13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/1

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/3

(1)

Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (4) wprowadziła system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, w celu wspierania zmniejszania – w sposób opłacalny i skuteczny pod względem ekonomicznym – emisji gazów cieplarnianych.

(2)

Ostatecznym celem Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych (konwencja „UNFCC”) w sprawie zmian klimatu, która została zatwierdzona w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 94/69/WE (5), jest ustabilizowanie stężeń gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny.

(3)

Na posiedzeniu w dniach 8 i 9 marca 2007 r. Rada Europejska podkreśliła, jak ogromne znaczenie ma osiągnięcie strategicznego celu ograniczenia globalnego wzrostu średnich temperatur do nie więcej niż 2 °C powyżej poziomu z epoki przedprzemysłowej. Z danych naukowych przedstawionych ostatnio przez Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu (IPCC) w czwartym sprawozdaniu z oceny jeszcze wyraźniej wynika, że negatywne skutki zmian klimatu stanowią coraz poważniejsze zagrożenie dla ekosystemów, produkcji żywności, osiągnięcia trwałego rozwoju, realizacji milenijnych celów rozwoju, a także dla zdrowia i bezpieczeństwa człowieka. Aby osiągnięcie celu dotyczącego 2 °C było możliwe, konieczne jest ustabilizowanie stężeń gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie około 450 części na milion objętościowo (ppmv) równoważnika CO2; w tym celu emisje gazów cieplarnianych powinny osiągnąć maksymalny poziom w ciągu następnych 10–15 lat, po czym do 2050 r. musi nastąpić znaczne globalne zmniejszenie emisji do co najmniej 50 % poniżej poziomu z 1990 r.

(4)

Rada Europejska podkreśliła, że Unia Europejska zaangażowana jest w przekształcanie Europy w gospodarkę o wysoce zracjonalizowanym wykorzystaniu energii i niskim poziomie emisji gazów cieplarnianych, i podjęła w imieniu UE stanowcze, niezależne zobowiązanie do zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych do 2020 r. do co najmniej 20 % poniżej poziomu z roku 1990, zanim zostanie zawarte globalne i kompleksowe porozumienie w sprawie okresu po 2012 r. Zgodnie z tym zobowiązaniem istotnym elementem jest ograniczenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa.

(5)

Rada Europejska zaznaczyła, że UE jest zaangażowana w globalne i kompleksowe porozumienie w sprawie zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych po 2012 r., które stanowić będzie skuteczną, racjonalną, sprawiedliwą i obejmującą konieczny zakres odpowiedź na wyzwania związane ze zmianami klimatu. Potwierdziła zmniejszenie przez UE do roku 2020 emisji gazów cieplarnianych o 30 % poniżej poziomu z roku 1990, co będzie wkładem UE w globalne i kompleksowe porozumienie dotyczące okresu po roku 2012, pod warunkiem że inne kraje rozwinięte zobowiążą się do porównywalnego obniżenia emisji, a bardziej zaawansowane gospodarczo kraje rozwijające się wniosą wkład na miarę swoich zobowiązań i możliwości. UE nadal przewodzi negocjacjom dotyczącym ambitnego porozumienia międzynarodowego, które pozwoli osiągnąć cel zakładający ograniczenie do 2 °C wzrostu globalnych temperatur i które zostało wzmocnione w wyniku postępu na drodze do realizacji tego celu poczynionego na 13. Konferencji Stron UNFCCC, która odbyła się na Bali w grudniu 2007 r. UE dołoży starań, by zagwarantować włączenie do takiego globalnego porozumienia środków, których celem jest zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa; Komisja powinna w takim przypadku rozważyć, jakie poprawki do niniejszej dyrektywy są konieczne w związku z jej zastosowaniem do operatorów statków powietrznych.

(6)

W dniu 14 lutego 2007 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie zmian klimatycznych (6), w której odwołał się do celu ograniczenia średniego światowego wzrostu temperatury do 2 °C powyżej poziomu sprzed industrializacji oraz wezwał UE do utrzymania wiodącej roli w negocjacjach mających na celu opracowanie międzynarodowych ram w sprawie zmian klimatycznych po 2012 r. oraz do utrzymania wysoce ambitnych celów w przyszłych dyskusjach z jej partnerami międzynarodowymi, a także podkreślił potrzebę podjęcia działań w celu zmniejszenia do 2020 r. całkowitej emisji we wszystkich krajach uprzemysłowionych o 30 % w porównaniu z poziomem emisji z 1990 r., aby osiągnąć poziom redukcji w granicach 60–80 % do 2050 r.

(7)

Konwencja UNFCCC wymaga od wszystkich stron opracowania oraz wdrożenia krajowych i – w odpowiednich przypadkach – regionalnych programów obejmujących środki mające na celu złagodzenie zmian klimatu.

(8)

Protokół z Kioto do konwencji UNFCCC, który został zatwierdzony w imieniu Wspólnoty decyzją Rady 2002/358/WE (7), wymaga od krajów rozwiniętych dążenia do ograniczenia lub zmniejszenia emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa, które nie są kontrolowane protokołem montrealskim, w drodze współpracy z Organizacją Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(9)

Wspólnota nie jest umawiającą się stroną konwencji chicagowskiej z 1944 r. w sprawie międzynarodowego lotnictwa cywilnego („konwencja z Chicago”), lecz wszystkie państwa członkowskie są umawiającymi się stronami tej konwencji i członkami ICAO. Państwa członkowskie nadal wspierają prowadzone wspólnie z innymi państwami należącymi do ICAO prace nad przygotowaniem środków, w tym nad przygotowaniem instrumentów rynkowych, mających niwelować wpływ lotnictwa na zmiany klimatu. Na szóstym posiedzeniu Komitetu ICAO ds. Lotnictwa i Ochrony Środowiska, które odbyło się w 2004 r., uzgodniono, że system handlu przydziałami emisji stworzony specjalnie dla lotnictwa, oparty na nowym instrumencie prawnym i funkcjonujący pod kierownictwem ICAO, nie wydaje się wystarczająco odpowiedni, aby go kontynuować. W związku z tym w rezolucji A 35-5 z 35. sesji Zgromadzenia ICAO, które zebrało się we wrześniu 2004 r., nie zaproponowano nowego instrumentu prawnego, lecz zatwierdzono otwarty handel przydziałami emisji i możliwość włączenia przez państwa emisji pochodzących z lotnictwa międzynarodowego do swoich systemów handlu przydziałami emisji. W dodatku L do rezolucji A36-22 wydanej na 36. sesji Zgromadzenia ICAO, która odbyła się we wrześniu 2007 r., wezwano umawiające się państwa, by nie stosowały systemu handlu przydziałami emisji do operatorów statków powietrznych pochodzących z innych umawiających się państw, chyba że czynią to na podstawie wzajemnych umów zawartych między tymi państwami. Przypominając, że w konwencji z Chicago wyraźnie uznano prawo każdej umawiającej się strony do stosowania, na zasadzie niedyskryminacji, własnych praw i regulacji do statków powietrznych ze wszystkich państw, państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej wraz z piętnastoma innymi państwami europejskimi zgłosiły zastrzeżenie do tej rezolucji i zastrzegły – na mocy konwencji z Chicago – prawo do wdrażania środków rynkowych i ich stosowania na zasadzie niedyskryminacji do wszystkich operatorów statków powietrznych ze wszystkich państw, którzy świadczą usługi lotnicze na trasach rozpoczynających się lub kończących na ich terytorium lub w ich granicach.

(10)

Szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego ustanowiony decyzją nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (8) przewidywał, że Wspólnota określi i podejmie konkretne działania mające na celu zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa, jeżeli żadne tego rodzaju działanie nie zostanie uzgodnione w ramach ICAO przed 2002 r. W swoich konkluzjach z października 2002 r., grudnia 2003 r. i października 2004 r. Rada wielokrotnie wzywała Komisję do zaproponowania działań mających na celu ograniczenie wpływu międzynarodowego transportu lotniczego na zmiany klimatu.

(11)

Na poziomie państw członkowskich i na poziomie wspólnotowym we wszystkich sektorach gospodarki Wspólnoty należy stosować polityki i środki umożliwiające osiągnięcie niezbędnych, znacznych redukcji. Jeżeli wpływ lotnictwa na zmiany klimatu będzie nadal wzrastał w dotychczasowym tempie, redukcje osiągnięte w ramach przeciwdziałania zmianom klimatu przez inne sektory zostaną w poważnym stopniu zniwelowane.

