23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/3

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 oraz w zastosowaniu art. 17 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 wniosek Włoch w sprawie rejestracji nazwy „Salame Cremona” został opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej  (2).

(2)

Niemcy i Niderlandy sprzeciwiły się tej rejestracji zgodnie z art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Niemcy i Niderlandy w swoich deklaracjach sprzeciwu stwierdziły, że warunki określone w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 nie zostały spełnione. W szczególności zdaniem Niemiec związek między produktem a regionem nie został dowiedziony. Zdaniem Niderlandów, z jednej strony, związek z obszarem geograficznym (produkcji) określonym w nazwie pochodzenia „Salame Cremona” nie został wystarczająco dowiedziony, a drugiej strony, z powodu braku jakichkolwiek dodatkowych wymogów ograniczenie pochodzenia surowca „mięso wieprzowe” do północnych i centralnych Włoch (lub nawet do obszaru określonego w pkt 4.3) należy uznać wyłącznie za przeszkodę dla handlu, i na koniec w pkt 4.5 nie wykazano, w jaki sposób zobowiązanie do produkcji, pakowania i krojenia „Salame Cremona” wyłącznie w obszarze produkcji przyczynia się do lepszej kontroli i odtworzenia historii produktu oraz zachowania jego cech jakościowych.

(3)

Pismem z dnia 2 marca 2006 r. Komisja wezwała zainteresowane państwa członkowskie do wzajemnego porozumienia zgodnie z ich wewnętrznymi procedurami.

(4)

Biorąc pod uwagę, że w przewidzianym terminie Włochy, Niderlandy i Niemcy nie osiągnęły porozumienia, Komisja musi przyjąć decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

(5)

W wyniku konsultacji między Włochami, Niderlandami i Niemcami do specyfikacji przedmiotowego produktu wprowadzono dodatkowe dane szczegółowe. W odpowiedzi na krytykę Niemiec i Niderlandów, dotyczącą braku przedstawienia związku między produktem i regionem, jasno określono, że związek opiera się na renomie. W odpowiedzi na drugi zarzut ze strony Niderlandów zniesiono ograniczenie dotyczące regionów pochodzenia surowca i dodano szczegóły dotyczące konkretnych warunków hodowli i karmienia świń oraz wpływu tych czynników na cechy produktu końcowego. Na koniec władze Włoch uzasadniły obowiązek krojenia i pakowania w przedmiotowym obszarze koniecznością przeprowadzania kontroli. Władze Włoch stwierdziły również, że poddawanie produktu obróbce termicznej do celów jego transportu i krojenia „w odległości czasowej i przestrzennej” zmieniłoby właściwości organoleptyczne kiełbasy. Władze Niderlandów poinformowały, że zaakceptują te wyjaśnienia, pod warunkiem że zostaną one włączone do wniosku w sprawie rejestracji, co następnie uczyniono.

(6)

Zdaniem Komisji nowa wersja specyfikacji w pełni spełnia wymagania określone w rozporządzeniu (WE) nr 510/2006.

(7)

W tych okolicznościach przedmiotowa nazwa powinna zostać wpisana do „Rejestru chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych”.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Chronionych Oznaczeń Geograficznych i Chronionych Nazw Pochodzenia,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/9

(1)

Artykuł 32 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym na produkty wyszczególnione w art. 1 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia a cenami na te produkty na rynku wspólnotowym może być objęta refundacją wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku cukru, refundacje wywozowe powinny być ustalone zgodnie z zasadami i niektórymi kryteriami przewidzianymi w art. 32 i 33 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(3)

Artykuł 33 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że ze względu na sytuację na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków może zaistnieć konieczność zróżnicowania refundacji w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Refundacją mogą być objęte jedynie te produkty, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które spełniają wymogi rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/11

(1)

Artykuł 32 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że różnica między cenami na rynku światowym na produkty wyszczególnione w art. 1 ust. 1 lit. c), d) i g) tego rozporządzenia a cenami na te produkty na rynku wspólnotowym może być objęta refundacją wywozową.

(2)

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację na rynku cukru, refundacje wywozowe powinny być ustalone zgodnie z zasadami i kryteriami przewidzianymi w art. 32 i 33 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(3)

Artykuł 33 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że ze względu na sytuację na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków może zaistnieć konieczność zróżnicowania refundacji w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Refundacją mogą być objęte jedynie te produkty, które są dopuszczone do swobodnego przepływu wewnątrz Wspólnoty i które spełniają wymogi rozporządzenia Komisji (WE) nr 951/2006 z dnia 30 czerwca 2006 r. ustalającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia (WE) nr 318/2006 w odniesieniu do handlu z państwami trzecimi w sektorze cukru (2).

(5)

Refundacje wywozowe mogą zostać ustalone w celu zmniejszenia luki konkurencyjnej między wywozem Wspólnoty a wywozem państw trzecich. Wywóz wspólnotowy do niektórych bliskich miejsc przeznaczenia i do państw trzecich, przyznający produktom wspólnotowym preferencyjne traktowanie w przywozie, ma obecnie korzystną pozycję konkurencyjną. Refundacje wywozowe do tych miejsc przeznaczenia powinny być zatem zniesione.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/13

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 900/2007 z dnia 27 lipca 2007 r. dotyczące stałego przetargu na ustalenie refundacij wywozowych na cukier biały do końca roku gospodarczego 2007/2008 (2) wymaga, by ogłaszano częściowe przetargi.

(2)

Zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 900/2007 oraz po dokonaniu analizy ofert przedstawionych w odpowiedzi na przetarg częściowy, zakończony w dniu 22 listopada 2007 r., właściwym będzie ustalenie maksymalnych refundacji wywozowych dla tego przetargu.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/14

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1060/2007 z dnia 14 września 2007 r. otwierające przetarg stały na odsprzedaż cukru znajdującego się w posiadaniu agencji interwencyjnych w Belgii, Republice Czeskiej, Hiszpanii, Irlandii, Włoszech, na Węgrzech, w Polsce, Słowacji i Szwecji z przeznaczeniem na wywóz (2) wymaga ogłoszenia przetargów częściowych.

(2)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1060/2007 i po przeanalizowaniu ofert złożonych w odpowiedzi na przetarg częściowy zakończony w dniu 21 listopada 2007 r. właściwe jest podjęcie decyzji o nieudzielaniu zamówienia w ramach przetargu częściowego.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/15

(1)

Artykuł 63 ust. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (2) ograniczył udzielanie refundacji wywozowych do produktów w sektorze wina do ilości i wydatków uzgodnionych w porozumieniu w sprawie rolnictwa zawartym podczas wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej.

