5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/3

(1)

Tetrachlorek węgla (CTC) jest substancją zubażającą ozon, która znajduje się w grupie IV wykazu substancji kontrolowanych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2037/2000 i dlatego mają do niego zastosowanie ograniczenia stosowania.

(2)

Uwzględniając nowe informacje oraz postęp techniczny, o których poinformował zespół ds. czynników ułatwiających procesy chemiczne Protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową w swoim sprawozdaniu z postępu prac z października 2004 r. (2), strony Protokołu montrealskiego przyjęły decyzję XVII/7 (3) podczas swojego siedemnastego spotkania. Decyzja XVII/7 dodaje CTC do zmienionej tabeli A w decyzji X/14 jako czynnik ułatwiający proces produkcji radioaktywnej cyjanokobalaminy – leku stosowanego do diagnozowania możliwych powodów niedoboru witaminy B12.

(3)

Stosowanie CTC jako czynnika ułatwiającego procesy chemiczne w produkcji radioaktywnej cyjanokobalaminy jest obecnie zabronione we Wspólnocie na mocy rozporządzenia (WE) nr 2037/2000. Aby zezwolić na to konkretne zastosowanie, zgodnie z wyżej wymienioną decyzją podjętą niedawno w ramach Protokołu montrealskiego, należy zmienić załącznik VI do tego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu powołanego w art. 18 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2037/2000,

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/5

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 517/94 ustanawia ograniczenia ilościowe na przywóz niektórych wyrobów włókienniczych pochodzących z niektórych państw trzecich, które mają być przydzielone według kolejności zgłoszeń.

(2)

Na mocy tego rozporządzenia dopuszczalne jest zastosowanie, w pewnych okolicznościach, innych metod przydziału i podziału kontyngentów na transze lub zarezerwowanie części konkretnych limitów ilościowych wyłącznie dla wniosków popartych dowodami wcześniejszej realizacji przywozu.

(3)

Reguły zarządzania kontyngentami ustanowionymi na rok 2007 należy przyjąć przed rozpoczęciem roku kontyngentowego, tak aby nie doszło do nieuzasadnionych zakłóceń ciągłości obrotów handlowych.

(4)

Środki przyjęte w latach poprzednich, takie jak określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2038/2005 z dnia 14 grudnia 2005 r. ustanawiającym reguły zarządzania i dystrybucji dla kontyngentów wyrobów włókienniczych ustanowionych na rok 2006 na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 517/94 (2), okazały się być zadowalające i z tego względu uznano za właściwe ustanowienie podobnych reguł na rok 2007.

(5)

W celu zaspokojenia potrzeb możliwie jak największej liczby podmiotów gospodarczych stosowne jest zwiększenie elastyczności przydziału według kolejności zgłoszeń poprzez wprowadzenie pułapu ilości, które mogą być przydzielone każdemu podmiotowi gospodarczemu przy zastosowaniu tej metody.

(6)

W celu zagwarantowania pewnego stopnia ciągłości wymiany handlowej i efektywnego zarządzania kontyngentami podmiot gospodarczy powinien posiadać możliwość złożenia pierwszego wniosku o zezwolenie na przywóz na 2007 r. w ilości równej tej, która została przez niego przywieziona w 2006 r.

(7)

W celu optymalnego wykorzystania dostępnych ilości podmiot gospodarczy, który wykorzystał przynajmniej połowę kwoty, na którą wcześniej uzyskał zezwolenie, powinien posiadać możliwość złożenia wniosku o przyznanie dalszych kwot, pod warunkiem że odpowiednie ilości są dostępne w ramach kontyngentów.

(8)

Celem zapewnienia dobrego zarządzania okres ważności zezwoleń na przywóz powinien wynosić dziewięć miesięcy od daty wystawienia, jednak nie dłużej niż do końca roku. Państwa członkowskie powinny wydawać zezwolenia dopiero po powiadomieniu przez Komisję, że ilości są dostępne i wyłącznie w przypadku, gdy podmiot gospodarczy jest w stanie dowieść zawarcia umowy i może zaświadczyć, w przypadku braku szczegółowych przepisów stanowiących inaczej, że nie przyznano mu dotychczas wspólnotowego zezwolenia na przywóz na mocy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do danych kategorii i krajów. Właściwe władze krajowe powinny jednak posiadać odpowiednie kompetencje umożliwiające im przedłużenie, na wniosek importerów, o trzy miesiące i najpóźniej do dnia 31 marca 2008 r. okresu ważności zezwoleń, na podstawie których, do dnia złożenia wniosku, dokonano przywozu przynajmniej połowy przyznanych ilości.

(9)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wyrobów Włókienniczych ustanowionego na mocy art. 25 rozporządzenia (WE) nr 517/94,

a)

udowodni istnienie kontraktu dotyczącego dostawy towarów; oraz

b)

oświadczy na piśmie, że w odniesieniu do danych krajów i kategorii:

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/12

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 517/94 ustanawia roczne limity ilościowe na niektóre wyroby włókiennicze pochodzące z Czarnogóry, Kosowa (2) i Korei Północnej.

(2)

Z dniem 1 stycznia 2007 Unia Europejska obejmie dwa nowe państwa członkowskie – Rumunię i Bułgarię. Artykuł 6 ust. 7 Aktu Przystąpienia stanowi, że ograniczenia ilościowe stosowane przez Wspólnotę w odniesieniu do przywozu wyrobów włókienniczych i odzieżowych należy dostosować w celu uwzględnienia przystąpienia nowych państw członkowskich do Wspólnoty. Ograniczenia ilościowe mające zastosowanie do przywozu niektórych wyrobów włókienniczych z państw trzecich do rozszerzonej Wspólnoty powinny zatem zostać dostosowane tak, aby obejmowały przywóz do dwóch nowych państw członkowskich. Wymaga to wprowadzenia zmian do niektórych załączników do rozporządzenia (WE) nr 517/94.

(3)

W celu niedopuszczenia do sytuacji, w której rozszerzenie Wspólnoty wywarłoby ograniczające skutki na wymianę handlową, przy zmianie ilości należy zastosować metodę uwzględniającą, do celów dostosowania nowych poziomów kontyngentów, tradycyjny przywóz do dwóch nowych państw członkowskich. Formuła opierająca się na średniej przywozu w ciągu ostatnich trzech lat do dwóch nowych państw członkowskich wyrobów pochodzących z państw trzecich w najlepszy sposób odzwierciedli to zjawisko na przestrzeni lat. Ze względu na fakt uzyskania niepodległości przez Czarnogórę z dniem 3 czerwca 2006 r. Komisja musi rozdzielić wartości obrotów handlowych pomiędzy Czarnogórę i Kosowo, z jednej strony, a nowe państwa członkowskie, z drugiej strony. Dlatego też nowe poziomy kontyngentów zostały ustalone przy użyciu najodpowiedniejszego do tego celu kryterium, jakim jest wielkość populacji dwóch nowych państw członkowskich. W obydwu przypadkach dodano stopę wzrostu.

(4)

Należy zatem zmienić załączniki III B, IV i VI do rozporządzenia (WE) nr 517/94, tak aby zawierały one wykaz poziomów kontyngentów mających zastosowanie na rok 2007. Szczegółowe zasady dotyczące przydzielania kontyngentów na rok 2007 określa rozporządzenie Komisji (WE) nr 1785/2006 (3) w sprawie zarządzania kontyngentami na wyroby włókiennicze ustanowionymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 517/94 na rok 2007.

(5)

Wszystkie przepisy rozporządzenia (WE) nr 517/94 mają mieć zastosowanie do przywozu do nowych państw członkowskich. W związku z powyższym rozporządzenie (WE) nr 517/94 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Wyrobów Włókienniczych ustanowionego na mocy art. 25 rozporządzenia (WE) nr 517/94,

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/17

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 1606/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie stosowania międzynarodowych standardów rachunkowości (2) nakazuje spółkom podlegającym ustawodawstwu państwa członkowskiego, których papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym w którymkolwiek z państw członkowskich, sporządzanie za każdy rok finansowy zaczynający się dnia 1 stycznia 2005 r. lub później skonsolidowanych sprawozdań finansowych zgodnie z przyjętymi międzynarodowymi standardami rachunkowości, zwanymi obecnie powszechnie międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej (IFRS).

