub podzespołów;

f)

„dopuszczenie do użytkowania” oznacza zapewnienie udzielone zarządzającemu utrzymaniem taboru przez podmiot przeprowadzający utrzymanie, zgodnie z którym czynności utrzymaniowe zostały wykonane zgodnie ze zleceniem;

g)

„przywrócenie do eksploatacji” oznacza zapewnienie udzielone na podstawie dopuszczenia do użytkowania użytkownikowi, np. przedsiębiorstwu kolejowemu lub posiadaczowi, przez podmiot odpowiedzialny za utrzymanie, zgodnie z którym wszystkie stosowne prace utrzymaniowe zostały wykonane, a wagon, który wcześniej został wycofany z eksploatacji, znajduje się w stanie pozwalającym na jego bezpieczne użytkowanie, z zastrzeżeniem ewentualnych czasowych ograniczeń dotyczących użytkowania.

a)

funkcja zarządzania, która umożliwia nadzór nad funkcjami utrzymania określonymi w lit. b) do d) i ich koordynowanie, a także pozwala zapewnić bezpieczny stan wagonu towarowego w systemie kolejowym;

b)

funkcja rozwoju utrzymania, która umożliwia przyjęcie odpowiedzialności za zarządzanie dokumentacją dotyczącą utrzymania, w tym zarządzanie konfiguracją, w oparciu o dane projektowe i operacyjne, jak również o wyniki działań i korzyści z doświadczenia;

c)

funkcja zarządzania utrzymaniem taboru, które umożliwia zarządzanie wycofaniem wagonu towarowego do celów utrzymania i jego przywróceniem do eksploatacji po zakończeniu utrzymania; oraz

d)

funkcja przeprowadzania utrzymania, które umożliwia przeprowadzanie wymaganego utrzymania technicznego wagonu towarowego lub jego części, włącznie z dokumentacją dotyczącą dopuszczenia do użytkowania.

a)

w przypadku gdy utrzymaniem wagonów towarowych zajmuje się wnioskodawca, to albo dołącza on do swojego wniosku ważny certyfikat podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie, o ile taki posiada, albo w ramach złożonego wniosku o certyfikat bezpieczeństwa lub autoryzację bezpieczeństwa dokonuje się oceny jego zdolności do pełnienia funkcji podmiotu odpowiedzialnego za utrzymanie;

b)

w przypadku gdy utrzymaniem wagonów towarowych zajmują się podmioty inne niż wnioskodawca, to wnioskodawca za pomocą swojego systemu zarządzania bezpieczeństwem zapewni utrzymanie pod kontrolą wszystkich zagrożeń związanych ze swoją działalnością, w tym z wykorzystaniem takich wagonów, przy czym w szczególności zastosowanie mają przepisy art. 5 niniejszego rozporządzenia.

11.5.2011   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 122/47

(1)

W dniu 13 sierpnia 2010 r. Komisja Europejska („Komisja”) powiadomiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) („zawiadomienie o wszczęciu”) o wszczęciu postępowania antydumpingowego dotyczącego przywozu niektórych alkoholi tłuszczowych i ich mieszanek pochodzących („produkt objęty dochodzeniem”) z Indii, Indonezji i Malezji („państwa, których dotyczy postępowanie”) do Unii.

(2)

Postępowanie antydumpingowe zostało wszczęte w następstwie skargi złożonej w dniu 30 czerwca 2010 r. przez dwóch producentów unijnych, Cognis GmbH i Sasol Olefins & Surfactants GmbH („skarżący”). Oba te przedsiębiorstwa są zarejestrowane na mocy prawa niemieckiego i posiadają zakłady produkcyjne w Niemczech, we Francji oraz we Włoszech. Te dwa przedsiębiorstwa reprezentują dużą część – w tym przypadku ponad 25 % – całkowitej unijnej produkcji produktu objętego dochodzeniem. Skarga zawierała dowody prima facie, wskazujące na dumping wspomnianego produktu pochodzącego z państw, których dotyczy postępowanie, i na wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia postępowania antydumpingowego.

(3)

Komisja oficjalnie powiadomiła o wszczęciu postępowania skarżących, innych zainteresowanych producentów, importerów/przedsiębiorstwa handlowe, użytkowników w Unii, zainteresowanych producentów eksportujących i przedstawicieli państw wywozu. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu.

(4)

Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

Biorąc pod uwagę dużą liczbę importerów, o których mowa w skardze, w zawiadomieniu o wszczęciu, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, podano informację o możliwości kontroli wyrywkowej importerów. Czterech importerów przedstawiło, w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu, wymagane informacje i zgodziło się na włączenie ich do próby. Ze względu na małą liczbę importerów, którzy się zgłosili, zadecydowano o niestosowaniu kontroli wyrywkowej.

(6)

Komisja rozesłała kwestionariusze do producentów eksportujących, unijnych producentów i importerów, do wszystkich zainteresowanych użytkowników i dostawców oraz do innych podmiotów, które złożyły wnioski w terminach ustalonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(7)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od pięciu producentów unijnych, dwóch importerów, 21 użytkowników w Unii, dwóch producentów eksportujących z Indiach, dwóch producentów eksportujących z Indonezji i ich powiązanych przedsiębiorstw handlowych oraz trzech producentów eksportujących z Malezji i ich powiązanych przedsiębiorstw handlowych.

(8)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uważane za niezbędne w celu wstępnego ustalenia występowania dumpingu, powstałych szkód oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(9)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 30 czerwca 2010 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do końca OD („okres badany”).

(10)

Produktem objętym postępowaniem są nasycone alkohole tłuszczowe o długości łańcucha węglowego C8, C10, C12, C14, C16 lub C18 (wyłączając izomery rozgałęzione), w tym nierozgałęzione nasycone alkohole tłuszczowe (zwane także „poszczególnymi frakcjami”) oraz mieszaniny zawierające w przeważającej części kombinację długości łańcuchów węglowych C6-C8, C6-C10, C8-C10, C10-C12 (powszechnie kategoryzowanych jako C8-C10), mieszaniny zawierające w przeważającej części kombinację długości łańcuchów węglowych C12-C14, C12-C16, C12-C18, C14-C16 (powszechnie kategoryzowanych jako C12-C14) oraz mieszaniny zawierające w przeważającej części kombinację długości łańcuchów węglowych C16-C18, pochodzące z Indii, Indonezji i Malezji („produkt objęty dochodzeniem”), objęte obecnie kodami CN ex 2905 16 85, 2905 17 00, ex 2905 19 00 i ex 3823 70 00.