(12)

W komunikacie z dnia 27 września 2005 r. do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego oraz Komitetu Regionów zatytułowanym „Ograniczenie wpływu lotnictwa na zmiany klimatyczne” Komisja przyjęła strategię ograniczania wpływu lotnictwa na klimat. W strategii zaproponowano – jako część kompleksowego pakietu środków – włączenie lotnictwa do wspólnotowego systemu handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych i przewidziano utworzenie – w ramach drugiego etapu Europejskiego programu zapobiegania zmianom klimatycznym – grupy roboczej do spraw lotnictwa z udziałem przedstawicieli wielu zainteresowanych stron, której zadaniem będzie przeanalizowanie sposobów włączenia lotnictwa do systemu wspólnotowego. W konkluzjach z dnia 2 grudnia 2005 r. Rada uznała, że z ekonomicznego punktu widzenia i z punktu widzenia ochrony środowiska włączenie lotnictwa do systemu wspólnotowego wydaje się być najlepszym rozwiązaniem, i wezwała Komisję do przedstawienia wniosku legislacyjnego przed końcem 2006 r. W rezolucji z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie ograniczenia wpływu lotnictwa na zmiany klimatyczne (9), Parlament Europejski uznał, że handel przydziałami emisji może odegrać rolę jako część kompleksowego pakietu środków służących ograniczeniu wpływu lotnictwa na klimat, pod warunkiem że handel ten zostanie właściwie zaplanowany.

(13)

Kompleksowy pakiet środków powinien obejmować również środki operacyjne i technologiczne. Poprawa zarządzania ruchem lotniczym w ramach programów Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej i SESAR mogłaby pomóc w zwiększeniu ogólnej wydajności paliwowej nawet o 12 %. Badania nad nowymi technologiami, w tym nad metodami poprawy wydajności paliwowej statków powietrznych, mogą w jeszcze większym stopniu ograniczyć emisje lotnicze.

(14)

Celem zmian w dyrektywie 2003/87/WE dokonanych przez niniejszą dyrektywę jest ograniczenie potencjalnego wpływu lotnictwa na zmiany klimatu przez włączenie emisji pochodzących z działań lotniczych do systemu wspólnotowego.

(15)

Operatorzy statków powietrznych mają najbardziej bezpośrednią kontrolę nad rodzajami eksploatowanych statków powietrznych oraz sposobami wykonywania lotów i dlatego powinni być odpowiedzialni za wypełnianie obowiązków nałożonych przez niniejszą dyrektywę, w tym obowiązku przygotowywania planu monitorowania i obowiązku monitorowania emisji oraz sporządzania sprawozdań na ich temat zgodnie z tym planem. Operator statku powietrznego może być identyfikowany za pomocą oznacznika ICAO lub każdego innego uznanego oznacznika stosowanego do identyfikacji lotu. Jeżeli tożsamość operatora statku powietrznego nie jest znana, za operatora statku powietrznego należy uznać właściciela statku powietrznego, chyba że udowodni on, że operatorem statku powietrznego jest inna osoba.

(16)

W celu uniknięcia zakłóceń konkurencji oraz poprawy skuteczności pod względem ochrony środowiska od roku 2012 system powinien obejmować emisje ze wszystkich lotów kończących się lub rozpoczynających na lotniskach we Wspólnocie.

(17)

Wspólnota i jej państwa członkowskie powinny nadal dążyć do osiągnięcia porozumienia w sprawie środków o charakterze globalnym, mających na celu zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa. System wspólnotowy może służyć jako ogólnoświatowy model wykorzystania handlu przydziałami emisji. Wspólnota i jej państwa członkowskie powinny nadal utrzymywać kontakt ze stronami trzecimi podczas wdrażania niniejszej dyrektywy oraz zachęcać państwa trzecie do przyjmowania środków równoważnych. Jeżeli państwo trzecie przyjmie środki o skutkach dla środowiska co najmniej równoważnych ze skutkami niniejszej dyrektywy, mające na celu ograniczenie wpływu lotów kończących się we Wspólnocie na zmiany klimatu, Komisja – po zasięgnięciu opinii danego państwa – powinna rozważyć dostępne możliwości, dzięki którym zapewniona zostanie jak najlepsza interakcja między systemem wspólnotowym a środkami stosowanymi w tym państwie. Systemy handlu przydziałami emisji rozwijane w krajach trzecich zaczynają zapewniać optymalną interakcję z systemem wspólnotowym, jeżeli chodzi o uwzględnienie lotnictwa. Uzgodnienia dwustronne dotyczące powiązania systemu wspólnotowego z innymi systemami handlu przydziałami w celu utworzenia wspólnego systemu lub dotyczące uwzględniania środków równoważnych w celu uniknięcia dublowania się regulacji mogłyby stanowić krok ku porozumieniu światowemu. W przypadkach gdy takie dwustronne porozumienia zostały zawarte, Komisja może wprowadzić zmiany dotyczące rodzajów działalności lotniczej objętej system wspólnotowym, w tym istotne dostosowania w odniesieniu do łącznej liczby przydziałów wydawanych operatorom statków powietrznych.

(18)

Zgodnie z zasadą lepszych uregulowań prawnych niektóre loty powinny zostać wyłączone z systemu wspólnotowego. Aby uniknąć dodatkowych nieproporcjonalnych obciążeń administracyjnych, operatorzy statków powietrznych wykonujący przez trzy kolejne czteromiesięczne okresy mniej niż 243 loty w jednym okresie powinni zostać wyłączeni z systemu wspólnotowego. Przyniosłoby to korzyści przedsiębiorstwom lotniczym świadczącym ograniczone usługi w ramach zakresu zastosowania systemu wspólnotowego, w tym przedsiębiorstwom lotniczym z krajów rozwijających się.

(19)

Lotnictwo ma wpływ na globalny klimat w związku z uwalnianiem ditlenku węgla, tlenków azotu, pary wodnej, cząsteczek siarki i sadzy. IPCC ustalił, że łączny wpływ lotnictwa na klimat jest obecnie od dwóch do czterech razy wyższy od skutków, jakie w poprzednich latach powodowane były przez emisje samego ditlenku węgla pochodzące z lotnictwa. Wyniki ostatnich badań przeprowadzonych we Wspólnocie wskazują, że łączny wpływ lotnictwa na klimat może być około dwa razy większy niż wpływ samego ditlenku węgla. Niemniej jednak w żadnym z tych szacunków nie bierze się pod uwagę w dużym stopniu nieokreślonego wpływu chmur cirrus. Zgodnie z art. 174 ust. 2 Traktatu polityka Wspólnoty w dziedzinie środowiska powinna opierać się na zasadzie ostrożności. W oczekiwaniu na wyniki badań naukowych skutkami powodowanymi przez lotnictwo należy zająć się w możliwie najszerszym zakresie. Emisje tlenków azotu zostaną uwzględnione w innym wniosku, który Komisja ma przedstawić w roku 2008. Należy wspierać badania nad powstawaniem smug kondensacyjnych i chmur cirrus oraz skuteczne środki łagodzące, w tym środki operacyjne i techniczne.

(20)

Aby uniknąć zakłóceń konkurencji, należy wyznaczyć zharmonizowaną metodę rozdzielania przydziałów umożliwiającą określenie łącznej liczby przydziałów, które należy wydać, oraz rozdział przydziałów pomiędzy operatorów statków powietrznych. Pewien odsetek przydziałów będzie rozdzielany w drodze sprzedaży aukcyjnej zgodnie z zasadami, które ma opracować Komisja. Należy stworzyć specjalną rezerwę przydziałów, po to by zapewnić dostęp do rynku nowym operatorom statków powietrznych i by wspierać operatorów statków powietrznych, którzy znacznie zwiększyli liczbę wykonywanych przez siebie tonokilometrów. Operatorzy statków powietrznych, którzy zaprzestali działalności, powinni być w dalszym ciągu brani pod uwagę przy rozdzielaniu przydziałów do końca okresu, w odniesieniu do którego nieodpłatne przydziały zostały już rozdzielone.

