26.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 280/1

(1)

Unia postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwój przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie z konkluzjami prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Tampere w dniach 15 i 16 października 1999 r., a w szczególności z ich pkt 33, zasada wzajemnego uznawania wyroków i innych orzeczeń organów sądowych powinna stać się podstawą współpracy sądowej w sprawach cywilnych i karnych w Unii, ponieważ poprawa wzajemnego uznawania oraz niezbędne zbliżenie przepisów ułatwiłoby współpracę między właściwymi organami oraz sądową ochronę praw jednostki.

(2)

W dniu 29 listopada 2000 r. Rada, zgodnie z konkluzjami z posiedzenia w Tampere, przyjęła program środków mających na celu wprowadzenie w życie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych (3). We wprowadzeniu do tego programu stwierdza się, że wzajemne uznawanie „ma na celu wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi, ale także zwiększenie ochrony praw jednostki”.

(3)

Wdrożenie zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych zakłada, że państwa członkowskie mają wzajemne zaufanie do swoich systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Zakres wzajemnego uznawania w znacznym stopniu zależy od szeregu parametrów, w tym mechanizmów mających na celu zagwarantowanie praw podejrzanych lub oskarżonych oraz wspólnych minimalnych standardów niezbędnych dla ułatwienia stosowania zasady wzajemnego uznawania.

(4)

Zasada wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych może skutecznie funkcjonować jedynie w duchu zaufania, w którym nie tylko organy sądowe, ale wszyscy uczestnicy procesu karnego uważają orzeczenia organów sądowych innego państwa członkowskiego za równoważne ze swoimi własnymi, co wymaga nie tylko zaufania do tego, że przepisy innego państwa członkowskiego są odpowiednie, ale także zaufania co do ich prawidłowego stosowania.

(5)

W art. 6 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „EKPC”) oraz w art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”) zapisane jest prawo do rzetelnego procesu sądowego. Artykuł 48 ust. 2 Karty gwarantuje poszanowanie prawa do obrony. Niniejsza dyrektywa nie narusza tych praw i powinna zostać wdrożona odpowiednio.

(6)

Mimo że wszystkie państwa członkowskie są stroną EKPC, z doświadczenia wynika, że sam ten fakt nie zawsze jest gwarancją wystarczającego stopnia zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych państw członkowskich.

(7)

Zwiększenie wzajemnego zaufania wymaga bardziej spójnego wdrażania praw i gwarancji określonych w art. 6 EKPC. Wymaga ono również – poprzez niniejszą dyrektywę oraz inne środki – dalszego rozwoju w ramach Unii minimalnych standardów określonych w EKPC oraz w Karcie.

(8)

Artykuł 82 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przewiduje możliwość ustanowienia norm minimalnych stosowanych w państwach członkowskich w celu ułatwienia wzajemnego uznawania wyroków i orzeczeń sądowych, jak również współpracy policyjnej i wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych o wymiarze transgranicznym. Artykuł 82 ust. 2 akapit drugi lit. b) odwołuje się do „praw jednostek w postępowaniu karnym” jako jednego z obszarów, w którym można ustanowić normy minimalne.

(9)

Wspólne minimalne zasady powinny doprowadzić do zwiększonego zaufania do systemów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych wszystkich państw członkowskich, co z kolei powinno doprowadzić do skuteczniejszej współpracy sądowej opartej na wzajemnym zaufaniu. Takie wspólne minimalne zasady powinny być ustanowione w dziedzinie tłumaczeń ustnych i tłumaczeń pisemnych w postępowaniu karnym.

