12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/1

(1)

W następstwie dochodzenia („pierwotne dochodzenie”) Rada, rozporządzeniem (WE) nr 1174/2005 (2), nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz ręcznych wózków paletowych oraz ich zasadniczych części pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”). W pierwotnym dochodzeniu okresem objętym dochodzeniem był okres od dnia 1 kwietnia 2003 r. do dnia 31 marca 2004 r.

(2)

W rozporządzeniu (WE) nr 684/2008 (3) Rada wyjaśniła zakres produktu na potrzeby pierwotnego dochodzenia.

(3)

Obecny częściowy przegląd okresowy został wszczęty na wniosek złożony przez przedsiębiorstwo Yale (Hangzhou) Industrial Products Co. Ltd. („Yale”) – eksportera z ChRL – na podstawie informacji dostarczonych przez to przedsiębiorstwo. Informacje te wskazywały, że okoliczności, na podstawie których ustanowiono środki w odniesieniu do Yale, uległy zmianie i że są to zmiany o trwałym charakterze. W szczególności Yale przedstawiło dowody prima facie wskazujące, że spełnia ono kryteria traktowania na zasadach rynkowych oraz że porównanie wartości normalnej ustalonej na podstawie jego własnych kosztów i cen stosowanych przy wywozie do Wspólnoty doprowadziłoby do znacznie niższego marginesu dumpingu, niż poziom obecnie obowiązujących środków. W związku z powyższym dalsze stosowanie środków na dotychczasowym poziomie, ustalonym na podstawie wcześniej określonego poziomu dumpingu, wydawało się nie być już konieczne w celu zrównoważenia dumpingu.

(4)

Po konsultacji z Komitetem Doradczym i po ustaleniu, że istnieją wystarczające dowody prima facie uzasadniające wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, Komisja ogłosiła, w drodze publikacji zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (4), wszczęcie częściowego przeglądu okresowego, zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego, ograniczonego do zbadania dumpingu w odniesieniu do Yale.

(5)

Dochodzenie w sprawie dumpingu objęło okres od dnia 1 października 2006 r. do dnia 30 września 2007 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym” lub „ODP”).

(6)

O wszczęciu przeglądu Komisja oficjalnie powiadomiła Yale, a także przedstawicieli ChRL („kraj, którego dotyczy postępowanie”) i przemysł wspólnotowy, zgodnie z jego definicją w pierwotnym dochodzeniu. Zainteresowanym stronom umożliwiono przedstawienie opinii na piśmie oraz złożenie wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(7)

Komisja przesłała kwestionariusze do Yale, zainteresowanych producentów przemysłu wspólnotowego, znanych producentów ręcznych wózków paletowych w Kanadzie, która w pierwotnym dochodzeniu została wybrana na kraj analogiczny, a także do znanych producentów ręcznych wózków paletowych w Indiach i Malezji, które to kraje zostały wspomniane w pierwotnym dochodzeniu jako ewentualne alternatywne kraje analogiczne. Komisja wysłała również do Yale formularz wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych („MET”).

(8)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu oraz uwagi i informacje otrzymano od Yale oraz jednego producenta przemysłu wspólnotowego.

(9)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszelkie informacje uznane za niezbędne do celów ustalenia MET i dumpingu, przeanalizowała dostarczone informacje oraz przeprowadziła wizyty weryfikacyjne w siedzibach następujących przedsiębiorstw:

(10)

Definicja produktu objętego postępowaniem odpowiada definicji, którą zastosowano w pierwotnym dochodzeniu, zgodnie z wyjaśnieniem w rozporządzeniu (WE) nr 684/2008. Produktem objętym postępowaniem są ręczne wózki paletowe bez napędu własnego, używane do przenoszenia materiałów zwykle umieszczanych na paletach, oraz ich zasadnicze części, tzn. podwozie i mechanizmy hydrauliczne, pochodzące z ChRL, objęte kodami CN ex 8427 90 00 i ex 8431 20 00. Na potrzeby rozporządzenia nakładającego ostateczne cło antydumpingowe, o którym mowa w motywie 1, wózki jezdniowe ręczne (paletowe), tj. ręczne wózki paletowe, oznaczają wózki kołowe wyposażone w podnośniki widłowe służące do przewozu palet, pchane, ciągnięte i sterowane ręcznie przez pieszego operatora za pomocą przegubowej sterownicy, przystosowane do gładkich, płaskich i twardych nawierzchni. Wózki jezdniowe ręczne (paletowe), tj. ręczne wózki paletowe, są przeznaczone wyłącznie do podnoszenia ładunku, poprzez pompowanie sterownicą, na wysokość wystarczającą do jego przewożenia; nie mają żadnych dodatkowych funkcji, jak na przykład (i) przenoszenie i podnoszenie ładunku w celu umieszczenia na wysokości lub wspomaganie prac magazynowych (wózki paletowe wysokiego składowania), (ii) ustawianie palet jedna na drugiej (wózki podnośnikowe), (iii) podnoszenie ładunku na wysokość roboczą (wózki krzyżakowe) czy też (iv) podnoszenie i ważenie ładunku (wózki z wagą).

(11)

Obecny przegląd wykazał, że ręczne wózki paletowe wyprodukowane w ChRL przez Yale i sprzedawane na chińskim rynku mają takie same podstawowe właściwości fizyczne i to samo zastosowanie, co produkty wywożone do Wspólnoty. Produkty te uznaje się zatem za produkt podobny w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(12)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego, w dochodzeniach antydumpingowych dotyczących przywozu pochodzącego z ChRL wartość normalną określa się zgodnie z ust. 1–6 wspomnianego artykułu dla producentów eksportujących, którzy wykażą, że spełniają kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, tj. w przypadkach gdy ci producenci eksportujący wykażą, że w odniesieniu do wytwarzania i sprzedaży produktu podobnego przeważają warunki gospodarki rynkowej. Wyłącznie w celu ułatwienia wyszukiwania informacji, poniżej przedstawiono w skrócie kryteria MET:

(13)

Yale zwróciło się z wnioskiem o MET na mocy art. 2 ust. 7 lit. b) rozporządzenia podstawowego i w określonym terminie wypełniło formularz wniosku o MET dla producentów eksportujących.

(14)

Komisja gromadziła wszelkie niezbędne informacje, które uznała za potrzebne, i zweryfikowała wszelkie informacje dostarczone we wniosku o MET w lokalach przedsiębiorstwa, o którym mowa.

(15)

Yale nie wykazało, że spełnia wszystkie kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego. Przedsiębiorstwo nie spełniało kryteriów 1 i 2.

(16)

Co się tyczy kryterium 1, na miejscu stwierdzono, że statut przedsiębiorstwa zawierał dosłownie sformułowane ograniczenia sprzedaży krajowej – przedsiębiorstwo miało mianowicie obowiązek sprzedaży 100 % produktów na rynki zagraniczne. Przedstawiciele przedsiębiorstwa twierdzili, że ograniczenia te nigdy nie odgrywały istotnej roli, a przedsiębiorstwo prowadziło w niewielkim zakresie sprzedaż krajową w ODP. Przedstawiciele przedsiębiorstwa nie byli jednak w stanie przedstawić konkretnych dowodów wykazujących, że przedsiębiorstwo nie podlegało prawnie i faktycznie wspomnianemu ograniczeniu przewidzianemu w statucie. Ponadto na miejscu stwierdzono dowody na wpływ państwa na decyzje przedsiębiorstwa w zakresie sprzedaży eksportowej. Ujawniono, że począwszy od 2002 r., Yale korzysta z ulgi podatkowej w wysokości 50 % od stawki podatku dochodowego. Ulga ta wynika z odpowiednich przepisów wykonawczych do ustawy o podatku dochodowym od przedsiębiorstw z kapitałem zagranicznym i przedsiębiorstw zagranicznych. Przepisy te przewidują, że przedsiębiorstwom z kapitałem zagranicznym (takim jak Yale), których sprzedaż eksportowa wynosi co najmniej 70 % całości sprzedaży za dany rok, przysługuje ulga podatkowa w wysokości 50 % po wygaśnięciu okresu stosowania obniżonych stawek podatku dochodowego od przedsiębiorstw. Z powyższego wynika, że decyzje gospodarcze dotyczące sprzedaży eksportowej nie są podejmowane przez Yale jedynie na podstawie sygnałów rynkowych odzwierciedlających podaż i popyt. Przedsiębiorstwo podlega znacznemu wpływowi państwa, polegającemu na przyznawaniu pewnych przywilejów podatkowych pod wyraźnym warunkiem, że przedsiębiorstwo podejmie określone decyzje gospodarcze dotyczące sprzedaży na rynku krajowym i sprzedaży eksportowej. Wziąwszy pod uwagę wszystkie wymienione czynniki, stwierdzono, że przedsiębiorstwo nie wykazało, że spełnia kryterium 1.

(17)

Odnośnie do kryterium 2 stwierdzono na miejscu, że nie były respektowane podstawowe Międzynarodowe Standardy Rachunkowości (tj. zasada memoriałowa, zasady przeliczania walut, brak wiarygodnego odzwierciedlenia sytuacji finansowej, stosowanie rachunków przygotowanych specjalnie na potrzeby dochodzenia) zarówno w księgach, jak i w ich audytach, co stawia pod znakiem zapytania wiarygodność księgowości przedsiębiorstwa. W konsekwencji stwierdzono, że przedsiębiorstwo nie wykazało, że spełnia kryterium 2.

(18)

Yale i przemysł wspólnotowy mieli możliwość przedstawienia swoich uwag dotyczących powyższych ustaleń. Nie otrzymano w tym zakresie konkretnych uwag od Yale, natomiast jeden producent przemysłu wspólnotowego przedstawił pewne uwagi natury ogólnej.

(19)

Na podstawie powyższych faktów stwierdzono, że przedsiębiorstwo Yale nie wykazało, że spełnia wszystkie kryteria określone w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia podstawowego, a zatem nie można mu przyznać MET.

(20)

Na mocy art. 2 ust. 7 lit. a) rozporządzenia podstawowego, dla krajów, których dotyczy ten artykuł, ustalana jest jedna ogólnokrajowa stawka celna, z wyjątkiem przedsiębiorstw, które mogą udowodnić, że spełniają wszystkie kryteria określone w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i w związku z tym można im przyznać IT.

(21)

Yale wystąpił również o IT w przypadku nieprzyznania mu MET.

(22)

Na podstawie dostępnych informacji stwierdzono, że przedsiębiorstwo nie spełnia wymogów przewidzianych w art. 9 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. W szczególności, jak opisano szczegółowo w motywie 16, w trakcie wizyty na miejscu ujawniono, że przedsiębiorstwo nie było w stanie swobodnie kształtować ilości produktów przeznaczanych na eksport ani warunków sprzedaży. W istocie, jak opisano powyżej, decyzje przedsiębiorstwa w zakresie sprzedaży na rynek krajowy i sprzedaży eksportowej były powiązane z narzuconymi przez państwo ograniczeniami sprzedaży, zawartymi w statucie przedsiębiorstwa. W związku z tym stwierdzono, że przedsiębiorstwu nie można przyznać IT.

(23)

Jak opisano w motywach 18 i 22 powyżej, przedsiębiorstwu Yale nie przyznano ani MET, ani IT. W związku z tym sytuacja Yale nie uległa zmianie w stosunku do dochodzenia pierwotnego. W tym względzie należy przypomnieć, że jak stwierdzono w motywie 4, zakres przeglądu ogranicza się do kwestii dumpingu w przypadku Yale. Zatem, ponieważ nie przyznano MET ani IT, nie można w ramach niniejszego przeglądu ustalić nowego marginesu dumpingu, wyższego ani niższego od marginesu obecnie obowiązującego dla przedsiębiorstwa Yale. Na koniec należy zwrócić uwagę, że w dochodzeniu pierwotnym Yale było znanym producentem eksportującym w ChRL i zostało oficjalnie powiadomione przez Komisję w momencie wszczęcia dochodzenia pierwotnego, jednak nie podjęło współpracy. W pierwotnym dochodzeniu współpracowało pięciu producentów eksportujących; jednemu z nich przyznano MET, zaś czterem przyznano IT. W odniesieniu do Yale przyjęto margines dumpingu w wysokości ogólnokrajowego marginesu dumpingu, mającego zastosowanie do wszystkich eksporterów, którzy nie współpracowali w pierwotnym dochodzeniu.

(24)

W świetle wyników dochodzenia należy zakończyć przegląd bez zmiany wysokości cła mającego zastosowanie do Yale, które powinno zostać utrzymane na poziomie ostatecznej stawki cła antydumpingowego, ustalonej w wyniku pierwotnego dochodzenia, tj. 46,7 %.

(25)

Zainteresowane strony zostały poinformowane o istotnych faktach i okolicznościach, stanowiących podstawę zamiaru zakończenia obecnego przeglądu oraz utrzymania obowiązującego cła antydumpingowego na przywóz ręcznych wózków paletowych produkowanych przez Yale.

(26)

Wszystkie zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag. Otrzymane uwagi nie dały podstaw do zmiany wniosków.

(27)

W następstwie ujawnienia przedsiębiorstwo Yale utrzymywało, że powinno mu zostać przyznane IT. Przedstawione argumenty nie zostały jednak odpowiednio uzasadnione i nie mogły stanowić podstawy do kwestionowania wyników dochodzenia, opisanych w motywach 16 i 22. Ponadto pismem z dnia 22 stycznia 2009 r., adresowanym do Komisji, Yale wycofało swój wniosek o częściowy przegląd okresowy.

(28)

Dlatego też niniejszy przegląd powinien zostać zakończony bez wprowadzania zmian do rozporządzenia (WE) nr 1174/2005,

12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/5

(1)

Rozporządzeniem (WE) nr 1425/2006 Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz do Wspólnoty niektórych worków i toreb plastikowych objętych kodami CN ex 3923 21 00 (kod TARIC 3923210020), ex 3923 29 10 (kod TARIC 3923291020) i ex 3923 29 90 (kod TARIC 3923299020), pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) i Tajlandii. Mając na uwadze dużą liczbę producentów eksportujących współpracujących w dochodzeniu, które doprowadziło do nałożenia cła antydumpingowego („pierwotne dochodzenie”), dobrano próbę chińskich i tajlandzkich producentów eksportujących. Na przedsiębiorstwa włączone do próby nałożono indywidualne stawki celne wynoszące od 4,8 % do 14,3 %, natomiast względem innych przedsiębiorstw współpracujących, niewłączonych do próby, zastosowano stawkę celną w wysokości 8,4 % dla ChRL i 7,9 % dla Tajlandii. Stawki cła w wysokości 28,8 % dla ChRL i 14,3 % dla Tajlandii zostały nałożone na przedsiębiorstwa, które albo nie zgłosiły się, albo nie współpracowały w dochodzeniu.

(2)

Artykuł 2 rozporządzenia (WE) nr 1425/2006 stanowi, że jeżeli nowy producent eksportujący w ChRL lub Tajlandii przedstawi Komisji wystarczające dowody na to, że:

wówczas art. 1 wspomnianego rozporządzenia może zostać zmieniony poprzez przyznanie nowemu producentowi eksportującemu stawki celnej mającej zastosowanie względem przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą, czyli 8,4 % dla przedsiębiorstw chińskich i 7,9 % dla przedsiębiorstw tajlandzkich.

(3)

Siedem przedsiębiorstw (pięć chińskich i dwa tajlandzkie) złożyło wniosek o przyznanie im takiego samego statusu, jak przedsiębiorstwom współpracującym w pierwotnym dochodzeniu, których nie objęto próbą („status podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący”).

(4)

Przeprowadzono badanie w celu ustalenia, czy te siedem przedsiębiorstw spełnia kryteria pozwalające na przyznanie im statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, określone w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1425/2006.

(5)

Do wszystkich siedmiu wnioskodawców rozesłano formularz wniosku z prośbą o dostarczenie dowodów dla wykazania, że spełniają powyższe kryteria.

(6)

Dwa przedsiębiorstwa chińskie, które złożyły wniosek o przyznanie statusu podmiotu traktowanego jako nowy producent eksportujący, nie dostarczyły wymaganych informacji. W związku z powyższym nie można było sprawdzić, czy przedsiębiorstwa te spełniły kryteria, o których mowa w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1425/2006, i ich wnioski musiały zostać odrzucone.

(7)

Jedno tajlandzkie przedsiębiorstwo przekazało wprowadzające w błąd informacje i w związku z tym jego wniosek został odrzucony.

(8)

Jedno tajlandzkie przedsiębiorstwo dokonywało wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem w okresie objętym dochodzeniem. Nie spełniło ono zatem pierwszego kryterium i w związku z tym jego wniosek odrzucono.

(9)

Dowody przedstawione przez pozostałych trzech chińskich producentów eksportujących uważa się za wystarczające do wykazania, że spełniają one kryteria określone w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1425/2006 i przyznania im stawki celnej mającej zastosowanie do przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą (8,4 % dla przedsiębiorstw chińskich), a w związku z tym dodania ich nazw do wykazu producentów eksportujących w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1425/2006.