(21)

Pełna harmonizacja odsetka przydziałów wydawanych nieodpłatnie wszystkim operatorom statków powietrznych uczestniczącym w systemie wspólnotowym ma na celu zagwarantowanie operatorom statków powietrznych równych warunków w związku z tym, że każdy operator statków powietrznych będzie podlegać regulacjom jednego państwa członkowskiego w odniesieniu do wszystkich swoich operacji przeprowadzanych na terytorium UE, z tego terytorium i w jego granicach, a także postanowieniom o niedyskryminacji zawartym w dwustronnych umowach o usługach lotniczych podpisanych z państwami trzecimi.

(22)

Lotnictwo ma swój udział w ogólnym wpływie działalności człowieka na zmiany klimatu, a oddziaływanie emisji gazów cieplarnianych pochodzących ze statków powietrznych na środowisko może zostać złagodzone dzięki środkom służącym przeciwdziałaniu zmianom klimatu w UE i w państwach trzecich, zwłaszcza w krajach rozwijających się, oraz finansowaniu działań w zakresie badań i rozwoju dotyczących łagodzenia skutków i dostosowywania się do nich, w szczególności w dziedzinie aeronautyki i transportu lotniczego. Decyzje w sprawach związanych z krajowymi wydatkami publicznymi należą do państw członkowskich, zgodnie z zasadą pomocniczości. Bez uszczerbku dla tego stanowiska dochody uzyskane z rozdzielania przydziałów w drodze sprzedaży aukcyjnej lub kwota równoważna powinny zostać wykorzystane – jeśli wymagają tego nadrzędne zasady budżetowe państw członkowskich, takie jak zasada jednolitości i zasada uniwersalności – do zmniejszania skutków emisji gazów cieplarnianych, do dostosowania się do konsekwencji zmian klimatu w UE i państwach trzecich, do finansowania działań w zakresie badań i rozwoju dotyczących łagodzenia skutków i dostosowywania się do nich oraz do pokrywania kosztów administrowania systemem wspólnotowym. Dochody ze sprzedaży aukcyjnej powinny być również przeznaczane na transport niskoemisyjny. Wpływy ze sprzedaży aukcyjnej powinny w szczególności być przekazywane na rzecz Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej oraz na finansowanie środków mających na celu zapobieganie wylesianiu i ułatwianie dostosowania się do skutków zmian klimatu w krajach rozwijających się. Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące wykorzystywania dochodów nie powinny przesądzać o jakiejkolwiek decyzji w sprawie wykorzystywania dochodów uzyskanych z rozdzielania przydziałów w drodze sprzedaży aukcyjnej w szerszym kontekście ogólnego przeglądu dyrektywy 2003/87/WE.

(23)

Komisja powinna być powiadamiana o przepisach dotyczących wykorzystywania wpływów ze sprzedaży aukcyjnej. Takie powiadomienie nie zwalnia państw członkowskich z przewidzianego w art. 88 ust. 3 Traktatu obowiązku informowania o określonych środkach krajowych. Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać wyniku jakichkolwiek przyszłych procedur dotyczących pomocy państwa, które mogą zostać rozpoczęte zgodnie z art. 87 i 88 Traktatu.

(24)

Aby zwiększyć opłacalność systemu wspólnotowego, operatorzy statków powietrznych powinni mieć możliwość wykorzystania poświadczonych redukcji emisji („CER”) i jednostek redukcji emisji („ERU”) z działań projektowych w celu wypełnienia obowiązku zwrócenia przydziałów w wysokości nieprzekraczającej zharmonizowanego limitu. Wykorzystanie CER i ERU powinno być zgodne z przedstawionymi w niniejszej dyrektywie kryteriami kwalifikowalności do korzystania z systemu handlu. Średnia określonych przez państwa członkowskie poziomów wykorzystania CER i ERU w pierwszym okresie realizacji zobowiązań wynikających z protokołu z Kioto wynosi około 15 %.

(25)

W konkluzjach Rady Europejskiej obradującej na posiedzeniu w Brukseli w dniach 13 i 14 marca 2008 r. uznano, że w globalnym kontekście konkurencyjnych rynków niebezpieczeństwo przenoszenia działalności do krajów, w których limity emisji ditlenku węgla są łagodniejsze, jest problemem, który wymaga pilnej analizy i rozwiązania w ramach nowej dyrektywy w sprawie systemu handlu przydziałami emisji, tak aby w przypadku fiaska negocjacji międzynarodowych można było przyjąć właściwe środki. Międzynarodowe porozumienie pozostaje najlepszym sposobem rozwiązania tego problemu.

(26)

Za każdego operatora statku powietrznego powinno być odpowiedzialne jedno państwo członkowskie, co pozwoli zmniejszyć obciążenia administracyjne nakładane na operatorów statków powietrznych. Na państwach członkowskich powinien spoczywać obowiązek zapewnienia, by operatorzy statków powietrznych, którym wydano licencję na prowadzenie działalności w tym państwie członkowskim, lub operatorzy statków powietrznych nieposiadający takiej licencji, lub operatorzy z państw trzecich, których emisje w roku bazowym można w znacznej części przypisać temu państwu członkowskiemu, spełniali wymogi niniejszej dyrektywy. W przypadku gdy operator statków powietrznych nie spełnia wymogów niniejszej dyrektywy i gdy zastosowanie innych środków egzekwowania przez administrujące państwo członkowskie nie doprowadziło do spełnienia tych wymogów, państwa członkowskie powinny działać solidarnie. Administrujące państwo członkowskie powinno zatem mieć możliwość zwrócenia się do Komisji o to, by podjęła ona jako środek ostateczny decyzję o nałożeniu zakazu prowadzenia operacji na poziomie Wspólnoty w odniesieniu do danego operatora statków powietrznych.

(27)

W celu zachowania integralności systemu rachunkowości stosowanego w ramach systemu wspólnotowego i w związku z tym, że emisje pochodzące z lotnictwa międzynarodowego nie są jeszcze objęte zobowiązaniami państw członkowskich wynikającymi z protokołu z Kioto, przydziały przyznane lotnictwu powinny być wykorzystywane jedynie do celów wypełnienia obowiązków zwracania przydziałów, którym operatorzy statków powietrznych podlegają na mocy niniejszej dyrektywy.

(28)

Dla zapewnienia równego traktowania operatorów statków powietrznych państwa członkowskie powinny stosować ujednolicone zasady administrowania podlegającymi im operatorami statków powietrznych zgodnie ze szczegółowymi wytycznymi, które zostaną opracowane przez Komisję.

(29)

W celu zagwarantowania integralności systemu wspólnotowego z punktu widzenia ochrony środowiska jednostki zwrócone przez operatorów statków powietrznych powinny być wliczane jedynie w związku z celami w zakresie zmniejszania emisji gazów cieplarnianych obejmującymi te emisje.

(30)

Europejska Organizacja ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol) może posiadać informacje, które mogłyby pomóc państwom członkowskim lub Komisji w wywiązaniu się z obowiązków nałożonych przez niniejszą dyrektywę.

(31)

Przepisy regulujące funkcjonowanie systemu wspólnotowego w zakresie monitorowania, składania sprawozdań i weryfikacji emisji oraz w zakresie sankcji stosowanych wobec operatorów powinny mieć również zastosowanie do operatorów statków powietrznych.

(32)

Komisja powinna dokonywać przeglądu funkcjonowania dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do działań lotniczych, korzystając z doświadczeń nabytych podczas jej stosowania, a następnie powinna składać sprawozdania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(33)

Podczas przeglądu funkcjonowania dyrektywy 2003/87/WE w odniesieniu do działań lotniczych należy brać pod uwagę strukturalną zależność od lotnictwa w państwach, które nie mają odpowiednich i porównywalnych alternatywnych sposobów transportu, a zatem są w dużym stopniu zależne od transportu lotniczego, i w których sektor turystyki ma duży udział w produkcie krajowym brutto. W związku z wykonywaniem niniejszej dyrektywy szczególną uwagę należy zwrócić na łagodzenie, a nawet eliminowanie wszelkich problemów związanych z dostępnością i konkurencją, występujących w regionach najbardziej oddalonych Wspólnoty, określonych w art. 299 ust. 2 Traktatu oraz problemów dotyczących zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych.