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 809/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. wykonujące dyrektywę 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie informacji zawartych w prospektach emisyjnych oraz formy, włączenia przez odniesienie i publikacji takich prospektów emisyjnych oraz rozpowszechniania reklam (3) wymaga, aby historyczne informacje finansowe zamieszczane przez emitentów z krajów trzecich w prospektach emisyjnych publikowanych w związku z publiczną ofertą papierów wartościowych lub ich dopuszczeniem do obrotu na rynku regulowanym były sporządzane zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej, przyjętymi na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002, lub z równoważnymi krajowymi standardami rachunkowości obowiązującymi w danym kraju trzecim. W przypadku gdy historyczne informacje finansowe nie zostały sporządzone zgodnie z takimi standardami, należy je przedstawić w prospekcie emisyjnym w postaci przekształconego sprawozdania finansowego.

(3)

Artykuł 35 rozporządzenia (WE) nr 809/2004 zawiera jednak przepisy przejściowe zwalniające w określonych, ograniczonych przypadkach emitentów z krajów trzecich z obowiązku przekształcania historycznych informacji finansowych, które nie zostały sporządzone zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej lub z równoważnymi standardami rachunkowości obowiązującymi w kraju trzecim. Na mocy tych przepisów przejściowych obowiązek przekształcenia historycznych informacji finansowych nie dotyczy prospektów emisyjnych złożonych przed dniem 1 stycznia 2007 r. przez emitentów z krajów trzecich, którzy sporządzili historyczne informacje finansowe zgodnie ze standardami uznawanymi w skali międzynarodowej albo zgodnie z krajowymi standardami rachunkowości obowiązującymi w kraju trzecim, a ich papiery wartościowe zostały dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym przed tym terminem. W tym drugim przypadku, jeśli historyczne informacje finansowe nie przedstawiają prawdziwego i rzetelnego obrazu aktywów i pasywów, sytuacji finansowej oraz zysków i strat emitenta, muszą one zostać uzupełnione o dokładniejsze lub dodatkowe informacje niezbędne celem uzyskania prawdziwego i rzetelnego obrazu.

(4)

Na mocy obecnych przepisów rozporządzenia (WE) nr 809/2004 opisane powyżej zwolnienia w okresie przejściowym nie mają zastosowania do prospektów emisyjnych składanych od dnia 1 stycznia 2007 r., a historyczne informacje finansowe, które nie zostaną przedstawione w sposób zgodny z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej lub z równoważnymi standardami rachunkowości obowiązującymi w kraju trzecim, będą musiały zostać przekształcone.

(5)

Od czasu przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 wiele państw bezpośrednio przejęło międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej do swoich krajowych standardów rachunkowości. Stanowi to wyraźny dowód na osiągnięcie jednego z celów tego rozporządzenia, jakim jest sprzyjanie coraz większej harmonizacji standardów sprawozdawczości finansowej, prowadzącej do międzynarodowej akceptacji IFRS jako rzeczywiście światowych standardów. W związku z tym właściwe jest, aby emitenci z krajów trzecich byli zwolnieni z obowiązku przekształcania historycznych informacji finansowych sporządzanych zgodnie z krajowymi standardami rachunkowości lub z przedstawiania opisu różnic, zgodnie z art. 1 ust. 2 ust. 5A, jeżeli zgodnie z MSR 1 „Prezentacja sprawozdań finansowych” zawierają one jednoznaczną i bezwarunkową deklarację zgodności z IFRS.

(6)

Powołany decyzją Komisji 2001/527/WE (4) Komitet Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych (CESR) w swojej opinii wydanej w czerwcu 2005 r. uznał, że standardy rachunkowości (tzw. GAAP – Generally Accepted Accounting Principles) obowiązujące w Kanadzie, Japonii i Stanach Zjednoczonych, w każdym przypadku rozpatrywane jako całość, są równoważne z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej przyjętymi na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1606/2002, pod warunkiem ujawniania dodatkowych informacji, a w niektórych przypadkach składania uzupełniających sprawozdań finansowych.

(7)

W styczniu 2005 r. Japońska Rada Standardów Rachunkowości oraz Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (IASB) ogłosiły zawarcie porozumienia w sprawie realizacji wspólnego projektu mającego na celu zmniejszenie różnic pomiędzy międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej a japońskimi standardami rachunkowości, a w marcu 2005 r. rozpoczęły realizację wspólnego programu prac zmierzających do harmonizacji japońskich standardów rachunkowości z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. W styczniu 2006 r. Kanadyjska Rada Standardów Rachunkowości publicznie zadeklarowała zamiar przejścia na jeden zbiór akceptowanych na całym świecie wysokiej jakości standardów dla spółek publicznych i stwierdziła, że cel ten najlepiej osiągnąć poprzez harmonizację kanadyjskich standardów rachunkowości z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej w ciągu pięciu lat. W lutym 2006 r. Rada Międzynarodowych Standardów Rachunkowości oraz amerykańska Rada Standardów Rachunkowości Finansowej (FASB) opublikowały protokół ustaleń, w którym nakreślono program prac na rzecz harmonizacji amerykańskich standardów rachunkowości z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej celem spełnienia jednego z warunków amerykańskiej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd (SEC), które muszą zostać spełnione, zanim najpóźniej w roku 2009 zniesie ona wymóg uzgadniania sprawozdań finansowych, nałożony na zarejestrowanych w niej zagranicznych emitentów stosujących międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej.

(8)

Ważne jest jednak zachowanie jakości opartej na zasadach sprawozdawczości finansowej według IFRS, spójne wprowadzanie w życie międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej, zagwarantowanie odpowiedniej pewności prawnej spółkom i inwestorom oraz oferowanie spółkom z UE równego traktowania sprawozdań finansowych na arenie międzynarodowej. Przyszła ocena równoważności powinna opierać się na szczegółowej i obiektywnej analizie technicznej różnic pomiędzy międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej a standardami rachunkowości obowiązującymi w krajach trzecich, a także na porównaniu rzeczywistego wdrożenia standardów rachunkowości z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. Przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji na temat równoważności należy dokładnie zbadać postępy procesu harmonizacji.

(9)

W świetle starań na rzecz harmonizacji z IFRS podejmowanych przez podmioty stanowiące standardy rachunkowości w Kanadzie, Japonii i Stanach Zjednoczonych należy przedłużyć obowiązywanie przepisów przejściowych określonych w art. 35 rozporządzenia (WE) nr 809/2004, dotyczących zwolnienia emitentów z krajów trzecich z obowiązku przekształcania historycznych informacji finansowych, które sporządzono zgodnie z krajowymi standardami rachunkowości Kanady, Japonii lub Stanów Zjednoczonych lub (w zależności od przypadku) z obowiązku przedstawiania opisu różnic, o maksymalnie kolejne dwa lata, w ciągu których podmioty stanowiące standardy i właściwe organy nadzoru prowadzić będą dialog, proces harmonizacji będzie kontynuowany, a sprawozdanie z postępów zostanie ukończone.

(10)

Aczkolwiek wiele państw bezpośrednio przejęło międzynarodowe standardy sprawozdawczości finansowej do swoich krajowych standardów rachunkowości, inne państwa stopniowo harmonizują krajowe standardy rachunkowości z międzynarodowymi standardami. W związku z tym należy również, na okres przejściowy wynoszący maksymalnie dwa lata, zwolnić emitentów z takich krajów trzecich z obowiązku przekształcania historycznych informacji finansowych lub (w zależności od przypadku) z obowiązku przedstawiania opisu różnic, pod warunkiem, że właściwy organ krajowy publicznie podjął odpowiednie zobowiązanie i ustanowił program prac. W celu zagwarantowania, że to zwolnienie jest możliwe wyłącznie w przypadku spełnienia powyższych warunków, emitent z kraju trzeciego powinien być zobowiązany do przedstawienia właściwemu organowi dowodów świadczących o tym, że organ krajowy złożył publiczne oświadczenie i ustanowił program prac. W celu zapewnienia spójności we Wspólnocie Komitet Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych powinien koordynować ocenę właściwych organów w zakresie spełniania wyżej wymienionych warunków w odniesieniu do standardów rachunkowości w poszczególnych krajach.