(11)

Produkt objęty dochodzeniem jest produktem pośrednim wyrabianym z naturalnych (olejowo-chemicznych) lub syntetycznych (petrochemicznych) składników, np. z naturalnych tłuszczów i olejów, surowego oleju, gazu ziemnego i jego kondensatów oraz węgla. Używane są głównie jako materiał początkowy w produkcji siarczanów alkoholi tłuszczowych, etoksylatów alkoholi tłuszczowych oraz eterosiarczanów alkoholi tłuszczowych (tzw. surfakantów). Surfakanty używane są do produkcji detergentów, artykułów gospodarstwa domowego, środków czystości i produktów higieny osobistej.

(12)

Zaobserwowano, że zarówno produkty wywożone do Unii z Indii, Indonezji i Malezji, jak i wytwarzane i sprzedawane bezpośrednio w tych krajach, jak również wytwarzane i sprzedawane w Unii przez producentów unijnych mają te same podstawowe cechy fizyczne i techniczne, jak i to samo zastosowanie. Na etapie tymczasowym produkty te uznaje się zatem za produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(13)

W trakcie dochodzenia niektóre strony twierdziły, że jeden ze skarżących produkował, w jednym ze swoich zakładów produkcyjnych, produkt zawierający rozgałęzione izomery nieobjęte zakresem definicji produktu; i że w związku z tym produkt ten nie powinien zostać uznany za produkt podobny. Tymczasowo przyjmuje się, że wniosek jest uzasadniony i dlatego też dane dotyczące tego producenta nie zostały użyte w analizie szkody. Należy nadmienić, że dwa inne przedsiębiorstwa, w tym jedno współpracujące w dochodzeniu, zostały wyłączone z definicji przemysłu unijnego z tych samych względów.

(14)

W celu określenia wartości normalnej ustalono najpierw, czy całkowita wielkość krajowej sprzedaży produktu podobnego klientom niezależnym przez każdego producenta eksportującego była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością sprzedaży eksportowej tego produktu przez danego producenta do Unii. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, gdy całkowita wielkość sprzedaży krajowej wynosi co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem do Unii. Stwierdzono, że łączna sprzedaż produktu objętego postępowaniem dokonana przez każdego producenta eksportującego na rynku krajowym była reprezentatywna.

(15)

W odniesieniu do każdego typu produktu sprzedawanego przez producenta eksportującego na rynku krajowym i uznanego za bezpośrednio porównywalny z typem produktu sprzedawanym na wywóz do Unii ustalono, czy sprzedaż krajowa była wystarczająco reprezentatywna dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego typu produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli całkowita wielkość sprzedaży danego typu produktu na rzecz klientów niezależnych dokonana na rynku krajowym przez producenta eksportującego w OD była równa co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży porównywalnego typu produktu wywożonego do Unii.

(16)

Zbadano również, czy sprzedaż krajowa każdego typu produktu może być rozpatrywana jako sprzedaż dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W tym celu ustalono odsetek sprzedaży krajowej z zyskiem każdego wywożonego typu produktu objętego dochodzeniem dokonanej na rzecz niezależnych klientów na rynku krajowym w OD.

(17)

W odniesieniu do tych typów produktu, w których przypadku ponad 80 % wielkości sprzedaży danego typu produktu na rynku krajowym zostało zrealizowane powyżej kosztów, a średnia ważona cena sprzedaży danego typu była równa lub wyższa od jednostkowego kosztu produkcji, wartość normalna dla każdego typu produktu została wyliczona jako średnia ważona rzeczywistych cen krajowych całej sprzedaży rozpatrywanego typu, niezależnie od tego czy była to sprzedaż z zyskiem, czy nie.

(18)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży typu produktu z zyskiem stanowiła 80 % lub mniej całkowitej wielkości sprzedaży danego typu, lub gdy średnia cena ważona danego typu była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalna oparta była na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona ceny w wyłącznie krajowej sprzedaży z zyskiem dla danego typu w OD.

(19)

Obaj producenci eksportujący z Indii dokonywali wywozu produktu objętego postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii. Ceny eksportowe ustalono zatem na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych od takich niezależnych klientów z tytułu zakupu produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(20)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową producentów eksportujących zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(21)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i na ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono różnice w podatkach pośrednich, kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i pakowania, kosztach dodatkowych oraz kosztach kredytu i prowizji.

(22)

Obaj producenci eksportujący twierdzili, że ich sprzedaż jednemu ze skarżących z Unii podczas OD powinna zostać pominięta w obliczeniach marginesu dumpingu, gdyż produkt sprzedano w znaczącej ilości po znacznie wynegocjowanych cenach. Jednakże nie istnieją uzasadnienia prawne, dlaczego wywóz produktu objętego postępowaniem miałby zostać nieuwzględniony przy obliczaniu marginesu dumpingu. Zastrzeżenia obu producentów eksportujących zostają wobec tego odrzucone.

(23)

Obaj producenci eksportujący domagali się dostosowania przeliczenia walut, twierdząc, iż rupia indyjska (INR) umacniała się nieprzerwanie od listopada 2009 r. względem euro (EUR), co mogłoby mieć zaburzający wpływ na wynik obliczenia marginesu dumpingu. Wniosek dotyczył sprzedaży dokonanej w euro, począwszy od stycznia 2010 r. i zawierał prośbę, aby kurs wymiany z miesiąca, w którym dokonano sprzedaży, został zastąpiony kursem sprzed dwóch miesięcy, celem przeliczenia wartości tej sprzedaży na INR. W art. 2 ust. 10 lit. j) rzeczywiście przewidziano dostosowanie przeliczenia walut w pewnych okolicznościach. Należy jednak zauważyć, że INR umacniała się tylko w drugiej połowie OD. Ponadto w tym okresie oba indyjskie przedsiębiorstwa często podnosiły ceny dla swoich głównych klientów w Unii w dość regularny sposób, a ceny ustalone w Unii przez skarżących były również stopniowo podnoszone w drugiej połowie OD. W związku z tym nic nie wskazuje jednoznacznie na to, że umacnianie się INR nie miało odpowiedniego odzwierciedlenia w cenach ustalonych przez indyjskich producentów eksportujących dla klientów w UE, ani też na to, że jej umacnianie wpłynęło ujmująco na obliczenie marginesu dumpingu. W związku z tym twierdzenia wspomnianych przedsiębiorstw zostały odrzucone.