(34)

Deklaracja ministrów w sprawie portu lotniczego na Gibraltarze, uzgodniona w Kordobie w dniu 18 września 2006 r. podczas pierwszego spotkania na szczeblu ministerialnym w ramach forum dialogu na temat Gibraltaru, zastąpi wspólną deklarację w sprawie portu lotniczego sporządzoną w Londynie w dniu 2 grudnia 1987 r.; jej pełne przestrzeganie będzie uznane za równoważne przestrzeganiu ustaleń deklaracji z 1987 r.

(35)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy należy przyjmować zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10).

(36)

W szczególności należy przyznać Komisji uprawnienia do przyjmowania środków dotyczących sprzedaży aukcyjnej tych przydziałów, które nie muszą być wydawane nieodpłatnie, do przyjmowania szczegółowych przepisów w sprawie specjalnej rezerwy dla niektórych operatorów statków powietrznych oraz w sprawie procedur dotyczących wniosków skierowanych do Komisji o to, by podjęła decyzję o nałożeniu zakazu prowadzenia operacji na operatora statków powietrznych, oraz do wprowadzania zmian do wykazu działań lotniczych zamieszczonego w załączniku I, w przypadku gdy państwo trzecie wprowadza środki służące zmniejszaniu wpływu lotnictwa na zmiany klimatu. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, muszą być one przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(37)

Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą być osiągnięte w wystarczającym stopniu przez państwa członkowskie, a z uwagi na skalę i skutki proponowanego działania lepsze ich osiągnięcie jest możliwe na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(38)

Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (11) zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, na własne potrzeby oraz w interesie Wspólnoty, własnych tabel ilustrujących w możliwie najszerszym zakresie korelację między niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do podania ich do publicznej wiadomości.

(39)

Dyrektywa 2003/87/WE powinna zatem zostać odpowiednio zmieniona,

1)

przed art. 1 dodaje się tytuł w brzmieniu:

2)

w art. 2 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3.   Stosowanie niniejszej dyrektywy do portu lotniczego w Gibraltarze pozostaje bez uszczerbku dla odpowiednich stanowisk prawnych Królestwa Hiszpanii i Zjednoczonego Królestwa w odniesieniu do sporu dotyczącego zakresu zwierzchnictwa nad terytorium, na którym znajduje się port lotniczy.”;

3)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

4)

po art. 3 dodaje się rozdział w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ II

LOTNICTWO

Artykuł 3a

Zakres zastosowania

Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do rozdzielania i wydawania przydziałów w odniesieniu do działań lotniczych wymienionych w załączniku I.

Artykuł 3b

Działania lotnicze

Do dnia 2 sierpnia 2009 r. Komisja opracowuje, zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 23 ust. 2, wytyczne w sprawie szczegółowej interpretacji działań lotniczych wymienionych w załączniku I.

Artykuł 3c

Łączna liczba przydziałów emisji dla lotnictwa

1.   Łączna liczba przydziałów emisji, które zostaną przyznane operatorom statków powietrznych na okres od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., odpowiada 97 % historycznych emisji lotniczych.

2.   Łączna liczba przydziałów, które zostaną przyznane operatorom statków powietrznych na okres, o którym mowa w art. 11 ust. 2, rozpoczynający się w dniu 1 stycznia 2013 r. i – w przypadku gdy po przeglądzie, o którym mowa w art. 30 ust. 4, nie zostaną wprowadzone żadne zmiany – na każdy następny okres, odpowiada 95 % historycznych emisji lotniczych pomnożonym przez liczbę lat w danym okresie.

Odsetek ten może zostać zmieniony w ramach ogólnego przeglądu niniejszej dyrektywy.

3.   Zgodnie z art. 30 ust. 4 Komisja dokonuje przeglądu łącznej liczby przydziałów, które mają zostać przyznane operatorom statków powietrznych.

4.   Do dnia 2 sierpnia 2009 r. Komisja podejmie decyzję w sprawie historycznych emisji lotniczych na podstawie najlepszych dostępnych danych, obejmujących dane szacunkowe oparte na informacjach o rzeczywistym ruchu lotniczym. Decyzja ta jest rozpatrywana przez komitet, o którym mowa w art. 23 ust. 1.

Artykuł 3d

Metoda rozdzielania przydziałów dla lotnictwa w drodze sprzedaży aukcyjnej

1.   W okresie, o którym mowa w art. 3c ust. 1, 15 % przydziałów rozdziela się w drodze sprzedaży aukcyjnej.

2.   Od dnia 1 stycznia 2013 r. odsetek przydziałów rozdzielany w drodze sprzedaży aukcyjnej wynosi 15 %. Ten odsetek może zostać zwiększony w ramach ogólnego przeglądu niniejszej dyrektywy.

3.   Przyjmuje się rozporządzenie zawierające szczegółowe przepisy regulujące rozdzielanie przez państwa członkowskie w drodze sprzedaży aukcyjnej przydziałów, które nie muszą zostać wydane nieodpłatnie zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu lub art. 3f ust. 8. Liczba przydziałów, które mają zostać rozdzielone w drodze sprzedaży aukcyjnej w każdym okresie przez każde państwo członkowskie, jest proporcjonalna do udziału tego państwa w łącznej ilości przypisanych emisji lotniczych dla wszystkich państw członkowskich na dany rok odniesienia, wykazanych w sprawozdaniu składanym zgodnie z art. 14 ust. 3 i zweryfikowanym zgodnie z art. 15. Dla okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 1, rokiem odniesienia jest rok 2010, a dla każdego następnego okresu, o którym mowa w art. 3c, rokiem odniesienia jest rok kalendarzowy kończący się 24 miesiące przed początkiem okresu, do którego odnosi się rozdzielanie w drodze sprzedaży aukcyjnej.

Rozporządzenie to, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

4.   Do państw członkowskich należy określenie, w jaki sposób wykorzystane zostaną dochody uzyskane z rozdzielania przydziałów w drodze sprzedaży aukcyjnej. Dochody te powinny być wykorzystane do przeciwdziałania zmianom klimatu w UE i w państwach trzecich, między innymi na środki mające na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, do dokonania dostosowań z myślą o skutkach zmian klimatu w UE i w państwach trzecich, zwłaszcza w krajach rozwijających się, do finansowania badań i rozwoju w zakresie łagodzenia i dostosowań, w szczególności w dziedzinie aeronautyki i transportu lotniczego, do ograniczenia emisji poprzez transport niskoemisyjny, i na pokrycie kosztów administrowania systemem wspólnotowym. Wpływy ze sprzedaży aukcyjnej powinny również być przekazywane na rzecz Globalnego Funduszu Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej, a także na finansowanie środków mających na celu zapobieganie wylesianiu.

Państwa członkowskie informują Komisję o działaniach podjętych na mocy niniejszego ustępu.

5.   Dostarczenie Komisji informacji na podstawie niniejszej dyrektywy nie zwalnia państw członkowskich z obowiązku informowania określonego w art. 88 ust. 3 Traktatu.

Artykuł 3e

Rozdzielanie i wydawanie przydziałów operatorom statków powietrznych

1.   Na każdy okres, o którym mowa w art. 3c, każdy operator statku powietrznego może ubiegać się o przyznanie przydziałów, które mają być rozdzielane nieodpłatnie. Z wnioskiem można wystąpić do właściwego organu w administrującym państwie członkowskim, przedstawiając zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do działań lotniczych wymienionych w załączniku I wykonywanych przez tego operatora statku powietrznego w monitorowanym roku. Do celów niniejszego artykułu monitorowany rok to rok kalendarzowy kończący się dwadzieścia cztery miesiące przed początkiem okresu, którego dotyczy wniosek, zgodnie z załącznikami IV i V lub rok 2010 w odniesieniu do okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 1. Wniosek składa się na co najmniej dwadzieścia jeden miesięcy przed początkiem okresu, którego dotyczy wniosek, lub do dnia 31 marca 2011 r. w odniesieniu do okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 1.

2.   Co najmniej osiemnaście miesięcy przed początkiem okresu, którego dotyczy wniosek, lub do dnia 30 czerwca 2011 r. w odniesieniu do okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 1, państwa członkowskie przedkładają Komisji wnioski otrzymane na mocy ust. 1.