(10)

W dniu 30 listopada 2009 r. Rada przyjęła rezolucję dotyczącą harmonogramu działań mających na celu umocnienie praw procesowych podejrzanych lub oskarżonych w postępowaniach karnych (4). Harmonogram działań zawierał wezwanie do stopniowego przyjmowania środków dotyczących prawa do tłumaczenia pisemnego i ustnego (środek A), prawa do informacji o prawach i informacji o zarzutach (środek B), prawa do porady prawnej i pomocy prawnej (środek C), prawa do kontaktu z krewnymi, pracodawcami i organami konsularnymi (środek D) oraz specjalnych zabezpieczeń dla podejrzanych lub oskarżonych wymagających szczególnego traktowania (środek E).

(11)

W programie sztokholmskim, przyjętym w dniu 10 grudnia 2009 r., Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła harmonogram działań i uznała go za część programu sztokholmskiego (pkt 2.4). Rada Europejska podkreśliła niepełny charakter tego harmonogramu, zwracając się do Komisji o zbadanie dalszych kwestii minimalnych praw proceduralnych podejrzanych i oskarżonych, a także o ocenę, czy należy zająć się innymi kwestiami, jak na przykład domniemaniem niewinności, aby wspierać lepszą współpracę w tym obszarze.

(12)

Niniejsza dyrektywa dotyczy środka A harmonogramu działań. Określa ona wspólne minimalne zasady, które mają być stosowane w dziedzinach tłumaczenia pisemnego i tłumaczenia ustnego w postępowaniu karnym, w celu zwiększenia wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi.

(13)

Niniejsza dyrektywa opiera się na wniosku Komisji dotyczącym decyzji ramowej Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym z dnia 8 lipca 2009 r. oraz na wniosku Komisji dotyczącym dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym z dnia 9 marca 2010 r.

(14)

Prawo osób, które nie mówią w języku postępowania karnego lub go nie rozumieją, do tłumaczenia ustnego i do tłumaczenia pisemnego jest zapisane w art. 6 EKPC, zgodnie z jego wykładnią zawartą w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Niniejsza dyrektywa ułatwia stosowanie tego prawa w praktyce. W tym celu niniejsza dyrektywa zmierza do zapewnienia podejrzanym lub oskarżonym prawa do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w postępowaniu karnym, z myślą o zapewnieniu im prawa do rzetelnego procesu sądowego.

(15)

Prawa przewidziane w niniejszej dyrektywie powinny także mieć zastosowanie, jako niezbędne środki towarzyszące, do wykonania europejskiego nakazu aresztowania (5) w granicach przewidzianych niniejszą dyrektywą. Wykonujące nakaz państwa członkowskie powinny zapewnić tłumaczenie ustne i tłumaczenie pisemne osobom objętym wnioskiem, które nie mówią w języku postępowania lub go nie rozumieją, a także ponieść koszty tych tłumaczeń.

(16)

W niektórych państwach członkowskich organ inny niż sąd właściwy w sprawach karnych jest uprawniony do nakładania kar w odniesieniu do stosunkowo drobnych przestępstw. Taki przypadek może mieć miejsce, na przykład, w odniesieniu do przestępstw drogowych, które popełniane są na szeroką skalę i które mogą być wykryte w wyniku kontroli ruchu drogowego. W takich sytuacjach nieuzasadnione byłoby wymaganie od właściwego organu zapewnienia wszystkich praw określonych w niniejszej dyrektywie. W przypadku gdy prawo państwa członkowskiego przewiduje nakładanie kar w odniesieniu do drobnych przestępstw przez taki organ, a od nałożenia takiej kary przysługuje prawo do odwołania się do sądu właściwego w sprawach karnych, niniejsza dyrektywa powinna mieć zatem zastosowanie jedynie do postępowania przed sądem w wyniku takiego odwołania.

(17)

Niniejsza dyrektywa powinna zapewniać darmową i odpowiednią pomoc językową, umożliwiającą podejrzanym lub oskarżonym, którzy nie mówią w języku postępowania karnego lub go nie rozumieją, pełne wykonywanie swojego prawa do obrony oraz gwarantującą rzetelność postępowania.