(2)

Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 883/2001 ustalił warunki, w których Komisja może podjąć szczególne środki w celu uniknięcia przekroczenia przewidzianej ilości lub dostępnego budżetu w ramach wyżej wymienionego porozumienia.

(3)

Na podstawie informacji dotyczących wniosków o pozwolenia na wywóz, będących w dyspozycji Komisji w dniu 21 listopada 2007 r., dostępna ilość w okresie do dnia 15 stycznia 2008 r., dla strefy przeznaczenia 1) Afryka, określonej w art. 9 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 883/2001, może zostać przekroczona, w przypadku gdy wydawanie pozwoleń na wywóz z wcześniejszym ustaleniem refundacji nie zostanie ograniczone. Należy zatem zastosować jednolity wskaźnik akceptacji wniosków złożonych od dnia 16 do dnia 20 listopada 2007 r. i zawiesić dla wymienionej strefy do dnia 16 stycznia 2008 r. wydawanie wnioskowanych pozwoleń na wywóz, jak również składanie nowych wniosków,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/16

(1)

Artykuł 33 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, iż różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. b), c), d) i g) tego rozporządzenia a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta refundacją wywozową, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku VII do wymienionego rozporządzenia.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych dla niektórych produktów rolnych wywożonych w postaci towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu oraz kryteriów dla ustalania wysokości kwot takich refundacji (2) określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji, stosowaną w przypadku, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku VII do rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005 stawkę refundacji ustala się co miesiąc na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych.

(4)

Artykuł 33 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 stanowi, że refundacja wywozowa do produktu będącego składnikiem towaru nie może być wyższa niż ta obowiązująca w stosunku do tego samego produktu wywożonego bez dalszego przetwarzania.

(5)

Zważywszy na fakt, iż obecnie niemożliwe jest określenie sytuacji na rynku w ciągu kilku następnych miesięcy, refundacje, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, mogą być ustalone z wyprzedzeniem.

(6)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do refundacji, które mogą zostać przyznane do wywozów produktów rolnych należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem zastosowanie środków ostrożności, nie stanowiąc jednak przeszkody dla zawierania umów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/18

(1)

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 oraz art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 stanowią, że różnica między notowaniami lub cenami produktów wymienionych w art. 1 każdego z tych rozporządzeń na rynku światowym a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1043/2005 z dnia 30 czerwca 2005 r. wdrażające rozporządzenie Rady (WE) nr 3448/93 w odniesieniu do systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości sum takich refundacji (3), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji stosowaną w przypadku, jeśli produkty te są wywożone jako towary wymienione odpowiednio w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 lub w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003.

(3)

Zgodnie z art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, stawkę refundacji na 100 kilogramów każdego z omawianych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do refundacji, które mogą zostać przyznane do wywozów produktów rolnych należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach, niezbędne jest zatem podjęcie środków ostrożności, nie stanowiąc jednak przeszkody dla zawierania umów długoterminowych. Ustalenie specjalnej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(5)

Uwzględniając porozumienie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wywozów produktów z ciasta makaronowego ze Wspólnoty do Stanów Zjednoczonych, przyjęte decyzją Rady 87/482/EWG (4), niezbędne jest zróżnicowanie refundacji do produktów objętych kodami CN 1902 11 00 i 1902 19 ze względu na ich miejsce przeznaczenia.

(6)

Zgodnie z art. 15 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 1043/2005, należy ustalić obniżoną stawkę refundacji wywozowej, uwzględniając wysokość mającej zastosowanie refundacji wywozowej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1722/93 (5), dla rozpatrywanych produktów podstawowych, stosowaną w zakładanym okresie wytworzenia towarów.

(7)

Napoje alkoholowe uważane są za mniej wrażliwe na cenę zbóż stosowanych do produkcji tych napojów. Niemniej jednak, Protokół 19 do Aktu Przystąpienia Zjednoczonego Królestwa, Irlandii i Danii stanowi, że należy uchwalić środki niezbędne w celu ułatwienia stosowania zbóż wspólnotowych do produkcji napojów alkoholowych pozyskiwanych ze zbóż. Konieczne jest zatem dostosowanie stawki refundacji stosowanej odpowiednio do zbóż wywożonych jako napoje alkoholowe.

(8)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/22

(1)

Zgodnie ze strategią oceny substancji używanych w farbach do włosów uzgodniono z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami, że lipiec 2005 r. byłby właściwym terminem przedstawienia Komitetowi Naukowemu ds. Produktów Konsumenckich (SCCP) dodatkowych informacji dotyczących substancji używanych w farbach do włosów, wymienionych w części 2 załącznika III do dyrektywy 76/768/EWG.

(2)

Dyrektywa Komisji 2006/65/WE z dnia 19 lipca 2006 r. zmieniająca dyrektywę Rady 76/768/EWG dotyczącą produktów kosmetycznych w celu dostosowania jej załączników II i III do postępu technicznego (2), przedłużyła do dnia 31 grudnia 2007 r. tymczasowe stosowanie pięćdziesięciu sześciu substancji używanych w farbach do włosów, wymienionych w części 2 załącznika III.

(3)

W odniesieniu do czternastu substancji używanych w farbach do włosów, wymienionych w części 2 załącznika III do dyrektywy 76/768/EWG, nie przedłożono dodatkowych informacji. W związku z tym dyrektywa Komisji 2007/54/WE wprowadziła zakaz używania tych substancji w preparatach do farbowania włosów.

(4)

W odniesieniu do 42 substancji używanych w farbach do włosów, wymienionych w części 2 załącznika III do dyrektywy 76/768/EWG, przemysł przedłożył dodatkowe informacje. Informacje te ocenia obecnie SCCP. Wprowadzenie na podstawie takich ocen ostatecznych przepisów dotyczących tych substancji używanych w farbach do włosów oraz wdrożenie tych przepisów do prawodawstwa państw członkowskich nastąpi najpóźniej do dnia 31 grudnia 2009 r. Należy zatem przedłużyć do dnia 31 grudnia 2009 r. tymczasowe stosowanie tych substancji w produktach kosmetycznych z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków określonych w części 2 załącznika III.

