11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/1

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/2

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2010/40/UE w sprawie ram wdrażania inteligentnych systemów transportowych w obszarze transportu drogowego oraz interfejsów z innymi rodzajami transportu (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Komisji (UE) nr 454/2011 w sprawie technicznej specyfikacji interoperacyjności odnoszącej się do podsystemu „Aplikacje telematyczne na potrzeby przewozów pasażerskich” transeuropejskiego systemu kolei (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 95/46/WE z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Plan działania na rzecz wdrażania inteligentnych systemów transportowych w Europie” COM(2008)0886),

—

uwzględniając białą księgę Komisji z 2011 r. zatytułowaną „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (COM(2011)0144),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie planu utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu (4),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji zatytułowany „Plan działania dotyczący dostarczania w całej UE usług w zakresie informacji, planowania i zakupu biletów w odniesieniu do podróży multimodalnych” (SWD(2014)0194),

—

uwzględniając plan działania na rzecz mobilności w miastach (COM(2009)0490),

—

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego,

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów,

—

uwzględniając art.52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki (A8–0183/2015),

A.

mając na uwadze, że pomimo podejmowanych starań nie został jeszcze osiągnięty cel inicjatywy nr 22 białej księgi z 2011 r. (5), który przewiduje możliwość niezakłóconej podróży różnymi środkami transportu „od drzwi do drzwi” dzięki inteligentnym systemom interoperacyjnych i multimodalnych rozkładów jazdy, informacji, rezerwacji przez internet i inteligentnej sprzedaży biletów;

B.

mając na uwadze, że większość podróżnych nadal woli transport indywidualny, a samo stworzenie ogólnounijnych usług w zakresie planowania podróży nie wystarczy do osiągnięcia lepszej integracji poszczególnych rodzajów transportu, a każdy rodzaj transportu powinien zwiększyć własną wydajność oraz stać się bardziej zrównoważony i przyjazny dla użytkownika, do czego poważnie przyczyni się m.in. przyjęcie czwartego pakietu kolejowego w stopniu, w jakim zapewniłoby ono równy dostęp do infrastruktury również mniejszym przewoźnikom, MŚP i nowym przedsiębiorstwom, przyjęcie rozporządzenia w sprawie praw pasażerów lotniczych oraz strategii w zakresie europejskich dróg wodnych, a także utworzenie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej i wdrożenie priorytetowych projektów TEN-T;

C.

mając na uwadze, że mimo iż Komisja określa zintegrowany system biletowy jako połączenie różnych metod transportu w ramach jednego biletu, przedsiębiorstwa nie zawsze zgadzają się z taką definicją, a niektórzy usługodawcy stawiają sobie za cel jedynie dostarczanie biletów interoperacyjnych, co utrudnia dalszy rozwój w tym sektorze;

1.

uważa, że dostarczanie w całej UE informacji o podróżach multimodalnych, transgraniczne zintegrowane podejście do usług w zakresie planowania podróży i zakupu biletów, szczególnie na długich dystansach, stanowią tylko po części odpowiedź na poważne wyzwania stojące przed europejskim transportem, takie jak jego zrównoważony charakter, multimodalność, poprawa bezpieczeństwa we wszystkich rodzajach transportu, wydajność i rentowność, tworzenie wysokiej jakości miejsc pracy i mobilność pracowników, a przez to przynoszą korzyści w równym stopniu społeczeństwu, gospodarce, środowisku, spójności społecznej i turystyce;

2.

podkreśla, że ogólnoeuropejskie zintegrowane usługi w zakresie informacji, planowania i zakupu biletów w odniesieniu do podróży multimodalnych dostarczają europejskim przedsiębiorcom, szczególnie MŚP oraz podmiotom rozpoczynającym działalność gospodarczą, sposobność do innowacyjności, wnosząc w ten sposób duży wkład w globalnie konkurencyjny jednolity rynek europejski oraz w utworzenie jednolitego europejskiego obszaru transportu;

3.

podkreśla, że mobilność obywateli w całej UE stanowi warunek niezbędny do korzystania z podstawowych wolności oraz że konsumenci powinni zatem mieć możliwość uzyskiwania kompleksowych, dokładnych i neutralnych informacji dotyczących zarówno rozkładów jazdy, jak i połączeń w transporcie multimodalnym i transgranicznym, umożliwiających niezakłóconą podróż „od drzwi do drzwi” z zapewnieniem wysokich standardów komfortu podróży, a także możliwość dokonywania elektronicznej rezerwacji i płatności za te połączenia; z zadowoleniem przyjmuje zachęcanie podróżnych do łączenia kilku dostępnych rodzajów transportu; zauważa, że w większości państw członkowskich wciąż nie ma możliwości zakupu biletów przez internet lub za pomocą aplikacji mobilnych na podróże krajowe i transgraniczne wewnątrz UE; uważa, że nie powinno być dozwolone blokowanie geograficzne;

4.

podkreśla, jak ważne jest, aby podróżni otrzymywali na jedną podróż multimodalną jeden bilet, i postrzega zapewnienie sprawiedliwego i równego dostępu do podróży multimodalnych i danych o ruchu, a tym samym udzielanie kompleksowych, łatwo dostępnych, neutralnych i rzetelnych informacji w czasie rzeczywistym jako warunek wstępny zintegrowanych systemów biletowych, a także podkreśla, że aby zapewnić sprawiedliwość środków służących temu celowi, niezmiernie istotne jest, aby towarzyszyły im internalizacja kosztów zewnętrznych w przypadku wszystkich rodzajów transportu oraz informacje o wpływie poszczególnych rodzajów transportu na środowisko;

5.

zauważa, że w każdym momencie należy udzielać konsumentom przejrzystych informacji na temat cen; podkreśla, więc, że systemy rezerwacji i płatności powinny wyraźnie określać całkowitą cenę biletu dla wybranej podróży, łącznie z obowiązkowymi elementami takimi jak podatki i opłaty; podkreśla znaczenie innowacyjnych platform opartych na IT, które zapewniają ogólne obniżenie opłat za rezerwacje i transakcje, oraz znaczenie zapewnienia różnych opcji płatności za zakup biletów na podróż; apeluje do Komisji i państw członkowskich o intensyfikację działań mających na celu ograniczenie opłat za używanie kart kredytowych lub innych rozsądnych sposobów płatności za usługi transportu publicznego;

6.

podkreśla, że niekompatybilność i brak spójności warstw danych oraz różnorodność i brak interoperacyjności formatów danych i protokołów wymiany danych utrudniają istnienie w UE zintegrowanych, multimodalnych usług dostarczania informacji, planowania i zakupu biletów oraz powodują dodatkowe koszty; wzywa Komisję do zapewnienia, aby jakiekolwiek działania regulacyjne nadążały za szybkim rozwojem sektora transportowego i nie powodowały niepotrzebnych obciążeń;

7.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki sektora publicznego i prywatnego na rzecz tworzenia usług w zakresie planowania podróży wraz z wymaganymi otwartymi standardami i połączeniami, zauważa jednak, że usługi te mają często charakter regionalny lub krajowy i bardzo rzadko multimodalny; dlatego w pierwszej kolejności apeluje do dostawców usług transportowych i usług w zakresie planowania podróży, aby wykorzystywali istniejące synergie oraz aby skoncentrowali się w większym stopniu na zapewnieniu usług w zakresie planowania podróży multimodalnych i transgranicznych wraz z odpowiednimi rozwiązaniami dotyczącymi biletów, zwracając szczególną uwagę na język, w jakim usługi te są świadczone, z uwzględnieniem języków mniejszości, oraz łącząc transport dalekobieżny i lokalny, w tym „pierwszą i ostatnią milę”, np. przez unowocześnienie systemów w celu rozwijania ich interoperacyjności i umożliwiania komunikacji między nimi; wzywa Komisję do wykorzystywania korytarzy TEN-T jako projektu pilotażowego do identyfikowania przepływów pasażerów oraz ewentualnych usług multimodalnego systemu biletowego, informacji i planowania podróży;

8.

wzywa Komisję do opracowania repozytorium najlepszych praktyk wypracowanych w trakcie realizacji projektów na poziomie lokalnym, regionalnym lub krajowym, które będą stanowić podstawę dla wdrażania tych projektów na poziomie europejskim;

9.

podkreśla, iż łatwość i wygoda zakupu uzyskane dzięki multimodalnym zintegrowanym systemom biletowym przyciągną więcej pasażerów do komunikacji zbiorowej, co spowoduje wzrost ich zadowolenia i przyniesie korzyści przedsiębiorstwom komunikacji zbiorowej;

10.

w odniesieniu do multimodalnych, zintegrowanych usług biletowych apeluje do Komisji o podjęcie środków niezbędnych do stworzenia jasnych ram wspierających i ułatwiających wysiłki podejmowane przez zainteresowane strony i właściwe organy, umowy, które dotychczas zawarli, oraz innowacyjny charakter oferowanych produktów i usług, a w przypadku nieosiągnięcia do 2020 r. znaczących postępów w tworzeniu zintegrowanych i interoperacyjnych multimodalnych, transgranicznych systemów biletowych wzywa Komisję, aby w oparciu o osiągnięte już postępy i podjęte już dobrowolne inicjatywy podjęła działanie ustawodawcze poprzez wprowadzenie minimalnych zasad i harmonogramu;

11.

podkreśla aktywną rolę i odpowiedzialność władz lokalnych i regionalnych w odniesieniu do „pierwszej i ostatniej mili” podróży; za bardzo istotny uważa ich udział we wdrażaniu poszczególnych środków, w nadzorowaniu ich działania i w dopilnowaniu, by cały system sprawnie funkcjonował; w związku z powyższym apeluje do właściwych organów państw członkowskich o:

12.

podziela pogląd Komisji, że sprawiedliwy, otwarty i równy dostęp wszystkich dawców usług w zakresie informacji, planowania podróży i biletów, w tym MŚP i podmiotom rozpoczynającym działalność, do pełnych danych w czasie rzeczywistym, danych o transporcie i podróży w transporcie multimodalnym jest konieczny do dostarczania w całej UE usług w zakresie informacji, planowania i zakupu biletów w odniesieniu do podróży multimodalnych, a także wzywa Komisję do przedłożenia wniosku nakładającego na poszczególnych usługodawców obowiązek udostępniania na sprawiedliwych i równych warunkach wszystkich danych, które są niezbędne do stworzenia bardziej kompleksowych usług, a tym samym umożliwiają podróżnym wybranie najbardziej zrównoważonego, najtańszego lub najszybszego połączenia bez narażania na szwank gospodarczych interesów zaangażowanych usługodawców;

13.

podkreśla, że zgodnie z polityką konkurencyjności UE zadanie Komisji polega na zbadaniu kwestii potencjalnej monopolizacji informacji przez podmioty oferujące informacje i bilety w transporcie multimodalnym oraz przeciwdziałaniu jej; dodaje, że Komisja powinna również dopilnować, aby część przeznaczona na wynagrodzenie za usługę elektronicznej sprzedaży biletów nie przybrała rozmiarów niekorzystnych dla przedsiębiorstw zapewniających transport pasażerów;

14.

wzywa do stworzenia platformy dialogu obejmującej wszystkich przedstawicieli sektora transportu i właściwych organów na szczeblu lokalnym, regionalnym, krajowym i europejskim w celu opracowania praktycznych rozwiązań w zakresie stopniowego wprowadzania w całej Unii interoperacyjnych elektronicznych systemów biletowych, obejmujących cały cykl podróży od planowania do zakupu biletów, oraz w celu wskazania i rozwiązania problemów związanych z proporcjonalnym podziałem dochodów ze sprzedaży biletów i podziałem obciążeń w przypadku sporów między stronami umowy; jest zdania, że te rozwiązania należy rozwijać z uwzględnieniem sytuacji na rynku bez obciążania operatorów i pasażerów nieproporcjonalnie wysokimi kosztami; wzywa Komisję do zdecydowanego wspierania synergii w tym obszarze między transeuropejskimi sieciami telekomunikacyjnymi i transportowymi poprzez współfinansowanie ze środków UE;

15.

zwraca uwagę, że prawa pasażerów europejskich są ograniczone pod tym względem, że mają zastosowanie osobno do każdej umowy o przewozie, ale kiedy podróż obejmuje odcinki transgraniczne lub transport multimodalny, nie można zagwarantować praw pasażerów w zwyczajowy sposób, i dlatego wzywa Komisję, aby w odpowiedzi na apel Parlamentu – wyrażony w rezolucji w sprawie planu utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu z 2011 r. (6) – o opracowanie karty praw pasażera obejmującej wszelkie formy transportu przedstawiła do końca 2017 r. wniosek dotyczący takiej karty, zawierający osobny rozdział poświęcony podróżom multimodalnym z jasnymi i przejrzystymi zasadami ochrony praw pasażerów w kontekście podróży multimodalnych, uwzględniając szczególne cechy każdego rodzaju transportu i zintegrowany multimodalny system biletowy;

16.

podkreśla zasadnicze znaczenie – w kontekście mobilności społecznej i zmian demograficznych w Europie – równego i pozbawionego barier dostępu do transportu dla wszystkich, w szczególności dla osób znajdujących się w trudnej sytuacji, oraz wzywa do poświęcenia większej uwagi potrzebom osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej, jak również specjalnym wymaganiom osób starszych związanych z dostępem do informacji przed podróżą i w jej trakcie, z opcjami biletowymi oraz systemami rezerwacji i płatności, w tym z możliwością zarezerwowania miejsca na wózek inwalidzki; z zadowoleniem przyjmuje plan działania Komisji dotyczący europejskiego aktu w sprawie dostępności oraz możliwości działania legislacyjnego dotyczącego usunięcia ekonomicznych i społecznych barier napotykanych przez osoby niepełnosprawne; wzywa Komisję do zajęcia się barierami ograniczającymi transport w ramach podejmowanych przez nią wysiłków mających na celu zwiększenie dostępności;

17.

podkreśla wagę zabezpieczenia różnych modeli cenowych i opcji płatności (ulgi, rabaty itp.), by zagwarantować, że pewne grupy w społeczeństwie (bezrobotni, emeryci, studenci, rodziny wielodzietne, osoby o niskich dochodach i i inne grupy społeczne znajdujące się w trudnej sytuacji) mogły korzystać z multimodalnych systemów biletowych w UE;

18.

podkreśla, że systemy dostarczające informacji na temat transportu multimodalnego powinny być łatwe w obsłudze, dlatego konieczne jest powiązanie ich z zaktualizowanymi materiałami kartograficznymi i geograficznymi;

19.

apeluje o dalsze wspieranie podmiotów realizujących innowacyjne strategie oraz nie tylko o utrzymanie, ale także o zwiększenie odpowiednich możliwości finansowania ze środków UE, takich jak Czwarty program na rzecz innowacji przedsięwzięcia Shift2Rail w ramach programu „Horyzont 2020” i instrument „Łącząc Europę” oraz fundusze strukturalne; w tym względzie wzywa Europejski Bank Inwestycyjny do właściwego wykorzystywania Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych;

20.

zwraca się do Komisji o publikowanie łatwo dostępnej listy zawierającej regularne oceny współfinansowanych ze środków UE projektów na rzecz „intermodalnego zintegrowanego systemu sprzedaży biletów”;

21.

podkreśla kluczowe znaczenie globalnego systemu nawigacji satelitarnej (GNSS) i w szczególności europejskiego systemu nawigacji satelitarnej Galileo dla gromadzenia dynamicznych danych, dzięki którym możliwe jest informowanie podróżnych zarówno przed rozpoczęciem podróży, jak i w jej trakcie o wszelkich zakłóceniach oraz o alternatywnych wariantach podróży; podkreśla, że korzyści płynące z systemów satelitarnych muszą być cały czas dopasowywane do przepisów odnoszących się do właściwej ochrony danych;

22.

zwraca uwagę na potrzebę zmniejszenia przeciążeń transportu i zanieczyszczenia powietrza na obszarach miejskich, wzywa do tworzenia zachęt do korzystania ze zrównoważonych rodzajów transportu w całej Europie oraz do uwzględniania w usługach w zakresie informacji i planowania podróży informacji o różnych usługach w zakresie mobilności, takich jak car-sharing, car-pooling, systemy „parkuj i jedź”, wypożyczalnie rowerów, pasy dla rowerów i drogi dla pieszych;

23.

z zadowoleniem przyjmuje zwiększoną dostępność zintegrowanych elektronicznych systemów biletowych w miastach i innych obszarach miejskich, takich jak integrujące technologie cyfrowe „inteligentnej karty”, które mogą być stosowane w różnych rodzajach transportu, również w przypadku podróży transgranicznych, jednak podkreśla, że rozwiązania techniczne należy pozostawić rynkowi, a nie narzucać je na szczeblu europejskim;

24.

zauważa, że dobrej jakości nieprzerwane połączenie z siecią jest jednym z głównych warunków stworzenia zaawansowanego, użytecznego dla pasażerów systemu dostarczającego informacji na temat transportu aktualizowanych w czasie rzeczywistym; wzywa więc Komisję do priorytetowego traktowania ułatwiania, zachęcania i wspierania szerokiego dostępu do bezpłatnej lub taniej, szybkiej infrastruktury cyfrowej we wszystkich rodzajach transportu oraz we wszystkich transportowych punktach przesiadkowych, wykorzystując możliwości finansowania z instrumentu „Łącząc Europę”, programu „Horyzont 2020”, EFIS i innych odpowiednich źródeł;

25.

podkreśla znaczenie ochrony danych, wzywa do przestrzegania dyrektywy 95/46/WE i apeluje o jasne warunki dotyczące wykorzystywania i przekazywania danych, zwłaszcza danych osobowych, których przetwarzanie i wykorzystywanie powinno być możliwe wyłącznie w postaci anonimowej i tylko do celów ułatwiania intermodalnego zakupu biletów; zaznacza, że dokonywanie zakupu oraz płatności za bilety przy pomocy aplikacji mobilnych i internetowych powinno być możliwe bez konieczności rejestracji w systemie;

26.

podkreśla znaczenie planowania podróży, dostępności informacji multimodalnych i sprzedaży biletów prowadzonej w sposób jasny i przejrzysty, również za pośrednictwem platform cyfrowych i internetowych, oraz potrzebę lepszego dostępu do transportu publicznego podczas podróży zagranicznych w UE i zachęcania do modernizacji usług zrównoważonego transportu w celu przyciągnięcia turystów z UE i spoza niej, ponieważ ułatwi to cały proces planowania podróży; podkreśla także potencjalne pozytywne skutki istnienia zintegrowanego systemu biletowego pod względem lepszego połączenia wszystkich regionów, szczególnie regionów najbardziej oddalonych;

27.

podkreśla potrzebę szerszego i lepszego promowania i prezentowania ponad stu przykładów usługi multimodalnego planowania podróży, które są już dostępne w miastach, regionach oraz na poziomie krajowym w UE, a także wzywa do wysiłków wspierających wzajemne połączenia między tymi usługami;

28.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/7

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 261/2012 z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie zmiany rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do stosunków umownych w sektorze mleka i przetworów mlecznych (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (2),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 czerwca 2014 r. pt. „Rozwój sytuacji na rynku mleczarskim i funkcjonowanie przepisów dotyczących »pakietu mlecznego«” (COM(2014)0354),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z grudnia 2014 r. w sprawie perspektyw dla unijnych rynków i dochodów rolnych w latach 2014–2024;

—

uwzględniając art. 349 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej dotyczący najbardziej oddalonych regionów UE,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 10 grudnia 2012 r. pt. „Rozwój sytuacji na rynku i wynikające z niej warunki sprawnego wycofywania systemu kwot mlecznych – drugie sprawozdanie dotyczące »miękkiego lądowania«” (COM(2012)0741),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie utrzymania produkcji mleka na obszarach górskich, obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania i w regionach najbardziej oddalonych po wygaśnięciu systemu kwot mlecznych (3),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. pt. „Deficyt białka w UE: jak rozwiązać istniejący od dawna problem?” (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 września 2009 r. w sprawie kryzysu w sektorze mleczarskim (5),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 15 lipca 2014 r. dotyczący zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych w ramach łańcucha dostaw produktów spożywczych, realizowanych między przedsiębiorstwami (COM(2014)0472),

—

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 247/2006 (6) w sprawie szczególnych działań w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów peryferyjnych Unii Europejskiej,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (7),

—

uwzględniając wniosek Komisji z dnia 13 stycznia 2015 r. dotyczący rozporządzenia w sprawie Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (COM(2015)0010),

—

uwzględniając projekt opinii Komitetu Regionów pt. „Przyszłość sektora mleczarskiego”,

—

uwzględniając protokół ustaleń w sprawie współpracy w dziedzinie rolnictwa i rozwoju wsi w UE między Komisją Europejską a Europejskim Bankiem Inwestycyjnym, podpisany w dniu 23 marca 2015 r.,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A8–0187/2015),

A.

mając na uwadze, że „pakiet mleczny” wszedł w życie dnia 3 października 2012 r. i obowiązuje do dnia 30 czerwca 2020 r.;

B.

mając na uwadze, że zgodnie z decyzją podjętą w ramach śródokresowego przeglądu WPR z 2003 r. kwoty mleczne wygasną dnia 31 marca 2015 r.;

C.

mając na uwadze znaczenie i aktualność środków opisanych w rezolucji z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie utrzymania produkcji mleka na obszarach górzystych, obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania i w regionach najbardziej oddalonych po wygaśnięciu systemu kwot mlecznych;

D.

mając na uwadze, że światowy rynek mleczarski jest coraz bardziej niestabilny, przy czym w styczniu 2014 r. odnotowano najwyższą cenę od momentu rozpoczęcia zbierania danych na ten temat, a następnie znaczne spadki cen przez pozostałą część roku 2014; mając na uwadze, że hodowla zwierzęca i środki stosowane w produkcji wyrobów mlecznych są szczególnie podatne na problem wahań cen, powodujący, że producenci uzyskują ceny niepokrywające kosztów produkcji;

E.

mając na uwadze, że zrównoważone rolnictwo, będące źródłem żywności wysokiej jakości, jest możliwe tylko pod warunkiem, że rolnicy będą uzyskiwali odpowiednie ceny, umożliwiające pokrycie wszystkich kosztów zrównoważonej produkcji;

F.

mając na uwadze, że wprowadzony przez Rosję zakaz przywozu europejskich produktów mlecznych obowiązujący od sierpnia 2014 r. negatywnie wpływa na rynek wewnętrzny UE, co dowodzi, że musimy być gotowi na zastosowanie kryzysowych środków rynkowych niezależnie od ich charakteru, a także pokazuje znaczenie zapewnienia różnorodnych rynków eksportowych dla produktów unijnych, zwłaszcza ze względu na przewidywany wzrost światowego popytu na produkty mleczne, oraz znaczenie zapewnienia stabilnego, wypłacalnego rynku wewnętrznego;

G.

mając na uwadze, że pakiet mleczny daje państwom członkowskim możliwość wprowadzenia obowiązkowych umów mających wspierać producentów i przetwórców w planowaniu wielkości produkcji oraz poprawić strukturyzację łańcuchów dostaw w związku z planowanym wycofaniem kwot mlecznych, a także mając na uwadze, że jak dotąd tylko nieliczne państwa członkowskie skorzystały z tej możliwości;

H.

mając na uwadze, że na mocy pakietu mlecznego państwa członkowskie mają obowiązek uznania organizacji producentów i ich związków oraz kluczowej roli nadal odgrywanej przez spółdzielnie, oraz pamiętając o konieczności poprawy koncentracji podaży w celu wzmocnienia pozycji przetargowej producentów;

I.

mając na uwadze, że w kwietniu 2014 r. utworzono Europejskie Centrum Obserwacji Rynku Mleka mające ułatwić monitorowanie sektora mleczarskiego zarówno Komisji, jak i samej branży, a także mając na uwadze, że utworzenie w branży skutecznego mechanizmu ostrzegania przed kryzysami służącego gospodarstwom mlecznym różnych rozmiarów, położonych w różnych lokalizacjach i stosujących różne metody produkcji i dystrybucji wymaga wzmocnienia roli centrum;

J.

mając na uwadze, że obecna sieć bezpieczeństwa jest zbyt słaba, aby zapewnić ochronę w sytuacji spadku ceny mleka;

K.

mając na uwadze, że jednym z głównych celów wspólnej polityki rolnej (WPR) jest zrównoważony pod względem gospodarczym, społecznym i środowiskowym rozwój terytorialny; mając na uwadze, że zakłada to, iż rolnictwo nadal będzie produktywne i zrównoważone na obszarach o niekorzystnej sytuacji, najbardziej oddalonych, peryferyjnych lub górzystych;

L.

mając na uwadze, że likwidacja systemu kwot wywrze poważny negatywny wpływ na regiony najbardziej oddalone, w szczególności Azory, gdzie produkcja mleka jest głównym sektorem działalności gospodarczej i stanowi 46 % gospodarki regionu;

M.

mając na uwadze, że dla znacznej liczby gospodarstw mleczarskich położonych na obszarach o niekorzystnej sytuacji, najbardziej oddalonych, wyspiarskich, peryferyjnych lub górzystych koszty produkcji, odbioru oraz wprowadzania mleka i produktów mlecznych do obrotu poza strefą produkcji są wyższe niż na innych obszarach, a także mając na uwadze, że gospodarstwa te nie mogą – ze względu na mniej korzystne warunki naturalne w tych regionach – w równym stopniu wykorzystywać szans wzrostu stworzonych w związku z likwidacją kwot mlecznych; z wymienionych powodów gospodarstwom takim zagrażać może większa koncentracja producentów na obszarach UE usytuowanych najkorzystniej pod względem gospodarczym;

N.

mając na uwadze, że od dnia 1 kwietnia 2015 r. zastosowanie będą miały obowiązkowe deklaracje ilości dostarczanego mleka;

O.

mając na uwadze, że wymiana pokoleń, modernizacja i inwestycje mają kluczowe znaczenie dla funkcjonowania i zrównoważonego charakteru europejskiego sektora mleczarskiego;

P.

mając na uwadze, że mleko, a w szczególności produkty opatrzone chronionymi nazwami pochodzenia (ChNP) i chronionymi oznaczeniami geograficznymi (ChOG) oraz będące gwarantowanymi tradycyjnymi specjalnościami (GTS), produkowane w całej UE, znacznie przyczyniają się do powodzenia przemysłu rolno-spożywczego UE oraz dobrobytu w gospodarce wiejskiej, w której przeważają małe i średnie gospodarstwa rodzinne i niezbędne jest utrzymanie produkcji mlecznej, a ponadto mleko stanowi surowiec dla wielu przedsiębiorstw przetwórczych z sektora prywatnego i spółdzielczego, przyczynia się do zachowania różnorodności europejskiego dziedzictwa rolno-spożywczego oraz odgrywa kluczową rolę w terytorialnej i środowiskowej konfiguracji UE oraz w sferze społecznej, wywierając efekt mnożnikowy na inne sektory działalności, np. na turystykę;

Q.

mając na uwadze, że w ostatnich dwóch latach obowiązywania systemu kwot na rolników i producentów mleka w niektórych państwach członkowskich zostały nałożone wysokie kary za przekroczenie limitu kwot mlecznych;