(18)

Tłumaczenie ustne dla podejrzanych lub oskarżonych powinno być zapewniane niezwłocznie. Jednakże upływ pewnego okresu czasu zanim tłumaczenie ustne zostanie zapewnione nie powinien stanowić naruszenia wymogu niezwłocznego zapewnienia tłumaczenia ustnego, o ile taki okres czasu jest uzasadniony w zaistniałych okolicznościach.

(19)

Kontakty między podejrzanymi lub oskarżonymi a ich obrońcą należy tłumaczyć ustnie zgodnie z niniejszą dyrektywą. Podejrzani lub oskarżeni powinni mieć, między innymi, możliwość przedstawienia swojemu obrońcy swoich wersji wydarzeń, wskazania stwierdzeń, z którymi się nie zgadzają oraz zwrócenia uwagi swojego obrońcy na wszelkie fakty, które należy przytoczyć w ich obronie.

(20)

Do celów przygotowania obrony kontakty między podejrzanymi lub oskarżonymi a ich obrońcą, związane bezpośrednio z jakimkolwiek przesłuchaniem lub składaniem wyjaśnień w trakcie postępowania, lub ze złożeniem odwołania lub innych wniosków proceduralnych, takich jak wniosek o zwolnienie za kaucją, powinny być tłumaczone ustnie, w przypadku gdy jest to konieczne w celu zagwarantowania rzetelności postępowania.

(21)

Państwa członkowskie powinny zapewnić procedurę lub mechanizm sprawdzający, czy podejrzani lub oskarżeni mówią w języku postępowania karnego i czy go rozumieją oraz czy potrzebują pomocy tłumacza ustnego. Taka procedura lub mechanizm oznacza, że właściwe organy sprawdzają w każdy właściwy sposób, w tym konsultując się z podejrzanymi lub oskarżonymi, czy mówią oni w języku postępowania karnego i czy go rozumieją oraz czy potrzebują pomocy tłumacza ustnego.

(22)

Zgodnie z niniejszą dyrektywą należy zapewnić tłumaczenie ustne i tłumaczenie pisemne w języku ojczystym podejrzanych lub oskarżonych lub w jakimkolwiek innym języku, którym mówią lub który rozumieją, aby pozwolić im w pełni wykonywać prawo do obrony, oraz w celu zagwarantowania rzetelności postępowania.

(23)

Poszanowanie praw do tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego określonych w niniejszej dyrektywie nie powinno naruszać żadnego innego prawa proceduralnego przewidzianego w prawie krajowym.

(24)

Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby można było skontrolować adekwatność zapewnionego tłumaczenia ustnego i tłumaczenia pisemnego w przypadku gdy właściwe organy otrzymały uwagi w danej sprawie.

(25)

Podejrzani lub oskarżeni lub osoby objęte postępowaniem służącym wykonaniu europejskiego nakazu aresztowania powinny mieć prawo do zakwestionowania stwierdzenia braku potrzeby tłumaczenia ustnego, zgodnie z procedurami w prawie krajowym. Prawo to nie oznacza, że państwa członkowskie mają obowiązek ustanowienia odrębnego mechanizmu lub procedury skarg, za pomocą której można zakwestionować takie stwierdzenie, oraz nie powinno mieć wpływu na terminy mające zastosowanie do wykonania europejskiego nakazu aresztowania.

(26)

W przypadku stwierdzenia, że jakość tłumaczenia ustnego jest niewystarczająca do zapewnienia prawa do rzetelnego procesu sądowego, właściwe organy powinny mieć możliwość zmiany ustanowionego tłumacza ustnego.

(27)

U podstaw właściwego wymierzania sprawiedliwości leży obowiązek poświęcenia uwagi podejrzanym lub oskarżonym znajdującym się w potencjalnie niekorzystnym położeniu, w szczególności z powodu jakichkolwiek upośledzeń fizycznych wpływających na ich zdolność do skutecznego porozumiewania się. Prokuratura, organy ścigania i organy sądowe powinny zatem zapewnić, aby osoby te były w stanie skutecznie wykonywać prawa przewidziane w niniejszej dyrektywie, na przykład uwzględniając wszelkie potencjalne słabości mające wpływ na zdolność tych osób do śledzenia postępowania i do wyrażania się, oraz podejmując odpowiednie kroki w celu zapewnienia, aby prawa te zostały zagwarantowane.