(5)

Należy zatem odpowiednio zmienić załącznik III do dyrektywy 76/768/EWG.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Produktów Kosmetycznych,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/24

(1)

Poszanowanie zasad demokratycznych, praw człowieka i podstawowych wolności stanowi nieodłączną część i istotny aspekt ram, które regulują stosunki między Unią Europejską (UE) a jej partnerami w regionie Morza Śródziemnego.

(2)

Zagadnienia te stanowią istotny element Układu o stowarzyszeniu. Tematy te będą z należytą uwagą omawiane na forum różnych przewidzianych w nim organów.

(3)

Polityka sąsiedztwa określa ambitne cele, oparte na uznawanym przez obie strony przywiązaniu do wspólnych wartości, do których należą m.in. demokracja, praworządność, poszanowanie i propagowanie praw człowieka w pełnym zakresie, w tym prawa do rozwoju.

(4)

W stosunkach UE z państwami południowego wybrzeża Morza Śródziemnego obserwuje się rosnące ożywienie, związane z wprowadzaniem w życie układów eurośródziemnomorskich, planów działania w ramach polityki sąsiedztwa, a także realizacji partnerstwa eurośródziemnomorskiego. Realizacja priorytetów partnerstwa eurośródziemnomorskiego z poszczególnymi państwami oraz zbliżanie przepisów tych państw dotyczących tych dziedzin priorytetowych powinny być regularnie monitorowane.

(5)

Rozwój stosunków i współpracy z państwami regionu Morza Śródziemnego powinien przebiegać z uwzględnieniem kompetencji UE, spójności i równowagi całego procesu barcelońskiego, a także szczególnych cech i potrzeb poszczególnych państw regionu Morza Śródziemnego.

(6)

W celu stworzenia odpowiednich ram instytucjonalnych dla realizacji i zacieśniania współpracy Rada Stowarzyszenia UE-Tunezja podjęła już decyzję o powołaniu podkomitetów Komitetu Stowarzyszenia.

(7)

Artykuł 84 Układu o stowarzyszeniu przewiduje utworzenie grup roboczych lub organów niezbędnych do jego wdrożenia,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/28

(1)

Dnia 10 czerwca 1999 r. ministrowie spraw zagranicznych państw członkowskich Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich, wraz z innymi uczestnikami Paktu stabilizacji dla południowo-wschodniej Europy, uzgodnili ustanowienie Paktu stabilizacji dla południowo-wschodniej Europy, zwanego dalej „paktem stabilizacji”.

(2)

Zgodnie z art. 1a rozporządzenia Rady (WE) nr 1080/2000 corocznie powołuje się Specjalnego Koordynatora Paktu Stabilizacji.

(3)

Wraz z mianowaniem należy ustanowić mandat dla Specjalnego Koordynatora. Mandat ustanowiony na mocy decyzji Rady 2006/921/WE z dnia 11 grudnia 2006 r. w sprawie mianowania Specjalnego Koordynatora Paktu Stabilizacji dla Południowo-Wschodniej Europy (2) na rok 2006 jest właściwy. Zgodnie z postanowieniami regionalnego okrągłego stołu paktu stabilizacji podjętymi w Zagrzebiu w dniu 10 maja 2007 r., postanowieniami spotkań ministrów i szczytu w ramach Procesu współpracy w Europie Południowo-Wschodniej, które odbyły się w dniach 10 i 11 maja 2007 r., jak również z postanowieniami Rady z maja 2007 r., wzywającymi Specjalnego Koordynatora Paktu Stabilizacji, nowo mianowanego Sekretarza Generalnego oraz sprawujących obecnie przewodnictwo w Procesie współpracy w Europie Południowo-Wschodniej przedstawicieli Bułgarii do zagwarantowania sprawnego i zgodnego z harmonogramem przekazania funkcji paktu stabilizacji nowym strukturom, w mandacie kładzie się specjalny nacisk na wymogi związane z przejściem do odpowiedzialności na poziomie regionalnym oraz na potrzebę zapewnienia sprawnego i zgodnego z harmonogramem przekazania funkcji Sekretarzowi Generalnemu Regionalnej Rady Współpracy przed końcem mandatu.

(4)

Właściwe jest wyraźne wyznaczenie zakresu kompetencji, jak również ustanowienie wytycznych dotyczących koordynacji i składania sprawozdań,

a)

wspieranie osiągania celów paktu stabilizacji w obrębie poszczególnych krajów oraz, między nimi, tam, gdzie pakt stanowi rzeczywistą wartość dodaną;

b)

przewodniczenie w obradach regionalnego okrągłego stołu Europy Południowo-Wschodniej;

c)

utrzymywanie ścisłych kontaktów ze wszystkimi uczestnikami paktu stabilizacji oraz z państwami, organizacjami i instytucjami wspierającymi jego realizację, jak również ze stosownymi inicjatywami i organizacjami regionalnymi w celu wzmocnienia współpracy regionalnej i zwiększenia odpowiedzialności na poziomie regionalnym;

d)

ścisła współpraca ze wszystkimi instytucjami Unii Europejskiej i jej państwami członkowskimi w celu promowania roli Unii Europejskiej w pakcie, zgodnie z pkt 18, 19 i 20 paktu stabilizacji, oraz zapewnienie komplementarności pomiędzy działaniem paktu stabilizacji a procesem stabilizacji i stowarzyszenia;

e)

w stosownych przypadkach spotkania o charakterze okresowym i zbiorczym z przewodniczącymi grup roboczych w celu zapewnienia ogólnej strategicznej koordynacji oraz pełnienie roli sekretariatu regionalnego Okrągłego Stołu Europy Południowo-Wschodniej i jego instrumentów;

f)

ustalenie na podstawie wcześniej uzgodnionego wykazu oraz w toku konsultacji z uczestnikami paktu stabilizacji działań priorytetowych dla paktu stabilizacji, jakie mają zostać zrealizowane w pierwszej połowie 2008 r., oraz dostosowanie metod pracy i struktur paktu stabilizacji do celu, jakim jest przejście do odpowiedzialności na poziomie regionalnym, tak aby zapewnić spójność i efektywne wykorzystanie zasobów;

g)

ułatwianie przejścia do odpowiedzialności na poziomie regionalnym zgodnie z postanowieniami regionalnego okrągłego stołu z dnia 30 maja 2006 r. i w tym celu ścisłe współdziałanie z Procesem współpracy w Europie Południowo-Wschodniej, z Regionalną Radą Współpracy oraz z jej Sekretarzem Generalnym; szczególną uwagę należy poświęcić utworzeniu Regionalnej Rady Współpracy oraz jej sekretariatu; szczególny nacisk należy położyć na usprawnienie pracy różnych grup roboczych i inicjatyw realizowanych w ramach paktu stabilizacji;

h)

zapewnienie sprawnego i zgodnego z harmonogramem przekazania funkcji Sekretarzowi Generalnemu Regionalnej Rady Współpracy oraz zakończenie pozostałych działań administracyjnych paktu stabilizacji.

