1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/1

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 3223/94 przewiduje, w zastosowaniu wyników wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej, kryteria do ustalania przez Komisję standardowych wartości dla przywozu z krajów trzecich, w odniesieniu do produktów i okresów określonych w jego Załączniku.

(2)

W zastosowaniu wyżej wymienionych kryteriów standardowe wartości w przywozie powinny zostać ustalone w wysokościach określonych w Załączniku do niniejszego rozporządzenia,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/3

(1)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1422/95 z dnia 23 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące przywozu melasy w sektorze cukru i zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 785/68 (2), przewiduje, że cenę importową CIF melasy, ustaloną zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 785/68 (3), uważa się za „cenę reprezentatywną”. Uważa się, że ta cena została ustalona dla jakości standardowej określonej w art. 1 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(2)

Dla celów ustalania cen reprezentatywnych, należy wziąć pod uwagę wszelkie informacje przewidziane w art. 3 rozporządzenia (EWG) nr 785/68, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w art. 4 wymienionego rozporządzenia, oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, dla celów takiego ustalenia można zastosować metodę przewidzianą w art. 7 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(3)

Dla celów dostosowania cen, nieodnoszącego się do jakości standardowej, należy, w zależności od jakości oferowanej melasy, zwiększyć lub zmniejszyć ceny w zależności od wyników otrzymanych w zastosowaniu art. 6 rozporządzenia (EWG) nr 785/68.

(4)

Kiedy istnieje różnica między ceną spustową dla rozpatrywanego produktu a ceną reprezentatywną, należy ustalić dodatkowe należności przywozowe zgodnie z warunkami przewidzianymi w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1422/95. W przypadku zawieszenia stosowania należności przywozowych w zastosowaniu art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1422/95, należy ustalić szczególne kwoty dla tych należności.

(5)

Należy ustalić ceny reprezentatywne i dodatkowe należności celne w odniesieniu do przywozu rozpatrywanych produktów, zgodnie z art. 1 ust. 2 i art. 3 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1422/95.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/5

(1)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) wymienionego rozporządzenia a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, refundacje do cukrów białego i surowego, niedenaturowanych i wywiezionych w stanie nieprzetworzonym muszą zostać ustalone przy uwzględnieniu sytuacji na rynku wspólnotowym i rynku światowym cukru, i w szczególności elementów kalkulacji cen i kosztów, o których mowa w art. 28 wymienionego rozporządzenia. Zgodnie z tym samym artykułem, należy również uwzględnić gospodarcze aspekty proponowanego wywozu.

(3)

W odniesieniu do cukru surowego, refundację należy ustalić dla jakości standardowej, która jest określona w załączniku I, pkt II rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Wymieniona refundacja jest ponadto ustalana zgodnie z art. 28 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Cukier krystaliczny został określony w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2135/95 z dnia 7 września 1995 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2). Kwotę tak obliczonej refundacji w odniesieniu do cukrów aromatyzowanych lub zawierających substancje barwiące należy zastosować do ich zawartości sacharozy, zatem należy ją ustalać w odniesieniu na 1 % tej zawartości.

(4)

W przypadkach szczególnych kwota refundacji może być ustalona w instrumentach prawnych innego typu.

(5)

Refundację należy ustalać co dwa tygodnie. Można ją zmieniać w tym odstępie czasowym.

(6)

Art. 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(8)

Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, należy nie ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(9)

Biorąc pod uwagę te informacje i aktualną sytuację na rynkach w sektorze cukru, a w szczególności notowania lub ceny cukru we Wspólnocie i na rynku światowym, należy ustalić refundację w odpowiedniej wysokości.

(10)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/7

(1)

Zgodnie z art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Zgodnie z art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2135/95 ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania przyznawania refundacji wywozowych w sektorze cukru (2), refundacja za 100 kg produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, będących przedmiotem wywozu, równa jest kwocie podstawowej pomnożonej przez zawartość sacharozy, powiększoną, jeżeli właściwe, o zawartość innych cukrów przemienionych na sacharozę. Tę zawartość sacharozy, stwierdzoną w odniesieniu do rozpatrywanego produktu, określa się zgodnie z przepisami art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2135/95.

(3)

Zgodnie z przepisami art. 30 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, podstawowa kwota refundacji w odniesieniu do sorbozy wywożonej w stanie nieprzetworzonym musi być równa podstawowej kwocie refundacji, pomniejszonej o jedną setną refundacji produkcyjnej obowiązującej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiającym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (3), w odniesieniu do produktów wymienionych w Załączniku do tego ostatniego rozporządzenia.

(4)

Zgodnie z przepisami art. 30 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, w odniesieniu do pozostałych produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia, wywożonych w stanie nieprzetworzonym, podstawowa kwota refundacji musi być równa jednej setnej kwoty ustalonej, biorąc pod uwagę różnicę między ceną interwencyjną dla cukru białego, obowiązującą w strefach Wspólnoty bez deficytu w trakcie miesiąca, dla którego została ustalona kwota podstawowa a notowaniami lub cenami cukru białego, stwierdzonymi na rynku światowym, oraz konieczność ustanowienia równowagi między wykorzystaniem produktów podstawowych Wspólnoty w celu wywozu produktów przetworzonych w przeznaczeniu do państw trzecich a wykorzystaniem produktów z tych krajów, dopuszczonych do obrotu na mocy ustaleń o uszlachetnianiu czynnym.

(5)

W myśl art. 30 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, stosowanie kwoty podstawowej może być ograniczone do niektórych produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) wymienionego rozporządzenia.