1.

przypomina, że celem pakietu mlecznego jest istnienie w całej UE rentownego, zrównoważonego i konkurencyjnego sektora mleczarskiego, dysponującego narzędziami pozwalającymi reagować na rozwój sytuacji i sprawiedliwie wynagradzać gospodarstwa mleczne; podkreśla, że w pakiecie mlecznym wskazano elementy nadal stanowiące przeszkodę w tworzeniu zrównoważonego, konkurencyjnego i sprawiedliwego rynku mleka oraz w zapewnianiu rolnikom godziwych dochodów;

2.

przypomina o ważnej roli hodowli mlecznej pod względem zagospodarowania terenu, zatrudnienia na obszarach wiejskich oraz gospodarczego, środowiskowego i społecznego rozwoju wielu europejskich regionów rolniczych;

3.

podkreśla, że producenci mleka, zwłaszcza rolnicy prowadzący małe gospodarstwa rodzinne, są szczególnie narażeni na wahania dochodów i ryzyko wynikające z wysokich kosztów kapitałowych, krótkiego okresu ważności produktów mlecznych, niestabilności cen tych produktów oraz wysokich nakładów i kosztów energii, a zapewnienie stabilnych środków utrzymania z hodowli nastawionej na produkcję mleka stanowi ciągłe wyzwanie, ponieważ koszty produkcji utrzymują się często na poziomie zbliżonym do cen uzyskiwanych przez producentów lub nawet je przewyższają;

4.

podkreśla, że producenci europejscy muszą radzić sobie z wysokimi kosztami ze względu na ceny środków produkcji, takich jak pasza, a w związku z surowymi europejskimi normami dobrostanu zwierząt i bezpieczeństwa żywności są oni mniej konkurencyjni niż producenci z innych państw;

5.

wzywa Komisję do zastanowienia się nad przyczynami kryzysu i środkami, jakie należy przedsięwziąć, aby zapobiec kryzysom w przyszłości, jak wskazano w art. 219, 221 i 222 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych;

6.

wzywa Komisję do zastosowania kolejnych ukierunkowanych środków rynkowych w celu zajęcia się problemem aktualnego kryzysu na krajowych rynkach produktów mlecznych wynikającego z presji na obniżanie cen w związku z brakiem odpowiednich instrumentów kryzysowych, spadkiem światowego popytu, zmiennością cen na rynkach światowych oraz rosyjskim embargiem, zarazem jednak uznaje pierwsze zastosowane jak dotąd działania na rzecz złagodzenia skutków rosyjskiego embarga;

7.

zauważa, że nadmiar przetworów mlecznych pochodzących z niektórych państw członkowskich tradycyjnie utrzymujących stosunki handlowe z Rosją powoduje poważne zaburzenia na rynkach krajowych tych państw, co prowadzi do drastycznego spadku cen i utraty konkurencyjności miejscowych producentów; w związku z tym wzywa Komisję do przeanalizowania nowo zaistniałej sytuacji i podjęcia w związku z nią priorytetowych działań;

8.

przypomina, że kryzys w sektorze mleczarskim wystąpił w 2009 r., kiedy obowiązywał system kwot, a wynikał ze złego funkcjonowania łańcucha wartości produktów mlecznych, czego konsekwencją była presja na obniżenie cen płaconych producentom; przypomina Komisji, że spóźniona reakcja na kryzys zmusiła wielu producentów mleka do zaprzestania działalności, i wyraża obawę, czy Komisja jest zdolna do szybkiego i skutecznego reagowania na kryzysy rynkowe; podkreśla, że spadku cen u źródła, którego doświadczyli hodowcy, nie odzwierciedlają ceny konsumpcyjne, co pokazuje istotny brak równowagi między poszczególnymi podmiotami łańcucha dostaw produktów mlecznych;

9.

wyraża ubolewanie, że Rada odrzuciła wniosek Parlamentu, by w przypadku wystąpienia poważnego kryzysu rolnicy dobrowolnie zmniejszający produkcję otrzymywali dotacje; podkreśla, że należy wznowić dyskusję na temat tego narzędzia zarządzania kryzysowego;

10.

podkreśla, że zniesienie kwot wiąże się z ryzykiem jeszcze większej koncentracji produkcji mleka z korzyścią dla największych gospodarstw mleczarskich i ze szkodą dla najmniejszych spośród nich, nie gwarantując efektywności ani dochodu;

11.

zauważa, że średnio- i długoterminowe perspektywy dla sektora mleczarskiego zarówno na rynkach krajowych, jak i na rynku światowym pozostają korzystne przy zmiennym popycie, jednocześnie podkreśla jednak, że sektor mleczarski, jako kluczowy element przemysłu rolno-spożywczego, ma istotny potencjał długoterminowego wzrostu i tworzenia miejsc pracy na obszarach wiejskich, na co również należy ukierunkować nowy plan inwestycyjny;

12.

podkreśla znaczenie zachęcania do badań i innowacyjności z myślą o umożliwieniu wszystkim producentom i przetwórcom dostosowania narzędzi i technik produkcji w odpowiedzi na oczekiwania gospodarcze, środowiskowe i społeczne;

13.

podkreśla istotną rolę wymiany pokoleń dla przyszłości sektora mlecznego oraz znaczne możliwości oferowane młodym rolnikom zajmującymi się produkcją mleka;

14.

wzywa Komisję do wprowadzenia nowych typów finansowania dla państw członkowskich, w tym w ramach pomocy z Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI), w oparciu o które przeprowadzona zostanie reforma przemysłu mleczarskiego; za kluczowe uznaje wsparcie finansowe (takie jak fundusze gwarancyjne, fundusze odnawialne lub inwestycje kapitałowe) oraz środki udostępniane przez EBI w celu podejmowania interwencji na szczeblu europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych, szczególnie z zachowaniem zgodności z rozwojem obszarów wiejskich; pozwoliłoby to uzyskać efekt mnożnikowy w zakresie wzrostu gospodarczego i dochodów, a także ułatwiłoby producentom produktów mlecznych dostęp do kredytów; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje możliwości finansowania oferowane rolnikom z sektora mleczarskiego przez nowy fundusz EBI, który oferuje niższe stopy procentowe, aby ułatwić inwestycje i modernizację w gospodarstwie rolnym, a także oferuje młodym rolnikom możliwości finansowania rozwoju ich działalności; podkreśla ponadto komplementarność finansowania ze środków Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, które przyczyniłoby się do rozwoju sektora produkcji mleka, przyciągając kapitał prywatny w celu zwiększenia odpowiedzialności za wydatki oraz wzrostu efektywności inwestycji;

15.

zauważa, że bardzo duża zmienność cen i powracające kryzysy, których nie sposób pogodzić ze znacznymi inwestycjami w dziedzinie hodowli i zakładaniem działalności przez nowych producentów, jest głównym wyzwaniem sektora mleczarskiego; w związku z tym wzywa Komisję, by rozważyła wprowadzenie środków ograniczających ryzyko wynikające ze zwiększonej ekspozycji na rynek światowy, by uważniej monitorowała prawidłowe funkcjonowanie jednolitego rynku mleka i produktów mleczarskich oraz aby opracowała plan działania mający pokazywać, jak zamierza ograniczać to ryzyko;

16.

zobowiązuje się do utrzymywania produkcji mleka, ponieważ hodowla nastawiona na produkcję mleka ma istotny społeczno-gospodarczy wkład w rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich w całej UE, i podkreśla jej szczególne znaczenie w regionach o niekorzystnej sytuacji, górskich, wyspiarskich i najbardziej oddalonych, gdzie bywa ona jedyną możliwą formą działalności rolnej; zauważa ponadto, że w regionach tych sektor mleczarski zapewnia spójność społeczną, gospodarczą i terytorialną, stanowi źródło utrzymania wielu rodzin, decyduje o organizacji, zagospodarowaniu i ochronie terytorium oraz utrzymaniu praktyk kulturowych i tradycyjnych, a także tworzy ważną podstawę turystyki, gdyż od setek lat kształtuje kulturowy krajobraz tych regionów; podkreśla, że w regionach tych zaprzestanie produkcji mleka równa się zaprzestaniu działalności rolnej w ogóle;

17.

podkreśla, że w regionach najbardziej oddalonych konieczne jest utworzenie mechanizmu przejściowego między zniesieniem systemu kwotowego a liberalizacją rynków, umożliwiającego ochronę rolników i sektora w tych regionach;

18.

ze względu na różnice w produkcji występujące między górzystymi obszarami mleczarskimi a innymi regionami apeluje o aktywowanie siatek bezpieczeństwa w zależności od wskaźników właściwych dla gospodarstw i przedsiębiorstw mleczarskich położonych na obszarach górzystych;

19.

wyraża rozczarowanie niskimi poziomami wdrożenia środków pakietu mlecznego w regionach najbardziej oddalonych, wyspiarskich, górskich i o niekorzystnej sytuacji oraz podkreśla konieczność zachowania na całym obszarze Unii gospodarstw nastawionych na produkcję mleczną jako rentownych i konkurencyjnych przedsiębiorstw; w związku z tym jest zdania, że obszary te powinny być przedmiotem szczególnej uwagi i specjalnych badań ze strony Komisji i państw członkowskich oraz że należy zachęcać do korzystania z krótkich łańcuchów dostaw, w tych szczególnych przypadkach dając pierwszeństwo produkcji lokalnej w celu zapewnienia ciągłości produkcji w tych regionach i uniknięcia zaprzestania działalności w branży; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszej poprawy i wzmocnienia systemów dystrybucji mleka w szkołach, przy czym należy priorytetowo korzystać z krótkich łańcuchów dostaw, co umożliwi zbyt produkcji w tych regionach; podkreśla, że na tych obszarach koszty produkcji są zazwyczaj zbliżone do cen uzyskiwanych przez producentów lub nawet je przewyższają, i uważa, że obecne niepewności dotyczące łańcucha dostaw szczególnie szkodzą tym obszarom, na których występują największe przeszkody i mniejsze możliwości uzyskania oszczędności skali; przypomina, że ze względu na odizolowanie geograficzne rolnicy na tych obszarach są bezpośrednio uzależnieni od ograniczonej liczby dostawców środków produkcji i nabywców produkcji rolnej; podkreśla, że wsparcie dla tworzenia i funkcjonowania organizacji producentów powinno lepiej odzwierciedlać realia występujące w tych regionach; podkreśla, że należy prowadzić ambitną politykę wspierania tych regionów dzięki stosowaniu polityki rozwoju obszarów wiejskich, planu inwestycyjnego oraz propagowania i lepszego dostosowywania pomocy z WPR, co umożliwiła ostatnia reforma; w związku z tym wzywa Komisję, by zachęcała państwa członkowskie UE do wdrażania takich środków, by umożliwić utrzymanie produkcji mleka w tych regionach; wzywa Komisję do uważnego śledzenia zmian w produkcji mlecznej na tych obszarach oraz do przeprowadzenia oceny gospodarczego wpływu wygaśnięcia systemu kwot na gospodarstwa mleczarskie; uważa, że należy przyznać dodatkowe zasoby na program POSEI, by pomóc producentom mleka w dostosowaniu się do skutków deregulacji rynków i umożliwić im zachowanie rentownej produkcji mlecznej, konkurencyjnej w stosunku do reszty obszaru europejskiego;

20.

podkreśla znaczenie stosowania fakultatywnego określenia jakościowego „produkt z obszarów górskich” w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1151/2012; wzywa Komisję do wsparcia tego określenia przez promocję sprzedaży;

21.

podkreśla znaczenie miejscowych ras bydła górskiego dla produkcji mleka na obszarach górzystych; wzywa Komisję do podjęcia działań służących lepszemu upowszechnianiu tych ras górskich;

22.

uważa, że polityka UE dotycząca produktów mlecznych po wygaśnięciu kwot mlecznych musi obejmować środki służące jak najlepszemu wykorzystaniu możliwości ekspansji gospodarki UE, by produkcja mleka stała się atrakcyjna dla rolników, i uważa, że wszelkie przyszłe działania muszą zwiększyć konkurencyjność i stabilność, by ułatwiać zrównoważony wzrost i innowacyjność w sektorze rolnym oraz jakość życia na obszarach wiejskich;

23.

uznaje decyzję w sprawie rozłożenia na trzy lata spłaty ostatnich kar nałożonych na producentów w ramach systemu kwot, zauważa jednak, że sektor mleczarski został w ostatnim roku funkcjonowania kwot mlecznych pozbawiony znacznych środków w związku z zastosowaniem dodatkowych opłat, i w związku z tym zaleca, aby wpływy te pozostały w budżecie WPR i zostały wykorzystane do poprawy konkurencyjności sektora mleczarskiego;

24.

wzywa Komisję do przedstawienia przynajmniej jednego narzędzia regulacyjnego umożliwiającego zapobieganie kolejnym kryzysom w sektorze mleczarskim, zwłaszcza dzięki ułatwieniu organizowania produkcji mleka na zasadzie zarządzania podażą; w tym celu wzywa Komisję do nawiązania oficjalnych rozmów ze wszystkimi zainteresowanymi stronami sektora;

25.

uważa, że zwiększenie konkurencyjności powinno być wykorzystywane do zapewnienia równowagi terytorialnej i bardziej wyważonego wynagradzania producentów w ramach łańcucha wartości sektora mleczarskiego;

26.

podkreśla, że proces wdrażania pakietu mlecznego jest nadal w początkowej fazie; wyraża jednak rozczarowanie niskim poziomem wdrożenia obowiązkowych umów, dlatego apeluje o rozszerzenie ich na wszystkie państwa członkowskie; wzywa Komisję do przeprowadzenia pogłębionej analizy przeszkód we wdrażaniu pakietu mlecznego i środków, które umożliwiłyby optymalne wykorzystanie narzędzi udostępnionych przez państwa członkowskie;

27.

ubolewa, że w programie prac Komisji na rok 2015 pakiet mleczny nie został uznany za priorytet, i wzywa Komisję do pilnego wprowadzenia tego priorytetu;

28.

ubolewa, że ze sprawozdania nie wynika jasno, czy Komisja jest zadowolona z wdrożenia nowego narzędzia regulacyjnego, oraz że Komisja nie podała, jakiej liczby nowych organizacji producenckich, uczestniczących państw członkowskich czy negocjacji zbiorowych się spodziewa; zauważa, że nie są także jasne skutki nowych narzędzi dotyczących cen mleka; domaga się w związku z tym precyzyjnego określenia wpływu na ceny mleka, jak też szczegółowego wskazania uczestniczących organizacji producenckich;

29.

zaleca, by Komisja przyjęła jasne cele w odniesieniu do organizacji producenckich, umów oraz negocjacji zbiorowych;

30.

przypomina, że zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1308/2013 „w celu zapewnienia rentownego rozwoju produkcji, a tym samym odpowiedniego poziomu życia producentom mleka, należy wzmocnić ich siłę przetargową wobec przetwórców, co przyczyni się do sprawiedliwszego podziału wartości dodanej na poszczególnych etapach łańcucha dostaw”;

31.

zauważa, że model polegający na zawieraniu umów nie został jak dotąd wdrożony w przewidziany sposób, ponieważ pozycja rynkowa producentów mleka nadal jest słaba, w umowach brakuje minimalnych norm, a spółdzielnie są z nich wyłączone;

32.

podkreśla, że zacieśnienie i poprawa stosunków umownych przez rozszerzenie umów na cały sektor, zwłaszcza na dużych dystrybutorów, przyczynia się do zapewnienia sprawiedliwego podziału zysków na poszczególnych etapach łańcucha dostaw, umożliwiając zwiększenie wartości dodanej, oraz zwiększa odpowiedzialność zainteresowanych stron za uwzględnianie sytuacji rynkowej i odpowiednie reagowanie na nią; podkreśla znaczenie kształcenia i szkolenia w dziedzinie zarządzania ryzykiem jako nieodłącznego elementu programu nauczania w dziedzinie rolnictwa, pozwalającego rolnikom radzić sobie ze zmiennością cen i skutecznie korzystać z dostępnych narzędzi zarządzania ryzykiem;

33.

podkreśla ryzyko, że w dane państwo członkowskie może wprowadzić w umowach nieuczciwe zapisy, osłabiając cel stabilności dostaw, niezbędnej do utrzymania stałej rentowności gospodarstw produkujących mleko;

34.

zauważa, że sektor mógłby lepiej wykorzystywać potencjał wynikający z długoterminowych zintegrowanych umów w łańcuchu dostaw, umów terminowych typu forward, umów ze stałą marżą, a także możliwości zakontraktowania ceny mleka odzwierciedlającej koszty produkcji na określony czas; uważa, że w ramach stosunków umownych powinna być dostępna możliwość skorzystania z nowych instrumentów i że należy także udostępnić narzędzia negocjowania warunków umów;

35.

podkreśla ważną rolę organizacji producentów i ich związków w zwiększaniu siły przetargowej i wpływu producentów na łańcuch dostaw, jak również w dziedzinie badań i innowacji, oraz wyraża ubolewanie, że podjęto tylko ograniczone działania w celu tworzenia organizacji producentów, zwłaszcza w nowych państwach członkowskich; uważa, że należy ugruntować zasady uznawania organizacji producentów, aby skuteczniej zwiększać wpływ producentów na negocjowanie umów; podkreśla, że organizacje producentów mogą korzystać ze wsparcia finansowego w ramach filaru II, oraz apeluje o dalsze zachęty na szczeblu UE i państw członkowskich, na przykład w formie dodatkowych informacji i zmniejszania obciążeń administracyjnych nakładanych na podmioty chcące tworzyć organizacje producentów, przystępować do nich i uczestniczyć w różnej formie w ich działalności, a także o działania edukacyjne mające na celu upowszechnienie wśród producentów wiedzy na temat tych organizacji jako narzędzia zmniejszania nierównowagi w łańcuchu dostaw; uważa, że należy poprawić zdolność regulacji i organizacji rynku przez organizacje producentów;

36.

opowiada się za koniecznością ulepszenia postanowień pakietu mlecznego, głównie z myślą o powstaniu organizacji producentów o większych zdolnościach zarządzania i silniejszej pozycji przetargowej na rynku;

37.

zauważa, że można stymulować tworzenie organizacji producentów, zapewniając aktywne wsparcie polityczne zachęcające rolników, by dostrzegli w organizacjach producentów odpowiednie instrumenty;

38.

podkreśla znaczenie ułatwiania wymiany informacji i prowadzenia dialogu z producentami i organizacjami producentów, by mogli oni uwzględniać rozwój sytuacji na rynku i antycypować kryzysy;

39.

podkreśla, że organizacje producentów muszą być odpowiedniej wielkości i muszą być prawnie powiązane z wielkością produkcji rolników będących ich członkami, ponieważ czysto reprezentacyjne organizacje producentów nie mają rzeczywistej zdolności zagwarantowania, że spełnione zostaną normy jakościowe i ilościowe zapisane w umowach, i nie mają interesu w działaniu w charakterze poważnych partnerów rozmów z przemysłem;

40.

apeluje o większe wsparcie dla tworzenia niezależnych organizacji producentów przez szerzej zakrojone mechanizmy informacyjne oraz wspieranie działań zarządczych, by zachęcić rolników do uznania tych organizacji ich za efektywne narzędzia i do przystąpienia do nich;

41.

wzywa Komisję do wspierania międzybranżowych narzędzi zarządzania, o których mowa w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 ustanawiającym wspólną organizację rynków;

42.

podkreśla znaczenie spółdzielni w zapewnianiu długofalowej stabilności ich członków; zwraca się do Komisji o ułatwienie wymiany najlepszych praktyk;

43.

zauważa znaczenie utworzenia organizacji międzybranżowych dla zapewnienia przejrzystości i wymiany najlepszych praktyk;

44.

przypomina Komisji o znaczeniu przejrzystości w całym łańcuchu dostaw, jeśli sektor ma zachęcić zainteresowane strony do reagowania na sygnały rynkowe; zauważa, że po zniesieniu kwot na rynku wzrośnie znaczenie dostarczania na czas dokładnych informacji;

45.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Europejskiego Centrum Obserwacji Rynku Mleka i podkreśla jego znaczenie w rozpowszechnianiu i analizowaniu danych rynkowych oraz wzywa do zwiększenia jego roli; zaleca przyjęcie definicji indeksu rynkowego obejmującego tendencje w notowaniach produktów, cen mleka i kosztów produkcji; zaleca, by Komisja podjęła niezbędne działania w celu zapewnienia Europejskiemu Centrum Obserwacji Rynku Mleka możliwości dostarczania precyzyjnych danych w czasie rzeczywistym, a równocześnie przekazywania Komisji, państwom członkowskim i właściwym zainteresowanym stronom wcześniejszych i częstszych ostrzeżeń, informacji o nadchodzących kryzysach i zaleceń opartych na analizach rynku i narzędziach prognostycznych, jeśli wartość wskaźnika spadnie poniżej określonego poziomu oraz kiedy wymaga tego sytuacja na rynku; uważa, że informacje dostarczane przez Europejskie Centrum Obserwacji Rynku Mleka powinny obejmować zaktualizowane dane dotyczące tendencji rynkowych i cenowych, dane o kosztach produkcji oraz wzajemnych zależnościach między produkcją wołowiny a produkcją mleka, o spożyciu, stanie zapasów, cenach i przywozie lub wywozie mleka na szczeblu europejskim; zauważa, że równie użyteczne jest włączenie do wymienionych danych monitoringu kosztów produkcji i rynków międzynarodowych, aby określić panujące tendencje i skorzystać z możliwości eksportu; podkreśla, że dostęp do danych powinien być łatwy i przyjazny dla wszystkich zainteresowanych stron;

46.

podkreśla znaczenie dostarczania przez państwa członkowskie odpowiednich informacji Europejskiemu Centrum Obserwacji Rynku Mleka i comiesięcznego terminowego publikowania otrzymanych danych przez Centrum z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych stron, a także zaleca, aby Komisja rozważyła wprowadzenie dodatkowych środków na rzecz zapewnienia terminowego dostarczania informacji; wzywa Komisję do uszczegółowienia zasad dotyczących przekazywania danych przez państwa członkowskie, aby zapewnić porównywalność uzyskiwanych informacji w skali europejskiej;

47.

wzywa Komisję, aby utworzyła dobrze wyposażone odrębne struktury gromadzenia danych dla wszystkich sektorów rolnictwa;

48.

zauważa, że narzędziem pomocy dla sektora mleczarskiego w ramach filaru I jest opcjonalne wsparcie związane z produkcją, natomiast w ramach filaru II producenci mogą skorzystać z usług doradztwa mających wspierać ich w podejmowaniu decyzji biznesowych i należytym zarządzaniu finansami – w razie potrzeby państwa członkowskie mogą zastosować środki ubezpieczeniowe, np. w postaci narzędzia stabilizacji dochodów, oraz mogą podjąć decyzję o połączeniu i ukierunkowaniu na sektor środków rozwoju obszarów wiejskich o wyższym poziomie wsparcia;

49.

wzywa sektor do przeanalizowania możliwości opracowania dalszych narzędzi ubezpieczeniowych, gdy rynek jest stabilny, by zahamować zmienność ceny mleka oraz nie pozbawiać europejskich przedsiębiorstw mleczarskich ich dochodów; podkreśla, że należy zbadać możliwość objęcia pierwszym filarem WPR narzędzi zarządzania ryzykiem, takich jak programy na rzecz ochrony marży;

50.

podkreśla, że stosując rozporządzenie (UE) nr 1307/2013, niektóre państwa członkowskie zdecydowały się na powolną i niekompletną konwergencję wewnętrzną, po raz kolejny wspierając rolnictwo nizinne, funkcjonujące w sprzyjających warunkach;

51.

opowiada się za koniecznością dokonania przeglądu wymogów uruchomienia mechanizmu stabilizacji dochodów przewidzianego w programach rozwoju obszarów wiejskich, ponieważ uważa, że wymóg wykazania co najmniej 30 % strat, jaki należy spełnić, aby uzyskać dostęp do pomocy wspólnotowej, jest zbyt rygorystyczny;

52.

zauważa, że przewiduje się 2 % roczny wzrost światowego popytu na produkty mleczarskie, co daje możliwości dla produktów pochodzenia unijnego, podkreśla jednak, że te możliwości eksportu trzeba postrzegać w powiązaniu ze stabilnym rynkiem wewnętrznym, gdyż to na nim sprzedaje się ponad 90 % produkcji mlecznej w Europie; zauważa jednak, że na rynku w coraz większym stopniu dominują produkty mleczne w proszku;

53.

zwraca uwagę, że UE w dalszym ciągu jest największym światowym importerem produktów rolnych, a wzrost produkcji mleka przeznaczonego na wywóz jest uzależniony od przywozu paszy i zielonki;

54.

podkreśla, że dwustronne negocjacje handlowe mogą być strategiczną szansą dla unijnego sektora mleczarskiego, w związku z czym wzywa Komisję do większego zaangażowania na rzecz otwierania nowych rynków zbytu w państwach trzecich i znoszenia barier handlowych oraz do należytego uwzględniania w negocjacjach handlowych kwestii chronionych nazw pochodzenia (ChNP), chronionych oznaczeń geograficznych (ChOG) i gwarantowanych tradycyjnych specjalności (GTS), z zastrzeżeniem ochrony i umacniania europejskich norm jakości, zdrowia i bezpieczeństwa w produkcji i w produktach dostarczanych konsumentom;

55.

podkreśla utrzymującą się potrzebę poszukiwania i rozwijania nowych rynków, zwiększenia udziału UE w rynku światowym, zapewnienia unijnym eksporterom równego dostępu oraz pobudzania zrównoważonego wzrostu wywozu; w związku z tym wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych działań i do bardziej aktywnego uczestniczenia w poszukiwaniu nowych rynków eksportowych; uważa, że należy zbadać przyszłe możliwości, poprawiając stosunki handlowe z państwami trzecimi i nadając branży mleczarskiej większą dynamikę, a także podkreśla znaczenie świadomości tendencji konsumenckich na tych rynkach dla tworzenia zdolności do reagowania na czas na przyszłe zmiany;

56.

zauważa ponadto, że unijne spółki stoją w obliczu konkurencji ze strony kilku silnych eksporterów światowych (w tym Nowej Zelandii, Stanów Zjednoczonych oraz Australii), które miały dostęp do rynków azjatyckich w przeszłości i mają decydujący wpływ na ceny produktów mlecznych na rynku światowym;

57.

zauważa, że sektor mleczarski mógłby skorzystać na szerzej zakrojonych inicjatywach na rzecz promocji na rynkach krajowych i rynkach państw trzecich w ramach nowych działań promocyjnych, i apeluje do producentów o udział w nowych kampaniach po wejściu w życie w 2016 r. nowych przepisów dotyczących promocji, mając na uwadze planowany wzrost wsparcia finansowego ze strony UE;

58.