3.   Co najmniej piętnaście miesięcy przed początkiem każdego okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 2, lub do dnia 30 września 2011 r. w odniesieniu do okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 1, Komisja oblicza i podejmuje decyzję określającą:

Wzorzec porównawczy, o którym mowa w lit. e), wyrażony liczbą przydziałów na tonokilometr, wylicza się poprzez podzielenie liczby przydziałów, o których mowa w lit. d), przez sumę tonokilometrów podanych we wnioskach przedłożonych Komisji zgodnie z art. 2.

4.   W terminie trzech miesięcy od dnia podjęcia przez Komisję decyzji na mocy ust. 3 każde administrujące państwo członkowskie oblicza i publikuje:

5.   Do dnia 28 lutego 2012 r. i do dnia 28 lutego każdego następnego roku właściwy organ administrującego państwa członkowskiego wydaje każdemu operatorowi statków powietrznych taką liczbę przydziałów, jaka została przyznana temu operatorowi statków powietrznych na dany rok zgodnie z niniejszym artykułem lub art. 3f.

Artykuł 3f

Specjalna rezerwa dla niektórych operatorów statków powietrznych

1.   W każdym okresie, o którym mowa w art. 3c ust. 2, 3 % łącznej liczby przydziałów, które mają zostać rozdzielone, przeznacza się do specjalnej rezerwy przeznaczonej dla operatorów statków powietrznych:

oraz których działanie zgodnie z lit. a) lub dodatkowe działanie zgodnie z lit. b) nie jest w całości ani w części kontynuacją działania lotniczego wykonywanego uprzednio przez innego operatora statków powietrznych.

2.   Operator statków lotniczych, uprawniony zgodnie z ust. 1, może ubiegać się o nieodpłatne przyznanie przydziałów ze specjalnej rezerwy przez złożenie wniosku do właściwego organu swojego administrującego państwa członkowskiego. Wniosek składa się do dnia 30 czerwca w trzecim roku okresu określonego w art. 3c ust. 2, którego dotyczy wniosek.

Operatorowi statków lotniczych przyznaje się zgodnie z ust. 1 lit. b) nie więcej niż 1 000 000 przydziałów.

3.   Wniosek na mocy ust. 2:

4.   Nie później niż 6 miesięcy od ostatecznej daty składania wniosków określonej w ust. 2 państwa członkowskie przedkładają Komisji wnioski otrzymane na mocy tego ustępu.

5.   Nie później niż 12 miesięcy od ostatecznej daty składania wniosków określonej w ust. 2 Komisja decyduje o wzorcu porównawczym, który ma zostać wykorzystany przy nieodpłatnym przyznawaniu przydziałów operatorom statków powietrznych, których wnioski zostały przedłożone Komisji zgodnie z ust. 4.

Z zastrzeżeniem ust. 6, wzorzec porównawczy jest obliczany poprzez podzielenie liczby przydziałów w specjalnej rezerwie przez:

6.   Wzorzec porównawczy, o którym mowa w ust. 5, nie może powodować, by roczny przydział na tonokilometr był większy niż roczny przydział na tonokilometr dla operatora statków lotniczych przyznany zgodnie z art. 3e ust. 4.

7.   W terminie trzech miesięcy od dnia podjęcia przez Komisję decyzji na mocy ust. 5 każde administrujące państwo członkowskie oblicza i publikuje:

8.   Państwa członkowskie rozdzielają w drodze sprzedaży aukcyjnej wszystkie nieprzyznane przydziały ze specjalnej rezerwy.

9.   Komisja może ustanowić szczegółowe zasady działania specjalnej rezerwy na mocy niniejszego artykułu, w tym dotyczące oceny zgodności z kryteriami kwalifikowalności przewidzianymi w ust. 1. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

Artykuł 3g

Plany dotyczące monitorowania i składania sprawozdań

Administrujące państwo członkowskie zapewnia, by każdy operator statków powietrznych przedkładał właściwemu organowi w tym państwie członkowskim plan dotyczący monitorowania, określający środki służące monitorowaniu emisji i danych dotyczących tonokilometrów i składaniu sprawozdań na ten temat do celów wniosku przewidzianego w art. 3e, a także by takie plany były zatwierdzane przez właściwy organ zgodnie z wytycznymi przyjętymi na mocy art. 14.”;

5)

dodaje się tytuł i artykuł w brzmieniu:

„ROZDZIAŁ III

INSTALACJE STACJONARNE

Artykuł 3h

Zakres zastosowania

Przepisy niniejszego rozdziału mają zastosowanie do pozwoleń na emisję gazów cieplarnianych i do rozdzielania i wydawania przydziałów w odniesieniu do działań wymienionych w załączniku I innych niż działania lotnicze.”;

6)

artykuł 6 ust. 2 lit. e) otrzymuje brzmienie:

7)

po art. 11 dodaje się tytuł w brzmieniu:

8)

w art. 11a dodaje się ustęp w brzmieniu:

„1a.   W okresie, o którym mowa w art. 3c ust. 1, operatorzy statków powietrznych mogą wykorzystywać CER i ERU do 15 % liczby przydziałów, które należy zwrócić zgodnie z art. 12 ust. 2a.

W kolejnych okresach wysokość odsetka CER i ERU, który może być wykorzystany w odniesieniu do działalności lotniczej, zostaje poddana przeglądowi w ramach ogólnego przeglądu niniejszej dyrektywy, z uwzględnieniem zmian w międzynarodowym systemie rozwiązań dotyczących zmian klimatu.

Komisja publikuje informacje o tym odsetku co najmniej sześć miesięcy przed początkiem każdego okresu, o którym mowa w art. 3c.”;

9)

w art. 11b ust. 2 termin „instalacje” zastępuje się terminem „działania”;

10)

w art. 12 wprowadza się następujące zmiany:

11)

w art. 13 ust. 3 wyrazy „art. 12 ust. 3” zastępuje się wyrazami „art. 12 ust. 2a lub 3”;

12)

w art. 14 wprowadza się następujące zmiany:

13)

artykuł 15 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 15

Weryfikacja

Państwa członkowskie zapewniają, by sprawozdania przedłożone przez operatorów i operatorów statków powietrznych na podstawie art. 14 ust. 3 były weryfikowane zgodnie z kryteriami wymienionymi w załączniku V i we wszelkich szczegółowych przepisach przyjętych przez Komisję zgodnie z niniejszym artykułem oraz by był o nich powiadamiany właściwy organ.

Państwa członkowskie zapewniają, by operatorzy i operatorzy statków powietrznych, których sprawozdania nie zostały zweryfikowane jako zadowalające zgodnie z kryteriami ustalonymi w załączniku V i we wszelkich szczegółowych przepisach przyjętych przez Komisję zgodnie z niniejszym artykułem do dnia 31 marca każdego roku w odniesieniu do emisji w trakcie poprzedniego roku kalendarzowego, nie mogli dokonywać dalszych przeniesień przydziałów, do momentu aż sprawozdanie od tego operatora zostanie zweryfikowane jako zadowalające.

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące weryfikacji sprawozdań składanych przez operatorów statków powietrznych na podstawie art. 14 ust. 3 i wniosków na mocy art. 3e i 3f, w tym weryfikacji procedur stosowanych przez weryfikatorów, zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 23 ust. 2.”;

14)

w art. 16 wprowadza się następujące zmiany:

15)

dodaje się artykuły w brzmieniu:

„Artykuł 18a

Administrujące państwo członkowskie

1.   Administrującym państwem członkowskim dla operatora statków powietrznych jest:

2.   Jeżeli w dwóch pierwszych latach któregokolwiek okresu, o którym mowa w art. 3c, żadna z przypisanych emisji lotniczych pochodzących z lotów wykonanych przez operatora statków powietrznych podlegającego przepisom ust. 1b niniejszego artykułu nie zostaje przypisana jego administrującemu państwu członkowskiemu, operator statków powietrznych zostaje przeniesiony do innego administrującego państwa członkowskiego. Nowym administrującym państwem członkowskim jest państwo członkowskie z największą szacunkową ilością przypisanych emisji lotniczych pochodzących z lotów wykonywanych przez tego operatora statków powietrznych w dwóch pierwszych latach poprzedniego okresu.

3.   Na podstawie najlepszych dostępnych informacji Komisja:

4.   Komisja może, zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 23 ust. 2, opracować wytyczne w sprawie administrowania operatorami statków powietrznych przez administrujące państwa członkowskie zgodnie z niniejszą dyrektywą.