(11)

W ciągu tego dwuletniego okresu Komisja powinna nie tylko prowadzić dialog z właściwymi organami krajów trzecich, ale również uważnie śledzić postępy harmonizacji międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i standardów rachunkowości Kanady, Japonii, Stanów Zjednoczonych i innych krajów trzecich, które ustanowiły program harmonizacji, tak aby mogła ona podjąć decyzję dotyczącą równoważności co najmniej sześć miesięcy przed dniem 1 stycznia 2009 r. Ponadto Komisja będzie śledzić postępy dokonywane przez właściwe organy krajów trzecich w pracach nad wyeliminowaniem wszelkich wymogów dla emitentów wspólnotowych aktywnych na rynkach finansowych kraju trzeciego dotyczących uzgadniania sprawozdań finansowych sporządzonych zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej. Na zakończenie dodatkowego okresu przejściowego Komisja podejmie decyzję, na mocy której emitenci wspólnotowi i spoza Wspólnoty traktowani są na równych zasadach.

(12)

Komisja powinna systematycznie informować Europejski Komitet Papierów Wartościowych oraz Parlament Europejski o postępach dokonanych na rzecz eliminacji wymogów uzgadniania i w procesie harmonizacji. W związku z tym do dnia 1 kwietnia 2007 r. Komisja złoży Europejskiemu Komitetowi Papierów Wartościowych i Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie dotyczące harmonogramu prac w zakresie harmonizacji przewidzianego przez krajowe organy ds. rachunkowości w Kanadzie, Japonii i Stanach Zjednoczonych. Ponadto do dnia 1 kwietnia 2008 r. i po konsultacjach z Komitetem Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych, Komisja powinna złożyć Europejskiemu Komitetowi Papierów Wartościowych i Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie dotyczące oceny standardów rachunkowości krajów trzecich stosowanych przez emitentów, którzy nie są zobowiązani do przekształcania historycznych informacji finansowych lub (w zależności od przypadku) do przedstawiania opisu różnic w prospektach emisyjnych składanych właściwemu organowi przed dniem 1 stycznia 2009 r. Ponadto sześć miesięcy przed dniem 1 stycznia 2008 r. i po odpowiednich konsultacjach z Komitetem Europejskich Regulatorow Rynku Papierów Wartościowych Komisja powinna zapewnić ustalenie definicji równoważności stosowanej do określania równoważności standardów rachunkowości krajów trzecich, na podstawie utworzonego w tym celu mechanizmu określania równoważności.

(13)

W związku z powyższym należy zmienić art. 35 rozporządzenia (WE) nr 809/2004 tak, aby emitenci z krajów trzecich nie byli zobowiązani do przekształcania historycznych informacji finansowych lub (w zależności od przypadku) do przedstawiania opisu różnic w opisanych przypadkach przez okres przejściowy wynoszący maksymalnie dwa lata, w celu umożliwienia dalszego dialogu. We wszystkich innych przypadkach emitenci z krajów trzecich powinni podlegać obowiązkowi przekształcania historycznych informacji finansowych zgodnie z przyjętymi IFRS lub (w odpowiednich przypadkach) obowiązkowi przedstawiania opisu różnic na potrzeby każdego prospektu emisyjnego składanego właściwemu organowi dnia 1 stycznia 2007 r. lub później.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Europejskiego Komitetu Papierów Wartościowych,

1)

ustęp 5 otrzymuje brzmienie:

„5.   Z zastrzeżeniem ustępu 5A, od dnia 1 stycznia 2007 r. emitenci z państw trzecich, o których mowa w ust. 3 i 4, przedstawiają historyczne informacje finansowe zgodnie z międzynarodowymi standardami rachunkowości przyjętymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 lub zgodnie z równoważnymi krajowymi standardami rachunkowości obowiązującymi w kraju trzecim. Jeżeli takie historyczne informacje finansowe nie zostały sporządzone zgodnie z takimi standardami, muszą być przedstawione w formie przekształconych sprawozdań finansowych.”;

2)

dodaje się następujące ustępy 5A, 5B, 5C, 5D oraz 5E:

„5A.   Emitenci z państw trzecich nie podlegają obowiązkowi, na mocy załącznika I, pozycja 20.1; załącznika IV, pozycja 13.1; załącznika VII, pozycja 8.2; załącznika X, pozycja 20.1 lub załącznika XI, pozycja 11.1, przekształcania historycznych informacji finansowych ani obowiązkowi, na mocy załącznika VII, pozycja 8.2a; załącznika IX, pozycja 11.1 lub załącznika X, pozycja 20.1a, przedstawiania opisu różnic między międzynarodowymi standardami rachunkowości przyjętymi na mocy rozporządzenia (WE) nr 1606/2002 a zasadami rachunkowości, zgodnie z którymi sporządzono te informacje, zawarte w prospekcie emisyjnym, składanym właściwemu organowi przed dniem 1 stycznia 2009 r., pod warunkiem spełnienia jednego z następujących warunków:

5B.   Do dnia 1 kwietnia 2007 r. Komisja złoży Europejskiemu Komitetowi Papierów Wartościowych i Parlamentowi Europejskiemu pierwsze sprawozdanie dotyczące harmonogramu prac organów odpowiedzialnych za krajowe standardy rachunkowości w Stanach Zjednoczonych, Japonii i Kanadzie w zakresie harmonizacji międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i standardów rachunkowości obowiązujących w tych państwach.

Komisja dokładnie monitoruje postępy harmonizacji międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i standardów rachunkowości Kanady, Japonii i Stanów Zjednoczonych oraz postęp w zakresie eliminacji wymogów uzgadniania, które mają zastosowanie do emitentów wspólnotowych w tych państwach, oraz systematycznie informuje Europejski Komitet Papierów Wartościowych i Parlament Europejski o tych postępach. W szczególności Komisja bezzwłocznie informuje Europejski Komitet Papierów Wartościowych i Parlament Europejski, jeżeli ten proces nie przebiega w sposób zadowalający.

5C.   Komisja informuje również systematycznie Europejski Komitet Papierów Wartościowych i Parlament Europejski o przebiegu dyskusji na temat regulacji prawnych i postępie w zakresie harmonizacji międzynarodowych standardów sprawozdawczości finansowej i standardów rachunkowości krajów trzecich określonych w ust. 5A lit. c) oraz o postępach dokonanych w zakresie eliminacji wszelkich wymogów uzgadniania. W szczególności Komisja bezzwłocznie informuje Europejski Komitet Papierów Wartościowych i Parlament Europejski, jeżeli ten proces nie przebiega w sposób zadowalający.

5D.   Oprócz spełnienia obowiązków określonych w ust. 5B i 5C, Komisja prowadzi regularny dialog z organami krajów trzecich i najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2008 r. przedstawi Europejskiemu Komitetowi Papierów Wartościowych i Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie dotyczące postępów harmonizacji i postępów dokonanych na rzecz eliminacji wszelkich wymogów uzgadniania, które mają zastosowanie do emitentów wspólnotowych na mocy przepisów kraju trzeciego, określonego w ust. 5A lit. b) lub c). Komisja może zwrócić się do osoby trzeciej o opracowanie sprawozdania lub nałożyć na osobę trzecią obowiązek jego sporządzenia.