(28)

Wykorzystując wideokonferencję do celów tłumaczenia ustnego na odległość, właściwe organy powinny móc opierać się na narzędziach opracowywanych w kontekście europejskiej e-sprawiedliwości (na przykład na informacjach o sądach posiadających sprzęt do wideokonferencji lub instrukcje obsługi do niego).

(29)

Niniejszą dyrektywę należy ocenić w świetle zdobytych doświadczeń praktycznych. W stosownych przypadkach należy ją zmienić, tak, aby ulepszyć ustanowione przez nią gwarancje.

(30)

Zagwarantowanie rzetelności postępowania wymaga, aby istotne dokumenty, lub przynajmniej stosowne ich części, były przetłumaczone dla podejrzanych lub oskarżonych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Niektóre dokumenty, takie jak wszelkie orzeczenia o pozbawieniu danej osoby wolności, każdy zarzut lub akt oskarżenia oraz każdy wyrok, powinny zawsze być uważane za istotne do tego celu i dlatego należy je przetłumaczyć. Właściwe organy państw członkowskich powinny podjąć decyzję – z własnej inicjatywy lub na wniosek podejrzanych lub oskarżonych lub ich obrońcy – jakie inne dokumenty są istotne dla zagwarantowania rzetelności postępowania i powinny zatem również zostać przetłumaczone.

(31)

Państwa członkowskie powinny ułatwić dostęp do krajowych baz danych tłumaczy prawnych pisemnych i ustnych, w przypadku gdy takie bazy istnieją. W tym kontekście należy zwrócić szczególną uwagę na cel, jakim jest zapewnienie dostępu do istniejących baz danych za pośrednictwem portalu e-sprawiedliwość, jak zaplanowano w wieloletnim planie działania dotyczącym europejskiej e-sprawiedliwości 2009-2013 z dnia 27 listopada 2008 r. (6).

(32)

Niniejsza dyrektywa powinna ustanawiać minimalne zasady. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość rozszerzenia praw określonych w niniejszej dyrektywie, aby zapewnić wyższy poziom ochrony również w sytuacjach nieprzewidzianych wyraźnie w niniejszej dyrektywie. Poziom ochrony nigdy nie powinien być niższy niż poziom wynikający ze standardów EKPC lub Karty, zgodnie z ich wykładnią zawartą w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(33)

Przepisy niniejszej dyrektywy, które odpowiadają prawom gwarantowanym na mocy EKPC oraz Karty powinny być interpretowane i wdrażane w sposób spójny z tymi prawami, zgodnie z ich wykładnią zawartą w stosownym orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

(34)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie wspólnych minimalnych zasad, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodne z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(35)

Zgodnie z art. 3 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, te dwa państwa członkowskie powiadomiły o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej dyrektywy.

(36)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,

26.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 280/8

26.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 280/10

(1)

W dniu 27 października 2009 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Republiki Gwinei (1), co było odpowiedzią na brutalne stłumienie przez siły bezpieczeństwa demonstracji politycznych w Konakry w dniu 28 września 2009 r.

(2)

W dniu 22 grudnia 2009 r. Rada przyjęła decyzję 2009/1003/WPZiB zmieniającą wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB (2), obejmującą dodatkowe środki ograniczające.

(3)

W dniu 29 marca 2010 r. Rada przyjęła decyzję 2010/186/WPZiB zmieniającą wspólne stanowisko 2009/788/WPZiB (3).

(4)

Na podstawie przeglądu wspólnego stanowiska 2009/788/WPZiB obowiązywanie środków ograniczających należy przedłużyć do dnia 27 października 2011 r.