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/30

(1)

Dopuszczając do eksploatacji tabor kolejowy, państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić przydzielenie każdemu pojazdowi kolejowemu własnego kodu identyfikacyjnego. Kod ten należy następnie wprowadzić do krajowego rejestru pojazdów kolejowych (zwanego dalej „NVR”). Rejestr ten musi być dostępny do wglądu dla uprawnionych przedstawicieli właściwych organów i zainteresowanych stron. Poszczególne rejestry krajowe muszą być spójne pod względem zawartości danych i ich formatu. Z tego powodu rejestry muszą być ustanowione na podstawie wspólnych specyfikacji operacyjnych i technicznych.

(2)

Wspólne specyfikacje dla NVR należy przyjąć na podstawie wstępnych specyfikacji przygotowanych przez Europejską Agencję Kolejową (zwaną dalej „Agencją”). Powyższe wstępne specyfikacje powinny w szczególności uwzględniać określenie: treści, architektury funkcjonalnej i technicznej, formatu danych i trybów funkcjonowania, w tym zasad wprowadzania danych i dostępu.

(3)

Niniejsza decyzja została opracowana na podstawie zalecenia Agencji nr ERA/REC/INT/01-2006 z dnia 28 lipca 2006 r.

NVR danego państwa członkowskiego powinien obejmować wszystkie pojazdy kolejowe dopuszczone do eksploatacji w danym państwie członkowskim. Jednakże wagony towarowe i pasażerskie należy zarejestrować tylko w NVR tego państwa członkowskiego, na terenie którego zostały po raz pierwszy oddane do eksploatacji.

(4)

Do celów rejestracji pojazdu kolejowego, potwierdzenia rejestracji, zmiany (zmian) danych rejestracyjnych i potwierdzenia zmiany (zmian) służy standardowy formularz wniosku o rejestrację.

(5)

Każde państwo członkowskie powinno utworzyć komputerowy NVR. Wszystkie NVR powinny zostać podłączone do centralnego wirtualnego rejestru pojazdów kolejowych (zwanego dalej „VVR”), zarządzanego przez Agencję, w celu utworzenia rejestru dokumentacji dotyczącej interoperacyjności, określonego w art. 19 rozporządzenia (WE) nr 881/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (3). VVR powinien umożliwiać użytkownikom przeszukiwanie wszystkich NVR-ów za pomocą jednego portalu oraz umożliwiać wymianę danych pomiędzy krajowymi NVR. Jednakże ze względów technicznych połączenie z VVR nie może być udostępnione od razu. Z tego względu od państw członkowskich powinno się jedynie wymagać podłączenia swoich NVR do centralnego VVR dopiero po wykazaniu skutecznego funkcjonowania VVR. W tym celu Agencja przeprowadzi odpowiedni projekt pilotażowy.

(6)

Zgodnie z pkt 8 protokołu posiedzenia nr 40 komitetu regulacyjnego ustanowionego na podstawie art. 21 dyrektywy 2001/16/WE wszystkie istniejące pojazdy kolejowe powinny być zarejestrowane w NVR tego państwa członkowskiego, w którym zostały wcześniej zarejestrowane. Przy transferze danych należy uwzględnić odpowiedni okres przejściowy i dostępność danych.

(7)

Zgodnie z art. 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy 96/48/WE i art. 14 ust. 4 lit. b) dyrektywy 2001/16/WE prowadzeniem i aktualizacją NVR powinien zajmować się organ niezależny od jakiegokolwiek przedsiębiorstwa kolejowego. Państwa członkowskie zobowiązane są do poinformowania Komisji i pozostałych państw członkowskich o tym, jaki organ został wyznaczony do tego celu, między innymi w celu ułatwienia wymiany informacji pomiędzy tymi organami.

(8)

Niektóre państwa członkowskie posiadają rozległą sieć kolejową o rozstawie torów 1 520 mm, obsługującą tabor wspólny dla krajów Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP). Spowodowało to powstanie wspólnego systemu rejestracji, który jest istotnym składnikiem interoperacyjności i bezpieczeństwa sieci o rozstawie torów 1 520 mm. Należy wziąć pod uwagę istnienie tej specyficznej sytuacji i ustalić odpowiednie zasady, które pozwolą na uniknięcie niezgodności pomiędzy wymaganiami UE i wymaganiami WNP dotyczącymi tego samego pojazdu.

(9)

Do celów rejestracji w NVR stosuje się zasady numeracji pojazdów kolejowych określone w załączniku P do specyfikacji technicznej dla interoperacyjności (TSI) w zakresie podsystemu „Ruch kolejowy”. Agencja opracuje wytyczne dotyczące ujednoliconego stosowania ww. zasad.

(10)

Środki określone w niniejszej decyzji są zgodne z opinią komitetu ustanowionego na podstawie art. 21 dyrektywy 96/48/WE,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/52

(1)

Decyzja 90/424/EWG ustala procedury regulujące wkłady finansowe Wspólnoty przeznaczone na specyficzne środki weterynaryjne, w tym środki w dziedzinie zdrowia i dobrostanu zwierząt, oraz środki techniczne i naukowe.

(2)

W szczególności Wspólnota ma udzielać wkładu finansowego na tworzenie polityki informacyjnej w dziedzinie zdrowia i dobrostanu zwierząt, włącznie z przeprowadzeniem badań niezbędnych do przygotowania i opracowania prawodawstwa w dziedzinie dobrostanu zwierząt. Wspólnota ma również za zadanie wprowadzać lub pomagać państwom członkowskim w wprowadzaniu technicznych i naukowych środków koniecznych do opracowania prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie weterynarii, a także do rozwoju edukacji i szkolenia w dziedzinie weterynarii.