(24)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego marginesy dumpingu dla współpracujących indyjskich producentów eksportujących ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(25)

Z informacji zawartych w skardze, z informacji dostarczonych przez współpracujących indyjskich producentów eksportujących oraz z dostępnych danych statystycznych wynika, że w Indiach nie ma innych producentów produktu objętego postępowaniem. Dlatego też ogólnokrajowy margines dumpingu przewidziany dla Indii został określony na tym samym poziomie co najwyższy margines ustalony w odniesieniu do współpracującego producenta eksportującego.

(26)

Na tej podstawie tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(27)

W celu określenia wartości normalnej ustalono najpierw, czy całkowita wielkość krajowej sprzedaży produktu podobnego klientom niezależnym przez każdego producenta eksportującego była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością sprzedaży eksportowej tego produktu przez danego producenta do Unii. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, gdy całkowita wielkość sprzedaży krajowej wynosi co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem do Unii. Stwierdzono, że łączna sprzedaż produktu objętego postępowaniem dokonana przez każdego producenta eksportującego na rynku krajowym była reprezentatywna.

(28)

W odniesieniu do każdego typu produktu sprzedawanego przez producenta eksportującego na rynku krajowym i uznanego za bezpośrednio porównywalny z typem produktu sprzedawanym na wywóz do Unii ustalono, czy sprzedaż krajowa była wystarczająco reprezentatywna dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego typu produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli całkowita wielkość sprzedaży danego typu produktu na rzecz klientów niezależnych dokonana na rynku krajowym przez producenta eksportującego w OD była równa co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży porównywalnego typu produktu wywożonego do Unii.

(29)

Zbadano również, czy sprzedaż krajowa każdego typu produktu może być rozpatrywana jako sprzedaż dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W tym celu ustalono odsetek sprzedaży krajowej z zyskiem każdego wywożonego typu produktu objętego dochodzeniem dokonanej na rzecz niezależnych klientów na rynku krajowym w OD.

(30)

W odniesieniu do tych typów produktu, w których przypadku ponad 80 % wielkości sprzedaży danego typu produktu na rynku krajowym zostało zrealizowane powyżej kosztów, a średnia ważona cena sprzedaży danego typu była równa lub wyższa od jednostkowego kosztu produkcji, wartość normalna dla każdego typu produktu została wyliczona jako średnia ważona rzeczywistych cen krajowych całej sprzedaży rozpatrywanego typu, niezależnie od tego, czy była to sprzedaż z zyskiem, czy nie.

(31)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży typu produktu z zyskiem stanowiła 80 % lub mniej całkowitej wielkości sprzedaży danego typu, lub gdy średnia cena ważona danego typu była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalna oparta była na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona ceny w wyłącznie krajowej sprzedaży z zyskiem dla danego typu w OD.

(32)

Jeżeli producent eksportujący nie sprzedawał danego typu produktu na rynku krajowym, wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(33)

W celu skonstruowania wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, kwoty poniesionych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz kwoty zysku zostały ustalone, na podstawie art. 2 ust. 6 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży podobnego produktu w zwykłym obrocie handlowym przez producenta eksportującego.

(34)

Producenci eksportujący dokonywali sprzedaży eksportowej do Unii bezpośrednio niezależnym klientom lub poprzez powiązane przedsiębiorstwa handlowe zlokalizowane w Singapurze i w Unii.

(35)

W przypadku gdy sprzedaż eksportowa do Unii realizowana była bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów w Unii lub za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych zlokalizowanych w Singapurze, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie cen faktycznie zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(36)

W wypadku sprzedaży do Unii za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych mających siedzibę w Unii, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie ceny, po której powiązane przedsiębiorstwa handlowe po raz pierwszy odsprzedały produkty niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(37)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową producentów eksportujących zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(38)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i na ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono różnice w podatkach pośrednich, kosztach transportu, ubezpieczenia, przeładunku, załadunku i pakowania, kosztach dodatkowych oraz kosztach kredytu i prowizji.

(39)

Jedno z przedsiębiorstw domagało się dostosowania wobec różnic w charakterystyce fizycznej z racji tego, iż do Unii wywozi ono produkt objęty dochodzeniem zarówno w formie płynnej i stałej, podczas gdy na rynku krajowym sprzedaje go tylko w formie stałej, a ceny za płynną formę produktu objętego dochodzeniem są niższe od tych za produkt w formie stałej. Przedsiębiorstwo nie określiło jednak skali takiego dostosowania. Proste porównanie cen eksportowych postaci stałych i płynnych produktu objętego dochodzeniem nie może stanowić podstawy dla przyznania dostosowania w odniesieniu do różnić w charakterystyce fizycznej. Ponadto system rachunkowości przedsiębiorstwa nie uwzględnia odpowiedniego rozróżniania kosztów produktów w postaci stałej od tych w postaci płynnej. W związku z tym rzetelne obliczenie potencjalnego dostosowania było niemożliwe i wniosek został odrzucony.

(40)

Skarżący twierdzili, że koszty energii w Indonezji są zniekształcone ze względu na niskie i subwencjonowane ceny za energię. Nie przedłożyli oni jednak żadnych informacji popartych dowodami odnośnie do tego, w jaki sposób takie zniekształcenie kosztów energii wykorzystywanej w produkcji krajowej i eksportowej mogłoby mieć wpływ na obliczenia dumpingowe. Twierdzenie to zostało zatem odrzucone.

