30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/1

(1)

Decyzja nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotycząca siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (3) („siódmy program ramowy”) przewiduje udział Wspólnoty w programach badawczo-rozwojowych podjętych przez kilka państw członkowskich, w tym udział w strukturach utworzonych w celu wykonania tych programów w rozumieniu art. 169 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską („Traktat WE”).

(2)

Decyzja Rady 2006/971/WE z dnia 19 grudnia 2006 r. dotycząca programu szczegółowego „Współpraca”, wdrażającego siódmy program ramowy Wspólnoty Europejskiej w dziedzinie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007–2013) (4), zachęca do przekrojowego podejścia do tematów badawczych odnoszących się do jednego lub większej liczby tematów siódmego programu ramowego i określa w tym kontekście inicjatywę na mocy art. 169 Traktatu WE w dziedzinie wspólnie prowadzonych badań Morza Bałtyckiego jako jeden z obszarów odpowiednich dla udziału Wspólnoty we wspólnie realizowanych krajowych programach badawczych.

(3)

Ekosystem Morza Bałtyckiego, które jest półzamkniętym europejskim morzem śródlądowym, jest jednym z największych słonawych zbiorników wodnych na świecie, poddawanym potężnej presji przyrody i presji spowodowanej działalnością człowieka, takiej jak zanieczyszczenia pochodzące z zatopionej broni chemicznej, na przykład gazy bojowe z czasów II wojny światowej, a także zanieczyszczenia związkami metali ciężkich, substancjami organicznymi, materiałami radioaktywnymi oraz wyciekami mazutu i ropy naftowej. Rozwój rolnictwa w zlewisku Morza Bałtyckiego również powoduje nadmierne wprowadzanie nawozów i substancji organicznych powodujących zaawansowaną eutrofizację, a także wprowadzanie do środowiska nieendemicznych organizmów obcych. Niezrównoważona eksploatacja zasobów rybnych i zmiana klimatu powodują utratę pierwotnej różnorodności biologicznej. Czynniki te, jak również stała działalność człowieka, w tym projekty infrastrukturalne bezpośrednio na wybrzeżu i w najbliższym sąsiedztwie wybrzeża i zlewiska Morza Bałtyckiego, a także niezrównoważona pod względem ekologicznym turystyka, pogarszają środowisko naturalne. Wszystkie te czynniki znacząco zmniejszają zdolność Morza Bałtyckiego do dostarczania, zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju, zasobów i usług bezpośrednio i pośrednio niezbędnych człowiekowi do osiągnięcia korzyści społecznych, kulturowych i gospodarczych.

(4)

W dniu 14 grudnia 2007 r. Rada Europejska podkreśliła obawy o stan środowiska w regionie Morza Bałtyckiego odzwierciedlone w komunikacie Komisji z dnia 10 czerwca 2009 r. do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów dotyczącym strategii Unii Europejskiej dla regionu Morza Bałtyckiego. Ponadto Rada zwróciła się do Komisji z prośbą o przedstawienie wniosku dotyczącego inicjatywy na mocy art. 169 Traktatu WE dla regionu Morza Bałtyckiego.

(5)

Nauka powinna przyczynić się do sprostania takim wyzwaniom i rozwiązania naglących problemów środowiska Morza Bałtyckiego. Powaga zaistniałej sytuacji wymaga jednak nasilenia pod względem jakościowym i ilościowym prowadzonych obecnie w regionie Morza Bałtyckiego badań poprzez opracowanie i wdrożenie w pełni zintegrowanego podejścia, w ramach którego odpowiednie programy badawcze wszystkich państw sąsiadujących mogą być usprawniane i ukierunkowywane, tak by zająć się skomplikowanymi i naglącymi kwestiami w skoordynowany, wydajny i skuteczny sposób.

(6)

Programy lub działania badawczo-rozwojowe podejmowane obecnie przez poszczególne państwa członkowskie na poziomie krajowym dla wsparcia badań i rozwoju w regionie Morza Bałtyckiego są skoordynowane na szczeblu Unii w stopniu niewystarczającym do uzyskania niezbędnej masy krytycznej, której wymagają strategiczne obszary badań i rozwoju.

(7)

Ponadto istniejące struktury badawcze specyficzne dla danego sektora, które rozwijały się przez lata prowadzenia polityk krajowych, są głęboko zakorzenione w krajowych systemach zarządzania i uniemożliwiają rozwój i finansowanie multi-, inter- i transdyscyplinarnych badań środowiska, które są potrzebne, aby sprostać wyzwaniom związanym z Morzem Bałtyckim.

(8)

Chociaż istnieje długa tradycja współpracy badawczej dotyczącej Morza Bałtyckiego z krajami zarówno z regionu Morza Bałtyckiego, jak i spoza niego, to, jak dotąd, z powodu nierównej sytuacji gospodarczej i różnic w rozwoju w poszczególnych krajach, a także dużej różnorodności krajowych programów, tematów i priorytetów badawczych, na wspólne działania brakowało środków finansowych wystarczających do optymalnego wykorzystania potencjału badawczego.