(3)

Powstające technologie chowu zwierząt, takie jak klonowanie zwierząt, przeprowadzane za pomocą przeniesienia jądra komórki somatycznej (somatic cell nuclear transfer – SCNT), są wykorzystywane do celów badawczych. SCNT, które zgodnie z oczekiwaniami będzie wykorzystywane do hodowli zwierząt i produkcji żywności, może mieć wpływ na zdrowie i dobrostan zwierząt, a także niesie ze sobą dylematy etyczne i społeczne. Konieczne jest zatem, obok konsultacji prowadzonych w ramach Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Europejskiej Grupy ds. Etyki, przeprowadzenie przez Eurobarometr badania w sprawie stosunku konsumentów do możliwego zastosowania SCNT w sektorze rolno-spożywczym, a w szczególności potrzebne są informacje na temat zastosowania tej technologii w łańcuchu żywnościowym i sposobów, w jaki konsumenci chcą być informowani. Wyniki badania Eurobarometru dostarczą potrzebnych informacji dla oceny, w jakim stopniu konieczne są działania prawodawcze ze strony Wspólnoty w tej dziedzinie. Należy zatem przyznać wkład finansowy Wspólnoty na sfinansowanie tego badania.

(4)

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań oraz zmieniające dyrektywy 64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE) nr 1255/97 (2) wymagają od Komisji ustanowienia nowego zakresu maksymalnych i minimalnych temperatur dla przewozu zwierząt.

(5)

Dodatkowo w 2004 r. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności przyjął opinię dotyczącą norm w zakresie mikroklimatu w pojazdach drogowych przeznaczonych do przewozu zwierząt (3). Konieczne jest zatem ustanowienie warunków temperatury, w jakich zwierzęta mogą być przewożone w czasie długich podróży na terenie Wspólnoty oraz przeprowadzenie badania w tym celu. Badanie to dostarczy informacji potrzebnych do przygotowania i opracowania prawodawstwa w dziedzinie ochrony zwierząt. Należy zatem przyznać wkład finansowy Wspólnoty na sfinansowanie tego badania.

(6)

Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Wspólnotowego planu działań dotyczącego ochrony i dobrostanu zwierząt na lata 2006–2010 (4) wzywa do pełnego poparcia działań podejmowanych w kwestii dobrostanu zwierząt przez międzynarodowe organizacje, takie jak Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt (OIE).

(7)

W 2005 r. OIE przyjęła wytyczne dotyczące dobrostanu zwierząt odnośnie do ich przewozu drogą lądową i morską, uboju do spożycia przez ludzi i humanitarnego uboju w celu zwalczania chorób. OIE zamierza dalej rozwijać te wytyczne, jak również podejmować działania mające na celu zagwarantowanie ich stosowania przez państwa członkowskie OIE, w szczególności poprzez szkolenia i poradnictwo.

(8)

Planowane szkolenia i przedsięwzięcia o charakterze komunikacyjnym ze strony OIE są konieczne dla rozwijania obowiązującego prawodawstwa weterynaryjnego, a także dla rozwoju kształcenia i szkoleń w dziedzinie weterynarii wśród państw uczestniczących. Taki postęp odnotowany w krajach trzecich odpowiada życzeniom większości obywateli europejskich (5), aby wymagania w zakresie dobrostanu zwierząt w krajach prowadzących wywóz do Wspólnoty były na tym samym poziomie co we Wspólnocie. Wspólnota powinna zatem wnieść wkład przeznaczony na sfinansowanie tych przedsięwzięć.

(9)

Choroba niebieskiego języka rozprzestrzeniła się Belgii, Francji, Luksemburgu, Niderlandach i Niemczech w niespotykanym wcześniej stopniu. Aby ograniczyć negatywne skutki rozprzestrzenienia się choroby, konieczne jest udostępnienie weterynarzom najnowocześniejszej wiedzy w celu wzmocnienia biernego nadzoru klinicznego w oparciu o szybką identyfikację i powiadamianie o zagrożeniu, które stanowią zasadniczy element planu gotowości na wypadek choroby niebieskiego języka.

(10)

Ponadto OIE wraz ze Wspólnotą zamierzają wspólnie opracować broszurę na temat epidemii choroby niebieskiego języka w wymienionych państwach członkowskich, zawierającą najnowsze informacje oraz opisującą politykę Wspólnoty w zakresie zwalczania tej choroby. Z tego względu właściwe jest udzielenie wkładu finansowego Wspólnoty przeznaczonego na działania OIE oraz finansowanie opracowania i opublikowania tej broszury.

(11)

Opublikowanie broszury wniesie znaczący wkład w rozwój koniecznego kształcenia i szkolenia w dziedzinie weterynarii i będzie zasadniczym narzędziem dla rozwoju krajowych i wspólnotowych programów nadzoru stanowiących ważny element prawodawstwa w zakresie weterynarii dotyczącego choroby niebieskiego języka.

(12)

Wypłata wkładu finansowego Wspólnoty powinna być uzależniona od rzeczywistego przeprowadzenia planowanych działań i dostarczenia wszelkich koniecznych informacji.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/54

(1)

Zgodnie z art. 6 ust. 2 dyrektywy 91/414/EWG w kwietniu 2001 r. rząd Niemiec otrzymał od BASF AG wniosek o wpisanie substancji czynnej boskalid do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG. W decyzji Komisji 2002/268/WE (2) potwierdzono, że dokumentacja jest kompletna oraz że może zostać uznana za zasadniczo spełniającą wymogi dotyczące danych i informacji określone w załączniku II i załączniku III do tej dyrektywy.

(2)

Potwierdzenie kompletności dokumentacji było niezbędne, aby umożliwić poddanie jej szczegółowemu zbadaniu, a także aby umożliwić państwom członkowskim przyznawanie tymczasowych zezwoleń na okresy do trzech lat na środki ochrony roślin zawierające wspomnianą substancję czynną, przy spełnieniu warunków ustanowionych w art. 8 ust. 1 dyrektywy 91/414/EWG, w szczególności warunku odnoszącego się do szczegółowej oceny substancji czynnej i środka ochrony roślin w świetle wymogów ustanowionych w tej dyrektywie.

(3)

Ocena wpływu oddziaływania wyżej wymienionej substancji czynnej na zdrowie ludzi oraz na środowisko została przeprowadzona w odniesieniu do zastosowań proponowanych przez wnioskodawcę zgodnie z art. 6 ust. 2 i 4 dyrektywy 91/414/EWG. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy przedłożyło Komisji w dniu 22 listopada 2002 r. projekt sprawozdania z oceny.