(6)

W myśl art. 27 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001, istnieje możliwość zastosowania refundacji wywozowej do wywozu w stanie nieprzetworzonym produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. f), g) i h) wymienionego rozporządzenia. Poziom refundacji musi być określony dla 100 kg suchej masy, biorąc pod uwagę w szczególności refundację stosowaną do wywozu produktów określonych kodem CN 1702 30 91, refundację stosowaną do wywozu produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 oraz aspekty gospodarcze proponowanego wywozu. W odniesieniu do produktów, o których mowa w lit. f) i g) wymienionego ust. 1, refundacji udziela się tylko produktom odpowiadającym warunkom określonym w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2135/95, a w odniesieniu do produktów, o których mowa w lit. h), refundacji udziela się tylko produktom odpowiadającym warunkom określonym w art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2135/95.

(7)

Wyżej wymienione refundacje muszą być ustalone raz na miesiąc. Mogą być zmieniane w tym odstępie czasowym.

(8)

Artykuł 27 ust. 5 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje, że sytuacja na rynku światowym lub specyficzne wymagania pewnych rynków mogą uczynić koniecznym zróżnicowanie refundacji do produktów określonych w art. 1 wymienionego rozporządzenia w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(9)

Znaczący i szybki wzrost preferencyjnego przywozu cukru pochodzącego z zachodnich krajów bałkańskich od początku 2001 r., oraz wywozu cukru ze Wspólnoty do tych krajów wydaje się być istotnie sztuczny.

(10)

Aby uniknąć wszelkiego nadużycia w związku z ponownym przywozem do Wspólnoty produktów w sektorze cukru, dla których przyznano refundację wywozową, nie należy ustalać refundacji do produktów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do wszystkich zachodnich krajów bałkańskich.

(11)

Biorąc pod uwagę te informacje, należy ustalić refundacje do rozpatrywanych produktów w odpowiedniej wysokości.

(12)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/10

(1)

Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1327/2004 z dnia 19 lipca 2004 r. w sprawie stałego przetargu ustalającego opłaty wyrównawcze i/lub refundacje wywozowe do cukru białego na rok gospodarczy 2004/2005 (2) przystępuje się do przetargów częściowych w sprawie wywozu wspomnianego cukru do niektórych państw trzecich.

(2)

Zgodnie z art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1327/2004, jeżeli właściwe, ustala się maksymalną kwotę refundacji wywozowej dla rozpatrywanego przetargu częściowego, biorąc pod uwagę w szczególności sytuację i przewidywany rozwój rynku cukru we Wspólnocie i na rynku światowym.

(3)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/11

(1)

Artykuł 7 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 przewiduje możliwość podjęcia decyzji o przyznaniu refundacji produkcyjnych do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a) i f) wymienionego rozporządzenia, do syropów, o których mowa w lit. d) wyminionego ustępu, i do chemicznie czystej fruktozy (lewulozy) określonej kodem CN 1702 50 00 jako produktu pośredniego, wykorzystywanych do wytwarzania niektórych produktów przemysłu chemicznego, o ile podlegają one jednej z sytuacji określonych w art. 23 ust. 2 Traktatu.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1265/2001 z dnia 27 czerwca 2001 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1260/2001 w odniesieniu do przyznawania refundacji produkcyjnych do niektórych produktów cukrowych stosowanych w przemyśle chemicznym (2) przewiduje określenie tych refundacji w oparciu o refundacje ustalone do cukru białego.

(3)

Artykuł 9 rozporządzenia (WE) nr 1265/2001 przewiduje, że refundacja produkcyjna do cukru białego ustalana jest comiesięcznie dla okresów rozpoczynających się pierwszego dnia każdego miesiąca.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/12

(1)

Wspólna Rada UE–Meksyk, na mocy swojej decyzji nr 1/2005 z dnia 21 lutego 2005 r. wprowadzającej sprostowanie do decyzji Wspólnej Rady UE-Meksyk nr 3/2004 (2), zmieniającej decyzję Wspólnej Rady nr 2/2000 z dnia 23 marca 2000 r., zmieniła okres, w którym dwa Wspólnotowe kontyngenty taryfowe ustanowione decyzją nr 3/2004 powinny być otwarte.

(2)

Rozporządzenie (WE) nr 1362/2000 powinno zostać odpowiednio zmienione.

(3)

Ponieważ okres, w którym wymienione kontyngenty taryfowe zostaną otwarte, powinien się rozpocząć 1 stycznia 2005 r., rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Kodeksu Celnego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/13

(1)

Rada decyzją z dnia 16 marca 2005 r. (2) wyraziła zgodę na podpisanie Protokołu do Układu Euro-Śródziemnomorskiego między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Królestwem Maroka z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Malty, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej, oraz przewidziała jego tymczasowe stosowanie od dnia 1 maja 2004 r.

(2)

Dla niektórych produktów pochodzących z Maroka protokół przewiduje nowe kontyngenty taryfowe oraz nowe ilości referencyjne, jak również zmiany w przypadku obowiązujących kontyngentów taryfowych ustanowionych w rozporządzeniu (WE) nr 747/2001.

(3)

W celu implementacji nowych kontyngentów taryfowych i ilości referencyjnych oraz zmian do obowiązujących kontyngentów taryfowych konieczna jest zmiana rozporządzenia (WE) nr 747/2001.

(4)

Wielkość nowych kontyngentów taryfowych, ilości referencyjne oraz zwiększenie wielkości istniejących kontyngentów na rok 2004 oblicza się jako część podstawowych ilości określonych w Protokole proporcjonalnie do tej części okresu, która upłynęła przed 1 maja 2004 r.

(5)

W celu ułatwienia zarządzania niektórymi obowiązującymi kontyngentami taryfowymi ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 747/2001 ilości przywożone w ramach tych kontyngentów powinny zostać wzięte pod uwagę przy przyznawaniu odpowiednich kontyngentów taryfowych otwartych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 747/2001 zmienionym niniejszym rozporządzeniem.