(10)

Wnioskodawcy i przemysł wspólnotowy zostali poinformowani o ustaleniach wynikających z badania i mieli możliwość przedstawienia uwag.

(11)

Wszystkie argumenty i uwagi przedstawione przez zainteresowane strony zostały przeanalizowane i należycie uwzględnione w stosownych przypadkach,

12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/7

12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/9

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 950/2006 lub rozporządzeniem Rady (WE) nr 508/2007 z dnia 7 maja 2007 r. otwierającym kontyngenty taryfowe na przywóz do Bułgarii i Rumunii surowego cukru trzcinowego na dostawy do rafinerii cukru w latach gospodarczych 2006/2007, 2007/2008 i 2008/2009 (3), w terminie od dnia 2 do dnia 6 marca 2009 r. do właściwych organów złożono wnioski o wydanie pozwoleń na przywóz ogółem ilości równej lub przekraczającej ilość dostępną dla numeru porządkowego 09.4341 (2008–2009).

(2)

W tej sytuacji Komisja powinna ustalić współczynnik przydziału umożliwiający wydawanie pozwoleń proporcjonalnie do ilości dostępnej lub poinformować państwa członkowskie o tym, że ustalony limit został wykorzystany,

12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/14

(1)

W rozporządzeniu (WE) nr 177/2008 ustanowiono nowe wspólne ramy dla rejestrów przedsiębiorstw wyłącznie do celów statystycznych w celu zapewnienia zharmonizowanych ram dla rozwoju rejestrów przedsiębiorstw.

(2)

Zgodnie z art. 11 rozporządzenia (WE) nr 177/2008 konieczne jest ustalenie formatu, środków bezpieczeństwa i poufności oraz procedury przekazywania danych dotyczących poszczególnych jednostek do Komisji (Eurostatu), a także przekazywania danych dotyczących wielonarodowych grup przedsiębiorstw odpowiednim organom krajowym.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Programu Statystycznego ustanowionego decyzją Rady 89/382/EWG, Euratom (2),

12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/22

(1)

Dnia 13 czerwca 2008 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antydumpingowego („dochodzenie AD” lub „dochodzenie”) w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „kraj, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

W tym samym dniu Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty biodiesla pochodzącego z USA oraz wszczęła odrębne dochodzenie („postępowanie AS”).

(3)

Dochodzenie AD zostało wszczęte po złożeniu skargi w dniu 29 kwietnia 2008 r. przez Europejską Radę Biodiesla („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących większą część, w tym przypadku ponad 25 %, łącznej wspólnotowej produkcji biodiesla. Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na dumping wymienionego produktu i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia dochodzenia AD.

(4)

Komisja oficjalnie zawiadomiła producentów eksportujących w USA, importerów, dostawców, użytkowników i zainteresowane stowarzyszenia, władze USA, wnoszących skargę producentów wspólnotowych oraz innych zainteresowanych producentów wspólnotowych, o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(5)

Ze względu na dużą liczbę producentów eksportujących w USA w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrole wyrywkowe w celu stwierdzenia dumpingu, zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(6)

Aby Komisja mogła ustalić, czy potrzebne są kontrole wyrywkowe, i w razie potrzeby dokonać doboru próby, producentów eksportujących w USA wezwano do zgłoszenia się w ciągu 15 dni od daty wszczęcia dochodzenia oraz do podania podstawowych informacji dotyczących wielkości sprzedaży eksportowej i krajowej, dokładnego opisania ich działalności w zakresie produkcji, mieszania i handlu biodieslem oraz podania nazw i zakresu działalności wszystkich przedsiębiorstw z nimi powiązanych uczestniczących w produkcji i mieszaniu produktu objętego postępowaniem oraz handlu nim w okresie objętym dochodzeniem, tj. od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 31 marca 2008 r. („OD”), jak również określono w motywie 1.4. poniżej.

(7)

O wyrażenie opinii w kwestii doboru reprezentatywnej próby zwrócono się także do władz USA i Krajowej Rady Biodiesla (amerykańskiego zrzeszenia producentów).

(8)

W sumie 54 producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących zgłosiło się i przedstawiło wymagane informacje w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. 29 przedsiębiorstw spośród nich zgłosiło wywóz biodiesla do Wspólnoty w OD i wyraziło wolę uczestniczenia w próbie, podczas gdy 25 przedsiębiorstw, spośród których dwa wystąpiły o wyłączenie ich z postępowania, zgłosiło, że nie dokonywało wywozu do Wspólnoty w OD. W ten sposób 52 producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących uznano za współpracujących w ramach niniejszego dochodzenia.

(9)

Producenci eksportujący, którzy nie zgłosili się we wspomnianym terminie lub nie przedstawili wymaganych informacji we wskazanym terminie, zostali uznani za niewspółpracujących w dochodzeniu. Porównanie amerykańskich danych statystycznych dotyczących wywozu oraz wielkości wywozu do Wspólnoty produktu, którego dotyczy postępowanie, zgłoszonych dla OD przez przedsiębiorstwa współpracujące wspomniane powyżej wskazuje, że poziom współpracy amerykańskich producentów eksportujących był wysoki, jak wspomniano w motywie 3.5.3. poniżej.

(10)

Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, doboru próby dokonano na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Wspólnoty produktu, którego dotyczy postępowanie, jaką można było rozsądnie zbadać w dostępnym okresie. Na podstawie informacji otrzymanych od producentów eksportujących Komisja dobrała próbę sześciu producentów eksportujących lub grup producentów eksportujących, mających największą wielkość wywozu do Wspólnoty. W oparciu o informacje zebrane podczas doboru próby stwierdza się, że udział wybranych przedsiębiorstw lub grup stanowił w OD 73 % całkowitej wielkości wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem, zgłoszonego przez współpracujących producentów eksportujących, o których mowa w motywie 1.1.1. powyżej. Dlatego uznano, że taki dobór próby pozwoli ograniczyć dochodzenie do rozsądnej liczby producentów eksportujących, którzy mogą być zbadani w dostępnym czasie, zapewniając jednocześnie wysoki poziom reprezentacji. O wyrażenie opinii zwrócono się do wszystkich producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, a także do amerykańskiego zrzeszenia producentów oraz władz USA, i wszyscy zgodzili się na dobór próby.

(11)

Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do producentów wspólnotowych próbę dobrano po konsultacji ze skarżącym na podstawie największej reprezentacyjnej wielkości produkcji i sprzedaży we Wspólnocie, jak wskazano w poniższym motywie (62). Taki dobór umożliwił również pewną reprezentatywność w kategoriach lokalizacji geograficznej producentów we Wspólnocie. W rezultacie jedenastu producentów wspólnotowych zostało objętych próbą. Komisja przesłała kwestionariusze do wymienionych wyżej przedsiębiorstw. Jeden producent, który miał być pierwotnie objęty próbą, musiał zostać wykluczony, ponieważ nie udzielił przydatnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z powyższym w wyznaczonym terminie otrzymano dziesięć pełnych odpowiedzi od pozostałych przedsiębiorstw. Tych dziesięciu producentów objętych próbą uznano za reprezentatywnych dla ogólnej grupy producentów we Wspólnocie.

(12)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Kwestionariusze przesłano do sześciu objętych próbą producentów eksportujących lub grup producentów w USA, do 11 objętych próbą producentów wspólnotowych, do 18 użytkowników oraz do 90 dostawców surowca.

(13)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od sześciu producentów eksportujących lub grup producentów w USA, dziesięciu objętych próbą producentów wspólnotowych, jednego użytkownika i sześciu dostawców surowca.

(14)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do wstępnego określenia dumpingu, wynikającej z niego szkody oraz określenia interesu Wspólnoty. Wizyty weryfikacyjne odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(15)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 31 marca 2008 r. („OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2004 r. do końca okresu objętego dochodzeniem („okres badany”).

(16)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania produktem, którego dotyczy zarzut dumpingu, są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (powszechnie nazywane „biodieslem”) w formie czystej lub w postaci mieszanki, przeważnie, ale nie wyłącznie stosowane w charakterze paliwa ze źródeł odnawialnych pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („produkt objęty postępowaniem”), zgłaszane zwykle w ramach kodów CN 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex 2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91 i ex 1518 00 99.

(17)

Zgodnie z pkt 40A lit. d) tytułu 26 prawa podatkowego USA (US Internal Revenue Code – US. CODE) (4) termin biodiesel jest zdefiniowany jako monoalkilowe estry długiego łańcucha kwasów tłuszczowych pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, które spełniają – a) wymogi dotyczące paliw i dodatków do paliw ustalone przez Agencję Ochrony Środowiska w sekcji 211 prawa o czystym powietrzu (Clean Air Act) (42 U.S.C 7545) oraz b) wymogi Amerykańskiego Stowarzyszenia ds. Badań i Materiałów D6751 (American Society of Testing and Materials).

(18)

Na podstawie ogólnie dostępnych i rynkowych informacji (5) wszystkie rodzaje biodiesla oraz mieszanki biodiesla (mieszanka biodiesla z mineralnym olejem napędowym, jak wskazano w poniższym motywie (18)) produkowane i sprzedawane w USA, są uznane za paliwo biodiesel oraz stanowią część pakietu legislacyjnego dotyczącego efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii i alternatywnych paliw.

(19)

W toku dochodzenia wykazano, że biodiesel produkowany w USA jest to przede wszystkim „ester metylowego kwasu tłuszczowego” (FAME) pochodzący z dużej grupy olejów roślinnych, które służą jako surowiec dla biodiesla (6). Termin „ester” odnosi się do transestryfikacji olejów roślinnych, zwłaszcza mieszania oleju z alkoholem. Termin „metyl” odnosi się do metanolu – najpowszechniej wykorzystywanego alkoholu w tym procesie, mimo, iż etanol może również być stosowany w procesie produkcji prowadzącym do powstania „estrów etylowego kwasu tłuszczowego”. Transestryfikacja jest stosunkowo prostym procesem chemicznym, lecz wymaga przestrzegania najwyższych przemysłowych standardów, aby zapewnić wysokiej jakości biodiesla.

(20)

W toku dochodzenia potwierdzono, że biodiesel produkowany w USA jest zazwyczaj mieszany przez producentów z mineralnym olejem napędowym w celu wytworzenia różnych mieszanek (zwanych w omawianym przypadku mieszankami lub mieszaninami biodiesla), które są następnie sprzedawane na rynku różnym klientom. Wykazano również, że biodiesel był sprzedawany w czystej formie niezależnym przedsiębiorstwom, które kupowały go lub dokonywały przywozu tego produktu celem zmieszania z mineralnym olejem napędowym. Mieszanie biodiesla z mineralnym olejem napędowym jest stosunkowo prostą operacją, która może być przeprowadzona na przykład poprzez wymieszanie w zbiorniku w punkcie wytwarzania przed napełnieniem samochodu cysterny lub poprzez mieszanie rozbryzgowe w samochodzie cysternie i dodanie odpowiedniej ilości biodiesla oraz mineralnego oleju napędowego, a także poprzez jednoczesne mieszanie na bieżąco obu tych składników w czasie napełniania samochodu cysterny.

(21)

Aby wyraźnie określić różne rodzaje mieszanek lub mieszanin biodiesla stosowany jest międzynarodowy system zwany czynnikiem „B”, który wskazuje dokładną ilość biodiesla w mieszance: przykładowo, mieszanka zawierająca „X” % biodiesla będzie oznaczona B„X”, podczas gdy czysty biodiesel określany jest jako B100, tj. 100 % biodiesel. W USA często spotykane i sprzedawane na rynku są mieszanki 99 % (7) biodiesla z 1 % mineralnego oleju napędowego (B99). W przeciwieństwie do mineralnego oleju napędowego, czysty biodiesel powinien być wykorzystany względnie szybko i nie może być składowany więcej niż trzy lub cztery miesiące, gdyż utlenia się i jest nieodpowiedni do celów konsumpcji. Mieszanie biodiesla z mineralnym olejem napędowym umożliwia dłuższe utrzymanie paliwa w niezmienionym stanie. Jednoprocentowy udział mineralnego oleju napędowego w B99 jest wystarczająco toksyczny, by opóźnić rozwój pleśni w biodieslu.

(22)

Podczas dochodzenia wykazano, że biodiesel i wysokoprocentowe mieszanki biodiesla (8) są zazwyczaj przeznaczone na sprzedaż na rynku USA w celu dalszego mieszania, natomiast niskoprocentowe mieszanki biodiesla (9) są głównie sprzedawane do konsumpcji na rynku USA. W związku z tym istnieje różnica między rynkiem wysokoprocentowych mieszanek i rynkiem niskoprocentowych mieszanek w USA.

(23)

Skarga zawierała dowody prima facie na to, że biodiesel i niektóre mieszanki wyprodukowane i sprzedawane w USA oraz wywożone do Wspólnoty miały wpływ na sytuację gospodarczą składających skargę producentów biodiesla we Wspólnocie. Zgodnie z charakterystyką właściwych producentów USA i rynku krajowego definicja produktu objętego postępowaniem miała na celu objęcie biodiesla również w przypadkach, gdy jest on składnikiem odpowiednich mieszanek. Definicja produktu objętego postępowaniem, jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania oraz w powyższym motywie (16), powinna zostać doprecyzowana w celu określenia produktów, które miały być objęte zakresem dochodzenia.

(24)

W toku dochodzenia wykazano, że większość mieszanek biodiesla sprzedawanych do bezpośredniej konsumpcji w USA to B20 (czyli mieszanki z 20 % udziałem biodiesla, zgodnie z wyjaśnieniem w powyższym motywie (20)), które mogą być wykorzystane w ramach przepisów prawa o polityce energetycznej (Energy Policy Act – EPAct) z 1992 r. (10), oraz B6, B5 i B2. Z ogólnie dostępnych informacji wynika, że każdy silnik diesla może funkcjonować na tych mieszankach, w zasadzie bez żadnych modyfikacji oraz z zachowaniem gwarancji od producenta samochodu. W przypadku niskoprocentowych mieszanek (od 2 % do 20 % biodiesla) wydajność mieszaniny jest podobna do wydajności mineralnego oleju napędowego. Jeżeli w silniku stosowane jest paliwo o udziale biodiesla przekraczającym 20 % (B20), użytkownik może doświadczyć pewnego spadku mocy, momentu obrotowego oraz wyższego zużycia paliwa, a gwarancja producenta samochodu nie będzie obowiązywać w przypadku uszkodzenia silnika.

(25)

W toku dochodzenia stwierdzono, że czysty biodiesel oraz wysokoprocentowe mieszanki nie są zazwyczaj wykorzystywane do bezpośredniej konsumpcji w USA. Czysty biodiesel jest głównie przeznaczony do mieszania przed sprzedażą na rynku. Mieszanki są ostatecznie wykorzystywane w sektorze transportu jako paliwo do silników diesla w pojazdach takich jak samochody osobowe, ciężarówki, autobusy oraz pociągi. Biodiesel może również znaleźć zastosowanie jako paliwo opałowe w bojlerach domowych, handlowych lub przemysłowych oraz jako paliwo do generatorów wytwarzających energię elektryczną. Obecnie prowadzone są badania dotyczące możliwości wykorzystania mieszanek biodiesla w samolotach.

(26)

W świetle powyższych ustaleń produkt objęty dochodzeniem powinien zostać określony jako monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, w których udział biodiesla przekracza 20 % (B20). Innymi słowy produkt objęty postępowaniem to czysty biodiesel (B100) pochodzący z USA oraz wszystkie mieszanki ponad B20, tj. zawierające ponad 20 % biodiesla pochodzące z USA („produkt objęty postępowaniem”). Wskazany próg jest uznany za właściwy, aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są dostępne na rynku USA.

(27)

Stwierdzono, że wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach objętych niniejszym dochodzeniem, pomimo ewentualnych różnic w zakresie surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice dotyczące produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty.

(28)

Produkt objęty postępowaniem jest objęty kodami CN 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex 2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99.

(29)

Ustalono, że produkty produkowane i sprzedawane na rynku krajowym USA, które są objęte niniejszym dochodzeniem, mają podobne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania, jak produkty wywożone z USA na rynek wspólnotowy. Podobnie, produkty wytwarzane przez producentów wspólnotowych oraz sprzedawane na rynku wspólnotowym mają podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania w porównaniu z produktami wywożonymi do Wspólnoty z kraju, którego dotyczy postępowanie.

(30)

Zauważono, że niektórzy użytkownicy, zwłaszcza w Niemczech, bezpośrednio używają czystego biodiesla (B100) jako tańszej alternatywy dla mineralnego oleju napędowego lub zwykłych mieszanek stosowanych do bezpośredniej konsumpcji na rynku wspólnotowym. W wyniku badania tego wniosku stwierdzono, że większość sprzedaży dokonywanej przez producentów wspólnotowych na rynku wspólnotowym była przeznaczona dla przedsiębiorstw, które zajmowały się mieszaniem tego produktu z mineralnym olejem napędowym. Fakt, że niektórzy właściciele parków pojazdów stosują B100 jest raczej wyjątkiem na poziomie Wspólnoty. Biodiesel jest na rynku wspólnotowym raczej produktem uzupełniającym niż substytutem mineralnego oleju napędowego.