(4)

Po przedłożeniu projektu sprawozdania z oceny przez państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdzono, iż należy zwrócić się do wnioskodawcy o dalsze informacje; państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy miało zbadać te informacje i przedstawić swoją ocenę. W związku z powyższym dokumentacja jest w dalszym ciągu badana, a zakończenie oceny dokumentacji nie będzie możliwe w ramach czasowych przewidzianych w dyrektywie 91/414/EWG.

(5)

Ponieważ dotychczasowa ocena nie daje jak na razie żadnego powodu do zaniepokojenia, należy umożliwić państwom członkowskim przedłużenie tymczasowych zezwoleń przyznanych na środki ochrony roślin zawierające wspomnianą substancję czynną na okres 24 miesięcy, zgodnie z przepisami art. 8 dyrektywy 91/414/EWG, aby umożliwić tym samym dalsze prowadzenie badania dokumentacji. Przewiduje się, że ocena i proces decyzyjny, z uwzględnieniem decyzji odnoszącej się do możliwego włączenia boskalidu do załącznika I, zakończą się w ciągu 24 miesięcy.

(6)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/56

(1)

Decyzja Komisji 2006/504/WE (2) ustanawia specjalne warunki dotyczące niektórych środków spożywczych przywożonych z niektórych krajów trzecich w związku z ryzykiem zanieczyszczenia tych produktów aflatoksynami.

(2)

Komitet Naukowy ds. Żywności stwierdził, że aflatoksyna B1 jest silną genotoksyczną substancją rakotwórczą i nawet bardzo niskie stężenie powoduje ryzyko wystąpienia nowotworu wątroby. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1881/2006 z dnia 19 grudnia 2006 r. ustalające najwyższe dopuszczalne poziomy dla niektórych zanieczyszczeń w środkach spożywczych (3) ustanawia najwyższe dopuszczalne poziomy aflatoksyn w środkach spożywczych. Jednakże w latach 2005 i 2006 znacznie częstsze były zawiadomienia poprzez System Wczesnego Ostrzegania o Niebezpiecznej Żywności i Paszach (RASFF), że ustanowione najwyższe dopuszczalne poziomy tej substancji są regularnie przekraczane w orzeszkach ziemnych i produktach pochodnych pochodzących z Brazylii.

(3)

Zanieczyszczenie to stanowi zagrożenie dla zdrowia publicznego we Wspólnocie. W związku z tym należy przyjąć środki specjalne na szczeblu wspólnotowym.

(4)

W dniach od 25 kwietnia do 4 maja 2007 r. Biuro ds. Żywności i Weterynarii („FVO”) Komisji udało się do Brazylii z misją dokonania oceny systemów kontroli w celu zapobieżenia skażenia aflatoksyną orzeszków ziemnych przeznaczonych do wywozu do Wspólnoty (4). W wyniku misji stwierdzono, że system kontroli wywożonych do Wspólnoty orzeszków ziemnych wprawdzie istnieje, nie jest jednak w pełni wdrożony. W związku z tym obecny system nie gwarantuje w pełni, że wywożone do Wspólnoty orzeszki ziemne spełniają odpowiednie wymagania w zakresie aflatoksyn.

(5)

W interesie zdrowia publicznego leży, by przywóz orzeszków ziemnych i produktów pochodnych z Brazylii do Wspólnoty podlegał częstszym procedurom pobierania próbek i dokonywania analizy poziomów aflatoksyn, przeprowadzanym przez właściwy organ państwa członkowskiego przywozu przed wprowadzeniem tych produktów do obrotu.

(6)

Artykuł 15 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (5) stanowi, że sporządzany jest wykaz pasz i żywności niepochodzących od zwierząt, które, na podstawie znanych lub powstających zagrożeń, podlegają zwiększonemu poziomowi kontroli urzędowych. Środki, o których mowa w art. 15 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia nie mają zastosowania przed 2008 r. W celu ochrony zdrowia publicznego właściwe jest niezwłocznie wprowadzenie zwiększonej częstotliwości kontroli w odniesieniu aflatoksyn w orzeszkach ziemnych pochodzących z Brazylii. W chwili obecnej przy przywozie orzeszków ziemnych i produktów pochodnych z Brazylii nie jest wymagane żadne świadectwo zdrowia wydane przez właściwe organy Brazylii.

(7)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję Komisji 2006/504/WE.

(8)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

1)

w art. 1 ust. 2 lit. a) dodaje się ppkt (iii), (iv) i (v) w brzmieniu:

2)

w art. 3 dodaje się ust. 9 w brzmieniu:

„9.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do przywozu orzeszków ziemnych, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) ppkt (iii), (iv) i (v).”;

3)

w art. 5 ust. 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:

4)

w art. 7 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3.   Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do przywozu orzeszków ziemnych, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. a) ppkt (iii), (iv) i (v).”.

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/58

(1)

W dniu 7 marca 2005 r. Rada przyjęła wspólne działanie 2005/190/WPZiB w sprawie zintegrowanej misji Unii Europejskiej w Iraku dotyczącej państwa prawnego, EUJUST LEX (1).

(2)

W dniu 25 września 2007 r. Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa („KPiB”) zgodził się na przedłużenie misji EUJUST LEX o kolejne 18 miesięcy do 30 czerwca 2009 r., po wygaśnięciu obecnego mandatu w dniu 31 grudnia 2007 r. Niniejsze wspólne działanie powinno obejmować pierwszą fazę tego przedłużenia do dnia 30 kwietnia 2008 r.

(3)

W dniu 18 czerwca 2007 r. Rada zatwierdziła wytyczne dotyczące struktury dowodzenia i kontroli dla cywilnych operacji UE w zakresie zarządzania kryzysowego. Wytyczne te w szczególności przewidują, że dowódca operacji cywilnej będzie sprawować dowództwo i kontrolę na poziomie strategicznym w zakresie planowania i prowadzenia wszystkich cywilnych operacji zarządzania kryzysowego, pod kontrolą polityczną i kierownictwem strategicznym KPiB oraz ogólnym zwierzchnictwem Sekretarza Generalnego/Wysokiego Przedstawiciela ds. WPZiB („SG/WP”). Wytyczne te przewidują ponadto że dyrektor ds. cywilnych zdolności planowania i prowadzenia operacji (CPCC) w Sekretariacie Rady będzie dowódcą operacji cywilnej w przypadku każdej cywilnej operacji zarządzania kryzysowego.