(6)

Ponieważ Protokół stosuje się od dnia 1 maja 2004 r., niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia i powinno wejść w życie możliwie jak najszybciej.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/17

(1)

Rozporządzenie (WE) nr 2793/1999 dotyczy pewnych procedur stosowania Umowy o handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską a Republiką Południowej Afryki.

(2)

Na mocy decyzji 2005/206/WE (2) Rada przyjęła dodatkowy protokół do Umowy o handlu, rozwoju i współpracy pomiędzy Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej do Unii Europejskiej. Protokół ten wprowadza dostosowania do niektórych kontyngentów taryfowych ograniczających koncesje taryfowe. Wprowadzenie tych kontyngentów taryfowych wymaga zmiany rozporządzenia (WE) nr 2793/1999.

(3)

Zgodnie z wyżej wspomnianą decyzją kontyngenty taryfowe na wszystkie owoce przetworzone (nr kontyngentu 09.1813) i wszystkie mieszanki owoców przetworzonych (nr kontyngentu 09.1815) zwiększa się odpowiednio o 1 225 ton i 340 ton.

(4)

Zgodnie z decyzją 2005/206/WE zwiększenie wielkości istniejących kontyngentów taryfowych na rok 2004 oblicza się proporcjonalnie do podstawowych ilości, uwzględniając okres, który upłynął przed dniem 1 maja 2004 r.

(5)

Zważywszy, że dodatkowy protokół stanowi, iż nowe koncesje taryfowe Wspólnoty należy stosować od dnia 1 maja 2004 r., niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane od tego samego dnia i wejść w życie w najwcześniejszym możliwym terminie.

(6)

Środki przewidziane niniejszym rozporządzeniem są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

1)

zapis odpowiadający numerowi kontyngentu 09.1813 otrzymuje brzmienie:

„40 000 ton masy brutto (rww 3 %) powiększone o dodatkowe 1 225 (3) ton masy brutto (rww 3 %) (od 1.5.2004);”

2)

zapis odpowiadający numerowi kontyngentu 09.1815 otrzymuje brzmienie:

„18 000 ton masy brutto (rww 3 %) powiększone o dodatkowe 340 (4) ton masy brutto (rww 3 %) (od 1.5.2004).”

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/19

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie, może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Refundacje wywozowe powinny być ustalone z uwzględnieniem czynników, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż (2).

(3)

W odniesieniu do pszennych oraz żytnich mąk, kasz i grysików refundację wywozową stosowaną do tych produktów należy wyliczyć z uwzględnieniem ilości zbóż koniecznych do wytwarzania danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą sprawić, że niezbędne stanie się zróżnicowanie refundacji dla niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundacja powinna być ustalana raz na miesiąc. Zmian można dokonywać w tym odstępie czasowym.

(6)

Zastosowanie tych zasad do aktualnej sytuacji na rynkach zbóż, a w szczególności do notowań lub cen na te produkty we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/21

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacje wywozowe dla zbóż mające zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia, stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92 (3). Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą wymóc konieczność zróżnicowania kwoty korygującej w zależności od miejsca przeznaczenia.

(4)

Kwota korygująca powinna być ustalona równocześnie z refundacją i według takiej samej procedury. Może ona podlegać zmianom w czasie pomiędzy dwoma ustaleniami.

(5)

Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/23

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami na światowym rynku produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Przy ustalaniu zwrotów należy wziąć pod uwagę elementy, o których mowa w art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych, a także środków, jakie należy podjąć w przypadku zakłóceń w sektorze zbóż (2).

(3)

Refundacja stosowana do słodów powinna zostać wyliczona z uwzględnieniem ilości zbóż potrzebnej do wytworzenia danych produktów. Ilości te zostały ustalone w rozporządzeniu (WE) nr 1501/95.

(4)

Sytuacja na światowym rynku lub szczególne wymogi niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania wysokości refundacji dla niektórych produktów w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(5)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(6)

Zastosowanie tych zasad w aktualnej sytuacji na rynku zbóż, a w szczególności wobec notowań lub cen tych produktów we Wspólnocie i na rynku światowym, prowadzi do ustalenia refundacji w wysokości podanej w załączniku.

(7)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/25

(1)

Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 refundacja wywozowa do zbóż mająca zastosowanie w dniu, w którym złożono wniosek o wydanie pozwolenia stosuje się do wywozu, który ma być realizowany w okresie ważności pozwolenia, jeśli wniesie o to wnioskodawca. W tym wypadku do refundacji może być zastosowana kwota korygująca.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1501/95 z 29 czerwca 1995 r. ustanawiające niektóre szczegółowe zasady zastosowania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych oraz środków podejmowanych w przypadku zakłóceń na rynku zbóż (2), pozwoliło na ustalenie kwoty korygującej dla słodu, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (EWG) nr 1766/92 (3). Ta kwota korygująca powinna być wyliczona z uwzględnieniem czynników wymienionych w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95.

(3)

Z powyższych postanowień wynika, że kwota korygująca powinna być ustalona w wysokości podanej w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/27

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 1784/2003 i art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95, różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów, o których mowa w art. 1 tych rozporządzeń, a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta przez refundacje wywozowe.

(2)

Na mocy art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 refundacje powinny być ustalane z uwzględnieniem, z jednej strony – istniejącej sytuacji i przyszłych tendencji pod względem cen i dostępności zbóż, ryżu i ryżu łamanego na rynku Wspólnoty, a z drugiej – cen zbóż, ryżu, ryżu łamanego i produktów sektora zbożowego na rynku światowym. Na mocy tych samych artykułów należy także zapewnić na rynku zbożowym i ryżowym równowagę i naturalny rozwój cen i handlu, a ponadto uwzględniać ekonomiczne aspekty przewidywanych wywozów oraz potrzebę unikania zakłóceń na rynku Wspólnoty.

