25.11.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 310/1

---

DYREKTYWA 2005/56/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 26 października 2005 r.

w sprawie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 44,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1), stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Spółki kapitałowe z różnych Państw Członkowskich odczuwają potrzebę współpracy i konsolidacji. Jednakże w odniesieniu do transgranicznych połączeń spółek kapitałowych napotykają one wewnątrz Wspólnoty liczne trudności natury prawnej i administracyjnej. W związku z tym, w celu zakończenia tworzenia i umożliwienia funkcjonowania jednolitego rynku, niezbędne jest ustanowienie przepisów wspólnotowych, aby ułatwić transgraniczne połączenia różnych typów spółek kapitałowych, podlegających prawu różnych Państw Członkowskich.

(2)

Niniejsza dyrektywa ułatwia transgraniczne połączenia spółek kapitałowych określonych w niniejszej dyrektywie. Przepisy Państw Członkowskich powinny dopuszczać połączenie transgraniczne krajowej spółki kapitałowej ze spółką kapitałową z innego Państwa Członkowskiego, jeżeli prawo krajowe danych Państw Członkowskich dopuszcza łączenie się tego typu spółek.

(3)

W celu ułatwienia połączeń transgranicznych powinno ustanowić się, że każda spółka uczestnicząca w połączeniu transgranicznym i każda osoba trzecia, której to dotyczy, pozostają objęte zakresem przepisów i formalności prawa krajowego, które miałyby zastosowanie w przypadku połączenia krajowego, o ile niniejsza dyrektywa nie stanowi inaczej. Żadne przepisy i formalności prawa krajowego, do których odwołuje się niniejsza dyrektywa, nie powinny wprowadzać ograniczeń swobody przedsiębiorczości lub swobodnego przepływu kapitału, chyba że tego rodzaju ograniczenia mogą być uzasadnione zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, a w szczególności wymogami dobra ogólnego, i są one jednocześnie niezbędne i proporcjonalne do osiągnięcia tego rodzaju wymogów nadrzędnych.

(4)

Wspólny plan połączenia transgranicznego będzie sporządzony na tych samych warunkach dla każdej ze spółek, których dotyczy połączenie w różnych Państwach Członkowskich. W związku z tym powinna zostać ustalona minimalna treść wspólnego planu połączenia, przy jednoczesnym pozostawieniu spółkom swobody uzgodnienia dalszych kwestii.

(5)	W celu ochrony interesów wspólników i osób trzecich, dla każdej z łączących się spółek zostanie ujawniony we właściwym rejestrze publicznym zarówno wspólny plan połączenia transgranicznego, jak i ukończenie połączenia transgranicznego.

(6)

Prawo wszystkich Państw Członkowskich powinno przewidywać sporządzenie na poziomie krajowym, przez jednego lub kilku biegłych w imieniu każdej z łączących się spółek, opinii na temat wspólnego planu połączenia transgranicznego. W celu ograniczenia kosztów biegłych, które są związane z połączeniem transgranicznym, powinna zostać przewidziana możliwość sporządzenia jednej opinii dla wszystkich wspólników spółek uczestniczących w połączeniu transgranicznym. Wspólny plan połączenia zostanie zatwierdzony przez zgromadzenie wspólników każdej ze spółek.

(7)

W celu ułatwienia połączeń transgranicznych należy przewidzieć, że nadzór nad ukończeniem oraz zgodnością z prawem procedury podejmowania decyzji w każdej z łączących się spółek powinien być prowadzony przez właściwy dla każdej z tych spółek organ władz krajowych, podczas gdy nadzór nad ukończeniem oraz zgodnością z prawem połączenia transgranicznego powinien być prowadzony przez organ władz krajowych, właściwy dla spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego. Takim organem władzy krajowej może być sąd, notariusz lub jakikolwiek inny organ wyznaczony przez dane Państwo Członkowskie. Należy również ustalić, które prawo krajowe określa datę, w której połączenie transgraniczne staje się skuteczne – powinno to być prawo właściwe dla spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego.

(8)

W celu ochrony interesów wspólników i osób trzecich należy określić skutki prawne połączenia transgranicznego, wprowadzając rozróżnienie, czy spółka powstająca w wyniku połączenia jest spółką przejmującą czy spółką nowo zawiązaną. W interesie bezpieczeństwa prawnego, nie powinno być możliwe ogłoszenie unieważnienia połączenia transgranicznego po dacie, w której połączenie transgraniczne staje się skuteczne.

(9)	Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla stosowania przepisów prawnych dotyczących kontroli koncentracji przedsiębiorstw, zarówno na poziomie Wspólnoty w drodze rozporządzenia (WE) nr 139/2004 (3), jak i na poziomie Państw Członkowskich.

(10)	Niniejsza dyrektywa nie narusza obowiązujących przepisów prawnych Wspólnoty ani wydanych na ich podstawie przepisów krajowych dotyczących instytucji pośrednictwa kredytowego i innych przedsiębiorstw finansowych.

(11)	Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów prawnych Państw Członkowskich, zgodnie z którymi należy wskazać siedzibę zarządu głównego lub głównego zakładu spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego.

(12)

Prawa pracowników inne niż prawo uczestnictwa powinny nadal podlegać przepisom krajowym, o których mowa w dyrektywie Rady 98/59/WE z dnia 20 lipca 1998 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do zwolnień grupowych (4), dyrektywie Rady 2001/23/WE z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do ochrony praw pracowniczych w przypadku przejęcia przedsiębiorstw, zakładów lub części przedsiębiorstw lub zakładów (5), w dyrektywie 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 marca 2002 r. ustanawiającej ogólne ramowe warunki informowania i przeprowadzania konsultacji z pracownikami we Wspólnocie Europejskiej (6) oraz w dyrektywie Rady 94/45WE z 22 września 1994 r. w sprawie ustanowienia Europejskiej Rady Zakładowej lub trybu informowania i konsultowania pracowników w przedsiębiorstwach lub w grupach przedsiębiorstw o zasięgu wspólnotowym (7).

(13)

Jeżeli pracownicy jednej ze spółek biorących udział w połączeniu dysponują prawami uczestnictwa w okolicznościach określonych w niniejszej dyrektywie i jeżeli prawo krajowe Państwa Członkowskiego, na terenie którego spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego ma swoją siedzibę statutową, nie przewiduje takiego samego poziomu uczestnictwa jak w pozostałych spółkach biorących udział w połączeniu, w tym uczestnictwa w komisjach organu nadzorczego mających uprawnienia decyzyjne, lub jeżeli prawo to nie przewiduje takiego samego uprawnienia do korzystania z prawa uczestnictwa pracowników zakładów powstających w wyniku połączenia transgranicznego, prawo uczestnictwa pracowników spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego i ich zaangażowanie w definiowaniu tych praw powinno zostać uregulowane. W tym celu jako podstawa zostaną przyjęte zasady i procedury określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (8) i w dyrektywie Rady 2001/86/WE z dnia 8 października 2001 r. uzupełniającej statut spółki europejskiej w odniesieniu do zaangażowania pracowników (9), z zastrzeżeniem jednakże zmian uznanych za niezbędne w związku z tym, że powstająca w wyniku połączenia spółka podlegać będzie prawu krajowemu Państwa Członkowskiego siedziby statutowej spółki. Zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2001/86/WE Państwa Członkowskie mogą zapewnić pilne podjęcie negocjacji przewidzianych niniejszą dyrektywą, aby niepotrzebnie nie opóźniać połączeń.

(14)	W celu ustalenia poziomu uczestnictwa pracowników w spółkach biorących udział w połączeniu powinna zostać uwzględniona także proporcja przedstawicieli pracowników w grupie zarządzającej, odpowiedzialnej za przynoszące zysk jednostki organizacyjne spółek.

(15)

W związku z tym, że cel proponowanego działania, to znaczy ustanowienie przepisów zawierających wspólne aspekty, mających zastosowanie na poziomie transnarodowym, nie może być osiągnięty w wystarczającym stopniu przez Państwa Członkowskie, a z uwagi na zakres i skutki proponowanego działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podejmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(16)

Zgodnie z ust. 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (10) Państwa Członkowskie powinny być zachęcane do sporządzania, dla własnych celów i w interesie Wspólnoty własnych tabel, które w najszerszym możliwym zakresie odzwierciedlają korelację pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do ich publikacji,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres

Niniejszą dyrektywę stosuje się do łączenia się spółek kapitałowych, utworzonych zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego i mających siedzibę statutową, zarząd główny lub główny zakład na terenie Wspólnoty, pod warunkiem że przynajmniej dwie z nich podlegają prawu różnych Państw Członkowskich (zwanych dalej „połączeniami transgranicznymi”).