(5)

Unijne środki wykonawcze są zawarte w rozporządzeniu Rady (UE) nr 1284/2009 z dnia 22 grudnia 2009 r. wprowadzającym pewne szczególne środki ograniczające wobec Republiki Gwinei (4),

a)

dostarczania, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z zaopatrzeniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów przeciw jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi lub w celu wykorzystania na terenie Republiki Gwinei;

b)

finansowania, bezpośrednio lub pośrednio lub udzielania pomocy finansowej związanej z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów wywozowych, w odniesieniu do jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w odniesieniu do przyznania związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi lub w celu wykorzystania na terenie Republiki Gwinei;

c)

świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie zakazów, o których mowa w lit. a) lub b).

a)

sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu nieśmiercionośnego sprzętu wojskowego lub sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do stosowania wewnętrznych represji, przeznaczonego wyłącznie do użytku w celach humanitarnych lub ochronnych, lub do wykorzystania w ramach programów rozwoju instytucjonalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ) i Unii Europejskiej lub w ramach prowadzonych przez Unię i ONZ operacji zarządzania kryzysowego;

b)

sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu pojazdów niebojowych, które zostały wyprodukowane lub wyposażone w materiały w celu zapewnienia ochrony przed pociskami balistycznymi i które przeznaczone są wyłącznie do wykorzystania w Republice Gwinei do celów obronnych przez personel Unii i jej państw członkowskich,

c)

dostarczania pomocy technicznej, usług pośrednictwa i innych usług związanych z takim sprzętem lub takimi programami i operacjami;

d)

finansowania ani dostarczania pomocy finansowej związanej z takim sprzętem lub takimi programami i operacjami;

a)

państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b)

państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodowej konferencji zwołanej przez ONZ lub pod jej auspicjami;

c)

zastosowanie ma umowa wielostronna przyznająca przywileje i immunitety; lub

d)

zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

a)

niezbędne, aby zaspokoić podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, między innymi na pokrycie płatności związanych z żywnością, czynszem lub kredytem hipotecznym, lekarstwami i leczeniem, podatkami, składkami ubezpieczeniowymi i opłatami za media;

b)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych ze świadczeniem usług prawniczych;

c)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie należności lub opłat za obsługę w odniesieniu do rutynowego utrzymywania lub przechowywania zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d)

niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwy organ innego państwa członkowskiego oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed udzieleniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać przyznane.

a)

środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed dniem, w którym osoba fizyczna lub prawna, podmiot lub organ, o których mowa w art. 4 ust. 1, zostali umieszczeni w wykazie lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tym dniem;

b)

środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do celów uznania roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za ważne w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach i zasadach regulujących prawa osób, których dotyczą takie roszczenia;

c)

zastaw lub orzeczenie nie zostały ustanowione na rzecz wymienionych w załączniku osób fizycznych lub prawnych, podmiotów lub organów; oraz

d)

uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym w danym państwie członkowskim.

a)

odsetkami lub innymi dochodami z tych rachunków; lub

b)

płatnościami należnymi z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą objęcia tych rachunków wspólnym stanowiskiem 2009/788/WPZiB,

26.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 280/18

(1)

W dniu 10 kwietnia 2006 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2006/276/WPZiB dotyczące środków ograniczających skierowanych przeciwko niektórym urzędnikom z Białorusi (1).

(2)

Wspólnym stanowiskiem 2009/314/WPZiB z dnia 6 kwietnia 2009 r. zmieniającym wspólne stanowisko 2006/276/WPZiB (2) przedłużono do dnia 15 marca 2010 r. obowiązywanie środków ograniczających. Jednakże obowiązywanie zakazów pobytu nałożonych na niektórych przywódców z Białorusi, z wyjątkiem zakazów dotyczących osób zamieszanych w przypadki zaginięcia, które miały miejsce w latach 1999 i 2000, oraz przewodniczącej Centralnej Komisji Wyborczej, zostało zawieszone do dnia 15 grudnia 2009 r.