(3)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1518/95 (3) w sprawie systemu przywozu i wywozu produktów przetworzonych na bazie zbóż i ryżu, określiło w art. 4 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji dla tych produktów.

(4)

Należy różnicować refundacje dla niektórych produktów przetworzonych w zależności od zawartości w tych produktach popiołów, surowego błonnika, łusek, białka, tłuszczu lub skrobi, ponieważ zawartość ta jest szczególnie znaczącym wskaźnikiem ilości produktu podstawowego rzeczywiście obecnego w produkcie przetworzonym.

(5)

Jeśli chodzi o maniok i inne korzenie oraz bulwy roślin tropikalnych, jak również wytworzone z nich mąki, ekonomiczny aspekt ich wywozu, jaki można przewidywać, biorąc przede wszystkim pod uwagę charakter i pochodzenie tych produktów, nie uzasadnia aktualnie potrzeby ustalania refundacji wywozowej. W odniesieniu do niektórych produktów przetworzonych na bazie zbóż, niewielkie znaczenie udziału Wspólnoty w handlu światowym nie wymaga aktualnie ustalania refundacji wywozowej.

(6)

Sytuacja na rynku światowym lub szczególne wymagania niektórych rynków mogą spowodować konieczność zróżnicowania refundacji w odniesieniu do niektórych produktów, w zależności od ich miejsca przeznaczenia.

(7)

Refundację należy ustalać raz na miesiąc. W tym odstępie czasu może ona zostać zmieniona.

(8)

Niektóre produkty przetworzone na bazie kukurydzy mogą być poddane obróbce termicznej, która stwarza ryzyko przyznania refundacji nieodpowiadającej jakości produktu. Należy uściślić, że produkty te, zawierające wstępnie żelatynizowaną skrobię, nie mogą korzystać z refundacji wywozowej.

(9)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/30

(1)

W myśl art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 różnica między notowaniami lub cenami produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, na rynku światowym a cenami tych produktów we Wspólnocie może być pokryta refundacją wywozową.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1517/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 w odniesieniu do ustaleń dotyczących wywozu i przywozu mieszanek paszowych pochodzenia zbożowego oraz zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 1162/95 ustanawiające specjalne szczegółowe zasady stosowania systemu pozwoleń na przywóz i wywóz w sektorze zbóż i ryżu (2) określiło w art. 2 szczególne kryteria, jakie należy uwzględnić przy wyliczaniu refundacji do tych produktów.

(3)

Przy wyliczaniu należy także uwzględnić zawartość produktów zbożowych. Dla uproszczenia, refundacja powinna być wypłacana do dwóch kategorii „produktów zbożowych”, a więc po pierwsze – kukurydzy, zboża najpowszechniej używanego do produkcji mieszanek paszowych wywożonych, i produktów na bazie kukurydzy, a po drugie – „innych zbóż”, które są produktami zbożowymi kwalifikującymi się do przyznania refundacji, z wyłączeniem kukurydzy i produktów na bazie kukurydzy. Refundacja powinna być przyznana ze względu na ilość produktu zbożowego zawartego w mieszance paszowej.

(4)

Ponadto kwota refundacji powinna także uwzględniać możliwości i warunki sprzedaży tych produktów na rynku światowym, potrzebę uniknięcia zakłóceń na rynku wspólnotowym i ekonomiczny aspekt wywozu.

(5)

Obecna sytuacja na rynku zbóż, a w szczególności perspektywy zaopatrzenia, uzasadniają zniesienie wszelkich refundacji dotyczących wywozu.

(6)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/32

(1)

Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 1722/93 z dnia 30 czerwca 1993 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzeń Rady (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 1418/76 dotyczące refundacji produkcyjnych w sektorach zbóż i ryżu, odpowiednio (2), określiło warunki przyznawania refundacji produkcyjnych. Podstawa wyliczenia została określona w art. 3 tego rozporządzenia. Tak wyliczona refundacja, zróżnicowana, w razie potrzeby, dla skrobi ziemniaczanej, powinna być ustalana raz w miesiącu i może być zmieniana, jeśli ceny kukurydzy i/lub pszenicy ulegną znaczącej zmianie.

(2)

W celu określenia dokładnej kwoty do wypłaty przy wyliczaniu ustalanych przez niniejsze rozporządzenie refundacji produkcyjnych należy użyć współczynników podanych w załączniku II do rozporządzenia (EWG) nr 1722/93.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

a)

0,00 EUR/t dla skrobi kukurydzianej, pszennej i jęczmiennej;

b)

0,00 EUR/t dla skrobi ziemniaczanej.

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/33

(1)

Artykuł 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2681/74 z dnia 21 października 1974 r. sprawie finansowania przez Wspólnotę wydatków poniesionych w odniesieniu do dostaw produktów rolnych jako pomocy żywnościowej (3) przewiduje, że część wydatków odpowiadająca refundacjom wywozowym ustalonym w tym zakresie zgodnie z regułami wspólnotowymi ponoszona jest przez Sekcję Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej.

(2)

W celu ułatwienia ustalenia budżetu na wspólnotowe akcje pomocy żywnościowej i zarządzania nim oraz w celu umożliwienia Państwom Członkowskim poznania poziomu wspólnotowego udziału w finansowaniu krajowych akcji pomocy żywnościowej należy określić poziom refundacji przyznanych na te akcje.

(3)

Zasady ogólne i warunki zastosowania przewidziane przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i przez art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95 w odniesieniu do refundacji wywozowych stosuje się mutatis mutandis do wyżej wymienionych działań.

(4)

Szczególne kryteria, jakie należy wziąć pod uwagę przy wyliczaniu refundacji wywozowych do ryżu, są określone w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 3072/95.