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1)

„spółka kapitałowa”, zwana dalej „spółką” oznacza: a) spółkę, o której mowa w art. 1 dyrektywy 68/151/EWG (11); lub b) spółkę kapitałową posiadającą osobowość prawną i wydzielony majątek, którym wyłącznie odpowiada za swoje zobowiązania, oraz która zgodnie z właściwym dla niej prawem krajowym podlega warunkom dotyczącym gwarancji określonych dyrektywą 68/151/EWG dla zapewnienia ochrony interesów wspólników i osób trzecich;

2)

„połączenie” oznacza czynność, poprzez którą: a) jedna lub kilka spółek w chwili rozwiązania bez przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego przenosi wszystkie swoje aktywa i pasywa na inną istniejącą spółkę – spółkę przejmującą – w zamian za wydanie wspólnikom spółki lub spółek przejmowanych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółki przejmującej oraz, jeżeli ma to zastosowanie, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji; lub b) dwie lub więcej spółek w chwili rozwiązania bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego przenosi wszystkie swoje aktywa i pasywa na zawiązaną przez nie spółkę – nowo zawiązaną spółkę – w zamian za wydanie własnym wspólnikom papierów wartościowych lub udziałów lub akcji nowo zawiązanej spółki oraz, jeżeli ma to zastosowanie, dopłatę w gotówce nieprzekraczającą 10 % wartości nominalnej lub, w przypadku braku wartości nominalnej, wartości księgowej tych papierów wartościowych lub udziałów lub akcji; lub c) w chwili rozwiązania bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego spółka przenosi wszystkie swoje aktywa i pasywa na spółkę posiadającą wszystkie papiery wartościowe lub udziały lub akcje tej spółki.

Artykuł 3

Dalsze przepisy dotyczące zakresu zastosowania

1.   Bez uszczerbku dla art. 2 ust. 2, niniejszą dyrektywę stosuje się do połączeń transgranicznych także w przypadku gdy prawo co najmniej jednego z zainteresowanych Państw Członkowskich dopuszcza dopłatę w gotówce, o której mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b), która przekracza 10 % wartości nominalnej, lub w braku wartości nominalnej, wartości księgowej papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego.

2.   Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu niniejszej dyrektywy do połączeń transgranicznych, w których uczestniczy spółdzielnia, także w przypadku gdy byłaby ona objęta definicją „spółki kapitałowej” określoną w art. 2 ust. 1.

3.   Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do połączeń transgranicznych, w których uczestniczy spółka, której celem jest zbiorowe inwestowanie kapitału pozyskanego w drodze publicznej i która działa na zasadzie dywersyfikacji ryzyka oraz której jednostki uczestnictwa są na żądanie ich posiadaczy odkupywane lub umarzane bezpośrednio lub pośrednio z aktywów tej spółki. Działania podjęte przez tego rodzaju spółkę w celu zapewnienia, aby giełdowa wartość tych jednostek nie różniła się w znaczny sposób od wartości netto aktywów, będą uważane za równoznaczne z takim odkupieniem lub umorzeniem jednostek.

Artykuł 4

Warunki dotyczące połączeń transgranicznych

1.   O ile niniejsza dyrektywa nie stanowi inaczej:

a)	połączenia transgraniczne są dopuszczalne jedynie między typami spółek, na których łączenie zezwala prawo krajowe danego Państwa Członkowskiego; i

b)

spółka uczestnicząca w połączeniu transgranicznym spełnia wymogi oraz formalności wynikające z przepisów właściwego dla niej prawa krajowego. Przepisy Państwa Członkowskiego pozwalające władzom krajowym na zgłoszenie sprzeciwu wobec danego połączenia krajowego ze względu na interes publiczny stosuje się także do połączenia transgranicznego w przypadku gdy przynajmniej jedna z uczestniczących spółek podlega prawu tego Państwa Członkowskiego. Niniejszego przepisu nie stosuje się w zakresie, w jakim ma zastosowanie art. 21 rozporządzenia (WE) nr 139/2004.

2.   Przepisy i formalności, o których mowa w ust. 1 lit. b), obejmują w szczególności przepisy i formalności dotyczące procesu podejmowania decyzji w odniesieniu do połączenia oraz, uwzględniając transgraniczny charakter połączenia, dotyczące ochrony wierzycieli łączących się spółek, obligatariuszy oraz posiadaczy papierów wartościowych lub udziałów lub akcji, jak również pracowników w zakresie praw innych niż prawa określone w art. 16. Państwo Członkowskie może w przypadku spółek uczestniczących w połączeniu transgranicznym i podlegających prawu tego Państwa Członkowskiego przyjąć przepisy w celu zapewnienia właściwej ochrony wspólników mniejszościowych, którzy zgłosili sprzeciw wobec połączenia transgranicznego.

Artykuł 5

Wspólny plan połączenia transgranicznego

Organy zarządzające lub administrujące każdej z łączących się spółek sporządzają wspólny plan połączenia transgranicznego. Wspólny plan połączenia transgranicznego zawiera co najmniej następujące informacje szczegółowe:

a)	typ, firmę i siedzibę statutową łączących się spółek, jak również typ, firmę i siedzibę statutową proponowane dla spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego;

b)	stosunek wymiany papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółki i wysokość ewentualnych dopłat w gotówce;

c)	warunki dotyczące przyznania papierów wartościowych lub udziałów lub akcji spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego;

d)	prawdopodobne skutki połączenia transgranicznego dla zatrudnienia;

e)	dzień, od którego papiery wartościowe lub udziały lub akcje spółki uprawniają ich posiadaczy do uczestnictwa w zysku, a także wszelkie szczególne warunki odnoszące się do tego uprawnienia;

f)	dzień, od którego czynności łączących się spółek będą uważane, dla celów rachunkowości, za czynności dokonane na rachunek spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego;

g)	prawa przyznane przez spółkę powstającą w wyniku połączenia transgranicznego wspólnikom uprzywilejowanym lub posiadaczom papierów wartościowych innych niż udziały lub akcje spółki lub dotyczące ich proponowane środki;

h)	szczególne korzyści przyznane biegłym badającym plan połączenia transgranicznego lub członkom organów administrujących, zarządzających, nadzorczych lub kontrolnych łączących się spółek;

i)	umowę lub statut spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego;

j)	jeżeli jest to właściwe, informacje na temat procedur, według których zostaną określone, zgodnie z art. 16, zasady udziału pracowników w ustaleniu ich praw uczestnictwa w spółce powstającej w wyniku połączenia transgranicznego;

k)	informacje na temat wyceny aktywów i pasywów przenoszonych na spółkę powstającą w wyniku połączenia transgranicznego;

l)	dzień zamknięcia bilansów uczestniczących w połączeniu spółek, wykorzystanych dla ustalenia warunków połączenia transgranicznego.

Artykuł 6

Ogłoszenie

1.   Wspólny plan połączenia transgranicznego podlega ogłoszeniu, dla każdej z łączących się spółek, w sposób przewidziany w prawie krajowym każdego Państwa Członkowskiego zgodnie z art. 3 dyrektywy 68/151/EWG, co najmniej jeden miesiąc przed datą zgromadzenia wspólników, na którym ma zostać podjęta uchwała o połączeniu.

2.   Z zastrzeżeniem dodatkowych wymagań nałożonych przez Państwo Członkowskie, którego prawu podlega dana spółka, dla każdej z łączących się spółek publikowane są w krajowym dzienniku urzędowym Państwa Członkowskiego następujące informacje szczegółowe:

a)	typ, firma i siedziba statutowa każdej z łączących się spółek;

b)	rejestr, w którym dla każdej z łączących się spółek zostały złożone dokumenty, o których mowa w art. 3 ust. 2 dyrektywy 68/151/EWG, a także numer wpisu do tego rejestru;

c)	wskazanie dla każdej z łączących się spółek warunków wykonywania praw wierzycieli i wspólników mniejszościowych łączących się spółek oraz adres, pod którym można bezpłatnie uzyskać pełne informacje na temat tych warunków.

Artykuł 7

Sprawozdanie organu zarządzającego lub administrującego

Organ zarządzający lub administrujący każdej z łączących się spółek sporządza sprawozdanie przeznaczone dla wspólników, w którym wyjaśnia i uzasadnia prawne i ekonomiczne aspekty połączenia transgranicznego oraz wyjaśnia skutki połączenia transgranicznego dla wspólników, wierzycieli i pracowników.

Sprawozdanie udostępnia się wspólnikom i przedstawicielom pracowników lub, w przypadku braku takich przedstawicieli, pracownikom nie później niż jeden miesiąc przed datą zgromadzenia wspólników, o którym mowa w art. 9.

W przypadku gdy organ zarządzający lub administrujący jednej z łączących się spółek otrzyma w odpowiednim czasie opinię od przedstawicieli jej pracowników, zgodnie z prawem krajowym, opinia ta zostaje dołączona do sprawozdania.

Artykuł 8

Opinia niezależnego biegłego

1.   Dla każdej z łączących się spółek sporządzana jest opinia niezależnego biegłego przeznaczona dla wspólników i udostępniana nie później niż jeden miesiąc przed datą zgromadzenia wspólników, o którym mowa w art. 9. W zależności od prawa każdego Państwa Członkowskiego, biegłymi mogą być osoby fizyczne lub osoby prawne.

2.   Zamiast powołania biegłych działających na rzecz każdej z łączących się spółek, badanie wspólnego planu połączenia transgranicznego i sporządzenie pojedynczej pisemnej opinii przeznaczonej dla wszystkich wspólników może zostać dokonane przez jednego lub kilku niezależnych biegłych, którzy zostali powołani lub zatwierdzeni w tym celu na wspólny wniosek tych spółek przez organ sądowy lub administracyjny w Państwie Członkowskim jednej z łączących się spółek lub spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego.