(41)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego marginesy dumpingu dla współpracujących indonezyjskich producentów eksportujących ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(42)

Z informacji zawartych w skardze, z informacji dostarczonych przez współpracujących indonezyjskich producentów eksportujących oraz z dostępnych danych statystycznych wynika, że w Indonezji nie ma innych producentów produktu objętego postępowaniem. Dlatego też ogólnokrajowy margines dumpingu przewidziany dla Indonezji został określony na tym samym poziomie co najwyższy margines ustalony w odniesieniu do współpracującego producenta eksportującego.

(43)

Na tej podstawie tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(44)

W celu określenia wartości normalnej ustalono najpierw, czy całkowita wielkość krajowej sprzedaży produktu podobnego klientom niezależnym przez każdego producenta eksportującego była reprezentatywna w porównaniu z całkowitą wielkością sprzedaży eksportowej tego produktu przez danego producenta do Unii. Zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego sprzedaż krajową uznaje się za reprezentatywną, gdy całkowita wielkość sprzedaży krajowej wynosi co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży produktu objętego postępowaniem do Unii. Stwierdzono, że łączna sprzedaż produktu podobnego dokonana przez dwóch współpracujących producentów eksportujących na rynku krajowym była reprezentatywna. Dla pozostałego współpracującego producenta eksportującego nie stwierdzono niezależnej sprzedaży krajowej w OD.

(45)

W odniesieniu do każdego typu produktu sprzedawanego przez producenta eksportującego na rynku krajowym i uznanego za bezpośrednio porównywalny z typem produktu sprzedawanym na wywóz do Unii ustalono, czy sprzedaż krajowa była wystarczająco reprezentatywna dla celów art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego. Sprzedaż krajowa danego typu produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli całkowita wielkość sprzedaży danego typu produktu na rzecz klientów niezależnych dokonana na rynku krajowym przez producenta eksportującego w OD była równa co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży porównywalnego typu produktu wywożonego do Unii.

(46)

Zbadano również, czy sprzedaż krajowa każdego typu produktu może być rozpatrywana jako sprzedaż dokonana w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W tym celu ustalono odsetek sprzedaży krajowej z zyskiem każdego wywożonego typu produktu objętego dochodzeniem dokonanej na rzecz niezależnych klientów na rynku krajowym w OD.

(47)

W odniesieniu do tych typów produktu, w których przypadku ponad 80 % wielkości sprzedaży danego typu produktu na rynku krajowym zostało zrealizowane powyżej kosztów, a średnia ważona cena sprzedaży danego typu była równa lub wyższa od jednostkowego kosztu produkcji, wartość normalna dla każdego typu produktu została wyliczona jako średnia ważona rzeczywistych cen krajowych całej sprzedaży rozpatrywanego typu, niezależnie od tego, czy była to sprzedaż z zyskiem, czy nie.

(48)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży typu produktu z zyskiem stanowiła 80 % lub mniej całkowitej wielkości sprzedaży danego typu, lub gdy średnia cena ważona danego typu była niższa niż jednostkowy koszt produkcji, wartość normalna oparta była na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona ceny w wyłącznie krajowej sprzedaży z zyskiem dla danego typu w OD.

(49)

Jeżeli producent eksportujący nie sprzedawał danego typu produktu na rynku krajowym, wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(50)

W celu skonstruowania wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, kwoty poniesionych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz kwoty zysku zostały ustalone, na podstawie art. 2 ust. 6 akapit pierwszy rozporządzenia podstawowego, w oparciu o faktyczne dane dotyczące produkcji i sprzedaży podobnego produktu w zwykłym obrocie handlowym przez producenta eksportującego.

(51)

Zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego, dla producentów eksportujących nieprowadzących sprzedaży krajowej w OD kwoty sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku zostały oparte na średniej ważonej rzeczywistych kwot ustalonych dla dwóch pozostałych producentów eksportujących, którzy byli przedmiotem dochodzenia dotyczącego produkcji i sprzedaży produktu podobnego na rynku malezyjskim.

(52)

Producenci eksportujący dokonywali sprzedaży eksportowej produktów do Unii bezpośrednio niezależnym klientom lub poprzez powiązane przedsiębiorstwa w Unii.

(53)

W przypadkach gdy sprzedaż eksportowa do Unii była dokonywana bezpośrednio na rzecz niezależnych klientów w Unii, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie cen rzeczywiście zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(54)

W wypadku sprzedaży eksportowej do Unii za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw mających siedzibę w Unii, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie ceny, po której powiązane przedsiębiorstwa po raz pierwszy odsprzedały produkty niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(55)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową producentów eksportujących zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(56)

Aby zapewnić rzetelne porównanie wartości normalnej z ceną eksportową, uwzględniono, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i na ich porównywalność, zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono koszty transportu, ubezpieczenia, przeładunku i załadunku, koszty dodatkowe, koszty pakowania oraz kredytu.

(57)

Jeden z malezyjskich producentów eksportujących stwierdził, iż jego przedsiębiorstwo powiązane w Unii jest w rzeczywistości działem eksportu producenta. Na tej podstawie przedsiębiorstwo stwierdziło, że w przypadku pełnego dokonania dostosowań dla kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysków na podstawie art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego zastosowane zostałyby nadmierne potrącenia przy ustalaniu ceny ex-works. W tym zakresie ustalono, iż powiązane przedsiębiorstwo wystawiało faktury klientom unijnym i pobierało od nich opłaty. Ponadto należy odnotować fakt, że sprzedaż realizowana przez powiązane przedsiębiorstwo zawierała marżę zysku. Dokumentacja finansowa przedsiębiorstwa handlowego również wykazała, że pokrywało ono zwykłe koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne poniesione między przywozem a odsprzedażą. Wydaje się w związku z tym, że powiązane przedsiębiorstwo rzeczywiście wykonuje czynności typowe dla importera. Na tej podstawie twierdzenie przedsiębiorstwa zostało odrzucone.

(58)

W odniesieniu do Malezji skarżący wysunęli takie samo stwierdzenie dotyczące kosztów energii, jak to wspomniane w motywie 40 dotyczącym Indonezji. Twierdzenie zostało również odrzucone z tych samych powodów.

(59)

Zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego margines dumpingu dla współpracujących malezyjskich producentów eksportujących ustalono na podstawie porównania średniej ważonej wartości normalnej ze średnią ważoną ceną eksportową.