5E.   Przynajmniej na sześć miesięcy przed dniem 1 stycznia 2009 r. Komisja dokona ustalenia równoważności standardów rachunkowości krajów trzecich, zgodnie z definicją równoważności i mechanizmem określania równoważności, który zostanie utworzony do dnia 1 stycznia 2008 r. zgodnie z procedurą określoną w art. 24 dyrektywy 2003/71/WE. W związku z wykonaniem przepisów niniejszego ustępu Komisja zasięga najpierw opinii Komitetu Europejskich Regulatorów Rynku Papierów Wartościowych na temat adekwatności definicji równoważności, mechanizmu określania równoważności i ustalania równoważności.”.

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/21

(1)

Działania związane z przemieszczaniem odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego podlegają określonym wspólnotowym i międzynarodowym wymogom prawnym, związanym w szczególności z bezpiecznym transportem materiałów promieniotwórczych oraz z warunkami składowania lub przechowywania odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego w kraju przeznaczenia.

(2)

Ponadto ochrona zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa wymaga, aby przemieszczanie odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego pomiędzy państwami członkowskimi, a także do i ze Wspólnoty podlegało obowiązkowemu wspólnemu systemowi uprzednich zezwoleń.

(3)

Jak stwierdzono w rezolucji Rady z dnia 22 maja 2002 r. w sprawie ustanowienia krajowych systemów nadzoru i kontroli obecności materiałów promieniotwórczych przy recyklingu materiałów metalicznych w państwach członkowskich (3), ważne jest minimalizowanie zagrożenia radiologicznego wynikającego z obecności materiałów promieniotwórczych w materiałach metalicznych przeznaczonych do recyklingu.

(4)

Dyrektywa Rady 92/3/Euratom z dnia 3 lutego 1992 r. w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów radioaktywnych między państwami członkowskimi oraz do Wspólnoty i poza jej obszar (4) ustanowiła wspólnotowy system ścisłej kontroli i uprzednich zezwoleń na przemieszczanie odpadów promieniotwórczych, który okazał się zadowalający. W świetle dotychczasowego doświadczenia do dyrektywy tej należy jednakże wnieść poprawki mające na celu doprecyzowanie, a także dodanie nowych pojęć i definicji, w celu zaradzenia sytuacjom, które w przeszłości nie były objęte dyrektywą i uproszczenia istniejącej procedury dotyczącej przemieszczania odpadów promieniotwórczych pomiędzy państwami członkowskimi, a także zagwarantowanie spójności z innymi przepisami wspólnotowymi i międzynarodowymi, w szczególności ze Wspólną konwencją w sprawie bezpieczeństwa gospodarowania wypalonym paliwem jądrowym i odpadami radioaktywnymi (zwaną dalej „Wspólną konwencją”), do której Wspólnota przystąpiła dnia 2 stycznia 2006 r.

(5)

W ramach piątego etapu inicjatywy SLIM (Simpler Legislation for the Internal Market – uproszczone prawodawstwo dla rynku wewnętrznego) ustanowiono grupę roboczą składającą się z przedstawicieli państw członkowskich oraz adresatów dyrektywy 92/3/Euratom w celu omówienia uwag przez nich zgłoszonych podczas dostosowywania tej dyrektywy do obowiązujących przepisów i instrumentów międzynarodowych.

(6)

Procedura określona w dyrektywie 92/3/Euratom w praktyce jest stosowana jedynie w odniesieniu do przemieszczania wypalonego paliwa jądrowego, które nie jest przeznaczone do dalszego wykorzystania, a zatem na użytek tej dyrektywy traktowane jest jako „odpady promieniotwórcze”. Z radiologicznego punktu widzenia nieuzasadnione jest wyłączenie stosowania procedury nadzoru i kontroli w odniesieniu do wypalonego paliwa jądrowego, które jest przeznaczone do ponownego przetwarzania. Właściwym jest zatem, by niniejsza dyrektywa obejmowała wszelkie przemieszczanie wypalonego paliwa jądrowego, niezależnie od tego, czy jest ono przeznaczone do składowania, czy też do ponownego przetworzenia.

(7)

Każde państwo członkowskie powinno pozostawać w pełni odpowiedzialne za sposób postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym, w ramach swojej jurysdykcji, wybierając ponowne przetwarzanie wypalonego paliwa lub zmierzając do jego ostatecznego składowania i nie przewidując jego dalszego wykorzystywania. Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać prawa państw członkowskich do wywozu wypalonego paliwa w celu jego ponownego przetwarzania i żaden przepis niniejszej dyrektywy nie powinien oznaczać, że państwo członkowskie przeznaczenia ma obowiązek przyjmować przemieszczane odpady promieniotwórcze i wypalone paliwo jądrowe przeznaczone do końcowego przetwarzania lub składowania, z wyjątkiem przemieszczeń zwrotnych. Każda odmowa przyjęcia takich przemieszczeń powinna być uzasadniana na podstawie kryteriów określonych w niniejszej dyrektywie.

(8)

Uproszczenie istniejącej procedury nie powinno ograniczać istniejących praw państw członkowskich do wyrażenia sprzeciwu lub określenia warunków przemieszczania odpadów promieniotwórczych, na który wymagana jest ich zgoda. Zastrzeżenia nie powinny mieć charakteru arbitralnego i powinny opierać się na stosownych przepisach krajowych, wspólnotowych lub międzynarodowych. Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać praw i obowiązków wynikających z prawa międzynarodowego, zwłaszcza w zakresie wykonywania praw i korzystania ze swobód przewidzianych prawem międzynarodowym w zakresie żeglugi morskiej i rzecznej w przypadku statków oraz żeglugi powietrznej w przypadku statków powietrznych.

(9)

Możliwość odrzucenia przez państwo członkowskie przeznaczenia lub tranzytu automatycznej procedury wydawania zgody na przemieszczanie stwarza nieuzasadnione obciążenia administracyjne oraz stwarza stan niepewności. Obowiązkowe potwierdzenie otrzymania wniosku przez organy krajów przeznaczenia i tranzytu, jak również przedłużenie terminu wydania zgody powinno pozwolić na przyjęcie z dużym stopniem pewności, że udzielono milczącej zgody.

(10)

„Zezwolenia” na przemieszczanie w rozumieniu niniejszej dyrektywy nie powinny zastępować żadnych krajowych wymogów związanych z przemieszczaniem, takich jak licencje transportowe.

(11)

W celu ochrony zdrowia ludzkiego oraz środowiska naturalnego przed zagrożeniem spowodowanym przez odpady promieniotwórcze należy wziąć pod uwagę ryzyko występujące poza terytorium Wspólnoty. W przypadku wywozu odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego poza terytorium Wspólnoty należy nie tylko poinformować państwo trzecie przeznaczenia o przemieszczaniu, lecz także uzyskać jego zgodę na nie.

(12)

Właściwe organy państwa członkowskiego przeznaczenia powinny współpracować i utrzymywać łączność z pozostałymi zaangażowanymi właściwymi organami, by uniknąć niepotrzebnej zwłoki i zapewnić sprawny przebieg określonej w niniejszej dyrektywie procedury wydawania zgody.

(13)

Wymóg, by podmiot odpowiedzialny za przemieszczanie w razie potrzeby podjął działania naprawcze dotyczące bezpieczeństwa w przypadku niedojścia przemieszczania do skutku, nie powinien powodować, że mechanizmy ustanowione przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym nie mają zastosowania.

(14)

Wymóg, by posiadacz ponosił koszty powstałe w przypadku niedojścia przemieszczania do skutku, nie powinien powodować, że mechanizmy ustanowione przez państwa członkowskie na szczeblu krajowym lub jakiekolwiek przepisy umów zawartych pomiędzy posiadaczem a jakąkolwiek inną osobą zaangażowaną w przemieszczanie nie mają zastosowania.

(15)

Ponieważ odpady promieniotwórcze – w takim stopniu, w jakim jest to zgodne z bezpiecznym gospodarowaniem takimi materiałami – powinny być składowane w tym państwie, w którym powstały, państwa członkowskie powinny propagować wzajemne porozumienia ułatwiające bezpieczne i sprawne gospodarowanie wypalonym paliwem jądrowym lub odpadami promieniotwórczymi z państw członkowskich, które wytwarzają je w małych ilościach i w których tworzenie odpowiednich obiektów nie byłoby uzasadnione z radiologicznego punktu widzenia.