(9)

W swoim programie prac na lata 2007–2008 z dnia 11 czerwca 2007 r. dotyczącym realizacji programu szczegółowego „Współpraca” Komisja zapewniła wsparcie finansowe dla BONUS ERA-NET i ERA-NET PLUS w dziedzinie badań środowiska Morza Bałtyckiego w celu wzmocnienia współpracy między agencjami finansującymi badania środowiska w tym regionie i ułatwienia przejścia do wspólnego programu badawczo-rozwojowego na rzecz Morza Bałtyckiego, który ma zostać wdrożony na podstawie art. 169 Traktatu WE.

(10)

Ogólnie rzecz biorąc, BONUS ERA-NET i ERA-NET PLUS działały prawidłowo, istotne jest zatem, aby zapewnić ciągłość wysiłków badawczych w celu zajęcia się pilnymi wyzwaniami dotyczącymi środowiska.

(11)

Zgodnie z podejściem przyjętym w siódmym programie ramowym oraz tym, co stwierdzono w konsultacjach z zainteresowanymi stronami w trakcie realizacji BONUS ERA-NET, w regionie Morza Bałtyckiego istnieje potrzeba wprowadzenia programów badań wpisujących się w cele polityki.

(12)

Dania, Niemcy, Estonia, Łotwa, Litwa, Polska, Finlandia i Szwecja (zwane dalej „uczestniczącymi państwami”) zgodziły się na wspólną realizację Wspólnego Programu Badawczo-Rozwojowego na rzecz Morza Bałtyckiego BONUS (zwanego dalej „programem BONUS”). Program BONUS ma na celu wsparcie rozwoju nauki i innowacji poprzez stworzenie niezbędnych ram prawnych i organizacyjnych dla międzynarodowej współpracy pomiędzy państwami nadbałtyckimi w zakresie badań środowiska Morza Bałtyckiego.

(13)

Chociaż program BONUS jest w dużej mierze skoncentrowany na badaniach środowiska, jest on zbieżny z niektórymi powiązanymi programami badawczymi Unii, dotyczącymi różnorodnej działalności człowieka mającej skumulowany wpływ na ekosystemy, takiej jak rybołówstwo, akwakultura, rolnictwo, infrastruktura (w tym w dziedzinie energii), transport, szkolenie i mobilność naukowców, a także kwestii społeczno-gospodarczych. Program BONUS ma istotne znaczenie dla wielu polityk i dyrektyw Unii, w tym dla strategii Unii dla regionu Morza Bałtyckiego; wspólnej polityki rybołówstwa; wspólnej polityki rolnej; dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (5); dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE z dnia 17 czerwca 2008 r. ustanawiającej ramy działań Wspólnoty w dziedzinie polityki środowiska morskiego (dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej) (6), jak również dla międzynarodowych zobowiązań Unii, np. dla bałtyckiego planu działań Komisji Helsińskiej (HELCOM). W rezultacie program BONUS przyniesie korzyści wielu innym obszarom polityki Unii.

(14)

W celu zwiększenia siły oddziaływania programu BONUS uczestniczące państwa zgodziły się na udział Unii w tym programie.

(15)

Aby zapewnić możliwość przeprowadzenia szeroko zakrojonych konsultacji z zainteresowanymi stronami w sprawie strategicznie ukierunkowanego programu badań, który mógłby również uwzględniać pojawiające się potrzeby badawcze, program BONUS powinien obejmować etap strategiczny, po którym następuje etap realizacji. Na etapie strategicznym programu BONUS należy dążyć do udziału dodatkowych, ukierunkowanych sektorowo agencji finansujących, aby dalej pogłębiać integrację badań, uwzględniając międzysektorowe potrzeby użytkowników końcowych, a także zapewnić skuteczne wykorzystanie wyników w ustaleniach dotyczących polityki i zarządzania zasobami w wielu sektorach gospodarki.

(16)

Pod koniec etapu strategicznego Komisja powinna sprawdzić, czy jest dostępny strategiczny program badań, platformy konsultacyjne dla zainteresowanych stron oraz warunki realizacji, aby program BONUS mógł przejść do etapu realizacji. Komisja może stosownie do potrzeb przedstawić zalecenia dotyczące ulepszenia strategicznego programu badań. Przejście do etapu realizacji powinno przebiegać płynnie i bez opóźnień.

(17)

Uczestniczące państwa zgodziły się przeznaczyć na program BONUS 50 mln EUR. Należy umożliwić wniesienie wkładów rzeczowych w postaci udostępnienia i korzystania z infrastruktury („wkład rzeczowy w postaci infrastruktury”), pod warunkiem że nie będą one stanowiły znacznej części całego wkładu. Należy ocenić je pod kątem wartości i użyteczności dla realizacji projektów w ramach programu BONUS.

(18)

Udział Unii w programie BONUS nie powinien przekroczyć 50 mln EUR na cały okres trwania tego programu i równoważyć do wysokości tej kwoty wkład uczestniczących państw, aby zwiększyć ich zainteresowanie wspólną realizacją programu BONUS. Większą część wkładu finansowego Unii należy przeznaczyć na etap realizacji. W odniesieniu do każdego etapu należy określić pułap. Pułap dla etapu realizacji powinien zostać powiększony o kwotę pozostałą po wdrożeniu etapu strategicznego.