(5)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/35

(1)

Artykuł 10 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 przewiduje, że przy przywozie produktów, o których mowa w art. 1 wyżej wymienionego rozporządzenia, pobiera się opłaty celne zgodne ze stawkami Wspólnej Taryfy Celnej. Jednakże w przypadku produktów, o których mowa w ust. 2 tego artykułu, opłaty przywozowe równają się cenie interwencyjnej tych produktów ważnej w czasie przywozu powiększonej o 55 % i pomniejszonej o cenę CIF w przywozie stosowaną do danej wysyłki. Opłaty celne nie mogą jednak przekroczyć stawek Wspólnej Taryfy Celnej.

(2)

Na mocy art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 ceny CIF w przywozie oblicza się na podstawie cen reprezentatywnych dla danego produktu na rynku światowym.

(3)

Rozporządzenie (WE) nr 1249/96 ustala zasady stosowania rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 do opłat przywozowych w sektorze zbóż.

(4)

Opłaty przywozowe stosuje się aż do chwili ustalenia i wejścia w życie nowych stawek opłat przywozowych.

(5)

W celu umożliwienia normalnego funkcjonowania systemu opłat przywozowych należy przyjąć jako podstawę ich wyliczenia stawki reprezentatywne dla rynku, stwierdzone w okresie porównawczym.

(6)

Zastosowanie rozporządzenia (WE) nr 1249/96 prowadzi do ustalenia opłat przywozowych w wysokości podanej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/38

(1)

Artykuł 27 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 stanowi, iż różnica między cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 ust. 1 lit. a), c), d), f), g) i h) tego rozporządzenia, a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta za pomocą refundacji wywozowej, gdy produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku V do wymienionego rozporządzenia. Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria dla ustalania wysokości sum takich refundacji (2) określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji, którą stosuje się w przypadku gdy produkty te wywożone są jako towary wymienione w załączniku I rozporządzenia (WE) nr 1260/2001.

(2)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, raz w miesiącu ustala się stawkę refundacji na 100 kg każdego z rozpatrywanych produktów podstawowych.

(3)

Artykuł 27 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001 określa, iż refundacja wywozowa do produktu jako składnika towaru nie może być wyższa niż ta obowiązująca w stosunku do tego samego produktu wywożonego bez dalszego przetwarzania.

(4)

Zważywszy na fakt, iż obecnie niemożliwe jest określenie sytuacji na rynku w ciągu kilku następnych miesięcy, refundacje, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, mogą być ustalone z wyprzedzeniem.

(5)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do ewentualnych refundacji wywozowych do produktów rolnych – składników towaru, należącego do grupy towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem podjęcie środków ostrożności, nie stając jednak na przeszkodzie zawieraniu umów długoterminowych. Ustalenie specjalnej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(6)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Cukru,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/40

(1)

Artykuł 13 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 i art. 14 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 stanowią, że różnica między notowaniami lub cenami na rynku światowym produktów wymienionych w art. 1 każdego z tych rozporządzeń a cenami wewnątrz Wspólnoty może zostać pokryta za pomocą refundacji wywozowej.

(2)

Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1520/2000 z dnia 13 lipca 2000 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu przyznawania refundacji wywozowych do niektórych produktów rolnych wywożonych jako towary nieobjęte załącznikiem I do Traktatu oraz kryteria ustalania wysokości takich refundacji (3), określa produkty, dla których należy ustalić stawkę refundacji mającą zastosowanie w przypadku, jeśli produkty te są wywożone jako towary wymienione w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 lub w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1785/2003 odpowiednio.

(3)

Zgodnie z art. 4 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, stawkę refundacji na 100 kg każdego z omawianych produktów podstawowych ustala się co miesiąc.

(4)

Ustalenie z wyprzedzeniem wysokich stawek refundacji może zagrozić zobowiązaniom podjętym w odniesieniu do ewentualnych refundacji wywozowych do produktów rolnych, należących do towarów nieobjętych załącznikiem I do Traktatu. W takich sytuacjach niezbędne jest zatem zastosowanie środków ostrożności, nie zapobiegając jednak zawieraniu umów długoterminowych. Ustalenie określonej stawki refundacji dla celów ustalenia refundacji z wyprzedzeniem jest środkiem, który pozwala na osiągnięcie tych różnych celów.

(5)

Uwzględniając porozumienie pomiędzy Wspólnotą Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki w sprawie wywozów produktów z ciasta makaronowego ze Wspólnoty do Stanów Zjednoczonych, przyjęte decyzją Rady 87/482/EWG (4), niezbędnym jest zróżnicowanie refundacji do produktów objętych kodami CN 1902 11 00 i 1902 19 ze względu na ich miejsce przeznaczenia.

(6)

Zgodnie z art. 4 ust. 3 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1520/2000, należy ustalić obniżoną stawkę refundacji wywozowej, uwzględniając wysokość mającej zastosowanie refundacji produkcyjnej, zgodnie z rozporządzeniem Komisji (EWG) nr 1722/93 (5), dla omawianego produktu podstawowego, stosowaną w zakładanym okresie wytworzenia towarów.

(7)

Napoje alkoholowe uważane są za mniej wrażliwe na cenę zbóż stosowanych do produkcji tych napojów. Niemniej jednak Protokół 19 Aktu Przystąpienia Zjednoczonego Królestwa, Irlandii i Danii stanowi, że należy uchwalić środki niezbędne w celu ułatwienia stosowania zbóż wspólnotowych do produkcji napojów alkoholowych pozyskiwanych ze zbóż. Koniecznym jest zatem dostosowanie stawki refundacji stosowanej odpowiednio do zbóż wywożonych jako napoje alkoholowe.

(8)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/44

(1)

Artykuł 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 314/2002 z dnia 20 lutego 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania systemu kwot w sektorze cukru (2), przewiduje ustalenie, przed dniem 1 kwietnia, jednostkowych kwot zaliczek na rzecz opłat produkcyjnych płaconych przez producentów cukru, izoglukozy i syropu inulinowego w bieżącym roku gospodarczym.