3.   Opinia biegłych zawiera co najmniej informacje szczegółowe określone w art. 10 ust. 2 dyrektywy Rady 78/855/EWG z dnia 9 października 1978 r. dotyczącej łączenia się spółek akcyjnych (12). Biegli są uprawnieni do uzyskania od każdej z łączących się spółek wszystkich informacji, które uznają za niezbędne dla wykonania swoich obowiązków.

4.   Zarówno badanie wspólnego planu połączenia transgranicznego przez niezależnych biegłych, jak i opinia biegłych nie są wymagane w przypadku gdy wszyscy wspólnicy każdej ze spółek biorących udział w połączeniu wyrazili na to zgodę.

Artykuł 9

Zatwierdzenie przez zgromadzenie wspólników

1.   Po zapoznaniu się ze sprawozdaniami, o których mowa w art. 7 i 8, zgromadzenie wspólników każdej z łączących się spółek podejmuje uchwałę o zatwierdzeniu wspólnego planu połączenia transgranicznego.

2.   Zgromadzenie wspólników każdej z łączących się spółek może zastrzec sobie prawo do uzależnienia połączenia od wyraźnego zatwierdzenia przez nie warunków uczestnictwa pracowników w spółce powstającej w wyniku połączenia transgranicznego.

3.   Przepisy Państwa Członkowskiego nie muszą wymagać zgody zgromadzenia wspólników spółki przejmującej na połączenie, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 8 dyrektywy 78/855/EWG.

Artykuł 10

Uprzednie zaświadczenie

1.   Każde Państwo Członkowskie wyznacza sąd, notariusza lub inny organ właściwy dla przeprowadzania kontroli zgodności z prawem połączenia transgranicznego w odniesieniu do tej części procedury, która dotyczy każdej z łączących się spółek, podlegającej prawu krajowemu tego Państwa Członkowskiego.

2.   W każdym z zainteresowanych Państw Członkowskich organ, o którym mowa w ust. 1, wydaje niezwłocznie każdej z łączących się spółek, podlegającej prawu krajowemu tego Państwa Członkowskiego, zaświadczenie ostatecznie potwierdzające należyte dopełnienie czynności i formalności poprzedzających połączenie.

3.   Jeżeli prawo Państwa Członkowskiego, któremu podlega łącząca się spółka, przewiduje procedurę kontroli i zmiany stosunku wymiany papierów wartościowych lub udziałów lub akcji, lub procedurę ustalenia odszkodowania dla wspólników mniejszościowych, która nie wstrzymuje wpisu połączenia transgranicznego do rejestru, procedurę taką stosuje się tylko w przypadku gdy inne łączące się spółki znajdujące się w Państwach Członkowskich, których przepisy nie przewidują takiej procedury, podczas zatwierdzania planu połączenia transgranicznego zgodnie z art. 9 ust. 1 w sposób wyraźny zaakceptują możliwość wystąpienia przez wspólników tej łączącej się spółki do sądu właściwego dla tej spółki o wszczęcie tego rodzaju postępowania. W takim przypadku organ, o którym mowa w ust. 1, może wydać zaświadczenie, o którym mowa w ust. 2, również wtedy, gdy postępowanie takie zostało wszczęte. Zaświadczenie musi jednakże wskazywać, że postępowanie jest w toku. Orzeczenie wydane w wyniku postępowania jest wiążące dla spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego i dla jej wspólników.

Artykuł 11

Badanie zgodności połączenia transgranicznego z prawem

1.   Każde Państwo Członkowskie wyznacza sąd, notariusza lub inny organ właściwy dla kontroli zgodności połączenia transgranicznego z prawem w odniesieniu do tej części procedury, która dotyczy ukończenia połączenia transgranicznego i tam, gdzie to właściwe, zawiązania nowej spółki w wyniku połączenia transgranicznego, jeżeli spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego podlega jego prawu krajowemu. Powyższy organ w szczególności zapewnia, że łączące się spółki zatwierdziły wspólny plan połączenia na takich samych warunkach oraz, jeżeli jest to właściwe, że zostały określone warunki uczestnictwa pracowników zgodnie z art. 16.

2.   W tym celu każda z łączących się spółek przedkłada organowi, o którym mowa w ust. 1, zaświadczenie, o którym mowa w art. 10 ust. 2, w terminie sześciu miesięcy od jego wydania, wraz ze wspólnym planem połączenia zatwierdzonym przez zgromadzenie wspólników zgodnie z art. 9.

Artykuł 12

Skuteczność połączenia transgranicznego

Prawo Państwa Członkowskiego, którego jurysdykcji podlega spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego, określa datę, z którą połączenie transgraniczne staje się skuteczne. Jednakże połączenie może stać się skuteczne dopiero po przeprowadzeniu kontroli, o której mowa w art. 11.

Artykuł 13

Wpis do rejestru

Prawo każdego Państwa Członkowskiego, którego jurysdykcji podlegały łączące się spółki, określa w odniesieniu do terytorium danego Państwa, zgodnie z art. 3 dyrektywy 68/151/EWG, warunki ogłoszenia ukończenia połączenia transgranicznego w rejestrze publicznym, w którym każda ze spółek ma obowiązek składać dokumenty.

Rejestr właściwy dla dokonania wpisu spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego niezwłocznie zawiadamia rejestr, w którym każda ze spółek miała obowiązek złożyć swoje dokumenty, że połączenie transgraniczne stało się skuteczne. Wykreślenie wcześniejszego wpisu, jeżeli ma to zastosowanie, następuje nie wcześniej niż w chwili otrzymania tego zawiadomienia.

Artykuł 14

Skutki połączenia transgranicznego

1.   Od daty, o której mowa w art. 12, połączenie transgraniczne dokonane zgodnie z art. 2 ust. 2 lit. a) i c) powoduje następujące skutki:

a)	wszystkie aktywa i pasywa przejmowanej spółki przechodzą na spółkę przejmującą;

b)	wspólnicy spółki przejmowanej stają się wspólnikami spółki przejmującej;

c)	spółka przejmowana przestaje istnieć.

2.   Od daty, o której mowa w art. 12, połączenie transgraniczne dokonane zgodnie z art. 2 ust. 2 lit. b) powoduje następujące skutki:

a)	wszystkie aktywa i pasywa łączących się spółek przechodzą na nowo zawiązaną spółkę;

b)	wspólnicy łączących się spółek stają się wspólnikami nowo zawiązanej spółki;

c)	łączące się spółki przestają istnieć.

3.   Jeżeli prawo Państwa Członkowskiego, w przypadku połączenia transgranicznego spółek w rozumieniu niniejszej dyrektywy, wymaga dopełnienia szczególnych formalności dla skuteczności przeniesienia określonych składników majątkowych, praw i zobowiązań łączących się spółek w stosunku do osób trzecich, formalności tych dokonuje spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego.

4.   Istniejące w dacie, w której połączenie transgraniczne stało się skuteczne, prawa i obowiązki łączących się spółek, wynikające z umów o pracę lub stosunków zatrudnienia, przechodzą na skutek tego połączenia transgranicznego na powstającą w jego wyniku spółkę w dacie, w której stało się ono skuteczne.

5.   Udziały lub akcje w spółce przejmującej nie podlegają zamianie na udziały lub akcje w spółce przejmowanej, jeśli są one w posiadaniu:

a)	spółki przejmującej albo osoby działającej we własnym imieniu, ale na rachunek tej spółki; albo

b)	spółki przejmowanej albo osoby działającej we własnym imieniu, ale na rachunek tej spółki.

Artykuł 15

Formalności uproszczone

1.   W przypadku połączenia transgranicznego przez przejęcie dokonywanego przez spółkę, która posiada wszystkie udziały lub akcje i inne papiery wartościowe przyznające prawo głosu na zgromadzeniach wspólników spółki lub spółek przejmowanych:

—	nie stosuje się art. 5 lit. b), c) i e), art. 8 oraz art. 14 ust. 1 lit. b),

—	nie stosuje się art. 9 ust. 1 do spółki lub spółek przejmowanych.

2.   W przypadku połączenia transgranicznego przez przejęcie dokonywanego przez spółkę, która posiada 90 % lub więcej, ale nie wszystkie udziały lub akcje i inne papiery wartościowe przyznające prawo głosu na zgromadzeniach wspólników spółki lub spółek przejmowanych, opinie niezależnego biegłego lub biegłych oraz dokumenty niezbędne dla przeprowadzenia kontroli są wymagane jedynie w zakresie przewidzianym prawem krajowym właściwym dla spółki przejmującej albo dla spółki przejmowanej.

Artykuł 16

Uczestnictwo pracowników

1.   Bez uszczerbku dla ust. 2, do spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego mają zastosowanie zasady obowiązujące w Państwie Członkowskim, w którym spółka ta ma swoją siedzibę statutową, jeżeli takie istnieją, dotyczące uczestnictwa pracowników.