(19)

Wspólna realizacja programu BONUS wymaga specjalnej jednostki ds. realizacji przewidzianej w decyzji 2006/971/WE. Uczestniczące państwa porozumiały się co do takiej specjalnej jednostki ds. realizacji i powołały Bałtycką Sieć Organizacji na rzecz Finansowania Nauki (zwaną dalej „BONUS EUIG”) w celu realizacji programu BONUS. BONUS EUIG powinno być odbiorcą wkładu finansowego Unii. Przypominając uczestniczącym państwom o znaczeniu zasady rzeczywistej wspólnej puli, należy jednocześnie zauważyć, że każde uczestniczące państwo zadecyduje – zgodnie ze wspólnymi dla programu BONUS zasadami finansowania i procedurami – czy będzie zarządzać swoim własnym wkładem, czy też zarządzaniem tym zajmie się BONUS EUIG. BONUS EUIG powinno również zapewnić zgodność realizacji programu BONUS z zasadą należytego zarządzania finansami.

(20)

Wkład finansowy Unii powinien być uzależniony od formalnego zaangażowania ze strony właściwych organów krajowych uczestniczących państw oraz wniesienia przez nie wkładów finansowych.

(21)

Wniesienie wkładu Unii przeznaczonego na etap strategiczny powinno być uzależnione od zawarcia pomiędzy Komisją, w imieniu Unii, a BONUS EUIG umowy w sprawie przyznania dotacji, która, aby usprawnić i uprościć zarządzanie, powinna podlegać rozporządzeniu (WE) nr 1906/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. ustanawiającemu zasady uczestnictwa przedsiębiorstw, ośrodków badawczych i uczelni wyższych w działaniach prowadzonych w ramach siódmego programu ramowego oraz zasady upowszechniania wyników badań (2007–2013) (7).

(22)

Wniesienie wkładu Unii przeznaczonego na etap realizacji powinno być uzależnione od zawarcia porozumienia wykonawczego pomiędzy Komisją, w imieniu Unii, a BONUS EUIG, zawierającego szczegółowe postanowienia dotyczące wykorzystania wkładu finansowego Unii. Ta część wkładu finansowego Unii powinna być zarządzana w ramach pośredniego zarządzania scentralizowanego zgodnie z art. 54 ust. 2 lit. c) i art. 56 rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (8) (zwanego dalej „rozporządzeniem finansowym”) oraz z art. 35, art. 38 ust. 2 i art. 41 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego stosowanego do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (9).

(23)

Wszelkie odsetki uzyskane z wkładów wniesionych na rzecz BONUS EUIG powinny być uznawane za jego dochody i przeznaczane na realizację programu BONUS.

(24)

W celu ochrony swoich interesów finansowych Unia powinna mieć prawo do zmniejszenia, wstrzymania lub zaprzestania wnoszenia swojego wkładu finansowego w przypadku niewłaściwej, częściowej lub spóźnionej realizacji programu BONUS albo w przypadku gdy uczestniczące państwa nie wezmą udziału, wezmą udział tylko w części lub wezmą udział z opóźnieniem w finansowaniu programu BONUS, na warunkach określonych w porozumieniach, które mają zostać zawarte między Unią a BONUS EUIG.

(25)

W celu skutecznej realizacji programu BONUS wsparcie finansowe na etapie realizacji powinno zostać przyznane uczestnikom wybranych na poziomie centralnym projektów w ramach programu BONUS, pod nadzorem BONUS EUIG, w następstwie zaproszenia do składania wniosków. Przyznanie i wypłata takiego wsparcia finansowego uczestnikom programu BONUS powinny być przejrzyste, niebiurokratyczne oraz zgodne ze wspólnymi zasadami odpowiednimi dla siódmego programu ramowego.

(26)

Chociaż Wspólne Centrum Badawcze jest departamentem Komisji, jego instytuty dysponują możliwościami badawczymi mającymi związek z programem BONUS i mogą uczestniczyć w jego realizacji. Należy zatem określić rolę Wspólnego Centrum Badawczego w kontekście możliwości jego kwalifikowalności do finansowania.

(27)

W celu zagwarantowania równego traktowania ocena wniosków powinna być oparta na tych samych zasadach, które są stosowane do wniosków składanych w siódmym programie ramowym. Ocena wniosków powinna być zatem dokonywana na poziomie centralnym, pod nadzorem BONUS EUIG – na podstawie przejrzystych i wspólnych kryteriów – przez niezależnych ekspertów dobrze znających lokalne uwarunkowania, a finansowanie powinno być przyznawane zgodnie z centralnie zatwierdzoną listą rankingową. BONUS EUIG powinno zatwierdzać kolejność pod względem miejsca na liście rankingowej i priorytetu ściśle według wyniku niezależnej oceny, która powinna być wiążąca.

(28)

Każde państwo członkowskie oraz każdy kraj stowarzyszony z siódmym programem ramowym powinien mieć możliwość przystąpienia do programu BONUS.

(29)

Zgodnie z celami siódmego programu ramowego udział w programie BONUS jakiegokolwiek innego kraju, w szczególności krajów graniczących z Morzem Bałtyckim lub usytuowanych w jego zlewisku, powinien być możliwy, w przypadku gdy udział taki jest przewidziany przez odpowiednią umowę międzynarodową, a Komisja oraz uczestniczące państwa wyrażą na ten udział zgodę. Zgodnie z siódmym programem ramowym Unia powinna mieć prawo do uzgadniania warunków swojego wkładu finansowego do programu BONUS w odniesieniu do udziału w nim innych krajów na zasadach i warunkach określonych w niniejszej decyzji.

