Parlament Europejski SESJA 2012–2013 Posiedzenie w dniu 23 października 2012 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 10 E z 15.1.2013. Teksty przyjęte w dniu 23 października 2012 r. dotyczące absolutoriów z wykonania budżetu za rok 2010 zostały opublikowane w Dz.U. L 350 z 20.12.2012. TEKSTY PRZYJĘTE

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/1

Wtorek, 23 października 2012 r.
Wieloletnie ramy finansowe na lata 2014-2020

P7_TA(2012)0360

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (COM(2011)0398 – COM(2012)0388 – 2011/0177(APP))

2014/C 68 E/01

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 311 i 312 TFUE,

—	uwzględniając wniosek Komisji z dnia 29 czerwca 2011 r. oraz zmieniony wniosek Komisji z dnia 6 lipca 2012 r. w sprawie rozporządzenia Rady określającego wieloletnie ramy finansowe na lata 2014-2020 (COM(2011)0398 i COM(2012)0388),

—	uwzględniając wniosek Komisji z dnia 29 czerwca 2011 r. w sprawie porozumienia międzyinstytucjonalnego między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją o współpracy w sprawach budżetowych i o należytym zarządzaniu finansowym (COM(2011)0403),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 29 czerwca 2011 r. zatytułowany „Budżet z perspektywy «Europy 2020» ” (COM(2011)0500),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 27 kwietnia 2010 r. dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat funkcjonowania porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (COM(2010)0185),

—	uwzględniając swą rezolucję z dnia 29 marca 2007 r. w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej (1),

—	uwzględniając swą rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. zatytułowaną „Inwestowanie w przyszłość: nowe wieloletnie ramy finansowe (WRF) na rzecz Europy konkurencyjnej, zrównoważonej i sprzyjającej integracji społecznej” (2),

—	uwzględniając swą rezolucję z dnia 13 czerwca 2012 r. w sprawie wieloletnich ram finansowych i zasobów własnych (3),

—	uwzględniając wspólne oświadczenie na temat kwestii powiązanych z WRF załączone do zmienionych zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii,

—	uwzględniając art. 81 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie wstępne Komisji Budżetowej oraz opinie Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Rozwoju, Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Kontroli Budżetowej, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii, Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów, Komisji Transportu i Turystyki, Komisji Rozwoju Regionalnego, Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisji Rybołówstwa, Komisji Kultury i Edukacji, Komisji Prawnej, Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia (A7-0313/2012),

mając na uwadze, że zgodnie z art. 312 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) Rada, stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, przyjmuje rozporządzenie określające wieloletnie ramy finansowe, stanowiąc jednomyślnie po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego; mając na uwadze, że zgodnie z art. 312 ust. 2 TFUE Rada Europejska może jednogłośnie przyjąć decyzję uprawniającą Radę do stanowienia kwalifikowaną większością głosów przy przyjmowaniu rozporządzenia określającego WRF;

B.	mając na uwadze, że zgodnie z art. 310 ust. 1 TFUE wszystkie dochody i wydatki Unii muszą być wpisane do budżetu;

mając na uwadze, że zgodnie z art. 295 TFUE Parlamentu Europejski, Rada i Komisja konsultują się ze sobą i na podstawie wzajemnego porozumienia uzgadniają warunki współpracy, mając w związku z tym na uwadze konieczność przyjęcia porozumienia międzyinstytucjonalnego w celu usprawnienia rocznej procedury budżetowej i współpracy pomiędzy instytucjami w sprawach budżetowych;

D.	mając na uwadze, że art. 312 ust. 5 TFUE wzywa Parlament Europejski, Radę i Komisję do podjęcia wszelkich środków niezbędnych do ułatwienia przyjęcia ram finansowych;

mając na uwadze, że zgodnie z art. 311 TFUE Unia musi we własnym zakresie pozyskiwać środki niezbędne do realizacji swoich celów i strategii politycznych, a jej budżet ma być finansowany w całości z zasobów własnych; mając na uwadze, że Rada zobowiązana jest skonsultować się z Parlamentem przed przyjęciem nowej decyzji w sprawie reformy zasobów własnych, ponadto Rada musi uzyskać zgodę Parlamentu przed przyjęciem rozporządzenia w sprawie środków wdrażania systemu zasobów własnych;

mając na uwadze, że rozporządzenie w sprawie WRF zostanie po raz pierwszy przyjęte w oparciu o nowe postanowienia traktatu lizbońskiego, a zatem wiąże się z nowymi uzgodnieniami dotyczącymi współpracy pomiędzy instytucjami, której celem ma być łączenie skutecznego podejmowania decyzji z poszanowaniem odnośnych uprawnień dyktowanych traktatem;

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony nadaje Unii Europejskiej znaczne nowe uprawnienia, na przykład w dziedzinie polityki zagranicznej (art. 27 ust. 3 TUE), sportu (art. 165 TFUE), przestrzeni kosmicznej (art. 189 TFUE), zmian klimatu (art. 191 TFUE), energetyki (art. 194 TFUE), turystyki (art. 195 TFUE) i ochrony ludności (art. 196 TFUE),

H.	mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 8 czerwca 2011 r. przyjętej przeważającą większością głosów Parlament określił ogólne priorytety polityczne dla kolejnych WRF, zarówno dziedzinie prawodawstwa, jak i budżetu;

I.	mając na uwadze, że w rezolucji z dnia 13 czerwca 2012 r. przyjętej przeważającą większością głosów Parlament określił ogólne priorytety dla kolejnych WRF, zarówno dziedzinie prawodawstwa, jak i budżetu;

J.	mając na uwadze, że odnośne komisje parlamentarne przeprowadziły szczegółowe i dogłębne analizy potrzeb w celu wskazania priorytetów politycznych, czego dowodem są ich załączone opinie;

mając na uwadze, że urzędująca prezydencja cypryjska zamierza przedstawić schemat negocjacyjny zawierający dane liczbowe dotyczące pułapów (ale również decyzje polityczne wchodzące w zakres zwykłej procedury ustawodawczej) podczas nadzwyczajnego posiedzenia Rady Europejskiej w listopadzie w 2012 r.;

mając na uwadze, że budżet UE przewiduje już gwarancje dla średnioterminowego wsparcia finansowego bilansu płatniczego państw członkowskich nienależących do strefy euro w wysokości do 50 mld EUR, a także gwarancje dla europejskiego mechanizmu stabilizacji finansowej w wysokości do 60 mld EUR (łączne saldo pożyczek);

mając na uwadze, że UE potrzebuje zarówno budżetu, jak i procedury budżetowej, które będą w pełni odzwierciedlać przejrzystą i demokratyczną istotę parlamentarnego procesu decyzyjnego i procesu kontroli, w oparciu o poszanowanie ogólnych zasad jedności i uniwersalności, które wymagają, aby ogół dochodów i wydatków rejestrowany był w całości, bez wzajemnych dostosowań, a także aby toczyła się debata publiczna na temat dochodów i wydatków zgodnie z uprawnieniami wynikającymi z traktatu i aby dochody i wydatki poddawane były pod głosowanie;

Budżet UE jako kluczowe narzędzie dla zapewniania inteligentnego, trwałego i integracyjnego rozwoju całej UE

jest w pełni świadom, że negocjacje WRF na lata 2014-2020 toczą się w bardzo trudnym kontekście społecznym, gospodarczym i finansowym, w którym państwa członkowskie podejmują znaczne wysiłki, aby dokonać dostosowań fiskalnych swych budżetów krajowych w celu nadania zrównoważonego charakteru finansom publicznym, osiągnięcia stabilności sektora bankowego i wspólnej waluty; pragnie, aby nie utożsamiano Unii z dodatkowymi obciążeniami podatkowymi w stosunku do obywateli; jest jednak przekonany, że budżet UE jest częścią rozwiązania umożliwiającego Europie podźwignięcie się z panującego obecnie kryzysu poprzez wspieranie inwestycji we wzrost i tworzenie miejsc pracy oraz pomoc państwom członkowskim we wspólnej, zorganizowanej oraz mającej zrównoważony charakter walce z obecnymi wyzwaniami strukturalnymi, w szczególności utracie konkurencyjności, rosnącemu bezrobociu i ubóstwu;

2.	jest jednak zdania, że wyważone reformy strukturalne zarówno na szczeblu krajowym, jak i na szczeblu UE stanowią podstawowy warunek sprawnego i skutecznego wykorzystywania funduszy UE, przypomina jednocześnie znaczenie zdrowych finansów publicznych;

przypomina, że Rada Europejska przy wielu okazjach zwracała uwagę na potrzebę wzmocnienia europejskiego zarządzania gospodarką oraz przyjęła cele określone w strategii „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, obejmujące w szczególności wspieranie zatrudnienia, zwiększenie wydatków publicznych na innowacje, badania naukowe, rozwój oraz poprawę warunków ich realizacji, wypełnianie obranych przez nas celów w dziedzinie zmiany klimatu i energii, poprawę poziomu edukacji i wspieranie integracji społecznej, w szczególności poprzez ograniczanie ubóstwa;

przypomina, że sama Rada Europejska przyjęła w czerwcu 2012 r. pakiet na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, w którym uznaje efekt dźwigni budżetu UE pod względem umocnienia wzrostu i zatrudnienia oraz kładzie główny nacisk na jego wkład we wspieranie całej Unii Europejskiej w walce z obecnym kryzysem gospodarczym i finansowym;

jest zdania, że kolejne kryzysy finansowe, które miały miejsce w przeciągu minionych czterech lat, szczególnie dotknęły Unię, częściowo z powodu kwestionowania poziomu solidarności w UE przez finansowe podmioty gospodarcze, partnerów międzynarodowych oraz opinię publiczną; jest przekonany, że budżet UE powinien być centralnym elementem tej solidarności; jest w związku z tym pewien, że decyzja w sprawie kolejnych WRF albo w znaczący i pozytywny sposób wesprze wysiłki podejmowane przez rządy krajowe w celu pokonania kryzysu, albo doprowadzi do jeszcze większej recesji w UE;

przypomina, że wszystkie makroekonomiczne środki stabilności finansowej podjęte od 2008 r. nie okazały się jak na razie wystarczające, aby sprostać kryzysowi gospodarczemu i finansowemu; jest w związku z tym przekonany, że aby wrócić na ścieżkę wzrostu i tworzenia miejsc pracy w Europie, państwa członkowskie powinny kontynuować wysiłki na rzecz odblokowania swego potencjału w zakresie trwałego wzrostu oraz że potrzeba właściwie ukierunkowanego, silnego i wystarczającego budżetu UE, który pomoże lepiej skoordynować i wzmocni wysiłki podejmowane na szczeblu krajowym;

7.	zwraca uwagę, że budżet UE stanowi jedynie ok. 2 % ogółu wydatków publicznych w Unii, a zatem jest o ponad 45 razy niższy niż suma wydatków publicznych w państwach członkowskich;

8.	przypomina, ze zgodnie z art. 310 TFUE dochody i wydatki wykazane w budżecie UE muszą się równoważyć, dlatego też budżet nie może generować deficytu i długu publicznego;

podkreśla, że budżet UE jest przede wszystkim budżetem inwestycyjnym oraz że 94 % ogółu dochodów inwestuje się w samych państwach członkowskich lub wykorzystuje do realizacji zewnętrznych priorytetów Unii; podkreśla, że bez wkładu z budżetu UE regiony i państwa członkowskie dokonywałyby minimalnych inwestycji publicznych lub nie dokonywałyby ich wcale; jest przekonany, że jakiekolwiek obniżenie budżetu UE wiązałoby się nieodłącznie z pogłębianiem nierówności oraz hamowaniem wzrostu i siły konkurencyjnej całej gospodarki Unii oraz jej spójności, podważyłoby ono również zasadę solidarności jako podstawowej wartości UE;

10.

podkreśla fakt, że nie zrealizowano celów strategii lizbońskiej, między innymi z powodu niewystarczającej koordynacji oraz zobowiązań na wszystkich szczeblach, zarówno w dziedzinie budżetu, jak i prawodawstwa; jest głęboko przekonany, że skuteczność realizacji strategii „Europa 2020” wymaga jej wprowadzenia już teraz, bez zbędnej zwłoki;

11.

przypomina, że realizacja siedmiu inicjatyw przewodnich strategii „Europa 2020” wymagać będzie wielu przyszłościowych inwestycji, których wartość szacuje się na 1 800 mld EUR do roku 2020 (4); podkreśla, że jeden z głównych celów strategii „Europa 2020”, a mianowicie wspieranie wzrostu i wysokiej jakości zatrudnienia dla wszystkich Europejczyków, zostanie osiągnięty wyłącznie wówczas, gdy niezbędne inwestycje w edukację, na rzecz społeczeństwa wiedzy, badań naukowych i rozwoju, innowacji, MŚP oraz przyjaznych dla środowiska i nowych technologii, przy jednoczesnym wspieraniu integracji społecznej, zostaną poczynione teraz, bez zbędnej zwłoki; opowiada się za włączeniem podejścia dwutorowego do środków konsolidacji fiskalnej sprzyjających wzrostowi w celu obniżenia deficytu i długu publicznego przy wspieraniu takich inwestycji;

12.

jest zdania, że niepokojące problemy, z jakimi borykają się ludzie młodzi w całej UE, do których zaliczyć można bezprecedensowy poziom bezrobocia, rosnące ubóstwo oraz wyzwania edukacyjne, wymagają szczególnych wysiłków polegających na podejmowaniu środków gwarantujących, że nowe pokolenia pozostaną wierne wartościom unijnym, m.in. pokojowi, demokracji i prawom człowieka, a także dobrobytowi gospodarczemu i sprawiedliwości społecznej, a także na zapewnianiu programów otrzymujących odpowiednie wsparcie budżetowe;

13.

podkreśla, że silna, zróżnicowana i konkurencyjna baza przemysłowa ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia inteligentnej, trwałej i integracyjnej gospodarki europejskiej; podkreśla znaczenie sektora przemysłu dla wspierania konkurencyjności i tworzenia miejsc pracy w UE, a także wynikającego zeń kluczowego wkładu w walkę z kryzysem gospodarczym;

14.

zdecydowanie popiera wniosek Komisji, by podejmować środki walki ze zmianą klimatu, tak aby przynajmniej 20 % ponoszonych wydatków miała związek z klimatem; uważa, że jest ważne, aby budżet UE był w stanie mobilizować inwestycje na rzecz zrównoważonej i dobrze prosperującej gospodarki niskowęglowej, zapewniać odpowiednie wsparcie w zakresie realizacji celów strategii „Europa 2020” na rzecz klimatu, energii, efektywności gospodarowania zasobami i różnorodności biologicznej, a także przynosić korzyści obywatelom UE poprzez gwarantowanie zdrowszego środowiska;

15.	w związku z tym wzywa państwa członkowskie do uwzględnienia synergii pomiędzy krajowymi działaniami konsolidacyjnymi a wartością dodaną, jaką niesie oparty na właściwych priorytetach budżet UE, które pozwalają na realizację zobowiązań politycznych podjętych już na najwyższym szczeblu;

Poziom wydatków

16.

podkreśla, że od roku 1988 budżety krajowe rosły średnio szybciej niż budżet UE; zauważa, że nawet od początku kryzysu w 2008 r. ogół wydatków publicznych w państwach członkowskich rósł rocznie o wartość nominalną 2 %; konkluduje, że takie zmniejszanie się budżetu UE w stosunku do budżetów krajowych stoi w rażącej sprzeczności z rozszerzeniem uprawnień i zadań Unii na mocy traktatu oraz z ważnymi decyzjami politycznymi podejmowanymi przez samą Radę Europejską, a mianowicie rozwojem silniejszego europejskiego zarządzania gospodarką;

17.

podkreśla, że od 2000 r. przepaść pomiędzy pułapem zasobów własnych UE (1,29 % DNB w środkach na zobowiązania i 1,23 % w środkach na płatności) a pułapami WRF dramatycznie się pogłębiła; zwraca ponadto uwagę, że WRF określają jedynie maksymalny poziom wydatków, natomiast budżet UE zawsze był dużo poniżej tego poziomu;

18.

uważa, że wniosek Komisji, który przewiduje zamrożenie pułapów WRF na lata 2014-2020 na poziomie wartości z roku 2013, nie będzie wystarczający, aby sfinansować ustalone już priorytety polityczne związane ze strategią „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, nowe zadania przewidziane w traktacie lizbońskim lub też nieprzewidziane zdarzenia, nie wspominając o celach i zobowiązaniach politycznych wyznaczonych przez samą Radę Europejską;

19.	przypomina swoje stanowisko z 8 czerwca 2011 r., że bez odpowiedniego podwyższenia budżetu powyżej poziomu wartości wyznaczonych na rok 2013, konieczne będzie dokonanie rewizji szeregu priorytetów i strategii politycznych UE i ograniczenie ich zasięgu, a nawet zrezygnowanie z nich;

20.

ostrzega Radę przed wszelkimi próbami jeszcze większego ograniczenia poziomu wydatków unijnych zaproponowanego przez Komisję; stanowczo sprzeciwia się wszelkim wnioskom o linearne, przekrojowe cięcia, które zagroziłyby realizacji i skuteczności wszystkich unijnych strategii politycznych, niezależnie od ich europejskiej wartości dodanej, wagi politycznej lub ich rezultatów; wzywa natomiast Radę, by w przypadku proponowania cięć jasno i publicznie wskazała priorytety lub projekty, od realizacji których należałoby całkowicie odstąpić;

21.

podkreśla kluczową rolę, jaką musi odegrać budżet UE w realizacji wspólnie uzgodnionych celów strategii „Europa 2020”; wyraża silne przekonanie, że właściwie rozplanowane fundusze UE mogą w rzeczy samej stać się motorem i katalizatorem działań mających wyraźną unijną wartość dodaną, których państwa członkowskie nie będą w stanie realizować na własną rękę oraz będą tworzyć synergie i uzupełniać się z działaniami państw członkowskich pomagając im skupić się na kluczowych inwestycjach przyszłościowych;

22.

potwierdza w tym kontekście swe stanowisko popierające znaczną podwyżkę środków dostępnych dla programów unijnych w dziedzinie konkurencyjności, MŚP, przedsiębiorczości i trwałej infrastruktury, które to kwestie zajmują centralne miejsce w strategii „Europa 2020”; jest głęboko przekonany, że dalsze cięcia w stosunku do kwot zaproponowanych we wniosku Komisji poważnie zagrożą wiarygodności UE oraz jej zobowiązaniom politycznym w dziedzinie wzrostu i miejsc pracy;

23.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji w sprawie instrumentu „Łącząc Europę” i zaproponowane w jego ramach realistyczne środki finansowe na rzecz poprawy europejskich sieci transportowych, energetycznych i cyfrowych; domaga się w tym kontekście, aby kwota przekazana z Funduszu Spójności na instrument „Łącząc Europę” była wydatkowana (w przeciągu pierwszych lat) z zachowneim pełnej zgodności z przydziałami krajowymi w ramach tego funduszu;

24.

podkreśla znaczenie badań i innowacji dla szybszego przechodzenia na zrównoważoną, wiodącą na świecie gospodarkę opartą na wiedzy, która wykorzystuje swe zasoby naturalne w sposób efektywny i odpowiedzialny; wzywa instytucje i państwa członkowskie UE do uzgodnienia specjalnego programu realizacji celu przeznaczania 3 % PKB na inwestycje w badania naukowe; zwraca uwagę na ogromne zobowiązanie gospodarcze, z jakim wiąże się realizacja tego celu w perspektywie rocznej i przy finansowaniu ze wszystkich źródeł – dodatkowe wydatki rzędu 130 mld EUR; podkreśla zatem konieczność podwyższenia, stymulacji i zabezpieczenia finansowania badań naukowych i innowacji w Unii w drodze znacznego podniesienia wydatków, a w szczególności środków na unijne badania naukowe i innowacje, głównie za pomocą programu „Horyzont 2020”;

25.

przypomina, że MŚP są głównym motorem wzrostu gospodarczego, konkurencyjności, innowacyjności i zatrudnienia oraz uznaje ich istotną rolę w zapewnianiu ożywienia i pobudzenia zrównoważonej gospodarki UE; dlatego też z zadowoleniem przyjmuje położenie w strategii „Europa 2020” nacisku na innowacje i politykę przemysłową; zdecydowanie odrzuca wszelkie próby dalszego obniżenia środków na realizację takich programów, jak COSME, które mają kluczowe znaczenie dla europejskiej konkurencyjności i zatrudnienia;

26.

jest zdania, że unijna polityka spójności (fundusze strukturalne i Fundusz Spójności) to strategiczne narzędzie dla inwestycji, trwałego wzrostu i konkurencyjności o niewątpliwej unijnej wartości dodanej, a także główny filar solidarnosci europejskiej; zwraca również uwagę na znaczne dodatkowe korzyści finansowania z Funduszu Spójności dla wszystkich państw członkowskich UE; podkreśla, że w celu skutecznego zredukowania zakłóceń równowagi makroekonomicznej w UE i zadbania o jej spójność gospodarczą, społeczną i terytorialną, Unia powinna móc opierać się na stabilnych, solidnych i trwałych ramach finansowych; potwierdza swe stanowisko, że biorąc pod uwagę palącą potrzebę zapewnienia inwestycji publicznych we wzrost i tworzenie miejsc pracy, finansowanie z Funduszu Spójności należy utrzymać przynajmniej na poziomie z okresu 2007-2013 i powinno ono nadal obejmować wszystkie regiony UE, a w szczególności regiony słabiej rozwinięte; popiera wniosek Komisji, by przeznaczyć 25 % ogółu środków przewidzianych na politykę spójności na EFS;

27.

przypomina swe stanowisko, że zważywszy na szeroki zakres zadań, wyzwań i celów dotyczących WPR, w następnym okresie programowania finansowego kwoty przyznane na WPR w budżecie na rok 2013 powinno się utrzymać przynajmniej na tym samym poziomie; jest przekonany, że w nowej WPR powinno się dążyć do efektywniejszego wydatkowania przewidzianych na nią środków budżetowych, między innymi poprzez sprawiedliwy rozdział płatności bezpośrednich i środków na rozwój obszarów wiejskich pomiędzy państwa członkowskie, regiony i rolników, tak aby zredukować istniejące dysproporcje; podkreśla w tym kontekście istotną rolę II filara WPR, który wnosi znaczący wkład w inwestycje i tworzenie miejsc pracy na obszarach wiejskich oraz we wzrost efektywności i konkurencyjności sektora rolnego, szczególnie w obliczu nowych wyzwań określonych w strategii „Europa 2020”, a także w gospodarowanie środowiskiem oraz zachowanie różnorodności biologicznej;

28.	podkreśla, że konieczne jest wzmocnienie właściwie ukierunkowanego i skutecznego unijnego programu środowiskowego i klimatycznego oraz że należy aktywnie wspierać zintegrowane wydatki na klimat i środowisko w ramach odnośnych funduszy unijnych;

29.

uznaje, że w dobie kryzysu gospodarczego młodzi ludzie w UE stoją w obliczu poważnych wyzwań; jest zdania, że zaangażowanie, zatrudnienie, edukacja, uczenie się pozaformalne, szkolenie, mobilność oraz integracja społeczna młodych Europejczyków to kwestie o strategicznym znaczeniu dla rozwoju UE oraz społeczeństwa europejskiego; nalega na uwzględnianie tych kwestii we wszystkich odnośnych strategiach politycznych i programach finansowanych z budżetu UE oraz na nadawanie im priorytetowego charakteru przy jednoczesnym nieodzownym podwyższaniu środków finansowych na konkretne instrumenty na rzecz młodzieży zaproponowane przez Komisję, takie jak wprowadzenie systemu gwarancji na rzecz młodzieży w celu zapewnienia każdej młodej osobie w Europie, która nie może znaleźć pracy, możliwość dalszego kształcenia się i szkolenia;

30.

podkreśla potrzebę kontynuowania realizacji programu dla osób najbardziej potrzebujących; przypomina Komisji podjęte przez nią zobowiązanie do przedstawienia we właściwym terminie wniosku ustawodawczego w tym zakresie w celu zapewnienia ciągłości wsparcia takiego programu po 2013 r. w oparciu o nową podstawę prawną z niezależną pulą środków;

31.

jest zdania, że ogólna kwota, jaką Komisja przeznaczyła na przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości nie odzwierciedla w odpowiedni sposób wzmocnienia tej dziedziny traktatem lizbońskim, a także rozszerzających się obowiązków i poważniejszych wyzwań; podkreśla, że działania podlegające finansowaniu muszą posiadać europejską wartość dodaną oraz że należy zapewnić sprawiedliwy, równy i przejrzysty rozdział funduszy na różne cele realizowane w ramach tych programów;

32.

przypomina, że unijne programy edukacyjne, młodzieżowe, medialne i kulturalne realizowane są blisko obywateli, cieszą się niezwykle wysokimi wskaźnikami realizacji, charakteryzują się znaczącym efektem dźwigni oraz efektem mnożnikowym i gwarantują wyraźnie widoczną i udowodnioną europejską wartość dodaną poprzez łączenie zasobów, zachęcanie do mobilności i aktywne obywatelstwo oraz stymulowanie współpracy pomiędzy różnymi sektorami i podmiotami;

33.

ponownie powtarza swe stanowisko, że realizacja nowych obowiązków nałożonych na UE przez traktaty wymagać będzie dodatkowych funduszy w stosunku do WPR 2007-2013, aby zapewnić Unii pozycję na arenie międzynarodowej przy jednoczesnym utrzymaniu zobowiązań, które już podjęła, a mianowicie osiągnięcie celu przeznaczenia 0,7 % DNB państw członkowskich na oficjalną pomoc rozwojową oraz realizację milenijnych celów rozwoju do 2015 r.; podkreśla rolę Unii we wspieraniu demokracji, pokoju, solidarności, stabilności oraz ograniczania ubóstwa w państwach ościennych i partnerskich; podkreśla uzupełniający charakter pomocy UE w stosunku do tej oferowanej przez państwa członkowskie, a także jej efekt katalizatora pod kątem interwencji w regionach, gdzie nie dociera pomoc dwustronna; w szczególności wspiera wspólne programowanie działań podejmowanych przez państwa członkowskie i UE; podkreśla w związku z tym, że należy wziąć od uwagę wnioski Komisji dotyczące „Globalnego wymiaru Europy” i Europejskiego Funduszu Rozwoju, jako że stanowią one minimum niezbędne do realizacji ambicji Europy na świecie; zwraca w szczególności uwagę na konieczność dostosowania zasobów budżetowych do zakresu obowiązków ESDZ;

Projekty wielkoskalowe

34.	podkreśla strategiczne znaczenie wielkoskalowych przedsięwzięć infrastrukturalnych, takich jak ITER, Galileo oraz GMES, dla konkurencyjności UE w przyszłości; odrzuca zatem wszelkie próby przekształcenia GMES w program międzyrządowy;

35.	wyraża zdecydowane przekonanie, że w budżecie UE należy zapewnić finansowanie tych projektów, ale jednocześnie należy je wyodrębnić, aby mieć pewność, że ewentualne przekroczenie kosztów nie zagrozi finansowaniu i pomyślnej realizacji innych strategii politycznych Unii;

36.

z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji, aby w rozporządzeniu w sprawie WRF ustalić maksymalną kwotę przeznaczoną na Galileo, wyodrębniając tym samym przydział budżetowy na ten projekt; uważa też, że w rozporządzeniu powinny również zostać określone maksymalne kwoty na projekty ITER i GMES; uważa, że środki finansowe na te trzy projekty powinno się przydzielać ponad i poza pułapami WRF, aby umożliwić ewentualne dodatkowe finansowanie ze strony państw członkowskich;

Lepsze wydatkowanie zasobów

37.

ponownie stwierdza, że osiągnięcie europejskiej wartości dodanej i zapewnienie należytego gospodarowania środkami finansowymi (efektywność, skuteczność i gospodarność), powinny być zwłaszcza w chwili obecnej głównymi zasadami budżetu UE; w związku z tym z zadowoleniem przyjmuje zbiór wniosków ustawodawczych Komisji dotyczących nowej generacji programów wieloletnich, które mają być przyjęte w drodze zwykłej procedury ustawodawczej; nalega na maksymalizację synergii między unijnymi programami wsparcia i inwestycjami krajowymi;

38.

jest zdania, że w kontekście bieżących ograniczeń budżetów publicznych bezsprzecznie konieczne jest pozyskanie środków z innych źródeł, aby realizować długoterminowe inwestycje potrzebne do osiągnięcia założeń strategii „Europa 2020”; zdecydowanie uważa, że unijną wartość dodaną można znaleźć przede wszystkim w długoterminowych inwestycjach, które są poza zasięgiem możliwości poszczególnych państw członkowskich; podkreśla w związku z tym wnioski i zalecenia zawarte w rezolucji w sprawie innowacyjnych instrumentów finansowych w kontekście następnych wieloletnich ram finansowych (5);

39.

podkreśla konieczność zapewnienia spójności między przepisami sektorowymi i ogólnymi ramami rozporządzenia finansowego oraz osiągnięcia równowagi między uproszczeniem a należytym zarządzaniem finansami; zwraca uwagę na tablicę wyników w dziedzinie uproszczenia opublikowaną przez Komisję i potwierdza swoje zdecydowane poparcie dla programu uproszczenia; jest przekonany o potrzebie dalszego ograniczania obciążeń administracyjnych beneficjentów i domaga się wprowadzenia gruntownych „kontroli biurokracji” w programach wieloletnich nowej generacji, aby zapobiec powstaniu jakichkolwiek dodatkowych obciążeń administracyjnych zarówno na szczeblu UE, jak i na szczeblu krajowym;

40.

jest przekonany, że efektywność wydatków UE zależy od rozważnej polityki oraz ram regulacyjnych i instytucjonalnych na każdym szczeblu; kładzie nacisk na to, aby zgodnie z art. 310 ust. 5 i art. 317 TFUE państwa członkowskie realizowały budżet zgodnie z zasadą należytego gospodarowania środkami finansowymi; przypomina państwom członkowskim o ciążącym na nich zobowiązaniu prawnym do zagwarantowania, by środki zapisane w budżecie były wydatkowane zgodnie z tą zasadą oraz by finansowanie UE było efektywniejsze; przypomina, że 90 % błędów wykrytych przez Europejski Trybunał Obrachunkowy popełniono w państwach członkowskich i że większości z tych błędów można było uniknąć; wzywa wszystkie państwa członkowskie do złożenia krajowych deklaracji wiarygodności dotyczących zarządzania, podpisanych na właściwym szczeblu politycznym;

41.

wspiera wprowadzenie przepisów dotyczących warunkowości ex ante, aby upewnić się, że środki UE, szczególnie w odniesieniu do Funduszu Spójności, funduszy strukturalnych oraz funduszy rolnych i funduszu rybackiego, były lepiej ukierunkowane na realizację założeń strategii „Europa 2020”; uważa, że jeśli ich realizacja będzie opierać się z jednej strony na zasadzie zacieśnionego partnerstwa wynikającego z większego zaangażowania władz lokalnych i regionalnych, a z drugiej strony na warunkach odnoszących się do celów poszczególnych funduszy, takie przepisy dotyczące warunkowości mogą zwiększyć legalność i skuteczność wsparcia UE;

42.

domaga się powiązania wypłat w ramach umów o partnerstwie z pewnymi szczególnymi zobowiązaniami ustalonymi ex ante w ramach dialogu między Komisją a państwami członkowskimi; uważa za stosowne połączenie powiązania zwłaszcza z pełnym wdrażaniem już przyjętego prawodawstwa UE (np. przepisy dotyczące cen, procedury przetargowe, transport, środowisko i zdrowie) w celu zapobiegania nieprawidłowościom i zapewnienia wydajności; odrzuca jednak nakładanie warunków obligujących państwa członkowskie do przeprowadzania fundamentalnych reform społecznych i gospodarczych; wszystkie warunki powinny być w pełni zgodne z zasadami pomocniczości i partnerstwa;

43.

podkreśla jednak, że nie ma bezpośredniego związku między wynikami polityki regionalnej a wynikami makroekonomicznymi państw członkowskich oraz że nie należy karać regionów za nieprzestrzeganie na szczeblu krajowym procedur związanych z zarządzaniem gospodarką; jest przekonany, że nakładanie dodatkowych kar może nasilić problemy państw członkowskich, które już stoją w obliczu trudności makroekonomicznych, uważa zatem, że uwarunkowania makroekonomiczne są nie do przyjęcia;

44.	podkreśla zasadniczy wkład zdecentralizowanych agencji UE we wspieranie celów Unii, a także konieczność dostosowania do ich obowiązków odpowiednich zasobów budżetowych;

45.

jest jednocześnie przekonany, że efektem pracy zdecentralizowanych agencji UE powinny być znacznie wyższe oszczędności na szczeblu krajowym; nakłania państwa członkowskie do oceny wzrostu wydajności uzyskanego dzięki tym agencjom na szczeblu krajowym i do pełnego wykorzystania go, co zaowocuje racjonalizacją wydatków krajowych; wzywa również państwa członkowskie, aby określiły możliwe obszary dublowania się prac lub obniżonej wartości dodanej w odniesieniu do tych agencji w celu usprawnienia ich funkcjonowania;

46.	jest przekonany, że utworzenie Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (ESDZ) powinno zaowocować korzyściami skali na szczeblu UE oraz znacznymi oszczędnościami na szczeblu krajowym, zwłaszcza jeżeli chodzi o krajowe służby dyplomatyczne w krajach trzecich;

47.

sugeruje przeprowadzenie niezależnej oceny efektywności wydatków publicznych na trzech poziomach: krajowym, regionalnym i europejskim, w celu dogłębnego zbadania wartości dodanej i możliwości łączenia zasobów, a także oszczędności w takich dziedzinach jak obronność, polityka rozwoju, agencje zdecentralizowane, Europejska Służba Działań Zewnętrznych oraz badania naukowe, nie tylko w drodze sprzyjania powstawaniu ekonomii skali na szczeblu UE, ale również poprzez przestrzeganie zasady pomocniczości; jest przekonany, że ocena ta powinna zaowocować oszczędnościami; przypomina, że ocena dotycząca agencji zdecentralizowanych powinna obejmować odnośne postanowienia wspólnego podejścia załączonego do wspólnego oświadczenia Parlamentu Europejskiego, Rady Unii Europejskiej i Komisji Europejskiej w sprawie agencji zdecentralizowanych podpisanego w dniu 19 lipca 2012 r.;

48.

zgadza się z opinią Komisji na temat potrzeby racjonalizacji wydatków administracyjnych; podkreśla jednak, że zasadnicze znaczenie ma znalezienie równowagi między dalszymi oszczędnościami a potrzebą zapewnienia instytucjom możliwości wykonywania swych zadań i obowiązków zgodnie ze zobowiązaniami i uprawnieniami wynikającymi z traktatów, przy jednoczesnym uwzględnieniu trudnych wyzwań związanych z obecnym kryzysem gospodarczym;

49.

kategorycznie odrzuca pomysł liniowych cięć kadrowych we wszystkich instytucjach, organach i agencjach, ponieważ na mocy traktatów ich role i zadania znacznie się różnią; podkreśla, że aby zapewnić indywidualne traktowanie instytucji, powinno się pozwolić każdej z nich podjąć decyzję o tym gdzie i jakich cięć można dokonać, by nie narażać na szwank ich prawidłowego funkcjonowania;

50.	wskazuje, że możliwe byłoby poczynienie znacznych oszczędności, gdyby Parlament Europejski miał jedną siedzibę; domaga się, by władza budżetowa poruszyła tę kwestię w negocjacjach na temat kolejnych WRF na lata 2014-2020;

Okres obowiązywania

51.

uważa, że w przypadku kolejnych WRF, siedmioletni okres do roku 2020 należy uznać za rozwiązanie przejściowe, mając na uwadze, że stanowi on wyraźne nawiązanie do strategii „Europa 2020”; uważa jednak, że okres pięcioletni lub podwójny okres pięcioletni lepiej dostosowywałby czas obowiązywania WRF do kadencji instytucji, zwiększając tym samym demokratyczną rozliczalność i odpowiedzialność; przypomina, że aby WRF były wykonalne i skuteczne, okres siedmioletni wymaga maksymalnej elastyczności;

Przegląd śródokresowy

52.

podkreśla konieczność zapisania w rozporządzeniu w sprawie WRF obowiązku przeprowadzenia przeglądu śródokresowego przy zastosowaniu specjalnej procedury obejmującej wiążący harmonogram, który zapewni pełne zaangażowanie Parlamentu następnej kadencji; uważa, że Komisja powinna przedłożyć wniosek ustawodawczy umożliwiający przyjęcie zmienionych WRF przed rozpoczęciem procedury budżetowej 2018; podkreśla, że przegląd śródokresowy nie powinien narażać na szwank stabilności projektów inwestycyjnych, powinien natomiast chronić beneficjentów i stabilność programowania długoterminowego i inwestycji;

Konieczność przyjęcia bardziej elastycznych WRF

53.

jest przekonany co do zasady, że zmieniające się uwarunkowania polityczne i gospodarcze, a także nieprzewidziane wydarzenia, będą wymagały dostosowania WRF podczas okresu siedmioletniego; utrzymuje, że kolejne WRF muszą zapewniać większą elastyczność budżetową w ramach poszczególnych działów i między nimi, a także między poszczególnymi latami budżetowymi objętymi WRF, aby zapewnić wykorzystanie w pełni dostępnych zasobów budżetowych;

54.	uważa, że niezbędny jest pewien poziom elastyczności (5 %) w odniesieniu do pułapów przewidzianych dla (pod)działów, aby umożliwić dostosowanie się do nowych okoliczności bez zwiększania ogólnej kwoty i bez konieczności zmiany WRF;

55.	z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji, aby zwiększyć poziom elastyczności ustawodawczej (możliwość odejścia od danej kwoty w ciągu całego okresu trwania danego programu) z 5 % do 10 %;

56.

podkreśla konieczność jak najlepszego wykorzystywania pułapów określonych w WRF; proponuje, aby w tym celu marginesy pozostawione w budżecie jednorocznym w ramach pułapów środków na zobowiązania były przenoszone na następny rok i uznawane za ogólny margines WRF, który zostanie przypisany w przyszłych latach do różnych działów według oszacowanych ich potrzeb i uruchomiony w ramach rocznej procedury budżetowej;

57.	podkreśla również konieczność wprowadzenia w WFR ogólnego marginesu środków na płatności umożliwiającego przenoszenie na kolejne lata marginesów pozostawionych w ramach pułapów środków na płatności i uruchamiania ich w ramach rocznej procedury budżetowej;

58.

jest szczególnie zaniepokojony obecną, nadal rosnącą liczbą zobowiązań pozostających do spłaty; wzywa do opracowania wspólnej międzyinstytucjonalnej strategii utrzymywania tych zobowiązań pod kontrolą w WRF na lata 2014-2020 oraz do podjęcia w tym celu odpowiednich działań; w związku z tym zachęca do dyskusji na temat sposobu bardziej równomiernego rozłożenia środków na płatności w kolejnym okresie WRF, aby w możliwie największym stopniu uniknąć ryzyka powstawania trudności w realizacji programów UE z powodu braku środków na zobowiązania w końcowym okresie ram finansowych;

59.

zwraca uwagę, że budżet UE wykazuje w każdym roku nadwyżkę oraz że składki państw członkowskich do budżetu są obniżane o tę kwotę; jednocześnie ubolewa nad dokonanymi przez Radę regularnymi cięciami liniowymi szacunków dotyczących środków na płatności przedstawionych przez Komisję w projekcie budżetu, a także nad wielokrotnie zgłaszanym przez Radę w ciągu ostatnich kilku lat sprzeciwem wobec zapewnienia w budżecie UE dodatkowych środków na płatności potrzebnych Komisji pod koniec roku budżetowego, aby UE mogła zrealizować swe zobowiązania finansowe; jest zdania, że takie podejście nie jest dobre dla budżetu i że zwracana nadwyżka nie ma co prawda wpływu na ogólny poziom deficytu państw członkowskich, jednak kwota ta może mieć istotne znaczenie dla rocznego budżetu UE; przypomina o podjętym przez instytucje zobowiązaniu do dokonania przeglądu rozporządzenia finansowego w celu umożliwienia przenoszenia niewykorzystanych środków i salda budżetu;

60.	zdecydowanie opowiada się za marginesem na nieprzewidziane wydatki, ale podkreśla, że jeśli ma on być skuteczny, jego uruchomienie nie powinno wiązać się z obowiązkiem kompensacji pułapów, uważa, że margines ten powinno się przyjmować w wyniku głosowania większością kwalifikowaną w Radzie;

61.	z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji, aby zwiększyć pulę środków instrumentu elastyczności oraz przedłużyć korzystanie z kwot rocznych do roku n+3;

62.

podkreśla silne poparcie wniosku Komisji mówiącego, że rezerwę na pomoc nadzwyczajną, Fundusz Solidarności Unii Europejskiej, Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji i rezerwę na wypadek kryzysów w sektorze rolniczym – biorąc pod uwagę ich nieprogramowalny charakter – należy wprowadzić do budżetu poza pułapami odpowiednich pozycji i ponad nimi;

63.

zwraca uwagę na wartość dodaną Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG), który jest instrumentem szybkiej interwencji w sytuacji kryzysu mającym na celu pomoc pracownikom, którzy stracili pracę, w powrocie na rynek pracy; podkreśla potrzebę kontynuacji i rewaloryzacji EFG po 2013 r. jako instrumentu dostępnego na równych warunkach wszystkim kategoriom pracowników; podkreśla jednocześnie potrzebę uproszczonej i przyspieszonej procedury wypłaty dotacji, aby poprawić jego skuteczność;

Jednolitość budżetu

64.	przypomina, ze budżet UE obejmuje wszystkie dochody i wydatki wynikające z decyzji podejmowanych przez instytucje UE w ramach ich uprawnień oraz że odrębnie uwzględnia on operacje finansowe Unii w formie udzielania pożyczek i gwarancji oraz zaciągania pożyczek;

65.

domaga się, aby Komisja i Rada sporządziły w osobnym załączniku wykaz zobowiązań budżetowych lub finansowych oraz gwarancji udzielonych przez Unię lub przez niektore państwa członkowskie w ramach europejskich mechanizmów stabilizacji (EFSM, EFSF, ESM) zgodnie z postanowieniami art. 122 ust. 2, art. 136 ust. 3 i art. 143 TFUE, a także bezpośredniej dwustronnej pomocy finansowej udzielonej innym państwom członkowskim lub na realizację porojektów związanych z „unią bankową”;

66.

podkreśla, że wszystkie decyzje odnoszące się do wzmacniania unii gospodarczej i walutowej powinno się podejmować w oparciu o traktaty i z udziałem odnośnych instytucji; podkreśla, że jakiekolwiek odstępstwo od metody wspólnotowej oraz nadmierne korzystanie z umów międzyrządowych jedynie podzieli i osłabi Unię Europejską, a także strefę euro;

67.

wyraża zdecydowane przekonanie, że zapewnienie państwom członkowskim strefy euro jakiegokolwiek nowego potencjału fiskalnego, mającego na celu dostosowanie do charakterystycznych dla poszczególnych państw wstrząsów asymetrycznych oraz reformy strukturalne, i którego funkcji fiskalnych nie obejmują WRF, musi zostać dokonane w ramach Unii i musi podlegać odpowiednim zasadom demokratycznej rozliczalności przez istniejące instytucje; przypomina, że zgodnie z traktatami wszelkie nowe zdolności budżetowe muszą stanowić część budżetu UE, a tym samym być zgodne z zasadą jego jedności; jest ponadto przekonany, że aby poprawić widoczność i zapewnić dodatkowość takich nowych zdolności budżetowych, należy utworzyć w WRF nowy dział; zdecydowanie odrzuca jakiekolwiek próby ograniczenia pułapów we wniosku Komisji w sprawie WRF w celu zabezpieczenia zasobów dla tego nowego potencjału;

68.	zdecydowanie nalega na państwa członkowskie, aby podjęły mocne zobowiązanie do włączenia Europejskiego Funduszu Rozwoju do budżetu UE począwszy od 2021 r.; zauważa, że tego rodzaju reforma wymagałaby odpowiedniego podwyższenia pułapów WRF;

69.

potwierdza zamiar zorganizowania w przyszłości specjalnej debaty publicznej i przeprowadzenia głosowania w sprawie strony dochodów w budżecie w ramach badania projektu budżetu rocznego; jest głęboko przekonany, że dzięki temu cały czas prowadzona będzie debata w sprawie systemu finansowania Unii, a jednocześnie w pełni zdaje sobie sprawę, że władza budżetowa nie dysponuje obecnie kompetencjami umożliwiającymi zaproponowanie zmian w tej części budżetu;

Zasoby własne

70.

uważa, że rozpoczęte ponad rok temu negocjacje w sprawie kolejnych WRF jasno pokazują zastój powstały w wyniku braku rzeczywistego systemu zasobów własnych; negocjacje są organizowane przez Radę wokół dwóch przeciwstawnych obozów, z jednej strony prowadzone są przez kraje będące płatnikami netto do budżetu UE, z drugiej strony przez kraje będące beneficjentami netto z budżetu UE, co stanowi system tworzący opartą wyłącznie na rachunkowości wizję „godziwego zwrotu”, która w efekcie końcowym uzależnia każde porozumienie w sprawie WRF od uzgodnienia długiego wykazu wyjątków i kompensacji, wynegocjowanych za zamkniętymi drzwiami i niezrozumiałych dla obywateli europejskich;

71.

zdecydowanie uważa, że finansowanie budżetu Unii powinno powrócić do rzeczywistego systemu zasobów własnych przewidzianego w traktacie rzymskim i we wszystkich kolejnych traktatach UE; głęboko ubolewa z powodu faktu, że obecny system, w którym zdecydowana większość środków finansowych pochodzi ze składek krajowych, jest nieprzejrzysty i niesprawiedliwy oraz nie podlega kontroli parlamentarnej ani na szczeblu europejskim, ani na szczeblu krajowym; podkreśla, że taki system zasadniczo narusza literę i ducha traktatu;

72.

wskazuje, że restrukturyzacja systemu zasobów własnych sama w sobie nie dotyczy wielkości budżetu UE, lecz ma na celu znalezieniu bardziej efektywnego połączenia zasobów umożliwiającego finansowanie uzgodnionych polityk i celów UE; podkreśla, że wprowadzenie nowego systemu nie zwiększyłoby łącznych obciążeń podatkowych obywateli, natomiast zmniejszyłoby obciążenia skarbów państwa;

73.

potwierdza swoje podstawowe stanowisko, wyrażone w rezolucji z dnia 13 czerwca 2012 r., że nie zamierza wyrazić zgody na rozporządzenie w sprawie kolejnych WRF bez osiągnięcia politycznego porozumienia co do reformy systemu zasobów własnych zgodnie z wnioskami Komisji z dnia 29 czerwca 2011 r., a także własnymi wnioskami ustawodawczymi w sprawie rzeczywistego nowego systemu zasobów wlasnych; uważa, że reforma taka powinna mieć na celu ograniczenie o 40 % opartych na DNB wkładów państw członkowskich do budżetu UE do 2020 r., przyczyniając się tym samym do konsolidacji starań państw członkowskich;

74.

zdecydowanie uważa, że niezbędne porozumienie polityczne powinno obejmować następujące elementy:

1)	należy dokonać dogłębnej reformy finansowania budżetu UE, aby powrócić do systemu rzeczywistych, jasnych, prostych i sprawiedliwych zasobów własnych, dającego gwarancje podejmowania decyzji i kontroli demokratycznej będące nieodłącznym elementem wszystkich budżetów publicznych;

2)	zgodnie z propozycją Komisji reforma musi wejść w życie w okresie obowiązywania WRF na lata 2014-2020;

Komisja powinna natychmiast zareagować na złożony przez kilka państw członkowskich, które osiągnęły wymagany próg, wniosek formalny w sprawie wprowadzenia podatku od transakcji finansowych w ramach ściślejszej współpracy nalega, aby wniosek ustawodawczy Komisji w tej sprawie został opublikowany wraz z pakietem zmienionych wniosków w sprawie zasobów własnych, aby zagwarantować, że dochody z tytułu tego podatku zostaną w całości lub w części przydzielone do budżetu UE jako rzeczywiste zasoby własne, co spowoduje obniżenie krajowych wkładów państw członkowskich wprowadzających ten podatek;

4)	porozumienie w sprawie reformy VAT jako źródła zasobów własnych wraz z odpowiednimi przepisami wykonawczymi musi zostać zawarte wraz z porozumieniem w sprawie WRF;

5)	nowy system musi wyeliminować istniejące rabaty i inne mechanizmy korekty; jakąkolwiek kompensatę można zaakceptować wyłącznie w oparciu o wniosek Komisji, jako środek o charakterze przejściowym i uzasadniony niezaprzeczalnymi i obiektywnymi kryteriami ekonomicznymi;

6)	w przypadku gdy wdrożenie nowego systemu zasobów własnych nie spowoduje znacznego obniżenia opartych na DNB wkładów państw członkowskich do budżetu UE, Komisja wystąpi z dodatkowymi wnioskami w sprawie wprowadzenia nowych prawdziwych zasobów własnych;

Negocjacje międzyinstytucjonalne

75.

podkreśla, że do przyjęcia WRF wymagana jest ścisła większość zarówno w Parlamencie, jak i Radzie oraz wskazuje na znaczenie, jakie ma wykorzystanie w pełni postanowień art. 312 ust. 5, który nakłada na instytucje obowiązek przeprowadzenia negocjacji w celu osiągnięcia porozumienia co do aktu, na który Parlament może wyrazić zgodę;

76.

podkreśla, że rozporządzenie w sprawie WRF zostanie po raz pierwszy przyjęte na podstawie nowych postanowień traktatu lizbońskiego, które zawierają nowe uzgodnienia dotyczące współpracy instytucji, łączące skuteczne podejmowanie decyzji i poszanowanie odnośnych uprawnień; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym działania podjęte przez prezydencje Węgier, Polski, Danii i Cypru na rzecz nawiązania usystematyzowanego dialogu i regularnej wymiany informacji z Parlamentem;

77.

wyraża gotowość podjęcia merytorycznych dyskusji z Radą na temat rozporządzenia w sprawie WRF i porozumienia międzyinstytucjonalnego oraz zwraca się do Rady o zintensyfikowanie kontaktów na wszystkich szczeblach z myślą o szczycie Rady Europejskiej w dniach 22-23 listopada 2012 r.; podkreśla potrzebę niezwłocznego osiągnięcia ostatecznego porozumienia w sprawie WRF;

78.

zauważa, że każde porozumienie polityczne osiągnięte na szczeblu Rady Europejskiej stanowi dla Rady jedynie mandat negocjacyjny; utrzymuje, że gdy Rada Europejska osiągnie porozumienie polityczne, muszą odbyć się pełnowymiarowe negocjacje między Parlamentem a Radą, zanim Rada formalnie zwróci się do Parlamentu o udzielenie zgody na wnioski dotyczące rozporządzenia w sprawie WRF;

79.	przypomina, że zgodnie z TFUE Parlament i Rada są organami ustawodawczymi oraz że Rada Europejska nie pełni roli prawodawcy; podkreśla, że negocjacje w sprawie wniosków ustawodawczych dotyczących programów wieloletnich będą przebiegać w ramach zwykłej procedury ustawodawczej;

80.	nalega na jakościowe podejście do negocjacji dotyczących rozporządzenia w sprawie WRF i powiązanych programów wieloletnich; podkreśla, że należy je rozpatrywać jako pakiet oraz potwierdza zasadę, że „nic nie zostało ustalone, dopóki wszystko nie zostanie ustalone”;

81.

podkreśla znaczenie opinii komisji PE załączonych do sprawozdania wstępnego, jako że stanowią one uzupełnienie i cenną wskazówkę dotyczącą wytycznych negocjacyjnych w sprawie WRF i porozumienia międzyinstytucjonalnego określonych w niniejszej rezolucji oraz oferują dalsze informacje na ich temat; domaga się, aby zalecenia polityczne zawarte w tych opiniach zostały uwzględnione w negocjacjach dotyczących odnośnych programów wieloletnich; przypomina w związku z tym swe zdecydowane stanowisko, że nie powinno sie stosować specjalnej procedury ustawodawczej w ramach WRF wobec kwestii podlegających zwykłej procedurze ustawodawczej;

82.

zwraca uwagę Rady na załączony dokument roboczy podkreślający zmiany wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie WRF na lata 2014-2020 oraz wniosku w sprawie porozumienia międzyinstytucjonalnego o współpracy w sprawach budżetowych i należytym zarządzaniu finansowym; uważa, że może okazać się konieczne wprowadzenie dalszych zmian w zależności od postępów negocjacji w sprawie WRF; zwraca uwagę, że porozumienie międzyinstytucjonalne można sfinalizowac dopiero po zakończeniu procedury dotyczącej WRF;

83.

wskazuje ponadto, że jeżeli WRF nie zostaną przyjęte do końca 2013 r., to pułapy i inne postanowienia dotyczące roku 2013 należy przedłużyć do czasu przyjęcia nowych WRF; sygnalizuje, że w takim przypadku Parlament byłby skłonny szybko osiągnąć porozumienie z Radą i Komisją, aby tak dostosować wewnętrzną strukturę WRF, by odzwierciedlała nowe priorytety polityczne;

* *

84.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie Europejskiej, Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz pozostałym zainteresowanym instytucjom i organom.