(60)

Z informacji zawartych w skardze, z informacji dostarczonych przez współpracujących malezyjskich producentów eksportujących oraz z dostępnych danych statystycznych wynika, że w Malezji nie ma innych producentów produktu objętego postępowaniem. Dlatego też ogólnokrajowy margines dumpingu przewidziany dla Malezji został ustalony na tym samym poziomie co najwyższy margines ustalony w odniesieniu do współpracującego producenta eksportującego.

(61)

Na tej podstawie tymczasowe marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(62)

Podczas OD produkt podobny był wytwarzany przez dwóch znanych i kilku innych bardzo drobnych producentów w Unii. W celu ustalenia całkowitej produkcji unijnej wykorzystano wszystkie dostępne informacje dotyczące producentów unijnych, w tym informacje zawarte w skardze oraz dane zebrane od producentów unijnych przed rozpoczęciem dochodzenia oraz po jego rozpoczęciu. Na tej podstawie ogólna produkcja unijna w OD została oszacowana na 400 000–500 000 ton. Producenci unijni, których produkcja stanowi całość produkcji Unii, stanowią przemysł unijny w myśl art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(63)

Niektóre zainteresowane strony stwierdziły, że jeden ze skarżących nie powinien być uznawany za część przemysłu unijnego, ponieważ przedsiębiorstwo to dokonywało przywozu rozpatrywanego produktu w OD. Zweryfikowano jednak, że procent importowanego produktu podczas OD przez to przedsiębiorstwo z państw, których dotyczy postępowanie, był stosunkowo niski, a zatem nieistotny w porównaniu z produkcją produktu podobnego. Ponadto przywóz ten miał głównie charakter tymczasowy. W związku z tym można potwierdzić, że główną działalnością tego przedsiębiorstwa jest produkcja i sprzedaż produktu objętego dochodzeniem w UE, a jego najważniejsze interesy opierają się na tym, iż działa jako producent Unijny. W konsekwencji tymczasowo przyjmuje się, iż twierdzenie to jest nieuzasadnione.

(64)

Konsumpcja została ustalona na podstawie całkowitej sprzedaży na rynku unijnym przez przemysł unijny, użytku własnego i całkowitego przywozu (dane uzyskane od Eurostatu). Dane z Eurostatu, jako że zawierają również produkty inne niż ten, którego dotyczy postępowanie, zostały odpowiednio skorygowane. Informacje podane są według numerów indeksowych (2007 = 100) w celu zachowania poufności.

(65)

Konsumpcja w Unii nieznacznie zwiększyła się o 2 % w okresie badanym. Na początku między 2007 a 2008 r. konsumpcja wzrosła o 2,2 %, podczas gdy między 2008 a 2009 r. miał miejsce spadek o 4,8 %. Od 2009 r. do końca OD konsumpcja wzrosła znowu o 4,6 %.

(66)

Pogorszenie koniunktury gospodarczej spowodowało spadek konsumpcji od 2008 r., podczas którego użytkownicy produktu objętego postępowaniem doświadczyli spadku popytu na swoje produkty. Na początku OD sytuacja na rynku zaczęła się nieco poprawiać, co spowodowało wzrost popytu na produkt objęty postępowaniem w porównaniu z pierwszą połową 2009 r.

(67)

Komisja rozważyła, czy skutki przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, powinny zostać ocenione w sposób łączny, na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 3 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Wspomniany artykuł stanowi, iż skutki przywozu z dwóch lub więcej państw jednocześnie objętych dochodzeniami antydumpingowymi ocenia się łącznie tylko w przypadku stwierdzenia, że a) ustalony margines dumpingu w odniesieniu do przywozu z każdego państwa przekracza poziom de minimis określony w art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, zaś wielkość przywozu z poszczególnych państw nie jest nieznaczna; oraz b) ocena łączna skutków przywozu jest właściwa w świetle warunków konkurencji między produktami przywożonymi oraz warunków konkurencji między produktami przywożonymi a wspólnotowym produktem podobnym.

(68)

Marginesy dumpingu ustalone dla przywozu z każdego państwa, którego dotyczy postępowanie, wynoszą więcej niż poziom de minimis, w rozumieniu art. 9 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, tj. 2 % cen eksportowych, natomiast wielkość przywozu z każdego państwa, którego dotyczy postępowanie, przekracza próg 1 % udziału w rynku, określony w art. 5 ust. 7 rozporządzenia podstawowego.

(69)

Dochodzenie następnie ujawniło, że warunki konkurencji zarówno między przywozami po cenach dumpingowych, jak i pomiędzy przywozem po cenach dumpingowych a produktem podobnym, były podobne. Stwierdzono, że średnie ceny importowe ze wszystkich państw, których dotyczy postępowanie, spadły w badanym okresie i podlegały tym samym tendencjom. Ponadto produkt objęty dochodzeniem przywożony z państw, których dotyczy postępowanie, był podobny we wszystkich aspektach, jest wymienny i wprowadzany do obrotu na obszarze Unii za pośrednictwem porównywalnych kanałów sprzedaży i w podobnych warunkach handlowych, zatem jest konkurencyjny wobec siebie oraz wobec produktu objętego dochodzeniem produkowanego w Unii.

(70)

Na tej podstawie tymczasowo stwierdza się, że wszystkie warunki dotyczące łączenia są spełnione, a zatem skutki przywozu po cenach dumpingowych pochodzącego z państw, których dotyczy postępowanie, należy oceniać łącznie do celów analizy szkody.

(71)

Wielkość przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, wzrosła znacznie – o 57 % – w okresie badanym. Największy wzrost miał miejsce między 2007 i 2008 r., kiedy to przywóz wzrósł o 58 %. W OD w 2009 r. przywóz nieznacznie spadł, po czym wzrósł ponownie do poziomu z 2008 r.

(72)

Średnie ceny przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, podlegały znacznym fluktuacjom w okresie badanym, odzwierciedlając ogólny spadek wynoszący 6 %. W okresie badanym średnie ceny przywozu z tych państw były zawsze niższe od tych ustalonych przez resztę świata i przez przemysł unijny, przez co spowodowały wzrost udziału w rynku państw, których dotyczy postępowanie.