(30)

Należy podjąć stosowne działania w celu zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, a także podjąć niezbędne kroki w celu odzyskania utraconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych środków zgodnie z rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (10) oraz (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (11), jak również z rozporządzeniem (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (12).

(31)

Działalność badawcza prowadzona w ramach programu BONUS powinna być zgodna z zasadami etycznymi zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w siódmym programie ramowym i kierować się zasadami uwzględniania problematyki równości płci i równouprawnienia płci oraz zrównoważonego rozwoju.

(32)

W świetle okresowej oceny przeprowadzonej przez Komisję z pomocą niezależnych ekspertów dobrze znających lokalne uwarunkowania Komisja powinna ocenić jakość i skuteczność realizacji programu BONUS oraz postęp w osiąganiu wyznaczonych celów, a także przeprowadzić ocenę końcową.

(33)

Uczestnicy programu BONUS powinni ogłaszać i szeroko rozpowszechniać swoje wyniki, w szczególności w odniesieniu do innych podobnych projektów z zakresu badań morskich, oraz udostępniać te informacje opinii publicznej.

(34)

Pomyślna realizacja projektów przeprowadzonych już w ramach BONUS ERA-NET i BONUS ERA-NET PLUS ujawniła katastrofalny stan Morza Bałtyckiego. Stan środowiska w regionie Morza Bałtyckiego powinien zatem nadal być przedmiotem dalszych działań badawczych,

a)

przygotowuje strategiczny program badań, określając część dotyczącą naukowych treści programu BONUS, koncentrując się na zaproszeniach do składania wniosków, zgodnie z celami określonymi w siódmym programie ramowym;

b)

tworzy platformy konsultacyjne dla zainteresowanych stron w celu wzmocnienia i zinstytucjonalizowania udziału zainteresowanych stron ze wszystkich odpowiednich sektorów;

c)

przygotowuje warunki realizacji, w tym przepisy i procedury prawne i finansowe, postanowienia dotyczące praw własności intelektualnej powstałych w wyniku działań w ramach programu BONUS, zasoby ludzkie oraz aspekty komunikacyjne.

a)

ustalenia przez uczestniczące państwa strategicznego programu badań, platform konsultacyjnych dla zainteresowanych stron oraz warunków realizacji, o których mowa w art. 2 ust. 3, a także postępu w osiąganiu celów i oczekiwanych rezultatów określonych w załączniku I sekcja 2. Komisja może stosownie do potrzeb przedstawić zalecenia dotyczące ulepszenia strategicznego programu badań;

b)

wykazania przez BONUS EUIG zdolności do realizacji programu BONUS, w tym otrzymywania, rozdzielania i monitorowania wkładu finansowego Unii zgodnie z zasadami pośredniego zarządzania scentralizowanego zgodnie z art. 54 ust. 2 lit. c) i art. 56 rozporządzenia finansowego, z art. 35, art. 38 ust. 2 i art. 41 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2342/2002 oraz zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami;

c)

utrzymywania i stosowania odpowiedniego i skutecznego modelu zarządzania programem BONUS zgodnie z załącznikiem II;

d)

skutecznego wykonywania przez BONUS EUIG działań związanych z etapem realizacji programu BONUS, określonych w załączniku I i wiążących się z publikowaniem zaproszeń do składania wniosków o przyznanie dotacji;

e)

zobowiązania każdego z uczestniczących państw do udziału w finansowaniu programu BONUS oraz skutecznego wniesienia wkładu finansowego, w szczególności finansowania uczestników projektów programu BONUS wybranych w następstwie zaproszenia do składania wniosków;

f)

zgodności z unijnymi zasadami pomocy państwa, w szczególności z Wspólnotowymi zasadami ramowymi dotyczącymi pomocy państwa na działalność badawczą, rozwojową i innowacyjną (13);

g)

zapewnienia wysokiego poziomu doskonałości naukowej, przestrzegania zasad etycznych zgodnie z ogólnymi zasadami siódmego programu ramowego oraz przestrzegania zasad uwzględniania problematyki równości płci i równouprawnienia płci oraz zasady zrównoważonego rozwoju.

a)

określenie powierzonych zadań;

b)

postanowienia dotyczące ochrony funduszy Unii;

c)

warunki i szczegółowe uzgodnienia dotyczące realizacji zadań, w tym zasady i pułapy finansowania mające zastosowanie do projektów w ramach programu BONUS oraz stosowne postanowienia dotyczące rozgraniczenia obowiązków i przeprowadzania kontroli;

d)

zasady składania Komisji sprawozdań w sprawie sposobu realizacji zadań;

e)

warunki decydujące o zaprzestaniu wykonywania zadań;

f)

szczegółowe uzgodnienia dotyczące kontroli Komisji;

g)

warunki dotyczące wykorzystania odrębnego rachunku bankowego oraz sposobu wykorzystania narosłych odsetek;

h)

postanowienia zapewniające widoczność działań Unii w odniesieniu do pozostałych działań BONUS EUIG;

i)

zobowiązanie do powstrzymania się od wszelkich czynności, które mogą powodować konflikt interesów w rozumieniu art. 52 ust. 2 rozporządzenia finansowego;

j)

postanowienia dotyczące praw własności intelektualnej powstałych w wyniku realizacji programu BONUS, o których mowa w art. 2;

k)

kryteria, które należy stosować podczas ocen okresowych i końcowych, w tym kryteria, o których mowa w art. 13.