(1) Dz.U. C 27 E z 31.1.2008, s. 214.

(2) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0266.

(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0245.

(4) (COM(2010)0700).

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0404.

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/15

Wtorek, 23 października 2012 r.
Wykonanie przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej

P7_TA(2012)0370

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wykonania przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (2012/2005(INI))

2014/C 68 E/03

Parlament Europejski,

—	mając na uwadze sprawozdanie Komisji Europejskiej dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat wykonania przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej: pora na konkrety (COM(2011)0731),

—	uwzględniając komunikat Komisji zatytułowany „Zarządzanie i mechanizmy zachęt w procesie wdrażania systemu SESAR - technologicznego filara jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej” (COM(2011)0923),

—	uwzględniając białą księgę zatytułowaną: „Plan utworzenia jednolitego europejskiego obszaru transportu – dążenie do osiągnięcia konkurencyjnego i zasobooszczędnego systemu transportu” (COM(2011)0144),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0254/2012),

A.	mając na uwadze, że poczyniono pozytywne postępy we wprowadzaniu jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej;

B.	mając na uwadze oczekiwania, że rok 2012 będzie kluczowym rokiem dla wprowadzenia tej przestrzeni;

mając na uwadze, że realizacja jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej doprowadzi do znacznych oszczędności pod względem gospodarczym, w zakresie bezpieczeństwa, jak i środowiskowym poprzez stworzenie bardziej zrównoważonego sektora lotnictwa oraz bardziej skutecznego systemu zarządzania ruchem lotniczym na szczeblu europejskim;

mając na uwadze stale rosnące natężenie ruchu powietrznego, które pasażerowie odczuwają w postaci niewystarczających zdolności przewozowych i rosnącej liczby opóźnień, i z którym również linie lotnicze muszą się liczyć w swoich planach rozwojowych; mając na uwadze, że przestrzeń powietrzna Europy należy do jednej z najbardziej uczęszczanych na świecie, z ponad 750 milionami pasażerów korzystających z lotnisk UE, a do 2030 r. spodziewane jest podwojenie tego wskaźnika;

E.	mając na uwadze, że powodzenie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej uzależnione jest od zintegrowanego podejścia, w ramach którego poszczególne państwa członkowskie nie narażają całego procesu wdrażania na szwank;

mając na uwadze, że 4 grudnia 2012 r. jest ostatecznym terminem sfinalizowania wdrażania funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej, lecz że według najnowszych raportów stan zaawansowania stosownych prac zdecydowanie nie spełnia wymogów przepisów ustawodawstwa dotyczącego jednolitej przestrzeni powietrznej;

G.	mając na uwadze, że zgodnie z art. 13 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 691/2010 cztery miesiące po otrzymaniu od państwa członkowskiego planu skuteczności działania Komisja powinna wydać zalecenia dotyczące przyjęcia skorygowanych celów w odniesieniu do celów niezgodnych z ogólnounijnymi celami;

H.	mając na uwadze, że w chwili obecnej krajowe podmioty świadczące usługi żeglugi powietrznej, które oferują usługi kontroli ruchu lotniczego, odzwierciedlają rozczłonkowaną geografię polityczną kontynentu, tym samym przyczyniając się niestety do braku efektywności i zagęszczenia ruchu;

I.	mając na uwadze, że aby sfinalizować wdrażanie jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, konieczne jest podjęcie środków umożliwiających realizację celów UE w zakresie bezpieczeństwa lotniczego, aby zaostrzyć obowiązujące normy i zapewnić obywatelom jednolicie wysoki poziom bezpieczeństwa;

J.	mając na uwadze szybkie postępy w rozwoju innych programów, jak Galileo czy Globalny System Nawigacji Satelitarnej;

K.	mając na uwadze, że powinno się jak najszybciej osiągnąć porozumienie co do wymaganych środków i ram finansowych;

Ramy czasowe

zdaje sobie sprawę z ograniczeń związanych z wykonywaniem przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej; niemniej jednak uważa, że konieczne jest wykorzystywanie osiągniętych postępów poprzez ustanowienie wiążących ram czasowych odnośnie do wdrożenia jednolitej przestrzeni powietrznej, a także poprzez uwzględnianie czynników gospodarczych;

2.	podkreśla potrzebę szybkiego działania oraz przyspieszenia wykonania przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, a zwłaszcza systemu skuteczności działania usług żeglugi powietrznej i funkcji sieciowych;

3.	wskazuje, że zbliża się decydujący etap wdrażania, a musi on być przeprowadzony w punktualny, zsynchronizowany i skoordynowany sposób;

ostrzega, że nasilenie ruchu powietrznego oznacza, że europejska przestrzeń lotnicza zbliża się do granic swej przepustowości oraz że problem ten wymaga szybkiego rozwiązania, aby zagwarantować wysoką jakość usług transportu lotniczego świadczonych obywatelom europejskim oraz zapewnić powstrzymanie dalszego potęgowania jego oddziaływania na środowisko i klimat;

podkreśla znaczenie portów lotniczych jako punktów wejścia i wyjścia dla sieci europejskiej; apeluje o ich pełne uwzględnianie w rozwoju jednolitej przestrzeni powietrznej, w tym o uwzględnianie regionalnych portów lotniczych, zważywszy na ich wkład w niwelowanie zagęszczenia ruchu w sieci oraz zwiększenie przepustowości;

zwraca uwagę na pilną potrzebę pomyślnego wdrożenia przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej celem uniknięcia zagęszczenia ruchu wskutek jeszcze większego przepływu ruchu lotniczego oraz przestarzałej technologii oraz by zapewnić lepszą spójność europejskich przepisów w zakresie bezpieczeństwa lotniczego;

zwraca uwagę, że utrzymanie jednolicie wysokiego poziomu bezpieczeństwa w Europie oraz warunków operacyjnych staje się z biegiem czasu coraz większym wyzwaniem; apeluje do państw członkowskich i Komisji o sprecyzowanie roli odpowiednich organów europejskich, aby zapewnić utrzymanie niezawodnych i przejrzystych międzynarodowych norm w zakresie bezpieczeństwa lotnictwa;

8.	przypomina potrzebę możliwie największej efektywizacji europejskiej przestrzeni lotniczej, nie tylko z uwagi na korzyści gospodarcze, ale także środowiskowe, w zakresie energetyki oraz społeczne, w tym dobro pasażerów lotniczych;

podkreśla fakt, że ostatni komunikat Komisji na ten temat ocenił, iż pełne i punktualne rozmieszczenie technologii programu badawczego w zakresie systemu zarządzania ruchem lotniczym w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (SESAR) mogłoby przełożyć się na skumulowany wpływ na PKB UE w wysokości 419 mld EUR w 27 państwach członkowskich UE w okresie 2013-2030, z czym wiązałoby się stworzenie bezpośrednio lub pośrednio 328 000 miejsc pracy oraz zaoszczędzeniu netto 50 mln ton CO2 pochodzących z emisji;

10.

zwraca uwagę, że według Komisji terminowe wdrożenie technologii SESAR przyniesie konkretne korzyści dla podróżujących poprzez skrócenie czasu lotu średnio o 10 % (bądź o 9 minut), zmniejszenie o 50 % przypadków anulowania lotów lub ich opóźnień, a także ewentualną obniżkę cen biletów lotniczych; podkreśla jednak, że odroczenie o dziesięć lat rozmieszczania technologii SESAR miałoby katastrofalne skutki, wynikające ze straty około 268 mld EUR w wyniku niższego kumulacyjnego wpływu na PKB UE, utworzenia o około 190 000 mniej nowych miejsc pracy oraz niezaoszczędzeniu 55 milionów ton CO2 pochodzącego z emisji;

11.

zwraca uwagę, że pozostałe kluczowe kraje i regiony czynią ogromne postępy w dziedzinie badań naukowych oraz opracowywania nowatorskich technologii, w związku z tym wyraża obawę, że UE może utracić czołową pozycję w stosunku do innych graczy międzynarodowych, jeżeli nie przyspieszy się wykonania przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej;

12.	jest zdania, że właściwe funkcjonowanie tej przestrzeni można zagwarantować jedynie poprzez rygorystyczne przestrzeganie terminów wdrożenia przez wszystkie podmioty;

13.	podkreśla, że zrealizowano programy pilotażowe, których wyniki okazały się być pozytywne;

14.	wzywa Komisję Europejską, aby do grudnia 2012 r. przedstawiła Komisji Transportu i Turystyki sprawozdanie w sprawie postępów poczynionych we wdrażaniu systemu skuteczności działania przez wszystkie podmioty świadczące usługi żeglugi powietrznej;

15.

wzywa Komisję, by do marca 2013 r. złożyła Komisji Transportu i Turystyki Parlamentu Europejskiego sprawozdanie w sprawie postępów poczynionych w dziedzinie wykonania przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, łącznie z oceną skutków opóźnień w realizacji funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej

Aspekty polityczne

16.

przypomina państwom członkowskim o ich publicznym zobowiązaniu do zrealizowania celu stworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, kiedy to przytłaczającą większością głosów poparły odnośne ustawodawstwo, i nalega, aby państwa te nadal utrzymywały aktywną postawę i zaangażowanie w wykonanie tych przepisów; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do przedstawienia krajowych planów skuteczności działania zgodnych z unijnymi celami w zakresie skuteczności działania i do przyjęcia zaproponowanych przez Komisję zmienionych celów w zakresie skuteczności działania; Komisję do podjęcia stosownych środków w przypadku niedotrzymania terminów wdrożenia wspomnianych przepisów;

17.	przypomina o celach dotyczących lotnictwa opisanych zarówno w białej księdze na temat polityki transportowej, jak i w dokumencie „Trasa 2050 - europejska wizja lotnictwa - sprawozdanie grupy wyższego szczebla ds. badań naukowych w dziedzinie lotnictwa”;

18.	nalega, aby kwestię tę potraktowano jeszcze bardziej priorytetowo, i uważa, że dla pełnego i punktualnego osiągnięcia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej pilnie potrzebne jest aktywne wsparcie polityczne wszystkich zainteresowanych stron;

19.	podkreśla, że pomyślne wykonanie przepisów dotyczących jednolitej przestrzeni powietrznej wywrze pozytywny i stymulujący wpływ na konkurencję w UE i na świecie, a także wesprze wzrost i zatrudnienie, szczególnie w przemyśle lotniczym;

20.

ubolewa, że projekt jednolitej przestrzeni powietrznej mimo znacznych korzyści społecznych i środowiskowych nie jest wystarczająco znany ani zrozumiany przez społeczeństwo, i zwraca się do Komisji, państw członkowskich i zainteresowanych podmiotów, by zwiększyły swoje wysiłki w zakresie publicznej strategii komunikacji;

21.

uznaje wyzwania, jakie stoją przed europejskimi systemami zarządzania ruchem lotniczym, i przyznaje, iż w realizacji jednolitej przestrzeni powietrznej kluczową rolę pełnią czynnik ludzki oraz skuteczny dialog; uznaje potrzebę nieprzerwanego podkreślania procedur otwartej sprawozdawczości; podkreśla, że wraz z wdrożeniem jednolitej przestrzeni powietrznej wzrośnie popyt na wysokiej jakości miejsca pracy wymagające wysokich kwalifikacji;

22.

wyraża pełne poszanowanie suwerenności i krajowych prerogatyw państw członkowskich w zakresie zarządzania ruchem powietrznym w przypadku operacji i szkoleń wojskowych i innych prowadzonych z wykorzystaniem statków powietrznych; zwraca uwagę na obowiązek dopilnowania przez państwa członkowskie, by koncepcja elastycznego użytkowania przestrzeni powietrznej (1) była w pełni i jednolicie przestrzegana, oraz podkreśla potrzebę wspierania ich wysiłków w tym zakresie; podkreśla, że flota powietrzna państwa obejmuje oprócz wojskowych statków powietrznych, samoloty wykorzystywane przez policję, straż pożarną, straż przybrzeżną, służby celne, służby ochrony cywilnej i inne służby, przez co w ramach jej eksploatacji prowadzony jest szeroki wachlarz działań w zakresie bezpieczeństwa i zarządzania kryzysowego;

23.	uważa, że pomyślne wdrożenie jednolitej przestrzeni powietrznej przyniesie korzyści całemu łańcuchowi dostaw, w tym producentom, liniom lotniczym, MŚP, całemu sektorowi turystyki, itp.;

24.

pozostaje dalece zaniepokojony nie tylko opóźnieniami w tworzeniu funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej, ale także brakiem ich podstaw, i dlatego wspiera wysiłki jego koordynatora; podkreśla potrzebę współpracy, koordynowania i podejmowania działań politycznych przez państwa członkowskie oraz między nimi, by udało się osiągnąć cel wdrożenia funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej do 4 grudnia 2012 r.; wzywa Komisję do wszechstronnego monitorowania rozwoju wypadków w tym względnie i, jeśli to konieczne, do podejmowania działań prawnych, w tym sankcji, wobec państw członkowskich naruszających swe zobowiązania na mocy przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej;

25.

zwraca uwagę, że tworzenie funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej musi być rozumiane nie jako odosobniony wymóg, lecz jako środek do osiągnięcia celów scalenia europejskiej przestrzeni powietrznej i poprawy skuteczności działania, a bez tych bloków jednolita europejska przestrzeń powietrzna nie będzie pełna; wzywa Komisję do zaproponowania strategii mającej na celu przyspieszenie wdrożenia funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej, która obejmowałaby pełne wdrożenie scentralizowanych modeli (np. zarządcy sieci, wspólnego przedsięwzięcia SESAR, zarządcy wdrożenia); wzywa Komisję do częstszego sięgania po jej metody udzielania napomnienia, a gdyby to nie miało poskutkować, do wszczynania postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego przeciwko tym państwom, które wciąż nie podpisały porozumień w sprawie ustanowienia swych funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej;

26.

uważa, że najskuteczniejszym sposobem utworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej jest podejście odgórne, i w związku z tym zwraca się do Komisji, by w oparciu o sprawozdanie, o którym mowa w ust. 15, zaproponowała środki mające na celu usunięcie skutków opóźnień we wdrażaniu funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej i zmieniła szybko podejście oddolne na podejście odgórne, aby zapewnić osiągnięcie celów przewidzianych w ramach pakietu ustawodawczego dotyczącego SES II;

27.	wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by sprawa braku środków, zwłaszcza jeżeli chodzi o krajowe organy nadzorcze, została szybko rozwiązana na krajowym szczeblu politycznym;

28.

zwraca uwagę, że krajowe organy nadzorcze muszą być funkcjonalnie oddzielone od instytucji zapewniających usługi żeglugi powietrznej i muszą wykonywać swe uprawnienia w sposób bezstronny, niezależny i jawny, by mogły we właściwy sposób spełniać swą rolę w jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej;

29.	zwraca uwagę, że ważne jest domaganie się od krajowych organów świadczących usługi lotnicze, aby w aktywny sposób podchodziły do wykonania przepisów dotyczących jednolitej przestrzeni powietrznej;

30.	potwierdza, że bezpieczne, efektywne i elastyczne wykorzystanie przestrzeni powietrznej można osiągnąć tylko dzięki ścisłej współpracy między cywilnymi i wojskowymi użytkownikami przestrzeni powietrznej oraz ich koordynacji;

31.	zwraca się do państw członkowskich o wzmocnienie z pomocą właściwych agencji europejskich współpracy i koordynacji cywilno-wojskowej z krajami ościennymi;

32.

nalega, aby państwa członkowskie jak najszybciej zapewniły środki finansowe konieczne do zakończenia procesu tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej; z zadowoleniem przyjmuje zaproponowanie przez Komisję potraktowania jednolitej przestrzeni powietrznej i SESAR-u jako priorytetu horyzontalnego finansowanego w ramach instrumentu „Łącząc Europę”;

Strategia rozmieszczenia SESAR-u

33.	uznaje, że zarówno przemysł, jak i Unia Europejska poczyniły znaczne inwestycje pieniężne na rzecz badań i rozwoju w zakresie technologii SESAR, i uważa, że czas najwyższy wprowadzić środki niezbędne do czerpania korzyści z tych inwestycji w drodze wykonania przepisów dotyczących tej przestrzeni;

34.	przypomina o potrzebie skoordynowania harmonogramu tworzenia jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej z etapami rozwoju i rozmieszczania SESAR-u jako części jednolitej przestrzeni powietrznej, zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1070/2009;

35.

zdecydowanie podkreśla, że pomimo wymaganych znacznych inwestycji istnieją liczne ważne i wymierne korzyści wynikające z harmonizacji, w tym optymalizacja lotów, efektywność paliwowa, obniżenie poziomu hałasu, zanieczyszczenia powietrza i zmiany klimatu oraz elastyczne i bezpieczne korzystanie z mniej podzielonej przestrzeni powietrznej; podkreśla efektywność, jaką przyniosłaby większa koordynacja cywilno-wojskowa, gdyż korzystanie ze wspólnej infrastruktury zapewniłoby obniżenie kosztów; podkreśla, że zwiększone współdziałanie pomiędzy państwami członkowskimi i wdrożenie funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej przyniosłoby także korzyści w zakresie działań transgranicznych;

36.	wyraża zrozumienie dla faktu, że technologia SESAR i wprowadzenie jednolitej przestrzeni powietrznej to strategie polityczne powiązane ze sobą, które należy rozwijać, by w pełni wykorzystać ich potencjał, i dlatego też nalega, by przemysł poważnie potraktował fazę rozmieszczenia projektu SESAR;

37.	zwraca uwagę, że producenci już opracowali i udostępniają technologie zapewniające, że pomyślne wprowadzenie systemu SESAR staje się celem możliwym do zrealizowania;

38.

uznaje, że zasadność ekonomiczna inwestycji w technologie SESAR w większych i bardziej zatłoczonych węzłach komunikacyjnych jest większa niż w przypadku mniejszych regionalnych lotnisk lub lotnisk wykorzystywanych sezonowo; jest jednak zdania, że skuteczność całej sieci uległaby poprawie, gdyby rozwiązania systemu SESAR zostały szerszej rozpowszechnione w ramach pomocy ze środków publicznych;

39.

jest przekonany, że w odpowiedzi na działania normalizacyjne wymagane przez Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO) potrzebne jest globalnie skoordynowane podejście pozwalające zagwarantować interoperacyjność istniejących i nowych technologii na szczeblu światowym i zachęca do podpisywania protokołów współpracy w dziedzinie badań i rozwoju;

40.	uważa, że niezbędne jest dalsze promowanie filaru skuteczności, aby instytucje zapewniające usługi żeglugi powietrznej i inne zainteresowane podmioty mogły optymalnie rozwinąć partnerstwa strategiczne i uzyskać zachęty do realizacji swoich celów;

41.

Komisja podkreśla, że wspólnota wojskowa jest kluczowym podmiotem w kontekście jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej i powinna być w pełni zaangażowana na wszystkich poziomach i na bardzo wczesnym etapie; uznaje postęp we wdrażaniu przepisów jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej i wzywa państwa członkowskie do przyspieszenia wysiłków na rzecz koordynacji po stronie wojskowej; uwzględniając specyfikę krajową stosunków cywilno-wojskowych, wzywa państwa członkowskie do skupienia się na udoskonaleniu koordynacji oraz interoperacyjności cywilno-wojskowej i stosowania najlepszych praktyk w tym obszarze;

42.	jest zdania, że istnieje potrzeba wspierania współpracy z krajami ościennymi w celu rozszerzenia jednolitej przestrzeni powietrznej poza granice Europy;

43.

podkreśla potrzebę defragmentacji europejskiej przestrzeni powietrznej za pomocą wprowadzania innowacji technologicznych i umocnienia systemu usług służb żeglugi powietrznej oraz terminowego wdrożenia funkcjonalnych bloków przestrzeni powietrznej w celu uwolnienia pozytywnych skutków stworzenia jednolitej przestrzeni powietrznej;

44.	pochwala stałe wsparcie ze strony państw członkowskich oraz zainteresowanych podmiotów, które pomagają w osiągnięciu harmonizacji interpretacji i wprowadzania przepisów dotyczących jednolitej przestrzeni powietrznej;

45.	wspiera podejście polegające na tworzeniu partnerstw publiczno-prywatnych, gdyż może ono przynieść korzyści wszystkim stronom, jeżeli będzie uporządkowane i właściwie i skutecznie wdrażane, w oparciu o współpracę wzmocnioną zachętami i zaangażowaniem;

46.	twierdzi, iż wdrożenie przepisów dotyczących jednolitej przestrzeni powietrznej okaże się w pełni korzystne dla wszystkich zainteresowanych stron dzięki, na przykład, obniżonym opłatom za użytkowanie, które przechodzą na konsumenta końcowego, tj. pasażera;

47.	jest przekonany, że organy odpowiedzialne za wprowadzenie jednolitej przestrzeni powietrznej powinny ze sobą blisko współpracować w sposób bezkonfliktowy;

48.

apeluje, by prace nad przygotowaniem wniosku ustawodawczego w sprawie przyszłej roli wspólnego przedsięwzięcia SESAR zostały zakończone w odpowiednim czasie, by mogło ono kontynuować w przyszłości obecnie odgrywaną rolę, jako że ma ono ogromne znaczenie dla pomyślności jednolitej przestrzeni powietrznej; podkreśla dotychczas wysiłki włożone w to, by wykazać jego skuteczność;

49.

nalega, by Komisja szybko wprowadziła mechanizmy zarządzania, zachęt i finansowania, w tym ze środków publicznych, które konieczne są do zagwarantowania punktualnego i skutecznego rozmieszczenie technologii SESAR, i by zaangażowała do tego odnośne organy i zainteresowane strony, zwracając szczególną uwagę na wdrożenie innowacyjnych instrumentów finansowych;

50.

Komisja zauważa, że chociaż wiedza wojskowa i cywilno-wojskowa jest obecna na różnych poziomach w poszczególnych zainteresowanych instytucjach, takich jak Komitet ds. Jednolitej Przestrzeni Powietrznej, Eurocontrol i SESAR, wciąż istnieje potrzeba przeprowadzenia skoordynowanej i kompleksowej analizy wpływu jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej / SESAR-u na wojsko; konieczne jest włączenie w ten proces Komitetu Wojskowego Unii Europejskiej, gdyż w ten sposób można zapewnić odpowiednie informacje szefom obrony;

51.

Komisja uznaje w tym zakresie naturalne role Europejskiej Agencji Obrony (EAO) jako pomostu pomiędzy wspólnotą obronną a Komisją i jako doradcy w stosunkach pomiędzy zainteresowanymi podmiotami wojskowymi; opowiada się za wzmocnieniem roli EAO w kształtowaniu świadomości politycznej, tworzeniu sieci współpracy, pomaganiu na etapie wdrażania SESAR-u oraz we wspieraniu państw członkowskich w przeprowadzaniu analizy finansowej i analizy ryzyka operacyjnego; stwierdza, że EAO ma potencjał wniesienia wkładu w sprostanie przyszłym wyzwaniom dla jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej, na przykład w dziedzinie wyposażenia i szkoleń; z zadowoleniem przyjmuje decyzję państw członkowskich o zaangażowaniu Sztabu Wojskowego UE we wspieranie EAO w związku z SESAR-em; z zadowoleniem przyjmuje założenie wojskowego forum wdrażania jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej / SESAR-u, obsługiwanego przez EAO, i zachęca do dalszego skutecznego jego prowadzenia, gdyż forum to ma ważną zaletę skupiania przy jednym stole wszystkich zainteresowanych stron we wspólnocie obronnej; podkreśla, że współpraca z NATO jest nieodzowna, i z zadowoleniem przyjmuje postępy poczynione w tym zakresie;

* *

52.	zobowiązuje swego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Oświadczenie państw członkowskich na temat kwestii wojskowych odnoszących się do jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej z dnia 10 marca 2004 r., (Dz.U. L 96 z 31.3.2004, s. 9).

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/21

Wtorek, 23 października 2012 r.
Prawa pasażerów we wszystkich środkach transportu

P7_TA(2012)0371

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie praw pasażerów we wszystkich środkach transportu (2012/2067(INI))

2014/C 68 E/04

Parlament Europejski,

—	uwzględniając tytuł IV części trzeciej Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) dotyczący swobodnego przepływu osób,

—	uwzględniając komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady pt. „Europejska wizja dotycząca pasażerów: Komunikat w sprawie praw pasażerów we wszystkich środkach transportu (COM(2011)0898),

—	uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego z dnia 23 maja 2012 r. (1),

—	uwzględniając konwencję Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach osób niepełnosprawnych,

—	uwzględniając swą rezolucję z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie odszkodowania dla pasażerów w przypadku upadłości linii lotniczych (2),

—	uwzględniając swą rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie mobilności i integracji osób niepełnosprawnych oraz europejskiej strategii na rzecz osób niepełnosprawnych na lata 2010–2020 (3),

—	uwzględniając swą rezolucję z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie funkcjonowania i stosowania nabytych praw osób podróżujących drogą lotniczą (4),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Transportu i Turystyki oraz opinię Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A7–0287/2012),

mając na uwadze, że od czasu określenia celów w białej księdze Komisji w 2001 r. opracowano kompleksowy pakiet praw pasażerów UE we wszystkich środkach transportu, tj. w transporcie lotniczym, kolejowym, wodnym i drogowym, który to pakiet zapewnia pasażerom minimalną ochronę, a jednocześnie sprzyja tworzeniu jednolitych warunków konkurencji dla przewoźników;

mając na uwadze, że niektóre z tych praw nie są jednak jeszcze w pełni respektowane przez wszystkich przewoźników ani kontrolowane lub egzekwowane w jednolity sposób przez wszystkie organy krajowe; mając na uwadze, że w obowiązujących rozporządzeniach prawa pasażerów i obowiązki usługodawców nie zostały precyzyjnie sformułowane, w związku z czym należy wprowadzić do nich zmiany; mając również na uwadze, że pasażerowie nie są należycie informowani o przysługujących im prawach oraz spodziewanej jakości usług i często mają trudności z dochodzeniem i egzekwowaniem swych roszczeń prawnych;

C.	mając na uwadze, że powyższą ocenę potwierdza również ankieta przeprowadzona przez sprawozdawcę wśród posłów i urzędników PE;

mając na uwadze, że Komisja chce się przyczyniać do doprecyzowania i wzmocnienia praw pasażerów we wszystkich środkach transportu za pośrednictwem najnowszego komunikatu i innych niedawno podjętych inicjatyw (przegląd praw osób podróżujących drogą lotniczą – rozporządzenie (WE) nr 261/2004; zorganizowane podróże, wakacje i wycieczki – dyrektywa 90/314/EWG);

E.	mając na uwadze, że należy unikać zbyt dużej biurokracji, z którą zmagają się mali operatorzy przewozów autobusowych na obszarach wiejskich, świadczący często na odizolowanych obszarach ważne usługi w interesie ogólnym;

F.	mając na uwadze, że należy koniecznie zachować równowagę pomiędzy potrzebą przestrzegania praw pasażerów korzystających z przewozów autobusowych na obszarach wiejskich a unikaniem zbyt dużego obciążenia, wskutek którego usługi te mogłyby się stać w przyszłości nieopłacalne;

G.	mając na uwadze, że wysoki poziom ochrony konsumentów jest zagwarantowany w art. 169 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz w art. 38 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

H.	mając na uwadze, że problemem konsumentów rezerwujących bilety w internecie jest w dalszym ciągu przejrzystość cen;

Ogólne ramy

1.	wspiera Komisję w zamiarze skuteczniejszego egzekwowania obowiązujących przepisów dotyczących praw pasażerów oraz ich ewentualnego udoskonalenia, a ponadto z zadowoleniem przyjmuje wydany przez nią komunikat jako przydatne zestawienie dotychczasowych osiągnięć;

2.	podkreśla, że pasażerowie mają nie tylko prawa, ale i obowiązki, których wypełnianie pomaga w dopilnowaniu, aby przed podróżą, w trakcie podróży oraz po jej zakończeniu wszystko przebiegało bezpiecznie i bezproblemowo dla nich i dla innych podróżnych;

uważa, że wspólne kryteria (brak dyskryminacji, równe traktowanie, dostępność fizyczna i za pośrednictwem ICT, wymogi projektowania uniwersalnego, realizacja umowy transportowej, dokładne, aktualne i dostępne informacje w trakcie podróży, a także przed jej rozpoczęciem i po jej zakończeniu, natychmiastowa i właściwa pomoc w przypadku trudności oraz ewentualna rekompensata) wraz z 10 konkretnymi prawami pasażerów, które Komisja ujęła w swoim komunikacie odpowiadają ogólnym prawom transportowym i stanowią solidną podstawę do opracowania karty praw pasażerów, na którą można byłoby powoływać się przed sądem;

4.	zauważa, że należy nadal priorytetowo traktować warunek zachowania bezpieczeństwa, które dotyczy zarówno bezpieczeństwa technicznego sprzętu transportowego, jak i fizycznego bezpieczeństwa pasażerów;

5.	zaleca Komisji, by w opracowywanym przez nią wykazie praw pasażerów uwzględnić i jednoznacznie zdefiniować prawo do minimalnego standardu jakości usług świadczonych przez przewoźników;

wskazuje na to, że w przygotowywanych przez Komisję Europejską inicjatywach dotyczących praw pasażerów należy skoncentrować się na kwestii nieujętej w obowiązujących, fragmentarycznych rozporządzeniach, a mianowicie na nieprzerwanym łańcuchu podróży dla wszystkich pasażerów, obejmującym wszystkie rodzaje transportu; w ramach zbliżających się przeglądów przepisów UE dotyczących praw pasażerów (w transporcie lotniczym, kolejowym, wodnym i drogowym) należy nadać priorytetowe znaczenie większej spójności przepisów obowiązujących we wszystkich czterech rodzajach transportu i wprowadzić do nich odpowiednie zmiany;

7.	wzywa Komisję do dokładnego przeanalizowania i nadzorowania wdrażania kompleksowych regulacji, dzięki którym można uniknąć niejasności i nieporozumień dotyczących praw pasażerów i obowiązków usługodawców;

8.	uważa w szczególności, że definicje opóźnienia i odwołania nie powinny powodować żadnych zakłóceń między prawami obowiązującymi w przypadku poszczególnych rodzajów transportu;

jest świadom, że istnieją różnice strukturalne pomiędzy poszczególnymi rodzajami transportu i że należy to uwzględnić w ogólnym rozporządzeniu obejmującym wszystkie środki transportu i wszystkie prawa pasażerów; uznaje, że rozporządzenia takiego nie można sporządzić w chwili obecnej, jako że nie weszły jeszcze w życie rozporządzenia dotyczące praw pasażerów w transporcie wodnym, autobusowym i autokarowym, ale w perspektywie długoterminowej powinno się do niego dążyć; uważa jednak, że należy opracować kompleksowe podejście polegające na zintegrowaniu wszystkich praw pasażerów – między innymi prawa do odszkodowania, zwrotu kosztów i informacji – we wspólnych ramach legislacyjnych zapewniających warunki dla uczciwej konkurencji pomiędzy różnymi rodzajami transportu;

10.

wzywa w związku z tym Komisję, by przedstawiła obecnie wytyczne dotyczące stosowania i wdrażania praw we wszystkich rodzajach transportu; celem tych wytycznych nie może być ani ujednolicenie przepisów prawnych, ani osłabienie praw pasażerów; należy w nich uwzględnić zarówno zróżnicowane wymogi poszczególnych rodzajów transportu, jak i ich cechy wspólne;

11.

zaleca Komisji opracowanie wspólnych ram odniesienia dla praw pasażerów, w których zawarte będą zasady, definicje i modelowe przepisy w zakresie praw pasażerów dla wszystkich rodzajów transportu w celu stworzenia podstaw do dalszej konsolidacji praw pasażerów; wspólne ramy odniesienia dla praw pasażerów powinny w związku z tym być wzorowane na wspólnych ramach odniesienia dotyczących europejskiego prawa umów;

12.

jest zdania, że prawa pasażerów i ich obsługa powinny być dostosowane do zmian w zachowaniach podróżnych, wskazuje w tym kontekście szczególnie na nowe wyzwania przed którymi stoją pasażerowie i przewoźnicy, związane z intermodalnym podróżowaniem i odpowiednimi systemami informacji i rezerwacji; wyraźnie wskazuje na to, że również prawa podróżnych i zobowiązania operatorów, między innymi w dziedzinie wyjazdów grupowych (5) muszą być dostosowane do obecnych warunków, i wzywa Komisję do niezwłocznego przedłożenia zmienionego wniosku, dzięki któremu zostaną wyeliminowane istniejące obecnie luki w zasadach funkcjonowania podróży zorganizowanych, niedociągnięcia dotyczące sprzedaży tego rodzaju podróży w handlu elektronicznym oraz nieuczciwe postanowienia umowne;

13.	podkreśla znaczenie dalszego rozwiązywania w Unii Europejskiej problemów związanych z prawami pasażerów w ramach dwustronnych i międzynarodowych umów dotyczących wszystkich rodzajów transportu w celu poprawy ochrony pasażerów poza granicami UE;

Informowanie

14.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Komisji dotyczącą kontynuowania kampanii informacyjnej na temat praw pasażerów do 2014 r.; zaleca włączenie do kampanii krajowych (skreślenie) organów ochrony konsumentów i biur podróży, ponieważ mogą one wnieść wartościowy wkład w poprawę wiedzy pasażerów na temat przysługujących im praw (np. przez udostępnianie materiałów informacyjnych za pośrednictwem biur podróży i portali internetowych); twierdzi jednocześnie, że kluczowe informacje dotyczące praw pasażerów, a docelowo również wyniki przeglądów działalności operatorów, powinny być dostępne z tego samego źródła, aby ułatwić pasażerom wyszukiwanie informacji; zachęca władze publiczne, krajowe ośrodki ochrony konsumentów oraz organizacje reprezentujące wszystkich pasażerów do organizowania podobnych kampanii;

15.	wzywa do szerszego rozpowszechniania sformułowanego zwięźle we wszystkich językach urzędowych UE zestawienia praw wspólnych dla wszystkich środków transportu;

16.

przypomina o tym, że podróż jest swego rodzaju umową zawartą między usługodawcą a konsumentem, która może mieć różne formy, i domaga się, aby wszystkie elementy tej umowy były znane konsumentowi w chwili jej sporządzenia oraz aby zainteresowane strony były informowane w odpowiednim czasie o wszelkich późniejszych zmianach tej umowy; jest zdania, że umowa ta powinna zawierać informacje dotyczące istotnych aspektów podróży oraz praw pasażera w przypadku problemów;

17.

domaga się większego zaangażowania przewoźników i innych zainteresowanych usługodawców w lepsze informowanie konsumentów, szczególnie w przypadku podróży transgranicznych; uważa, że informacje te muszą być łatwo zrozumiałe, precyzyjne, pełne, łatwo dostępne dla wszystkich i dostępne w różnych formatach we wszystkich językach krajowych, jak również w języku angielskim; informacje te powinny również zawierać adresy stron internetowych i linki do aplikacji dla smartfonów, jak również adresy pocztowe, pod które można kierować zażalenia i formularze skarg;

18.	domaga się ponadto, aby pasażerowie byli informowani o swoich prawach w taki sam sposób, w jaki są informowani o swoich obowiązkach;

19.

podkreśla, że prawa i obowiązki pasażerów oraz innych zainteresowanych stron (np. przedsiębiorstw transportowych, zarządców infrastruktury, osób towarzyszących niepełnosprawnym pasażerom), informacje udzielane przed rozpoczęciem podróży (również na stronach internetowych), systemy rezerwacji, informacje na temat podróży w czasie rzeczywistym oraz usługi internetowe należy udostępniać pasażerom w formatach dostępnych dla osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej zdolności ruchowej;

20.	wzywa przewoźników do zamieszczania informacji o prawach pasażera na biletach, zwłaszcza informacji o punktach kontaktowych, w których można uzyskać pomoc i wsparcie;

21.

w przypadku biletów wspólnych należy udzielać precyzyjnych informacji dotyczących odpowiedzialności przewoźników w razie zniszczenia bagażu podczas podróży, zróżnicowanych ograniczeń w zakresie przewozu bagażu, odszkodowań za opóźnienia oraz przepisów obowiązujących pomiędzy przewoźnikami, a także zmiany planu podróży w przypadku jej przerwania lub spóźnienia się na przesiadkę, w tym zmiany środków transportu;

22.

z zadowoleniem przyjmuje oferowaną przez Komisję nową aplikację dla smartfonów, która umożliwia dostęp do informacji o prawach pasażerów w szeregu języków i w formacie dostosowanym do potrzeb niepełnosprawnych pasażerów; wzywa państwa członkowskie i przewoźników do propagowania rozwoju i wykorzystywania innych tego rodzaju nowoczesnych technologii (m.in. SMS-ów, serwisów społecznościowych, usług wideo w języku migowym i usług tekstowych), aby uwzględnić osoby niesłyszące, niedosłyszące i nieme; wzywa władze publiczne, ośrodki i organizacje ochrony konsumentów oraz organizacje reprezentujące interesy wszystkich pasażerów do wystąpienia z podobnymi inicjatywami; zachęca ponadto Komisję do uwzględniania za każdym razem sytuacji osób starszych, które podczas podróży nie zawsze mają dostęp do nowoczesnych technologii; jest również zdania, że należy rozważyć nieodpłatne udostępnianie internetu na lotniskach, stacjach i w innych ważnych miejscach odjazdu, aby umożliwić korzystanie z tego rodzaju usług na większą skalę;

23.

apeluje do Komisji o propagowanie wykorzystywania nowych technologii we wszystkich rodzajach transportu do wydawania kart pokładowych, które można przechowywać i okazywać za pośrednictwem urządzeń elektronicznych i które są w tej formie honorowane; dzięki temu wsiadanie do środków transportu przebiegać będzie sprawniej, a podróżowanie stanie się bardziej przyjazne dla środowiska;

24.

zaleca tworzenie dobrze widocznych i centralnie usytuowanych oraz dostatecznie obsadzonych punktów informacyjno-doradczych, zarówno dostępnych fizycznie, jak i dostępnych za pomocą ICT, z personelem odpowiednio wyszkolonym pod kątem obsługi osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej w miejscach odjazdu i przyjazdu (na lotniskach, dworcach kolejowych i autobusowych oraz w portach) w celu zapewnienia pasażerom bardziej kompleksowej obsługi w przypadku indywidualnych lub zbiorowych zakłóceń podróży, ze zwróceniem szczególnej uwagi na pasażerów podróżujących z dziećmi oraz osoby niepełnosprawne lub osoby z ograniczonej sprawności ruchowej; zaleca, aby w punktach tych zatrudniano odpowiednio przeszkolony personel, który będzie w stanie podejmować szybkie decyzje w kwestii zmiany trasy podróży lub zmiany rezerwacji, będzie udzielać pomocy w przypadku utraty lub uszkodzenia bagażu, bądź opóźnienia w jego transporcie, jak również będzie rozpatrywać roszczenia o kompensację lub zwrot kosztów; na małych stacjach kolejowych i dworcach autobusowych bez obsługi bezpośredniej należy udostępnić rozwiązania zastępcze, np. numer telefonu do informacji lub adres strony internetowej;

25.

jest zdania, że wszyscy przewoźnicy muszą oferować dostępną i skuteczną pomoc telefoniczną wszystkim pasażerom, którzy dokonali rezerwacji podróży; w ramach tej pomocy należy udzielać informacji i przedstawiać propozycje alternatywne w razie zakłóceń podróży, a koszt tej pomocy w przypadku transportu lotniczego, morskiego i kolejowego nie powinien w żadnym wypadku przekraczać kosztów połączenia lokalnego;

26.	jest zdania, że pasażerów należy odpowiednio informować o nadkomplecie rezerwacji podczas kupowania biletów;

27.

wzywa Komisję do zaktualizowania wszystkich źródeł informacji (strony internetowej Komisji, dokumentów, broszur) dotyczących praw pasażerów w poszczególnych środkach transportu, z uwzględnieniem najnowszych orzeczeń wymiaru sprawiedliwości, a w szczególności Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;

Przejrzystość

28.

wzywa Komisję do rozszerzenia na inne sektory transportu obowiązku składania sprawozdań dotyczących standardu usługi, stosowanego już wobec przewoźników kolejowych, z uwzględnieniem specyficznych cech poszczególnych środków transportu; uważa, że publikowanie danych porównawczych może być przydatne zarówno dla konsumentów (lepsza orientacja), jak i dla przedsiębiorstw (cele promocyjne);

29.

wzywa Komisję, by zobowiązała państwa członkowskie do gromadzenia danych statystycznych na temat naruszeń praw pasażerów i sposobów rozpatrywania wszystkich skarg, danych na temat liczby opóźnień, ich długości, a także danych dotyczących bagaży, które zaginęły, zostały uszkodzone lub dostarczone z opóźnieniem; wzywa Komisję do przeanalizowania danych zgromadzonych przez państwa członkowskie, opublikowania wyników oraz stworzenia bazy danych służącej wymianie informacji; wzywa również Komisję, by podjęła we współpracy z państwami członkowskimi i krajowymi organami wykonawczymi niezbędne działania w tym względzie;

30.

uważa, że strony internetowe wielu przedsiębiorstw transportowych są w dalszym ciągu nieprzejrzyste i mogą wprowadzać w błąd konsumentów rezerwujących bilety; wzywa Komisję, by zapewniła skuteczne wdrażanie i egzekwowanie obowiązującego prawodawstwa dotyczącego przejrzystości cen i nieuczciwych praktyk handlowych zgodnie z dyrektywami 2011/83/UE oraz 2005/29/WE oraz by rozważyła wprowadzenie systemu kar, jakie powinny być nakładane w przypadku stwierdzenia, że naruszono unijne przepisy prawne dotyczące przejrzystości cen;

31.

wzywa Komisję o dopilnowanie – szczególnie w przypadku skomputeryzowanych systemów rezerwacji podlegających rozporządzeniu (WE) nr 80/2009 – by koszty operacyjne, które nie mają charakteru opcjonalnego, zostały uwzględnione w cenach przewozów, zaś elementy, które rzeczywiście są fakultatywne, były publikowane i możliwe do zarezerwowania wraz ze wszelkimi niezbędnymi informacjami i opłatami za usługi dodatkowe (takie jak prowizje z tytułu płatności kartą kredytową lub obsługę bagażu), tak aby cena końcowa nie była powiększana o dodatkowe koszty tuż przed zakończeniem transakcji oraz by pasażerowie mogli w łatwy sposób wyodrębnić wliczone w cenę biletu koszty operacyjne, które nie mają charakteru opcjonalnego, oraz elementy fakultatywne podlegające rezerwacji;