(16)

Jeżeli pomiędzy odbiorcą w państwie trzecim a posiadaczem w państwie trzecim została zawarta umowa zgodnie z art. 27 Wspólnej konwencji, umowa ta może być wykorzystana na użytek niniejszej dyrektywy.

(17)

Na użytek niniejszej dyrektywy oraz w świetle dotychczasowych doświadczeń istniejący standardowy dokument powinien zostać dostosowany. W celu zapewnienia przejrzystości powinien zostać ustanowiony obowiązek opracowania nowego standardowego dokumentu przed terminem transpozycji niniejszej dyrektywy. Jednakże jeśli termin ten nie zostanie dotrzymany, o stosowaniu istniejącego standardowego dokumentu powinny stanowić przepisy przejściowe. Ponadto jasne zasady odnośnie do stosowania języków powinny zagwarantować pewność prawną i pozwolić na uniknięcie nieuzasadnionych opóźnień.

(18)

Okresowe sprawozdania, przedkładane przez państwa członkowskie Komisji oraz przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu, powinny dostarczać przydatnych informacji na temat zezwoleń wydanych w całej Wspólnocie oraz wskazywać ewentualne trudności napotkane w praktyce przez państwa członkowskie i rozwiązania przez nie zastosowane.

(19)

Dyrektywa Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiająca podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (5) ma między innymi zastosowanie do transportu, przywozu do Wspólnoty i wywozu z niej substancji promieniotwórczych oraz ustanawia system sprawozdawczości i wydawania zezwoleń w odniesieniu do działań mających związek z promieniowaniem jonizującym. Przepisy te są zatem istotne dla dziedziny objętej niniejszą dyrektywą.

(20)

W świetle powyższego należy zatem – w celu zapewnienia przejrzystości – uchylić i zastąpić dyrektywę 92/3/Euratom. Niniejsza dyrektywa nie narusza zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego oraz stosowania uchylonej dyrektywy.

(21)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (6) państwa członkowskie są zachęcane do sporządzania – w interesie swoim, jak i Wspólnoty – i publikowania własnych tabel możliwie jak najdokładniej ilustrujących współzależności pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji,

a)

kraj pochodzenia lub kraj przeznaczenia, lub jakikolwiek kraj tranzytowy jest państwem członkowskim Wspólnoty; oraz

b)

ilości oraz stężenie transportowanego materiału przekraczają poziomy określone w art. 3 ust. 2 lit. a) i b) dyrektywy 96/29/Euratom.

a)

mają zostać przemieszczone odpady promieniotwórcze w celu przetworzenia; lub

b)

mają zostać przemieszczone inne materiały w celu odzyskania odpadów promieniotwórczych,

a)

przemieszczenia odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego objęte zakresem niniejszej dyrektywy, na które nie uzyskano właściwego zezwolenia zgodnie z niniejszą dyrektywą; oraz

b)

odpady skażone promieniotwórczo lub materiał zawierający źródło promieniotwórcze, jeśli materiał ten nie został zgłoszony jako odpady promieniotwórcze przez kraj pochodzenia.

1)

„odpady promieniotwórcze” oznaczają materiały promieniotwórcze w stanie lotnym, ciekłym lub stałym, nieprzewidziane do dalszego wykorzystania – ani przez kraj pochodzenia, ani przez kraj przeznaczenia, ani przez osobę fizyczną lub prawną, której decyzja jest akceptowana przez te kraje – i podlegające kontroli jako odpady promieniotwórcze sprawowanej przez organ regulacyjny zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi kraju pochodzenia i przeznaczenia;

2)

„wypalone paliwo jądrowe” oznacza paliwo jądrowe, które zostało napromieniowane w rdzeniu reaktora i na stałe z niego usunięte; wypalone paliwo jądrowe może zostać uznane za materiał nadający się do ponownego przetworzenia lub może zostać przeznaczone do ostatecznego składowania bez dalszego wykorzystywania i potraktowane jako odpad promieniotwórczy;

3)

„ponowne przetwarzanie” oznacza proces lub działanie, którego celem jest wydobycie izotopów promieniotwórczych ze zużytego paliwa jądrowego w celu jego dalszego wykorzystania;

4)

„przemieszczanie” oznacza ogół działań podejmowanych przy przewozie odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego z kraju pochodzenia lub państwa członkowskiego pochodzenia do kraju przeznaczenia lub państwa członkowskiego przeznaczenia;

5)

„przemieszczanie wewnątrz Wspólnoty” oznacza przemieszczanie, w którego przypadku kraj pochodzenia i kraj przeznaczenia są państwami członkowskimi;

6)

„przemieszczanie poza Wspólnotę” oznacza przemieszczanie, w którego przypadku kraj pochodzenia lub kraj przeznaczenia są państwami trzecimi;

7)

„składowanie” oznacza złożenie odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego w zatwierdzonym obiekcie bez zamiaru ponownego ich wydobycia;

8)

„przechowywanie” oznacza przetrzymywanie odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego w obiekcie pozwalającym na ich magazynowanie z zamiarem ponownego ich wydobycia;

9)

„posiadacz” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która przed przeprowadzeniem przemieszczania odpadów promieniotwórczych lub wypalonego paliwa jądrowego jest na mocy obowiązującego prawa krajowego odpowiedzialna za takie materiały i planuje dokonanie ich przemieszczenia do odbiorcy;

10)

„odbiorca” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, do której przemieszcza się odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe;

11)

„kraj lub państwo członkowskie pochodzenia” i „kraj lub państwo członkowskie przeznaczenia” oznaczają odpowiednio: każdy kraj lub państwo członkowskie, z którego planuje się przemieszczanie lub w którym już je zapoczątkowano, oraz każdy kraj lub państwo członkowskie, do którego planuje się przemieszczenie lub do którego jest ono dokonywane;

12)

„kraj tranzytu lub państwo członkowskie tranzytu” oznacza każdy kraj lub państwo członkowskie, które nie są krajem lub państwem członkowskim pochodzenia ani krajem lub państwem członkowskim przeznaczenia i przez których terytorium przemieszczanie jest zaplanowane lub dokonywane;

13)

„właściwe organy” oznaczają wszelkie organy, które na mocy przepisów ustawowych lub wykonawczych kraju pochodzenia, kraju tranzytowego lub kraju przeznaczenia są upoważnione do stosowania systemu nadzoru i kontroli nad przemieszczaniem odpadów promieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego;

14)

„źródło zamknięte” ma znaczenie, które terminowi temu zostało nadane w dyrektywie 96/29/Euratom, i jako integralną część źródła obejmuje, w odpowiednich przypadkach, pojemnik zawierający materiał promieniotwórczy;

15)

„źródło już nieużywane” oznacza źródło zamknięte, które nie jest już wykorzystywane ani nie planuje się jego wykorzystania w działaniach, na które wydano zezwolenie;

16)

„zatwierdzony obiekt” oznacza obiekt na terytorium kraju zatwierdzony przez właściwe organy tego kraju zgodnie z prawem krajowym do długoterminowego przechowywania lub składowania źródeł zamkniętych albo obiekt odpowiednio zatwierdzony zgodnie z prawem krajowym do tymczasowego przechowywania źródeł zamkniętych;

17)

„poprawnie wypełniony wniosek” oznacza standardowy dokument spełniający wszystkie wymogi określone zgodnie z art. 17.

a)

odpady promieniotwórcze lub wypalone paliwo jądrowe, których dotyczy wniosek, mają zasadniczo takie same właściwości fizyczne, chemiczne i promieniotwórcze; i

b)

przemieszczania mają zostać przeprowadzone między tym samym posiadaczem a tym samym odbiorcą i podlegać tym samym właściwym organom; i

c)

jeżeli przemieszczenia wymagają tranzytu przez państwa trzecie, tranzyt ten odbywa się przez to samo przejście graniczne wjazdu do lub wyjazdu ze Wspólnoty oraz przez to samo przejście lub te same przejścia graniczne danego państwa trzeciego lub danych państw trzecich, chyba że odpowiednie właściwe organy uzgodniły między sobą inaczej.