(4)

Wyżej wymieniona struktura dowodzenia i kontroli nie narusza zobowiązań umownych szefa misji wobec Komisji w zakresie wykonania budżetu misji.

(5)

Komórka zajmująca się monitorowaniem wydarzeń w Sekretariacie Rady powinna zostać objąć swym działaniem przedmiotową misję.

(6)

Wspólne działanie 2005/190/WPZiB powinno zostać odpowiednio zmienione,

1)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 3 a

Dowódca operacji cywilnej

1.   Dyrektor ds. cywilnych zdolności planowania i prowadzenia operacji (CPCC) jest dowódcą operacji cywilnej w ramach EUJUST LEX.

2.   Dowódca operacji cywilnej, pod kontrolą polityczną i kierownictwem strategicznym KPiB oraz ogólnym zwierzchnictwem SG/WP, sprawuje dowództwo i kontrolę nad EUJUST LEX na poziomie strategicznym.

3.   Dowódca operacji cywilnej zapewnia właściwe i skuteczne wdrożenie decyzji Rady, a także decyzji KPiB, w tym przez wydawanie, stosownie do potrzeb, instrukcji na poziomie strategicznym szefowi misji.

4.   Cały oddelegowany personel pozostaje pod pełnym dowództwem krajowych organów wysyłającego państwa członkowskiego lub wysyłającej instytucji UE. Organy krajowe przekazują dowódcy operacji cywilnej kontrolę operacyjną (OPCON) nad swoim personelem, zespołami i jednostkami.

5.   Dowódca operacji cywilnej ponosi ogólną odpowiedzialność za zapewnienie należytego wywiązania się ze spoczywającego na UE obowiązku opieki.”;

2)

art. 4 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 4

Szef misji

1.   Szef misji przyjmuje odpowiedzialność za misję oraz sprawuje nad nią dowództwo i kontrolę w teatrze działań.

2.   Szef misji sprawuje dowództwo i kontrolę nad personelem, zespołami i jednostkami z państw wnoszących wkład, zgodnie z zadaniami wyznaczonymi przez dowódcę operacji cywilnej, a także odpowiada za administrację i logistykę, w tym za majątek, zasoby oraz informacje udostępnione misji.

3.   Szef misji wydaje całemu personelowi misji, w tym osobom zatrudnionym w biurze koordynacji w Brukseli i w biurze łącznikowym w Bagdadzie, instrukcje służące skutecznemu prowadzeniu misji EUJUST LEX, odpowiada za koordynację misji i bieżące zarządzanie nią zgodnie z instrukcjami na poziomie strategicznym wydawanymi przez dowódcę operacji cywilnej.

4.   Szef misji jest odpowiedzialny za wykonanie budżetu misji. W tym celu szef misji podpisuje z Komisją umowę.

5.   Szef misji jest odpowiedzialny za nadzór dyscyplinarny nad personelem. Działania dyscyplinarne w odniesieniu do oddelegowanego personelu są podejmowane przez odpowiedni organ krajowy lub organ UE.

6.   Szef misji reprezentuje EUJUST LEX i zapewnia odpowiednią widoczność działań misji.”;

3)

art. 6 ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4.   Wszyscy członkowie personelu wykonują swoje obowiązki i podejmują działania w interesie misji. Wszyscy członkowie personelu przestrzegają zasad i minimalnych norm bezpieczeństwa ustanowionych decyzją Rady 2001/264/WE z dnia 19 marca 2001 r. w sprawie przyjęcia przepisów Rady dotyczących bezpieczeństwa (2).

4)

art. 8 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 8

Struktura dowodzenia

1.   EUJUST LEX, jako operacja zarządzania kryzysowego, ma jednolitą strukturę dowodzenia.

2.   KPiB sprawuje w ramach odpowiedzialności Rady kontrolę polityczną i kierownictwo strategiczne nad EUJUST LEX.

3.   Dowódca operacji cywilnej, pod kontrolą polityczną i kierownictwem strategicznym KPiB oraz ogólnym zwierzchnictwem SG/WP, jest dowódcą EUJUST LEX na poziomie strategicznym i jako taki wydaje instrukcje szefowi misji oraz służy mu doradztwem i wsparciem technicznym.

4.   Dowódca operacji cywilnej składa sprawozdania Radzie za pośrednictwem SG/WP.

5.   Szef misji sprawuje dowództwo i kontrolę nad EUJUST LEX w teatrze działań i odpowiada bezpośrednio przed dowódcą operacji cywilnej.”;

5)

art. 9 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 9

Kontrola polityczna i kierownictwo strategiczne

1.   KPiB sprawuje w ramach odpowiedzialności Rady kontrolę polityczną i kierownictwo strategiczne nad misją. Niniejszym Rada upoważnia KPiB do podejmowania odpowiednich decyzji zgodnie z art. 25 Traktatu o Unii Europejskiej. Upoważnienie to obejmuje uprawnienia do zmian CONOPS i OPLAN. Obejmuje ono również uprawnienia do podejmowania dalszych decyzji w sprawie powoływania szefa misji. Uprawnienia do podejmowania decyzji w odniesieniu do celów i zakończenia misji nadal należą do Rady.

2.   KPiB regularnie przedstawia Radzie sprawozdania.

3.   KPiB regularnie otrzymuje, stosownie do potrzeb, sprawozdania od dowódcy operacji cywilnej i od szefa misji na tematy objęte zakresem ich odpowiedzialności.”;

6)

art. 10 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 10

Bezpieczeństwo

1.   Dowódca operacji cywilnej kieruje planowaniem przez szefa misji środków bezpieczeństwa dla EUJUST LEX i zapewnia ich właściwe i skuteczne wykonywanie zgodnie z art. 3a i 8, w koordynacji z Biurem Bezpieczeństwa Sekretariatu Generalnego Rady (zwanego dalej „Biurem Bezpieczeństwa SGR”).

2.   Szef misji jest odpowiedzialny za bezpieczeństwo operacji i za zapewnienie przestrzegania minimalnych wymogów bezpieczeństwa mających zastosowanie do tej operacji zgodnie z polityką UE dotyczącą bezpieczeństwa personelu rozmieszczonego poza terytorium UE w ramach zadań operacyjnych na mocy przepisów tytułu V Traktatu o Unii Europejskiej i uzupełniających je dokumentów.