(31)

Nie ma to wpływu na fakt, iż różne rodzaje produktu objętego postępowaniem wytwarzane w USA i wywożone do Wspólnoty są stosowane wymiennie z produktami wytwarzanymi i sprzedawanymi we Wspólnocie przez wspólnotowych producentów biodiesla. Brak jest znaczących różnic w zastosowaniu i postrzeganiu tego produktu przez podmioty gospodarcze i użytkowników na rynku, które mogłyby wpłynąć na zmianę definicji produktu podobnego.

(32)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że produkt objęty postępowaniem, w szczególności czysty biodiesel, ma różne właściwości fizyczne i chemiczne od podobnego biodiesla produkowanego we Wspólnocie. Do produkcji biodiesla w WE służy głównie olej rzepakowy, podczas gdy w USA stosowany jest tylko olej sojowy. W związku z powyższym twierdzono, że te dwa rodzaje produktu nie są wymienne i nie mogą bezpośrednio konkurować ze sobą na rynku wspólnotowym. Zainteresowana strona podkreśliła w szczególności różnice w zakresie właściwości płynięcia na zimno oraz wartości jodu.

(33)

Komisja przeanalizowała ten argument i dokonała następujących ustaleń:

(34)

Zważywszy, że „podobieństwo” nie zakłada identyczności produktów pod wszelkimi względami, zgodnie z art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego, jakiekolwiek nieznaczne różnice rodzajów produktu nie mają wpływu na ogólne ustalenia dotyczące podobieństwa między produktem objętym postępowaniem a wspólnotowym produktem podobnym.

(35)

W związku z powyższym nie stwierdzono żadnych różnic między różnymi rodzajami produktu objętego postępowaniem a wspólnotowymi produktami podobnymi sprzedawanymi na rynku wspólnotowym, które doprowadziłyby do wniosku, że produkty wytwarzane i sprzedawane przez producentów wspólnotowych na rynku wspólnotowym nie są produktami podobnymi mającymi takie same lub bardzo podobne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak rodzaje produktu objętego postępowaniem produkowane w USA i wywożone do Wspólnoty. Na etapie tymczasowym uznano zatem, że wszystkie wyżej wymienione rodzaje biodiesla są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(36)

W trakcie dochodzenia stwierdzono, że władze USA przyznawały tzw. ulgę dla podmiotu zajmującego się mieszaniem w wysokości 1 USD za galon czystego biodiesla znajdującego się w mieszance biodiesla z mineralnym olejem napędowym.

(37)

Wszyscy producenci eksportujący objęci próbą twierdzili, że przy ustalaniu wobec nich marginesu dumpingu należy zastosować dostosowanie w odniesieniu do dokonywanego przez nich wywozu i sprzedaży krajowej mieszanego biodiesla, bądź to poprzez powiększenie ich ceny sprzedaży o wielkość otrzymanej odpowiedniej ulgi, bądź poprzez odjęcie ulgi dla podmiotu zajmującego się mieszaniem od kosztu produkcji danego przedmiotu sprzedaży.

(38)

Należy zauważyć, że zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa, tj. art. 14 ust. 1 rozporządzenia podstawowego i art. 24 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 2026/97 z dnia 6 października 1997 r. w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej (11), żaden produkt nie może być objęty równocześnie cłami antydumpingowymi i wyrównawczymi w celu usunięcia tych samych skutków powstałych z tytułu dumpingu lub subsydiowania wywozu. Postępowanie AS wykazało jednak, że ulga dla podmiotu zajmującego się mieszaniem stanowi subsydium dostępne dokładnie w ten sam sposób i dla tych samych kwot zarówno w przypadku wywozu, jak i sprzedaży krajowej, a co za tym idzie nie jest subsydium wywozowym. W związku z powyższym tymczasowo uznano, że uwzględnienie wniosków o dostosowanie nie jest możliwe.

(39)

Dla celów określenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia podstawowego Komisja ustaliła najpierw, czy wielkość krajowej sprzedaży niezależnym klientom produktu objętego postępowaniem była reprezentatywna, tj. czy całkowita wielkość takiej sprzedaży stanowiła co najmniej 5 % całkowitej wielkości sprzedaży eksportowej do Wspólnoty w OD.

(40)

W przypadku jednego producenta eksportującego objętego próbą stwierdzono, że nie wykazał on reprezentatywnej sprzedaży produktu objętego postępowaniem na rynku krajowym. Wartość normalna dla tego producenta eksportującego musiała zostać skonstruowana na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(41)

W odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących odnotowujących reprezentatywną sprzedaż krajową, Komisja ustaliła następnie, które rodzaje produktu sprzedawane na rynku krajowym przez producenta eksportującego były identyczne lub bezpośrednio porównywalne z rodzajami sprzedawanymi na wywóz do Wspólnoty.

(42)

Sprzedaż krajowa danego rodzaju produktu uznawana była za wystarczająco reprezentatywną, jeśli wielkość sprzedaży tego rodzaju produktu niezależnym klientom na rynku krajowym w OD wynosiła co najmniej 5 % całkowitej wielkości odpowiadającej jej sprzedaży eksportowej porównywalnego rodzaju produktu do Wspólnoty.

(43)

Komisja zbadała następnie, czy sprzedaż krajowa przedsiębiorstw, których dotyczy postępowanie, mogła być uznana za dokonaną w zwykłym obrocie handlowym zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Dokonano tego poprzez ustalenie dla każdego rodzaju produktu proporcji sprzedaży z zyskiem niezależnym klientom na rynku krajowym w okresie objętym dochodzeniem.

(44)

W przypadkach gdy wielkość sprzedaży danego rodzaju produktu, sprzedawanego po cenie sprzedaży netto równej lub wyższej od obliczonych kosztów produkcji, przekraczała 80 % wielkości sprzedaży ogółem danego rodzaju, a średnia ważona cen tego rodzaju była równa lub wyższa od kosztów produkcji, wartość normalną oparto na rzeczywistej cenie krajowej. Cenę tę obliczano jako średnią ważoną cen sprzedaży krajowej ogółem tego rodzaju, dokonanej w OD, bez względu na to, czy była to sprzedaż z zyskiem czy nie.

(45)

W przypadkach, gdy wielkość sprzedaży z zyskiem danego rodzaju produktu stanowiła najwyżej 80 % całkowitej wielkości sprzedaży tego rodzaju lub gdy średnia ważona ceny danego rodzaju była niższa niż koszty produkcji, wartość normalną oparto na rzeczywistej cenie krajowej, obliczonej jako średnia ważona sprzedaży z zyskiem wyłącznie dla danego rodzaju.

(46)

Dla rodzajów produktu niesprzedawanych w ilościach reprezentatywnych na rynku krajowym lub niesprzedawanych w zwykłym obrocie handlowym, wartość normalna musiała zostać skonstruowana na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. W tym celu poniesione koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („SG&A”) oraz uzasadnioną marżę zysku dodano do własnego średniego kosztu produkcji danego rodzaju produktu ponoszonego przez eksportera w OD. Zgodnie z art. 2 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, wartość procentowa SG&A i marży zysku została oparta na średniej ważonej SG&A i marży zysku ze sprzedaży w zwykłym obrocie handlowym produktem podobnym odpowiedniego producenta eksportującego.

(47)

W przypadku współpracującego producenta eksportującego nieodnotowującego ogólnej reprezentatywnej wielkości sprzedaży krajowej wartość normalna została skonstruowana zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia podstawowego przez dodanie do kosztów produkcji przedsiębiorstwa dla produktu objętego postępowaniem kosztów SG&A oraz rozsądnej marży zysku. Zgodnie z art. 2 ust. 6 lit. a) rozporządzenia podstawowego, wartość procentowa SG&A i marży zysku została oparta na średniej ważonej SG&A i marży zysku określonej dla innych producentów eksportujących pod warunkiem przeprowadzenia dochodzenia w odniesieniu do ich produkcji i sprzedaży podobnego produktu na rynku krajowym.

(48)

W odniesieniu do tego przedsiębiorstwa dokonano dostosowania, tak aby uwzględnić sytuację fazy rozruchu, w której się znajduje, tak jak przewidziano w art. 2 ust. 5 rozporządzenia podstawowego. Skorygowano jego koszty ogólne, aby uwzględnić niewielkie wykorzystanie instalacji produkcyjnych w czasie fazy rozruchu.

(49)

Ceny sprzedaży eksportowej ustalono na podstawie cen rzeczywiście zapłaconych lub należnych za produkt objęty postępowaniem zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(50)

W wypadku sprzedaży eksportowej do Wspólnoty za pośrednictwem powiązanych przedsiębiorstw handlowych mających siedzibę we Wspólnocie lub poza nią, ceny eksportowe zostały ustalone na podstawie ceny odsprzedaży produktu pierwszym niezależnym klientom we Wspólnocie, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, stosując odpowiednie dostosowania w związku ze wszystkimi kosztami poniesionymi pomiędzy przywozem a odsprzedażą oraz w związku z zyskami.

(51)

Porównanie wartości normalnej z ceną eksportową zostało dokonane na podstawie ceny ex-works.

(52)

Aby zapewnić rzetelne porównanie między wartością normalną a ceną eksportową, wzięto pod uwagę, w formie dostosowań, różnice wpływające na ceny i porównywalność cen zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego.

(53)

Na tej podstawie, tam gdzie miało to zastosowanie i było uzasadnione, uwzględniono koszty transportu, przewozu drogą morską i ubezpieczenia, koszty przeładunku, załadunku, koszty dodatkowe, koszty kredytu i prowizji.

(54)

W przypadku przedsiębiorstw objętych próbą, średnią ważoną wartość normalną każdego rodzaju produktu objętego postępowaniem wywożonego do Wspólnoty porównano ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiadającego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(55)

Na tej podstawie tymczasowe średnie ważone marginesy dumpingu wyrażone jako odsetek ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem, są następujące:

(56)

Średni ważony margines dumpingu współpracujących producentów eksportujących niewłączonych do próby został obliczony zgodnie z przepisami art. 9 ust. 6 rozporządzenia podstawowego. Margines ten został ustalony na podstawie marginesu ustalonego dla producentów eksportujących objętych próbą. Na tej podstawie margines dumpingu obliczony dla współpracujących przedsiębiorstw niewłączonych do próby ustalono tymczasowo na poziomie 33,7 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

(57)

W odniesieniu do wszystkich innych eksporterów w USA Komisja ustaliła najpierw poziom współpracy. Dokonano porównania pomiędzy całkowitą wielkością wywozu wskazaną w odpowiedziach na kontrolę wyrywkową otrzymanych od wszystkich współpracujących producentów eksportujących a łączną wielkością przywozu z USA, obliczoną zgodnie ze statystykami wywozu USA. Odsetek współpracy wynosił 81 %. Na tej podstawie poziom współpracy uznano za wysoki. Uznano zatem za właściwe ustalenie marginesu dumpingu dla niewspółpracujących producentów eksportujących na poziomie odpowiadającym ustalonemu dla objętych próbą współpracujących producentów eksportujących z najwyższym indywidualnym poziomem dumpingu i marginesem szkody, tak aby zapewnić skuteczność środków.

(58)

Na tej podstawie ogólnokrajowy poziom dumpingu został tymczasowo ustalony na poziomie 57,3 % ceny CIF na granicy Wspólnoty przed ocleniem.

(59)

W celu ustalenia całkowitej produkcji wspólnotowej i wsparcia dla dochodzenia wykorzystano wszystkie dostępne informacje, w tym informacje dostarczone przez skarżącego oraz dane zebrane od producentów wspólnotowych przed rozpoczęciem dochodzenia oraz po nim.

(60)

Na podstawie tych danych ustalono, że łączna produkcja wspólnotowa wynosiła około 5 400 tysięcy ton w OD. Stwierdzono, że trzy przedsiębiorstwa należące do jednej grupy były powiązane z producentami eksportującymi w USA, a wymieniona grupa dokonywała przywozu znaczących ilości produktu objętego postępowaniem od swoich powiązanych eksporterów w USA. Dlatego też przedsiębiorstwa te zostały wyłączone z pojęcia przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. W konsekwencji wielkość produkcji, w zależności od sposobu obliczania, wynosiła od 4 200 do 4 600 tysięcy ton.

(61)

Stwierdzono, że przedsiębiorstwa, które poparły skargę i współpracowały w dochodzeniu, reprezentowały ponad 60 % produkcji wspólnotowej biodiesla w OD wskazanym w motywie (59). Przedsiębiorstwo wymienione w poniższym motywie (62), które nie współpracowało podczas dochodzenia, nie zostało uznane za popierające skargę. Uznano, że skarga i dochodzenie są popierane przez większą część przemysłu wspólnotowego w rozumieniu art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(62)

Z uwagi na dużą liczbę producentów wspólnotowych zdecydowano o zastosowaniu kontroli wyrywkowej w celu ustalenia występowania istotnej szkody. Formularze dotyczące kontroli wyrywkowej zostały przesłane do wszystkich potencjalnych producentów produktu podobnego we Wspólnocie. Początkowo ponad 40 przedsiębiorstw udzieliło przydatnych informacji na pytania zawarte w formularzach i wyraziło zgodę na współpracę w postępowaniu. Trzy przedsiębiorstwa wymienione w motywie (59) nie były uwzględnione w kontroli wyrywkowej z przyczyn podanych we wskazanym motywie.

(63)

Spośród pozostałych przedsiębiorstw, do próby wybranych zostało 11 firm na podstawie największej reprezentatywnej wielkości produkcji i sprzedaży we Wspólnocie, jak wskazano w powyższym motywie (10). Jeden producent, który miał być pierwotnie objęty próbą, musiał zostać wykluczony, ponieważ nie współpracował w toku dochodzenia. Pozostałych dziesięć objętych próbą przedsiębiorstw uznaje się za reprezentatywne dla łącznej produkcji wspólnotowej.

(64)

W dalszej części odniesienie do „przemysłu wspólnotowego” lub „objętych próbą producentów wspólnotowych” dotyczy wskazanych powyżej dziesięciu producentów włączonych do próby.

(65)

Jak stwierdzono w powyższym motywie 1.4 analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2004 r. do końca OD. Jednakże podczas dochodzenia wykazano, że w praktyce przemysł wspólnotowy rozpoczął produkcję w 2004 r. Dlatego też uznano za właściwe dokonanie analizy na podstawie trendów w okresie od 2005 r. do OD („okres analizowany”). Niemniej jednak informacje zgromadzone na temat 2004 r. zostały przedstawione w poniższej ocenie.

(66)

Konsumpcja we Wspólnocie została określona na podstawie wielkości łącznej produkcji wspólnotowej wszystkich producentów wspólnotowych na rynku wspólnotowym, jak wskazano w powyższym motywie (59), po odjęciu ich wywozu i dodaniu przywozu z kraju, którego dotyczy dochodzenie, oraz przywozu z innych krajów trzecich.

(67)

W odniesieniu do przywozu z USA dostępne są następujące źródła informacji:

(68)

Jednakże analiza tych informacji pokazała, że dane Eurostatu nie mogły zostać wykorzystane do celów oceny konsumpcji, ponieważ do końca 2007 r. nie było odrębnych kodów CN dotyczących klasyfikacji celnej różnych rodzajów produktu objętego postępowaniem. Przywóz produktu objętego postępowaniem był klasyfikowany w ramach wielu kodów, które zawierały również dane dotyczące przywozu innych produktów. W związku z tym uznano za właściwe wykorzystać dane statystyczne USA na temat wywozu w celu ustalenia wiarygodnych wielkości przywozu i konsumpcji oraz trendów w przywozie. Korzystając z wymienionego źródła informacji uwzględniono czas wysyłki potrzebny na to, by towary dotarły z USA do Wspólnoty, i dane statystyczne dotyczące wywozu zostały skorygowane o jeden miesiąc, aby wziąć pod uwagę ten okres.

(69)

W zakresie przywozu towarów z innych krajów i wywozu producentów wspólnotowych, mając na względzie ograniczenia dotyczące wykorzystania opisanych powyżej danych Eurostatu, w toku dochodzenia polegano na danych zawartych w skardze.

(70)

Na podstawie powyższych informacji ustalono, że konsumpcja biodiesla we Wspólnocie wzrosła o 107 % między 2005 r. a 2007 r., a następnie nieznacznie obniżyła się o 1 punkt procentowy w OD. W ujęciu ogólnym konsumpcja wzrosła ponad dwukrotnie w okresie analizowanym.

(71)

Wzrost popytu był głównie spowodowany zachętami ze strony państw członkowskich do promowania biopaliw w następstwie przyjęcia dyrektywy 2003/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie wspierania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych (12) oraz dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (13).

(72)

Znacznie wzrosła wielkość przywozu z USA z około 11 500 ton w 2005 r. do około 1 137 000 ton podczas OD.

(73)

W okresie analizowanym dumpingowy przywóz z USA nieustannie powiększał swój udział w rynku wspólnotowym z 0,4 % w 2005 r. do 17,2 % w OD. Dlatego też nastąpił istotny wzrost dumpingowego przywozu zarówno w ujęciu bezwzględnym, jak i względnym, w porównaniu do konsumpcji we Wspólnocie w tym okresie.