2.   Jednakże zasady obowiązujące w Państwie Członkowskim, w którym ma siedzibę statutową spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego, dotyczące uczestnictwa pracowników, jeżeli takie istnieją, nie mają zastosowania w przypadku gdy przynajmniej w jednej ze spółek biorących udział w połączeniu w okresie sześciu miesięcy przed opublikowaniem planu połączenia transgranicznego, o którym mowa w art. 6, średnia liczba pracowników przekracza 500 osób i w spółce tej istnieje system uczestnictwa pracowników w rozumieniu art. 2 lit. k) dyrektywy 2001/86/WE lub w przypadku gdy prawo krajowe właściwe dla spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego nie przewiduje:

a)

przynajmniej takiego samego poziomu uczestnictwa pracowników, jaki istniał w odpowiednich spółkach biorących udział w połączeniu, mierzonego proporcją liczby przedstawicieli pracowników w organie administracyjnym lub organie nadzorczym lub ich komitetach, lub w grupie zarządzającej odpowiedzialnej za przynoszące zysk jednostki organizacyjne spółek; lub

b)

takiego samego uprawnienia do wykonywania praw uczestnictwa dla pracowników zakładów spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego, które znajdują się w innych Państwach Członkowskich, jakie przysługuje pracownikom zatrudnionym w Państwie Członkowskim, w którym spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego ma swoją siedzibę statutową.

3.   W przypadkach, o których mowa w ust. 2, uczestnictwo pracowników w spółce powstającej w wyniku połączenia transgranicznego oraz ich zaangażowanie w definiowanie tych praw określają Państwa Członkowskie, odpowiednio i z zastrzeżeniem ust. 4–7, zgodnie z zasadami i procedurami ustanowionymi w art. 12 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia (WE) nr 2157/2001 i następującymi przepisami dyrektywy 2001/86/WE:

a)	artykułem 3 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 3 ust. 3, art. 3 ust. 4 akapit pierwszy tiret pierwsze i art. 3 ust. 4 akapit drugi oraz art. 3 ust. 5 i art. 3 ust. 7;

b)	artykułem  4 ust. 1, art. 4 ust. 2 lit. a), g) i h) oraz art. 4 ust. 3;

c)	artykułem  5;

d)	artykułem  6;

e)

artykułem  7 ust. 1, art. 7 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) i art. 7 ust. 2 akapit drugi oraz art. 7 ust. 3. Jednakże do celów niniejszej dyrektywy udział procentowy wymagany zgodnie z art. 7 ust. 2 akapit pierwszy lit. b) dyrektywy 2001/86/WE w celu zastosowania zasad standardowych zawartych w części 3 Załącznika do tej dyrektywy zostaje podniesiony z 25 % do 33 1/3 %;

f)	art. 8, 10 i 12;

g)	art. 13 ust. 4;

h)	lit. b) części 3 Załącznika.

4.   Przy określaniu zasad i procedur, o których mowa w ust. 3, Państwa Członkowskie:

a)

przyznają właściwym organom spółek biorących udział w połączeniu prawo podjęcia decyzji, bez przeprowadzania uprzednich negocjacji, w sprawie bezpośredniego podlegania zasadom standardowym uczestnictwa, o których mowa w ust. 3 lit. h), ustanowionym prawem Państwa Członkowskiego, w którym spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego ma posiadać swoją siedzibę statutową, oraz przestrzegania tych zasad od daty jej rejestracji;

b)

przyznają specjalnemu zespołowi negocjacyjnemu prawo podejmowania, większością dwóch trzecich głosów jego członków reprezentujących przynajmniej dwie trzecie pracowników, w tym głosów członków reprezentujących pracowników w przynajmniej dwóch różnych Państwach Członkowskich, decyzji o nierozpoczynaniu negocjacji lub zakończeniu negocjacji już rozpoczętych oraz o stosowaniu zasad uczestnictwa obowiązujących w Państwie Członkowskim, w którym spółka powstająca w wyniku połączenia transgranicznego będzie mieć swoją siedzibę statutową;

c)

w przypadku gdy po uprzednich negocjacjach stosuje się zasady standardowe uczestnictwa i niezależnie od tych zasad, mogą postanowić o ograniczeniu proporcji przedstawicieli pracowników w organie administrującym spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego. Jednakże jeżeli organ administrujący lub nadzorczy jednej ze spółek biorących udział w połączeniu składał się przynajmniej w jednej trzeciej z przedstawicieli pracowników, ograniczenie to nigdy nie może powodować zmniejszenia proporcji przedstawicieli pracowników w organie administrującym poniżej jednej trzeciej.

5.   Rozszerzenie praw uczestnictwa na pracowników spółki powstającej w wyniku połączenia transgranicznego, zatrudnionych w innych Państwach Członkowskich, o których mowa w ust. 2 lit. b), nie pociąga za sobą żadnego zobowiązania Państw Członkowskich, które decydują się na takie rozszerzenie, do brania tych pracowników pod uwagę przy obliczaniu wielkości wartości progowych odnoszących się do liczby zatrudnionych, powodujących powstanie praw uczestnictwa zgodnie z prawem krajowym.

6.   Jeżeli przynajmniej w jednej ze spółek biorących udział w połączeniu transgranicznym istnieje system uczestnictwa pracowników i spółka powstająca w wyniku połączenia ma podlegać temu systemowi zgodnie z zasadami, o których mowa w ust. 2, spółka ta ma obowiązek przybrać formę prawną pozwalającą na korzystanie z praw uczestnictwa.

7.   Jeżeli w spółce powstającej w wyniku połączenia transgranicznego istnieje system uczestnictwa pracowników, spółka ta ma obowiązek podjąć środki w celu zapewnienia, że prawa pracowników do uczestnictwa są chronione w przypadku kolejnych połączeń krajowych w okresie trzech lat od daty, w której połączenie transgraniczne stało się skuteczne, stosując odpowiednio zasady określone w niniejszym artykule.

Artykuł 17

Ważność

Połączenie transgraniczne, które stało się skuteczne zgodnie z art. 12, nie może zostać unieważnione.

Artykuł 18

Przegląd

Po upływie pięciu lat od daty określonej w art. 19 akapit pierwszy Komisja dokona przeglądu niniejszej dyrektywy w świetle doświadczeń uzyskanych podczas jej stosowania i w razie potrzeby przedstawi wniosek o jej zmianę.

Artykuł 19

Transpozycja

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy prawne, wykonawcze i administracyjne, niezbędne dla wykonania postanowień niniejszej dyrektywy najpóźniej do 15 grudnia 2008 r.

Państwa Członkowskie, przyjmując te środki, wprowadzą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie będzie towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Sposoby dokonywania takiego odniesienia określają Państwa Członkowskie.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 21

Adresaci

Niniejsza Dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 117 z 30.4.2004, str. 43.

(2)  Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 19 września 2005 r.

(3)  Rozporządzenie (WE) nr 139/2004 Rady z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw („rozporządzenie WE w sprawie połączeń”) (Dz.U. L 24 z 29.1.2004, str. 1).

(4)  Dz.U. L 225 z 12.8.1998, str. 16.

(5)  Dz.U. L 82 z 22.3.2001, str. 16.

(6)  Dz.U. L 80 z 23.3.2002, str. 29.

(7)  Dz.U. L 254 z 30.9.1994, str. 64. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 97/74/WE (Dz.U. L 10 z 16.1.1998, str. 22).

(8)  Dz.U. L 294 z 10.11.2001, str. 1. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 885/2004 (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 1).

(9)  Dz.U. L 294 z 10.11.2001, str. 22.

(10)  Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.

(11)  Pierwsza dyrektywa Rady 68/151/EWG z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie koordynacji gwarancji, jakie są wymagane w Państwach Członkowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit drugi Traktatu, w celu uzyskania ich równoważności w całej Wspólnocie, dla zapewnienia ochrony interesów zarówno wspólników, jak i osób trzecich (Dz.U. L 65 z 14.3.1968, str. 8). Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 2003 r.

(12)  Dz.U. L 295 z 20.10.1978, str. 36. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 2003 r.

---

25.11.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 310/10

---

DYREKTYWA 2005/64/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 26 października 2005 r.

dotycząca homologacji typu pojazdów mechanicznych pod względem ich przydatności do ponownego użycia, zdolności do recyklingu i odzysku oraz zmieniająca dyrektywę Rady 70/156/EWG

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (2),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Zgodnie z dyrektywą 2000/53/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 września 2000 r. w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji (3), powinny zostać ustanowione odpowiednie przepisy w celu zapewnienia, że pojazdy posiadające homologację typu i należące do kategorii M1 oraz pojazdy należące do kategorii N1 mogą być dopuszczone do obrotu jedynie wtedy, gdy nadają się do ponownego użycia lub recyklingu w co najmniej 85 % w przeliczeniu na masę pojazdu oraz nadają się do ponownego użycia lub odzysku w co najmniej 95 % w przeliczeniu na masę pojazdu.

(2)

Ponowne użycie części składowych, recykling i odzysk materiałów stanowią podstawową część strategii gospodarowania odpadami we Wspólnocie. W związku z tym nakłania się producentów pojazdów i ich dostawców do uwzględnienia wymienionych aspektów na najwcześniejszych etapach rozwoju nowych pojazdów, tak aby ułatwić ich przerób w chwili, w której nie nadają się już do dalszej eksploatacji.