3.   W przypadku gdy część misji przeprowadzana jest w państwach członkowskich, przyjmujące państwo członkowskie podejmie wszelkie niezbędne i odpowiednie środki, aby zapewnić uczestnikom i szkoleniowcom bezpieczeństwo na swoim terytorium.

4.   Biuro Bezpieczeństwa SGR we współpracy z władzami przyjmującego państwa członkowskiego podejmuje niezbędne i odpowiednie środki na rzecz biura koordynacji w Brukseli.

5.   Jeżeli szkolenie odbywa się w państwie trzecim, UE, przy udziale odnośnego państwa członkowskiego, zwraca się do organów państwa trzeciego o przyjęcie odpowiednich ustaleń dotyczących bezpieczeństwa uczestników i szkoleniowców na jego terytorium.

6.   Misja EUJUST LEX posiada wyznaczonego funkcjonariusza ds. bezpieczeństwa, który podlega szefowi misji.

7.   Szef misji zasięga opinii KPiB w kwestiach dotyczących bezpieczeństwa mających wpływ na rozmieszczenie misji zarządzone przez SG/WP.

8.   Przed przemieszczeniem lub podróżą do Iraku członkowie misji EUJUST LEX uczestniczą w obowiązkowym szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa zorganizowanym przez Biuro Bezpieczeństwa SGR oraz poddają się badaniom lekarskim.

9.   Państwa członkowskie podejmują starania w celu zapewnienia misji EUJUST LEX, w szczególności biuru łącznikowemu, bezpiecznego miejsca zakwaterowania, kamizelek kuloodpornych oraz ścisłej ochrony na terenie Iraku.”;

7)

dodaje się następujący artykuł:

„Artykuł 13 a

Monitorowanie wydarzeń

Komórka zajmująca się monitorowaniem wydarzeń obejmuje swoim działaniem EUJUST LEX.”;

8)

art. 14 akapit drugi otrzymuje brzmienie:

„Niniejsze wspólne działanie wygasa w dniu 30 kwietnia 2008 r.”.

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/61

(1)

W dniu 13 grudnia 2004 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2004/852/WPZiB w sprawie środków restrykcyjnych skierowanych przeciwko Republice Wybrzeża Kości Słoniowej (1) w celu wprowadzenia w życie środków nałożonych wobec Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych („rezolucja RB ONZ”) nr 1572 (2004).

(2)

W dniu 23 stycznia 2006 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2006/30/WPZiB (2) przedłużające środki ograniczające skierowane przeciwko Republice Wybrzeża Kości Słoniowej nałożone na mocy wspólnego stanowiska 2004/852/WPZiB na okres kolejnych dwunastu miesięcy i uzupełniające je o środki ograniczające nałożone na mocy pkt 6 rezolucji RB ONZ nr 1643 (2005).

(3)

W dniu 12 lutego 2007 r. Rada przyjęła wspólne stanowisko 2007/92/WPZiB (3) przedłużające do dnia 31 października 2007 r. obowiązywanie środków ograniczających skierowanych przeciwko Republice Wybrzeża Kości Słoniowej.

(4)

W następstwie przeglądu środków nałożonych na mocy rezolucji RB ONZ nr 1572 (2004) i 1643 (2005) Rada Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęła w dniu 29 października 2007 r. rezolucję RB ONZ nr 1782 (2007) przedłużającą do dnia 31 października 2008 r. obowiązywanie środków ograniczających przeciwko Republice Wybrzeża Kości Słoniowej.

(5)

Obowiązywanie środków nałożonych na mocy wspólnego stanowiska 2004/852/WPZiB oraz wspólnego stanowiska 2006/30/WPZiB powinno zatem zostać przedłużone ze skutkiem od dnia 1 listopada 2007 r. do dnia 31 października 2008 r. w celu wprowadzenia w życie rezolucji RB ONZ nr 1782 (2007),

23.11.2007   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 305/62

(1)

Na podstawie wspólnego stanowiska Rady 2001/869/WPZiB z dnia 6 grudnia 2001 r. w sprawie uczestnictwa Unii Europejskiej w Organizacji Rozwoju Energetycznego Półwyspu Koreańskiego (KEDO) (1) Unia Europejska uczestniczy w KEDO, by przyczyniać się do znalezienia sposobu na całkowite rozwiązanie kwestii nierozprzestrzeniania broni jądrowej na Półwyspie Koreańskim.

(2)

Na podstawie wspólnego stanowiska Rady 2006/244 WPZiB z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie udziału Unii Europejskiej w Organizacji Rozwoju Energetycznego Półwyspu Koreańskiego (KEDO) (2) Unia Europejska uczestniczy w procesie zakończenia projektu dotyczącego reaktora na lekką wodę i likwidacji KEDO w sposób zorganizowany.

(3)

Strategia UE przeciwko rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia przyjęta przez Radę Europejską w dniu 12 grudnia 2003 r. przywiązuje szczególną wagę do stosowania się przez wszystkie strony do postanowień Układu o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej.

(4)

W maju 2007 roku zarząd KEDO postanowił, że przyszłe działania KEDO będą się ograniczały do obrony własnych interesów finansowych i prawnych w zorganizowanym procesie likwidacji, który ma zostać przeprowadzony możliwie szybko.

(5)

Wśród członków zarządu KEDO panuje zgoda co do potrzeby dalszej współpracy w celu zakończenia projektu dotyczącego reaktora z lekką wodą i likwidacji KEDO w sposób zorganizowany.

(6)

Aby to osiągnąć, Europejska Wspólnota Energii Atomowej (Euratom) wynegocjowała przedłużenie swojego członkostwa w KEDO w konkretnym celu wspierania ochrony interesów finansowych i prawnych Wspólnoty w zorganizowanym procesie likwidacji KEDO, który ma zostać przeprowadzony możliwie szybko.

(7)

Obowiązujące obecnie szczegółowe ustalenia dotyczące reprezentacji Unii Europejskiej w zarządzie KEDO powinny zostać utrzymane. W związku z powyższym Rada i Komisja zgodziły się, że w przypadku gdyby – mimo decyzji podjętej przez zarząd KEDO w maju 2007 roku –miał on zajmować się jakąkolwiek nową kwestią pozostającą poza zakresem kompetencji Euratomu, stanowisko w takich sprawach, ustalone przez Radę, powinna przedstawić Prezydencja Rady.

(8)

Wspólne stanowisko 2006/244/WPZiB wygasło w dniu 31 grudnia 2006 r. i powinno zostać zastąpione niniejszym wspólnym stanowiskiem,