(74)

Handel typu „splash and dash” jest terminem stosowanym przed podmioty zajmujące się biodieslem, aby opisać sytuację, w której biodiesel rzekomo zagranicznego pochodzenia jest przewożony do Wspólnoty przez USA, gdzie zostaje poddany mieszaniu z niewielką ilością (0,01 % końcowej mieszanki) tradycyjnego oleju napędowego, tak by podmiot przeprowadzający mieszanie mógł skorzystać z subsydium w USA.

(75)

Strony z USA twierdziły, że praktyka „splash and dash” wyjaśnia wzrost przywozu USA na rynek wspólnotowy, ponieważ reprezentuje rzekomo 40 % przywozu z USA w OD. Strony te podkreślały również, że z uwagi na wszczęcie dochodzenia przeciwko przywozowi biodiesla pochodzącego z USA, ilości związane z praktyką „splash and dash” powinny zostać wyodrębnione z analizy szkody i traktowane jako przywóz z innych krajów trzecich.

(76)

Z drugiej strony skarżący utrzymywał, iż przywóz „splash and dash”, o ile miał miejsce, mógł reprezentować najwyżej 10 % wielkości wywozu z USA, a tym samym nie był znaczący i nie miał wpływu na stwierdzenie, że duże ilości dumpingowego przywozu z USA pojawiły się na rynku wspólnotowym, zwłaszcza w OD.

(77)

W toku dochodzenia wykazano, że dane statystyczne USA na temat wywozu nie pozwalają na rozróżnienie biodiesla wywożonego w ramach rzekomej praktyki „splash and dash” od innego wywozu USA zarejestrowanego w rozdziale „Wywóz”. Wśród wymienionych danych nie ustalono prawie żadnych ilości zgłoszonych w ramach rozdziału „Powrotny wywóz”. Władze USA stwierdziły również, ze wszystkie ilości wskazane w rozdziale „Wywóz” dotyczą produktów uważanych za pochodzące z USA.

(78)

Ponadto większość objętych dochodzeniem przedsiębiorstw z USA oświadczyła, że nie było możliwe rozróżnienie ilości wywożonych do Wspólnoty lub sprzedawanych na rynku krajowym od ilości produkowanych lub pochodzących z USA i ilości wywożonych w ramach praktyki „splash and dash”.

(79)

Ustalono także w odniesieniu do objętych dochodzeniem przedsiębiorstw w USA, iż cały wywóz biodiesla został zgłoszony, zarówno przy wywozie przez eksporterów USA, jak i przy przywozie przez powiązanych importerów we Wspólnocie, jako biodiesel pochodzący z USA.

(80)

Na podstawie powyższych faktów i uwzględniając, w szczególności, że wywóz w ramach „splash and dash”, o ile miał miejsce, został zgłoszony jako pochodzący z USA i był uważany jako pochodzący z USA przez władze USA, stwierdzono, iż nie ma podstaw by traktować go jako przywóz niepochodzący z USA.

(81)

Dane statystyczne USA na temat wywozu zostały również wykorzystane do określenia trendów cenowych dumpingowego przywozu pochodzącego z USA, zwłaszcza w 2007 r. i w OD. Aby odzwierciedlić poziom ceny na granicy Wspólnoty, średnie ceny eksportowe zostały skorygowane o odpowiednie koszty frachtu i ubezpieczenia. Należy zauważyć, że w przypadku wcześniejszych lat okresu analizowanego, zwłaszcza w 2005 r. i 2006 r., ale także w 2004 r., dane statystyczne USA na temat wywozu nie były w pełni wiarygodne pod względem wartości sprzedaży, ponieważ obliczona średnia cena eksportowa była nieproporcjonalnie wysoka w porównaniu z cenami zgłoszonymi przez współpracujących producentów eksportujących. W takich okolicznościach, średnia cena eksportowa USA w odniesieniu do tych lat została ustalona na podstawie odpowiedzi objętych próbą producentów eksportujących w USA udzielonych na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(82)

Średnie ceny przywozu z USA zmieniały się w okresie badanym i zasadniczo wzrosły o 7 % między 2005 r. a OD.

(83)

W celu przeanalizowania podcięcia cenowego porównano średnią ważoną cen sprzedaży stosowanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych i pobieranych od klientów niepowiązanych na rynku wspólnotowym, dostosowaną do poziomu ex-works, z odpowiadającą średnią ważoną cen przywozu z USA, ustaloną na podstawie CIF w odniesieniu do objętych próbą producentów eksportujących w USA. W odpowiednich przypadkach zastosowano dostosowanie ze względu na cła, koszty ponoszone po przywozie oraz różnice surowców (zob. kolejny motyw) wykorzystywanych do produkcji biodiesla.

(84)

Podczas dochodzenia określono różne rodzaje produktu objętego postępowaniem, zwłaszcza na podstawie surowców wykorzystywanych w procesie produkcyjnym. Podstawowym surowcem stosowanym we Wspólnocie jest rzepak, natomiast producenci w USA wykorzystują inne surowce takie jak nasiona soi, nasiona canola, nasiona owoców drzewa palmowego itd. Zważywszy, że wyżej wymienione materiały są zdecydowanie najważniejszym surowcem do produkcji produktu objętego postępowaniem, uznano, iż należy zastosować dostosowanie z uwagi na różnice surowców. To dostosowanie zostało tak obliczone, aby odpowiadało wartości rynkowej różnicy między odpowiednimi rodzajami produktu objętego postępowaniem a rodzajem produktu wytworzonym z rzepaku. Tym samym porównano średnie ważone ceny sprzedaży przemysłu wspólnotowego ze średnią ważoną ceną przywozu objętego postępowaniem, mając za podstawę ten sam surowiec, tj. rzepak.

(85)

Po zastosowaniu powyższej metodyki różnica między cenami USA i Wspólnoty, wyrażona jako odsetek średniej ważonej ceny ex-works przemysłu wspólnotowego, tj. margines podcięcia cenowego, wynosiła od 18,9 % do 33,0 %.

(86)

Zgodnie z art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego badanie wpływu dumpingowego przywozu na przemysł wspólnotowy zawierało ocenę wszystkich czynników gospodarczych, które ustalono w odniesieniu do przemysłu wspólnotowego w okresie analizowanym.

(87)

Wraz ze wzrostem konsumpcji, moce produkcyjne objętych próbą producentów wspólnotowych stale zwiększały się w okresie analizowanym. Wzrosły one o 42 % między 2005 r. a 2006 r., potem o 68 % w 2007 r., a następnie o 15 % między 2007 r. a OD. W okresie analizowanym łączny ich wzrost wyniósł 174 %. Rozwój mocy produkcyjnych wynikał z nowych inwestycji dokonanych w oczekiwaniu na wzrost popytu.

(88)

Istotnie wzrost mocy produkcyjnych przemysłu wspólnotowego należy rozpatrywać w kontekście wspólnotowego celu związanego z konsumpcją biopaliw i innych odnawialnych paliw, wynoszącego 5,75 %, który wytyczono w dyrektywie 2003/30/WE; założenia te zostały obliczone na podstawie zawartości energii całości benzyny i oleju napędowego przeznaczonych do celów transportu i wprowadzonych na rynek wspólnotowy do dnia 31 grudnia 2010 r. Ponadto w marcu 2007 r. Rada Europejska zatwierdziła minimalny wiążący cel na poziomie 10 %, który ma być osiągnięty przez wszystkie państwa członkowskie w zakresie udziału biopaliw w ogólnej konsumpcji benzyny i oleju napędowego na potrzeby transportu we Wspólnocie do 2020 r. (14). Zgodnie z tym celem do wyznaczonego terminu konsumpcja biopaliw we Wspólnocie powinna zwiększyć się do około 33 milionów ton ekwiwalentu ropy. Moce produkcyjne w całej Wspólnocie w 2006 r. szacowane były na jedynie 6 mln ton. Mając na uwadze powyższe, zrozumiałe jest, że producenci wspólnotowi zainwestowali w dodatkowe moce przewidując wzrost popytu.

(89)

Produkcja produktu podobnego przez przemysł wspólnotowy również stale rosła i w okresie analizowanym jej łączny wzrost wyniósł 148 %.

(90)

W wyniku względnie wolniejszego wzrostu wielkości produkcji w stosunku do wzrostu mocy produkcyjnych, wykorzystanie mocy przemysłu wspólnotowego obniżyło się o 9 % w okresie analizowanym.

(91)

Wraz ze zmianami konsumpcji, wielkość sprzedaży przemysłu wspólnotowego na rynku wspólnotowym stale zwiększała się, odnotowując łączny wzrost wynoszący 143 % w okresie analizowanym. W tym samym okresie przemysł wspólnotowy powiększył również swoje udziały w rynku o 4,5 punktu procentowego.

(92)

Średnie ceny sprzedaży stosowane przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym wzrosły o 23 % w okresie analizowanym. Wzrost cen był uzasadniony w związku ze wzrostem kosztów surowców i innych nakładów.

(93)

Wzrost przemysłu wspólnotowego odzwierciedlają wskaźniki ilościowe, takie jak produkcja, sprzedaż i, w szczególności, udział w rynku. Pomimo zwiększającej się konsumpcji na rynku wspólnotowym podczas okresu analizowanego, wzrost udziału objętych próbą producentów wspólnotowych w rynku był względnie niewielki. Między 2006 r. i OD objęci próbą producenci wspólnotowi zyskali jedynie 5,8 punku procentowego udziału w rynku. W tym samym czasie dumpingowy przywóz powiększył swój udział w rynku o 16 punktów procentowych. Fakt, że przemysł wspólnotowy nie mógł w pełni skorzystać ze wzrostu rynkowego wywarł ogólny negatywny wpływ na jego sytuację gospodarczą. Szereg czynników szkody, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, rentowność, sprzedaż, polityka inwestycyjna i zwrot z inwestycji, zostało poważnie zagrożonych.

(94)

W okresie analizowanym zapasy biodiesla wzrosły o około 200 %. Wzrost ten nastąpił w całym okresie analizowanym i odzwierciedlał w wyraźniejszy sposób wzrost wielkości produkcji przemysłu wspólnotowego w tym samym okresie. Jednakże stwierdzono, że z uwagi na brak możliwości składowania biodiesla przez okres przekraczający 6 miesięcy (okres składowania wynosi zazwyczaj zaledwie około trzech miesięcy), dane na temat zapasów mają ograniczoną przydatność przy ocenie sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego.

(95)

Rentowność objętych próbą producentów wspólnotowych ustalono wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego na rynku wspólnotowym jako odsetek obrotów tej sprzedaży. W okresie analizowanym rentowność objętych próbą producentów wspólnotowych zmniejszyła się z poziomu zysku wynoszącego 18,3 % w 2005 r. do 5,7 % w OD. Stanowi to spadek o 12,6 punktów procentowych w okresie analizowanym.

(96)

Poziom inwestycji w produkcję biodiesla dokonanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych wzrósł o 235 % między 2005 r. a 2006 r. Wzrost ten był powiązany z poszerzeniem mocy produkcyjnych w oczekiwaniu na wzrost popytu we Wspólnocie. W tym względzie należy odnotować, iż w większości przypadków inwestycje są planowane na co najmniej dwa lata przed osiągnięciem pełnej operacyjności przez zakład zajmujący się produkcją biodiesla. Wymienieni producenci ponosili nakłady inwestycyjne w 2007 r. i w OD na znacząco niższym poziomie. Okres ten zbiega się z napływem dumpingowego przywozu na rynek wspólnotowy.

(97)

Zwrot z inwestycji dokonywanych przez objętych próbą producentów przemysłu wspólnotowego, który wyraża ich zysk przed opodatkowaniem jako odsetek średniej początkowej i końcowej wartości księgowej netto aktywów użytych do produkcji biodiesla, spadł wraz ze zmniejszającą się rentownością. Rzeczywisty spadek był jednak o wiele poważniejszy, gdyż wynosił 91 punktów procentowych w okresie analizowanym. Uznano, że negatywna tendencja dotycząca zwrotu z inwestycji wyraźnie wskazuje na pogorszenie się sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego.

(98)

Tendencje w zakresie przepływów pieniężnych, które obrazują zdolność przemysłu do samofinansowania działalności, wykazały wzrost wynoszący 38 % w okresie analizowanym. Pomimo spadku rentowności w tym samym okresie, powyższy wskaźnik charakteryzował się pozytywnym rozwojem przede wszystkim z powodu wzrostu kosztów amortyzacji, które są uwzględniane w ustalaniu poziomu przepływów pieniężnych. Inną przyczyną było to, że podczas badanego okresu spadek zysków w ujęciu bezwzględnym nie był tak istotny jak spadek obrotów. Jednakże między 2006 r. a OD przepływy pieniężne zmniejszyły się o 15 %, wskazując na negatywną tendencję w ostatniej części okresu analizowanego, kiedy dumpingowy przywóz był wyraźnie obecny na rynku wspólnotowym.

(99)

Wzrostowi produkcji i płac towarzyszył wzrost zatrudnienia w przemyśle wspólnotowym o 178 % w okresie analizowanym. Należy odnotować, że przemysł biodiesla jest kapitałochłonny i nie wymaga istotnych zasobów siły roboczej do procesu produkcji.

(100)

Średnie płace obniżyły się o 6 % w okresie analizowanym. Można to wyjaśnić tym, że dodatkowa siła robocza zatrudniona przez przemysł wspólnotowy do zwiększenia produkcji pod koniec okresu analizowanego była mniej wykwalifikowana.

(101)

Wydajność zmniejszyła się o 11 % pomiędzy rokiem 2005 a OD.

(102)

Marginesy dumpingu dla producentów eksportujących w USA wskazano powyżej w sekcji poświęconej dumpingowi. W widoczny sposób przewyższają one poziom de minimis. Ponadto jeżeli uwzględni się wielkość i cenę przywozu po cenach dumpingowych, wpływu rzeczywistego marginesu dumpingu nie można uznać za nieistotny.

(103)

Analiza danych dotyczących rynku wspólnotowego wskazuje, że producenci wspólnotowi, inni niż objęci próbą oraz wymienieni w motywie (59), utracili znaczące udziały w rynku podczas okresu analizowanego w odniesieniu do sprzedaży produkowanego przez nich biodiesla na rynku wspólnotowym. Utrata udziałów tych producentów w rynku jest szacowana na ponad 20 punktów procentowych w okresie analizowanym.

(104)

Na podstawie informacji przedstawionych przez skarżącego okazało się, że wiele spośród tych przedsiębiorstw zaprzestało lub ograniczyło działalność związaną z biodieslem oraz nie było w stanie odpowiednio współpracować podczas dochodzenia.

(105)

Ponadto szereg przedsiębiorstw, które dostarczyły informacje w ramach kontroli wyrywkowej, wskazało, iż musiały zmniejszyć produkcję oraz zatrudnienie w związku z tanim przywozem z USA. Podobne opinie zostały przedstawione przez innych producentów, którzy byli gotowi rozpocząć produkcję, lecz musieli opóźnić wejście na rynek z powodu napływu taniego przywozu z USA, w szczególności podczas OD.

(106)

Powyższe dane odnoszące się do producentów nieobjętych próbą potwierdzają wnioski na temat szkody wyrządzonej objętym próbą producentom wspólnotowym.

(107)

W kontekście rosnącego popytu, dochodzenie wykazało, iż w okresie analizowanym sytuacja objętych próbą producentów wspólnotowych poprawiła się pod względem wskaźników ilościowych, takich jak produkcja (+ 150 %), moce produkcyjne (+ 174 %) oraz wielkość sprzedaży (+ 143 %). Objęci próbą producenci wspólnotowi powiększyli także udział w rynku z 25,3 % w 2005 r. do 29,8 % w OD, co oznacza niewielki wzrost o 4,5 punktu procentowego. Zatrudnienie i inwestycje również wzrosły w związku z rosnącym popytem na biodiesla na rynku wspólnotowym w tym okresie. Zważywszy jednak, że wielkość produkcji nie podążała za wzrostem rynkowym, wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło o 9 %, a wydajność zmniejszyła się o 11 % w okresie analizowanym.

(108)

Podstawowe wskaźniki powiązane z sytuacją finansową objętych próbą producentów wspólnotowych uległy pogorszeniu w okresie analizowanym. Rentowność obniżyła się z ok. 18 % w 2005 r. i 2006 r. do poziomu poniżej 6 % w OD. Pomimo zdolności do samofinansowania działalności, wynikającej zwłaszcza ze wzrostu przepływów pieniężnych, producenci wspólnotowi odnotowali drastyczny spadek stopy zwrotu z inwestycji (– 80 %) w OD.

(109)

W toku dochodzenia wykazano, że objęci próbą producenci wspólnotowi doświadczyli znaczącego wzrostu kosztów własnych między 2005 r. a 2007 r. (+ 36 %) oraz między 2005 r. i OD (+ 42 %), z powodu wzrostu cen surowca (głównie oleju rzepakowego i sojowego), który reprezentuje prawie 80 % całkowitych kosztów biodiesla. Wzrost kosztów nie mógł zostać w pełni przeniesiony na konsumentów w ramach rynku wspólnotowego.