(73)

Udział rynkowy państw, których dotyczy postępowanie, zwiększył się znacznie – o 54 % – w okresie badanym. Największy wzrost miał miejsce pomiędzy 2007 a 2008 r. Nieznaczny spadek przywozu miał miejsce w czasie kryzysu gospodarczego, co zredukowało udział w rynku państw, których dotyczy postępowanie, o 2 % pomiędzy 2008 a 2009 r. Jednak pod koniec okresu badanego państwa te ponownie zwiększyły swój udział w rynku.

(74)

W celu przeanalizowania podcięcia cenowego porównano średnie ważone ceny sprzedaży według typu produktu wytwarzanego przez przemysł unijny klientom niepowiązanym na rynku unijnym, dostosowane do poziomu ex-works, z odpowiadającymi średnimi ważonymi cenami przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, dla pierwszego niepowiązanego klienta na rynku unijnym, ustalonymi na podstawie CIF z odpowiednimi dostosowaniami uwzględniającymi obowiązujące opłaty celne i koszty ponoszone po przywozie. Porównania cen dokonano w odniesieniu do transakcji na tym samym poziomie handlu, w razie konieczności odpowiednio skorygowanych oraz pomniejszonych o bonifikaty i rabaty. Wyniki tego porównania, wyrażone jako odsetek cen sprzedaży przemysłu unijnego w okresie objętym dochodzeniem, wykazały istnienie znacznego marginesu podcięcia cen (do 16 %). Marginesy podcięcia cen dowodzą istnienia dużej presji cenowej, jaką wywiera przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, na rynku unijnym.

(75)

Marginesy podcięcia cen w państwach, których dotyczy postępowanie, osiągnęły następujące wartości:

(76)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu przywozu po cenach dumpingowych na przemysł unijny zawierało ocenę wszystkich wskaźników gospodarczych potrzebnych do określenia stanu przemysłu unijnego od 2007 r. do końca OD.

(77)

Od 2007 do 2009 r. produkcja unijna znacznie spadła (o 23 %), po czym minimalnie wzrosła pomiędzy 2009 r. a końcem OD, skutkując ogólnym 17-procentowym spadkiem w okresie badanym. Należy zwrócić uwagę na to, że mimo zmniejszenia konsumpcji unijnej o około 5 % pomiędzy 2008 a 2009 r., produkcja przemysłu unijnego spadła znacznie bardziej (o 15 %) i nie skorzystała z podźwignięcia się konsumpcji unijnej mającej miejsce w OD.

(78)

Moce produkcyjne przemysłu unijnego w okresie badanym spadły o ok. 2 %. Po wzroście wynoszącym ok. 9 % w 2008 r. moce produkcyjne zostały zredukowane w następujących latach, co doprowadziło do ogólnego 2-procentowego spadku w całym okresie badanym.

(79)

Jednak wykorzystanie dostępnych mocy produkcyjnych spadło o 15 % wraz ze zmniejszającą się wielkością produkcji w okresie badanym. Największy spadek nastąpił w 2009 r. podczas ogólnego kryzysu gospodarczego, a sytuacja poprawiła się nieznacznie w OD.

(80)

Dane dotyczące sprzedaży zawarte w poniższej tabeli odnoszą się do wielkości sprzedaży i wartości towarów sprzedanych pierwszemu niepowiązanemu klientowi na rynku unijnym.

(81)

Między 2007 r. a OD zmniejszyły się wielkość sprzedaży (o 18 %) i udział w rynku (o 12 %). Na początku okresu badanego, od 2007 do 2008 r., pomimo wzrostu konsumpcji unijnej, wielkość sprzedaży przemysłu unijnego spadła o 15 % oraz utracono 12 % udziału rynkowego. W 2009 r. konsumpcja unijna zmniejszyła się powodując dalszy spadek wielkości sprzedaży o 6,5 % dla przemysłu unijnego. W OD sprzedaż w Unii nieznacznie zwiększyła się wraz ze zwiększającą się konsumpcją w Unii. Jednakże udział w rynku pozostał stabilny od 2008 r. do końca OD.

(82)

Ceny wzrosły znacznie od 2007 do 2008 r. – o 20 %. Należy zauważyć, że producenci eksportujący również podwyższyli swoje ceny w tym okresie, aczkolwiek znacznie mniej niż przemysł unijny.

(83)

W 2009 r. przemysł unijny musiał zredukować ceny, aby stawić czoła presji wynikającej ze zwiększenia przywozu z państw, których dotyczy postępowanie. W 2008 r. przywóz z tych państw wzrósł o 57 %, a ceny przywozu były znacznie niższe niż ceny przemysłu unijnego. Jednakże przemysł unijny nie był w stanie zredukować swoich cen do tego samego poziomu co producenci eksportujący.

(84)

Podczas OD przemysł unijny zachował poziom cen z 2009 r., co doprowadziło do ogólnego wzrostu cen o 7 % w okresie badanym.

(85)

Poziomy zapasów przemysłu unijnego w okresie badanym spadły o 33 %. Szczególnie pomiędzy 2008 r. a OD poziom zapasów zmniejszył się aż o 51 %.

(86)

W wyniku działań zmniejszających przemysł unijny obniżył odpowiednio liczbę pracowników podczas okresu badanego, tj. o 13 %. Koszt pracy na pracownika nieznacznie się zwiększył w okresie badanym – o 6 %. Jest to uważane za naturalny wzrost i wynosi mniej niż stopa inflacji w tym okresie.

(87)

Rentowność przemysłu unijnego ustalono, wyrażając zysk netto (w tym przypadku stratę) przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego jako odsetek obrotów w ramach tej sprzedaży. Ustalono, że rentowność przemysłu unijnego była negatywna od początku okresu badanego w 2007 r., podczas którego poziom strat znacznie wzrósł. Po zmniejszeniu poziomu strat w 2008 r., straty znowu znacznie wzrosły w 2009 r. w czasie ogólnego kryzysu gospodarczego. Ożywienie gospodarcze odczuwalne w OD umożliwiło jednak przemysłowi unijnego zredukować straty dotyczące obrotu, który mimo wszystko pozostał daleki od pozytywnych poziomów zysku.