podkreśla, że największy potencjał wartości dodanej tego sektora nie powinien leżeć wyłącznie w wytwarzaniu produktów nieprzetworzonych, i uważa, że należy w pełni wykorzystać działania badawcze do opracowania innowacyjnych produktów mlecznych wysokiej jakości na dynamicznie rozwijających się rynkach, np. leczniczych produktów żywnościowych i produktów żywnościowych dla niemowląt, osób starszych lub sportowców;

59.

zauważa, że europejskie partnerstwo innowacyjne na rzecz wydajnego i zrównoważonego rolnictwa, realizowane w ramach programu „Horyzont 2020”, może wesprzeć innowacyjne projekty przyczyniające się do zrównoważonego i wysoce wydajnego sektora mleczarskiego z myślą o zaspokojeniu światowego popytu na produkty mleczne wysokiej jakości;

60.

podkreśla, że należy wesprzeć program dystrybucji mleka w placówkach oświatowych, zachęcając do udziału w nim organizacje producentów oraz priorytetowo traktując lokalne produkty mleczne i krótkie łańcuchy dostaw, aby przyczynić się do propagowania zdrowych przyzwyczajeń żywieniowych wśród konsumentów europejskich;

61.

zauważa, że sektor jak dotąd nie zaangażował się wyraźnie i na równi we wszystkich państwach członkowskich w programy dotyczące chronionej nazwy pochodzenia (ChNP), chronionych oznaczeń geograficznych (ChOG) i gwarantowanych tradycyjnych specjalności (GTS); wzywa Komisję do uproszczenia dostępu do tych programów oraz wymogów administracyjnych, które należy spełnić, by otrzymać zatwierdzenie oznakowania, do zmniejszenia obciążeń administracyjnych związanych z procedurą ubiegania się o przyznanie oznaczenia, a jednocześnie do utrzymania ich jako wzorca jakości produktów europejskich, niekwestionowanego na rynkach eksportowych UE, oraz do podjęcia ukierunkowanych działań promocyjnych i marketingowych w odniesieniu do tych produktów;

62.

wzywa Komisję do uproszczenia zasad dotyczących regulacji dostaw serów opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, zwłaszcza jeśli chodzi o warunki minimalne wymagane do uzyskania zatwierdzenia tych programów;

63.

wzywa Komisję do jak najszybszego opublikowania sprawozdania, o którym mowa w art. 26 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, dotyczącego analizy wpływu wprowadzenia obowiązkowego oznaczenia kraju lub miejsca pochodzenia mleka i produktów mlecznych; ubolewa, że władza wykonawcza Wspólnoty do tej pory nie opracowała tego sprawozdania, które miało być przedstawione do dnia 31 grudnia 2014 r.;

64.

podkreśla, że istniejące środki „siatki bezpieczeństwa”, takie jak interwencje publiczne i dopłaty do prywatnego przechowywania, nie są same w sobie wystarczającymi narzędziami do rozwiązywania problemu ciągłej zmienności cen ani do walki z kryzysem w sektorze mlecznym; ponadto uważa, że ceny interwencyjne są zbyt niskie, nie mają już związku z obecnymi cenami rynkowymi i okazały się nieskuteczne w gwarantowaniu na dłuższą metę odpowiednich i stabilnych cen uzyskiwanych przez producentów;

65.

przypomina Komisji, że zgodnie z art. 219 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 jest zobowiązania nie tylko do przeciwdziałania rzeczywistym zakłóceniom na rynku, lecz także do podejmowaniu natychmiastowych działań w celu zapobieżenia takim zakłóceniom, także w przypadkach, gdy działanie takie zapobiegłoby zrealizowaniu się takiej groźby, utrzymaniu się zakłóceń, ich intensyfikacji lub przedłużaniu się, albo w przypadkach, gdy opóźnianie natychmiastowego działania groziłoby spowodowaniem lub pogłębieniem zakłócenia lub doprowadziłoby do poszerzenia zakresu środków niezbędnych później do zaradzenia takiemu zagrożeniu lub zakłóceniu lub też byłoby ze szkodą dla produkcji lub dla warunków na rynku;

66.

wzywa Komisję, aby nawiązała dialog z zainteresowanymi stronami w sektorze oraz aby wdrożyła skuteczniejsze i bardziej realistyczne mechanizmy siatki bezpieczeństwa w oparciu o zalecenia Europejskiego Centrum Obserwacji Rynku Mleka, zapewniające bezpieczeństwo podczas kryzysów, w czasie których znaczny spadek cen mleka i jednoczesny zdecydowany wzrost cen towarów poważnie wpływa na marże zysku rolników; apeluje o aktualizację cen interwencyjnych w celu odzwierciedlenia kosztów produkcji i dostosowania do zmian na rynku;

67.

wzywa Komisję do wdrożenia skuteczniejszych i bardziej realistycznych mechanizmów siatki bezpieczeństwa oraz apeluje, by ceny interwencyjne w większym stopniu odzwierciedlały faktyczne koszty produkcji oraz prawdziwe ceny rynkowe i były dostosowywane do zmian na rynku; dlatego też zwraca się do Komisji o natychmiastowe dostosowanie cen interwencyjnych; uznaje ponadto, że w przypadku kryzysów rynkowych dopłaty eksportowe powinny być tymczasowo przywracane na podstawie obiektywnych kryteriów;

68.

wzywa Komisję do współpracy z zainteresowanymi stronami w celu ustalenia wskaźników dotyczących kosztów produkcji, uwzględniających koszty energii, nawozów, paszy, pensji, czynszu oraz inne kluczowe nakłady, a także do dokonania odpowiedniego przeglądu cen referencyjnych; ponadto wzywa Komisję do współpracy z zainteresowanymi stronami w celu określenia indeksu rynkowego obejmującego tendencję notowań produktów, cen mleka i kosztów produkcji;

69.

podkreśla, że bieżące doświadczenia związane z rosyjskim embargiem wykazały, iż pożądane jest dysponowanie wytycznymi przedyskutowanymi przez państwa członkowskie, Komisję i Parlament, zawierającymi instrukcje dotyczące aktywacji środków;

70.

podkreśla znaczenie skuteczniejszego i bardziej realistycznego instrumentu antykryzysowego i zaleca, aby Komisja wraz z Parlamentem jako współprawodawcą podjęła z sektorem rozmowy w sprawie możliwości zastosowania instrumentów zarządzania ryzykiem, takich jak rynki terminowe, w celu wykorzystania niestabilności w tym sektorze do zwiększenia jego konkurencyjności; należy również przeanalizować nowe instrumenty stabilizacji dochodów, takie jak ubezpieczenie dochodów czy gwarancja marży;

71.

wzywa Komisję, aby we współpracy państwami członkowskimi i podmiotami sektora mleczarskiego opracowała skuteczne i odpowiednie instrumenty zabezpieczające przed nagłym i poważnym spadkom cen mleka;

72.

podkreśla, że producenci produktów mlecznych, zwłaszcza drobni, są szczególnie narażeni na zakłócenia równowagi w łańcuchu dostaw, w szczególności wynikające z wahań popytu, rosnących kosztów produkcji i spadku cen uzyskiwanych przez producentów, a także z priorytetów gospodarczych poszczególnych państw członkowskich; uważa, że presja na obniżenie cen wywierana przez podmioty prowadzące handel detaliczny produktami własnej marki oraz ciągłe wykorzystywanie przez detalistów mleka płynnego jako produktu typu „loss leader” podważają wysiłki i inwestycje producentów sektora mleczarskiego i dewaluują produkt końcowy w oczach konsumenta; opowiada się za koniecznością wprowadzenia kodeksów dobrych praktyk wśród poszczególnych podmiotów łańcucha dostaw żywności; podkreśla potrzebę opracowania mechanizmów efektywnej ochrony rolników przed nadużyciami ze strony przemysłu i dystrybutorów oraz przed ich dominującą pozycją na rynku detalicznym, a także zwraca się do Komisji, by jak najszybciej przedstawiła wniosek dotyczący zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych oraz by rozważyła przyjęcie sektorowego podejścia do prawa konkurencji i nieuczciwych praktyk handlowych;

73.

uważa, że nieuczciwe praktyki handlowe poważnie ograniczają zdolność sektora do inwestowania i przystosowywania się oraz że należy zwalczać takie praktyki na szczeblu zarówno Unii Europejskiej, jak i państw członkowskich;

74.

zauważa, że producenci mleka bez programu reagowania kryzysowego znajdą się na jeszcze słabszej pozycji, a większa władza trafi do przemysłu mleczarskiego i dużych koncernów produkujących żywność;

75.

apeluje o szersze włączanie producentów mleka i ich organizacji w mechanizmy, grupy lub inicjatywy zarządzania łańcuchem dostaw żywności;

76.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/17

—

uwzględniając art. 208 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (1),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającą dyrektywę 2004/18/WE (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/25/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych, uchylającą dyrektywę 2004/17/WE (3);

—

uwzględniając odnośne opinie Komisji Handlu Międzynarodowego w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zamówień publicznych (COM(2011)0896), w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych (COM(2011)0895) oraz w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie udzielania koncesji (COM(2011)0897),

—

uwzględniając komunikaty Komisji zatytułowane: „Wspieranie inwestycji publiczno-prywatnych krokiem w kierunku naprawy gospodarki i długoterminowej zmiany strukturalnej: zwiększanie znaczenia partnerstw publiczno-prywatnych” (COM(2009)0615); „Większa rola sektora prywatnego w osiąganiu trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu w krajach rozwijających się” (COM(2014)0263); „Europa 2020: strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020); „Handel, wzrost i polityka światowa – polityka handlowa jako kluczowy element strategii Europa 2020” (COM(2010)0612); „W kierunku odnowy gospodarczej sprzyjającej zatrudnieniu” (COM(2012)0173) oraz „Odnowiona strategia UE na lata 2011-2014 dotycząca społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw” (COM(2011)0681),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nowej polityki handlowej dla Europy w ramach strategii „Europa 2020” (4), rezolucję z dnia 6 lutego 2013 r. w sprawie społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw: dbanie o interesy obywateli a droga do trwałego ożywienia gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu (5), a także rezolucję z dnia 26 października 2006 r. w sprawie partnerstw publiczno-prywatnych oraz prawa wspólnotowego w zakresie zamówień publicznych i koncesji (6),

—

uwzględniając raport EIM z 2010 r. przygotowany dla Komisji pt. „Internalizacja europejskich MŚP”,

—

uwzględniając ust. 5 komunikatu Komisji zatytułowanego „Strategia na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2010-2015” (COM(2010)0491), zasady upodmiotowienia kobiet autorstwa ONZ ogłoszone w marcu 2010 r., wytyczne ONZ dotyczące biznesu i praw człowieka, konkluzje Rady do Spraw Zagranicznych z dnia 8 grudnia 2009 r. oraz ust. 46 dokumentu końcowego Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zrównoważonego rozwoju (Rio + 20),

—

uwzględniając zalecenie OECD z maja 2012 r. w sprawie zasad publicznego zarządzania partnerstwami publiczno-prywatnymi (7), konwencję OECD z 1997 r. o zwalczaniu przekupstwa zagranicznych funkcjonariuszy publicznych w międzynarodowych transakcjach handlowych oraz wytyczne OECD dla przedsiębiorstw międzynarodowych zaktualizowane w maju 2011 r. (8),

—

uwzględniając odnośne konwencje MOP,

—

uwzględniając przewodnik dotyczący promowania dobrego zarządzania w partnerstwach publiczno-prywatnych wydany w 2008 r. przez Europejską Komisję Gospodarczą ONZ (9),

—

uwzględniając przewodnik legislacyjny dotyczący prywatnego finansowania projektów infrastrukturalnych wydany w 2001 r. przez Komisję Narodów Zjednoczonych do spraw Międzynarodowego Prawa Handlowego (UNCITRAL) (10), a także dokumenty przedstawione podczas międzynarodowego sympozjum UNCITRAL dotyczącego partnerstw publiczno-prywatnych (PPP), które odbyło się w Wiedniu w dniach 2 i 3 maja 2013 r.,

—

uwzględniając sprawozdanie CAF z 2010 r. pt. „Infraestructura pública y participación privada: conceptos y experiencias en América y España”,

—

uwzględniając dokument „Public-Private Partnerships Reference Guide: Version 2.0” z lipca 2014 r., opracowany przez Azjatycki Bank Rozwoju, Międzyamerykański Bank Rozwoju, Bank Światowy oraz Instrument doradczy w dziedzinie infrastruktury publiczno-prywatnej (PPIAF) (11),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Rozwoju, a także Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8–0182/2015),

A.

mając na uwadze, że państwowe przedsiębiorstwa i struktury gospodarcze oraz ich dynamika skorzystałyby na otoczeniu umożliwiającym interakcje pomiędzy sektorem publicznym i prywatnym oraz na współpracy między podmiotami prywatnymi i publicznymi, m.in. w formie wspólnych inicjatyw i przedsięwzięć;

B.

mając na uwadze, że chociaż partnerstwa publiczno-prywatne (PPP) to narzędzie długoterminowe wykorzystywane w polityce rządowej na szczeblu międzynarodowym, krajowym, regionalnym i lokalnym, to nie istnieje uznana na poziomie międzynarodowym definicja takich partnerstw ani kompleksowe ramy prawne dla nich; mając na uwadze, że w praktyce PPP są rozumiane jako odniesienia do „szerokiego i zróżnicowanego spektrum współpracy między podmiotami publicznymi (rządy, agencje i organizacje międzynarodowe lub ich kombinacja) a podmiotami prywatnymi (przedsiębiorstwa lub podmioty nienastawione na zysk)” i zazwyczaj wymagają udostępnienia przez sektor prywatny infrastruktury lub aktywów tradycyjnie zapewnianych przez rządy;

C.

mając na uwadze, że partnerstwa publiczno-prywatne (PPP) są ważne, gdyż stanowią siłę napędową wzrostu gospodarczego, innowacji, konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy, zarówno na jednolitym rynku, jak i poza nim, a także odgrywają strategiczną rolę w modernizacji infrastruktury, zwłaszcza infrastruktury energetycznej, wodnej, drogowej i cyfrowej; mając na uwadze, że przedsiębiorstwa UE są dobrze przygotowane, by rywalizować o takie inicjatywy i je realizować;

D.

mając na uwadze, że choć umowy dotyczące PPP mogą przyjmować różne formy, przepisy dotyczące jednolitego rynku określają surowe normy proceduralne; mając na uwadze, że przepisy te zostały poddane przeglądowi i ujednoliceniu w dyrektywach 2014/24/UE i 2014/25/UE w sprawie zamówień publicznych, w dyrektywie 2014/23/UE w sprawie udzielania koncesji oraz w wytycznych dotyczących zinstytucjonalizowanych PPP;

E.

mając na uwadze, że partnerstwa publiczno-prywatne na rzecz udostępniania infrastruktury, podstawowych dóbr i usług charakteryzują się złożonością techniczną;

F.

mając na uwadze, że globalny kryzys gospodarczy od 2007 r. poważnie dotknął wszystkie państwa rozwinięte, wschodzące i rozwijające się i wywarł wpływ na ich polityki budżetowe oraz dostęp zarówno instytucjonalnych, jak i prywatnych podmiotów – a zwłaszcza MŚP – do funduszy niezbędnych do realizacji projektów, oddziałując na rozwój infrastruktury i innych projektów kapitałochłonnych oraz świadczenie podstawowych usług;

G.

mając na uwadze, że z powodu ograniczeń w budżetach publicznych, nasilonych jeszcze kryzysem gospodarczym i kryzysem w zakresie długu publicznego, rządy coraz częściej uciekają się do innowacyjnych rozwiązań, jak na przykład PPP, które przy odpowiednim rozwoju mogą przyczynić się do ograniczenia kosztów oraz poprawy efektywności, skuteczności i jakości usług publicznych w celu zapewnienia terminowego udostępniania infrastruktury publicznej, a to dzięki odpowiedniemu zaangażowaniu podmiotów publicznych i prywatnych;

H.

mając na uwadze, że źródłem pozytywnego wpływu partnerstw publiczno-prywatnych jest sprawniejsza realizacja projektów, dobry stosunek korzyści do kosztów, możliwość długoterminowego finansowania kosztów, impuls pobudzający innowacje i badania, a także bardziej elastyczne i wykwalifikowane środowisko zarządzania;

I.

mając na uwadze, że liberalizacja handlu i inwestycji nie są celami samymi w sobie, ale stanowią narzędzia, które powinny przyczynić się do tworzenia bogactwa i poprawy jakości życia ludności na świecie, mając też na uwadze, że w tym kontekście istnieje możliwość rozwinięcia innowacyjnych polityk wraz z nowymi instrumentami, takimi jak nowo opracowane instrumenty finansowe, i siecią umów o wolnym handlu, pomocnych rządom państw trzecich w zagwarantowaniu dostaw infrastruktur, dóbr i usług użyteczności publicznej, przy jednoczesnym zapewnieniu lub zwiększeniu uczestnictwa przedsiębiorstw UE w projektach inwestycyjnych za granicą, łączących w ramach współpracy przedsiębiorstwa prywatne i podmioty publiczne;

J.

mając na uwadze, że cechą charakterystyczną PPP jest długi cykl życia, który czasami obejmuje okres od 10 do 30 lat; mając również na uwadze, że cykl życia PPP powinien być sensowny i spójny z wytyczonymi celami w zakresie pracy, towarów i usług, które mają zostać zapewnione, bez sztucznego zakłócania konkurencji lub zawyżania kosztów i tworzenia zbędnego obciążenia dla administracji publicznej i podatników;

K.

mając na uwadze, że polityka handlowa UE nie powinna ani pobudzać, ani wstrzymywać suwerennych decyzji co do skorzystania z PPP, lecz po ich podjęciu obowiązkiem UE jest uzyskanie jak najlepszego dostępu dużych, średnich i małych przedsiębiorstw oraz mikroprzedsiębiorstw UE do rynków zamówień państwa partnerskiego, przy jednoczesnym zapewnieniu wartości dodanej dla lokalnej społeczności, w świetle zasad otwartości, uczestnictwa, odpowiedzialności, skuteczności i spójności politycznej;

L.

mając na uwadze fakt, że sektor prywatny może zaniżać wartość infrastruktury społecznej i jej zasięg, a znaczne koszty związane z udostępnianiem infrastruktury, pozycja niektórych sektorów jako naturalnych monopoli lub ich znaczenie strategiczne oznaczają, że w wielu przypadkach otwarta konkurencja i prywatyzacja nie są najbardziej odpowiednim rozwiązaniem strategicznym, jeżeli interes publiczny musi mieć nadrzędne znaczenie;

M.

mając na uwadze, że celem PPP jest zatem połączenie najlepszych elementów z obu tych światów – świadczenia usług i udostępniania infrastruktury użyteczności publicznej, ale poprzez zwiększenie udziału sektora prywatnego zamiast przeprowadzania prywatyzacji;

N.

mając na uwadze, że wiele krajów wschodzących i rozwijających się zmaga się z problemem niedopasowania dynamiki prywatnych przedsiębiorstw do braku godnej zaufania infrastruktury publicznej; mając na uwadze, że takie niedopasowania (wprost uderzające w Indiach czy Brazylii) osłabiają potencjał wzrostu, ograniczają możliwości w zakresie importu i eksportu lub powodują zakłócenia w liniach produkcyjnych ze względu na brak wystarczającej infrastruktury portowej, problemy z transportem wewnętrznym (koleje, przewozy towarowe, autostrady) lub dysfunkcyjne elektrownie i sieci dystrybucji energii elektrycznej; mając na uwadze, że niedopasowania te mają także negatywny wpływ na dobrostan człowieka (ze względu na brak sieci kanalizacyjnych i wodociągowych); mając na uwadze, że PPP umożliwiają zastosowanie zintegrowanych rozwiązań, zgodnie z którymi partner lub konsorcjum udostępnia „budynek” (budownictwo oraz usługi z zakresu inżynierii i architektury), „finansowanie” (zastrzyk środków prywatnych, finansujący co najmniej płatności zaliczkowe w ramach projektu) i „eksploatację” (usługi z zakresu konserwacji, nadzoru i zarządzania);

O.

mając na uwadze, że organizacje międzyrządowe również korzystały z PPP do udzielania pomocy krajom najsłabiej rozwiniętym za pośrednictwem partnerstw z organizacjami działającymi w dziedzinie rozwoju i współpracy: Bank Światowy, regionalne banki odbudowy, Organizacja ds. Wyżywienia i Rolnictwa (FAO), Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) i Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF), by wymienić tylko niektóre z nich, wykorzystały PPP do realizacji działań; mając na uwadze, że jeśli chodzi o zasięg geograficzny, USA, Australia, Japonia, Malezja, Singapur, Zjednoczone Emiraty Arabskie i inne kraje Azji i Ameryki Łacińskiej (zwłaszcza Chile) mają doświadczenie w zakresie PPP; mając na uwadze, że kraje należące do OECD (Finlandia, Francja, Niemcy, Grecja, Włochy, Irlandia, Holandia, Portugalia i Hiszpania) mają także odpowiednie przepisy; mając na uwadze, że Wielka Brytania prowadzi najbardziej rozwinięty program w dziedzinie PPP (z inicjatywy prywatnego finansowania pokrywa się koszty ok. 20 % inwestycji publicznych); mając na uwadze, że UE przoduje w zakresie rynku infrastruktury PPP, koncentrując ponad 45 % wartości nominalnej PPP;

P.

mając na uwadze, że PPP były stosowane w kontekście funduszy strukturalnych, rozszerzenia UE, sieci transeuropejskich, wspólnych inicjatyw technologicznych, programu Europa 2020, B&R (fabryki przyszłości, energooszczędne budynki, inicjatywa na rzecz ekologicznych pojazdów, zrównoważone procesy przemysłowe, fotonika, robotyka, wysoko wydajne komputery i sieci 5G), e-kształcenia, projektów badawczych z uniwersytetami i innych programów w dziedzinie zdrowia (takich jak inicjatywa w zakresie leków innowacyjnych); mając na uwadze, że Europejski Bank Inwestycyjny i Europejskie Centrum Wiedzy Specjalistycznej w zakresie PPP przeprowadziły projekty w UE, w krajach sąsiadujących z UE i w jeszcze dalej położonych krajach; mając na uwadze, że UE również przyczyniła się do tego poprzez Globalny Fundusz Efektywności Energetycznej oraz Energii Odnawialnej; mając na uwadze, że Europejski Fundusz na rzecz Inwestycji Strategicznych zamierza wspierać szereg PPP w UE, w których uczestniczyć mogą przedsiębiorstwa pochodzące z państw będących partnerami handlowymi;

Q.

mając na uwadze, że do tej pory UE utrzymywała swoje rynki zamówień publicznych w dużej mierze otwarte dla konkurencji międzynarodowej i że posiada ona zasady mające na celu poprawę uczciwej i efektywnej konkurencji na jednolitym rynku oraz zapewnienie równych warunków działania dla międzynarodowych inwestorów; mając na uwadze, że własność zagraniczna czy kontrola sprawowana przez podmioty zagraniczne nie są podstawą do dyskryminacji w UE i że przedsiębiorstwa zagraniczne mogą otwierać lokalne oddziały, aby móc uczestniczyć w PPP;

R.

mając na uwadze, że unijne umowy o wolnym handlu zawierają postanowienia, które torują przedsiębiorstwom drogę do składania ofert w ramach PPP poprzez dostęp do rynku i rozpoczynanie działalności przez inwestorów; mając na uwadze, że działania i możliwości otwarte w odniesieniu do Korei, Kolumbii/Peru, Ameryki Środkowej, Singapuru i Kanady (oraz Wietnamu i Japonii) są definiowane odmiennie i odrębnie w każdym przypadku; mając na uwadze, że potrzebne jest relatywnie elastyczne podejście w odniesieniu do negocjacji z różnymi partnerami; mając też jednak na uwadze, że celem powinien być zawsze wkład w zrównoważony rozwój społeczny, gospodarczy i środowiskowy, demokracja i dobre zarządzanie, poszanowanie praw człowieka i wsparcie standardów ochrony uznanych na szczeblu międzynarodowym, a także tworzenie godnych miejsc pracy; mając na uwadze, że na poziomie wielostronnym Układ ogólny w sprawie handlu usługami (GATS) oraz Porozumienie w sprawie zamówień publicznych (GPA) również ustanawiają szereg zobowiązań, podobnie jak inne instrumenty wielostronne, takie jak porozumienie w sprawie handlu usługami (TiSA); mając w związku z tym na uwadze, że otoczenie w UE staje się coraz bardziej konkurencyjne;

1.

podkreśla potrzebę pobudzenia tworzenia godnych miejsc pracy, konkurencyjności i wydajności w Unii Europejskiej i w państwach trzecich poprzez innowacyjne strategie polityczne oraz nowe instrumenty mające na celu aktywizowanie działalności podmiotów gospodarczych w celu ożywienia trwałego wzrostu, w tym również poprzez inwestycje dokonywane poza jednolitym rynkiem; sądzi, że PPP mogą być – jako jedna z kilku opcji – potencjalnym źródłem wzrostu gospodarczego dla przedsiębiorstw z UE, a jednocześnie mogą być przydatne dla naszych partnerskich krajów trzecich, ponieważ partnerstwa te mogłyby dostarczać infrastruktury, towary i usługi użyteczności publicznej;

2.

przypomina, że PPP powinny wnosić wysoką wartość dodaną dla obywateli i konsumentów, zapewniać wysokiej jakości usługi lub towary oraz przynosić konkretną przewagę konkurencyjną i korzyści gospodarcze dla administracji publicznej – zarówno na szczeblu rządowym, jak i lokalnym – przy jednoczesnym unikaniu stwarzania dodatkowych obciążeń lub strat dla sektora publicznego;

3.

wzywa Komisję do wsparcia definicji PPP, która zostanie uznana na szczeblu międzynarodowym, jako długoterminowej relacji między publicznym promotorem projektu i inwestorami prywatnymi, mającej na celu dostarczanie ogólnodostępnych usług użyteczności publicznej i infrastruktur wysokiej jakości, rozwijanej w oparciu o jasno ustanowione warunki umowne, podlegające łatwej ocenie poprzez wskaźniki monitoringu gwarantujące godziwe i stosowne wynagrodzenie w przypadku spełnienia warunków zawartej umowy;

4.

zauważa, że MŚP oraz większe przedsiębiorstwa mogą w równym stopniu zapewnić wyjątkowe dla sektora prywatnego know-how, doświadczenie i dobre praktyki, a także sieci obejmujące władze publiczne w krajach nienależących do UE, skutecznie wspierając realizację dynamicznej polityki na rzecz trwałego rozwoju; uważa, że MŚP mogą najlepiej wykorzystać swój potencjał, jeżeli tworzą sieci i operują na szczeblu globalnym, a także wchodzą na rynki poza Europą, między innymi za pośrednictwem PPP; wzywa w związku z tym Komisję do wspierania i zachęcania do tworzenia konsorcjów i innych form współpracy między dużymi przedsiębiorstwami a MŚP, aby ułatwić dostęp do tych ostatnich do projektów PPP;

5.