(110)

W związku z powyższym, można uznać, że przemysłowi wspólnotowemu jako całości została wyrządzona znacząca szkoda, w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(111)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 i 7 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy przywóz po cenach dumpingowych pochodzący z USA wyrządził szkodę przemysłowi wspólnotowemu w takim stopniu, iż można ją sklasyfikować jako istotną. Oprócz przywozu po cenach dumpingowych zbadano również inne znane czynniki, które w tym samym czasie mogły działać na szkodę przemysłu wspólnotowego, aby sprawdzić, czy nie przypisano przywozowi po cenach dumpingowych ewentualnej szkody spowodowanej tymi innymi czynnikami.

(112)

W toku dochodzenia wykazano, iż podczas okresu analizowanego tani dumpingowy przywóz z USA znacząco wzrósł w kategoriach ilościowych, a mianowicie stukrotnie. Spowodowało to powiększenie jego udziału w rynku o 16,8 punktu procentowego, z 0,4 % w 2005 r. do 17,2 % w OD. Aby zobrazować znaczenie wpływu, jaki ten napływ dumpingowego przywozu z USA wywarł na Wspólnotę, należy podkreślić, że wzrost udziału w rynku o 16,8 punktu procentowego nastąpił w okresie 15 miesięcy.

(113)

W tym samym czasie, pomimo istotnego wzrostu konsumpcji, przemysł wspólnotowy był w stanie zdobyć, na swoimi podstawowym rynku, jedynie 4,5 punktu procentowego udziału w rynku w okresie analizowanym. Dochodzenie wskazało, iż stało się tak wyłącznie kosztem innych producentów wspólnotowych, którzy zaprzestali produkcji lub zmniejszyli produkcję w okresie analizowanym.

(114)

Średnie ceny dumpingowego przywozu wzrosły o 7 % między 2005 r. a OD, były jednak one znacznie niższe od cen przemysłu wspólnotowego w tym samym okresie. W związku z powyższym ceny dumpingowego przywozu znacząco podcinały ceny przemysłu wspólnotowego, a średni margines podcięcia cenowego podczas OD wyniósł 25 %.

(115)

Uważa się, że presja wywierana przez napływ taniego dumpingowego przywozu na rynek wspólnotowy uniemożliwiła przemysłowi wspólnotowemu ustalenie swych cen sprzedaży zgodnie z warunkami rynkowymi i rosnącymi kosztami. Istotnie w OD średnie ceny surowców wykorzystywanych przez przemysł wspólnotowy do produkcji biodiesla były wyższe o 25 % w porównaniu z 2006 r. Przemysł wspólnotowy był w stanie przenieść na swoich klientów jedynie wzrost cen wynoszący 4 %, podczas gdy całkowite koszty zwiększyły się o 20 % w tym samym okresie. Warto zauważyć, iż ceny głównych surowców stosowanych przez producentów z USA, zwłaszcza oleju sojowego, także znacząco wzrosły w tym samym okresie. Jednakże, jak wskazano w powyższym motywie (108), ten wzrost kosztów nie został odzwierciedlony w cenach dumpingowego przywozu.

(116)

Aby wykazać związek przyczynowy między napływem taniego dumpingowego przywozu z USA i szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu, porównano sytuację na rynku wspólnotowym w okresie od 2005 r. do 2006 r., kiedy dumpingowy przywóz jeszcze nie pojawił się, z sytuacją panującą na rynku od 2006 r. do OD, kiedy odnotowano napływ taniego dumpingowego przywozu.

(117)

W okresie od 2005 r. do 2006 r., kiedy na rynku wspólnotowym nie występował dumpingowy przywóz, konsumpcja wzrosła o około 1,8 mln ton. Wszyscy producenci we Wspólnocie mogli opracować swoje plany biznesowe w perspektywie szybko i prawidłowo rozwijającego się rynku. W omawianym okresie ceny wzrosły o 19 %, a przemysł wspólnotowy osiągnął zyski wynoszące 18,3 %. W 2007 r. i podczas OD sytuacja uległa drastycznej zmianie. Tani dumpingowy przywóz z USA zaczął napływać na rynek. Chociaż rynek powiększył się o 1,6 mln ton, większa cześć tego wzrostu (ponad 1 mln ton) przypadła w udziale dumpingowemu przywozowi z USA. Przemysł wspólnotowy zdobył jedynie niewielki udział w rynku, jego podstawowe koszty produkcji biodiesla znacznie wzrosły o około 25 %, podczas gdy jego średnie ceny sprzedaży zwiększyły się tylko o około 4 % w tym samym okresie. W związku z powyższym jego ogólna sytuacja gospodarcza i finansowa uległa pogorszeniu w OD, ponieważ zyski znacząco obniżyły się do poziomu wynoszącego poniżej 6 % od obrotów.

(118)

Na podstawie powyższych ustaleń, uznaje się tymczasowo, że tani dumpingowy przywóz z USA, który w sposób znaczący podciął ceny przemysłu wspólnotowego w OD i który również znacznie zwiększył swoją wielkość, odegrał decydującą rolę w wyrządzeniu przemysłowi wspólnotowemu istotnej szkody, co jest odzwierciedlone zwłaszcza w pogorszeniu jego sytuacji finansowej podczas OD.

(119)

Wielkość przywozu z krajów trzecich nie mogła być prawidłowo oceniona w toku dochodzenia z przyczyn podanych w powyższym motywie (68). Dlatego też dane w powyższej tabeli opracowane zostały na podstawie szacunków przedstawionych przez skarżącego.

(120)

Przywóz z krajów trzecich, których nie dotyczy niniejsze dochodzenie, wzrósł z około 30 000 ton w 2005 r. do 147 812 ton w OD. Spowodowało to nieznaczny wzrost udziału w rynku wynoszący 1,3 punktu procentowego w tym samym okresie. W związku z powyższym, na etapie tymczasowym stwierdzono, iż przywóz z innych krajów trzecich przyczynił się w bardzo niewielkim stopniu do szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu.

(121)

W kontekście znaczącego wzrostu popytu w okresie badanym i analizowanym, istotna szkoda wyrządzona przemysłowi wspólnotowemu w OD nie może być przypisana nieznacznemu spadkowi popytu (– 0,5 %) odnotowanemu na rynku wspólnotowym między 2007 r. a OD.

(122)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że ponowne wprowadzenie podatków energetycznych w Niemczech od biodiesla (15) miało negatywny wpływ na sytuację gospodarczą producentów wspólnotowych zaopatrujących to państwo członkowskie.

(123)

W toku dochodzenia wykazano, iż istotnie czyste biopaliwa stosowane w Niemczech korzystały z zachęty podatkowej od 1999 r., która został zmniejszona od dnia 1 sierpnia 2006 r. Jednakże w dniu 1 stycznia 2007 r. wprowadzono obowiązkowy wymóg dotyczący mieszania (16), w którym ustalono udział biodiesla na poziomie 4,4 % obliczony na podstawie zawartości energii benzyny i oleju napędowego wprowadzanych na rynek niemiecki do celów transportu. Podmioty, które nie przestrzegały tego wymogu musiały uiścić karę w wysokości 0,6 EUR za litr biodiesla, w odniesieniu do którego udział był za niski. Ten obowiązkowy wymóg dotyczący mieszania wydaje się w dużym stopniu wyrównywać rzekome straty ze sprzedaży oraz zmniejszone zachęty. Faktycznie w dochodzeniu wykazano, iż wielkość sprzedaży objętych próbą producentów wspólnotowych zaopatrujących rynek niemiecki wzrosła o 68 % między 2006 r. a OD.

(124)

Na podstawie powyższych ustaleń, uznano, iż decyzje podjęte przez władze publiczne we Wspólnocie nie naruszają związku przyczynowego między dumpingowym przywozem a istotną szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.

(125)

Jedna zainteresowana strona utrzymywała, że wiele przedsiębiorstw we Wspólnocie, zachęconych środkami publicznymi służącymi promowaniu produkcji biodiesla, podjęło decyzję o inwestowaniu w zwiększanie istniejących mocy produkcyjnych oraz w nowe zakłady. Strona ta twierdziła, iż wspólnotowe moce produkcyjne w zakresie biodiesla wynosiły 11,5 mln ton w OD. Utrzymywała ona również, że skoro rozwój konsumpcji nie spełnił oczekiwań, znaczna część mocy produkcyjnych pozostała niewykorzystana, a stan ten utrzymałby się nawet, gdyby nie nastąpił napływ przywozu z USA. W konsekwencji względne stałe koszty wywarły negatywny wpływ na rentowność, a także na zwrot z inwestycji i przepływy pieniężne producentów wspólnotowych.

(126)

W tym kontekście należy odnotować, że dochodzenie skupiło się na sytuacji producentów wspólnotowych. Nawet jeżeli faktem jest, że moce produkcyjne przemysłu wspólnotowego wzrosły (+ 189 %) stosunkowo bardziej niż popyt (+ 106 %), warto zauważyć, iż podstawowe czynniki kosztu w produkcji biodiesla to koszty zmienne. Istotnie jak wskazano w powyższym motywie (108) surowce do produkcji biodiesla reprezentują 80 % całkowitych kosztów. Dalsze badanie skargi wskazało, iż udział stałych kosztów w produkcji i sprzedaży biodiesla reprezentuje jedynie 6 % kosztów ogólnych. W związku z powyższym jakikolwiek rzekomy wpływ wzrostu kosztów stałych, wynikającego z niewykorzystanych mocy produkcyjnych, nie może stanowić wyjaśnienia dla znacznego pogorszenia sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego w OD.

(127)

Ponadto warto podkreślić, że jak wskazano w powyższej tabeli 4, stopa wykorzystania mocy produkcyjnych producentów wspólnotowych objętych próbą wynosiła 80 % w OD. Dlatego też rzekoma nadwyżka mocy we Wspólnocie nie została potwierdzona w przypadku objętych próbą producentów wspólnotowych.

(128)

Na podstawie powyższych ustaleń stwierdzono, że jakikolwiek negatywny wpływ niewykorzystanych mocy produkcyjnych na przemysł wspólnotowy nie mógł naruszyć związku przyczynowego między dumpingowym przywozem a szkodą wyrządzoną przemysłowi wspólnotowemu.

(129)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że rosnący popyt na rzepak i olej rzepakowy doprowadziły do wysokich cen surowców we Wspólnocie. Fakt, że producenci wspólnotowi wykorzystują olej rzepakowy jako podstawowy surowiec stanowiłby wyjaśnienie tego, iż ucierpieli oni w większym stopniu niż inni producenci stosujący inne oleje roślinne takie jak olej sojowy lub palmowy do produkcji biodiesla.

(130)

Po pierwsze należy zauważyć, że w toku dochodzenia wykazano, iż objęci próbą producenci wspólnotowi nie wykorzystywali do produkcji biodiesla jedynie oleju rzepakowego, lecz również inne oleje roślinne (sojowy, palmowy, słonecznikowy), a czasami nawet tłuszcze zwierzęce.

(131)

Ponadto w powyższym motywie (108) potwierdzono, że przemysł wspólnotowy musiał sprostać istotnemu wzrostowi kosztów surowców w całym okresie analizowanym. Niemniej jednak rozwój ten musi być postrzegany w kontekście ogólnego międzynarodowego wzrostu cen produktów rolnych, a także należy zauważyć, że wzrost cen oleju sojowego (podstawowy surowiec stosowany przez producentów w kraju, którego dotyczy postępowanie) był znacznie wyższy w tym samym okresie. Tym samym wzrost cen surowców dotyczył wszystkich rodzajów biodiesla.

(132)

W ramach rynku, na którym panuje rzeczywista konkurencja, należy spodziewać się, że producenci są w stanie sprostać wzrostowi kosztów i przenieść go na rynek. Jednakże w toku dochodzenia wykazano, że presja wywierana przez napływ taniego dumpingowego przywozu na rynek wspólnotowy uniemożliwiła przemysłowi wspólnotowemu ustalenie swych cen sprzedaży zgodnie z warunkami rynkowymi i rosnącymi kosztami. Jak wspomniano, również podstawowy surowiec stosowany przez producentów w USA, mianowicie olej sojowy, odnotował znaczący wzrost cen w okresie analizowanym. Tymczasem wzrost kosztów w USA nie został odzwierciedlony w cenach dumpingowego przywozu na rynku wspólnotowym.

(133)

Na tle tych informacji kwestia wzrostu cen surowców nie może zakłócać związku przyczynowego między dumpingowym przywozem a szkodą poniesioną przez przemysł wspólnotowy.

(134)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, iż z uwagi na silne powiązania między cenami mineralnego oleju napędowego i cenami biodiesla, wzrost cen biodiesla, który był większy od wzrostu cen mineralnego oleju napędowego, zwłaszcza w Niemczech, mógł spowodować spadek sprzedaży producentów zaopatrujących rynek tego państwa członkowskiego.

(135)

Po pierwsze należy zauważyć, że wymieniona strona nie przedstawiła żadnych informacji uzasadniających jej wniosek. Ponadto w przeciwieństwie do jej twierdzeń, w toku dochodzenia wykazano, iż przemysł wspólnotowy zwiększył swoją sprzedaż i udział w rynku w okresie analizowanym. Co więcej, zważywszy, że ceny ropy naftowej są ustalane na poziomie międzynarodowym, sprzedaż produktu objętego postępowaniem powinna znaleźć się w takiej samej sytuacji, co sprzedaż biodiesla produkowanego we Wspólnocie.

(136)

W związku z powyższym wspomniany argument został odrzucony.

(137)

Jedna zainteresowana strona stwierdziła, że lokalizacja producenta biodiesla jest ważnym czynnikiem pod względem konkurencyjności i wymieniła Niemcy jako przykład wskazujący, że producenci biodiesla oddaleni od morza ponosili wysokie koszty transportu, ponieważ wszyscy istotni klienci, zwłaszcza rafinerie i zakłady przeprowadzające mieszanie, są zlokalizowani na wybrzeżu.

(138)

W toku dochodzenia wykazano, że wyłącznie niewielka liczba producentów przemysłu wspólnotowego była zlokalizowana w miejscach oddalonych od morza. Ponadto w przypadku niektórych producentów ustalono, że rafinerie również były zlokalizowane na obszarach śródlądowych niedaleko od tych producentów. W odniesieniu do innych producentów, w toku dochodzenia wykazano, że niekorzystna sytuacja producentów biodiesla oddalonych od morza związana z dużą odległością dzielącą ich od klientów (podmiotów zajmujących się mieszaniem, rafinerii) została zrównoważona przez bliskość rozdrabniarek lub dostawców surowca.

(139)

Na podstawie powyższych ustaleń argument wskazujący, że śródlądowa lokalizacja zakładów wyrządzała szkodę przemysłowi wspólnotowemu, został odrzucony.

(140)

Należy zauważyć, iż wpływ przywozu z USA dokonywanego przez trzy przedsiębiorstwa określone w motywie (59) został uwzględniony w analizie skutków dumpingowego przywozu z USA, którą przedstawiono w powyższych motywach 6.2 do (117). W odniesieniu do sprzedaży wyprodukowanego przez nich biodiesla, podczas dochodzenia nie wykazano różnic w praktyce ustalania cen lub zachowaniu w porównaniu z objętymi próbą producentami wspólnotowymi, zwłaszcza w OD.

(141)

Powyższa analiza wskazała, że wystąpił istotny wzrost wielkości i udziału w rynku taniego dumpingowego przywozu pochodzącego z USA między 2005 r. a OD. Jednocześnie ustalono, że przywóz ten znacząco podcinał cenę przemysłu wspólnotowego w OD.

(142)

Różne ustalenia wynikające z dochodzenia i przeprowadzonej analizy, za okres od 2005 r. do 2006 r. w porównaniu z okresem od 2007 r. do OD, wskazały, iż istniał wyraźny związek w czasie między napływem taniego przywozu z USA a znacznym pogorszeniem sytuacji gospodarczej przemysłu wspólnotowego, w szczególności w OD.

(143)

Na podstawie powyższej analizy, która we właściwy sposób wyodrębniła i oddzieliła skutki wszystkich znanych czynników mających wpływ na sytuację przemysłu wspólnotowego od szkodliwych skutków dumpingowego przywozu, stwierdza się tymczasowo, że dumpingowy przywóz z USA wyrządził istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(144)

Zgodnie z art. 21 rozporządzenia podstawowego Komisja sprawdziła, czy pomimo sformułowania wniosku o dumpingu wyrządzającym szkodę istnieją jakiekolwiek istotne powody, aby stwierdzić, że wprowadzenie odpowiednich środków w tym konkretnym przypadku nie leży w interesie Wspólnoty. Interes Wspólnoty określono na podstawie oceny wszystkich zaangażowanych interesów, włącznie z interesem przemysłu wspólnotowego, importerów, dostawców surowców oraz użytkowników produktu objętego postępowaniem.