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/15

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 967/2006 z dnia 29 czerwca 2006 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do pozakwotowej produkcji cukru (2) określa terminy mające zastosowanie do wywozu i pobierania opłat za cukier pozakwotowy.

(2)

Artykuł 19 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 967/2006 przewiduje, że w przypadku wywozu produkcji w ilości przekraczającej kwotę producenci przedstawiają właściwym organom państwa członkowskiego wymagane dowody wywozu do dnia 1 kwietnia następującego po roku gospodarczym, w którym wyprodukowano nadwyżkę.

(3)

W przypadku, w którym niektóre miejsca przeznaczenia nie kwalifikują się do wywozu cukru pozakwotowego i/lub izoglukozy pozakwotowej, producenci są proszeni o przesłanie dowodu przybycia towarów do miejsca przeznaczenia zgodnie z art. 4c rozporządzenia Komisji (WE) nr 951/2006 (3). Doświadczenie pokazuje, że w przypadku niektórych miejsc przeznaczenia uzyskanie wszystkich niezbędnych dokumentów może potrwać dłużej. W takich przypadkach należy zatem przewidzieć możliwość przedłużenia terminu.

(4)

Jeżeli termin przedstawienia dowodów wywozu właściwemu organowi państwa członkowskiego zostaje przedłużony, należy również dostosować obowiązujący państwa członkowskie termin zgłaszania całkowitej opłaty, która ma być uiszczona przez producentów, oraz obowiązujący producentów termin uiszczenia opłaty. Należy również zmienić określony dla państw członkowskich termin ustalenia i przekazania do wiadomości Komisji ilości nadwyżek.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić art. 3, 4 i 19 rozporządzenia (WE) nr 967/2006.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

1)

w art. 3 ust. 2 dodaje się akapit drugi w brzmieniu:

„Jeżeli państwa członkowskie skorzystają z możliwości przewidzianej w art. 19 ust. 3, terminy określone w akapicie pierwszym będą przypadały odpowiednio na dzień 1 listopada i 1 grudnia.”;

2)

w art. 4 ust. 3 dodaje się akapit drugi w brzmieniu:

„Jeżeli państwa członkowskie skorzystają z możliwości przewidzianej w art. 19 ust. 3, termin określony w akapicie pierwszym będzie przypadał na dzień 31 grudnia.”;

3)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/17

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/19

(1)

Rozporządzeniem Komisji (UE) nr 446/2010 (2) uruchomiono sprzedaż masła w drodze procedury przetargowej zgodnie z warunkami przewidzianymi w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1272/2009 z dnia 11 grudnia 2009 r. ustanawiającym wspólne szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do zakupu i sprzedaży produktów rolnych w ramach interwencji publicznej (3).

(2)

Zgodnie z art. 46 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1272/2009 na podstawie ofert otrzymanych w ramach indywidualnych zaproszeń do składania ofert przetargowych Komisja powinna ustalić minimalną cenę sprzedaży lub podjąć decyzję o nieustalaniu minimalnej ceny sprzedaży.

(3)

Na podstawie ofert otrzymanych w ramach siódmego indywidualnego zaproszenia do składania ofert należy ustalić minimalną cenę sprzedaży masła przechowywanego we Francji ze względu na bardzo małą ilość przechowywaną w tym państwie członkowskim. W odniesieniu do masła przechowywanego w państwach członkowskich innych niż Francja nie ustala się minimalnej ceny sprzedaży.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych,

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/20

(1)

Pismami zarejestrowanymi przez Sekretariat Generalny Komisji odpowiednio w dniu 15 października i 18 listopada 2009 r. Republika Federalna Niemiec i Wielkie Księstwo Luksemburga zwróciły się z wnioskiem o upoważnienie do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od przepisów dyrektywy 2006/112/WE w związku z remontem i konserwacją mostu granicznego.

(2)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE pismem z dnia 25 lutego 2010 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wnioskach złożonych przez Republikę Federalną Niemiec i Wielkie Księstwo Luksemburga. Pismem z dnia 2 marca 2010 r. Komisja poinformowała Republikę Federalną Niemiec i Wielkie Księstwo Luksemburga, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosków.

(3)

Celem środka jest uznanie mostu i znajdującego się przy nim terenu budowy, zgodnie z umową zawartą między tymi dwoma krajami, za położone w całości na terytorium Wielkiego Księstwa Luksemburga w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia i przywozu towarów w związku z remontem i późniejszą konserwacją mostu na rzece Mozeli.

(4)

W przypadku braku takiego środka konieczne byłoby ustalenie, czy miejsce opodatkowania znajduje się w Republice Federalnej Niemiec czy w Wielkim Księstwie Luksemburga. Prace przy moście granicznym prowadzone na terytorium niemieckim podlegałyby podatkowi od wartości dodanej w Niemczech, a prace prowadzone w Wielkim Księstwie Luksemburga podlegałyby luksemburskiemu podatkowi od wartości dodanej. Most przebiega ponadto przez wspólnie zarządzane terytorium (kondominium), więc nie byłoby możliwe przypisanie prac realizowanych na tym obszarze wyłącznie do terytorium jednego z dwóch państw członkowskich w celu określenia jednego miejsca dostawy towarów i świadczenia usług.

(5)

Celem środka jest więc uproszczenie procedury naliczania podatku od wartości dodanej od remontu i konserwacji przedmiotowego mostu.