5.   Do celów ust. 1, w odniesieniu do operatora statku powietrznego, który rozpoczął działalność we Wspólnocie po dniu 1 stycznia 2006 r., „rok bazowy” oznacza pierwszy rok kalendarzowy działalności; we wszystkich innych przypadkach oznacza rok kalendarzowy rozpoczynający się w dniu 1 stycznia 2006 r.

Artykuł 18b

Pomoc Europejskiej Organizacji ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol)

W celu wypełnienia swoich obowiązków wynikających z art. 3c ust. 4 i art. 18a Komisja może zwrócić się o pomoc do Eurocontrolu lub innej właściwej organizacji i może w tym celu zawierać wszelkie odpowiednie umowy z tymi organizacjami.

16)

w art. 19 ust. 3. wprowadza się następujące zmiany:

17)

w art. 23 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 i art. 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.”;

18)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 25a

Środki państw trzecich mające na celu zmniejszenie wpływu lotnictwa na zmiany klimatu

1.   W przypadku gdy państwo trzecie przyjmuje środki mające na celu zmniejszenie wpływu lotów rozpoczynających się w tym państwie i kończących się we Wspólnocie na zmiany klimatu, Komisja, po przeprowadzeniu konsultacji z tym państwem trzecim i z państwami członkowskim w ramach komitetu, o którym mowa w art. 23 ust. 1, rozważa dostępne rozwiązania zapewniające optymalne wzajemne oddziaływanie na siebie systemu wspólnotowego i środków tego państwa.

W razie konieczności Komisja może przyjąć zmiany, tak by loty rozpoczynające się w danym państwie trzecim zostały wyłączone z działań lotniczych wymienionych w załączniku I lub by przewidzieć jakiekolwiek inne zmiany w działaniach wymienionych w załączniku I wymagane zgodnie z umową, o której mowa w akapicie czwartym. Środki te, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 23 ust. 3.

Komisja może składać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wnioski w sprawie jakichkolwiek innych zmian do niniejszej dyrektywy.

Komisja w stosownych przypadkach może także wydawać Radzie zalecenia zgodnie z art. 300 ust. 1 Traktatu w celu rozpoczęcia negocjacji w sprawie zawarcia umowy z danym państwem trzecim.

2.   Wspólnota i jej państwa członkowskie nadal dążą do osiągnięcia porozumienia w sprawie środków o charakterze globalnym, mających na celu zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych pochodzących z lotnictwa. W świetle takiego porozumienia Komisja rozważy, czy zmiany do niniejszej dyrektywy w odniesieniu do operatorów statków powietrznych są konieczne.”;

19)

w art. 28 wprowadza się następujące zmiany:

20)

w art. 30 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„4.   Do dnia 1 grudnia 2014 r. Komisja na podstawie wyników monitorowania i na podstawie doświadczenia w stosowaniu niniejszej dyrektywy dokona przeglądu funkcjonowania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do działań lotniczych wymienionych w załączniku I i przedstawi odpowiednie wnioski Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, zgodnie z art. 251 Traktatu. Komisja weźmie pod uwagę w szczególności:

Komisja składa następnie sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

21)

po art. 30 dodaje się tytuł w brzmieniu:

22)

w załącznikach I, IV i V wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/22

(1)

Decyzja Komisji 2006/410/WE z dnia 24 maja 2006 r. ustalająca kwoty, które zgodnie z art. 10 ust. 2, 143d i 143e rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 udostępnia się EFRROW oraz kwoty dostępne na wydatki w ramach EFRG (2), oraz która określa na lata budżetowe 2007–2013 całkowitą kwotę transferów dokonywanych z EFRG na rzecz EFRROW, zgodnie z wymienionymi artykułami rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 (3) oraz z art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 378/2007 (4), które ustanawiają zasady dobrowolnej modulacji płatności bezpośrednich przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 1782/2003, została zmieniona decyzją Komisji 2008/955/WE (5).

(2)

W związku z przyjęciem decyzji 2008/955/WE należy dostosować kwoty udostępnione na rzecz EFRROW i dodać je do podziału na poszczególne lata wsparcia wspólnotowego na rzecz rozwoju obszarów wiejskich.

(3)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję Komisji 2006/636/WE (6),

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/24

(1)

Dnia 15 czerwca 2005 r. do Komisji wpłynął wniosek złożony przez Litwę o rejestrację nazwy „Džiugas” jako chronione oznaczenie geograficzne sera. Na mocy art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 oraz zgodnie z jego art. 17 ust. 2, Komisja rozpatrzyła wspomniany wniosek.

(2)

W odpowiedzi na prośbę Komisji dnia 3 lipca 2006 r., 5 grudnia 2006 r. oraz 3 września 2008 r. Litwa przesłała nową wersję specyfikacji, jej streszczenie oraz dodatkowe informacje.

(3)

Komisja zwróciła się z prośbą o przedstawienie, między innymi, wyjaśnień dotyczących związku pomiędzy cechami produktu będącego przedmiotem wniosku o rejestrację a jego szczególnym pochodzeniem geograficznym.

(4)

Po rozpatrzeniu informacji dostarczonych przez Litwę w wyżej wymienionym wniosku Komisja odnotowała, że szczególna jakość lub cechy serów „Džiugas” wynikają z metody produkcji, a nie z pochodzenia geograficznego. Specyfikacja stanowi, iż związek serów „Džiugas” z ich szczególnym pochodzeniem geograficznym wyraża się poprzez specyficzną metodę produkcji, która nadaje im fizyczne, chemiczne oraz organoleptyczne właściwości, charakterystyczne wyłącznie dla tych serów. Ponadto specyfikacja zawiera stwierdzenie, iż metoda produkcji serów „Džiugas” wpływa zarówno na ich wysoką zawartość magnezu i wapnia, jak i na ich szczególne cechy organoleptyczne, bladożółty kolor wpadający w szarość oraz świeży smak. W przypadku braku związku między tymi czynnikami a pochodzeniem geograficznym wniosek nie spełnia podstawowych warunków rejestracji chronionych oznaczeń geograficznych.

(5)

W rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 510/2006 związku nie udowodniono.

(6)

W świetle powyższego wniosek o rejestrację nazwy „Džiugas” jako chronione oznaczenie geograficzne należy odrzucić.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/25

(1)

Dnia 15 czerwca 2005 r. do Komisji wpłynął wniosek złożony przez Litwę o rejestrację nazwy „Germantas” jako chronione oznaczenie geograficzne sera. Na mocy art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 oraz zgodnie z jego art. 17 ust. 2 Komisja rozpatrzyła wspomniany wniosek.

(2)

W odpowiedzi na prośbę Komisji Litwa przedstawiła nową wersję specyfikacji wraz z jej streszczeniem oraz dodatkowymi informacjami, które wpłynęły do Komisji w dniach 3 lipca 2006 r., 5 grudnia 2006 r. oraz 3 września 2008 r.

(3)

Komisja zwróciła się z prośbą o przedstawienie, między innymi, wyjaśnień dotyczących związku pomiędzy cechami produktu będącego przedmiotem wniosku o rejestrację a jego szczególnym pochodzeniem geograficznym.

(4)

Po rozpatrzeniu informacji dostarczonych przez Litwę w wyżej wymienionym wniosku Komisja odnotowała, że szczególne cechy serów „Germantas” wynikają z metody produkcji, a nie z pochodzenia geograficznego. Specyfikacja stanowi, iż związek serów „Germantas” z ich szczególnym pochodzeniem geograficznym wyraża się poprzez specyficzną metodę produkcji, która nadaje im szczególne organoleptyczne właściwości, odróżniające je od innych serów. Ponadto specyfikacja zawiera stwierdzenie, iż metoda produkcji serów „Germantas” wpływa na ich organoleptyczne właściwości, bladożółty, miejscami szarawy lub zielonkawy kolor, lekki zapach zakwaszonego mleka, serwatki i mleka pasteryzowanego, lekko kwaśny smak pasteryzowanego w wysokiej temperaturze mleka. Co więcej, w specyfikacji wyjaśnia się, że typowy kolor serów „Germantas” jest wynikiem procesu dojrzewania w przezroczystej lub kolorowej folii, która ogranicza proces rozkładu światłoczułych składników. W przypadku braku związku między tymi czynnikami a pochodzeniem geograficznym wniosek nie spełnia podstawowych warunków rejestracji chronionych oznaczeń geograficznych.