podkreśla, że rozwój PPP musi uwzględniać w szczególności wyzwania dla MŚP mających siedzibę w UE i konkurujących na rynkach międzynarodowych w ramach PPP oraz podkreśla konieczność dopilnowania, by MŚP miały konkretny, sprawiedliwy i wzajemny dostęp, zwłaszcza w sektorze infrastruktury publicznej, zgodnie z dyrektywą 2014/25/UE; podkreśla w tym kontekście znaczenie specjalnych przepisów umożliwiających MŚP udział w zamówieniach publicznych w ramach klastrów lub grup oraz korzystanie z otwartych i przejrzystych łańcuchów podwykonawczych;

6.

uważa za godne ubolewania, że UE do tej pory starała się, by jej rynki zamówień publicznych były jak najszerzej otwarte dla konkurencji międzynarodowej, mimo iż przedsiębiorstwa unijne nadal napotykają silne bariery za granicami; wzywa Komisję do zagwarantowania, że umowy handlowe UE zawierają takie instrumenty dotyczące naszych przedsiębiorstw, a zwłaszcza MŚP, które umożliwią im konkurowanie za granicą na równych warunkach z zagranicznymi przedsiębiorstwami krajowymi; apeluje również o stworzenie jasnych uregulowań i łatwego dostępu do informacji dotyczących przetargów i kryteriów udzielania zamówień, a także o zniesienie dyskryminacyjnych i nieuzasadnionych barier handlowych w dziedzinie zamówień publicznych, usług lub inwestycji (takich jak dyskryminacja podatkowa, bariery regulacyjne dla tworzenia oddziałów lub filii czy ograniczenia w dostępie do finansowania); wzywa kraje partnerskie do stosowania zasad otwartego zarządzania w celu zagwarantowania przejrzystości i uniknięcia konfliktów interesów oraz do ostrożnego wykorzystywania praktyk PPP, biorąc pod uwagę nie tylko analizę kosztów i zysków oraz rentowność projektów, lecz także finansowe i techniczne zdolności organów publicznych w zakresie nadzoru nad usługami lub odbioru infrastruktury zgodnie z ogólnym interesem publicznym;

7.

przyznaje, że wyzwania dotyczące PPP można przezwyciężyć za pomocą zasad dobrego zarządzania, takich jak przejrzystość i jasność zasad udzielania zamówień, w przypadku których kluczowe są następujące kwestie: przyznanie, wykonanie i ocena projektów od początkowych etapów; modelowanie i zdefiniowanie transferu ryzyka (a zwłaszcza ocena średnio- i długoterminowej opłacalności); uczestnictwo zainteresowanych stron i organizacji społeczeństwa obywatelskiego; zwalczanie korupcji i oszustw; możliwości finansowe i techniczne właściwej administracji w zakresie odpowiedniego zaplanowania i nadzorowania wykonania umów; a także zwiększenie pewności prawa, w ramach zapewniających władzy publicznej sprawowanie władzy przewidzianej w prawie; apeluje zatem do Komisji i państw członkowskich (które są najważniejszymi stronami w tym względzie) o współpracę przy promowaniu tych zasad i powiązanych dobrych praktyk poza granicami UE;

8.

przypomina, że cechą charakterystyczną PPP jest ich wysoka wartość i techniczna kompleksowość oraz długoterminowe zaangażowanie stron; zauważa, że wymagają one zatem odpowiedniego stopnia elastyczności oraz gwarancji proceduralnych w celu zapewnienia przejrzystości, braku dyskryminacji i równego traktowania;

9.

przypomina, że istnieje szereg zagrożeń nierozerwalnie związanych z projektami infrastrukturalnymi (szczególnie w obszarze budownictwa, środowiska naturalnego, telekomunikacji i sieci energetycznych) oraz że instytucje rządowe i samorządowe, za pośrednictwem PPP, przenoszą część tego ryzyka na prywatnego wykonawcę, tak aby obie strony mogły czerpać korzyści, ale także dzielić ryzyko i zakres obowiązków związanych z realizacją takich projektów; ponadto podkreśla, że odpowiedni podział ryzyka ma zasadnicze znaczenie dla obniżenia kosztów projektu i zapewnienia jego pomyślnej realizacji i rentowności;

10.

przypomina, że świadczenie wysokiej jakości, dostępnych i opłacalnych usług dla ludności, zarówno w granicach UE, jak i poza jej granicami, jest niezbędnym warunkiem zapewnienia skutecznego wdrażania i rentowności PPP; przypomina, że złożony proces wyboru modeli i umów ma wpływ na rozwój każdego projektu; ostrzega, że na niektórych etapach PPP zostały użyte wyłącznie do osiągnięcia celu formalnej zgodności z celami deficytu publicznego; podkreśla potrzebę stworzenia odpowiednich struktur instytucjonalnych, łączących aspekty politycznego zobowiązania, dobrego zarządzania i odpowiednich podstaw prawnych, aby zapewnić obywatelom oferowanie przez PPP szeroko dostępnych usług o lepszej jakości; w tym kontekście podkreśla znaczenie odpowiedniej oceny profilu i nabytego doświadczenia zaangażowanych przedsiębiorstw, aby określić jakość świadczonych przez nie usług i to, czy w odpowiedzialny sposób prowadzą swoją działalność;

11.

podkreśla, że unijne strategie handlowe, inwestycyjne i rozwojowe są wzajemnie powiązane oraz że w art. 208 traktatu lizbońskiego ustanowiono zasadę spójności polityki na rzecz rozwoju, która wymaga uwzględniania celów współpracy rozwojowej podczas realizacji polityki mogącej wywierać wpływ na kraje rozwijające się; podkreśla ponadto, jak ważne jest, aby unijne strategie inwestycyjne były nastawione na wybory finansowe uwzględniające rzeczywistą ocenę skutków społecznych;

12.

podkreśla rosnący potencjał PPP, jako jednej z szeregu możliwości, do wspierania innowacyjnych rozwiązań i mobilizacji długookresowego finansowania prywatnego i zasobów krajowych w celach rozwojowych, zważywszy na fakt, że w krajach rozwijających się konieczne są szeroko zakrojone inwestycje w zakresie infrastruktury, dostaw wody i energii, których sektor publiczny nie będzie w stanie samodzielnie przeprowadzić i których większość skorzysta z zaangażowania sektora prywatnego; sądzi, że PPP mogą również generować innowacyjne technologie i modele biznesowe, a także tworzyć mechanizmy rozliczalności sektora prywatnego; zwraca jednak uwagę na przypadki, w których udział sektora prywatnego w PPP w niektórych krajach rozwijających się nie przyniósł oczekiwanych rezultatów; zauważa, że w konsekwencji wniesienie pomocy technicznej jest niezbędne do wzmocnienia ram prawnych i instytucjonalnych, w których PPP są realizowane, w szczególności w zakresie zdolności do oceny, planowania i nadzorowania realizacji takich projektów w należyty sposób, oraz przewidzenia możliwości domagania się przez partnerów publicznych odszkodowania od przedsiębiorstw prywatnych w wypadku zaistnienia niezgodności umownej;

13.

zauważa, że partnerstwa publiczno-prywatne zajmują jedno z czołowych miejsc w programie działań na rzecz rozwoju i że są coraz mocniej promowane jako sposób wypełnienia luki w zakresie finansowania infrastruktury, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się;

14.

wzywa Komisję – ponieważ zaznaczyła ona wolę znacznego rozszerzenia wykorzystywania łączenia instrumentów finansowania w nadchodzących latach – do wdrożenia zalecenia zawartego w sprawozdaniu specjalnym Europejskiego Trybunału Obrachunkowego na temat wykorzystywania łączenia instrumentów finansowania oraz do ocenienia mechanizmu łączenia pożyczek z dotacjami, zwłaszcza pod względem rozwoju i dodatkowości finansowej, przejrzystości oraz rozliczalności;

15.

wzywa organy UE do zachęcania przedsiębiorstw unijnych uczestniczących w PPP w państwach trzecich, zwłaszcza w krajach mniej rozwiniętych, do działania zgodnie z zasadą spójności polityk oraz istniejącymi wytycznymi OECD dla przedsiębiorstw wielonarodowych, aby uwzględniane były cele współpracy na rzecz rozwoju; wzywa ponadto Komisję do promowania zrównoważonych inwestycji, uwzględniając cele rozwojowe poprzez nadawanie priorytetowego znaczenia w szczególności długofalowemu rozwojowi gospodarek krajowych, oraz do promowania projektów ukierunkowanych przykładowo na ochronę środowiska, ograniczanie ubóstwa, gospodarowanie odpadami czy wykorzystanie odnawialnych źródeł energii;

16.

podkreśla, że w obszarze pomocy rozwojowej partnerstwa publiczno-prywatne są często skutecznym sposobem wydatkowania funduszy unijnych, przy jednoczesnym wspieraniu priorytetów unijnych i zapewnianiu spójności z innymi politykami; apeluje o większe zaangażowanie Komisji i większe inwestycje w rozwój PPP oraz wykorzystywanie ich jako narzędzia umożliwiającego zwiększenie ograniczonego budżetu unijnego na cele rozwojowe;

17.

podkreśla, że prywatne inwestycje i środki finansowe będą prawdopodobnie najważniejszą siłą generującą zrównoważony wzrost gospodarczy, który w najbliższych latach w krajach rozwijających się ma wynieść ok. 5 %; dostrzega, że te go typu prywatne środki finansowe mogą przyczynić się do wzmocnienia lokalnych gospodarek i przedsiębiorstw oraz do tworzenia godziwych miejsc pracy, a dzięki temu – do likwidacji ubóstwa, pod warunkiem odpowiedniego uregulowania bezpośrednich inwestycji zagranicznych i powiązania ich z konkretnymi zmianami na lepsze w gospodarkach krajów partnerskich, m.in. poprzez transfer technologii i zadbanie o możliwości kształcenia dla miejscowej siły roboczej; uważa, że w takich warunkach PPP może być korzystne dla krajów najsłabiej rozwiniętych, ponieważ nieproporcjonalnie wysokie ryzyko inwestycyjne nie stanowi wystarczającej zachęty dla inwestycji prywatnych; podkreśla, że partnerstwa publiczno-prywatne w ramach agendy rozwoju po roku 2015 muszą w przyszłości koncentrować się na ograniczaniu skali ubóstwa i realizacji innych celów zrównoważonego rozwoju oraz że w każdych okolicznościach należy je dostosowywać do krajowych planów rozwoju państw partnerskich;

18.

zauważa, że skutecznie realizowane partnerstwa publiczno-prywatne posiadające właściwą strukturę mogą być źródłem wielu korzyści, co obejmuje innowacje, efektywniejsze wykorzystanie zasobów oraz zapewnianie jakości i kontrola jakości; zauważa również, że partnerstwa publiczno-prywatne w krajach rozwijających się należy oceniać w oparciu o jego zdolność do osiągania wyników w kontekście rozwoju oraz że potrzebne jest sprawiedliwe rozłożenie ciężaru ryzyka między sektorem publicznym a prywatnym; podkreśla, że partnerstwa publiczno-prywatne w krajach rozwijających się koncentrowały się dotychczas przede wszystkim na sektorze telekomunikacyjnym i energetycznym, natomiast prywatne zaangażowanie na rzecz infrastruktury społecznej to wciąż rzadkość; zachęca w związku z tym do podejmowania partnerstw publiczno-prywatnych z myślą o realizacji celów zrównoważonego rozwoju;

19.

apeluje o większą pomoc techniczną, w tym szkolenia dla lokalnych pracowników i przepływ technologii, dla rządów krajów partnerskich, aby zwiększyć ich zdolność do przejmowania odpowiedzialności za projekty w ramach partnerstw publiczno-prywatnych i za zarządzanie nimi, między innymi poprzez wsparcie w zakresie tworzenia systemów bankowych i organów administracji podatkowej zdolnych do zapewnienia zarządzania finansowego oraz zarządzania funduszami publicznymi i prywatnymi; podkreśla, że doświadczenia z przeszłości wskazują na to, że nieumiejętnie wynegocjowane umowy partnerstwa publiczno-prywatnego mogą w pewnych przypadkach pogłębiać zadłużenie państwa oraz wzywa do ustanowienia ram regulacyjnych dotyczących odpowiedzialnego finansowania; wzywa Komisję do wzięcia pod uwagę możliwości udzielania krajom rozwijającym się pomocy technicznej i informacji na temat sposobów opracowania i wdrożenia unijnych norm na rynkach tych krajów;

20.

zdecydowanie popiera skuteczne i szeroko zakrojone rozpowszechnianie i wdrażanie w UE i poza nią wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka oraz podkreśla, że należy podejmować wszelkie niezbędne działania polityczne i legislacyjne, aby uzupełnić luki w skutecznym wdrażaniu wytycznych ONZ, w tym w odniesieniu do kwestii dostępu do wymiaru sprawiedliwości;

21.

podkreśla, że agencje rozwoju muszą dbać o to, by finansowanie rozwoju publicznego wykorzystywane było do wspierania lokalnych sieci gospodarczych w krajach rozwijających się, a nie do promowania prywatnych przedsiębiorstw i spółek międzynarodowych z państw darczyńców; w szczególności podkreśla, że partnerstwo publiczno-prywatne powinno służyć budowaniu zdolności krajowych mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw;

22.

przypomina, że Unia Europejska ma obowiązek promowania równości płci i dbania o uwzględnianie aspektu płci we wszystkich swoich działaniach; domaga się uwzględniania aspektu płci w procesie planowania i realizacji partnerstw publiczno-prywatnych, np. poprzez wykorzystywanie danych i analiz segregowanych według kryterium płci na potrzeby ukierunkowanych inwestycji oraz poprzez uwzględnianie w umowach kluczowych wskaźników skuteczności działania w odniesieniu do korzyści odnoszonych przez kobiety; w tym kontekście apeluje o większe wsparcie dla lokalnych MŚP, a zwłaszcza dla kobiet prowadzących działalność gospodarczą, aby umożliwić im czerpanie korzyści ze wzrostu gospodarczego, którego motorem jest sektor prywatny;

23.

wzywa Komisję do działania na rzecz uzyskania znaczących zobowiązań dotyczących dostępu do rynku na szczeblu międzynarodowym w ramach Światowej Organizacji Handlu (WTO) oraz w ramach bieżących negocjacji dwustronnych z państwami trzecimi w ramach pozytywnego podejścia opartego na wzajemności, które umożliwia międzynarodową konkurencję, w celu zaradzenia asymetrii w poziomie otwartości rynków rządowych zamówień publicznych istniejącej między UE a innymi partnerami handlowymi; wzywa Komisję do podjęcia działań w celu likwidacji barier administracyjnych, proceduralnych i technicznych uniemożliwiającym europejskim przedsiębiorstwom uczestnictwo w zagranicznych PPP;

24.

wzywa Komisję, aby podczas negocjowania umów handlowo-inwestycyjnych z innymi krajami popierała likwidację barier utrudniających unijnym przedsiębiorstwom, a zwłaszcza MŚP, uczestnictwo w PPP w tych krajach oraz by wspierała mobilność zawodową obywateli UE w tych krajach, by umożliwić im konkurowanie na równych warunkach z miejscowymi firmami oraz przedsiębiorstwami z państw trzecich.

25.

wzywa Komisję do monitorowania funkcjonowania przedsiębiorstw UE za granicą, a także wyciągnięcia wniosków z sukcesów, modeli i dobrych praktyk w celu opracowania wytycznych oraz do rozważenia możliwości utworzenia wirtualnych centrów dokumentacji lub centrów monitorowania w celu ułatwienia unijnym przedsiębiorstwom, a zwłaszcza MŚP, dostępu do informacji na temat możliwości uczestnictwa w PPP; wzywa Komisję do wspierania tworzenia przyjaznych dla użytkownika platform i sieci, aby promować ustrukturyzowany dialog między zainteresowanymi stronami, oraz do zapewnienia wsparcia technicznego w odniesieniu do ram prawnych i spodziewanych wyzwań; wzywa Komisję do przeprowadzenia badania dotyczącego skutków umów o wolnym handlu zawieranych przez UE i ich wdrażania dla dostępu unijnych przedsiębiorstw do zagranicznych PPP; uważa, że takie badanie mogłoby być źródłem informacji na temat konkretnego wpływu umów o wolnym handlu na obszar PPP i ostatecznie umożliwiłoby identyfikację barier, którym jeszcze nie zaradzono;

26.

wzywa Komisję, by propagowała stosowanie jasnych i kompleksowych zasad rozliczania na szczeblu międzynarodowym w celu zmniejszenia niepewności dotyczących PPP, przy jednoczesnym propagowaniu solidnej polityki budżetowej i trwałości projektów;

27.

wzywa Komisję do dopilnowania, aby wspierane przez UE organy, takie jak Agencja Wykonawcza ds. Małych i Średnich Przedsiębiorstw i Europejska Sieć Przedsiębiorczości, również miały możliwość dostępu do informacji i przekazywania MŚP informacji na temat możliwości uczestnictwa w PPP w państwach spoza UE oraz sposobów promowania uczestnictwa małych i średnich przedsiębiorstw w PPP w państwach trzecich;

28.

podkreśla, że w celu przyciągnięcia transgranicznych funduszy prywatnych do PPP kluczowe jest zapewnienie wystarczających gwarancji, że długoterminowe inwestycje skorzystają na klarowniejszych, stabilniejszych i bezpieczniejszych warunkach, dobrym zarządzaniu, pewności prawnej, przejrzystości, równym traktowaniu, niedyskryminacji oraz skutecznym rozwiązywaniu sporów; wzywa Komisję i Radę do współpracy w celu realizacji tych wymogów na właściwych forach międzynarodowych i w międzynarodowych instytucjach finansowych, aby zapewnić, że niezbędne ramy prawne w tej dziedzinie istnieją i są przejrzyste, demokratyczne, integracyjne, skuteczne i opłacalne;

29.

jest przekonany, że zwiększony udział przedsiębiorstw UE w dużych międzynarodowych PPP mógłby przynieść znaczne korzyści pod względem tworzenia nowych, godnych miejsc pracy, produktywności, konkurencyjności, umiejętności technologicznych oraz rozwoju innowacji w Europie; przypomina, że raport Komisji z 2010 r. pt. „Internacjonalizacja europejskich MŚP” kładzie nacisk na pozytywne powiązanie umiędzynarodowienia i innowacji w zakresie produktów, usług i procesów;

30.

podkreśla, że działania w tym obszarze muszą uwzględniać, w szczególności, wyzwania dla MŚP mających siedzibę w Europie w konkurowaniu na rynkach międzynarodowych w ramach partnerstw publiczno-prywatnych oraz podkreśla konieczność zapewnienia, że MŚP mają konkretny i sprawiedliwy dostęp; podkreśla w tym kontekście znaczenie specjalnych przepisów umożliwiających MŚP udział w zamówieniach publicznych w ramach klastrów lub grup oraz korzystanie z otwartych i przejrzystych łańcuchów podwykonawczych; uważa, że należy zachęcać MŚP do uczestnictwa w roli podwykonawców lub jako część konsorcjum w ubieganiu się o kontrakty;

31.

przypomina o osiągnięciach w UE dokonanych za pomocą PPP w dziedzinie rozwoju infrastruktury oraz w prekursorskich dziedzinach technologii, badań, e-uczenia się i innych sektorów o wysokiej wartości dodanej, i zachęca Komisję do zidentyfikowania tych projektów, które przyniosły najlepsze wyniki w UE oraz promowania udziału wszystkich rodzajów unijnych przedsiębiorstw, w szczególności MŚP, w takich inicjatywach za granicą;

32.

zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji, jak również Europejskiemu Bankowi Inwestycyjnemu.

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/25

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji w sprawie wdrożenia przepisów dotyczących organizacji producentów, funduszy operacyjnych i programów operacyjnych w sektorze owoców i warzyw od momentu wprowadzenia reformy z 2007 r. (COM(2014)0112),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 czerwca 2014 r. dotyczące wspomnianego wyżej sprawozdania Komisji,

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie przyszłości europejskiego sektora ogrodnictwa – strategie na rzecz wzrostu (2),

—

uwzględniając badanie zatytułowane „The EU fruit and vegetables sector: Overview and post 2013 CAP perspective” (Unijny sektor owoców i warzyw: przegląd i perspektywy dla WPR po 2013 r.), przeprowadzone w 2011 r. pod auspicjami Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając dwa badania zatytułowane „Towards new rules for the EU’s fruit and vegetables sector” (Ku nowym zasadom obowiązującym w unijnym sektorze owoców i warzyw) przeprowadzone przez Assemblée des Régions Européennes Légumières et Horticoles (AREFLH, Stowarzyszenie Europejskich Regionów Uprawy Owoców, Warzyw i Roślin) oraz Uniwersytet z Wageningen z okazji warsztatów Parlamentu Europejskiego, które odbyły się dnia 22 stycznia 2015 r.,

—

uwzględniając komunikat Komisji w sprawie zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych w ramach łańcucha dostaw produktów spożywczych, realizowanych między przedsiębiorstwami (COM(2014)0472),

—

uwzględniając badanie zatytułowane „Comparative analysis of risk management tools supported by 2014 (US) Farm Bill and the CAP 2014-2020” (Analiza porównawcza instrumentów zarządzania ryzykiem wspieranych w ramach amerykańskiej ustawy rolnej z 2014 r. i WPR na okres 2014–2020), przeprowadzone w 2014 r. pod auspicjami Parlamentu Europejskiego,

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz opinię Komisji Kontroli Budżetowej (A8–0170/2015),

A.

mając na uwadze, że od lat 90. XX wieku unijna polityka dotycząca sektora owoców i warzyw koncentruje się na umacnianiu roli organizacji producentów;

B.

mając na uwadze, że celem reformy w 2007 r. było wzmocnienie organizacji producentów warzyw i owoców poprzez dostarczenie im m.in. szerszego zakresu narzędzi, które pozwoliłyby im na zapobieganie kryzysom rynkowym i zarządzanie nimi, a także zapewnienie zwiększenia i koncentracji podaży, poprawy jakości i konkurencyjności, dostosowanie podaży do rynku oraz wsparcie techniczne produkcji przyjaznej dla środowiska;

C.

mając na uwadze, że organizacje producentów podlegają szeregowi ograniczeń w porównaniu do prywatnych firm handlowych, jak ograniczenia w wykorzystaniu inwestycji, związane ze strukturą przychodów czy koniecznością sprzedaży;

D.

mając na uwadze, iż ważne jest, by sektor owoców i warzyw otaczać wsparciem na całym terytorium unijnym, ponieważ ma on duże znaczenie ze względu na wartość dodaną, miejsca pracy i wpływ, jaki wywiera na zdrowie za sprawą zdrowej i zrównoważonej diety;

E.

mając na uwadze, że unijne wsparcie dla organizacji producentów oraz zrzeszeń organizacji producentów ma na celu wzmacnianie konkurencyjności sektora, wspieranie innowacji, zwiększanie produktywności, intensywne promowanie, wzmacnianie pozycji przetargowej rolników i przywrócenie równowagi w łańcuchu dostaw żywności, przy jednoczesnym uwzględnianiu problematyki ochrony środowiska przy produkcji i wprowadzaniu do obrotu owoców i warzyw oraz przy należytym uwzględnianiu sytuacji indywidualnych producentów;

F.

mając na uwadze, że utworzono środki zachęty, aby wspierać łączenie się organizacji producentów i zrzeszeń organizacji producentów, a także współpracę międzynarodową, w celu rozwijania siły przetargowej organizacji producentów w sieci dystrybucji;

G.

mając na uwadze, że na szczeblu UE producenci owoców i warzyw to w większości małe i średnie gospodarstwa rolne;

H.

mając na uwadze, że według badania dotyczącego systemu regulacji sektora owoców i warzyw, przeprowadzonego w 2011 r. dla Parlamentu Europejskiego, należy wspierać organizacje producentów, ponieważ „wspólne działania na poziomie producentów oraz skuteczna koordynacja w ramach łańcucha zdają się być warunkami wstępnymi jakiejkolwiek udanej strategii radzenia sobie ze spadkiem cen producenta”;

I.

mając na uwadze, że organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów działające w sektorze warzyw i owoców mogą ustanowić fundusz operacyjny w celu finansowania programów operacyjnych zatwierdzonych przez państwa członkowskie;

J.

mając na uwadze, że fundusze takie są finansowane z wkładów finansowych pochodzących od członków organizacji producentów lub samej organizacji producentów i z pomocy finansowej UE oraz że to współfinansowanie sprzyja zaangażowaniu beneficjentów i dobremu wykorzystaniu przez nich pomocy, jak i efektowi mnożnikowemu;

K.

mając na uwadze, że w ramach dawnej wspólnej polityki rolnej (WPR) ogromne znaczenie miało wsparcie finansowe dla inwestycji nowopowstałych organizacji producentów owoców i warzyw – szczególnie w środkowo-, wschodnio- i południowoeuropejskich państwach członkowskich, na terytoriach zamorskich oraz na wyspach – które zostało zniesione w ramach reformy z 2013 roku;

L.

mając na uwadze:

M.

mając na uwadze, że dane te dotyczą całej Unii i są to wartości średnie odzwierciedlające ogromne różnice między państwami członkowskimi, a nawet znaczne różnice w granicach tego samego państwa członkowskiego; mając na uwadze, że te sytuacje, odzwierciedlające odmienne sytuacje wyjściowe w momencie powstawania organizacji producentów, można przypisać czynnikom historycznym, które wynikają z mniejszej lub większej chęci rolników do ustanawiania organizacji producentów, strukturze gospodarstw rolnych, różnym warunkom rynkowym i barierom administracyjnym, nieadekwatności obecnie zapewnianego wsparcia, jak również temu, że w wielu państwach członkowskich sektor ten jest zdominowany przez drobnych producentów;

N.

mając na uwadze, że z przeprowadzonych przez Komisję od 4 czerwca do 9 września 2012 r. konsultacji społecznych w sprawie opcji politycznych i oceny ich skutków w związku z przeglądem systemu UE dotyczącego sektora owoców i warzyw wynika, iż większość respondentów opowiada się za utrzymaniem systemu pod warunkiem wprowadzenia określonych udoskonaleń;

O.

mając na uwadze, że w regionach reprezentujących najwyższy poziom organizacji produkcji producenci osiągnęli najlepsze wyniki w odniesieniu do konkurencyjności, opłacalności, internacjonalizacji, jakości i zrównoważenia środowiskowego;

P.

mając na uwadze, że wskaźnik zorganizowania producentów pozostaje średnio niski i znacznie poniżej unijnej średniej w niektórych państwach członkowskich, choć to ogólne stwierdzenie można stopniować w zależności od stopnia modernizacji każdego obszaru w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu; mając na uwadze, że zawieszenie i cofnięcie uznania organizacji producenckich, powodujące niepewność wśród producentów, przyczynia się do niskiej średniej;

Q.

mając na uwadze, że chociaż krajowa pomoc finansowa (rozporządzenie (UE) nr 1308/2013) stanowiła istotne narzędzie finansowe dla koncentracji podaży, należy zwiększyć jej skuteczność;

R.

mając na uwadze, że rola odgrywana przez organizacje producentów w zakresie otwierania nowych rynków, promocji konsumpcji czy inwestowania w innowacje ma bardzo pozytywny wpływ na całość sektora owoców i warzyw;