32.	wzywa Komisję, by zapewniła bardziej skrupulatne monitorowanie stron internetowych oraz zgłaszała krajowym organom ścigania przypadki nieprawidłowego stosowania obowiązujących przepisów z myślą o wyegzekwowaniu ich właściwego przestrzegania;

33.	wzywa Komisję, by we współpracy z organami krajowymi rozważyła wdrożenie zharmonizowanej intermodalnej wizji warunków świadczenia usługi przewozu osób oraz elementów ceny, które mają być uwzględnione w opłacie podstawowej w przypadku wszystkich rodzajów transportu;

34.

uważa, że podstawowe usługi, które powinny zostać ujęte w taryfie podstawowej, powinny obejmować co najmniej wszystkie koszty operacyjne niezbędne do przewozu pasażerów (w tym koszty wynikające ze zobowiązań prawnych przewoźnika, takich jak bezpieczeństwo, ochrona i prawa pasażerów), wszystkie aspekty podróży mające kluczowe znaczenie z punktu widzenia pasażera (takie jak wydawanie biletów i kart pokładowych, czy przewóz minimalnej ilości bagażu i rzeczy osobistych) oraz wszystkie koszty związane z płatnością (takie jak prowizja za opłatę kartą kredytową);

35.

wzywa Komisję do rozwiązania problemu związanego z rozpowszechnianiem się nieuczciwych warunków zawartych w umowach przewoźników lotniczych, takich jak nieuczciwy wymóg, zgodnie z którym pasażerowie muszą skorzystać z usługi wylotu będącej częścią biletu powrotnego, aby móc skorzystać z usługi przylotu, a także muszą wykorzystać wszystkie bilety na podróż w odpowiedniej kolejności;

36.

wzywa Komisję do dopilnowania tego, by sprzedaż biletów oraz przejrzyste warunki cenowe dostępne były dla wszystkich bez dyskryminacji, niezależnie od narodowości lub miejsca zamieszkania konsumenta, czy też lokalizacji biura podrózy, a także by dyskryminacja cenowa pasażerów z uwagi na kraj zamieszkania została dokładniej przeanalizowana, a w przypadku stwierdzenia występowania przypadków dyskryminacji, całkowicie wyeliminowana;

37.	wzywa Komisję do podjęcia działań w zakresie przejrzystości i neutralności kanałów dystrybucji, które rozwijały się poza zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 80/2009 w sprawie komputerowych systemów rezerwacji;

38.

ponownie wzywa Komisję do zaproponowania środków na rzecz jednolitych standardów przewozu bagażu podręcznego w celu ochrony pasażerów linii lotniczych przed nadmiernymi ograniczeniami oraz umożliwienia im wnoszenia na pokład rozsądnej ilości bagażu podręcznego, w tym produktów kupionych w sklepach na lotnisku;

39.

apeluje do Komisji o szybsze przedłożenie wniosku ustawodawczego w sprawie zmiany dyrektywy 90/314/EWG w sprawie zorganizowanych podróży w celu dopilnowania tego, by konsumenci i przedsiębiorstwa z sektora dysponowały precyzyjnymi ramami prawnymi obejmującymi zarówno standardowe, jak i wyjątkowe sytuacje; jest ponadto przekonany, że podczas przeglądu wspomnianej dyrektywy Komisja powinna rozważyć stosowanie tych samych przepisów wobec wszystkich podmiotów oferujących usługi turystyczne, ponieważ jakość usług świadczonych konsumentom i uczciwa konkurencja powinny być w tym kontekście decydującymi czynnikami;

40.

oczekuje, że podczas dokonywania zmiany dyrektywy w sprawie zorganizowanych podróży Komisja w pełni zbada wpływ handlu elektronicznego i rynków cyfrowych na zachowania konsumentów w europejskim przemyśle turystycznym; jest zdania, że Komisja powinna nasilić działania na rzecz poprawy jakości i treści informacji udostępnianych turystom i że informacje te powinny być łatwo dostępne i wiarygodne dla konsumentów;

Wdrażanie i egzekwowanie

41.

stwierdza, że stosowanie i egzekwowanie w całej UE przepisów dotyczących praw pasażerów we wszystkich rodzajach transportu nie jest jeszcze jednolite, co stanowi przeszkodę dla swobodnego przepływu osób na rynku wewnętrznym prowadząc do niepewności obywateli podczas podróży oraz wpływając negatywnie na uczciwą konkurencję między przewoźnikami;

42.	nalega, by Komisja opracowała jasny pakiet przepisów dotyczących tworzenia krajowych organów wykonawczych w celu wsparcia bardziej przejrzystego i łatwiejszego dostępu pasażerów do tych instytucji;

43.	uważa połączenie krajowych organów wykonawczych zajmujących się różnymi rodzajami transportu za działanie niezbędne do spójnego wdrożenia praw pasażerów;

44.

wzywa Komisję do zagwarantowania, by krajowe organy wykonawcze bliżej ze sobą współpracowały, stosowały bardziej jednolite metody pracy i aktywnie wymieniały informacje na szczeblu krajowym i unijnym w celu stworzenia sieci i wdrażania, a także by korzystały ze wszystkich swych uprawnień, w tym w stosownych przypadkach, z procedury w sprawie uchybienia, aby zapewnić spójniejsze wdrażanie odnośnego prawodawstwa UE;

45.	przypomina, że jednolita metoda pracy wszystkich krajowych organów wykonawczych zapewni zharmonizowane wdrażanie praw pasażerów we wszystkich państwach członkowskich;

46.

wzywa państwa członkowskie do udostępnienia odpowiednich środków w celu zapewnienia skutecznego egzekwowania i współpracy z krajowymi organami wykonawczymi w pozostałych państwach członkowskich; podkreśla znaczenie jednolitych, skutecznych, odstraszających i proporcjonalnych sankcji i systemów odszkodowań dla stworzenia równych warunków konkurencji oraz dostarczenia silnych bodźców gospodarczych dla wszystkich zaangażowanych podmiotów do przestrzegania przepisów dotyczących praw pasażerów;

47.

wzywa Komisję do użycia swych wpływów w celu stworzenia wspólnego systemu rozpatrywania skarg dla krajowych organów wykonawczych w formie centralnego organu odwoławczego (ang. clearing house); organ ten powinien świadczyć na rzecz pasażerów usługi doradcze w zakresie składania skarg oraz kierować ich do właściwych krajowych organów wykonawczych, oszczędzając tym samym czas i pieniądze; zaleca, by w celach informacyjno-doradczych organ odwoławczy dysponował standardowym adresem e-mail oraz darmową ogólnounijną infolinią;

48.	wzywa Komisję do promowania wytycznych dotyczących niezwłocznego rozpatrywania skarg w oparciu o uproszczone procedury;

49.

wzywa Komisję do opracowania we współpracy z państwami członkowskimi oraz w porozumieniu ze wszystkimi zainteresowanymi stronami specjalnego, obowiązującego w całej UE i przetłumaczonego na języki urzędowe wszystkich państw członkowskich UE formularza skargi dla każdego rodzaju transportu, który powinien być dostępny w różnych formach dla wszystkich pasażerów, w tym dla osób niewidomych, na etapie dokonywania rezerwacji we wszystkich terminalach oraz w internecie; wzywa Komisję do zaproponowania nieprzekraczalnego terminu, który powinien obowiązywać dla wszystkich rodzajów transportu i w stosunku wszystkich pasażerów składających skargi, a także do wszystkich przedsiębiorstw transportowych i krajowych organów wykonawczych rozpatrujących skargi;

50.

wzywa Komisję do zapewnienia wszystkim pasażerom możliwości ponownego nawiązania kontaktu z operatorem transportu, w szczególności w celu uzyskania informacji lub złożenia skargi, za pośrednictwem wszelkich środków komunikacji dostępnych przy dokonywaniu rezerwacji i bez dodatkowych opłat za połączenie;

51.

jest zdania, że dane kontaktowe dotyczące obsługi posprzedażnej zapewnianej przez operatorów transportu, a konkretnie dane działu informacji dla pasażerów i działu rozpatrywania skarg, powinny być wyraźnie wskazane na bilecie, podobnie jak wszystkie niezbędne cechy usługi transportowej, takie jak cena i streszczenie warunków podróży;

52.

zachęca Komisję, by wspólnie z państwami członkowskimi zbadała i usunęła niedociągnięcia strukturalne i proceduralne w krajowych organach odwoławczych oraz by dopilnowała wdrażania przepisów związanych z planowanymi środkami UE na rzecz alternatywnego rozstrzygania sporów i zapewniła istnienie skutecznego mechanizmu dochodzenia roszczeń zbiorowych w celu zapewnienia pasażerom możliwości egzekwowania swych praw w ramach taniego, wygodnego i dostępnego ogólnoeuropejskiego systemu, przy czym strony sporu muszą mieć nadal możliwość korzystania z sądowego trybu postępowania; zachęca państwa członkowskie, aby przy pomocy Komisji utworzyły i usprawniły dobrze uregulowane narzędzia mediacji służące do rozwiązywania konfliktów pomiędzy pasażerami a usługodawcami we wszystkich rodzajach transportu, zarządzane przez organy wykonawcze i inne niezależne organy;

53.	pochwala coraz częstsze wykorzystywanie aplikacji mobilnych do świadczenia podstawowych usług, szczególnie w transporcie powietrznym, np. zakupu biletu, odprawy, oraz pilnie wzywa sektor do przyspieszenia opracowywania podobnych narzędzi do rozpatrywania skarg i poszukiwania zaginionego bagażu;

Kwestie odpowiedzialności

54.

podkreśla konieczność jednoznacznego i jasnego zdefiniowania odnośnych warunków, a w szczególności pojęcia „okoliczności nadzwyczajne” odnośnie do wszystkich środków transportu z myślą o spójniejszym stosowaniu przepisów przez przewoźników oraz o udostępnieniu podróżnym skutecznego narzędzia dochodzenia swych praw, a także z myślą o ograniczeniu istniejących obecnie różnic w egzekwowaniu prawa na szczeblu krajowym, jak również liczby wyzwań związanych z przepisami dotyczącymi odszkodowań; wzywa Komisję do przedłożenia niezbędnych wniosków ustawodawczych obejmujących zainteresowane strony w sektorze transportu i z uwzględnieniem stosownych orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej; podkreśla, że w definiowaniu wspomnianych warunków należy wziąć pod uwagę różnice pomiędzy rodzajami transportu; zauważa, że awaria techniczna nie powinna być uznawana za okoliczność nadzwyczajną oraz że odpowiedzialność za nią ponosi przewoźnik; podkreśla, że przewoźnicy nie powinni ponosić odpowiedzialności za zakłócenia, które nie zostały przez nich wywołane, szczególnie jeśli podjęli oni wszelkie możliwe działania, aby ich uniknąć;

55.

uważa, że obecny poziom ochrony konsumentów na wypadek upadłości lub niewypłacalności linii lotniczych jest zbyt niski oraz że fakultatywne polisy ubezpieczeniowe nie zastąpią uprawnień ustawowych; wzywa Komisję do przedstawienia wniosku ustawodawczego obejmującego odpowiednie środki ochrony pasażerów w przypadku niewypłacalności lub bankructwa linii lotniczej lub odebrania linii lotniczej koncesji, które obejmowałyby takie kwestie jak odsyłanie do domu pasażerów, którzy utknęli na lotnisku w przypadku zaprzestania działalności przez linię lotniczą, obowiązkowego ubezpieczenia lotniczego lub utworzenia funduszu gwarancyjnego; w związku z tym zwraca uwagę na swą rezolucję z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie odszkodowania dla pasażerów w przypadku upadłości linii lotniczych; zaleca Komisji Europejskiej podjęcie działań na rzecz podpisania umowy międzynarodowej, zgodnie z którą powyższe środki dotyczyć będą również linii lotniczych z państw trzecich;

56.

przypomina państwom członkowskim o zobowiązaniach wynikających z rozporządzenia (WE) nr 1008/2008 do regularnego oceniania sytuacji finansowej przewoźników lotniczych i podejmowania stosownych działań w przypadku niespełnienia określonych warunków, w tym odebrania linii lotniczej koncesji; wzywa Komisję do dopilnowania, by władze krajowe wypełniały te obowiązki;

57.	apeluje do Komisji o zaproponowanie nałożenia na usługodawców różnych środków transportu obowiązku zapewnienia ostatecznej gwarancji wywiązania się ze swych zobowiązań w przypadku niewypłacalności, upadłości lub cofnięcia koncesji;

58.	z zadowoleniem przyjmuje plany Komisji dotyczące zmiany rozporządzenia (WE) nr 261/2004; zwraca się w związku z tym do Komisji, by w ramach oceny skutków swojego wniosku ustawodawczego zbadała również wyrok w sprawie Sturgeon (6);

59.

zwraca się do Komisji o wyjaśnienie kwestii odpowiedzialności w związku z uszkodzeniami bagażu, szczególnie odnośnie do sprzętu służącego osobom niepełnosprawnym do poruszania się lub sprzętu pomocniczego, zastąpienie którego często wiąże się z kosztami przekraczającymi maksymalną wysokość odszkodowania wypłacanego zgodnie z prawem międzynarodowym; domaga się, aby za wszelkie uszkodzenia sprzętu służącego do poruszania się, należącego do osób o ograniczonej sprawności ruchowej lub osób niepełnosprawnych, do których doszło w wyniku niewłaściwego postępowania przewoźników/usługodawców, przysługiwało pełne odszkodowanie, ponieważ sprzęt taki ma istotne znaczenie dla integralności tych osób, a także ich godności i niezależności, w związku z czym nie można porównać go z bagażem;

60.	wzywa państwa członkowskie do sprecyzowania kompetencji krajowych organów wykonawczych w odniesieniu do rozpatrywania skarg dotyczących niewłaściwego obchodzenia się z bagażem w transporcie morskim i lotniczym;

61.

jest zdania, że w przypadku zagubienia, opóźnienia w dostarczeniu lub uszkodzenia bagażu linie lotnicze muszą przede wszystkim zapewnić odszkodowanie pasażerom, z którymi zawarli umowę, ale na późniejszym etapie muszą one mieć prawo dochodzenia zadośćuczynienia od portów lotniczych lub usługodawców, jeśli to nie one są odpowiedzialne za zaistniałą sytuację;

Osoby niepełnosprawne i osoby o ograniczonej sprawności ruchowej

62.

wzywa przewoźników do poświęcania najwyższej uwagi aspektowi bezpieczeństwa i ochrony, z uwzględnieniem zarówno bezpieczeństwa technicznego sprzętu transportowego, jak i fizycznego bezpieczeństwa podróżnych, oraz do właściwego szkolenia i doszkalania pracowników, aby przygotować ich do reagowania w nagłych przypadkach, a także do utrzymywania kontaktu z osobami o ograniczonej sprawności ruchowej i osobami niepełnosprawnymi; podkreśla, że takie szkolenie musi być przeprowadzane we współpracy z organizacjami reprezentującymi osoby o ograniczonej sprawności ruchowej i osoby niepełnosprawne;

63.

wzywa Komisję do przeprowadzenia we współpracy z przewoźnikami przeglądu standardów bezpieczeństwa dotyczących osób niepełnosprawnych i osób o ograniczonej sprawności ruchowej w celu określenia konkretnych norm mających zastosowanie do różnych sektorów transportu, a w pierwszej kolejności transportu lotniczego (7);

64.

wzywa przewoźników, by wspólnie z przedstawicielami sektora transportu, usługodawcami oraz organizacjami reprezentującymi osoby niepełnosprawne stworzyli zrozumiałe, spójne i, w miarę możliwości, skoordynowane procedury powiadamiania, ułatwiające podróżowanie, zwłaszcza podróżowanie intermodalne i eliminujące bariery dla osób niepełnosprawnych i o ograniczonej sprawności ruchowej oraz oferujące im możliwość wystąpienia o konieczną pomoc z wyprzedzeniem i nieodpłatnie, aby przewoźnicy mogli dostosować się do konkretnych potrzeb i tym samym spełnić swój obowiązek świadczenia pomocy;

65.	uważa, że należy koniecznie opracować minimalne standardy pomocy osobom niepełnosprawnym i o ograniczonej sprawności ruchowej w odniesieniu do wszystkich rodzajów transportu w celu zapewnienia ujednoliconych metod działania na całym terytorium Unii Europejskiej;

66.

wzywa Komisję Europejską do opracowania jednolitych przepisów minimalnych obowiązujących we wszystkich środkach transportu w zakresie minimalnego poziomu opieki, którą w przypadku dużego opóźnienia należy zapewnić na terenie terminalu transportowego/na stacji lub w pojeździe/pociągu/samolocie/na statku; osobom niepełnosprawnym należy udostępnić zakwaterowanie lub alternatywne środki transportu oraz zapewnić im odpowiednią pomoc;

67.	zauważa, że dostępność ma bezpośredni wpływ na zdrowie i jakość życia społecznego osób starszych, które często mają ograniczoną sprawność ruchową, sensoryczną lub umysłową, co odbija się na ich zdolności do podróżowania i pozostania aktywnym członkiem społeczeństwa;

68.

wzywa Komisję, by z myślą o zapewnieniu jednakowego i nieograniczonego dostępu osób niepełnosprawnych do infrastruktury i usług transportowych opracowała ogólny zbiór norm dotyczących dostępności infrastruktury i usług transportowych, obejmujący takie zagadnienia, jak wydawanie biletów, udzielanie informacji na temat podróży w czasie rzeczywistym oraz usługi internetowe;

69.

utrzymuje, że infrastruktura transportowa musi być skonstruowana w taki sposób, aby zapewniać osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej nieograniczony i pozbawiony dyskryminacji dostęp do wszystkich środków transportu i odnośnych usług transportowych odpowiadających wymogom projektowania uniwersalnego we wszystkich dostępnych formatach (np. alfabet Braille’a, format łatwy do odczytu) na wszystkich etapach podróży – począwszy od możliwości rezerwacji biletu, uzyskania dostępu na peron, wejścia do pojazdu, a skończywszy na możliwości złożenia skargi w razie potrzeby;

70.

jest zdania, że choć dokonano znacznych postępów w zakresie jakości pomocy, w dalszym ciągu istnieje zbyt wiele barier architektonicznych, które uniemożliwiają osobom o ograniczonej sprawności ruchowej pełne korzystanie z usług, szczególnie jeżeli chodzi o dostęp do pojazdów transportowych (samolotów, pociągów, autokarów itp.); uważa, że przewoźnicy muszą poprawić jakość pomocy oferowanej osobom niepełnosprawnym lub osobom o ograniczonej sprawności ruchowej oraz muszą szkolić swych pracowników pod kątem większej świadomości potrzeb tych osób oraz umiejętności reagowania na te potrzeby; podkreśla, że szkolenie takie musi być przeprowadzane we współpracy z organizacjami reprezentującymi osoby o ograniczonej sprawności ruchowej i osoby niepełnosprawne;

71.	apeluje do przewoźników o uwzględnianie potrzeb osób niepełnosprawnych lub osób o ograniczonej sprawności ruchowej podczas opracowywania każdej nowej usługi, zwłaszcza nowych środków płatniczych takich jak smartfony i karty chipowe;

72.

pragnie, aby wyeliminowano stosowane przez niektórych przewoźników nieuczciwe i dyskryminacyjne praktyki, polegające na stosowaniu wobec osób o ograniczonej sprawności ruchowej wymogu obecności opiekuna; podkreśla, że przewoźnik nie może od takich osób wymagać, by stale towarzyszył im opiekun; w związku z podyktowanymi względami bezpieczeństwa odmowami przyjmowania na pokład osób niepełnosprawnych bez osoby towarzyszącej zwraca uwagę na wyrok sądu w Bobigny z 13 stycznia 2012 r.;

73.	jest zdania, że w przypadku gdy niepełnosprawny pasażer musi podróżować z osobą towarzyszącą, osoba ta powinna podróżować bezpłatnie, ponieważ jej obecność jest niezbędna do odbycia podróży przez tego pasażera;

74.	podkreśla, że pod tym względem prawo do korzystania z urządzeń służących do poruszania się oraz do podróżowania z psem przewodnikiem lub psem pomocnikiem posiadającym odpowiedni certyfikat powinno być zagwarantowane we wszystkich okolicznościach;

75.

domaga się stanowczo, by w przypadku zakłócenia podróży informacje dotyczące opóźnień lub odwołań, zakwaterowania w hotelu, alternatywnych środków transportu, systemów odszkodowań, możliwości kontynuacji podróży lub zmiany trasy były przekazywane w formatach dostępnych dla osób niepełnosprawnych lub o ograniczonej sprawności ruchowej;

76.	domaga się udostępnienia specjalnych pomieszczeń dla podróżnych z wysokim stopniem niepełnosprawności potrzebujących szatni i toalet (tzw. „pomieszczeń socjalnych”) bez obciążania pasażerów kosztami na wszystkich lotniskach obsługujących więcej niż 1 000 000 pasażerów rocznie;

Intermodalność

77.

uznaje, że wraz z wejściem w życie rozporządzeń w sprawie transportu wodnego (8) i autobusowego (9) odpowiednio w grudniu 2012 r. i marcu 2013 r. UE wprowadzi pierwszy na świecie zintegrowany obszar praw pasażerów dla wszystkich rodzajów transportu; zauważa, że obecnie wszystkie państwa członkowskie będą musiały w pełni wdrożyć odnośne przepisy UE w sposób uzgodniony i skoordynowany, aby przekształcić politykę UE w zakresie przewozu osób z czysto modalnej w sensie strategicznym w intermodalną;

78.	wzywa Komisję do opracowania nowych modeli komunikacji obejmujących instytucje reprezentujące pasażerów, przewoźników i zainteresowane podmioty z sektora transportu w celu promowania zasady intermodalności w praktyce;

79.	wzywa państwa członkowskie do jak najdalej posuniętego rezygnowania z odstępstw dotyczących stosowania rozporządzenia w sprawie transportu kolejowego i autobusowego, aby ułatwić intermodalne podróżowanie przy poszanowaniu praw pasażerów;

80.	podkreśla, że intermodalność należy wspierać poprzez przewóz rowerów, wózków inwalidzkich i dziecięcych we wszystkich środkach transportu i na wszystkich liniach, w tym połączeniach międzynarodowych i dalekobieżnych oraz kolejach dużych prędkości;

81.	wzywa Komisję do powołania grupy zainteresowanych podmiotów obejmującej wszystkie rodzaje transportu i świadczącej usługi doradztwa w kwestiach dotyczących stosowania odnośnych rozporządzeń;

82.

nalega, by sektor stworzył przejrzystą infrastrukturę „biletów bezpośrednich” (tj. pojedynczej umowy transportowej na kilka odcinków w ramach jednego rodzaju transportu), dostępnej dla wszystkich za pośrednictwem ICT, oraz biletów zintegrowanych (tj. umów transportowych dla łańcucha podróży różnymi rodzajami transportu); w tym kontekście zwraca uwagę na rozporządzenie w sprawie transportu kolejowego, zgodnie z którym komputerowe systemy informacji o podróży oraz rezerwacji muszą zostać dostosowane do wspólnych norm, aby umożliwić udzielanie informacji na temat podróży oraz świadczenie usług sprzedaży biletów w całej UE;

83.

stanowczo wzywa Komisję do kontynuowania wysiłków na rzecz stworzenia europejskiego multimodalnego mechanizmu planowania podróży, uznawanego za element niezbędny do utworzenia inteligentnych systemów transportowych (ITS), udzielania pasażerom informacji o transporcie „od drzwi do drzwi” z uwzględnieniem zarówno kosztów, jak i czasu trwania podróży, oraz wzywa państwa członkowskie, by wspólnie z Komisją usunęły istniejące utrudnienia w dostępie do publicznych danych o ruchu i do przekazywania danych, bez uszczerbku dla odnośnych uzgodnień dotyczących ochrony danych;

* *

84.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 229 z 31.7.2012, s. 122.

(2) Dz.U. C 285 E z 21.10.2010, s. 42.

(3) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0453.

(4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0099.

(5) Dyrektywa Rady 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży (Dz.U. L 158 z 23.6.1990, s. 59).

(6) W wyroku w sprawie Sturgeon przewidziano obowiązek wypłacenia odszkodowania za opóźnienia dłuższe niż trzy godziny. Wyrok ten niesie za sobą poważne konsekwencje finansowe dla linii lotniczych, a jego skutki odczują również podróżni (odwołania, likwidacja połączeń lotniczych itp.). Skutki wyroku należy zatem poddać krytycznej weryfikacji.

(7) Dotychczasowe doświadczenia wskazują m.in. na nie w pełni uzasadnione rozbieżności w maksymalnej dopuszczalnej przez poszczególnych przewoźników lotniczych liczbie osób niesłyszących; zob. pytanie pisemne do Komisji w tej sprawie: E-005530/12.

(8) Dz.U. L 334 z 17.12.2010, s. 1.

(9) Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 1.

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/30

Wtorek, 23 października 2012 r.
Przyszłość polityki rozwojowej UE

P7_TA(2012)0386

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie programu działań na rzecz zmian” przyszłość polityki rozwojowej UE (2012/2002 (INI))

2014/C 68 E/05

Parlament Europejski,

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 października 2011 r. pt. „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – Program działań na rzecz zmian” (COM(2011)0637 – SEC(2011)1172 – SEC(2011)1173),

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie „Zwiększanie wpływu unijnej polityki rozwoju – program działań na rzecz zmian” (1),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 października 2011 r. pt. „Przyszłe podejście do wsparcia budżetowego UE na rzecz państw trzecich” (COM(2011)0638),

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie „Przyszłe podejście do wsparcia budżetowego UE na rzecz państw trzecich” (2),

—	uwzględniając konkluzje Rady w sprawie „Spójność polityki na rzecz rozwoju” (3),

—	uwzględniając wspólny komunikat z dnia 12 grudnia 2011 r. pt. „Prawa człowieka i demokracja w centrum działań zewnętrznych UE – dążenie do bardziej skutecznego podejścia” (COM(2011)0886),

—	uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w ramach Rady, Parlamentu Europejskiego i Komisji z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie polityki rozwojowej Unii Europejskiej pt. „Konsensus europejski” (4)

—	uwzględniając „deklarację paryską z dnia 2 marca 2005 r. w sprawie skuteczności pomocy rozwojowej – odpowiedzialności kraju za własny rozwój, harmonizacji, zmian dostosowawczych, wyników i wzajemnej odpowiedzialności” (5),

—	uwzględniając „program działań z Akry” z dnia 4 września 2008 r. (6),

—	uwzględniając partnerstwo z Pusanu na rzecz skutecznej współpracy dla rozwoju zawarte w dniu 1 grudnia 2011 r. (7),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 28 lutego 2007 r. pt. „Wspólnotowy kodeks postępowania w sprawie podziału pracy w polityce rozwoju” (COM(2007)0072),

—	uwzględniając wniosek dotyczący dyrektywy Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od transakcji finansowych i zmieniającej dyrektywę 2008/7/WE (COM(2011)0594),

—	uwzględniając wszystkie zobowiązania podjęte przez społeczność międzynarodową w zakresie rozwoju i współpracy w ramach ONZ i pozostałych właściwych organizacji międzynarodowych, które to zobowiązania zostały również podjęte przez Unię i państwa członkowskie,

—	uwzględniając rezolucję z dnia 15 czerwca 2010 r. w sprawie postępów w osiąganiu milenijnych celów rozwoju: przegląd śródokresowy w ramach przygotowań do posiedzenia wysokiego szczebla ONZ we wrześniu 2010 r. (8),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 8 czerwca 2011 r. w sprawie rozporządzenia (WE) nr 1905/2006 ustanawiającego instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju – wniosków i perspektyw na przyszłość (9),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie zwiększenia skuteczności polityki rozwojowej UE (10),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2011 r. w sprawie zasad ramowych Unii Europejskiej dotyczących wsparcia krajów rozwijających się w zakresie wyzwań związanych z bezpieczeństwem żywnościowym (11),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 25 października 2011 r. w sprawie IV Forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy (12),

—	uwzględniając wzajemną ocenę polityki i programów Unii Europejskiej w dziedzinie współpracy rozwojowej opublikowaną dnia 24 kwietnia 2012 r. przez Komitet Pomocy Rozwojowej (DAC) OECD (13),

—	uwzględniając rezolucję z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie przyszłości wsparcia budżetowego UE na rzecz krajów rozwijających się (14),

—	uwzględniając opinię Komitetu Regionów z dnia 16 lutego 2012 r. (15),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A7-0234/2012),

A.	mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem z Lizbony głównym celem polityki rozwojowej Unii Europejskiej jest ograniczenie i – ostatecznie – wykorzenienie ubóstwa;

mając na uwadze, że osiągnięciem jest konsensus europejski na rzecz rozwoju podpisany przez Komisję, Radę i Parlament Europejski; przypominając o znaczeniu i zasięgu tego dokumentu, w którym utrwalono europejski plan działania w dziedzinie rozwoju, jak również o wynikających z niego osiągnięciach i wytycznych;

C.	mając na uwadze, że rok 2015 to ostateczny termin na osiągnięcie milenijnych celów rozwoju;

D.	mając na uwadze, że program działań na rzecz zmian będzie musiał przynieść rozwiązania w świecie, który uległ głębokiej zmianie i w którym wciąż pogłębia się przepaść pomiędzy zamożnymi a ubogimi we wszystkich krajach, a zwłaszcza w krajach rozwijających się;

mając na uwadze, że globalizacja, będąca ważnym źródłem bogactwa, zwłaszcza w krajach o średnim dochodzie, nie przyczyniła się jednak do ograniczenia w wystarczającym stopniu niestabilności czy wręcz ubóstwa, czego skrajnym odzwierciedleniem jest wzrost bezwzględnej liczby osób głodujących i niedożywionych na całym świecie, w tym w wielu krajach o średnim poziomie dochodów;

mając na uwadze, że zgodnie z komunikatem Komisji prawa człowieka i dobra administracja wciąż stanowią warunki niezbędne dla rozwoju; mając na uwadze, że obejmuje to konieczność znalezienia stosownych środków i warunków dostosowanych do sytuacji każdego kraju, a forma i poziom współpracy na rzecz rozwoju zostaną zaplanowane w taki sposób, by dostosować ją do specyficznej sytuacji panującej w każdym kraju partnerskim, w tym do możliwości przeprowadzania reform;

G.	mając na uwadze, że współpraca na rzecz rozwoju polega na wspieraniu rozwoju społecznego i rozwoju jednostki we wszystkich wymiarach, także w wymiarze kulturalnym;

mając na uwadze, że wzmocnienie synergii i strategiczne powiązanie pomocy humanitarnej i rozwojowej stanowi niezbędny warunek rozwijania odporności i rozpoczęcia procesu zrównoważonego rozwoju w krajach niestabilnych lub będących w okresie transformacji, których społeczeństwa zaliczają się do najuboższych i będących w najtrudniejszej sytuacji;

I.	mając na uwadze, że zgodnie z art. 2 ust. 3 Traktatu z Lizbony celem Unii Europejskiej jest wspieranie trwałej społecznej gospodarki rynkowej i że powinno się to odnosić również do polityki na rzecz rozwoju oraz stosunków w ramach polityki sąsiedztwa;

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatem z Lizbony politykę rozwojową należy wdrażać w spójny sposób, a środki mające wspierać wzrost gospodarczy w krajach rozwijających się muszą służyć w pierwszej kolejności przeciwdziałaniu ubóstwu i wykluczeniu, w szczególności poprzez zapewnienie dostępu do kształcenia i opieki zdrowotnej;

mając na uwadze, że należy odrzucić wszelkie próby poszerzenia definicji oficjalnej pomocy rozwojowej o strategie „Cała Unia” i „ODA plus”, zaproponowane niedawno przez Komisję, jak również pozycje niezwiązane z pomocą, np. przepływy finansowe, wydatki na cele wojskowe, anulowanie długów, przede wszystkim długów związanych z eksportem, środki wydane w Europie w ramach działań na rzecz studentów i uchodźców;

L.	przypominając o zamiarze Komisji dotyczącym wycofania ODA na rzecz krajów o średnim dochodzie w ramach zróżnicowania przewidzianego w programie działań na rzecz zmian;

mając na uwadze, że ponieważ celem zaproponowanego przez Komisję programu działań na rzecz zmian jest zwiększenie skutków obecnej polityki rozwojowej, realizacja strategii „Europa 2020” i innych interesów Unii Europejskiej w dziedzinie działań zewnętrznych Unii powinna być planowana w sposób spójny z celami polityki rozwojowej;

N.	mając na uwadze deficyt demokratyczny dotyczący struktur podejmowania decyzji na szczeblu międzynarodowym – w tym G20 – opartych na sposobie zarządzania wykluczającym najuboższe kraje rozwijające się;

O.	mając na uwadze przeprowadzoną przez Komisję ocenę obecnych niedoskonałości polityki rozwojowej (fragmentacja i dublowanie pomocy występujące ze względu na to, że podział pracy wśród donatorów jest daleki od optymalnego);

P.	mając na uwadze, że w nowym programie działań przewidziano ograniczoną liczbę priorytetów, co pozwala na skuteczniejsze sprostanie nowym wyzwaniom, a konkretnie skutkom kryzysu gospodarczego, zmianie klimatu, problemom energetycznym, powtarzającym się kryzysom żywnościowym;

uważa, że program działań na rzecz zmian ma nowatorski charakter ze względu na wysunięcie na pierwszy plan m.in. wsparcia budżetowego, połączenia dotacji i pożyczek oraz wsparcia dla sektora prywatnego; uważa, że mechanizmy te muszą przyczynić się przede wszystkim do wyprowadzenia obywateli krajów rozwijających się ze skrajnego ubóstwa i z uzależnienia od pomocy oraz zapewnić rozpowszechnianie i stosowanie zasad dobrych rządów w dziedzinie administracji i opodatkowania;

2.	przyjmuje z zadowoleniem uwzględnienie przez Radę w konkluzjach z dnia 14 maja 2012 r. zarówno najważniejszych zasad leżących u podstaw współpracy UE na rzecz rozwoju, jak i szeregu stanowisk przedstawionych przez Parlament w niedawnych rezolucjach dotyczących współpracy na rzecz rozwoju;

ubolewa nad brakiem dialogu politycznego między podmiotami instytucjonalnymi, mającym szczególnie szkodliwy wpływ na spójność polityki na rzecz rozwoju; ubolewa w tym kontekście nad tym, że w komunikacje Komisji nie zawarto wniosków dotyczących wdrożenia spójności polityki na rzecz rozwoju w praktyce poprzez powiązanie pomocy rozwojowej z innymi obszarami polityki UE, takimi jak handel, rolnictwo i rybołówstwo Unii; w związku z tym popiera spostrzeżenie Rady, zgodnie z którym „do zapewnienia większej zbieżności działań zewnętrznych UE ze spójnością polityki na rzecz rozwoju niezbędna jest ścisła współpraca między Europejską Służbą Działań Zewnętrznych a Komisją Europejską”;

zauważa, że mechanizm łączony, w jego obecnym kształcie, proponuje się w celu powiązania dotacji publicznych z pożyczkami instytucji finansowych oraz innymi mechanizmami opartymi na podziale ryzyka w czasie kryzysu finansowego, co oznacza ograniczenia budżetu na rzecz rozwoju; zwraca się zatem do Komisji o zapewnienie jasnych informacji, w jaki sposób mechanizm ten spełnia cel polityki rozwojowej w oparciu o kryteria ODA, a także w jaki sposób Parlament będzie wykonywał swoje uprawnienie do kontroli;

przyjmuje do wiadomości zamiar wsparcia przez Komisję „zrównoważonego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego na rzecz rozwoju społecznego”, ale ubolewa nad tym, że przedmiotowy dokument nie zawiera żadnych odniesień do konieczności propagowania bardziej sprawiedliwego podziału wytworzonego bogactwa, podkreśla, że z punktu widzenia rozwoju, celem tego nowego instrumentu może być tylko i wyłącznie ograniczanie ubóstwa i przeciwdziałanie nierównościom, ostrzega, że zwrócenie uwagi wyłącznie na wzrost gospodarczy oraz nadmierna wiara w skutki automatycznego transferu rozwoju sektora prywatnego mogą prowadzić do niezrównoważonego i niesprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego, nie wywierając faktycznego wpływu na zmniejszenie ubóstwa; wzywa UE do przeprowadzenia przeglądu tej polityki pod kątem polityk zrównoważonego rozwoju, obejmujących handel, redystrybucję dobrobytu i sprawiedliwość społeczną, mając na celu poprawę warunków życia i pracy całego społeczeństwa, zarówno na terenach miejskich, jak i wiejskich;

jest zdania, że z perspektywy finansowej, regulacyjnej, administracyjnej i społecznej tworzenie mikroprzedsiębiorstw i MŚP w krajach rozwijających się w celu stymulowania przedsiębiorczości i rozwoju sektora prywatnego jest niezbędne, aby tworzyć korzystny klimat dla działalności w krajach rozwijających się; jest zdania, że UE powinna skupić się na zniesieniu nadmiernych obciążeń regulacyjnych nałożonych na MŚP i mikroprzedsiębiorstwa, a w tym kontekście zachęcać i dodatkowo wzmacniać dostęp do mikrokredytów i mikrofinansowania;

uważa, że program działań na rzecz zmian powinien doprowadzić do faktycznej zmiany polityki poprzez koncentrowanie się na indywidualnych i zbiorowych prawach ludności w krajach rozwijających się, takich jak Powszechna deklaracja praw człowieka, Międzynarodowy pakt praw gospodarczych, społecznych i kulturalnych, Deklaracja o prawie do rozwoju oraz traktaty dotyczące ochrony środowiska;

uważa, że skuteczne systemy praw do ziemi w krajach rozwijający się są niezbędne, aby wykorzenić ubóstwo i stworzyć sprawiedliwe i integracyjne społeczeństwo, dlatego jednym z celów programu działań na rzecz zmian powinno być zapewnienie stosowania systemów praw do ziemi w krajach rozwijających się oraz ich stosownego monitorowania;

9.	w tym kontekście potwierdza swoje zobowiązanie na rzecz włączenia społecznego, a także decyzję o przeznaczeniu co najmniej 20 % całej pomocy UE na podstawowe usługi socjalne, które ONZ określiła w milenijnych celach rozwoju (MCR);

10.

zauważa, że około 82 % osób niepełnosprawnych w krajach rozwijających się żyje poniżej progu ubóstwa; dlatego uważa za niezbędne, by program działań na rzecz zmian wdrożył art. 32 Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, podpisanej już przez UE, w której uznaje się potrzebę dostępu osób niepełnosprawnych do międzynarodowej współpracy oraz włączania ich w tę współpracę;

11.	zaprasza przedstawicieli parlamentów krajowych państw członkowskich UE do przeprowadzania ustrukturyzowanych corocznych spotkań z Parlamentem Europejskim w celu zapewnienia spójności w sposobie przeznaczania pomocy rozwojowej oraz wzmocnienia polityki spójności na rzecz rozwoju;

12.

zauważa, ze Komisja czyni ubóstwo priorytetem swojej nowej polityki „zróżnicowania”; stwierdza jednak, że 70 % osób, których dochody nie przekraczają progu ubóstwa, żyje w krajach o średnim dochodzie, z których wiele pozostaje wrażliwych i podatnych na ryzyko, zwłaszcza małe rozwijające się państwa wyspiarskie (SIDS), w związku z czym ubolewa nad tym, że w krajach tych ubodzy są wciąż pozbawieni dostępu do kształcenia, opieki zdrowotnej i innych korzyści wynikających z krajowego wzrostu gospodarczego, za co odpowiedzialność ponoszą same te kraje; wzywa Komisję do przygotowania do wdrożenia koncepcji zróżnicowania, kryteriów podatności na zagrożenia we wspólnych wytycznych programowania nowego instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju oraz opracowywanego obecnie 11. EFR, a także do uwzględnienia realiów ubóstwa, rozwoju społecznego i nierówności w danym kraju, a nie tylko wartości jego DNB;

13.	wzywa Komisję i ESDZ do realizacji ich obietnicy przyjęcia podejścia opartego na prawach człowieka we wszystkich działaniach dotyczących współpracy na rzecz rozwoju;

14.

kładzie nacisk na obowiązek wszystkich podmiotów państwowych i niepaństwowych dotyczący ukierunkowania ich strategii na eliminację ubóstwa; podkreśla, z jednej strony, odpowiedzialność UE za osiągnięcie celu dotyczącego 0,7 % do 2015 r., a z drugiej – konieczność ograniczania ubóstwa w krajach wschodzących poprzez zastosowanie środków wynikających z ich solidarności wewnętrznej; w tym kontekście przyjmuje z zadowoleniem konkluzje Rady, która zachęca Unię do „kontynuowania dialogu politycznego z bardziej rozwiniętymi krajami w sprawie ograniczania ubóstwa i przeciwdziałania nierównościom”;

15.	podkreśla znaczenie solidarności między pokoleniami; w tym kontekście zwraca się do Komisji o włączanie problematyki rodzinnej do głównego nurtu jako uniwersalnej zasady przewodniej dla osiągania celów rozwojowych UE;

16.

wzywa do dalszego wypracowania jasnego powiązania między pomocą doraźną, odbudową a rozwojem, zwłaszcza w obliczu trwającego kryzysu żywnościowego, i podkreśla konieczność skutecznej i trwałej pomocy poprzez połączenie partnerstw publiczno-prywatnych oraz społecznej odpowiedzialności biznesu; ponawia wezwanie Parlamentu i Rady skierowane do Komisji o bardziej wyraźną i skoncentrowaną strategię dotyczącą żywienia na rzecz zarządzania bezpieczeństwem żywnościowym i ograniczania wahań cen żywności do końca 2012 r.;

17.

uważa, że ogromne znaczenie ma zajęcie się kwestią niedożywienia, ponieważ wciąż jest ono głównym problemem zdrowotnym w krajach rozwijających się; w tym celu wzywa do inwestycji w żywność, zdrowie i żywienie, uznając, że poprawa żywienia dzieci i matek ma kluczowe znaczenie dla walki z ubóstwem i realizacji celów zrównoważonego rozwoju;

18.

za niezbędne uznaje przeznaczanie przez kraje o średnim dochodzie coraz większej części swojego dochodu na cele społeczne, w szczególności poprzez rozwijanie systemów podatkowych i innych systemów wewnętrznej redystrybucji i ochrony socjalnej, dzięki czemu UE będzie mogła stopniowo ograniczać swoje programy rozwojowe, które są jeszcze w realizacji, z korzyścią dla krajów najuboższych i przy jednoczesnym utrzymaniu ścisłego partnerstwa w kwestiach społecznych z krajami o średnim dochodzie;

19.

aprobuje koncepcję zróżnicowania, niemniej jednak zwraca się do Komisji o wynegocjowanie z krajami o średnim dochodzie planu działania służącego stopniowemu ograniczaniu oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) oraz o stopniowe włączenie ich do form współpracy trójstronnej północ-południe-południe; jednocześnie wzywa, aby to stopniowe ograniczanie miało zawsze miejsce z uwzględnieniem zasady przewidywalności pomocy; dodatkowo wzywa UE do rozważenia sposobów współpracy bezpośrednio z regionalnymi zespołami ds. ubóstwa w krajach o średnim dochodzie;

20.

uważa, że należy rozważyć konieczność zorganizowania konferencji międzynarodowej z udziałem krajów BRICS poświęconej finansowaniu MCR w przyszłości oraz wspieraniu współpracy trójstronnej obejmującej darczyńcę z Północy, kraj wschodzący i kraj rozwijający się; wskazuje, że koncepcja „skuteczności rozwoju” jest nie tylko użyteczna dla pomiaru polityki spójności na rzecz rozwoju, ale również stanowi okazję do pogłębienia dialogu z krajami BRICS, ponieważ koncepcję tę preferują nowi darczyńcy w dziedzinie współpracy rozwojowej;

21.

z zadowoleniem przyjmuje specjalną uwagę skierowaną na prawa człowieka, demokrację i rządy prawa w programie działań na rzecz zmian; zachęca UE do podjęcia dodatkowych wysiłków, aby włączać prawa człowieka i demokrację do głównego nurtu w ramach współpracy rozwojowej i zapewnienia, by programy rozwojowe UE przyczyniały się do realizacji w krajach partnerskich ich międzynarodowych zobowiązań w zakresie praw człowieka;

22.

popiera Komisję, która wyraża wolę udzielenia pomocy budżetowej partnerowi, jak tylko zobowiąże się on w ramach dialogu politycznego do przekierunkowania swoich priorytetów budżetowych na cele dotyczące rozwoju podstawowych sektorów społecznych; uważa, że wsparcie budżetowe powinno być ściślej powiązane z sytuacją w obszarze praw człowieka i sprawowania rządów w krajach otrzymujących pomoc; ponownie wzywa do ustanowienia bardziej szczegółowych kryteriów przyznawania wsparcia budżetowego;

23.	choć uznaje powiązanie między rozwojem a bezpieczeństwem, jest zdania, że budżet UE przeznaczony na rozwój powinien pozostać oddzielony od finansowania spraw związanych z bezpieczeństwem, które pozostają w gestii władz krajowych;

24.

domaga się od Komisji wyjaśnienia powiązania między rozwojem a migracją i nalega na to, by budżety rozwojowe w tej dziedzinie wspierały cel zintegrowanego planu rozwoju regionalnego dotyczącego głównych zagadnień związanych z imigracją, takich jak tworzenie miejsc pracy, instalowanie infrastruktury dostarczającej wody pitnej, elektryczność, ośrodki zdrowotne, szkoły itp.;

25.

ocenia, że nowa strategia w dziedzinie praw człowieka – obejmująca zarówno prawa gospodarcze, społeczne i kulturalne, jak i prawa zawarte już w Powszechnej deklaracji praw człowieka – powinna mieć wpływ na warunki udzielania wsparcia budżetowego; opowiada się za pozytywnymi i zrównoważonymi warunkami w tej dziedzinie, opartymi na podejściu dynamicznym – uwzględniającym troskę o ochronę dorobku wielu lat partnerstwa – i realizowanymi w ramach partnerstwa bazującego na dialogu politycznym dotyczącym wykorzystania różnych sposobów wdrażania wsparcia finansowego UE;

26.

wzywa Komisję, Radę Europejską i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na prawa mniejszości oraz nalega, aby programach rozwojowych umieszczano niezbywalne klauzule dotyczące praw człowieka i niedyskryminacji, odnoszące się między innymi do dyskryminacji ze względu na płeć, pochodzenie rasowe czy etniczne, religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek, orientację seksualną i wobec osób żyjących z HIV/AIDS;

27.

przyłącza się do apelu Rady o przyjęcie podejścia do rozwoju opartego na prawach człowieka, w ramach którego UE uznaje zwłaszcza prawo do powszechnego i niedyskryminacyjnego dostępu do podstawowych usług, uczestnictwo w demokratycznym procesie politycznym, przejrzystość i odpowiedzialność, sprawiedliwość i rządy prawa, kładąc nacisk na ubogie i słabsze grupy społeczne;

28.

wyraża jednak ubolewanie w związku z tym, że w komunikacie Komisji prawa człowieka pojawiają się głównie w kontekście ogólnych warunków dobrego rządzenia, które są jedynie środkiem do osiągnięcia rozwoju; wskazuje na to, że podejście do rozwoju oparte na prawach człowieka nie może ograniczać się do spełnienia określonych warunków, oraz na to, że potrzebne jest zharmonizowane podejście do praw człowieka, w którym prawa obywatelskie, kulturowe, ekonomiczne, polityczne i społeczne są jednakowo ważne, a rozwój oznacza przede wszystkim rozwój społeczny;

29.	przypomina w tym kontekście o wadze uznania przez UE prawa krajów partnerskich do rozwoju i zobowiązań wynikających z tego prawa dla państw będących donatorami;

30.

zgodnie z programem działań przyjętym podczas Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju, która odbyła się w Kairze w 1994 r., wzywa Komisję do dalszego wspierania podejścia opartego na prawach na rzecz ludności i rozwoju, zwłaszcza poprzez współpracę z organizacjami społecznymi oraz agencjami ONZ, takimi jak Fundusz Ludnościowy ONZ;

31.	zachęca Radę do podjęcia działania odnośnie do wniosku Komisji na rzecz dobrze zaprojektowanego i skutecznego podatku od transakcji finansowych, który zwiększyłby przychody i pomógł w ten sposób zrealizować priorytety włączającego rozwoju globalnego;

32.

stanowczo przypomina Komisji i państwom członkowskim, że oficjalna pomoc rozwojowa musi pozostać trzonem europejskiej polityki współpracy na rzecz rozwoju mającej na celu wykorzenienie ubóstwa; dlatego też podkreśla, że jeśli innowacyjne źródła finansowania rozwoju mają być powszechnie promowane, muszą mieć charakter dodatkowy, muszą być wykorzystywane w działaniach na rzecz ubogich i nie mogą w żadnym przypadku zastępować oficjalnej pomocy rozwojowej;

33.

ocenia, że wprowadzeniu warunków korzystania z niektórych sposobów wydatkowania i wsparcia budżetowego ODA powinny towarzyszyć sprawnie działające instytucje i demokratyczny nadzór nad budżetami sprawowany przez parlamenty, trybunały obrachunkowe, społeczeństwo obywatelskie oraz władze regionalne i lokalne w krajach będących beneficjentami oraz gwarancje UE dotyczące ciągłości i przewidywalności pomocy udzielanej przez Unię; przyjmuje też z zadowoleniem fakt, że Rada uwzględniła te zalecenia w swoich konkluzjach; podkreśla konieczność utrzymania i upowszechnienia systemu umów dotyczących milenijnych celów rozwoju;

34.	ocenia, że oficjalne opublikowane dane dotyczące ODA w niewystarczającym stopniu odzwierciedlają środki rzeczywiście dostępne na cen cel;

35.

podkreśla konieczność wzmocnienia dialogu politycznego, zwłaszcza między trzema instytucjami UE, w celu umocnienia istniejącego poziomu konsensusu i zaangażowania osiągniętego przy przyjmowaniu konsensusu europejskiego na rzecz rozwoju w 2005 r., który powinien dalej stanowić ramy prawne dla spójności polityki na rzecz rozwoju; ocenia w związku z tym, że nowy program może być jedynie instrumentem zgodnym z konsensusem, zmierzającym do zapewnienia skuteczniejszej polityki rozwojowej służącej osiągnięciu głównego celu unijnej współpracy na rzecz rozwoju, jakim jest eliminacja ubóstwa – w szczególności poprzez działania zmierzające do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju oraz zapewnienie dostępu do kształcenia i opieki zdrowotnej – w kontekście zrównoważonego rozwoju;

36.