(3)

W dniu 15 grudnia 2009 r. Rada przyjęła decyzję Rady 2009/969/WPZiB (3) przedłużającą zarówno obowiązywanie środków ograniczających, jak i wspomniane zawieszenie do dnia 31 października 2010 r.

(4)

Z ponownej analizy wspólnego stanowiska 2006/276/WPZiB wynika, że obowiązywanie środków ograniczających należy przedłużyć do dnia 31 października 2011 r.; do tego samego dnia należy również przedłużyć obowiązywanie zawieszenia zakazów pobytu.

(5)

Unijne środki wykonawcze są określone w rozporządzeniu (WE) nr 765/2006 z dnia 18 maja 2006 r. dotyczącym środków ograniczających skierowanych przeciwko prezydentowi Aleksandrowi Łukaszence i niektórym urzędnikom z Białorusi (4),

a)

zaniechanie wszczęcia niezależnego dochodzenia w sprawie zarzucanych przestępstw i ich ścigania, jak również osób, które w sprawozdaniu Pourgouridesa uznane zostały za kluczowe podmioty odpowiedzialne za zaginięcie na Białorusi w latach 1999/2000 czterech znanych osób oraz za następujące po tym przypadki ukrywania informacji, z uwagi na jednoznaczną rolę tych podmiotów w utrudnianiu działania wymiaru sprawiedliwości, według wykazu z załącznika I;

b)

sfałszowanie wyborów i referendum na Białorusi z dnia 17 października 2004 r., jak również osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka poprzez prześladowanie uczestników pokojowych demonstracji po wyborach i referendum na Białorusi, według wykazu z załącznika II;

c)

naruszenie międzynarodowych standardów wyborczych podczas wyborów prezydenckich na Białorusi dnia 19 marca 2006 r. oraz za prześladowanie społeczeństwa obywatelskiego i opozycji demokratycznej, według wykazu z załącznika III.

(i)

jest ono państwem, na którego terytorium ma siedzibę międzynarodowa organizacja międzyrządowa;

(ii)

jest ono państwem organizującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub odbywającą się pod jej auspicjami;

(iii)

zastosowanie ma umowa wielostronna nadająca przywileje i immunitety;

lub

(iv)

zastosowanie ma Traktat pojednawczy (Traktat laterański) z 1929 r. zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

a)

niezbędne do zaspokojenia podstawowych potrzeb osób wymienionych w załączniku IV i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym do opłacenia artykułów spożywczych, czynszu lub kredytu hipotecznego, lekarstw i leczenia, podatków, składek ubezpieczeniowych i opłat na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej,

b)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrot poniesionych wydatków związanych ze świadczeniem usług prawniczych,

c)

przeznaczone wyłącznie na pokrycie opłat lub należności za usługi związane z rutynowym przechowywaniem lub utrzymywaniem zamrożonych funduszy lub zasobów gospodarczych, lub

d)

niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ powiadomił co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia pozostałe właściwe organy i Komisję o powodach, dla których uważa on, że dane zezwolenie powinno zostać wydane.

a)

odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b)

płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą objęcia tych rachunków przepisami wspólnego stanowiska 2006/276/WPZiB

26.10.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 280/29

(1)

Artykuł 12 rozporządzenia (WE) nr 881/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (2) wprowadza wymóg, zgodnie z którym Europejska Agencja Kolejowa (dalej zwana „Agencją”) zapewnia dostosowanie technicznych specyfikacji interoperacyjności (dalej zwanych „TSI”) do postępu technicznego i trendów rynkowych oraz do wymagań społecznych, a także proponuje Komisji niezbędne jej zdaniem zmiany do TSI.