(145)

Jak wspomniano powyżej, przemysł wspólnotowy poniósł istotną szkodę spowodowaną dumpingowym przywozem pochodzącym z USA. Niewprowadzanie środków najprawdopodobniej doprowadziłoby do kontynuacji negatywnych tendencji w zakresie sytuacji finansowej przemysłu wspólnotowego. Jego sytuacja została szczególnie dotknięta spadkiem rentowności o 12,6 punktów procentowych miedzy 2005 r. a OD spowodowanym niewystarczającym wzrostem cen. Mając na uwadze negatywny trend rentowności, prawdopodobne jest, że sytuacja finansowa przemysłu wspólnotowego ulegnie dalszemu pogorszeniu w przypadku braku jakichkolwiek środków. To prowadziłoby ostatecznie do cięć w produkcji i kolejnych zamknięć zakładów produkcyjnych, co stanowiłoby zagrożenie dla miejsc pracy i inwestycji we Wspólnocie.

(146)

Uważa się, że wprowadzenie środków przyczyni się do przywrócenia uczciwej konkurencji na rynku. Należy zauważyć, że negatywny trend rentowności przemysłu wspólnotowego jest spowodowany trudnościami w konkurowaniu z tanim dumpingowym przywozem pochodzącym z USA. Wprowadzenie środków antydumpingowych umożliwi przemysłowi wspólnotowemu utrzymanie rentowności na poziomie koniecznym dla tego kapitałochłonnego przemysłu.

(147)

Podsumowując, należy oczekiwać, że dzięki wprowadzeniu środków przemysł wspólnotowy uzyska możliwość poprawy sytuacji po wyrządzającym szkodę dumpingu, stwierdzonym w niniejszym dochodzeniu.

(148)

Po wszczęciu postępowania skontaktowano się z około 25 niepowiązanymi importerami/przedsiębiorstwami handlowymi we Wspólnocie. Strony te nie współpracowały jednak w postępowaniu.

(149)

W takich okolicznościach na etapie tymczasowym nie było możliwe dokładne ocenienie ewentualnego wpływu środków na importerów.

(150)

Po wszczęciu postępowania skontaktowano się ze wszystkimi znanymi przedsiębiorstwami, wykorzystującymi produkt objęty postępowaniem, zajmującymi się produkcją i dystrybucją mineralnego oleju napędowego, a także prowadzącymi obowiązkowe mieszanie mineralnego oleju napędowego z biodieslem oraz przesłano do nich kwestionariusze.

(151)

Tylko jedno przedsiębiorstwo wykorzystujące produkt objęty postępowaniem zgodziło się współpracować. Użytkownik ten przedłożył odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu, w których stwierdził, że popiera powstrzymanie napływu taniego przywozu z USA, ponieważ zakłóca on konkurencję we Wspólnocie, co z kolei wyrządza szkodę przedsiębiorstwom zajmującym się wytwarzaniem i sprzedażą oleju napędowego, ponieważ niektórzy konkurenci kupujący ten tani produkt zyskują nieuczciwą przewagę konkurencyjną w porównaniu do tych podmiotów, które powstrzymują się od takiego działania. Stwierdził on również, że środki pozwoliłyby na ponowne uruchomienie zakładów produkcji estrów (szczególnie w Niemczech) lub pozwolą na dalszą realizację projektów tworzenia nowych zakładów estryfikacji we Wspólnocie. Zważywszy, że europejskie estry są tradycyjnie wytwarzane z rzepaku (surowiec lepszej jakości niż nasiona owoców drzewa palmowego lub soja, stosowane do produkcji B99), wzrost liczby producentów w Europie oznaczałby więcej produktów o lepszej jakości i doprowadziłby do spadku cen estrów, co z kolei przyniosłoby korzyść końcowym konsumentom.

(152)

Jedno stowarzyszenie użytkowników reprezentujące interesy przewoźników w jednym z państw członkowskich stwierdziło, iż wprowadzenie środków niekorzystnie wpłynie na działalność jego członków. Utrzymywało ono, że olej napędowy stanowi 20–25 % kosztów sektora transportowego oraz, że mając na uwadze niską rentowność tego sektora (0–5 %), cena oleju napędowego jest czynnikiem decydującym o przetrwaniu tysięcy przedsiębiorstw. Argumenty te nie mogły jednak zostać zweryfikowane, ponieważ nie otrzymano żadnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu dla użytkowników od poszczególnych członków tego stowarzyszenia.

(153)

W takiej sytuacji stwierdzono, na etapie tymczasowym, że zgodnie z przedstawionymi informacjami wpływ środków antydumpingowych byłby zróżnicowany, a zatem nie można wyraźnie stwierdzić, że, w świetle istotnych powodów, niewprowadzanie środków leży w interesie użytkowników.

(154)

Sześciu dostawców udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Czterech z nich poparło wprowadzenie środków antydumpingowych twierdząc, że brak takich środków może w długim okresie zagrozić istnieniu przemysłu wspólnotowego. W przypadku takiego rozwoju wypadków miałoby to wyraźny negatywny wpływ na ich sytuację.

(155)

Dwóch pozostałych dostawców, którzy byli powiązani z producentami eksportującymi biodiesla w USA, stwierdziło, iż ewentualne środki nie wywrą istotnego wpływu, ponieważ spowodują przesunięcie przepływów handlowych (na przywóz z krajów nieobjętych środkami).

(156)

W związku z powyższym można uznać, że wprowadzenie środków wywrze ogólny pozytywny wpływ na sytuację dostawców surowców.

(157)

Jedna zainteresowana strona zarzuciła niespójność niniejszego postępowania z międzynarodowymi i wspólnotowymi decyzjami promującymi produkcję i sprzedaż biopaliw w związku z ochroną środowiska i zmniejszeniem zależności od paliw mineralnych.

(158)

W tym zakresie należy odnotować, że art. 21 rozporządzenia podstawowego wymaga, by w szczególności uwzględnić potrzebę usunięcia wpływu szkodliwego dumpingu zniekształcającego handel oraz przywrócenia rzeczywistej konkurencji. W takim kontekście ogólne rozważania dotyczące ochrony środowiska i dostaw mineralnego oleju napędowego nie mogą zostać uwzględnione w analizie, a jednocześnie nie mogą uzasadniać nieuczciwych praktyk handlowych.

(159)

W odniesieniu do rynku wspólnotowego, jeśli zostaną wprowadzone środki antydumpingowe, producenci eksportujący z USA, których dotyczy postępowanie, mający silną pozycję rynkową, będą prawdopodobnie nadal prowadzić sprzedaż swoich produktów, chociaż już po cenach niedumpingowych. Prawdopodobne również jest, że wciąż istnieć będzie wystarczająca liczba znaczących konkurentów na rynku wspólnotowym, zwłaszcza producentów wspólnotowych, którzy tymczasowo wstrzymali produkcję lub nie byli w stanie jej rozpocząć z powodu dumpingowego przywozu. W tym kontekście należy wskazać, że na początku okresu analizowanego, sprzedaż producentów wspólnotowych, którzy nie byli reprezentowani w niniejszym dochodzeniu, stanowiła przynajmniej 30 % rynku wspólnotowego, a udział ten drastycznie zmniejszył się z uwagi na napływ dumpingowego przywozu z USA. Dlatego też prawdopodobnie użytkownicy będą nadal mieli wybór spośród różnych dostawców biodiesla. Gdyby jednak nie zostały wprowadzone żadne środki, przyszłość przemysłu wspólnotowego byłaby zagrożona. Jego zniknięcie z rynku przyczyni się zaś do znaczącego obniżenia poziomu konkurencji na rynku wspólnotowym.

(160)

Wprowadzenie środków na przywóz biodiesla pochodzącego z USA w oczywisty sposób leżałoby w interesie przemysłu wspólnotowego. Pozwoli ono przemysłowi wspólnotowemu rozwijać się i w pełni poprawić swoją sytuację po szkodzie wyrządzonej przez dumpingowy przywóz. Jeżeli jednak nie zostałyby wprowadzone żadne środki, prawdopodobne jest, że sytuacja gospodarcza przemysłu wspólnotowego wciąż pogarszałaby się, a kolejne podmioty gospodarcze zakończyłyby prowadzenie działalności. Ponadto, o ile nie można było przedstawić jednoznacznych wniosków w odniesieniu do użytkowników i importerów, stwierdzono, że wprowadzenie środków leży w interesie dostawców surowców.

(161)

Uwzględniwszy powyższe, tymczasowo stwierdza się, że nie istnieją istotne powody dotyczące interesu Wspólnoty przemawiające przeciwko nałożeniu ceł antydumpingowych w obecnym przypadku.

(162)

Biorąc pod uwagę wnioski dotyczące dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Wspólnoty, należy wprowadzić tymczasowe środki antydumpingowe, aby zapobiec dalszemu wyrządzaniu szkody przemysłowi wspólnotowemu przez przywóz dumpingowy.

(163)

Poziom jakichkolwiek środków antydumpingowych powinien być wystarczający do usunięcia szkody wyrządzonej przemysłowi wspólnotowemu przez przywóz po cenach dumpingowych, nie przekraczając jednak ustalonych marginesów dumpingu. Obliczając konieczną do usunięcia skutków szkodliwego dumpingu kwotę cła uznano, że wszelkie środki powinny umożliwić przemysłowi wspólnotowemu uzyskanie zysku przed opodatkowaniem w wysokości, jaką mógłby uzyskać w normalnych warunkach konkurencji, tzn. przy braku przywozu po cenach dumpingowych.

(164)

W tym celu marżę zysku wynoszącą 15 % od obrotów uznano za właściwy poziom, który mógłby zostać osiągnięty przez przemysł wspólnotowy przy braku szkodliwego dumpingu, obliczony na podstawie wyników przemysłu wspólnotowego w pierwszej części okresu badanego (lata 2004–2006) i uważany za odpowiedni dla zagwarantowania w dłuższej perspektywie nowopowstałemu przemysłowi inwestycji w czynniki produkcji.

(165)

Niezbędną podwyżkę cen ustalono następnie na podstawie porównania średniej ważonej ceny importowej, ustalonej dla obliczeń podcięcia cenowego, z niewyrządzajacą szkody ceną produktu podobnego sprzedawanego przez przemysł wspólnotowy na rynku wspólnotowym. Cena niewyrządzająca szkody ustalona została przez skorygowanie cen sprzedaży stosowanych przez objętych próbą producentów wspólnotowych o rzeczywiste zyski/straty odnotowane w OD oraz przez dodanie wymienionej powyżej marży zysku. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone w postaci odsetka całkowitej wartości importowej CIF.

(166)

W związku z powyższym uznaje się, że zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia podstawowego należy nałożyć tymczasowe cła antydumpingowe na przywóz pochodzący z USA na poziomie niższych marginesów dumpingu i szkody, zgodnie z zasadą niższego cła.

(167)

W ramach równoległego postępowania AS nakłada się jednak również cła wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z USA. Subsydia stwierdzone w toku tego równoległego postępowania nie są subsydiami wywozowymi, a co za tym idzie uznano, że nie miały wpływu na cenę eksportową i odpowiedni margines dumpingu. Dlatego też w świetle faktu, że zbadany przywóz dotyczy obydwu postępowań, cła antydumpingowe można nałożyć razem z cłami wyrównawczymi w takim zakresie, by oba cła w sumie nie przekraczały marginesu usunięcia szkody.

(168)

W związku z powyższym, stawki cła antydumpingowego zostały ustalone poprzez porównanie marginesów usunięcia szkody, marginesów dumpingu oraz stawek cła wyrównawczego. Wysokości proponowanego cła antydumpingowego są zatem następujące:

(169)

Zważywszy na to, że cło antydumpingowe będzie miało zastosowanie do mieszanek zawierających wagowo ponad 20 % biodiesla, w stosunku do ich zawartości biodiesla, uznano za właściwe, w celu skutecznego wdrożenia środków przez organy celne państw członkowskich, by określić cła jako stałe kwoty na podstawie zawartości biodiesla.

(170)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego określone w niniejszym rozporządzeniu zostały określone na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną podczas dochodzenia, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Wspomniane stawki celne (w odróżnieniu od ogólnokrajowego cła stosowanego do „wszystkich innych przedsiębiorstw”) mają wyłącznie zastosowanie do przywozu produktów pochodzących z kraju, którego dotyczy postępowanie, i wyprodukowanych przez dane przedsiębiorstwa, tj. przez konkretne wymienione podmioty prawne. Przywożone produkty wytworzone przez inne przedsiębiorstwa, których nazwa i adres nie zostały wymienione w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, łącznie z podmiotami powiązanymi z przedsiębiorstwami konkretnie wymienionymi, nie mogą korzystać z tych stawek i do ich produktów stosowane są stawki dla „wszystkich innych przedsiębiorstw”.

(171)

Powyższe tymczasowe ustalenia zostaną ujawnione wszystkim zainteresowanym stronom, którym zapewniona zostanie możliwość przedstawienia swojego stanowiska na piśmie oraz możliwość złożenia wniosku o przesłuchanie. Ich uwagi zostaną przeanalizowane oraz, o ile będą uzasadnione, zostaną wzięte pod uwagę przed dokonaniem jakichkolwiek ostatecznych ustaleń. Dla celów sformułowania ostatecznych wniosków może zaistnieć konieczność ponownego rozpatrzenia tymczasowych ustaleń,

12.3.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 67/50

(1)

Dnia 13 czerwca 2008 r. Komisja ogłosiła w zawiadomieniu („zawiadomienie o wszczęciu”) opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2) wszczęcie postępowania antysubsydyjnego („dochodzenie AS” lub „dochodzenie”) w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty biodiesla pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („USA” lub „kraj, którego dotyczy postępowanie”).

(2)

W tym samym dniu Komisja ogłosiła w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (3) wszczęcie postępowania antydumpingowego w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty biodiesla pochodzącego z USA oraz wszczęła odrębne dochodzenie („postępowanie AD”).

(3)

Dochodzenie AS zostało wszczęte po złożeniu skargi w dniu 29 kwietnia 2008 r. przez Europejską Radę Biodiesla („skarżący”) w imieniu producentów reprezentujących większą część, w tym przypadku ponad 25 %, łącznej wspólnotowej produkcji biodiesla. Wspomniana skarga zawierała dowody prima facie wskazujące na subsydiowanie wymienionego produktu i wynikającą z niego istotną szkodę, które uznano za wystarczające do wszczęcia dochodzenia AS.

(4)

Przed wszczęciem postępowania, zgodnie z art. 10 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, Komisja powiadomiła rząd USA o otrzymaniu odpowiednio udokumentowanej skargi zawierającej zarzut, iż subsydiowany przywóz biodiesla pochodzącego z USA wyrządził istotną szkodę przemysłowi wspólnotowemu. Rząd USA został zaproszony do konsultacji mającej na celu wyjaśnienie sytuacji w świetle informacji zawartych w skardze i osiągnięcia satysfakcjonującego obydwie strony rozwiązania. Rząd USA przyjął to zaproszenie i konsultacje odbyły się w dniu 2 czerwca 2008 r. W wyniku rozmów nie osiągnięto wspólnie uzgodnionego rozwiązania. Uwzględniono jednak uwagi przedłożone przez władze USA wskazujące, że w przypadku niektórych programów stanowych, o których mowa w skardze, nie wynika jasno z przedstawionych informacji, iż producenci/eksporterzy biodiesla w USA uzyskali korzyści stanowiące podstawę środków wyrównawczych. Po zbadaniu dostępnych informacji, podjęto decyzję o wyłączeniu następujących programów stanowych z zakresu dochodzenia, mimo iż zostały one wymienione w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania: dotacja na rzecz energii odnawialnych stanu Floryda, program badań i rozwoju w dziedzinie nowych technologii stanu Teksas, program wolności energetycznej stanu Waszyngton (druga część), fundusz rozwoju badań i paliw alternatywnych stanu Alabama, ulga podatkowa na wyposażenie do sprzedaży biodiesla w stanie Dakota Północna oraz system pożyczek na pojazdy napędzane paliwem alternatywnym oraz infrastrukturę tankowania w stanie Nebraska.

(5)

Komisja oficjalnie zawiadomiła producentów/eksporterów w USA, importerów, dostawców, użytkowników i zainteresowane stowarzyszenia, władze USA, wnoszących skargę producentów wspólnotowych oraz innych zainteresowanych producentów wspólnotowych, o wszczęciu postępowania. Zainteresowanym stronom dano możliwość przedstawienia uwag na piśmie oraz zgłoszenia wniosku o przesłuchanie w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Wszystkie strony, które wystąpiły z wnioskiem o przesłuchanie oraz wykazały szczególne powody, dla których powinny zostać wysłuchane, uzyskały taką możliwość.

(6)

Ze względu na dużą liczbę eksporterów/producentów w USA w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania przewidziano kontrole wyrywkowe w celu stwierdzenia subsydiowania, zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego.

(7)

Aby Komisja mogła ustalić, czy potrzebne są kontrole wyrywkowe, i w razie potrzeby dokonać doboru próby, eksporterów/producentów w USA wezwano do zgłoszenia się w ciągu 15 dni od daty wszczęcia dochodzenia oraz do podania podstawowych informacji dotyczących wielkości sprzedaży eksportowej i krajowej, dokładnego opisania ich działalności w zakresie produkcji, mieszania i handlu biodieslem oraz podania nazw i zakresu działalności wszystkich przedsiębiorstw z nimi powiązanych uczestniczących w produkcji i mieszaniu produktu objętego postępowaniem oraz handlu nim w okresie od 1 kwietnia 2007 r. do 31 marca 2008 r. („OD”), jak określono w motywie (17) poniżej.