(88)

Tendencja, którą wykazują przepływy środków pieniężnych będące wskaźnikiem zdolności przemysłu do samofinansowania swej działalności, odzwierciedla w dużej mierze tendencję rentowności. Przepływ środków pieniężnych był negatywny w 2007 r. i wykazuje znaczny spadek w okresie badanym. To samo można powiedzieć o zwrocie z inwestycji, który wykazywał podobne negatywne tendencje odpowiadające niekorzystnym wynikom osiąganym przez przemysł unijny w okresie badanym.

(89)

W związku z powyższym zdolność przemysłu unijnego do inwestycji została ograniczona wraz ze znacznym pogorszeniem się przepływów pieniężnych w okresie badanym. Na skutek tego inwestycje spadły w okresie badanym o ok. 35 %.

(90)

Konsumpcja unijna pozostała całkiem stabilna w okresie badanym. W tym okresie zmniejszyły się jednak wielkość sprzedaży (o 18 %) i udział w rynku (o 12 %) przemysłu unijnego.

(91)

Wpływu rzeczywistych marginesów dumpingu na przemysł unijny nie można uznać za nieistotny, jeżeli uwzględni się wielkość, udział w rynku i ceny przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie.

(92)

W toku dochodzenia wykazano, że w okresie badanym większość wskaźników szkody, takich jak wielkość produkcji (-17 %), wykorzystanie mocy produkcyjnych (-13 %), wielkość sprzedaży (-18 %), udział w rynku (-12 %) i zatrudnienie (-14 %) pogorszyła się. Ponadto znacznie pogorszyły się wskaźniki szkody związane z wynikami finansowymi przemysłu unijnego, takie jak przepływy środków pieniężnych i rentowność. Oznacza to, że zdolność przemysłu unijnego do pozyskania kapitału znacznie się pogorszyła, szczególnie w OD.

(93)

W świetle powyższych faktów stwierdzono, iż przemysł unijny poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust 5 rozporządzenia podstawowego.

(94)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy przywóz po cenach dumpingowych produktu objętego postępowaniem pochodzącego z państw, których dotyczy postępowanie, wyrządził szkodę przemysłowi unijnemu w takim stopniu, iż można ją sklasyfikować jako istotną. Oprócz przywozu towarów po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu unijnego, aby sprawdzić, czy nie przypisano temu przywozowi ewentualnej szkody spowodowanej innymi czynnikami.

(95)

Postępowanie wykazało, że konsumpcja unijna pozostała stosunkowo stabilna w okresie badanym, podczas gdy wielkość przywozu towarów po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, znacznie wzrosła, tj. o 57 %.

(96)

Przywóz towarów po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, wywarł nacisk na przemysł unijny, szczególnie w 2008 r., gdy przywóz ten wzrósł o 58 %. W 2008 r. ceny w państwach, których dotyczy postępowanie, jak wynika z danych Eurostat, były znacznie niższe niż ceny przemysłu unijnego. To doprowadziło do straty udziału w rynku przemysłu unijnego wynoszącej ok. 12 %, podczas gdy państwa, których dotyczy postępowanie, zwiększyły swój udział w rynku o 54 %.

(97)

W odpowiedzi na ten nacisk przemysł unijny obniżył ceny w 2009 r. Mimo że przywóz z państw, których dotyczy postępowanie, zmniejszył się pod względem wielkości (-6,7 %) wraz z pogorszeniem koniunktury oraz kurczeniem się rynku UE, cena importowa spadła bardziej niż cena przemysłu unijnego, co uniemożliwiało przemysłowi unijnemu odzyskanie utraconych udziałów w rynku.

(98)

W OD przemysł unijny musiał jeszcze bardziej zredukować ceny, wskutek czego na podstawie zweryfikowanych danych dotyczących wywozu podcięcie cenowe z państw, których dotyczy postępowanie, wciąż wynosiło 3 %. Wielkość (+ 4,3 %) i wartość (+ 3,9 %) sprzedaży przemysłu unijnego uległy nieznacznemu wzrostowi, ale, mimo że różnica w cenie w odniesieniu do ceny importowej stosowanej przez państwa, których dotyczy postępowanie zmalała, przemysł unijny nie skorzystał z podźwignięcia się konsumpcji, a jego udział rynkowy pozostał niezmienny. W międzyczasie wielkość i udział w rynku przywozu z państw, których dotyczy postępowanie, zwiększyły się ponownie w OD, odpowiednio o 6,6 % i 2 %.

(99)

Pozostałe czynniki, które zostały zbadane w ramach badania związku przyczynowego, to przywóz z innych państw, wyniki przemysłu unijnego w zakresie wywozu oraz wpływ kryzysu gospodarczego.

(100)

Na podstawie danych Eurostatu stwierdza się, że wielkość przywozu do Unii produktu objętego dochodzeniem pochodzącego z państw trzecich nieobjętych niniejszym dochodzeniem zmalała w okresie badanym o 7 %. Udział w rynku tych państw zmalał również o 9 %.

(101)

Średnie ceny tego przywozu były wyższe od cen producentów eksportujących z państw, których dotyczy postępowanie, oraz od cen przemysłu unijnego.

(102)

W związku z powyższym uznano tymczasowo, że przywóz towarów z tych państw trzecich nie przyczynił się do istotnej szkody poniesionej przez przemysł unijny.

(103)

W okresie badanym wielkość sprzedaży eksportowej przemysłu unijnego zmniejszyła się o 55 %. Wpływ spadku został jednakże częściowo wyrównany wzrostem średniej jednostkowej ceny sprzedaży o 71 % w tym samym czasie, co ograniczyło spadek wartości sprzedaży eksportowej do 24 %. W dodatku sprzedaż eksportowa stanowiła tylko 5 % łącznej sprzedaży w OD, co doprowadziło do tymczasowego wniosku, że wyniki w zakresie wywozu nie są czynnikiem naruszającym związek przyczynowy między szkodą poniesioną przez przemysł unijny a przywozem z państw, których dotyczy postępowanie.

(104)

Kryzys gospodarczy przyczynił się do spadku konsumpcji w Unii i presji cenowej. Zmniejszony poziom popytu na produkt objęty dochodzeniem spowodował spadek produkcji przemysłu unijnego i był po części przyczyną spadku cen sprzedaży.