(2)

Decyzją C(2007) 3371 z dnia 13 lipca 2007 r. Komisja udzieliła Agencji mandatu ramowego w celu przeprowadzenia pewnych działań na mocy dyrektywy Rady 96/48/WE z dnia 23 lipca 1996 r. w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości (3) oraz dyrektywy 2001/16/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie interoperacyjności transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnych (4). Zgodnie z warunkami wspomnianego mandatu ramowego Agencję wezwano do przeprowadzenia przeglądu TSI podsystemu „Ruch kolejowy” transeuropejskiego systemu kolei konwencjonalnych, przyjętej decyzją Komisji 2006/920/WE (5), oraz zaktualizowanej TSI podsystemu „Ruch kolejowy” transeuropejskiego systemu kolei dużych prędkości, przyjętej decyzją Komisji 2008/231/WE (6), a także do wydania opinii technicznych w sprawie krytycznych błędów oraz opublikowania wykazu wykrytych drobnych błędów.

(3)

Za istotne środki służące harmonizacji transeuropejskiego systemu kolei uznaje się europejski system sterowania pociągiem (dalej zwany „ETCS”) oraz globalny system łączności ruchomej dla kolei (dalej zwany „GSM-R”). Niezbędne jest zatem jak najszybsze ujednolicenie zasad funkcjonowania tych systemów. Z tej przyczyny ETCS i GSM-R uwzględniono w TSI.

(4)

Wymagania określone w TSI muszą być spójne i jednoznaczne. Oznacza to również, że różne TSI nie mogą odwoływać się do wymagań technicznych znajdujących się na różnych etapach rozwoju. Wszystkie TSI powinny zatem odwoływać się do takich samych wymagań technicznych.

(5)

W celu ujednolicenia odpowiednich zasad w TSI dla transeuropejskich systemów kolei konwencjonalnych i kolei dużych prędkości, na stronie internetowej Agencji należy opublikować zasady dotyczące poszczególnych aspektów ich funkcjonowania w formie dokumentu technicznego.

(6)

TSI podsystemu „Ruch kolejowy” dla kolei konwencjonalnych powinna zawierać te same odnośniki co zaktualizowana TSI podsystemu „Ruch kolejowy” dla kolei dużych prędkości.

(7)

Uaktualnienie dokumentu technicznego „Załącznik A do TSI OPE” powinno odbyć się w oparciu o „proces zarządzania zmianami (CCM)”, który stosuje się do walidacji specyfikacji technicznych ERTMS.

(8)

Zgodnie z art. 32 ust. 1 dyrektywy 2008/57/WE każdy pojazd musi uzyskać europejski numer pojazdu (EVN) przyznany mu wraz z pierwszym zezwoleniem na dopuszczenie do eksploatacji. Zgodnie z decyzją Komisji 2007/756/WE z dnia 9 listopada 2007 r. przyjmującą wspólną specyfikację dotyczącą krajowego rejestru pojazdów kolejowych określonego w art. 14 ust. 4 i 5 dyrektyw 96/48/WE i 2001/16/WE (7), EVN rejestruje się w krajowym rejestrze pojazdów prowadzonym i aktualizowanym przez organ krajowy wyznaczony przez dane państwo członkowskie.

(9)

Wymogi dotyczące identyfikacji pojazdów określone w załączniku P do TSI podsystemu „Ruch kolejowy” (dla kolei dużych prędkości i kolei konwencjonalnych) wymagają uaktualnienia, uwzględniając również rozwój ram prawnych określonych dyrektywą 2008/57/WE oraz decyzją 2007/756/WE. Ponieważ wiele przepisów technicznych zmienia się z czasem ze względu na postęp techniczny, Agencji należy powierzyć zadanie publikacji i aktualizacji takich wykazów przepisów technicznych.

(10)

W TSI podsystemu „Ruch kolejowy” dla kolei konwencjonalnych otwartą kwestią pozostają wymagania dotyczące charakterystyki hamowania. Aspekty operacyjne charakterystyki hamowania powinny zostać ujednolicone.