(8)

Ponad 50 przedsiębiorstw zgłosiło się w ramach procedury kontroli wyrywkowej i przedłożyło wymagane informacje w okresie 15 dni. Przedsiębiorstwa te reprezentowały ponad 80 % łącznego przywozu biodiesla z USA do Wspólnoty.

(9)

Zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. b) rozporządzenia podstawowego, doboru próby dokonano na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Wspólnoty produktu objętego postępowaniem, jaką można było rozsądnie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 27 ust. 2 rozporządzenia podstawowego przeprowadzono konsultacje w sprawie proponowanej próby z przedsiębiorstwami, które złożyły wniosek o włączenie do próby, zawodowym zrzeszeniem producentów biodiesla w Stanach Zjednoczonych Ameryki (Krajowa Rada Biodiesla) oraz rządem USA. Kierując się uwagami otrzymanymi od zainteresowanych stron, próbę utworzono pierwotnie na podstawie siedmiu przedsiębiorstw. Jednakże na etapie tymczasowym zdecydowano, że jedno z przedsiębiorstw, wybranych pierwotnie do próby, powinno zostać wyłączone, aby zapewnić podobieństwo z próbą wybraną w ramach postępowania AD dotyczącego przywozu biodiesla z USA. Należy zauważyć, że wymienione przedsiębiorstwo zajmowało się jedynie handlem biodieslem, w przeciwieństwie do innych przedsiębiorstw, które prowadziły również produkcję. Niemniej jednak przedsiębiorstwo to będzie objęte indywidualnym badaniem zgodnie z art. 27 ust. 3 rozporządzenia podstawowego i zostanie dla niego ustalone specjalne cło antysubsydyjne. Sześć przedsiębiorstw objętych próbą reprezentowało 50 % łącznej wielkości wywozu z USA podczas OD zgodnie z danymi statystycznymi USA na temat wywozu oraz 73 % przywozu biodiesla z przedsiębiorstw, które zgłosiły się, jak wyjaśniono w motywie (8).

(10)

Dziesięć współpracujących przedsiębiorstw niewłączonych do próby złożyło wniosek o obliczenie indywidualnych marginesów w celu zastosowania art. 27 ust. 3 i 15 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Kwestionariusze przesłano do zainteresowanych przedsiębiorstw. Tylko jedno przedsiębiorstwo udzieliło odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w wyznaczonym terminie. W późniejszym okresie wniosek ten został wycofany.

(11)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do producentów wspólnotowych próbę dobrano po konsultacji ze skarżącym na podstawie największej reprezentacyjnej wielkości produkcji i sprzedaży we Wspólnocie, jak wskazano w poniższym motywie (164). Taki dobór zapewnił również pewną reprezentatywność w kategoriach lokalizacji geograficznej producentów we Wspólnocie. W rezultacie jedenastu producentów wspólnotowych zostało objętych próbą. Komisja przesłała kwestionariusze do wymienionych wyżej przedsiębiorstw. Jeden producent, który miał być pierwotnie objęty próbą, musiał zostać wykluczony, ponieważ nie udzielił przydatnych odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. W związku z powyższym w wyznaczonym terminie otrzymano dziesięć pełnych odpowiedzi od pozostałych przedsiębiorstw. Tych dziesięciu producentów objętych próbą uznano za reprezentatywnych dla ogólnej grupy producentów we Wspólnocie.

(12)

Komisja rozesłała kwestionariusze do wszystkich zainteresowanych stron oraz do wszystkich innych przedsiębiorstw, które zgłosiły się w terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania. Kwestionariusze przesłano do władz USA, siedmiu przedsiębiorstw wybranych pierwotnie do próby przedsiębiorstw z USA, dziesięciu przedsiębiorstw wskazanych w motywie (10), 11 objętych próbą producentów wspólnotowych, 18 użytkowników oraz 90 dostawców surowców.

(13)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od władz USA, siedmiu przedsiębiorstw wybranych pierwotnie do próby przedsiębiorstw z USA, a także od jednego przedsiębiorstwa, o którym mowa w powyższym motywie (10), wnioskującego o indywidualne badanie oraz od dziesięciu objętych próbą producentów wspólnotowych, jednego użytkownika i sześciu dostawców surowców.

(14)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do wstępnego określenia subsydium, wynikającej z niego szkody oraz określenia interesu Wspólnoty.

(15)

Wizyty weryfikacyjne odbyły się w siedzibach następujących władz USA:

(16)

Wizyty weryfikacyjne przeprowadzono także na terenie następujących przedsiębiorstw:

(17)

Dochodzenie dotyczące subsydiowania i powstałej szkody objęło okres od dnia 1 kwietnia 2007 r. do dnia 31 marca 2008 r. („okres objęty dochodzeniem” lub „OD”). Analiza tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęła okres od stycznia 2004 r. do końca OD („okres badany”).

(18)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania produktem, którego dotyczy zarzut subsydiowania, są monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym (powszechnie nazywane „biodieslem”) w formie czystej lub w postaci mieszanki, przeważnie, ale nie wyłącznie stosowane w charakterze paliwa ze źródeł odnawialnych pochodzące ze Stanów Zjednoczonych Ameryki („produkt objęty postępowaniem”), zgłaszane zwykle w ramach kodów CN 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex 2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91 i ex 1518 00 99.

(19)

Zgodnie z pkt 40A lit. d) tytułu 26 prawa podatkowego USA (US Internal Revenue Code (4) - US. CODE) termin biodiesel jest zdefiniowany jako monoalkilowe estry długiego łańcucha kwasów tłuszczowych pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego, które spełniają - a) wymogi rejestracji dotyczące paliw i dodatków do paliw ustalone przez Agencję Ochrony Środowiska w sekcji 211 prawa o czystym powietrzu (Clean Air Act) (42 U.S.C 7545) oraz b) wymogi Amerykańskiego Stowarzyszenia ds. Badań i Materiałów D6751 (American Society of Testing and Materials).

(20)

Na podstawie ogólnie dostępnych i rynkowych informacji (5) wszystkie rodzaje biodiesla oraz mieszanki biodiesla (mieszanka biodiesla z mineralnym olejem napędowym, jak wskazano w poniższym motywie (21)) produkowane i sprzedawane w USA, są uznane za paliwo biodiesel oraz stanowią część pakietu legislacyjnego dotyczącego efektywności energetycznej, odnawialnych źródeł energii i alternatywnych paliw.

(21)

W toku dochodzenia wykazano, że biodiesel produkowany w USA jest to przede wszystkim „ester metylowego kwasu tłuszczowego” (FAME) pochodzący z dużej grupy olejów roślinnych, które służą jako surowiec dla biodiesla (6) Termin „ester” odnosi się do transestryfikacji olejów roślinnych, zwłaszcza mieszania oleju z alkoholem. Termin „metyl” odnosi się do metanolu – najpowszechniej wykorzystywanego alkoholu w tym procesie, mimo, iż etanol może również być stosowany w procesie produkcji prowadzącym do powstania „estrów etylowego kwasu tłuszczowego”. Transestryfikacja jest stosunkowo prostym procesem chemicznym, lecz wymaga przestrzegania najwyższych przemysłowych standardów, aby uzyskać wysokiej jakości biodiesla.

(22)

W toku dochodzenia potwierdzono, że biodiesel produkowany w USA jest zazwyczaj mieszany przez producentów z mineralnym olejem napędowym w celu wytworzenia różnych mieszanek (zwanych w omawianym przypadku mieszankami lub mieszaninami biodiesla), które są następnie sprzedawane na rynku różnym klientom. Wykazano również, że biodiesel był sprzedawany w czystej formie niezależnym przedsiębiorstwom, które kupowały go lub dokonywały przywozu tego produktu celem zmieszania z mineralnym olejem napędowym. Mieszanie biodiesla z mineralnym olejem napędowym jest stosunkowo prostą operacją, która może być przeprowadzona na przykład poprzez wymieszanie w zbiorniku w punkcie wytwarzania przed napełnieniem samochodu cysterny lub poprzez mieszanie rozbryzgowe w samochodzie cysternie i dodanie odpowiedniej ilości biodiesla oraz mineralnego oleju napędowego, a także poprzez jednoczesne mieszanie na bieżąco obu tych składników w czasie napełniania samochodu cysterny.

(23)

Aby wyraźnie określić różne rodzaje mieszanek lub mieszanin biodiesla stosowany jest międzynarodowy system zwany czynnikiem „B”, który wskazuje dokładną ilość biodiesla w mieszance: przykładowo, mieszanka zawierająca „X” % biodiesla będzie oznaczona B„X”, podczas gdy czysty biodiesel określany jest jako B100, tj. 100 % biodiesel. W USA często spotykane i sprzedawane na rynku są mieszanki 99 % (7) biodiesla z 1 % mineralnego oleju napędowego (B99). W przeciwieństwie do mineralnego oleju napędowego, czysty biodiesel powinien być wykorzystany stosunkowo szybko i nie może być składowany więcej niż trzy lub cztery miesiące, gdyż utlenia się i jest nieodpowiedni do celów konsumpcji. Mieszanie biodiesla z mineralnym olejem napędowym umożliwia dłuższe utrzymanie paliwa w niezmienionym stanie. Jednoprocentowy udział mineralnego oleju napędowego w B99 jest wystarczająco toksyczny, by opóźnić rozwój pleśni w biodieslu.

(24)

Podczas dochodzenia wykazano, że biodiesel i wysokoprocentowe mieszanki biodiesla (8) są zazwyczaj przeznaczone na sprzedaż na rynku USA w celu dalszego mieszania, natomiast niskoprocentowe mieszanki biodiesla (9) są głównie sprzedawane do konsumpcji na rynku USA. W związku z tym istnieje różnica między rynkiem wysokoprocentowych mieszanek i rynkiem niskoprocentowych mieszanek w USA.

(25)

Skarga zawierała dowody prima facie na to, że biodiesel i niektóre mieszanki wyprodukowane i sprzedawane w USA oraz wywożone do Wspólnoty miały wpływ na sytuację gospodarczą składających skargę producentów biodiesla we Wspólnocie. Zgodnie z charakterystyką właściwych producentów USA i rynku krajowego definicja produktu objętego postępowaniem miała na celu objęcie biodiesla również w przypadkach, gdy jest on składnikiem odpowiednich mieszanek. Definicja produktu objętego postępowaniem, jak wskazano w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania oraz w powyższym motywie (18), powinna zostać doprecyzowana w celu określenia produktów, które miały być objęte zakresem dochodzenia.

(26)

W toku dochodzenia wykazano, że większość mieszanek biodiesla sprzedawanych do bezpośredniej konsumpcji w USA to B20 (czyli mieszanki z 20 % udziałem biodiesla, jak wyjaśniono w powyższym motywie (21)), które mogą być wykorzystane w ramach przepisów prawa o polityce energetycznej (Energy Policy Act – EPAct) z 1992 r. (10) oraz B6, B5 i B2. Z ogólnie dostępnych informacji wynika, że każdy silnik diesla może funkcjonować na tych mieszankach, bez żadnych modyfikacji oraz z zachowaniem gwarancji od producenta samochodu. W przypadku niskoprocentowych mieszanek (od 2 % do 20 % biodiesla) wydajność mieszaniny jest podobna do wydajności mineralnego oleju napędowego. Jeżeli w silniku stosowane jest paliwo o udziale biodiesla przekraczającym 20 % (B20), użytkownik może doświadczyć pewnego spadku mocy, momentu obrotowego oraz wyższego zużycia paliwa, a gwarancja producenta samochodu nie będzie obowiązywać w przypadku uszkodzenia silnika.

(27)

W toku dochodzenia stwierdzono, że czysty biodiesel oraz wysokoprocentowe mieszanki nie są zazwyczaj wykorzystywane do bezpośredniej konsumpcji w USA. Czysty biodiesel jest głównie przeznaczony do mieszania przed sprzedażą na rynku. Otrzymane mieszanki są ostatecznie wykorzystywane w sektorze transportu jako paliwo do silników diesla w pojazdach takich jak samochody osobowe, ciężarówki, autobusy oraz pociągi. Biodiesel może również znaleźć zastosowanie jako paliwo opałowe w bojlerach domowych, handlowych lub przemysłowych oraz jako paliwo do generatorów wytwarzających energię elektryczną. Obecnie prowadzone są badania dotyczące możliwości wykorzystania mieszanek biodiesla w samolotach.

(28)

W świetle powyższych ustaleń produkt objęty dochodzeniem powinien zostać określony jako monoalkilowe estry kwasów tłuszczowych lub parafinowe oleje napędowe będące produktem syntezy lub hydrorafinacji o pochodzeniu niekopalnym, powszechnie nazywane „biodieslem”, w formie czystej lub w postaci mieszanki, w których udział biodiesla przekracza 20 % (B20). Innymi słowy produkt objęty postępowaniem to czysty biodiesel (B100) pochodzący z USA oraz wszystkie mieszanki zawierające ponad 20 % biodiesla (B20) pochodzące z USA („produkt objęty postępowaniem”). Wskazany próg jest uznany za właściwy, aby umożliwić jasne rozróżnienie między różnymi rodzajami mieszanek, które są dostępne na rynku USA.

(29)

Stwierdzono, że wszystkie rodzaje biodiesla oraz biodiesel w mieszankach objętych niniejszym dochodzeniem, pomimo ewentualnych różnic w zakresie surowca wykorzystanego do produkcji lub różnic w procesie produkcji, mają takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz są wykorzystywane do takich samych celów. Ewentualne różnice dotyczące produktu objętego postępowaniem nie mają wpływu na jego podstawową definicję, właściwości lub postrzeganie tego produktu przez różne podmioty.

(30)

Produkt objęty postępowaniem jest objęty kodami 3824 90 91, ex 3824 90 97, ex 2710 19 41, ex 1516 20 98, ex 1518 00 91, ex 1518 00 99.

(31)

Ustalono, że produkty produkowane i sprzedawane na rynku krajowym USA, które są objęte niniejszym dochodzeniem, mają podobne właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania, jak produkty wywożone z USA na rynek wspólnotowy. Podobnie, produkty produkowane przez przemysł wspólnotowy oraz sprzedawane na rynku wspólnotowym mają podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne oraz zastosowania w porównaniu z produktami wywożonymi do Wspólnoty z kraju, którego dotyczy postępowanie.

(32)

Zauważono, że niektórzy użytkownicy, zwłaszcza w Niemczech, bezpośrednio używają czystego biodiesla (B100) jako tańszej alternatywy dla mineralnego oleju napędowego lub zwykłych mieszanek stosowanych do bezpośredniej konsumpcji na rynku wspólnotowym. Po zbadaniu tego wniosku stwierdzono, że większość sprzedaży dokonywanej przez producentów wspólnotowych na rynku wspólnotowym była przeznaczona dla przedsiębiorstw, które zajmowały się mieszaniem tego produktu z mineralnym olejem napędowym. Fakt, że niektórzy właściciele parków pojazdów stosują B100 jest raczej wyjątkiem na poziomie Wspólnoty. Biodiesel jest na rynku wspólnotowym raczej produktem uzupełniającym niż substytutem mineralnego oleju napędowego.

(33)

Nie ma to wpływu na fakt, iż różne rodzaje produktu objętego postępowaniem wytwarzane w USA i wywożone do Wspólnoty są stosowane wymiennie z produktami wytwarzanymi i sprzedawanymi we Wspólnocie przez wspólnotowych producentów biodiesla. Brak jest znaczących różnic w zastosowaniu i postrzeganiu tego produktu przez podmioty gospodarcze i użytkowników na rynku, które mogłyby wpłynąć na zmianę definicji produktu podobnego.

(34)

Jedna zainteresowana strona twierdziła, że produkt objęty postępowaniem, w szczególności czysty biodiesel, ma różne właściwości fizyczne i chemiczne od biodiesla produkowanego we Wspólnocie. Do produkcji biodiesla w WE służy głównie olej rzepakowy, podczas gdy w USA stosowany jest tylko olej sojowy. W związku z powyższym te dwa rodzaje produktu nie są wymienne i nie mogą bezpośrednio konkurować ze sobą na rynku wspólnotowym. Zainteresowana strona podkreśliła w szczególności różnice w zakresie właściwości płynięcia na zimno oraz wartości jodu.

(35)

Komisja przeanalizowała ten argument i dokonała następujących ustaleń:

(36)

Zważywszy, że „podobieństwo” nie zakłada identyczności produktów pod wszelkimi względami, zgodnie z art. 1 ust. 5 rozporządzenia podstawowego, jakiekolwiek nieznaczne różnice rodzajów produktu nie mają wpływu na ogólne ustalenia dotyczące podobieństwa między produktem objętym postępowaniem a wspólnotowymi produktami podobnymi.