S.

mając na uwadze, że w UE sektor owoców i warzyw stanowi 18 % całkowitej wartości produkcji rolnej, wykorzystuje jedynie 3 % ziem uprawnych, a jego wartość przekracza 50 mld EUR;

T.

mając na uwadze, że łańcuch dostaw owoców i warzyw generuje szacowany obrót przewyższający 120 mld EUR, zapewnia około 550 000 miejsc pracy i wywiera efekt mnożnikowy na gospodarkę europejską, przy czym stymuluje zarówno popytu, jak i tworzenie wartości dodanej w innych sektorach gospodarczych;

U.

mając na uwadze, że ogólna powierzchnia użytków rolnych używanych w UE do produkcji owoców i warzyw zmniejszyła się o 6 % w latach 2003–2010, co świadczy o tym, że rolnicy przestawili się na inne uprawy lub w licznych przypadkach porzucili tę działalność; mając na uwadze, że zgodnie z badaniem AREFLH z 2015 r. spadek ten był większy na południu niż na północy Europy;

V.

mając na uwadze, że w ostatnich latach odnotowano również spadek wielkości produkcji owoców i warzyw, choć wartość produkcji pozostawała stabilna w ujęciu realnym i osiągnęła w 2012 r. 48,25 mld EUR, przy czym nie udało się osiągnąć cen producenta zgodnych z kosztami produkcji i płacami;

W.

mając na uwadze, że wraz ze stratami w produkcji, które miały miejsce w ostatnich latach, deficyt konsumpcyjny jest dla sektora owoców i warzyw największym problem; mając na uwadze, że dane Freshfel Europe wskazują, iż w 2012 r. spożycie świeżych owoców i warzyw w UE-28 wynosiło 387 g dziennie na osobę, co stanowi spadek o 8,7 % w porównaniu do średnich wartości za okres 2007–2011; mając na uwadze, że spadek ten zdaje się odzwierciedlać długoterminowe tendencje ku częstszemu spożywaniu przetworzonej żywności oraz wpływ kryzysu gospodarczego;

X.

mając na uwadze, że 22 mln dzieci w Unii Europejskiej cierpi z powodu nadwagi, natomiast młodzież nastoletnia spożywa średnio zaledwie 30–50 % zalecanej dziennej ilości owoców i warzyw;

Y.

mając na uwadze, że Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zaleca spożywanie dziennie przynajmniej 400 g owoców i warzyw, aby zapobiegać chorobom przewlekłym, jak choroby serca, rak, cukrzyca czy otyłość, przy czym w przypadku tej ostatniej choroby chodzi szczególnie o dzieci; mając na uwadze, że do chwili obecnej jedynie cztery państwa członkowskie UE zastosowały się do tego zalecenia;

Z.

mając na uwadze, że w 2012 r. UE odnotowała deficyt handlowy w obszarze owoców i warzyw, w głównej mierze w związku z tym, że importuje znacznie więcej owoców, niż eksportuje, ze względu na wysokie koszty produkcji;

AA.

mając na uwadze, że w badaniu AREFLH z 2015 r. wskazano, iż rynek unijny jest stosunkowo otwarty na import, podczas gdy przy eksporcie napotyka znaczne bariery taryfowe i pozataryfowe wprowadzane przez partnerów handlowych, co uniemożliwia dywersyfikację działalności eksportowej; mając na uwadze, że choć towary przywożone z państw trzecich konkurują bezpośrednio z podobnymi produktami unijnymi, przy ich uprawie nie stosuje się w niektórych przypadkach takich samych norm środowiskowych i społecznych oraz dotyczących bezpieczeństwa żywności;

AB.

mając na uwadze, że w sektorze owoców i warzyw występują często kryzysy rynkowe, ponieważ nawet niewielkie nadwyżki produkcyjne mogą spowodować gwałtowny spadek cen producenta; mając na uwadze, że owoce i warzywa są w większości produktami łatwo psującymi się, a zatem trzeba je szybko sprzedawać, co stawia rolników z tego sektora w strukturalnie słabej pozycji przetargowej względem głównych sprzedawców detalicznych i przetwórców;

AC.

mając na uwadze, że kryzys spowodowany rosyjskim zakazem importu bardzo negatywnie wpłynął i w przyszłości będzie wpływał na sektor owoców i warzyw, a ich producenci ponoszą niektóre z największych strat; mając na uwadze, że należy podkreślić ważną rolę odgrywaną przez silne organizacje producentów, zorganizowane w taki sposób, by mogły wspólnie stawiać czoła niespodziewanym i niekorzystnym sytuacjom przy wykorzystaniu odpowiednich, dostosowanych do powagi danego kryzysu instrumentów wspólnotowych oraz – w razie konieczności – poprzez zastosowanie szczególnych środków przewidzianych w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013;

AD.

mając na uwadze, że w swoim sprawozdaniu Komisja uznała, iż instrumenty zapobiegania kryzysom systemu regulacji sektora owoców i warzyw nie były często wykorzystywane od momentu wprowadzenia reformy w 2007 r. oraz że instrumenty te okazały się nieskuteczne w łagodzeniu skutków takich poważnych kryzysów, jak kryzys związany z bakterią E. coli czy obecny kryzys wywołany przez rosyjski zakaz; mając na uwadze, że w większości przypadków, poza wycofaniem z rynku, są one administracyjnie trudne do stosowania w związku z niejednoznacznymi przepisami w tym zakresie;

AE.

mając na uwadze zainteresowanie programem „Owoce w szkole”, którego pomyślna realizacja pozwala na wykorzystanie różnych lokalnych sezonowych owoców i warzyw;

AF.

mając na uwadze, że możliwość zakwalifikowania do unijnej pomocy finansowej spłaty kapitału i odsetek od pożyczek zaciągniętych na finansowanie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych stanowiła, w zakresie programów operacyjnych, ważne narzędzie służące opanowaniu niepewności rynkowych;

AG.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Komisji uznano skomplikowany charakter zasad i brak pewności prawa za słabe punkty obecnego systemu regulacji sektora owoców i warzyw; mając na uwadze, że komisarz P. Hogan zobowiązał się do ulepszenia systemu w pierwszym roku swojej kadencji, z uwzględnieniem różnic kulturowych i niejednorodnych realiów rynkowych w różnych państwach członkowskich, a także potrzeby zwiększenia konkurencyjności i umocnienia innowacyjności tego sektora;

AH.

mając na uwadze, że w badaniu przeprowadzonym przez Uniwersytet z Wageningen stwierdzono, iż odmienne interpretacje przepisów wykonawczych UE spowodowały brak pewności prawa dla administracji krajowych i organizacji producentów, co prowadzi do większego obciążenia administracyjnego i obawy przed podejmowaniem ryzyka, a także zniechęca do tworzenia organizacji producentów;

AI.

mając na uwadze, że jasne i przewidywalne procedury audytu są niezbędne dla funkcjonowania sektora owoców i warzyw; mając na uwadze, że należy unikać nakładania się kolejnych audytów i że dodatkowych audytów nie należy przeprowadzać zanim rozliczenie rachunków nie umożliwi ostatecznej decyzji w sprawie poprzedniego audytu, aby uniknąć sytuacji, w której państwa członkowskie muszą wprowadzić większą niż niezbędna ilość korekt;

AJ.

mając na uwadze, że w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013 ustanawiającym wspólną organizację rynków produktów rolnych uwzględniono już pewną liczbę elementów zawartych w komunikacie Komisji i że należy ustabilizować obowiązujące w Unii Europejskiej przepisy;

AK.

mając na uwadze, że proporcjonalność powinna odgrywać zasadniczą rolę w ograniczaniu niepewności prawa w sektorze owoców i warzyw, dzięki czemu wykroczenia pojedynczych sprawców nie będą powodowały szkody dla całej organizacji producentów;

AL.

mając na uwadze, że organizacje producentów często mają trudności ze znalezieniem i przeszkoleniem kierowników posiadających umiejętności niezbędne do prowadzenia działalności handlowej w konkurencyjnym otoczeniu sektora agrobiznesu; mając na uwadze, że według sprawozdania Komisji wydatki organizacji producentów na szkolenia i usługi w zakresie doradztwa były niewielkie;

AM.

mając na uwadze, że populacja rolników w UE-28 szybko się starzeje, a także mając na uwadze, że średnio na dziewięciu rolników powyżej 55 roku życia przypada tylko jeden rolnik poniżej 35 roku życia;

1.

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie Komisji, w którym przedstawia się zrównoważony obraz rozwoju systemu regulacji sektora owoców i warzyw od momentu wprowadzenia reformy w 2007 r., potwierdza się ważność podstawowej struktury organizacyjnej tego sektora oraz określa się obszary, w których osiągnięto postęp, np. wzrost koncentracji organizacji producentów, co wzmacnia pozycję sektora w łańcuchu dostaw żywności, jednocześnie wskazując nierozwiązane problemy;

2.

jest zdania, że wsparcie musi rekompensować negatywne, z rynkowego punktu widzenia, konsekwencje ograniczeń nakładanych na organizacje producentów;

3.

z zadowoleniem przyjmuje środki funkcjonujące w ramach unijnego systemu regulacji sektora warzyw i owoców, które mają na celu zwiększenie zorientowania unijnych hodowców na rynek, zachęcanie do innowacji, promowanie warzyw i owoców oraz podnoszenie konkurencyjności hodowców, a także poprawę obrotu, jakości produktów i środowiskowych aspektów produkcji poprzez wspieranie organizacji producentów, zrzeszeń organizacji producentów i uznawanie organizacji międzybranżowych, również poprzez promowanie tworzenia klastrów zrzeszających, które wygenerują nowe przepływy dochodów z przeznaczeniem na nowe inwestycje;

4.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w nowej WPR utrzymano system regulacji sektora owoców i warzyw, jednocześnie uznając, że istniejące instrumenty nie zawsze okazywały się skuteczne, co Komisja przyznała w dokumencie sporządzonym w ramach konsultacji społecznych pod tytułem „Przegląd systemu regulacji sektora owoców i warzyw w UE”, i w związku z tym wyraża poparcie dla działań Grupy z Newcastle zmierzających do usprawnienia sektora owoców i warzyw, które powinny uwzględniać specyfikę rozwiązań prawnych regulujących spółdzielczość w państwach członkowskich, tak aby nie ograniczać tworzenia nowych organizacji producentów, przy jednoczesnym pozostawieniu hodowcom możliwości pozostania poza systemem organizacji producentów;

5.

zwraca się do Komisji o zintensyfikowanie wysiłków na rzecz przeciwdziałania nieuczciwym praktykom handlowym w łańcuchu dostaw żywności, które negatywnie wpływają na zyski producentów, zmniejszają dochody oraz zagrażają rentowności i zrównoważoności sektora; uważa, że nieuczciwe praktyki handlowe i presja wywierana na producentów – zarówno zrzeszonych, jak i indywidualnych – przez duże sieci dystrybucyjne to główne przeszkody w osiągnięciu przez producentów owoców i warzyw godziwego dochodu; wskazuje, że pozycja producentów jest tym słabsza, że ich produkty łatwo się psują; jest zdania, że wspomniane problemy, takie jak zaniechanie uprawy gruntów czy starzenie się pracujących rolników, zostaną przezwyciężone tylko wtedy, gdy zyski z produkcji będą wystarczające, by zapewnić przyszłość zawodu i przyciągnąć osoby młode;

6.

wzywa Komisję do zdefiniowania jasnych norm UE w odniesieniu do zasad dobrych praktyk w łańcuchu dostaw żywności w celu zapewnienia wspólnej interpretacji norm w zakresie nieuczciwych praktyk handlowych;

7.

wzywa Komisję do promowania działań w zakresie ułatwiania sprzedaży bezpośredniej produktów organizacji producentów; uważa, że sprzedaż bezpośrednia stanowi alternatywę dla dużych sieci sprzedaży detalicznej oraz wartości, na których ta ostatnia bazuje w odniesieniu do żywności, rolnictwa i środowiska; jest zdania, że ceny na rynku sprzedaży bezpośredniej utrzymują się na poziomie niższym od cen w dużych sieciach sprzedaży detalicznej właśnie dzięki eliminacji pośredników i kosztów związanych z logistyką; uważa w związku z tym, że skrócenie łańcucha gwarantuje rolnikom godziwe dochody i pozwala na zwalczanie nieuczciwych praktyk handlowych;

8.

zauważa, że wiele państw członkowskich wprowadziło środki mające na celu przeciwdziałanie nieuczciwym praktykom handlowym, i apeluje o skoordynowaną na poziomie UE reakcję, aby usprawnić funkcjonowanie rynku wewnętrznego produktów rolnych;

9.

podkreśla znaczenie utrzymania europejskich standardów jakości dla świeżych owoców i warzyw w celu zapewnienia niezmiennie wysokiej jakości w łańcuchu dostaw z korzyścią dla konsumenta końcowego;

10.

wzywa Komisję do wyjaśnienia, w jaki sposób zamierza ona stosować treść art. 209 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych w celu promowania większej pewności prawa w kwestii osiągnięcia celów określonych w art. 39 TFUE, przy ścisłym zastosowaniu treści art. 101 TFUE w zakresie konkurencji;

11.

zauważa, że w ciągu ostatnich lat stopień zorganizowania w sektorze, mierzony całkowitą wartością udziału produkcji owoców i warzyw wprowadzanych na rynek przez organizacje producentów, nieprzerwanie wzrastał w całej Unii, ale wzrost ten można przypisać jedynie niektórym państwom członkowskim;

12.

podkreśla, że pomimo tego wzrostu stopień zorganizowania wśród producentów pozostaje średnio niski, a w niektórych państwach członkowskich znacznie poniżej unijnej średniej, oraz że zajęcie się tym problemem ma kluczowe znaczenie dla przyszłości systemu regulacji sektora owoców i warzyw, zwłaszcza poprzez zmniejszenie istotnych nierówności regionalnych; podkreśla ponadto, że takiemu niskiemu poziomowi zorganizowania nie pomaga złożoność zasad organizacji producentów, co spowodowało zawieszenie i cofnięcie uznania organizacji producenckich w niektórych państwach członkowskich; wzywa w związku z tym Komisję do odwrócenia tej tendencji spadkowej przez uproszczenie zasad, na których system się opiera, aby zwiększyć atrakcyjność przynależności do organizacji producentów;

13.

przypomina, że należy koniecznie podnieść wskaźnik zorganizowania w sektorze, biorąc pod uwagę, że wskaźnik ten jest wyraźnie wyższy w regionach, w których produkcja i udostępnianie na rynku są bardziej zmodernizowane i zorientowane na eksport, zaś dużo niższy w krajach, gdzie przez wiele lat nie było okazji do wykorzystania funduszy operacyjnych;

14.

uważa za niezbędne rozważenie ustanowienia instrumentów zarządzania kryzysowego, przy czym musi istnieć możliwość dokonania dokładnej identyfikacji udanych eksperymentów przeprowadzonych w tym zakresie przez niektóre organizacje producentów, tak by umożliwić powielenie tych eksperymentów wszędzie tam, gdzie jest to wykonalne; w związku z tym zwraca się do Komisji o ułatwienie zapoznania się z pionierskimi w tej dziedzinie organizacjami producentów oraz pomoc w rozwijaniu ich know-how;

15.

przypomina, że organizacje producentów to narzędzia służące producentom do zbiorowego organizowania się na rynku w celu obrony dochodów, że są one szczególnie użyteczne w strefach, w których wytwarza się produkty przeznaczone do wysyłki do stref konsumpcji, jednak niektórzy producenci posługują się nimi rzadko, nie są też szczególnie obecne na niektórych rynkach lokalnych lub niszowych;

16.

podkreśla w tym kontekście, że ważne jest zwiększenie ogólnego poziomu wsparcia dla organizacji producentów oraz zapewnianie silniejszych zachęt do łączenia istniejących organizacji producentów w zrzeszeniach organizacji producentów i tworzenia nowych zarówno na poziomie krajowym, jak i międzynarodowym, a jednocześnie apeluje o monitorowanie inwestowania środków przyznanych jako pomoc na stworzenie organizacji producentów w celu dopilnowania, by środki te były inwestowane w sposób rzeczywiście zwiększający dochód zrzeszonych producentów;

17.

wyraża ubolewanie, że w niektórych państwach członkowskich wskaźnik zorganizowania w organizacjach producenckich jest wyjątkowo niski, i zaleca, aby państwa członkowskie domagały się przede wszystkim promowania zrzeszeń producentów; wzywa Komisję do przeanalizowania specyficznych cech państw członkowskich, w których stopień zorganizowania producentów jest niski;

18.

w tym kontekście wzywa Komisję do przywrócenia wsparcia finansowego dla inwestycji nowopowstałych organizacji producentów owoców i warzyw; jest zdania, że bez tego wsparcia powstającym organizacjom bardzo trudno jest uzyskać niezbędne do działania uznanie ze strony państwa; uważa zatem, że wsparcie stanowi jedno z najbardziej efektywnych narzędzi rozwoju organizacji oraz zwiększenia wskaźnika zorganizowania;

19.

wzywa Komisję, w ramach procesu upraszczania WPR, do wzmocnienia skuteczności organizacji producentów w kwestii koncentracji podaży, przede wszystkim w odniesieniu do ich centralnej roli handlowej w łańcuchu dostaw owoców i warzyw;

20.

uważa, że istotne jest zapewnienie korzyści dla organizacji producentów, które decydują się na zatrudnienie młodych rolników; podkreśla, że organizacje producentów mogą stanowić okazję do promowania odnowy pokoleniowej w sektorze rolnym;

21.

wzywa Komisję do zapewnienia szybkiego i zharmonizowanego wdrożenia przepisów dotyczących owoców i warzyw z jednej strony oraz organizacji producentów i organizacji międzybranżowych z drugiej strony, zdefiniowanych w rozporządzeniu (UE) nr 1308/2013;

22.

ponownie podkreśla głębokie zaniepokojenie faktem, że obecnie tylko 7,5 % unijnych rolników jest poniżej 35. roku życia, i wyraża przekonanie, że sprawnie działające organizacje producentów przyciągające młodych ludzi mogą mieć znaczenie dla odwrócenia tej destabilizującej tendencji demograficznej;

23.

podkreśla konieczność zapewnienia zachęt do podniesienia poziomu badań i innowacji w organizacjach producentów; uważa, że większa innowacyjność sprawi, iż organizacje producentów staną się bardziej konkurencyjne, oraz pozwoli im stawić czoła zabójczym bakteriom, które szkodzą europejskiemu rolnictwu;

24.

podkreśla konieczność wsparcia organizacji producentów, aby mogły zwiększyć wywóz oraz zaangażować się w badania nowych rynków zagranicznych;

25.

uważa za konieczne podniesienie atrakcyjności organizacji producentów dzięki ograniczeniu obciążeń administracyjnych i zwiększeniu wsparcia unijnego dla tych zgrupowań, a także dzięki wprowadzeniu usprawnień w mechanizmach zarządzania kryzysowego;

26.

nalega, aby Komisja – podczas nadchodzącego przeglądu przepisów wykonawczych i w ramach programu upraszczania – zapewniła administracjom krajowym, organizacjom producentów i zrzeszeniom organizacji producentów większą pewność prawa oraz ograniczyła nakładane na nie obciążenia administracyjne; podkreśla, że przegląd nie powinien zmienić podstawowej architektury systemu regulacji sektora owoców i warzyw lub mieć negatywnego wpływu na interesy lub dochody producentów w sektorze;

27.

z niepokojem zauważa, że przepisy dotyczące organizacji producentów mogą być szeroko interpretowane przez audytorów Komisji, co prowadzi do wysokiego stopnia niepewności oraz może narazić państwa członkowskie na ryzyko ich zakwestionowania i kontroli sądowej; podkreśla również, że procedury audytu i korekty finansowe należy przeprowadzać bardziej terminowo i w ustalonym czasie trwania audytu;

28.

zwraca się do Komisji o zdecydowane skrócenie okresu przeprowadzania weryfikacji zgodności;

29.

również w celu zapewnienia większej pewności prawa w odniesieniu do systemu apeluje do Komisji o usprawnienie kontroli i ukierunkowanie ich na monitorowanie rzeczywistej realizacji wszystkich działań lub środków przyjętych w ramach programu operacyjnego, jak również ich kosztów, wyraźnie określając zakres kontroli i podmiot odpowiedzialny za ich przeprowadzenie;

30.

wzywa Komisję do stosowania zasady proporcjonalności sankcji i do dopilnowania, aby audyty były kończone w wyznaczonym terminie w celu zwiększenia pewności prawa względem organizacji producentów i ich członków;

31.

podkreśla, że warunki stosowania i uzasadniania systemu pomocy są nadmierne i nieprecyzyjne oraz że podlegają wielokrotnym kontrolom ze strony różnych administracji, które to kontrole są często niespójne i nieprecyzyjne, co sprzyja porzucaniu systemu przez niektóre rodzaje partnerów lub nieprzedstawianiu programów operacyjnych przez niektóre organizacje producentów; w związku z tym zasadnicze znaczenie ma doprecyzowanie prawodawstwa europejskiego dotyczącego uznawania organizacji producentów, aby zagwarantować pewność prawa systemu oraz unikać wzbudzania niepewności wśród producentów;

32.

wzywa Komisję do zwiększenia klarowności zasad tworzenia międzynarodowych organizacji producentów (i ich zrzeszeń), a w szczególności zasad dotyczących odpowiedzialności i zobowiązań, w celu stworzenia pewności prawa dla administracji krajowych i zaangażowanych organizacji producentów;

33.

domaga się, by rozszerzono obowiązki organizacji międzybranżowych, szczególnie w dziedzinie komunikacji i informacji ogólnej oraz edukacji obywatela-konsumenta, zwłaszcza w zakresie żywienia;

34.

podkreśla rolę organizacji międzybranżowych w poprawie jakości dialogu wewnątrz danego sektora;

35.

jest zaniepokojony faktem, że największe organizacje producentów (około 18 % wszystkich organizacji producentów z obrotem przekraczającym 20 mln EUR) otrzymują około 70 % pomocy finansowej UE;

36.

uważa, że ograniczenie złożoności, w tym jeśli chodzi o zasady tworzenia nowych organizacji producentów na poziomie krajowym i międzynarodowym, powinno stanowić pierwszy krok na rzecz uatrakcyjnienia ich w oczach rolników, przy czym nie może to oznaczać obniżenia wartości struktury organizacji producentów prowadzącego do osłabienia ich zdolności skutecznego działania na rynku; zwraca się do Komisji o określenie dodatkowych środków służących zwiększeniu atrakcyjności organizacji producentów, szczególnie w państwach członkowskich o słabym stopniu organizacji;

37.

wzywa Komisję do starannego stosowania zasady proporcjonalności i nieegzekwowania indywidualnych błędów od wszystkich członków organizacji producentów;

38.

uważa, że żadne uproszczenie procesu uznawania nie może odbywać się z uszczerbkiem dla przepisów krajowych określających warunki nakładane na organizacje producentów owoców i warzyw, jak również te stosowane w odniesieniu do spółdzielni;

39.

wzywa Komisję do zmniejszenia, w ramach przeglądu systemu regulacji sektora owoców i warzyw, obciążenia administracyjnego spoczywającego na organizacjach producentów przez zniesienie śródokresowych ocen przeprowadzanych przez organy krajowe; zauważa, że w ocenach tych często powtarzają się pytania zadawane przez organy krajowe w ramach sprawozdawczości rocznej i że nie przynoszą one wyraźnych korzyści; wzywa ponadto Komisję, aby w ramach dążenia do ograniczenia biurokracji zmniejszyła ilość informacji wymaganych od organów krajowych i organizacji producentów w sprawozdaniach rocznych oraz zapewniła gromadzenie jedynie tych danych, które są faktycznie wykorzystywane przez Komisję do monitorowania skuteczności systemu;

40.

wzywa Komisję do zmiany rozporządzenia delegowanego (UE) nr 499/2014 z dnia 11 marca 2014 r., w którym wprowadzono bardziej kompleksowe kontrole organizacji producentów, w tym nieproporcjonalne kary za niezgodność ze skomplikowanymi kryteriami uznania; podkreśla konieczność proporcjonalności kar, jeżeli mamy zachęcić nowych producentów, aby przystąpili do systemu, i zapobiec, aby obecni członkowie ponownie przemyśleli swoje uczestnictwo;

41.

uważa, że konkurencyjność organizacji producentów w dużym stopniu zależy od sposobu zarządzania nimi; apeluje do Komisji o rozwinięcie istniejących działań lub opracowanie nowych, w tym działań szkoleniowych i inicjatyw na rzecz wymiany dobrych praktyk, które mogą usprawnić zarządzanie organizacjami producentów oraz wzmocnić ich pozycję konkurencyjną w łańcuchu dostaw żywności, oraz o zapewnienie większej roli zachowań prorynkowych w ramach organizacji producentów; podkreśla, że organizacje producentów powinny być zarządzane przez specjalistów w zakresie marketingu, zdolnych do stawienia czoła sytuacjom kryzysowym w sektorze rolnym;

42.

zaleca Komisji, by położyła nacisk na zintegrowane modele produkcji i dystrybucji w ramach organizacji producentów, a także zachęca władze lokalne i regionalne do udostępnienia wsparcia logistycznego oraz wsparcia w zakresie dystrybucji produktów organizacji producentów w danym regionie;

43.

wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych działań w celu umożliwienia organizacjom producentów pełnego odgrywania roli narzędzia służącego do zwiększania dochodów producentów;

44.

wzywa Komisję do rozważenia możliwości rozszerzenia przepisów dotyczących finansowania środków zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego (kwalifikacja do pomocy finansowej w zakresie spłaty kapitału i odsetek od zaciągniętych pożyczek) także po to, aby osiągnąć inne cele określone w programach operacyjnych organizacji producentów i ich zrzeszeń;

45.

wzywa Komisję do opracowania działań implikujących transfer administracyjnej i strukturalnej wiedzy fachowej w zakresie zorganizowania organizacji producentów z państw członkowskich o wysokim poziomie organizacji producentów do państw członkowskich, w których poziom zorganizowania producentów w ramach tych organizacji jest niski;

46.

stwierdza, że praktyki korzystne dla środowiska powinny być stosowane długofalowo i niestrudzenie oraz że należy w związku z tym zachęcać do ciągłego finansowania takich praktyk w ramach kolejnych programów operacyjnych, a także rozszerzyć zakres interwencji, by obejmował producentów, których działki sąsiadują z działkami uprawianymi przez członków organizacji producentów;

47.

uważa, że zrzeszenia organizacji producentów mogłyby odgrywać ważną rolę w umacnianiu pozycji przetargowej rolników, a także apeluje do Komisji o wzmocnienie środków zachęcających do tworzenia zrzeszeń organizacji producentów na szczeblu krajowym i europejskim, zwiększając na poziomie prawnym ich zdolności do działania, oraz o zapewnienie możliwości włączenia w te działania producentów spoza organizacji, w celu umocnienia ich roli w przyszłości; podkreśla, że zrzeszenia organizacji producentów są w stanie nie tylko zapewnić skuteczną koncentrację i wykorzystanie podaży, ale także zwiększyć skuteczność w zakresie zarządzania działaniami dzięki koordynacyjnej roli, jaką mają odgrywać na poziomie operacyjnym;