(2)

Szacowana kwota opłat w przypadku opłaty podstawowej i opłaty B jest wyższa niż 60 % kwoty maksymalnej, o której mowa w art. 15 ust. 3 i 5 rozporządzenia (WE) nr 1260/2001. Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 314/2002 należy ustalić zaliczki na rzecz opłat podstawowych oraz opłat B dla cukru i syropu inulinowego na poziomie 50 % odnośnych kwot maksymalnych oraz, zgodnie z ust. 3 wymienionego artykułu, zaliczkę na rzecz opłaty podstawowej dla izoglukozy na poziomie 40 % jednostkowej kwoty opłaty podstawowej szacowanej dla cukru.

(3)

Komitet Zarządzający ds. Cukru nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez przewodniczącego.

a)

6,32 euro za tonę cukru białego jako zaliczka na rzecz podstawowej opłaty produkcyjnej dla cukru A i cukru B;

b)

118,48 euro za tonę cukru białego jako zaliczka na rzecz opłaty B dla cukru B;

c)

5,06 euro za tonę substancji suchej jako zaliczka na rzecz podstawowej opłaty produkcyjnej dla izoglukozy A i izoglukozy B;

d)

6,32 euro za tonę ekwiwalentnej substancji suchej cukier/izoglukoza jako zaliczka na rzecz podstawowej opłaty produkcyjnej dla syropu inulinowego A i syropu inulinowego B;

e)

118,48 euro za tonę ekwiwalentnej substancji suchej cukier/izoglukoza jako zaliczka na rzecz opłaty B dla syropu inulinowego B.

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/45

(1)

Przetarg na maksymalne obniżenie opłat przywozowych w odniesieniu do przywozu kukurydzy pochodzącej z krajów trzecich do Hiszpanii został ogłoszony rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2277/2004 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1839/95 (3), w myśl procedury przewidzianej w art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, Komisja może podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnego obniżenia opłat przywozowych, uwzględniając w szczególności czynniki przewidziane w art. 6 i 7 rozporządzenia (WE) nr 1839/95. Przetarg wygrywa ten oferent lub oferenci, którego lub których oferta odpowiada poziomowi równemu maksymalnemu obniżeniu opłat przywozowych lub jest od niego niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych czynników do aktualnej sytuacji na danych rynkach zbóż prowadzi do ustalenia maksymalnego obniżenia opłat przywozowych w wysokości określonej w art. 1.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/46

(1)

Przetarg na refundację wywozową do jęczmienia na wywóz do niektórych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1757/2004 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o wstrzymaniu przetargu.

(3)

Biorąc pod uwagę czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95, nie jest wskazane ustalenie maksymalnej wysokości refundacji.

(4)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/47

(1)

Przetarg na refundację wywozową dla pszenicy zwyczajnej na wywóz do pewnych krajów trzecich został ogłoszony na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 115/2005 (2).

(2)

Zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (3), Komisja może, na podstawie zgłoszonych ofert, podjąć decyzję o ustaleniu maksymalnej wysokości refundacji wywozowej, uwzględniając czynniki, o których mowa w art. 1 rozporządzenia (WE) nr 1501/95. W tym wypadku przetarg wygrywa ten oferent lub oferenci, którego lub których oferta odpowiada poziomowi równemu maksymalnej refundacji lub jest od niej niższa.

(3)

Zastosowanie powyższych czynników do aktualnej sytuacji na danych rynkach zbóż prowadzi do ustalenia maksymalnej refundacji wywozowej.

(4)

Komitet Zarządzający ds. Zbóż nie wydał opinii w terminie wyznaczonym przez jego przewodniczącego,

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/48

(1)

Kompleksowy plan Rady dotyczący przeciwdziałania nielegalnej imigracji i handlowi ludźmi z dnia 28 lutego 2002 r., oparty na przedstawionym Parlamentowi Europejskiemu i Radzie komunikacie Komisji z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie wspólnej polityki wobec nielegalnej imigracji, wezwał do stworzenia bezpiecznej witryny intranetowej opartej na łączach internetowych w celu uzyskania bezpiecznego i szybkiego systemu wymiany informacji między Państwami Członkowskimi o nietypowych lub nielegalnych przepływach migracyjnych i związanych z nimi zjawiskach.

(2)

Stworzenie takiej sieci i zarządzane nią powinno zostać powierzone Komisji.

(3)

Dostęp do tej witryny intranetowej opartej na łączach internetowych powinien być ograniczony do uprawnionych użytkowników, stosownie do obowiązujących warunków, procedur i środków bezpieczeństwa.

(4)

Ponieważ Państwa Członkowskie, działając pojedynczo, nie są w stanie w wystarczającym stopniu osiągnąć celu niniejszej decyzji, a mianowicie bezpiecznej i szybkiej wymiany informacji między Państwami Członkowskimi, który to cel ze względu na efekty postulowanych działań można lepiej zrealizować na szczeblu Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.

(5)

Niniejsza decyzja respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad przyjętych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej jako ogólnych zasad prawa wspólnotowego.

(6)

W kontekście planowanej witryny intranetowej opartej na łączach internetowych należy wziąć pod uwagę dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych (2) i rozporządzenie (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2000 r. o ochronie osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez instytucje i organy wspólnotowe i o swobodnym przepływie takich danych (3).

(7)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej decyzji powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (4).