(11)

Wymagania dotyczące kompetencji zawodowych, sprawności fizycznej i warunków psychicznych maszynistów określono w dyrektywie 2007/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8). Aby uniknąć nakładania się i powielania wymagań, nie powinno się ich uwzględniać w TSI podsystemu „Ruch kolejowy”.

(12)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzje 2006/920/WE i 2008/231/WE.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu powołanego na mocy art. 29 ust. 1 dyrektywy 2008/57/WE,

a)

dodaje się art. 1a i 1b w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Zarządzanie przepisami technicznymi

1.   Europejska Agencja Kolejowa (ERA) publikuje na swojej stronie internetowej wykazy przepisów technicznych, o których mowa w załącznikach P.9, P.10, P.11, P.12 i P.13.

2.   ERA ma obowiązek bieżącej aktualizacji przepisów, o których mowa w ust. 1, oraz informowania Komisji o ich zmianach. Komisja informuje państwa członkowskie o zmianach tych przepisów technicznych za pośrednictwem komitetu powołanego na mocy art. 29 dyrektywy 2008/57/WE.

Artykuł 1b

Do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku sprzedaży lub wynajmu pojazdu na ciągły okres przekraczający sześć miesięcy oraz jeżeli wszystkie właściwości techniczne, na podstawie których pojazd został dopuszczony do eksploatacji, pozostaną bez zmian, europejski numer pojazdu (EVN) można zmienić, rejestrując pojazd ponownie i wycofując pierwszą rejestrację.

Jeżeli nowa rejestracja dotyczy innego państwa członkowskiego niż to, w którym dokonano pierwszej rejestracji pojazdu, jednostka rejestracyjna odpowiedzialna za nową rejestrację może zażądać przedstawienia kopii dokumentacji związanej z poprzednią rejestracją.

Taka zmiana numeru EVN pozostaje bez uszczerbku dla zastosowania art. 21–26 dyrektywy 2008/57/WE w zakresie, w jakim dotyczą one procedur dopuszczenia do eksploatacji.

Koszty administracyjne związane ze zmianą numeru EVN ponosi wnioskodawca występujący o zmianę tego numeru.”;

b)

w załącznikach wprowadza się zmiany określone w załączniku I.

a)

dodaje się art. 1a i 1b w brzmieniu:

„Artykuł 1a

Zarządzanie przepisami technicznymi

1.   Europejska Agencja Kolejowa (ERA) publikuje na swojej stronie internetowej wykazy przepisów technicznych, o których mowa w załącznikach P.9, P.10, P.11, P.12 i P.13.

2.   ERA ma obowiązek bieżącej aktualizacji przepisów, o których mowa w ust. 1, oraz informowania Komisji o ich zmianach. Komisja informuje państwa członkowskie o zmianach tych przepisów technicznych za pośrednictwem komitetu powołanego na mocy art. 29 dyrektywy 2008/57/WE.

Artykuł 1b

Do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku sprzedaży lub wynajmu pojazdu na ciągły okres przekraczający sześć miesięcy oraz jeżeli wszystkie właściwości techniczne, na podstawie których pojazd został dopuszczony do eksploatacji, pozostaną bez zmian, europejski numer pojazdu (EVN) można zmienić, rejestrując pojazd ponownie i wycofując pierwszą rejestrację.

Jeżeli nowa rejestracja dotyczy innego państwa członkowskiego niż to, w którym dokonano pierwszej rejestracji pojazdu, jednostka rejestracyjna odpowiedzialna za nową rejestrację może zażądać przedstawienia kopii dokumentacji związanej z poprzednią rejestracją.

Taka zmiana numeru EVN pozostaje bez uszczerbku dla zastosowania art. 21-26 dyrektywy 2008/57/WE w zakresie, w jakim dotyczą one procedur dopuszczenia do eksploatacji.

Koszty administracyjne związane ze zmianą numeru EVN ponosi wnioskodawca występujący o zmianę tego numeru.”;

b)

w załącznikach wprowadza się zmiany określone w załączniku II.