48.

uważa, że należy wspierać organizacje międzybranżowe w celu zapewnienia lepszej organizacji sektora owoców i warzyw; jest zdania, że takie organizacje mogą odgrywać ważną rolę w zakresie wytwarzania i podziału wartości dodanej pomiędzy poszczególne podmioty sektora, jak również w zakresie jakości, zrównoważonego wykorzystania produkcji oraz zarządzania rynkiem i zarządzania kryzysowego;

49.

uważa, że zrzeszenia organizacji producentów mogłyby odgrywać ważną rolę w zakresie przewidywania kryzysów koniunkturalnych i zarządzania nimi; podkreśla, iż ważne jest, by mogli w tych czynnościach na zasadzie dobrowolności uczestniczyć producenci spoza organizacji producentów, tak aby zwiększyła się skuteczność działań zbiorowych producentów;

50.

podkreśla znaczenie dopilnowania, by struktura i działanie organizacji producentów oraz zrzeszeń organizacji producentów opierały się na zasadach niezależności i demokracji celem zwiększenia wzajemnego zaufania pomiędzy producentami oraz zwalczania nieuczciwych praktyk handlowych i oportunistycznych działań;

51.

stanowczo zaznacza, że metody produkcji państw trzecich przeznaczonej na wywóz do UE muszą zapewniać europejskim konsumentom takie same gwarancje pod względem zdrowia, bezpieczeństwa żywności, dobrostanu zwierząt, zrównoważonego rozwoju i minimalnych norm socjalnych, jak gwarancje wymagane od unijnych producentów; uważa, że dlatego konieczne jest, by UE, we wszelkich porozumieniach podpisywanych z państwami trzecimi, przestrzegała kryterium rzeczywistej wzajemności w odniesieniu do dostępu do rynku oraz poszanowania obowiązujących przepisów dotyczących produkcji dla producentów w UE;

52.

podkreśla konieczność ułatwienia producentom dostępu do rynków państw trzecich; wzywa Komisję do zintensyfikowania wysiłków na rzecz wspierania eksporterów owoców i warzyw w pokonywaniu rosnącej liczby barier pozataryfowych, takich jak normy fitosanitarne w niektórych państwach trzecich, które utrudniają eksport z UE, a wręcz go uniemożliwiają;

53.

uważa, że aby zapewnić na rynku wspólnotowym uczciwszą konkurencję w zakresie importu, a także mając na uwadze wzajemność w odniesieniu do stosowanych wymogów fitosanitarnych, UE powinna zaostrzyć system kontroli przywożonych towarów, aby zrównać go z systemami stosowanymi przez znaczną większość jej partnerów handlowych;

54.

z zadowoleniem odnotowuje przyjęte niedawno nowe rozporządzenie horyzontalne w sprawie promocji produktów rolnych, jak również cel zwiększenia funduszy przeznaczonych głównie na poszukiwanie nowych rynków w państwach trzecich oraz zachęca Komisję do dalszej pracy nad udoskonaleniem w najbliższych latach instrumentu wspierającego;

55.

wzywa Komisję do zintensyfikowania prac w zakresie negocjacji handlowych z państwami trzecimi, aby osiągnąć zniesienie barier taryfowych i fitosanitarnych nakładanych na produkty europejskie i w ten sposób umożliwić otwarcie nowych rynków dla unijnych owoców i warzyw;

56.

zwraca się do Komisji, aby określiła, dlaczego w szczątkowym zakresie wykorzystuje się instrumenty zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego (zaledwie 16 % organizacji producentów skorzystało z tej możliwości, co stanowi jedynie 2,8 % łącznej kwoty pomocy), dostosowane tylko do reakcji na drobne kryzysy interwencyjne, a także by zastanowiła się, jak można poprawić sytuację, z uwzględnieniem przykładów najlepszych praktyk i doświadczeń istniejących organizacji producentów;

57.

apeluje do Komisji, by zawsze przyznawała pierwszeństwo lokalnym produktom w ramach pierwszego środka zarządzania kryzysowego, tak by promować i chronić jednolity rynek europejski oraz spożycie produktów europejskich; sugeruje Komisji, by zajęła się szczegółowo narzędziami zarządzania ryzykiem, które są absolutnie konieczne do zapewnienia produkcji rolnej organizacjom producentów;

58.

nalega, aby Komisja opracowała lepiej skoordynowany mechanizm wycofywania z rynku w sytuacjach kryzysowych, aby zapobiegać przeobrażaniu się kryzysów rynkowych w poważne i trwałe zakłócenia prowadzące do znacznego spadku dochodów producentów owoców i warzyw;

59.

podkreśla, że stosowanie mechanizmu wycofywania okazało się ograniczone, i uważa, że należy dokonać przeglądu środków zarządzania kryzysowego, co powinno obejmować: zwiększenie udziału pomocy finansowej UE, aktualizację cen wycofywanych produktów, uwzględnienie kosztów produkcji, podniesienie limitów produktów, które mogą być wycofane, oraz zwiększenie wsparcia, pod względem transportu i pakowania, dla darmowej dystrybucji owoców i warzyw z myślą o zapewnieniu elastyczności umożliwiającej dostosowanie wsparcia do formy i powagi każdego kryzysu;

60.

wzywa Komisję do rozważenia możliwości wniesienia wkładu do funduszy wzajemnych kwalifikujących się jako instrumenty zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego, aby zapewnić rolnikom lepszą ochronę w razie kryzysów rynkowych powodujących znaczny spadek dochodów, ale uważa, że jeśli kryzys spowodowany jest przez czynniki zewnętrzne, takie jak rosyjski zakaz importu, fundusze te nie mogą pochodzić ze środków budżetowych przeznaczonych przez Komisję na rolnictwo i rozwój wsi; uważa, że w takich przypadkach Komisja powinna poszukać innych środków budżetowych i przeznaczyć je na zwalczanie negatywnego wpływu kryzysu na sektor owoców i warzyw;

61.

uważa, że producenci nie powinni ponosić kosztów kryzysów wywołanych okolicznościami pozarolniczymi, takimi jak rosyjski zakaz przywozu produktów z Unii Europejskiej, który dotkliwie wpłynął na wielu europejskich producentów owoców i warzyw i pogłębił takie sytuacje kryzysu rynkowego, jak kryzys sektora owoców pestkowych; apeluje o utrzymanie w takich sytuacjach wsparcia wspólnotowego tak długo, jak jest to konieczne, aż do całkowitego przywrócenia normalnej sytuacji rynkowej;

62.

podkreśla, że za pośrednictwem swoich programów operacyjnych organizacje producentów mogą w istotny sposób przyczynić się do osiągania celów środowiskowych oraz do poprawy norm bezpieczeństwa żywności; z zadowoleniem przyjmuje cele systemu w zakresie ochrony środowiska, jednak wzywa Komisję, aby umożliwiła organizacjom producentów dostosowanie programów operacyjnych do swojego poziomu gotowości, a także do przeznaczenia funduszy na szerszy zakres środków ukierunkowanych na zwiększenie ogólnej konkurencyjności sektora; podkreśla, że większa koncentracja na środkach przeznaczonych na innowacje i wartość dodaną gwarantuje największe możliwości zwiększenia dochodów osiąganych przez producentów, a tym samym zwiększa atrakcyjność przystąpienia do organizacji producentów;

63.

nalega na Komisję, by wzmocniła system pomocy na rzecz dostarczania owoców, warzyw oraz mleka do szkół, biorąc pod uwagę, jak ważne jest, by promować zdrowe i zrównoważone żywienie poczynając od najmłodszych, i jednocześnie przybliżać producentów lokalnych młodym konsumentom;

64.

uważa, że należy zwiększyć skuteczność obecnych regulacji wspólnotowych w zakresie ochrony roślin przed wprowadzaniem organizmów szkodliwych pochodzących z krajów trzecich; wskazuje, że wraz ze wzrostem wymiany handlowej zwiększa się obecność tych organizmów w UE, co bardzo często uderza w sektor owoców i warzyw;

65.

uważa, że organizacje producentów, jak przewidziano to w innych sektorach (uprawa oliwek), mogłyby odgrywać funkcję gwarancyjną i koordynującą w zakresie komplementarności i spójności pomiędzy różnymi systemami wsparcia w UE, zapewniając w ten sposób większą przejrzystość systemu w celu uniknięcia przypadków podwójnego finansowania;

66.

apeluje do Komisji o opracowanie wytycznych lub zasad strategicznych wyjaśniających warunki, zgodnie z którymi organizacje producentów mogą uzyskać tymczasowo odstępstwo od art. 101 ust. 1 TFUE na podstawie art. 222 Rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, który umożliwia organizacjom producentów podjęcie kroków na rzecz stabilizacji sektora w okresie poważnego zaburzenia równowagi na rynkach;

67.

podkreśla znaczenie krótkich łańcuchów dostaw i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do wspierania rozwoju lokalnych rynków dystrybucji owoców i warzyw;

68.

wzywa Komisję, aby zwiększyła intensywność badań i monitorowania w odniesieniu do zagrożenia, jakie dla produkcji owoców i warzyw w UE stwarzają inwazyjne gatunki, takie jak mucha Drosophila suzukii;

69.

wyraża ubolewanie z powodu następujących słabych punktów w tworzeniu niektórych strategii krajowych: zbyt dużej liczby celów, braku dokładnych i wcześniej ustalonych założeń w odniesieniu do różnych celów, a zwłaszcza bardzo małej skuteczności operacyjnej instrumentów zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego związanych głównie z ubezpieczeniem płodów rolnych, promocją i komunikacją oraz wycofywaniem produktów, przede wszystkim dlatego, że muszą być finansowane kosztem innych środków strukturalnych oraz że pomoc na wycofywanie w wielu przypadkach nie jest wystarczająca, przy czym należy odnotować też znaczne obciążenia administracyjne; ubolewa nad faktem, że te instrumenty mogą poradzić sobie tylko z jednorazowymi kryzysami sezonowymi, ale nie są wystarczające dla zarządzania kryzysami na szeroką skalę, jak obecny kryzys wywołany przez rosyjskie embargo;

70.

uważa za konieczne opracowanie środków zapobiegawczych, które pomogłyby organizacjom producentów zrozumieć, poprawnie obliczyć i stosować wcześniej ustalone wskaźniki efektywności, a także podkreśla, że w wielu przypadkach jest zbyt wiele wskaźników efektywności, co sprawia, że procedury są bardzo trudne zarówno dla organizacji producentów, jak i dla administracji; uważa, że w tym kontekście o wiele bardziej użyteczne byłoby, gdyby wskaźniki były mniej liczne, ale istotniejsze;

71.

uważa, że promowanie zdrowszych nawyków żywieniowych idzie w parze z pogłębianiem wiedzy o rolnictwie i o sposobie produkowania żywności, a także wspiera w tym kontekście cel wzmocnienia edukacyjnego wymiaru programów dotyczących spożywania mleka, warzyw i owoców w szkołach, a także wzywa do przyjęcia w najszybszym możliwym terminie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 i rozporządzenie (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do programu wspierania dostaw owoców i warzyw, bananów i mleka do placówek oświatowych; w tym kontekście podkreśla znaczenie zaangażowania organizacji producentów w program „Owoce w szkole” jako sposobu wspierania krótkiego łańcucha dostaw i sprzyjania spożywaniu przez dzieci lokalnych i sezonowych owoców i warzyw;

72.

uważa, że zmiany w dochodach rolników mają kluczowe znaczenie dla analizy sytuacji sektora produkcji owoców i warzyw, dlatego zwraca się do Komisji o przeprowadzenie badania koncentrującego się na tym zagadnieniu, aby sprawdzić, czy podjęte działania, takie jak wzmocnienie organizacji producentów, rzeczywiście przyniosły efekty;

73.

zwraca się do Komisji o pilne opracowanie planu zatrudnienia osób młodych w sektorze rolnym, aby zapobiec starzeniu się zawodu i zaniechaniu uprawy gruntów i produkcji;

74.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/35

—

uwzględniając wytyczne UE w zakresie negocjacji dotyczących transatlantyckiego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego (TTIP) między UE a USA, jednomyślnie przyjęte przez Radę w dniu 14 czerwca 2013 r. (1), których klauzula tajności została zniesiona i które zostały podane do wiadomości publicznej przez Radę w dniu 9 października 2014 r.,

—

uwzględniając art. 168–191 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFEU), w szczególności zasadę ostrożności zapisaną w art. 191 ust. 2,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie ze szczytu UE–USA, który odbył się w dniu 26 marca 2014 r. (2),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie komisarz Cecilii Malmström oraz przedstawiciela USA ds. handlu Michaela Fromana z dnia 20 marca 2015 r. dotyczące wyłączenia usług publicznych z umów handlowych między UE a USA;

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie TTIP z dnia 20 marca 2015 r.,

—

uwzględniając konkluzje Rady w sprawie TTIP z dnia 21 listopada 2014 r. (3),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie prezydenta USA Baracka Obamy, przewodniczącego Komisji Jeana-Claude’a Junckera, przewodniczącego Rady Europejskiej Hermana Van Rompuya, premiera Zjednoczonego Królestwa Davida Camerona, kanclerz Niemiec Angeli Merkel, prezydenta Francji François Hollande’a, premiera Włoch Matteo Renziego oraz premiera Hiszpanii Mariano Rajoya, wydane w dniu 16 listopada 2014 r. po posiedzeniu, które odbyło się przy okazji szczytu grupy G20 w Brisbane w Australii (4),

—

uwzględniając konkluzje z posiedzenia Rady Europejskiej, które odbyło się w dniach 26 i 27 czerwca 2014 r. (5),

—

uwzględniając wytyczne polityczne na następną kadencję Komisji, przedstawione przez przewodniczącego Jeana-Claude’a Junckera w dniu 15 lipca 2014 r. i zatytułowane: „Nowy początek dla Europy: Mój program na rzecz zatrudnienia, wzrostu, sprawiedliwości oraz zmian demokratycznych” (6),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie przejrzystości w negocjacjach dotyczących TTIP (C(2014)9052) (7), decyzje Komisji z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie publikowania informacji dotyczących spotkań odbywających się między członkami Komisji a organizacjami lub osobami samozatrudnionymi (C(2014)9051) oraz w sprawie publikowania informacji dotyczących spotkań odbywających się między dyrektorami generalnymi Komisji a organizacjami lub osobami samozatrudnionymi (C(2014)9048), wyroki i opinie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (C-350/12 P, 2/13, 1/09) w sprawie dostępu do dokumentów instytucji oraz decyzję Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 6 stycznia 2015 r. zamykającą dochodzenie z inicjatywy własnej (OI/10/2014/RA) w sprawie rozpatrywania przez Komisję Europejską wniosków o udzielenie informacji i dostępu do dokumentów (przejrzystość),

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Rady ds. Energii UE–USA z dnia 3 grudnia 2014 r. (8),

—

uwzględniając zintegrowane podejście UE do bezpieczeństwa żywności („od pola do stołu”) określone w 2004 r. (9),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 13 stycznia 2015 r. z konsultacji społecznych online w sprawie ochrony inwestycji i rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem (ISDS) w związku z transatlantyckim partnerstwem handlowo-inwestycyjnym (TTIP) (SWD(2015)0003),

—

uwzględniając propozycje tekstów UE do omówienia z USA w kolejnych rundach negocjacji dotyczących TTIP, w szczególności te, których klauzula tajności została zniesiona i które zostały podane do wiadomości publicznej przez Komisję, m.in. dokumenty przedstawiające stanowiska UE zatytułowane: „Kwestie regulacyjne dotyczące TTIP – przemysł inżynieryjny” (10), „Sprawdzian równoważności funkcjonalnej: proponowana metodologia równoważności regulacyjnej w branży motoryzacyjnej” (11) oraz „Rozdział dotyczący handlu i zrównoważonego rozwoju/polityki pracy i ochrony środowiska naturalnego: dokument UE określający kluczowe kwestie i aspekty przepisów TTIP” (12), a także propozycje tekstów dotyczących barier technicznych w handlu (13), środków sanitarnych i fitosanitarnych (14), ceł i ułatwień handlowych (15), małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) (16), ewentualnych przepisów w sprawie konkurencji (17), ewentualnych przepisów w sprawie przedsiębiorstw państwowych oraz przedsiębiorstw, którym przyznano szczególne lub wyłączne przywileje (18), ewentualnych przepisów w sprawie dotacji (19) oraz rozstrzygania sporów (20), wstępnych przepisów dotyczących współpracy regulacyjnej (21),

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów w sprawie „Transatlantyckiego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego (TTIP)” (ECOS-V-063) przyjętą podczas 110. sesji plenarnej (11-13 lutego 2015 r.) oraz opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 4 czerwca 2014 r. pt. „Transatlantyckie stosunki handlowe a poglądy EKES-u na temat wzmocnionej współpracy i ewentualnej umowy o wolnym handlu UE-USA”,

—

uwzględniając wersję ostateczną sprawozdania wstępnego z dnia 28 kwietnia 2014 r. sporządzonego przez ECORYS dla Komisji i zatytułowanego „Ocena wpływu handlu na zrównoważony rozwój mająca na celu wsparcie negocjacji w sprawie kompleksowej umowy handlowo-inwestycyjnej między Unią Europejską a USA” (22),

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji z 2015 r. w sprawie barier handlowych (COM(2015)0127) (23),

—

uwzględniając „Szczegółową analizę przedstawionej przez Komisję Europejską oceny skutków dotyczącej transatlantyckiego partnerstwa handlowo-inwestycyjnego między UE a USA”, opublikowaną w kwietniu 2014 r. przez Centrum Studiów nad Polityką Europejską (CEPS) na zlecenie Parlamentu,

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, w szczególności rezolucję z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych ze Stanami Zjednoczonymi (24), rezolucję z dnia 23 maja 2013 r. w sprawie negocjacji UE dotyczących handlu i inwestycji ze Stanami Zjednoczonymi (25) oraz rezolucję z dnia 15 stycznia 2015 r. w sprawie sprawozdania rocznego dotyczącego działalności Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich w 2013 r. (26),

—

uwzględniając art. 108 ust. 4 oraz art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Gospodarczej i Monetarnej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Prawnej, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, Komisji Spraw Konstytucyjnych oraz Komisji Petycji (A8-0175/2015),

A.

mając na uwadze, że eksport możliwy dzięki handlowi oraz inwestycje służące wzrostowi to kluczowe czynniki pobudzające tworzenie miejsc pracy i wzrost gospodarczy, niewymagające inwestycji rządowych;

B.

mając na uwadze, że PKB UE w ogromnym stopniu zależy od handlu i eksportu oraz korzyści płynących z opartych na zasadach inwestycji i handlu, oraz mając na uwadze, że ambitna i wyważona umowa z USA powinna wspomóc reindustrializację Europy i przyczynić się do realizacji celu dotyczącego zwiększenia do 2020 r. PKB generowanego przez przemysł w UE z 15 % do 20 % dzięki intensyfikacji transatlantyckiego handlu zarówno towarami, jak i usługami; mając na uwadze, że umowa ta może tworzyć szanse szczególnie dla MŚP, mikroprzedsiębiorstw (zgodnie z definicją zawartą w zaleceniu Komisji 2003/361/WE), klastrów i sieci przedsiębiorstw, które cierpią z powodu barier pozataryfowych niewspółmiernie bardziej niż większe przedsiębiorstwa, uzyskujące oszczędności skali, które umożliwiają im łatwiejszy dostęp do rynków po obu stronach Atlantyku; mając na uwadze, że umowa między dwoma największymi blokami gospodarczymi na świecie może przynieść opracowanie standardów, norm i zasad, które zostaną przyjęte na szczeblu światowym, co przyniosłoby korzyści również państwom trzecim i zapobiegłoby dalszemu rozdrobnieniu światowego handlu; mając na uwadze, że niewynegocjowanie umowy pozwoli na odegranie takiej roli innym państwom trzecim, kierującym się odmiennymi standardami i wartościami;

C.

mając na uwadze, że dziewięć państw członkowskich Unii Europejskiej zawarło już umowy dwustronne ze Stanami Zjednoczonymi, zatem TTIP może czerpać inspirację z dobrych praktyk i lepiej usuwać przeszkody napotkane przez te państwa członkowskie;

D.

mając na uwadze, że wobec niedawnych sytuacji kryzysowych na granicach UE oraz wydarzeń na świecie istnieje potrzeba zaangażowania się w kształtowanie globalnego ładu oraz systemu opartego na zasadach i wartościach;

E.

mając na uwadze, że ze względu na rosnącą liczbę wzajemnych powiązań między rynkami światowymi decydenci polityczni powinni kształtować i wspierać interakcje między rynkami; mając na uwadze, że odpowiednie zasady handlu oraz znoszenie niepotrzebnych barier są podstawą tworzenia wartości dodanej przy równoczesnym utrzymaniu i rozwijaniu w Europie solidnej, konkurencyjnej i zróżnicowanej bazy przemysłowej;

F.

mając na uwadze, że dążenia UE do podjęcia wyzwań zmiany klimatu, ochrony środowiska i bezpieczeństwa konsumentów przyniosły przedsiębiorstwom UE wysokie koszty regulacyjne, połączone z dużym zużyciem energii i wysokimi cenami energii elektrycznej, a nieporuszenie tej kwestii w TTIP może przyspieszyć procesy delokalizacji, dezindustrializacji oraz utraty miejsc pracy, zagrażając w ten sposób unijnym celom reindustrializacji i zatrudnienia, co uniemożliwi również osiągnięcie celów politycznych, do których zmierzają uregulowania UE;

G.

mając na uwadze, że dobrze przemyślana umowa handlowa może pozwolić czerpać korzyści z możliwości płynących z globalizacji; mając na uwadze, że solidna i ambitna umowa handlowa nie powinna skupiać się wyłącznie na redukcji taryf celnych i barier pozataryfowych, lecz powinna stanowić również narzędzie ochrony pracowników, konsumentów i środowiska naturalnego; mając na uwadze, że umowa taka to szansa na stworzenie ram w postaci przepisów o najwyższych standardach, zgodnych z naszymi wspólnymi wartościami, mających zapobiegać dumpingowi socjalnemu i ekologicznemu oraz zapewniać wysoki poziom ochrony konsumentów zgodny ze wspólnym celem otwartej konkurencji na równych zasadach;

H.

mając na uwadze, że choć wspólne wysokie standardy leżą w interesie konsumentów, należy przyznać, iż konwergencja ma znaczenie również dla przedsiębiorstw, ponieważ wyższe koszty wynikające z wyższych standardów będą równoważone przez zwiększone oszczędności skali na potencjalnym rynku liczącym 850 mln konsumentów;

I.

mając na uwadze, że wcześniejsze umowy handlowe przyniosły gospodarce europejskiej istotne korzyści, jednak rzeczywiste oddziaływanie TTIP na gospodarkę UE i na USA trudno ocenić i przewidzieć, gdyż negocjacje jeszcze trwają, a badania dają sprzeczne wyniki; mając na uwadze, że samo TTIP nie rozwiąże wieloletnich strukturalnych problemów gospodarczych oraz ich przyczyn w UE, ale powinno być postrzegane jako element szerszej europejskiej strategii tworzenia miejsc pracy i wzrostu, a oczekiwania dotyczące TTIP powinny być współmierne do poziomu ambicji, jaki zostanie osiągnięty podczas negocjacji;

J.

mając na uwadze, że skutki rosyjskiego embarga jasno ukazały niezmienne znaczenie rolnictwa w wymiarze geopolitycznym, wagę dostępu do wielu różnych rynków rolnych oraz potrzebę silnego i strategicznego partnerstwa handlowego z wiarygodnymi partnerami handlowymi;

K.

mając na uwadze, że dla europejskiego rolnictwa duże znaczenie ma zapewnienie wzajemnie korzystnego handlu z USA, aby umocnić pozycję UE jako kluczowego podmiotu na światowym rynku bez uszczerbku dla dotychczasowych norm jakości europejskich produktów rolnych i doskonalenia tych norm w przyszłości, a jednocześnie zapewnić przetrwanie oraz gospodarczą i społeczną stabilność europejskiego modelu rolnictwa;

L.

mając na uwadze, że handel i przepływ inwestycji nie są celem same w sobie, a punktem odniesienia dla umowy handlowej jest dobrobyt zwykłych obywateli, pracowników i konsumentów, jak również zwiększone możliwości przedsiębiorstw jako czynników kreujących wzrost i miejsca pracy; mając na uwadze, że TTIP powinno być wzorem dobrej umowy handlowej spełniającej powyższe wymogi, aby służyć za przykład dla naszych przyszłych negocjacji z innymi partnerami handlowymi;

M.

mając na uwadze, że w negocjacjach wymagany jest pewien stopień poufności w celu osiągnięcia wyników wysokiej jakości, a ograniczony poziom przejrzystości, z jakim prowadzono negocjacje w przeszłości, doprowadził do niedostatecznej demokratycznej kontroli procesu negocjacyjnego;

N.

mając na uwadze, że przewodniczący Jean-Claude Juncker w swoich wytycznych politycznych wyraźnie potwierdził, że dąży do wyważonej i rozsądnej umowy handlowej ze Stanami Zjednoczonymi i choć UE i USA mogą uczynić spory krok naprzód, jeżeli chodzi o wzajemne uznawanie norm dotyczących produktów lub wypracowanie norm transatlantyckich, to UE nie poświęci europejskich standardów w zakresie bezpieczeństwa (żywności), zdrowia, zdrowia zwierząt, ochrony socjalnej, ochrony środowiska i ochrony danych osobowych czy różnorodności kulturowej; przypomniał przy tym, że bezpieczeństwo naszej żywności oraz ochrona danych osobowych Europejczyków i usług świadczonych w interesie ogólnym nie podlegają negocjacjom, chyba że celem negocjacji jest osiągnięcie wyższego poziomu ochrony;

O.

mając na uwadze, że należy zapewnić satysfakcjonujące zakończenie negocjacji dotyczących umowy w sprawie bezpiecznego transferu danych („Safe Harbour”) i umowy parasolowej w sprawie ochrony danych;

P.

mając na uwadze, że w swoich wytycznych politycznych przewodniczący Jean-Claude Juncker wyraźnie zaznaczył również, że nie zgodzi się, by właściwość sądów państw członkowskich UE była ograniczona specjalnymi procedurami dotyczącymi sporów z inwestorami; mając na uwadze, że dostępne są już wyniki konsultacji społecznych w sprawie ochrony inwestycji i rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem w związku z TTIP i że z uwzględnieniem przekazanych uwag rozpoczęto w trzech instytucjach europejskich i między nimi proces refleksji nad tym, jak najlepiej zapewnić ochronę inwestycji i równe traktowanie inwestorów, jednocześnie zapewniając państwom prawo do regulacji, czemu towarzyszy wymiana opinii ze społeczeństwem obywatelskim i sektorem przedsiębiorstw;

Q.

mając na uwadze, że Parlament w pełni popiera decyzję Rady o odtajnieniu wytycznych negocjacyjnych oraz inicjatywę Komisji w zakresie przejrzystości; mając na uwadze, że prowadzona w całej Europie ożywiona debata publiczna na temat TTIP wskazała na potrzebę prowadzenia negocjacji w sprawie TTIP w sposób bardziej przejrzysty i dopuszczenia udziału wielu stron, przy uwzględnieniu obaw zgłaszanych przez obywateli europejskich oraz informowaniu opinii publicznej o wynikach negocjacji;

R.

mając na uwadze, że rozmowy między USA a UE są prowadzone od lipca 2013 r., jednak do tej pory nie uzgodniono wspólnego tekstu;

S.

mając na uwadze, że zgodnie z oczekiwaniami TTIP ma być umową mieszaną wymagającą ratyfikacji przez Parlament Europejski i wszystkie 28 państw członkowskich UE;

1.

uważa, że Unia Europejska i Stany Zjednoczone są dla siebie kluczowymi partnerami; podkreśla, że transatlantyckie partnerstwo handlowo-inwestycyjne (TTIP) to w ostatnim czasie najważniejszy projekt realizowany przez UE i Stany Zjednoczone, który powinien ożywić partnerstwo transatlantyckie nie tylko w odniesieniu do jego aspektów handlowych; podkreśla, że zawarcie tego partnerstwa ma duże znaczenie polityczne;

2.

w związku z trwającymi negocjacjami w sprawie TTIP kieruje do Komisji następujące zalecenia:

3.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji zawierającej zalecenia Parlamentu Europejskiego Komisji oraz, do wiadomości, Radzie, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz rządowi i Kongresowi USA.