(6)

Odstępstwo nie będzie miało negatywnego wpływu na zasoby własne Unii z tytułu podatku od wartości dodanej,

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/22

(1)

Pismem zarejestrowanym przez Sekretariat Generalny Komisji w dniu 29 stycznia 2010 r. Królestwo Niderlandów zwróciło się z wnioskiem o upoważnienie do stosowania szczególnych środków podatkowych w odniesieniu do przemysłu odzieży gotowej przyznanego uprzednio na czas określony decyzją 2007/740/WE (2).

(2)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE pismem z dnia 25 lutego 2010 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Królestwo Niderlandów. Pismem z dnia 2 marca 2010 r. Komisja powiadomiła Królestwo Niderlandów, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

W ramach tego rozwiązania Królestwo Niderlandów byłoby upoważnione do stosowania w odniesieniu do przemysłu odzieży gotowej mechanizmu mającego na celu przeniesienie obowiązku zapłaty VAT organom podatkowym z podwykonawcy na przedsiębiorstwo odzieżowe (wykonawcę). Mechanizm ten stanowiłby procedurę odwrotnego obciążenia ograniczoną do transakcji prowadzonych na początkowym etapie łańcucha handlowego, a zatem nie miałby zastosowania do podmiotów sprzedających konsumentom końcowym. Procedura ta ma na celu zwalczanie szczególnego rodzaju oszustw na krajowym rynku wytwórczym.

(4)

Takie rozwiązanie okazało się skutecznym środkiem zapobiegawczym w sektorze, w którym pobieranie VAT jest utrudnione ze względu na problemy z identyfikowaniem i nadzorowaniem działalności prowadzonej przez podwykonawców. Środek, którego dotyczy wniosek, należy zatem rozpatrywać jako środek mający na celu zapobieganie niektórym rodzajom uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania w przemyśle odzieży gotowej.

(5)

Na lokalizację produkcji odzieży gotowej mają wpływ niskie koszty pracy, a podwykonawcy z łatwością przenoszą produkcję z jednego kraju do innego. W związku z tym decyzją 2007/740/WE nałożono na Królestwo Niderlandów obowiązek monitorowania i oceny wpływu tych czynników na skuteczność odstępstwa oraz przedstawienia Komisji sprawozdania do dnia 31 lipca 2009 r.

(6)

W sprawozdaniu tym wskazano, że częstość występowania oszustw zmniejszyła się, a liczba przedsiębiorstw kwalifikujących się do objęcia mechanizmem odwrotnego obciążenia na podstawie decyzji 2007/740/WE stale spada w wyniku stosowania środka stanowiącego odstępstwo oraz rozwoju sytuacji na rynku międzynarodowym. W związku z tym sektor odzieży gotowej w Królestwie Niderlandów stopniowo odzyskuje stabilność.

(7)

W celu zakończenia tego procesu Królestwo Niderlandów złożyło wniosek o przedłużenie okresu stosowania środka na czas określony i zapowiedziało jednocześnie, że ostateczna decyzja o ewentualnym uchyleniu środka zostanie podjęta w 2011 r. Odstępstwo powinno więc nadal mieć zastosowanie do dnia 31 grudnia 2012 r.

(8)

W przypadku gdy Królestwo Niderlandów nadal będzie uważać, że kolejne przedłużenie okresu stosowania środka stanowiącego odstępstwo po 2012 r. jest konieczne, powinno przedstawić Komisji nowe sprawozdanie z oceny wraz z wnioskiem o przedłużenie odstępstwa najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2012 r.

(9)

Odstępstwo nie będzie miało negatywnego wpływu na zasoby własne Unii Europejskiej z tytułu podatku od wartości dodanej ani też nie wpływa na wysokość VAT pobieranego na końcowym etapie konsumpcji,

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/24

(1)

W piśmie, które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji w dniu 16 listopada 2009 r., Polska wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od przepisów dyrektywy 2006/112/WE regulujących prawo do odliczenia naliczonego podatku („szczególny środek”).

(2)

Zgodnie z art. 395 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie pismem z dnia 14 grudnia 2009 r. o wniosku złożonym przez Polskę. Pismem z dnia 17 grudnia 2009 r. Komisja zawiadomiła Polskę, że posiada wszystkie informacje, które uważa za konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Polska stosuje ograniczenie odliczenia podatku VAT na pojazdy osobowe. Jednakże niektóre pojazdy silnikowe, inne niż pojazdy osobowe, mogą być również, ze względu na swoją konstrukcję, wykorzystywane zarówno do celów prywatnych, jak i do celów prowadzonej działalności.

(4)

W chwili obecnej, jeżeli podatnik zamierza używać do celów prywatnych pojazd, inny niż pojazd osobowy, w przypadku którego odliczył całość lub część podatku naliczonego przy zakupie, wewnątrzwspólnotowym nabyciu, przywozie, wynajmie lub leasingu, ma on obowiązek naliczenia należnego podatku z tytułu tego wykorzystania. Podatnikowi jest jednakże trudno dokładnie określić zakres wykorzystania do celów prywatnych, a organom podatkowym trudno jest to kontrolować.