(3)

Niniejsza dyrektywa jest jedną z oddzielnych dyrektyw w ramach systemu wspólnotowej homologacji typu całego pojazdu ustanowionego dyrektywą Rady 70/156/EWG z dnia 6 lutego 1970 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do homologacji typu pojazdów silnikowych i ich przyczep (4).

(4)

System homologacji typu całego pojazdu jest obecnie obowiązkowy dla pojazdów należących do kategorii M1 i w niedalekiej przyszłości ulegnie rozszerzeniu na wszystkie kategorie pojazdów. Dlatego też niezbędne jest włączenie do systemu homologacji typu całego pojazdu tych środków, które dotyczą przydatności do ponownego użycia, zdolności do recyklingu i odzysku pojazdów.

(5)	Odpowiednio, niezbędne jest ustanowienie przepisów uwzględniających fakt, że pojazdy należące do kategorii N1 nie są dotychczas objęte systemem homologacji typu całego pojazdu.

(6)	Producent powinien udostępnić organowi udzielającemu homologacji wszelkich właściwych informacji technicznych dotyczących zastosowanych materiałów i ich mas w celu umożliwienia weryfikacji obliczeń producenta zgodnie z normą ISO 22628: 2002.

(7)

Obliczenia producenta mogą zostać prawidłowopotwierdzone podczas homologacji typu pojazdu jedynie w sytuacji, gdy producent wprowadził zadowalające rozwiązania i procedury w celu zarządzania wszystkimi informacjami otrzymywanymi od swoich dostawców. Przed udzieleniem homologacji typu może być udzielona, właściwy organ powinien przeprowadzić badania wstępne tych rozwiązań i procedur oraz powinien wydać świadectwo potwierdzające, że są one zadowalające.

(8)

Możliwość zastosowania różnych danych w obliczeniach dotyczących zdolności do recyklingu pojazdów i zdolności do odzysku pojazdu musi być oszacowana zgodnie z procesami przetwarzania pojazdów wycofanych z eksploatacji. Producent powinien zatem zalecić strategię postępowania z pojazdami wycofanymi z eksploatacji, jak również powinien dostarczyć dotyczących jej szczegółów właściwym organom. Powinna ona być oparta na sprawdzonych technologiach, dostępnych lub opracowywanych w momencie występowania o homologację typu pojazdu.

(9)

Pojazdy specjalnego przeznaczenia są zaprojektowane do pełnienia specyficznych funkcji i wymagają specjalnych rozwiązań w zakresie dostosowania nadwozia, które nie są całkowicie objęte kontrolą producenta. Z tego powodu zdolność do recyklingu pojazdów i zdolność do odzysku pojazdu nie mogą być właściwie obliczone. Takie pojazdy powinny być zatem zwolnione z wymagań dotyczących obliczeń.

(10)

Pojazdy niekompletne stanowią znaczny odsetek pojazdów należących do kategorii N1. Producent pojazdu podstawowego nie jest w stanie obliczyć zdolności do recyklingu pojazdów i zdolności do odzysku pojazdu dla pojazdów skompletowanych, ponieważ dane dotyczące późniejszych faz konstrukcji nie są dostępne w fazie projektowania pojazdu podstawowego. Jest zatem właściwe, aby wymaganie zgodności z niniejszą dyrektywą dotyczyło jedynie pojazdu podstawowego.

(11)

Udział rynkowy pojazdów wytwarzanych w małych seriach jest bardzo ograniczony, dlatego też konieczność ich zgodności z niniejszą dyrektywą przyniesie niewielkie korzyści dla środowiska naturalnego. Właściwe jest zatem wyłączenie tych pojazdów z zakresu działania niektórych przepisów niniejszej dyrektywy.

(12)

Zgodnie z dyrektywą 2000/53/WE powinny zostać podjęte odpowiednie środki, w interesie bezpieczeństwa ruchu drogowego i ochrony środowiska naturalnego, mające na celu zapobieżenie ponownemu użyciu niektórych części, które zostały wymontowane z pojazdów wycofanych z eksploatacji. Takie środki powinny ograniczać się do możliwości ponownego użycia części w produkcji nowych pojazdów.

(13)

Przepisy niniejszej dyrektywy nałożą na producentów obowiązek dostarczania nowych danych dotyczących homologacji typu, i w związku z tym te szczegółowe dane powinny znaleźć odzwierciedlenie w dyrektywie 70/156/EWG, ustalającej wyczerpującą listę danych, które muszą być dostarczone w celu otrzymania homologacji typu. W związku z tym niezbędne jest dokonanie odpowiednich zmian w tej dyrektywie.

(14)	Środki niezbędne dla dostosowania niniejszej dyrektywy do postępu naukowego i technicznego powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 13 ust. 3 dyrektywy 70/156/EWG.

(15)

Ze względu na to, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie zminimalizowanie szkodliwego wpływu pojazdów wycofanych z eksploatacji na środowisko naturalne dzięki wprowadzeniu wymogu projektowania pojazdów, począwszy od fazy koncepcyjnej, w sposób ułatwiający ponowne użycie, recykling i odzysk, nie może być w wystarczającym stopniu osiągnięty przez Państwa Członkowskie działające indywidualnie, natomiast, ze względu na skalę działania, może być osiągnięty w sposób bardziej skuteczny na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, wyrażoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(16)

Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa (5), Państwa Członkowskie będą zachęcane do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do ich publikacji,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsza dyrektywa ustala przepisy administracyjne i techniczne dotyczące homologacji typu pojazdów objętych art. 2 w celu zapewnienia, że ich części i materiały mogą być użyte ponownie, poddane recyklingowi i odzyskowi w minimalnych procentach określonych w załączniku I.

Ustanawia ona specjalne przepisy w celu zapewnienia, że ponowne użycie części nie powoduje zagrożenia dla bezpieczeństwa ani środowiska naturalnego.

Artykuł 2

Zakres

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do pojazdów należących do kategorii M1 i N1, zgodnie z definicją zawartą w części A załącznika II do dyrektywy 70/156/EWG oraz do nowych lub ponownie używanych części takich pojazdów.

Artykuł 3

Wyłączenia

Bez uszczerbku dla art. 7, niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do:

a)	pojazdów specjalnego przeznaczenia zgodnie z definicją zawartą w części A pkt 5 załącznika II do dyrektywy 70/156/EWG;

b)	pojazdów budowanych wieloetapowo, należących do kategorii N1, o ile pojazd podstawowy spełnia warunki niniejszej dyrektywy;

c)	pojazdów wytwarzanych w małych seriach w rozumieniu art. 8 ust. 2 lit. a) dyrektywy 70/156/EWG.

Artykuł 4

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1)	„pojazd” oznacza pojazd silnikowy;

2)	„część” oznacza jakąkolwiek część lub jakikolwiek podzespół, zainstalowany w pojeździe podczas jego wytwarzania. Obejmuje to również części składowe i oddzielne zespoły techniczne zgodnie z definicją zawartą w art. 2 dyrektywy 70/156/EWG;

3)	„typ pojazdu” oznacza typ pojazdu zgodnie z definicją zawartą w części B pkt 1 i 3 załącznika II do dyrektywy 70/156/EWG;

4)	„pojazd wycofany z eksploatacji” oznacza pojazd w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy 2000/53/WE;

5)	„pojazd reprezentatywny” oznacza wersję typu pojazdu uważaną przez organ udzielający homologacji, w porozumieniu z producentem oraz zgodnie z kryteriami określonymi w załączniku I, za najbardziej problematyczną pod względem możliwości ponownego użycia, zdolności do recyklingu i odzysku;

6)	„pojazd budowany wieloetapowo” oznacza pojazd wytworzony w wieloetapowym procesie produkcji;

7)	„pojazd podstawowy” oznacza pojazd w rozumieniu definicji zawartej w art. 2 tiret czwarte dyrektywy 70/156/EWG, który jest wykorzystywany w początkowym etapie wieloetapowego procesu produkcji;

8)	„wieloetapowy proces produkcji” oznacza proces, w którym pojazd jest wytwarzany w kilku etapach przez dodawanie części do pojazdu podstawowego lub przez modyfikację tych części;

9)	„ponowne użycie” oznacza ponowne użycie w rozumieniu art. 2 pkt 6 dyrektywy 2000/53/WE;

10)	„recykling” oznacza recykling zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 7 zdanie pierwsze dyrektywy 2000/53/WE;

11)	„odzysk energii” oznacza odzysk energii zgodnie z definicją zawartą w drugim zdaniu pkt 7 art. 2 dyrektywy 2000/53/WE;

12)	„odzyskiwanie” oznacza odzyskiwanie w rozumieniu art. 2 pkt 8 dyrektywy 2000/53/WE;

13)	„przydatność do ponownego użycia” oznacza możliwość ponownego użycia części wymontowanych z pojazdu wycofanego z eksploatacji;

14)	„zdolność do recyklingu” oznacza możliwość recyklingu części lub materiałów wymontowanych z pojazdu wycofanego z eksploatacji;

15)	„zdolność do odzysku” oznacza możliwość odzyskiwania części lub materiałów wymontowanych z pojazdu wycofanego z eksploatacji;

16)	„zdolność do recyklingu pojazdów (Rrec)” oznacza procent masy nowego pojazdu, który może być ponownie użyty lub poddany recyklingowi;

17)	„zdolność do odzysku pojazdu (Rodz)” oznacza procent masy nowego pojazdu, który może być ponownie użyty lub poddany odzyskiwaniu;

18)

„strategia” oznacza opracowany na dużą skalę plan, na który składają się skoordynowane działania i środki techniczne, które mają być podjęte w odniesieniu do demontażu, rozdrabniania lub podobnych procesów, recyklingu i odzyskiwania materiałów w celu zapewnienia, że docelowa zdolność do recyklingu pojazdów i zdolność do odzysku pojazdu jest możliwa do osiągnięcia w czasie, gdy pojazd znajduje się na etapie rozwoju;

19)	„masa” oznacza masę pojazdu gotowego do jazdy zgodnie z definicją zawartą w pkt 2.6 w załączniku I do dyrektywy 70/156/EWG, ale bez kierowcy, którego masę oceniono na 75 kg;

20)

„właściwy organ” oznacza jednostkę, np. służby techniczne lub inny istniejący organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie do wstępnej oceny producenta i wydania certyfikatu zgodności, zgodnie z wytycznymi niniejszej dyrektywy. Właściwy organ może być organem dokonującym homologacji typu, o ile jego kompetencje w tym zakresie zostaną odpowiednio udokumentowane.