(37)

W związku z powyższym nie stwierdzono żadnych różnic między różnymi rodzajami produktu objętego postępowaniem a wspólnotowymi produktami podobnymi sprzedawanymi na rynku wspólnotowym, które doprowadziłyby do wniosku, że produkty wytwarzane i sprzedawane na rynku wspólnotowym nie są produktami podobnymi mającymi takie same lub bardzo podobne podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne jak rodzaje produktu objętego postępowaniem produkowane w USA i wywożone do Wspólnoty. Na etapie tymczasowym uznano zatem, że wszystkie wyżej wymienione rodzaje biodiesla są produktami podobnymi w rozumieniu art. 1 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(38)

Na podstawie informacji zawartych w skardze jak i odpowiedzi udzielonych na pytania w kwestionariuszu Komisji, zbadano poniższe programy federalne, które rzekomo obejmują przyznawanie subsydiów:

Programy federalne

(39)

Na podstawie informacji zawartych w skardze jak i odpowiedzi udzielonych na pytania w kwestionariuszu Komisji, zbadano również poniższe programy stanowe, które rzekomo obejmują przyznawanie subsydiów:

Programy stanowe

(40)

W odniesieniu do innych programów stanowych wskazanych w pkt 3 zawiadomienia o wszczęciu postępowania, jak wskazano w powyższym motywie (4), niektóre z nich zostały wyłączone z dochodzenia w następstwie konsultacji z rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki, które poprzedziły wszczęcie postępowania. W przypadku pozostałych programów stanowych, przedsiębiorstwa włączone do próby oraz przedsiębiorstwo wskazane w motywie (9), które objęto indywidualnym badaniem, stwierdziły, że nie uzyskały w ich ramach żadnych korzyści podczas OD i nie znaleziono żadnych dowodów, które by temu przeczyły. Podjęto zatem na etapie tymczasowym decyzję, iż nie ma podstaw do dalszego badania tych programów w toku niniejszego dochodzenia.

(41)

Podstawą prawną ulgi podatkowej dla podmiotów zajmujących się mieszaniem biodiesla, detalistów i użytkowników końcowych jest pkt 40A tytułu 26 prawa podatkowego USA (U.S.C.). Przewidziano w nim następujące ulgi związane z paliwem biodiesel:

(42)

Odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego to ulga podatkowa przeznaczona wyłącznie dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego. Ten program został przeanalizowany w poniższych motywach (64) do (72).

(43)

W sekcji 202 lit. a) Energy and Improvement and Extension Act z 2008 r. (prawo o lepszym gospodarowaniu energią i rozszerzeniu niektórych ulg) przewidziano, że ulgi podatkowe wymienione w powyższym motywie (41) obowiązują do 31 grudnia 2009 r.

(44)

Aby kwalifikować się do skorzystania z ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla, o której mowa w powyższym motywie (41) ppkt (i), przedsiębiorstwo musi wytworzyć mieszaninę biodiesla i oleju napędowego, która jest sprzedawana jako paliwo lub do wykorzystania jako paliwo. Podmiot wnioskujący o taką zachętę musi otrzymać zaświadczenie od producenta lub importera biodiesla, które określa produkt i procentowy udział biodiesla oraz biodiesla pochodzenia rolniczego w tym produkcie. Wspomniana ulga przyjmuje formę ulgi podatkowej związanej z akcyzą lub, w przypadku gdy zobowiązanie podatkowe przedsiębiorstwa z tytułu akcyzy jest niższe od całkowitej ulgi podatkowej związanej z akcyzą, przedsiębiorstwo może wnioskować o pozostałą kwotę ulgi jako o kredyty podatkowe podlegające refundacji. Kredyty podatkowe podlegające refundacji mogą przyjąć formę bezpośredniej płatności lub ulgi dotyczącej podatków dochodowych. Podlegają one refundacji, ponieważ nadwyżka kredytu może zostać wypłacona podatnikowi jako gotówkowa płatność bezpośrednia, o ile kredyt przewyższa zobowiązanie podatkowe podmiotu.

(45)

Ulga dotycząca biodiesla, o której mowa w motywie (41) ppkt (ii), to kredyty podatkowe niepodlegające refundacji dla detalistów lub użytkowników końcowych czystego biodiesla. Ulga dotycząca czystego biodiesla jest dostępna wyłącznie dla podmiotów, które tankują czystego biodiesla do zbiornika paliwa pojazdu lub wykorzystują go jako paliwo. Należy zauważyć, że również producenci biodiesla wytwarzający biodiesla na własne potrzeby mogą korzystać z tej ulgi. Aby móc wnioskować o taką ulgę producent biodiesla musi prowadzić działalność jako detalista (tankując użytkownikom końcowym biodiesla do zbiornika paliwa) lub jako użytkownik końcowy (tankując biodiesla do swojego pojazdu).

(46)

Odnośnie do ulgi dotyczącej biodiesla w zakresie niemieszanego (czystego) biodiesla, detalista (lub producent biodiesla prowadzący działalność jako detalista) lub użytkownik końcowy niemieszanego biodiesla może wnioskować o kwotę 1 USD za galon niemieszanego (czystego) biodiesla pochodzenia rolniczego lub 0,50 USD za galon innego niemieszanego (czystego) biodiesla w formie ogólnych kredytów podatkowych niepodlegających refundacji. Ogólne kredyty podatkowe niepodlegające refundacji to ulgi dotyczące podatków dochodowych przedsiębiorstw. Nie podlegają one refundacji, ponieważ nadwyżka kredytu nie może zostać wypłacona przedsiębiorstwu jako gotówkowa płatność bezpośrednia, w przypadku gdy kredyt przewyższa jego zobowiązanie podatkowe.

(47)

W toku dochodzenia wykazano, że żadne z przedsiębiorstw objętych próbą lub przedsiębiorstw, które podlegały indywidualnemu badaniu, jak wskazano w motywie (9), nie skorzystało z ulgi dotyczącej biodiesla w zakresie niemieszanego (czystego) biodiesla. W konsekwencji wskazana część programu (ulgi dotyczącej biodiesla) nie była dalej badana w kontekście niniejszego dochodzenia.

(48)

Wszystkie przedsiębiorstwa objęte dochodzeniem otrzymały ulgi podatkowe w ramach ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla w odniesieniu do mieszanin biodiesla sprzedawanych do wykorzystania jako paliwo.

(49)

Biodiesel mieszany z mineralnym olejem napędowym może być objęty ulgą podatkową związaną z akcyzą lub odliczeniem od podatku dochodowego. Kwota ulgi podczas okresu objętego dochodzeniem wynosiła zazwyczaj 1 USD za galon niemieszanego biodiesla pochodzenia rolniczego (11) lub 0,50 USD (12) za każdy galon innego niemieszanego biodiesla wykorzystanego w mieszance paliwowej. W związku z powyższym ostateczna ulga podatkowa za mieszane paliwo zależy od tego, ile zawiera ono biodiesla. Minimalnym wymogiem i najczęstszą praktyką jest dodawanie 0,1 % mineralnego oleju napędowego do 99,9 % biodiesla (taki mieszany produkt jest określany w USA jako B99), ponieważ gwarantuje to otrzymanie maksymalnej ulgi podatkowej. Udział biodiesla w mieszanym produkcie decyduje o kwalifikowalności do ulgi podatkowej (np. 100 galonów B99 będzie zawierać 99,9 galonów biodiesla, a zatem będzie kwalifikować się do ulgi podatkowej wynoszącej 99,90 USD). Konwersja biodiesla z czystego produktu (B100) na produkt mieszany (B99) jest prostą operacją. Wiąże się ona z dodaniem 0,1 % mineralnego oleju napędowego do czystego biodiesla i nie pociąga za sobą znaczącego przetworzenia produktu objętego postępowaniem. To właśnie działanie polegające na mieszaniu zapewnia kwalifikowalność do ulgi.

(50)

Producenci biodiesla mogą wnioskować o ulgę, jeżeli sami zajmują się mieszaniem. Producent musi przeprowadzać mieszanie czystego biodiesla z mineralnym olejem napędowym. Pod względem kwalifikowania się do ulgi, nie ma różnicy między mieszanym biodieslem przeznaczonym na sprzedaż krajową lub eksportową

(51)

Przedsiębiorstwa, które nie wytwarzają czystego biodiesla, lecz raczej go nabywają i mieszają, są również uprawnione do skorzystania z ulgi podatkowej. Takie przedsiębiorstwa muszą uzyskać świadectwo od producenta biodiesla (a tam gdzie stosowne, od wszelkich uczestniczących odsprzedawców), w którym producent faktycznie zaświadcza, że nie wnioskował o ulgę podatkową. Takie świadectwo nadaje posiadaczowi przenoszalne prawo do ulgi podatkowej wynoszącej 1 USD za galon czystego biodiesla.

(52)

Wymieniona ulga może być przedmiotem wniosku o ulgi dotyczące podatków dochodowych lub ulgi podatkowe związane z akcyzą lub o bezpośrednią płatność gotówkową. Łączna kwota ulgi pozostaje taka sama (1 USD za galon) niezależnie od tego czy ulga jest przedmiotem wniosku o ulgę podatkową związaną z akcyzą, odliczenie od podatku dochodowego, płatność bezpośrednią dla podatnika lub jakąkolwiek kombinację wymienionych form.

(53)

Podczas okresu dochodzenia większość przedsiębiorstw otrzymała bezpośrednie płatności na podstawie ilości mieszanego biodiesla, podczas gdy pozostałe skorzystały zarówno ze zwolnień podatkowych (w tym sensie, że ulgi dotyczące mieszanin biodiesla zostały częściowo wykorzystane do wyrównania zobowiązania z tytułu podatku dochodowego lub akcyzy), jak i z płatności bezpośrednich. W przypadku przedsiębiorstw objętych postępowaniem, zobowiązania podatkowe były niewielkie w porównaniu z kwotą wnioskowanej ulgi dotyczącej mieszanin biodiesla, a zatem większa część ulgi została otrzymana jako płatność bezpośrednia, a pozostała część jako zwolnienie podatkowe.

(54)

W U.S.C. przewidziano, że ulga dotycząca mieszaniny biodiesla nie zostanie przyznana, chyba że przedsiębiorstwo zajmujące się mieszaniem biodiesla z mineralnym olejem napędowym uzyska świadectwo („świadectwo dotyczące biodiesla”) od producenta biodiesla, w którym producent poświadczy m.in. ilość biodiesla, do której odnosi się świadectwo, oraz pochodzenie biodiesla (rolnicze lub inne). Jeżeli przedsiębiorstwo produkujące biodiesla miesza go z mineralnym olejem napędowym i wnioskuje o ulgę podatkową, powinno ono przedstawić świadectwo dotyczące biodiesla wraz z wymaganymi dokumentami w celu złożenia wniosku o ulgę. Podmiot, który otrzymał świadectwo dotyczące biodiesla, a następnie sprzedał biodiesla nie wytworzywszy mieszaniny biodiesla, powinien przekazać takie świadectwo nabywcy wraz z „oświadczeniem odsprzedawcy biodiesla”. Innymi słowy, przedsiębiorstwo, które zajmuje się mieszaniem biodiesla i wnioskuje o ulgę podatkową, może otrzymać świadectwo dotyczące biodiesla bezpośrednio od producenta biodiesla lub pośrednio od odsprzedawcy biodiesla. W związku z powyższym wskazane świadectwo jest przenoszalne i uprawnia posiadacza do ulgi podatkowej wynoszącej 1 USD za galon biodiesla wykorzystanego przez wnioskodawcę do produkcji jakiejkolwiek mieszaniny biodiesla.

(55)

W toku dochodzenia wykazano, że istniała wyraźna różnica w cenie czystego biodiesla (B100) i biodiesla mieszanego (B99). Chociaż jedyną różnicą między tymi dwoma rodzajami produktów jest dodatek 0,1 % mineralnego oleju napędowego w celu uzyskania B99, cena sprzedaży B100 była wyższa o około 1 USD za galon od ceny B99. Rynek USA w zakresie biodiesla okazał się wyjątkowo przejrzysty. Podmioty gospodarcze działające na rynku biodiesla w USA wiedzą, że podmioty zajmujące się mieszaniem biodiesla otrzymują ulgę podatkową wynoszącą 1 USD za galon. W przypadku niektórych objętych próbą przedsiębiorstw faktury za sprzedaż B100 na rynku krajowym wskazywały cenę produktu oraz ulgę dla podmiotu zajmującego się mieszaniem, tzn. ulga była przedmiotem faktycznej sprzedaży dla nabywcy B100. Na tej podstawie uznano, że cała produkcja biodiesla jest subsydiowana w ramach omawianej ulgi podatkowej.

(56)

Ulga dotycząca mieszaniny biodiesla powinna być uważana za zachętę podatkową, niezależnie od tego, czy ma ona formę płatności gotówkowej, czy też stanowi wyrównanie zobowiązań podatkowych.

(57)

Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (i) oraz art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy rządu USA w formie bezpośrednich dotacji (płatności gotówkowe) oraz utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne (wyrównanie podatku). Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.

(58)

Program jest ograniczony do przedsiębiorstw, które prowadzą działalność w sektorze biodiesla, a zatem ma charakter szczególny w rozumieniu art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia podstawowego i w konsekwencji stanowi podstawę środków wyrównawczych.

(59)

Ulga dotycząca mieszaniny biodiesla była przyznawana w odniesieniu do ilości biodiesla wykorzystanego w mieszance, tj. 1 USD za galon, ponieważ wszystkie przedsiębiorstwa objęte postępowaniem stosowały biodiesla pochodzenia rolniczego. Kwota korzyści przyznanej w OD została obliczona na podstawie 1 USD za galon czystego biodiesla sprzedanego podczas OD, niezależnie od tego czy był to czysty biodiesel (B100) czy mieszanka. Aby określić korzyść, przy obliczaniu subsydium uwzględniono dodanie mineralnego oleju napędowego do mieszanki.

(60)

Jeden z objętych próbą producentów biodiesla pośrednio skorzystał z tego programu, ponieważ stosował system pośrednictwa do wykorzystania należnej mu ulgi dotyczącej biodiesla. Mieszaniem zajmowało się przedsiębiorstwo niepowiązane, które wnioskowało o ulgę, a następnie dokonywało gotówkowej płatności na rzecz przedsiębiorstwa objętego postępowaniem, pomniejszonej o opłaty za pośrednictwo.

(61)

Kwota subsydium została rozłożona na łączną sprzedaż produktu objętego postępowaniem w OD.

(62)

Produkty, którymi handlowano, zostały wyłączone z powyższych obliczeń.

(63)

Kwota subsydiów, stanowiących podstawę środków wyrównawczych i uzyskanych w ramach tego programu, wyrażona ad valorem w odniesieniu do przedsiębiorstw objętych dochodzeniem wynosiła od 28,4 % do 41,1 %.

(64)

W pkt 40A tytułu 26 U.S.C. przewidziano również odliczenie od podatku dochodowego dla małych producentów biodiesla pochodzenia rolniczego.

(65)

Wskazany program jest dostępny wyłącznie dla małych producentów czystego biodiesla pochodzenia rolniczego. Podmiot zajmujący się mieszaniem lub przedsiębiorstwo handlowe dokonujące zakupu, lecz nieprodukujące biodiesla, nie kwalifikują się do ulgi. Mały producent to podmiot, którego roczne moce produkcyjne nie przekraczają 60 mln galonów biodiesla pochodzenia rolniczego. Taki producent biodiesla pochodzenia rolniczego może wnioskować o 0,10 USD ogólnych kredytów podatkowych niepodlegających refundacji za każdy galon wyprodukowanego biodiesla pochodzenia rolniczego. Kwalifikująca się produkcja producenta nie może przekroczyć 15 mln galonów w jakimkolwiek roku podatkowym. Aby producent mógł wnioskować o ulgę, biodiesel pochodzenia rolniczego musi zostać wykorzystany jako paliwo, sprzedany do użytku jako paliwo lub wykorzystany jako mieszanina biodiesla i oleju napędowego, która jest stosowana jako paliwo lub sprzedawana do użytku jako paliwo.

(66)

Wnioski o ogólne kredyty podatkowe niepodlegające refundacji są przedstawiane corocznie, gdy wnioskodawca składa zeznanie podatku dochodowego. Ulga za każdy galon wytworzonego przez wnioskodawcę biodiesla podczas danego roku podatkowego, w maksymalnej ilości wynoszącej 15 mln galonów, jest wyrównywana w odniesieniu do zobowiązania wnioskodawcy z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych. Jeżeli zobowiązanie podatkowe wnioskodawcy jest niższe od kwoty wnioskowanej ulgi, nadwyżka może zostać przeniesiona na kolejne lata podatkowe.

(67)

W trakcie okresu objętego dochodzeniem, jedno z przedsiębiorstw objętych próbą skorzystało z tego programu. Przedsiębiorstwo to wykorzystało ulgę do zmniejszenia zobowiązania z tytułu podatku dochodowego.

(68)

Omawiany program stanowi subsydium w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) ppkt (ii) rozporządzenia podstawowego, ponieważ przewiduje wkład finansowy rządu USA w formie utraconych dochodów, które byłyby w przeciwnym przypadku należne. Taka zachęta przynosi korzyści otrzymującym ją przedsiębiorstwom.