życzyłby sobie zachowania opartego na konsensusie charakteru wszystkich podmiotów instytucjonalnych UE we współpracy na rzecz rozwoju, zgodnie z ustaleniami z dnia 20 grudnia 2005 r., i wzywa w tym kontekście wysoką przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do podpisania konsensusu europejskiego na rzecz rozwoju ze względu na poważne obowiązki w zakresie programowania, jakie spoczywają na kierowanej przez nią Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych;

37.

sądzi, że Unia musi w pełni przyjąć odpowiedzialność, która spoczywa na niej jako największym na świecie ofiarodawcy pomocy rozwojowej, oraz wzmocnić i lepiej wykorzystać swój potencjał polityczny, jak również dalej zwiększać swoją przywódczą rolę na szczeblu międzynarodowym w sprawach rozwojowych, w szczególności przez rozpowszechnianie zasad dobrych rządów i szkolenie podmiotów lokalnych oraz przez zdecydowane wykonanie uprawnienia przyznanego Unii na mocy art. 210 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do podjęcia każdej użytecznej inicjatywy służącej wsparciu koordynacji polityk Unii i państw członkowskich w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju oraz wzajemnej konsultacji co do ich programów pomocy;

38.

ubolewa nad tym, że Komisja wezwała jedynie Radę do zatwierdzenia programu działań na rzecz zmian, pomimo tego, że demokratyczny nadzór, o którym mowa w Traktacie z Lizbony, powinien mieć zastosowanie w całości w dziedzinie wdrażania polityki rozwojowej; podkreśla, że wszelkie zmiany w priorytetach geograficznych, tematycznych i sektorowych współpracy Unii wymagają współdecydowania przez Parlament i Radę w ramach instrumentów finansowania współpracy na rzecz rozwoju podlegających zwykłej procedurze ustawodawczej, aby mogły zacząć funkcjonować.

39.

z zadowoleniem przyjmuje nacisk położony na ściślejszą koordynację pomiędzy państwami członkowskimi poprzez rozwój wspólnego programowania, jednolitych umów handlowych UE dotyczących wsparcia budżetowego oraz wspólnych ram UE w zakresie pomiaru wyników i informowaniu o nich oraz spełnienia warunków w zakresie praw człowieka;

40.	sądzi, że utrzymanie wysokich poziomów finansowania na rozwój kształcenia jest bardzo istotne, ponieważ promuje potrzebną świadomość społeczną na temat problematyki rozwojowej;

41.

z zadowoleniem przyjmuje intencję Komisji, zgodnie z którą UE powinna dołożyć starań, aby pomóc krajom, które znalazły się w sytuacji niestabilności; zauważa jednak, że stosunki dwustronne mogą w tym celu nie wystarczyć, biorąc pod uwagę ramy budżetowe oraz to, że kraje w takiej sytuacji często pozbawione są funkcjonujących rządów lub systemów prawnych; dlatego wzywa UE do pracy z państwami trzecimi w danym regionie, aby wspierać rozwój i funkcjonowanie instytucji, rządy prawa oraz systemy sądowe w krajach partnerskich;

42.	wzywa Komisję do rozwijania narzędzi koniecznych do zapewnienia strategicznego powiązania pomocy humanitarnej i rozwojowej w sytuacjach niestabilności, kryzysu i po kryzysach w celu wzmocnienia odporności zainteresowanych społeczeństw i państw;

43.	przypomina, że w zakresie wniosku w sprawie 11 EFR wszelkie nowe kierunki polityki po przyjęcie programu działań na rzecz zmian muszą być zgodne z duchem i literą umowy z Kotonu;

44.

ocenia jako niezbędne podkreślenie zalet polityki UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju w porównaniu z polityką innych podmiotów i wzywa w tym kontekście Komisję, aby przy wsparciu OECD określiła metodologię umożliwiającą jej ocenę skutków własnej polityki i porównanie ich ze skutkami polityki innych podmiotów, zwłaszcza tzw. gospodarek wschodzących;

45.	przypomina o konieczności prowadzenia spójnych działań przez 28 podmiotów zgromadzonych w ramach konsensusu i kładzie nacisk na konieczność wspólnej interpretacji sytuacji i wspólnego postrzegania wyzwań strategicznych;

46.

wzywa do powołania niezależnego zespołu doradców, związanego administracyjnie z Komisją, którego celem byłoby rozwijanie zdolności w zakresie analizy i doradztwa na rzecz wszystkich europejskich podmiotów zaangażowanych we współpracę, w celu zapewnienia wartości dodanej spójnej i należycie skoordynowanej polityki;

47.

popiera zamiar Komisji dotyczący skupienia działań prowadzonych przez UE w poszczególnych krajach partnerskich w ramach ograniczonej liczby sektorów priorytetowych, przypomina jednak, że dla uzyskania najlepszych wyników konieczne będzie wyznaczenie tych sektorów priorytetowych w ramach partnerstwa oraz pełne poszanowanie odpowiedzialności kraju partnerskiego za własny rozwój i jego priorytetów;

48.	popiera przypomniane przez Radę zobowiązanie zawarte w Traktacie, dotyczące uwzględnienia celów współpracy na rzecz rozwoju przy wdrażaniu polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, i realizacji tych celów w ogólnych ramach działań zewnętrznych Unii;

49.	kładzie nacisk na zasadnicze znaczenie propagowania i obrony dobrych rządów; wzywa w tym kontekście Komisję do poparcia programów szkolenia przedstawicieli zawodów prawniczych i programów unowocześnienia ustawodawstwa, zwłaszcza ustawodawstwa dotyczącego użytkowania gruntów;

50.

jest zdania, że z idei zrównoważonego rozwoju wynika konieczność skutecznego poboru krajowych podatków, automatycznego ujawniania zysków i opłaconych podatków przez transnarodowe korporacje w każdym z krajów rozwijających się, w którym prowadzą one działalność, a także przeciwdziałanie nadużyciom związanym z rajami podatkowymi, uchylaniu się od opodatkowania i nielegalnym ucieczkom kapitału; z zadowoleniem przyjmuje w tym kontekście projekt uregulowań UE dotyczących obowiązku sprawozdawczości osobno dla każdego kraju i przedsięwzięcia, które mają zostać uwzględnione w programie działań UE na rzecz zmian;

51.	sądzi, że pomoc na rzecz wymiany handlowej UE oraz instrumenty ułatwiania handlu, które w tej chwili skierowane są tylko do sektora eksportu, powinny ulec takiej zmianie, by ułatwiać handel na lokalnych i regionalnych rynkach;

52.

przypomina, że aktywne i integracyjne społeczeństwo obywatelskie stanowi – zarówno w krajach na Północy, jak i na Południu – najlepszą gwarancję dobrej administracji demokratycznej, ochrony najsłabszych grup społecznych (zwłaszcza osób niepełnosprawnych i mniejszości), rozliczalności sektora prywatnego i większej zdolności do rozdziału korzyści wynikających ze wzrostu gospodarczego;

53.

ubolewa nad tym, że Komisja nie uwydatniła wystarczająco związku między problematyką płci a ubóstwem; uważa. że UE powinna inwestować w konkretne potrzeby kobiet i tworzyć pakiety ochrony socjalnej, które pomogą sprostać wyzwaniom, przed którymi stoją kobiety; podkreśla, że równość płci oraz równouprawnienie kobiet są niezbędne, aby osiągnąć międzynarodowe cele rozwoju; podkreśla, że wzmocnienie gospodarczej i politycznej pozycji kobiet nie tylko prowadzi do równości płci, ale jest również niezbędne do osiągnięcia ogólnego wzrostu gospodarczego w krajach rozwijających się i do ograniczenia ubóstwa; wzywa Komisję do zapewnienia, by równość płci oraz równouprawnienie kobiet zostały włączone do wszystkich strategii politycznych i programów UE na rzecz rozwoju poprzez plan działania na rzecz równości płci z 2010 r.;

54.

wyraża życzenie, aby w programie działań na rzecz zmian sprecyzowano rolę władz regionalnych i lokalnych oraz społeczeństwa obywatelskiego jako ważnych i niezależnych podmiotów nie tylko realizujących programy lub projekty rozwojowe, lecz także pełniących podstawową funkcję w procesie kształtowania polityki rozwojowej opartej na danych; podkreśla znaczenie poprawy współpracy z nimi i wzywa do regularnego dialogu i konsultacji z tymi podmiotami w procesie tworzenia polityk; w tym kontekście podkreśla znaczenie rozpoczęcia dialogu między UE a organizacjami społeczeństwa obywatelskiego oraz władzami regionalnymi i lokalnymi;

55.	wzywa do podnoszenia świadomości w nowych państwach członkowskich na temat znaczenia pomocy rozwojowej;

56.

wyraża nadzieję na określenie bardziej szczegółowych tematów współpracy na rzecz rozwoju w 2015 r., który będzie rokiem przełomowym, w trakcie którego konieczna będzie pogłębiona debata, zwłaszcza w świetle działań następczych związanych z MCR; życzyłby sobie, aby Komisja ogłosiła rok 2015 „Europejskim Rokiem Rozwoju”;

57.

wskazuje, że lepsze rozumienie wpływu polityk niedotyczących rozwoju na rozwój odgrywa zasadniczą rolę w tworzeniu i monitorowaniu skutecznych ram rozwoju; dlatego uważa za niezbędne, by program działań na rzecz rozwoju doprowadził do postępu w zakresie opartej na danych polityki spójności na rzecz rozwoju;

58.

domaga się, aby wszelkie wsparcie dla sektora prywatnego w ramach ODA wpisywało się w ramy planów lub strategii krajowych krajów partnerskich, a tak przyznane fundusze przeznaczane były głównie na rozwój zasobów ludzkich, godną pracę, zrównoważoną gospodarkę zasobami naturalnymi i rozwój wysokiej jakości usług publicznych na rzecz ludności sprzyjających włączeniu społecznemu; opowiada się za tym, aby zadbać o gwarancje, by prywatne przedsiębiorstwa przestrzegały praw człowieka, zapewniały przyzwoite miejsca pracy i płaciły podatki w krajach swojej działalności;

59.

z zadowoleniem przyjmuje wnioski programu działań na rzecz zmian w zakresie skuteczności pomocy z uwagi na znaczenie skuteczności pomocy dla poprawy jakości życia i zmniejszenia ubóstwa w krajach korzystających z pomocy, a także dla osiągnięcia MCR, wzywa do bardziej zdecydowanych działań UE w tej dziedzinie; podkreśla znaczenie szybkiego wdrożenia partnerstwa z Pusanu w sprawie skutecznej współpracy na rzecz rozwoju; jest zdania, że skuteczne przejście od koncepcji skutecznej pomocy do koncepcji współpracy w sprawie skutecznego rozwoju wymaga zaangażowania UE i jej międzynarodowych partnerów; wyraża nadzieję na szybki międzynarodowy konsensus w sprawie porozumień roboczych dotyczących globalnego partnerstwa;

60.	ocenia, że niektóre nowe wyzwania, a konkretnie zmiana klimatu i powszechny dostęp do energii, nie są w wystarczającym stopniu objęte sektorami interwencji określonymi we wniosku Komisji;

61.

ponownie żąda włączenia w program działań na rzecz rozwoju zobowiązań i obowiązków zagranicznych inwestorów prowadzących działalność w krajach rozwijających się dotyczących przestrzegania praw człowieka oraz standardów środowiskowych i podstawowych standardów pracy MOP; uważa, że przedsiębiorstwa UE powinny ponosić w swoich krajach odpowiedzialność prawną za łamanie tych praw przez swoje zagraniczne filie i oddziały, nad którymi sprawują kontrolę;

62.	wzywa UE do uznania prawa krajów rozwijających się do regulowania inwestycji, faworyzowania inwestorów, którzy wspierają strategię rozwojową danego kraju partnerskiego, oraz do uprzywilejowanego traktowania inwestorów krajowych i regionalnych w celu wspierania integracji regionalnej;

63.

ubolewa nad tym, że w programie działań na rzecz zmian nie zajęto się problemem dzierżawy gruntów w krajach rozwijających się, zagrażającym lokalnemu bezpieczeństwu żywnościowemu; wyraża głębokie zaniepokojenie związane z obecnym zjawiskiem nabywania gruntów uprawnych przez zagranicznych inwestorów wspieranych przez rządy, z których niektórzy pochodzącą m.in. z UE, co grozi osłabieniem polityki UE na rzecz zwalczania ubóstwa;

64.	kładzie nacisk na konieczność uwzględnienia przekrojowego wymiaru kultury w ramach wszystkich polityk zewnętrznych UE ogólnie i w ramach polityki rozwojowej w szczególności;

65.	ocenia, że Komisja powinna zachować monopol na programowanie w dziedzinie polityki rozwojowej i polityki współpracy;

66.	zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, ESDZ oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.

(1) 3166. Posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych (Bruksela, 14 maja 2012 r.).

(2) 3166. Posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych (Bruksela, 14 maja 2012 r.).

(3) 3166. Posiedzenie Rady do Spraw Zagranicznych (Bruksela, 14 maja 2012 r.).

(4) Dz.U. C 46 z 24.2.2006, s. 1.

(5) http://www.oecd.org/dataoecd/53/38/34579826.pdf

(6) http://www.oecd.org/dataoecd/11/41/34428351.pdf

(7) Deklaracja końcowa czwartego forum wysokiego szczebla w sprawie skuteczności pomocy, Pusan, Korea Południowa, 29 listopada–1 grudnia 2011 r.

(8) Dz.U. C 236 E z 12.8.2011, s. 48.

(9) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0261.

(10) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0320.

(11) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0410.

(12) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0460.

(13) http://www.oecd.org/dataoecd/61/46/50155818.pdf

(14) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0317.

(15) Dz.U. C 113 z 18.4.2012, s. 52.

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/40

Wtorek, 23 października 2012 r.
MŚP: konkurencyjność i możliwości działalności gospodarczej

P7_TA(2012)0387

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP): konkurencyjność i możliwości działalności gospodarczej (2012/2042(INI))

2014/C 68 E/06

Parlament Europejski,

—	uwzględniając Europejską kartę małych i średnich przedsiębiorstw przyjętą podczas posiedzenia Rady Unii Europejskiej w Feira w dniach 19-20 czerwca 2000 r.,

—	uwzględniając zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczące definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) (1),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 14 października 2011 r. zatytułowany „Polityka przemysłowa – poprawa konkurencyjności” (COM(2011)0642),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 9 listopada 2011 r. zatytułowany „Małe przedsiębiorstwo, wielki świat – nowe partnerstwo na rzecz pomocy MŚP w wykorzystaniu szans na światowych rynkach” (COM(2011)0702),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 23 listopada 2011 r. zatytułowane „Zmniejszanie obciążeń regulacyjnych dla MŚP – Dostosowanie przepisów UE do potrzeb mikroprzedsiębiorstw” (COM(2011)0803),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 23 lutego 2011 r. zatytułowany „Przegląd programu »Small Business Act« dla Europy” (COM(2011)0078),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 13 kwietnia 2011 r. zatytułowany „Akt o jednolitym rynku. Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania. »Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego« ” (COM(2011)0206),

—	uwzględniając komunikat Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowany „Europa 2020: Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu” (COM(2010)2020),

—	uwzględniając wniosek Komisji z dnia 30 listopada 2011 r. dotyczący rozporządzenia ustanawiającego program na rzecz konkurencyjności przedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (2014–2020) (COM(2011)0834),

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji na temat europejskiej konkurencyjności w 2011 r. (COM(2011)0642),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 lutego 2011 r. w sprawie praktycznych aspektów przeglądu unijnych instrumentów mających na celu wspieranie finansowania MŚP w kolejnym okresie programowania (2),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie polityki przemysłowej w dobie globalizacji (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie przeglądu programu „Small Business Act” (4),

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Przemysłu, Badań Naukowych i Energii oraz opinie Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, a także Komisji Rozwoju Regionalnego (A7-0293/2012),

A.	mając na uwadze, że w okresie kryzysu gospodarczego mikroprzedsiębiorstwa i MŚP mają trudny dostęp do finansowania służącego wsparciu ich rozwoju, zwłaszcza do niewielkich pożyczek;

B.	mając na uwadze, że 25 % MŚP w UE prowadzi działalność na skalę międzynarodową w obrębie jednolitego rynku, ale tylko 13 % z nich poza granicami UE; mając na uwadze, że tylko 24 % mikroprzedsiębiorstw eksportuje towary i usługi w porównaniu do 38 % małych i 53 % średnich przedsiębiorstw;

mając na uwadze, że jedna trzecia obciążeń administracyjnych wynika przede wszystkim z nieproporcjonalnego i nieskutecznego wdrażania prawodawstwa UE na szczeblu krajowym, co oznacza, że bardziej efektywne transponowanie prawodawstwa UE przez państwa członkowskie pozwoliłoby uzyskać oszczędności rzędu 40 mld euro (5);

mając na uwadze, że ponad 96 % MŚP w Unii Europejskiej zatrudnia mniej niż 50 pracowników i ma obroty nieprzekraczające 10 mln euro rocznie; mając na uwadze, że ich zdolności w zakresie eksportu towarów i usług poza granice kraju, w którym prowadzą działalność, są ograniczone, głównie z powodu wysokich kosztów stałych związanych z handlem międzynarodowym, braku pewności prawa i fragmentacji regulacyjnej;

E.	mając na uwadze, że MŚP, a w szczególności nowe firmy, utworzyły 85 % wszystkich nowych miejsc pracy w UE, które powstały w latach 2002–2010; mając na uwadze, że 32,5 mln ludzi w UE pracuje w formie samozatrudnienia;

F.	mając na uwadze, że przemysł odgrywa kluczową rolę w europejskiej gospodarce, a w sektorze wytwórczym zatrudnionych jest bezpośrednio 25 % pracowników sektora prywatnego w UE, oraz że na sektor ten przypada 80 % wydatków sektora prywatnego przeznaczanych na badania i rozwój;

G.	mając na uwadze, że w trakcie recesji gospodarczej proces tworzenia miejsc pracy w ekologicznych sektorach przemysłu cały czas postępował w porównaniu z wieloma innymi sektorami i że zgodnie z prognozami sytuacja ta ma się utrzymać w nadchodzących latach (6);

H.	mając na uwadze, że internet i technologie informacyjno-komunikacyjne dają MŚP więcej możliwości w zakresie sprzedaży usług na całym świecie i odgrywają podstawową rolę w umożliwianiu MŚP tego, by w coraz większym stopniu przyczyniały się one do wzrostu gospodarczego i tworzenia miejsc pracy;

mając na uwadze, że zgodnie z szacunkami Komisji strategie polityczne propagujące przejście na ekologiczną gospodarkę, takie jak strategie polityczne dotyczące efektywnego gospodarowania zasobami, efektywności energetycznej i zmiany klimatu, mogłyby doprowadzić do stworzenia do 2020 r. 9 milionów miejsc pracy, w szczególności w sektorze MŚP;

1. „ Małe przedsiębiorstwo – wielki świat ”

zauważa powszechne strukturalne i regulacyjne wyzwania stojące przed MŚP, związane m.in. z dostępem do finansowania, zasobami ludzkimi i organizacyjnymi; z zadowoleniem przyjmuje w związku z tym to, że Komisja zamierza promować i wspierać działania gospodarcze MŚP na jednolitym rynku i rynkach państw trzecich; jest zdania, że umiędzynarodowienie MŚP należy zasadniczo uważać za proces; wskazuje, że w celu rozszerzenia zakresu działalności poza granice UE MŚP potrzebują usług doradczych już na szczeblu lokalnym, a nie wyłącznie na rynkach państw trzecich; podkreśla, że potrzebę tę trzeba odzwierciedlić w unijnych strategiach politycznych o charakterze wspierającym;

2.	zauważa, że MŚP są niezwykle zróżnicowane; podkreśla w związku z tym, że podczas opracowywania nowych strategii politycznych Komisja powinna uwzględniać różne wyzwania, które stoją przed przedsiębiorstwami w zależności od ich rozmiaru i sektora, w którym prowadzą działalność;

przypomina, że MŚP w większym stopniu niż większe przedsiębiorstwa czerpią korzyści z umiędzynarodowienia dzięki obcowaniu z najlepszymi praktykami, lepszemu wykorzystaniu nadwyżki mocy produkcyjnych, udoskonalonej dostawie materiałów do produkcji poprzez przywóz, a tym samym z większej konkurencyjności, co w rezultacie prowadzi do tego, że eksportujące MŚP systematycznie osiągają lepsze wyniki niż przedsiębiorstwa niezajmujące się wywozem, a ponadto przyczyniają się do osiągnięcia większych korzyści koniunkturalnych dla samej gospodarki i dla konsumentów;

odrzuca pogląd, zgodnie z którym ochrona unijnych MŚP przed międzynarodową konkurencją pomogłaby im w rozwoju i osiąganiu lepszych rezultatów na arenie międzynarodowej; sądzi, że UE powinna raczej wspierać pozytywny program przynoszący korzyści unijnym MŚP w międzynarodowych negocjacjach, aby ograniczać bariery na zasadzie wzajemności w interesie MŚP na całym świecie;

5.	jest zdania, że równie ważne jak wspieranie MŚP dążących do umiędzynarodowienia jest udzielanie im skutecznej ochrony przed nieuczciwymi praktykami handlowymi ze strony krajów partnerskich UE; uznaje umiędzynarodowienie i ochronę za dwa nieodłączne elementy procesu globalizacji;

podkreśla, że w przedmiotowym komunikacie należało uwzględnić różnice między poszczególnymi sektorami, ponieważ proces umiędzynarodowienia MŚP z sektora usług zasadniczo różni się od procesu umiędzynarodowienia MŚP z sektora produkcji; zauważa, że wiele MŚP z sektora usług, które stanowią większość MŚP, często nie musi osiągnąć wielkości krytycznej, aby rozpocząć działalność eksportową, i skorzystałoby przede wszystkim z bardziej otwartych regulacji i dostępu do technologii informacyjno-komunikacyjnych w krajach docelowych, natomiast MŚP z sektora przemysłu odniosłyby większe korzyści z lepszych warunków logistyki transportu i ułatwień w handlu;

zauważa, że większość publicznych strategii politycznych mających na celu wspieranie procesu umiędzynarodowienia unijnych MŚP jest ukierunkowana na sektor produkcji, w związku z czym zaleca, aby strategie te zmieniono tak, by uwzględniały różne potrzeby MŚP z sektora usług; zaleca w szczególności ponowne przeanalizowanie wymogów dotyczących minimalnej wielkości w przypadku programów wsparcia handlu dla MŚP, które to wymogi zazwyczaj opierały się na modelu eksportowym MŚP z sektora przemysłu, w ramach którego firma może rozszerzać swą działalność w skali międzynarodowej po osiągnięciu przez nią wielkości krytycznej;

jest zdania, że o ile w komunikacie Komisji podjęto próbę odniesienia się do problemów MŚP w rozpoznawaniu możliwości prowadzenia działalności na rynkach zagranicznych, o tyle w niewystarczającym stopniu podkreślono w nim, że udzielanie MŚP wskazówek, sugestii i zachęt w zakresie umiędzynarodowienia jest pożądanym torem działania publicznego; uważa, że UE – ponownie w porozumieniu z państwami członkowskimi – powinna aktywnie wspierać i propagować tworzenie zachęt do rozwoju MŚP w strategicznych sektorach poprzez potęgowanie wartości już istniejących inicjatyw, zwłaszcza odnośnie do zaawansowanej technologicznie i wnoszącej bardzo wysoką wartość dodaną działalności produkcyjnej, która umożliwia uzyskiwanie przewagi konkurencyjnej nad gospodarkami wschodzącymi; podkreśla w związku z tym konieczność wynajdywania obiecujących nisz rynkowych, którą zaczęto już uwzględniać w innych dokumentach dotyczących polityki UE, takich jak sprawozdanie grupy wysokiego szczebla w sprawie kluczowych technologii wspomagających;

Informowanie MŚP

zachęca Komisję do jak najszybszego uruchomienia przewidzianego w komunikacie wielojęzycznego portalu internetowego i do zapewnienia jego pełnej funkcjonalności najpóźniej przed upływem 2013 r.; uznając ogromną różnorodność MŚP oraz ich pytań uważa, że portal ten nie powinien powielać portali już działających, a raczej łączyć je, oraz powinien być łatwo dostępny i przyjazny dla użytkownika i nie obciążać MŚP dodatkowymi kosztami za wyszukiwanie; podkreśla, że portal mógłby przyczynić się do istotnego zwiększenia liczby unijnych MŚP aktywnych na rynku międzynarodowym;

10.

wzywa do udzielania MŚP większego i skuteczniejszego wsparcia w zakresie dostępu do jednolitego rynku i rynków państw trzecich na szczeblach unijnym, krajowym i regionalnym, w szczególności pod względem działań promocyjnych i dostępu do informacji, ochrony własności intelektualnej, udziału w przetargach publicznych, technologii informacyjno-komunikacyjnych oraz kwestii normalizacyjnych i regulacyjnych; jest przekonany, że Europejska Sieć Przedsiębiorczości (EEN) stanowi skuteczne narzędzie pozwalające osiągnąć te cele; podziela pogląd, zgodnie z którym po przeprowadzeniu dogłębnej oceny należy wypracować nowy model administracji Sieci w celu zwiększenia jej skuteczności, zmniejszenia obciążeń administracyjnych i w zakresie zarządzania oraz umożliwienia udzielania wsparcia dostosowanego do potrzeb; uważa, że wsparcie to powinno pomóc przedsiębiorstwom w nabywaniu potrzebnych umiejętności i określaniu strategii rozwoju na rynkach zagranicznych oraz powinno sprzyjać współpracy między przedsiębiorstwami poprzez zachęcanie do wyrównania popytu i podaży;

11.	jest przekonany, że Sieć maksymalnie zwiększy swoją wartość dla unijnych MŚP tylko pod warunkiem poprawienia funkcjonowania i administracji tworzących ją struktur oraz zwiększenia poziomu znajomości usług wsparcia, które oferuje;

12.

wzywa państwa członkowskie do tworzenia na szczeblu lokalnym i regionalnym jednolitej sieci punktów informacyjnych dla eksporterów, prowadzonych we współpracy z przedsiębiorcami, izbami handlowymi, uniwersytetami i innymi zainteresowanymi podmiotami, w których MŚP mogłyby zwracać się do jednej łatwo dostępnej osoby kontaktowej i otrzymywać –we własnym języku i do natychmiastowego użytku – odpowiednio przystosowane do ich potrzeb porady i analizy ekonomiczne na temat rynków zagranicznych, informacje o pomocy, możliwościach eksportowych, istniejących barierach handlowych (zarówno taryfowych, jak i pozataryfowych), ochronie inwestycji i obowiązujących przepisach w zakresie rozstrzygania sporów, formalności administracyjnych i konkurentów na rynkach równoległych; uważa, że takie punkty informacyjne powinny przyczyniać się do wymiany dobrych praktyk, zgodnie z Europejską kartą małych i średnich przedsiębiorstw;

13.	zaleca, aby więcej informacji kierować do małych przedsiębiorstw i mikroprzedsiębiorstw, które w ramach MŚP są najmniej aktywne na rynku międzynarodowym i najmniej świadome swojego potencjału eksportowego i korzyści, jakie mogłyby osiągnąć dzięki umiędzynarodowieniu;

Mapowanie usług wsparcia

14.

podziela opinię, że programy wsparcia finansowane ze środków publicznych powinny być realizowane w sposób jak najbardziej racjonalny pod względem kosztów, zwłaszcza obecnie, gdy gospodarka UE nadal dochodzi do siebie po jednym z najgorszych kryzysów ostatnich dziesięcioleci; wskazuje w tym kontekście, że jakość programów powinna pozostać na co najmniej tym samym poziomie;

15.

popiera propozycję dotyczącą przeprowadzenia mapowania znacznej liczby lokalnych, regionalnych, krajowych i unijnych programów wsparcia; uważa, że proces ten powinien obejmować inicjatywy sektora prywatnego oraz inicjatywy lokalne ułatwiające MŚP dostęp do finansowania, w szczególności inicjatywy służące ułatwieniu mikroprzedsiębiorstwom dostępu do pożyczek, jak również ocenę efektywności istniejących programów wsparcia w UE; uważa, że takie mapowanie należy przeprowadzać regularnie i proces ten powinien stanowić podstawię dla wspólnych systemów odniesienia i porównywania wyników; jest przekonany, że wstępne mapowanie powinno stanowić podstawę dla oceny efektywności istniejących programów wsparcia w UE; zauważa, że żaden proces mapowania nie może objąć wszystkich inicjatyw, zwłaszcza jeżeli są one małe i nieformalne i jeśli koszt takiego działania jest zbyt duży i/ lub jest ono niepraktyczne;

16.

oczekuje, że do końca 2012 r. zostaną przedstawione pierwsze konkretne wnioski w celu usprawnienia i skoordynowania istniejących programów wsparcia w UE, tak aby były one skuteczne i zaspokajały potrzeby unijnych MŚP; uważa, że w ramach swoich działań UE musi unikać powielania i tworzenia równoległych struktur oraz wyraźnie wykazywać europejską wartość dodaną; jest zdania, że podczas analizowania zasady pomocniczości należy uwzględniać istniejące krajowe systemy wsparcia; uważa, że obsługa poszczególnych unijnych MŚP musi koncentrować się na organizacji uznanej za najbardziej odpowiadającą poszczególnym potrzebom biznesowym tych MŚP; zwraca się do Komisji o informowanie komisji przedmiotowo właściwych Parlamentu o postępach w realizacji tego prowadzonego działania;

17.

zwraca uwagę, że takie nowe działania UE muszą zapewniać udowodnioną wartość dodaną w porównaniu z już istniejącymi instrumentami; taką wartość dodaną dostrzega przede wszystkim tam, gdzie istnieją geograficzne lub merytoryczne niedociągnięcia rynku (tzw. białe plamy) lub gdzie widać potrzebę rozwoju reprezentowania interesów polityki handlowej UE i wysiłków zmierzających do gromadzenia danych do bazy danych o dostępie do rynku;

18.	podkreśla konieczność uczynienia MŚP współuczestnikami przeglądu obecnych ram wsparcia; wzywa do większego uczestnictwa MŚP, wraz z Europejską Siecią Przedsiębiorczości i unijnymi organizacjami przedsiębiorców, w realizacji przeglądu;

19.

zwraca uwagę, że obecne narzędzia, z których mogą korzystać wszystkie firmy z UE dokonujące wywozu, takie jak baza danych dostępu do rynku (Market Access Database) czy punkt informacyjny dla eksporterów (Export Helpdesk), powinny zostać dostosowane do potrzeb MŚP; docenia utworzenie punktu informacyjnego dla MŚP zajmującego się kwestiami związanymi z instrumentami ochrony handlu (SME TDI helpdesk); zaleca zapewnienie skuteczniejszej koordynacji między różnymi strukturami wsparcia dla europejskich MŚP działających w państwach trzecich;

20.

uważa, że w ramach wspólnej polityki handlowej UE należy zaplanować i wdrożyć praktyczne i opłacalne rozwiązania umożliwiające udzielanie MŚP pomocy w przezwyciężaniu niedoborów kapitału obrotowego, zwłaszcza kapitału niezbędnego do rozpoczęcia inwestycji i finansowania eksportu, albo należy opracować inny instrument UE, jeśli w wyniku procesu przyporządkowywania okazałoby się to konieczne i wykonalne;

21.

uważa, że inicjatywy UE, poza tym że powinny skutecznie wykorzystywać istniejące krajowe struktury, powinny być obecne na rynkach równoległych, które wykazały się wartością dodaną; popiera współpracę ekspertów zarówno sektora publicznego, jak i prywatnego, w tym unijne zespoły ds. dostępu do rynku; zgadza się z tym, że MŚP z niektórych mniejszych i nowszych państw członkowskich znajdują się w niekorzystnej sytuacji, gdyż nie posiadają na rynkach równoległych przedstawicielstw dyplomatycznych, doświadczonych partnerów lub obu tych czynników; podkreśla jednak, że unijne inicjatywy nie powinny zakłócać konkurencji na rynkach równoległych między poszczególnymi przedsiębiorstwami pochodzącymi z różnych państw członkowskich;

22.

podkreśla, że umiędzynarodowienie MŚP jest procesem i że w celu jego pomyślnego zakończenia MŚP potrzebują środków wsparcia już na szczeblu lokalnym, a nie tylko na rynkach równoległych; uznaje, że procesowi temu mogą dodać znacznej wartości wspólne unijne wysiłki w zakresie lobbowania, polityki handlowej i dostępu do rynku, a także programy uzupełniające zmierzające do usuwania niedoskonałości rynku, podejmowane na rynkach równoległych;

23.

wzywa Komisję, aby w celu uniknięcia powielania utworzyła nowe struktury dopiero po sporządzeniu oceny finansowania, zakresu usług doradczych świadczonych już w państwach członkowskich oraz po przeprowadzeniu odpowiedniej analizy ich skuteczności i stwierdzeniu konieczności utworzenia nowych struktur;

Propagowanie europejskich klastrów i sieci

24.

popiera propozycję Komisji, aby zwiększyć współpracę między różnymi organizacjami przedsiębiorców, izbami handlowymi i innymi podmiotami na rynku wewnętrznym i w państwach trzecich w celu ułatwienia nawiązywania przez przedsiębiorstwa partnerskich stosunków, propagowania klastrów i zwiększania dostępu do nowych rynków, wspierając proces internacjonalizacji od poziomu przedsiębiorstwa do poziomu sieci lub organizacji posiadającej wiele obiektów, w celu propagowania bardziej złożonych i zrównoważonych projektów internacjonalizacji, obejmujących różnorodne przedsiębiorstwa oraz inne organizacje i instytucje publiczne udzielające wsparcia;

25.	podkreśla znaczenie terytorium, na którym działają małe i średnie przedsiębiorstwa i zachęca Komisję oraz państwa członkowskie do stałej współpracy z organizacjami lokalnymi w celu podnoszenia wartości tworzenia sieci;

26.

uważa, że należy wspierać tworzenie joint ventures i innych umów stowarzyszeniowych między MŚP i wraz z nimi w ramach strategii zdobywania nowych rynków, rozwijania projektów w zakresie inwestycji bezpośrednich na jednolitym rynku i w państwach trzecich oraz udziału w przetargach; wzywa Komisję do pozyskania środków w celu promowania tego rodzaju transnarodowej współpracy;

27.	zauważa, że klastry i sieci często mogą mieć postać wirtualną, jak i fizyczną; zachęca państwa członkowskie do propagowania narzędzi i zasobów niezbędnych do ułatwiania tworzenia wirtualnych klastrów i sieci;

28.	zachęca państwa członkowskie do czynnego wspierania Komisji w działaniach, które podejmuje ona w odniesieniu do zwiększania dostępu MŚP do rynków państw trzecich na forach i konferencjach międzynarodowych;

Przyszłe działania

29.	zaleca, aby Komisja wzięła pod uwagę wszystkie wymiary internacjonalizacji, zwłaszcza eksport i import, w tym różne formy partnerstw gospodarczych i współpracy gospodarczej; zwraca uwagę, że w komunikacie nie poświęcono temu drugiemu wymiarowi wystarczającej uwagi;

30.	życzyłby sobie, aby polityka UE na rzecz MŚP była bardziej zintegrowana, zwłaszcza w odniesieniu do innowacji, wzrostu, internacjonalizacji, wydajności, kontroli kosztów i ograniczenia biurokracji, jakości kapitału ludzkiego i odpowiedzialności społecznej;

31.

z zadowoleniem przyjmuje nowy program na rzecz konkurencyjności MŚP (COSME); zauważa skuteczne elementy Programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP); uważa, że działania te – takie jak Grupa Wysokiego Szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych i Europejska Sieć Przedsiębiorczości – należałoby dalej wykorzystywać i rozwijać w ramach tego nowego programu; podkreśla konieczność poprawy dostępu MŚP do możliwości finansowania oraz rolę, jaką mógłby w tym kontekście odegrać sektor prywatny; wzywa do uproszczenia i racjonalizacji poszczególnych unijnych instrumentów służących zapewnianiu dostępu do kredytowania, gwarancji lub kapitału wysokiego ryzyka, zwłaszcza dla MŚP rozważających ekspansję na rynki międzynarodowe; wzywa do przeglądu kosztów i dostępności podstawowych usług bankowych dla MŚP prowadzących handel transgraniczny, szczególnie wiążący się z wymianą walut, w tym poza terytorium UE; zachęca państwa członkowskie do rozważenia możliwości wykorzystania części krajowych dochodów z podatku od osób prawnych do ułatwnienia dostępu do pożyczek gwarancyjnych dla MŚP; podkreśla, że wszystkie instrumenty, a w szczególności instrumenty niefinansowe, powinny być przyjmowane w oparciu o krytyczną ocenę Programu ramowego na rzecz konkurencyjności i innowacji oraz w ścisłej współpracy z organizacjami zrzeszającymi MŚP;

32.

podkreśla potrzebę znacznego zwiększenia w wieloletnich ramach finansowych (WRF) środków budżetowych przewidzianych na program COSME, biorąc pod uwagę w szczególności poważne niedoskonałości rynku związane z finansowaniem MŚP, a także potrzebę zwiększenia unijnego wsparcia dla przenoszenia przedsiębiorstw; jest zatem przekonany, że należy dodatkowo rozważyć rozgraniczenie programów COSME i „Horyzont 2020” pod względem zakresu działań i budżetu w celu ułatwienia ukierunkowania na MŚP;

33.	wzywa państwa członkowskie do zapewnienia dostępności dla MŚP wystarczających gwarancji eksportowych;

34.

dostrzega znaczenie kompetentnych i wyszkolonych przedsiębiorców dla pokonywania wyzwań handlu międzynarodowego; nawołuje zatem Komisję do promowania programu „Erasmus dla młodych przedsiębiorców” oraz zbadania możliwości utworzenia programu „Erasmus Mundus dla przedsiębiorców”, dzięki któremu utalentowani przedsiębiorcy zyskaliby możliwość zdobycia doświadczenia w centrach doskonalenia poza UE oraz w ramach współpracy z nimi, zwłaszcza dzięki wysokiej jakości szkoleniu kulturowemu odbytemu w przedsiębiorstwie, umożliwiającemu stworzenie wizji przedsiębiorstwa na arenie międzynarodowej w celu pozyskania podstawowych instrumentów niezbędnych do zapewnienia jego konkurencyjności na rynku światowym; zachęca Komisję i państwa członkowskie do objęcia programem „Erasmus dla wszystkich” młodych przedsiębiorców i polityki przemysłowej, poprzez powiązaną z programem politykę europejską;

35.

z zadowoleniem przyjmuje propozycję Komisji, aby dokonać przeglądu europejskiej polityki normalizacyjnej; podkreśla konieczność stworzenia bardziej spójnego systemu standardów międzynarodowych, co pozwoli na zapewnienie interoperacyjności i zmniejszenie trudności przy wchodzeniu MŚP na rynki międzynarodowe;

36.

popiera stworzenie europejskiego systemu normalizacyjnego, który w sposób bardziej systematyczny włączałby MŚP w proces podejmowania decyzji przy jednoczesnym wykorzystaniu sprawdzonej zasady delegacji krajowej; zwraca się do Komisji o podjęcie koniecznych działań w celu zapewnienia, aby normy opracowywane przez europejskie organy normalizacyjne były bardziej dostępne i tańsze dla MŚP, co pozwoli zapewnić interoperacyjność i usunąć niektóre z poważnych trudności, z którymi MŚP borykają się przy wchodzeniu na rynki międzynarodowe; podkreśla, że dostosowanie unijnej polityki normalizacji technologii informacyjno-komunikacyjnych do zmian rynkowych i politycznych jest ważnym narzędziem angażującym MŚP w e-biznes, handel elektroniczny, elektroniczne systemy transportu towarowego, inteligentne systemy transportowe itp.;

37.

podkreśla, że prosty, skuteczny i przystępny system ochrony praw własności intelektualnej i praw autorskich stanowi klucz do promowania internacjonalizacji MŚP; uważa, że MŚP potrzebują skutecznej ochrony praw własności intelektualnej, która będzie przyczyniać się do rozwoju nowych technologii, stanowiąc podstawę ich działalności międzynarodowej;

38.

podkreśla, że MŚP nie posiadają zasobów, by zwalczać przypadki naruszania praw własności intelektualnej, jakich doświadczają na rynkach równoległych; wzywa UE do podjęcia konkretnych inicjatyw na rzecz poprawy ochrony praw własności intelektualnej MŚP w tych krajach trzecich, na przykładzie działań, jakie podjęto dzięki działalności niektórych punktów informacyjnych w zakresie praw własności intelektualnej dla MŚP w Chinach; zauważa, że ten model punktu informacyjnego rozszerza się obecnie – w ramach inicjatywy pilotażowej – na wybrane państwa ASEAN i Ameryki Południowej; podkreśla potrzebę przeprowadzenia właściwej oceny istniejących punktów informacyjnych z myślą o zoptymalizowaniu funkcjonowania tego modelu zanim zostanie on rozszerzony na inne obszary; nalega, by Komisja, wyciągnąwszy lekcje z tej oceny, przyjęła podobne punkty informacyjne na priorytetowych rynkach, na których prawa własności intelektualnej stanowią palącą kwestię; apeluje do Komisji i państw członkowskich o ściślejszą współpracę celną w UE oraz z państwami trzecimi w zakresie konfiskaty towarów podrobionych, oraz o uproszczenie procedur celnych;

39.

zauważa znaczenie stworzenia uproszczonych i przejrzystych unijnych ram regulacyjnych dotyczących zamówień publicznych, dzięki czemu MŚP uzyskałyby łatwiejszy dostęp do zamówień publicznych zarówno w UE, jak i w państwach trzecich, w tym przez stosowanie zasady „tylko raz” i korzystanie z elektronicznych systemów transmisji danych, a także poprzez stosowanie „Europejskiego kodeksu najlepszych praktyk ułatwiających dostęp MŚP do zamówień publicznych”; jest zdania, że zamówienia publiczne są skutecznym instrumentem polityki publicznej, którego celem jest wspieranie możliwości krajowych MŚP w zakresie wdrażania innowacji technicznych i umożliwianie im rozwinięcia się do takiego poziomu, który umożliwia umiędzynarodowienie; wzywa do lepszego zdefiniowania zamówień publicznych, a także otwierania usług na przetargi publiczne;

40.

oczekuje, by Komisja wykazała się inicjatywą i zapewniła unijnym MŚP dostęp do zamówień publicznych na rynkach równoległych na takich samych zasadach, jak innym przedsiębiorstwom; wyraża nadzieję, że niedawno opublikowany wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie unijnego rynku zamówień publicznych przyczyni się do większej wzajemności pod względem otwartości, co byłoby korzystne dla unijnych MŚP; wzywa do opracowania w UE ambitnej wspólnej polityki przemysłowej, opartej na pobudzaniu do rozwoju badań i innowacji poprzez innowacyjne instrumenty finansowe, takie jak obligacje projektowe, i wspierającej rozwój MŚP, w szczególności poprzez zapewnienie dostępu do zamówień publicznych, aby utrzymać ich konkurencyjność w stosunku do nowych najważniejszych partnerów w dziedzinie przemysłu i badań; apeluje o podnoszenie wartości produktów europejskich w UE poprzez przekazywanie konsumentom wyższej jakości informacji, w szczególności dzięki przyjęciu rozporządzenia w sprawie oznaczania pochodzenia, dotyczącego wskazywania kraju pochodzenia („Wyprodukowano w”, „made in”) produktów przywożonych do UE;

41.

stanowczo apeluje do państw członkowskich o jak najszybsze, nie później niż do końca 2012 r., zawarcie porozumienia w sprawie wspólnego systemu patentowego, ponieważ ma on podstawowe znaczenie dla UE pod względem zapewniania przedsiębiorstwom – na przystępnych warunkach – łatwego dostępu do ochrony patentowej na jednolitym rynku, podobnej do tej, jaką są objęci ich konkurenci w Stanach Zjednoczonych, Chinach i Japonii;

42.

zaleca rozszerzanie działalności istniejących Centrów UE ds. MŚP, przy należytym uwzględnieniu wniosków z oceny efektywności istniejących centrów i ogólnych wytycznych; zauważa, że centra te działałyby lepiej we współpracy ze wspólnymi punktami informacyjnymi przystosowanymi do potrzeb jako jednorazowe i pojedyncze punkty kontaktowe dla MŚP w państwach trzecich; uważa, że inicjatywy UE powinny być ukierunkowane na obszary, w których MŚP rzeczywiście prowadzą działalność;

43.

wzywa do lepszego zdefiniowania priorytetowych rynków dla MŚP w oparciu o programy negocjacji handlowych prowadzone przez UE; przypomina, że priorytetowymi rynkami powinny oczywiście być m.in. szybko rozwijające się rynki, takie jak BRIC, lecz również to, że w ich ramach należy uwzględniać sposób postrzegania przez MŚP możliwości w zakresie umiędzynarodowienia w krajach rozwiniętych i regionach sąsiadujących; uważa w związku z tym, że podstawowymi kryteriami przy sporządzaniu listy rynków priorytetowych powinny być: wzrost na rynkach w państwach przyjmujących oraz luki w obecnych systemach wsparcia; zaleca dodanie do tej listy kilku państw sąsiadujących z UE, zwłaszcza z Bałkanów Zachodnich i obszaru Morza Śródziemnego, lub graniczących z UE, ponieważ większość MŚP rozpoczyna działalność eksportową we współpracy z partnerami handlowymi w państwach sąsiednich, a także dlatego, iż handel UE z tymi krajami odgrywa ważną rolę w ich wzroście i stabilności;

44.

wzywa Komisję do zapewnienia, aby we wszystkich negocjacjach handlowych uwzględniano szczególne potrzeby i interesy MŚP; zauważa, że oznaczałoby to konieczność zidentyfikowania takich obszarów negocjacyjnych, w których problemy mają większy wpływ na MŚP niż na inne rodzaje przedsiębiorstw, a także potrzebę skoncentrowania się na nich podczas prowadzenia negocjacji dotyczących umów handlowych z państwami trzecimi; wyraża wsparcie dla reformy wieloletnich ram na rzecz uwzględniania interesów MŚP na szczeblu WTO i zapewnienia MŚP sprawniejszych procedur arbitrażowych i rozstrzygania sporów;

45.

podkreśla, że inwestycje zagraniczne stanowią dla MŚP najtrudniejszą formę umiędzynarodowienia; zaleca, aby w prowadzonych przez UE negocjacjach dotyczących przyszłych dwustronnych umów inwestycyjnych brano pod uwagę potrzeby MŚP związane z z większym bezpieczeństwem ich bezpośrednich inwestycji zagranicznych;

46.

uważa, że lepszy, mniej kosztowny i szybszy dostęp MŚP do procedur antydumpingowych jest kluczem do skuteczniejszej ochrony MŚP przed nieuczciwymi praktykami ze strony partnerów handlowych; wzywa Komisję do należytego uwzględnienia tej kwestii podczas przeprowadzania reformy unijnych środków ochrony handlu;

47.

docenia działania na rzecz pogłębienia bezpośrednich kontaktów między przedsiębiorstwami podejmowane w ramach dwustronnych porozumień o wolnym handlu; przypomina, że wyzwania związane z wynajdywaniem i pozyskiwaniem potencjalnych klientów na rynkach zagranicznych, a także tworzeniem trwałych łańcuchów dostaw podnoszą poprzeczkę dla MŚP chcących rozpocząć działalność eksportową oraz że w szczególności małe przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa, które chcą sprzedawać towary za granicą, są zależne od pośredników.