Artykuł 5

Przepisy dotyczące homologacji typu

1.   Państwa Członkowskie udzielają, o ile ma to zastosowanie, homologacji typu WE lub krajowej homologacji typu w odniesieniu do przydatności do ponownego użycia, zdolności do recyklingu i odzysku tylko takim typom pojazdów, które spełniają wymagania niniejszej dyrektywy.

2.   Do celu zastosowania ust. 1, producent udostępnia organowi udzielającemu homologacji szczegółowych informacji technicznych, niezbędnych w celu dokonania obliczeń i kontroli, o których mowa w załączniku I, odnoszących się do rodzaju materiałów zastosowanych do produkcji pojazdu i jego części. W przypadkach, gdy wykazano, że takie informacje objęte są prawem własności intelektualnej lub stanowią specyficzne know-how producenta lub jego dostawców, producent lub jego dostawcy dostarczają informacji wystarczających, aby umożliwić przeprowadzenie tych obliczeń w sposób właściwy.

3.   W odniesieniu do przydatności do ponownego użycia oraz zdolności do recyklingu i odzysku Państwa Członkowskie zapewniają, że producent stosuje wzór dokumentu informacyjnego zamieszczony w załączniku II do niniejszej dyrektywy przy składaniu wniosku o udzielenie homologacji typu WE pojazdu, zgodnie z art. 3 ust. 1 dyrektywy 70/156/EWG.

4.   Przy udzielaniu homologacji typu WE zgodnie z art. 4 ust. 3 dyrektywy 70/156/EWG, organ udzielający homologacji stosuje wzór świadectwa homologacji typu WE, zamieszczony w załączniku III do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Wstępna ocena producenta

1.   Państwa Członkowskie nie udzielają homologacji typu bez uprzedniego upewnienia się, że producent wprowadził zadowalające rozwiązania i procedury, zgodnie z pkt 3 załącznika IV, aby we właściwy sposób zarządzać aspektami przydatności do ponownego użycia, zdolności do recyklingu i odzysku objętymi niniejszą dyrektywą. Po przeprowadzeniu tej wstępnej oceny, producentowi wydaje się świadectwo noszące nazwę „Świadectwo zgodności z załącznikiem IV” (zwane dalej „świadectwem zgodności”).

2.   W ramach wstępnej oceny producenta Państwo Członkowskie zapewnia, aby do materiały stosowane do konstrukcji typu pojazdu spełniały przepisy z art. 4 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2000/53/WE.

Komisja ustala, zgodnie z procedurą określoną w art. 9, szczegółowe przepisy niezbędne do zweryfikowania przestrzegania niniejszego przepisu.

3.   Do celów ust. 1, producent zaleca strategię w celu zapewnienia demontażu, ponownego użycia części, recyklingu i odzysku materiałów. Strategia ta uwzględnia sprawdzone technologie, dostępne lub opracowywane w momencie ubiegania się o homologację typu pojazdu.

4.   Zgodnie z załącznikiem IV pkt 2 Państwa Członkowskie wyznaczają właściwy organ, który przeprowadza wstępną ocenę producenta i wystawia świadectwo zgodności.

5.   Świadectwo zgodności zawiera odpowiednią dokumentację oraz opis strategii zalecanej przez producenta. Właściwy organ stosuje wzór zamieszczony w dodatku do załącznika IV.

6.   Przed przeprowadzeniem nowych kontroli, świadectwo zgodności zachowuje ważność przez okres nie krótszy niż 2 lata od daty jego wydania.

7.   Producent informuje właściwy organ o jakichkolwiek znaczących zmianach, które mogłyby wpłynąć na odpowiedniość świadectwa zgodności. Po konsultacji z producentem właściwy organ podejmuje decyzję, czy niezbędne są nowe kontrole.

8.   Pod koniec okresu ważności świadectwa zgodności właściwy organ wydaje, o ile ma to zastosowanie, nowe świadectwo zgodności lub przedłuża okres jego ważności na kolejny okres 2 lat. W przypadkach gdy właściwy organ zostanie powiadomiony o znaczących zmianach, wydaje on nowe świadectwo.

Artykuł 7

Ponowne użycie części

Części wymienione w załączniku V:

a)	są uznane za nienadające się do ponownego użycia do celów obliczenia zdolności do recyklingu pojazdów i zdolności do odzysku pojazdu;

b)	nie są ponownie używane do wytwarzania pojazdów objętych dyrektywą 70/156/EWG.

Artykuł 8

Zmiana dyrektywy 70/156/EWG

Zmienia się dyrektywę 70/156/EWG zgodnie z załącznikiem VI do niniejszej dyrektywy.

Artykuł 9

Zmiany

Zmiany niniejszej dyrektywy, które są niezbędne do dostosowania jej do postępu naukowo-technicznego, są przyjmowane przez Komisję zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 13 ust. 3 dyrektywy 70/156/EWG.

Artykuł 10

Daty wdrożenia homologacji typu

1.   Ze skutkiem od 15 grudnia 2006 r., w odniesieniu do typu pojazdu, który spełnia wymagania niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie:

a)	nie odmawiają udzielenia homologacji typu WE lub krajowej,

b)	nie zabraniają zarejestrowania, sprzedaży lub dopuszczenia do ruchu nowych pojazdów.

2.   Ze skutkiem od 15 grudnia 2008 r., w odniesieniu do typu pojazdu, który nie spełnia wymagań niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie:

a)	odmawiają udzielenia homologacji typu WE;

b)	odmawiają udzielenia krajowej homologacji typu.

3.   Ze skutkiem od 15 lipca 2010 r., jeżeli wymagania niniejszej dyrektywy nie są spełnione, Państwa Członkowskie:

a)	uznają, że świadectwa zgodności, które dołączone są do nowych pojazdów nie są już ważne do celów art. 7 ust. 1 dyrektywy 70/156/EWG;

b)	odmawiają zarejestrowania, sprzedaży lub dopuszczenia do ruchu nowych pojazdów, z wyjątkiem sytuacji, w których stosuje się art. 8 ust. 2 lit. b) dyrektywy 70/156/EWG.

4.   art. 7 stosuje się ze skutkiem od 15 grudnia 2006 r.

Artykuł 11

Transpozycja

1.   Państwa Członkowskie przyjmują i publikują w terminie do 15 grudnia 2006 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne w celu przestrzegania niniejszej dyrektywy. Państwa Członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji teksty tych przepisów.

Środki te są stosowane przez Państwa Członkowskie od 15 grudnia 2006 r.

Środki podjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

2.   Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty głównych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 13

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

---

(1)  Dz.U. C 74 z 23.3.2005, str. 15.

(2)  Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 14 kwietnia 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 6 października 2005 r.

(3)  Dz.U. L 269 z 21.10.2000, str. 34. Dyrektywa ostatnio zmieniona decyzją Rady 2005/637/WE (Dz.U. L 254 z 30.9.2005, str. 69).

(4)  Dz.U. L 42 z 23.2.1970, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2005/49/WE (Dz.U. L 194 z 26.7.2005, str. 12).

(5)  Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.

---

---

25.11.2005

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 310/28

---

DYREKTYWA 2005/65/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 26 października 2005 r.

w sprawie wzmocnienia ochrony portów

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (1),

uwzględniając opinię Komitetu Regionów (2),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (3),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)	Zdarzenia naruszające ochronę będące wynikiem terroryzmu należą do największych zagrożeń ideałów demokracji, wolności i pokoju, stanowiących istotę Unii Europejskiej.

(2)	Osoby, infrastruktura i urządzenia w portach powinny być chronione przed zdarzeniami naruszającymi ochronę i ich destruktywnymi skutkami. Ochrona taka dawałaby korzyści użytkownikom transportu, gospodarce i społeczeństwu jako całości.

(3)

W dniu 31 marca 2004 r. Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły rozporządzenie (WE) nr 725/2004 z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie podniesienia ochrony statków i obiektów portowych (4). Środki ochrony morskiej wprowadzone tym rozporządzeniem stanowią jedynie część środków niezbędnych do osiągnięcia odpowiedniego poziomu ochrony morskich szlaków transportowych. Zakres wspomnianego rozporządzenia ograniczony jest do środków ochrony na statkach i w bezpośrednich działaniach w płaszczyźnie statek/port.