(105)

W normalnych warunkach ekonomicznych, przy braku silnej presji cenowej i zwiększonego poziomu przywozu po cenach dumpingowych, przemysł unijny miałby być może pewne trudności w odpowiedzi na spadek konsumpcji oraz wzrost jednostkowych kosztów stałych z powodu mniejszego wykorzystania mocy produkcyjnych pomiędzy 2007 r. a OD. Przywóz towarów po cenach dumpingowych pogłębił jednak skutki spowolnienia gospodarczego i uniemożliwił sprzedaż powyżej kosztów wytworzenia.

(106)

Co za tym idzie, wydaje się, że spadek popytu unijnego połączony z kryzysem gospodarczym przyczynił się do szkody wyrządzonej przemysłowi unijnemu. Uznaje się jednak, że fakt ten nie narusza związku przyczynowego ustalonego w odniesieniu do przywozu towarów po niskich cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie.

(107)

Powyższa analiza wykazała wystąpienie w okresie badanym znacznego wzrostu wielkości i udziału w rynku taniego przywozu po cenach dumpingowych pochodzącego z państw, których dotyczy postępowanie. Ponadto stwierdzono, że produkty były przywożone po cenach dumpingowych, które były niższe od cen pobieranych przez przemysł unijny na rynku unijnym za podobne produkty.

(108)

Wzrost wielkości i udziału w rynku taniego przywozu po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, zbiegł się w czasie z ogólnym i ciągłym spadkiem konsumpcji w Unii w okresie badanym, lecz także z niekorzystnym kształtowaniem się udziału rynkowego przemysłu unijnego w tym samym okresie. Ponadto począwszy od roku 2008, przy ogólnym spowolnieniu gospodarczym oraz spadku konsumpcji unijnej, eksporterzy z państw, których dotyczy postępowanie, zdołali utrzymać swój udział w rynku, redukując ceny swoich towarów, jednocześnie wciąż podcinając ceny unijne. Jednocześnie odnotowano dalszy niekorzystny rozwój sytuacji w odniesieniu do udziału w rynku przemysłu unijnego oraz pogorszenie się głównych wskaźników związanych z sytuacją gospodarczą tego przemysłu. Istotnie odnotowany w badanym okresie gwałtowny wzrost taniego przywozu po cenach dumpingowych z Indii, Indonezji i Malezji, które nieustannie podcinały ceny przemysłu unijnego, doprowadził do spadku rentowności przemysłu unijnego i poważnych strat w OD.

(109)

Analiza pozostałych znanych czynników, które mogły spowodować szkodę poniesioną przez przemysł unijny, wykazała, że czynniki te najprawdopodobniej nie mogły zerwać ustalonego związku przyczynowego między przywozem po cenach dumpingowych z państw, których dotyczy postępowanie, a szkodą poniesioną przez przemysł unijny.

(110)

W oparciu o powyższą analizę, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu unijnego od szkodliwych skutków przywozu po cenach dumpingowych, uznano wstępnie, że przywóz po cenach dumpingowych z Indii, Indonezji i Malezji spowodował istotną szkodę poniesioną przez przemysł unijny w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(111)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy pomimo tymczasowego wniosku o szkodliwym dumpingu istnieją istotne powody, aby stwierdzić, że wprowadzenie tymczasowych środków antydumpingowych w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Unii. Analiza interesu Unii oparta została na ocenie wszystkich wchodzących w grę interesów, w tym interesu przemysłu unijnego, importerów i użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(112)

Przemysł unijny poniósł istotną szkodę spowodowaną przywozem po cenach dumpingowych z Indii, Indonezji i Malezji. Przypomina się, że większość wskaźników szkody wykazała negatywne tendencje w badanym okresie. W szczególności wskaźniki szkody związane z wynikami finansowymi przemysłu unijnego, takie jak przepływy pieniężne, zwrot z inwestycji oraz rentowność, znacznie się pogorszyły. Jeżeli nie zostaną wprowadzone żadne środki, dalsze pogarszanie się sytuacji gospodarczej przemysłu unijnego jest bardzo prawdopodobne.

(113)

Oczekuje się, że nałożenie tymczasowych ceł antydumpingowych przywróci efektywne warunki handlu na rynku unijnym, dzięki czemu przemysł unijny będzie mógł odpowiednio dostosować ceny produktu objętego dochodzeniem, tak by odzwierciedlały koszty różnych składników i warunki rynkowe. Oczekuje się, że wprowadzenie tymczasowych środków umożliwi przemysłowi unijnemu odzyskanie przynajmniej części udziału w rynku utraconego w badanym okresie i będzie mieć dalszy pozytywny wpływ na jego sytuację finansową i rentowność.

(114)

Stwierdzono zatem, że wprowadzenie tymczasowych środków antydumpingowych na przywóz produktu objętego dochodzeniem pochodzącego z Indii, Indonezji i Malezji, będzie w interesie przemysłu unijnego.

(115)

Kwestionariusze wysłano do 21 importerów w Unii. Tylko dwóch importerów ze Zjednoczonego Królestwa współpracowało przy dochodzeniu, reprezentując łącznie 0,3 % całkowitego przywozu w OD z państw, których dotyczy postępowanie. Tylko większemu z nich złożono wizytę. Na miejscu importer odmówił jednak udostępnienia swoich rachunków, co uniemożliwiło zweryfikowanie istotnych informacji. Oczywiste było jednak to, że mimo iż wprowadzenie środków antydumpingowych oznaczałoby wyższe koszty dla tego przedsiębiorstwa, nie spowodowałoby poważnych problemów dla jego działalności, skierowanej zarówno do tych samych klientów czy też, w razie potrzeby, prowadzonej w innym obszarze.

(116)

W oparciu o dostępne informacje stwierdzono, że mimo iż wprowadzenie tymczasowych środków antydumpingowych wpłynęłoby negatywnie na wymienionego wyżej importera, powinien on być w stanie przenieść przynajmniej część zwiększonych kosztów na swoich klientów lub zmienić źródło zaopatrzenia. W związku z tym wprowadzenie tymczasowych środków nie powinno w znaczący sposób negatywnie oddziaływać na importerów.