(8)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, dlatego też nie jest nią związana ani jej nie podlega. Zważywszy, że niniejsza decyzja oparta jest na dorobku Schengen zgodnie z postanowieniami tytułu IV części trzeciej Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, z wyjątkiem jej postanowień ustanawiających system wymiany informacji o problemach związanych z powrotem obywateli państw trzecich w przypadkach niedotyczących osób, które nie spełniają lub przestały spełniać kryteria pobytu krótkookresowego obowiązujące na terytorium Państwa Członkowskiego na mocy przepisów dorobku Schengen, Dania, zgodnie z art. 5 powyższego protokołu, zadecyduje w terminie sześciu miesięcy od przyjęcia przez Radę niniejszej decyzji, czy włączy niniejszą decyzję do swojego prawa krajowego.

(9)

W odniesieniu do Republiki Islandii i Królestwa Norwegii niniejsza decyzja, z wyjątkiem jej postanowień ustanawiających system wymiany informacji o problemach związanych z powrotem obywateli państw trzecich w przypadkach niedotyczących osób, które nie spełniają lub przestały spełniać kryteria pobytu krótkookresowego obowiązujące na terytorium Państwa Członkowskiego na mocy przepisów dorobku Schengen, stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej dnia 18 maja 1999 r. przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój przepisów dorobku Schengen (5), wchodzących w zakres określony w art. 1 pkt A, B, C i E decyzji Rady 1999/437/WE z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej Umowy (6).

(10)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja, z wyjątkiem jej postanowień ustanawiających system wymiany informacji o problemach związanych z powrotem obywateli państw trzecich w przypadkach niedotyczących osób, które nie spełniają lub przestały spełniać kryteria pobytu krótkookresowego obowiązujące na terytorium Państwa Członkowskiego na mocy przepisów dorobku Schengen, stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej pomiędzy Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój przepisów dorobku Schengen (7), wchodzących w zakres określony art. 1 pkt A, B, C i E decyzji 1999/437/WE, w związku z art. 4 ust. 1 decyzji Rady 2004/849/WE z dnia 25 października 2004 r. (8) oraz decyzji Rady 2004/860/WE z dnia 25 października 2004 r. (9) w sprawie podpisania tej umowy odpowiednio w imieniu Unii Europejskiej i Wspólnoty Europejskiej oraz tymczasowego stosowania niektórych jej postanowień.

(11)

Należy poczynić ustalenia w celu umożliwienia przedstawicielom Islandii, Norwegii i Szwajcarii przyłączenie się do prac komitetu wspomagającego Komisję w realizacji jej uprawnień wykonawczych wynikających z niniejszej decyzji w odniesieniu do postanowień będących rozwinięciem dorobku Schengen.

(12)

Zjednoczone Królestwo uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji zgodnie z art. 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej i art. 8 ust. 2 decyzji Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącej wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen (10), w zakresie, w jakim działania przewidziane w jej ramach stanowią rozwinięcie przyjętych przez Zjednoczone Królestwo przepisów dorobku Schengen przeciwko organizowaniu nielegalnej imigracji, oraz art. 3 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, dokonawszy powiadomienia o swojej woli uczestnictwa w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(13)

Irlandia uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji zgodnie z art. 5 Protokołu włączającego dorobek Schengen w ramy Unii Europejskiej załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz art. 6 ust. 2 decyzji Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącej wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen (11), w zakresie, w jakim działania przewidziane w jej ramach stanowią rozwinięcie przepisów dorobku Schengen przeciwko organizowaniu nielegalnej imigracji, w których Irlandia uczestniczy.

(14)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, i bez uszczerbku dla art. 4 tego Protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie podlega w zakresie, w jakim działania przewidziane w jej ramach nie stanowią rozwinięcia przepisów dorobku Schengen przeciwko organizowaniu nielegalnej imigracji, w których Irlandia uczestniczy,

a)

system wczesnego ostrzegania o nielegalnej imigracji oraz siatkach przemytników;

b)

sieć oficerów łącznikowych ds. imigracyjnych;

c)

informacje o wykorzystywaniu wiz, dokumentów granicznych i dokumentów podróży w związku z nielegalną imigracją;

d)

kwestie związane z powrotami.

a)

określa warunki i procedury nadawania pełnych lub ograniczonych praw dostępu do sieci;

b)

formułuje zasady i wytyczne dotyczące warunków użytkowania systemu, w tym zasady dotyczące poufności, przesyłania, przechowywania, archiwizacji i usuwania informacji oraz standardowych formularzy.

a)

uniemożliwienia dostępu do sieci osobom nieuprawnionym;

b)

zagwarantowania, że uprawnione osoby korzystające z sieci mają dostęp wyłącznie do danych wchodzących w ich zakres uprawnień;

c)

uniemożliwienia odczytu, kopiowania, modyfikowania lub usuwania informacji z sieci przez osoby nieuprawnione.

1.4.2005   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 83/52

(1)

Nowi operatorzy (lub „inni autoryzowani operatorzy”) często muszą polegać na zasiedziałym operatorze, aby udostępniać linie dzierżawione o krótkim zasięgu w celu połączenia siedziby klienta z siecią nowego operatora („układ częściowy łącza dzierżawionego”).

(2)

Na mocy dyrektywy 97/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1997 r. w sprawie wzajemnych połączeń w telekomunikacji ze względu na zapewnienie usługi powszechnej oraz interoperacyjności poprzez zastosowanie zasady otwartej sieci (ONP) (2) oraz dyrektywy Rady 92/44/EWG z dnia 5 czerwca 1992 r. w sprawie zastosowania zasady otwartej sieci do łączy dzierżawionych (3), obecnie uchylonych (4), określone organizacje świadczące usługi łączy dzierżawionych (w tym układów częściowych łączy dzierżawionych) zostały zobowiązane do świadczenia tych usług na zasadach niedyskryminacji i orientacji kosztowej.