(4)

W celu osiągnięcia możliwie najpełniejszego zakresu ochrony przemysłu morskiego i portowego należy wprowadzić środki ochrony portów, obejmujące każdy port w granicach określonych przez Państwa Członkowskie, których to dotyczy, i tym samym zapewniając wsparcie środków ochrony, podjętych w ramach stosowania rozporządzenia (WE) nr 725/2004 poprzez wzmocnienie ochrony na obszarach działalności portu. Środki te powinny być stosowane we wszystkich portach, w których znajduje się jeden lub więcej obiektów portowych objętych rozporządzeniem (WE) nr 725/2004.

(5)

Przyjęty w niniejszej dyrektywie cel w zakresie ochrony powinien zostać osiągnięty w drodze podjęcia odpowiednich środków, bez uszczerbku dla przepisów Państw Członkowskich w zakresie bezpieczeństwa narodowego oraz środków, jakie mogą zostać podjęte na podstawie tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej.

(6)

Państwa Członkowskie powinny, w oparciu o szczegółowe oceny stanu ochrony, dokładnie określić granice obszarów portowych mających znaczenie z punktu widzenia ochrony, jak również różne środki wymagane dla zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony portu. Środki takie powinny być zróżnicowane w zależności od wprowadzonego poziomu ochrony oraz odzwierciedlać różnice w profilu zagrożeń poszczególnych sektorów portu

(7)

Państwa Członkowskie powinny zatwierdzać plany ochrony portów, które zawierają wyniki oceny stanu ochrony portu. Skuteczność środków ochrony wymaga także przejrzystego podziału zadań pomiędzy wszystkie zaangażowane strony, jak też regularnych ćwiczeń. Uważa się, że przejrzysty podział zadań oraz procedury ćwiczeń zawarte w planie ochrony portu przyczyniają się w zdecydowany sposób do zapewnienia skuteczności zarówno zapobiegawczych, jak i naprawczych środków ochrony portu.

(8)

Statki typu ro-ro są szczególnie narażone na zdarzenia naruszające ochronę, w szczególności jeżeli oprócz ładunku przewożą również pasażerów. Na podstawie oceny ryzyka powinny zostać podjęte odpowiednie środki w celu zagwarantowania, że transportowane na statkach ro-ro w relacjach krajowych i międzynarodowych samochody (w tym ciężarowe) nie będą stanowić zagrożenia dla statku, pasażerów, załogi lub ładunku. Środki takie powinny zostać podjęte w taki sposób, aby w możliwie najmniejszy sposób zakłócać płynność operacji portowych.

(9)	Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia komitetów ochrony portu, którym powierzą zadanie udzielania praktycznych porad w portach objętych niniejszą dyrektywą.

(10)

Państwa Członkowskie powinny zapewnić wyraźną świadomość zakresu swoich obowiązków związanych z ochroną portu wszystkich zaangażowanych stron. Państwa Członkowskie powinny monitorować zgodność z zasadami ochrony i ustanowić w wyraźny sposób organ odpowiedzialny za wszystkie ich porty, zatwierdzać wszystkie oceny i plany ochrony dotyczące ich portów, określać odpowiednie poziomy ochrony i informować o nich oraz zapewnić właściwe informowanie o stosowanych środkach, ich wdrażanie i koordynację.

(11)

Państwa Członkowskie powinny zatwierdzać oceny i plany oraz nadzorować ich wdrożenie w swoich portach. W celu zminimalizowania zakłóceń działania portów oraz kosztów administracyjnych ponoszonych przez organy kontroli, monitorowanie przez Komisję wdrażania niniejszej dyrektywy będzie prowadzone łącznie z inspekcjami przewidzianymi w art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

(12)	Państwa Członkowskie powinny zapewnić przyjęcie przez punkt koordynacyjny ochrony portu roli punktu kontaktowego między Komisją a Państwami Członkowskimi. Punkty te powinny informować Komisję na podstawie przeprowadzonych ocen stanu ochrony, które porty są objęte niniejszą dyrektywą.

(13)

Skuteczne i standardowe wdrożenie środków na podstawie niniejszej polityki ochrony pociąga za sobą istotne kwestie w odniesieniu do jej finansowania. Finansowanie dodatkowych środków ochrony nie powinno powodować zakłócenia konkurencji. Do dnia 30 czerwca 2006 r. Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki badania kosztów związanych ze środkami podjętymi na podstawie niniejszej dyrektywy, ze szczególnym uwzględnieniem sposobu podziału finansowania między administracją publiczną, zarządami portów oraz operatorami.

(14)	Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

(15)	Środki niezbędne w celu wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać podjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (5).

(16)	Należy określić procedurę dostosowania niniejszej dyrektywy w celu uwzględnienia zmian w instrumentach międzynarodowych oraz, w świetle doświadczeń, w celu dostosowania lub uzupełnienia szczegółowych przepisów załączników do niniejszej dyrektywy, bez poszerzania jej zakresu.

(17)

W związku z tym, że cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie zrównoważone wprowadzenie odpowiednich środków w dziedzinie morskiej polityki transportowej, mogą, ze względu na europejską skalę niniejszej dyrektywy, zostać w lepszym stopniu osiągnięte na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjmować środki zgodnie z zasadą pomocniczości, określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tych celów.

(18)	W związku z tym, że niniejsza dyrektywa dotyczy portów morskich, zobowiązania w niej zawarte nie powinny mieć zastosowania do Austrii, Republiki Czeskiej, Węgier, Luksemburga oraz Słowacji,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Przedmiot

1.   Głównym celem niniejszej dyrektywy jest wprowadzenie środków wspólnotowych w celu wzmocnienia ochrony portów w obliczu zagrożenia zdarzeniami naruszającymi ochronę. Niniejsza dyrektywa zapewnia także skorzystanie przez środki ochrony podjęte w ramach stosowania rozporządzenia (WE) nr 725/2004 z wzmocnienia bezpieczeństwa portów.

2.   Środki, o których mowa w ust. 1, składają się z:

a)	wspólnych podstawowych zasad dotyczących środków ochrony portów;

b)	mechanizmu wdrażania tych zasad;

c)	odpowiednich mechanizmów monitorowania zgodności.

Artykuł 2

Zakres

1.   Niniejsza dyrektywa ustanawia środki ochrony, które są przestrzegane w portach. Państwa Członkowskie mogą stosować przepisy niniejszej dyrektywy do obszarów związanych z portem.

2.   Środki określone w niniejszej dyrektywie mają zastosowanie do każdego portu znajdującego się na obszarze Państwa Członkowskiego, w którym znajduje się jeden lub więcej obiektów portowych objętych zatwierdzonym planem ochrony obiektu portowego zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do instalacji wojskowych w portach.

3.   Do celów niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie określają granice każdego z portów, uwzględniając odpowiednio informacje wynikające z oceny stanu ochrony portu.

4.   W przypadku gdy granice obiektu portowego, w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004, zostały określone przez Państwo Członkowskie w taki sposób, że obejmują cały port, odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 725/2004 mają pierwszeństwo przed przepisami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1)	„port” oznacza wydzielony obszar lądu i wody, o granicach określonych przez Państwo Członkowskie, w których znajduje się port, na którym to obszarze znajdują się obiekty i urządzenia przeznaczone do prowadzenia operacji portowych;

2)	„działania w płaszczyźnie statek/port” oznaczają wzajemne oddziaływania zachodzące, gdy statek znajduje się pod bezpośrednim, bliskim wpływem działań związanych z przemieszczaniem osób lub towarów lub świadczeniem usług portowych na rzecz statku lub przez statek;

3)	„obiekt portowy” oznacza miejsce, gdzie mają miejsce działania w płaszczyźnie statek/port; obejmuje to odpowiednio takie obszary jak kotwicowiska, miejsca oczekiwania i podejścia od strony morza;

4)

„punkt koordynacji ochrony portu” oznacza organ powołany przez każde Państwo Członkowskie w celu pełnienia funkcji punktu kontaktowego dla Komisji oraz innych Państw Członkowskich oraz ułatwienia, kontynuacji i dostarczania informacji o stosowaniu środków ochrony portu określonych w niniejszej dyrektywie;

5)	„organ ochrony portu” oznacza organ odpowiedzialny za kwestie ochrony w danym porcie.

Artykuł 4

Koordynacja ze środkami podjętymi w wykonaniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004

Państwa Członkowskie zapewniają ścisłą koordynację środków ochrony portu wprowadzonych niniejszą dyrektywą ze środkami podjętymi w wykonaniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

Artykuł 5

Organ ochrony portu

1.   Państwa Członkowskie wyznaczają organ ochrony portu dla każdego portu objętego niniejszą dyrektywą. Organ ochrony portu może zostać wyznaczony dla więcej niż jednego portu.

2.   Organ ochrony portu jest odpowiedzialny za przygotowanie i wdrożenie planów ochrony portu opartych na wynikach ocen stanu ochrony portu.

3.   Państwa Członkowskie mogą wyznaczyć „organ właściwy ds. ochrony na morzu” zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004 jako organ ochrony portu.