(5)

W celu uproszczenia procedury poboru podatku od wartości dodanej (VAT) oraz zapobiegania uchylania się od opodatkowania lub jego unikania Polska ubiega się o odstępstwo, tak aby ograniczyć w przypadku pojazdów wykorzystywanych zarówno do celów prowadzonej działalności, jak i do celów prywatnych prawo do odliczenia podatku VAT do 60 % podatku VAT należnego z tytułu zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przywozu, wynajmu lub leasingu, w stosunku do samochodów luksusowych, co do których istnieje większe prawodopodobieństwo, że mogą być używane do celów prywatnych do maksymalnej wysokości 6 000 PLN, mającej na celu zapobieżenie zbyt wysokim odliczeniom podatku VAT. W następstwie tego podatnik nie miałby już obowiązku naliczania podatku VAT z tytułu wykorzystania pojazdu do celów prywatnych.

(6)

Szczególny środek powinien mieć zastosowanie jedynie do pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg i dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Pojazdy przeznaczone do wykonywania określonych funkcji, takie jak pojazdy pomocy drogowej, pojazdy pogrzebowe i ładowarki kołowe, a także pojazdy przeznaczone do odsprzedaży lub wynajmu nie powinny być objęte tym odstępstwem.

(7)

Upoważnienie powinno obowiązywać przez czas określony i powinno zatem wygasnąć w dniu 31 grudnia 2013 r. W świetle zdobytych w tym okresie doświadczeń można będzie dokonać oceny, czy utrzymanie odstępstwa jest uzasadnione.

(8)

Odstępstwo nie ma żadnego negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku od wartości dodanej,

a)

pojazdów zakupionych w celu odsprzedaży, wynajmu lub leasingu;

b)

pojazdów, które zgodnie z kryteriami ustanowionymi w przepisach podatkowych uważa się za pojazdy przeznaczone głównie do przewozu towarów;

c)

pojazdów przeznaczonych do wykonywania specjalnych funkcji;

d)

pojazdów, które konstrukcyjnie przeznaczone są do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą.

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/26

(1)

W pismach, które wpłynęły do Sekretariatu Generalnego Komisji odpowiednio w dniu 19 czerwca 2009 r. i 19 listopada 2009 r., Włochy i Francja zwróciły się z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka podatkowego w odniesieniu do eksploatacji, utrzymania i zapewnienia bezpieczeństwa istniejącego tunelu drogowego Col de Tende, jak również budowy, eksploatacji, utrzymania i zapewnienia bezpieczeństwa nowego tunelu, który ma przebiegać wzdłuż tunelu istniejącego („środek”).

(2)

Zgodnie z akapitem drugim art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie pismem z dnia 14 grudnia 2009 r. o wniosku złożonym przez Francję i Włochy. Pismem z dnia 17 grudnia 2009 r. Komisja zawiadomiła Francję i Włochy, że posiada wszystkie informacje, które uważa za konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Tunel drogowy Col de Tende jest stałym połączeniem drogowym między Francją i Włochami. Na mocy porozumienia z dnia 12 marca 2007 r. między tymi dwoma państwami członkowskimi Włochy wyznaczono jako odpowiedzialne za eksploatację, utrzymanie i zapewnienie bezpieczeństwa istniejącego tunelu, jak również za budowę, eksploatację, utrzymanie i zapewnienie bezpieczeństwa nowego tunelu, w którym po jego ukończeniu będzie przebiegał ruch w kierunku przeciwnym do tego, w jakim przebiegał będzie ruch w istniejącym tunelu.

(4)

Dzięki temu środkowi cały obszar istniejącego tunelu oraz obszar i teren budowy nowego tunelu będą uważane za znajdujące się na terytorium Włoch do celów dostaw towarów, świadczenia usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia i przywozu towarów przeznaczonych do budowy, eksploatacji, utrzymania i zapewnienia bezpieczeństwa obydwu tuneli. W przypadku braku takiego środka należałoby, zgodnie z zasadą terytorialności, dla każdej dostawy towarów lub każdego świadczenia usług rozstrzygnąć, czy miejsce opodatkowania znajduje się we Francji czy we Włoszech.

(5)

Celem tego środka jest więc uproszczenie procedury poboru podatku od wartości dodanej od eksploatacji, utrzymania i zapewnienia bezpieczeństwa istniejącego tunelu, jak również budowy, eksploatacji, utrzymania i zapewnienia bezpieczeństwa nowego tunelu.

(6)

Odstępstwo nie ma żadnego negatywnego wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku od wartości dodanej,

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/27

(1)

Pismem zarejestrowanym przez Sekretariat Generalny Komisji w dniu 23 września 2009 r. Rumunia wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE.

(2)

Zgodnie z akapitem drugim art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie pismem z dnia 14 grudnia 2009 r. o wniosku złożonym przez Rumunię. Pismem z dnia 17 grudnia 2009 r. Komisja poinformowała Rumunię, że posiada wszystkie informacje niezbędne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Artykuł 193 dyrektywy 2006/112/WE stanowi, że podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług obowiązany jest do zapłaty VAT organom podatkowym. Celem wnioskowanego przez Rumunię odstępstwa jest przeniesienie obowiązku zapłaty VAT na odbiorcę dostarczanych towarów lub świadczonych usług w dwóch określonych rodzajach sytuacji. Pierwszy przypadek dotyczy podatników realizujących dostawy produktów z drewna zgodnie z definicją zawartą w prawodawstwie krajowym. Drugi dotyczy sytuacji, w których towary są dostarczane lub usługi są świadczone przez podatników, w stosunku do których toczy się postępowanie w sprawie niewypłacalności, z wyjątkiem detalistów.