a)

w przypadku państw członkowskich tranzytu – na stosownych przepisach krajowych, wspólnotowych lub międzynarodowych mających zastosowanie do przemieszczania materiałów promieniotwórczych;

b)

w przypadku państw członkowskich przeznaczenia – na stosownych przepisach mających zastosowanie do gospodarki odpadami promieniotwórczymi lub wypalonym paliwem jądrowym, lub na stosownych przepisach krajowych, wspólnotowych lub międzynarodowych mających zastosowanie do przemieszczania materiałów promieniotwórczych.

a)

kiedy pierwotna zgoda dotyczyła materiałów przemieszczanych do przetworzenia lub ponownego przetworzenia, jeśli przemieszczanie zwrotne dotyczy odpadów promieniotwórczych lub innych produktów odpowiadających materiałowi pierwotnemu po przetworzeniu lub ponownym przetworzeniu, i zachowane są wszystkie odpowiednie przepisy prawne;

b)

w okolicznościach, o których mowa w art. 12, jeśli przemieszczanie zwrotne jest dokonywane na tych samych warunkach i przy takich samych specyfikacjach.

a)

powiadomić właściwe organy kraju przeznaczenia o planowanym przemieszczaniu i poprosić je o wydanie zgody; oraz

b)

przesłać wniosek, o którym mowa w ust. 1, do właściwych organów państw członkowskich tranzytu – o ile następuje tranzyt – by wydały swoją zgodę.

a)

do miejsca przeznaczenia znajdującego się na południe od 60° południowej szerokości geograficznej; lub

b)

do państwa będącego stroną Umowy o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku, z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony (Umowa AKP–WE z Kotonu), które nie jest państwem członkowskim, bez uszczerbku dla art. 2; lub

c)

do państwa trzeciego, które zdaniem właściwych organów państwa członkowskiego pochodzenia nie posiada wedle kryteriów, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, możliwości administracyjnych, technicznych oraz struktury regulacyjnej dla bezpiecznego gospodarowania odpadami promieniotwórczymi lub wypalonym paliwem jądrowym, jak zapisano we Wspólnej konwencji. Oceniając powyższe, państwa członkowskie należycie uwzględniają wszystkie istotne w tej kwestii informacje przekazane przez inne państwa członkowskie. Państwa członkowskie informują o tym corocznie Komisję i komitet doradczy utworzony na mocy art. 21.

a)

nazw(-y) i adresu(-ów) właściwego(-ych) organu(-ów) każdego z państw członkowskich;

b)

języków akceptowanych przez właściwe organy każdego z państw członkowskich; oraz

c)

wszelkich warunków ogólnych i dodatkowych wymogów – jeśli takie są – których spełnienie jest wymagane do wydania przez właściwe organy każdego z państw członkowskich zezwolenie na przemieszczanie.

a)

zaplanowany harmonogram wszystkich przemieszczeń objętych tym samym wnioskiem;

b)

uzasadnienie objęcia wszystkich przemieszczeń tym samym wnioskiem;

c)

stosowność wydania zezwolenia na liczbę przemieszczeń, która jest mniejsza od liczby wskazanej we wniosku.

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/33

(1)

Układ europejski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rumunią, z drugiej strony (1), wszedł w życie w dniu 1 lutego 1995 r.

(2)

Artykuł 75 Układu europejskiego stanowi, że współpraca w dziedzinie normalizacji i oceny zgodności powinna mieć na celu zawarcie porozumień o wzajemnym uznawaniu.

(3)

Protokół do Układu europejskiego w sprawie oceny zgodności oraz akceptacji wyrobów przemysłowych został wynegocjowany przez Komisję w imieniu Wspólnoty.

(4)

Z zastrzeżeniem możliwości zawarcia w późniejszym terminie, Protokół do Układu europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rumunią, z drugiej strony, w sprawie oceny zgodności oraz akceptacji wyrobów przemysłowych (PECA) parafowany w Brukseli dnia 18 kwietnia 2006 r. powinien zostać podpisany,

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/43

(1)

Układ europejski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rumunią, z drugiej strony (1), wszedł w życie w dniu 1 lutego 1995 r.

(2)

Artykuł 75 ust. 2 Układu europejskiego stanowi, że współpraca w dziedzinie normalizacji i oceny zgodności powinna mieć na celu zawarcie porozumień o wzajemnym uznawaniu.

(3)

Artykuł 110 Układu europejskiego stanowi, że Rada Stowarzyszenia może przekazać swoje uprawnienia Komitetowi Stowarzyszenia.

(4)

Artykuł 2 decyzji 94/907/EWWiS, WE, Euratom Rady i Komisji z dnia 19 grudnia 1994 r. w sprawie zawarcia Układu europejskiego między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rumunią, z drugiej strony (2), przewiduje wspólnotowe procedury decyzyjne oraz zajmowanie stanowiska przez Wspólnotę w Radzie Stowarzyszenia i Komitecie Stowarzyszenia.

(5)

Projekt Protokołu do Układu europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Rumunią, z drugiej strony, w sprawie oceny zgodności oraz akceptacji wyrobów przemysłowych (PECA) został podpisany w imieniu Wspólnoty w Bukareszcie w dniu 27 października 2006 r. i powinien zostać zatwierdzony.

(6)

Należy ustanowić odpowiednie procedury wewnętrzne w celu zapewnienia prawidłowego funkcjonowania protokołu.

(7)

Należy upoważnić Komisję, po konsultacji ze specjalnym komitetem powołanym przez Radę, do wprowadzania pewnych dostosowań technicznych do protokołu oraz do podejmowania decyzji dotyczących jego wdrożenia,

a)

dokonuje notyfikacji, zatwierdzeń i zawieszeń organów, a także wycofuje je oraz wyznacza wspólny zespół lub zespoły eksperckie, zgodnie z art. 10, 11 i 14 lit. c) protokołu;

b)

przeprowadza konsultacje, wymianę informacji i rozpatruje wnioski dotyczące weryfikacji oraz odnoszące się do udziału w weryfikacjach, zgodnie z art. 3, 11, 12 i 14 lit. d) i e) oraz sekcjami III i IV załączników do protokołu;

c)

w razie konieczności, udziela odpowiedzi na wnioski zgodnie z art. 11, sekcje III i IV załączników do protokołu.

a)

zmian w załącznikach zgodnie z art. 14 lit. a) protokołu;

b)

dodania nowych załączników zgodnie z art. 14 lit. b) protokołu;

c)

jakichkolwiek decyzji dotyczących różnicy zdań w odniesieniu do wyników weryfikacji i zawieszenia, częściowego lub całkowitego, notyfikowanej jednostki zgodnie z art. 11 akapit drugi i trzeci protokołu;

d)

jakichkolwiek środków podjętych w zastosowaniu klauzul ochronnych w sekcji IV załączników do protokołu;

e)

jakichkolwiek środków dotyczących weryfikacji, zawieszenia lub wycofania wyrobów przemysłowych objętych wzajemną akceptacją na podstawie art. 4 protokołu.

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/45

(1)

Ujednolicone wymagania Regulaminu nr 107 w sprawie jednolitych przepisów dotyczących homologacji pojazdów kategorii M2 lub M3 w zakresie ich ogólnych cech konstrukcyjnych mają na celu usunięcie barier technicznych w handlu pojazdami silnikowymi pomiędzy Umawiającymi się Stronami oraz zapewnienie wysokiego poziomu bezpieczeństwa i ochrony podczas używania pojazdów.

(2)

Z tego powodu Komisja uważa, że Regulamin nr 107 powinien zostać włączony do wspólnotowego systemu homologacji typu pojazdów silnikowych,

5.12.2006   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 337/46

(1)

Decyzja Rady 90/424/EWG przewiduje możliwość wkładu finansowego Wspólnoty w zwalczanie i monitorowanie chorób zwierząt oraz kontrole mające na celu zapobieganie chorobom odzwierzęcym.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające zasady dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych gąbczastych encefalopatii (2), przewiduje coroczne programy zwalczania i monitorowania pasażowalnych gąbczastych encefalopatii (TSE) u bydła, owiec i kóz.