2. Obciążenia administracyjne

Podejście regulacyjne

48.

z uznaniem odnosi się do osiągnięcia wyznaczonego na 2012 r. celu na rzecz zmniejszenia obciążeń administracyjnych, ale jest przekonany, że można osiągnąć o wiele więcej; apeluje do Komisji, aby dokonała przeglądu obowiązujących przepisów oraz wystąpiła z nowym ambitnym celem redukcji zgodnie z zasadami programu „Small Business Act” i „najpierw myśl na małą skalę”; uważa, że taki nowy cel powinien być celem netto, uwzględniającym nowe przepisy prawne, które zostaną przyjęte po wyznaczeniu celu; zaleca, by nowy cel dawał się opisać i zweryfikować, oraz by mógł doprowadzić do poprawy jakościowej, na przykład poprzez ograniczenie ilości dokumentów wymaganych od MŚP i dopilnowanie, by MŚP nie musiały dotrzymywać nierealnych terminów składania dokumentów; uważa, że Grupa Wysokiego Szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych powinna odgrywać centralną i nieustanną rolę w nadzorowaniu postępów w realizacji celu redukcji;

49.	wzywa państwa członkowskie i Komisję do zapewnienia umów umożliwiających MŚP prowadzenie działalności w całej Europie i komercjalizację ich pomysłów poprzez przyznanie im lepszego dostępu do rynków i ograniczenie biurokracji;

50.

podkreśla swoje rozczarowanie powierzchownym i niekonsekwentnym stosowaniem przez Komisję testu MŚP; nalega na to, aby test MŚP stał się stałym elementem ocen skutków, w formie odrębnego rozdziału; wzywa Komisję do wyjaśnienia powodów, dla których nie przeprowadzono testu MŚP w przypadku pakietu w zakresie ochrony danych, oraz do szybkiego podjęcia konkretnych działań mających na celu naprawienie tego przeoczenia;

51.

zdecydowanie pochwala uwzględnienie mikroprzedsiębiorstw we wzmocnionym teście MŚP i odnotowuje podejście polegające na domyślnym nieuwzględniania mikroprzedsiębiorstw we wszystkich wnioskach legislacyjnych; uważa jednak, że wyłączenie może być stosowane tylko w przypadkach, gdy szczególne potrzeby mikroprzedsiębiorstw nie mogą zostać zaspokojone za pomocą dostosowanych rozwiązań i łagodniejszych przepisów, jak wykazał wzmocniony test MŚP; nalega w związku z tym, by mikrowymiar uczynić nieodłączną częścią testu MŚP, w celu dokonywania systematycznej oceny wszystkich możliwych wariantów; przypomina, że jakiekolwiek wyłączenie lub dostosowane rozwiązanie nie może zakłócać podstawowych wymogów UW w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, podstawowych praw pracowniczych UE ani podstawowych zasad ustawodawstwa UE z zakresu ochrony środowiska; podkreśla, że ponieważ mikroprzedsiębiorstwa są w pełnym zakresie ujęte w zasięgu obowiązywania przepisu, powody ujęcia ich powinny być jasno wykazane przez wyniki testu MŚP;

52.

podkreśla potrzebę poprawienia skuteczności wdrażania prawodawstwa UE do krajowych porządków prawnych; zwraca się do Komisji o zwiększenie harmonizacji ustawodawstwa w celu ograniczenia zakresu nadmiernie rygorystycznego wdrażania oraz o bardziej systematyczne stosowanie testu MŚP; zwraca się do Komisji o dokonanie analizy stopnia, w jakim możliwe jest wprowadzenie wymogu stosowania przez państwa członkowskie „listy kontrolnej prawidłowego wdrażania prawodawstwa UE” (7) z korzyścią dla jednolitego rynku;

53.

zachęca rządy państw członkowskich do stosowania podejścia „przestrzegaj lub wyjaśnij”, podobnie jak w przypadku przepisów dotyczących ładu korporacyjnego; podkreśla, że w oparciu o takie podejście, rządy musiałby należycie uzasadniać wdrażanie przepisów, które miałyby charakter dodatkowy w stosunku do wymaganych przez prawodawstwo UE;

54.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że tylko nieliczne państwa członkowskie systematycznie stosują test MŚP w swoim krajowym procesie decyzyjnym; wzywa Komisję do opracowania, a Radę do zatwierdzenia wniosku dotyczącego wymogów minimalnych, zawierającego wytyczne w zakresie wprowadzania testu MŚP na szczeblu krajowym w oparciu o najlepsze wzorce uzyskane z testu MŚP stosowanego przez Komisję oraz na szczeblu krajowym;

55.	wzywa do przeprowadzenia kontroli obowiązującego prawodawstwa UE w celu wyeliminowania niespójności i nieaktualnych lub nieskutecznych przepisów;

56.

wzywa, by w ramach kompleksowej kontroli sprawności zidentyfikować obszary, w których występują nadmierne obciążenia, niespójności lub nieefektywne przepisy, które wywierają negatywny wpływ na MŚP; apeluje do Komisji o zapewnienie tego, aby cele w zakresie ochrony zdrowia, bezpieczeństwa i równouprawnienia oraz przepisów socjalnych zostały spełnione;

57.

zdecydowanie popiera stosowanie zasady „one in – one out” jako podstawowej zasady prawodawstwa UE dotyczącego jednolitego rynku w celu dopilnowania, aby żaden nowy akt prawodawczy, na mocy którego na MŚP nakładane są koszty, nie został przyjęty bez przeanalizowania obowiązujących przepisów w danym obszarze, które mają równoważną wartość i mogą zostać zniesione;

58.

wzywa do wzmocnienia roli, jaką odgrywają sieci przedstawicieli ds. MŚP, ponieważ mają one rzeczywistą wartość dodaną pod względem komunikacji i koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi, a także między szczeblem krajowym i unijnym, od etapu tworzenia polityki aż do etapu wdrażania prawodawstwa; wzywa Komisję i administracje krajowe do dopilnowania tego, aby przedstawiciele ds. MŚP mogli działać w sposób niezależny i by w sposób przekrojowy dążyli do tego, by interesy MŚP były uwzględniane we wszystkich obszarach procesu stanowienia prawa i formułowania polityki; nalega na to, by przedstawiciele MŚP byli biegli w przeprowadzaniu testów MŚP; wzywa ponadto usilnie do wzmocnienia organizacji społeczeństwa obywatelskiego działających na rzecz zjednoczenia MŚP mających siedzibę w Unii Europejskiej, oraz wzywa do ujęcia potrzeb organizacji społeczeństwa obywatelskiego w procedurach administracyjnych i ustawodawczych;

59.	podkreśla znaczenie konsultacji z partnerami społecznymi przy planowaniu środków mających na celu wzmacnianie i wspieranie MŚP na szczeblu poszczególnych państw członkowskich;

Definicja MŚP

60.

odnotowuje toczący się obecnie proces oceny definicji MŚP, która już teraz obejmuje ponad 99 % wszystkich przedsiębiorstw w UE; wzywa Komisję do przeanalizowania skutków: a) zwiększenia elastyczności i ograniczenia liczby czynników powstrzymujących wzrost (np. dzięki wydłużeniu okresów przejściowych do trzech lat), b) dostosowania pułapów rocznych obrotów i całkowitych bilansów rocznych do przemian gospodarczych oraz c) umożliwienia bardziej zróżnicowanego traktowania każdej z podkategorii;

61.	zachęca Komisję i państwa członkowskie do stworzenia w ramach układu z Schengen odrębnego systemu wizowego związanego z przywozem i wywozem;

Dalsze środki

62.

zwraca uwagę na to, że jednolity rynek jest podstawową szansą stworzenia jak najkorzystniejszego otoczenia dla MŚP; potępia to, że w niektórych obszarach, w szczególności w wymiarze cyfrowym, jednolity rynek nadal nie został urzeczywistniony; wzywa Komisję do podjęcia działań na rzecz przyspieszenia urzeczywistnienia jednolitego rynku cyfrowego do 2015 r., w tym poprzez wspieranie rozwoju infrastruktury i technologii sieci szerokopasmowych, w celu przymuszenia państw członkowskich do wdrożenia i stosowania obecnego prawodawstwa oraz do przedłożenia nowych wniosków w dziedzinach, w których brakuje prawodawstwa w zakresie rynku wewnętrznego, w szczególności w celu ograniczenia kosztów i biurokracji towarzyszących prowadzeniu działalności gospodarczej;

63.	wzywa Komisję do zwiększenia tempa wdrażania szybkich łączy szerokopasmowych w regionach UE w celu zapewnienia jak największego udziału MŚP w podlegającym cyfryzacji rynku wewnętrznym;

64.	uznaje, że przetwarzanie w chmurze może w znacznym stopniu przyczynić się do zwiększenia efektywności i wydajności MŚP; wzywa w związku z tym Komisję do stworzenia ogólnounijnych ram w zakresie przetwarzania w chmurze, które byłyby otwarte dla innych globalnych chmur obliczeniowych;

65.

wyraża ubolewanie w związku z tym, że UE pozostaje w tyle za innymi światowymi podmiotami, takimi jak Japonia i Korea Południowa, z uwagi na to, że jedynie 2 % unijnych łączy internetowych to łącza światłowodowe; wzywa w związku z tym państwa członkowskie i Komisję do zwiększenia tempa rozpowszechniania i wprowadzania ultraszybkich łączy szerokopasmowych;

66.

uznaje, że handel elektroniczny jest skutecznym narzędziem dla MŚP, które pragną wejść na nowe rynki i rozszerzyć swoją bazę klientów; wzywa zatem Komisję do ułatwienia prowadzenia transgranicznego handlu elektronicznego poprzez np. stworzenie wiarygodnego, bezpiecznego i wydajnego internetowego systemu płatności;

67.

podkreśla pilną potrzebę zwiększenia przez UE zaufania MŚP i przedsiębiorców do handlu przez internet oraz udostępnienia im w tym celu odpowiednich środków, aby rozwinąć handel transgraniczny; wzywa w związku z tym do uproszczenia systemów licencjonowania oraz do stworzenia skutecznych przepisów dla praw autorskich;

68.	wzywa Komisję do propagowania swobodnego przepływu usług poprzez rozszerzenie zakresu dyrektywy usługowej i jej pełne egzekwowanie w celu rzeczywistego umożliwienia MŚP i przedsiębiorcom rozszerzenia zakresu działalności oraz sprzedaży usług i towarów 500 milionom konsumentów w UE;

69.	wzywa państwa członkowskie do wykorzystania korzyści płynących z administracji elektronicznej i do wprowadzenia rozwiązań w zakresie e-rządzenia;

70.

zachęca Sekretariat Generalny Komisji Europejskiej, aby we współpracy z organizacjami przedsiębiorców i innymi zainteresowanymi podmiotami, ustanowił coroczną nagrodę w ramach kolegium komisarzy dla tego komisarza lub tego państwa członkowskiego w ramach europejskiego semestru, który bądź które najlepiej i najskuteczniej kieruje się zasadą „najpierw myśl na małą skalę”;

71.	wzywa do uproszczenia unijnych instrumentów ukierunkowanych na MŚP oraz do zwiększenia ich dostępności; zauważa, że zbyt często programy UE są zbyt biurokratyczne, by MŚP mogły z nich skorzystać;

72.	podkreśla konieczność przyjęcia i zastosowania kompleksowych środków upraszczających, w tym środków upraszczających procedurę zwrotu środków, co ułatwiłoby MŚP uczestnictwo w programach finansowanych przez UE;

3. Poprawa konkurencyjności przemysłu i MŚP

73.	przyjmuje z zadowoleniem komunikat Komisji zatytułowany „Polityka przemysłowa – poprawa konkurencyjności” (COM(2011)0642), jak również dokument roboczy Komisji dotyczący testu konkurencyjności (SEC(2012)0091);

74.

przyjmuje do wiadomości fakt, że Komisja rozpoczęła wdrażanie badania wpływu prawodawstwa na konkurencyjność oraz dokonywanie oceny prawodawstwa ex post; nalega, aby Komisja przeprowadzała to badanie w sposób spójny i pogłębiony, także w przypadkach, gdy zmiany w przepisach wykonawczych do prawodawstwa UE mają wpływ na konkurencyjność przemysłu (np. w przypadku zmiany zasad organizowania aukcji uprawnień do emisji); zwraca się do Komisji o przedkładanie regularnych sprawozdań dotyczących postępów osiąganych w tej dziedzinie;

75.

ocenia, że konieczne jest organizowanie regionalnych kampanii promocyjnych z udziałem lokalnych organizacji przedsiębiorców, które miałyby na celu wspieranie przedsiębiorczości i w ramach których byłyby prezentowane dobre praktyki w tej dziedzinie oraz organizowane debaty z dyrektorami przedsiębiorstw, które odniosły sukces; pozwoliłoby to na promowanie kultury przedsiębiorczości w regionach;

76.

podkreśla, że wolny handel i dostęp do rynków światowych stanowią istotny katalizator tworzenia miejsc pracy i wzrostu oraz najważniejszy czynnik umożliwiający unijnym MŚP osiąganie czołowej pozycji na światowych rynkach; podkreśla w związku z tym znaczenie osiągania postępów w negocjacjach handlowych dodatkowo zmniejszających przeszkody regulacyjne dla handlu, które mają nieproporcjonalny wpływ na MŚP;

77.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Komisja w swoich licznych strategiach i komunikatach uznała istotne znaczenie sektora przemysłowego dla osiągnięcia trwałego wzrostu i zatrudnienia w UE; ponownie zwraca uwagę na konieczność prowadzenia zintegrowanej polityki przemysłowej opartej na zasadzie społecznej gospodarki rynkowej oraz wspierającej przechodzenie na zrównoważoną i stabilną gospodarkę efektywnie korzystającą z zasobów;

78.	podkreśla znaczenie zachęcania MŚP na szczeblach lokalnym i regionalnym do udziału w realizacji planów na rzecz efektywności energetycznej i ochrony środowiska naturalnego z uwagi na to, że ich uczestnictwo w tych dziedzinach znacznie zwiększy możliwości biznesowe;

79.

stwierdza, że skoro państwa członkowskie mają zrealizować cele innowacyjnej, inteligentnej i włączającej Europy zawarte w strategii UE 2020, muszą one wziąć pod uwagę MŚP i mikroprzedsiębiorstwa oraz ułatwić ich zakładanie, jako że przedsiębiorstwa te mają olbrzymi potencjał w zakresie tworzenia zatrudnienia, w szczególności wśród młodych ludzi, a przez to zmniejszania ubóstwa i wykluczenia społecznego; zauważa, że samozatrudnienie i założenie mikroprzedsiębiorstwa może być dobrym i elastycznym rozwiązaniem, zwłaszcza dla kobiet;

80.

stwierdza, że MŚP odgrywają istotną rolę w osiąganiu stabilności społecznej, spójności społecznej i integracji, w szczególności w obszarach, w których trzeba się mierzyć z negatywnymi skutkami zmian demograficznych; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania MŚP w tworzeniu sprzyjającego pracownikom środowiska pracy, w którym przestrzega się norm prawa pracy, bezpieczeństwa pracy i ochrony zdrowia, co przyczynia się do zwalczania ubóstwa i zwiększania dobrobytu społecznego;

81.

podkreśla, że należy ułatwiać dostęp do mikrokredytów w ramach europejskiego instrumentu mikrofinansowania i i dalszy rozwój tego instrumentu w ramach programu na rzecz przemian społecznych i innowacji na lata 2014–2020 oraz wspierać rozwój EFS w przyszłości, tak by umożliwić w szczególności założycielom mikroprzedsiębiorstw z grup społecznych znajdujących się w niekorzystnym położeniu dostęp do odpowiednich instrumentów finansowych; wzywa w tym kontekście Komisję do uwzględniania specjalnych wskazówek dla spółdzielni w instrumentach finansowych zarządzanych przez Europejski Fundusz Inwestycyjny;

82.	zauważa, że w przypadku transgranicznego świadczenia usług punkty kompleksowej obsługi w ramach współpracy z partnerami społecznymi mogą również szczegółowo informować o warunkach pracy panujących w docelowym kraju świadczenia usług;

83.

uważa, że przedsiębiorczość i właściwe warunki ramowe dla konkurencyjności i wzrostu MŚP, w tym poprzez inwestycje w infrastrukturę takie jak zielona infrastruktura, mogą w znaczynym stopniu ułatwić wyjście z kryzysu gospodarczego; podkreśla konieczność wspierania przedsiębiorczego potencjału tam, gdzie liczba MŚP rozpoczynających działalność jest poniżej średniej we wszystkich grupach społecznych, a także tam, gdzie przedsiębiorczość jest celem wyznaczonym dla konkretnych grup docelowych, w szczególności ludzi młodych i kobiet;

84.	jest przekonany, że każda zmiana przepisów dotyczących rynków finansowych powinna zwiększać zdolności MŚP do gromadzenia finansowania za pośrednictwem rynków kapitałowych w celu zmniejszania ich zależności od kredytów bankowych;

85.

wierzy, że w stosownych przypadkach i wtedy, gdy przyczyni się to do stworzenia regionalnych ramowych warunków dla wzrostu i osiągnięcia synergii z innymi programami i inicjatywami UE, MŚP powinny być uwzględniane w trwających reformach funduszy strukturalnych; jest przekonany, że należy ograniczyć biurokrację, np. poprzez przyjęcie proporcjonalnych standardów kontroli i sprawozdawczości przedsiębiorstw i poprzez wprowadzenie wspólnych reguł dla wszystkich funduszy i programów przy okazji dokonywania przeglądu rozporządzenia finansowego;

86.	wzywa państwa członkowskie do jak najszybszej transpozycji do prawa krajowego dyrektywy w sprawie opóźnień w płatnościach w celu zapewnienia MŚP dodatkowej płynności w kontekście obecnego kryzysu gospodarczego;

87.	wzywa do zwiększenia skuteczności, uproszczenia i usprawnienia koordynacji unijnych instrumentów służących zapewnianiu dostępu do kredytowania lub kapitału wysokiego ryzyka, zwłaszcza dla MŚP rozważających ekspansję na rynki międzynarodowe;

88.

wzywa do tego, by w trakcie wdrażania zadania monitorowania z pakietu Bazylea III i procesu eliminacji dźwigni finansowej, który jest obecnie prowadzony przez szereg banków, stworzono skuteczne zabezpieczenia dla portfeli MŚP w kontekście zwiększonych wymogów kapitałowych dla banków, a jednocześnie uwzględniono skumulowany wspływ prawodawstwa dotyczącego usług finansowych;

89.

podkreśla, że działania UE ukierunkowane na MŚP nie zastępują, lecz uzupełniają działania państw członkowskich i regionów, i mają na celu wzmocnienie tych starań w oparciu o zasadę „więcej za więcej i mniej za mniej”, zgodnie z którą te państwa członkowskie, które udzielają większego wsparcia MŚP, powinny otrzymywać większe wsparcie UE; zachęca zatem państwa członkowskie do realizowania ambitnych programów opartych na zachętach wspierających przedsiębiorczość; zwraca uwagę, że programy takie powinny obejmować środki poprawiające dostęp do źródeł finansowania i rynków, łagodzenie wymogów administracyjnych i skuteczniejsze wprowadzenie do programów szkolnych na wszystkich szczeblach większej ilości przedmiotów związanych z przedsiębiorczością; jest zdania, że wspomniane środki powinny wspierać inicjatywy sektora prywatnego umożliwiające skrócenie terminów uzyskania niewielkiego finansowania, takie jak partnerstwa między bankami a księgowymi; proponuje organizowanie na szczeblu regionalnym otwartych konkursów o charakterze praktycznym dla studentów w celu dokonania oceny ich znajomości słownictwa oraz ich przedsiębiorczości;

90.

popiera inicjatywy sektora prywatnego mające na celu ułatwienie dostępu MŚP, a zwłaszcza mikroprzedsiębiorstw, do finansowania, takie jak partnerstwa między bankami a księgowymi służące skróceniu do 15 dni terminu uzyskania niewielkiego finansowania (poniżej 25 000 euro); jest zdania, że partnerstwa takie są skuteczne w odniesieniu do mikroprzedsiębiorstw, ponieważ – z jednej strony – księgowi przygotowują i przekazują drogą elektroniczną wszystkie dokumenty finansowe wymagane przez banki i udzielają ograniczonego zapewnienia odnośnie do prognoz przekazanych przez mikroprzedsiębiorstwa, a – z drugiej strony – banki umieszczają w internecie standardowe wnioski o udzielenie finansowania i uzasadniają przypadki odmowy udzielenia finansowania;

91.

wzywa Komisję do przeanalizowania nowych inicjatyw na rzecz gromadzenia środków, ukierunkowanych na przedsiębiorców i przedsiębiorstwa rozpoczynające działalność, takich jak finansowanie społecznościowe, w celu ocenienia tego, jakie korzyści mogą one mieć dla MŚP i określenia, czy należałby je propagować; wskazuje też, że należałoby dokonać oceny tego, czy konieczne jest stworzenie ram legislacyjnych w celu uregulowania takich praktyk w UE;

92.	wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia w przyszłych wieloletnich ramach finansowych łatwiejszego dostępu MŚP do europejskich źródeł finansowania, co powinno ułatwić im dostęp do rynku wewnętrznego;

93.	wzywa państwa członkowskie i Komisję do ułatwienia inwestowania w innowacyjne przedsiębiorstwa rozpoczynające działalność poprzez usunięcie przeszkód utrudniających rozwój ogólnounijnego rynku wysokiego ryzyka;

94.	wskazuje, że konieczne jest rozpoznanie i usunięcie przeszkód utrudniających wzrost mikroprzedsiębiorstw i MŚP oraz ich dalszy rozwój;

95.

apeluje do Komisji o rozwiązanie problemu braków w wiedzy i w umiejętnościach MŚP w zakresie ekologicznych technologii, praktyk i modeli biznesowych; wskazuje, że konieczne jest podjęcie działań mających na celu określenie potrzeb w zakresie umiejętności oraz wypełnienie luk na rynku pracy poprzez strategie edukacyjne i strategie w zakresie szkolenia zawodowego, a także tworzenie programów szkoleniowych i z zakresu rozwoju umiejętności, ukierunkowanych na MŚP;

96.	jest przekonany, że w ramach przyszłych WRF kolejne programy COSME, „Horyzont 2020”, a także programy funduszy strukturalnych powinny obejmować odpowiednie środki na wsparcie starań MŚP na rzecz wprowadzania innowacyjnych rozwiązań i tworzenia miejsc pracy w zasobooszczędny i zrównoważony sposób;

97.

wzywa do tego, aby opracować nowe instrumenty finansowe w ramach programów wsparcia na rzecz MŚP, takich jak COSME, które uwzględniałyby nie tylko sytuację majątkową MŚP, lecz także wartości niematerialne i prawne, tak aby przy udzielaniu dostępu do kredytów uznawano w określonej formie kapitał intelektualny MŚP;

98.

wzywa do przeznaczenia ambitnego budżetu na instrument na rzecz MŚP stworzony w ramach programu „Horyzont 2020”, który pozwoliłby na udzielanie ukierunkowanego wsparcia innowacyjnym i wykazującym wysoki potencjał wzrostu gospodarczego MŚP; jest przekonany, że instrument ten powinien być wykorzystywany za pośrednictwem jednej dedykowanej struktury, dostosowanej do potrzeb MŚP;

99.

podkreśla, że należy zadbać o dalszy rozwój potencjału instrumentów inżynierii finansowej, umożliwiający zarówno opracowywanie projektów strategicznych wysokiej jakości, jak i udział prywatnych podmiotów, zwłaszcza MŚP, i kapitału prywatnego w projektach europejskich; zwraca uwagę na fakt, że obecne niepełne wykorzystanie instrumentów inżynierii finansowej spowodowane nadmierną zawiłością sprawia, że debata na temat zarządzania nimi jest bardzo pilną kwestią;

100.

podkreśla, że fundusze strukturalne – za pośrednictwem instrumentów finansowych – nadal powinny zapewniać wsparcie finansowe MŚP w formie udziałów, gwarancji i pożyczek uprzywilejowanych, a także zwraca uwagę, iż należy uprościć skomplikowane procedury administracyjne, szczególnie na szczeblu krajowym, i należy unikać znacznych rozbieżności w stosowaniu przepisów przez, odpowiednio, instytucje zarządzające i instytucje pośredniczące;

101.

wzywa Komisję do opracowania planu działania w sprawie konkurencyjnego opodatkowania MŚP, który stanowiłby zachętę dla państw członkowskich do dostosowania ich systemów podatkowych w taki sposób, aby obniżyć pozapłacowe koszty pracy dla nowych przedsiębiorstw i umożliwić im inwestowanie większej części ich dochodów w rozwój firmy; proponuje, aby podstawą wspomnianego programu działań były najlepsze praktyki oraz by ujmował on projekty pilotażowe;

102.

wzywa do podejmowania większych wysiłków na rzecz zapewniania wzajemnego uznawania w celu ułatwienia MŚP prowadzenia transgranicznej działalności; wzywa do stworzenia pojedynczego punktu kontaktowego do spraw VAT w celu umożliwienia przedsiębiorcom wywiązywania się z ich zobowiązań w kraju pochodzenia przedsiębiorstwa;

103.

wzywa Komisję do zachęcania państw członkowskich do tego, by jednakowo traktowały wszystkie formy finansowania; wskazuje, że konieczne jest pilne przedsięwzięcie środków, które sprawią, że przedsiębiorstwa nie będą aż tak bardzo zależne od zadłużenia; popiera zapewnienie neutralności podatkowej między kapitałem własnym a zadłużeniem;

104.

apeluje do Komisji i państw członkowskich o wspieranie ciągłości działania MŚP poprzez stworzenie takiego otoczenia regulacyjnego, które będzie ułatwiać przenoszenie przedsiębiorstw; zaleca usunięcie przeszkód natury fiskalnej (podatek spadkowy, podatek od darowizn itp.), które mogłyby zagrażać ciągłości działania przedsiębiorstw rodzinnych;

105.	podkreśla potrzebę obniżenia podatków związanych z zatrudnieniem i inwestycjami;

106.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do przedsięwzięcia konkretnych środków promowania przedsiębiorczości społecznej w Europie, w szczególności poprzez poprawienie dostępu do publicznych i prywatnych źródeł finansowania, ograniczenie dyskryminacji w zakresie wynagrodzenia mężczyzn i kobiet, propagowanie środków służących godzeniu obowiązków zawodowych z życiem rodzinnym, zwiększenie mobilności i uznawania wykwalifikowanej siły roboczej oraz zwiększenie jakości i dostępności dla MŚP usług doradczych z zakresu społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw (CSR); wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia konkretnych środków promowania przedsiębiorczości społecznej w Europie, w szczególności poprzez poprawę dostępu do publicznych i prywatnych źródeł finansowania oraz zwiększenie mobilności i uznawania wykwalifikowanych pracowników i praktykantów; wskazuje jednak, że nie powinno to prowadzić do dzielenia przedsiębiorców na „dobrych” i „złych”;

107.

podkreśla znaczenie sprawnego zaopatrzenia w surowce, także dla MŚP sektora przemysłu; zachęca Komisję i państwa członkowskie do przedsięwzięcia konkretnych środków na rzecz zapewnienia trwałego zaopatrzenia w surowce oraz zwiększenia efektywności ich użytkowania, przy zagwarantowaniu w szczególności swobodnego i sprawiedliwego dostępu do surowców nabywanych na rynkach międzynarodowych oraz efektywnego użytkowania i recyklingu zasobów, uwzględniającego stosunek kosztów do korzyści;

108.

apeluje do Rady Europejskiej o utrzymanie budżetu polityki spójności na kolejny okres programowania, bowiem fundusze strukturalne i Fundusz Spójności należą do najbardziej skutecznych instrumentów UE w zakresie stymulowania wzrostu gospodarczego i zatrudnienia, zwiększania konkurencyjności gospodarki europejskiej oraz wspierania MŚP;

109.

wzywa państwa członkowskie do wspierania rozwoju i konkurencyjności różnego rodzaju MŚP oraz do wyjścia naprzeciw ich szczególnym potrzebom za pomocą specjalnie dostosowanych środków; podkreśla wkład Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) i Funduszu Spójności w rozwój i poprawę infrastruktury transportowej, energetycznej, środowiskowej i szerokopasmowej, a co za tym idzie w tworzenie otoczenia korzystnego dla biznesu, które wspierać będzie inwestycje i zwiększy konkurencyjność; podkreśla konieczność propagowania ducha przedsiębiorczości i zwiększenia pomocy przyznawanej MŚP, uznając, że odgrywają one pierwszoplanową rolę w zwiększaniu konkurencyjności gospodarczej;

110.

podkreśla konieczność zwiększenia koordynacji i synergii między poszczególnymi unijnymi, krajowymi, regionalnymi i lokalnymi strategiami politycznymi, a instrumentami, które bezpośrednio dotyczą MŚP; zwraca uwagę, że istniejące strategie polityczne i instrumenty finansowe zapewniające wsparcie MŚP powinny być uwzględniane w sposób spójniejszy i powinny się wzajemnie uzupełniać; podkreśla potrzebę zmniejszania fragmentacji oraz konsolidowania i promowania programów wsparcia finansowego dla MŚP, aby zapewnić większe łączenie zasobów i wzmocnić koordynację na szczeblu UE, krajowym, regionalnym i lokalnym; podkreśla, że konkurencyjność zwiększyłaby się również, gdyby inwestycje i pomoc dla MŚP były dostosowane pod względem różnorodności regionalnej;

111.	uważa, że finansowanie MŚP ze środków EFRR ma na celu pobudzanie konkurencyjności we wszystkich regionach Unii dla osiągnięcia rozwoju gospodarczego, społecznego i terytorialnego zgodnie z celami polityki spójności;

112.

podkreśla, że fundusze strukturalne, a w szczególności EFRR, stanowią istotny instrument wsparcia dla innowacyjnych MŚP, dzięki zwiększaniu ich konkurencyjności i przede wszystkim ich umiędzynarodowienia, zaznacza też, że kwestię kwalifikowalności do tego rodzaju wsparcia należy traktować możliwie szeroko; apeluje do regionów, aby w pełni korzystały z możliwości, jakie przewidują przepisy, w celu wsparcia swoich programów operacyjnych;

113.	podkreśla, że należy wdrażać takie same zachęty finansowe do tworzenia nowych miejsc pracy w MŚP;

114.	zwraca uwagę, że programy europejskiej współpracy terytorialnej wspierają tworzenie sieci kontaktów oraz działania związane z wymianą wiedzy i know-how między organizacjami w różnych regionach Europy i mogłyby służyć jako przydatny instrument w tworzeniu nowych możliwości dla biznesu;

115.

uważa, że fundusze strukturalne, a w szczególności Europejski Fundusz Społeczny, odgrywają ważną rolę w zdobywaniu wiedzy i umiejętności, tworzeniu sieci kontaktów i wymianie dobrych praktyk; twierdzi, że inwestowanie w kapitał ludzki i projekty współpracy stanowi duży wkład w zwiększanie konkurencyjności europejskich MŚP.

* *

116.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36.

(2) Dz.U. C 188 E z 28.6.2012, s. 7.

(3) Dz.U. C 199 E z 7.7.2012, s. 131.

(4) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0235.

(5) „Europę stać na więcej” - sprawozdanie dotyczące najlepszych praktyk państw członkowskich w zakresie wdrażania prawodawstwa UE w najmniej obciążający sposób, przygotowane przez Grupę Wysokiego Szczebla Niezależnych Partnerów ds. Obciążeń Administracyjnych, 15 listopada 2011 r.

(6) Eurostat szacuje, że łączna liczba osób zatrudnionych wzrosła z 2,4 mln w 2000 r. do 3,0 mln w 2008 r., a zgodnie z prognozami w 2012 r. ma wynieść 3,4 mln (kwiecień 2012 r.).

(7) Zgodnie z propozycją Grupy Wysokiego Szczebla ds. Obciążeń Administracyjnych.

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/53

Wtorek, 23 października 2012 r.
Stosunki gospodarczo-handlowe ze Stanami Zjednoczonymi

P7_TA(2012)0388

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych ze Stanami Zjednoczonymi (2012/2149(INI))

2014/C 68 E/07

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wspólne oświadczenie ze szczytu UE-USA wydane w dniu 28 listopada 2011 r. (1) oraz wspólne oświadczenie Transatlantyckiej Rady Gospodarczej UE-USA (TRG) wydane w dniu 29 listopada 2011 r. (2),

—	uwzględniając ponadpartyjne pisma 20 senatorów USA (z dnia 22 lutego 2012 r.) oraz 51 członków Izby Reprezentantów USA (z dnia 14 maja 2012 r.) do prezydenta USA Baracka Obamy,

—	uwzględniając pismo z dnia 19 marca 2012 r. skierowane przez czterech członków Komisji Handlu Międzynarodowego Parlamentu do przewodniczącego Komisji José Manuela Barroso i przewodniczącego Rady Europejskiej Hermana Van Rompuya, będące wyrazem poparcia dla grupy roboczej wysokiego szczebla (HLWG),

—	uwzględniając wspólne oświadczenie ze szczytu G8, który odbył się w Camp David w USA w dniach 18 i 19 maja 2012 r. (3), oraz wspólne oświadczenie ze szczytu G20, który odbył się w Los Cabos w Meksyku w dniach 18 i 19 czerwca 2012 r. (4),

—	uwzględniając opracowane przez HLWG „sprawozdanie okresowe dla przywódców” z dnia 19 czerwca 2012 r. (5),

—	uwzględniając wspólne oświadczenie z dnia 19 czerwca 2012 r. wydane przez prezydenta USA Baracka Obamę, przewodniczącego Komisji Europejskiej José Manuela Barroso i przewodniczącego Rady Europejskiej Hermana Van Rompuya (6),

—	uwzględniając konkluzje Rady Europejskiej z dnia 28 i 29 czerwca 2012 r. oraz załączony do nich Pakt na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia (7),

—

uwzględniając swoje wcześniejsze rezolucje, zwłaszcza rezolucję z dnia 1 czerwca 2006 r. w sprawie transatlantyckich stosunków gospodarczych między UE i Stanami Zjednoczonymi (8), z dnia 22 maja 2007 r. w sprawie Europy w czasach globalizacji – zewnętrzne aspekty konkurencji (9), z dnia 19 lutego 2008 r. w sprawie strategii UE na rzecz łatwiejszego dostępu do rynku dla europejskich eksporterów (10), z dnia 5 czerwca 2008 r. w sprawie skutecznych przepisów i procedur przywozu i wywozu w ramach polityki handlowej (11), z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie postępowań przed Światową Organizacją Handlu między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi w sprawie domniemanych subwencji na rzecz Airbusa i Boeinga (12), z dnia 5 lutego 2009 r. w sprawie wzmocnienia roli europejskich MŚP w handlu międzynarodowym (13), z dnia 11 listopada 2010 r. w sprawie zbliżającego się szczytu UE-USA oraz posiedzenia Transatlantyckiej Rady Gospodarczej (14), z dnia 6 kwietnia 2011 r. w sprawie przyszłej europejskiej polityki inwestycji międzynarodowych (15), z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nowej polityki handlowej dla Europy w ramach strategii „Europa 2020” (16), z dnia 17 listopada 2011 r. w sprawie szczytu UE-USA, który odbędzie się w dniu 28 listopada 2011 r. (17), i z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie barier w handlu i inwestycjach (18),

—	uwzględniając wspólne oświadczenie wydane na 72. międzyparlamentarnym posiedzeniu Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców, które odbyło się w Kopenhadze w dniu 9 i 10 czerwca 2012 r. oraz w Strasburgu w dniu 11 czerwca 2012 r.,

—	uwzględniając analizę z dnia 11 grudnia 2009 r., przygotowaną dla Komisji przez ECORYS Nederland, zatytułowaną „Środki pozataryfowe w inwestycjach i handlu między UE a USA – Analiza ekonomiczna” (19),

—	uwzględniając art. 207 ust. 3 i art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 48 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0321/2012),

mając na uwadze, że UE i USA są dla siebie nawzajem ważnymi partnerami handlowymi, a ich gospodarka przynosi łącznie około połowy światowej produkcji gospodarczej oraz niemal jedną trzecią światowej wymiany handlowej, co oznacza, że utrzymują one najszerzej zakrojone stosunki gospodarcze w skali świata;

mając na uwadze, że chociaż stosunki gospodarcze między UE a USA należą do najbardziej otwartych na świecie, a rynki transatlantyckie są głęboko zintegrowane dzięki znacznym przepływom handlowym i inwestycyjnym (w 2011 r. wielkość dwustronnej wymiany handlowej wyniosła 702,6 mld EUR, a wysokość dwustronnych inwestycji szacuje się na 2,394 bln EUR), to jednak powszechnie uważa się, że daleko jeszcze do pełnego wykorzystania potencjału stosunków transatlantyckich; mając na uwadze, że UE i USA wyznają wspólne wartości, posiadają podobne systemy prawne i wysokie standardy ochrony pracowników i środowiska oraz powinny wykorzystywać tę synergię do zapewnienia wzrostu i zatrudnienia potrzebnych obu partnerom; mając na uwadze, że w analizie sporządzonej w 2009 r. dla Komisji wskazano najważniejsze środki pozataryfowe, które wpływają ujemnie na handel między UE a USA, i oszacowano ich wpływ gospodarczy, sugerując, że zniesienie połowy takich obowiązujących środków i rozbieżności w przepisach przyniosłoby do 2018 r. po obu stronach północnego Atlantyku wzrost PKB o 163 mld EUR;

mając na uwadze, że w sytuacji utrzymującego się kryzysu gospodarka światowa nadal jest podatna na zagrożenia, co negatywnie wpływa na zatrudnienie, handel, rozwój i środowisko; mając na uwadze, że trwający kryzys finansowy i gospodarczy zarówno w UE, jak i w USA zagraża stabilności i koniunkturze gospodarczej oraz dobrobytowi obywateli, a brak koordynacji regulacji finansowych jest przyczyną niepotrzebnych przeszkód w handlu, co wymaga ściślejszej współpracy gospodarczej między UE a USA, by móc wykorzystać zyski z międzynarodowego handlu do przezwyciężania kryzysu;

D.	mając na uwadze, że w ciągu ostatnich trzech lat umiarkowany wzrost wymiany handlowej na świecie znacznie przyczynił się do łagodzenia negatywnych skutków kryzysu gospodarczego, zwłaszcza w UE i USA, co dowodzi, że handel odgrywa ważną rolę w sprzyjaniu wzrostowi i zatrudnieniu;

mając na uwadze, że po szczycie UE-USA w listopadzie 2011 r. TRG utworzyła grupę roboczą HLWG i powierzyła jej zadanie polegające na wskazaniu możliwości zwiększenia wymiany handlowej i inwestycji z myślą o wspieraniu tworzenia miejsc pracy, wzrostu gospodarczego i konkurencyjności z korzyścią dla obu stron;

mając na uwadze, że w ponadpartyjnych pismach skierowanych do prezydenta USA przez senatorów i członków Izby Reprezentantów USA, a także w piśmie sformułowanym przez czterech członków parlamentarnej Komisji Handlu Międzynarodowego, w tym jej przewodniczącego, wezwano grupę HLWG do szybkiego sformułowania ambitnych propozycji dotyczących pobudzania handlu między UE a USA i wzajemnych inwestycji oraz zniesienia niepotrzebnych przeszkód w transatlantyckim handlu i inwestycjach; mając na uwadze, że w pismach tych podkreślono konieczność priorytetowego potraktowania wzrostu handlu z UE i wzajemnych inwestycji, a konkretnie poparcia starań o rozwiązanie problemu barier regulacyjnych (oraz o zacieśnienie współpracy między organami regulacyjnymi), barier pozataryfowych, w miarę możliwości obniżenia taryf do zera, handlu usługami i inwestycji, a także dalszego otwierania przez obie strony ich rynków zamówień publicznych;

G.	mając na uwadze, że w swojej rezolucji z dnia 27 września 2011 r. w sprawie nowej europejskiej polityki handlowej w ramach strategii „Europa 2020” Parlament Europejski wzywał do dalszego rozwoju rozpoczętej ambitnej inicjatywy transatlantyckiej na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia;

mając na uwadze, że również sektor prywatny w USA wyraził poparcie dla ponownego priorytetowego potraktowania Europy w polityce handlowej USA, a także mając na uwadze, że podmioty prywatne zarówno w UE, jak i w USA okazały poparcie dla ambitnego i kompleksowego porozumienia oraz że uważają one, iż dążenie do ściślejszej współpracy gospodarczej między UE a USA byłoby wyraźnym prowzrostowym sygnałem dla inwestorów i przedsiębiorstw w UE i USA oraz na całym świecie;

mając na uwadze, że opracowanie wspólnych standardów obowiązujących w UE i USA automatycznie wywarłoby pośredni pozytywny wpływ na kraje Północnoamerykańskiego Układu Wolnego Handlu (NAFTA), bardziej ujednolicone otoczenie prawne w UE i USA byłoby korzystne dla wszystkich stron, a dalsza integracja najbardziej zintegrowanego rynku na świecie byłaby bezprecedensowym wydarzeniem historycznym;

mając na uwadze, że USA to drugi pod względem znaczenia partner handlowy UE w sektorze produktów rolnych, a UE eksportuje do USA przede wszystkim produkty wysokiej jakości, co oznacza, że dla rolnictwa w UE niezwykle duże znaczenie mają pozataryfowe bariery handlowe oraz geograficzne oznaczenia pochodzenia;

mając na uwadze, że grupa HLWG wspólnie przeanalizowała szeroki zakres możliwych wariantów rozszerzenia transatlantyckiego handlu i inwestycji, a w jej sprawozdaniu okresowym z czerwca 2012 r. zawarto wstępny wniosek, że największe korzyści przyniosłoby – gdyby było możliwe – zawarcie kompleksowego porozumienia obejmującego szeroki wachlarz zagadnień z zakresu polityki dwustronnej wymiany handlowej i inwestycji, a także kwestii będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w odniesieniu do państw trzecich;

mając na uwadze, że we wspólnym oświadczeniu prezydenta Baracka Obamy oraz przewodniczących J. M. Barroso i H. Van Rompuya z zadowoleniem przyjęto sprawozdanie okresowe grupy HLWG i stwierdzono, że zdecydowana inicjatywa na rzecz rozszerzenia handlu i inwestycji może znacznie przyczynić się do transatlantyckiej strategii podnoszenia wzrostu i tworzenia miejsc pracy;

M.	mając na uwadze, że UE jest zdecydowana propagować wolny, sprawiedliwy i otwarty handel, broniąc jednocześnie swoich interesów w duchu wzajemności i obustronnych korzyści, zwłaszcza w stosunkach z największymi gospodarkami świata;

N.	mając na uwadze, że grupa HLWG weszła w ostatni etap prac nad planem podejścia do ostatecznych negocjacji zmierzających do pobudzenia wzrostu i zatrudnienia dzięki partnerstwu handlowemu między UE a USA i że oczekuje się, iż ostateczne sprawozdanie zostanie przedstawione przed końcem 2012 r.;