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/48

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Inicjatywa w zakresie zielonego zatrudnienia: pełne wykorzystanie potencjału zielonej gospodarki pod względem tworzenia miejsc pracy” (COM(2014)0446),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Plan działań ekologicznych dla MŚP” (COM(2014)0440),

—

uwzględniając komunikat Komisji pt. „Ku gospodarce o obiegu zamkniętym: program »zero odpadów dla Europy«” (COM(2014)0398),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji pt. „Wykorzystanie potencjału ekologicznego wzrostu gospodarczego w zakresie zatrudnienia” (SWD(2012)0092),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 6 grudnia 2010 r. w sprawie polityki zatrudnienia na rzecz konkurencyjnej, niskoemisyjnej, efektywnie korzystającej z zasobów i ekologicznej gospodarki,

—

uwzględniając decyzję Rady 2010/707/UE z dnia 21 października 2010 r. w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich,

—

uwzględniając opinię Komitetu Regionów pt. „Plan działań ekologicznych dla MŚP i inicjatywa w zakresie zielonego zatrudnienia”,

—

uwzględniając ekspertyzę OECD/Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego z 2014 r. pt. „Greener Skills and Jobs, OECD Green Growth Studies” (Bardziej ekologiczne umiejętności i miejsca pracy, badania OECD dotyczące zielonego wzrostu),

—

uwzględniając przegląd Europejskiego Obserwatorium Zatrudnienia z kwietnia 2013 r. pt. „Promoting green jobs throughout the crisis: a handbook of best practices in Europe 2013” (Wspieranie zielonych miejsc pracy w czasie kryzysu: podręcznik najlepszych praktyk w Europie w 2013 r.),

—

uwzględniając sprawozdanie Międzynarodowej Organizacji Pracy/Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego z 2011 r. pt. „Skills for green jobs: a global view: synthesis report based on 21 country studies” (Umiejętności w zielonych miejscach pracy: perspektywa globalna – sprawozdanie podsumowujące na podstawie badania przeprowadzonego w 21 państwach),

—

uwzględniając sprawozdanie Europejskiego Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego z 2010 r. pt. „Skills for green jobs – European synthesis report” (Umiejętności w zielonych miejscach pracy – europejskie sprawozdanie podsumowujące),

—

uwzględniając sprawozdania Eurofoundu pt. „Stosunki pracy i zrównoważony rozwój: rola partnerów społecznych w przechodzeniu na gospodarkę ekologiczną” (2011), „Ekologizacja gospodarki europejskiej: reakcje i inicjatywy państw członkowskich i partnerów społecznych” (2009), „Ekologizacja przemysłu w UE: prognozowane skutki w kategoriach liczebności i jakości miejsc pracy oraz kontrolowanie tych skutków” (2013),

—

uwzględniając dokument roboczy CFE-LEED (OECD) z dnia 8 lutego 2010 r. pt. „Green jobs and skills: the local labour market implications of addressing climate change” (Zielone miejsca pracy i umiejętności: wpływ ograniczenia zmiany klimatu na lokalny rynek pracy),

—

uwzględniając przyjętą przez Międzynarodową Organizację Pracy (MOP) i Program Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska (UNEP) definicję zielonego miejsca pracy jako godnej pracy, która przyczynia się do zachowania lub przywrócenia jakości środowiska, niezależnie od tego, czy jest wykonywana w sektorze rolnictwa, przemysłu, usług czy administracji,

—

uwzględniając swą rezolucję z dnia 12 grudnia 2013 r. w sprawie ekoinnowacji – tworzenia miejsc pracy i generowania wzrostu dzięki polityce ochrony środowiska (1),

—

uwzględniając swą rezolucję z dnia 15 marca 2012 r. w sprawie planu działania prowadzącego do przejścia na konkurencyjną gospodarkę niskoemisyjną do 2050 r. (2),

—

uwzględniając swą rezolucję z dnia 7 września 2010 r. w sprawie rozwoju potencjału nowej zrównoważonej gospodarki w zakresie miejsc pracy (3),

—

uwzględniając art. 52 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych oraz opinie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A8-0204/2015),

A.

mając na uwadze, że tendencje światowe, takie jak nieefektywne wykorzystanie zasobów, nadmierne obciążanie środowiska i zmiana klimatu, zbliżają się do granic, po przekroczeniu których nie można zapobiec nieodwracalnemu wpływowi na nasze społeczeństwa i środowisko naturalne, a także mając na uwadze, że coraz większa marginalizacja oraz nierówności społeczne stanowią wyzwanie dla społeczeństw;

B.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu Europejskiej Agencji Środowiska z 2015 r. wskazano nieadekwatność obecnie stosowanych środków w stosunku do obranych celów w dziedzinie ochrony różnorodności biologicznej, ograniczania wykorzystania paliw kopalnych, przeciwdziałania zmianie klimatu oraz zapobiegania wpływowi tej zmiany na zdrowie ludzi i jakość środowiska;

C.

mając na uwadze, że brak spójnych działań politycznych ukierunkowanych na sprostanie tym wspólnym wyzwaniom stwarza niebezpieczeństwo niewykorzystania znacznej części potencjału ekologicznej przemiany sprzyjającej integracji społecznej w zakresie trwałego zatrudnienia;

D.

mając na uwadze, że zagrożenia te owocują rozwojem nowych sektorów, zmianą wielu innych oraz zanikiem niektórych sektorów, takich jak sektory powodujące duże zanieczyszczenie; mając na uwadze konieczność skupienia się na innowacjach i sposobach ograniczania zanieczyszczenia; mając na uwadze, że w przypadku niektórych zanikających sektorów należy zwrócić szczególną uwagę na przekwalifikowanie i alternatywne formy zatrudnienia zatrudnionych w nich pracowników; mając na uwadze, że inwestycje w dziedziny, którym nadano priorytetowe znaczenie w programie Komisji na rzecz zielonych miejsc pracy, w tym recykling, różnorodność biologiczną, efektywność energetyczną, jakość powietrza oraz wszystkie technologie energii odnawialnej, takie jak morska energia odnawialna, wykazują potencjał znacznego pobudzenia procesu tworzenia miejsc pracy, także w obszarach słabo zaludnionych;

E.

mając na uwadze, że według Europejskiej Agencji Środowiska w sektorze towarów i usług ekologicznych odnotowano wzrost o ponad 50 % w okresie od 2000 do 2011 r., przy czym sektor ten wygenerował ponad 1,3 mln miejsc pracy; mając również na uwadze, że do 2020 r. w gospodarce opartej na energii odnawialnej powstanie 20 mln nowych miejsc pracy w Europie; mając na uwadze, że ambitna i spójna polityka UE oraz inwestycje w energię odnawialną, gospodarkę leśną, zrównoważone rolnictwo i ochronę gleb (w celu zapobiegania i przeciwdziałania nierównowadze hydrologicznej) mogą stać się silnym bodźcem do tworzenia miejsc pracy;

F.

mając na uwadze, że cel zrównoważonego rozwoju zapisano w traktacie lizbońskim, a jego realizacja oznacza, że zagadnienia dotyczące środowiska traktowane są na równi z kwestiami gospodarczymi i społecznymi;

G.

mając na uwadze, że w strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnych i zrównoważonych gospodarek sprzyjających włączeniu społecznemu uznano zasadniczą rolę przejścia na sprawiedliwe pod względem społecznym zielone gospodarki;

H.

mając na uwadze, że sztywność rynku pracy utrudnia tworzenie miejsc pracy, zaś konkurencyjny rynek pracy UE może się przyczynić do osiągnięcia celów strategii „Europa 2020” w zakresie zatrudnienia;

I.

mając na uwadze, że podczas konferencji Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, która odbyła się w 2010 r. w Cancún UE i jej państwa członkowskie zobowiązały się do zapewnienia „sprawiedliwej przemiany siły roboczej, która owocuje tworzeniem godnej pracy i wysokiej jakości miejsc pracy”; mając na uwadze, że sprawiedliwe dla wszystkich przejście na gospodarkę sprzyjającą ochronie środowiska musi być prawidłowo przeprowadzone i powinno przyczyniać się do osiągnięcia celu, którym jest zrównoważone i długoterminowe zatrudnienie dla wszystkich (obejmujące miejsca pracy wymagające wysokich kwalifikacji), które doprowadzi do integracji społecznej i eliminacji ubóstwa;

J.

mając na uwadze, że do pięciu filarów tzw. sprawiedliwej przemiany należą: konsultacje/głos związków zawodowych; inwestycje w zielone i godne miejsca pracy; umiejętności ekologiczne; poszanowanie praw pracowniczych i praw człowieka oraz ochrona socjalna pracowników i społeczności stojących na pierwszej linii działań na rzecz przejścia z gospodarki wysoko- na niskoemisyjną;

K.

mając na uwadze, że aktywne uczestnictwo pracowników w przemianie ma zasadnicze znaczenie dla podnoszenia poziomu świadomości środowiskowej, rozumienia potrzeby efektywnego gospodarowania zasobami i ograniczania wpływu, jaki wywieramy na środowisko;

L.

mając na uwadze, że potencjał rozwoju zielonych miejsc pracy umniejszają niedobory umiejętności wynikające z szeregu czynników, do których należą zmienność programów nauczania w związku ze zrównoważonością, zidentyfikowane niedoskonałości w poszczególnych sektorach, brak studentów posiadających umiejętności z zakresu nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki oraz umiejętności cyfrowe i koncentracja danej płci w poszczególnych sektorach zamiast równowagi płci;

M.

mając na uwadze istnienie dowodów na to, że inwestowanie w energię i efektywność energetyczną oraz rozwój łańcucha dostaw za pomocą jasnej strategii przemysłowej, jak również przechodzenie z opodatkowania pracy na podatki z innych źródeł wywiera pozytywny wpływ na tworzenie miejsc pracy;

N.

mając na uwadze, że Europa uczestniczy w globalnej konkurencji, w związku z czym korzystne ceny energii, urzeczywistnienie unijnego rynku wewnętrznego oraz poprawa klimatu inwestycyjnego odgrywają decydującą rolę w kontekście zrównoważonego wzrostu i tworzenia miejsc pracy;

O.

mając na uwadze, że określone sektory, takie jak sektor renowacji budynków pod kątem efektywności energetycznej, realizują działalność w danej lokalizacji, przez co nie mogą być przeniesione za granicę, ani w inne miejsce;

P.

mając na uwadze, że niepewność i brak spójności kierunków działań politycznych oraz brak przejrzystych celów utrudniają inwestycje, rozwój umiejętności, badania i rozwój, a co za tym idzie – uniemożliwiają rozwój możliwości zatrudnienia;

Q.

mając na uwadze, że większa świadomość społeczna w kwestii znaczenia potrzeby stworzenia zielonej gospodarki zwiększyłaby możliwości zatrudnienia;

R.

mając na uwadze, że jasne, ustalone cele średnio- i długoterminowe, w tym unijne cele w zakresie efektywności energetycznej i zanieczyszczenia, mogą być istotnymi czynnikami sprzyjającymi zmianie; mając również na uwadze, że regulacje UE również mają w tym względzie do odegrania ważną rolę; mając na uwadze, że ukierunkowane inwestycje, m.in. w rozwój łańcuchów dostaw w UE, prowadzące do tworzenia miejsc pracy powinny wynikać z jasnych ram politycznych i być z nimi spójne;

S.

mając na uwadze, że sektor publiczny oraz samorządy lokalne i regionalne mogą odegrać zasadniczą rolę w umożliwianiu przejścia na zieloną gospodarkę i tworzenia rynków pracy sprzyjających integracji społecznej;

T.

mając na uwadze, że takie instrumenty, jak ekoznak, EMAS i zielone zamówienia publiczne przyczyniają się do tworzenia zielonych miejsc pracy;

U.

mając na uwadze, że MŚP są w UE jednym z najważniejszych źródeł nowych miejsc pracy i oferują dużo ponad 80 % wszystkich miejsc pracy, że są również liderami w wielu zielonych sektorach, lecz mogą borykać się ze szczególnymi trudnościami, przewidując niezbędne umiejętności i realizując potencjał w zakresie miejsc pracy;

V.

mając na uwadze, że zintegrowane wytyczne stanowią kluczowy element koordynacji strategii państw członkowskich w zakresie gospodarki i zatrudnienia oraz stanowią podstawę dla zaleceń dla poszczególnych krajów, a także mając na uwadze, że powinny one przyczyniać się do realizacji celów strategii „Europa 2020”, zwłaszcza celu w zakresie zatrudnienia, m.in. poprzez promowanie tworzenia wysokiej jakości miejsc pracy, w tym poprzez zielone zatrudnienie;

W.

mając na uwadze, że kobiety muszą czerpać równe korzyści z wytwarzania godnych, zielonych miejsc pracy oraz że należy przebić się przez tzw. szklany sufit;

X.

mając na uwadze, że kryzysy i polityka oszczędnościowa w znacznie większym stopniu dotykają kobiet, zaś zielone miejsca pracy okazują się bardziej odporne na kryzysy niż inne miejsca pracy;

Y.

mając na uwadze, że sektory niskoemisyjne charakteryzują się zazwyczaj wyższą wydajnością pracy, a udział wynagrodzeń spadł w tych sektorach o wartość niższą niż w 15 gałęziach przemysłu o najwyższych wskaźnikach emisji;

Z.

mając na uwadze, że dane Eurobarometru dotyczące zielonego zatrudnienia w MŚP wykazują, iż oszczędność energii, redukcja ilości odpadów oraz obniżenie zużycia surowców to środki korzystne pod względem gospodarczym;

1.

podkreśla, że przejście na zrównoważone społeczeństwa i gospodarki, w tym zrównoważone modele konsumpcji i produkcji, może stworzyć potencjał zarówno tworzenia miejsc pracy, jak i przemiany obecnych miejsc pracy w zielone miejsca pracy w praktycznie wszystkich sektorach i w całym łańcuchu wartości, od badań po produkcję, dystrybucję i świadczenie usług, oraz w sektorach nowych, wysoko zaawansowanych technologii ekologicznych, np. w sektorze odnawialnych źródeł energii, a także w tradycyjnych gałęziach przemysłu, takich jak produkcja i budownictwo, rolnictwo i rybołówstwo lub w sektorach usług takich jak turystyka, gastronomia, transport i edukacja; jednocześnie podkreśla, że obok tworzenia licznych miejsc pracy inwestycje związane z energią odnawialną oraz efektywnością energetyczną przyczyniają się do utrzymania konkurencyjności gospodarki i przemysłu europejskiego, a także do obniżenia stopnia zależności energetycznej w Europie;

2.

podkreśla, że dwie trzecie zasobów naturalnych – takich jak żyzne gleby, czysta woda i powietrze – ciągle się kurczy, przy czym skala globalnego ocieplenia i utraty różnorodności biologicznej zbliża się do granicy, której przekroczenie grozi nieodwracalnym wpływem na społeczeństwa i środowisko naturalne;

3.

uważa, że stały wzrost gospodarczy jest możliwy jedynie przy uwzględnieniu ograniczeń środowiska; w tym kontekście podkreśla fakt, że zielona gospodarka o obiegu zamkniętym może zapewnić rozwiązania w dziedzinie ochrony środowiska, jak również ogólnie rozwiązania dla gospodarki i społeczeństwa;

4.

podkreśla fakt, że pełne wdrożenie prawodawstwa w zakresie ochrony środowiska, jak również lepsze uwzględnienie problematyki ochrony środowiska w całokształcie polityki oraz zwiększenie spójności polityki w obrębie różnych polityk sektorowych w UE ma zasadnicze znaczenie dla pełnego wykorzystania potencjału związanego z zieloną gospodarką, a tym samym dla tworzenia zielonych miejsc pracy;

5.

zauważa, że w sprawozdaniu Europejskiej Agencji Środowiska z 2015 r. wskazuje się nieadekwatność stosowanych środków w stosunku do obranych celów w dziedzinie ochrony różnorodności biologicznej, redukcji wykorzystania paliw kopalnych, przeciwdziałania zmianie klimatu oraz zapobiegania wpływowi tej zmiany na zdrowie ludzi i jakość środowiska;

6.

zwraca uwagę, że przemiana ma znaczny potencjał tworzenia lokalnych miejsc pracy, które nie mogą podlegać relokacji, oraz w dziedzinach, które nie mogą być przeniesione za granicę, a także w sektorach, na które negatywny wpływ ma kryzys, takich jak sektor budowlany; zauważa, że istnieją przekonujące dowody na to, iż w ostatecznym rozrachunku zielona przemiana wywrze pozytywny wpływ na zatrudnienie, zważywszy że zrównoważona działalność gospodarcza, np. oszczędność energii lub rolnictwo ekologiczne, wymaga większego nakładu pracy niż czynności, które zastępuje, i może sprawić, że regiony staną się w większym stopniu samowystarczalne;

7.

uważa, że należy przyjąć uzgodnioną definicję „zielonych miejsc pracy”, opracowaną na podstawie definicji MOP i Międzynarodowej Konferencji Statystyków;

8.

z zadowoleniem przyjmuje stwierdzenie Komisji, że restrukturyzację należy przeprowadzić w sposób odpowiedzialny społecznie, przy jednoczesnym uznaniu potrzeby restrukturyzacji i innowacyjności spółek;

9.

uważa, że aby maksymalizować wykorzystanie potencjału netto tworzenia miejsc pracy, jaki wykazuje zielona gospodarka, istotne jest, aby zapewnić obecnej sile roboczej odpowiednie możliwości nabywania nowych umiejętności, jakie są wymagane w gospodarce o obiegu zamkniętym;

10.

wzywa państwa członkowskie do pobudzania strategii politycznych mających na celu zabezpieczenie oraz modernizację budynków publicznych w celu zwiększenia efektywności energetycznej oraz redukcji zużycia energii;

11.

wzywa państwa członkowskie, a w stosownych przypadkach również Komisję, aby zobowiązały się do realizacji planu działania na rzecz sprawiedliwej przemiany, który łączyłby ambitne cele ochrony środowiska z propagowaniem następujących kwestii: odpowiednia ochrona socjalna i właściwe wynagrodzenia, długoterminowe zatrudnienie oraz zdrowe i bezpieczne warunki pracy, rządowe inwestycje w edukację, programy szkoleń i zdobywania umiejętności, poszanowanie praw pracowniczych i umacnianie praw pracowników do informacji, konsultacji i uczestnictwa w przypadku spraw dotyczących zrównoważonego rozwoju, a także zwiększanie skutecznej reprezentacji siły roboczej; wzywa państwa członkowskie do realizowania tych celów;

12.

przypomina, że w zmienionej strategii UE na rzecz bezpieczeństwa i higieny pracy należy w stosownych przypadkach uwzględnić konkretne zmiany w nowych sektorach;

13.

podkreśla, że przywidywanie zmiany w zatrudnieniu wymaga aktywnego przeprowadzania transformacji, usprawnionego gromadzenia wysokiej jakości danych dotyczących aktualnych i przyszłych potrzeb rynku pracy przy zaangażowaniu ze strony europejskich instytucji szkolnictwa wyższego, oraz że dla zapewnienia skutecznej przemiany i wyższego poziomu zatrudnienia istotne znaczenie ma planowanie długofalowe; podkreśla, że władze lokalne i regionalne odgrywają ważną rolę w przechodzeniu na bardziej zieloną gospodarkę w zakresie edukacji, infrastruktury, wspierania lokalnych przedsiębiorstw i tworzenia stabilnego zatrudnienia z wynagrodzeniami podlegającymi układom zbiorowym lub innych dozwolonych środków zgodnych z ustawodawstwem krajowym; mając na uwadze, że dialog społeczny jest podstawowym elementem kierowania transformacją; wzywa Komisję, państwa członkowskie, samorządy regionalne i lokalne oraz partnerów społecznych do przyjęcia odpowiedzialności i wspólnego stawienia czoła temu wyzwaniu, uwzględniając zasadę pomocniczości;

14.

zauważa, że rola partnerów społecznych w przechodzeniu na zielone miejsca pracy w ostatnich latach stopniowo wzrasta, przypomina jednak, że do budowy trwałego i zrównoważonego dialogu społecznego, który może pomóc w stawianiu czoła wyzwaniom, jakie stawia przechodzenie na konkurencyjną, niskoemisyjną i zasobooszczędną gospodarkę, potrzebne są wzmożone działania;

15.

podkreśla znaczenie rządów krajowych w promowaniu sektorowego dialogu społecznego, zwłaszcza w nowo powstających zielonych sektorach przemysłu, a także w zapewnianiu włączenia MŚP;

16.

zwraca uwagę, że niektóre regiony stoją w obliczu większych wyzwań niż inne, ponieważ charakteryzują się koncentracją geograficzną sektorów energochłonnych, zasobochłonnych i powodujących zanieczyszczenia, lub wyższym poziomem ubóstwa i bezrobocia; wzywa państwa członkowskie oraz samorządy lokalne i regionalne wspierane przez Unię Europejską do współpracy z partnerami społecznymi i do zbiorowej realizacji planów działania na rzecz sprawiedliwej przemiany, w tym mechanizmów solidarności zapewniających sprawiedliwą pod względem społecznym, ekologiczną przemianę gospodarki lokalnej i regionalnej, przy jednoczesnym wsparciu społeczności i pracowników odczuwających skutki zmian, a tym samym redukując niepewność wynikającą z przenoszenia miejsc pracy i gwarantując spełnianie przez nich wymogów w zakresie nowych umiejętności stawianych w związku z nowymi miejscami pracy;

17.

podkreśla, że samorządy lokalne mogą odegrać kluczową rolę w promowaniu rozwoju zatrudnienia w zielonej gospodarce oraz zwiększania liczby godnych miejsc pracy sprzyjających integracji społecznej poprzez:

18.

zwraca uwagę na dowody świadczące o znaczeniu zaangażowania się kierownictwa w sprawy pracownicze w celu zagwarantowania dużego zaangażowania pracowników we wprowadzanie tych zmian w drodze partnerstwa społecznego; zaleca zaangażowanie działających na rzecz ekologii przedstawicieli związków zawodowych współpracujących z pracodawcami w nadawanie bardziej zrównoważonego charakteru ich miejscom pracy; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia ukierunkowanego wsparcia wspólnych inicjatyw pracowników i pracodawców na rzecz ekologizacji przemysłu;

19.

uważa, że należy opracować projekty pilotażowe na rzecz realizacji niektórych z tych celów;

20.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie Komisji do wykorzystywania ukierunkowanych programów mobilności pracowników w ramach Europejskiego programu na rzecz zatrudnienia i innowacji społecznych z myślą o wspieraniu mobilności zawodowej osób poszukujących pracy;

21.

z zadowoleniem przyjmuje zaproponowane przez Komisję narzędzia służące do rozwoju umiejętności i przewidywania potrzebnych umiejętności; podkreśla, że w dziedzinie rozwoju umiejętności powinno się pobudzać rozwijanie umiejętności w zakresie nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki, które są w gospodarce bardzo przydatne; podkreśla jednak, że potrzebne są bardziej ambitne działania i inwestycje; uważa, że aby prognozować, jakie umiejętności będą potrzebne w przyszłości, wszystkie zainteresowane strony na rynku muszą być aktywnie zaangażowane na wszystkich szczeblach;

22.

wzywa państwa członkowskie do współpracy z Komisją na rzecz stworzenia banku danych zawierającego wykaz szkoleń oraz ofert pracy związanych z zielonym zatrudnieniem, co miałoby na celu poprawę jakości poradnictwa zawodowego, informacji na temat miejsc pracy oraz umiejętności potrzebnych, aby w jak najwyższym stopniu korzystać z możliwości zatrudnienia oferowanych w związku z ekologizacją gospodarki;

23.

apeluje do Komisji o dopilnowanie, by dane były gromadzone we wszystkich zielonych sektorach, łącznie z tymi, które obecnie się pomija, np. transport publiczny i sektor handlu detalicznego; zwraca się do Komisji, aby przy udzielaniu wsparcia krajowym urzędom statystycznym i publicznym służbom zatrudnienia, a także przy upowszechnianiu wykorzystania narzędzi służących do tworzenia modeli ilościowych uwzględniała aspekt płci, gromadząc dane o wszystkich sektorach zielonego zatrudnienia;

24.

zwraca się do Komisji, aby uwzględniała aspekt płci przy opracowywaniu nowych metod gromadzenia, dezagregacji i analizy danych, np. w pracach z użyciem narzędzia ekonometrycznego FIDELIO lub we współpracy z zainteresowanymi stronami, takimi jak Międzynarodowa Konferencja Statystyków Pracy;

25.

podkreśla potrzebę położenia większego nacisku na niwelowanie niedoboru kwalifikacji poprzez wspieranie rozwoju umiejętności;

26.

wzywa Komisję, aby pomogła wesprzeć rozwój umiejętności poprzez aktualizację kwalifikacji oraz odpowiednich programów kształcenia i szkolenia na szczeblu UE;

27.

wzywa Komisję do położenia nacisku na większe wykorzystanie systemów klasyfikacji, takich jak ESCO, które można wykorzystać do identyfikowania niedoborów kwalifikacji;

28.

podkreśla znaczenie większej synergii między systemami edukacji a powstającymi nowymi zielonymi miejscami pracy poprzez lepszą koordynację między instytucjami oświatowymi a związkami pracodawców i innymi właściwymi organizacjami;

29.