(5)

W rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 510/2006 związku nie udowodniono.

(6)

W świetle powyższego wniosek o rejestrację nazwy „Germantas” jako chronione oznaczenie geograficzne należy odrzucić.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/26

(1)

Dyrektywa 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotycząca delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (1), a w szczególności jej art. 4, ustanawia przejrzyste obowiązki w zakresie współpracy administracji krajowych i czyni państwa członkowskie odpowiedzialnymi za stworzenie odpowiednich warunków dla takiej współpracy. Dyrektywa ta nakłada ponadto na państwa członkowskie wyraźny obowiązek podjęcia stosownych środków, aby informacje dotyczące warunków zatrudnienia były powszechnie dostępne, nie tylko dla zagranicznych usługodawców, ale również dla zainteresowanych pracowników delegowanych.

(2)

W swoim komunikacie do Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów, zatytułowanym „Delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług – maksymalizacja korzyści i możliwości przy równoczesnym zagwarantowaniu ochrony pracowników” (2), wydanym dnia 13 czerwca 2007 r., Komisja zapowiedziała, że zamierza ustanowić komitet wysokiego szczebla mający wspierać i wspomagać państwa członkowskie w określaniu i wymianie dobrych praktyk, w celu zinstytucjonalizowania obecnej, nieformalnej grupy ekspertów rządowych, a także w celu regularnego, formalnego zaangażowania partnerów społecznych.

(3)

W wydanym dnia 3 kwietnia 2008 r. zaleceniu w sprawie pogłębionej współpracy administracyjnej w kontekście delegowania pracowników w ramach świadczenia usług (3) Komisja wskazuje, że państwa członkowskie powinny wziąć czynny udział w systematycznym i sformalizowanym procesie określania i wymiany dobrych praktyk w dziedzinie delegowania pracowników za pośrednictwem dowolnego forum współpracy ustanowionego do tego celu przez Komisję.

(4)

Również w konkluzjach Rady Unii Europejskiej z dnia 9 czerwca 2008 r. zachęcano Komisję do zinstytucjonalizowania nieformalnej grupy specjalistów ds. delegowania pracowników poprzez powołanie komitetu ekspertów.

(5)

W myśl tychże konkluzji Rady celem powołanego komitetu powinno być nawiązanie współpracy z organami publicznymi, które odpowiadają za kontrolę, na przykład z inspektoratami pracy, a także – na odpowiednich szczeblach oraz zgodnie z ustawodawstwem krajowym i praktyką krajową – formalne i regularne angażowanie partnerów społecznych, a zwłaszcza przedstawicieli partnerów społecznych z sektorów, w których delegowanie pracowników jest zjawiskiem rozpowszechnionym.

(6)

W związku z powyższym konieczne jest ustanowienie komitetu ekspertów w dziedzinie delegowania pracowników oraz zdefiniowanie jego zakresu odpowiedzialności, zadań i struktury.

(7)

Do celów komitetu ekspertów powinno należeć, między innymi, wspieranie i wspomaganie państw członkowskich w określaniu i wymianie dobrych praktyk, propagowanie wymiany istotnych informacji, analizowanie wszelkich zagadnień i trudności, jakie mogą wyniknąć w związku z praktycznym stosowaniem przepisów prawa dotyczących delegowania pracowników, a także z egzekwowaniem stosownych przepisów w praktyce, jak również ścisłe obserwowanie osiągniętych postępów w usprawnianiu dostępu do informacji oraz zacieśnianiu współpracy administracyjnej, w szczególności poprzez ewentualne opracowanie elektronicznego systemu wymiany informacji.

(8)

W skład komitetu powinni wchodzić eksperci reprezentujący władze krajowe każdego z państw członkowskich, sprawujące odpowiedzialność albo nadzór lub pełniące inne obowiązki w zakresie wdrażania, stosowania i monitorowania zasad obowiązujących w odniesieniu do delegowania pracowników w ramach świadczenia usług. Eksperci powinni być w stanie ogarnąć cały zakres wiedzy, kompetencji i doświadczeń we wszystkich stosownych obszarach polityki. W Komitecie mogą być również reprezentowane, zgodnie z prawem i praktyką krajową, wyspecjalizowane organy odpowiedzialne za kontrolę przestrzegania prawodawstwa – na przykład inspekcja pracy – jak również partnerzy społeczni.

(9)

Komitet powinien również w sposób formalny i regularny angażować partnerów społecznych na szczeblu europejskim, w szczególności reprezentantów sektorów, które charakteryzuje powszechne delegowanie pracowników, takich jak budownictwo, prace czasowe zlecane za pośrednictwem agencji, gastronomia, rolnictwo i transport. Komitet powinien być w stanie polegać na wiedzy fachowej profesjonalistów posiadających szczególne kompetencje w zakresie konkretnych zagadnień umieszczonych w porządku obrad.

(10)

Przedstawiciele państw EOG/EFTA, Urzędu Nadzoru EFTA, krajów przystępujących i kandydujących oraz Szwajcarii powinni mieć prawo uczestnictwa w charakterze obserwatorów.

(11)

Nie naruszając przepisów Komisji dotyczących bezpieczeństwa określonych w załączniku do decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (4), należy określić zasady dotyczące ujawniania informacji przez członków komitetu.

(12)

Wszelkie dane osobowe dotyczące członków komitetu powinny być przetwarzane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (5).

(13)

Poniesione wydatki powinny być sfinansowane na mocy decyzji nr 1672/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 2006 r. ustanawiającej wspólnotowy program na rzecz zatrudnienia i solidarności społecznej – Progress (6),

1)

wspieranie i wspomaganie państw członkowskich w określaniu doświadczeń i dobrych praktyk oraz w propagowaniu ich wymiany;

2)

promowanie wymiany istotnych informacji, w tym dotyczących istniejących form (dwustronnej) współpracy administracyjnej łączącej państwa członkowskie i partnerów społecznych;

3)

analizowanie wszelkich zagadnień, trudności i kwestii szczegółowych, jakie mogą wystąpić w związku z wdrażaniem i praktycznym stosowaniem dyrektywy 96/71/WE lub krajowych środków wykonawczych, a także z egzekwowaniem jej przepisów w praktyce;

4)

analizowanie wszelkich trudności, jakie mogą wystąpić w związku ze stosowaniem art. 3 ust. 10 dyrektywy 97/71/WE;

5)

monitorowanie osiąganych postępów w dziedzinie poprawy dostępności informacji i w zacieśnianiu współpracy administracyjnej, a w tym kontekście między innymi ocenianie różnych możliwości udzielania odpowiedniego wsparcia technicznego do celów wymiany informacji koniecznej dla pogłębienia współpracy administracyjnej, z uwzględnieniem elektronicznego systemu wymiany informacji;

6)

analizowanie możliwości poprawy skutecznego przestrzegania i egzekwowania praw pracowników oraz, w razie konieczności, obrony ich stanowiska;

7)

zaangażowanie w pogłębione badanie praktycznych problemów z egzekwowaniem transgranicznym w dążeniu do rozwiązania występujących trudności, doskonalenie stosowania obowiązujących aktów prawnych w praktyce, a także, w razie potrzeby, poprawa wzajemnej pomocy między państwami członkowskimi.

—

pięciu członków reprezentujących organizacje pracodawców na poziomie Wspólnoty,

—

pięciu członków reprezentujących organizacje pracownicze na poziomie Wspólnoty,

—

nie więcej niż 10 przedstawicieli partnerów społecznych (reprezentujących w równej mierze organizacje pracodawców i pracowników) z sektorów charakteryzujących się znacznym rozpowszechnieniem praktyki delegowania pracowników.

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/29

(1)

Artykuł 3 ust. 1 dyrektywy 2001/95/WE zobowiązuje producentów do wprowadzania na rynek wyłącznie produktów bezpiecznych.

(2)

Zgodnie z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2001/95/WE produkt uważa się za bezpieczny, o ile uwzględnione zostały zagrożenia i kategorie zagrożeń objęte odnośnymi normami krajowymi, jeżeli spełnia on dobrowolne normy krajowe będące transpozycją norm europejskich, do których Komisja opublikowała odniesienia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich zgodnie z art. 4 ust. 2 wymienionej dyrektywy.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 wspomnianej dyrektywy europejskie organy normalizacyjne ustanawiają normy europejskie w oparciu o mandat udzielony im przez Komisję. Komisja publikuje odniesienia do takich norm.