O.	mając na uwadze, że Komisja wyraziła nadzieję, iż ewentualne negocjacje rozpoczną się już na początku 2013 r., a zakończą przed końcem obecnej kadencji Komisji;

mając na uwadze, że otwarty, przewidywalny, oparty na zasadach i przejrzysty wielostronny system handlu utworzony dzięki Światowej Organizacji Handlu (WTO) nadal stanowi najwłaściwszy wzorzec wolnego, sprawiedliwego i uczciwego handlu na skalę światową; mając na uwadze, że jak dotąd nie było możliwe zakończenie negocjacji dotyczących dauhańskiej agendy rozwoju (DDA); mając na uwadze, że chociaż kluczowym celem nadal jest doskonalenie systemu wielostronnego, to nie może ono wykluczać porozumień dwustronnych wykraczających poza zobowiązania WTO i uzupełniających zasady wielostronne;

uważa, że handel i inwestycje zagraniczne muszą być lepiej wykorzystywane do stymulowania inteligentnego, zdecydowanego, trwałego, zrównoważonego, nikogo niewykluczającego i zasobooszczędnego wzrostu, prowadzącego do tworzenia większej liczby miejsc pracy i do zwiększania dobrobytu ludzi na całym świecie; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie przywódców państw grup G8 i G20 do otwierania handlu i inwestycji, do rozszerzania rynków i do przeciwstawiania się wszelkim przejawom protekcjonizmu, gdyż są to niezbędne warunki trwałego ożywienia gospodarczego na świecie, tworzenia miejsc pracy i rozwoju;

z zadowoleniem przyjmuje toczące się między UE a USA rozmowy dotyczące metod wspólnej pracy na rzecz zwiększenia potencjału wzrostu i sprzyjania stabilności finansowej z myślą o tworzeniu miejsc pracy wysokiej jakości; podkreśla, że do zapewnienia dobrobytu i zatrudnienia w długiej perspektywie potrzebne jest wspólne zaangażowanie i starania, by tworzyć nowe szanse dla przedsiębiorstw zarówno dużych, jak i małych, wspierać przedsiębiorczość oraz wykorzystywać zalety wyjątkowo zintegrowanego rynku transatlantyckiego; wzywa do negocjacji między UE, USA i innymi parterami, dotyczących tego, w jaki sposób współpracować na rzecz przezwyciężenia kryzysu środowiskowego i zmiany klimatu; wzywa również do większego wspólnego zaangażowania na rzecz ustabilizowania rynku finansowego;

z zadowoleniem przyjmuje sprawozdanie okresowe grupy HLWG i zawarte w nim wstępne zalecenia, a także zgadza się, że kompleksowe porozumienie powinno obejmować ambitne wzajemne otwarcie rynku towarów, usług i inwestycji oraz podejmować wyzwania, jakimi są modernizacja zasad rządzących handlem i poprawianie zgodności między systemami regulacyjnymi; zachęca grupę HLWG do dalszych prac nad przygotowaniem zestawu ambitnych, lecz wykonalnych celów oraz propozycji konkretnych wyników negocjacji nad wspomnianym kompleksowym dwustronnym porozumieniem w sprawie handlu i inwestycji, które to cele i propozycje byłyby spójne z ramami WTO (i wspierały je); podkreśla konieczność wzajemnego przestrzegania i uznawania przepisów i regulacji obu stron oraz niezależności ich jurysdykcji, aby wspomniany proces był owocny i zakończył się sukcesem;

podkreśla znaczenie dalszego zacieśniania transatlantyckich stosunków gospodarczych przy równoczesnym wspieraniu interesów UE, m.in. w takich dziedzinach jak normy ochrony środowiska, normy zdrowotne, normy ochrony zwierząt, bezpieczeństwo żywności, różnorodność kulturowa, prawa pracownicze, prawa konsumentów, usługi finansowe, usługi publiczne czy oznaczenia geograficzne;

zauważa, że wprawdzie należy w wyważony sposób chronić szczególne interesy obu partnerów i uwzględniać drażliwe dla nich kwestie, jednak w wielu dziedzinach postępy przyniosłyby wiele korzyści, zwłaszcza w kwestii znoszenia barier w handlu, wprowadzania środków mających zapewniać lepszy dostęp do rynku, w tym dla inwestycji, a także w kwestii ochrony praw własności intelektualnej, otwarcia rynków zamówień publicznych w celu zapewnienia pełnej wzajemności, wyjaśnienia, uproszczenia i ujednolicenia zasad dotyczących pochodzenia, w kwestii zbieżności w dziedzinie wzajemnego uznawania norm regulacyjnych, przy czym zamiast przestrzegać tylko minimalnych wymaganych norm na podstawie Porozumienia WTO w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych (porozumienie SPS) lepiej byłoby wspólnie dążyć do poprawy jakości i współpracy w kwestii rozbieżnych norm obowiązujących w UE i USA; uważa, że taka intensyfikacja stosunków gospodarczych umożliwiłaby również większe zbliżenie podejścia UE i USA do podejmowania światowych wyzwań gospodarczych;

zaznacza, że ochrona oznaczeń geograficznych w dwustronnym handlu produktami rolnymi będzie kluczową kwestią dającą możliwości istotnego postępu, jeżeli obie strony podejdą do sprawy konstruktywnie i w duchu kompromisu; uważa też, że ochrona oznaczeń geograficznych jest kluczowym elementem bezpośrednio wiążącym się z ambitnymi wynikami działań dotyczących dostępu do rynku rolnego; popiera całkowite zniesienie refundacji wywozowych w handlu produktami rolnymi między UE a USA;

przyznaje, że chociaż średnie taryfy w transatlantyckim handlu towarami są stosunkowo niskie, to wolumen wymiany handlowej między UE a USA oznacza, że potencjalne korzyści gospodarcze mogą być o wiele większe niż w przypadku wszelkich wcześniejszych umów handlowych, a zniesienie pozostałych opłat zdecydowanie leży w interesie społeczności przedsiębiorców zarówno w UE, jak i w USA;

jest jednak zdania, że porozumienie o handlu wolnym wyłącznie od taryf nie byłoby wystarczająco ambitne, biorąc pod uwagę, że największe korzyści gospodarcze powinno się uzyskać dzięki obniżeniu poziomu barier pozataryfowych; popiera zaproponowany przez grupę HLWG cel polegający na zniesieniu wszelkich ceł w handlu dwustronnym z myślą o doprowadzeniu do istotnego zniesienia taryf po wejściu w życie porozumienia i do stopniowego zniesienia w krótkim czasie wszystkich taryf z wyjątkiem najbardziej kluczowych, co może przynieść znaczne korzyści, gdyż dwustronny handel między UE a USA w znacznej mierze polega na handlu wewnątrz przedsiębiorstw, a także poprawić konkurencyjność przedsiębiorstw z UE i USA na skalę światową;

popiera stanowisko zakładające, że przy niskim poziomie już obowiązujących średnich taryf kluczowe dla odblokowania potencjału stosunków transatlantyckich jest rozwiązanie problemu barier pozataryfowych, na które składają się głównie procedury celne i restrykcje regulacyjne występujące poza granicami; popiera zaproponowany przez grupę HLWG ambitny cel stopniowego dążenia do jeszcze większego zintegrowania rynku transatlantyckiego;

10.

przyznaje, że choć porozumienie może nie rozwiązać od razu wszystkich istniejących problemów regulacyjnych, to instytucjonalizacja wzajemnej zgodności systemów regulacyjnych UE i USA znacznie ułatwiłaby handel transatlantycki, wyznaczając przy tym wzorcową normę na skalę światową; ponownie zwraca również uwagę na konieczność pełnego poszanowania prawa każdej ze stron do stosowania takich metod regulacji, które zapewniają ochronę zdrowia, bezpieczeństwa produktów i środowiska, na szczeblu, który dana strona uzna za odpowiedni, a także uwzględnienia historycznych rozbieżności występujących po obu stronach Atlantyku w takich kwestiach jak sadzenie organizmów modyfikowanych genetycznie czy pewne aspekty dobrostanu zwierząt;

11.

przyznaje, że nadmiernie obciążające normy regulacyjne stanowią istotną przeszkodę w handlu, a ich usunięcie może przynieść dodatkowy wzrost; podkreśla, że dostosowanie norm regulacyjnych w UE i USA powinno mieć na celu uzyskanie jak najostrzejszych wspólnych norm, co przyniesie zarazem poprawę bezpieczeństwa produktów oferowanych konsumentom; podkreśla konieczność unikania tworzenia nowych (nawet niezamierzonych) barier w handlu i inwestycjach, zwłaszcza w kluczowych powstających technologiach i innowacyjnych sektorach;

12.

popiera starania o rozpoczynanie współpracy regulacyjnej w sprawie norm na jak najwcześniejszym etapie, o spójność przepisów i większe wzajemne dostosowanie norm z myślą o dalszym wspieraniu handlu i wzrostu, co może poprawić wydajność i skutecznie rozwiązać problem barier pozataryfowych; popiera stwierdzenie grupy HLWG, że jakiekolwiek wynegocjowane porozumienie wykluczające współpracę i reformy regulacyjne będzie dla obu stron gospodarczo bez znaczenia, a politycznie nie do przyjęcia; podkreśla, że zgodność regulacyjna to główne wyzwanie dla autorów ambitnego porozumienia transatlantyckiego, i przypomina w związku z tym, że rozbieżności regulacyjne i środki stosowane poza granicami stanowią szczególną barierę w handlu dla małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP);

13.	podkreśla znaczenie opracowania protokołów wymiany danych między amerykańską komisją bezpieczeństwa produktów konsumenckich a Komisją Europejską z myślą o szybkim i skutecznym rozwiązywaniu problemu niebezpiecznych produktów wprowadzanych do obrotu w jednym z tych regionów;

14.	z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy podejmowane w ramach transatlantyckiego dialogu ustawodawców w celu opracowania wspólnych norm w kluczowych dziedzinach nowo powstających technologii, w tym nanotechnologii, pojazdów elektrycznych, inteligentnych sieci i sług zdrowotnych on line;

15.

wzywa zainteresowane strony, by w pełni wykorzystały szansę, jaką jest apel grupy HLWG o składanie przed końcem 2012 r. konkretnych propozycji dotyczących eliminowania wpływu rozbieżności regulacyjnych niepotrzebnie utrudniających handel; nalega na zainteresowane strony po obu stronach Atlantyku, by w miarę możliwości współpracowały w celu ustalenia wspólnych stanowisk;

16.

jest zdania, że ze względu na rosnące znaczenie handlu elektronicznego normy ochrony danych odgrywają zasadniczą rolę w ochronie konsumentów w UE i USA; podkreśla, że UE i USA muszą w uzgodniony sposób i przy uwzględnieniu kontekstu międzynarodowego podjąć kwestię rosnących zagrożeń dla bezpieczeństwa cybernetycznego; zauważa, że interoperacyjność i normy w dziedzinie handlu elektronicznego, uznane na arenie światowej, mogą się przyczynić do szybszego wdrażania innowacji, zmniejszając ryzyko i koszty związane z nowymi technologiami;

17.

przyznaje, że rozszerzanie handlu usługami i podejmowanie działań na rzecz wspierania inwestycji i zamówień powinno być zasadniczym elementem wszelkich przyszłych porozumień transatlantyckich mających przynosić gospodarce obu partnerów dodatkowe korzyści, a także tworzyć szanse współpracy w sprawach handlowych będących przedmiotem zainteresowania obu stron;

18.

zauważa, że sektor usług stanowi główne źródło miejsc pracy i PKB zarówno w UE, jak i w USA; popiera ambitny cel grupy HLWG, by pójść dalej niż poziom liberalizacji usług uzyskany przez UE i USA w dotychczasowych porozumieniach o wolnym handlu, co można osiągnąć, znosząc pozostałe od dawna istniejące bariery, również te, które dotyczą sposobów świadczenia usług, a równocześnie uznając kluczowy charakter niektórych sektorów;

19.

podkreśla, że UE i USA nadal posługują się bardzo różnymi definicjami usług publicznych i usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, i zaleca doprecyzowanie definicji tych terminów; uważa, że przepisy te powinny być zakorzenione w układzie ogólnym w sprawie handlu usługami (GATS) i powinny być spójne z systemem wielostronnym; jest przekonany, że większa spójność regulacyjna mogłaby również zwiększyć integrację jednolitego rynku usług w UE i w USA; wzywa do ściślejszej współpracy w ramach wymiany najlepszych praktyk w celu poprawy skuteczności sektora publicznego po obu stronach Atlantyku; zaleca prowadzenie intensywniejszego dialogu w sprawie przyszłości chmur komputerowych oraz postępów w dziedzinie pojazdów elektrycznych i ich produkcji;

20.

wzywa w szczególności do podejmowania wszelkich starań na rzecz stworzenia prawdziwie otwartych i zintegrowanych transatlantyckich usług finansowych oraz rynków cyfrowych, biorąc pod uwagę pozytywny wpływ, jakie miałoby to po obu stronach Atlantyku w stosunkowo krótkim czasie; zachęca do rozmów nad uwzględnieniem rozdziału o usługach finansowych ze względu na wzajemne powiązania obu rynków; podkreśla znaczenie intensyfikacji wymiany i współpracy między organami ds. regulacji usług finansowych po obu stronach Atlantyku z myślą o wymianie najlepszych praktyk i wskazaniu niedostatków w systemie regulacji;

21.

jest głęboko przekonany, że należy zająć się kwestiami ekwiwalencji, konwergencji i eksterytorialności, gdyż te trzy sprawy mają fundamentalne znaczenie dla zrozumienia, jak UE i USA mogą przezwyciężyć niepewność wynikającą z ich własnych obecnych problemów gospodarczych i finansowych oraz radzić sobie w światowym środowisku norm i konkurencyjnych modeli regulacji i nadzoru finansowego;

22.

wzywa do zreformowania ograniczeń w udziale zagranicznego kapitału w amerykańskich liniach lotniczych i argumentuje, że brak wzajemności między obowiązującymi w UE i USA przepisami dotyczącymi transportu morskiego i powietrznego, a także utrzymująca się nierównowaga między zdolnością spółek z UE do wykonywania usług kabotażowych na rynku USA a zdolnością spółek z USA do wykonywania takich usług w UE to przeszkody, które trzeba przezwyciężyć, by odblokować prawdziwy potencjał transatlantyckich stosunków gospodarczych;

23.

wzywa obie strony, by dalej otwierały rynki zamówień publicznych, dążąc do pełnej wzajemności i przejrzystości, a także popiera zaproponowany przez grupę HLWG cel polegający na zwiększaniu szans dla przedsiębiorstw dzięki znacznie lepszemu dostępowi do możliwości uzyskiwania zamówień publicznych na wszystkich szczeblach administracji według zasad krajowych;

24.

uważa, że rozdział o zamówieniach nie powinien dotyczyć wyłącznie istniejących problemów w zakresie dostępu do rynków, lecz powinien on również obejmować mechanizm zapobiegania tworzeniu nowych barier; rozumie, że zamówienia publiczne w USA podlegają również jurysdykcji poszczególnych stanów; przypomina, jakie znaczenie dla handlu transatlantyckiego mają otwarte rynki zamówień, które zapewniają równy dostęp wszystkim dostawcom, w szczególności MŚP; ponownie wyraża opinię, że MŚP z UE powinny korzystać z takiego samego poziomu udogodnień i możliwości w odniesieniu do zamówień publicznych w USA, z jakiego korzystają w UE, i przypomina, że grupa HLWG uznała przepisy horyzontalne dotyczące MŚP za obszar, w którym istnieje wysokie prawdopodobieństwo otrzymania wsparcia transatlantyckiego; podkreśla znaczenie przestrzegania przez obie strony porozumienia w sprawie zamówień publicznych (GPA);

25.

zauważa znaczenie praw własności intelektualnej dla stymulowania tworzenia miejsc pracy i wzrostu gospodarczego, a tym samym znaczenie utrzymania wysokiego poziomu ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej przy równoczesnym wspieraniu swobodnego przepływu informacji i dostępu do internetu;

26.

przyjmuje do wiadomości ocenę grupy HLWG, że chociaż zarówno UE, jak i USA zobowiązały się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony i egzekwowania praw własności intelektualnej, to w ostatecznych negocjacjach niewykonalne może się okazać pogodzenie powszechnych rozbieżności co do obowiązków związanych z prawami własności intelektualnej zwyczajowo uwzględnianych w porozumieniach handlowych zawieranych przez UE i USA; podkreśla jednak, że zaproponowane podejście do negocjacji powinno być ambitne, mieć na celu rozstrzygnięcie rozbieżności i podejmować kwestie praw własności intelektualnej w sposób zadowalający obie strony, a zarazem zapewniać satysfakcjonujący poziom ochrony podmiotów gospodarczych; ponownie stwierdza, że wysiłki UE i USA na rzecz wzrostu i tworzenia miejsc pracy bazują na zdolności do innowacji i kreatywnej produkcji, w związku z czym gospodarce po obu stronach Atlantyku zagraża zjawisko podrabiania i piractwa; uważa nowe zasady dotyczące technologii informacyjnych i komunikacyjnych ustalone przez UE i USA za zachętę do większej synergii;

27.

co do zasady popiera zaproponowany przez grupę HLWG cel dotyczący opracowania w wielu dziedzinach również nowych zasad handlowych, gdyż może to mieć znaczenie dla dwustronnego handlu i przyczyniać się do tworzenia zasad zarówno w polityce wobec państw trzecich i zawieranych z nimi porozumieniach handlowych, jak i w stosunkach wielostronnych;

28.

zauważa, że UE wynegocjowała lub negocjuje właśnie umowy o wolnym handlu z pozostałymi dwoma członkami układu NAFTA, a mianowicie Meksykiem i Kanadą; zwraca się zatem do Komisji i jej odpowiedników w USA, by rozważyli sformułowanie w ewentualnej umowie o wolnym handlu między UE a USA postanowienia umożliwiającego przyszłą harmonizację tych umów w formie umowy między obiema organizacjami (UE i NAFTA);

29.	podkreśla swoje pełne zaangażowanie na rzecz wielostronnego systemu handlu, który uosabia WTO, i zaznacza, że organizacja ta stanowi nadal najlepsze ramy do osiągania wolnego i uczciwego handlu na świecie i musi pozostać podstawą wymiany handlowej w XXI wieku mimo powstania świata wielobiegunowego;

30.

jest jednak zdania, że ze względu na utrzymujący się impas w kwestii pierwotnej struktury i celów dauhańskiej agendy rozwoju trzeba jak najszybciej ponownie podjąć debatę nad sposobami umocnienia WTO – z myślą o zwiększeniu jej skuteczności – i przygotowania jej na nadchodzące wyzwania; jest jednak przekonany, że w obliczu obecnych trudności gospodarczych zacieśnienie stosunków dwustronnych w celu sprzyjania wzrostowi i zatrudnieniu nie jest sprzeczne z obecnymi i przyszłymi rozmowami wielostronnymi, nawet stanowi dla nich wsparcie, gdyż one również opierają się na zasadach oraz mają z natury otwarty i przejrzysty charakter;

31.

zgadza się, że potrzebne są staranne przygotowania, by zapewnić konkretne wyniki i ukończenie na czas tego rodzaju negocjacji dotyczących kompleksowego porozumienia w sprawie dwustronnego handlu i inwestycji, jeżeli negocjacje te zostaną podjęte; oczekuje ostatecznego sprawozdania grupy HLWG (zawierającego zalecenie w sprawie decyzji co do negocjacji); wzywa Komisję i rząd USA do przedstawienia końcowych wyników prac grupy HLWG na 73. posiedzeniu Transatlantyckiego Dialogu Ustawodawców przed końcem 2012 r.;

32.

wzywa grupę HLWG, by bazowała na doświadczeniach i osiągnięciach TRG, i podkreśla potrzebę czynnego udziału właściwych komisji parlamentarnych; uważa, że powodzenie dialogu transatlantyckiego wymaga jego dalszej intensyfikacji na wszystkich szczeblach oraz że należy organizować bardziej regularne spotkania wysokiego szczebla, nie tylko między Komisją a rządem USA, ale również między posłami należącymi do odpowiednich komisji Parlamentu i Kongresu USA; uważa, że pozytywnym krokiem byłoby, gdyby w celu zacieśnienia współpracy Kongres Stanów Zjednoczonych poszedł w ślady Parlamentu Europejskiego, który już w styczniu 2010 r. otworzył w Waszyngtonie swoje łącznikowe;

33.	apeluje, by po starannych i dogłębnych przygotowaniach i konsultacjach rozpoczęto negocjacje w pierwszej połowie 2013 r., wykorzystano obecny pozytywny kontekst polityczny i wsparcie ze strony przedsiębiorców, aby umożliwić szybkie i uwieńczone powodzeniem zakończenie negocjacji;

34.

wnosi, by po rozpoczęciu negocjacji wszystkie zainteresowane strony reprezentujące środowisko przedsiębiorców zorganizowały się tak, by w skoordynowany i reprezentatywny sposób maksymalnie wesprzeć tworzenie podstaw do otwartego i przejrzystego dialogu na rzecz postępów w realizacji tej inicjatywy; jest przekonany, że dialog z konsumentami oraz MŚP będzie bardzo istotny i należy go niezwłocznie rozpocząć i koordynować w uzupełnieniu negocjacji, aby nabrał rozmachu na wszystkich szczeblach;

35.

zobowiązuje się do ścisłej współpracy z Radą, Komisją, Kongresem i rządem USA oraz zainteresowanymi stronami z myślą o uzyskaniu pełnego potencjału gospodarczego transatlantyckich stosunków gospodarczych w celu stworzenia nowych szans dla przedsiębiorstw i pracowników po obu stronach Atlantyku oraz w celu utwierdzenia pierwszoplanowej roli UE i USA w światowej gospodarce;

36.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, rządom i parlamentom państw członkowskich oraz Kongresowi USA i przedstawicielowi USA ds. handlu.

(1) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/EN/foraff/126389.pdf

(2) http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2011/november/tradoc_148385.pdf

(3) http://www.whitehouse.gov/the-press-office/2012/05/19/camp-david-declaration

(4) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_Data/docs/pressdata/en/ec/131069.pdf

(5) http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2012/june/tradoc_149557.pdf

(6) http://europa.eu/rapid/pressReleasesAction.do?reference=MEMO/12/462

(7) http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_data/docs/pressdata/en/ec/131388.pdf

(8) Dz.U. C 298 E z 8.12.2006, s. 235.

(9) Dz.U C 102 E z 24.4.2008, s. 128.

(10) Dz.U. C 184 E z 6.8.2009, s. 16.

(11) Dz.U C 285 E z 26.11.2009, s. 1.

(12) Dz.U. C 294 E z 3.12.2009, s. 33.

(13) Dz.U. C 67 E z 18.3.2010, s. 101.

(14) Dz.U. C 74 E z 13.3.2012, s. 1.

(15) Dz.U. C 296 E z 2.10.2012, s. 34.

(16) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0412.

(17) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0510.

(18) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0565.

(19) http://trade.ec.europa.eu/doclib/docs/2009/december/tradoc_145613.pdf

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/63

Wtorek, 23 października 2012 r.
Budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013 – wszystkie sekcje

P7_TA(2012)0359

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013 – wszystkie sekcje (12749/2012 – C7-0233/2012 – 2012/2092(BUD))

2014/C 68 E/09

Parlament Europejski,

—	uwzględniając art. 314 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 106a Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej,

—	uwzględniając decyzję Rady 2007/436/WE, Euratom z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie systemu zasobów własnych Wspólnot Europejskich (1),

—	uwzględniając rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (2),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (3),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 marca 2012 r. w sprawie ogólnych wytycznych dotyczących przygotowania budżetu na rok 2013 – sekcja 3 – Komisja (4),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 29 marca 2012 r. w sprawie preliminarza dochodów i wydatków Parlamentu Europejskiego na rok budżetowy 2013 (5),

—	uwzględniając projekt budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, przyjęty przez Komisję dnia 25 kwietnia 2012 r. (COM(2012)0300),

—	uwzględniając swoją rezolucję z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie upoważnienia do rozmów trójstronnych dotyczących projektu budżetu na rok 2013 (6),

—	uwzględniając decyzję Rady Europejskiej z dnia 28 czerwca 2012 r. o zawarciu „porozumienia na rzecz wzrostu”,

—	uwzględniając stanowisko w sprawie projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, przyjęte przez Radę dnia 24 lipca 2012 r. i przekazane Parlamentowi Europejskiemu dnia 14 września 2012 r. (12749/2012 – C7–0233/2012),

—	uwzględniając list w sprawie poprawek nr 1/2013 do projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013, przedstawiony przez Komisję w dniu 19 października 2012 r.,

—	uwzględniając art. 75b Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej oraz opinie zainteresowanych komisji (A7-0311/2012),

mając na uwadze, że priorytety przedstawione w opiniach wyspecjalizowanych komisji, jak i priorytety, które pojawiły się podczas posiedzeń ze sprawozdawcami zajmującymi się sprawami budżetowymi, uwzględniono w miarę możliwości w niniejszej rezolucji oraz podczas głosowania Parlamentu nad poprawkami do budżetu,

Sekcja 3

przypomina, że jego priorytety w budżecie na rok 2013, przedstawione szczegółowo w wyżej wymienionej rezolucji z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie upoważnienia do rozmów trójstronnych, obejmują wsparcie na rzecz trwałego wzrostu, konkurencyjności i zatrudnienia zwłaszcza w odniesieniu do MŚP i ludzi młodych; ponownie zwraca uwagę, że projekt budżetu Komisji odzwierciedla priorytety Parlamentu w odniesieniu do programów i inicjatyw, które należy wzmocnić z myślą o realizacji tych celów;

jest w pełni świadomy poważnych trudności wynikających ze stanu gospodarek krajowych, a także z konieczności odpowiedzialnego i realistycznego czytania; nie może jednak zaakceptować podejścia, zgodnie z którym z budżetu UE czyni się źródło ewentualnych oszczędności w takim samym stopniu i zgodnie z tą samą logiką, którą stosuje się w przypadku budżetów krajowych, zwłaszcza że mają one zasadniczo odmienny charakter, inne cele i strukturę; podkreśla, że obniżenie zasobów UE z pewnością doprowadzi do braku inwestycji i płynności w państwach członkowskich, pogarszając tym samym problemy, z którymi borykają się one w chwili obecnej;

podkreśla, że budżet UE należy postrzegać jako uzupełniający instrument wsparcia gospodarek państw członkowskich, zdolny koncentrować inicjatywy i inwestycje w obszarach o strategicznym znaczeniu dla wzrostu i zatrudnienia, a także przynieść efekt dźwigni w sektorach wykraczających poza granice poszczególnych krajów; podkreśla, że rolę tę uznają te same państwa członkowskie, które wraz z Parlamentem odpowiadają za decyzje leżące u podstaw większości przepisów prawnych UE;

4.	podkreśla silne efekty synergii, jakich źródłem jest budżet UE, a tym samym jego ciągły wkład w ograniczanie kosztów; uważa, że pod warunkiem wystarczającej woli politycznej państw członkowskich możliwe jest osiągnięcie jeszcze większych oszczędności;

przypomina, że rok 2013 to ostatni rok obecnych wieloletnich ram finansowych, co sprawia, że ma on ogromne znaczenie z punktu widzenia osiągnięcia stanu równowagi między dotychczas podjętymi zobowiązaniami a wynikającymi zeń płatnościami, których należy dokonać, gdyż w przypadku niehonorowania zasadnych wniosków dotyczących płatności ucierpi instytucjonalna wiarygodność UE, a Komisja może zostać zmuszona do poniesienia ewentualnych konsekwencji prawnych;

z ubolewaniem przyjmuje więc decyzję Rady o zastosowaniu również w tym roku znanego już podejścia horyzontalnego w odniesieniu do cięć w projekcie budżetu w celu sztucznego obniżenia poziomu zasobów UE na rok 2013 w sumie o 1 155 mln EUR (– 0,8 %) w środkach na zobowiązania oraz o 5 228 mln EUR (– 3,8 %) w środkach na płatności w porównaniu z projektem budżetu, co prowadzi do nader skromnego podwyższenia środków w stosunku do budżetu na 2012 r. zarówno w przypadku zobowiązań (+ 1,27 % zamiast 2 % jak w projekcie budżetu), jak i płatności (+ 2,79 % zamiast 6,8 % jak w projekcie budżetu);

jest zaskoczony, że w ramach tegorocznej procedury budżetowej Rada nie uwzględniła najnowszych prognoz Komisji dotyczących realizacji programów, opierających się na szacunkach tych samych państw członkowskich, które z jednej strony jednoznacznie wskazują na dziedziny charakteryzujące się lepszymi wynikami niż przewidywano, gdzie podwyższenie środków jest potrzebne już w 2012 r., a z drugiej strony zawierają ostrzeżenie dotyczące poważnych zagrożeń braku płatności zwłaszcza w działach: 1a, 1b i 2; w związku z tym przypomina pismo przewodniczącego Barroso wystosowane do 27 państw członkowskich w lipcu 2012 r., w którym autor wyraża zaniepokojenie cięciami dokonanymi w projekcie budżetu przez Radę, w wyniku których pojawia się zagrożenie, iż UE nie otrzyma wystarczających środków finansowych pozwalających jej spłacić swoje zobowiązania;

podkreśla, że procedury w zakresie oceny rzeczywistych potrzeb środków na płatności, obowiązujące między odpowiednimi organami administracji państw członkowskich a właściwymi służbami w Komisji, stosuje się przy całkowitym braku przejrzystości; jest przekonany, że procedury takie mają negatywny wpływ na jakość efektu końcowego, na informacje docierające nie tylko do samych rządów, ale również do parlamentów narodowych i Parlamentu Europejskiego, a także na negocjacje między dwoma organami władzy budżetowej;

zauważa, że cięcia Rady dotyczą wszystkich działów, ale działów 1a i 1b w szczególny sposób, jeżeli chodzi o płatności (odpowiednio – 1,9 mld EUR oraz – 1,6 mld EUR w porównaniu z projektem budżetu), tj. działów, w których koncentruje się większość programów i inicjatyw ważnych z punktu widzenia realizacji celów strategii Europa 2020; ostrzega, że takie podejście zagraża wypełnieniu wcześniej podjętych zobowiązań, a w rezultacie – realizacji wspólnie ustalonych priorytetów UE;

10.

podkreśla, że cięcia te są całkowicie sprzeczne z konkluzjami szczytu Rady z czerwca 2012 r., w których budżet UE określono mianem „katalizatora wzrostu gospodarczego i zwiększania zatrudnienia w Europie”, podejmując decyzję o skoncentrowaniu zasobów, w tym kwoty 55 mld EUR pochodzącej z funduszy strukturalnych, na działaniach zwiększających wzrost gospodarczy; uważa, że decyzja ta, podjęta na najwyższym szczeblu politycznym UE, musi się przekładać na odpowiednio wysoki poziom płatności w 2013 r. na rzecz programów i działań służących realizacji tego priorytetu;

11.

odrzuca argument Rady, jakoby cięcia te były reakcją na zbyt słabe wykorzystanie środków budżetowych przez programy lub na słabe wyniki programów, gdyż dotyczą one także programów charakteryzujących się wysokimi wskaźnikami wykonania (np. program uczenia się przez całe życie i program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji w dziale 1a, cele w zakresie konkurencyjności i zatrudnienia w dziale 1b), nie obejmując dziedzin, w których wykorzystanie środków budżetowych jest zbyt słabe; zwraca uwagę, że tego rodzaju kryteria zupełnie ignorują wieloletni charakter strategii politycznych UE, a zwłaszcza polityki spójności, który sprawia, że liczba płatności wzrasta pod koniec wieloletnich ram finansowych;

12.

zwraca uwagę, że zaplanowane przez Radę znaczne obniżenie poziomu płatności w porównaniu z zobowiązaniami oznaczałoby w konsekwencji dalsze zwiększanie poziomu zobowiązań pozostających do realizacji pod koniec roku wskutek zwiększenia się różnicy między środkami na zobowiązania a środkami na płatności o 4,1 mld EUR, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że największa część zobowiązań pozostających do realizacji dotyczy polityki spójności (65,6 %) oraz badań naukowych i rozwojowych (10,5 %), które to dziedziny w największym stopniu ucierpiały w wyniku cięć Rady;

13.

na podstawie danych przedstawionych przez Komisję na międzyinstytucjonalnym posiedzeniu w sprawie płatności w dniu 26 września 2012 r. wątpi, aby podwyższenie poziomu płatności o 6,8 %, zaproponowane w projekcie budżetu, wystarczyło do uwzględnienia wniosków dotyczących płatności w ramach różnych działów, zgodnie z oczekiwaniem państw członkowskich, a zwłaszcza działu 1a i działu 1b, bez budżetu korygującego obejmującego potrzeby związane z płatnościami w 2012 r.; będzie wobec tego przeciwny wszelkim próbom obniżenia środków na płatności w porównaniu z propozycją zawartą w projekcie budżetu;

14.

z uwagi na doświadczenia lat ubiegłych nie uważa, aby oświadczenie dotyczące środków na pokrycie płatności, zaproponowane przez Radę w pierwszym czytaniu, stanowiło wystarczającą gwarancję, że ostatecznie udostępnione zostaną w odpowiedniej wysokości środki na płatności we wszystkich działach; stosuje wobec tego ogólne podejście polegające na cofnięciu – na poziomie projektu budżetu – cięć dokonanych przez Radę we wszystkich działach oraz podwyższeniu środków w stosunku do projektu budżetu w przypadku wybranych linii charakteryzujących się wysokimi wskaźnikami wykonania w każdym dziale, zwłaszcza w dziale 1a i 4, aby zaspokoić rzeczywiste potrzeby odpowiednich programów, określone przez Komisję;

15.

upoważnia swoją delegację ds. procedury pojednawczej w sprawie budżetu na 2013 r. do niezaakceptowania żadnego poziomu płatności ani w przypadku budżetu korygującego nr 6/2012, ani budżetu na 2013 r., który nie pokrywałby w całości potrzeb w zakresie płatności na rok 2012 i 2013, gdyż wynikają one z szacunków Komisji;

16.	zwraca się do państw członkowskich o zadbanie o to, aby szacunki przekazywane Komisji, w oparciu o które przedstawia ona propozycje dotyczące płatności, były zweryfikowane i poświadczone na odpowiednim szczeblu politycznym w każdym państwie członkowskim;

17.

wyraża ubolewanie, że w odniesieniu do zobowiązań Rada znacznie odeszła (w sumie na kwotę 2,15 mld EUR) od programowania finansowego, co wynika ze wspólnej decyzji podjętej wraz z Parlamentem na początku okresu programowania, oraz że Rada całkowicie zlekceważyła priorytety Parlamentu ustalone w upoważnieniu Parlamentu do rozmów trójstronnych; przypomina, że zamiast tego podstawą czytania w Parlamencie są wartości odniesienia wynikające z mandatu i jest ono z nimi spójne;

18.

podkreśla, że odpowiedzią na kryzys musi być więcej Europy, a nie mniej Europy, aby wznowić inwestycje, pobudzać tworzenie nowych miejsc pracy i przywrócić zaufanie do gospodarki; wyraził się już krytycznie odnośnie do zamrożenia środków na zobowiązania w projekcie budżetu przyjętym przez Komisję, co podkreślono we wspomnianej wyżej rezolucji Parlamentu z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie upoważnienia do rozmów trójstronnych, a więc nie może zaakceptować decyzji Rady o dalszym ich obniżeniu do poziomu 1,27 % w porównaniu z budżetem na rok 2012; przypomina, że zobowiązania odzwierciedlają polityczne priorytety UE i należy je ustalać z myślą o perspektywie długoterminowej, w której spowolnienie gospodarcze może się skończyć; zamierza podnieść środki na zobowiązania ponad projekt budżetu w przypadku kilku wybranych linii budżetowych bezpośrednio związanych z realizacją priorytetów strategii Europa 2020, uwzględniając tym samym tradycyjne priorytety Parlamentu;

19.	ustanawia wobec tego ogólną wysokość środków w budżecie na 2013 r. na kwotę 151 151,84 mln EUR w środkach na zobowiązania i 137 898,15 mln EUR w środkach na płatności;

Dział 1a

20.

wyraża ubolewanie, że chociaż dział 1a ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów strategii Europa 2020, to właśnie jego najbardziej dotknęły cięcia Rady w zakresie zobowiązań (– 2,9 % w porównaniu z projektem budżetu) w dziale 1 i ucierpiał on najbardziej, jeżeli chodzi o obniżenie środków na płatności (– 1,9 mld EUR lub – 14 % w porównaniu z projektem budżetu); postanawia przywrócić prawie wszystkie środki odebrane przez Radę, podnosząc ponad poziom projektu budżetu środki na zobowiązania i płatności jedynie w wybranych liniach budżetowych bezpośrednio związanych z celami strategii Europa 2020 oraz charakteryzujących się wysokim wskaźnikiem wykonania i dużą zdolnością absorpcyjną;

21.

bardzo ubolewa, że zamiast podnieść środki na siódmy program ramowy oraz program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji, Rada postanowiła dokonać cięć w odpowiednich liniach budżetowych proponowanych przez Komisję, co jest całkowicie sprzeczne z niedawną decyzją Rady Europejskiej o zawarciu „porozumienia na rzecz wzrostu”, którego celem ma być m.in. wspieranie badań naukowych i rozwoju, innowacji oraz zatrudnienia; podkreśla bardzo dobre wyniki tych programów, które – jak wynika ze sprawozdań Komisji – w 2012 r., w porównaniu z rokiem ubiegłym, są realizowane w trybie przyspieszonym;

22.

uważa, że programy na rzecz konkurencyjności i innowacji w największym stopniu przyczyniają się do realizacji celów strategii Europa 2020 i stanowią ważne narzędzie ułatwiające zwłaszcza innowacyjnym MŚP dostęp do finansowania; postanawia wobec tego podnieść środki na zobowiązania i płatności na korzyść programu na rzecz przedsiębiorczości i innowacji oraz programu „Inteligentna energia dla Europy”, a także – zgodnie z rosnącym zapotrzebowaniem MŚP – podnieść zarówno środki na zobowiązania, jak i na płatności przeznaczone na instrumenty finansowe w ramach tego programu;

23.

przyjmuje do wiadomości wniosek Komisji dotyczący pokrycia dodatkowych kosztów ITER z oszczędności wynikających z efektywności, głównie ze wspólnych przedsięwzięć i wydatków administracyjnych siódmego programu ramowego; przypomina o wartości dodanej badań naukowych finansowanych ze środków UE oraz ich decydującej roli w osiągnięciu celów w zakresie wzrostu, konkurencyjności i zatrudnienia, zapisanych w strategii Europa 2020; stosownie do międzyinstytucjonalnej deklaracji z grudnia 2011 r. postanawia wobec tego częściowo zrekompensować te obniżki środków, ustalając zobowiązania powyżej poziomu projektu budżetu w przypadku wybranych operacyjnych linii siódmego programu ramowego, które stanowią bezpośrednie wsparcie dla realizacji strategii Europa 2020 i charakteryzują się znakomitymi wskaźnikami wykonania, a także znaczną zdolnością absorpcyjną; proponuje, aby to częściowe wyrównanie ponad dostępny margines zostało sfinansowane poprzez uruchomienie instrumentu elastyczności na kwotę 50 mln EUR;

24.

podkreśla dużą wartość dodaną programu uczenia się przez całe życie i programu Erasmus Mundus, które mimo skromnych środków finansowych osiągają znakomite wyniki w postaci skutecznej realizacji i pozytywnego wizerunku UE w oczach obywateli; zgodnie ze stanowiskiem ustalonym podczas ubiegłorocznej procedury budżetowej postanawia podnieść środki zarówno na zobowiązania, jak i płatności dla tych programów ponad poziom projektu budżetu z uwagi na ich dużą zdolność absorpcyjną;

25.

ubolewa nad obniżeniem przez Radę środków na płatności (– 23 mln EUR w porównaniu z projektem budżetu), przeznaczonych na wsparcie finansowe projektów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w ramach transeuropejskiej sieci transportowej; podkreśla, że program ten dzięki inwestycjom w infrastrukturę o wysokiej europejskiej wartości dodanej ma podstawowe znaczenie dla zwiększenia konkurencyjności UE jako całości oraz bezpośrednio przyczynia się do wzrostu gospodarczego i zatrudnienia; podkreśla, że program jest dobrze realizowany oraz że rok 2013 będzie decydujący, gdyż przypadają nań przygotowania do wejścia w życie instrumentu „Łącząc Europę”; dlatego postanawia utrzymać wysokość środków na zobowiązania i płatności zgodnie z projektem budżetu;

26.

postanawia przywrócić do poziomu z projektu budżetu wysokość środków na płatności przeznaczonych na Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (EFG); podkreśla, że dzięki przywróceniu środków na płatności uniknie się przesunięć z innych linii budżetowych oraz że przyznana kwota stanowi minimalną wysokość środków wydawanych przez EFG w pierwszych kilku miesiącach roku;

Dział 1b

27.

bardzo ubolewa z powodu głębokich cięć środków na płatności (– 1,6 mld EUR, czyli – 3,3 % w porównaniu z projektem budżetu), dokonanych przez Radę, które mają wpływ na takie cele jak: konkurencyjność regionalna i zatrudnienie (– 12,9 %), europejska współpraca terytorialna (– 18,7 %) i Fundusz Spójności (– 4,7 %), i które w razie przyjęcia zdecydowanie utrudnią prawidłową realizację projektów w ostatnim roku okresu programowania, z dramatycznymi konsekwencjami zwłaszcza dla tych państw członkowskich, które już teraz odczuwają trudności społeczne, gospodarcze i finansowe, znacznie podnosząc przez to zobowiązania pozostające do realizacji; zauważa, że sytuacja ta w praktyce nie dotyczy celu konwergencji;

28.

przypomina, że wysoki poziom płatności w tym dziale w projekcie budżetu (+ 8,1 %) wynika z zobowiązań podjętych w przeszłości, z których należy się wywiązać pod koniec okresu programowania z uwagi na naturalny cykl funkcjonowania funduszy strukturalnych; podkreśla, że bardziej realistyczne podejście Rady do kwestii rzeczywistych potrzeb w zakresie płatności w tym dziale w ramach ostatniej procedury budżetowej pozwoliłoby na wzrost płatności o znacznie mniejszą wartość procentową;

29.

przypomina o wątpliwościach wyrażonych w upoważnieniu do rozmów trójstronnych, które dotyczyły kwestii, czy poziom płatności zaproponowany w projekcie budżetu wystarczy do pokrycia wszystkich oczekiwanych wniosków o płatności bez powstania budżetu korygującego w tym roku; podkreśla, że ten sam wniosek Komisji opiera się na założeniu, że wszystkie płatności z lat poprzednich aż do roku 2012 zostaną uwzględnione;

30.

odrzuca cięcia dokonane przez Radę w dziale 1b, gdyż doprowadziłyby one do jeszcze poważniejszych trudności z płatnościami niż trudności już oczekiwane, a także przeszkodziły w zwrocie państwom członkowskim i regionom będącym beneficjentami środków już wydanych, co miałoby poważne konsekwencje zwłaszcza dla tych państw członkowskich, które już teraz przeżywają trudności społeczne, gospodarcze i finansowe; ponownie zwraca uwagę, że na dział ten przypadają dwie trzecie bieżących zobowiązań przypadających do spłaty oraz że zmniejszenie poziomu środków na płatności w 2013 r. spowodowałoby również znaczne podwyższenie poziomu niezaspokojonych zobowiązań pod koniec przyszłego roku; zwraca się wobec tego do Komisji o przedstawienie analizy sytuacji w zakresie zobowiązań pozostających do realizacji, a także rozsądnej strategii obniżenia poziomu tego rodzaju zobowiązań; wzywa Komisję do comiesięcznego przekazywania Parlamentowi informacji na temat wniosków o zwrot wydatków z rozbiciem na poszczególne państwa członkowskie i fundusze;

31.

nie uważa, aby oświadczenie Rady, w którym zwraca się ona do Komisji o przedłożenie projektu budżetu korygującego w przypadku niewystarczających środków na płatności w dziale 1b, stanowiło wystarczającą gwarancję, że w 2013 r. dostępne będą środki na płatności w odpowiedniej wysokości, gdyż w ostatnich dwóch latach Rada przyjmowała na siebie podobne zobowiązania, następnie je ignorując; zwraca się do prezydencji Rady o wydanie publicznego oświadczenia i wyjaśnienia w nim rozbieżności między środkami na płatności zatwierdzonymi w czytaniu Rady a rzeczywistymi potrzebami państw członkowskich, określonymi w ich szacunkach;

32.

postanawia wobec tego przywrócić projekt budżetu w odniesieniu do środków na zobowiązania i płatności we wszystkich liniach budżetowych, w których Rada dokonała cięć w ramach tego działu, a także podwyższyć środki na zobowiązania i płatności ponad poziom projektu budżetu na rzecz pomocy technicznej w ramach strategii dla regionu Morza Bałtyckiego;

33.

wzywa Radę do osiągnięcia porozumienia w sprawie projektu budżetu korygującego nr 6/2012, przedstawionego przez Komisję, w celu zrekompensowania brakujących środków na płatności w tym roku oraz uniknięcia wstrzymania realizacji bieżących projektów pod koniec okresu programowania; upoważnia swoją delegację w ramach negocjacji z Radą do podwyższenia środków na płatności w miarę możliwości o kwotę odebraną przez Radę i rozdzielenia jej proporcjonalnie na wszystkie linie operacyjne w dziale 1b, jeżeli Rada nie będzie gotowa zaakceptować w całości projektu budżetu;

Dział 2

34.

jest zdania, że preliminarz Komisji dotyczący potrzeb budżetowych jest bardziej realistyczny niż szacunki Rady, zwłaszcza z uwagi na zbliżające się terminy płatności; przywraca wobec tego wysokość kwot obniżonych przez Radę w tym dziale do poziomu 60 307,51 mln EUR, co stanowi wzrost o 0,6 % w stosunku do budżetu na 2012 r.;

35.

zwraca uwagę, że tradycyjny list w sprawie poprawek w dziedzinie rolnictwa, który zostanie przedłożony w październiku 2012 r., dostosuje bieżący preliminarz pod kątem precyzyjniejszej oceny rzeczywistych potrzeb; zwraca uwagę na ostateczny poziom dochodów przeznaczonych na określony cel, dostępnych w 2013 r. (korekty w związku z kontrolą zgodności, nieprawidłowości i dodatkowa opłata od mleka), który ostatecznie zadecyduje o poziomie nowych środków potrzebnych w budżecie na 2013 r.; szacuje, że obecny margines (981,5 mln EUR) powinien wystarczyć na pokrycie potrzeb w tym dziale, jeżeli nie zajdą nieprzewidziane okoliczności;

36.	wzywa Komisję do zwiększenia starań na rzecz określenia wyraźnych priorytetów w ramach tego działu korzystnych dla zrównoważonych systemów rolnictwa, które chronią różnorodność biologiczną, zasoby wody i żyzność gleby, gwarantują dobrostan zwierząt i wspierają zatrudnienie;

37.

odrzuca zwiększenie środków w tzw. pozycji przeznaczonej na wydatki ujemne (rozliczenie rachunków), ponieważ wydaje się, że w porównaniu ze środkami w dziale 2 są one sztucznie zawyżone, oraz częściowo przywraca środki zaproponowane we wniosku Komisji, gdyż pozwala to na bardziej realistyczne podejście;

38.

potwierdza swoje zobowiązanie do podejmowania działań zapobiegających kryzysowi bądź stanowiących odpowiedź nań w sektorze owoców i warzyw, wobec czego opowiada się za odpowiednim poziomem pomocy dla grup producentów posiadających wstępne pozwolenia; opowiada się za wystarczającym zwiększeniem wkładu Unii do funduszu kryzysowego w ramach funduszy operacyjnych dla organizacji producentów;

39.	przewiduje większe wsparcie dla programu dystrybucji mleka w szkole oraz dalsze wsparcie dla programu „Owoce w szkole”;

40.

utrzymuje środki budżetowe przeznaczone na unijny program dystrybucji żywności dla osób najbardziej potrzebujących w UE, który wspiera 18 mln osób dotkniętych problemem niedożywienia w Unii; z zadowoleniem przyjmuje wysiłki Komisji na rzecz wypracowania politycznego i prawnego rozwiązania umożliwiającego kontynuację programu w 2013 r.; wyraża nadzieję na znalezienie rozwiązania umożliwiającego kontynuację programu podczas kolejnych wieloletnich ram finansowych;

41.

popiera drastyczne obniżenie środków w niektórych liniach budżetowych przeznaczonych na refundacje, niekiedy nawet do zera, ponieważ instrument ten jest kontrowersyjny z politycznego punktu widzenia i w przypadku niektórych produktów nie był wykorzystywany na takim samym poziomie jak w roku budżetowym 2012; zauważa, że niektóre linie refundacyjne zaznaczono jako priorytety negatywne; starannie rozważa, w jakim stopniu środki w tych liniach należy obniżyć, aby możliwe było zastosowanie tego instrumentu w razie potrzeby w oparciu o obowiązujące regulacje dotyczące refundacji;

42.

przewiduje dalsze wsparcie na odpowiednim poziomie dla programu LIFE+, którego wyłącznym priorytetem jest realizacja projektów na rzecz ochrony środowiska oraz klimatu, wspieranie rozwoju zrównoważonej i zasobooszczędniejszej gospodarki oraz ochrona, zachowanie i odnowa ekosystemów; przypomina ponownie, że problemy środowiskowe oraz rozwiązania tych problemów wykraczają poza granice krajów, a zatem oczywiste jest, iż należy zajmować się nimi na szczeblu UE; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do znaczącego poprawienia wdrażania unijnego prawodawstwa w zakresie środowiska naturalnego;

43.