wzywa państwa członkowskie, rządy regionalne i władze lokalne do przyjęcia i realizacji – wspólnie z partnerami społecznymi i organizatorami szkoleń – strategii rozwoju i prognozowania umiejętności w celu poprawy umiejętności ogólnych, sektorowych i charakterystycznych dla danego zawodu; ponadto podkreśla znaczenie partnerstwa i zaufania między instytucjami oświatowymi, przedsiębiorstwami, partnerami społecznymi i władzami;

30.

zwraca uwagę, że strategie te powinny obejmować gruntowną ocenę rodzaju i poziomu zielonych miejsc pracy, jakie zostaną utworzone, oraz wymaganych umiejętności i wiedzy, która to ocena doprowadziłaby do prognozowania i określenia niedoborów kwalifikacji oraz ukierunkowanych programów szkolenia zawodowego i uczenia się przez całe życie, skupionych na powiązaniu umiejętności i charakteru pracy z celem w postaci zwiększania zatrudnienia; podkreśla konieczność aktywnego włączenia w te strategie zarówno pracowników przesiedlonych, jak i pracowników o niskich kwalifikacjach, którzy są zagrożeni wykluczeniem z rynku pracy, które to włączenie należy osiągnąć poprzez dopilnowanie, aby rozwój umiejętności był skierowany do tych pracowników, był dla nich dostępny i oferowany bezpłatnie;

31.

zwraca uwagę, że Cedefop sugeruje, iż dostosowanie programów nauczania i uwzględnienie świadomości środowiskowej, wraz z rozumieniem zrównoważonego rozwoju i efektywności gospodarczej, to rozwiązanie lepsze niż proponowanie nowych programów szkoleniowych;

32.

zachęca państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do włączenia zrównoważonego rozwoju oraz kompetencji i umiejętności ekologicznych do systemów szkolenia i kształcenia, zwłaszcza poprzez wzmocnienie systemów kształcenia i szkolenia zawodowego oraz poprzez zachęcanie ośrodków badawczych do opracowywania technologii, projektów i patentów dotyczących zielonych metod produkcji we współpracy z nowymi zielonymi przedsiębiorstwami; zachęca do wymiany pomysłów między ośrodkami badawczymi a sieciami przedsiębiorstw i profesjonalistów; przypomina znaczenie umiejętności w zakresie nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki oraz potrzebę dopilnowania, aby więcej kobiet studiowało na takich kierunkach;

33.

apeluje o ambitną strategię na rzecz tworzenia zrównoważonych miejsc pracy, w tym poprzez rozwiązanie problemu niedopasowania umiejętności, ze szczególnym naciskiem na zaspokojenie zapotrzebowania zielonej gospodarki na umiejętności;

34.

wzywa państwa członkowskie, aby wykorzystały rozwój tego sektora do tworzenia programów przyuczania do zawodów wymagających wysokich kwalifikacji, tak aby zapewnić młodym ludziom specjalistyczną wiedzę i szkolenie oraz aby pomóc stawić czoła problemowi wysokich poziomów bezrobocia młodzieży;

35.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby w ramach przejścia na zieloną gospodarkę uwzględniły potrzeby kobiet i dziewcząt w zakresie lepszego dostępu do uczenia się przez całe życie, w szczególności w takich dziedzinach o wysokim potencjale tworzenia zielonych miejsc pracy jak nauka, badania, inżynieria, technologia cyfrowa i nowe technologie, mając na celu wzmocnienie pozycji kobiet w społeczeństwie, wyeliminowanie stereotypów dotyczących płci i zapewnienie miejsc pracy w pełni odpowiadających szczególnym potrzebom i umiejętnościom kobiet;

36.

zwraca się do Komisji, państw członkowskich oraz władz regionalnych i lokalnych o systematyczne uwzględnianie aspektu równouprawnienia płci przy określaniu, realizacji i monitorowaniu polityki tworzenia zielonych miejsc pracy na wszystkich szczeblach, z myślą o zagwarantowaniu równych możliwości i z uwzględnieniem wyzwań w zakresie tworzenia zielonych miejsc pracy na obszarach wiejskich; zachęca państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do podjęcia dodatkowych wysiłków na rzecz umożliwienia kobietom pełnego uczestnictwa w kształtowaniu polityki, podejmowaniu decyzji i realizacji strategii na rzecz zielonego zatrudnienia, która obejmuje umiejętności ekologiczne;

37.

zwraca się do Komisji o zainicjowanie debaty publicznej i o propagowanie koncepcji „edukacji na rzecz zrównoważonego rozwoju”, ze szczególnym naciskiem na kształcenie dziewcząt i kobiet; apeluje do państw członkowskich i Komisji o promowanie strategii sprzyjających większemu udziałowi kobiet w edukacji w dziedzinie nauk ścisłych, technologii, inżynierii i matematyki oraz przedsiębiorczości, a także o powiązanie programu na rzecz zielonych miejsc pracy ze wzmocnieniem pozycji kobiet przez edukację; apeluje o zachęcanie kobiet do korzystania z możliwości w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego oraz uczenia się przez całe życie w zielonych sektorach;

38.

wzywa Komisję do przyjęcia unijnej strategii na rzecz równouprawnienia płci na lata 2015–2020, uwzględniającej określone w strategii „Europa 2020” cele w zakresie wskaźników zatrudnienia na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu;

39.

podkreśla konieczność ukierunkowanych działań władz i służb publicznych na rzecz zaangażowania wszystkich zainteresowanych stron na rynku pracy – w tym organizacji pracodawców i pracowników – w niwelowanie niedoboru kwalifikacji; wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do ustanowienia mechanizmów szkolenia pracowników w instytucjach właściwych w sprawach zatrudnienia i służbach zatrudnienia w celu uwzględnienia umiejętności potrzebnych w zielonym zatrudnieniu w polityce dotyczącej rynku pracy oraz do opracowania środków służących ocenie wpływu takich szkoleń; podkreśla, jak ważne jest, aby europejskie instytucje oświatowe dostosowały swoje programy do potrzeb zielonej gospodarki i ogólnie rynku pracy;

40.

wzywa państwa członkowskie do stworzenia otoczenia regulacyjnego, które pobudza innowacje w zielonej gospodarce;

41.

wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby przyjęły ambitne, długofalowe i zintegrowane ramy regulacyjne, budżetowe i finansowe na rzecz zrównoważonych inwestycji oraz zachęcały do innowacji, tym samym uwalniając potencjał tych zmian w zakresie zatrudnienia; podkreśla, że strategie polityczne należy opracowywać w długoterminowych ramach czasowych, które obejmowałyby cele oraz wskaźniki służące do pomiaru postępów w zakresie ich osiągania;

42.

podkreśla, że koordynacja działań w Komisji i we właściwych ministerstwach na szczeblu krajowym jest istotna dla utworzenia kompleksowych, obejmujących całą administrację rządową ram zmian, umożliwiających poświęcenie niezbędnej uwagi wpływowi, jaki przemiana wywrze na dystrybucję;

43.

zauważa, że powodzenie lub porażka inicjatywy w zakresie zielonego zatrudnienia zależy od poziomu ambicji wiążących celów Komisji w zakresie energii odnawialnej i efektywności energetycznej, a także inwestycji w technologię energii odnawialnej oraz programy efektywności energetycznej, w które zaangażowały się państwa członkowskie;

44.

podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie odpowiadają za spójne strategie polityczne, które wspierają produkcję energii odnawialnej i większą efektywność energetyczną w celu pobudzenia rozwoju lokalnego i regionalnego oraz tworzenia lokalnych miejsc pracy wysokiej jakości; podkreśla, że w najbliższych latach inwestycje w energię odnawialną i efektywność energetyczną mogą stać się jednym z głównych źródeł nowych miejsc pracy w Europie;

45.

zauważa, że samowystarczalność energetyczna terytoriów pozostaje jednym z długofalowych celów polityki gospodarczej i energetycznej UE; nalega ponadto, aby koniecznie uwzględniono terytorialny wymiar inwestycji, ponieważ przyczynia się on do realizacji celów polityki spójności terytorialnej UE polegających na powiązaniu miast i obszarów wiejskich;

46.

z zadowoleniem przyjmuje włączenie przez Komisję godnych miejsc pracy do mandatu negocjacyjnego UE do rozmów podczas 21. konferencji stron w Paryżu, na podstawie porozumienia z Cancún z 2010 r. i późniejszych inicjatyw; wzywa Komisję do dopilnowania, aby program „sprawiedliwej transformacji” pozostał elementem jej stanowiska negocjacyjnego;

47.

wzywa UE i państwa członkowskie do określenia wiążących celów w zakresie oszczędności energii i efektywności energetycznej oraz do wsparcia białych certyfikatów jako narzędzia łatwiejszego osiągania celów UE w zakresie oszczędności energii; wzywa państwa członkowskie, aby w pełni wdrożyły i egzekwowały dyrektywę w sprawie efektywności energetycznej oraz utrzymały zobowiązanie do osiągnięcia przynajmniej celów w zakresie efektywności energetycznej na 2030 r.;

48.

popiera zaangażowanie UE na rzecz sprawiedliwego globalnego przejścia na zieloną gospodarkę sprzyjającą włączeniu społecznemu we współpracy z innymi międzynarodowymi partnerami;

49.

wzywa państwa członkowskie, aby w pełni przestrzegały nowych przepisów zmienionego prawodawstwa UE dotyczącego zamówień publicznych i wdrożyły je oraz rozważyły zbadanie, czy wprowadzenie kryteriów środowiskowych i społecznych do polityki zamówień publicznych mogłoby pobudzić tworzenie miejsc pracy w zielonej gospodarce; podkreśla, że można by wyjaśnić istniejące sytuacje niepewności prawnej, związane ze stosowaniem klauzul społecznych i środowiskowych w zamówieniach publicznych;

50.

wzywa Komisję, aby poczyniła kroki wspierające renesans sektora napraw, który wygenerowałby nowe i z samej natury ekologiczne miejsca pracy;

51.

wzywa państwa członkowskie do wsparcia wkładu usług publicznych w sprawiedliwe przejście na zrównoważoną gospodarkę, zwłaszcza poprzez aktywne zapewnianie, aby takie usługi jak komunikacja, energia, transport, gospodarowanie odpadami i gospodarka wodna świadczono w sposób zrównoważony;

52.

wyraża głębokie rozczarowanie wycofaniem pakietu legislacyjnego dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym, którego przepisy – jak oczekiwano – umożliwiłyby powstanie nawet 180 000 miejsc pracy w samym tylko unijnym sektorze gospodarowania odpadami; w związku z tym wzywa Komisję, aby respektując kompetencje państw członkowskich, wywiązała się z zobowiązania do jak najszybszego zaproponowania ambitnych przepisów dotyczących odpadów, tak aby zmniejszyć ich ilość, określić nowe cele recyklingu i ponownie zdefiniować kryteria obliczania ilości materiału faktycznie poddanego recyklingowi;

53.

ponadto wzywa Komisję, aby rozważyła wprowadzenie kryteriów mających na celu stworzenie zachęt dla przedsiębiorstw, które stosują cykl utylizacji odpadów w sposób uczciwy i zrównoważony dla środowiska;

54.

uznaje, że powiązanie zrównoważonej produkcji rolnej z monitorowaniem i ochroną różnorodności biologicznej na terenie gospodarstw, a co za tym idzie – stosowanie inteligentnego oznakowania produktów rolniczych pod kątem ich wpływu na środowisko w celu stymulowania popytu konsumentów na produkcję przyjazną różnorodności biologicznej, ma znaczny potencjał tworzenia zielonych miejsc pracy na obszarach wiejskich w UE;

55.

uważa, że zrównoważona gospodarka leśna ma prawdziwy potencjał tworzenia miejsc pracy przy jednoczesnym aktywnym przyczynianiu się do łagodzenia zmiany klimatu oraz do ochrony różnorodności biologicznej;

56.

wzywa Komisję do wykorzystania semestru UE i przeglądu strategii „Europa 2020” do wsparcia tworzenia zielonych miejsc pracy; wzywa Komisję do wydania zaleceń dla poszczególnych krajów, które mogą się przyczynić do zwiększenia zatrudnienia i zmniejszenia śladów ekologicznych, wymaga przeprowadzenia dokładnej i niezależnej analizy dotyczącej kosztów i korzyści związanych z przeniesieniem opodatkowania (np. przejścia z opodatkowania pracy na podatki środowiskowe) oraz stopniowego wycofania dotacji do 2020 r;

57.

podkreśla, że takie zalecenia mogłyby obejmować przejście z opodatkowania pracy na innego rodzaju podatki oraz, że takie przesunięcie obciążeń podatkowych powinno mieć na celu zmianę zachowań prowadzących do zanieczyszczenia środowiska, jednak nie może wywierać nieporządanego negatywnego wpływu na systemy zabezpieczenia społecznego lub nieproporcjonalnie wpływać na grupy o niższych dochodach;

58.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do stopniowego wycofywania bezpośrednich i pośrednich dotacji szkodliwych dla środowiska, w tym m.in. dotyczących paliw kopalnych; zachęca Komisję do opracowania modeli, które mogą być wprowadzone przez państwa członkowskie i przenosić obciążenia podatkowe z pracy na zanieczyszczenie środowiska, oraz do wzięcia pod uwagę wpływu środowiskowego towarów i usług w duchu zasady „zanieczyszczający płaci”; wzywa Komisję do wydania zaleceń dla poszczególnych krajów dla tych państw członkowskich, które mogą wnieść wkład w starania o zwiększenie zielonego zatrudnienia i ograniczenie śladów ekologicznych; wzywa ponadto Komisję do aktywnego uwzględniania kwestii środowiskowych i klimatycznych w europejskim semestrze w celu wspierania tworzenia zielonych miejsc pracy;

59.

zachęca państwa członkowskie do wprowadzenia ukierunkowanych dotacji lub zwolnień podatkowych dla przedsiębiorstw rozpoczynających działalność oraz dla mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw, które dostarczają towary i świadczą usługi o wysokiej wartości dodanej pod względem środowiskowym, włącznie z ogólną mniejszą zawartością węgla;

60.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do zachowania większej integralności i spójności w swoich strategiach politycznych i do wzmocnienia zobowiązań politycznych na najwyższym szczeblu w sferze aspektów powiązanych, jak opodatkowanie transakcji finansowych czy walka z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania;

61.

wzywa Komisję do odnowienia zobowiązania do realizacji strategii „Europa 2020” oraz niezwłocznego wydania jej śródokresowego przeglądu, najpóźniej do 2015 r.; wzywa Komisję do potwierdzenia celów w ramach europejskiego semestru przy jednoczesnym wzięciu pod uwagę tabeli wskaźników dotyczących zakłóceń równowagi makroekonomicznej oraz przeglądu strategii „Europa 2020”; wzywa Komisję do zaproponowania bardziej ambitnych celów społecznych i środowiskowych na lata 2030 i 2050; podkreśla, że dokładne, metodologicznie uzasadnione i wspólne monitorowanie zielonych miejsc pracy również mogłoby wspomóc państwa członkowskie podczas oceny skuteczności realizowanych przez nie strategii w zakresie środowiska i zatrudnienia oraz umocnić narzędzia opracowane na szczeblu europejskim z myślą o śledzeniu postępów i monitorowaniu wytycznych dotyczących zatrudnienia w ramach strategii „Europa 2020”;

62.

podkreśla szanse, jakie oferuje pakiet klimatyczno-energetyczny na lata do 2030 r. w zakresie tworzenia miejsc pracy, oraz przyszłą rolę, jaką prawodawstwo dotyczące ochrony środowiska odegra w osiąganiu długoterminowych celów UE związanych z ochroną środowiska oraz w zakresie tworzenia miejsc pracy i ekologicznego wzrostu gospodarczego;

63.

apeluje do Komisji, by postrzegała innowacje jako fundament europejskiego przemysłu oraz by opracowała aktywnych strategie z myślą o zapewnieniu właściwego zarządzania przemianami społecznymi, których korzyści powinny być odczuwalne na całym terytorium Europy; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania powstawania nowych łańcuchów dostaw i sieci przemysłowych w zakresie oszczędnego gospodarowania zasobami, towarami i usługami dzięki zrównoważonej polityce przemysłowej i zachętom na rzecz przemiany na rynku;

64.

podkreśla, że państwa członkowskie powinny przygotować swoje gospodarki na niskoemisyjną, efektywną pod względem wykorzystania zasobów i energii przyszłość, przy jednoczesnym uwzględnieniu ewentualnego ryzyka związanego z przenoszeniem miejsc pracy i ucieczką emisji ze względu na wpływ polityki klimatycznej;

65.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wzmocnienia współpracy międzynarodowej w celu utworzenia globalnej polityki środowiskowej, która będzie mogła ograniczać szkody spowodowane przekoszeniem produkcji poza obszar UE i tzw. ucieczką emisji gazów cieplarnianych;

66.

wzywa Komisję, aby jak najszybciej przedstawiła wniosek dotyczący reformy unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji, uwzględniając potrzebę ochrony przemysłu narażonego na znaczne ryzyko „ucieczki emisji”;

67.

wzywa Komisję do podjęcia kwestii zielonego zatrudnienia w ramach realizacji unii energetycznej;

68.

podkreśla fakt, że istnieje potrzeba stosowania właściwej kombinacji interwencji po stronie podażowej i popytowej, która wynika z połączenia tworzenia miejsc pracy z dopasowanymi aktywnymi strategiami rynkowymi, stosownie do potrzeb różnych lokalnych rynków pracy;

69.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do wsparcia, również w ramach Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych, wysokiej jakości inwestycji ukierunkowanych na tworzenie korzyści społecznych i gospodarczych, takich jak zrównoważone miejsca pracy wysokiej jakości, równouprawnienie płci, wysokiej jakości edukacja oraz innowacje mające na celu promowanie zielonej przemiany oraz zwalczanie ubóstwa energetycznego; wzywa Komisję i państwa członkowskie do skoncentrowania inwestycji w obszarach o pozytywnym wpływie na rynek pracy w celu tworzenia zrównoważonych miejsc pracy z pełną ochroną socjalną oraz w celu walki z bezrobociem; podkreśla, że finansowane projekty powinny w wymierny sposób przyczyniać się do realizacji strategii „Europa 2020”; w tym kontekście zwraca uwagę na fakt, że przez cały okres trwania recesji obserwowano dodatnią tendencję w zakresie tworzenia miejsc pracy w zielonych sektorach;

70.

podkreśla, że inwestowanie w efektywność energetyczną może wspierać tworzenie lokalnych miejsc pracy i lokalny rozwój gospodarczy oraz zmnejszać ubóstwo energetyczne, a także, iż zapewnienie efektywności energetycznej w budynkach jest najbardziej opłacalnym sposobem stworzenia długoterminowych rozwiązań problemu ubóstwa energetycznego, które w Europie może dotyczyć nawet 125 mln ludzi, oraz jest istotnym elementem zapewniania efektywniejszego wykorzystania europejskiej energii i tworzenia zielonych miejsc pracy; przypomina, że również zapewnienie bezpieczeństwa budynków ma w tym kontekście kluczowe znaczenie; zachęca Komisję, aby jak najszybciej przedstawiła inicjatywę dotyczącą inteligentnego finansowania inteligentnych budynków;

71.

zaleca uznanie celów dotyczących klimatu, energii odnawialnej i efektywności energetycznej za cele inwestycyjne i ważną oś działań prowadzonej polityki;

72.

przestrzega przed wspieraniem działań, które wiążą się z negatywnym wpływem na środowisko i wpływem społecznym, jako że podważają one spójność polityki, która jest niezbędna do maksymalizacji potencjału zatrudnienia, jaki wykazują zielone miejsca pracy;

73.

zaleca, aby wysokiej jakości inwestycje w kluczowe usługi publiczne, takie jak komunikacja, energia, transport, gospodarowanie odpadami i gospodarka wodna, były ukierunkowane na wsparcie zrównoważonych postępowań o udzielenie zamówienia i uwzględnianie kwestii umiejętności ekologicznych;

74.

wzywa państwa członkowskie do pełnego wykorzystania istniejących w ramach prawnych europejskich funduszy strukturalnych i inwestycyjnych oraz innych źródeł finansowania ze środków UE w celu wsparcia zrównoważonych projektów, które sprzyjają zielonemu zatrudnieniu, a także do jak największego uproszczenia dostępu organów lokalnych do finansowania ze środków UE i instrumentów finansowych i do ustanowienia przejrzystych, prostych zasad i osiągalnych minimalnych progów finansowania;

75.

zachęca Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania powyborczego przeglądu wieloletnich ram finansowych (WRF) w 2016 r. jako szansy na wsparcie bardziej zielonej przemiany naszych gospodarek;

76.

zauważa, że dostępne jest wsparcie EFS na rzecz ekologicznego wzrostu gospodarczego i wzrostu zatrudnienia oraz zachęca rządy krajowe i właściwe służby krajowe do rozważenia wykorzystania tego źródła finansowania w sposób bardziej aktywny z myślą o promowaniu tworzenia zielonych miejsc pracy uzasadnionych i zrównoważonych pod względem gospodarczym;

77.

zauważa, że niektóre państwa członkowskie poczyniły znaczący postęp w obszarze ekologizacji gospodarki oraz wzywa Unię i pańswa członkowskie do wzmożenia wymiany pomysłów, wiedzy, doświadczeia i najlepszych praktyk w tym obszarze w celu zapewnienia płynnego przejścia na tę gospodarkę;

78.

wzywa państwa członkowskie i sektor prywatny do korzystania z takich instrumentów jak ekoprojekt, oznakowanie ekologiczne, EMAS i zielone zamówienia publiczne, ponieważ mogą one wspierać zieloną gospodarkę, a tym samym przyczyniać się do tworzenia zielonych miejsc pracy; wzywa Komisję do przedstawienia narzędzi wspierających tworzenie korzystnych warunków rynkowych dla pełnej realizacji tych dobrowolnych instrumentów;

79.

wzywa państwa członkowskie do poświęcenia większej uwagi kwestii wprowadzenia w życie europejskiego standardu (ISO 14000) dotyczącego audytu systemów zarządzania środowiskowego i ekologicznego;

80.

popiera cele planu działań ekologicznych dla MŚP i działania ukierunkowane na MŚP, w tym ustanowienie Europejskiego Centrum Doskonałości w dziedzinie Zasobooszczędności, świadczącego usługi doradcze i wsparcie na rzecz MŚP dążących do zwiększenia swojej zasobooszczędności, mającego wspierać zieloną przedsiębiorczość, wykorzystywać szanse zazielenienia łańcuchów wartości i ułatwiać zielonym MŚP i mikroprzedsiębiorstwom dostęp do rynku; uważa, że działania na rzecz zwiększania świadomości i udzielanie wsparcia technicznego mają kluczowe znaczenie dla aktywnego udziału MŚP w gospodarce o obiegu zamkniętym;

81.

przypomina, że MŚP dysponują ogromnym potencjałem, jeżeli chodzi o tworzenie miejsc pracy, szczególnie dla ludzi młodych, a także wspieranie dualnego systemu kształcenia zawodowego i programów praktyk zawodowych;

82.

dostrzega potencjał Europejskiego Funduszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) w zakresie ułatwiania rozwoju działalności prowadzonej przez mikro-, małe i średnie przedsiębiorstwa na wysokim poziomie innowacji środowiskowych i społecznych;

83.

zauważa, że dane Eurobarometru dotyczące zielonego zatrudnienia w MŚP wykazują, iż oszczędność energii i redukcja odpadów oraz stosowanie surowców stało się korzystne pod względem ekonomicznym;

84.

wzywa Komisję do pobudzania nowych modeli biznesowych, takich jak przedsiębiorstwa spółdzielcze, w celu zwiększania efektywności procesów produkcyjnych i dystrybucyjnych poprzez przyjmowanie innowacyjnych rozwiązań mających na celu oszczędzanie zasobów lub oferowanie większej liczby bardziej zrównoważonych produktów i usług;

85.

zwraca uwagę, że MŚP mogą kreować wzrost i zatrudnienie tylko wtedy, gdy mają dostęp do korzystnych zachęt również za pośrednictwem zielonej gospodarki;

86.

wzywa Komisję do dopilnowania, aby zielone zachęty dla MŚP miały znaczący wpływ w tych obszarach, w których są najbardziej potrzebne;

87.

zwraca uwagę, że MŚP i mikroprzedsiębiorstwa są najważniejszymi motorami tworzenia miejsc pracy w Europie; podkreśla, że MŚP i mikroprzedsiębiorstwa stoją w obliczu szczególnych wyzwań, gdy wykorzystują szanse zielonej przemiany w zakresie miejsc pracy, co dotyczy zwłaszcza dostępu do finansów, szkoleń i niwelowania niedoborów kwalifikacji; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia ambitnych działań zapewniających wsparcie w celu ułatwienia tworzenia zielonych miejsc pracy w MŚP i mikroprzedsiębiorstwach, obejmujących ukierunkowane informacje, podnoszenie świadomości, pomoc techniczną i dostęp do finansowania i działań szkoleniowych;

88.

zwraca uwagę, że bardziej ekologiczny łańcuch wartości, który obejmuje odnawianie, naprawę, konserwację, recykling i ekoprojekt, może stworzyć znaczne możliwości rynkowe dla wielu MŚP;

89.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

11.8.2017   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 265/59

—

uwzględniając deklarację z Monterrey (2002 r.), dauhańską konferencję w sprawie finansowania rozwoju (2008 r.), deklarację paryską (2005 r.) i program działania z Akry (2008 r.),

—

uwzględniając rezolucje Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 68/204 i 68/279 w sprawie Trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju, która odbędzie się w Addis Abebie (Etiopia) w dniach 13–16 lipca 2015 r.,

—

uwzględniając prace Komitetu Ekspertów ONZ ds. Współpracy Międzynarodowej w Sprawach Podatkowych (1),

—

uwzględniając modelową konwencję ONZ o unikaniu podwójnego opodatkowania między krajami rozwiniętymi a krajami rozwijającymi się (2),

—

uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (3),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 21 kwietnia 2010 r. pt. „Podatki a rozwój – Współpraca z krajami rozwijającymi się w zakresie wspierania dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania” (COM(2010)0163),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 5 lutego 2015 r. pt. „Globalne partnerstwo na rzecz eliminacji ubóstwa i zrównoważonego rozwoju po roku 2015” (COM(2015)0044),

—

uwzględniając komunikat Komisji z dnia 18 marca 2015 r. w sprawie przejrzystości podatkowej w celu zwalczania uchylania się od opodatkowania i unikania opodatkowania (COM(2015)0136),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i rajami podatkowymi (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 marca 2011 r. w sprawie podatków i rozwoju – współpracy z krajami rozwijającymi się w zakresie wspierania dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 10 lutego 2010 r. w sprawie wspierania dobrych rządów w dziedzinie opodatkowania (6),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 października 2013 r. w sprawie korupcji w sektorze publicznym i prywatnym: wpływu na prawa człowieka w krajach trzecich (7),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie promowania rozwoju za pomocą odpowiedzialnych praktyk biznesowych, w tym w odniesieniu do roli przemysłu wydobywczego w krajach rozwijających się (8),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 listopada 2014 r. w sprawie UE i globalnych ram rozwoju po roku 2015 (9),