(3)

Państwa członkowskie przedstawiły programy zwalczania i monitorowania niektórych chorób zwierząt, zapobiegania chorobom odzwierzęcym oraz zwalczania i monitorowania TSE na swoich terytoriach.

(4)

Po zbadaniu tych programów stwierdzono, że są one zgodne z odpowiednim prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii, w szczególności ze wspólnotowymi kryteriami w zakresie zwalczania tych chorób, zgodnie z decyzją Rady 90/638/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiającą wspólnotowe kryteria zwalczania oraz monitorowania niektórych chorób zwierząt (3).

(5)

Programy te pojawiają się w wykazie programów ustanowionym decyzją Komisji nr 2006/687/WE z dnia 12 października 2006 r. w sprawie programów, które kwalifikują się do objęcia udziałem finansowym Wspólnoty w 2007 r. w zakresie zwalczania i monitorowania niektórych chorób zwierząt, zapobiegania chorobom odzwierzęcym, monitorowania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych (TSE) oraz programów zwalczania BSE i trzęsawki owiec (4).

(6)

Ze względu na znaczenie tych programów dla osiągnięcia celów Wspólnoty w dziedzinie zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt, jak również obowiązku stosowania programów zwalczania i monitorowania TSE we wszystkich państwach członkowskich, właściwe jest ustalenie odpowiedniej stawki wkładu finansowego Wspólnoty w celu zwrotu kosztów, jakie poniosą zainteresowane państwa członkowskie w związku ze środkami wspomnianymi w niniejszej decyzji do kwoty maksymalnej dla każdego programu.

(7)

W celu usprawnienia zarządzania, skuteczniejszego wykorzystania funduszy wspólnotowych i większej przejrzystości, konieczne jest również ustalenie dla każdego programu, w odpowiednim przypadku, maksymalnych kwot, które mają być zwrócone państwom członkowskim z tytułu, odpowiednio, przeprowadzenia różnych badań, zakupu szczepionek i wypłaty odszkodowań dla właścicieli za straty poniesione w związku z ubojem lub odstrzałem zwierząt.

(8)

Na mocy rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (5), programy zwalczania i kontroli chorób zwierząt mają być finansowane w ramach Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej. Do celów kontroli finansowej będą mieć zastosowanie art. 9, 36 i 37 wspomnianego rozporządzenia.

(9)

Obecność wścieklizny na obszarze otoczonym przez Unię Europejską stanowiłaby ciągłe źródło ponownego zarażenia otaczających obszarów. Zatem pożądane jest zwalczanie wścieklizny zamiast wprowadzania ochronnej strefy szczepień otaczającej takie terytorium, które należałoby utrzymać przez czas nieokreślony.

(10)

Wkład finansowy Wspólnoty powinno się przyznawać pod warunkiem, że planowane działania prowadzone są w sposób skuteczny i że właściwe organy dostarczają wszelkich niezbędnych informacji w terminach określonych w niniejszej decyzji.

(11)

Istnieje konieczność sprecyzowania kursu walutowego, według którego przeliczone zostaną kwoty w walutach narodowych podane we wnioskach o wypłatę, zgodnie z art. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 2799/98 z 15 grudnia 1998 r. ustanawiającego agromonetarne porozumienia dotyczące euro (6).

(12)

Zatwierdzenie niektórych programów nie przesądza o decyzji Komisji w sprawie przepisów dotyczących zwalczania tych chorób w oparciu o opinie naukowe.

(13)

Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt,

a)

490 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

b)

850 000 EUR dla Niemiec;

c)

925 000 EUR dla Estonii;

d)

1 200 000 EUR dla Łotwy;

e)

1 850 000 EUR dla Węgier;

f)

185 000 EUR dla Austrii;

g)

4 850 000 EUR dla Polski;

h)

375 000 EUR dla Słowenii;

i)

500 000 EUR dla Słowacji;

j)

112 000 EUR dla Finlandii.

a)

na zakup jednej dawki szczepionki 0,5 EUR za dawkę na realizację programów, o których mowa w ust. 2 lit. c) i d); oraz

b)

na zakup jednej dawki szczepionki 0,3 EUR za dawkę na realizację pozostałych programów, o których mowa w ust. 2 i 3.

a)

3 500 000 EUR dla Hiszpanii;

b)

1 100 000 EUR dla Irlandii;

c)

2 000 000 EUR dla Włoch;

d)

95 000 EUR dla Cypru;

e)

1 600 000 EUR dla Portugalii;

f)

1 100 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

a)

:

za wykonanie testu z różem bengalskim

:

0,2 EUR za test;

b)

:

za wykonanie odczynu aglutynacji probówkowej (SAT test)

:

0,2 EUR za test;

c)

:

za wykonanie odczynu wiązania dopełniacza

:

0,4 EUR za test;

d)

:

za wykonanie testu ELISA

:

1 EUR za test;

e)

:

za zakup jednej dawki szczepionki

:

0,5 EUR za dawkę.

a)

3 000 000 EUR dla Hiszpanii;

b)

2 500 000 EUR dla Włoch;

c)

1 100 000 EUR dla Polski;

d)

450 000 EUR dla Portugalii.

a)

:

za wykonanie próby tuberkulinowej

:

0,8 EUR za test;

b)

:

za wykonanie próby interferonu-gamma

:

5 EUR za test.

a)

20 000 EUR dla Estonii;

b)

400 000 EUR dla Włoch;

c)

35 000 EUR dla Łotwy;

d)

135 000 EUR dla Litwy;

e)

2 300 000 EUR dla Polski;

f)

225 000 EUR dla Portugalii.

a)

:

za wykonanie testu ELISA

:

0,5 EUR za test;

b)

:

za wykonanie testu immunodyfuzji w żelu agarowym

:

0,5 EUR za test.

a)

5 000 000 EUR dla Hiszpanii;

b)

200 000 EUR dla Francji;

c)

4 000 000 EUR dla Włoch;

d)

120 000 EUR dla Cypru;

e)

1 600 000 EUR dla Portugalii.

a)

:

za wykonanie testu z różem bengalskim

:

0,2 EUR za test;

b)

:

za wykonanie odczynu wiązania dopełniacza

:

0,4 EUR za test;

c)

:

za zakup jednej dawki szczepionki

:

0,1 EUR za dawkę.

a)

4 900 000 EUR dla Hiszpanii;

b)

160 000 EUR dla Francji;

c)

1 300 000 EUR dla Włoch;

d)

600 000 EUR dla Portugalii.

a)

:

za wykonanie testu ELISA

:

2,5 EUR za test;

b)

:

za zakup jednej dawki szczepionki

:

0,5 EUR za dawkę.

a)

660 000 EUR dla Belgii;

b)

330 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

c)

250 000 EUR dla Danii;

d)

175 000 EUR dla Niemiec;

e)

27 000 EUR dla Estonii;

f)

60 000 EUR dla Grecji;

g)

2 000 000 EUR dla Hiszpanii;

h)

875 000 EUR dla Francji;

i)

175 000 EUR dla Irlandii;

j)

320 000 EUR dla Włoch;

k)

40 000 EUR dla Cypru;

l)

60 000 EUR dla Łotwy;

m)

60 000 EUR dla Węgier;

n)

1 350 000 EUR dla Niderlandów;

o)

80 000 EUR dla Austrii;

p)

2 000 000 EUR dla Polski;

q)

450 000 EUR dla Portugalii;

r)

205 000 EUR dla Słowacji.

a)

:

za wykonanie badań bakteriologicznych

:

5,0 EUR za test;

b)

:

za zakup jednej dawki szczepionki

:

0,05 EUR za dawkę.