(4)

Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy ustanawia procedurę publikacji odniesień do norm przyjętych przez europejskie organy normalizacyjne przed wejściem w życie dyrektywy. Jeżeli normy te zapewniają zgodność z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa, Komisja może podjąć decyzję o opublikowaniu odniesienia do tych norm w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. W tych przypadkach Komisja z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 15 ust. 2 dyrektywy, podejmuje decyzję, czy dana norma spełnia ogólny wymóg bezpieczeństwa. Po konsultacji z Komitetem ustanowionym na mocy art. 5 dyrektywy 98/34/WE Komisja podejmuje decyzję o publikacji bądź wycofaniu takiej normy. Komisja powiadamia państwa członkowskie o swojej decyzji.

(5)

Chodzik to urządzenie dla dzieci, które jeszcze nie chodzą, pozwalające im na przemieszczanie się o własnych siłach. Dane pochodzące ze stacji pogotowia z Europy i Stanów Zjednoczonych z ostatnich 20 lat wskazują konsekwentnie na związane z chodzikami ryzyko upadku w związku ze zwiększoną zdolnością i prędkością poruszania się dzieci, które nie potrafią jeszcze samodzielnie stać ani chodzić.

(6)

Wypadki towarzyszące używaniu chodzików polegają przede wszystkim na upadku ze schodów lub wywróceniu chodzika, w szczególności przy pokonywaniu nierówności powierzchni, na przykład progu drzwi lub krawędzi dywanu. Urazy, do jakich może dojść w takich wypadkach, są bardzo poważne, ponieważ dotyczą w większości przypadków głowy dziecka.

(7)

We wrześniu 1997 r. Komisja udzieliła Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu (CEN) stosownego mandatu (3) do zajęcia się szczególnym zagrożeniem dla bezpieczeństwa związanym ze zwiększeniem zdolności i prędkości poruszania się dzieci, które nie potrafią chodzić, w ramach normy, nad którą pracował wówczas CEN.

(8)

Komisja uznała pierwszą wersję normy EN 1273 przyjętą przez CEN w 2001 r. za niezadowalającą z uwagi na brak uwzględnienia w normie szczególnego ryzyka opisanego w ramach mandatu.

(9)

Poprawiona wersja normy EN 1273 z maja 2005 r. przewiduje natomiast badania stabilności oraz wymogi konstrukcyjne służące ograniczeniu urazów spowodowanych upadkiem ze schodów i wywróceniem chodzika, zgodnie z wymaganiem sformułowanym przez Komisję w udzielonym mandacie.

(10)

Norma EN 1273:2005 znajduje szerokie zastosowanie wśród organów nadzoru rynku w państwach członkowskich, na co wskazują liczne informacje w systemie RAPEX zawierające odniesienie do tej normy. Niektóre z państw członkowskich odnoszą się do tej normy w swoich przepisach dotyczących bezpieczeństwa artykułów związanych z opieką nad dziećmi (4).

(11)

Poprawa bezpieczeństwa na wypadek wywrócenia chodzika lub upadku ze schodów określona w normie EN 1273:2005 zwiększa skuteczność biernych środków zapobiegania wypadkom związanym z użytkowania chodzików.

(12)

Zdaniem Komisji norma EN 1273:2005 jest zgodna z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa. Jako że norma EN 1273:2005 została przyjęta na podstawie mandatu udzielonego przed wejściem w życie dyrektywy 2001/95, stosowne odniesienie powinno zostać opublikowane zgodnie z procedurą określoną w art. 4 ust. 2 akapit pierwszy.

(13)

Niniejsza decyzja dotycząca zgodności normy EN 1273:2005 z ogólnym wymogiem bezpieczeństwa zostaje podjęta z inicjatywy Komisji.

(14)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu powołanego na mocy dyrektywy 2001/95/WE,

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/31

(1)

Decyzją Komisji 2008/655/WE z dnia 24 lipca 2008 r. zatwierdzającą plany szczepień interwencyjnych niektórych państw członkowskich przeciw chorobie niebieskiego języka i określającą poziom wkładu finansowego Wspólnoty na lata 2007 i 2008 (3) zatwierdzono plany szczepień przedstawione przez Belgię, Republikę Czeską, Danię, Niemcy, Hiszpanię, Francję, Włochy, Luksemburg, Niderlandy i Portugalię oraz określono kwotę maksymalnego wkładu finansowego Wspólnoty.

(2)

W drugim półroczu 2008 r. w szeregu państw członkowskich odnotowano ogniska choroby niebieskiego języka. W szczególności w Austrii i Szwecji po raz pierwszy wystąpiła choroba niebieskiego języka o serotypie 8. Nowe ogniska choroby niebieskiego języka o serotypie 8 stwierdzono w Danii i Hiszpanii. Co więcej, choroba niebieskiego języka o serotypie 1 rozprzestrzeniała się w dalszym ciągu we Francji, Hiszpanii i Portugalii.

(3)

Zważywszy, że ogniska w Austrii oraz Szwecji wystąpiły po opublikowaniu decyzji 2008/655/WE, oba te państwa członkowskie przedłożyły swoje plany szczepień zbyt późno, by dotrzymać terminu ustalonego w art. 4 ust. 2 tej decyzji. Dlatego w stosunku do tych państw nie powinny obowiązywać przepisy dotyczące sprawozdań okresowych, w szczególności odnoszące się do zmniejszenia wkładu finansowego Wspólnoty.

(4)

Zainteresowane państwa członkowskie powiadomiły Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wystąpieniu choroby. Wspomniane państwa członkowskie przedstawiły nowe lub poprawione plany szczepień interwencyjnych, wskazując przybliżoną liczbę dawek szczepionek do wykorzystania w 2007 i 2008 r. oraz szacowane koszty przeprowadzenia tych szczepień. Komisja poddała ocenie nowe plany przedłożone przez Austrię i Szwecję oraz plany poprawione przedłożone przez Danię, Hiszpanię, Francję, Niderlandy oraz Portugalię, z punktu widzenia weterynaryjnego, a także finansowego, i uznała je za zgodne z odpowiednimi przepisami prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego spraw weterynaryjnych. Szczepienie zwierząt przeciw chorobie niebieskiego języka w zainteresowanych państwach członkowskich powinno zatem być zatwierdzone zgodnie z art. 9 ust. 2 dyrektywy 2000/75/WE.

(5)

Kwalifikowalność wydatków jest aktualnie ograniczona do kosztów poniesionych w okresie od dnia 1 listopada 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. Plany szczepień interwencyjnych obejmują natomiast okres do końca 2008 r. Dlatego też o kwalifikowalności wydatku powinien przesądzać termin operacyjny przeprowadzonego szczepienia. Środki przewidujące termin operacyjny o dacie mieszczącej się w wyżej wspomnianym okresie kwalifikują się do współfinansowania.

(6)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję 2008/655/WE.

(7)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

w art. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„Plany szczepień, zawierające warunki techniczne i finansowe, przedstawione przez Belgię, Republikę Czeską, Danię, Niemcy, Hiszpanię, Francję, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Austrię, Portugalię i Szwecję, niniejszym zatwierdza się na okres od dnia 1 listopada 2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r.”;

2)

w art. 2 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

„W kontekście środków nadzwyczajnych podjętych w celu zwalczania choroby niebieskiego języka w latach 2007 i 2008, Belgia, Republika Czeska, Dania, Niemcy, Hiszpania, Francja, Włochy, Luksemburg, Niderlandy, Austria, Portugalia i Szwecja mają prawo skorzystać ze specjalnego wsparcia Wspólnoty na plany szczepienia interwencyjnego przeciwko chorobie niebieskiego języka, o których mowa w art. 1, w wysokości:”;

3)

w art. 4 ust. 4 lit. d) otrzymuje brzmienie:

4)

w art. 4 ust. 1 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Przepisy ust. 1 lit. a) i b) oraz ust. 2 nie mają jednak zastosowania do planów przedłożonych przez Austrię i Szwecję.”.

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/33

—

Strona 50, art. 5 ust. 3:

—

Strony 66 i 67, załącznik IV, tabelę zastępuje się następującą tabelą:

—

Strona 82, załącznik XI:

13.1.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 8/s3