(4)

Trudności finansowe mogą uniemożliwić niewypłacalnym przedsiębiorstwom uiszczenie VAT właściwym organom w odniesieniu do dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Mimo tego odbiorca takich towarów lub usług może zasadniczo odliczyć VAT, nawet jeśli nie został on zapłacony przez dostawcę właściwym organom.

(5)

Ponieważ detaliści mogliby mieć trudności z ustaleniem statusu podatkowego swoich klientów w punkcie sprzedaży, odwrotnego obciążenia nie należy stosować do detalistów, w stosunku do których toczy się postępowanie w sprawie niewypłacalności.

(6)

Rumunia doświadcza również trudności na rynku drewna ze względu na charakter tego rynku i przedsiębiorstw prowadzących na nim działalność. Rynek ten obejmuje znaczną liczbę małych przedsiębiorstw, których kontrola stwarza władzom rumuńskim trudności. Najbardziej powszechna forma uchylania się od opodatkowania polega na fakturowaniu dostaw przez dostawcę, który następnie znika bez zapłacenia właściwym organom podatku, ale pozostawia klientowi ważną fakturę uprawniającą do odliczenia podatku.

(7)

Wskazując odbiorcę jako osobę zobowiązaną do zapłaty VAT w przypadku dostaw produktów z drewna przez podatników i w przypadku dostaw towarów i świadczenia usług przez podatników, w stosunku do których toczy się postępowanie w sprawie niewypłacalności, z wyjątkiem detalistów, odstępstwo pozwala na usunięcie napotykanych trudności bez wpływu na kwotę należnego podatku, czego skutkiem jest zapobieganie niektórym rodzajom uchylania się od opodatkowania lub unikania opodatkowania.

(8)

Środek jest proporcjonalny do wyznaczonych celów z uwagi na fakt, że nie będzie miał zastosowania ogólnego, a tylko do szczególnych działań i sektorów stwarzających znaczne problemy z poborem podatku, uchylaniem się od opodatkowania lub unikaniem opodatkowania.

(9)

Upoważnienie powinno być ograniczone w czasie do dnia 31 grudnia 2013 r. W świetle zdobytych w tym okresie doświadczeń można ocenić, czy utrzymanie odstępstwa jest uzasadnione.

(10)

Odstępstwo nie ma negatywnego wpływu na zasoby własne Unii z tytułu VAT,

a)

dostaw produktów z drewna przez podatników, włączając drzewo na pniu, drewno okrągłe lub łupane, drewno opałowe, produkty z drewna, drewno bez oblin lub rozdrobnione, a także drewno surowe lub przetworzone oraz półprodukty z drewna;

b)

dostaw towarów i świadczenia usług przez podatników, w stosunku do których toczy się postępowanie w sprawie niewypłacalności, z wyjątkiem detalistów.

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/29

(1)

Pismem, które wpłynęło do Sekretariatu Generalnego Komisji w dniu 17 lutego 2010 r., Łotwa wystąpiła z wnioskiem o upoważnienie dotyczące środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 pkt 10 dyrektywy VAT w celu przyznania zwolnienia podatnikom, których roczne obroty nie przekraczają 50 000 EUR („środek”). Środek zwolniłby tych podatników od niektórych lub od wszystkich obowiązków związanych z podatkiem od wartości dodanej („VAT”), o których mowa w rozdziałach 2–6 tytułu XI dyrektywy VAT.

(2)

Zgodnie z akapitem drugim art. 395 ust. 2 dyrektywy VAT, pismem z dnia 4 maja 2010 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Łotwę. Pismem z dnia 7 maja 2010 r. Komisja zawiadomiła Łotwę, że posiada wszystkie informacje konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(3)

Państwa członkowskie mogą już stosować specjalny system dla małych przedsiębiorstw, o dobrowolnym charakterze na mocy tytułu XII dyrektywy VAT. Środek ten stanowi odstępstwo od tytułu XII dyrektywy VAT jedynie w odniesieniu do pułapu rocznych obrotów podatnika w ramach specjalnego systemu, który jest wyższy od obecnie dopuszczalnego na Łotwie zgodnie z art. 287 pkt 10 dyrektywy VAT i który wynosi 17 200 EUR.

(4)

Wyższy pułap specjalnego systemu może znacznie zmniejszyć związane z VAT obowiązki najmniejszych przedsiębiorstw, chociaż ma on dobrowolny charakter oraz umożliwia przedsiębiorstwom wybór opodatkowania na zasadach ogólnych VAT.

(5)

W swym wniosku dotyczącym dyrektywy w sprawie uproszczenia zobowiązań wynikających z VAT z dnia 29 października 2004 r. (2) Komisja uwzględniła przepisy umożliwiające państwom członkowskim ustalenie górnego progu rocznych obrotów w ramach systemu zwolnienia z VAT na 100 000 EUR lub równowartość tej kwoty w walucie krajowej, z możliwością corocznej aktualizacji. Wniosek przedstawiony przez Łotwę jest zgodny z tą propozycją.

(6)

Odstępstwo nie będzie miało wpływu na zasoby własne Unii pochodzące z podatku od wartości dodanej,

30.9.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 256/30