a)

klasycznego pomoru świń przedstawione przez Niemcy, Francję, Luksemburg, Słowenię i Słowację niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2007 r.

b)

klasycznego pomoru świń i afrykańskiego pomoru świń przestawione przez Włochy niniejszym zatwierdza się na okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2007 r.

a)

800 000 EUR dla Niemiec;

b)

500 000 EUR dla Francji;

c)

140 000 EUR dla Włoch;

d)

35 000 EUR dla Luksemburga;

e)

25 000 EUR dla Słowenii;

f)

400 000 EUR dla Słowacji.

a)

:

za wykonanie testu ELISA

:

2,5 EUR za test;

b)

:

za zakup jednej dawki szczepionki

:

0,5 EUR za dawkę.

a)

250 000 EUR dla Belgii;

b)

350 000 EUR dla Hiszpanii.

a)

66 000 EUR dla Belgii;

b)

74 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

c)

160 000 EUR dla Danii;

d)

243 000 EUR dla Niemiec;

e)

40 000 EUR dla Estonii;

f)

42 000 EUR dla Grecji;

g)

82 000 EUR dla Hiszpanii;

h)

280 000 EUR dla Francji;

i)

59 000 EUR dla Irlandii;

j)

510 000 EUR dla Włoch;

k)

15 000 EUR dla Cypru;

l)

15 000 EUR dla Łotwy;

m)

12 000 EUR dla Litwy;

n)

10 000 EUR dla Luksemburga;

o)

110 000 EUR dla Węgier;

p)

5 000 EUR dla Malty;

q)

126 000 EUR dla Niderlandów;

r)

42 000 EUR dla Austrii;

s)

87 000 EUR dla Polski;

t)

121 000 EUR dla Portugalii;

u)

32 000 EUR dla Słowenii;

v)

21 000 EUR dla Słowacji;

w)

27 000 EUR dla Finlandii;

x)

130 000 EUR dla Szwecji;

y)

275 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

a)

:

test ELISA

:

1 EUR za test;

b)

:

test immunodyfuzji w żelu agarowym

:

1,2 EUR za test;

c)

:

test zahamowania hemaglutynacji (HI) na obecność H5/H7

:

12 EUR za test;

d)

:

test izolacji wirusa

:

30 EUR za test;

e)

:

test PCR

:

15 EUR za test.

a)

2 084 000 EUR dla Belgii;

b)

1 059 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

c)

1 680 000 EUR dla Danii;

d)

11 307 000 EUR dla Niemiec;

e)

233 000 EUR dla Estonii;

f)

1 827 000 EUR dla Grecji;

g)

10 237 000 EUR dla Hiszpanii;

h)

24 815 000 EUR dla Francji;

i)

6 755 000 EUR dla Irlandii;

j)

3 375 000 EUR dla Włoch;

k)

348 000 EUR dla Cypru;

l)

312 000 EUR dla Łotwy;

m)

645 000 EUR dla Litwy;

n)

146 000 EUR dla Luksemburga;

o)

784 000 EUR dla Węgier;

p)

90 000 EUR dla Malty;

q)

5 112 000 EUR dla Niderlandów;

r)

1 759 000 EUR dla Austrii;

s)

3 744 000 EUR dla Polski;

t)

2 115 000 EUR dla Portugalii;

u)

308 000 EUR dla Słowenii;

v)

1 088 000 EUR dla Słowacji;

w)

839 000 EUR dla Finlandii;

x)

2 020 000 EUR dla Szwecji;

y)

6 781 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

a)

6 EUR za test w odniesieniu do testów wykonanych u bydła, o którym mowa w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

b)

30 EUR za test w przypadku testów wykonanych u owiec i kóz, o których mowa w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

c)

50 EUR za test w odniesieniu do testów wykonanych u zwierząt jeleniowatych określonych w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 999/2001;

d)

145 EUR za test w odniesieniu do wstępnych molekularnych badań odróżniających wykonanych zgodnie z ustaleniami załącznika X, rozdziału C, pkt 3.2 lit. c) ppkt i) do rozporządzenia (WE) nr 999/2001.

a)

50 000 EUR dla Belgii;

b)

750 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

c)

51 000 EUR dla Danii;

d)

500 000 EUR dla Niemiec;

e)

98 000 EUR dla Estonii;

f)

750 000 EUR dla Grecji;

g)

713 000 EUR dla Hiszpanii;

h)

50 000 EUR dla Francji;

i)

800 000 EUR dla Irlandii;

j)

150 000 EUR dla Włoch;

l)

100 000 EUR dla Luksemburga;

m)

60 000 EUR dla Niderlandów;

n)

48 000 EUR dla Austrii;

o)

328 000 EUR dla Polski;

p)

305 000 EUR dla Portugalii;

q)

25 000 EUR dla Słowenii;

r)

250 000 EUR dla Słowacji;

s)

25 000 EUR dla Finlandii;

t)

347 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

a)

99 000 EUR dla Belgii;

b)

107 000 EUR dla Republiki Czeskiej;

c)

927 000 EUR dla Niemiec;

d)

13 000 EUR dla Estonii;

e)

1 306 000 EUR dla Grecji;

f)

5 374 000 EUR dla Hiszpanii;

g)

8 862 000 EUR dla Francji;

h)

629 000 EUR dla Irlandii;

i)

3 076 000 EUR dla Włoch;

j)

2 200 000 EUR dla Cypru;

k)

28 000 EUR dla Luksemburga;

l)

332 000 EUR dla Węgier;

m)

543 000 EUR dla Niderlandów;

n)

14 000 EUR dla Austrii;

o)

716 000 EUR dla Portugalii;

p)

83 000 EUR dla Słowenii;

q)

279 000 EUR dla Słowacji;

r)

11 000 EUR dla Finlandii;

s)

6 000 EUR dla Szwecji;

t)

9 178 000 EUR dla Zjednoczonego Królestwa.

a)

w przypadku bydła, do maksymalnej kwoty wynoszącej 300 EUR za sztukę;

b)

w przypadku owiec i kóz, do maksymalnej kwoty wynoszącej 35 EUR za zwierzę;

c)

w przypadku drobiu hodowlanego, do maksymalnej kwoty wynoszącej 2,5 EUR za sztukę.

a)

wprowadzenia w życie przez dane państwo członkowskie do dnia 1 stycznia 2007 r. przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do realizacji programu;

b)

przesłania najpóźniej do dnia 1 czerwca 2007 r. wstępnej technicznej i finansowej oceny programu, zgodnie z art. 24 ust. 7 decyzji 90/424/EWG;

c)

w odniesieniu do programów, o których mowa w art. 1–11, przesłania sprawozdania okresowego obejmującego pierwszych sześć miesięcy programu, najpóźniej cztery tygodnie po zakończeniu okresu realizacji, do którego odnosi się sprawozdanie;

d)

w przypadku programów określonych w art. 12 państwa członkowskie przedstawią Komisji pozytywne i negatywne wyniki badań, wykryte w trakcie nadzoru drobiu i dzikiego ptactwa co trzy miesiące do końca kolejnego miesiąca;

e)

w odniesieniu do programów, o których mowa w art. 13–15, przesłania do Komisji comiesięcznego sprawozdania dotyczącego postępów w realizacji programu monitorowania TSE oraz kosztów poniesionych przez dane państwo członkowskie; sprawozdanie to musi być przekazane w ciągu czterech tygodni od zakończenia miesiąca objętego sprawozdaniem;

f)

przesłania najpóźniej do dnia 1 czerwca 2008 r. sprawozdania końcowego dotyczącego technicznego wykonania programu wraz z dowodami uzasadniającymi koszty poniesione przez państwo członkowskie oraz wyniki osiągnięte w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2007 r.;

g)

szczegółowe informacje dotyczące kosztów poniesionych przez państwo członkowskie, o których mowa w lit. d) i e), muszą być podane w formie zgodnej z tabelą zawartą w załącznikach I i II;

h)

skutecznej realizacji programu;

i)

niezłożenia wcześniej lub później wniosków o wkład finansowy Wspólnoty w zakresie tych środków.