(3)

Zgodnie z art. 27 dyrektywy ramowej, art. 16 ust. 1 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (5) (dyrektywa o usłudze powszechnej) oraz art. 7 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (6) (dyrektywa o dostępie) poprzednie zobowiązania zostają zachowane do czasu przeprowadzenia analizy odnośnych rynków zgodnie z art. 16 dyrektywy ramowej oraz art. 16 ust. 3 dyrektywy o usłudze powszechnej.

(4)

Zgodnie z art. 16 ust. 4 dyrektywy ramowej, jeżeli krajowy organ regulacyjny stwierdzi, że odpowiedni rynek nie jest skutecznie konkurencyjny, wówczas wskazuje przedsiębiorstwa posiadające znaczącą pozycję na rynku i nakłada na nie stosowne szczególne wymogi albo utrzymuje w mocy lub zmienia dotychczas istniejące zobowiązania. Zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy o usłudze powszechnej, jeżeli krajowy organ regulacyjny stwierdza, że rynek minimalnego zestawu łączy dzierżawionych nie jest skutecznie konkurencyjny, wskazuje on przedsiębiorstwa posiadające znaczącą pozycj na rynku i nakłada na nie obowiązki dotyczące zapewnienia minimalnego zestawu łączy dzierżawionych oraz warunków z nimi związanych. Przedsiębiorstwa, do których zastosowanie ma którekolwiek ze zobowiązań na mocy wspomnianych powyżej dyrektyw, zwane są dalej „operatorami notyfikowanymi”.

(5)

W dniu 11 lutego 2003 r. Komisja Europejska przyjęła zalecenie w sprawie odnośnych rynków produktów i usług (7) określające odnośne rynki w sektorze komunikacji elektronicznej, które krajowe organy regulacyjne muszą poddać analizie zgodnie z postanowieniami art. 15 dyrektywy ramowej. Wykaz obejmuje segmenty zakończeń oferowanych hurtowo łączy dzierżawionych oraz segmenty transmisyjne oferowanych hurtowo łączy dzierżawionych.

(6)

Udostępnianie układów częściowych łączy dzierżawionych jest uwzględnione w ramach rynku segmentów zakończeń oferowanych hurtowo łączy dzierżawionych oraz dla łączy o odpowiedniej długości, również w ramach rynku segmentów transmisyjnych oferowanych hurtowo łączy dzierżawionych, o których mowa w zaleceniu Komisji z dnia 11 lutego 2003 r. Krajowy organ regulacyjny zadecyduje o tym, co stanowi segment zakończeń, w zależności od topologii sieci specyficznej dla danego rynku krajowego.

(7)

Bez uszczerbku dla analizy rynku oraz oceny pozycji na rynku przez krajowe organy regulacyjne, zgodnie z art. 15 i 16 dyrektywy ramowej oraz art. 16 ust. 3 dyrektywy o usłudze powszechnej, informacje dostarczone przez Państwa Członkowskie ujawniają stałą tendencję pogarszających się problemów z poziomem cen układów częściowych łączy dzierżawionych ustalanych przez „operatorów notyfikowanych”, a także potwierdzają problemy związane z różnicami w tych cenach.

(8)

W przypadku gdy, zgodnie z art. 13 dyrektywy o dostępie lub art. 18 dyrektywy o usłudze powszechnej, krajowy organ regulacyjny nakłada obowiązek orientacji kosztowej w odniesieniu do układów częściowych łączy dzierżawionych, może on wziąć pod uwagę fakt, iż informacje o kosztach otrzymane od danego operatora mogą nie w pełni odzwierciedlać koszty efektywnego operatora stosującego nowoczesne technologie. Może on również wziąć pod uwagę ceny dostępne na porównywalnie konkurencyjnych rynkach w odniesieniu do zaleconych mechanizmów zwrotu kosztów lub metodologii cenowych.

(9)

W tych okolicznościach publikacja zalecanych pułapów cenowych na układy częściowe łączy dzierżawionych powinna informować i udzielać wskazówek krajowym organom regulacyjnym dotyczących sposobu, w jaki należy stosować najlepsze aktualne praktyki w odniesieniu do udostępniania łączy dzierżawionych, przy opracowywaniu prawnych środków zaradczych dla rynków łączy dzierżawionych, które nie są konkurencyjne na danym terytorium. W ten sposób przyczyniłoby się to do rozwoju rynku wewnętrznego poprzez poprawienie na poziomie UE spójności w stosowaniu regulacji prawnych i tym samym stanowiłoby fundament powstania bardziej konkurencyjnego i efektywnego kosztowo rynku łączy dzierżawionych.

(10)

Przy określaniu pułapów cenowych niniejsze zalecenie uwzględnia średnie ceny w tych Państwach Członkowskich, które pozwalają notyfikowanym operatorom na różnicowanie cen na różnych obszarach geograficznych.

(11)

Zgodnie z art. 13 ust. 3 dyrektywy o dostępie krajowe organy regulacyjne mogą zażądać od wyznaczonego przedsiębiorstwa posiadającego znaczącą pozycję na rynku pełnego uzasadnienia stosowanych cen, a w razie potrzeby – odpowiedniego dostosowania tych cen.

(12)

Komisja rozważy dokonanie przeglądu niniejszego zalecenia nie później niż dnia 31 lipca 2006 r. w celu uwzględnienia zmian technologii i rynków.

(13)

Zasięgnięto opinii Komitetu ds. Łączności zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 ust. 2 dyrektywy ramowej,

1)

Do celów niniejszego zalecenia, mają zastosowanie następujące definicje:

2)

Przy nakładaniu lub utrzymywaniu w mocy obowiązku orientacji kosztowej cen na mocy art. 13 ust. 1 dyrektywy 2002/19/WE („dyrektywa o dostępie”) w odniesieniu do operatorów udostępniających układy częściowe łączy dzierżawionych krajowe organy regulacyjne powinny:

3)

Niniejsze zalecenie skierowane jest do Państw Członkowskich.