podkreśla, że wspólna polityka rybołówstwa jest nadal kluczowym priorytetem politycznym UE i utrzymuje jej finansowanie na poziomie zaproponowanym w projekcie budżetu, mając na względzie zbliżającą się reformę tej polityki; jest zdania, że finansowanie zintegrowanej polityki morskiej nie powinno odbywać się kosztem innych działań i programów w dziedzinie rybołówstwa w ramach działu 2; uważa, że skuteczne zarządzanie rybołówstwem ma kluczowe znaczenie dla ochrony zasobów rybnych i zapobiegania nadmiernym połowom;

Dział 3a

44.

zauważa, że ogólne cięcia środków finansowych, zaproponowane przez Radę w porównaniu do projektu budżetu na 2013 r., wynoszą 15 mln EUR w środkach na zobowiązania i 51 mln EUR w środkach na płatności; w procentach cięcia te odpowiadają wartości – 1,07 % w porównaniu do projektu budżetu oraz – 15,5 % w porównaniu z pierwotnym programowaniem finansowym Komisji;

45.

odrzuca cięcia środków na płatności dokonane przez Radę w następujących dziedzinach: Europejski Fundusz Powrotu Imigrantów (– 18 mln EUR), Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców (– 1,8 mln EUR), Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich (– 3,2 mln EUR) oraz prawa podstawowe i obywatelstwo (– 1 mln EUR); postanawia wobec tego przywrócić środki w odpowiednich liniach budżetowych do poziomu projektu budżetu;

46.

odrzuca jednostronną decyzję Rady o zmianie podstawy prawnej wniosku dotyczącego oceny mechanizmu Schengen ze zwykłej procedury ustawodawczej na art. 70 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej; popiera decyzję Konferencji Przewodniczących o wstrzymaniu współpracy z Radą w sprawie budżetu na 2013 r. w zakresie aspektów bezpieczeństwa wewnętrznego; w związku z tym wyraża poparcie dla stanowiska Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych, aby przenieść do rezerwy niektóre linie budżetowe w tytule 18, które dotyczą bezpieczeństwa wewnętrznego (środki na zobowiązania i płatności), do czasu osiągnięcia zadowalającego wyniku w sprawie pakietu związanego z zarządzaniem Schengen; jest zdania, że rezerwa ta nie powinna dotyczyć agencji działających w ramach działu 3a, aby nie zagrażać ich funkcjonowaniu;

47.

podkreśla ważną rolę, jaką program zapobiegania wszelkim formom przemocy i ich zwalczania (DAPHNE) odgrywa w eliminowaniu przemocy wobec kobiet, osób młodych i dzieci w UE, zwłaszcza w związku z obecnym kryzysem; zwraca uwagę na wymierne wyniki programu DAPHNE oraz jego wpływ na zmianę polityki w państwach członkowskich; z tego też powodu podnosi przeznaczone nań środki na płatności ponad poziom z projektu budżetu;

Dział 3b

48.

wyraża ubolewanie, że mimo cięć zaproponowanych już do projektu budżetu Rada w dalszym ciągu obniża środki w dziale 3b zarówno na zobowiązania, jak i płatności o ok. 9,5 mln EUR; postanawia przywrócić wszystkie środki odebrane przez Radę, aby zagwarantować należytą realizację bieżących programów i działań w ramach tego działu;

49.

ponownie podkreśla, że rozbudzenie poczucia aktywnego obywatelstwa, solidarności i tolerancji wśród młodych Europejczyków ma duże znaczenie, jeżeli Europa ma być w stanie wykorzystać umiejętności najlepiej wykształconego pokolenia w swojej historii; podkreśla potrzebę zachęcania do komunikacji międzykulturowej i obywatelstwa UE wśród następnych pokoleń; dlatego postanowił podnieść środki finansowe na program „Młodzież w działaniu” w porównaniu z projektem budżetu, zwłaszcza że program ten od wielu lat jest należycie realizowany;

50.

uważa, że kampania informacyjna i działania komunikacyjne w związku z Europejskim Rokiem Obywateli 2013 wymagają odpowiednich środków, aby należycie zaangażować obywateli w projekt europejski i promować dialog dotyczący spraw UE; wyraża ubolewanie, że budżet zaproponowany przez Komisję jest najniższym budżetem, jaki kiedykolwiek przeznaczono na obchody roku europejskiego, wobec czego postanawia podnieść środki w odpowiedniej linii budżetowej;

51.

popiera kontynuację udanego działania przygotowawczego „Europejskie partnerstwo na rzecz sportu” z uwagi na nowe kompetencje w dziedzinie sportu, przyznane UE na mocy traktatu z Lizbony, przy czym szczególny nacisk należy położyć na sport dla wszystkich i sport masowy, promowanie fair play podczas zawodów sportowych poprzez przeciwdziałanie ustawianiu zawodów oraz ochronę fizycznej i moralnej integralności sportowców;

Dział 4

52.

podkreśla, że cięcia płatności dokonane przez Radę w dziale 4 (– 1 mld EUR, czyli – 14,1 % w porównaniu z projektem budżetu) stanowią w przybliżeniu 20 % ogólnych cięć we wszystkich działach; uważa, że tak drastyczne obniżenie środków utrudni UE wywiązanie się z zobowiązań podjętych na szczeblu globalnym; zwraca uwagę, że środki we wniosku Komisji jedynie nieznacznie wykraczały ponad poziom budżetu na 2012 r. i były już znacznie obniżone w porównaniu z programowaniem finansowym; postanawia wobec tego przywrócić środki zarówno na zobowiązania, jak i na płatności w większości linii budżetowych do poziomu proponowanego w projekcie budżetu;

53.	uważa jednak, że pewne obniżki środków w stosunku do projektu budżetu mogą zostać zaakceptowane w niektórych liniach budżetowych, takich jak pomoc makrofinansowa, członkostwo w organizacjach międzynarodowych w dziedzinie ceł i podatków oraz współpraca z Grenlandią;

54.

proponuje nieznaczne podwyższenie środków na zobowiązania i płatności ponad poziom projektu budżetu w liniach budżetowych przeznaczonych na takie cele jak geograficzna pomoc rozwojowa, misje obserwacji wyborów i Światowy Fundusz Walki z AIDS, Gruźlicą i Malarią; podkreśla, że powinno to zapobiec niewypełnieniu przez UE jednoznacznych zobowiązań w zakresie finansowania współpracy rozwojowej;

55.

zwraca uwagę, że zgodnie z deklaracją podpisaną przez Komisję i Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) w sprawie wsparcia UE dla UNRWA (2011–2013) podstawą rocznego wkładu UE jest przydział środków dla Palestyńczyków w 2011 r. (300 mln EUR), a obniżenie tej kwoty referencyjnej poskutkowałoby efektem domina w odniesieniu do przydziału środków dla UNRWA; uważa, że wyższe środki finansowe dla Palestyny i UNRWA mają kluczowe znaczenie dla udostępnienia UNRWA potrzebnych jej zasobów umożliwiających wykonywanie zadań zleconych tej organizacji przez Zgromadzenie Ogólne ONZ oraz zagwarantowanie bezpieczeństwa i utrzymania uchodźcom ze względu na niestabilną sytuację w regionie;

56.	uważa, że równie niezbędne jest podwyższenie środków na rzecz wsparcia rozwoju gospodarczego społeczności Turków cypryjskich, aby w dalszym ciągu zagwarantować finansowe wspieranie przez UE pracy komitetu ds. osób zaginionych na Cyprze oraz technicznej komisji ds. dziedzictwa kulturowego;

57.

wprowadza odrębne linie budżetowe dla wszystkich misji w ramach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz specjalnych przedstawicieli UE na różnych obszarach geograficznych, zgodnie z propozycją w ramach reformy rozporządzenia finansowego, gdyż umożliwi to większą przejrzystość i całościowy ogląd sytuacji w odniesieniu do misji prowadzonych w ramach tej polityki;

Dział 5

58.

przyjmuje do wiadomości stanowisko Rady, którego skutkiem jest obniżenie środków w dziale 5 we wniosku Komisji (ogólnie o 146 mln EUR we wszystkich sekcjach) mimo wysiłków instytucji, widocznych w ich preliminarzach budżetowych i projekcie budżetu, zmierzających do konsolidacji budżetu w przypadku wydatków administracyjnych w okresie trudności gospodarczych i budżetowych;

59.

podkreśla w szczególności, że większość instytucji, w tym również Parlament Europejski i Komisja, przestrzega zasady ograniczania wydatków administracyjnych, a nawet idzie o krok dalej, akceptując podwyżki środków poniżej spodziewanej stopy inflacji; z zadowoleniem przyjmuje te wysiłki i ustala środki w dziale 5 na ogólnym poziomie 8 506,87 mln EUR, z tego 4 967,37 mln EUR dla Komisji;

60.

jak najbardziej dostrzega, że cięcia Rady wynikają z nieuwzględnienia w budżecie indeksacji płac o 1,7 % w roku 2011, podwyższenia standardowego potrącenia dla różnych instytucji i służb oraz innych konkretnych obniżek środków w niektórych pozycjach wydatków administracyjnych, ale uważa, że cięcia takie są bezpodstawne, a ich celem jest po prostu sztuczne zamrożenie wydatków administracyjnych w ujęciu nominalnym mimo ustawowych i umownych zobowiązań oraz nowych kompetencji i zadań UE;

61.

uważa, że wzrost standardowych stop potrącenia w celu podniesienia liczby niepłatnych stanowisk w instytucjach jest wyrazem konserwatywnego podejścia, które wpłynie bezpośrednio na możliwość poprawy wskaźnika obsadzenia stanowisk w planach zatrudnienia, które w tym samym czasie są zatwierdzane przez władzę budżetową; podkreśla, że takie podejście jest jeszcze bardziej szkodliwe w kontekście redukcji planów zatrudnienia, co automatycznie poprawia wskaźniki obsadzenia stanowisk, oraz że finansowania tych stanowisk nie należy uważać za zmienną dostosowującą w celu osiągnięcia zamrożenia budżetu na wydatki administracyjne w ujęciu nominalnym lub jakiejkolwiek innej z góry określonej kwoty docelowej;

62.

w odniesieniu do wszystkich instytucji z wyjątkiem Rady, a także w odniesieniu do szkół europejskich postanawia ponownie przenieść do rezerwy (a w przypadku Trybunału Sprawiedliwości – umieścić w rezerwie) kwoty odpowiadające indeksacji płac o 1,7 % za rok 2011 w budżecie na rok 2013 w oczekiwaniu na orzeczenie Trybunału; podkreśla, że jest to właściwe podejście do kwestii sporządzania budżetu ze względu na prawdopodobieństwo orzeczenia potwierdzającego stanowisko Komisji oraz ostrzega Radę, że w takim przypadku władza budżetowa będzie musiała uwzględnić moc wsteczną takiego orzeczenia w stosunku do lat 2011 i 2012, w tym również odsetki z tytułu opóźnień;

63.	sprzeciwia się również innym cięciom dokonanym przez Radę w odniesieniu do konkretnych pozycji w wydatkach administracyjnych, zwłaszcza tych dotyczących sprzętu i usług w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych w Komisji oraz niektórych biur;

64.	zwraca uwagę, że Rada zaakceptowała proponowaną redukcję liczby pracowników o 1 % w planie zatrudnienia Komisji, zwłaszcza w dziedzinie wsparcia administracyjnego, zarządzania budżetem i przeciwdziałania nadużyciom;

65.

przywracając lub utrzymując wnioski Komisji i częściowo innych instytucji dotyczące stanowisk w oparciu o zasadę indywidualnego ich rozpatrywania, wzywa do przeprowadzenia dogłębnej analizy skutków planowanej redukcji zatrudnienia do 2018 r. przy jednoczesnym uwzględnieniu m.in. prawnych zobowiązań UE i nowych kompetencji instytucji, a także zwiększonej liczby zadań wynikających z traktatów;

66.

choć z zadowoleniem przyjmuje informacje zawarte w projekcie budżetu na temat dziedzin wzmocnionych personalnie, takich jak europejskie zarządzanie gospodarcze, jednolity rynek, bezpieczeństwo i sprawiedliwość, z niepokojem odnotowuje, że w Komisji redukcja zatrudnienia objęła kilka innych dyrekcji generalnych, takich jak DG ds. Przedsiębiorstw i Przemysłu, DG ds. Konkurencyjności, DG ds. Mobilności i Transportu, DG ds. Badań Naukowych i Innowacji i Eurostat, które w znacznym stopniu przyczyniają się do realizacji priorytetów UE; jest również zaniepokojony negatywnymi skutkami mniejszej liczby stanowisk w dziedzinie wsparcia administracyjnego, zarządzania budżetem i przeciwdziałania nadużyciom w odniesieniu do sprawnej, prawidłowej i skutecznej realizacji działań i programów UE, zwłaszcza w okresie, kiedy kompetencje UE są coraz szersze i przyjmuje ona nowe państwo członkowskie;

67.

w związku z tym zwraca się do Komisji o uwzględnienie w jej rocznym sprawozdaniu z przeglądu stanu zatrudnienia łącznej oceny dyrekcji generalnych i służb przy uwzględnieniu ich wielkości i przede wszystkim obciążenia pracą, z rozbiciem na rodzaje stanowisk, jak to przedstawiono w tegorocznym sprawozdaniu z przeglądu (kształtowanie polityki, zarządzanie programami, wsparcie administracyjne, zarządzanie budżetem i działania w zakresie przeciwdziałania nadużyciom, usługi językowe itp.);

68.

ubolewa z powodu cięć dokonanych przez Radę w liniach dotyczących wsparcia administracyjnego i badań naukowych, w tym agencji wykonawczych, ogółem o 6,6 % w środkach na zobowiązania i płatności (– 71,8 mln EUR) w porównaniu do projektu budżetu, przy czym najgłębsze cięcia dotyczą działu 1b (– 23,7 %) i działu 4 (– 13,2 %); podkreśla, że oznaczałoby to obniżenie środków o 5,5 % w porównaniu z podobnymi środkami na rok 2012 mimo oszczędności zaproponowanych już w projekcie budżetu, a więc prawdopodobnie negatywnie wpłynęłoby na szybkość i jakość realizacji budżetu programów wieloletnich, z którymi środki te są związane; podkreśla ponadto, że zmniejszenie linii administracyjnych danego programu bez zwiększenia jego wydatków operacyjnych mogłoby spowodować zmianę całej puli środków takiego programu, podlegającej procedurze współdecyzji; z tego powodu postanawia przywrócić w przypadku tych linii poziom z projektu budżetu;

69.	ustala również kilka rezerw w niektórych liniach budżetowych w celu uzyskania konkretnych informacji;

Agencje

70.	ogólnie rzecz biorąc, zatwierdza szacunki Komisji dotyczące budżetu i potrzeb kadrowych agencji i zauważa, że Komisja w znacznym stopniu ograniczyła już zasoby, o które agencje początkowo wnioskowały, stosując również wobec nich zasadę redukcji personelu o 1 %, zawartą w projekcie budżetu;

71.

uważa wobec tego, że wszelkie dalsze cięcia proponowane przez Radę stanowiłyby zagrożenie dla właściwego funkcjonowania agencji i uniemożliwiłyby im wypełnianie zadań, które zostały im wyznaczone przez władzę ustawodawczą; odrzuca horyzontalne podejście Rady do obniżania środków dla agencji, których potrzeby należy oceniać indywidualnie; wzywa również Komisję, aby z myślą o kolejnych wieloletnich ramach finansowych określiła możliwe obszary dublowania się prac lub zmniejszonej wartości dodanej w odniesieniu do tych agencji w celu usprawnienia ich funkcjonowania;

72.

postanawia podwyższyć środki w budżecie na 2013 r. przeznaczone dla trzech agencji nadzoru finansowego; uważa, że środki te powinny odzwierciedlać potrzebę wypełnienia wymaganych zadań, gdyż przyjmuje się większą liczbę przepisów, decyzji i dyrektyw w celu przezwyciężenia obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, od którego w dużej mierze zależy stabilność sektora finansowego;

73.

nie może zaakceptować cięć dokonanych przez Radę w odniesieniu do agencji w ramach działu 3a, stanowiących obniżenie środków o 2,8 mln EUR zarówno na zobowiązania, jak i płatności, gdyż na agencje przypada 18 % wszystkich środków w dziale 3a i cięcia Rady miałyby niewspółmierne skutki dla tego działu; wobec powyższego zamierza przywrócić środki zaproponowane w projekcie budżetu, które są na zrównoważonym poziomie;

74.

zdaje sobie sprawę, że w 2013 r. niektóre agencje (takie jak Europol, Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego, Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki) muszą wykonać dodatkowe zadania, których być może nie uwzględniono w budżecie ani w planie zatrudnienia na rok 2013; zwraca się do Komisji, aby w razie konieczności przedłożyła odpowiednio wcześnie budżety korygujące dla poszczególnych agencji; ponadto oczekuje od Komisji przedstawienia nowego sprawozdania finansowego po zakończeniu przez Parlament i Radę procedury ustawodawczej rozszerzającej mandat danej agencji; zdaje sobie sprawę, że rozszerzenie mandatu może oznaczać potrzebę dodatkowych środków, których wysokość musiałaby zostać uzgodniona przez władzę budżetową;

Projekty pilotażowe i działania przygotowawcze

75.

po przeprowadzeniu starannej analizy przedłożonych projektów pilotażowych i działań przygotowawczych pod kątem skuteczności tych realizowanych obecnie, a także wykluczając inicjatywy objęte już istniejącymi podstawami prawnymi, jak i w pełni uwzględniając ocenę Komisji dotyczącą możliwości wdrożenia projektów, postanawia przyjąć pakiet kompromisowy, na który składa się ograniczona liczba projektów pilotażowych i działań przygotowawczych, również ze względu na ograniczone marginesy dostępne zwłaszcza w dziale 1a i w dziale 3b;

Inne sekcje

76.	jest zaniepokojony stanowiskiem Rady w kwestii nominalnego zamrożenia środków we wszystkich instytucjach UE; uważa, że każdą instytucję należy traktować indywidualnie oraz uwzględniać potrzeby i specyficzną sytuację każdej z nich;

77.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki podejmowane przez instytucje w celu wypracowania dodatkowych oszczędności i ograniczenia wysokości budżetów; podkreśla, że wysokość ich budżetów na rok 2013 będzie uwzględniać koszty przyjęcia Chorwacji do UE oraz indeksację płac o 1,7 % w 2013 r.; podkreśla jednak, że kosztów przyjęcia Chorwacji nie należy uważać za podwyższenie środków w ich budżetach, lecz za uzasadnione finansowanie przystąpienia nowego państwa członkowskiego do UE;

78.	podkreśla, że w wyniku dodatkowych oszczędności wypracowanych przez instytucje od wiosny do jesieni 2012 r. środki znajdują się obecnie na bardzo niskim poziomie; obawia się, że nie ma już prawie marginesu na nowe nieprzewidziane wydatki, które mogą się pojawić w związku z zobowiązaniami prawnymi;

79.	uważa, że władza budżetowa powinna zapewnić poziom środków gwarantujący sprawne funkcjonowanie instytucji i poszanowanie zobowiązań prawnych oraz zadbać o wysoką jakość administracji służącej obywatelom UE;

Sekcja I – Parlament Europejski

Ramy ogólne

80.	przypomina, że przyjmując preliminarz na 2013 r. (7), domagał się ścisłej kontroli budżetowej i wskazania dalszych oszczędności podczas tej procedury budżetowej;

81.

z zadowoleniem przyjmuje porozumienie osiągnięte w dniu 26 września 2012 r. w ramach procedury pojednawczej między Prezydium a Komisją Budżetową; zwraca uwagę, że ogólny poziom budżetu na 2013 r. to 1 750 463 939 EUR, a to oznacza redukcję netto w wysokości 18,3 mln EUR w porównaniu ze wstępnym projektem preliminarza z lutego 2012 r.;

82.

zwraca uwagę, że poziom budżetu na 2013 r. jest o 1,9 % wyższy niż poziom budżetu na 2012 r. przy uwzględnieniu kosztów przyjęcia Chorwacji do UE; podkreśla, że ze względu na obecną stopę inflacji w wysokości 1,9 % oznacza to w rzeczywistości obniżenie budżetu operacyjnego mimo niedawnego rozszerzenia kompetencji, nowych stanowisk, działań, finansowania przystąpienia Chorwacji do UE oraz kosztów przygotowania wyborów w 2014 r.;

83.

zatwierdza następujące zmiany w preliminarzu:

—	obniżenie środków w rezerwie na nieprzewidziane wydatki;

—	internalizacja służb ochrony w sposób neutralny dla budżetu;

—	dalsza internalizacja działalności w zakresie technologii informacyjnych i komunikacyjnych oraz – co za tym idzie – utworzenie 30 nowych stanowisk w planie zatrudnienia w sposób neutralny dla budżetu (kompensacja w postaci oszczędności);

—	dostosowanie wysokości środków dla Europejskiego Stowarzyszenia Parlamentarnego;

84.	obniża również środki dla Domu Historii Europejskiej o 5,3 mln EUR;

85.

zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji gospodarczej w całej UE, przypomina ponadto o decyzji o nieindeksowaniu indywidualnych dodatków dla posłów do końca ich mandatu; podkreśla, że dodatków z tytułu podróży służbowych pracowników nie indeksowano od 2007 r., a także ponownie potwierdza decyzję z rezolucji w sprawie budżetu na 2012 r. (8) o obniżeniu środków we wszystkich liniach budżetowych przeznaczonych na podróże;

86.

z zadowoleniem przyjmuje informacje i analizy zawarte w sprawozdaniu Parlamentu Europejskiego z zarządzania budżetem i finansami za rok 2011 oraz w rocznych sprawozdaniach z działalności dyrekcji generalnych, dotyczące linii budżetowych charakteryzujących się słabym wykonaniem w 2011 r., oraz apeluje o dalsze równie obiektywne analizy tego typu dotyczące budżetu na rok 2012, aby ułatwić szukanie możliwych oszczędności w przyszłości, które można zrekompensować inwestycjami, jeżeli byłyby one potrzebne i pożyteczne z punktu widzenia właściwego i sprawnego funkcjonowania Parlamentu;

Ustalenia dotyczące miejsca pracy Parlamentu

87.	uważa, że Parlament Europejski, jak każdy bezpośrednio wybrany parlament, powinien mieć prawo decydować o swojej siedzibie i miejscu pracy;

88.	oświadcza wobec tego, że siedziba Parlamentu oraz miejsca pracy posłów i urzędników powinny podlegać decyzji samego Parlamentu;

89.

wzywa obydwa organy władzy budżetowej (Radę i Parlament) do podjęcia kwestii jednej siedziby oraz kwestii miejsc pracy Parlamentu w odniesieniu do posłów i urzędników podczas zbliżających się negocjacji w sprawie wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 w celu zaoszczędzenia środków finansowych oraz z myślą o bardziej zrównoważonym rozwiązaniu, które byłoby przyjazne dla klimatu i środowiska;

90.	wzywa państwa członkowskie do zajęcia się kwestią siedziby Parlamentu i jego miejsc pracy w ramach kolejnego przeglądu traktatu poprzez zmianę protokołu nr 6;

91.

zanim się to stanie, wzywa Radę do rozpoczęcia wraz z Parlamentem prac nad planem określenia jednej siedziby i efektywniejszego wykorzystania miejsc pracy Parlamentu przy uwzględnieniu konkretnych aktualnych danych liczbowych ilustrujących szczegółowo koszt utrzymania każdego z miejsc pracy i warunki pracy personelu, jak i czynników gospodarczych, społecznych i środowiskowych, które zostaną przedstawione w odpowiednim sprawozdaniu do dnia 30 czerwca 2013 r.;

92.	sugeruje, aby dokonać przeglądu porozumienia zawartego między władzami Luksemburga a Parlamentem w sprawie liczby pracowników zatrudnionych w Luksemburgu, uwzględniając przy tym potrzeby Parlamentu;

Wspólna grupa robocza

93.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie wspólnej grupy roboczej ds. budżetu Parlamentu składającej się z członków Komisji Budżetowej i Prezydium; szczególne poparcie wyraża dla jej prac w związku z rozpoczęciem analizy porównawczej dotyczącej budżetu Parlamentu oraz budżetów Kongresu Stanów Zjednoczonych i parlamentów wybranych państw członkowskich; przypomina, że analiza ta ma zostać zakończona do końca 2012 r.; spodziewa się, że dzięki tej analizie w budżecie Parlamentu Europejskiego możliwe będą długofalowe oszczędności oraz że będzie ona zawierać koncepcje poprawy jego skuteczności w roku 2013 i w kolejnych latach;

94.

uważa, że wspólna grupa robocza powinna odzwierciedlać demokratyczną równowagę w Parlamencie; sądzi, że grupa robocza powinna m.in. rozważyć dalsze alternatywne rozwiązania dotyczące godzin otwarcia rejestru posłów oraz środki zachęcające do korzystania z tańszych i ekologiczniejszych rodzajów transportu; ponadto wzywa grupę roboczą do przedkładania sprawozdań Komisji Budżetowej i Prezydium w celu wypracowania średnio- i długoterminowych oszczędności strukturalnych i organizacyjnych w budżecie Parlamentu;

95.	z zadowoleniem przyjmuje wniosek grupy roboczej dotyczący zamknięcia rejestru posłów w piątki w tygodniach poświęconych pracy w okręgach wyborczych;

96.	wzywa Prezydium do bezzwłocznego wdrożenia propozycji dotyczących oszczędności, uzgodnionych przez wspólną grupę roboczą;

Podróże

97.

z zadowoleniem przyjmuje wysiłki zmierzające do poszukiwania dalszych oszczędności w dziedzinie podróży posłów i pracowników; zauważa oszczędności poczynione po stronie wydatków na podróże służbowe pracowników; zwraca uwagę, że środki w odnośnej linii budżetowej obniżono w 2012 r. oraz że oszczędności te były możliwe dzięki lepszemu zarządzaniu, korzystaniu z wideokonferencji i ograniczeniu liczby podróży służbowych;

98.

wzywa administrację do oceny rozwoju sytuacji na rynku tanich podróży, śledzenia najnowszych zmian na rynku i korzystania z każdej możliwości oszczędzania; ponadto wzywa administrację do pozwolenia na korzystanie z tanich linii lotniczych i zakup elastycznych biletów klasy economy, a także do zachęcania do takiego podejścia; uważa, że należy zbadać możliwość zastosowania dalszych środków w celu ograniczenia liczby lotów posłów w klasie business;

IT i podróże

99.

zwraca uwagę, że oszczędności poczynione w dziedzinie podróży w 2011 r. dzięki szerszemu (+ 56,6 %) korzystaniu z możliwości przeprowadzenia wideokonferencji szacuje się na 1,4 mln EUR; uważa, że można osiągnąć dalsze oszczędności, jeżeli chodzi o koszty podróży służbowych, a to poprzez stopniowe zastępowanie podróży służbowych wideokonferencjami, co ograniczy również ślad węglowy Parlamentu; domaga się zatem wyników analizy przeprowadzonej przez administrację Parlamentu na temat potrzeb w zakresie dodatkowego sprzętu potrzebnego do przeprowadzania wideokonferencji najpóźniej do końca lutego 2013 r.;

Budynki

100.	wierzy w przejrzysty proces podejmowania decyzji w odniesieniu do polityki w zakresie budynków dzięki ścisłej i otwartej współpracy z Komisją Budżetową oraz domaga się takiej przejrzystości;

101.	zwraca się o aktualne informacje na temat ustaleń sekretarza generalnego dotyczących prac remontowych i ich harmonogramu oraz przenoszenia biur w nadchodzących latach; podkreśla znaczenie należytego planowania i uwzględniania środków w budżecie na odpowiednim etapie;

Tłumaczenia pisemne

102.	ponownie podkreśla, że oszczędności w dziedzinie tłumaczeń pisemnych nie powinny stanowić zagrożenia dla wielojęzyczności; zwraca uwagę na fakt, że należy zagwarantować jakość tłumaczeń, a także warunków pracy odpowiednich służb;

Sekcja 4 – Trybunał Sprawiedliwości

103.	dostrzega, że mimo poważnych zmian strukturalnych i coraz większej liczby spraw Trybunał Sprawiedliwości ograniczył wzrost swojego budżetu operacyjnego do 1,56 % (dodatkowo do 1,49 % w związku z przyjęciem Chorwacji);

104.	z tego też powodu przywraca środki na tłumaczenia pisemne, aby uniknąć opóźnień w postępowaniach sądowych, a także na zasoby IT, zgodnie z zaleceniem audytorów;

105.	częściowo przywraca wynagrodzenia i ustala standardowe potrącenie na poziomie 4,5 %, aby Trybunał mógł prawidłowo pełnić swoje funkcje; ponadto przywraca częściowo środki na utrzymanie i energię;

106.	wyraża poparcie dla trwającego przeglądu statutu Trybunału i zobowiązuje się do bezzwłocznego rozpatrzenia kwestii budżetu korygującego w związku z tym przeglądem;

Sekcja 5 – Trybunał Obrachunkowy

107.

przyjmuje do wiadomości, że w roku 2013 Trybunał Obrachunkowy obniża liczbę stanowisk w planie zatrudnienia o dziewięć; wobec tego przywraca pierwotne standardowe potrącenie w wysokości 1,8 %, aby nie zagrażać realizacji strategii Trybunału i planowanym sprawozdaniom z badania; przywraca również środki przeznaczone na rekrutację w związku z przyjęciem Chorwacji do UE do poziomu z projektu budżetu;

Sekcja 6 – Europejski Komitet Społeczno-Ekonomiczny

108.

przywraca częściowo wynagrodzenia i dodatki oraz ustala standardowe potrącenie na poziomie 5,5 %, co w dalszym ciągu oznacza obniżenie obecnej stopy obsadzenia stanowisk; przywraca częściowo środki arbitralnie odebrane przez Radę, np. na wydatki związane z Dziennikiem Urzędowym i wydatki operacyjne na tłumaczenia ustne, które już w roku 2012 obniżono do poziomu wykonania z 2009 r.;

109.	w pełni przywraca środki na opłaty za użytkowanie wieczyste, które wynikają z zobowiązań prawnych na mocy zawartych umów oraz podlegają rocznej indeksacji w zależności od stopy inflacji w Belgii;

Sekcja 7 – Komitet Regionów

110.

przywraca częściowo środki dla Komitetu Regionów, aby mógł on wywiązać się ze swoich zobowiązań ustawowych i prawnych w zakresie opłat za użytkowanie wieczyste i wynagrodzeń dla pracowników; zwraca uwagę, że drastyczne cięcia wynagrodzeń i dodatków, dokonane przez Radę, oznaczałyby podwójne zastosowanie zasady redukcji zatrudnienia o 1 % (uwzględnionej już w projekcie budżetu) wobec tej instytucji;

Sekcja 8 – Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich

111.	zwraca uwagę na wzrost budżetu Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich o 3,49 %; zauważa, że część podwyżki budżetu wiąże się z nieuniknionymi kosztami najmu; przywraca środki na wynagrodzenia i dodatki, które są potrzebne w związku z obsadzeniem stanowisk, które wcześniej były nieobsadzone;

Sekcja IX – Europejski Inspektor Ochrony Danych

112.	w całości przywraca budżet Europejskiego Inspektora Ochrony Danych; zwraca uwagę, że podwyżka budżetu odpowiada prognozowanej stopie inflacji; w szczególności przywraca dwa nowe stanowiska i potrzebne na nie środki, gdyż przewidziano je z myślą o wsparciu na rzecz podstawowych funkcji instytucji;

sekcja 10 - Europejska Służba Działań Zewnętrznych

113.

zwraca uwagę, że ESDZ jest stosunkowo nową instytucją w fazie rozwoju, jej sieć w dalszym ciągu należy wzmacniać z myślą o realizacji politycznych priorytetów UE, a 141 delegatur, które posiada, sprawia, że ESDZ jako jedyna wśród instytucji UE jest na taką skalę narażona na inflację w krajach trzecich oraz na wahania kursów wymiany;

114.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w budżecie na 2013 r. ESDZ zamroziła swoje środki w ujęciu nominalnym w szeregu linii budżetowych, celowo ograniczając środki w innych liniach, co może skutkować oszczędnościami w wysokości 1,3 % w stosunku do budżetu na 2012 r.;

115.	zauważa, że ESDZ wykazuje się powściągliwością, gdyż w planie zatrudnienia na 2013 r. nie utworzono nowych stanowisk;

116.	podkreśla, że proponowane podwyżki w budżecie ESDZ są potrzebne, aby pokryć koszty personelu wynikające z przepisów ustawowych oraz wywiązać się z innych zobowiązań prawnych, a także aby spełnić polityczne oczekiwania dotyczące obecności ESDZ w najważniejszych krajach;

117.	wobec tego odrzuca decyzję Rady o zamrożeniu budżetu ESDZ w ujęciu nominalnym na poziomie z 2012 r. oraz proponuje stosowne podwyższenie środków przy uwzględnieniu ogólnej sytuacji finansowej;

118.	przywraca środki odebrane przez Radę, które to cięcia oznaczałyby obniżenie liczby urzędników i byłyby sprzeczne z wysiłkami podejmowanymi od momentu utworzenia ESDZ w zakresie rekrutacji i przesunięć kadrowych w celu sprostania coraz wyższym wymogom operacyjnym;

119.	przywraca środki potrzebne na wywiązanie się z obowiązujących umów najmu i dotrzymanie uzgodnień na szczeblu odpowiednich służb, poczynionych z Komisją i Radą, a także na stopniową wymianę i usprawnienie przejętych przestarzałych i dublujących się nawzajem systemów informatycznych;

* *

120.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz pozostałym zainteresowanym instytucjom i organom, a także parlamentom narodowym.

(1) Dz.U. L 163 z 23.6.2007, s. 17.

(2) Dz.U. L 248 z 16.9.2002, s. 1.

(3) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(4) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0077.

(5) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0109.

(6) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0289.

(7) Teksty przyjęte, P7_TA(2012)0109.

(8) Teksty przyjęte, P7_TA(2011)0461.

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/87

Wtorek, 23 października 2012 r.
Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2012/001 IE/Talk Talk

P7_TA(2012)0375

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/001 IE/Talk Talk z Irlandii) (COM(2012)0423 – C7-0204/2012 – 2012/2157(BUD))

2014/C 68 E/17

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0423 – C7-0204/2012),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) z dnia 17 maja 2006 r. (PMI z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

—	uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1927/2006 z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 PMI z dnia 17 maja 2006 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0322/2012),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

mając na uwadze, że zakres działań Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) został rozszerzony w odniesieniu do wniosków przedłożonych po dniu 1 maja 2009 r. i obejmuje pomoc dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

mając na uwadze, że Irlandia przedstawiła wniosek o przyznanie jej pomocy w związku z 592 zwolnieniami, z których 432 zostało wskazanych jako tych, które mają zostać objęte pomocą w przedsiębiorstwie Talk Talk Broadband Services (Ireland) Limited (dalej „Talk Talk”) i u trzech z jego dostawców w Irlandii;

E.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.	zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia o EFG zostały spełnione i że w związku z tym Irlandia ma prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

odnotowuje, że w dniu 29 lutego 2012 r. władze Irlandii złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 15 maja 2012 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 27 lipca 2012 r.; z zadowoleniem stwierdza, że Irlandia przeprowadziła ocenę i dostarczyła dodatkowych informacji szybko i precyzyjnie;

odnotowuje, że siedziba Talk Talk znajdowała się na obrzeżach miasta Waterford w południowo-wschodnim regionie Irlandii (NUTS III) oraz że poziom bezrobocia w tym regionie utrzymuje się na wyższym poziomie od średniego poziomu bezrobocia w całym kraju; ponadto w wyniku kryzysu finansowego i gospodarczego sytuacja w regionie jeszcze się pogorszyła, gdyż stopa bezrobocia w regionie wzrosła z 4,9 % w 2007 r. do 18,2 % w 2011 r. przy średniej krajowej 14,3 %;

4.	zwraca uwagę, że zwolnienia miały miejsce w regionie południowo-wschodnim, w którym poziom zatrudnienia spadł z 62,7 do 58,1 % w okresie 2007-2011 i w którym stopa bezrobocia jest wyższa, niż średnia krajowa;

ubolewa nad decyzją zawarcia przez przedsiębiorstwo Talk Talk sojuszu z trzema głównymi dostawcami spoza UE, do których przeniosło ono znaczną część swojej działalności, powpisuje się w strategię przynoszącą szkody przemysłowi UE pod względem miejsc pracy i niekorzystnie odbijającą się na strategii „Europa 2020”;

odnotowuje, że w Talk Talk miały miejsce dwie wcześniejsze tury zwolnień (w kwietniu 2010 r. i w kwietniu 2011 r.), które objęły za każdym razem 50 osób; postrzegano je jednak jako wynik restrukturyzacji kadry zarządzającej, która umożliwiła zarządzane filią w Waterford bezpośrednio z głównej siedziby w Zjednoczonym Królestwie; ponadto oszacowano 40 % spadek ilości odbieranych połączeń w centrum Talk Talk w Waterford;

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie przez odpowiednie szkolenia oraz uznanie ich umiejętności i kompetencji zdobytych w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że oferta szkoleniowa w skoordynowanym pakiecie będzie dostosowana do poziomu i potrzeb zwolnionych pracowników, zwłaszcza że większość z nich była zatrudniona w działach obsługi klienta i wsparcia technicznego;

ubolewa nad faktem, że Talk Talk podjęło nagłą decyzję o zamknięciu oddziału Waterford, oferując pracownikom jedynie 30-dniowy okres wypowiedzenia, który nie pozwolił na odpowiednią dyskusję na temat planu redukcji zatrudnienia ani na zaangażowanie partnerów społecznych; ubolewa nad faktem, że w planowanie i opracowywanie wkładu z EFG nie zaangażowano partnerów społecznych, jako że na szczeblu Talk Talk nie istniały związki zawodowe; zwraca jednak uwagę, że odbyły się bezpośrednie konsultacje z zainteresowanymi pracownikami;

9.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że władze Irlandii postanowiły rozpocząć wdrażanie skoordynowanego pakietu już w dniu 7 września 2011 r., na długo przed decyzją władzy budżetowej o przyznaniu wsparcia;

10.

zwraca uwagę, że władze Irlandii zgłaszają skargi na ograniczenia czasowe związane z wdrażaniem EGF, co uniemożliwia oferowanie szkoleń, których czas trwania przekracza 24-miesięczny okres realizacji; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że dla konkretnych pracowników opracowano przyspieszone studia licencjackie, podczas których kładzie się nacisk na stwierdzone u nich niedobory kwalifikacji i które można ukończyć w okresie realizacji EFG;

11.	podkreśla, że należy wyciągnąć wnioski z przygotowania i wdrażania tego i innych wniosków dotyczących masowych zwolnień;

12.

ubolewa nad faktem, że rozporządzenie EFG dopuszcza zastępowanie wsparciem z EFG świadczeń socjalnych wymaganych prawem krajowym; podkreśla, że wsparcie z EFG należy przyznawać przede wszystkim na szkolenia i poszukiwanie zatrudnienia oraz na programy doradztwa zawodowego i promowanie przedsiębiorczości, ponadto powinno ono uzupełniać działania instytucji krajowych i nie powinno zastępować zasiłku dla bezrobotnych czy też innych świadczeń socjalnych, które zgodnie z prawem krajowym leżą w gestii instytucji krajowych;

13.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych i budżetowych celem szybszego uruchamiania EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o jego uruchomienie; wyraża nadzieję, że dalsze usprawnienia procedury zostaną uwzględnione w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG (2014–2020) oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i rozpoznawalność EFG;

14.

przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjmowania decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; podkreśla rolę, jaką EFG może odegrać w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy;

15.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał trwały powrót zwolnionych pracowników na rynek pracy; ponadto podkreśla, że pomoc z EFG może współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie zastępuje działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów; ubolewa nad faktem, że EFG może zachęcać przedsiębiorstwa do zastępowania siły roboczej zatrudnionej na umowy pracownikami zatrudnianymi na bardziej elastycznych warunkach i krótkoterminowo;

16.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat jego komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia pełnego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

17.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w następstwie ponawianych wniosków Parlamentu w budżecie na rok 2012 znalazły się środki na płatności w wysokości 50 000 000 EUR w pozycji budżetowej EFG 04 05 01; przypomina, że EFG został stworzony jako osobny specjalny instrument z własnymi celami i terminami i że w związku z tym ma prawo do własnych środków, co pozwoli uniknąć przesuwania środków z innych linii budżetowych, jak to miało miejsce w przeszłości i co mogłoby być szkodliwe dla realizacji celów politycznych EFG;

18.

wyraża ubolewanie z powodu decyzji Rady o zablokowaniu przedłużenia odstępstwa związanego z kryzysem, które pozwalało na objęcie pomocą finansową oprócz osób tracących pracę z powodu zmian w kierunkach światowego handlu również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, a także na podwyższenie stopy współfinansowania przez Unię do wysokości 65 % kosztów programu w przypadku wniosków złożonych po terminie przypadającym w dniu 31 grudnia 2011 r., oraz wzywa Radę do niezwłocznego ponownego wprowadzenia tego środka;

19.	zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

20.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

21.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

Wtorek, 23 października 2012 r.
ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/001 IE/Talk Talk z Irlandii)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2012/685/UE.)

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/93

Wtorek, 23 października 2012 r.
Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2011/019 ES/Galicia Metal

P7_TA(2012)0377

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/019 ES/Galicia Metal z Hiszpanii) (COM(2012)0451 – C7-0214/2012 – 2012/2160(BUD))

2014/C 68 E/19

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0451 – C7-0214/2012),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) (porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0323/2012),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.	mając na uwadze, że zakres zastosowania Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (EFG) został rozszerzony na wnioski przedłożone po dniu 1 maja 2009 r. i obejmuje pomoc dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

mając na uwadze, że Hiszpania wystąpiła o pomoc w związku z 878 zwolnieniami, z których 450 ma być objętych pomocą w ramach EFG, w następstwie zwolnień w 35 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 25 według klasyfikacji NACE Rev. 2 („Produkcja metalowych wyrobów gotowych, z wyłączeniem maszyn i urządzeń”) (3) w regionie Galicja (ES11) w Hiszpanii według klasyfikacji NUTS II,

E.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.	zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Hiszpania ma prawo do pomocy finansowej na mocy wspomnianego rozporządzenia;

odnotowuje, że w dniu 28 grudnia 2011 r. władze Hiszpanii złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 28 maja 2012 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją ocenę dnia 9 sierpnia 2012 r.; zauważa, że proces oceny wniosku mógłby przebiegać szybciej;

odnotowuje, że zwolnienia w przemyśle współpracującym z przemysłem stoczniowym spowodują pogorszenie trudnej sytuacji dotyczącej zatrudnienia w regionie Galicji; zauważa, że tradycyjnymi głównymi sektorami gospodarczymi w Galicji było rybołówstwo i sektor samochodowy, włókienniczy, kamienia naturalnego oraz stoczniowy; jednak zważywszy na skutki kryzysu, perspektywy ponownego zatrudnienia zwolnionych pracowników na tym obszarze nie wyglądają zbyt optymistycznie;

zauważa, że sytuacja zatrudnienia w regionie jest trudna, ponieważ pod koniec 2011 r. stopa bezrobocia sięgnęła 18 % wśród kobiet i 16,32 % wśród mężczyzn; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że EFG jest postrzegany jako skuteczne narzędzie wspierania lokalnych rynków pracy oraz że omawiany region już starał się o wsparcie z EFG (EGF/2010/003 ES Galicia / Textile sector);

5.	odnotowuje, że choć prognozy na poziomie UE dotyczące poprawy sytuacji w przemyśle stoczniowym były dość optymistyczne, w 2011 r. liczba nowych zamówień niespodziewanie spadła o 43 %;

6.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, hiszpańskie władze postanowiły rozpocząć wdrażanie środków w dniu 23 marca 2012 r., jeszcze na długo przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie przez odpowiednie szkolenia oraz uznanie ich umiejętności i kompetencji zdobytych w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz również do faktycznego otoczenia biznesowego;

8.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że władze regionalne nawiązały dialog z partnerami społecznymi w celu zaplanowania i wdrożenia skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług;

9.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że partnerzy społeczni uczestniczyli w planowaniu środków dotyczących wniosku EFG i że przewidziano ich udział w monitorowaniu wdrażania środków;

10.

zauważa, że skoordynowany pakiet przewiduje kilka zachęt do uczestnictwa w przyjętych środkach, mianowicie: zasiłek na poszukiwanie pracy (400 EUR) (płatność ryczałtowa), pomoc w związku ze zwolnieniami monitorowanymi (200 EUR), dodatek na promocję mobilności (180 EUR), zasiłek na szkolenie w miejscu pracy (300 EUR); przypomina, że wsparcie z EFG należy przede wszystkim przeznaczać na szkolenia i poszukiwanie pracy, jak również na programy szkoleniowe, a nie powinno się ono przyczyniać bezpośrednio do zasiłków dla bezrobotnych, za które odpowiedzialne są instytucje krajowe;

11.	podkreśla, że należy wyciągnąć wnioski z przygotowania i wdrażania odnośnego wniosku i innych wniosków odnoszących się do zwolnień grupowych, zwłaszcza dotyczących dużej liczby małych i średnich przedsiębiorstw w jednym sektorze gospodarczym;

12.	ubolewa nad faktem, że informacje o środkach w zakresie szkoleń nie opisują, w którym sektorze pracownicy mogą znaleźć pracę, ani czy pakiet został dostosowany do przyszłych perspektyw gospodarczych w regionie;

13.

zwraca się do właściwych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych i budżetowych celem szybszego uruchamiania EFG; docenia usprawnioną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o jego uruchomienie; ma nadzieję, że dalsze ulepszenia procedury zostaną włączone do nowego rozporządzenia w sprawie EFG (2014-2020) oraz że zostanie osiągnięta większa skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG oraz przeprowadzone zostaną związane z nim działania następcze;

14.

15.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał stabilny i trwały powrót zwolnionych pracowników na rynek pracy; ponadto podkreśla, że pomoc z EFG może współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów; ubolewa nad faktem, że EFG może zachęcać przedsiębiorstwa do zastępowania siły roboczej zatrudnionej na umowy pracownikami zatrudnianymi krótkoterminowo i na bardziej niepewnych warunkach;

16.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat jego komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia całkowitego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

17.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w następstwie ponawianych wniosków Parlamentu w budżecie na rok 2012 uwidocznione są środki na płatności w wysokości 50 000 000 EUR w pozycji budżetowej EFG 04 05 01; przypomina, że EFG został stworzony jako osobny specjalny instrument z własnymi celami i terminami, i że w związku z tym ma prawo do własnych środków, co pozwoli uniknąć przesuwania środków z innych linii budżetowych, jak to miało miejsce w przeszłości i co mogłoby być szkodliwe dla realizacji celów politycznych EFG;

18.

wyraża ubolewanie z powodu decyzji Rady o zablokowaniu przedłużenia odstępstwa związanego z kryzysem, które oprócz osób tracących pracę z powodu zmian w kierunkach światowego handlu, pozwalało na objęcie pomocą finansową również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, a także na podwyższenie stopy współfinansowania przez Unię do wysokości 65 % kosztów programu w przypadku wniosków złożonych po terminie przypadającym w dniu 31 grudnia 2011 r., oraz wzywa Radę do niezwłocznego przywrócenia tego środka;

19.	zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

20.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

21.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

(3) Rozporządzenie (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (Dz.U. L 393 z 30.12.2006, s. 1).

Wtorek, 23 października 2012 r.
ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/019 ES/Galicia Metal z Hiszpanii)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2012/683/UE.)