Artykuł 6

Ocena stanu ochrony portu

1.   Państwa Członkowskie zapewniają przeprowadzenie ocen stanu ochrony portu dla portów objętych niniejszą dyrektywą. Oceny takie uwzględniają w należytym stopniu specyfikę różnych części portu a także, w przypadkach uznanych przez właściwy organ za mające zastosowanie, ich obszarów przyległych, jeżeli mają one wpływ na ochronę w porcie oraz uwzględniają oceny stanu ochrony obiektów portowych znajdujących się w ich granicach, przeprowadzone w wykonaniu rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

2.   Każda ocena stanu ochrony portu jest przeprowadzana co najmniej z uwzględnieniem szczegółowych wymagań określonych w załączniku I.

3.   Oceny stanu ochrony portu mogą być przeprowadzane przez uznaną organizację ochrony, o której mowa w art. 11.

4.   Oceny stanu ochrony portu podlegają zatwierdzeniu przez Państwo Członkowskie, którego to dotyczy.

Artykuł 7

Plan ochrony portu

1.   Z zastrzeżeniem wyników ocen stanu ochrony portu, Państwa Członkowskie zapewniają rozwój, utrzymywanie i aktualizowanie planów ochrony portu. Plany ochrony portu uwzględniają w odpowiedni sposób specyfikę różnych części portu oraz integrują plany ochrony tych obiektów portowych, które znajdują się w ich granicach, opracowane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004.

2.   Plany ochrony portu określają, dla każdego z różnych poziomów ochrony, o których mowa w art. 8:

a)	procedury, których należy przestrzegać;

b)	środki, które należy wprowadzić;

c)	działania, które należy podjąć.

3.   Każdy plan ochrony portu uwzględnia co najmniej szczegółowe wymagania określone w załączniku II. Tam gdzie jest to właściwe, plan ochrony portu obejmuje w szczególności, w odpowiednim zakresie, środki ochrony dotyczące pasażerów i pojazdów transportowanych na statkach morskich przewożących pasażerów i pojazdy. W przypadku usług międzynarodowego transportu morskiego, dane Państwa Członkowskie współpracują ze sobą w zakresie oceny stanu ochrony.

4.   Plany ochrony portów mogą być przygotowywane przez uznaną organizację ochrony, o której mowa w art. 11.

5.   Plany ochrony portu są zatwierdzane przez dane Państwo Członkowskie przed ich wdrożeniem.

6.   Państwa Członkowskie zapewniają monitorowanie wdrożenia planów ochrony portu. Monitorowanie jest skoordynowane z innymi działaniami kontrolnymi prowadzonymi w porcie.

7.   Państwa Członkowskie zapewniają przeprowadzenie odpowiednich ćwiczeń, uwzględniając podstawowe wymagania dotyczące ćwiczeń szkoleniowych w zakresie ochrony wymienione w załączniku III.

Artykuł 8

Poziomy ochrony

1.   Państwa Członkowskie wprowadzą system poziomów ochrony portów lub części portów.

2.   Wyróżnia się trzy poziomy ochrony określone w rozporządzeniu (WE) nr 725/2004:

—	poziom 1 oznacza poziom, dla którego w każdym czasie utrzymywane są minimalne odpowiednie środki ochrony,

—	poziom 2 oznacza poziom, dla którego w wyniku zwiększonego ryzyka zajścia zdarzenia naruszającego ochronę przez pewien okres czasu utrzymywane są odpowiednie, dodatkowe środki ochrony,

—	poziom 3 oznacza poziom, przy którym przez ograniczony czas utrzymywane są konkretne środki ochrony, związane z prawdopodobieństwem lub groźbą zajścia zdarzenia naruszającego ochronę, przy czym identyfikacja konkretnego celu ataku może być niemożliwa.

3.   Państwa Członkowskie określają aktualne poziomy ochrony dla każdego portu lub części portu. Na każdym poziomie ochrony Państwo Członkowskie może określić różne środki ochrony do wdrożenia w różnych częściach portu, w zależności od wyniku oceny stanu ochrony portu.

4.   Państwa Członkowskie informują właściwą osobę lub osoby o obowiązującym poziomie ochrony dla każdego portu lub części portu, jak również o wszelkich ich zmianach.

Artykuł 9

Oficer ochrony portu

1.   Dane Państwo Członkowskie zatwierdzi dla każdego portu oficera ochrony portu. Jeżeli przemawiają za tym względy praktyczne, każdy port posiada własnego oficera ochrony portu, z tym że, o ile jest to właściwe, kilka portów może posiadać wspólnego oficera ochrony portu.

2.   Oficer ochrony portu pełni funkcję punktu kontaktowego w zakresie zagadnień związanych z ochroną portu.

3.   W przypadku gdy oficerem ochrony portu oraz oficerem ochrony obiektu portowego, ustanowionym na mocy rozporządzenia (WE) nr 725/2004, nie jest ta sama osoba, zapewnia się bliską współpracę między nimi.

Artykuł 10

Przeglądy

1.   Państwa Członkowskie zapewniają poddawanie przeglądowi, odpowiednio, ocenę stanu ochrony portów i planów ochrony portów. Przegląd dokonywany jest co najmniej raz na pięć lat.

2.   Zakres przeglądu określony jest odpowiednio, w art. 6 lub art. 7.

Artykuł 11

Uznana organizacja ochrony

Państwa Członkowskie mogą powoływać uznane organizacje ochrony dla celów określonych w niniejszej dyrektywie. Uznane organizacje ochrony spełniają warunki przedstawione w załączniku IV.

Artykuł 12

Punkt koordynacji ochrony portu

Do celów ochrony portu Państwa Członkowskie ustanowią punkt koordynacji. Państwa Członkowskie mogą wskazać do celów ochrony portu punkt koordynacji ustanowiony zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 725/2004. Punkt koordynacji ochrony portu przekazuje Komisji wykaz portów, których dotyczy niniejsza dyrektywa oraz informuje ją o wszelkich zmianach w tym wykazie.

Artykuł 13

Wdrożenie i kontrola zgodności

1.   Państwa Członkowskie ustanawiają system zapewniający właściwy i regularny nadzór nad planami ochrony portów i ich wdrożeniem.

2.   Komisja, we współpracy z punktami koordynacji, o których mowa w art. 12, monitoruje wdrożenie niniejszej dyrektywy przez Państwa Członkowskie.

3.   Monitorowanie przez Komisję stosowania dyrektywy prowadzone jest łącznie z inspekcjami przewidzianymi w art. 9 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 725/2004.

Artykuł 14

Zmiany

Załączniki I do IV mogą zostać zmienione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 2, z wyłączeniem poszerzania zakresu niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Procedura komitetu

1.   Komisja jest wspierana przez komitet ustanowiony rozporządzeniem (WE) nr 725/2004.

2.   W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie ma art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Okres, o którym mowa w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc.

3.   Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 16

Poufność i rozpowszechnianie informacji

1.   Stosując niniejszą dyrektywę, Komisja podejmuje, zgodnie z decyzją 2001/844/WE, EWWiS, Euratom (6), odpowiednie środki w celu ochrony informacji, z zastrzeżeniem wymogu poufności, do których posiada dostęp lub które otrzymuje od Państw Członkowskich.

Państwa Członkowskie podejmują równoważne środki zgodnie z właściwym prawem krajowym.

2.   Wszyscy członkowie personelu przeprowadzający inspekcje w zakresie ochrony lub mający dostęp do informacji poufnych związanych z niniejszą dyrektywą posiadają odpowiednie poświadczenie bezpieczeństwa wydane przez Państwo Członkowskie, którego obywatelstwo posiada dany członek personelu.

Artykuł 17

Sankcje

Państwa Członkowskie zapewniają wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszenie przepisów krajowych, przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 18

Wdrożenie

1.   Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne w celu przestrzegania niniejszej dyrektywy do 15 czerwca 2007 r. Państwa Członkowskie niezwłocznie informują o tym Komisję.

Środki podjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia są określane przez Państwa Członkowskie.

2.   Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 19

Sprawozdanie z oceny

W terminie do 15 grudnia 2008 r., a następnie, co pięć lat, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z oceny wdrożenia dyrektywy oparte, między innymi, na informacjach uzyskanych zgodnie z art. 13. W sprawozdaniu tym Komisja dokonuje analizy przestrzegania przez Państwa Członkowskie niniejszej dyrektywy oraz skuteczność podjętych środków. W razie konieczności Komisja przedstawia wnioski dotyczące środków dodatkowych.

Artykuł 20

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 21

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich posiadających porty, o których mowa w art. 2 ust. 2.

---

(1)  Dz.U. C 120 z 20.5.2005, str. 28.

(2)  Dz.U. C 43 z 18.2.2005, str. 26.

(3)  Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 10 maja 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 6 października 2005 r.

(4)  Dz.U. L 129 z 29.4.2004, str. 6.

(5)  Dz.U. L 184 z 17.7.1999 str. 23.

(6)  Dz.U. L 317 z 3.12.2001, str. 1. Decyzja ostatnio zmieniona decyzją 2005/94/WE, Euratom (Dz.U. L 31 z 4.2.2005, str. 66).

---

---

---

---

---