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/96

Wtorek, 23 października 2012 r.
Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2011/009 NL/Gelderland Construction

P7_TA(2012)0378

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/009 NL/Gelderland Construction 41 z Niderlandów) (COM(2012)0395 – C7-0190/2012 – 2012/2154(BUD))

2014/C 68 E/20

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0395 – C7-0190/2012),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) (PMI z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2),

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 PMI z dnia 17 maja 2006 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0334/2012),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu PMI z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

mając na uwadze, że Niderlandy wystąpiły o pomoc w związku z 516 zwolnieniami – z czego 435 ma zostać objętych pomocą – do których doszło w 54 przedsiębiorstwach prowadzących działalność w dziale 41 według klasyfikacji NACE Rev. 2 („Roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków”) (3) w prowincji według klasyfikacji NUTS II Geldria (NL22) w Niderlandach,

E.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.	zgadza się z Komisją, że warunki przewidziane w art. 2 lit. b) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Niderlandy mają prawo do pomocy finansowej na mocy powyższego rozporządzenia;

2.	z zadowoleniem przyjmuje wniosek o pomoc finansową z EGF skierowaną przez rząd Niderlandów, pomimo że to państwo członkowskie sprzeciwiło się rozszerzeniu odstępstwa związanego z kryzysem na aktualny EGF, w związku z czym przyszłość EGF po roku 2013 jest zagrożona;

odnotowuje, że w dniu 15 grudnia 2011 r. władze Niderlandów przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG, a w dniu 16 lipca 2012 r. Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku; zauważa, że proces oceny i przedkładania dodatkowych informacji przez zainteresowane państwo członkowskie mógł być sprawniejszy;

zauważa, że z uwagi na znaczenie sektora budownictwa w Geldrii zwolnienia są bardzo odczuwalne; stosunkowo dużo osób pracuje w sektorze budownictwa (około 60 000 w 2011 r.) w porównaniu z innymi sektorami przemysłu, takimi jak przemysł chemiczny (9 000), spożywczy (15 000) i metalurgiczny/elektryczny (40 300); w 2011 r. stopa bezrobocia w Geldrii wynosiła 5,9 %, nieco więcej niż średnia dla Niderlandów; w 2010 r. pracę w sektorze budownictwa straciło 4 100 osób (spadek o 6,5 %); bezrobocie osób młodych wzrosło o 10 % w 2011 r.;

zauważa, że Geldria jest największą prowincją Niderlandów, liczącą ok. 2 mln mieszkańców; region posiada dobrze wykształconą populację, a na jego terenie działa około 146 000 przedsiębiorstw; większość zwolnionych osób wykonywała prace podstawowe; dlatego też zachodzi konieczność zapewnienia dodatkowego szkolenia i kształcenia, aby umożliwić im powrót na rynek pracy;

6.	zwraca jednak uwagę, że według Eurostatu krajowa stopa bezrobocia w Niderlandach wyniosła w lipcu 5,3 % i była drugą z kolei najniższą stopą bezrobocia w UE;

7.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze niderlandzkie postanowiły rozpocząć wdrażanie środków jeszcze przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu z EFG pomocy na zaproponowany skoordynowany pakiet;

przypomina, jakie znaczenie ma poprawa szans na zatrudnienie pracowników, w szczególności w zawodach podstawowych, w drodze dostosowanych do ich potrzeb szkoleń oraz uznania umiejętności i kompetencji nabytych w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane do poziomu wykształcenia i do potrzeb zwolnionych pracowników;

9.	z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie partnerów społecznych w opracowywanie oraz wdrażanie skoordynowanego pakietu stanowiącego część planu socjalnego uzgodnionego przez partnerów społecznych;

10.

z zadowoleniem przyjmuje obszerniejsze wyjaśnienia modułów zawartych w skoordynowanym pakiecie w stosunku do wcześniejszych wniosków niderlandzkich; odnotowuje jednak bardzo wysoki koszt szkolenia wynoszący 18 000 EUR na pracownika (przewidziano udział 75 pracowników), a także pomoc w zakresie zwolnień monitorowanych wynoszącą 8 500 EUR na pracownika (przewidziano 150 pracowników) i domaga się więcej informacji na temat tych dwóch środków oraz podmiotów realizujących je;

11.

podkreśla, że trzeba wyciągnąć wnioski z przygotowania i realizacji niniejszego wniosku oraz innych wniosków dotyczących masowych zwolnień w wielu małych i średnich przedsiębiorstwach (MŚP) w jednym sektorze, w szczególności w zakresie kwalifikowalności osób prowadzących działalność na własny rachunek i właścicieli MŚP do wsparcia z EFG na mocy przyszłego rozporządzenia, a także w zakresie wprowadzanych przez regiony i państwa członkowskie rozwiązań służących szybkiemu sporządzaniu wniosków sektorowych obejmujących dużą liczbę przedsiębiorstw;

12.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wkład z EFG ma wesprzeć jedynie aktywne środki rynku pracy (szkolenia i doradztwo) i nie zostanie wykorzystany na zasiłki;

13.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych i budżetowych celem szybszego uruchamiania EFG; docenia wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji ulepszoną procedurę, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o jego uruchomienie; wyraża nadzieję, że dalsze usprawnienia procedury zostaną uwzględnione w nowym rozporządzeniu w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i rozpoznawalność EFG;

14.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że aby szybko zapewnić wsparcie pracownikom, władze Niderlandów postanowiły rozpocząć wdrażanie środków w dniu 1 stycznia 2012 r., jeszcze przed zapadnięciem ostatecznej decyzji w sprawie przyznania z EFG pomocy na proponowany skoordynowany pakiet;

15.

przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjmowania decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie, indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; podkreśla rolę, jaką EFG może odegrać w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy;

16.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał trwały powrót zwolnionych pracowników na rynek pracy; ponadto podkreśla, że w ramach pomocy z EFG można współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów; ubolewa nad faktem, że EFG może zachęcać przedsiębiorstwa do zastępowania siły roboczej zatrudnionej na podstawie umowy pracownikami zatrudnianymi krótkoterminowo i na bardziej elastycznych warunkach;

17.

odnotowuje, że informacje na temat skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług, które mają być finansowane z EFG, obejmują dane na temat jego komplementarności z działaniami finansowanymi z funduszy strukturalnych; ponownie wzywa Komisję do przedstawiania analizy porównawczej tych danych w sprawozdaniach rocznych w celu zapewnienia całkowitego przestrzegania obowiązujących przepisów i zapobiegania powielaniu usług finansowanych przez Unię;

18.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w następstwie ponawianych wniosków Parlamentu w budżecie na rok 2012 uwidocznione są środki na płatności w wysokości 50 000 000 EUR w pozycji budżetowej EFG 04 05 01; przypomina, że EFG został stworzony jako osobny specjalny instrument z własnymi celami i terminami i że w związku z tym ma prawo do własnych środków, co pozwoli uniknąć przesuwania środków z innych pozycji w budżecie, jak to miało miejsce w przeszłości, i co mogłoby być szkodliwe dla realizacji celów politycznych EFG;

19.

wyraża ubolewanie z powodu decyzji Rady o zablokowaniu przedłużenia odstępstwa związanego z kryzysem, które oprócz osób tracących pracę z powodu zmian w kierunkach światowego handlu pozwalało na objęcie pomocą finansową również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, a także na podwyższenie stopy współfinansowania przez Unię do wysokości 65 % kosztów programu w przypadku wniosków złożonych po terminie przypadającym w dniu 31 grudnia 2011 r., oraz wzywa Radę do niezwłocznego ponownego wprowadzenia tego środka;

20.	zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

21.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

22.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji, wraz z załącznikiem, Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

Wtorek, 23 października 2012 r.
ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/009 NL/Gelderland Construction 41 z Niderlandów)

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2012/681/UE.)

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/103

Wtorek, 23 października 2012 r.
Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2010/015 FR/Peugeot

P7_TA(2012)0380

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2010/015 FR/Peugeot z Francji) (COM(2012)0461 – C7-0222/2012 – 2012/2165(BUD))

2014/C 68 E/22

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi i Radzie (COM(2012)0461 – C7-0222/2012),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) (PMI z 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 PMI z dnia 17 maja 2006 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Społecznych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0333/2012),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami poważnych zmian strukturalnych w handlu światowym oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

mając na uwadze, że Francja przedstawiła wniosek o pomoc w związku ze zwolnieniem 2 089 pracowników i wszyscy ci pracownicy mają zostać objęci pomocą, przy czym wniosek odnosi się do 649 zwolnień, które miały miejsce w dwóch jednostkach zależnych grupy PSA Peugeot Citroën (Peugeot Citroën Automobiles i Sevelnord) w okresie odniesienia od 1 listopada 2009 r. do 28 lutego 2010 r., oraz kolejnych 1 440 pracowników zwolnionych przez te same przedsiębiorstwa przed okresem odniesienia i po tym okresie, w następstwie tego samego planu zwolnień dobrowolnych,

E.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.	zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Francja ma prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

odnotowuje, że w dniu 5 maja 2010 r. władze Francji złożyły wniosek o wkład finansowy z EFG i uzupełniły go dodatkowymi informacjami do dnia 13 kwietnia 2012 r., a także zauważa, że Komisja udostępniła swoją końcową ocenę dnia 21 sierpnia 2012 r.; odnotowuje, że proces oceny zajął wiele czasu i trwał dłużej, niż zakładano;

ubolewa nad faktem, że ocena wniosku trwała 27 miesięcy od momentu przedłożenia wniosku w dniu 5 maja 2010 r. do momentu przyjęcia wniosku w sprawie decyzji władzy budżetowej w dniu 21 sierpnia 2012 r.; zauważa, że to jak dotąd najdłuższy okres oceny wniosku o mobilizację środków z EFG od jego utworzenia w 2007 r.;

4.	odnotowuje, że zwolnienia, których dotyczy niniejszy wniosek, miały miejsce w dziesięciu regionach Francji, znajdujących się w większości w północnej części kraju, jednakże zwolnienia dobrowolne dotyczą przede wszystkim Bretanii (32 %), Île-de-France (25 %) i Franche-Comté (13 %);

odnotowuje, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług wspierany przez EFG jest częścią planu zwolnień dobrowolnych uruchomionego, aby pomóc 5 100 pracowników odejść z PSA i który obejmuje również środki wymagane przez prawo francuskie w przypadku zwolnień grupowych, jak systemy wcześniejszych emerytur;

odnotowuje, że jednostka zależna grupy PSA Peugeot Citroën – Peugeot Citroën Automobiles ma w myśl francuskiego prawa obowiązek przyczyniać się do rewitalizacji tych regionów, poprzez działania na rzecz tworzenia nowych rodzajów działalności i nowych miejsc pracy, aby łagodzić skutki zwolnień w tych regionach;

odnotowuje, że EFG wesprze jedynie działania uzupełniające w stosunku do tych wymaganych na mocy prawa krajowego, należące do trzech kategorii planu zwolnień: „projekt zawodowy lub osobisty”, „urlop przeznaczony na zmianę kwalifikacji” i „tworzenie lub przejęcie przedsiębiorstwa”; domaga się dalszych informacji dotyczących cech środków zawartych w skoordynowanym pakiecie zindywidualizowanych usług sprawiających, że mają one charakter uzupełniający w stosunku do środków obowiązkowych na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych;

8.	docenia to, że aby zapewnić pracownikom szybkie wsparcie, francuskie władze postanowiły rozpocząć wdrażanie środków jeszcze przed zapadnięciem ostatecznej decyzji o przyznaniu pomocy z EFG na zaproponowany skoordynowany pakiet;

zauważa, że skoordynowany pakiet obejmuje zasiłki przewidziane w ramach kategorii „urlop przeznaczony na zmianę kwalifikacji” wynoszące średnio 5 105,18 EUR na pracownika, które zaoferowano 1 080 pracownikom; przypomina, że wsparcie z EFG należy przede wszystkim przeznaczać na szkolenia i poszukiwanie pracy, jak również na programy szkoleniowe, a nie powinno się ono przyczyniać bezpośrednio do zasiłków dla bezrobotnych, za które odpowiedzialne są instytucje krajowe;

10.

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie przez odpowiednie szkolenia oraz uznanie ich umiejętności i kompetencji zdobytych w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, ale również do aktualnej sytuacji gospodarczej;

11.

domaga się obszerniejszych informacji na temat rodzajów proponowanych szkoleń, zwłaszcza dla pracowników powyżej 55 roku życia, którzy stanowią ponad 41,55 % pracowników objętych pomocą, i podkreśla znaczenie szkolenia i przekwalifikowania dla aktywnych instrumentów rynku pracy zgodnych z przyszłymi potrzebami rynku pracy, tak by promować trwałe zatrudnienie;

12	podkreśla, że należy wyciągnąć wnioski z przygotowania i realizacji niniejszego wniosku oraz innych wniosków dotyczących masowych zwolnień;

13.	zauważa, że przedmiotowe środki nie zastąpią środków, za jakie odpowiedzialne jest przedsiębiorstwo na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych, i że przedmiotowe środki dotyczą indywidualnych pracowników i nie zostaną użyte do restrukturyzacji PSA;

14.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych i budżetowych celem szybszego uruchamiania EFG; docenia wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji ulepszoną procedurę, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o jego uruchomienie; wyraża nadzieję, że w nowym rozporządzeniu w sprawie EFG (2014–2020) zostaną uwzględnione dalsze usprawnienia procedury oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i widoczność EFG;

15.

przypomina, że Komisja przedstawiła w komunikacie „Reakcja na kryzys w europejskim przemyśle motoryzacyjnym” (COM(2009)0104) zintegrowane podejście do kwestii rozwiązania problemów strukturalnych poprzez zwiększenie konkurencyjności sektora i lepsze dostosowanie go do przyszłego zapotrzebowania, do czego środki EFG mogą się w pozytywny sposób przyczynić, aczkolwiek na małą skalę;

16.

przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjmowania decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie, indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; podkreśla rolę, jaką EFG może odegrać w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy;

17.

18.

19.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w następstwie wniosków Parlamentu w budżecie na rok 2012 uwidocznione są środki na płatności w wysokości 50 000 000 EUR w pozycji budżetowej EFG 04 05 01; przypomina, że EFG stworzono jako odrębny szczególny instrument z własnymi celami i terminami i że w związku z tym ma on prawo do własnych środków, co pozwoli uniknąć przesunięć z innych pozycji budżetowych, jak to miało miejsce w przeszłości, i co mogłoby być ze szkodą dla realizacji celów politycznych EFG;

20.

wyraża ubolewanie z powodu decyzji Rady o zablokowaniu przedłużenia odstępstwa związanego z kryzysem, które oprócz osób tracących pracę z powodu zmian w kierunkach światowego handlu pozwalało na objęcie pomocą finansową również pracowników zwalnianych w wyniku obecnego kryzysu finansowego i gospodarczego, a także na podwyższenie stopy współfinansowania przez Unię do wysokości 65 % kosztów programu w przypadku wniosków złożonych po terminie przypadającym w dniu 31 grudnia 2011 r., oraz wzywa Radę do niezwłocznego ponownego wprowadzenia tego środka;

21.	zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

22.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zarządzenia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

23.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

Wtorek, 23 października 2012 r.
ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2012/680/UE.)

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/109

Wtorek, 23 października 2012 r.
Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2012/002 DE/manroland/Niemcy

P7_TA(2012)0382

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/002 DE/manroland z Niemiec) (COM(2012)0493 – C7-0294/2012 – 2012/2230(BUD))

2014/C 68 E/24

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedłożony Parlamentowi Europejskiemu i Radzie (COM(2012)0493 – C7-0294/2012),

—	uwzględniając Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (1) (PMI z dnia 17 maja 2006 r.), w szczególności jego pkt 28,

—	uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1927/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiające Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji (2) (rozporządzenie w sprawie EFG),

—	uwzględniając procedurę rozmów trójstronnych przewidzianą w pkt 28 PMI z dnia 17 maja 2006 r.,

—	uwzględniając pismo Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Budżetowej (A7-0346/2012),

A.	mając na uwadze, że Unia Europejska opracowała odpowiednie instrumenty ustawodawcze i budżetowe w celu udzielenia dodatkowego wsparcia pracownikom dotkniętym skutkami istotnych zmian w strukturze światowego handlu oraz z myślą o ułatwieniu im powrotu na rynek pracy,

B.	mając na uwadze, że zakres zastosowania EFG został rozszerzony w odniesieniu do wniosków przedłożonych po dniu 1 maja 2009 r. i obejmuje pomoc dla pracowników, których zwolnienie było bezpośrednim skutkiem światowego kryzysu finansowego i gospodarczego,

mając na uwadze, że pomoc finansowa Unii dla zwolnionych pracowników powinna być dynamiczna i powinno się jej udzielać jak najszybciej i jak najskuteczniej, zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji, przyjętą na posiedzeniu pojednawczym w dniu 17 lipca 2008 r., a także przy należytym uwzględnieniu PMI z dnia 17 maja 2006 r. w odniesieniu do przyjęcia decyzji o uruchomieniu EFG,

D.	mając na uwadze, że Niemcy zwróciły się o wsparcie w związku z 2 284 zwolnieniami (2 103 zwolnionych pracowników ma zostać objętych pomocą) w produkującym maszyny drukarskie przedsiębiorstwie manroland AG i dwóch jego jednostkach zależnych oraz u jednego jego dostawcy w Niemczech,

E.	mając na uwadze, że złożony wniosek spełnia kryteria kwalifikowalności przewidziane w rozporządzeniu w sprawie EFG,

1.	zgadza się z Komisją, że warunki wymienione w art. 2 lit. a) rozporządzenia w sprawie EFG zostały spełnione i że w związku z tym Niemcy mają prawo do pomocy finansowej na mocy tego rozporządzenia;

2.	odnotowuje, że władze Niemiec przedłożyły wniosek o wkład finansowy z EFG w dniu 4 maja 2012 r., a Komisja przedstawiła ocenę tego wniosku w dniu 13 września 2012 r.; z zadowoleniem przyjmuje szybki proces oceny;

zwraca uwagę, że zwolnienia miały miejsce w trzech różnych regionach Niemiec, mianowicie w Augsburgu (Bawaria), Offenbach (Hesja) i Plauen (Saksonia), a zamknięcie zakładów i zwolnienia dotknęły również inne, sąsiednie duże miejscowości, między innymi Aschaffenburg, Wiesbaden, Darmstadt i Frankfurt nad Menem; odnotowuje, że w najtrudniejszej sytuacji jest Plauen, miejscowość znajdująca się we wschodnich Niemczech, o małej liczbie ludności, ale w wysokim stopniu uzależniona od świadczeń z pomocy społecznej; zauważa, że upadłość firmy manroland oznacza zniknięcie trzeciego co do wielkości pracodawcy w tym rejonie (przed likwidacją zakład zatrudniał 700 osób), który ponadto jako jeden z zaledwie trzech był wystarczająco duży, aby utrzymywać zbiorowe układy płacowe z pracownikami;

4.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że partnerzy społeczni przyjęli plan socjalny w związku ze zwolnieniami w manroland i że dwie spółki transferowe przygotują skoordynowany pakiet zindywidualizowanych usług i będą nim zarządzać;

odnotowuje, że firma manroland przed upadłością zatrudniała 6 500 osób i że był to nowoczesny producent maszyn, dysponujący aktualną wiedzą fachową i oferujący atrakcyjne płace; uważa, że upadek tego przedsiębiorstwa (i utrata jednej trzeciej pracowników) spowoduje utratę umiejętności, co może wpłynąć również na innych pracodawców i regiony, w których firma działała; jest zdania, że pracownicy, którzy znajdą pracę gdzie indziej, będą musieli zaakceptować niższe płace, co z kolei spowoduje spadek ich siły nabywczej i pogorszenie przepływów pieniężnych w lokalnej gospodarce; twierdzi, że ponadto trzy wspomniane regiony stracą jednego z najbardziej wpływowych pracodawców w sytuacji, gdy trudno w najbliższej przyszłości spodziewać się jego następców;

zauważa, że ponad połowa wsparcia z EFG zostanie przeznaczona na świadczenia – 2001 pracowników ma otrzymać podczas swojego aktywnego udziału w środkach świadczenie krótkoterminowe (szacowany koszt 2 727,67 EUR dla pracownika przez 6-8 miesięcy) w celu uzupełnienia świadczeń wypłacanych przez publiczne służby zatrudnienia, zależnych od otrzymywanego wynagrodzenia netto; ponadto odnotowuje, że wniosek obejmuje płatność ryczałtową między 4 000 a 1 000 EUR w ramach premii aktywacyjnej dla 430 pracowników, którzy zgodzą się na umowę o pracę z niższym wynagrodzeniem niż w poprzednim miejscu zatrudnienia;

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że wdrażanie skoordynowanego pakietu zindywidualizowanych usług rozpoczęło się w dniu 1 sierpnia 2012 r., jeszcze na długo przed podjęciem przez władzę budżetową decyzji o przyznaniu z EFG pomocy; zauważa, że zwolnieni pracownicy skorzystali również ze wsparcia z EFS zanim zostali objęci środkami EFG; odnotowuje, że władze Niemiec potwierdziły, że zostały podjęte konieczne środki zapobiegawcze, by uniknąć podwójnego finansowania z funduszy Unii;

przypomina, że wsparcie z EFG należy przeznaczać przede wszystkim na poszukiwanie zatrudnienia i programy szkoleniowe, a nie bezpośrednio na zasiłki; uważa, że jeżeli jest zawarte w pakiecie, wsparcie z EFG powinno mieć charakter uzupełniający i w żadnym przypadku nie zastępować zasiłków, za które – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są państwa członkowskie lub przedsiębiorstwa;

przypomina, jak ważne jest zwiększenie szans wszystkich pracowników na zatrudnienie przez odpowiednie szkolenia oraz uznanie ich umiejętności i kompetencji zdobytych w trakcie kariery zawodowej; oczekuje, że szkolenia oferowane w ramach skoordynowanego pakietu będą dostosowane nie tylko do potrzeb zwolnionych pracowników, lecz również do faktycznego otoczenia biznesowego;

10.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że odpowiedni partnerzy społeczni i zainteresowane strony od początku uczestniczyły w planowaniu i realizacji wniosku EFG;

11.	z zadowoleniem przyjmuje fakt, że skoordynowany pakiet zindywidualizowanych środków odpowiada dążeniu do zwiększenia mobilności transgranicznej dzięki wspieraniu międzynarodowego poszukiwania pracy;

12.	podkreśla, że należy wyciągnąć wnioski z przygotowania i wdrażania tego i innych wniosków dotyczących masowych zwolnień;

13.	zauważa, że według władz niemieckich skoordynowany pakiet zindywidualizowanych środków EFG stanowi znaczną wartość dodaną do środków dostępnych w ramach funduszy krajowych i funduszy EFS;

14.

zwraca się do zainteresowanych instytucji o podjęcie niezbędnych działań na rzecz poprawy przepisów proceduralnych i budżetowych celem szybszego uruchamiania EFG; docenia ulepszoną procedurę wprowadzoną przez Komisję w następstwie wniosku Parlamentu o przyspieszenie uwalniania dotacji, mającą na celu przedstawianie władzy budżetowej oceny Komisji dotyczącej kwalifikowalności wniosku o wsparcie z EFG równocześnie z wnioskiem o jego uruchomienie; wyraża nadzieję, że dalsze usprawnienia procedury zostaną uwzględnione w nowym rozporządzeniu w sprawie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji (2014–2020) oraz że uda się osiągnąć większą skuteczność, przejrzystość i rozpoznawalność EFG;

15.

przypomina, że instytucje zobowiązane są do zagwarantowania sprawnej i szybkiej procedury przyjmowania decyzji w sprawie uruchomienia EFG, zapewniając jednorazowe, ograniczone w czasie, indywidualne wsparcie mające na celu pomoc pracownikom zwolnionym w wyniku globalizacji oraz kryzysu finansowego i gospodarczego; podkreśla rolę, jaką EFG może odegrać w powrocie zwolnionych pracowników na rynek pracy;

16.

podkreśla, że zgodnie z art. 6 rozporządzenia w sprawie EFG należy zadbać o to, aby EFG wspierał powrót na rynek pracy zwolnionych pracowników; ponadto podkreśla, że pomoc z EFG może współfinansować jedynie aktywne środki na rynku pracy prowadzące do długotrwałego zatrudnienia; ponownie podkreśla, że wsparcie z EFG nie może zastępować działań, za podjęcie których – na mocy prawa krajowego lub układów zbiorowych – odpowiedzialne są przedsiębiorstwa, ani środków restrukturyzacji przedsiębiorstw lub sektorów; ubolewa nad faktem, że EFG może zachęcać przedsiębiorstwa do zastępowania siły roboczej zatrudnionej na podstawie umowy pracownikami zatrudnianymi krótkoterminowo i na bardziej elastycznych warunkach;

17.

18.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że w następstwie wniosków Parlamentu w budżecie na rok 2012 ujęto środki na płatności w wysokości 50 000 000 EUR w linii budżetowej EFG 04 05 01; przypomina, że EFG stworzono jako odrębny szczególny instrument z własnymi celami i terminami i że w związku z tym ma on prawo do własnych środków, co pozwoli uniknąć przesunięć z innych pozycji budżetowych, jak to miało miejsce w przeszłości, i co mogłoby być ze szkodą dla realizacji celów politycznych EFG;

19.

20.	zatwierdza decyzję załączoną do niniejszej rezolucji;

21.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do podpisania wraz z przewodniczącym Rady niniejszej decyzji i zapewnienia jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej;

22.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji wraz z załącznikiem Radzie i Komisji.

(1) Dz.U. C 139 z 14.6.2006, s. 1.

(2) Dz.U. L 406 z 30.12.2006, s. 1.

Wtorek, 23 października 2012 r.
ZAŁĄCZNIK

DECYZJA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

(Tekst tego załącznika nie został powtórzony w tym miejscu, ponieważ odpowiada on końcowej wersji decyzji 2012/732/UE.)

7.3.2014

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/112

Wtorek, 23 października 2012 r.
Wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania ***I

P7_TA(2012)0383

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania (COM(2011)0704 – C7-0395/2011 – 2011/0310(COD))

2014/C 68 E/25

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

Parlament Europejski,

—	uwzględniając wniosek Komisji przedstawiony Parlamentowi i Radzie (COM(2011)0704),

—	uwzględniając art. 294 ust. 2 oraz art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którymi wniosek został przedstawiony Parlamentowi przez Komisję (C7-0395/2011),

—	uwzględniając art. 294 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

—	uwzględniając art. 55 Regulaminu,

—	uwzględniając sprawozdanie Komisji Handlu Międzynarodowego (A7-0231/2012),

1.	przyjmuje poniższe stanowisko w pierwszym czytaniu;

2.	zwraca się do Komisji o ponowne przekazanie mu sprawy, jeśli uzna ona za stosowne wprowadzić znaczące zmiany do swojego wniosku lub zastąpić go innym tekstem;

3.	zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania stanowiska Parlamentu Radzie i Komisji, a także parlamentom narodowym.

Wtorek, 23 października 2012 r.
P7_TC1-COD(2011)0310

Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 października 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2012 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (1),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzeniem Rady (WE) nr 428/2009 z dnia 5 maja 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania (2) nałożono wymóg skutecznej kontroli tego rodzaju produktów podczas wywozu z Unii, tranzytu przez Unię lub dostawy do państwa trzeciego w wyniku usług pośrednictwa świadczonych przez pośrednika mającego miejsce pobytu lub siedzibę w Unii.

(2)

Aby umożliwić państwom członkowskim i Unii wywiązywanie się z międzynarodowych zobowiązań, w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 428/2009 określono wspólny wykaz produktów podwójnego zastosowania podlegających kontroli w Unii (wykaz unijny). Decyzje dotyczące produktów podlegających kontroli podejmowane są w ramach Grupy Australijskiej, Reżimu Kontrolnego Technologii Rakietowych, Grupy Dostawców Jądrowych, porozumienia z Wassenaar oraz Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji, składowania i użycia broni chemicznej oraz o zniszczeniu jej zapasów.

(3)

Artykuł 15 rozporządzenia (WE) nr 428/2009 stanowi, że załącznik I jest aktualizowany zgodnie z odpowiednimi zobowiązaniami i obowiązkami oraz wszelkimi ich modyfikacjami, które państwa członkowskie przyjęły jako członkowie międzynarodowych systemów nieproliferacyjnych i porozumień w sprawie kontroli wywozu lub w drodze ratyfikacji stosownych traktatów międzynarodowych.

(4)

Załącznik I do rozporządzenia (WE) nr 428/2009 powinien być regularnie aktualizowany celem zapewnienia pełnej zgodności z międzynarodowymi zobowiązaniami w dziedzinie bezpieczeństwa, zagwarantowania przejrzystości oraz utrzymania konkurencyjności eksporterów. Opóźnienia w aktualizacji wykazu unijnego mogą mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo oraz międzynarodowe wysiłki w zakresie nieproliferacji, jak również na działalność gospodarczą prowadzoną przez eksporterów w Unii. Jednocześnie techniczna natura tych poprawek oraz fakt, że zmiany te powinny być zgodne z decyzjami podjętymi przez międzynarodowe systemy kontroli wywozu, oznaczają, że należy stosować przyspieszoną procedurę wprowadzania w życie koniecznych aktualizacji w Unii.

(5)

Art. 9 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 428/2009 ustanawia generalne unijne zezwolenie na wywóz jako jeden z czterech rodzajów zezwoleń na wywóz dostępnych w ramach tego rozporządzenia. Takie zezwolenia umożliwiają eksporterom z siedzibą w Unii wywóz określonych produktów do określonych miejsc przeznaczenia z zastrzeżeniem warunków.

(6)

W załącznikach IIa-IIf do rozporządzenia (WE) nr 428/2009 określa się obecnie obowiązujące generalne unijne zezwolenia na wywóz. Biorąc pod uwagę charakter tych generalnych unijnych zezwoleń na wywóz, może zaistnieć potrzeba usunięcia z nich niektórych miejsc przeznaczenia lub niektórych produktów, w szczególności w wypadku, gdy w wyniku zmiany okoliczności okaże się, że ułatwione transakcje eksportowe dotyczące określonego miejsca przeznaczenia lub produktu nie powinny już być objęte zgodą na wywóz. Takie usunięcie miejsca przeznaczenia lub produktu nie powinno uniemożliwiać eksporterowi ubiegania się o inny rodzaj zezwolenia na wywóz na podstawie rozporządzenia (WE) nr 428/2009.

(7)

Aby zagwarantować regularną i terminową aktualizację wykazu unijnego w zgodzie z obowiązkami i zobowiązaniami, które państwa członkowskie przyjęły na siebie w ramach międzynarodowych systemów kontroli wywozu, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) odnośnie do zmian załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 428/2009 w zakresie określonym w art. 15 tego rozporządzenia. Szczególnie ważne jest to, aby Komisja podczas prac przygotowawczych prowadziła odpowiednie konsultacje, w tym także na szczeblu ekspertów.

(8)

Aby dać Unii możliwość szybkiego reagowania na zmianę okoliczności w zakresie oceny wrażliwości produktów wywożonych na podstawie generalnych unijnych zezwoleń na wywóz, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia, zgodnie z art. 290 TFUE, aktów dotyczących zmian załączników IIa-IIf do rozporządzenia (WE) nr 428/2009 odnośnie do usuwania miejsc przeznaczenia lub produktów z zakresu objętego generalnym unijnym zezwoleniem na wywóz. Biorąc pod uwagę fakt, że takie zmiany powinny następować jedynie w reakcji na ocenę, z której wynika, że zwiększył się stopień ryzyka związanego z danymi produktami wywożonymi i że dalsze wykorzystywanie generalnych unijnych zezwoleń na wywóz w stosunku do tych towarów wywożonych mogłoby mieć szkodliwy wpływ na bezpieczeństwo Unii i jej państw członkowskich, istnieje możliwość zastosowania przez Komisję trybu pilnego.

(9)

Podczas przygotowywania i opracowywania aktów delegowanych Komisja powinna zadbać o równoczesne, terminowe i właściwe przekazywanie odpowiednich dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Komisja powinna udostępnić wszystkie informacje i dokumentację na temat jej posiedzeń z ekspertami krajowymi w ramach prowadzonych przez nią prac dotyczących opracowywania i wdrażania aktów delegowanych. W związku z tym Komisja, w oparciu o najlepsze praktyki wypracowane podczas wcześniejszych doświadczeń w innych dziedzinach polityki, powinna zadbać o odpowiednie zaangażowanie Parlamentu Europejskiego w celu stworzenia mu jak najlepszych warunków do przeprowadzania przyszłych kontroli aktów delegowanych. [Popr. 1]

(10)	Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 428/2009,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu (WE) nr 428/2009 wprowadza się następujące zmiany:

(-1)

Article 4 is amended as follows: do art. 4 wprowadza się następujący ustęp:

the following paragraph is inserted:

„3a. Zezwolenie jest także wymagane w przypadku wywozu produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I, jeżeli eksporter został poinformowany przez organy określone w ust. 1 i 2 lub przez Komisję, że wspomniane produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do wykorzystania związanego z łamaniem praw człowieka, zasad demokracji lub swobody wypowiedzi, zgodnie z definicją zawartą w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, przy zastosowaniu technologii przechwytywania i urządzeń do transferu danych cyfrowych do monitorowania telefonów komórkowych i wiadomości tekstowych oraz ukierunkowanego nadzoru korzystania z Internetu, jak np. przez centra monitoringu i bramy sieciowe do legalnego przechwytywania danych.”;

[Popr. 11]

paragraph 6 is replaced by the following: artykuł 4 ust. 6 otrzymuje następujące brzmienie:

„6. Państwo członkowskie, które stosując ust. 1–5 nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I, informuje o tym w stosownych przypadkach pozostałe państwa członkowskie i Komisję. Pozostałe państwa członkowskie należycie uwzględniają wszystkie tego rodzaju informacje i informują swoje administracje celne i inne właściwe organy krajowe oraz nakładają taki sam wymóg uzyskania zezwolenia.”;

[Popr. 12]

(-1a)

Article 5 is amended as follows:artykuł 5 ust. 2 otrzymuje następujące brzmienie:

paragraph 2 is replaced by the following:

„2. Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na produkty podwójnego zastosowania niewymienione w załączniku I przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1, oraz na produkty podwójnego zastosowania przeznaczone do końcowych zastosowań wojskowych, o których mowa w art. 4 ust. 2, 3 lub 3a.”;

[Popr. 13]

paragraph 3 is replaced by the following:artykuł 5 ust. 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„3. Państwo członkowskie może przyjąć lub utrzymywać przepisy krajowe nakładające na pośrednictwo w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania wymóg uzyskania zezwolenia, jeżeli pośrednik ma powody, aby podejrzewać, że produkty te są lub mogą być przeznaczone do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1 lub 3a.”;

[Popr. 14]

(-1b)

artykuł 6 ustęp 3 otrzymuje następujące brzmienie:

„3. Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na produkty podwójnego zastosowania niewymienione w załączniku I przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1, oraz na produkty podwójnego zastosowania przeznaczone do końcowych zastosowań wojskowych, o których mowa w art. 4 ust. 2 lub 3a.”;

[Popr. 15]

(-1c)

artykuł 8 ustęp 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1. Ze względów bezpieczeństwa publicznego lub ze względu na prawa człowieka państwo członkowskie zabrania wywozu produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I lub wymaga zezwolenia na ich wywóz.”;

[Popr. 16]

(1)

w art. 9 dodaje się następujące akapity:

„ Aby dopilnować, że generalne unijne zezwolenia na wywóz opisane w załącznikach IIa-IIf obejmują tylko transakcje niskiego ryzyka, Komisja jest uprawniona do przyjęcia przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 23a dotyczących , w celu usunięcia miejsc przeznaczenia i produktów z zakresu objętego generalnymi unijnymi unijnymi zezwoleniami na wywóz włączone do załącznika II , jeżeli takie miejsca przeznaczenia stają się przedmiotem embarga na broń, jak określono to w art . 4 ust. 2. [Popr. 4/rev]

W razie zaistnienia istotnej zmiany okoliczności w zakresie oceny wrażliwości odnośnie do wywozu dokonywanego na podstawie generalnych unijnych zezwoleń na wywóz włączonych do załączników IIa-IIf, gdy szczególnie pilny charakter sprawy wymaga usunięcia określonych miejsc przeznaczenia lub produktów z zakresu objętego generalnym unijnym zezwoleniem na wywóz, do aktów delegowanych przyjętych na podstawie niniejszego artykułu stosuje się procedurę przewidzianą w art. 23b.”;

(2)

w art. 15 wprowadza się następujące zmiany:

ustęp 1 otrzymuje następujące brzmienie:

„1. Wykaz produktów podwójnego zastosowania, określony w załączniku I, jest aktualizowany zgodnie z odpowiednimi zobowiązaniami i obowiązkami oraz wszelkimi ich modyfikacjami, które państwa członkowskie przyjęły jako członkowie międzynarodowych systemów nieproliferacyjnych i porozumień w sprawie kontroli wywozu lub w drodze ratyfikacji stosownych traktatów międzynarodowych, a także zgodnie ze wszelkimi środkami ograniczającymi, przyjętymi na mocy art. 215 TFUE.”;

[Popr. 18]

dodaje się ustęp 3 w brzmieniu:

„3. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 23a dotyczących aktualizacji wykazu produktów podwójnego zastosowania określonego w załączniku I. Aktualizacji tego wykazu dokonuje się w zakresie określonym w ust. 1. Jeśli aktualizacja wykazu dotyczy produktów podwójnego zastosowania, które są wymienione również w załącznikach IIa-IIg lub IV, załączniki te odpowiednio się zmienia. ”;

[Popr. 2]

(3)

dodaje się następujące artykuły:

„Artykuł 23a

1. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych powierzone Komisji podlegają warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Przekazania uprawnień, o którym Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 9 ust. 1 i art. 15 ust. 3, dokonuje się powierza się Komisji na czas nieokreślony okres pięciu lat , począwszy od daty wejścia w życie rozporządzenia (UE) nr …/… [this Regulation]. dnia … (3). Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu. [Popr. 3]

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 15 ust. 3 może zostać odwołane w dowolnym momencie przez Parlament Europejski lub Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność aktów delegowanych już obowiązujących.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja powiadamia o tym równocześnie Parlament Europejski i Radę.

5. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 9 ust. 1 lub art. 15 ust. 3 wchodzi w życie wyłącznie, jeśli Parlament Europejski lub Rada nie wyrażą w ciągu dwóch miesięcy od zawiadomienia o tym akcie Parlamentu Europejskiego i Rady sprzeciwu lub też jeśli przed upływem tego terminu Parlament Europejski i Rada poinformują Komisję, że nie zgłoszą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 23b

1. Akty delegowane przyjęte na podstawie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. W zawiadomieniu o akcie delegowanym skierowanym do Parlamentu Europejskiego i Rady podane zostają powody, dla których skorzystano z trybu pilnego.

2. Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 23a ust. 5. W takim przypadku Komisja uchyla akt niezwłocznie po otrzymaniu zawiadomienia o decyzji w sprawie sprzeciwu zgłaszanego przez Parlament Europejski lub Radę.

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

(1) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r.

(2) Dz.U. L 134 z 29.5.2009, s. 1.

(3) Data wejścia w życie rozporządzenia zmieniającego. ”.

		ISSN 1977-1002 doi:10.3000/19771002.CE2014.068.pol
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej		C 68E

Wydanie polskie	Informacje i zawiadomienia	Tom 57 7 marca 2014

Powiadomienie nr	Spis treśći	Strona
	I Rezolucje, zalecenia i opinie
	REZOLUCJE
	Parlament Europejski SESJA 2012–2013 Posiedzenie w dniu 23 października 2012 r. Protokoły posiedzeń zostały opublikowane w Dz.U. C 10 E z 15.1.2013. Teksty przyjęte w dniu 23 października 2012 r. dotyczące absolutoriów z wykonania budżetu za rok 2010 zostały opublikowane w Dz.U. L 350 z 20.12.2012. TEKSTY PRZYJĘTE
	Wtorek, 23 października 2012 r.
2014/C 068E/01	Wieloletnie ramy finansowe na lata 2014-2020 Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w celu pozytywnego zakończenia procedury zatwierdzania wieloletnich ram finansowych na lata 2014–2020 (COM(2011)0398 – COM(2012)0388 – 2011/0177(APP))	1

2014/C 068E/02	Wspólne ograniczenia wizowe dla urzędników rządu rosyjskiego zamieszanych w sprawę Siergieja Magnickiego Zalecenie Parlamentu Europejskiego dla Rady z dnia 23 października 2012 r. w sprawie ustanowienia wspólnych ograniczeń wizowych dla urzędników rządu rosyjskiego zamieszanych w sprawę Siergieja Magnickiego (2012/2142 (INI))	13

2014/C 068E/03	Wykonanie przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wykonania przepisów dotyczących jednolitej europejskiej przestrzeni powietrznej (2012/2005(INI))	15

2014/C 068E/04	Prawa pasażerów we wszystkich środkach transportu Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie praw pasażerów we wszystkich środkach transportu (2012/2067(INI))	21

2014/C 068E/05	Przyszłość polityki rozwojowej UE Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie programu działań na rzecz zmian” przyszłość polityki rozwojowej UE (2012/2002 (INI))	30

2014/C 068E/06	MŚP: konkurencyjność i możliwości działalności gospodarczej Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP): konkurencyjność i możliwości działalności gospodarczej (2012/2042(INI))	40

2014/C 068E/07	Stosunki gospodarczo-handlowe ze Stanami Zjednoczonymi Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stosunków handlowych i gospodarczych ze Stanami Zjednoczonymi (2012/2149(INI))	53

	II Komunikaty
	KOMUNIKATY INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ
	Parlament Europejski
	Wtorek, 23 października 2012 r.
2014/C 068E/08	Wniosek o uchylenie immunitetu parlamentarnego Martina Ehrenhausera Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego uchylenia immunitetu Martina Ehrenhausera (2012/2152(IMM))	61

2014/C 068E/09	Budżet ogólny Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013 – wszystkie sekcje Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na rok budżetowy 2013 – wszystkie sekcje (12749/2012 – C7-0233/2012 – 2012/2092(BUD))	63

2014/C 068E/10	Wybieralność do prezydium komisji (wykładnia art. 191 ust. 1 Regulaminu) Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wybieralności do prezydium komisji (wykładnia art. 191 ust. 1 Regulaminu)	77

	III Akty przygotowawcze
	PARLAMENT EUROPEJSKI
	Wtorek, 23 października 2012 r.
2014/C 068E/11	Zasoby własne oparte na VAT * Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Rady w sprawie metod i procedury udostępniania zasobów własnych opartych na VAT (COM(2011)0737 – C7-0504/2011 – 2011/0333(CNS))	78

2014/C 068E/12	Przepisy finansowe mające zastosowanie do budżetu rocznego ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 23 pażdziernika 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie reguł finansowych mających zastosowanie do budżetu rocznego Unii (COM (2010)0815 – C7-0016/2011 – 2010/0395 (COD))	80

	P7_TC1-COD(2010)0395Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 października 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr …/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002	81
	Załącznik do rezolucji ustawodawczej	81
2014/C 068E/13	Budżet korygujący nr 4/2012: zasoby własne, instrumenty podziału ryzyka, EuroGlobe Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie stanowiska Rady dotyczącego projektu budżetu korygującego Unii Europejskiej nr 4/2012 na rok budżetowy 2012, sekcja 3 – Komisja (14059/2012 – C7-0305/2012 – 2012/2127(BUD))	82

2014/C 068E/14	Leśny materiał rozmnożeniowy ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej decyzję Rady 2008/971/WE w odniesieniu do włączenia leśnego materiału rozmnożeniowego kategorii kwalifikowany w zakres tej decyzji oraz aktualizacji nazwy organów odpowiedzialnych za zatwierdzanie i kontrolę produkcji (COM(2012)0355 – C7-0175/2012 – (2012/0172(COD))	84

	P7_TC1-COD(2012)0172Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 października 2012 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2011/UE w sprawie zmiany decyzji Rady 2008/971/WE w celu włączenia leśnego materiału rozmnożeniowego kategorii kwalifikowany oraz aktualizacji nazwy organów odpowiedzialnych za zatwierdzanie i kontrolę produkcji	85
2014/C 068E/15	Europejski Rok Obywateli ***I Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 23 październikla 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Roku Obywateli (2013) (COM(2011)0489 – C7-0217/2011 – 2011/0217(COD))	85

	P7_TC1-COD(2011)0217Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 października 2012 r. w celu przyjęcia decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr …/2012/UE w sprawie Europejskiego Roku Obywateli (2013)	86
2014/C 068E/16	Powołanie członka Europejskiego Trybunału Obrachunkowego (Leonard Orban) Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie powołania Leonarda Orbana na członka Trybunału Obrachunkowego (C7-0153/2012 – 2012/0805(NLE))	86

2014/C 068E/17	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2012/001 IE/Talk Talk Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/001 IE/Talk Talk z Irlandii) (COM(2012)0423 – C7-0204/2012 – 2012/2157(BUD))	87

	ZAŁĄCZNIK	90
2014/C 068E/18	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2011/015/SE/AstraZeneca Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/015/SE/AstraZeneca ze Szwecji) (COM(2012)0396 – C7-0191/2012 – 2012/2155(BUD))	90

	ZAŁĄCZNIK	93
2014/C 068E/19	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2011/019 ES/Galicia Metal Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia środków z Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/019 ES/Galicia Metal z Hiszpanii) (COM(2012)0451 – C7-0214/2012 – 2012/2160(BUD))	93

	ZAŁĄCZNIK	96
2014/C 068E/20	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2011/009 NL/Gelderland Construction Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/009 NL/Gelderland Construction 41 z Niderlandów) (COM(2012)0395 – C7-0190/2012 – 2012/2154(BUD))	96

	ZAŁĄCZNIK	99
2014/C 068E/21	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2011/021 NL/Zalco Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2011/021 NL/Zalco z Niderlandów) (COM(2012)0450 – C7-0220/2012 – 2012/2164(BUD))	100

	ZAŁĄCZNIK	103
2014/C 068E/22	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2010/015 FR/Peugeot Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2010/015 FR/Peugeot z Francji) (COM(2012)0461 – C7-0222/2012 – 2012/2165(BUD))	103

	ZAŁĄCZNIK	106
2014/C 068E/23	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2012/003 DK/VESTAS – Dania Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji, zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/003 DK/Vestas z Danii) (COM(2012)0502 – C7-0292/2012 – 2012/2228(BUD))	106

	ZAŁĄCZNIK	109
2014/C 068E/24	Uruchomienie Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji: wniosek EGF/2012/002 DE/manroland/Niemcy Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uruchomienia Europejskiego Funduszu Dostosowania do Globalizacji zgodnie z pkt 28 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 17 maja 2006 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej i należytego zarządzania finansami (wniosek EGF/2012/002 DE/manroland z Niemiec) (COM(2012)0493 – C7-0294/2012 – 2012/2230(BUD))	109

	ZAŁĄCZNIK	112
2014/C 068E/25	Wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania ***I Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania (COM(2011)0704 – C7-0395/2011 – 2011/0310(COD))	112

	P7_TC1-COD(2011)0310Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 października 2012 r. w celu przyjęcia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr …/2012 zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 428/2009 ustanawiające wspólnotowy system kontroli wywozu, transferu, pośrednictwa i tranzytu w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania	113
2014/C 068E/26	Minimalny poziom wyszkolenia marynarzy Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 23 października 2012 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/106/WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy (COM(2011)0555 – C7-0246/2011 – 2011/0239(COD))	118

	P7_TC1-COD(2011)0239Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 23 października 2012 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/…/UE dotyczącej zmiany dyrektywy 2008/106/WE w sprawie minimalnego poziomu wyszkolenia marynarzy	119
2014/C 068E/27	Protokół do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między WE i Izraelem w sprawie oceny zgodności i zatwierdzania wyrobów przemysłowych (CAA) *** Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z 23 października 2012 r. w sprawie projektu decyzji Rady w sprawie zawarcia Protokołu do Układu eurośródziemnomorskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Państwem Izrael, z drugiej strony, dotyczącego oceny zgodności oraz akceptacji wyrobów przemysłowych (CAA) (12428/2012 – C7-0205/2012 – 2009/0155(NLE))	119